Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Πολλά ζευγάρια που έχουν σχέση αφήνουν τους μήνες ή τα χρόνια να περνούν.
Αποφασίζουν να παντρευτούν και ανακαλύπτουν ξαφνιασμένοι ότι έχουν περάσει π.χ. 10 χρόνια και πλέον έχουν κουραστεί. Λέμε σε πολλά ζευγάρια να μην αφήνουν το χρόνο να περνάει. Έχεις μια σχέση; Αποφάσισε πού θα την πας. Αυτό το απλά να περνάμε καλά χωρίς προσανατολισμό, χωρίς νόημα, χωρίς μοίρασμα, χωρίς ένωση και ενότητα φτάνει στη φθορά και ίσως στο τέλος. Να φερθείς ώριμα, να βάλεις κάποια χρονικά περιθώρια και να πάρεις αποφάσεις χωρίς να είσαι εσύ και η σχέση σου σε ένα χάος χωρίς νόημα και ελπίδα.
Άσε τους συγκρητισμούς με παλαιότερες σχέσεις ή με σχέσεις που δεν έχουν έρθει ακόμα («Μήπως να αφήσω αυτόν τον άνθρωπο για να μου έρθει κάποιος καλύτερος;»). Κάνε κάποια απλά ερωτήματα στον εαυτό σου και προχώρα. Θέλω να ζήσω με αυτόν τον άνθρωπο για πάντα. Τι είναι για μένα αυτός ο άνθρωπος; Είμαι έτοιμος να παλέψω και να θυσιαστώ; Βλέπω την αιωνιότητα μαζί με αυτόν τον άνθρωπο, ακόμα και μέσα από πόνους και δυσκολίες; Μην παντρευτείς απλά για να κάνεις παιδιά ή να αποκατασταθείς.
Αυτό είναι μια λάθος θέση, κάτι που ίσως το πληρώσεις κάποια στιγμή. Η αποκατάσταση και ίσως τα παιδιά είναι αποτέλεσμα. Πάρε απόφαση αν θέλεις να περάσεις τη ζούγκλα της ζωής και την πύλη του Παραδείσου με αυτόν τον άνθρωπο. Αν η απάντηση είναι Ναι, τότε προχώρα, αν είναι Όχι, τότε φύγε για να μην κοροϊδεύεις άλλο αυτόν τον άνθρωπο. Η ζωή θέλει τόλμη και αποφάσεις. Με συνείδηση, προσευχή και ρίσκο πολλές φορές. Είσαι έτοιμος;
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh . gr

[toula]

Η ζωή, με τις καταιγίδες και τις ερήμους της, μοιάζει με μια συνεχή σταύρωση. Όμως, μέσα σε αυτή τη φαινομενική απώλεια, το βάσανο και την ταλαιπωρία, κρύβεται ένας βαθύς θησαυρός: η ψυχή αρχίζει να μαθαίνει ποια είναι στ’ αλήθεια. Αρκεί βεβαίως να έχει αυτήν την διάθεση για εξέλιξη και πνευματική προκοπή.
Όπως ο σπόρος πρέπει να θαφτεί για να βλαστήσει, έτσι και ο άνθρωπος πολλές φορές χρειάζεται να περάσει μέσα από τον πόνο για να γεννηθεί σε μια νέα, καθαρότερη ύπαρξη. Ο σταυρός, τότε, δεν είναι πια κατάρα· γίνεται δάσκαλος και ευλογία, διότι έγινε το μέσο προς την ελευθερία από κάθε ματαιοδοξία και μικρότητα.
Η δοκιμασία δεν έρχεται για να μας συντρίψει, αλλά για να μας αφυπνίσει. Μας μαθαίνει να αγαπάμε πιο βαθιά και γνήσια, να υπομένουμε χωρίς αγανάκτηση, να βλέπουμε τον κόσμο με βλέμμα πιο ήσυχο και πιο αληθινό, να ζούμε με καρτερία και ελπίδα χωρίς βιασύνη και φοβία.
Κάθε πληγή, κάθε πόνος, μπορεί να γίνει πηγή φωτός, αν την αφήσουμε να ποτιστεί με την προσευχή.
Όταν ο άνθρωπος πάψει να πολεμά τον σταυρό του και αρχίσει να τον αποδέχεται, τότε κάτι αλλάζει μέσα του. Η καρδιά γίνεται πιο πλατιά, πιο ζεστή, πιο ικανή να χωρέσει τον άλλον. Μαλακώνει ο άνθρωπος, ενώ συγχρόνως γίνεται δυνατότερος.
Και εκεί, μέσα σε αυτή τη σιωπηλή αποδοχή, η ψυχή γεύεται κάτι από την ειρήνη του Θεού, μια ειρήνη που δεν αναιρεί τον πόνο, αλλά τον μεταμορφώνει. Πλέον η ανάπαυση πηγάζει από την ενδοχώρα της καρδιάς που σκεπάζεται από την Χάρη.
Ο σταυρός, τελικά, δεν είναι το βάρος της ζωής, αλλά η «πνοή» της, το μάθημα που μας θυμίζει το πρόσκαιρο και το εύθραυστο της επιγειότητάς μας.
Είναι η γέφυρα που ενώνει τη γη με τον ουρανό, τον άνθρωπο με το υπερβατικό είναι του…
Και όσο πιο βαθιά τον αγκαλιάζουμε, τόσο πιο καθαρά βλέπουμε τα πράγματα.
Και εκεί, στο μεθόριο της διαύγειας και της επιβίωσης, γεννιέται ο νέος σταυρός της αυταπάρνησης, της ταπείνωσης, της απλότητας, της υπομονής, της άνευ όρων παράδοσης στην Θεία Πρόνοια. Και έτσι έρχεται η αυγή της φώτισης.
Τα καθημερινά πλέον ανοίγονται στα αιώνια και τα πάντα αγκαλιάζονται με το βλέμμα στον Χριστό.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

