Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Ποιό το όφελος αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς με την εκμετάλλευση και κατόπιν ανακουφίζεις έναν με την ελεημοσύνη; Αν δεν υπήρχε το πλήθος των εκμεταλλευτών, δεν θα υπήρχε το πλήθος των εξαθλιωμένων»

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

[toula]

Ο γέροντας μας έλεγε…

Ο Γέροντας μας έλεγε ότι σε όποιον προσεύχεται αληθινά αποκαλύπτεται η αίσθηση της αγάπης προς τον πλησίον και πιο συγκεκριμένα έλεγε: “Οταν η Χάρις ενεργήσει στην ψυχή του ευχομένου, τότε τον πλημμυρίζει η αγάπη του Θεού ώστε να μην μπορεί άλλο να αντέξει αυτό που αισθάνεται.
Η αγάπη αυτή στρέφεται προς τον κόσμο και τον άνθρωπο, τον οποίο αγαπά τόσο ώστε θέλει να πάρει επάνω του όλο τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία για να απαλλαγούν οι άλλοι.
Συμπάσχει με κάθε θλίψη και δυσκολία, ακόμη και για αυτά τα άλογα ζώα, ώστε να κλαίει όταν σκεφτεί ότι πάσχουν.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της αγάπης που τα προκαλεί και τα δραστηριοποιεί η προσευχή. Γι΄αυτό και όσοι προκόψουν στην προσευχή δεν παύουν να εύχονται υπέρ του κόσμου. Σε αυτούς ανήκει ακόμα και η παράταση της ζωής του- όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο και τολμηρό- και να ξέρετε ότι αν αυτοί εκλείψουν τότε θα έρθει το τέλος αυτού του κόσμου”.
Ο Θεός ως η αυτούσια Παναγάπη, μεταδίδει και μεταφέρει μέρος από την Παναγαθότητά του στα κτίσματά του όπως και όσο Αυτός γνωρίζει. Αυτό έχει ως συνέπεια να κάνουν το ίδιο πράγμα και οι θεούμενοι δούλοι του οι οποίοι με την προσευχή και την επίκλησή τους μεταδίδουν επίσης την αγάπη στον κόσμο.

Το συμπέρασμα είναι ότι αν η αγάπη είναι το σώμα, η προσευχή είναι η ενέργεια και η δύναμή του. Και αποδεικνύεται ότι με την προσευχή κατορθώνεται επιτυχέστερα η εκπλήρωση της αγάπης σε παγκόσμια κλίμακα, όπου αδυνατούν οι τόσοι άλλοι πόροι και τρόποι.
Ο αββάς Βαρσανούφιος αναφέρει στους λόγους του ότι στη γενιά του τρεις άνθρωποι μπορούσαν με την προσευχή τους να ειρηνεύσουν μαχόμενα έθνη και γενικά να συγκρατήσουν τον κόσμο από την καταστροφή.
Άλλοτε βρίσκουμε ότι ευχόμενοι Άγιοι διέλυσαν απειλές θεομηνιών, λιμούς (πείνες) και λοιμούς (επιδημίες) που είχαν πάρει μεγάλη έκταση. Ποιο μέσον πρακτικής προσφοράς ή προσωπικής διακονίας θα προκαλούσε ανάλογη ωφέλεια σε ολόκληρους λαούς και χώρες όσο η προσευχή;
Αλλά και η συνήθεια που επικρατεί άνθρωποι να παρακαλούν άλλους να προσεύχονται για αυτούς δεν είναι δείγμα της προτεραιότητας της προσευχής ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη και βέβαιη επιτυχία;

Από αυτά φανερώνεται και ότι η προσευχή είναι οικουμενική. Μόνη αυτή μπορεί να περιλάβει εντός της και να ενώσει τα αντίθετα μεταξύ τους μέλη ώστε ο καθένας να γνωρίσει τον πλησίον ως δικό του μέλος ενώ ζουν χωριστά.
Η προσευχή για τον ανθρώπινο πόνο γενικά φανερώνει την αγάπη. Έτσι γίνεται προσευχή για τον φωτισμό όσων πλανήθηκαν και για την επιστροφή τους στη μετάνοια και τη γνώση του Θεού.
Η προσευχή όμως για τους εχθρούς είναι το αποκορύφωμα της λογικής τελειότητας των ανθρώπων. Οι προσευχόμενοι για τους εχθρούς τους γίνονται κατά Χάριν θεοί και μένουν στην κατάσταση αυτή αντανακλώντας στον θεοειδή χαρακτήρα τους την θεοπρεπή ιδιότητα να εύχονται υπέρ αυτών παπό τους οποίους αδικήθηκαν.
Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του Χριστού μας όταν ήταν πάνω στον σταυρό και ευχόταν για αυτούς που τον σταύρωσαν.

