O Πάπας και η παραίτηση του...

[Thomas15n]

Συγγνώμη αλλά αναφέρει ξεκάθαρα την Ορθοδοξία και μάλιστα γιά να την "θίξει" την προάγει σε "ισμό" δηλαδή ανθρωπογενές ιδεολόγημα, οι διάφοροι "ισμοί" είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, όταν είχα περάσει από την σχολή κατηχητών της Αρχιεπισκοπής Αθηνών ένα από όσα μας είχαν πει διάφοροι καθηγητές και κληρικοί είναι ότι ο όρος Χριστιανισμός είναι μεταγενέστερος και εμείς οι ορθόδοξοι πρέπει να αναφερόμαστε στην Εκκλησία ή γιά να γίνεται διαχωρισμός των δογμάτων στην Ορθοδοξία, αλλά το κυρίως όνομα που αποδίδει πλήρως τα πράγματα είναι Εκκλησία ή Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο όρος Χριστιανισμός είναι λάθος γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ένας Χριστιανισμός άρα δεν μπορούμε να γενικεύουμε. Και έρχεται ο κος Γιανναράς και μιλάει γιά Ορθοδοξισμό και ότι κι αν πούνε κάποιοι δεν αναφέρεται στον Παπισμό ή Ρωμαιοκαθολικισμό αλλά στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως να είναι μία ανθρωπογενής οργάνωση. Μπορεί να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα μπορεί να στηλιτεύσει την δεσποτοκρατία που τα τελευταία χρόνια αλοιθωρίζει προς το Βατικανό θέλωντας να φέρει και στα καθ'ημάς το παπικό μοντέλο διαχειρίσεως, άλλο αυτό και άλλο να μιλάει γιά «Αλάθητο της Γραφής και των Πατέρων». Γνωρίζουμε όλοι καλά γιά ποιά καυχιέται η Ορθοδοξία και γιά ποιά τα διάφορα άλλα δόγματα άρα αυτή η αναφορά στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά της Ορθοδοξίας, και αυτές οι σοφιστίες να λείπουν περί του τί εννοεί ο γράφων γιατί προσβάλλουν και την νοημοσύνη μας συν τοις άλλοις. Μόνο που η Ορθοδοξία δεν είναι η σημερινή Ιεραρχία ή το σημερινό ποίμνιο μόνο, αλλά είναι και οι μάρτυρες, οι άγιοι, οι ασκητές, οι πατέρες και οι απλοί πιστοί που δώσανε την ζωή τους με στερήσεις με αγώνες και πολλές φορές με το ίδιο τους το αίμα, λοιπόν όποιος κι αν είναι ο κος Γιανναράς ή ο οποιοσδήποτε άλλος έχει την υποχρέωση να σέβεται τουλάχιστον τους αγώνες και το αίμα τόσων ανθρώπων, και να μην συσχετίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία με τα ανθρώπινα κατασκευάσματα. Αυτή είναι η γνώμη μου και δεν με ενδιαφέρει ποιός θίγεται, να μην θίγουν τα όσια και τα ιερά και μάλιστα όταν δεν είναι σε θέση να τα φτάσουν. Λυπάμαι ειλικρινά γι'αυτά που γράφω αλλά δεν φταίω.

[Thomas15n]

Ο κος Γιανναράς .. είναι πλανεμένος..
...και κατά τον Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη .-

«Αδελφέ π. Θεόκλητε,

χαίρε εν Κυρίω πάντοτε.



Ανέγνωσα την επιστολήν σου και φιλαδέλφως σπεύδω να δηλώσω, ότι σύμφωνα με τις απόψεις σου, που αποτελούν διδασκαλίαν της Εκκλησίας. Δέχομαι, ότι υπάρχει πολύς δαιμονισμός μέσα στις θεωρίες των νεορθοδόξων και διακρίνω σαφή δαιμονικά στοιχεία στη ζωή και την σκέψη του αναβιώσαντος την αίρεση των νικολαϊτών αξιοθρηνήτου Χρήστου Γιανναρά.

Εγνώρισα στην Αθήνα του ’60 και στους πανεπιστημιακούς κύκλους τον αξιοσυμπάθητον τότε θεολόγον και αργότερα έμαθα από το βιβλίον του “Καταφύγιο ιδεών” την πορεία της σκέψεως και των συναισθημάτων του, που απολήγουν στις άφρονες και αντιπατερικές θεωρίες του και στην αίρεση των νικολαϊτών, καθαρώς πορνική.