"Πότε θα μας διδάξει κι εμάς η αγία Παράδοση;"
Η Παναγία δεν είναι διόλου δυσνόητη, δεν είναι σύμβολο, δεν είναι ούτε γριά ούτε παιδούλα, ξέρει πόσο αισιόδοξη να είναι, ν’ απομακρύνεται ξέρει από το προσκήνιο, εκεί που δεν θέλουν να την επικαλούνται.
Δεν θέλει να δυσκολεύει κανένα, ούτε με την αγάπη της.
Όσοι επέλεξαν τη χαζομάρα τους αφήνει να φάνε τα μούτρα τους.
Επί τέλους, ας νοιώσουμε πως η μοναξιά μας πρέπει να μάθει να στρώνει μόνη τραπέζι.
Δεν γίνεται συνέχεια να ξεγλυστράμε και να θέλουμε κι έτοιμο φαγητό και στρωμένο τραπέζι κι άμισθο και χαμογελαστό υποτακτικό.
Καλούμεθα να ‘μαστε ευγνώμονες μ’ αυτό που μας δόθηκε, η ανδρεία να μας στολίσει, η ωραιότητα της παιδικής αγνότητας να καλύψει τη γύμνια μας, σε μια εποχή που η κακομοιριά δέρνει τους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες και μερικούς ακόμη ιερείς.
Ευχαριστώ, Παναγία μου, για τον ενθουσιασμό που μου δίνεις απόψε, που είμαι απελπισμένος και η ελπίδα μου είσαι Εσύ.
Ας αφήσουμε λίγο και τους άλλους, ας δούμε και το σκαρί μας, δεν είναι εγωιστικό, είναι απαραίτητο.
Ελπίδα στο μέλλον, απελπισία καλή στο παρελθόν, χαρά στο νυν, μακαριότητα στο αεί.
Πάντα η θυσία, θυσιάζεται ο Υιός στον Σταυρό. Θυσιάζεται η μητέρα Του στην αγκαλιά του άφατου πόνου.
Ο πόνος με πόνο νικιέται.
Η αγάπη κερδίζεται με πόλεμο.
Πότε θα μας διδάξει κι εμάς η αγία Παράδοση;
Μωυσέως του Αγιορείτου .

[toula]

Το αιώνιο Φως θα καταυγάζει μέσα σας και θα γίνετε τέκνο Θεού.
Ο νους βυθισμένος στον Θεό, στην πράξη αυτής της προσευχής, ενδέχεται να μην παρατηρήσει ότι αποκαλύπτεται μπροστά του η αιωνιότητα και δεν γνωρίζει πλέον τον εαυτό του στα όρια του σώματος.
Έτσι όμως μπορεί ή να παραμείνει στην αιωνιότητα, ή να επιστρέψει πάλι στον κόσμο αυτόν.
Όταν το πνεύμα μας εξέλθει από τα όρια του γήινου αυτού κόσμου, από την έλξη της γης, τότε πλέον εισέρχεται σε παγκόσμια σφαίρα και διέπεται από τους «νόμους» της ουράνιας μηχανικής.
Η κίνησή του μπορεί να προσλάβει ταχύτητα, μπροστά στην οποία η ταχύτητα του φωτός είναι μηδέν, σαν βραδύτητα χελώνας.
Και αν το πνεύμα μας καταληφθεί από το Άγιο Πνεύμα τότε μέσω αυτού του Θείου Πνεύματος ο άνθρωπος θα προσλάβει την ομοίωση της Θείας πανταχού παρουσίας και παγγνωσίας.
Από τους βίους των Αγίων, ιδιαίτερα λαμπρό παράδειγμα τέτοιας διάβασης από τον θάνατο στη ζωή, όταν η ψυχή δεν αντιλαμβάνεται αν απεβίωσε ή αν απλώς ανοίχθηκε μπροστά της η απεραντοσύνη της προσευχής, είναι ο όσιος Σεραφείμ.
Έτσι φαντάζομαι το τέλος του, όταν αυτός στεκόταν στην προσευχή.
Ως εκ τούτου, μη θλίβεσθε για τίποτε και για τίποτε μην ανησυχείτε.
Βλέπε βιβλίο Αγίου Σωφρονίου Αθωνίτου «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς έστι», σ. 263.

