Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Το να ζεις με άλλους θέλει αρετή
Κάποιος Αδελφός ρώτησε τον αββά Ματώη
«Τι να κάνω πού με στενοχωρεί η γλώσσα μου, γιατί σαν βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους, δεν μπορώ να την συγκρατήσω και τους κατακρίνω για κάθε καλή πράξη αλλά και τους ελέγχω. Τι να κάνω λοιπόν;»
Και ο Γέροντας αποκρίθηκε:
«Εάν δεν μπορείς να κυριαρχήσεις στη γλώσσα σου, πήγαινε να ζήσεις μόνος, γιατί αυτό είναι αδυναμία σου. Αυτός που μένει μαζί με αδελφούς, δεν πρέπει να είναι τετράγωνος, αλλά στρογγυλός για να κυλάει προς όλους».
Και πρόσθεσε ο Γέροντας:
«Το ότι ζω μόνος δεν είναι από αρετή αλλά από αδυναμία. Δυνατοί είναι αυτοί που βάζουν τον εαυτό τους ανάμεσα σε ανθρώπους».
Κάποιος Αδελφός ρώτησε τον αββά Ματώη
«Τι να κάνω πού με στενοχωρεί η γλώσσα μου, γιατί σαν βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους, δεν μπορώ να την συγκρατήσω και τους κατακρίνω για κάθε καλή πράξη αλλά και τους ελέγχω. Τι να κάνω λοιπόν;»
Και ο Γέροντας αποκρίθηκε:
«Εάν δεν μπορείς να κυριαρχήσεις στη γλώσσα σου, πήγαινε να ζήσεις μόνος, γιατί αυτό είναι αδυναμία σου. Αυτός που μένει μαζί με αδελφούς, δεν πρέπει να είναι τετράγωνος, αλλά στρογγυλός για να κυλάει προς όλους».
Και πρόσθεσε ο Γέροντας:
«Το ότι ζω μόνος δεν είναι από αρετή αλλά από αδυναμία. Δυνατοί είναι αυτοί που βάζουν τον εαυτό τους ανάμεσα σε ανθρώπους».
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Μην υπερηφανευτείς αν χύνεις δάκρυα στην προσευχή σου. Είναι ο Χριστός που άγγιξε τα μάτια σου και θεράπευσε την τύφλωση του νου σου.
(Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
(Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Περιστατικά απο την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση.
νζ΄. «Πάτερ, ἐσύ μ᾿ ἔκανες Χριστιανό»
Διηγήθηκε ὁ διακο–Διονύσιος ὁ Φιρφιρῆς: «Κάποτε βρέθηκα γιά δουλειά ἔξω στήν Θεσσαλονίκη. Πῆγα σ᾿ ἕνα ἑστιατόριο νά φάω. Ἔκανα τήν προσευχή μου καί κάθησα νά φάω. Παραδίπλα ἦταν μιά παρέα. Μοῦ λέει κάποιος λαΐκός:
–Λοιπόν τί μᾶς παριστάνεις τώρα; Τί θέλεις νά μᾶς δείξης;
–Γιά νά μή μοῦ σταθῆ κανένα κόκκαλο στόν λαιμό, βρέ ἀδελφέ, ἀπάντησα λίγο ὀργισμένα.
»Σέ λίγο ἀπό τό τραπέζι αὐτῆς τῆς παρέας ἀκούστηκε θόρυβος καί βιαστικά κάποιον τόν ἔβγαλαν ἔξω. Ἐγώ δέν γύρισα νά κοιτάξω. Μετά ἀπό καιρό πού ξαναβγῆκα στήν Θεσσαλονίκη μέ συναντᾶ κάποιος κοντά στόν Λευκό Πύργο καί μέ χαιρετᾶ ρωτώντας:
–Μέ γνωρίζεις, Πάτερ;
–Ὄχι, ἀπαντῶ.
–Δέν μέ θυμᾶσαι; Ἐσύ μ᾿ ἔκανες Χριστιανό.
–Δέν σέ θυμᾶμαι.
–Θυμᾶσαι κάποτε σ᾿ ἕνα ἑστιατόριο πού ἔτρωγες καί κάποιος σοῦ εἶπε αὐτό καί αὐτό;
–Ναί, κάτι θυμᾶμαι.
–Ἔ, ἐγώ ἤμουν. Βλέπεις ἐδῶ; Μοῦ στάθηκε ἕνα κόκκαλο στόν λαιμό καί μοῦ ἔκαναν ἐγχείρηση γιά νά τό βγάλουν, ἐνῶ συγχρόνως μοῦ ἔδειχνε τό λαιμό του μέ τό σημάδι τῆς τομῆς. Μετά ἀπ᾿ αὐτό καί στήν Ἐκκλησία πηγαίνω καί ἐξομολογοῦμαι καί προσευχή κάνω. Σ᾿ εὐχαριστῶ, Πάτερ∙ ἐσύ μ᾽ ἔσωσες».
νη΄. Ἡ ὑπακοή ὑπέρ τή νηστείαν
Κάποιος εὐλαβής λαϊκός ἦρθε γιά καλόγηρος καί πῆγε σ᾽ ἕναν ἀσκητή. Τόν ρώτησε: «Γέροντα, κάνω συνεχῶς ἐνάτες, μπορῶ νά γίνω καλόγηρος;». «Ὄχι», τοῦ ἀπάντησε, «ἐγώ ζητῶ μόνο ὑπακοή. Ἄν μπορῆς νά κάνης ὑπακοή, μεῖνε, ἀλλοιῶς πήγαινε ὅπου θέλεις». Δέχθηκε, ἔμεινε, καί ἀγωνιζόταν φιλότιμα. Στήν ἀρχή ὁ Γέροντας τόν δοκίμασε. Τόν ἔβαζε νά τρώη δύο καί τρεῖς φορές τήν ἡμέρα, ἀλλά ὅταν εἶδε ὅτι ἔκοψε τό θέλημά του, τοῦ ἔδωσε εὐλογία νά νηστεύη.
Ἦταν ἄρρωστος μέ πυρετό καί ἔξω χιόνιζε. Τοῦ ἔλεγε νά σηκωθῆ νά πᾶνε νά κόψουν ξύλα καί ἀμέσως σηκωνόταν. Βλέποντας τήν προθυμία του στήν ὑπακοή, χαιρόταν καί τοῦ ἔλεγε: «Ἄλλη φορά θά πᾶμε, ξάπλωσε τώρα». Ἔτσι ἔκοψε ὅλα τά θελήματά του καί ἔγινε καλός μοναχός καί προχώρησε στή νοερά προσευχή. Ὅλοι οἱ πατέρες τῆς περιοχῆς του τόν θαύμαζαν γιά τήν ὑπακοή καί εἶχε τέλος ἀγαθό καί εἰρηνικό.