Για να κατανοήσει κανείς πλήρως το κατάντημα του δυστυχούς Γιανναρά, θα πρέπει να παρακολουθήσει την εξέλιξη των ιδεών του μέσα από το αυτοβιογραφικό και αυτοψυχογραφικόν αυτό βιβλίον του, όπως ο ίδιος περιγράφει την εσωτερικήν ζωήν του.

Λοιπόν, εν συντομία μπορεί να διαζωγραφηθεί το πορτραίτο του ως εξής: Ένας νεαρός ορθόδοξος, με το ήθος και την πίστη, που αναλογούν στην μετεμφηβικήν ηλικίαν, μετά το λύκειον, εγγράφεται στην Θεολογική Σχολή των Αθηνών. Ευρισκόμενος δε σε διαρκή επαφή με τους κύκλους της Οργανώσεως “Ζωή” και δεχόμενος την επιρροή της, τελικώς γίνεται μέλος της αδελφότητος, κατά την διάρκειαν των σπουδών του. Η ένταξή του στην Οργάνωση είχε τον χαρακτήρα αφιερώσεως στον Θεόν, δια λόγους ιεραποστολικούς, αφού προηγουμένως ασκηθεί καταλλήλως από τους κοσμοκαλογήρους, όπως προκύπτει από την αυτοψυχογραφίαν του. Ήταν δε αρκετά ευφυής, κατά κοινήν ομολογίαν, πράγμα που του δημιούργησε πνεύμα οιήσεως και υπεροχής έναντι όλων των συναδέλφων του τόσον, ώστε υπερφρονών, να τους βλέπει κατωτέρους του και να τους κατακρίνει.

Στη σελίδα 128 του βιβλίου του διαβάζει κανείς τα απίστευτα αυτά για ένα δόκιμο μέσα στην χριστιανικήν αυτή οργάνωση: “...Με έπνιγε το παγερό, υπηρεσιακό ύφος των ανθρώπων εκεί μέσα, η αφόρητη χωριατιά και η σκληράδα τους οι αδικαιολόγητες κατσάδες τους… Μα πνιγόμουν προπάντων από την άγονη, μηχανική και ψυχοκτόνο δουλειά του γραφιά… Ένοιωθα με το πέρασμα των χρόνων να φτηναίνω σαν άνθρωπος.. το κλάμα μου μέσα στις τουαλέτες της Γραμματείας είναι η εναργέστερη και πιο οδυνηρή ανάμνηση… Δεν ξέρω αν άλλοι άνθρωποι έχουν ποτέ προσευχηθεί μέσα σε τουαλέτα, μα εγώ ούρλιαζα άφωνα την απελπισία μου στον Θεό…”.

Αυτά και άλλα σχετικά γράφει, ο ταλαίπωρος και διερωτάται κανείς, δεν είχε Πνευματικό οδηγό, για να του πει ότι όλα αυτά εγεννώντο στην ψυχή του από την αλαζονεία και την οίηση, συνεργούντων και των αναλόγων δαιμονίων, που είχαν επισημάνει το ασθενές μέρος της ψυχής του;

Πάντως, σύμφωνα με την πλουσιωτάτην εμπειρίαν των Αγίων, για τις μεθοδείες των δαιμόνων, ο φοιτητής της θεολογίας, φαίνεται, ότι είχε παραδώσει την βούλησή του στα πονηρά πνεύματα της οιήσεως και υπερηφανείας, αφού σταδιακά τον είχαν υποσκελίσει με την ιδέα της υπεροχής του έναντι όχι μόνον των εν Χριστώ αδελφών του, αλλά και έναντι ολοκλήρου της Εκκλησίας, δηλαδή των Αγίων Πατέρων, όπως θα το δηλώσει αργότερα με το βιβλίον του “Η ελευθερία του ήθους”.