[toula]

"Αλλοι χρυσόν, οϊδ' άργυρον, οιδε τράπεζαν
Τιμώσι λιπαρήν παίγνια τούδε βίου. "Αλλοι δ'αϋ σηρών καλά νήματα, καί γύας άλλοι
Πυροφόρούς,άλλοι τετραπόδων άγέλας.
Αύτάρ έμοί Χριστός πλούτος μέγας, όν ποτ' ίδοιμι
Νω γυμνω καθαρώς• αλλά τε κόσμος έχοι.
(Ρ.G., τόμ. 37, 1421
"Αλλοι λατρεύουν το χρυσάφι, άλλοι τ' ασήμι καί κάποιοι τα κατάφορτα τραπέζια, αστεία παιχνίδια της ζωής,
"Αλλοι τ' ωραία μετάξια, τούτοι τ' αγροκτήματα,
το στάρι όπου καρπίζει, εκείνοι τα κοπάδια με τα ζωντανά.
Για με ό Χριστός το μέγα πλούτος, άμποτε να τον έβλεπα
πνεύμα γυμνό ολοκάθαρα, στον κόσμο τ' άλλα τα χαρίζω.
Ποίημα του εν Αγιοις Πατρός ημών Γρηγορίου Ναζιανζηνου του Θεολόγου.

[toula]

Σέ ἄφησε νά ὑποφέρεις ἕνα μικρό κόπο, γιά νά μήν βρεθεῖς ἐκείνη τήν ἡμέρα (τῆς κρίσεως), ἀμέτοχος τῶν καρπῶν πού θά βλέπεις νά βαστάζουν οἱ ῞Αγιοι, οἱ ὁποῖοι θά καυχῶνται γιά τούς καρπούς τῆς ὑπομονῆς τῶν θλίψεών τους.
᾿Επίσης γιά νά γίνεις συγκοινωνός τῶν ῾Αγίων καί τοῦ ᾿Ιησοῦ, ἔχοντας παρρησία ἐνώπιόν Του μαζί μέ τούς ῾Αγίους.
Μήν ἀφήνεις νά σέ κυριεύσει ἡ λύπη, δέ σέ ξέχασε ὁ Θεός, ἀλλά φροντίζει γιά σένα ὡς γνήσιο Του υἱό καί ὄχι ὡς νόθο.
Θά στέκεσαι καλῶς ἄν προσέχεις τόν ἑαυτό σου μέ πολλή νήψη.
Νά μήν ξεχάσεις τό φόβο καί τήν εὐχαριστία πρός τό Θεό.
Καί θά εἶσαι μακάριος, ἄν πράγματι ἔγινες καί ξένος καί φτωχός, διότι αὐτοί εἶναι πού θά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Γίνε ἀνδρεῖος καί δυνατός ἐν Κυρίῳ.
῞Οπως βλέπεις, δέν κουράζομαι νά σοῦ λέω τά ἴδια καί τά ἴδια, τά ὁποῖα εὔχομαι νά σοῦ τά χαρίσει ὁ Κύριος.
Κάνε εὐχή καί γιά μένα.
(Ἀπό τό βιβλίο «Ἀββᾶ Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου. Κείμενα Διακριτικά καί Ἡσυχαστικά», τόμ. Α’ ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ», Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα)

[toula]

" έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ο Χριστός μας.."
«Να διαβάζετε από τα Βιβλία της Εκκλησίας αλλά ενίοτε αφήνετε τα και δι΄ ολίγον μιλήσατε και μόνοι σας εις τον Χριστό μας. Απλά και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: " Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, αλλά με κοσμικά πράγματα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις.
Συγχώρεσε με Κύριε κλπ. " έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ο Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμη και χαρά .
Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις».
Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας

[toula]

