Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο άνθρωπος που αφήνεται στις έμφυτες ορμές του, δεν μπορεί να έχει
λογική ψυχή, γιατί η λογική ψυχή θέλει να ενεργεί ελεύθερα.
Επειδή δε είναι αυτοκίνητη, έχει και ελεύθερη θέληση·
οτιδήποτε κάνει το κάνει κατά προαίρεση και όχι από ανάγκη.
Άρα η λογική ψυχή επειδή είναι νοερή, αυτοκίνητη και ελεύθερη,
έχει συνείδηση του εαυτού της και της ποιότητας των πράξεών της.

Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός

[toula]

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ Σ' ΑΓΑΠΩ!!!

Όσα λόγια κι αν σου γράψω, όσα λόγια κι αν σου πω, όλα βρίσκονται στις λέξεις «Παναγιά μου». Σ’ΑΓΑΠΩ.
Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι η Μάνα του Δεσπότη του Χριστού. Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι η Μάνα Αυτού που σταύρωσα εγώ.
Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι εσύ η φθορά της αμαρτίας. Σ’ αγαπώ, ως εκλεκτή της Τριάδας της Αγίας.
Σ’ αγαπώ, γιατί βαστάς Ιησού Εσταυρωμένο. Σ’ αγαπώ, γιατί βαστάς και εμέ τον πονεμένο.
Σ’ αγαπώ, γιατί γλυκαίνεις τις πληγές της αμαρτίας. Σ’ αγαπώ, γιατί η ματιά σου μου γλυκαίνει την καρδία.
Σ’ αγαπώ, που εσύ εσταυρώθης και εσύ πριν από τον Ιησού, όταν σού πε ο Συμεών για το Πάθος του Υιού.
Σ’ αγαπώ, γιατί όταν πέσω ξέρω πως θα είσαι εκεί και πως θα με περιμένεις με αγκάλη ανοιχτή.
Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι Αγάπη. Είσαι Φως του ουρανού, σ’ αγαπώ είσαι χάδι και του πιο αμαρτωλού.
Σ’ αγαπώ, όταν θωρώ τη ματιά σου δακρυσμένη. Σ’ αγαπώ, γιατί η καρδιά σου είναι πάντα ματωμένη.
Σ’ αγαπώ, γιατί για μένα πάντα δίπλα ξαγρυπνάς, σ’ αγαπώ, γιατί είσαι ο ήλιος μεσ’ τον παγερό χιονιά.
Σ’ αγαπώ, γιατί όταν κλαίω, είσαι δίπλα μου, κοντά μου. Σ’ αγαπώ γιατί μ’ ακούς σαν φωνάζω: «Παναγιά μου».
Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι μέσα στης ψυχής μου τον καημό. Σ’ αγαπώ, γιατί έτσι νιώθω «Παναγιά μου». Σ’ αγαπώ.
Σ’ αγαπώ, γιατί μυριάδες στόματα σε ανυμνούν. Σ’ αγαπώ, γιατί από σένα, τον Ιησού δοξολογούν.
Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι μέσα, στης ψυχής μου την ψυχή. Σ’ αγαπώ, γιατί το «ήμαρτον» συ το δίνεις στον Κριτή.
Σ’ αγαπώ, γιατί αναδύεις μύρο κι άνθη θεϊκά. Σ’ αγαπώ, γιατί τ’ αηδόνια έχουν εσένα στη λαλιά.
Σ’ αγαπώ, όταν τα άνθη βγάζουν θεία ευωδία και αυτά σε ροδοντύνουν και φωνάζουν: «Παναγία».
Σ’ αγαπώ, γιατί η κτίση υποκλίνεται μπροστά σου. Σ’ αγαπώ ο Κτίστης πήρε αίμα απ’ την καρδιά σου.
Σ’ αγαπώ, γιατί η καρδιά σου στάζει αίμα και αγάπη. Σ’ αγαπώ η ματιά σου στάζει του Εσταυρωμένου δάκρυ.
Σ’ αγαπώ, γιατί αγάπη είναι τα’ άλλο όνομά σου. Σ’ αγαπώ, γιατί μ’ αγάπη είναι η παρηγοριά σου.
Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι εσύ.
Σ’ αγαπώ Παντάνασσά μου.
Σ’ αγαπώ γλυκιά Παρθένα.
Σ’ αγαπώ Αγκαλίτισσά μου.
Σ’ αγαπώ, γιατί η ματιά σου μου φωνάζει «σ’ αγαπώ». Σ’ αγαπώ, γιατί η μορφή σου μ’ ανεβάζει στο Χριστό.
Σ’ αγαπώ, γιατί εσύ ποτέ δε με μαλώνεις. Σ’ αγαπώ, γιατί τα χιόνια της ψυχής μου ΕΣΥ τα λιώνεις.
Σ’ αγαπώ, γιατί μου δείχνεις τον Ιησού τον Γολγοθά. Σ’ αγαπώ, γιατί βαστάς τον αέρα που φυσά.
Σ’ αγαπώ, αλλά φοβάμαι την αγάπη μην προδώσω. Σ’ αγαπώ, αλλά φοβάμαι άλλο δάκρυ μην σου δώσω.
Της πληγής κλείνει η πληγή, όταν δω το εικόνισμά σου κι η ψυχή μου ανασαίνει από τη γλυκιά ματιά σου.
Τώρα ξέρεις Παναγιά μου της ψυχής τη μελωδία και τα «Σ’ αγαπώ» που είπα της καρδιάς μου ευωδία.
Έργα άξια δεν έχω να σε κάνω να χαρείς. Μόνο το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» θα σου ψάλλω να ευφρανθείς.
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε,
Χαίρε γλυκό τραγούδι,
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Της Άνοιξης Λουλούδι.

