Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο Άγιος Σιλουανός και η αναζήτηση του Θεού

α) Η άπειρη αγάπη του Τριαδικού Θεού για ολόκληρη την ανθρωπότητα αποκαλύπτεται πάντοτε, έστω κι αν αυτό αμφισβητείται και δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό.
Οι Πατέρες διδάσκουν ότι η δημιουργική, προνοητική και συνεκτική ενέργεια του Θεού εξακτινώνεται σε όλο τον κόσμο και την κτίση. Ενώ η αγιαστική και θεοποιός θεία ενέργεια εκχέεται απλόχερα στην Εκκλησία διά των μυστηρίων.

Έτσι, κάθε μέλος της δεν εγκαταλείπεται μόνο και απαράκλητο. Ενθαρρύνεται και εμπνέεται στη ζωή του Πνεύματος με διάφορους τρόπους.
β) Στις μέρες μας, παρά τη γιγάντωση του κοινωνικού κακού και την αλλοτρίωση, αναδεικνύονται νέοι άγιοι, φανερώνονται χαρισματικοί γέροντες και δίδονται ευκαιρίες επανευαγγελισμού και αναζωπύρωσης των θείων χαρισμάτων.
Κατά τον εικοστό αιώνα εντάχθηκαν στο αγιολόγιο της ορθοδόξου Εκκλησίας πολλοί άγιοι, οι οποίοι διά του παραδείγματος και των συγγραφών τους συνέβαλαν στην αναγέννηση της εκκλησιαστικής ζωής.

Μεταξύ αυτών συναριθμείται και ο Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης, ρώσος την καταγωγή, που τιμάται στις 24 Σεπτεμβρίου.
γ) Πρόκειται για μια ξεχωριστή προσωπικότητα, που δόθηκε ολοκληρωτικά στην εμπειρική αναζήτηση του Θεού. Σε ηλικία τεσσάρων ετών εμφυτεύθηκε στην καρδιά του η αμφιβολία για την ύπαρξη του Θεού από κάποιον πλανόδιο βιβλιοπώλη, που φιλοξένησε στο σπίτι τους ο πατέρας του.
Εκείνη την ώρα σκέφθηκε: “Όταν μεγαλώσω θα περιέλθω όλην την γην προς αναζήτησιν του Θεού” (βλ. Αρχιμ. Σωφρονίου, “Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”, Έσεξ Αγγλίας 1995).
δ) Σε ηλικία δεκαεννέα ετών, ενώ εργαζόταν σε συνεργείο ως ξυλουργός, έλαβε την απάντηση που ζητούσε. Η οικονόμος του συνεργείου, επιστρέφοντας από προσκύνημα στον τάφο του εγκλείστου Ιωάννου Σεζένωφ, διηγούνταν στους εργάτες τα θαύματά του.
Ορισμένοι από αυτούς επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα της οικονόμου. Όταν τα άκουσε αυτά ο Συμεών (δεν είχε λάβει ακόμη το όνομα Σιλουανός), σκέφθηκε: “Εάν ούτος είναι άγιος, άρα ο Θεός είναι μεθ’ ημών, και δεν είναι αναγκαίο να περιοδεύσω όλον τον κόσμον προς αναζήτησιν αυτού”.
ε) Με τη σκέψη αυτή η καρδιά του πυρώθηκε από την αγάπη του Θεού. Η χαρά του που ξαναβρήκε την πίστη ήταν μεγάλη, αφού για δεκαπέντε χρόνια αμφέβαλλε. Τον εντυπωσίαζαν οι βίοι των αγίων, αλλά ζούσε ακόμη κοσμική ζωή.

Τελικά το ανήσυχο πνεύμα του τον οδήγησε στο Άγιον Όρος, όπου επιδόθηκε με ένταση στην άσκηση και την καρδιακή προσευχή. Πάλευε κυριολεκτικά με τους πειρασμούς, αλλά με την επίσκεψη της χάριτος και την εμπειρία του θείου φωτός αναδεικνυόταν νικητής.
Βίωνε την οδύνη της απουσίας της χάριτος αλλά και τη γλυκύτητα της θείας επίσκεψης.

στ) Όταν ο Άγιος Σιλουανός ζήτησε από τον Θεό την οδό της ταπείνωσης, του αποκαλύφθηκε ο λόγος: “Κράτα τον νου σου στον Άδη και μη απελπίζου”. Ασκώντας το διακόνημα του οικονόμου στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος, είχε υπό την εποπτεία του διακόσιους περίπου εργάτες.
Το γεγονός αυτό, ενώ κάποια στιγμή τον κούρασε και τον έκανε να αποσυρθεί στην ησυχία, όταν επανήλθε τον οδήγησε στην αδιάλειπτη προσευχή για τον απλό λαό του Θεού, όλη την ανθρωπότητα, “όλο τον Αδάμ”.
ζ) Η προσευχή “υπέρ όλου του κόσμου” και η αγάπη προς τους εχθρούς κατείχαν κεντρική θέση στις διδαχές του. Παράλληλα έγραφε: “Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ευπαθής σαν το αγριολούλουδο.
Όλοι το αγαπούν και όλοι το ποδοπατούν. Άλλοτε βρίσκεται σε δόξα και άλλοτε σε ατιμία. Όποιος, όμως, αγαπά τον Θεό, ευχαριστεί τον Κύριο για όλες τις θλίψεις και παραμένει ήρεμος και στην τιμή και την εξουθένωση”.
Η πνευματική ακτινοβολία του Αγίου Σιλουανού καθρεπτίζεται στις συγγραφές του γέροντος Σωφρονίου και αποτελεί σπουδαία παρακαταθήκη για την Εκκλησία.