ξα΄. Ὁ παρήκοος φοβᾶται
Παλαιότερα ζοῦσε στήν Καλύβη τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στήν Ξενοφωντινή Σκήτη ἕνας ὑποτακτικός πού εἶχε πολύ ζῆλο στά πνευματικά. Πίεζε συνεχῶς τόν Γέροντά του νά τοῦ δώση εὐλογία νά πάη νά ἀσκητέψη μόνος του σέ μία σπηλιά πού ὑπῆρχε ψηλότερα ἀπό τήν Σκήτη. Γνωρίζοντας ὅμως ὁ Γέροντάς του ὅτι δέν ἦταν ἕτοιμος γιά τέτοια ἄσκηση, τόν ἐμπόδιζε λέγοντας: «Ὅταν θά εἶσαι ἕτοιμος, θά σοῦ δώσω εὐλογία νά πᾶς».
Ὁ ὑποτακτικός ὅμως δέν τόν ἄκουγε καί τόν παρακαλοῦσε, ὅλο καί συχνότερα, νά τοῦ δώση εὐλογία. Τέλος μετά ἀπό πολλές παρακλήσεις κάμφθηκε ὁ Γέροντας καί τοῦ ἔδωσε εὐλογία. Ὅλος χαρά ὁ ὑποτακτικός μάζεψε τά λιγοστά πράγματά του, πῆρε καί τά ἐργαλεῖα τῆς ξυλογλυπτικῆς, γιατί αὐτό ἦταν τό ἐργόχειρό του, καί ξεκίνησε γιά τό σπήλαιο.
Ἀφοῦ τακτοποιήθηκε καί διάβασε τήν ἀκολουθία του, ἔπεσε νά κοιμηθῆ. Δέν πέρασε ὅμως πολλή ὥρα καί ἕνας περίεργος θόρυβος τόν ξύπνησε. Τόν κατέλαβε ἀμέσως φόβος καί ἄρχισε νά προσεύχεται. Ὁ θόρυβος ὅμως συνεχιζόταν, ἀλλά καί ὁ φόβος του μεγάλωνε. Μή μπορώντας νά τόν ἀντέξη, ἔψαξε, βρῆκε τά σπίρτα καί ἄναψε φῶς.
Τότε ἔκπληκτος διαπίστωσε ὅτι ὁ θόρυβος, πού τόσο τόν τρόμαξε, ὠφειλόταν στά ποντίκια πού ἦρθαν νά φᾶν τό πίτουρο πού εἶχε βάλει μέσα στό κουτί μέ τά ἐργαλεῖα τῆς ξυλογλυπτικῆς. «Ταλαίπωρε», σκέφθηκε, «ἐδῶ σέ τρόμαξαν μερικά ποντίκια, ποῦ νά ἔρθουν καί οἱ δαίμονες;».
Συνετισμένος λοιπόν μάζεψε τά πράγματά του καί ἐπέστρεψε στόν Γέροντά του· ζήτησε συγχώρηση καί πλέον κάνοντας τελεία ὑπακοή πέρασε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του στήν Καλύβη του καί ἐκοιμήθη στήν μετάνοιά του.
inpantanassis.blogspot.com
1
νζ΄. «Πάτερ, ἐσύ μ᾿ ἔκανες Χριστιανό»
Διηγήθηκε ὁ διακο–Διονύσιος ὁ Φιρφιρῆς: «Κάποτε βρέθηκα γιά δουλειά ἔξω στήν Θεσσαλονίκη. Πῆγα σ᾿ ἕνα ἑστιατόριο νά φάω. Ἔκανα τήν προσευχή μου καί κάθησα νά φάω. Παραδίπλα ἦταν μιά παρέα. Μοῦ λέει κάποιος λαΐκός:
–Λοιπόν τί μᾶς παριστάνεις τώρα; Τί θέλεις νά μᾶς δείξης;
–Γιά νά μή μοῦ σταθῆ κανένα κόκκαλο στόν λαιμό, βρέ ἀδελφέ, ἀπάντησα λίγο ὀργισμένα.
»Σέ λίγο ἀπό τό τραπέζι αὐτῆς τῆς παρέας ἀκούστηκε θόρυβος καί βιαστικά κάποιον τόν ἔβγαλαν ἔξω. Ἐγώ δέν γύρισα νά κοιτάξω. Μετά ἀπό καιρό πού ξαναβγῆκα στήν Θεσσαλονίκη μέ συναντᾶ κάποιος κοντά στόν Λευκό Πύργο καί μέ χαιρετᾶ ρωτώντας:
–Μέ γνωρίζεις, Πάτερ;
–Ὄχι, ἀπαντῶ.
–Δέν μέ θυμᾶσαι; Ἐσύ μ᾿ ἔκανες Χριστιανό.
–Δέν σέ θυμᾶμαι.
–Θυμᾶσαι κάποτε σ᾿ ἕνα ἑστιατόριο πού ἔτρωγες καί κάποιος σοῦ εἶπε αὐτό καί αὐτό;
–Ναί, κάτι θυμᾶμαι.
–Ἔ, ἐγώ ἤμουν. Βλέπεις ἐδῶ; Μοῦ στάθηκε ἕνα κόκκαλο στόν λαιμό καί μοῦ ἔκαναν ἐγχείρηση γιά νά τό βγάλουν, ἐνῶ συγχρόνως μοῦ ἔδειχνε τό λαιμό του μέ τό σημάδι τῆς τομῆς. Μετά ἀπ᾿ αὐτό καί στήν Ἐκκλησία πηγαίνω καί ἐξομολογοῦμαι καί προσευχή κάνω. Σ᾿ εὐχαριστῶ, Πάτερ∙ ἐσύ μ᾽ ἔσωσες».
νη΄. Ἡ ὑπακοή ὑπέρ τή νηστείαν
Κάποιος εὐλαβής λαϊκός ἦρθε γιά καλόγηρος καί πῆγε σ᾽ ἕναν ἀσκητή. Τόν ρώτησε: «Γέροντα, κάνω συνεχῶς ἐνάτες, μπορῶ νά γίνω καλόγηρος;». «Ὄχι», τοῦ ἀπάντησε, «ἐγώ ζητῶ μόνο ὑπακοή. Ἄν μπορῆς νά κάνης ὑπακοή, μεῖνε, ἀλλοιῶς πήγαινε ὅπου θέλεις». Δέχθηκε, ἔμεινε, καί ἀγωνιζόταν φιλότιμα. Στήν ἀρχή ὁ Γέροντας τόν δοκίμασε. Τόν ἔβαζε νά τρώη δύο καί τρεῖς φορές τήν ἡμέρα, ἀλλά ὅταν εἶδε ὅτι ἔκοψε τό θέλημά του, τοῦ ἔδωσε εὐλογία νά νηστεύη.
