Η Βιβλιοθήκη της γνώσης και της απόγνωσης

Εσυρε το βλεμμα του, εξω, περα απο το μισανοιχτο,
θαμπο απο την σκονη, ολοφωτο παραθυρο.

Κατω φαινοταν η θαλασσα, ολοχρυση, απαστραπτουσα, αρχεγονη, μακρινη μητερα ολων των πλασματων.
Και ο αφεντης του φωτος, ο ηλιος, βουτουσε μεσα της, για να βασιλεψει, να εξαγνιστει, να γυρισει την μερα.

Ωρες βασιλικες, μεμνημενες, απο τοτε που οι παλαιοι αρχιζαν την ημερα, εκεινες τις στιγμες που αναθυμασαι την ζωη σου.

Απεναντι του, με την ακρη του βλεμματος, εκει στην κατω δεξια εσχατη γωνια, των ατελειωτων ραφιων,
αναφανηκε το σκοτεινο κρασπεδο του μοναχικου ρασου, να αργοσαλευει, να ακροπατει. Αεικινητο.

Κατι εψαχνε, κατι τακτοποιουσε, μυσταγωγια εσπερινη, σιωπηρη, διακονια μοναχικη στον ναο της γνωσης και της πολυμοχθης πειρας.

Σχεδον στον αερα στεκοταν, σε κατι μικρες ξυλινες σκαλες, παμπαλαιες, ακροπατουσε επι πτερυγων ανεμων,
και καθε βιβλιο το επιανε με την ιδια στοργη,που πιανει η μικρομανα το πρωτο της γεννημα.
Μην τυχον και παθει το παραμικρο. Τους μιλουσε, τα κανακευε, τα αγαπουσε, ενα προς ενα.

Η Βιβλιοθηκη.
Η Κεκρυμμενη Εδεμ του νου.
Ο Κηπος, ο γαληνιος, με την αβυσσο των λεξεων.
Κοιμητηριο αναμνησεων και θεωριων, η ακαταγνωστο μελλον, απο το παρελθον προερχομενο;
Εδω μιλα η προαιρεση.

Παλι απο το μικρο ανοιγμα, στο παραθυρο, ερχοταν το ακουστικο θροϊσμα της φυσης. Η λογο-μουσικη της δημιουργιας.
Μιλα, στο κεντρο της ψυχης, στον καρδιακο νου, εκει που ολα ειναι μια αγαθοτοπια, ενα ξεφωτο απαραμιλλης αθωοτητας. Εαν..

Ιεροφαντης ταπεινος, ισως και μυημενος, απο μακρια ερχομενος, ως προσκυνητης της σοφιας, ομως ειχε χασει αυτο το κεντρο.
Αλλα, και ποιος το κρατα στ'αληθεια; Οι περισσοτεροι δεν φανταζονται καν την υπαρξη του.

Μολις εχθες, ειχε λαβει την πολυποθητη αδεια απο τον Ηγουμενο του Μοναστηριου, να περασει ωρες πολλες, μαζι με τον μοναχο-βιβλιοθηκαριο.

Μαξιμε! Του φωναξε, απαλα, αλλα με μια εκδηλη αγωνια, περναει η ωρα, ειναι δευτερη μερα, πλεον, που ειμαι εδω,
και εσυ ολο τακτοποιεις, και ξεσκονιζεις, ποτε θα μιλησουμε, ποτε θα δουμε αυτα που θελω;

Ακουστηκε ενα τριξιμο. Και πισωπατημα, μαζι με ενα χαμογελο. Ολα γαρνιρισμενα με σκονη, και εσπερινο φως.
Ξεπροβαλε πλεον, λουσμενη ολη απο τα ακαταμετρητα, αδεσποτα φωτονια, η μορφη του βιβλιοφυλακα μοναχου.

Βιαζεσαι αδερφε; Σε βλεπω να αδημονεις.
Γιατι; Ησυχασε, πιες τον καφε σου, μην ανησυχεις.

Μαξιμε, περνανε οι ωρες, και δεν εχω κανει τιποτα. Α, και να σε ρωτησω κατι, ποιο απο τα διακονηματα κατεχεις,
του Γραμματικου, του Διαβαστη η του Βιβλιοφυλακα, η ολα μαζι;

Ο Μαξιμος απαντησε με μια ουρανια ηρεμια, που ερχοταν απευθειας μεσα απο τα Ηλυσια Πεδια: "Αγνοων. Αυτο ειναι το διακονημα μου, αδερφε, του Αγνοουντος.."

Μα πως γινεται να "αγνοεις", ανταπαντησε ο φιλος μας, εδω μεσα, εσυ πρεπει να κατεχεις τα περισσοτερα απο ολους!

Τωρα τα προσωπα τους, ειχαν φτασει σε αποσταση αναπνοης, και ο μοναχος τον κοιταξε ισια μεσα στα ματια, λεγοντας του, με μια βεβαιοτητα που παραλυει:

Οσα πιο πολλα, μαθαινεις, τοσο πολλαπλασιαζονται αυτα που αγνοεις φιλε μου.. Οσα φασολια και να βαλεις στο σακκι, μυριες φορες υπαρχουν αλλα τοσα στους αγρους.