[toula]

Από δω είναι ο δρόμος...

Όταν ήμουν μαθητής είχα διαβάσει την εξής ιστοριούλα.Σ’ ένα ξερονήσι υπήρχε ένας φάρος και σ’ αυτόν τον φάρο φαροφύλακας ήταν ένας άνθρωπος πτωχός, οικογενειάρχης, που έπαιρνε ασφαλώς το μισθουδάκι του, αλλά ψάρευε κιόλας και τον κόπο της εργασίας του τον μετέφερε εκεί, σ’ ένα κοντινό νησί. Πήγαινε τακτικά. Πολλές φορές, όμως, αργούσε να επιστρέψει. Καμιά φορά το χρήμα παρασέρνει τον άνθρωπο και τον κάνει να παραστρατήσει. Πήγαινε κάθε τόσο σε κάποιο καπηλειό κι εκεί ξόδευε τα χρήματά του. Η γυναίκα και το μικρό του παιδί τον περίμεναν στο σπίτι με ανησυχία πολλές φορές.Η γυναίκα ήταν πιστή. Και συχνά προσευχόταν με τον γιο της και παρακαλούσε τον Θεό να προστατεύει τον σύζυγό της και να τον σώσει από το πάθος κι απ’ το ξεστράτισμά του αυτό, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα.Ήταν μια χειμωνιάτικη νύχτα. Κι εκείνος άργησε να ’ρθεί. Το χιόνι έπεφτε πυκνό. Η ανεμοθύελλα μαινόταν. Και η ανησυχία της μάνας και του μικρού παιδιού ήταν μεγάλη.

Ο πατέρας δεν φαινόταν. Έκαναν την προσευχή τους μάνα και παιδί και πήγαν να κοιμηθούν. Μα η μάνα δεν έκλεισε μάτι. Ούτε και το μικρό παιδί.Ξέρετε εσείς τα δράματα τέτοιων οικογενειών που οι άνδρες μεθούν και χαρτοπαίζουν και ξεστρατίζουν.Όμως το μικρό παιδί είχε μια αγωνία. Κρυφά, χωρίς να το αντιληφθεί η μάνα του, άρπαξε το κλεφτοφάναρο της θυέλλης, τον φανό, τον άναψε σιγά-σιγά και κατηφόρισε προς το μονοπάτι εκείνο που θα περνούσε ο πατέρας.Προχώρησε και υψώνοντας το φανάρι φώναζε δυνατά:– Πατέρα!… Πατέρα!… Έλα! Από δω είναι ο δρόμος.Νόμισε το παιδάκι πως από μακριά άκουσε τον παφλασμό της βάρκας και σκέφτηκε πως ο πατέρας του ήταν κάπου εκεί κοντά.Δεν έπεσε έξω. Μεθυσμένος και ναρκωμένος απ’ το μεθύσι ο πατέρας σαν να ξύπνησε. Σαν να άκουσε την φωνή του παιδιού του. Γύρισε τα κουπιά του και στράφηκε προς το μέρος που είδε το φως και άκουσε την φωνή. Προχώρησε. Έφθασε στην άκρη, έδεσε την βάρκα και τρεκλίζοντας άρχισε να περπατάει. Το χιόνι είχε κλείσει το μονοπάτι. Κι εκεί που προχωρούσε, σκόνταψε πάνω σε κάτι. Ήταν το νεκρό παιδί του, το δικό του παιδί που από το κρύο και την παγωνιά έπεσε λιπόθυμο και ξεψύχησε.Ο θάνατος του παιδιού τον ξύπνησε από το μεθύσι. Το φορτώθηκε στις πλάτες κι ανέβηκε στο σπίτι. Τις τραγικές σκηνές που επακολούθησαν μπορείτε να τις αντιληφθείτε. Τραγικός ο πατέρας. Τραγική και η μάνα.Μπροστά στο νεκρό παιδί ο πατέρας έδωσε μια υπόσχεση.– Παιδί μου, είπε, ο θάνατός σου μου άνοιξε τον δρόμο. Από σήμερα και πέρα δεν θα ξαναβάλω πιοτό στο στόμα και ούτε θα ξαναπάω στον δρόμο της αμαρτίας. Από σήμερα και πέρα θα γίνω άνθρωπος του Θεού.

Ειλικρινώς μετανόησε και η αιτία της μετανοίας του ήταν ο θάνατος του παιδιού του.Ένα περιστατικό που δεν λέει και πολλά πράγματα μπροστά στο μεγάλο, το συγκλονιστικό γεγονός που ένα άλλο φανάρι, όχι ένα παιδί αλλά ένας Θεάνθρωπος άναψε πάνω στον Γολγοθά και φώναξε από την κορυφή στα πέρατα του κόσμου:– Παιδιά μου! Άνθρωποι! Αδέλφια μου, ελάτε! Από δω είναι ο δρόμος.Και ο Ιησούς ο Ναζωραίος παρέδωσε την τελευταία Του πνοή και μας καλεί όλους στον δρόμο τον χριστιανικό. Ενωμένοι κάτω από τους θόλους των ιερών μας ναών. Ενωμένοι με την πίστη. Ενωμένοι με την αγάπη. Ενωμένοι με την απόφαση να περπατήσουμε τον δρόμο εκείνο που χάραξε ο Χριστός. Γιατί Εκείνος είπε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή».