Αγιορείτης Μοναχός!

[toula]

Η Παναγία είναι το καλύτερο που είχε να δώσει όλη η ανθρωπότητα στη Θεότητα.
Η Παναγία, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον μεγαλύτερο δογματικό πατέρα της Εκκλησίας μας, “κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος”.
Δηλαδή εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί μετά την Αγία Τριάδα τιμάμε την Παναγία. Μεγάλη όντως τιμή. Στο πρόσωπο της Παναγίας τιμάται το γυναικείο φύλο. Ο πιστός ελληνικός λαός τιμά ιδιαίτερα κι ευλαβείται πολύ την Παναγία.

Αυτό φαίνεται και στο ότι από τις 30.000 εκκλησίες, παρεκκλήσια κι εξωκλήσια όλης της Ελλάδος οι 6.000 είναι αφιερωμένες σε εορτές της Παναγίας και οι περισσότερες στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Μάλιστα από τα 1.000 μοναστήρια της Ελλάδος τα 300 τιμώνται σ’ εορτές της Παναγίας· Γέννηση, Ευαγγελισμός, Ζωοδόχος Πηγή, Τιμία Ζώνη, Κοίμηση. Τα στοιχεία αυτά λαμβάνουμε από τα επίσημα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος του 2008.
Στο Άγιον Όρος, τα ωραία προσωνυμούμενο “Περιβόλι της Παναγίας”, από τον πολύπλαγκτο Σκοπελίτη Ξηροποταμηνό μοναχό Καισάριο Δαπόντε, ονομασία που επεκράτησε, η τιμή της Παναγίας πλησιάζει τα όρια της λατρείας. Από τις 20 μονές οι 5 τιμώνται στην Παναγία. Από τις 12 σκήτες οι 3 είναι αφιερωμένες στην Παναγία. Από τα 300 κελιά περίπου τα 50 πανηγυρίζουν σ’ εορτές της Παναγίας.

Κέντρο του θεομητορικού εορτασμού τον Αύγουστο στον ιερό Άθωνα είναι ο πάνσεπτος ναός του Πρωτάτου στις Καρυές. Αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η πολυπρόσωπη και κατανυκτική μεγάλη εικόνα του τέμπλου παρουσιάζει κατά τη βυζαντινή παράδοση τη σύνταξη των αποστόλων και πρώτων επισκόπων γύρω από τη νεκρική κλίνη της Θεοτόκου.
Ο Χριστός ψηλά μετά αγγέλων να παραλαμβάνει την ψυχή της. Η ίδια εικόνα σε μικρό μέγεθος στο προσκυνητάρι. Μεγάλη και ωραιότατη ίδια παράσταση σε τοιχογραφία από τον χρωστήρα του Θεσσαλονικέως Πανσέληνου και της συνοδείας του στα τέλη του 13ου αιώνος.
Η θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστί δεσπόζει και λάμπει στο προσκυνητάρι της, με την κεντητή ποδιά, τα’ ασημένια καντήλια, τα άνθη, τα θυμιάματα, τα’ αφιερώματα, τις λαμπάδες, τις μετάνοιες, τους μύριους ασπασμούς. 15 Αυγούστου 2008 και όλο το Άγιον Όρος αγρυπνεί εκ βαθέων ψάλλοντας: “Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων· παρακαλώ σε Παρθένε βοήθησόν μοι εν τάχει”.
Η θεοτοκοφιλία μοναχών και λαϊκών είναι δικαιολογημένη, δίκαιη, πηγαία, αυθόρμητη και ειλικρινής. Η Παναγία είναι το καλύτερο που είχε να δώσει όλη η ανθρωπότητα στη θεότητα. Είναι η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου.

Μοναχός Μωϋσής, αγιορείτης
Πηγή: simeiakairwn.wordpress.com

[toula]

Από την διδασκαλία του Αγίου Παϊσίου.

O Χριστός δεν θέλει ούτε δούλους, ούτε ευγενείς, ούτε ένδοξους, ούτε προ πάντων "αγίους".
Δηλαδή δεν θέλει τα παιδιά του σαμαρωμένα απ΄το ντουνιά και τους ανθρώπους -καθ' ότι η καλή γνώμη του άλλου καταντάει ένα σαμάρι που σου φοράει και σε καβαλάει όλος αυτός ο ντουνιάς.
Διότι γίνεσαι όπως σε θέλουν, για να 'χεις την καλή τους γνώμη. Αφού το ξέρεις, ότι αν φερθείς ελεύθερα δεν θα σε θέλουν -δεν κάνεις γι' "άγιος".
Γι' αυτό ο Χριστός θέλει ξεσαμάρωτα τα δικά του παιδιά -ελεύθερα, άνετα, όμορφα και κυρίως, να περιπαίζουν και να ειρωνεύονται τον ντουνιά και τους εν αυτώ.
Γι αυτό κι όσοι έχουν εμπειρία Θεού, αντιμετωπίζουν με ειρωνεία τη ζωή και τον κόσμο.
Το μόνο που τους δεσμεύει, τους φρενάρει και τους σοβαρεύει είναι ο πόνος των άλλων ανθρώπων.
Διότι ο Χριστός τους κάνει πριγκιπόπουλα κι αναλαμβάνει να διευθετεί ο ίδιος την κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους υπό έναν όρο: 'Ότι θα οικειοποιούνται πλέον οι ίδιοι τον πόνο των άλλων ταλαίπωρων και ταλαιπωρημένων της ζωής, που κάποιο κύμα του βίου αναποδογύρισε την βαρκούλα τους και τους έφερε από κάτω.