Ἦταν ἄρρωστος μέ πυρετό καί ἔξω χιόνιζε. Τοῦ ἔλεγε νά σηκωθῆ νά πᾶνε νά κόψουν ξύλα καί ἀμέσως σηκωνόταν. Βλέποντας τήν προθυμία του στήν ὑπακοή, χαιρόταν καί τοῦ ἔλεγε: «Ἄλλη φορά θά πᾶμε, ξάπλωσε τώρα». Ἔτσι ἔκοψε ὅλα τά θελήματά του καί ἔγινε καλός μοναχός καί προχώρησε στή νοερά προσευχή. Ὅλοι οἱ πατέρες τῆς περιοχῆς του τόν θαύμαζαν γιά τήν ὑπακοή καί εἶχε τέλος ἀγαθό καί εἰρηνικό.
ξα΄. Ὁ παρήκοος φοβᾶται
Παλαιότερα ζοῦσε στήν Καλύβη τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στήν Ξενοφωντινή Σκήτη ἕνας ὑποτακτικός πού εἶχε πολύ ζῆλο στά πνευματικά. Πίεζε συνεχῶς τόν Γέροντά του νά τοῦ δώση εὐλογία νά πάη νά ἀσκητέψη μόνος του σέ μία σπηλιά πού ὑπῆρχε ψηλότερα ἀπό τήν Σκήτη. Γνωρίζοντας ὅμως ὁ Γέροντάς του ὅτι δέν ἦταν ἕτοιμος γιά τέτοια ἄσκηση, τόν ἐμπόδιζε λέγοντας: «Ὅταν θά εἶσαι ἕτοιμος, θά σοῦ δώσω εὐλογία νά πᾶς».
Ὁ ὑποτακτικός ὅμως δέν τόν ἄκουγε καί τόν παρακαλοῦσε, ὅλο καί συχνότερα, νά τοῦ δώση εὐλογία. Τέλος μετά ἀπό πολλές παρακλήσεις κάμφθηκε ὁ Γέροντας καί τοῦ ἔδωσε εὐλογία. Ὅλος χαρά ὁ ὑποτακτικός μάζεψε τά λιγοστά πράγματά του, πῆρε καί τά ἐργαλεῖα τῆς ξυλογλυπτικῆς, γιατί αὐτό ἦταν τό ἐργόχειρό του, καί ξεκίνησε γιά τό σπήλαιο.
Ἀφοῦ τακτοποιήθηκε καί διάβασε τήν ἀκολουθία του, ἔπεσε νά κοιμηθῆ. Δέν πέρασε ὅμως πολλή ὥρα καί ἕνας περίεργος θόρυβος τόν ξύπνησε. Τόν κατέλαβε ἀμέσως φόβος καί ἄρχισε νά προσεύχεται. Ὁ θόρυβος ὅμως συνεχιζόταν, ἀλλά καί ὁ φόβος του μεγάλωνε. Μή μπορώντας νά τόν ἀντέξη, ἔψαξε, βρῆκε τά σπίρτα καί ἄναψε φῶς.
Τότε ἔκπληκτος διαπίστωσε ὅτι ὁ θόρυβος, πού τόσο τόν τρόμαξε, ὠφειλόταν στά ποντίκια πού ἦρθαν νά φᾶν τό πίτουρο πού εἶχε βάλει μέσα στό κουτί μέ τά ἐργαλεῖα τῆς ξυλογλυπτικῆς. «Ταλαίπωρε», σκέφθηκε, «ἐδῶ σέ τρόμαξαν μερικά ποντίκια, ποῦ νά ἔρθουν καί οἱ δαίμονες;».
Συνετισμένος λοιπόν μάζεψε τά πράγματά του καί ἐπέστρεψε στόν Γέροντά του· ζήτησε συγχώρηση καί πλέον κάνοντας τελεία ὑπακοή πέρασε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του στήν Καλύβη του καί ἐκοιμήθη στήν μετάνοιά του.
inpantanassis.blogspot.com
1
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Τό κερί εἶναι ἡ πίστη μας, τό φυτίλι ἡ ἐλπίδα μας, καί ἡ φλόγα ἡ ἀγάπη πού ἑνώνει τήν πίστη
Στον άγιο Σεραφείμ άρεσε να παρομοιάζει την ανθρώπινη ζωή με ένα κερί. Ένα πλήθος από κεριά έκαιγαν μέσα στο κελί του μπροστά στις εικόνες. Όσο περισσότεροι έρχονταν- και οι επισκέπτες όλο και αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο-τόσο περισσότερα κεριά του έφερναν.
Η ζωή μας έλεγε ο Στάρετς, μπορεί να συγκριθεί με μια λαμπάδα καμωμένη από κερί με φιτίλι, που καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε.
Το κερί είναι η πίστη μας, το φιτίλι η ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την αγάπη, όπως το κερί και το φιτίλι καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά.
Ένα κερί κακής ποιότητας βγάζει όταν το ανάβεις και όταν το σβήνεις μια άσχημη μυρωδιά. Όμοια είναι και η ζωή ενός αμαρτωλού.
Κοιτώντας ένα κερί-κυρίως μέσα στην εκκλησία- σκεπτόμαστε πάντα την αρχή, το ξετύλιγμα της ζωής μας και το τέλος της: όπως λειώνει ένα αναμμένο μπροστά στο πρόσωπο του Θεού, έτσι και κάθε στιγμή, λιγοστεύει η ζωή μας πλησιάζοντας προς το τέρμα της.
Αυτή η σκέψη θα μας βοηθήσει να μη διασπώμεθα στην εκκλησία, να προσευχόμαστε με περισσότερη θέρμη και να κάνουμε το παν για να μοιάσει η ζωή μας με μια λαμπάδα από αγνό κερί, που καίγεται και σβήνει χωρίς άσχημη μυρωδιά.
Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
inpantanassis.blogspot.com
Στον άγιο Σεραφείμ άρεσε να παρομοιάζει την ανθρώπινη ζωή με ένα κερί. Ένα πλήθος από κεριά έκαιγαν μέσα στο κελί του μπροστά στις εικόνες. Όσο περισσότεροι έρχονταν- και οι επισκέπτες όλο και αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο-τόσο περισσότερα κεριά του έφερναν.
Η ζωή μας έλεγε ο Στάρετς, μπορεί να συγκριθεί με μια λαμπάδα καμωμένη από κερί με φιτίλι, που καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε.
Το κερί είναι η πίστη μας, το φιτίλι η ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την αγάπη, όπως το κερί και το φιτίλι καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά.
Ένα κερί κακής ποιότητας βγάζει όταν το ανάβεις και όταν το σβήνεις μια άσχημη μυρωδιά. Όμοια είναι και η ζωή ενός αμαρτωλού.
Κοιτώντας ένα κερί-κυρίως μέσα στην εκκλησία- σκεπτόμαστε πάντα την αρχή, το ξετύλιγμα της ζωής μας και το τέλος της: όπως λειώνει ένα αναμμένο μπροστά στο πρόσωπο του Θεού, έτσι και κάθε στιγμή, λιγοστεύει η ζωή μας πλησιάζοντας προς το τέρμα της.