(†) Αρχιμ. Θεοφίλου Ζησοπούλου,
Η Δύναμη της καρδιάς.

[toula]

Το ρόδι είναι ένα φρούτο με πολλά θρεπτικά συστατικά, όπως πρωτεΐνες, φυτικές ίνες, βιταμίνη C, βιταμίνη Κ, φολλικό οξύ και κάλιο. Με αντιοξειδωτικές και αντιμικροβιακές ιδιότητες…
Το εξωτερικό τους είναι σκληρό και δεν τρώγεται, όμως όταν το ανοίξεις, βλέπεις το κάλλος που κρύβει.
Κατακόκκινοι σπόροι γεμάτοι ευεργετικούς χυμούς προς τον ανθρώπινο οργανισμό.
Έτσι είναι και κάποιοι άνθρωποι.
Σαν ένα ρόδι.
Σκληροί εξωτερικά.
Δεν σου πάει ο νους σου ότι κάτι τόσο πολύτιμο υπάρχει μέσα τους.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να σε αφήσουν να δεις το μέσα τους.
Είναι συνήθως ευαίσθητοι άνθρωποι που φοβούνται να ανοιχθούν στους άλλους, γι’ αυτό και έχουν σχηματίσει ένα εξωτερικό σκληρό περίβλημα.
Μα εάν τους δείξεις λίγη αγάπη, κατανόηση, αποδοχή, τότε το σκληρό κέλυφος σπάει και φανερώνεται ο θησαυρός της καρδιάς τους.
Μια καρδιά που θα γίνει αφορμή να δεις κι εσύ τα πράγματα διαφορετικά, με περισσότερη ελπίδα, με σκοπό, με διαύγεια.
Μια καρδιά κατακόκκινη, απαλή, πολυσύνθετη μα και απλή, που ψάχνει κάποιον να μοιραστεί την ζωή, την γεύση της χαράς και της αγάπης.
Είναι αυτή η γεύση του ροδιού, γλυκόξινη, έντονη, αληθινή…
Όπως η ζωή, ο έρωτας, η αγάπη, η πάλη της καθημερινότητας.
Σαν ένα ρόδι.
Εγώ…
Εσύ…
Υ.Γ. «Μη κρίνετε κατ΄ όψιν, αλλά τήν δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιω. ζ΄19-24)

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Φοβάμαι να με αντικρίσω ώστε να σε αντικρίσω Χριστέ μου...
Φοβόμαστε να αντικρίσουμε τον εαυτό μας…
Φοβόμαστε να αντικρίσουμε τον Χριστό…
Γιατί άραγε….;
Περνούν ώρες, μέρες και χρόνια μέσα στο τρέξιμο και τις μέριμνες πολλές φορές για άχρηστα πράγματα. Η καρδιά μας δεν μπορεί να ειρηνεύσει. Γίνεται η ταραχή κατάσταση μόνιμη. Πολλές φορές δεν μπορούμε χωρίς αυτή και η πολλή ησυχία μας τρελαίνει. "Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· 42 ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ' αὐτῆς. ........." (Λουκ. Κεφ. 10ο, 38-42)
Φοβόμαστε την ησυχία. Διότι εκεί θα αρχίσει να αποκαλύπτεται ο εαυτός μας και θέλει κότσια για να δούμε την αλήθεια, να παραδεχτούμε λάθη και παραλείψεις, ώστε να πάρουμε τις μεγάλες αποφάσεις της αλλαγής και της μετανοίας.
Η ησυχία είναι ένας τρόπος ανακάλυψης του εαυτού , μια βύθιση στην καρδιά για να βρω και να ανακαλύψω τα διαμάντια αλλά και για να πετάξω τα σκουπίδια στο καλάθι των άχρηστων .

Κάνε δώρο στον εαυτό σου αυτή την ησυχία. Κάνε δώρο 1 ώρα από τις 24 της ημέρας, για να συναντήσεις τον εαυτό σου και τον Χριστό. Πως ; Με ένα μισάωρο προσευχής και μισή ώρα πνευματικής ανάγνωσης. Δεν μπορείς τόσο; Κάνε λιγότερο αλλά να κάνεις. Κάνε δέκα λεπτά προσευχής και δέκα ανάγνωσης. Aγίας Γραφής, Πατερικής ανάγνωσης , προστάγματα Αγίων…. Όχι κάτι λιγότερο.
Είναι σαν να θηλάζεις με γάλα το βρέφος στης ψυχής σου , μην στερήσεις στην ψυχή σου αυτή την τροφή, διότι τότε την τοποθετείς σε τροχιά θανάτου.
Να γίνει αυτή η ώρα ο δικός σου παράδεισος, το δικό σου εργαστήριο που θα χρειαστεί να δεις, να διορθώσεις, να διαγνώσεις πράγματα και να προχωρήσεις στην ίαση.
Και στην Εκκλησία ακόμα , έλα λίγο νωρίτερα. Κλείσε κινητό, tablet , και μάτια. Βάλε χαλινάρι στα πάθη, κοίτα το τέμπλο και άκου τις ευλογίες του Ιερέως. Αρκούν αυτά.

