Η οσία Πελαγία η Τηνία

[tinios]

Η ΟΣΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ ή Τηνία

Ή Πελαγία ήταν κόρη του παπά Νικηφόρου Νεγρεπόντη. Ή μητέρα της ήταν από τον Τριπόταμο της Τήνου και άνηκε στην οικογένεια Φραγκούλη. Γεννήθηκε το 1752 στο χωριό Κάμπο της Τήνου και το κοσμικό της όνομα ήταν Λούκια. Από διάφορα έγγραφα φαίνεται ότι είχε ακόμα τρεις αδελφές. Ή οικογένεια της διακρινόταν για την αγνή πίστη και την προσήλωση στα θρησκευτικά ιδεώδη.
Λίγα χρόνια μετά τη γέννηση της Λουκίας ό πατέρας της πέθανε. Ήταν τότε 12 χρονών και έδειχνε σημάδια έντονης επιθυμίας να αφιερωθεί και να υπηρετήσει το θέλημα του Θεού. ΟΙ δυσκολίες της ζωής έκαναν την μητέρα της να τη στείλει στον Τριπόταμο, στην κάπως πιο ευκατάστατη αδελφή της. Εκεί ή Λούκια έμεινε τρία χρόνια και συχνά επισκεπτόταν την άλλη θεία της, πού ήταν μοναχή στη Μονή Κεχροβουνίου. Ένοιωσε τότε επιτακτική την ανάγκη ν' ακολουθήσει τον μοναχικό βίο και σε ηλικία 15 χρονών μπήκε στο Μονστήρι σαν δόκιμη, υπό την επίβλεψη της θείας της μοναχής Πελαγίας.
Όταν ήλθε ή ώρα έγινε και ή ίδια μοναχή με το όνομα Πελαγία. Ως μοναχή αφοσιώθηκε με ψυχή και σώμα στην λατρεία του Θεού και στην ανακούφιση των πασχόντων. Ή αγνότητα της ψυχής της, ή όσιότητα της ζωής της, ή αυταπάρνηση της, ή μυστική ζωή της κι ό πόθος της για λύτρωση συντέλεσαν ώστε ή μοναχή Πελαγία να γίνει το "σκεύος εκλογής" για ν' αποκαλυφθεί σ' αυτήν ή Παναγία για την εύρεση της Αγίας εικόνας της στον αγρό του Δοξαρά στην πόλη της Τήνου (30 Ιανουαρίου 1823), γεγονός πού έμελλε να κάμει την Τήνο ιερό νησί και να κατατάξει την Πελαγία μεταξύ των Αγίων. Το γεγονός δε αυτό συνέβη όταν ή Όσια ήταν 73 χρόνων και αρχιερέας Τήνου ήταν ό Γαβριήλ.
Ή Όσια Πελαγία έκανε, με τις πρεσβείες της Παναγίας και τη χάρη του Θεού, αρκετά θαύματα πριν και μετά τον θάνατο της, ό όποιος ήλθε στις 28 Απριλίου 1834 και τάφηκε στο ναό των Ταξιαρχών του μοναστηριού. Το 1973 όμως, κτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός στο όνομα της, όπου φυλάσσεται και προσκυνείται ή αγία κάρα της σήμερα. Ανακηρύχτηκε αγία με Συνοδική Πατριαρχική Πράξη στις 11 Σεπτεμβρίου 1970 και ή μνήμη της ορίστηκε να τιμάται στις 23 Ιουλίου, την ήμερα δηλ. του οράματος της.


Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε
Άμέμτπως έβίωσας εν εγκράτεια πολλή και πόνοις ασκήσεως και εν αγάπη θερμή, Πελαγία Θεόληπτε. Όθεν την Θεοτόκον έπαλλήλως κατείδες, μηνύουσάν σοι Εικόνος την άνεύρεσιν ταύτης. Ην πρέσβευε, Αγία Μήτερ, υπέρ των τιμώντων σε.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ

Η εύρεση της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας, έγινε ύστερα από όραμα της Αγίας Πελαγίας. .

Την Κυριακή 9/7/1822 βλέπει στον ύπνο της μία μεγαλοπρεπή κυρία με φωτοστέφανο, η οποία της εξηγεί πόσο υπέφερε θαμμένη τόσα χρόνια κάτω από το χώμα. Της ζήτησε όταν ξημερώσει να επισκεφθεί τον επίτροπο εσωτερικών υποθέσεων της Μονής και να του ανακοινώσει την επιθυμία της να αποκαλυφθεί το ερειπωμένο θαμμένο μέγαρό της στον αγρό του Αντ. Δωξαρά.