Άγιος Παΐσιος

[toula]

Ἡ Παναγία συνεχίζει νά μᾶς χαρίζει τό πιό μεγάλο χάρισμα, τό πιό μεγάλο δώρημα, τό πιό μοναδικό εὐεργέτημα: μοιράζεται τή φυσική Μητρότητά Της πρός Ἐκεῖνον ὡς πνευματική Μητρότητα πρός ἐμᾶς!
Ὁ Σωτήρας καί Ζωοδότης δέν μᾶς χαρίζει μόνο τόν Ἑαυτό Του (πού εἶναι ἡ ἐνυπόστατη σωτηρία μας). Ἀλλά μᾶς χαρίζει καί τή Μητέρα τῆς ἱστορικῆς καί ἐσχατολογικῆς παρουσίας Του ἀνάμεσά μας.
Τή Μητέρα τῆς ἄφθαρτης ἀπολυτρώσεως πού ἐργάστηκε ὁ Θεός μέ τήν ἀνθρώπινη συγκατάβασή Του γιά χάρη μας. Τή Μητέρα τῆς αἰώνιας σωτηρίας πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός ὁλοτελῶς.
Τό νόημα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τό ἑρμηνευτικό κλειδί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τήν ὁλάνοιχτη θύρα τοῦ ἀληθινοῦ νέου παραδείσου, γιά ὅσους θελήσουν νά εἰσέλθουν.

»Ἀπό τήν Παναγία εἰσέβαλε στόν κόσμο ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος. Καί ἡ ἐνανθρώπηση ἔγινε ἐκκλησία-σῶμα Χριστοῦ. Ἀπό τήν Μητέρα τῆς ἐνανθρωπήσεως πέρασε σέ μᾶς ἡ λυτρωτική οἰκειότητα πρός τόν Υἱό καί Θεό Της καί Θεό μας. Καί ἀπό τόν Κύριο προσδεχόμεθα τήν πνευματική ἄμεση οἰκειότητα πρός τήν Μητέρα Του. Ἐκεῖνος ἔγινε δικός μας, καί Ἐκείνη ἔγινε δική μας, καί ἐμεῖς δικοί τους.
»Ἔχουμε τήν Παναγία δική μας χριστολογική καί ἁγιοπνευματική Μητέρα; Τότε, ἔχουμε μεθεκτό δικό μας Πανευεργέτη καί Σωτήρα τόν Θεό καί Σωτήρα τῆς Παναγίας, τόν σαρκωμένο Υἱό τῆς Παναγίας! Ὁ Κύριος εἶναι τό Α καί τό Ω, τό ἅπαν.

Πρώτη καί κατεξοχήν, Τόν ἔζησε Ἐκείνη, λυτρώθηκε Ἐκείνη, σώθηκε Ἐκείνη, θεώθηκε Ἐκείνη ἐν Χριστῷ. Πρώτη καί κατεξοχήν Ἐκείνη ἔγινε χαρμοσύνη ἄφθαρτη τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων.
Ἀλλά (μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς Χριστολογικῆς σωτηρίας) οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι καί ὅλος ὁ κόσμος γίναμε καί γινόμαστε χαρμοσύνη τοῦ Κυρίου καί χαρμοσύνη τῆς Παναγίας.
Γι᾽ αὐτό κάθε ὁλοκάρδια ἀναφορά μας στήν Παναγία (μέ τίς Παρακλήσεις, μέ τίς πανηγύρεις, μέ τούς Χαιρετισμούς, μέ τό “Ἄσπιλε…”, μέ τό “Ἐξαιρέτως…”, μέ τά βιβλικά καί τά ὑμνολογικά Θεομητορικά Μεγαλυνάρια) εἶναι μιά ὁλοκάρδια ἀναφορά μας συνάμα καί πρός τό Χριστό. Καί “ἀντί νά δίνουμε, ἐμεῖς λαμβάνουμε”.
Λαμβάνουμε εὐωδία Πνεύματος Ἁγίου, εὐωδία ζωῆς αἰωνίου. Γιά νά γίνουμε “Χριστοῦ εὐωδία, ἐν τοῖς σῳζομένοις καί ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις”.
Εἶναι αὐτό πού τό λέμε μέ τά χείλη σάν ἕνα μυριόχειλο “στόμα”, τό λέμε καί μέ τήν καρδιά σάν μιά μυριόκαρδη “ψυχή”: “Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σέ ἀνατίθημι…”!
»Πλήν ὅμως, μέσα στήν παραζάλη τόσων ἀλλοτριώσεων, ἐθιζόμεθα στή λησμοσύνη τῶν σωτηρίων καί στήν ἀλαζονεία τῶν φθειρομένων. Ἔχουμε ὑποστεῖ μιάν ἀβιταμίνωση περί τήν ὁδό καί τήν ἀλήθεια καί τήν ζωή. Τό εἶπα πάλι καί τό ξαναλέω μέ πόνο ψυχῆς: μᾶς εἶχε ἀπομείνει ἡ εὐλογημένη λαογραφία μερικῶν ἑορταστικῶν ἐθίμων, ἀπό τήν ὁποία σήμερα μᾶς ἀποκλείουν, καί ἀρχίζουμε νά ἀπολησμονοῦμε τήν πνευματική ὡραιότητα καί οὐσία τῶν ἑορτασμῶν.