Στην ηλικία των 21 ετών, δηλαδή μετά διετίαν, όταν ακόμα ήταν τριτοετής φοιτητής, χρειάσθηκε να εισαχθεί στο Θεραπευτήριον “Ευαγγελισμός” για μια ασήμαντη εγχείριση κόκκυγος. Το ασήμαντον, όμως, αυτό γεγονός απετέλεσε μοιραίον σταθμόν της ζωής του, αφού οι δαίμονες, μετά την άλωση του λογισμικού μέρους της ψυχής του, δια της υπεροψίας, εισήλθαν, κατόπιν σχετικού πνευματικού πολέμου, στον χώρο του επιθυμητικού της ψυχής, την οποίαν ετραυμάτισαν με τα κλασικά βέλη του πανδήμου ετεροφύλλου έρωτος. Στοιχεία της αυτοψυχογραφίας του, που μπορεί έκαστος να διαβάσει από την σελίδα 174 και εξής, αποτελούντα απόδειξη, για την κυριαρχία των πονηρών πνευμάτων της ακολασίας επί της ψυχής του Γιανναρά. Όπως κι’ εσύ γράφεις π. Θεόκλητε, “Διαβάζοντας κανείς το κείμενον αυτό, έχει την εντύπωση ότι διαβάζει ένα από τους ρωμαντικούς του 19ου αιώνος, ξένους ή δικούς μας, που περιγράφουν ερωτικά συναισθήματα, για τα μάτια τα φωτεινά, τις κυματιστές βλεφαρίδες, για διάφανη επιδερμίδα, για γυναικεία χάρη και θηλυκότητα, για αβρά χέρια κρινοδάχτυλα…”. Και ο γράφων αυτά, ήταν αφιερωμένος ως παρθενεύων! Ήταν τόσον έντονη η ερωτική εμπειρία του, ώστε να διαμορφώνει ανάλογες θεωρίες περί πνευματικής ζωής, σαφώς αντίθετης με την παραδοσιακήν εν Χριστώ ζωήν. Και ενώ ο κ. Γιανναράς περιγράφει τις σεισμικές δονήσεις της ψυχής του και τις “θεοφάνειες” του 1956 από τις σχέσεις του τις ρωμαντικές με τις νοσοκόμες, όμως, αποσιωπάται ο τρόπος ζωής του και η ερωτική δραστηριότης του μέχρι το 1960, που άρχισε να αρθρογραφεί στην “Ανάπλαση” υπό ψευδώνυμον Κεδρηνός, εμφανιζόμενος ως αιρετικός.

Ο δαίμων της λαγνείας, μετά του αδελφού του της οιήσεως και υπερηφανείας, είχαν τόσον σκοτίσει το λογικόν του, ώστε έφθασε στο σημείον να κατηγορεί την Εκκλησίαν ως αιρετικήν – μανιχαΐζουσαν, να προκαλεί τον ενθουσιασμόν των βενεδικτίνων μοναχών του Βελγίου και αυτός να μη αντιλαμβάνεται το όνειδος, αλλ’ αντιθέτως να επιχαίρει, όπως γράφει ο ίδιος. Σε μια σειρά άρθρων του αποτυπώνεται η ερωτοκεντρική θεωρία του, κατά την οποίαν, “όταν πραγματωθεί η αμοιβαία γνωριμία και συμφωνία, μεταξύ των ετεροφύλων εραστών, που έχουν φθάσει στην ‘κοινωνία προσώπων’, τότε η επακόλουθος σαρκική μίξη είναι ανένοχη, δεν αποτελεί αμαρτίαν, αλλά ανοίγεται ο δρόμος του θείου έρωτος!”. Δηλαδή, καθαρός νικολαϊτισμός. Αυτή η θεωρία κηρύσσεται μέχρι σήμερα και κάνει θραύση μεταξύ των νέων ημιχριστιανών ή χριστιανοποιουμένων. Και έφτασε να γίνει αποδεκτή ως εθνική διδασκαλία, αφού εισήλθε στις αίθουσες της Γ΄ Λυκείου, δια του γνωστού βιβλίου των θρησκευτικών, που αποτελεί πιστή μεταγραφή των Γιανναρικών παραληρημάτων και που τόσον επιτυχώς περιγράφεις στα δύο άρθρα σου.

Επομένως, αγαπητέ π. Θεόκλητε, είμαι απολύτως σύμφωνος με τους δημοσίους ελέγχους της αιρέσεως αυτής, που οδηγεί κατ’ ευθείαν στην θεόργιστη πορνεία των νέων και φρονώ ότι, είναι απαραίτητη η κυκλοφορία ενός βιβλίου, που να εκθέτει την δια μέσου των αιώνων ορθόδοξη ηθικοπνευματικήν διδασκαλίαν, δια των μεγάλων Αγίων Πατέρων. Και ταύτα, ως απάντηση στα ερωτήματά σου, δηλώνοντας ότι, άριστα θα μπορούσε να εφαρμοσθεί στον κ. Γιανναρά, ο χαρακτηρισμός του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, περί του αιρετικού Βαρλαάμ: “Δύναμαι να βεβαιώσω, ότι ο αρχέκακος όφις δεν θα εύρισκε, δια την δημιουργίαν ενός τόσον τρομερού σάλου εν τη Εκκλησία, άλλου ‘επιτηδείου τε και σοφού προς κακίαν οργάνου’ από τον Βαρλαάμ…”.