Άμα οι σύζυγοι είναι τέτοιοι..
«ηρπάγη εις θεωρίαν και ανήλθε μέχρι τρίτου ουρανού».
Θα σας πω για ένα χαρακτήρα πραγματικού συζύγου, που πάρα πολύ δύσκολα τον συναντούμε στις μέρες μας. Εμείς γνωρίσαμε όμως έναν.
Κατά πάντα τέλειος χαρακτήρας, χριστιανός, πλήρως κοινωνικός. Άργησε να παντρευτεί, σχεδόν στα τριάντα του, όχι γιατί αποστρεφόταν, αλλά νόμιζε ότι έτσι έπρεπε. Και τότε έκανε την προσευχούλα του με πίστη και βρήκε μια κορούλα και παντρεύτηκε. Η κορούλα ήταν μικρή, δέκα χρόνια μικρότερη απ’ αυτόν.
Μόλις την παντρεύτηκε άρχισε αυτή να κάνει αταξίες. Έκανε πως δεν έβλεπε αυτός, νόμιζε πως είναι κορούλα του και αυτός πατέρας της. Είχαν όμως επιχειρήσεις μεγάλες στο εξωτερικό και έπρεπε κατ’ ανάγκην να πάνε εκεί, έστω και προσωρινά. Την παίρνει λοιπόν και έφυγαν. Όταν πήγαν εκεί αυτή πείσμωσε.
Λέει: «Για να με χωρίσει από το περιβάλλον μου το ‘κανε. Εγώ θα τον αφήσω».
Λοιπόν, τον παρατάει και έφυγε. Έρχεται στην Ελλάδα και πού πάει; Σ’ ένα από αυτά τα «καζίνα» και ζούσε ως ελεύθερη γυναίκα επί αμοιβή.
Αυτός, από την ημέρα που έφυγε δεν έπαυε κάθε μέρα να κάνει προσευχή με δάκρυα και να επιμένει, να εκβιάζει τον Θεό:
«Πανάγαθε δεν υποχωρώ, δεν θα Σ’ αφήσω, Εσύ μου έδωσες τη γυναίκα μου. “Παρά Κυρίου αρμόζεται ανδρί γυνή”. Θέλω τη σύζυγο μου. Εάν πλανήθηκε η κορούλα πρέπει να χαθεί; Γιατί ήρθες Εσύ στη γη;
Δεν ήρθες να ανεύρεις το απολωλός, να θεραπεύσεις τον άρρωστο, να αναστήσεις τον νεκρό; Δεν υποχωρώ, δεν θα Σ’ αφήσω ήσυχο. Θέλω τη γυναίκα μου, να μου τη φέρεις πίσω!»
Έκλαιε επί δύο χρόνια. Επέδρασε η προσευχή και τελικά ήρθε στον εαυτό της. «Πω, πω», ομολογούσε, «πρέπει να κάνει ο Θεός άλλη κόλαση, γιατί αυτή είναι για μένα μικρή!». Πιάνει και του γράφει ένα γραμματάκι και του λέει: «Δεν τολμώ να σε ονομάσω, δεν έχω θέση. Αν επιστρέψω, με δέχεσαι σαν υπηρέτρια;»
Απαντάει αυτός: «Αγάπη μου, γιατί είπες αυτή τη λέξη και με πλήγωσες; Δεν σε έστειλα για διακοπές και περιμένω με λαχτάρα την αγάπη μου να ‘ρθει στην αγκαλιά μου;» Πήγε λοιπόν, την περίμενε στο αεροδρόμιο, όπως συννενοήθηκαν.
Όταν βγήκε αυτή έξω και τον είδε έπεσε κάτω και άρχισε να χτυπιέται με κλάματα. Την πήρε στην αγκαλιά του. «Αγάπη μου, γιατί κάνεις έτσι και με πληγώνεις;
Σε περίμενα με λαχτάρα. Πάμε στο σπίτι μας, δεν χωρίσαμε ποτέ. Πάντοτε μαζί σου ήμουν.»
Με αυτή τη στοργή και τρυφερότητα έφτασε η νύκτα. Μόλις έκλεισε τα μάτια του, ο ήρωας αυτός της αυτοθυσίας και της αγάπης, «ηρπάγη εις θεωρίαν και ανήλθε μέχρι τρίτου ουρανού». Δεν μπορούσε να περιγράψει και να διηγηθεί όσα η θεία Χάρις τον αξίωσε.
Είδε τις χορείες των αγίων, τα «μένοντα αγαθά των σεσωσμένων» και όλη τη θεία αγάπη που τον κρατούσε σε έκσταση.
Τότε πραγματικά ελεεινολόγησα την αθλιότητά μου και είπα: καυχάσαι μάταια, καλόγερε, για τη ζωή σου, ενώ αυτός με μία θυσία ανέβηκε μέχρι «τρίτου ουρανού».
Ιδού ένα παράδειγμα και μία εικόνα του πραγματικού συζύγου και ανδρός.
Και απεδείχθη υστέρα ότι έγινε πιστή σύζυγος αυτή η κορούλα. Αυτή είναι η θέση του άνδρα, του συζύγου. Άμα οι σύζυγοι είναι τέτοιοι, δείξε μου ποια γυναίκα είναι κακή;
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

[toula]

«Εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ» (Ματθ. 14, 31)
Κύριε Ἰησοῦ, οἱ φυσικές σου συνήθειες καὶ κινήσεις ἔχουν πολλὴ σημασία, γιὰ τὴν προσπάθεια τῆς πνευματικῆς μας περισυλλογῆς. Κάθε μία ἀπὸ τὶς κινήσεις, ποὺ ἔκανες μὲ τὸ σῶμα σου, ὅπως μᾶς τὶς διέσωσαν τὰ Εὐαγγέλια, ἔχει ἕνα βαθὺ πνευματικὸ νόημα. Ἄραγε, οἱ συνηθισμένες χειρονομίες σου μποροῦν νὰ ἐμπνεύσουν τὶς δικές μου;
Πραγματικά, ἂν ἐξαιρέσω τὸ Πάθος σου, ποὺ παραμένει μοναδικό, οἱ κινήσεις, ποὺ ἔκανες, εἶναι κινήσεις, ποὺ κάνουν οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι. Οἱ χειρονομίες σου εἶναι οἱ καθημερινές μας χειρονομίες, οἱ χειρονομίες τῆς κάθε ὥρας. Ἡ στάση σου καὶ ἡ στάση μας ὑπῆρξαν οἱ ἴδιες, ἐφ’ ὅσον ἐκφράζονταν ἐξωτερικὰ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Καὶ τοῦτο, κι ὅταν ἀκόμη ἐνεργοῦσες ἕνα θαῦμα. Ὅμως, ὑπάρχει ἡ διαφορά. Ἡ διαφορὰ συνίσταται στὶς διαθέσεις τῆς ψυχῆς, ἀπὸ τὶς ὁποῖες προκύπτουν οἱ διάφορες φυσικὲς κινήσεις καὶ χειρονομίες.
Ἐρώτησα προηγουμένως: Οἱ χειρονομίες σου μποροῦν νὰ ἐμπνεύσουν τὶς δικές μου; Αὐτὸ βέβαια δὲν σημαίνει, τὸ νὰ διερωτῶμαι συνεχῶς καὶ σὲ κάθε περίπτωση: «Τί χειρονομία θὰ ἔκανε τώρα ὁ Ἰησοῦς»; Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι νὰ φαντασθῶ τὶς ἐξαιρετικές σου χειρονομίες, ποὺ θὰ ἔκανες ἂν βρισκόσουν μπροστὰ σὲ μία ἀπὸ τὶς περιπτώσεις, ποὺ ἀντιμετωπίζω. Τὸ ζήτημα εἶναι νὰ βρῶ, μὲ τί πνεῦμα ἔκανες, καὶ μὲ τί πνεῦμα θὰ πραγματοποιοῦσες τὶς κινήσεις, ποὺ ἑτοιμάζομαι νὰ κάνω, ἢ ποὺ βλέπω ὅτι πρέπει νὰ κάνω.
Δὲν ὑπάρχει καμμία μου στάση, καμμία μου κίνηση, ποὺ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ τὴν ἀνανεώσω καὶ νὰ τὴν γεμίσω μὲ πνεῦμα – ἐννοεῖται πὼς μόνον ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ δώση τὸ πνεῦμα αὐτό. Αὐτὴ ἡ ἀνανέωση θὰ γινόταν, ἂν προσπαθοῦσα νὰ συμμορφώσω τὶς κινήσεις μου πρὸς τὶς δικές σου ἤ, μᾶλλον, νὰ σὲ ἀφήσω νὰ τὶς μεταμορφώσης, ὥστε νὰ γίνουν μία συμμετοχὴ στὶς δικές σου.
Ἂς πάρω, σὰν παράδειγμα, τὴν σιωπή σου. Ἡ σιωπή μου, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ὀκνηρία, τὴν δειλία, τὸν θυμό, τὴν περιφρόνηση, τὴν μνησικακία, εἶναι ἄγονη καὶ κακή. Ἐνῶ ἀντίθετα, εἶναι τόσο ἱερή, μία σιωπὴ ποὺ συνίσταται στὴν εἴσοδο καὶ συμμετοχή μου στὴν δική σου σιωπή; Τὴν σιωπή σου μὲ τὸν Πατέρα, τὴν σιωπή σου ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου – «ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐσιώπα» (Ματθ. 26,63) – τὴν σιωπή σου τῆς περισυλλογῆς καὶ ὡριμότητος, ποὺ προετοιμάζει τὸν λόγο καὶ τὸν καθιστᾶ γόνιμο.