Αυτή η σκέψη θα μας βοηθήσει να μη διασπώμεθα στην εκκλησία, να προσευχόμαστε με περισσότερη θέρμη και να κάνουμε το παν για να μοιάσει η ζωή μας με μια λαμπάδα από αγνό κερί, που καίγεται και σβήνει χωρίς άσχημη μυρωδιά.
Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
inpantanassis.blogspot.com
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ήταν μια σκηνή παραδείσια!
Μέσα σ’ ένα δάσος, δύο ώρες μακριά από την Όπτινα, ασκήτευε ο π. Ελισσαίος, ένας άνθρωπος γεμάτος απλότητα και ταπείνωση. Απομονωμένος και αφοσιωμένος για χρόνια στην προσευχή, είχε αποκτήσει τόση αγγελική χάρη, που και τα ζώα του δάσους τον πλησίαζαν άφοβα.
Τον χειμώνα, όταν το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα, έβγαινε από το ερημιτικό κελί του, έριχνε κανναβούρι πάνω του -στο κεφάλι του, στους ώμους του, στα γένια του, στα χέρια του- και φώναζε:
– Πτίτσκι, πτίτσκι, πτίτσκι! (Πουλάκια, πουλάκια, πουλάκια!).
Αμέσως ακούγονταν αναρίθμητα φτερουγίσματα και χαρούμενα τιτιβίσματα. Το κεφάλι του, το πρόσωπό του, τα χέρια του γέμιζαν πουλιά. Ο χαριτωμένος ερημίτης, οι φτερωτοί φίλοι του που τσιμπούσαν λαίμαργα τους σπόρους, το χιόνι που έπεφτε, τα λευκοντυμένα δένδρα… Ήταν μια σκηνή παραδείσια! Μερικοί αδελφοί της Όπτινα, που έτυχε ν’ απολαύσουν αυτό το θέαμα, νόμιζαν πως αντίκριζαν θεϊκή οπτασία.
Μια μέρα ο π. Ελισσαίος, προχωρώντας στο δάσος, βρέθηκε αντιμέτωπος με λύκους. Τον προσπέρασαν σαν γνώριμό τους, χωρίς να τον ενοχλήσουν καθόλου! Στον ειρηνικό ερημίτη όλα, έμψυχα και άψυχα, ήμερα και άγρια, φέρονταν ειρηνικά. «Ειρήνευσε μέσα σου», λέει ο αββάς Ισαάκ, «και θα ειρηνεύσουν μ’ εσένα ο ουρανός και η γη».
Από το βιβλίο ο «Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα», έκδοση Ι. Μ. Παρακλήτου.
Μέσα σ’ ένα δάσος, δύο ώρες μακριά από την Όπτινα, ασκήτευε ο π. Ελισσαίος, ένας άνθρωπος γεμάτος απλότητα και ταπείνωση. Απομονωμένος και αφοσιωμένος για χρόνια στην προσευχή, είχε αποκτήσει τόση αγγελική χάρη, που και τα ζώα του δάσους τον πλησίαζαν άφοβα.
Τον χειμώνα, όταν το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα, έβγαινε από το ερημιτικό κελί του, έριχνε κανναβούρι πάνω του -στο κεφάλι του, στους ώμους του, στα γένια του, στα χέρια του- και φώναζε:
– Πτίτσκι, πτίτσκι, πτίτσκι! (Πουλάκια, πουλάκια, πουλάκια!).
Αμέσως ακούγονταν αναρίθμητα φτερουγίσματα και χαρούμενα τιτιβίσματα. Το κεφάλι του, το πρόσωπό του, τα χέρια του γέμιζαν πουλιά. Ο χαριτωμένος ερημίτης, οι φτερωτοί φίλοι του που τσιμπούσαν λαίμαργα τους σπόρους, το χιόνι που έπεφτε, τα λευκοντυμένα δένδρα… Ήταν μια σκηνή παραδείσια! Μερικοί αδελφοί της Όπτινα, που έτυχε ν’ απολαύσουν αυτό το θέαμα, νόμιζαν πως αντίκριζαν θεϊκή οπτασία.
Μια μέρα ο π. Ελισσαίος, προχωρώντας στο δάσος, βρέθηκε αντιμέτωπος με λύκους. Τον προσπέρασαν σαν γνώριμό τους, χωρίς να τον ενοχλήσουν καθόλου! Στον ειρηνικό ερημίτη όλα, έμψυχα και άψυχα, ήμερα και άγρια, φέρονταν ειρηνικά. «Ειρήνευσε μέσα σου», λέει ο αββάς Ισαάκ, «και θα ειρηνεύσουν μ’ εσένα ο ουρανός και η γη».
Από το βιβλίο ο «Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα», έκδοση Ι. Μ. Παρακλήτου.
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Πρέπει να μάθουμε απ’την αρχή την ζωή
Να μάθουμε να ζούμε -πραγματικά- μέσα στην Εκκλησία.
Με τον ήχο των καμπάνων, με λιβάνι και κερί, με γονυκλυσίες και αγρυπνίες, με νηστείες και εορτές, με χαρμολύπη και μετάνοια, με ωδές πνευματικές και σιωπηλές προσευχές.
Μέσα στην Εκκλησία συνυπάρχουμε πόρνοι και παρθένοι, μέθυσοι και εγκρατείς, πολυλογάδες και σιωπηλοί, γαστρίμαργοι και νηστευτές, φιλάργυροι και ελεήμονες, οικογενειάρχες, μοναχοί, πλούσιοι, φτωχοί, μορφωμένοι, αγράμματοι, διάσημοι και άσημοι· όλοι με πάθη και αρετές, με αδυναμίες και δυνάμεις, με πτώσεις και αναστάσεις, όλοι όμως ατελείς, όλοι ζητιάνοι της Χάριτος.
Στην Εκκλησία βρισκόμαστε διότι διψούμε να ξεπεράσουμε τον συμβιβασμό με την αμαρτία. Δεν βρισκόμαστε εδώ γιατί τον ξεπεράσαμε. Είμαστε εδώ γιατί είμαστε ασθενείς και όχι υγιείς, είμαστε παράλυτοι και όχι αρτιμελείς.
Στην Εκκλησία μένουμε αναζητώντας την Αλήθεια, τον Χριστό.
Ζούμε όχι για να φτάσουμε σε ένα τέρμα, διότι η γνωριμία αυτή που αναζητούμε δεν τελειώνει ποτέ. Στόχος ουσιαστικά δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο μια κατεύθυνση, μία πορεία προς τον Χριστό. Το βέλος της ζωής να τρέξει προς Αυτόν, τον Άπιαστο, τον Άπειρο, τον Απρόσιτο, τον Άρρητο, τον Ακατανόητο.
Είναι ο Χριστός πιο πολύ ο δρόμος παρά το τέρμα, πιο πολύ η ανάβαση παρά η κορφή.
Όσα κι αν διαβάσεις, όσα κι αν σου πω, μόνος σου θα βρεις τον Θεό. Γιατί ο Θεός αποκαλύπτεται όταν είσαι μονάχος, εκεί στην εσχατιά της προσωπικής σου πείνας γι’ Αυτόν.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
imverias
Να μάθουμε να ζούμε -πραγματικά- μέσα στην Εκκλησία.