Θες να γράφεις και προσωπικό ημερολόγιο; Κάντο ! Αλλά να στήσεις τον εαυτό σου στον τοίχο, να γράφεις την πραγματικότητα και να ψάχνεις που φταις όταν δεν ευωδιάζουν οι πράξεις , οι λέξεις, και γενικά η ζωή σου παράδεισο.
Ξεκινάς για την δουλειά σου το πρωϊ, σήκω λιγάκι νωρίς άναψε ένα καρβουνάκι ησύχασε , ηρέμησε και προσευχήσου. Διάβασε δύο με τρείς γραμμούλες απο τα λόγια του Κυρίου. Κάνε τον σταυρό σου και ξεκίνα με συνοδοιπόρο τον Χρίστο. Και όλα θα πάνε κάλα...Ξεκίνα με ευλογία !
Την πρώτη φορά που θα θες να ησυχάσεις θα ταραχτείς. Λογικό! Δεν είναι η ψυχή σου συνηθισμένη για αυτά. Είναι σαν να λες σε ένα αντιδραστικό παιδί να κάτσει φρόνημα. Σιγά - σιγά όμως θα ηρεμήσεις. Πρώτα να κατακτήσουμε σιγά - σιγά την ηρεμία , μετά να αρχίσει ο διάλογος και στη συνέχεια θα πάρουμε τα εργαλεία.

Όταν η ησυχία τοποθετηθεί επάνω στις ράγες της υπομονής, τότε το τρένο της ψυχής θα φτάσει με ασφάλεια στο προορισμό του .
Ας βάλουμε την ησυχία στη ζωή μας, να την εντάξουμε έστω με το ζόρι, αφού μας κυνηγούν οι μέριμνες. Η ησυχία είναι το βρεφικό δωμάτιο για να μιλήσουμε στην ψυχή μας και να πούμε στον δημιουργό της ό,τι μας απασχολεί.
Kαι εκεί στην άηχη σιωπή ας αρχίσουμε σιγά-σιγά ψελίσματα προσευχητικής κραυγής.
Συμβουλευτικός λόγος περί ησυχίας απο τον Γέροντα Αιμιλιανό "

Όπως αγαπάς την γυναίκα σου ή τον άνδρα σου, έτσι αγάπησε και την ησυχία και την ηρεμία, και τότε θα αγαπάς πολύ περισσότερο και τον Θεόν και όλους. Πολυάσχολος και κουρασμένος άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπά Θεόν, δεν μπορεί να κάνει τίποτε.
Άνθρωπος που διαλύει την ζωή του σε χίλιες περιπέτειες, σε δουλειές πολλές, σε ενδιαφέροντα, σε φροντίδες, άνθρωπος που του αρέσουν όλα και σε όλα θέλει να έχη λόγο, δεν θα είναι για τίποτε ο ειδικός και κατάλληλος. Γι’ αυτό, αδελφέ μου, ας βρίσκεις κάποιον χρόνο, έστω και στις δέκα ή στις ένδεκα το βράδυ, όταν θα έχεις κοιμίσει τα παιδάκια σου, μόνος σου ή με την σύζυγό σου ή και ο καθένας χωριστά, και κάθισε εκεί, «σύνες τη καρδία σου». Βάλε το μυαλό σου μέσα σου, κοίταξε λίγο τον εαυτό σου. Όταν κανείς επισκέπτεται τον εαυτό του – δυστυχώς, όλους τους επισκεπτόμεθα, τον εαυτό μας όμως τον ξεχνάμε -, όταν επισκέπτεται την καρδιά του και μένει λίγο μόνος του και ξεκουράζεται το σώμα και η ψυχή του, τότε αντιμετωπίζει μπροστά του την αυγή του Αγίου Πνεύματος."

Να φωνάζουμε στον πατέρα μας, και μετά να τον ακούσουμε τι έχει να μας πει…... Μέσα στην ησυχία γίνονται οι μεγάλες συναντήσεις και οι βαθιές καταδύσεις. Συναντήσεις με τον εαυτό μου και τον Κύριο αλλά και κατάδυση στην καρδιά μας ώστε να βορύμε τους πολύτιμους λίθους του Αγίου Πνεύματος που τους έχουμε ξεχάσει με τις μέριμνες.
Ας μην περιμένουμε την ησυχία να μας βρεί , ας την υποδεχτούμε. Ας κάνουμε χώρο στην ημέρα και στην ζωή μας για αυτή την υπέροχη σχέση με τον Χριστό. Θα έχουμε αγαπητοί μου μεγάλη ωφέλεια.

Nα κλείσουμε αυτό το άρθρο με μια συμβουλή του μακαριστού γέροντος Αιμιλιανού του Σιμωνοπετρίτου "θα βρείς όμως τον χρόνο που θα είσαι ήσυχος, μόνος σου με τον Θεόν. Όπως πηγαίνεις στην τηλεόραση και απορροφιέσαι και τα ξεχνάς όλα, έτσι βρες και κάτι που θα είναι η τηλεόραση του ουρανού, που θα σε κάνει να σκεφθείς τους αγγέλους και να θυμηθείς τους αγίους, οι οποίοι ανά πάσαν στιγμή είναι τριγύρω μας. Λίγη ησυχία και λίγη άσκηση που θα πρέπει να κάνουμε, και που θα είναι ο κανόνας μας."
Τότε αρχίζει ο όμορφος δρόμος της μετάνοιας και της σωτηρίας..