Σιωπησε, και αποθαυμασε τον αφιερωμενο συνομιλητη του.
"Εμπλεξα" σκεφτηκε, αυτος δεν ειναι ενας τυχαιος ανθρωπος. Μοιαζει να ειναι μια χαμηλη εισοδος σε στοα με αγνωστο μακρος.

Αυτα που μαθαινεις ομως, αποθησαυριζονται, γινονται κτημα σου, και πλουταινει ο νους σου, Μαξιμε, ειναι δικα σου, και σε ξεχωριζουν απο αυτους που δεν εχουν.

Αμα μελετας για να "ξεχωρισεις", κοψε το απο τωρα, αδερφε, και παμε μια βολτα, κατω στα περιβολια, να απολαυσουμε και το μαγεμενο σουρουπο, καλυτερα.
Ο ανθρωπος μελετα για να ενωθει με τον Θεο και τους ανθρωπους, οχι για να ξεχωρισει το "εγω" του απο το "εμεις".. Η μελετη μπορει να σου γινει θανατος, αντι να δωσει ζωη στο πνευμα,
αντετεινε ο Μαξιμος, και εκλεισε απαλα ενα μικροσκοπικο παλαιτυπο ψαλτηρι που κρατουσε στα χερια του.

Λοιπον, θα ηθελα να βρουμε καποια βιβλια σχετικα με το ζητημα που με ενδιαφερει.
Θελω να γραψω μια μελετη για την "νεκρη γνωση" που ομως οφειλουμε να την σεβομαστε ως τετοια, οπως αλλωστε και το παρελθον που την γεννησε.

Τα φρυδια του Μαξιμου ανασηκωθηκαν, και τα ματια του πηραν οψη αγριεμενης θαλασσας, σε ευθεια αντιθεση με το τοπιο που επικρατουσε εκει εξω.
Νεκρη γνωση; Σε τι αναφερεσαι αδερφε; Μηπως ηρθες σε λαθος μερος, μηπως επρεπε να πας καπου εδω κοντα, και μπερδευτηκες, ποια ειναι η "νεκρη γνωση" για την οποια μιλας;

Ε, Μαξιμε, ειπε με μια αλαζονικη αφελεια ο επιδοξος μελετητης, αφου εδω το πιο "νεο" βιβλιο, ειναι πανω απο εναν αιωνα και βαλε, πισω,
τι αλλο μπορει να μας πει πλεον, εφοσον εχει προχωρησει τοσο πολυ ο κοσμος;

Εδω τα αγια αυτα βιβλια, μιλανε για τον Θεο, φιλε μου, και εσυ λες οτι εχουν ξεπεραστει, στην εποχη μας; Απο τι και ποιους ξεπεραστηκαν;

Αντι απαντησης, ηρθε νεα ερωτηση.. Να σε ρωτησω κατι Μαξιμε;

Ρωτα αδερφε μου, ρωτα. Εχει ο Θεος για ολους.

Μαξιμε, σε ποιο.. ραφι ειναι ο Θεος;

Σχεδον παραπατησε ο φιλοτιμος διακονητης, απο το δευτερο χτυπημα του προκλητικου επισκεπτη. Αγωνα εδινε ματωμενο μεσα του, να μην χασει την ειρηνη του.

Ειναι εκει που δεν φτανεις να Τον πιασεις αδερφε μου.

Δηλαδη; ξαφνιαστηκε ο μελετητης.

Ειναι πολυ ψηλα-απροσιτα για το βλεμμα οσων εχουν το βλεμμα μονιμα στραμενο στο χωμα,
και πολυ χαμηλα, ταπεινα, εκει στο τελευταιο ραφι, για οσους αδυνατουν να σκυψουν, απο την ακαμψια της αλαζονειας τους.

Στην μεση, στα μεσαια ραφια δεν μπορει να ειναι;

Οχι!

Γιατι;

Γιατι, το μετριο, το χλιαρο, το ανοστο, το απεχθανεται ο Θεος.
Η ζεστος θα ειναι καποιος, η κρυος απεναντι Του,
αλλιως θα τον εκβαλλει εκ του στοματος Του, λεει η Αποκαλυψη Του.

Ναι, αλλα εσεις εχετε και στα μεσαια ραφια, βιβλια. Οποτε;

Αυτα τα εχουμε, για να ξεκινησεις απο αυτα που φτανεις, και να οδηγηθεις στα υψηλα και στα χαμηλα. Και τα δυο χρειαζονται να τα εχεις.
Και το βλεμμα στραμμενο προς την Βασιλεια του Θεου, εις τα ανω δηλαδη, και τον νου σου χαμηλα, στην ταπεινωση του ελεημενου δουλου.

Επικρατησε σιωπη, σεπτη και κυοφορουσα, σαν αυτη που πεφτει οταν βγαινουν οι Ιερεις να παρουν καιρο, πριν λειτουργησουν.

Αυτο το προοιμιο, θα εφερνε τον ερχομο ενος διαλογου, μυσταγωγικου, δραματικου, που θα αλλαζε καποιον, για παντα,
και μονον ο Θεος εγινωσκε, προ καταβολης κοσμου, ποιος θα ηταν αυτος, απο τους δυο συνομιλητες..