Από το βιβλίο:
Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

[toula]

Ορθοδοξία σημαίνει θυσιαστική άνευ διακρίσεων αγάπη.
Πίστη χωρίς ασκητικότητα δεν οδηγεί σε γνώση του Θείου θελήματος και πνευματικών εμπειριών. Πίστη χωρίς αγάπη για τον άλλον άνθρωπο είναι πίστη ανάπηρη.
Ορθοδοξία σημαίνει θυσιαστική άνευ διακρίσεων αγάπη.
Ορθοδοξία σημαίνει "δεν κατακρίνω κανέναν".
Ορθοδοξία σημαίνει συμμετοχή στα Ιερά Μυστήρια.
Ορθοδοξία σημαίνει δάκρυα μετανοίας.
Ορθοδοξία σημαίνει ταπεινό φρόνημα.
Η Ορθοδοξία είναι βίωμα καθημερινής τριβής με τους πειρασμούς.
Οι μεγάλοι άγιοι της ερήμου βίωναν και έλιωναν τον εαυτό τους για να κερδίσουν την αγάπη Του Θεού, την αγάπη για τον συνάνθρωπο και την αγάπη για ολόκληρη την κτίση.
Ο Μέγας Παΐσιος σήκωσε στους ώμους του έναν ξένο ταλαιπωρημένο άνθρωπο και ύστερα του έπλυνε τα πόδια χωρίς να γνωρίζει το θρήσκευμά του ή την προέλευσή του.
Τελικά αυτός "ο άνθρωπος" ήταν ο ίδιος ο Χριστός όπως αναφέρεται στον βίο του.
... Κι ο Χριστός ανταποδίδοντας αυτήν την αγάπη, άφησε το σκήνωμα του αναλλοίωτο και ζεστό στους αιώνες.

π. Γεώργιος Χριστοδούλου

[toula]

Δεν έχει τέλος

Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει…
Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει.
Όταν αγαπήσουμε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό.
Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

[toula]

Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό. Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό;
Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον;
Ερευνήστε μήπως κακίες και πάθη γέμισαν την καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αυτή σε δρόμους στραβούς και δύσβατους.

Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός

[toula]

Άγιος Παΐσιος: Και λίγο μυαλό να έχει κανείς αν κάνει υπακοή, γίνεται φιλόσοφος.

Ήταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς που έκανε θαύματα. Διάβαζε ανθρώπους και ζώα που είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά.
Πήγαιναν και Μουσουλμάνοι σ’ αυτόν, όταν έπασχαν από κάτι, και τους θεράπευε.
Αυτός, πριν λειτουργήση, έπαιρνε ένα ρόφημα με λίγο παξιμάδι και μετά όλη την ημέρα δεν έτρωγε τίποτε.
Κάποτε έμαθε ο Πατριάρχης ότι τρώει πριν από την Θεία Λειτουργία και τον κάλεσε στο Πατριαρχείο.
Πήγε εκείνος, χωρίς να ξέρη γιατί τον ζητάνε. Ώσπου να τον φωνάξη ο Πατριάρχης, περίμενε μαζί με άλλους σε μια αίθουσα.
Έξω έκανε πολλή ζέστη είχαν κλειστά τα παντζούρια και από μια τρυπούλα περνούσε μια ακτίνα. Αυτός νόμισε ότι είναι σχοινί. Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει το ράσο του και το κρεμάει πάνω στην ακτίνα.
Όταν το είδαν οι άλλοι που κάθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν.
Πάνε και λένε στον Πατριάρχη:
– O παπάς που κολατσίζει πριν από την Θεία Λειτουργία κρέμασε το ράσο του πάνω σε μια ακτίνα!
Τον κάλεσε μέσα ο Πατριάρχης και άρχισε να τον ρωτάη: Τι κάνεις; Πώς πας; Κάθε πότε λειτουργείς; Πώς ετοιμάζεσαι για την Θεία Λειτουργία;
– Να, λέει, διαβάζω την ακολουθία του όρθρου, κάνω και μερικές μετάνοιες και ύστερα φτιάχνω ένα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, και έπειτα λειτουργώ.
– Γιατί το κάνεις αυτό; τον ρωτάει ο Πατριάρχης.
– Άμα φάω λιγάκι πριν από την Θεία Λειτουργία, λέει εκείνος, όταν κάνω κατάλυση, πάει ο Χριστός επάνω. Ενώ, αν φάω μετά την Θεία Λειτουργία, πάει ο Χριστός από κάτω!
Με καλό λογισμό το έκανε! Του λέει τότε ο Πατριάρχης:
– Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Πρώτα να κάνης κατάλυση, και έπειτα να τρως λίγο.
Έβαλε μετάνοια και το δέχθηκε. Θέλω να πω, παρόλο που είχε φθάσει σε τέτοια κατάσταση, να κάνη θαύματα, το δέχθηκε απλά, δεν είχε δικό του θέλημα.
Ενώ, αν πίστευε στον λογισμό του, μπορούσε να πη: «Εγώ διαβάζω ανθρώπους και ζώα άρρωστα και γίνονται καλά, κάνω θαύματα τι μου λέει αυτός; Έτσι που το σκέφτομαι, είναι πιο καλά, γιατί αλλιώς πάει το φαγητό πάνω από τον Χριστό».
Έχω καταλάβει ότι ή υπακοή πολύ βοηθάει. Και λίγο μυαλό να έχη κανείς, αν κάνη υπακοή, γίνεται φιλόσοφος. Είτε έξυπνος είτε κουτός είτε υγιής είτε άρρωστος πνευματικά ή σωματικά είναι κανείς και βασανίζεται από λογισμούς, αν κάνη υπακοή, ελευθερώνεται. Λύτρωση είναι ή υπακοή.

Από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου (οσίου Παϊσίου), «Πνευματικός αγώνας, Λόγοι, γ’», έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή, Θεσσαλονίκης.

[toula]

Αν βλέπεις σε κάθε λογισμό που κινείται μέσα στην ψυχή σου, σε κάθε μνήμη και θεωρία που παρατηρείται κατά την ησυχία σου, να γεμίζουν τα μάτια σου δάκρυα και να βρέχουν ήρεμα τα μάγουλά σου, γνώριζε ότι άρχισε να δημιουργείται φράγμα εμπρός σου για αντίκρουση των εχθρών.

(Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

[toula]

Ο κόσμος έχει τόσους πειρασμούς, που δεν μπορεί κάποιος να ανταπεξέλθει και να αντισταθεί
Κάποτε μια φοιτήτρια μού είπε:
– Ο κόσμος έχει τόσους πειρασμούς, που δεν μπορεί κάποιος να ανταπεξέλθει και να αντισταθεί.
Της είπα:
– Εσένα θα σε κρίνουν τα ψάρια! Αν και ζουν σε αλμυρό περιβάλλον, εντούτοις δεν είναι αλμυρά. Αν βγάλεις ένα ψάρι από τη θάλασσα και το τηγανίσεις χωρίς να το αλατίσεις, θα είναι το πιο άνοστο πράγμα.
Παρέμεινε ανάλατο, αν και έμεινε 5-10 χρόνια στη θάλασσα, σε ένα περιβάλλον αλμυρό.
Γιατί; Για να διδάξει σε εμάς, ότι μένοντας μέσα στον κόσμο, πρέπει και μπορούμε να παραμείνουμε ανεπηρέαστοι από τον κόσμο.