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr

[toula]

Είναι αλήθεια ότι η αγιότητα μας φαίνεται κάτι το μακρυνό, κάτι το ξένο. Και ίσως αυτό δικαιολογείται διότι ο Χριστός είναι ο μεγάλος ξένος της ζωής μας.
Πολύ σωστά είπε ένας γέροντας: «Δεν υπάρχουν στην Ορθόδοξη παράδοση σχιζοφρενικότητες και χωρισμοί υλικού και πνευματικού, δράσεως και θεωρίας, κοσμικών και μοναχών. Ή έχεις τη Χάρη του Θεού, και τα έχεις όλα ενιαίως, ή δεν την έχεις, και βρίσκεσαι εξ ολοκλήρου στο σκοτάδι».
Δεν είναι λοιπόν «ευθύνη» μόνο των μοναχών ή των ιερέων να λάβουν την Χάρη. Είναι «δικαίωμα» του καθενός που θέλει να ζήσει την Αλήθεια.
Δυστυχώς μας μάθανε ότι στην Εκκλησία υπάρχει στενότης. Και όμως δεν έχουν δίκαιο. Μέσα στην Εκκλησία υπάρχει μια απίστευτη ευρυχωρία για όλους που θέλουν να μπουν και να γίνουν καινοί.
Υπάρχει χώρος για όλους που θέλουν να εμέσουν το δηλητήριο του εγώ τους και να γίνουν συντροφιά για όλους.
Και έτσι, σαν μια μεγάλη παρέα προχωρούμε. Βαδίζουμε από την εμπάθεια στην αρετή. Δεν πρέπει όμως να μείνουμε εκεί.
Δεν θέλουμε να μας βρει ο θάνατος «ενάρετους».
Θέλουμε κάτι άλλο.
Πιο βαθύ. Πιο μεγάλο.
Και το μείζων είναι το έλασσον.
Το μέγιστο είναι να οδηγηθούμε στην ταπείνωση. Σ’αυτήν την μάνα της Χάριτος που κάνει τον άνθρωπο να υπερνικά τον θάνατο ενώ ακόμα κινείται με σάρκα και οστά.
Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που ίσως νομίζουμε. Διότι κάποιοι προσπαθούν να μας ελευθερώσουν από αρρώστιες που δεν περάσαμε. Και μας αρρωσταίνουν με τις θεραπείες τους. Και μας περιπλέκουν με τις λύσεις τους.
Το να μπεις μέσα στην Εκκλησία δεν σημαίνει να κλειστείς κάπου αλλά να αναχθείς.
Που; Στο ύψος του σταυρού της αγάπης.
Αυτό είναι η Εκκλησία: Μια αδελφοσύνη όλων.
Μιας πραγματικότητας που προσκαλεί με διάκριση «όστις θέλει…».
Εκκλησία δεν είναι βία, είναι μια σιγή μέσα στους αιώνες, είναι μια γαλήνια επανάσταση που φτάνει στην θυσία.
Στην αδοξία, στην άκρα ταπείνωση.
Εκκλησία είναι ο Χριστός.
Και ο Χριστός όλους τους δέχεται όπως είναι. Αλλά όχι για να παραμείνουν ίδιοι, αλλά με την προοπτική της εξέλιξης. Υπαρξιακής, συναισθηματικής, πνευματικής.
Δεν υπάρχει ενοχή αλλά μετάνοια.
Δεν υπάρχει τιμωρία αλλά συγχώρεση.
Υπάρχει ελευθερία και προσωπική βούληση…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

-Ραγισμένοι διάλογοι προσευχής…-
Λες στον Θεό, «που είσαι Θεέ μου, χάνομαι…» και σου λέει «δίπλα σου είμαι».
«Ναι μα δεν σε βλέπω» απαντάς.
«Για να μην με χάσεις...δεν με βλέπεις πάντα για να με ζητάς.. Αλλά είμαι εδώ…»
«Που Κύριε;»
«Μαζί σου, δίπλα σου. Στο πόνο σου, στο βάσανο σου, στον Σταυρό σου...».
«Και τι κάνεις;»
«Σε κρατάω, σε στηρίζω, σε ενισχύω, εργάζομαι μέσα σου, για να μάθεις, να γνωρίσεις, να μεγαλώσεις, να εξελιχθείς, να σωθείς…»
«Μα πονάω…»
«Το γνωρίζω. Γι’ αυτό είμαι σταυρωμένος. Ο πόνος σου είναι ο Σταυρός μου, αλλά δες έγινε Ανάσταση…»
«Δεν γίνεται Κύριε να μην πονάω;»
«Όχι ακόμη. Αλλά δεν θα είναι για πολύ. Δεν θα πονάς πάντα. Θα ξημερώσει όσο κι εάν αργεί....".
"Εσύ με πονάς Θεέ μου; Αυτό θέλεις να πονώ;"
"Όχι, βέβαια. Εγώ σε έπλασα για την χαρά και την ζωή, όχι για τον θάνατο. Οι επιλογές σου, τα λάθη τα δικά σου και των άλλων, η αμαρτία και το κακό, φέρουν τον πόνο στην ζωή σου. Όμως μην φοβάσαι, είμαι Εδώ... Δεν θα σε αφήσω ποτέ. Και να ξέρεις και κάτι άλλο, ότι δίχως την δοκιμασία αυτή δεν θα με ζητούσες, θα με λησμονούσες. Γι’ αυτό με ζητάς γιατί πονάς. Αλλιώς θα με ξεχνούσες, θα χανόσουν για πάντα, και εγώ σε θέλω Αιώνια... ».
Όμως μην απογοητεύεσαι, δεν θα πονάς για πάντα. Άκου τον όσιο Γέροντα Αιμιλιανό από την Σιμωνόπετρα τι έχει να σου πει, «Όταν λοιπόν προσεύχομαι και έχω τα προβλήματα μού ,τους αγώνες μού, όταν βλέπω να περνάνε οι μέρες και οι νύχτες και να μην κάνω τίποτε, ας'το ξέρω ότι βρίσκομαι μπροστά στην Ανατολή. Ας ξέρω ότι ολα είναι ο θεός, ότι είναι κάτι το οποίο θα παραδώσει την θέση του στην παρουσία του Χριστού...Ας ξέρω ότι τώρα πρέπει να ζήσω τον σταυρό μου, το σκοτάδι μού, για να ζήσω το φώς..Επομένως καθε πρόβλημα ,κάθε αγωνία, κάθε δυσκολία στην προσευχή μού είναι ένα προοίμιο, ένα προγνωστικό, ένα σημάδι του επιφώσκοντος όρθρου..Εγώ ζω την δυσκολία μου, το σκοτάδι μού, αλλά αυτά ακριβώς είναι η ηώς μού(αυγή), ο βαθύς Όρθρος, λίγο πρίν χαράξη, προτού να έρθη το φώς τής ημέρας....».

