Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο Χριστός είναι αυτός που μας έφτιαξε και αυτός που μας εξαγόρασε με το Αίμα Του! Από φιλότιμο και μόνο, γι’ αυτά που μας έκανε ο Χριστός, έπρεπε να αλλάξει κάθε άνθρωπος και να πολιτεύεται διαφορετικά στη ζωή του, εν μετανοία. Αλλά πού τέτοιο φιλότιμο…!

∽ Θησαύρισμα ἀπό τόν ἀείμνηστο Δημήτριο Παναγόπουλο†

[toula]

Έπεσες;
Δεν είναι φοβερό ο παλαιστής να πέσει.
Φοβερό είναι να μείνει στην πτώση του.
Ούτε είναι δύσκολο ο πολεμιστής να τραυματισθεί.
Το κακό είναι μετά τον τραυματισμό να απογοητευθεί και να παραμελήσει το τραύμα…
Πόσοι αθλητές ύστερα από πολλές αποτυχίες αναδείχθηκαν νικητές!
Μόνον όσοι δεν πολεμούν, δεν τραυματίζονται.
Όσοι όμως με καρδιά ρίχνονται στη φωτιά της μάχης είναι φυσικό και να χτυπηθούν και να πέσουν.
Αυτό ακριβώς που έγινε τώρα και με σένα.
Επιχείρησες να εξοντώσεις το φίδι της αμαρτίας και στην προσπάθειά σου αυτή δέχθηκες το δάγκωμα του.
Έχε όμως θάρρος.
Εκείνο που σου χρειάζεται τώρα είναι να επαγρυπνείς και θα δεις ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε ίχνος από το τραύμα σου.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά με τη χάρη του Θεού θα συντρίψεις και αυτή την κεφαλή του πονηρού…

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

[toula]

Ο Θεός μπορεί όλα να τα τακτοποιήσει.
Πρέπει να βοηθήσουμε με την προσευχή τον κόσμο όλο, να μην κάνει ο διάβολος ό,τι θέλει.
Έχει αποκτήσει δικαιώματα ο διάβολος.
Όχι ότι τον αφήνει ο Θεός, αλλά δεν θέλει να παραβιάσει το αυτεξούσιο.
Γι' αυτό εμείς να βοηθήσουμε με την προσευχή.
Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο.
Πολύ πληγώνομαι, όταν βλέπω μοναχούς να ενεργούν ανθρωπίνως και όχι με την προσευχή δια μέσου του Θεού στα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως.
Ο Θεός μπορεί όλα να τα τακτοποιήσει.
Όταν κανείς κάνει σωστή πνευματική εργασία, τότε μπορεί μόνο με την προσευχή να χτίσει μοναστήρια και να τα εφοδιάσει με όλα τα απαραίτητα και να βοηθήσει το σύμπαν.
Δεν χρειάζεται ούτε να δουλεύει· αρκεί μόνο να προσεύχεται...

(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)

[toula]

Δούλος της ανάγκης
Ακόμα και την ώρα της προσευχής ο άνθρωπος κατά κανόνα δεν είναι
γιος της ελευθερίας, αλλά δούλος της ανάγκης και του καθήκοντος.
Πρόσεχε κάποιους ανθρώπους που συμπαθείς.
Πόσοι απ’ αυτούς προσεύχονται με ανοιχτή καρδιά,
με ζωντανή πίστη και αγάπη;

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

[toula]

Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΥΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ.
«Πάνω απ’ όλα, ο Θεός να φυλάξει την αγάπη» (Αββάς Δωρόθεος).

