Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

...Eγώ δεν θα το κουνήσω από εδώ!

Τον μεγάλο Μακάριο από την Αλεξάνδρεια τον πειράξανε κάποτε πολύ οι πειρασμοί της ματαιοδοξίας. Kαι όλο του υποβάλανε τη σκέψη να παρατήσει το κελλί του και να πάει να μείνει στη Ρώμη για το καλό τάχα της Εκκλησίας και για να βοηθά τους αρρώστους, επειδή τον είχε αξιώσει η χάρη του Θεού νάχει μεγάλη επιβολή επάνω στα πονηρά πνεύματα.

Επειδή λοιπόν ο Άγιος αντιστεκόταν γενναία στους λογισμούς αυτούς, που τον ενοχλούσαν αδιάκοπα, κι’ αυτοί για να κατορθώσουν να τον πείσουν έκαναν σφοδρότερη την επίθεσή τους, ξαπλώθηκε κατάχαμα εμπρός στην είσοδο του σπιτιού του, και με τρόπο που τα πόδια του να βγαίνουν έξω, κι’ έλεγε στα δαιμόνια της κενοδοξίας·

- Εμπρός! αν μπορείτε, τραβήξτε με από τα πόδια, για να με πάτε εκεί που θέλετε. Γιατί εγώ, θεληματικά μου, δεν θα το κουνήσω από εδώ. Αν λοιπόν μπορείτε να με σηκώσετε από εδώ που βρίσκομαι, κάμετε το· γιατί εγώ έκαμα όρκο, νάμαι έτσι ξαπλωμένος όλη την ημέρα κι’ ωσότου να βραδιάσει και δεν θα σας υπακούσω.

Έμεινε λοιπόν ολημερίς ξαπλωμένος, και σηκώθηκε μονάχα σαν νύχτωσε βαθιά. Αλλά και τη νύχτα δεν έπαψαν να τον ενοχλούν τα δαιμόνια· και μάλιστα πολύ περισσότερο ακόμη.

Σηκώθηκε λοιπόν ο Άγιος κι’ επήρε ένα ζεμπίλι, που χωρούσε ως τριάντα περίπου κιλά και το γέμισε με άμμο· Κι’ αφού το φορτώθηκε στον ώμο του άρχισε να τριγυρίζει, πάνω κάτω, μέσα στην Έρημο.

Τον συνάντησε λοιπόν ο κοσμήτορας Θεοσέβιος από την Αντιόχεια και του είπε· – Τί σηκώνεις, Αββά μου; Άφησε με να σε ξαλαφρώσω και να το σηκώσω εγώ, για να μην ταλαιπωριέσαι και βασανίζεσαι άδικα. Κι’ εκείνος του απάντησε·
– Βασανίζω αυτόν που με βασανίζει γιατί τον άφησα ανεμπόδιστο, και δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να με παρακινεί να παρατήσω το κελλί μου και να φύγω…

Αφού λοιπόν περπάτησε πολλή ώρα σηκώνοντας το βάρος αυτό, ξαναμπήκε τέλος στο κελλί του, αφού είχε πλέον κατακουράσει όλως διόλου το κορμί του.

Ευεργετινός

vatopaidifriend1
https://www.inagiounikolaoutouneou.gr/

[toula]