Ἕνα ἄλλο πολὺ ἁπλὸ παράδειγμα. Ὁ λαός σου εἶχε τὴν συνήθεια νὰ προσεύχεται ὄρθιος. Σὲ μία μόνον περίπτωση τὸ Εὐαγγέλιο σὲ παρουσιάζει νὰ προσεύχεσαι γονατιστός. Πρόκειται γιὰ τὴν ὥρα τῆς ἀγωνίας σου στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ. Ἀλλοίμονο! Τόσο συχνὰ οἱ προσευχές, ποὺ κάνω γονατιστός, εἶναι ἐπηρεασμένες ἀπὸ τὴν ρουτίνα καὶ στεροῦνται βάθους! (Καὶ ὁπωσδήποτε παρουσιάζονται τόσο διαφορετικὲς ἀπὸ τὸ γεμᾶτο πάθος πέσιμο στὰ γόνατα, ἐνώπιόν σου, τοῦ Πέτρου, τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, πολλῶν ἀσθενῶν!). Κύριε, δῶσε τὸ πνεῦμα σου στὸ γονάτισμά μου. Κάμε, ὥστε τὸ κάθε γονάτισμά μου νὰ εἶναι ὄχι μόνο μία βαθειὰ κι εὐλαβικὴ προσκύνηση ἐνώπιόν σου, ἀλλὰ καὶ μία ἕνωση, μία συμμετοχή μου στὸ δικό σου γονάτισμα ἐνώπιον τοῦ Πατρός σου στὴν Γεθσημανῆ.
Μεταξὺ τῶν κινήσεών μου, τῶν πιὸ συνηθισμένων, ὑπάρχει καὶ μία, ποὺ θὰ ποθοῦσα ἰδιαίτερα νὰ τὴν ἐνσωματώσω σὲ κάποια ἀντίστοιχη δική σου: Εἶναι ἡ κίνηση, ποὺ θὰ τὴν ὠνόμαζα «κίνηση τοῦ ἁπλωμένου χεριοῦ». Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔχω θέσει στὴν ἀρχὴ αὐτοῦ τοῦ κεφαλαίου, σὲ παρουσιάζει νὰ ἁπλώνης τὸ χέρι καὶ νὰ πιάνης τὸν Πέτρο, τὴν στιγμὴ ποὺ βυθιζόταν στὴν θάλασσα. Συχνὰ τὸ χέρι σου ἔκανε μία σωστικὴ χειρονομία, τῆς ὁποίας τὸ νόημα, τὴν ἴδια στιγμή, ἐξέφραζαν τὰ λόγια σου. «Ἐκράτησας τῆς χειρὸς» τῆς κόρης τοῦ ἀρχισυναγώγου, ποὺ μόλις εἶχε πεθάνει, καὶ «ἠγέρθη τὸ κοράσιον» (Ματθ. 9, 25). Πῆρες ἀπὸ τὸ χέρι ἕναν τυφλό, ἀκούμπησες τὸ χέρι σου στὰ μάτια του καὶ θεραπεύθηκε. «Ἔβαλες τοὺς δακτύλους» στὰ αὐτιὰ ἑνὸς κωφαλάλου, ἄγγιξες τὴν γλῶσσα του κι ἀμέσως «διηνοίχθησαν αὐτοῦ αἱ ἀκοαὶ καὶ ἐλύθη ὁ δεσμὸς τῆς γλώσσης αὐτοῦ» (Μάρκ. 7,33,35). Κατὰ τὴν ὥρα τῆς ἀναλήψεώς σου εὐλογεῖς τοὺς μαθητάς σου «ἐπάρας τὰς χεῖρας» σου (Λουκ. 24, 50). Εἶχες συνήθεια νὰ ἐπιθέτης τὰ χέρια στοὺς ἀσθενεῖς καὶ στὰ μικρὰ παιδιά. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ἡ ἐπαφὴ τοῦ σώματός σου μὲ τά σώματα τῶν ἀνθρώπων μετέδιδε σὲ αὐτὰ τὰ ἀνθρώπινα σώματα δύναμη, κι ἐνεργοῦσε ἀπελευθερωτικά.
Πολύ συχνὰ μοῦ παρέχεται ἡ εὐκαιρία, νὰ κάνω μία συνηθισμένη χειρονομία: Νὰ δίνω τὸ χέρι μου σὲ ἕναν ἄλλο ἄνθρωπο ἢ νὰ κρατῶ τὸ χέρι, ποὺ μοῦ τείνει ὁ συνάνθρωπός μου, ἢ νὰ σφίγγω τὸ χέρι τοῦ ἄλλου σὲ μία χειραψία. Πρόκειται γιὰ μία ἀπὸ τὶς ἀρχαιώτερες χειρονομίες, ποὺ μᾶς ἔχει κληροδοτήσει ἡ ἀνθρώπινη παράδοση. Ἡ χειραψία περιέχει πολύτιμη ἀξία, σὰν ἕκφραση εἰρήνης κι ἐμπιστοσύνης, σὰν συγκεκριμένη ἐκδήλωση φιλίας.
Μά, τὸ σφίξιμο τοῦ χεριοῦ στὸν χαιρετισμό, ἔχει ἐκφυλισθῆ, ἔχει χάσει τὸ νόημά του σὲ πολλὲς περιπτώσεις. Κατήντησε κάτι τὸ πολὺ κοινὸ καὶ φθηνό, μία συμβατικὴ μορφὴ εὐγενείας, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀπουσιάζει ἡ ἀληθινὴ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Κατέληξε νὰ εἶναι τὸ σημεῖο μιᾶς ἐντελῶς ἀόριστης καλῆς διαθέσεως. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις αὐτὴ ἡ χειρονομία ἀποτελεῖ μία πρόκληση γιὰ τὸν ἄλλον, ἢ ἴσως μία πρόσκληση σὲ κάτι κακό. Πόσο ἔχουμε ἀπομακρυνθῆ, Κύριε, ἀπὸ τὸ γενναῖο καὶ πρόθυμο σὲ βοήθεια χέρι, ἀπὸ τὸ χέρι ποὺ δίνει τὴν ἴαση καὶ τὴν δύναμη, ἀπὸ τὸ χέρι σου πού, μέσα στὰ Εὐαγγέλια, βλέπουμε ν’ ἁπλώνης σ’ ἐκείνους, ποὺ πονοῦν ἢ ποὺ βασανίζονται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Ἀπὸ σήμερα καὶ πέρα, Κύριε, σοῦ ἀφιερώνω, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ μένα, τούτη τὴν κίνηση τοῦ χεριοῦ, ποὺ ἁπλώνεται γιὰ νὰ δοθῆ ἢ γιὰ νὰ δεχθῆ ἕνα ἄλλο χέρι. Μεταμόρφωσε τὴν χειραψία τῆς συμβατικῆς εὐγενείας σὲ χειραψία ἀγάπης, σὲ πράξη ποὺ σώζει. Κάμε την κάτι ἀντίστοιχο μὲ τὶς δικές σου χειρονομίες, μὲ τὶς κινήσεις σου στὴν διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς σου, ἀνάμεσά μας.
Στὸ εὐαγγελικὸ ἐπεισόδιο τοῦ Πέτρου, τὸν ὁποῖο ἔσωσες στὴν θάλασσα, σὲ βλέπω στὴν ἀρχὴ νὰ ἁπλώνης τὸ χέρι, κι ἔπειτα νὰ τὸν πιάνης. Κάθε φορὰ ποὺ προσφέρω τὸ χέρι μου σὲ κάποιον, ἂς εἶσαι σὺ ὁ ἴδιος ποὺ ἁπλώνεις τὸ χέρι σου σ’ αὐτόν. Κάθε φορὰ ποὺ τὸ χέρι μου πιάνει τὸ χέρι τοῦ ἄλλου, ἂς εἶσαι σὺ ποὺ τὸν πιάνεις, για νὰ τὸν σώσης ἀπὸ τὶς μυστικές του δοκιμασίες, γιά νὰ τὸν κάνης δυνατό, γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσης κοντά σου.
Καὶ ἀντιστοίχως, κάθε φορὰ ποὺ θὰ δεχθῶ ἕνα ἁπλωμένο χέρι, κάνε με νὰ πιάνω, μὲ πίστη καὶ ἀγάπη, τὸ δικό σου χέρι. Κράτησέ με μὲ τὸ χέρι τοῦ ἀδελφοῦ μου, ποὺ μὲ κρατᾶ, κάνε με δικό σου. Ἂς ἀκούω στὶς περιπτώσεις αὐτὲς τὴν φωνή σου, νὰ μοῦ λέγη: «Θές με ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου, ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὸν βραχίονά σου» (Ἆσμα Ἀσμ. 8,6).
Μόνον ἕνα πολὺ καθαρὸ ἀνθρώπινο χέρι, ἕνα χέρι πρόθυμο, ὑπάκουο καὶ εὔχρηστο στὶς ἐπιταγὲς τοῦ πνεύματός σου, μόνο αὐτό– ἂς τολμήσω νὰ πῶ – θὰ μποροῦσε νὰ σοῦ χρησιμεύση γιὰ χέρι. Ἕνα χέρι ποὺ κατήντησε ἄστατο, νωθρὸ καὶ νεκρό, δὲν θὰ ἧταν σὲ θέση νὰ μεταδώση ἢ νὰ δεχθῆ τὴν χάρη σου.
Κάποια μέρα, μέσα σὲ μία συναγωγή, ἀντάμωσες ἕναν ἄνθρωπο «ἐξηραμμένην ἔχοντα τὴν χεῖρα». Τοῦ εἶπες νὰ σηκωθῆ καὶ ν’ ἁπλώση τὸ χέρι του. «Καὶ ἐξέτεινε καὶ ἀποκατεστάθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ» (Μάρκ. 3, 5).
Κύριε, τὰ ἐγωιστικά μου πάθη μοῦ ἔχουν ξηράνει τὸ χέρι. Στέκομαι ἐμπρός σου καὶ σοῦ τὸ δείχνω. Κατάστησέ το ὑγιές. Κάμε το καινούργιο, εὐαίσθητο στὴν ἐνέργειά σου, ὑπάκουο. Ὅταν τὸ χέρι μου τὸ κρατάη ἕνα ἄλλο χέρι, σ’ ὅποιον κι ἂν ἀνήκη αὐτὸ τὸ ἄλλο χέρι, ἂς σὲ ἀκούω νὰ μοῦ λές: «Ἀκουμπῶ ἐπάνω σου τὸ χέρι μου, γιὰ νὰ εἶσαι δικός μου». Ὅταν ἐγὼ σφίγγω ἕνα ἄλλο χέρι, ἂς σὲ ἀκούω νὰ μοῦ λές: «Σὲ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ἐγὼ ὁ Ἰησοῦς, ἀκουμπῶ τὸ δικό μου χέρι. Διότι ἰδού, κατέστησα τὸ χέρι σου δικό μου χέρι».
(Πηγή: Παρουσία τοῦ Χριστ0ῦ, γραμμένο ἀπὸ Λεβ Ζιλε, ἕναν μοναχὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, μεταφρασμένο ἀπὸ τὰ Γαλλικὰ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Δημήτριο Τρακατέλλη, δεύτερη ἔκδοση «Ἐκδόσεις Δόμος», Ἀθήνα 1982, σσ. 64-69).
Άλλη Όψις