Πώς κρατάμε την αγάπη στην ζωή μας; Συνήθως ζητάμε από τους άλλους να μας δείξουν ότι μας αγαπούνε, να παλέψουν να διατηρήσουν αυτήν τους την αγάπη, διότι την δικαιούμαστε.
Κατά βάθος έχουμε μέσα μας την βεβαιότητα ότι εμείς αγαπούμε και ότι το πρόβλημα είναι αυτοί που αγαπούμε. Και βάζουμε τον εαυτό μας σέ έναν αγώνα καταμέτρησης των πράξεων και των λόγων που δείχνουν τα συναισθήματά μας, ακριβώς διότι μένουμε στην αγάπη ως συναίσθημα, όχι δηλαδή ως έκφραση πληρωτική της ύπαρξής μας, η οποία, και μέσα στα λάθη της, διακατέχεται από την τιμιότητα και την αλήθεια ότι βλέπει τους άλλους ως πρόσωπα, ως εικόνες Θεού, προς τους οποίους το λίγο ή το πολύ δεν είναι υποχρέωση, αλλά ό,τι είναι για μας το νόημα της ζωής μας.
Συζητούμε σήμερα για τον γάμο. Άλλοι τον βλέπουν ως παρωχημένο σχήμα, τελετή νομιμοποίησης, μια παράδοση που ευχαριστεί τους μεγαλύτερους από εμάς, που κάποτε θα έλθει ως κοινωνικό γεγονός, όμως δεν είναι προτεραιότητα στην σχέση δύο ανθρώπων. Ακόμη και τα παιδιά, περιβάλλονται από μία ανάγκη νομιμότητας και γι’ αυτό οι πολιτικοί γάμοι και τα σύμφωνα συμβίωσης προηγούνται χρονικά της εκκλησιοποίησης της σχέσης.
Δεν έχουν πρόβλημα οι πολλοί να συζητούν για τον γάμο των ομοφυλόφιλων και να τον απαιτούνε, αφού ο γάμος είναι σχήμα. Δεν υπάρχει πρόβλημα, κατ’ αυτούς, ούτε και με την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, ούτε και με την ανθρώπινη φύση, που ζητά «άρσεν και θήλυ».
Τα πάντα είναι κοινωνικές κατασκευές, όπως πιστεύουν και διασπείρουν σε ιδεολογικό επίπεδο. Στους λόγους των πολιτικών, των διανοουμένων, των διαμορφωτών της κοινής γνώμης κυριαρχεί το «δικαίωμα». Το πρόβλημα είναι πως για να εκπληρωθούν τα δικαιώματα, κάποιοι πρέπει να κάνουν πίσω, να ακολουθήσουν όρια και γραμμές, ενώ υπάρχει και η φυσική τάξη, την οποία διαγράφουμε, κάποτε χωρίς επίγνωση των συνεπειών. Ποιοι θα είναι αυτοί, όταν εκπαιδευόμαστε στο «δίκιο» μας;
Άλλοι πάλι, που θεωρούν τους εαυτούς τους μέλη της Εκκλησίας, επικαλούνται τον Θεό και την παράδοση ως ένα αυτόματο σχήμα, ως ευχή ότι θα βοηθήσει ο Θεός, αρκεί να τηρούνται τα καθιερωμένα, σε μια προοπτική «δούναι και λαβείν», χωρίς να γίνεται κλειδί η προσωπική ευθύνη. Κι εδώ χρειάζεται κόπος. Χρειάζεται δέσιμο με τον Θεό, επίγνωση μέχρι πού φτάνουν οι αντοχές μας, μέχρι πού φτάνουν τα μέτρα μας.
Στις νίκες και τις ήττες μας να μένει το αίσθημα ότι χρειάζεται ισορροπία ανάμεσα στην ροπή μας να εξουσιάζουμε και στην ροπή μας να πορευόμαστε με κριτήριο τον άλλο και την σχέση μας μαζί του. Η επιθυμία μας για εξουσία δηλαδή να στρέφεται έναντι του εαυτού μας και των παθών μας και όχι έναντι του πλησίον. Κι εδώ ο Θεός γίνεται βοηθός, εντός της Εκκλησίας.
Η ασκητική μας παράδοση δίνει τέσσερις συμβουλές: «το να προσέξει κάποιος να μη σκανδαλίσει την συνείδηση του πλησίον, γεννάει την ταπεινοφροσύνη». «Ποτέ δεν έβαλα το θέλημά μου, εμπρός από το θέλημα του αδελφού μου». «Φεύγε από τις ανθρώπινες μέριμνες και σώζου». «Να σηκώνει ο ένας τα βάρη του άλλου και έτσι να αναπληρώσουμε τον νόμο του Χριστού».
Ναι, τότε ο Θεός φυλάει την αγάπη!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 24 Νοεμβρίου 2021

[toula]

ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΩ ΘΕΩ ΕΣΤΙΝ.

«Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; Ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18, 26-27)
«Ὅσοι τὸν ἄκουσαν εἶπαν· ,,Τότε ποιὸς μπορεῖ νὰ σωθεῖ;’’ Κι ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε· ,,Αὐτὰ ποὺ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατα, γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι δυνατά’’».
Συνήθως ζητούμε από τον Θεό ό,τι ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα. Ζητούμε να διορθώσει τα λάθη μας, κάνοντάς μας να αλλάξουμε με έναν εκ του αυτομάτου τρόπο. Ζητούμε να φωτίσει τους άλλους να μας φερθούν, όπως εμείς επιθυμούμε. Να σκεφτούν, όπως εμείς θέλουμε να σκέφτονται. Ζητούμε να μας προφυλάξει, χωρίς εμείς να κάνουμε αυτό που χρειάζεται από εμάς να γίνει. Να μας δώσει την υγεία μας, σε καταστάσεις οριακές. Να μας γλιτώσει από τον θάνατο, ενώ γνωρίζουμε ότι είναι η μόνο οδός από την οποία δεν θα απαλλαγούμε.

Υπάρχει ένα αίσθημα αναγνώρισης του Θεού ως πατέρα μας σ’ αυτά τα αιτήματα. Μόνο που πίσω από τον πατέρα κρύβεται ο ισχυρός και εξουσιαστής. Ο παντοδύναμος. Αυτός δηλαδή που ικανοποιεί το θέλημά μας, γιατί εμείς του το εμπιστευόμαστε. Το ερώτημα είναι τι θέλει ο Ίδιος. Αυτό δεν μας πολυενδιαφέρει. Πορευόμαστε με κέντρο τον εαυτό μας, την σκέψη μας, την στάση ζωή μας, διότι κλειδί είναι το «εγώ» μας.
Προφανώς και η ταυτότητά μας, το ποιοι είμαστε είναι κλειδί για το τι ζητάμε. Χρειάζεται όμως, όπως και στις ανθρώπινες σχέσεις, να κάνουμε κάτι που φαίνεται δύσκολο: να αποστασιοποιηθούμε από την προτεραιότητα της δικής μας σκέψης και γνώμης και να δούμε τον κόσμο και την ζωή μέσα από τα μάτια του άλλου, εδώ του Θεού.

Τι ζητά ο Θεός από εμάς; Στο ερώτημα του πλούσιου άρχοντα στον Χριστό τι πρέπει να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, υπάρχει ταύτιση ανάμεσα στο θέλημα του Θεού και το θέλημα του ανθρώπου. Την αιώνια ζωή θέλει ο Θεός να λάβουμε. Να εισέλθουμε στην βασιλεία του Θεού, η οποία ξεκινά από το παρόν.
Μόνο που για να γίνει αυτό χρειάζεται μία εγκατάλειψη. Δεν είναι μόνο αυτή των υλικών αγαθών την οποία ο πλούσιος δεν μπορούσε να κάνει. Είναι κυρίως η εγκατάλειψη του ιδίου θελήματος. Να δούμε τον κόσμο και την ζωή μέσα από το θέλημα του Θεού που είναι η αγάπη. Κι εδώ δυσκολευόμαστε όλοι.
Δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε τον Θεό, διότι θέλουμε να ζήσουμε σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ. Σαν να μην πρόκειται να χάσουμε ποτέ στις περιστάσεις της ζωής και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Σαν να μην νιώθουμε ότι κάτι μας λείπει. Κι αυτό είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, στα καλά και στα λυπηρά, στους σταυρούς και στις αναστάσεις μας.