Τι δύσκολο όντως, να μην μπορείς να συνεννοηθείς.
Να μιλάς αλλά να μην εκπέμπεις στην ίδια συχνότητα με τον άλλον.
Να ακούς αλλά να μην τον κατανοείς.
Να σε ακούει αλλά μην σε καταλαβαίνει.
Σαν να χάθηκε το σήμα επικοινωνίας.
Να κοιτιέστε στα μάτια αλλά σα να χωρίζουν βουνά τις ψυχές σας. Είναι η τραγικότητα του εγωισμού, της εμπάθειας που εξορίζει την λογική και θρονιάζει την παραφροσύνη.
Άλλα λέει ο ένας, άλλα απαντά ο άλλος.
Ο καθένας στην δική του συχνότητα.
Ο καθένας στην δική του εξορία.
Διότι τελικά αυτό είναι, μια αυτοεξορία, μια αυτοαπομόνωση στην φυλακή της αυτοδικαίωσης.
Μα πόσο διαφορετικά θα ήταν εάν παρά τις διαφορές μας αφήναμε έστω μία χαραμάδα συγκατάβασης προς τον άλλον.
Έστω μια μικρή προσπάθεια ουσιαστικής επικοινωνίας.
Έστω ένας καλός λογισμός ν' ακούσουμε τον άλλον.
Μα το φοβερό είναι ότι δεν αρκεί ο ένας να το κάνει.
Χρειάζεται και οι δυο να θελήσουν να τα βρούνε.
Όχι να νικήσουν, όχι να εκδικηθούν, όχι να εξουσιάσουν, όχι να εξουθενώσουν, όχι να αυτοεπιβεβαιωθούν, όχι να ικανοποιήσουν την θιγμένο εγωισμό τους…
Δυστυχώς, κάπως έτσι μοιάζουν πολλές σχέσεις ανθρώπων (στην οικογένεια, στην εργασία, στις φιλίες) σα να έχασε κάποιος το ακουστικό του και δεν ακούει σωστά αυτά που ο άλλος λέει. Και καταντά η συζήτηση σε απίστευτους μονολόγους με παράσιτα και διακοπές από μίση και κακίες.
Και καταστρέφονται σχέσης ζωής, πληγώνουμε και πληγωνόμαστε...
Και όλα αυτά για ένα ρημάδι εγωισμό για ένα πείσμα να μην ταπεινωθούμε.
Για να ακούσουμε τον άλλον χρειάζεται να ταπεινωθούμε, να σκύψουμε να πάρουμε και πάλι το ακουστικό που μας έπεσε κάπου στην διαδρομή.
Για να ακουστούμε χρειάζεται να μιλήσουμε απαλά, χωρίς ένταση, χωρίς βιασύνη και θυμό. Κι αν ο άλλος έχει την διάθεση να ακούσει, να καταλάβει μπορεί να γίνει και το θαύμα. Διότι μερικές φορές χρειάζεται να γίνει κάποιο θαύμα ώστε να ξαναβρεθούμε υπαρξιακά κοντά σε κάποιον, ώστε να ξαναγίνουμε οικείοι, ώστε να συγχωρεθούμε και να πάψουμε να ζούμε ως αγρίμια σε κλουβιά που δημιουργήσαμε οι ίδιοι μας…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Δεν έρχονται όλα όπως τα θέλεις.
Αλίμονο όμως εάν πάψεις να θέλεις.
Τότε καταντάς άβουλο ον, χωρίς θέληση, χωρίς ελπίδα, χωρίς στόχους.
Να θέλεις, να προσπαθείς, να βάζεις στόχους.
Να μαθαίνεις από λάθη και αποτυχίες.
Να μην παραιτείσαι από τα όνειρά σου.
Να θέλεις…
Δεν είναι κακό να θέλεις.
Έχουμε παρεξηγήσει το «θέλημα».
Δεν είναι σκοπός να «κόψουμε το θέλημά μας», όπως κακώς διατυπώνεται, αλλά να του δώσουμε και πνευματικές διαστάσεις και προοπτικές. Να το «αλατίσουμε» με τον Ευαγγελικό λόγο.
Χρειάζεται να ελέγξουμε και τα κίνητρα των «θέλω» μας. Άλλο είναι να θέλω να γίνω γιατρός για να βοηθώ τους συνανθρώπους μου και άλλο για να θησαυρίσω ή για ν’ ανέβω κοινωνικά. Άλλο είναι θα θέλω να γίνω ιερέας για να διακονώ τους πιστούς και τα Μυστήρια και άλλο για να μου φιλάνε το χέρι, για να αποκτήσω δόξα, εξουσία και σεβασμό…
Άνθρωπος που δεν έχει θέλημα, είναι χωρίς κρίση, χωρίς καρδιά, χωρίς συναισθήματα.
Άβουλο ον που κινείται σαν μαριονέτα από άλλους. Αυτό δεν είναι υπακοή (για να προλάβω μερικούς). Ο Θεός δεν θέλει να ευνουχίσουμε τα «θέλω» μας, αλλά να τα μεταμορφώσουμε μέσα από το άγγιγμα της Αλήθειας και της Αγάπης.
Ακόμα και οι άγιοι που φτάσανε στα πνευματικά ύψη της απάθειας είχανε θέλημα ισχυρό. Θέλανε τον Χριστό, θέλανε τον Ουρανό.
Κι εμείς λοιπόν οι χοϊκοί, που ακόμα παλεύουμε με το κοσμικό μας φρόνημα, ας εντάξουμε μέσα στα «θέλω» μας και κάποια θεάρεστα «θέλω», που θα μας βοηθήσουν να δούμε γενικότερα την ζωή μας μέσα από το θέλημα του Θεού, που δεν είναι άλλο από την σωτηρία μας.
Να προσπαθούμε και για τα επίγεια, αλλά ας μην ξεχνάμε και τα αιώνια…
Η σωτηρία μας βασίζεται στην ελευθερία μας, είναι ζήτημα θελήσεως. Για να σωθείς εν Χριστώ χρειάζεται να το θέλεις και όχι ν’ ακολουθείς άβουλα εντολές και κανόνες χωρίς την θέλησή σου. Χρειάζεται το αντίστοιχο θέλημα για να ασκηθείς, για να ταπεινωθείς, για να συγχωρέσεις, για να σταυρωθείς υπέρ του αδελφού σου, για να μετανοήσεις ειλικρινά…
Με το ζόρι προκοπή δεν γίνεται.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Στο βιβλίο το "Δώρο 1" ο Στ. Ξενάκης αναφέρει έναν πολύ πρωτότυπο ορισμό της κόλασης, "Κόλαση λέει είναι την τελευταία ημέρα της ζωής σου στην γη αυτός που είσαι να γνωρίσει εκείνον που θα μπορούσες να είχες γίνει...."
Είναι φοβερό να περάσουν τα χρόνια και να φτάσεις στο σημείο να ομολογείς με δάκρυα και οδύνη, ότι τελικά έζησες την ζωή ενός άλλου. Όχι εκείνου που θέλησε ο Θεός, αλλά εκείνου που θέλησαν όλοι οι άλλοι. Ότι στις ημέρες και στιγμές σου, στις σχέσεις και επαφές σου, στην δουλειά και ενέργειες σου δεν ήσουν εσύ. Ήσουν απών από εσένα. Σε μόνιμη άδεια δίχως απολαβές, δηλαδή την χαρά που νιώθεις όταν βρεις αυτό το κέντρο της ύπαρξης σου.
Ακόμη και στην σχέση σου με τον Θεό ποιος ήσουν; Όταν έκανες προσευχή ποιο από όλα τα προσωπεία και τους ρόλους φορούσες;
Πότε για τελευταία φορά στάθηκες γυμνός ενώπιον του Θεού και του είπες "Χριστέ μου ντύσε με εσύ, εγώ βαρέθηκα να μασκαρεύομαι κάθε μέρα. Ήρθα γυμνός, κάνε με αυτό που διάλεξες για μένα να είμαι..."
Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία νοσοκόμας που έζησε χρόνια μαζί με ετοιμοθάνατους και κατέγραψε τις εμπειρίες της λέγοντας ότι οι άνθρωποι αυτοί που αντιμετώπιζαν το τέλος της ζωής συχνά ομολογούσαν: "Μακάρι να είχα το θάρρος να ζήσω την δική μου ζωή και όχι αυτό που περίμεναν οι άλλοι από εμένα..."
Μήπως νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να ζήσεις αυτό που ο Θεός θέλησε να είσαι και όχι αυτό που σου είπαν οι άλλοι ότι πρέπει να γίνεις;

