Κοσμικά

[dep]

Ειμαι 18 και ζω με τους γονεις μου - ξαναδινω πανελλαδικες για να περασω ιατρικη.

Οχι, δεν εχω τασεις προς το μοναχισμο, δηλαδη αν πηγαινα να γινω μοναχος ή ιερεας θα ημουν απο τους χειροτερους του ειδους. Αρχηγος του Εφραιμ μη σας πω

Ισως ειναι αυτο που λετε. Δεν διοχετευω καπου οποια ποσοτητα αγαπης μπορει να κρυβω. Γενικα αν και ειμαι ομιλιτικος και κανω παρεες δεν εκδηλωνω ποτε τα συναισθηματα μου, ακομα και στους φιλους μου. Στους γονεις μου δεν εχω πει καν οτι του αγαπω (σε κανεναν δλδ). Και φυσικα το τελευταιο που εχω κανει στη ζωη μου ειναι προσφορες, δωρεες και παρεα σε ηλικωμενους (δηλαδη δεν τα εχω κανει).

Δηλαδη, η απαντηση ειναι: Υλικα αγαθα ειναι μια χαρα αρκει να μην φτανουμε σε υπερβολες. Κι οτι ισως αισθανομαι αυτην την αδικαιολογητη ενοχη επειδη δεν μοιραζομαι τις σκεψεις και τα συναισθηματα μου με αλλους.
Οκ, σας ευχαριστω. Για τα υλικα αγαθα ηξερα οτι ηταν αυτη η απαντηση, αλλα ηθελα επιβεβαιωση και για το δευτερο πραγματικα ευχαριστω που βρηκατε την λυση. Η κατασταση ειχε φτασει το απροχωρητο. Εβρισκα δυσβασταχτη την ζωη του χριστιανου ετσι πως την νομιζα και κατηγορουσα την ιδια την ιδεα της θρησκειας και του θεου. Και παλι ευχαριστω. Και καλες γιορτες :)

[panos0]

Δηλαδη, η απαντηση ειναι: Υλικα αγαθα ειναι μια χαρα αρκει να μην φτανουμε σε υπερβολες

Ετσι ειναι. Ο Χριστος δεν απαγορευει τις νομιμες απολαυσεις.
Ο Χριστιανος λοιπον που ζει στον κοσμο δεν μπορει να μην ασχοληθει και με τα καθημερινα, πρεπει να παει πχ να αγορασει ρουχα, δεν μπορει να κυκλοφορει γυμνος, αυτο που δεν πρεπει να κανει ειναι η υπερβολη πχ καθε μηνα να αγοραζει το τελευταιο συνολακι του ταδε μοδιστρου.
Εαν δεν σε αναπαυει να αγοραζεις ρουχα παπουτσια και αλλα υλικα αγαθα σε περισσεια τοτε γιατι δεν κανεις αυτο που σε ευχαριστει? δωσε τα χρηματα στα φτωχα παιδια, αστεγους κλπ
Δεν ειναι φιλε/η μου τα λεφτα του Σατανα, και ο Χριστος ταμειο ειχε, τα λεφτα ειναι κακος αφεντης αλλα καλος δουλος. Πραξε αναλογα.

[petrosathonas]

Πήγαινε και αγόρασε μερικά πράγματα.
Δώσε τα μισά στους φτωχούς και τα υπόλοιπα κράτησέ τα για σένα.
Κάνε το ίδιο και με αυτά πού έχεις.
Κι αν φαίνεσαι όμορφος και περιποιημένος όπως λές, θα καταφέρεις να κρύβεις και τον πνευματικό σου αγώνα από τους άλλους. Αυτό δεν είπε και ο Κύριος στα ευαγγέλια?

Μία φορά που πήγα να προσκυνήσω στον Άγιο Δημήτριο στη Θεσσαλονίκη, σε μία κολώνα του ναού είδα μία εικόνα του Χριστού που δεν την είχα δει ποτέ μέχρι τότε. Ήταν ήρεμος και με ιλαρό βλέμμα.
Στην εικόνα έγραφε "ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΨΥΧΟΣΩΣΤΗΣ".
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτός ο χαρακτηρισμός. Δεν τον είχα ξαναδεί. Αυτά όσον αφορά γι' αυτά που λες για ψυχιάτρους.

[theodora]

Αυτό το φώτο αφιέρωμα προσωπικά δεν με αναπαύει ούτε με ωφελεί.
Χρειάζεται τόση προβολή το συγκεκριμένο "αξίωμα" σε αυτόν εδώ τον χώρο?
Μπορεί να σκέφτομαι και λανθασμένα, δεν ξέρω γι΄αυτό ρωτώ.

[vasilikirimp]

Διάβασα με προσοχή αυτά που έγραψες αλλά και των υπολοίπων - εγώ θα σου μιλήσω μέσα από την ψυχή μου και απο αυτό που έζησα εγώ.

Μέχρι πριν απο δύο χρόνια το μυαλό μου ήταν πάντα στο πια μάρκα ρούχα , τσάντα , παππούτσια και ότι άλλο μπορεί να βάλει το μυαλό σου να πάρω. - δηλ. δεν μου επαρκούσε αν θα πρέπει να πάρω μια φούστα αλλά και τι μάρκα θα ήταν η φούστα.
Επίσης με τον ίδιο τρόπο έντυνα και το παιδί μου δηλ. έπρεπε όλα να είναι απο συγκεκριμένο κατάστημα και συγκεκριμένες εταιρίες.

Συγχρόνως τα Χριστούγεννα αγόραζα και μερικά παραμύθια και τα πήγαινα στο νοσοκομείο της Κατερίνης δώρα στα παιδάκια που αυτές τις μέρες τις παιρνούσαν εκεί . Και όλα καλά .