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδλοπουλος

[toula]

Φοβάμαι να με αντικρίσω ώστε να σε αντικρίσω Χριστέ μου...
Φοβόμαστε να αντικρίσουμε τον εαυτό μας…
Φοβόμαστε να αντικρίσουμε τον Χριστό…
Γιατί άραγε….;
Περνούν ώρες, μέρες και χρόνια μέσα στο τρέξιμο και τις μέριμνες πολλές φορές για άχρηστα πράγματα. Η καρδιά μας δεν μπορεί να ειρηνεύσει. Γίνεται η ταραχή κατάσταση μόνιμη. Πολλές φορές δεν μπορούμε χωρίς αυτή και η πολλή ησυχία μας τρελαίνει. "Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· 42 ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ' αὐτῆς. ........." (Λουκ. Κεφ. 10ο, 38-42)
Φοβόμαστε την ησυχία. Διότι εκεί θα αρχίσει να αποκαλύπτεται ο εαυτός μας και θέλει κότσια για να δούμε την αλήθεια, να παραδεχτούμε λάθη και παραλείψεις, ώστε να πάρουμε τις μεγάλες αποφάσεις της αλλαγής και της μετανοίας.
Η ησυχία είναι ένας τρόπος ανακάλυψης του εαυτού , μια βύθιση στην καρδιά για να βρω και να ανακαλύψω τα διαμάντια αλλά και για να πετάξω τα σκουπίδια στο καλάθι των άχρηστων .

Κάνε δώρο στον εαυτό σου αυτή την ησυχία. Κάνε δώρο 1 ώρα από τις 24 της ημέρας, για να συναντήσεις τον εαυτό σου και τον Χριστό. Πως ; Με ένα μισάωρο προσευχής και μισή ώρα πνευματικής ανάγνωσης. Δεν μπορείς τόσο; Κάνε λιγότερο αλλά να κάνεις. Κάνε δέκα λεπτά προσευχής και δέκα ανάγνωσης. Aγίας Γραφής, Πατερικής ανάγνωσης , προστάγματα Αγίων…. Όχι κάτι λιγότερο.
Είναι σαν να θηλάζεις με γάλα το βρέφος στης ψυχής σου , μην στερήσεις στην ψυχή σου αυτή την τροφή, διότι τότε την τοποθετείς σε τροχιά θανάτου.

Να γίνει αυτή η ώρα ο δικός σου παράδεισος, το δικό σου εργαστήριο που θα χρειαστεί να δεις, να διορθώσεις, να διαγνώσεις πράγματα και να προχωρήσεις στην ίαση.
Και στην Εκκλησία ακόμα , έλα λίγο νωρίτερα. Κλείσε κινητό, tablet , και μάτια. Βάλε χαλινάρι στα πάθη, κοίτα το τέμπλο και άκου τις ευλογίες του Ιερέως. Αρκούν αυτά.
Θες να γράφεις και προσωπικό ημερολόγιο; Κάντο ! Αλλά να στήσεις τον εαυτό σου στον τοίχο, να γράφεις την πραγματικότητα και να ψάχνεις που φταις όταν δεν ευωδιάζουν οι πράξεις , οι λέξεις, και γενικά η ζωή σου παράδεισο.
Ξεκινάς για την δουλειά σου το πρωϊ, σήκω λιγάκι νωρίς άναψε ένα καρβουνάκι ησύχασε , ηρέμησε και προσευχήσου. Διάβασε δύο με τρείς γραμμούλες απο τα λόγια του Κυρίου. Κάνε τον σταυρό σου και ξεκίνα με συνοδοιπόρο τον Χρίστο. Και όλα θα πάνε κάλα...Ξεκίνα με ευλογία !
Την πρώτη φορά που θα θες να ησυχάσεις θα ταραχτείς. Λογικό! Δεν είναι η ψυχή σου συνηθισμένη για αυτά. Είναι σαν να λες σε ένα αντιδραστικό παιδί να κάτσει φρόνημα. Σιγά - σιγά όμως θα ηρεμήσεις. Πρώτα να κατακτήσουμε σιγά - σιγά την ηρεμία , μετά να αρχίσει ο διάλογος και στη συνέχεια θα πάρουμε τα εργαλεία.

Όταν η ησυχία τοποθετηθεί επάνω στις ράγες της υπομονής, τότε το τρένο της ψυχής θα φτάσει με ασφάλεια στο προορισμό του .
Ας βάλουμε την ησυχία στη ζωή μας, να την εντάξουμε έστω με το ζόρι, αφού μας κυνηγούν οι μέριμνες. Η ησυχία είναι το βρεφικό δωμάτιο για να μιλήσουμε στην ψυχή μας και να πούμε στον δημιουργό της ό,τι μας απασχολεί.
Kαι εκεί στην άηχη σιωπή ας αρχίσουμε σιγά-σιγά ψελίσματα προσευχητικής κραυγής.