Δημήτριος Παναγόπουλος

[toula]

Σωτήρια σαλπίσματα μετανοίας

…Καί ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Πολιτεία καί οἱ ἄρχοντες αὐτῶν στίς τωρινές ἡμέρες κοιμοῦνται τόν βαρύτατον ὕπνο τῆς ἀμελείας καί τῆς ραθυμίας, καί ἐάν δέν ξυπνήσουν οἱ ἴδιοι καί δέν ξυπνήσουν τόν κλῆρο καί τόν λαό σέ μετάνοια, σέ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τῶν ἀρετῶν καί τῶν καλῶν ἔργων, θά δώσουν λόγο κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως καί θά τιμωρηθοῦν.
Μεγάλη θλίψη πρόκειται νά ἔλθη στούς κατοικούντας τήν γῆ, ὅταν πολλοί ἀπό τούς ἄρχοντες τους εἶναι ὑπηρέτες καί δοῦλοι τοῦ Ἀντιχρίστου!
…Ὡς φαίνεται ὁ μυστικός καί ὕπουλος πόλεμος τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῶν ὑπηρετῶν αὐτοῦ Ἑβραιομασόνων ὅλο καί περισσότερο γίνεται φανερός κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἰδίως κατά τοῦ τελευταίου ὀχυροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίου Ὄρους….
… Πρίν ἐπιπέση τό τσεκούρι τῆς θείας δικαιοσύνης, γιά τίς ἁμαρτίες μας, διασώσατε τήν λογική ποίμνη σας, διασώσατε τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί εἰρηνεύσατε αὐτήν· ἀποδιώξτε δέ ἀπό Αὐτήν κάθε ἐχθρό, κάθε καινοτόμο καί νεωτεριστή, ὁ ὁποῖος ἐναντιώνεται στίς Ἀποστολικές καί πατρικές παραδόσεις, καί θά εἶναι πολύς ὁ μισθός σας στούς οὐρανούς….
Ἡ Κυβέρνηση καί ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ἐάν θέλουμε τήν σωτηρία μας θά τήν βροῦμε μόνο στήν μετάνοια καί ἐπιστροφή στόν Θεό, ἀπό τόν ὁποῖο ἀπομακρυνθήκαμε…
Τά δεινά, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί Ἕλληνες Χριστιανοί, πού δοκιμάζουμε σήμερα προέρχονται ἀπό ἐμᾶς. Ἐμεῖς μόνοι μας τά ἐπισωρεύσαμε στούς ἑαυτούς μας καί τήν πατρίδα μας.
Οἱ πολλές μας ἁμαρτίες ἐκίνησαν τόν Ἀγαθό, Φιλάνθρωπο καί Εὔσπλαχνο Θεό σέ ὀργή, θυμό καί ἀγανάκτηση, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· «θυμός καί ὀργή, θλίψεις καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργάζομένου τό κακόν…» (Ρωμ. 2. 9)
…Ἐάν θέλωμε νά διαφύγουμε τόν κίνδυνο, πού διατρέχουμε καί πού ἀπειλεῖ νά μᾶς καταστρέψη· ἐάν θέλουμε νά σωθοῦμε, τότε νά μετανοήσουμε ὅλοι, ἀπό τόν βασιλέα (σημ. ἐκδ. Πρόεδρο Δημοκρατίας τώρα) μέχρι τόν τελευταῖο ἰδιώτη, ἀπό τόν στρατηγό μέχρι τόν τελευταῖο στρατιώτη, καί ἀπό τόν πατριάρχη μέχρι τόν τελευταῖο καλόγηρο, ἐπειδή ὅλοι εἴμεθα ἁμαρτωλοί. Ἀπειθεῖς, παραβᾶται.
Νά μετανοήσουν πρῶτα οἱ ἄρχοντες τῆς πολιτείας, ὑπουργοί, βουλευταί, στρατηγοί, ἀξιωματικοί καί ὅλοι ὅσοι ὑπερέχουν σέ ἀξιώματα, διότι, ἐκτός ἀπό λίγες ἐξαιρέσεις, πολλοί ἀπό αὐτούς εἶναι ἀσεβεῖς, ἄπιστοι καί βλάσφημοι