Δεν αρνείται ο Θεός τα αιτήματά μας, όταν διατυπώνονται από τα παιδιά στον πατέρα τους. Μας δίνει όμως μαθήματα, όταν βλέπει ότι δεν είναι η βασιλεία Του και η δικαιοσύνη της αγάπης Του τα κλειδιά για την σκέψη και την ζωή μας, αλλά η ικανοποίηση του θελήματός μας και μόνο.
Ανάλογη είναι και η στάση την οποία μας ζητά να κρατήσουμε έναντι των άλλων. Να μη ζητάμε πρώτα το δικό μας, αλλά πρώτα το του άλλου. Να είμαστε ελεήμονες έναντί τους. Αν-εξάρτητοι από τα όποια αγαθά. Όχι να μην εργαζόμαστε, αλλά να μην απολυτοποιούμε την εργασία μας. Όχι να μην χρησιμοποιούμε τα μέσα της ζωής, όπως είναι η ιατρική, η τεχνολογία, η επιστήμη, αλλά να μην θεωρούμε ότι αυτά έχουν τον τελευταίο λόγο.

Να μπαίνουμε στην θέση και στην σκέψη του άλλου και να ζητούμε να τον αναπαύσουμε και όχι να τον εξουσιάσουμε, όσο αυτό είναι εφικτό. Και στις αδυναμίες μας, να αναφωνούμε το «ελέησόν με», όπως και το «ευλόγησον» και «συγχώρησον».
Ζούμε σε έναν πολιτισμό ο οποίος βλέπει την ζωή στην προοπτική του εγώ και του εδώ. Μας αγγίζει διότι εξακολουθούμε να απαντούμε στην εντολή του Θεού στον πρωτόπλαστο «διάλεξε την ελευθερία κοντά μου ή την ελευθερία μακριά μου» με γνώμονα το εγώ μας. Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε εδώ. Ακόμη και οι άλλοι πρέπει να μας υποταχθούν, ακόμη και ο Θεός να μας δώσει κατά το θέλημά μας. Μοιάζει αδύνατον να αλλάξουμε. Όμως ο λόγος του Χριστού είναι παρηγορητικός.

Αν προτεραιότητά μας είναι η βασιλεία του Θεού, η Εκκλησία, η τήρηση των εντολών της αγάπης, τότε ακόμη και το αδύνατο θα γίνει δυνατό. Μπορεί να μην φαίνεται ελκυστική η προοπτική. Είναι όμως λυτρωτική. Και με την εμπιστοσύνη στον Θεό, κι αυτό που μας λείπει, το βρίσκουμε. Το έλεος, την αγάπη, την ηρεμία ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Και τότε, ακόμη και τις δοκιμασίες μας μπορούμε να τις διαχειριστούμε.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

[toula]

Αυτός πού λέει ότι έχει πίστη σωστή, καί διαπράττει αμαρτίες, μοιάζει μέ πρόσωπο πού δέν έχει μάτια.
Ενώ εκείνος πού δέν έχει πίστη, αλλά κάνει κάποια καλά, είναι όμοιος μέ εκείνον πού αντλεί νερό καί τό βάζει σέ τρύπιο πιθάρι.

Τού Αγίου Ιωάννου τής κλίμακος.

[toula]

Ο άνθρωπος ακολουθεί τον Θεό, όταν εκτελεί τις Εντολές Του, όταν μελετά και εφαρμόζει τον Νόμο του Θεού ημέρα και νύκτα. ''Λύχνος τοις ποσί μου ο Νόμος σου και φως ταις τρίβοις μου''. Ο Νόμος του Θεού τον οποίον μελετά ο Χριστιανός, γίνεται σε αυτόν Φως στον δρόμο που οδηγεί στην Αιώνια Ζωή.
Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης

[toula]