Με τον ήχο των καμπάνων, με λιβάνι και κερί, με γονυκλυσίες και αγρυπνίες, με νηστείες και εορτές, με χαρμολύπη και μετάνοια, με ωδές πνευματικές και σιωπηλές προσευχές.
Μέσα στην Εκκλησία συνυπάρχουμε πόρνοι και παρθένοι, μέθυσοι και εγκρατείς, πολυλογάδες και σιωπηλοί, γαστρίμαργοι και νηστευτές, φιλάργυροι και ελεήμονες, οικογενειάρχες, μοναχοί, πλούσιοι, φτωχοί, μορφωμένοι, αγράμματοι, διάσημοι και άσημοι· όλοι με πάθη και αρετές, με αδυναμίες και δυνάμεις, με πτώσεις και αναστάσεις, όλοι όμως ατελείς, όλοι ζητιάνοι της Χάριτος.
Στην Εκκλησία βρισκόμαστε διότι διψούμε να ξεπεράσουμε τον συμβιβασμό με την αμαρτία. Δεν βρισκόμαστε εδώ γιατί τον ξεπεράσαμε. Είμαστε εδώ γιατί είμαστε ασθενείς και όχι υγιείς, είμαστε παράλυτοι και όχι αρτιμελείς.
Στην Εκκλησία μένουμε αναζητώντας την Αλήθεια, τον Χριστό.
Ζούμε όχι για να φτάσουμε σε ένα τέρμα, διότι η γνωριμία αυτή που αναζητούμε δεν τελειώνει ποτέ. Στόχος ουσιαστικά δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο μια κατεύθυνση, μία πορεία προς τον Χριστό. Το βέλος της ζωής να τρέξει προς Αυτόν, τον Άπιαστο, τον Άπειρο, τον Απρόσιτο, τον Άρρητο, τον Ακατανόητο.
Είναι ο Χριστός πιο πολύ ο δρόμος παρά το τέρμα, πιο πολύ η ανάβαση παρά η κορφή.
Όσα κι αν διαβάσεις, όσα κι αν σου πω, μόνος σου θα βρεις τον Θεό. Γιατί ο Θεός αποκαλύπτεται όταν είσαι μονάχος, εκεί στην εσχατιά της προσωπικής σου πείνας γι’ Αυτόν.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
imverias
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Συμβουλές γιά τόν φόβο τοῦ Θεοῦ
Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να τρως πολύ. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να τρως γαλακτερά σε απαγορευμένες ημέρες. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να κάνεις αμαρτίες στις νηστείες ή στις μεγάλες εορτές και να μην εγκρατεύεσαι, που είναι επιβεβλημένο και στους παντρεμένους. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να δικάζεις άλλους ανθρώπους.
Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει, όταν δεις φτωχό άνθρωπο, να τον προσπεράσεις, χωρίς να τον βοηθήσεις. Ο φόβος του Θεού σε προκαλεί να ενθυμείσαι τον θάνατο, την κρίση, τη γέεννα, την κόλαση, τον παράδεισο του ουρανού, τη δόξα των δικαίων.
Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να μιλάς για το κακό, δεν σε αφήνει να συκοφαντήσεις, δεν σε αφήνει να λες ψέματα. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να υπερηφανεύεσαι και να αλαζονεύεσαι. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να είσαι ζηλιάρης, δεν σε αφήνει να μισείς κάποιον ή να τον φθονείς και να τον ζηλεύεις. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να εκδικείσαι τον άλλον και να του κάνεις κακό. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να κακολογείς τους άλλους, να αστειεύεσαι, να πληγώνεις ή να περιγελάς τους άλλους.
Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να αγαπάς την κακία, να επιθυμείς να διασκεδάζεις με τους άλλους, να αγαπάς την κοσμική δόξα, να υποκρίνεσαι και να έχεις την πονηρία μέσα σου. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να αγαπάς τον εαυτό σου και να ζεις με αναισθησία. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να αμαρτήσεις ούτε με το βλέμμα, ούτε με την ακοή, ούτε με την όσφρηση, ούτε με τη γεύση, ούτε με την αφή, ούτε με τη φαντασία.
Ο φόβος του Θεού σε φυλάγει από τη λησμοσύνη, από την αγνωσία, από την ακηδία και, μ’ ένα λόγο, μας προστατεύει από όλο το βασίλειο του σκότους.
Ο φόβος του Θεού είναι εκείνος που σε φυλάγει να διατηρείσαι στο σώμα και στην ψυχή άγιος· και αυτό συμβαίνει όχι μόνο στους μοναχούς. Ο φόβος του Θεού παρακινεί να εργάζονται και οι χριστιανοί του κόσμου και οι αφιερωμένοι στον Θεό με τις μοναχικές τους ακολουθίες.
Ο φόβος του Θεού κάνει τον ιερέα να στέκεται στο άγιο Θυσιαστήριο σαν ένα Σεραφείμ: να λειτουργεί με φόβο Θεού, να προσέχει να μη σφάλει στις εκτενείς δεήσεις, να λαμβάνει με ευλάβεια το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στα χέρια του, να επιτελεί με φόβο την αγία Προσκομιδή και να προσέχει να μην έχει κανέναν αντίθετο λογισμό στην τέλεση της θείας Λειτουργίας.
Ο φόβος του Θεού σε παρακινεί να βοηθήσεις τον ξυπόλυτο, τον άρρωστο, να τον παρηγορήσεις ή να τον συμβουλέψεις. Και γι’ αυτό όλοι οι Άγιοι τιμούν και δοξάζουν τον φόβο του Θεού.
Έτσι, ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο είναι εκείνος που φοβάται τον Θεό. Άκουσες τι λέει ο Ψαλμωδός; «Μακάριος ο άνθρωπος που φοβάται τον Θεό και με τις εντολές Του θα κάνει σπουδαία πράγματα».
Από το βιβλίο: «Μας ομιλεί ο Γέροντας Κλεόπας», Βιβλίο 1. Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2018.
3
Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να τρως πολύ. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να τρως γαλακτερά σε απαγορευμένες ημέρες. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να κάνεις αμαρτίες στις νηστείες ή στις μεγάλες εορτές και να μην εγκρατεύεσαι, που είναι επιβεβλημένο και στους παντρεμένους. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να δικάζεις άλλους ανθρώπους.
Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει, όταν δεις φτωχό άνθρωπο, να τον προσπεράσεις, χωρίς να τον βοηθήσεις. Ο φόβος του Θεού σε προκαλεί να ενθυμείσαι τον θάνατο, την κρίση, τη γέεννα, την κόλαση, τον παράδεισο του ουρανού, τη δόξα των δικαίων.
Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να μιλάς για το κακό, δεν σε αφήνει να συκοφαντήσεις, δεν σε αφήνει να λες ψέματα. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να υπερηφανεύεσαι και να αλαζονεύεσαι. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να είσαι ζηλιάρης, δεν σε αφήνει να μισείς κάποιον ή να τον φθονείς και να τον ζηλεύεις. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να εκδικείσαι τον άλλον και να του κάνεις κακό. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να κακολογείς τους άλλους, να αστειεύεσαι, να πληγώνεις ή να περιγελάς τους άλλους.
Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να αγαπάς την κακία, να επιθυμείς να διασκεδάζεις με τους άλλους, να αγαπάς την κοσμική δόξα, να υποκρίνεσαι και να έχεις την πονηρία μέσα σου. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να αγαπάς τον εαυτό σου και να ζεις με αναισθησία. Ο φόβος του Θεού δεν σε αφήνει να αμαρτήσεις ούτε με το βλέμμα, ούτε με την ακοή, ούτε με την όσφρηση, ούτε με τη γεύση, ούτε με την αφή, ούτε με τη φαντασία.
Ο φόβος του Θεού σε φυλάγει από τη λησμοσύνη, από την αγνωσία, από την ακηδία και, μ’ ένα λόγο, μας προστατεύει από όλο το βασίλειο του σκότους.
Ο φόβος του Θεού είναι εκείνος που σε φυλάγει να διατηρείσαι στο σώμα και στην ψυχή άγιος· και αυτό συμβαίνει όχι μόνο στους μοναχούς. Ο φόβος του Θεού παρακινεί να εργάζονται και οι χριστιανοί του κόσμου και οι αφιερωμένοι στον Θεό με τις μοναχικές τους ακολουθίες.
Ο φόβος του Θεού κάνει τον ιερέα να στέκεται στο άγιο Θυσιαστήριο σαν ένα Σεραφείμ: να λειτουργεί με φόβο Θεού, να προσέχει να μη σφάλει στις εκτενείς δεήσεις, να λαμβάνει με ευλάβεια το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στα χέρια του, να επιτελεί με φόβο την αγία Προσκομιδή και να προσέχει να μην έχει κανέναν αντίθετο λογισμό στην τέλεση της θείας Λειτουργίας.
Ο φόβος του Θεού σε παρακινεί να βοηθήσεις τον ξυπόλυτο, τον άρρωστο, να τον παρηγορήσεις ή να τον συμβουλέψεις. Και γι’ αυτό όλοι οι Άγιοι τιμούν και δοξάζουν τον φόβο του Θεού.
Έτσι, ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο είναι εκείνος που φοβάται τον Θεό. Άκουσες τι λέει ο Ψαλμωδός; «Μακάριος ο άνθρωπος που φοβάται τον Θεό και με τις εντολές Του θα κάνει σπουδαία πράγματα».
Από το βιβλίο: «Μας ομιλεί ο Γέροντας Κλεόπας», Βιβλίο 1. Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2018.
3
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Η κρυμμένη ευτυχία!
Στην αρχή του χρόνου συγκεντρώθηκαν τα ταγκαλάκια,όπως τα αποκαλούσε ο Άγιος Παϊσιος και αποφάσισαν να κάνουν μια φάρσα με τους ανθρώπους.
Ένα από αυτά είπε:
Τι θα λέγατε να κάναμε λίγη «πλάκα» με τους ανθρώπους,
αφαιρώντας τους κάτι;
-Και τι μπορούμε να τους αφαιρέσουμε;
Είπε κάποιο άλλο.
Μετά από πολλή σκέψη το πιο μικρό είπε:
Ας τους πάρουμε την ευτυχία.
Το πρόβλημα όμως
είναι πού να την κρύψουμε,
ώστε να μην
την βρούνε.
Κάποιο πρότεινε:
Να την κρύψουνε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του κόσμου.
-Όχι.
Είπε κάποιο άλλο.
Οι άνθρωποι διαθέτουν τεράστια δύναμη. Κάποιος θα μπορούσε να πάει να τη βρει και τότε όλοι θα μπορούσαν να ξέρουν πού να την αναζητήσουν.
-Τότε να την κρύψουμε στο βυθό της θαλάσσης , πρότεινε ένα άλλο ταγκαλάκι.
Όχι,έχουν υπερσύγχρονα υποβρύχια και πολύ σύντομα θα τη βρούνε, αντέτεινε το πρώτο.
-Να τη φυγαδέψουμε σε ένα μακρινό πλανήτη, πρότειναν εν χορώ κάποια άλλα.
-Τα διαστημόπλοια πάνε κι έρχονται στο διάστημα.Θα την ανακαλύψουν και θα επαίρονται και θα αλαλάζουν ως νέοι μαραθωνοδρόμοι…
Ένα ταγκαλάκι καθόταν σιωπηλό,ακούγοντας προσεκτικά και αναλύοντας σοβαρά κάθε πρόταση.
-Νομίζω,είπε στοχαστικά,υπάρχει ένας χώρος τον οποίο οι άνθρωποι ποτέ δεν θα τον ψάξουν.
Όλα ξαφνιάστηκαν, αλληλοκοιτάχτηκαν και ρώτησαν ταυτόχρονα.
-Πού δεν θα ψάξουν;
-Βαθιά μέσα τους.
Εκεί θα κρύψουμε την ευτυχία.
Οι άνθρωποι θα είναι τόσο απασχολημένοι ψάχνοντας παντού, πέρα από τους εαυτούς τους, που ποτέ δεν θα τη βρούνε!
Όλα τα ταγκαλάκια συμφώνησαν.
Από τότε ο άνθρωπος δαπανά τη ζωή του ψάχνοντας για την ευτυχία του,χωρίς,να γνωρίζει ότι αυτή βρίσκεται μόνο μέσα του.
«Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν». (Λουκ 17,21).
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Στην αρχή του χρόνου συγκεντρώθηκαν τα ταγκαλάκια,όπως τα αποκαλούσε ο Άγιος Παϊσιος και αποφάσισαν να κάνουν μια φάρσα με τους ανθρώπους.
Ένα από αυτά είπε:
Τι θα λέγατε να κάναμε λίγη «πλάκα» με τους ανθρώπους,
αφαιρώντας τους κάτι;
-Και τι μπορούμε να τους αφαιρέσουμε;
Είπε κάποιο άλλο.
Μετά από πολλή σκέψη το πιο μικρό είπε:
Ας τους πάρουμε την ευτυχία.
Το πρόβλημα όμως
είναι πού να την κρύψουμε,
ώστε να μην
την βρούνε.
Κάποιο πρότεινε:
Να την κρύψουνε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του κόσμου.
-Όχι.
Είπε κάποιο άλλο.
Οι άνθρωποι διαθέτουν τεράστια δύναμη. Κάποιος θα μπορούσε να πάει να τη βρει και τότε όλοι θα μπορούσαν να ξέρουν πού να την αναζητήσουν.
-Τότε να την κρύψουμε στο βυθό της θαλάσσης , πρότεινε ένα άλλο ταγκαλάκι.