Οἱ λιτανεῖες ἦταν μιά ὁρατή καί ἁπτή πανηγυρική καθιέρωση καί ἀφιέρωση τῶν τόπων μας, τῶν σπιτιῶν μας, τῆς καθημερινότητάς μας στό Θεό τῆς ἀληθινῆς μας πίστεως καί στή Μητέρα τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του καί στούς Ἁγίους τῆς χριστομιμησίας Του. Σταδιακά ἔγιναν συνωστισμός χωρίς πόνο καί κλαυθμό καί προσευχή τῶν λιτανευόντων.
Μόνο τά λιτανευόμενα ἅγια εἰκονίσματα καί ἅγια εὐαγγέλια καί ὁ Σταυρός συνιστοῦσαν “ἄμεσο τρόπο ἀναφορᾶς στό Θεό”, ἐνῶ ἐμεῖς ἁπλά συνοδεύαμε καί φλυαρούσαμε, συνεισφέροντας κυρίως τόν σωματικό κόπο τῆς πορείας καί ταλαιπωρίας.
»Τώρα πού προληπτικά ἀναγκαζόμεθα καί τά ὑστερούμεθα, θυμόμαστε πάλι μέ πόνο ψυχῆς τήν οὐσία μαζί μέ τήν ὀμορφιά τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας λατρείας. Καί φιλοσοφοῦμε πάνω στή ζωή ὡς δῶρο Θεοῦ, στήν ὑγεία ὡς δῶρο Θεοῦ, στήν ἀνθρωπιά ὡς δῶρο Θεοῦ, στήν ἐλεύθερη κι ἀνεμπόδιστη θεία λατρεία ὡς δῶρο Θεοῦ, μετεχόμενο ἀπό ὅλους καί ἀνοικτό σέ ὅλους.

Ἐδῶ ἀκριβῶς πρέπει νά ξαναθυμηθοῦμε ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι μαζικά δικός μας, ἀλλά ἐκκλησιαστικά δικός μας. Δέν ἀποτελοῦμε κομματική ὁμάδα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους. Ἡ Παναγία μας δέν εἶναι μαζικά δική μας, ἀλλά ἐκκλησιαστικά δική μας, τοῦ καθενός καί ὅλων μας.
»Ὁ Κύριος μοιράζεται τόν Ἑαυτό Του ὁλότελα μέ μᾶς μέσα στό ἐκκλησιαστικό Του σῶμα. Καί ἡ Παναγία μας μοιράζεται τόν Ἑαυτό Της ὁλότελα μέ μᾶς μέσα στό ἐκκλησιαστικό σῶμα τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Της.
Μέσα σ᾽ αὐτήν τήν ἁγιοπνευματική χριστολογική ἑνότητα, διαρκῶς καί ἀσιγήτως, ἡ Παναγία μοιράζεται τόν χριστοποιημένο Ἑαυτό Της μέ τό ἐκκλησιαστικό σῶμα. Εὐεργετώντας, ἐλεώντας, παρηγορώντας, ἀφυπνίζοντας, διασώζοντας, ἐμπνέοντας στόν κόσμο τό ἄθλημα τῆς ὑπακοῆς, προσοικειώνοντας τόν κόσμο πρός τόν Υἱό καί Θεό της, δαψιλεύοντας τήν Πλατυτέρα καρδιά Της γεμάτη ἀπό Ἅγιο Πνεῦμα σέ μᾶς τούς πονεμένους καί πενομένους (πού ἐθελοπάσχουμε ὑπαρκτικήν πτωχεία δίχως τή χάρη τοῦ Θεοῦ).
»Πόσο μεγαλόφωνα τό διαλαλεῖ ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική ἐμπειρία καί θεολογία! “Δέν ζοῦσες γιά τόν ἑαυτό σου (λέγει πρός τήν Παναγία), ἀλλά γιά τόν Υἱό σου”!

Καί μέσα σ᾽ αὐτήν τήν ὁλοτελή ἀναφορά Της στόν Κύριο, ἡ Παναγία μας θέλει ἀκοίμητα νά ἐμπερικλείει ὅλον τόν θεόκτιστο καί θεόσωστο κόσμο, ἀγγέλους καί ἀνθρώπους καί τήν ἄλογη φύση. Ἐπιποθεῖ καί δέεται καί μεσιτεύει γιά ὅλους.
Αὐτό πού διατρέχει ὡς ἄμεση θαυματολογική βεβαιότητα ὅλο τό ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο…, αὐτό πού καταγράφεται μέ ἀπόλυτη σιγουριά ἀπό τόν ἀπόστολο Πέτρο ὡς μεταθανάτια δική του ἔγνοια γιά τούς χριστιανούς… (Β΄ Πέτρ. 1:15), αὐτό ἰσχύει ἀπόλυτα γιά τήν Παναγία μας.
»Δέν ζεῖ οὔτε στό ἐλάχιστο γιά τόν ἑαυτό Της! Ζεῖ τόν Κύριο καί γιά τόν Κύριο. Ζεῖ τήν Ἐκκλησία καί γιά τήν Ἐκκλησία, ζεῖ καί γιά τόν κόσμο τόν δυνάμει Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός, τό ὁποῖο φανερώθηκε καί φανερώνεται ὡς ἄκτιστος φωτισμός μας. Εἶναι ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, πού ἀποκαλύφθηκε καί ἀποκαλύπτεται ὡς ἀνάσταση καί ζωή μας. Εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, πού ἐνανθρώπησε καί προσφέρεται ὡς ὁ Θεάνθρωπός μας.
»Ἀλλά καί ἡ Παναγία δέν παύει νά προσφέρει τόν ἑαυτό Της. Προσφέρεται πανευεργετικά διαρκῶς καί ἀκατάπαυστα στόν κόσμο καί μᾶς προσκαλεῖ ἀσίγητα μέ τή δική Της Μητρική πνευματική στοργή.
Μᾶς συγκαλεῖ καί μᾶς ὁδηγεῖ νά ἀπολάβουμε τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Νά προσδεχθοῦμε καί νά σεβαστοῦμε ἀλώβητη τή σωτηρία μέ τή δική Της προστασία.
Νά ἀπολάβουμε τή διάσωση ἀκόμη καί τῶν καθημερινῶν ἐπιβιωματικῶν μας συνθηκῶν. Γι᾽ αὐτό καί τόσες μέρες σάν ἀπό ἕνα στόμα καρδιοψέλναμε καί λέγαμε στήν Παναγία μας: «Καί ποῦ λοιπόν ἄλλην εὑρήσω ἀντίληψιν; Ποῦ προσδράμω; Ποῦ δέ καί σωθήσομαι; Τίνα θερμήν ἕξω βοηθόν, θλίψεσι τοῦ βίου καί ζάλαις οἴμοι κλονούμενος; Εἰς σέ μόνην ἐλπίζω καί θαρρῶ καί καυχῶμαι καί προστρέχω τῇ σκέπῃ σου, σῶσόν με».
»Καί (ὡσάν νά ντραπήκαμε, πού ἀποζητούσαμε τήν Παναγία μας μόνο γιά τίς καθημερινές ἐπίγειες μέριμνες) αὐτό τό τριήμερο τοῦ Δεκαπενταυγούστου ἀποφασίσαμε ἀπό φιλότιμο καί ἀγάπη καί λαχτάρα νά θεολογήσουμε γιά τήν Παναγία μας.
Ἀντί νά κυττάζουμε τί θά ἀποκομίσουμε ἀπό τήν Παναγία στίς ἀτομικές μας ἀνθρώπινες, ἐπίγειες, πρόσκαιρες ἀνάγκες, στρέφουμε τώρα τό βλέμμα στήν ἄφθαρτη ἐνθεωμένη ὡραιότητά Της.