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Μιλάω για την αποτυχία και επιτυχία στις "Πανελλήνιες Εξετάσεις" στην ΕΡΤ και την Έφη Ζέρβα, τονίζοντας ότι Υπάρχει Ζωή και Μετά από αυτές...
"Ξέρετε η αποτυχία δεν είναι μομφή. Δεν είναι αδίκημα, ούτε αμαρτία. Είναι μέρος της διαδικασίας που λέγεται ζωή. Είναι μέρος ενός μεγάλου ταξιδιού με πολλούς και διαφορετικούς σταθμούς. Κι αυτό που εμείς ονομάζουμε αποτυχία ίσως αποδεχθεί σε μερικά χρόνια ως η μεγαλύτερη ευλογία της ζωής μας. Διότι τις περισσότερες φορές όταν ο Θεός θέλει να σου αλλάξει δρόμο σου βάζει ένα εμπόδιο.
Δεν πρέπει να γοητευόμαστε από την επιτυχία και να διαλυόμαστε στην αποτυχία. Δίνουμε τεράστια σημασία σε κάτι που δεν είναι η ουσία της ζωής μας. Ναι σήμερα μπορεί να απέτυχες σε κάποιες εξετάσεις. Όμως δεν είσαι αποτυχημένος. Δεν είναι αυτή τη ταυτότητα σου. Αυτό που δε κατάφερες σήμερα μπορεί να γίνει πραγματικότητα αύριο. Η ζωή και ο Θεός θα σου δώσουν τεράστιες ευκαιρίες.
Η μόνη δική σου υποχρέωση είναι να είσαι παρών στη ζωή σου. Μην αφήνεις λοιπόν την θλίψη να σε βγάζει έξω από την χαρά της ζωής. Θα έρθουν κι άλλες σπουδαίες ευκαιρίες.
Η αποτυχία ή η επιτυχία είναι απλά λέξεις στο νου μας. Είναι ψευδαισθήσεις. Η ουσία δεν είναι εάν πέτυχαμε ή αποτύχαμε αλλά το πόσο εξελιχθήκαμε από αυτά που μας συμβαίνουν στην ζωή.
Στην ζωή δεν αρκεί να είσαι επιτυχημένος, χρειάζεται να είσαι και ευτυχισμένος...