…Ὀφείλουν νά μετανοήσουν ὅσοι ἀπό τούς ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας, πατριάρχαι, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἡγούμενοι, παραβαίνουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ…
Ἐπίσης πρέπει νά μετανοήσουν ὅλοι οἱ κληρικοί καί λαϊκοί, ἄνδρες καί γυναῖκες, μικροί καί μεγάλοι, καί νά παύσουν τήν ὑπερηφάνεια, τόν φθόνο, τήν ἔχθρα, τήν μνησικακία, τήν φιλαργυρία, τήν πλεονεξία, τήν ἁρπαγή, τήν ἀδικία, τό ψεῦδος, τήν συκοφαντία, τήν κατάκριση, τήν καταλαλιά, τήν μέθη, τήν κραιπάλη, τήν ἀσωτία…
Ἡ στροφή ὅλων μας πρός τόν Χριστόν, ἀποτελεῖ σανίδα σωτηρίας γιά τό Ἔθνος πού κινδυνεύει. Μία μόνη ἐλπίδα μᾶς ἀπομένει, ἐάν θέλουμε καί ἐμεῖς νά σωθοῦμε ἀπό τόν κίνδυνο καί τήν πατρίδα μας νά ζήση, νά μετανοήσουμε
…Ἐάν οἱ ἄνθρωποι τοῦ παρόντος αἰῶνος μετανοήσουν, θά σωθοῦν· ἐάν ὅμως δέν μετανοήσουν, θά ἀπολεσθοῦν. Ὁ Κύριος νά μᾶς δώση ἀληθινή μετάνοια γιά νά λυτρωθοῦμε καί ἀπό τίς πρόσκαιρες ἀλλά καί ἀπό τίς μελλοντικές αἰώνιες θλίψεις.
…Ἐχοντες φίλο, σύμμαχο καί συμβοηθό τόν Χριστό, καί τά ὅπλα τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καί τῆς ταπεινώσεως, θά νικήσωμε τούς ἀοράτους καί ὁρατούς ἐχθρούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς κτυποῦν ἀπό παντοῦ, ἡμέρα καί νύκτα καί σέ κάθε ὥρα καί στιγμή.
Καιρός νά ἀποτινάξουμε τόν ὕπνο τῆς ἀμελείας καί νά ἐνδυθοῦμε τά ὅπλα τοῦ φωτός, τά ὅπλα τῆς Πίστεως, τῆς Ἀγάπης, τῆς Ταπεινοφροσύνης καί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Πρίν ὅμως ἀρχίσουμε τόν πόλεμο μέ τούς ἐξωτερικούς καί ὁρατούς ἐχθρούς, νά πολεμήσωμε πρῶτα τούς ἐσωτερικούς ἐχθρούς.
Ἐσωτερικοί ἐχθροί εἶναι τά πάθη μας, ὅπως ἡ φιλαυτία, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ φιληδονία, ἡ φιλαργυρία καί ἡ ἀμέλεια, ἀπό τά ὁποῖα ἀκολουθοῦν καί ἄλλα πολλά μεγάλα καί μικρά.
…Κάθε παράβαση, κάθε παρακοή καί κάθε ἁμαρτία ἔλαβε τήν πρέπουσα τιμωρία, πῶς ἐμεῖς, μέ τόσες ἁμαρτίες καί βλασφημίες, μέ φθόνο καί κακία, μέ ἀπιστία καί αἰσχρές ἁμαρτίες, θά τήν ἀποφύγουμε;…
Ἡ Παναγία μέ τούς Ἁγίους Πάντας βαστοῦν τόν θυμόν τοῦ Θεοῦ, συγκρατοῦν τήν ὀργήν. Καιρός, ὅμως, νά ἐξυπνήσουμε, διότι ἔφθασε ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ
…Λοιπόν, ἄς σκεφθοῦμε καλά καί σάν λογικοί ἄνθρωποι νά μετανοήσουμε.
Μιά μετάνοια σάν τῶν Νινευϊτῶν, σάν τοῦ ληστοῦ, σάν τοῦ ἀσώτου, σάν τήν μετάνοια τῆς πόρνης καί ἄλλων ἁμαρτωλῶν, καί τότε θά μᾶς σώση ἀπό τόν μέγα κίνδυνον.
Ἐάν μετανοήσουμε θά σωθοῦμε, ἐάν δέν μετανοήσουμε θά ἀπολεσθοῦμε. Ὁ Θεός νά μᾶς εὕρη σέ ἀληθινή μετάνοια.