Τήν ὑμνολογοῦμε γι᾽ αὐτό πού εἶναι. Τήν ὑμνολογοῦμε γι᾽ αὐτό πού ἔγινε καί ὑπερέγινε στήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ Της.
Τήν ὑμνολογοῦμε γι᾽ αὐτό πού θά παραμένει στήν ἄφθαρτη ἄκτιστη βασιλεία Του. Τήν ὑμνολογοῦμε ὡς τό μέγα ἀνθρώπινο καί ὑπερανθρώπινο θαῦμα, ἡ ὁποία δέχθηκε καί ὑποδέχθηκε καί ὑπηρέτησε τό σωτήριο θαῦμα τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως.
“Αἱ γενεαί πᾶσαι μακαρίζομέν σε, τήν μόνην Θεοτόκον. Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί, Παρθένε ἄχραντε. Παρθενεύει γάρ τόκος, καί ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετά τόκον παρθένος καί μετά θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν σου”.
Γιά ὅλα αὐτά ἄς λαλεῖ ἡ καρδιά μας καί ἡ ζωή μας διαρκῶς μιά μικρή ὑμνολόγο φράση ἀπέραντης εὐγνωμοσύνης: “Σέ προσκυνῶ, Παναγία μου”!

Γουμένισσα, Δεκαπενταύγουστο 2020
Εὐχετικῶς
ὁ Μητροπολίτης σας
†Ὁ Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

[toula]

"η τελευταία επίσκεψη του πειρασμού"- λέγεται πειρασμός γιατί παράγει ΠΕΙΡΑ (εμπειρία) στον δοκιμαζόμενο.

Εορτάζει το αγαπημένο παιδί της ΠΑΝΑΓΙΑΣ από την Αγιοτόκο Πάρο της Εκατονταπυλιανής που με τους ασκητικούς ιδρώτες του διέσωσε και καρποφόρησε το Πατερικό Ασκητικό φρόνημα στο Περιβόλι της δια των αγίων πνευματικών του τέκνων βλ. του Οσίου πατρός ημών Εφραίμ του Κατουνακιώτη , του Οσίου Γέροντος Εφραίμ του Αριζονίτη , του Οσίου ημών πατρός Ιωσήφ του Βατοπαιδινού και τόσων άλλων.
Εορτάζει ο Παγκόσμιος Πατέρας των αγίων πατέρων μας δώρο της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ στους χαλεπούς καιρούς μας που τα άγια πειράζονται για να γίνουν πιο ΑΓΙΑ και πεντακάθαρα, εορτάζει ο Όσιος ημών πατήρ Ιωσήφ ο Ησυχαστής που τον παρέλαβε η Κυρία ΘΕΟΤΟΚΟΣ ημέρες της εορτής της Κοιμήσεως ΤΗΣ.
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Τὴν παραμονὴν τῆς κοιμήσεώς του -14 Αὐγούστου 1959- ἐπέρασε νὰ τὸν ἴδη ὁ κ. Σχοινᾶς ἀπὸ τὸν Βόλον· ἦσαν γνώριμοι πολύ.
- Τί κάμετε, τοῦ λέγει, πῶς ἔχει ἡ ὑγεία σας;
- Αὔριον, Σωτήρη, ἀναχωρῶ διὰ τὴν αἰώνιαν πατρίδα. Ὅταν ἀκούσῃς τὶς καμπάνες, νὰ ἐνθυμηθῆς τὸν λόγον μου.
Τὸ βράδυ εἰς τὴν ἀγρυπνίαν τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας ὁ Γέροντας συνέψαλλε ὅσον ἠδύνατο μὲ τοὺς πατέρας. Εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν τὴν ὥραν ποὺ ἐκοινώνησε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια εἶπε· «ἐφόδιον ζωῆς αἰωνίου».
Ξημέρωσε 15η Αὐγούστου. Ὁ Γέροντας κάθεται στὴν μαρτυρική του πολυθρόνα στὴν αὐλὴ τοῦ ἡσυχαστηρίου μας. Περιμένει τὴν ὥραν καὶ τὴν στιγμήν. Εἶναι σίγουρος διὰ τὴν πληροφορίαν ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ἡ Παναγία μας, ἀλλὰ βλέποντας τὴν ὥραν νὰ περνᾶ καὶ τὸν ἥλιον νὰ ἀνεβαίνη τοῦ ἔρχεται κάτι ὡσὰν στενοχώρια, ὡσὰν ἀγωνία διὰ τὴν βραδύτητα.
Εἶναι ἡ τελευταία ἐπίσκεψις τοῦ πονηροῦ. Μὲ φωνάζει καὶ μοῦ λέγει: «Παιδί μου, γιατί ἀργεῖ ὁ Θεὸς νὰ μὲ πάρη; Ὁ ἥλιος ἀνεβαίνει καὶ ἐγὼ ἀκόμη εἶμαι ἐδῶ!». Βλέποντας ἐγὼ τὸν Γέροντά μου νὰ λυπῆται καὶ σχεδὸν νὰ ἀδημονῇ, τοῦ λέγω μὲ θάρρος: «Γέροντα μὴ στενοχωρῆστε, τώρα ἐμεῖς θὰ κάνωμε εὐχὴ» καὶ θὰ φύγετε».