Διατελώ υπό τις ευχές σου, Μ.»



Επί των απόψεων του φίλου ησυχαστού θα ήθελα να κάμω ωρισμένες παρατηρήσεις, αρχίζοντας από το τέλος.

1. Πράγματι ο εωσφόρος, για να περάσει τις νεκροποιές ενέργειές του, μεταξύ των Χριστιανών, θα έπρεπε κάποιο «επιτήδειον και σοφόν προς κακίαν όργανον», ώστε να πείθει ότι, η μεγάλη αμαρτία της πορνείας, που χωρίζει από τον Θεόν, νεκρώνει την ψυχή και διαστρέφει την κρίση, δεν είναι αμαρτία, αλλά ανένοχος έρωτας, που οδηγεί στον θείον έρωτα! Είναι μία «θεοφάνεια». Και ο νεαρός τότε Γιανναράς ασφαλώς, ως αρκετά ευφυής, εκάλυπτε τις δαιμονικές προδιαγραφές. Και όχι μόνον τις εκάλυπτε, αλλά για να γίνεται πειστικός, ο αρχέκακος όφις, τον επέλεξε, όχι από τις τάξεις των αδιαφθόρων θρησκευτικώς, αλλά των αδιαφθόρων ηθικώς, από την τάξη των παρθενευόντων και, το σπουδαιότερον, μέσα από τον χώρον όπου σπουδάζεται η θεολογία και το μυστήριον της εν Χριστώ Ζωής, ώστε να δύναται να στηρίζει ευαγγελικώς την νεονικολαϊτικήν αίρεση!

Ως προς το έτερον σκέλος της Παλαμικής αποφάν
σεως, δηλαδή «την δημιουργίαν ενός τόσον τρομερού σάλου εν τη Εκκλησία», αυτό κατά γράμμα δεν αληθεύει, όπως όλοι διαπιστώνουμε. Δηλαδή, «σάλος και τρομερός» μάλιστα δεν υπάρχει. Όλοι ζούμε μίαν κατάσταση νηνεμίας επιφανειακής. Η σατανική αμαρτία συντελείται ιεροκρυφίως, αφανώς. Και αυτό αποτελεί την επιτυχίαν του «μετασχηματιζομένου εις άγγελον φωτός». Από άκρου εις άκρον της Ορθοδόξου Ελλάδος έχει εξαπλωθεί αθορύβως η ηδίστη αίρεση, μηδένα ενοχλούσα. Και ας μη θεωρηθεί ως υπερβολή. Εγράφη δημοσίως, ότι το βιβλίον του κ. Γιανναρά «Αλφαβητάρι της πίστης», έκανε θραύση στις παιδαγωγικές Ακαδημίες. Και το αποτέλεσμα; Θρίαμβος εκδοτικός. Πέντε εκδόσεις σε τρία χρόνια! Τιράζ πολλών χιλιάδων αντιτύπων, αριθμός απίστευτος για τα ελληνικά δεδομένα. Και τώρα σε άλλες εκατοντάδες χιλιάδες, η δαιμονική θεολογία του Γιανναρά, με το βιβλίο θρησκευτικών της Γ΄ Λυκείου! Αυτός, λοιπόν, δεν είναι θρίαμβος του εωσφόρου και μάλιστα εν σιγή, αφού ενεργείται μυστικά, κατά τον λόγον του θείου Παύλου: «Τα γαρ κρυφή γινόμενα υπ’ αυτών αισχρόν εστι και λέγειν»; (Εφ. ε΄ 12).

2. Ευγνωμονώ τον φίλον μου ησυχαστή, που αναζητώντας τις αιτίες των δρωμένων, μας θύμισε την λησμονηθείσαν, λόγω πτώσεως των κριτηρίων μας, πνευματικήν αλήθειαν, καθ’ ην πίσω από τους λογισμούς μας, δρουν οι δαίμονες όλων των «ειδικοτήτων» και φυσικά και των αιρέσεων.

Ως προς την σιωπήν της ποιμαινούσης Εκκλησίας, επί της ενεργουμένης ακολασίας, θα πω: «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου…».



Θεόκλητος Μοναχός

Διονυσιάτης

Άγιον Όρος

Το πήρα από θέμα που αναρτήθηκε το 2007 από τον πατέρα Αντώνιο.