Όλη η Συνέντευξη Εδώ:
https://www.ertnews.gr/.../patir-charalampos.../

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Eίναι λογικό ότι όταν μια κοινωνία ζει με το δόγμα :«Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται» (Ντοστογιέφσκι),

τότε δεν μπορείς να πεις τίποτα. Όλα επιτρέπονται χωρίς Θεό μέχρι τον τάφο αλλά μετά όλα αποκαλύπτονται. Δυστυχώς έχουμε τοποθετήσει τον άνθρωπο στη χειρότερη θέση, μια θέση που δεν του αξίζει και δεν του αρμόζει. Θέλουμε να τον σκοτώσουμε πριν γεννηθεί και μόλις πεθάνει να τον ξεφορτωθούμε γρήγορα όπως τα σκουπίδια που βρωμάνε. Και έχεις έναν Θεό που ενδύεται αυτό που εμείς λέμε σκουπίδι και ανεβάζει τον άνθρωπο στον Ουρανό.

Τον δημιουργεί ως ιερέα και κυρίαρχο της κτίσεως, τον κάνει κοινωνό Θείας ζωής, του καταργεί τον θάνατο, τον θεραπεύει και τον μεταμορφώνει. Όταν ο σύγχρονος κόσμος απαντήσει στο ερώτημα ποιός είναι ο άνθρωπος και ποιός είναι ο προορισμός του οντολογικά, τότε θα μπορέσουμε να μιλάμε για ελπίδα σε όλους τους τομείς της ζωής. Όσο η ανθρωπότητα τοποθετεί τον άνθρωπο σε ένα υπόγειο με δικαιώματα και ζωή χωρίς νόημα, τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα.
Έχουμε μία πρόσκληση «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16) και εμείς ασχολούμαστε που θα βάλουμε την τέφρα μας και αν θα πρέπει να σκοτώνουμε τον άνθρωπο πριν γεννηθεί ενώ τσακωνόμαστε για την παγκόσμια ειρήνη και την κλιματική αλλαγή. Χορεύουμε μεθυσμένοι τον χορό του Ζαλόγγου ενώ μας περιμένει ο χορός των Αγίων....Αχ καημένε άνθρωπε...Έγινε ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατα χαριν και εσύ ασχολείσαι με το δικαίωμα της γενικότερης σκουπιδοποίησής σου...Απλά τραγικό. «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.» Όσο είναι καιρός . .

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr
Αναζήτησε τον Ουρανό άνθρωπε! - ΕΥΧΗ.gr
EUXH.GR
Αναζήτησε τον Ουρανό άνθρωπε! - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

Δεν αλλάζουνε τα πράγματα αν δεν αλλάξουμε εμείς , διότι και εμείς είμαστε μέρος των πραγμάτων.