Ἐσταμάτησαν τὰ δάκρυά του. Οἱ πατέρες, ὁ καθένας τὸ κομποσχοίνι του καὶ ἔντονον τὴν εὐχήν. Δὲν ἐπέρασε ἕνα τέταρτο καὶ μοῦ λέγει: «Κάλεσε τοὺς πατέρες νὰ βάλουν μετάνοιαν, διότι φεύγω». Ἐβάλαμε τὴν τελευταίαν μετάνοιαν. Ἔπειτα ἀπὸ λίγο ἐσήκωσε τὰ μάτια του ὑψηλὰ καὶ ἔβλεπε ἐπιμόνως ἐπὶ δυὸ λεπτὰ περίπου. Κατόπιν γυρίζει καὶ πλήρης νηφαλιότητος καὶ ἀνεκφράστου ψυχικοῦ θάμβους μᾶς λέγει:
«Ὅλα ἐτελείωσαν, φεύγω, ἀναχωρῶ, εὐλογεῖτε!» Καὶ μὲ τὶς τελευταῖες λέξεις ἔγειρε τὸ κεφάλι του δεξιά, ἀνοιγόκλεισε δυὸ τρεῖς φορὲς ἤρεμα τὸ στόμα καὶ τὰ μάτια, καὶ αὐτὸ ἦταν. Παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Ἐκείνου, τὸν ὁποῖον ἐπόθησε καὶ ἐδούλευσεν ἐκ νεότητος.
Θάνατος ὄντως ὁσιακός. Εἰς ἡμᾶς ἐσκόρπισε ἀναστάσιμον αἴσθησιν. Ἐμπροστά μας εἴχαμε νεκρὸν καὶ ἥρμοζε πένθος, ὅμως μέσα μας ἐζούσαμε ἀνάστασιν. Καὶ τοῦτο τὸ αἴσθημα δὲν ἔλειψε πλέον· μὲ αὐτὸ συνοδεύεται ἔκτοτε ἡ ἐνθύμησις τοῦ ἀειμνήστου ἁγίου Γέροντος».
Ἡ διδασκαλία του περιέχεται εἰς ἑξηνταπέντε ἐπιστολάς, τὰς ὁποίας ἔχει ἐκδόσει ἡ Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου. Εἰς αὐτὰς φαίνεται καθαρά, ὅτι εἶναι συνεχιστὴς καὶ ἐκφραστὴς ὅλης τῆς νηπτικῆς παραδόσεως.
Ὁ ἐμπειρικὸς τρόπος τῆς ζωῆς του ἔδειξε ἐφηρμοσμένην ὅλην τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Τὰ κύματα τῆς θείας χάριτος πλημμύριζαν τὴν ψυχήν του καὶ ὁ νοῦς του ἡρπάζετο εἰς θεωρίαν. Ἦτο κάτοχος τοῦ ἀκτίστου φωτὸς καὶ ἄριστος διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς.
Ὅλος ὁ βίος του εἶναι ἕνα πνευματικὸν συναξάρι ποὺ θυμίζει τοὺς παλαιοὺς ἀσκητὰς τῆς ἐρήμου. Τοὺς ἀγώνας του μὲ τὰ δαιμόνια οὔτε νὰ τοὺς ἀκούσῃ κανεὶς δὲν τολμᾶ σήμερα. Ἦταν ἀνδρεῖος πολεμιστὴς ἐναντίον τῶν παθῶν καὶ ἐβίαζε τὸν ἑαυτόν του εἰς ἀφάνταστον βαθμόν. Ἀπέκτησε πολλὴν καθαρότητα καὶ ἁγνότητα ψυχῆς καὶ σώματος καὶ εἶχε ὡς παράδειγμα πάντα τὴν Παναγία μας. Ἔγραφε σὲ μία ἐπιστολή: «Δὲν ἠμπορῶ νὰ σᾶς περιγράψω πόσον ἀρέσκει ἡ Παναγία μας τὴν σωφροσύνην καὶ τὴν καθαρότητα. Ἐπειδὴ Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἁγνὴ Παρθένος, δι᾿ αὐτὸ καὶ ὅλους τοιούτους θέλει καὶ ἀγαπᾶ».