Συμβουλευτικός λόγος περί ησυχίας απο τον Γέροντα Αιμιλιανό "
Όπως αγαπάς την γυναίκα σου ή τον άνδρα σου, έτσι αγάπησε και την ησυχία και την ηρεμία, και τότε θα αγαπάς πολύ περισσότερο και τον Θεόν και όλους. Πολυάσχολος και κουρασμένος άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπά Θεόν, δεν μπορεί να κάνει τίποτε.
Άνθρωπος που διαλύει την ζωή του σε χίλιες περιπέτειες, σε δουλειές πολλές, σε ενδιαφέροντα, σε φροντίδες, άνθρωπος που του αρέσουν όλα και σε όλα θέλει να έχη λόγο, δεν θα είναι για τίποτε ο ειδικός και κατάλληλος. Γι’ αυτό, αδελφέ μου, ας βρίσκεις κάποιον χρόνο, έστω και στις δέκα ή στις ένδεκα το βράδυ, όταν θα έχεις κοιμίσει τα παιδάκια σου, μόνος σου ή με την σύζυγό σου ή και ο καθένας χωριστά, και κάθισε εκεί, «σύνες τη καρδία σου». Βάλε το μυαλό σου μέσα σου, κοίταξε λίγο τον εαυτό σου. Όταν κανείς επισκέπτεται τον εαυτό του – δυστυχώς, όλους τους επισκεπτόμεθα, τον εαυτό μας όμως τον ξεχνάμε -, όταν επισκέπτεται την καρδιά του και μένει λίγο μόνος του και ξεκουράζεται το σώμα και η ψυχή του, τότε αντιμετωπίζει μπροστά του την αυγή του Αγίου Πνεύματος."
Να φωνάζουμε στον πατέρα μας, και μετά να τον ακούσουμε τι έχει να μας πει…... Μέσα στην ησυχία γίνονται οι μεγάλες συναντήσεις και οι βαθιές καταδύσεις. Συναντήσεις με τον εαυτό μου και τον Κύριο αλλά και κατάδυση στην καρδιά μας ώστε να βορύμε τους πολύτιμους λίθους του Αγίου Πνεύματος που τους έχουμε ξεχάσει με τις μέριμνες.
Ας μην περιμένουμε την ησυχία να μας βρεί , ας την υποδεχτούμε. Ας κάνουμε χώρο στην ημέρα και στην ζωή μας για αυτή την υπέροχη σχέση με τον Χριστό. Θα έχουμε αγαπητοί μου μεγάλη ωφέλεια.

Nα κλείσουμε αυτό το άρθρο με μια συμβουλή του μακαριστού γέροντος Αιμιλιανού του Σιμωνοπετρίτου "θα βρείς όμως τον χρόνο που θα είσαι ήσυχος, μόνος σου με τον Θεόν. Όπως πηγαίνεις στην τηλεόραση και απορροφιέσαι και τα ξεχνάς όλα, έτσι βρες και κάτι που θα είναι η τηλεόραση του ουρανού, που θα σε κάνει να σκεφθείς τους αγγέλους και να θυμηθείς τους αγίους, οι οποίοι ανά πάσαν στιγμή είναι τριγύρω μας. Λίγη ησυχία και λίγη άσκηση που θα πρέπει να κάνουμε, και που θα είναι ο κανόνας μας."
Τότε αρχίζει ο όμορφος δρόμος της μετάνοιας και της σωτηρίας..

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr

[toula]

Η ΜΟΝΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ ΠΟΤΕ!

Η μόνη τράπεζα που σε περιμένει στο μεγαλύτερο θαύμα του σύμπαντος κόσμου.
Η μόνη τράπεζα που σε περιμένει σε έναν συμπόσιο άφεσις αμαρτιών και ζωής αιώνιον.
Η μόνη τράπεζα που δεν ζητά καταθέσεις υλικές, και δεσμέυσεις αλλά μια καρδιά αγαπητική.
Η μόνη τράπεζα που εκεί επάνω προσφέρεται ο Θεός ο ίδιος προσωπικά σε μια θυσία πραγματική.
Στην μόνη τράπεζα που ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατά χάριν.
Η μόνη τράπεζα που η αγκαλιά της είναι ανοιχτή για τον μετανοούντα άνθρωπο.
Η μόνη τράπεζα που ειναι ευχαριστιακή , αγαπητική, θυσιαστική.
Η μόνη τράπεζα που δεν περιμένεις εσύ αλλά σε περιμένει εκείνη.
Η μόνη τράπεζα.....η Αγία Τράπεζα.....