«Πατρικές Συμβουλές Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου»

[toula]

Για την προσευχή

Στην προσευχή μας σχεδόν όλες τις φορές αντί να μιλήσουμε με τον Θεό μιλάμε στον εαυτό μας. Μια συνεχή μουρμούρα, ένα παραμιλητό που όχι μόνο δεν μας προσφέρει επικοινωνία με τον Θεό αλλά μας αποκόπτει από κάθε τι εκτός από το εγώ μας.
Λέμε ότι προσευχόμαστε αλλά δεν μιλάμε στον Θεό. Συζητάμε με τον εαυτούλη μας. Εκθέτουμε τους προβληματισμούς μας και έπειτα προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, απαντήσεις.
Καταστρώνουμε τα σχέδιά μας αφήνοντας τον Θεό απ’ έξω. Κατ΄άλλα κρατάμε στο χεράκι μας κάποιο κομποσχοίνι.
————————————-
Μα που είναι ο Θεός; Που είναι ο Θεός στην προσευχή μας; Που είναι αυτή η παραίτηση από το δικό μας σκεπτικό και η παράδοσή μας στο θέλημά Του;
Τον επικαλούμαστε να μας φωτίσει; ή Τον επικαλούμαστε να φωτίσει τους άλλους για να γίνουν όπως εμείς ή για να μας βοηθήσουν στα σχέδιά μας;
Δεν προσεύχονται στον Θεό να φωτιστούν οι ίδιοι ώστε να καταλάβουν τα παιδιά τους, ώστε να αποκτήσουν διάκριση, συγκατάβαση, συγχωρετικότητα κτλ.
Προσεύχονται να αλλάξουν, να “φωτιστούν” τα παιδιά τους.
Το ίδιο συμβαίνει με τον/την σύζυγο, με το αφεντικό μας, με τον υπάλληλό μας, με τον φίλο μας.
————————————-
Στην προσευχή καλούμαστε να αφήσουμε το σκεπτικό μας, τα όνειρά μας, τις φαντασιώσεις μας, τα θέλω μας, τις εμπαθείς επιθυμίες μας, το δίκιο μας και πλέον να ανοίξουμε στην καρδιά μας στον Θεό.
Να αφήσουμε τον Θεό να μας μιλήσει και να Του μιλήσουμε. Χωρίς να μουρμουρητά και κυκλοθυμικά επεισόδια. Δεν είναι η προσευχή μια επίθεση προς τον Θεό αλλά μια κίνηση συγχώρεσης με τον Θεό και κατ’ επέκταση με όλη την Κτίση.
————————————-
Εάν δεν αποκτήσουμε ταπείνωση πάντοτε θα σκεφτόμαστε λάθος, οι λογισμοί μας θα είναι αντίχριστοι, κοσμικοί, εμπαθείς και όχι όπως θέλει ο Χριστός.
Χωρίς ταπεινό φρόνημα πάντα θα διεκδικούμε, ειδικά στην προσευχή μας.
Χωρίς ταπεινό φρόνημα πάντα θα κάνουμε υποδείξεις και παρατηρήσεις πώς θα διορθωθούν τα πράγματα, ειδικά στην προσευχή μας. Και ο Θεός πουθενά.
————————————-
Γι’ αυτό είπαμε και στην αρχή ότι σχεδόν όλες τις φορές που καθόμαστε να προσευχηθούμε η πράξη μας αυτή μοιάζει πιο πολύ με ένα παραμιλητό, ένας μονόλογος ενός κυκλοθυμικού και ιδιότροπου ανθρώπου που δεν βγαίνει με τίποτα από το δικό του, παρά με προσευχή.
————————————-
Γι’αυτό και οι μοναχοί προσεύχονται μέσα στην ασφάλεια των λόγων “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό”. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο να πούμε.
Εμείς όμως δεν θέλουμε έλεος και ούτε φυσικά αναγνωρίζουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί. Το μόνο που θέλουμε είναι την λύση στα προβλήματά μας και την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων μας.
Μα αυτό δεν είναι προσευχή. Αυτό μοιάζει με μια απίστευτη κρεβατομουρμούρα που το μόνο που καταφέρνει είναι να διώχνει τον άλλον (τον Θεό) και συγχρόνως φανερώνει την ανισορροπία μας (ψυχική και πνευματική).

askitikon.eu