Ὁ ἀείμνηστος Γέρων Ἰωσὴφ ἐπέρασε ὅλα τὰ στάδια τῆς πνευματικῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς τελειώσεως. Ἐγνώρισε ὅλα τὰ θεῖα χαρίσματα αὐτῶν τῶν καταστάσεων.
Ἔγινε ἔμπειρος πνευματικὸς ὁδηγός, διακριτικὸς καὶ ἀπλανὴς ὁδηγὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς· δι᾿ αὐτὸ ἔγραφε: «ἀναγκάζομαι νὰ ἀνοίγω τοὺς αὔλακας εἰς τὸν κόσμον· καθότι ὑπάρχει ἐλπὶς νὰ δεχθοῦν τὸν λόγον ψυχαὶ καθαραὶ καὶ εἰς ἐμὲ νὰ γίνῃ ὠφέλεια ὁ μισθὸς τῆς ἀγάπης. Λοιπὸν ἀκούσατέ μου τοὺς λόγους, χαρίσατέ μου τὰς ἀκοάς...». Ἡ ζωή του καὶ ἡ διδασκαλία του εἶναι μιὰ ὀρθόδοξη ἐμπειρικὴ θεολογία.
Ἀπὸ πνευματικὴν ὑπακοὴν εἰς τὸν ἅγιον αὐτὸν Γέροντα, τὸν παπποῦν μας, ὀφείλομεν νὰ ἐκτελοῦμεν τὶς συμβουλές του, διὰ νὰ συνεχίζεται καὶ σήμερα ἡ νηπτικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ παράδοσις εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ νὰ εὐαρεστῆται καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, τῆς ὁποίας τὸ περιβόλι ὡς ἀνάξιοι κατοικοῦμεν.
πηγή https://www.saint.gr/322/saint.aspx

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α ́. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν ψυχὴν ἐκκαθάρας συντόνοις σκάμμασι, σκληραγωγίᾳ, νηστείᾳ, ἀδιαλείπτῳ εὐχῇ, ἀγρυπνίᾳ καὶ πεντάδος τῶν αἰσθήσεων θεοφρουρήτῳ φυλακῇ ἄρτι, μάκαρ Ἰωσήφ, ἀπῆλθες Χριστῷ συνεῖναι, Ὃν δυσωπεῖς ὑπὲρ πάντων, Ἡσυχαστά, νῦν εὐφημούντων σε.
Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α ́. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἡσυχίαν φιλοῦντα, προσευχὴν ἀδιάλειπτον, σιωπήν, ἀμεριμνισίαν, νῆψιν καὶ κακοπάθειαν τιμήσωμενθεόπνουν Ἰωσήφ, ὡς Ἄθωνος νεόφωτον φανόν, καὶ ἀλείπτην μονοτρόπων πρὸς Φωτοδότου θέαν ἀνακράζοντες· Δόξα, τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα, τῷ σὲ στεφανώσαντι ,δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἡμῖν πρέσβυν ἀκοίμητον.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ ́. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Τὸν σπηλαιώτην Ἰωσὴφ ἐγκωμιάσωμεν, Ἡσυχαστὴν ὡς ἀφανῆ καὶ ταπεινόφρονα, ἐργασάμενον ἐν ὄρει εὐχὴν τοῦ Ἄθω νοερὰν ἀδιαλείπτως καὶ γενόμενον μονοτρόπων ὑφηγήτορα πρὸς θέωσιν πόθῳ ψάλλοντες· Χαίροις, Πάτερ ἰσάγγελε.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις, νήσου Πάρου σεπτὸς βλαστός, χαίροις, ὄρους Ἄθω ἐνδιαίτημα, Ἰωσήφ, χαίροις, ὑφηγῆτορ διαγωγῆς ἀμέμπτου, εὐχῆς ἀδιαλείπτου, μάκαρ, καὶ νήψεως.
Ὁ Οἶκος
Ἄγγελος ἐν τῷ Ἄθῳ,Ἰωσήφ, ἀνεδείχθης, σεπτὲ Ἡσυχαστά, φωτοφόρος, κατὰμέθεξιν ὁ θεωθείς, ταπεινοφροσύνης, προσευχῆς, νήψεως καὶ ἀκτησίας κόσμημα· διό σοι ἐν χορῷ βοῶμεν·
Χαῖρε, Λευκῶν τῶν ἐν Πάρῳ γόνος·
χαῖρε, ἠθῶν τῶν ἀμέμπτων φάρος.
Χαῖρε, δυσπροσίτου σπηλαίου ὁ ἔνοικος·
χαῖρε, νυχθημέρου ἀγῶνος ὁ πρόβολος.
Χαῖρε, εὖχος ταπεινώσεως ἄκρας καὶ ὑπακοῆς·
χαῖρε, στῦλος ἀδιάσειστος ἐν Χριστῷ καινῆς ζωῆς.
Χαῖρε, ἀδιαλείπτου προσευχῆς ὁ ἐργάτης·
χαῖρε, τοῦ Ζωοδότου συμπαθείας ἐπαίτης.
Χαῖρε, βαλβὶς ἐνθέου ἀσκήσεως·
χαῖρε, πυξὶς ἀζύγων θεώσεως.
Χαῖρε, Χριστὸν ἀρεταῖς ὁ εὐφράνας·
χαῖρε, ἐχθρὸν νοητὸν ὁ συντρίψας·

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com

[toula]