Δεν κάνω αγιασμό για να φύγει κάποιο αόριστο κακό όταν εγώ δεν θέλω να αλλάξω. Ζητάω την χάρη του Θεού για να με βοηθήσει να αλλάξω εγώ και τότε θα αλλάξει και ο κόσμος. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη λέει ένα ρητό , όμως είναι ικανός να φέρει το μήνυμα της αλλαγής. Η χάρη του Θεού είναι ένα χέρι βοηθείας όταν θέλω να αλλάξω, αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Η χάρη του Θεού ενεργεί με την συγκατάθεση του ανθρώπου. Τον Χριστό δεν τον φωνάζω ως δικαστή, τύραννο, μάγο, αλλά ως πατέρα, δάσκαλο, οδηγό, γιατρό και Σωτήρα.
Με τα Ιερά Μυστήρια ξεκινάει ένα ταξίδι εμείς νομίζουμε ότι κάτι τελειώνει αλλά τότε κάτι ξεκινά! Με την βάπτιση φοράμε τα στρατιωτικά ρούχα και ξεκινάμε το ταξίδι του πολέμου! Με τον εαυτό μας, με τον πονηρό, με τον κόσμο, με την φθορά με τα πάντα ! Αλλά πάντα με οδηγό έναν πατέρα που στο κάλεσμα του όλα υποκλίνονται θεραπεύονται και νικώνται κατά κράτος. Ο γλυκύτατος Νυμφίος !

Θέλουμε όλα να αλλάξουν προς το κοσμικό καλό και όχι προς το καλό της σωτηρίας μας και φυσικά χωρίς να θέλουμε να κουνήσουμε το μικρό μας δαχτυλάκι.Το ότι μας συμφέρει κάτι κοσμικά δεν σημαίνει ότι μας ανοίγει την πόρτα της Βασιλείας των ουρανών διότι μπορεί αυτό το κοσμικό συμφέρον με λάθος χειρισμούς να μας ρίξει στην απώλεια. Το θαύμα, ο αγιασμός, η μεταμόρφωση του ανθρώπου είναι στην ουσία ένας γάμος που χρειάζονται δύο για να γίνει. Ένας είναι ο Θεός και ο άλλος είναι ο άνθρωπος. Ο Χριστός είναι ο Θεός που θέλει ως άνθρωπος και εμείς πάμε να αποκτήσουμε και να σμιλεύσουμε με την άσκηση αυτό το Άγιο θέλημα. Με την άσκηση γυρνάω τις ράγες με το κλειδί της προαιρέσεως για να αλλάξω κατεύθυνση δηλαδή να μετανοήσω να αλλάξει ο νους ρότα δηλαδή προορισμό και τότε θα αλλάξουν τα πάντα.

Όταν θέλω τον Θεό όπως θέλει ο εγωϊσμός μου ένας τέτοιος γάμος δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει ποτέ. Όταν όμως θέλω τον Θεό όπως θέλει εκείνος μέσα από τον δρόμο της υπακοής τότε ο γάμος όχι μόνο γίνεται αλλά φτάνει μέχρι το ουρανό με το στεφάνι της αγιότητος να ακτινοβολεί σε όλο το στερέωμα της οικουμένης. Ο Χριστιανός με την άσκηση κινείται ! Τι σημαίνει αυτό ; Δεν είναι ευχαριστημένος ποτέ με τον εαυτό του. Νιώθει τελευταίος και αυτό το βίωμα το καθιστά πρώτο! Κάθε μέρα γίνεται σκαλοπάτι και ευκαιρία για άσκηση και αλλαγή. Κινούμαι σημαίνει αλλάζω ! Αλλάζω συνέχεια! Κίνηση σε σχέση μπροστά με το πρόσωπο του Νυμφίου.
Η αλλαγή και η μεταμόρφωση έρχεται με την συνεχή σχέση και όχι με περιστασιακά καλέσματα για κοσμικούς λόγους και βολέματα. Πάμε στην εξομολόγηση και λέμε ότι θέλουμε να αλλάξουνε οι άλλοι που μας ενοχλούν αλλά για την δική μας θέση στα πράγματα ούτε λόγος. Ο Χριστός απλά μένει ένα φιλοσοφικό όνομα στην ζωή μας ή μια θρησκευτική τυπικότητα για τα μάτια του κόσμου με μια φανουρόπιτα μια φορά το χρόνο, μια αρτοκλασία και ένα Χριστός Ανέστη του πενταλεπτου μέσα από το αυτοκίνητο.