[toula]

Η Προσευχή του Αγίου Γερασίμου κατά την Ναυμαχία της Ναυπάκτου σώζει την Ευρώπη από το Ισλάμ
Ο «δάσκαλος κυρ-Γεράσιμος» παρόλο που ήταν πράος και σεμνός, με φρόνημα ειρηνικό, ασκητικός στη ζωή του, συνέπασχε με τους ορθοδόξους που υπέφεραν και γι αυτό ενίσχυε το φρόνημα των αγωνιζομένων υπέρ της Ορθοδοξίας που αντιμετώπιζαν την επιθετική προσηλυτιστική προπαγάνδα των Λατίνων και ταυτόχρονα δέχονταν, πέρα από τον εξισλαμισμό και συνεχή κι αιμοσταγή πλήγματα από τους Οθωμανούς..
Κατά το έτος 1571 ο Άγιος έζησε τα γεγονότα επιδρομής του υπό οθωμανική μοίρα στόλου εναντίον της Κεφαλλονιάς στις αρχές του Ιουλίου. Η βίαιη αυτή πολεμική πράξη ήταν πρόδρομος της ναυμαχίας των Εχινάδων-Κουρτζουλάρων της γνωστής με το όνομα «ναυμαχία της Ναυπάκτου» που έγινε στις 7 Οκτωβρίου την ίδια χρονιά.
Κατ’ εκείνα τα χρόνια η Κεφαλλονιά βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Ενετών οι οποίοι μαχόταν την Ορθόδοξη Εκκλησία και προκαλούσαν στον λαό διχασμό…
Ο δε Σουλτάνος Σελίμ Β΄, υιός του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, είχε επιβάλλει την παρουσία του στην Μεσόγειο καταλαμβάνοντας την Κύπρο, αιματοκυλώντας τα χριστιανικά κράτη και αναστατώνοντας την Δύση.
Ο χριστιανικός στόλος – υπό τη γενική διοίκηση του Δον Ιωάννη του Αυστριακού (Δον Ζουάν d’Austria)- κατέφθασε στη Νάπολη στις 14 Αυγούστου του 1571 και στη συνέχεια στην Κεφαλονιά. Ακολούθως, ο ενωμένος στόλος κατευθύνθηκε προς τον Πατραϊκό Κόλπο, όπου και συναντήθηκε με τον μέχρι τότε αήττητο οθωμανικό στόλο υπό τον πανίσχυρο Καπουδάν-πασά (=ναύαρχος) Αλή Ζαζέ μουεζινζιντέ (=γιός του Μουεζίνη) τον οποίο συνέδραμε ο αιγυπτικός και ο αλγερινός στόλος.
Στις 7 Οκτωβρίου 1571, ο στόλος της Lega Santa (Ιερά Ένωση/ Συνασπισμός- Ισπανία, Βενετία, Γένουα, Ιωαννίτες Ιππότες της Μάλτας, δουκάτο της Σαβοΐας, δουκάτο του Ουρμπίνο, δουκάτο της Τοσκάνης και οι δυνάμεις του Πάπα) αντιμετώπισε τον οθωμανικό στόλο στην είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου -κοντά στις νήσους Εχινάδες παρά το Ακρωτήριο Σκρόφα όπου έμελλε να υποστεί πανωλεθρία. Σώθηκαν 35 από τα 280 πλοία τους, σκοτώθηκαν οι 30 από τις 47 χιλιάδες άνδρες τους και αιχμαλωτίσθηκαν 15.000! Ο χριστιανικός στόλος είχε 8 χιλιάδες νεκρούς και απώλεσαν μόνο 15 γαλέρες. Την καταστροφή του τουρκικού στόλου συμπλήρωσε νυκτερινή καταιγίδα με μεγάλη τρικυμία στη θαλάσσια περιοχή, η οποία έπληξε τα τουρκικά πλοία που είχαν διαφύγει στα ανοικτά, εκ των οποίων σώθηκε μόνο η αλγερινή ναυαρχίδα. Η ναυμαχία αυτή ήταν το τέλος των επιδιώξεων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για μιαν έξοδο στον Ατλαντικό.
O μαθητής του Αγίου, Ιωάννης Τσιμάρας έλαβε μέρος ως κυβερνήτης πλοίου στην Ναυμαχία και φεύγοντας για να πολεμήσει ζήτησε την ευλογία του Αγίου. Τότε ο Άγιος το εκλεκτό αυτό σκεύος του Παρακλήτου, απομακρύνθηκε από την Μονή και ανέβηκε στο βουνό όπου γονάτισε με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό προσευχόμενος εκτενώς να απαλλάξει τα Χριστιανικά πλήθη από τη λαίλαπα του Ισλάμ, και για την αίσια έκβαση της ναυμαχίας. Γνώριζε ότι αν χανόταν η μάχη αυτή και νικούσε η οθωμανική αλαζονεία, όλη η Ευρώπη θα έπεφτε στα χέρια τους, αλλάζοντας την ροή της ιστορίας.. Έτσι, η νίκη των Χριστιανών, είχε υψίστη ιστορική σημασία για τους λαούς της Ευρώπης.
Από την εκστατική αυτή προσευχή κατέβασε τα χέρια του μόνο όταν επέστρεψε το πρώτο πολεμικό πλοίο αναγγέλοντας την νίκη του ενωμένου Χριστιανικού στόλου…
Την θαυματουργή αυτή δύναμη της προσευχής του Αγίου πιστοποιούν τέσσερις από τις διασωζόμενες ιστορικές εικόνες του.. Σε αυτή του Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Φαρακλάτων που βρίσκεται κάτω από την ξυλόγλυπτη κορνίζα της ουρανίας ο Άγιος ιστορείται γονατιστός και προσευχόμενος με χέρια ημιανυψωμένα. Διαβάζουμε σχετικά στο εν λόγω λεύκωμα: «Η απεικόνιση αυτή σχετίζεται σύμφωνα με την παράδοση με την δέηση που έκαμε ο Άγιος κατά την Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571. Λέγεται ότι κατέβασε τα χέρια του μόνον όταν γύρισε το πρώτο πολεμικό πλοίο και ανάγγειλε τη νίκη των Ενωμένων Χριστιανικών δυνάμεων».
Έτσι ο Άγιος Γεράσιμος με την προσευχή του βοήθησε στην νίκη.
Σχετικά με το θαύμα αυτό διαβάζουμε στην αίτηση αγιοκατατάξεως του Αγίου Γερασίμου το 1620: «Πιστεύεται βεβαίως παρά πάσι τοις ενταύθα Χριστιανοίς διαφυλαχθήναι την νήσον ταύτην αναιχμαλώτιστον εν τω καιρώ της των Αγαρηνών μάχης, διά προσευχής του αυτού πατρός». Ανάμεσα στους υπογράφοντες ήταν και ο μαθητής του Αγίου Ιωάννης Τσιμάρας, όπως προαναφέραμε, μαζί με τον πατέρα του Μάρκο-Αντώνιο οι οποίοι ήταν κυβερνήτες πλοίου κατά την ναυμαχία.
Η Ναυμαχία των Εχινάδων Νήσων (αναφερόμενη ως ναυμαχία της Ναυπάκτου (Λέπαντο)) είναι μια από τις σημαντικότερες ναυμαχίες στην παγκόσμια ιστορία και η αμέσως μετά της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας ιστορικότερη ναυμαχία.
Iconandlight