Να ευχαριστείς τον Θεό για τον πειρασμό σου

Μόνο ένα να προσέξεις, με συμβούλεψε ο Όσιος Πορφύριος. Να ξεκαθαρίζεις τις σκέψεις σου, που από την πολλή σου ευαισθησία πιέζεσαι και θλίβεσαι. Να τις διώχνεις, να μην παραμένουν.
Να αγαπάς τους πειρασμούς που έρχονται και δεν θα ταράζεσαι, ούτε θα θλίβεσαι. Να αγαπάς πολύ όλους τούς αδελφούς το ίδιο. Να αγαπάς πολύ τον Γέροντα. Ένας Γέροντας,ένας Χριστός.
– Πως θα αγαπήσω τους πειρασμούς και τις δυσκολίες;
– Είναι μεγάλη ιστορία αυτή. Έχει τους τρόπους της. Άμα μπει ο Χριστός στην καρδιά, τή γεμίζει με τήν αγάπη Του. Τότε δέν υπάρχει «μη τούτο, μη εκείνο, μη, μη…». Μόνο αγάπη… Πάνω απ’ όλα η Αγάπη.
Τα μη ήσαν προ Χριστού. Τα κατήργησε ο Χριστός. Έφερε τήν Αγάπη. Παράδεισος είναι η ζωή του Χριστού, η υπακοή, η ταπείνωση.
Να ευχαριστείς τον Θεό για τον πειρασμό σου
Και κάποιος άλλος που είχε πρόβλημα αρκετά σοβαρό και πήγε και το είπε στόν Όσιο Πορφύριο, του λέει, αφού ήταν ανθρωπίνως άλυτο: «Άκου, παιδί μου, σου εμπιστεύθηκε ο Θεός ένα μικρό πειρασμό, μια μικρή δυσκολία, ένα προβληματάκι…
Κι εσύ αντί να χαρείς γι’ αυτό που σου εμπιστεύτηκε, κάθεσαι και στενοχωριέσαι; Πες, Χριστέ μου, νά είναι ευλογημένο! Αφού επέλεξες εσύ αυτό, ή η αδυναμία μου όρισε αυτό και εσύ το ανέχεσαι, να είναι ευλογημένο… Και ευχαριστώ, Θεέ μου».
Ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ στην θλίψη και στον πόνο.

Κάποτε ήταν ένα παιδάκι που το πείραζαν τα άλλα παιδιά, γιατί ήτανε λίγο αδύνατο, λίγο ντροπαλό κ.λπ. Καί στενοχωριότανε και πονούσε. Πήγαινε στο σπίτι κι έκλαιγε. Παραπονιότανε στη γιαγιά -η μητέρα του είχε πεθάνει. Η γιαγιά ήτανε πιστή.
Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου, του έλεε, να ευχαριστείς τον Θεό και γι’ αυτό και για όλα.
Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τα καλά λογάκια όταν πέφτουν στην ψυχή, μένουν, να ξέρετε.
Σιγά-σιγά καλλιεργούνται, καρποφορούν και βγαίνουν.

Από το βιβλίο «Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου», σσ. 207-208
askitikon

[toula]

Έχεις συνεχή θλίψη
κι αυτό, παιδί μου, δεν είναι καλό.
Πρόσεξέ το.
Ο Θεός θέλει να είμαστε γεμάτοι από χαρά,
δεν τη θέλει τη θλίψη.
Να προσεύχεσαι, όσο μπορείς.
Έστω κι αυτό το λίγο, το ακούει ο Θεός.
Δεν αξίζει για τίποτα στον κόσμο να θλίβεσαι.
Το ξέρεις αυτό;
Να χαίρεσαι, μανούλα μου..
Και να μη στενοχωριέσαι,
να μη ζαλίζεσαι για πράγματα που δεν είναι στη δικαιοδοσία σου...

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης

[toula]

«Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα.
Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό.
Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό»

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

[toula]

Θαυμαστό γεγονός από τον βίο του οσίου πατρός ημών Αθανασίου Χαμακιώτου!
(Μνήμη σήμερα 17 Αυγούστου)

Ένα ανδρόγυνο είχαν στα νιάτα τους πνευματικό τον Γέροντα. Έφυγαν όμως για το εξωτερικό και έχασαν την επικοινωνία μαζί του. Πέρασαν 20 χρόνια όταν ένα απόγευμα βρέθηκαν σε μικρό παρεκκλήσι στο κέντρο της Αθήνας. Άναψαν κερί και είδαν ένα γέροντα ιερέα να κάνει μόνος του τον Εσπερινό. Κοίταξαν καλύτερα και διαπίστωσαν πώς ο ιερέας ήταν ο πάτερ Αθανάσιος. Χάρηκαν και είπαν:
- Ας μείνουμε στον εσπερινό να δούμε τον πατέρα Αθανάσιο, που έχουμε τόσα χρόνια να τον συναντήσουμε. Ο εσπερινός τελείωσε. Περίμεναν να βγει ο γέροντας αλλά τίποτα. Απευθύνθηκαν στη νεωκόρο.
- που είναι ο παππούλης που έκανε τον Εσπερινό; η νεοκώρος τους κοίταξε παράξενα.
- Ποιος παπούλης και ποιος εσπερινός...
- Μα τώρα δεν έκανε Εσπερινό ο πάτερ Αθανάσιος;
- ο εφημέριος Δεν ήρθε σήμερα, ούτε λέγεται πάτερ Αθανάσιος!
Οι άνθρωποι απόρησαν. Ο σύζυγος κατευθύνθηκε προς το ιερό. Δεν υπήρχε κανείς μέσα, ούτε είχε άλλη πόρτα εξόδου.
Έφυγαν προβληματισμένοι και μετά από λίγες μέρες επισκέφτηκαν τη Νερατζιώτισσα. Εκεί τους πληροφόρησαν ότι ο γέροντας έχει κοιμηθεί αρκετά χρόνια πριν και ότι ο τάφος του βρίσκεται στη Μονή Φανερωμένης! Κατάπληκτοι ανέβηκαν στη Ροδόπολη, προσκύνησαν με συγκίνηση τον τάφο του πνευματικού πατέρα τους, που δεν τους ξέχασε και διηγήθηκαν στις μοναχές το θαυμαστό γεγονός που έζησαν...

(Τα χαρτιά του Γέροντος Αθανασίου είναι στο Πατριαρχείο προς έγκριση για αγιοκατάταξη)