Σε τι θέση έχουμε τελικά τον Κύριο στην ζωή μας; Έχει κάποια θέση ; Έχει την θέση του μάγου αν αρρωστήσω να με κάνει καλά; Του τζίνι για να μου κάνει τα χατίρια ; Του δικαστή για να ρίξει κακία σε αυτούς που με πληγώνουν ;
Πότε άραγε θα θελήσουμε να βάλουμε τον Χριστό στην Βασιλική καθέδρα της καρδιάς μας;
Πότε θα γίνει το Α και το Ω της ζωής μας ;
Πότε θα γίνει ο δάσκαλος, ο πατέρας, ο γιατρός, ο οδηγός και ο Σωτήρας μου;
Πότε θα γίνει το σημείο αναφορά σε κάθε απόφαση της ζωής μου ;
Τελικά αυτή είναι η πρόγευση της κολάσεως μας, ότι ο Χριστός δεν έχει την θέση που του αξίζει στην ζωή μας και ότι εμείς δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Κόλαση για τον Χριστιανό είναι να ξημερώνει μια μέρα και να μένει ο ίδιος ή χειρότερος από την προηγούμενη ενώ παράδεισος είναι η συνεχής μετάνοια με θέα την θεραπεία, τον αγιασμό και την Βασιλεία των ουρανών…
Ξεκίνα τις αλλαγές τώρα αδερφέ ώστε να αρχίζεις να προγεύεσαι τον Παράδεισο που είσαι ήδη προσκεκλημένος ! Καλό αγώνα…!

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr
Αλλαγές και μεταμορφώσεις σε κίνηση προς την Βασιλεία των Ουρανών! - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

Η αγάπη και η ευτυχία έχουν μεταλλαχτεί στα δικά μας μέτρα.

Λέμε ότι αγαπάμε αλλά δυστυχώς πολλές φορές είναι απλά μια συμπάθεια για ένα πρόσωπο. Όταν λέμε ότι αγαπάμε τον άλλον, στην ουσία αγαπάμε αυτά που περιμένουμε να κάνει εκείνος για εμάς. Όμως η αληθινή αγάπη ανθίζει εκεί που δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και προσδοκίες. Όταν λέμε στον άλλον «σε αγαπώ γιατί ή διότι» τότε αυτή η αγάπη πάσχει.

Λέμε στα ζευγάρια να αγαπάτε ο ένας τον άλλον αλλά κανείς δεν τους είπε ότι αυτήν την αγάπη τους χωρίς τον Χριστό θα την «καταπιεί» ο τάφος. Λέμε να ζήσουν τα παιδιά ευτυχισμένα, αλλά κανείς δεν τους είπε που θα βρουν την ευτυχία, κάποιοι λένε ότι είναι στα λεφτά, στα παιδιά, στην υγεία, αλλά εκεί δεν βρίσκεται η πραγματική ευτυχία αλλά κάποια κλαδιά του δέντρου που ο θάνατος ως χειμώνας θα τα ξεράνει. Κανείς δεν λέει στα ζευγάρια ότι χωρίς τον Χριστό η ζωή σας δεν θα πάει πουθενά, απλά θα είναι κάποια ωραία ηδονικά χρόνια που θα καταλήξουν σε μια νεκρώσιμη ακολουθία. Ακόμα και οι γονείς που παντρεύουν τα παιδιά τους δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι τίποτα , ζούνε σε ένα σκοτάδι κοσμικών προσδοκιών. Όλοι εύχονται «να ζήσουν!» Τι ζωή όμως θα ζήσουν αν δεν υπάρχει ο Χριστός στη ζωή τους ; Απλά μια επιβίωση με ημερομηνία λήξης.
Αν όμως ο Χριστός δεν μείνει μόνο ως μία εικόνα στον τοίχο αλλά ως σχέση στη ζωή τους, τότε αυτή η αγάπη, αυτός ο γάμος δεν θα μείνει στα χαρτιά αυτού του κόσμου αλλά θα εγγραφτεί με χρυσά γράμματα στον ουρανό.

Ζούμε και ψάχνουμε να βρούμε νοήματα να φωτίσουν την ζωή μας αλλά ψάχνουμε σε λάθος δρόμους. Στο πρόσωπο του Κυρίου και στην σχέση με Εκείνον τα νοήματα βρίσκουν την ουσιαστική τους πραγματικότητα. Διότι Εκείνος είναι η αρχή και το τέλος το Α και το Ω. Όλα πηγάζουν από το πρόσωπο του Κυρίου….εκεί οι ερωτήσεις που έχουμε μέσα μας θα βρούν τις αλήθινές απαντήσεις που ταλανίζουν την ύπαρξη μας.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr
Η μετάλλαξη της αγάπης και της ευτυχίας - ΕΥΧΗ.gr
EUXH.GR
Η μετάλλαξη της αγάπης και της ευτυχίας -

[toula]

Ο Άγιος δεν «είναι» αλλά «γίνεται».