Όχι,έχουν υπερσύγχρονα υποβρύχια και πολύ σύντομα θα τη βρούνε, αντέτεινε το πρώτο.
-Να τη φυγαδέψουμε σε ένα μακρινό πλανήτη, πρότειναν εν χορώ κάποια άλλα.
-Τα διαστημόπλοια πάνε κι έρχονται στο διάστημα.Θα την ανακαλύψουν και θα επαίρονται και θα αλαλάζουν ως νέοι μαραθωνοδρόμοι…
Ένα ταγκαλάκι καθόταν σιωπηλό,ακούγοντας προσεκτικά και αναλύοντας σοβαρά κάθε πρόταση.
-Νομίζω,είπε στοχαστικά,υπάρχει ένας χώρος τον οποίο οι άνθρωποι ποτέ δεν θα τον ψάξουν.
Όλα ξαφνιάστηκαν, αλληλοκοιτάχτηκαν και ρώτησαν ταυτόχρονα.
-Πού δεν θα ψάξουν;
-Βαθιά μέσα τους.
Εκεί θα κρύψουμε την ευτυχία.
Οι άνθρωποι θα είναι τόσο απασχολημένοι ψάχνοντας παντού, πέρα από τους εαυτούς τους, που ποτέ δεν θα τη βρούνε!
Όλα τα ταγκαλάκια συμφώνησαν.
Από τότε ο άνθρωπος δαπανά τη ζωή του ψάχνοντας για την ευτυχία του,χωρίς,να γνωρίζει ότι αυτή βρίσκεται μόνο μέσα του.
«Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν». (Λουκ 17,21).
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Αυτά εμφανίζονται ελεύθερα.
Πρόσεξε τον εαυτό σου και ιδιαίτερα τα πάθη σου στην οικογενειακή
σου ζωή, γιατί εκεί αυτά εμφανίζονται ελεύθερα.
Έξω από το σπίτι μερικά από αυτά συνήθως
καλύπτονται από άλλα πιο «ευπρεπή».
Στο σπίτι όμως δεν μπορεί να αποκρύψεις τα πάθη αυτά
που υποσκάπτουν τη ψυχική σου ακεραιότητα.
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
Πρόσεξε τον εαυτό σου και ιδιαίτερα τα πάθη σου στην οικογενειακή
σου ζωή, γιατί εκεί αυτά εμφανίζονται ελεύθερα.
Έξω από το σπίτι μερικά από αυτά συνήθως
καλύπτονται από άλλα πιο «ευπρεπή».
Στο σπίτι όμως δεν μπορεί να αποκρύψεις τα πάθη αυτά
που υποσκάπτουν τη ψυχική σου ακεραιότητα.
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
-
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36805
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενειῶν.
Ὅλα δίνονται ἀπὸ τὸ Θεό. Καὶ ὅλα δίνονται γιὰ τὴ σωτηρία μας. Μ’ αὐτὴ τὴ σκέψη νὰ δεχθεῖς κι ἐσὺ τὴν ἀσθένειά σου, εὐχαριστώντας τὸ Θεό, ποὺ φροντίζει γιὰ τὴ σωτηρία σου.
Τώρα, τὸ πῶς συντελεῖ στὴ σωτηρία μας ὁτιδήποτε παραχωρεῖ ὁ Κύριος, μόνο Ἐκεῖνος τὸ γνωρίζει. Ἐμεῖς συνήθως δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε.
Στέλνει λ.χ. μία συμφορὰ ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς παιδαγωγήσει, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει πνευματικά, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ ἕνα μεγαλύτερο κακό, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς αὐξήσει τὸν οὐράνιο μισθό, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ κάποιο πάθος κ.ο.κ.
Ἐσύ, λοιπόν, ν’ ἀναλογίζεσαι τὶς ἁμαρτίες σου καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, ποὺ μὲ τιμωρεῖς δίκαια!». Νὰ συλλογίζεσαι ὅτι πρωτύτερα εἶχες ξεχάσει τὸ Θεὸ καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, πού μοῦ ἔδωσες ἀφορμὴ καὶ γνώση γιὰ νὰ Σὲ θυμᾶμαι συχνά!».
Νὰ σκέφτεσαι ὅτι, ἂν ἤσουν ὑγιής, πιθανότατα δὲν θὰ ἔκανες τὸ καλό, καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, ποὺ μ’ ἐμπόδισες ἀπὸ τὴν ἁμαρτία!». Ἂν ἀντιμετωπίζεις μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ μ’ αὐτὲς τὶς σκέψεις τὴν ἀσθένειά σου, τὸ φορτίο σου θὰ γίνει πολὺ ἐλαφρό.
Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, μολονότι οἱ ἀσθένειες παραχωροῦνται ἀπὸ τὸ Θεό, ἡ φροντίδα γιὰ τὴ θεραπεία δὲν εἶναι ἁμαρτία. Γιατί τόσο ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη ὅσο καὶ τὰ φάρμακα εἶναι δῶρα κι αὐτὰ τοῦ Θεοῦ στὸ ἀνθρώπινο γένος.
Καταφεύγοντας, λοιπόν, στοὺς γιατρούς, πάλι στὸ Θεὸ καταφεύγουμε.
Μέσ’ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια ἂς μαθαίνουμε καὶ ἂς ἀποκτοῦμε τὴν ταπείνωση, τὴν ὑπομονή, τὴ γενναιοψυχία, τὸ αἴσθημα τῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ Θεό. Ἀνθρώπινη, βέβαια, εἶναι ἡ ἀνυπομονησία, ἡ λιποψυχία. Μόλις, ὅμως, ἐμφανιστεῖ, πρέπει νὰ τὴ διώχνουμε.
Ὅλες οἱ δύσκολες καταστάσεις ἔχουν ἕνα βάρος, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ σηκώσουμε, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ὑπομείνουμε. Χωρὶς βάρος, δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ὑπομονή.
Πάντως, ἡ ἐπιθυμία ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ βάρος δὲν εἶναι ἐφάμαρτη. Εἶναι φυσικὴ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς. Ἁμαρτία διαπράττουμε, ὅταν, ἀπὸ τὴ φυσικὴ αὐτὴ ἀνάγκη, ὁδηγούμαστε στὴν ἀδημονία καὶ τὸν γογγυσμό. Ἂν νιώσεις μέσα σου κάτι τέτοιο, ἀπομάκρυνέ το ἀμέσως, εὐχαριστώντας τὸν Θεό.
Ἂν ἀρρωστήσατε ἀπὸ ὑπαιτιότητά σας, μετανοῆστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ζητῆστε Του συγχώρηση, ἐπειδὴ δὲν φυλάξατε τὸ δῶρο τῆς ὑγείας, τὸ δῶρο ποὺ Ἐκεῖνος σᾶς πρόσφερε.