[dionysisgr]

Kαπετανιε, τον Γιανναρα τον εχει βραβευσει και του εχει δωσει μαλιστα και οφφικια,
ο πνευματικος μας ηγετης, ο Οικουμενικος Πατριαρχης κ.κ.Βαρθολομαιος,
και πνευματικος προϊσταμενος και γεροντας των Αγιορειτων Πατερων,
κατα συνεπεια γεροντας και του μακαριστου π.Θεοκλητου Διονυσιατη, οταν ζουσε εν τω κοσμω.

Συνεπως το "πλανεμενος" ειναι λιγο βαρυ και υπερβολικο,
ειναι σαν να το αποδιδουμε και στον Πατριαρχη εμμεσα.

Να προσεχουμε λιγο, να μην παρασυρομαστε, απο τον ζηλο μας, στα ακρα.

Η κοντρα τους ηταν για τα οντως τολμηρα και αντορθοδοξα "ερωτικα" του Γιανναρα, που ετειναν σε εναν αφελη νεονικολαϊτισμο,
τον οποιο καταδικασε ο Θεοκλητος ως οφειλε, αλλα περαν τουτου, νομιζω οτι μετα απο χρονια, εαν μπορουσαν να βαλουν
κατω τα πραγματα παλι και οι δυο τους, θα τα ελεγαν πιο νηφαλια και ωριμα.

Τυγχανει να τους εχω μελετησει και τους δυο, και μπορω να εχω αποψη.

Οπως αντιστοιχα η μεγαλη ιστορικη-θεολογικη κοντρα π.Ρωμανιδη με τον Τρεμπελα,
που αναψε για τα καλα, αναστατωσε ολη την θεολογικη κοινοτητα και μετα απο χρονια,
συναντηθηκαν και συγχωρεθηκαν, γιατι υπηρχε καλη προαιρεση και στους δυο, και ειρηνευσαν.

θελω να πω, πρεπει να ειμαστε πιο διαλλακτικοι, εως βεβαια σε σημειο τετοιο,
που δεν αλλοιωνεται η δογματικη-εκκλησιαστικη μας συνειδηση.

Τhomas15n, εισαι εκτος θεματος, δεν εννοουσε αυτα που λες ο Γιανναρας.
Δεν επιθυμω σε καμμια περιπτωση να γινω αυτοκλητος δικηγορος του, αλλα εξηγησα επαρκως τι εννοουσε.

Παρασυρεσαι σε ειρμο, ζηλωτικο, και φανταζεσαι εχθρους εκει που δεν υπαρχουν. Οχι ετσι.

Ισα, ισα ο Γιανναρας ειναι απο την ιστορικη θεολογικη γενια του 60 που απεμπλεξε αποφασιστικα, την Ορθοδοξια
απο την βαβυλωνια αιχμαλωσια της, στις δυτικες κακοδοξιες και εκκλησιαστικες στρεβλωσεις, και τον στειρο ηθικισμο,
και επανεφεραν τους Πατερες στο προσκηνιο, και στην μελετη.

Μαζι με τον Νελλα, τον Νησιωτη, τον π.Ρωμανιδη, τον Ματσουκα,
και αλλους αξιολογους ελληνες και ξενους θεολογους, π.χ. π.Φλωροφσκυ. Β.Λοσκυ, κλπ.

Μην τα ισοπεδωνουμε ολα, χαριν ενος ζηλου ου'κατ επιγνωσιν.

Να εχουμε μεν κριτικο νου, αλλα και δικαιοσυνη στην κριση μας.

[vasilisalt]

Προσωπικά αν κάτι ειναι σωστό η προς τη σωστη
κατεύθυνση, το επικροτώ. Είτε το λέει ο Γιανναρας, είτε ο Φουφουτος...
Το συγκεκριμενο θέμα δεν ήταν η γνώμη μας για το Γιανναρα, αλλά το
ποσο μας εχει επηρεάσει ο παπισμός. Τώρα όσον αφορά τον ορθοδοξισμο,
επειδή ξέρω την προσήλωση του Γιανναρα στην πίστη μας, δεν πήγε το
μυαλό μου στο κακό. Φαντάστηκα πως επουδενι δεν θα εννοει την ορθοδοξία.
Δηλ είχα τον ακριβως αντίθετο λογισμό από τον Θωμα

[konstantinoupolitis]

Ο Ορθόδοξος δεν πάσχει ούτε απο το Αλάθητο των Γραφών.............................., ούτε απο το Αλάθητο των Πατέρων. Αμφότερα ελάχιστα τα διαβάζει για να πάσχει κιόλας απο αυτά. Απο Γεροντισμό και θεοποίηση του πενυματικού του και το κυριώτερο και έπαρση σίγουρα πάσχει.