Οἱ σημερινοὶ «χριστιανοὶ» εἶναι χωρὶς βαθιὲς ρίζες. Γι’ αὐτό, ἂν συμβεῖ κάτι, θὰ δεῖτε πράγματα καὶ θὰ φρίξετε. Θὰ δεῖτε ἀνθρώπους, πού τοὺς θεωρούσατε χριστιανοὺς μεγάλους, νὰ μὴν τὸ ἔχουν γιὰ τίποτε νὰ βγοῦν μεθαύριο ἔξω καὶ νὰ ὑψώσουν παντιέρες ξένες πρὸς τὸν Χριστιανισμὸ καὶ νὰ φωνάζουν καὶ νὰ ὠρύονται.. Λέει ὁ Παπαδιαμάντης: Σε ἕνα δάσος φύσηξε ἄνεμος καὶ ξερρίζωσε ὅλα τὰ δένδρα, καὶ μείνανε μόνο τρία· αὐτὰ βάστηξαν… Παραβολικὸς ὁ λόγος. Θὰ φυσήξει τέτοιος δυνατὸς ἄνεμος, πού θὰ μείνουν ἐλάχιστοι Χριστιανοί. Θὰ μείνουν μόνο ἐκεῖνοι πού ἔχουν βαθιὰ πίστη στὸ Χριστό… Προσέξτε καλά, γιὰ νὰ μὴ σαλευθεῖτε. Αὐτά, πού εἶπε ὁ Ἀπ. Παῦλος γιὰ τοὺς χριστιανοὺς τῆς Θεσσαλονίκης, [Β’ Θεσ. 2,2 «μὴ ταχέως σαλευθῆναι ὑμᾶς ἀπὸ τοῦ νοὸς μῆτε θροεῖσθαι»] τὰ λέει καὶ σὲ μᾶς. Προσέξτε μὴ κουνηθῆτε ἀπὸ τὸ φοβερὸ ἄνεμο πού πνέει μέσα στὸν κόσμο

Ἐπίσκοπος Αὐγουστίνος Καντιώτης ✞

[toula]

Στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης ήταν τον παλιό καιρό ένα ησυχαστήριο γυναικών. Κάποτε ή προεστώσα έστειλε μια νέα μοναχή στην πόλη για υπηρεσία. Εκείνη από συνεργεία διαβολική έπεσε σε βαρύ σφάλμα. «Ύστερα, απελπισμένη από την πτώση της, δε γύρισε αμέσως στο ησυχαστήριο. Έμεινε στον κόσμο και παρασύρθηκε σ ‘έκλυτη ζωή. Γρήγορα όμως αηδίασε την αμαρτία και, μετανοημένη ειλικρινά για το κατάντημα της, πήρε το δρόμο της επιστροφής. δεν ξέρουμε όμως γιατί ό Θεός δεν επέτρεψε να πατήσει το πόδι της μέσα στον Παρθενώνα. Μόλις έφθασε στην εξώθυρα, έπεσε κάτω νεκρή.
Το γεγονός έκανε μεγάλη εντύπωση στις μοναχές και στους Πατέρες πού ασκήτευαν εκεί γύρω. «Όλοι αμφέβαλλαν για τη σωτηρία της. Ένας άγιος Ερημίτης όμως πού έμενε σε μια σπηλιά στην κορυφή του βουνού διηγήθηκε αργότερα το δράμα που είδε, καθώς προσευχόταν, τη στιγμή ακριβώς που ή μετανοημένη μοναχή έπεσε νεκρή. Άγγελοι από τον Ουρανό κατέβαιναν να παραλάβουν την ψυχή της, αλλά και πλήθος πονηρά πνεύματα μαζεύονταν από παντού για να την αρπάξουν. Τότε έγινε μεγάλη φιλονικία ανάμεσα στα αγαθά και στα πονηρά πνεύματα. Οι δαίμονες απαιτούσαν την ταλαίπωρη ψυχή πού τόσον καιρό δούλευε στην αμαρτία. Οι Άγιοι Άγγελοι βεβαίωναν πώς είχε μεταμεληθεί και γι ‘αυτό ήταν άξια σωτηρίας.
– Πού είναι ή μετάνοιά της? αντιλογούσαν τα πονηρά πνεύματα. Αφού ούτε να μπει στο Μοναστήρι της πρόλαβε και τη βρήκε ό θάνατος έξω από την πόρτα.
– Άφ ‘ότου είδε ό Πανάγαθος Θεός τη θέλησή της να κλίνει στη διόρθωση, δέχτηκε την μετάνοιά της, αποκρίθηκαν οι Άγγελοι. Ή ψυχή είναι κυρία της θελήσεώς της, της δε ζωής και του θανάτου ό πάντων Δημιουργός και κυρίαρχος Θεός.
Έτσι οι δαίμονες έφυγαν νικημένοι, ενώ οι Άγιοι Άγγελοι με χαρά οδήγησαν την ψυχή στα Ουράνια..!!!