Ἂν πάλι ἡ ἀρρώστια σᾶς παραχωρήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο -γιατί τυχαία τίποτα δὲν γίνεται-, εὐχαριστῆστε Τον ἐγκάρδια. Καὶ ἡ ἀρρώστια, βλέπετε, εἶναι θεῖο δῶρο, γιατί ταπεινώνει, μαλακώνει τὴν ψυχὴ καὶ ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὶς πολλὲς μέριμνες.
Πῶς νὰ προσευχόμαστε, ὅταν εἴμαστε ἄρρωστοι;
Δὲν ἁμαρτάνουμε, ὅταν ζητᾶμε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ μᾶς θεραπεύσει. Κάθε φορὰ ποὺ τὸ ζητᾶμε, ὅμως, ἂς προσθέτουμε καὶ τὴ φράση: «ἂν εἶναι θέλημά Σου, Κύριε!».
Ὅταν ὑποτασσόμαστε ὁλοκληρωτικὰ στὸ θεῖο θέλημα καὶ δεχόμαστε τὸ καθετὶ ὡς θεία εὐεργεσία, τότε καὶ ἡ ψυχὴ μας παραμένει εἰρηνικὴ καὶ ὁ Θεὸς γίνεται πιὸ ἐλεητικὸς ἀπέναντί μας.
Ἔτσι μᾶς χαρίζει εἴτε τὴν ὑγεία εἴτε, τουλάχιστον, παρηγοριὰ καὶ παράκληση μέσα στὸν πόνο.
Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος
askitikon
Ὅλα δίνονται ἀπὸ τὸ Θεό. Καὶ ὅλα δίνονται γιὰ τὴ σωτηρία μας. Μ’ αὐτὴ τὴ σκέψη νὰ δεχθεῖς κι ἐσὺ τὴν ἀσθένειά σου, εὐχαριστώντας τὸ Θεό, ποὺ φροντίζει γιὰ τὴ σωτηρία σου.
Τώρα, τὸ πῶς συντελεῖ στὴ σωτηρία μας ὁτιδήποτε παραχωρεῖ ὁ Κύριος, μόνο Ἐκεῖνος τὸ γνωρίζει. Ἐμεῖς συνήθως δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε.
Στέλνει λ.χ. μία συμφορὰ ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς παιδαγωγήσει, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει πνευματικά, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ ἕνα μεγαλύτερο κακό, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς αὐξήσει τὸν οὐράνιο μισθό, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ κάποιο πάθος κ.ο.κ.
Ἐσύ, λοιπόν, ν’ ἀναλογίζεσαι τὶς ἁμαρτίες σου καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, ποὺ μὲ τιμωρεῖς δίκαια!». Νὰ συλλογίζεσαι ὅτι πρωτύτερα εἶχες ξεχάσει τὸ Θεὸ καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, πού μοῦ ἔδωσες ἀφορμὴ καὶ γνώση γιὰ νὰ Σὲ θυμᾶμαι συχνά!».
Νὰ σκέφτεσαι ὅτι, ἂν ἤσουν ὑγιής, πιθανότατα δὲν θὰ ἔκανες τὸ καλό, καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, ποὺ μ’ ἐμπόδισες ἀπὸ τὴν ἁμαρτία!». Ἂν ἀντιμετωπίζεις μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ μ’ αὐτὲς τὶς σκέψεις τὴν ἀσθένειά σου, τὸ φορτίο σου θὰ γίνει πολὺ ἐλαφρό.
Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, μολονότι οἱ ἀσθένειες παραχωροῦνται ἀπὸ τὸ Θεό, ἡ φροντίδα γιὰ τὴ θεραπεία δὲν εἶναι ἁμαρτία. Γιατί τόσο ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη ὅσο καὶ τὰ φάρμακα εἶναι δῶρα κι αὐτὰ τοῦ Θεοῦ στὸ ἀνθρώπινο γένος.
Καταφεύγοντας, λοιπόν, στοὺς γιατρούς, πάλι στὸ Θεὸ καταφεύγουμε.
Μέσ’ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια ἂς μαθαίνουμε καὶ ἂς ἀποκτοῦμε τὴν ταπείνωση, τὴν ὑπομονή, τὴ γενναιοψυχία, τὸ αἴσθημα τῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ Θεό. Ἀνθρώπινη, βέβαια, εἶναι ἡ ἀνυπομονησία, ἡ λιποψυχία. Μόλις, ὅμως, ἐμφανιστεῖ, πρέπει νὰ τὴ διώχνουμε.
Ὅλες οἱ δύσκολες καταστάσεις ἔχουν ἕνα βάρος, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ σηκώσουμε, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ὑπομείνουμε. Χωρὶς βάρος, δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ὑπομονή.
Πάντως, ἡ ἐπιθυμία ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ βάρος δὲν εἶναι ἐφάμαρτη. Εἶναι φυσικὴ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς. Ἁμαρτία διαπράττουμε, ὅταν, ἀπὸ τὴ φυσικὴ αὐτὴ ἀνάγκη, ὁδηγούμαστε στὴν ἀδημονία καὶ τὸν γογγυσμό. Ἂν νιώσεις μέσα σου κάτι τέτοιο, ἀπομάκρυνέ το ἀμέσως, εὐχαριστώντας τὸν Θεό.
Ἂν ἀρρωστήσατε ἀπὸ ὑπαιτιότητά σας, μετανοῆστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ζητῆστε Του συγχώρηση, ἐπειδὴ δὲν φυλάξατε τὸ δῶρο τῆς ὑγείας, τὸ δῶρο ποὺ Ἐκεῖνος σᾶς πρόσφερε.
Ἂν πάλι ἡ ἀρρώστια σᾶς παραχωρήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο -γιατί τυχαία τίποτα δὲν γίνεται-, εὐχαριστῆστε Τον ἐγκάρδια. Καὶ ἡ ἀρρώστια, βλέπετε, εἶναι θεῖο δῶρο, γιατί ταπεινώνει, μαλακώνει τὴν ψυχὴ καὶ ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὶς πολλὲς μέριμνες.
Πῶς νὰ προσευχόμαστε, ὅταν εἴμαστε ἄρρωστοι;
Δὲν ἁμαρτάνουμε, ὅταν ζητᾶμε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ μᾶς θεραπεύσει. Κάθε φορὰ ποὺ τὸ ζητᾶμε, ὅμως, ἂς προσθέτουμε καὶ τὴ φράση: «ἂν εἶναι θέλημά Σου, Κύριε!».
Ὅταν ὑποτασσόμαστε ὁλοκληρωτικὰ στὸ θεῖο θέλημα καὶ δεχόμαστε τὸ καθετὶ ὡς θεία εὐεργεσία, τότε καὶ ἡ ψυχὴ μας παραμένει εἰρηνικὴ καὶ ὁ Θεὸς γίνεται πιὸ ἐλεητικὸς ἀπέναντί μας.
Ἔτσι μᾶς χαρίζει εἴτε τὴν ὑγεία εἴτε, τουλάχιστον, παρηγοριὰ καὶ παράκληση μέσα στὸν πόνο.
Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος
askitikon