* Άγιος Γαβριήλ, ο διά Χριστόν Σαλός

[toula]

«Προσευχές στην Λίμνη»: Κοίταξε ο Πατέρας από τον Ουρανό - Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Κοίταξε ο Πατέρας από τον Ουρανό και με είδε ολόκληρο μέσα στις πληγές από τις αδικίες των ανθρώπων και είπε: Μην εκδικηθής.
Ποιόν να εκδικηθώ, Κύριε; Το ποίμνιο που πηγαίνει για σφαγή;
Εκδικείται άραγε ο γιατρός τους ασθενείς που από την επιθανάτια κλίνη τον υβρίζουν;
Ποιόν να εκδικηθώ; Το χιόνι που λειώνει η το χόρτο που στεγνώνει; Εκδικείται άραγε ο νεκροθάφτης εκείνους που κατεβαίνουν στον τάφο;
Ποιόν να εκδικηθώ; Τους αστοιχείωτους που νομίζουν πως μπορούν να κάνουν κακό και σε κάποιον άλλον ακόμη, εκτός από τον εαυτό τους; Εκδικείται άραγε ο δάσκαλος τα αμόρφωτα παιδιά που δεν ξέρουν ανάγνωση;
Η αιωνιότητα μάρτυς μου ότι όλοι αυτοί, που είναι ταχείς στην εκδίκηση, είναι βραδείς στην ανάγνωση και την κατανόηση των μυστηρίων της…
Ο χρόνος μάρτυς μου ότι όλοι αυτοί, που εκδικήθηκαν, συσσώρευσαν δηλητήριο μέσα τους και με το δηλητήριο έσβησαν τους εαυτούς τους από το βιβλίο των ζώντων….
Για ποιό πράγμα καυχιέστε, εκδικητές, μπροστά στους αντιπάλους σας, εάν όχι για το ότι μπορείτε να επαναλάβετε το δικό τους κακό; Δε λέτε μ’ αυτόν τον τρόπο: “Και εμείς δεν είμαστε τίποτε καλύτερο από σάς’’;
Ο Θεός μάρτυς μου: Και εσείς και οι αντίπαλοί σας είστε εξίσου αδιάφοροι και εξίσου ανίκανοι για το καλό.
Είδα μια κερασιά που, ενώ κάποια παιδιά της είχαν ξύσει τον φλοιό και την είχαν κάψει, αυτή, παρ’ όλα αυτά, έδινε τους ώριμους καρπούς της στα ίδια αυτά παιδιά.
Και είδα κάτι αγελάδες που, ενώ τις βασάνιζαν οι άνθρωποι με βαρύ φορτίο, αυτές υπομονετικά δίνανε το γάλα τους στους ίδιους αυτούς ανθρώπους.
Και τα μάτια μου βούρκωσαν… Γιατί η φύση να είναι πιο ελεήμων προς τους ανθρώπους παρά ο άνθρωπος προς τον άνθρωπο;
Η φύση μάρτυς μου, εκδικητές· εκείνος μόνον είναι πιο δυνατός από τους κακοποιούς του, που δεν έχει την δύναμη να επαναλάβει τα δικά τους έργα.
Η εκδίκηση δεν έχει τέλος και οι απόγονοι συνεχίζουν το έργο των πατέρων τους και φεύγουν, αφήνοντάς το ημιτελές.
Στον πλατύ δρόμο τρέχει το κακό και από κάθε καινούργια μάχη παίρνει δύναμη και πλούτο· και πολλαπλασιάζει τη συνοδεία του.
Ο σοφός απομακρύνεται από τον δρόμο και αφήνει το κακό να τρέχει.
Τον σκύλο, που γαυγίζει, πιο γρήγορα τον καθησυχάζει ένα κομμάτι ψωμί παρά ένας σωρός πέτρες…
Εκείνος που δίδαξε στους ανθρώπους “οφθαλμόν αντί οφθαλμού’’, τους δίδαξε πως να μείνουν όλοι τυφλοί.
Ποιόν να εκδικηθώ, Πατέρα μου Ουράνιε;
Το ποίμνιο που πηγαίνει για σφαγή;
Αχ, πόσο αξιολύπητοι είναι όλοι οι φαύλοι και όλοι οι εκδικητές! Πράγματι· σαν ποίμνιο που πηγαίνει για σφαγή και δεν γνωρίζει που πηγαίνει· και χτυπιούνται μεταξύ τους και προκαλούν σφαγή πριν από τη σφαγή…
Δεν ζητώ εκδίκηση, Πατέρα μου, δεν ζητώ εκδίκηση. Αλλά ζητώ να μου δώσεις μία θάλασσα από δάκρυα, να μπορέσω να θρηνήσω τη δυστυχία εκείνων που πηγαίνουν για σφαγή και δεν γνωρίζουν που πηγαίνουν…

Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Προσευχές στην Λίμνη, έκδ. Ιερού Κοινοβίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Ορμύλια 2021, σσ. 194-196.

[toula]

Όσιος Φιλόθεος της Πάρου: Αμαρτάνουμε γιατί αγνοούμε την αξίαν και το κάλλος της ψυχής

"Όταν η ψυχή διατηρεί την τάξη αυτής και δεν εκπίπτει εκ της αξίας όπου την έθεσε ο Ποιητής, απολαμβάνει όλες τις δωρεές του Ουρανίου Πατρός και δεν έχει ουδεμίαν άλλη ανάγκην. Έχει εσωτερική παρηγορία και παράκληση.
Όταν όμως η ψυχή αποκόπτεται από την επικοινωνία μετά του Ουρανίου Πατρός, αρχίζει να στρέφεται προς τα κτίσματα και δια των αισθήσεων να απολαμβάνει αυτά. Η στροφή και η επιθυμία προς τα κτίσματα εμπεριέχει πολλάκις την αμαρτία και τον εξ αυτής θάνατον.
Η ψυχή λησμόνησε το θείον κάλλος και την θεία αυτής ευγένεια και στρέφεται προς τα κτίσματα να παρηγορηθεί. Από το σημείον αυτό αρχίζει η εκτροπή της ψυχής εκ της αληθείας και γίνεται η αρχή της αμαρτίας".