Όταν ξύπνησε κατάλαβε ότι η κυρία ήταν η Θεοτόκος και ότι το μέγαρο ήταν προφανώς ο Ναός Της. Της γεννήθηκαν όμως αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορεί κάτι τέτοιο να συμβαίνει σε εκείνη την άσημη ταπεινή και το πώς θα έπρεπε να υποφέρει τους χλευασμούς και τις κοροϊδίες του δύσπιστου κόσμου. Έτσι αποφάσισε να μην αναφέρει τίποτα.

Την επόμενη Κυριακή 16/7/1822, εμφανίζεται και πάλι στον ύπνο της η ίδια Κυρία δίνοντας και πάλι την ίδια παραγγελία. Η Πελαγία δεν είχε πλέον καμία αμφιβολία ότι ήταν η εκλεκτή από την Θεοτόκο, αλλά και πάλι την απέτρεψαν οι αμφιβολίες.

Όταν και την τρίτη Κυριακή 23/7/1822 εμφανίζεται στον ύπνο της με στεναχωρημένο, αλλά αυστηρό ύφος ζητώντας εξηγήσεις για την αγνόηση της παραγγελίας της, η Πελαγία αποφασίζει πλέον να προχωρήσει χωρίς να ολιγωρήσει.

Την ίδια μέρα η Πελαγία κατέφυγε στην Ηγουμένη η οποία γνωρίζοντας τον ενάρετο βίο της την πίστεψε και επισκέφθηκε τον επίτροπο. Ο επίτροπος με την σειρά του ειδοποίησε με την συνοδεία της Πελαγίας τον Μητροπολίτη της Τήνου ο οποίος προσκαλεί τον λαό της Τήνου στον Μητροπολιτικό ναό των Ταξιαρχών, παρακαλώντας τον να συνδράμουν για τον σκοπό αυτό σε χρήμα ή και σε εργασία.

Ο λαός πρόθυμα άρχισε τις ανασκαφές στις αρχές Σεπτεμβρίου 1822 από τις οποίες αποκαλύφθηκαν ο αρχαίος ναός του Διονύσου και ο ναός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ωστόσο δεν βρέθηκε κανένα ίχνος εικόνας πράγμα που επισκίασε το θετικό κλίμα και οδήγησε τον κόσμο σιγά, σιγά στην εγκατάλειψη του εγχειρήματος. Η Πανώλη θέριζε εκείνη την εποχή, πράγμα που ο επίτροπος το θεώρησε θεία τιμωρία.

Σε συνεργασία πάλι με τον Μητροπολίτη Τήνου συγκαλούν και πάλι τον λαό της Τήνου με την ίδια έκκληση ορίζοντας επιπλέον και μια επιτροπή ελέγχου του έργου. Όσο οι εργασίες δεν έφερναν αποτέλεσμα, ο λαός χλεύαζε και κατηγορούσε την Πελαγία ως ονειροπόλα.

Με δάκρια στα μάτια η Πελαγία ζητά την βοήθεια της Παναγίας, η οποία της αποκαλύπτει πλέον το ακριβές σημείο στο οποίο ήταν θαμμένη η εικόνα Της.

Στις 30/1/1823, μετά από την υπόδειξη της εν λόγω θέσης, η αξίνα του Δημ. Βλάσση προσκρούει στο θαυματουργό εικόνισμα.

[Evi_J]

=D> =D> =D>
Πολύ χαίρομαι που έβαλες την βιογραφία της tinie. Εμένα μου έκανε καλό σήμερα που είμαι στεναχωρημένη. Μια πνευματική όαση! Ευχαριστώ!

[tinios]

ΤΟ ΚΕΛΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ


Το όραμα της Αγίας Πελαγίας:


Η νεαρή μοναχή Πελαγία είχε ήδη ονειρευτεί τη μορφή της Παναγίας που την καλούσε να αναζητήσει την εικόνα με το ομοίωμά της. Έτσι η θεία μορφή της παρουσιάστηκε και πάλι στον ύπνο της, την Κυριακή 23 Ιουλίου 1822, για να την επιπλήξει που δεν είχε κάνει το καθήκον της. Η Πελαγία ξύπνησε έντρομη και διέκρινε στο αμυδρό φως των καντηλιών, την ίδια φιγούρα να της ζητά να εκτελέσει τη συγκεκριμένη εντολή. Η λάμψη γύρω από αυτήν ήταν ιδιαίτερα έντονη και παρέμεινε στο κελί της για λίγο.
Το ξημέρωμα, η μοναχή προσευχήθηκε και στη συνέχεια αποκάλυψε το όραμά της στην ηγουμένη, η οποία με τη σειρά της ενημέρωσε τον επίσκοπο Γαβριήλ. Ο τελευταίος, με την ομόφωνη γνώμη του δημογέροντα, συγκάλεσε τους Τήνιους στο Μητροπολιτικό ναό των Ταξιαρχών και τους πρότεινε να βοηθήσουν στις ανασκαφές. Οι ντόπιοι δέχθηκαν με προθυμία. Έτσι οι εργασίες ξεκίνησαν το Σεπτέμβριο του 1822. Ωστόσο, στο σημείο που είχε υποδειχθεί, το μοναδικά ευρήματα ήταν τα ερείπια ενός βυζαντινού ναού και ένα αποξηραμένο πηγάδι. Με την πάροδο των ημερών, το ζήλο των εργατών διαδέχθηκε η απογοήτευση και έτσι οι ανασκαφές εγκαταλείφθηκαν. Σύντομα το νησί χτυπήθηκε από επιδημία πανούκλας. Εντούτοις, η μεγάλη ημέρα πλησίαζε.


Το βράδυ της 28 ης προς την 29 η Ιανουαρίου 1823, η Παναγία εμφανίστηκε και πάλι στον ύπνο της Πελαγίας, δίνοντάς της σαφείς οδηγίες για τον τόπο όπου βρίσκονταν το εικόνισμα. Η μοναχή δημοσιοποίησε αμέσως το όνειρό της και οι κάτοικοι του Μουντάδου, των οποίων ήταν η σειρά να αναλάβουν τις ανασκαφές, ξεκίνησαν το σκάψιμο. Όμως στο τέλος της ημέρας δεν υπήρχε αποτέλεσμα και έτσι κυριεύθηκαν πάλι από την απόγνωση.
Στις 30 Ιανουαρίου 1823, σειρά για να λάβουν μέρος στις ανασκαφές είχαν οι κάτοικοι του Φαλατάδου. Ο Δημήτριος Βλάσσης, που ηγούνταν των εργασιών, παρότρυνε τους συντοπίτες του να σκάβουν με πίστη. Γύρω στις 14:00, η σκαπάνη του ιδίου χτύπησε πάνω σε ξύλο. Έσκυψε, καθάρισε με τα χέρια του τα χώματα και ανασήκωσε ένα μέρος του ομοιώματος. Με τις κραυγές του, συγκεντρώθηκαν όλοι τριγύρω του. Μερικά λεπτά αργότερα, ο Ζαν Βιδάλης ανακάλυψε και το δεύτερο κομμάτι, κάνοντας τις καμπάνες ολόκληρου του νησιού να ηχούν χαρμόσυνα.

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1971, η μοναχή Πελαγία ανακηρύσσεται επισήμως από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ως Αγία. Ωστόσο, στη συνείδηση των πιστών, το γεγονός αυτό είχε συμβεί από τη στιγμή της ευρέσεως της θαυματουργής εικόνας.

[tinios]

«Και εκ σπλάχνων γης Αγίας η εικόνα ανέροθεν...».
Η Παναγιά της Τήνου
Η ιστορία της εικόνας της μεγαλόχαρης της Τήνου αρχίζει πάνω σε άγρια βράχια τυλιγμένα από παγερά, πικρά σύννεφα, που τα θερίζουν δριμείς βοριάδες. Στο μοναστήρι της Κυρίας των Αγγέλων, στο Κεχροβούνι.

Εκεί, το 1822, η μοναχή Πελαγία οραματίστηκε τη Θεοτόκο να της υποδεικνύει το σημείο όπου ήταν θαμμένη η εικόνα της. Μετά από αμφιβολίες και εμπόδια, πήγαν, έσκαψαν και τη βρήκαν. Στον αγρό του Δοξαρά.

Ήταν 30 Ιανουαρίου του 1823. Ο ελληνικός λαός πάλευε μεταξύ αναγέννησης και χαμού. Η εύρεση της εικόνας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου μέσα στη γη της Τήνου, προαιώνια κατοικία του Αίολου έπνευσε σαν ούριος άνεμος πάνω στην ταραχή της Επανάστασης. Σε καιρούς δύσκολους. Όταν, στον ξεσηκωμό του ’21, οι Τηνιακοί, με επικεφαλής ελληνορθόδοξο κληρικό απάντησαν χωρίς δισταγμούς στο κάλεσμα του Τομπάζη. Όταν οι καθολικοί, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού του νησιού τότε, αποτραβήχτηκαν στα ενδότερα, στην περιοχή της Ξυνάρας, όπου βρισκόταν ο Τούρκος αγάς.