Διαφωνώ με τον όρο πλανεμένος. Δίνεται και αποδίδεται πολύ εύκολα.. Όλοι έχουμε δικαίωμα στη γνώμη. Η δημοσιοποίηση βέβαια έχει ένα κίνδυνο...

[dionysisgr]

Ο Ορθόδοξος δεν πάσχει ούτε απο το Αλάθητο των Γραφών.............................., ούτε απο το Αλάθητο των Πατέρων. Αμφότερα ελάχιστα τα διαβάζει για να πάσχει κιόλας απο αυτά. Απο Γεροντισμό και θεοποίηση του πενυματικού του και το κυριώτερο και έπαρση σίγουρα πάσχει.

Μεγαλες πληγες και τα δυο αυτα, που ταλανιζουν το πληρωμα σε μεγαλο βαθμο.

Ο Γεροντισμος και η αγνοια των Γραφων και των Πατερων.

Ευκολα ειδωλα, κατω απο τα οποια κρυβονται πολλοι μιας και θεωρουν την αγιοτητα ως "πυρετο" που κολλαει,
χωρις αγωνα και αγωνια, χωρις εκθεση, χωρις κοπο και πορεια μακρα και επιπονη,
αλλα και συστηματικη αποφυγη του κοπου της μελετης και της εμβαθυνσης στην βιβλικη-πατερικη μας παραδοση και σκεψη.

Τα ειπες ολα αδελφε, με μια κουβεντα.

[Μ.Δ.Κ.]

Στην ηλικία των 21 ετών, δηλαδή μετά διετίαν, όταν ακόμα ήταν τριτοετής φοιτητής, χρειάσθηκε να εισαχθεί στο Θεραπευτήριον “Ευαγγελισμός” για μια ασήμαντη εγχείριση κόκκυγος. Το ασήμαντον, όμως, αυτό γεγονός απετέλεσε μοιραίον σταθμόν της ζωής του, αφού οι δαίμονες, μετά την άλωση του λογισμικού μέρους της ψυχής του, δια της υπεροψίας, εισήλθαν, κατόπιν σχετικού πνευματικού πολέμου, στον χώρο του επιθυμητικού της ψυχής, την οποίαν ετραυμάτισαν με τα κλασικά βέλη του πανδήμου ετεροφύλλου έρωτος. Στοιχεία της αυτοψυχογραφίας του, που μπορεί έκαστος να διαβάσει από την σελίδα 174 και εξής, αποτελούντα απόδειξη, για την κυριαρχία των πονηρών πνευμάτων της ακολασίας επί της ψυχής του Γιανναρά. Όπως κι’ εσύ γράφεις π. Θεόκλητε, “Διαβάζοντας κανείς το κείμενον αυτό, έχει την εντύπωση ότι διαβάζει ένα από τους ρωμαντικούς του 19ου αιώνος, ξένους ή δικούς μας, που περιγράφουν ερωτικά συναισθήματα, για τα μάτια τα φωτεινά, τις κυματιστές βλεφαρίδες, για διάφανη επιδερμίδα, για γυναικεία χάρη και θηλυκότητα, για αβρά χέρια κρινοδάχτυλα…”. Και ο γράφων αυτά, ήταν αφιερωμένος ως παρθενεύων! Ήταν τόσον έντονη η ερωτική εμπειρία του, ώστε να διαμορφώνει ανάλογες θεωρίες περί πνευματικής ζωής, σαφώς αντίθετης με την παραδοσιακήν εν Χριστώ ζωήν. Και ενώ ο κ. Γιανναράς περιγράφει τις σεισμικές δονήσεις της ψυχής του και τις “θεοφάνειες” του 1956 από τις σχέσεις του τις ρωμαντικές με τις νοσοκόμες, όμως, αποσιωπάται ο τρόπος ζωής του και η ερωτική δραστηριότης του μέχρι το 1960, που άρχισε να αρθρογραφεί στην “Ανάπλαση” υπό ψευδώνυμον Κεδρηνός, εμφανιζόμενος ως αιρετικός.

Ευτυχώς που αυτά δεν τα γράφει ο π. Θεόκλητος.....όπως πιστεύω ότι πουθενά δεν έχει αναφέρει τη λέξη πλανεμένος, ακόμα και αν πίστευε ότι ήταν.