Ο Άγιος φεύγει από τους «τύπους» των πραγμάτων και πηγαίνει στην ουσία, με κάθε κόστος. Ο Άγιος, τη θεωρία την κάνει εμπειρία, τη φιλοσοφία την κάνει κοινωνία με τον Θεό. Ο Άγιος δεν μένει σε λεκτικές αγάπες. Την αγάπη την κάνει πληγή σταυρωμένη ακόμα και για τους εχθρούς. Οι Άγιοι ξεκίνησαν όπως όλοι εμείς: γεννήθηκαν σε αυτόν τον κόσμο. Η πορεία μας όμως και τελικά το τέλος μας θα εξαρτηθεί, από το αν θα το ζωγραφίσουμε με τον Χριστό ή με το σκοτάδι. Είμαστε υποψήφιοι Άγιοι, προσκεκλημένοι για να γίνουμε ουρανοπολίτες. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι, κολυμπάμε στον βούρκο, ενώ είμαστε προορισμένοι για ουράνιες καταστάσεις.
Ο Άγιος δεν γεννήθηκε, αλλά έγινε … και αυτό το έγινε σημαίνει αρχή και απόφαση, σημαίνει σωστό υπαρξιακό προσανατολισμό. Για όλους οι Άγιοι δεν είναι απλά βοηθοί ή φίλοι, αλλά πρότυπα, δάσκαλοι και οδηγοί. Η εικόνα ενός Αγίου είναι ένα παράθυρο που το φωτίζουν οι ακτίνες του ήλιου της δικαιοσύνης. Στην προσευχή μας παρακαλούμε να γίνουμε μέτοχοι αυτής της αγιασμένης φωτοχυσίας ώστε να θεραπευτούμε. Συνήθως όμως βλέπουμε τους Αγίους σαν το λυχνάρι για να μας ικανοποιήσουν κάποια κοσμικά εγωϊστικά χατίρια. Οι Άγιοι κάνουν συγκατάβαση μόνο και μόνο για να μας προσκαλέσουν να δούμε τη ζωή αλλιώς, να αλλάξουμε λίγο την πυξίδα της ζωής.

Τι έκαναν οι Άγιοι; Κάτι απλό, αλλά δύσκολο για εμάς που έχουμε άλλες προτεραιότητες. Οι Άγιοι έβαλαν τον Χριστό πάνω απ΄ όλα. Έγιναν εραστές του Κυρίου και της θείας ζωής. Αγάπησαν τον Χριστό και έφτασαν το βάπτισμα στο προορισμό του. Το φωτοστέφανο δεν είναι ένα μετάλλιο, δεν είναι επιβράβευση. Ο Άγιος είναι ο θεραπευμένος , ο ελεύθερος , ο μεταμορφωμένος. Αυτός που τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος τα καλλιέργησε στον αμπελώνα του Κυρίου.
Αγαπητοί μου, αγιότητα δεν σημαίνει τελειότητα, αλλά μια πληγωμένη ατέλεια που βρήκε τον χαμένο της δρόμο. Αγιότητα είναι μια πληγή που άνοιξε από αγάπη για τον εχθρό και πόνεσε με χαμόγελο για τον Νυμφίο. Η αγιότητα δεν είναι στόχος, αλλά έρχεται ως ακτινοβολία από το αποτέλεσμα της θεραπείας. Οι Άγιοι δεν κυνηγούσαν την αγιότητα, αλλά την θεραπεία και την αγάπη. Αγίασες; Άρα αγάπησες χωρίς μέτρο, ήρθε ακόμα και ο θάνατος μπροστά σου και δεν μπορούσε να σε αγγίξει, έκανε μόνο υπόκλιση και υποχώρησε.
«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16)…δεν είναι απλά εντολή είναι δρόμος θεραπείας.
H Αγιότητα τελικά είναι δρόμος ερωτικότητας σε σχέση με το πρόσωπο του Κυρίου.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr
Αγιότητα: Το αποτέλεσμα της θεραπείας - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

“Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον παράδεισο. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε”

Άγιος Γέροντας Παΐσιος