Μια μέρα μου έκανε κλικ στο μυαλό απο μια πράξη της κόρης μου που είναι τώρα 7 ετών και τότε ήταν 5 στα 6

Πήγαμε στη λαική για ψώνια και είδα κάτι σαγιονάρες γυρνώ και τις λέω ... κοίτα τι όμορφες που είναι , έλα να δοκιμάσεις να πάρουμε ένα ζευγάρι !......και γύρισε με απαξιωτικό βλέμμα και με κοίταξε λέγοντάς μου δεν μου αρέσουν.

Στο σπίτι τη ρώτησα γιατί δε σου άρεσαν και μου είπε ξερά και ωμά... μαμά από τη λαική;....

εκεί τα είδα όλα , που λέμε λαικιστή!!!!όλο το λάθος ξεκινά από μένα και καταλήγει σε μένα και άρδειν άλλαξα μέσα σε μια ημέρα.

Άλλαξα τι δική μου στάση απέναντι στη ζωή αλλά και γενικά της οικογενείας μου διότι εγώ τους είχα μάθει έτσι όπως τους έμαθα.

Δε χρειάζονται πολλά , τόσα όσα για να καλύψουμε τις ανάγκες μας.

Το κυριότερο όμως για μένα δεν είναι απλά και μόνο αν θα έχω 5 φούστες ή τρεις ή μία αλλά για πιο λόγο θέλω να τις έχω και ΤΙ θέλω να έχω.
Επιθυμώ να είμαι ντυμένη σα γυναίκα , σαν άντρας ,περιποιημένη = βεβαίως και έτσι πρέπει να είναι - αλλά μέχρι εκεί όχι να προσπαθώ να επιδεικνύω έστω και ενδόμυχα ότι εγώ έχω αυτό και πασχίζω να το αποκτήσω.

Γιατί είναι αμαρτία να χαρούμε τα ψώνια , τη παρέα με τους φίλους μας , την επίσκεψη σε μια
παράσταση στο θέατρο κλπ; ΟΧΙ για μένα δεν είναι λάθος ούτε πρέπει να νοιώθουμε τύψεις.

τύψεις πρέπει να νοιώθουμε όταν δεν μας επαρκούν αυτά που έχουμε και θέλουμε το πραπάνω όχι γιατί το έχουμε ανάγκη αλλά γιατι έτσι θα προβάλλουμε τον εαυτό μας.
Θα μου πεις τι μπορεί να είναι το παραπάνω; για μενα είναι όταν βλέπω ανθρώπους που συνέχεια αλλάζουν αυτ/τα όχι γιατί το έχουν ανάγκη αλλά για επίδειξη , όταν βλέπω γυναίκες σα και μένα που κάποτε έπρεπε να πάνε σε συγκεκριμένα καταστήματα γιατί μονο εκεί βρίσκουν κάτι που αρμόζει ......... στη πτωχή προσωπικότητά τους.
Γιατί μέσα από την ετικέττα βλέπουν ότι έχουν αξία - δίχως ετικέττα νοιώθουν μηδέν.

[Teri]

Ήταν απλά ένα κοριτσάκι νηπιαγωγείου. Κι ήταν απλά μια εκδήλωση : επίσκεψη στο ορφανοτροφείο. Έδωσαν δώρα, τα παιδάκια του νηπιαγωγείου στα άλλα παιδάκια. Κι ενώ εκείνα άνοιγαν τα δώρα, αχόρταγα, χαρούμενα, τα άλλα, οι συμμαθητές της ήθελαν να παίξουν με τα παιδάκια. Βγήκαν αναμνηστικές φωτογραφίες. "βγάλε το παλτό σου παιδί μου να φανεί το σήμα του σχολείου στη μπλούζα σου!" έλεγε η νηπιαγωγός. Ήταν απλά ένα κοριτσάκι νηπιαγωγείου. Κι είχε ένα χαμόγελο συγκρατημένης λύπησης... Το είδε μετά στη φωτογραφία και το έβλεπε ξανά και ξανά κάθε φορά που έβλεπε το άλμπουμ. Και ΘΥΜΟΤΑΝ κάθε φορά πώς ένιωσε τότε, τι σκεφτόταν τότε, τη στιγμούλα της φωτογραφίας, και λίγο μετά : "τα καημένα τα παιδάκια, που εμείς τώρα τους φέρνουμε ένα δώρο κι αυτά μετά θα μείνουν εδώ... Κι εμείς θα πάμε στο σπίτι μας, με τη μαμά μας και το μπαμπά μας και θα τα ξεχάσουμε. Δε θα παίξουμε μαζί τους... Αααα, γιατί τους φέραμε δώρα; Τι να το κάνουν το δώρο; Ένα σπιτικό χρειάζονται, μια μαμά κι ένα μπαμπά, μια αγκαλιά...." Βγήκαν και φωτογραφία έξω στην αυλή, λίγο πριν φύγουν. Κι εκεί είναι κατσούφα, θυμωμένη... Ήταν απλά, ένα κοριτσάκι νηπιαγωγείου...

[pAntonios]

Χμμ... δεν χρειάζεσαι ψυχίατρο, αγαπητέ μου φίλε!
Έτσι είναι ο ιδεαλισμός της νιότης!
Εύχομαι να σκέφτεσαι το ίδιο και μετά από 3-4 χρόνια !!!
Και μετά από 10-15 χρόνια...
Φυσικά όλες αυτές οι καλές μας ιδέες είναι καλό να υποταχτούν στο θέλημα του Θεού, μέσα στην άγια Εκκλησία του και στην καθοδήγηση του διακριτικού πνευματικού μας.