Είμαι βέβαιος πάντως ότι ά κάποιος αναζητούσε να βρεί πηγή ζωής, που η Ζωή είναι ο ίδιος ο Κύριος, και είχε την ατυχία πέσει επάνω σε αυτό το κείμενο, που είναι κατα την ''αλάθητη'' γνώμη μου, στερημένο και πλήρως στεγνό και απο αγάπη και απο διάκριση, και που αναφέρεται σε ένα νέο 21 ετών, ο οποίος γράφει

διαβάζει κανείς τα απίστευτα αυτά για ένα δόκιμο μέσα στην χριστιανικήν αυτή οργάνωση: “...Με έπνιγε το παγερό, υπηρεσιακό ύφος των ανθρώπων εκεί μέσα, η αφόρητη χωριατιά και η σκληράδα τους οι αδικαιολόγητες κατσάδες τους… Μα πνιγόμουν προπάντων από την άγονη, μηχανική και ψυχοκτόνο δουλειά του γραφιά… Ένοιωθα με το πέρασμα των χρόνων να φτηναίνω σαν άνθρωπος.. το κλάμα μου μέσα στις τουαλέτες της Γραμματείας είναι η εναργέστερη και πιο οδυνηρή ανάμνηση… Δεν ξέρω αν άλλοι άνθρωποι έχουν ποτέ προσευχηθεί μέσα σε τουαλέτα, μα εγώ ούρλιαζα άφωνα την απελπισία μου στον Θεό…”.

Αν λοιπόν πίστευε ότι το πνεύμα της Ορθοδοξίας έχει σχέση με όλο αυτό, η Προτεστάντης θα γινόταν, η θα τασσόταν αναφανδόν με τον Αντίχριστο.

Και όπως κάποτε μου έλεγε ο αφιερωμένος στον αντιαιρετικό αγώνα και συνενορίτης ο αδελφός Ηλ. ήδη απο εποχής αειμνήστου π. Αλεβιζοπούλου, ό οποίος έλεγε με πίκρα.......Ξέρεις αδελφέ πόσοι έχουν πάει στις Αιρέσεις εξ' αιτίας ( δεν θα πώ τους χαρακτηρισμούς) ιερέων και κακώς νοουμένων ....άσε δε θα πώ άλλα....ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ.

[Captain Yiannis]

Ας είναι ... πάντως δεν είναι του παρόντος θέματος ο κ Γιανναρά και ο κάθε κ.Γιανναράς.
όσον αφορά αυτό αγαπητέ Διονύση ..

Συνεπως το "πλανεμενος" ειναι λιγο βαρυ και υπερβολικο,
ειναι σαν να το αποδιδουμε και στον Πατριαρχη εμμεσα.

Μου θυμίζει τις πρώτες τάξεις του εξαταξίου γυμνασίου που έλεγε κάπου εκεί,... στην διδακτέα ύλη ..

... το μπουζούκι είναι όργανο , ο αστυφύλακας είναι όργανο ... άρα ,.. ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι....

Εντέλει , θα έλεγα ότι ίσως ... εσφαλμένα τον χαρακτήρισα γενικά «πλανεμένο»
... ίσως θα ήταν ορθότερο να πω «έχει πλάνες» έτσι για να σε αναπαύσω


Όσον αφορά το τελευταίο ... -που συχωρέθηκαν- .. είμαι σίγουρος ότι θα συνέβαινε το ίδιο μόνο που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία,...

Όμως,.. νομίζεις ... από αυτά που έχεις διαβάσει,..
... ότι ο κος Γιανναράς δεν είχε/έχει μπερδέψει τον Θείο με τον Ανθρώπινο έρωτα;
και αν ναι , .. τότε,.. τι γίνετε ;


Σεβαστέ Κωνσταντινουπολίτη...
α)...όταν κάποιος κάθετε και γράφει βιβλία,.. ή ακόμα, κάνει διαλέξεις σε ευρύ κοινό ... και λέει ότι λέει ,
...εεε τότε θα πρέπει να αναλαμβάνει και τις ευθύνες των λαθών του,
Αν μη τι άλλο θα πρέπει να "μετανοεί" και να διορθώνει, αντι να εμμένει στις απόψεις του ....
Έχω την εντύπωση ότι εν προκειμένω, δύο με τρείς φορές επεχείρησε ο Πατήρ Θεόκλητος να τον νουθετήσει ... αλλά εις μάτην
Δεν έχω τα βιβλία μαζί μου...

β) ... όσον αφορά

Απο Γεροντισμό και θεοποίηση του πενυματικού του και το κυριώτερο και έπαρση σίγουρα πάσχει.

Κρίνεις εξ ιδίων, ... ή αναφέρεσαι σε άλλους ;

[Thomas15n]

Kαπετανιε, τον Γιανναρα τον εχει βραβευσει και του εχει δωσει μαλιστα και οφφικια,
ο πνευματικος μας ηγετης, ο Οικουμενικος Πατριαρχης κ.κ.Βαρθολομαιος,
και πνευματικος προϊσταμενος και γεροντας των Αγιορειτων Πατερων,
κατα συνεπεια γεροντας και του μακαριστου π.Θεοκλητου Διονυσιατη, οταν ζουσε εν τω κοσμω.

Συνεπως το "πλανεμενος" ειναι λιγο βαρυ και υπερβολικο,
ειναι σαν να το αποδιδουμε και στον Πατριαρχη εμμεσα.

Να προσεχουμε λιγο, να μην παρασυρομαστε, απο τον ζηλο μας, στα ακρα.

Αγαπητέ Διονύση από όσα έχεις γράψει κατά καιρούς σε εκτιμώ γιά τις απόψεις σου, συμφωνώ ή μη ενίοτε δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά τώρα τί να πω, από τον τρόπο που γράφεις δείχνεις να κατέχεις την ελληνική γλώσσα, άρα είναι ηλίου φαεινότερο τί θέλει να πει ο "ποιητής" με το «ο Oθροδοξισμός με το αλάθητο Γραφής και Πατέρων», πιστεύω ότι έχεις κρίση και μυαλό να καταλάβεις. Το επιχείρημα του ότι έχει δώσει οφφίκια ο Πατριάρχης στον κο Γιανναρά αυτό τί είναι αξίωμα και θέσφατο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση; Κατ'αρχήν πέρα των διοικητικών θεμάτων και κάποιων εθνικοπατριωτικών κολλημάτων γνωρίζεις ότι ο Βαρθολομαίος δεν χαίρει και της υψηλότερης εκτιμήσεως από όλους συν ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει πολύ έντονη κριτική γιά την πορεία που έχει επιλέξει με τους αλλόδοξους, άρα το επιχείρημά σου δεν είναι το καλύτερο ούτε το πιό αδιάβλητο.
Εξάλλου η πνευματικότητα και η πίστη δεν είναι διοικητικά θέματα, κι ο Πατριάρχης Βέκκος προϊστάμενος των Αγιορειτών ήταν αλλά δεν δίστασε να τους κάψει με τους λατίνους μαζί, έτσι δεν είναι;
Και σε παρακαλώ μην γίνεσαι και εσύ ταμπελοποιός με τα περί ζήλου, αν νομίζεις ότι υπάρχει υπέρμετρος ζήλος ή ακρότητα κάνεις λάθος και αδικείς, αλλά το «ο Oθροδοξισμός με το αλάθητο Γραφής και Πατέρων» γιά μένα ξέρεις τί σημαίνει αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας «εξ όνυχος τον λέοντα». Καί όπως έγραψα να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα ώστε να βοηθήσει το καταλαβαίνω, αλλά όχι να πάρει φόρα και σαρώσει τα πάντα τί είναι η Αγία Γραφή και οι πατέρες, τα τσικό της Ορθοδοξίας και τα χρησιμοποιούμε όπως μας βολεύει; Και σαν αναφορά λεκτική ακόμη να έγινε είναι σφάλμα πόσο μάλλον που αυτή η αναφορά δείχνει κάτι άλλο, εκτός και αν ζητήσει συγγνώμη γιά αυτήν την φράση του, οπότε τελειώνει το θέμα και ο κος Γιανναράς δεν είναι αλάθητος όπως καταλαβαίνεις. Δεν φταίει κανείς αν εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο ας προσέχει διότι όλοι κάνουμε λάθη.

[marinam]

Εχουμε Πάπα! Εχουμε Πάπα! Έχουμε Πάπα!!

Ας σοβαρευτω λιγο, μερες που ρχονται!!! Διαβασα κατι στο πρες.γρ πριν λιγο και δεν μου αρεσε καθολου. Αν αληθευει....;; κριμα, πολυ κριμα. Πραγματικα πολυ κριμα. Δεν θελω να το βαλω, θα σκανδαλισω, αν και ισως το ειδατε και εσεις, εξαλλου τα δικα μου ποσταρισματα ειναι "νηπιωδες" σε σχεση με τα δικα σας "πανεπιστημιακα".... κριμα ομως. Πολυ κριμα. Δεν αναρωτηθηκα μονο αν αληθευει, αναρωτηθηκα και αν ισχυει κατι τετοιο και στην δικια μου πλευρα. Τελος πάντων.