"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Μικρές καθημερινές ιστορίες, μεγάλα προσωπικά δράματα

Πού βάζει τα «άπλυτά» της η κοινωνία; Στα ιδρύματα, στους δρόμους, στα πάρκα, στις υποβαθμισμένες γειτονιές. Τα συμπεράσματα των στατιστικών μετρήσεων είναι αποκαλυπτικά. Κάτω από το όριο της φτώχειας ζουν 2.165.107 άτομα. H Εθνική Στατιστική Υπηρεσία κατέγραψε στις αρχές του έτους 523.843 ανέργους (11,2%) - η ανεργία που άφησαν πίσω τους οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έχει μετρηθεί ακόμη. Εκτιμάται ότι 80.000 άτομα είναι χρήστες ναρκωτικών ουσιών στις ηλικίες από 5 ως 64 ετών. Περίπου 3.000 τοξικομανείς περιμένουν να ενταχθούν σε προγράμματα απεξάρτησης. Κάθε χρόνο 4.500 κακοποιημένα παιδιά καταγράφονται στις επίσημες στατιστικές. Κάποια από αυτά καταλήγουν στον δρόμο ή σε ιδρύματα. Υπολογίζεται ότι οι άστεγοι μόνο στην Αθήνα είναι 7.000 άτομα.

Το 1/5 του πληθυσμού της χώρας οδηγείται στο περιθώριο και στον κοινωνικό αποκλεισμό, σύμφωνα με τα προκαταρκτικά στοιχεία της έρευνας «Αριστεία στα ερευνητικά πεδία Φτώχεια, Αποκλεισμός και Κοινωνικές Ανισότητες» του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (EKKE) και της ΕΣΥΕ. Οι κοινωνικές ανισότητες σε μεγάλο βαθμό αναπαράγονται από γενιά σε γενιά και η οικονομική ανέχεια διαιωνίζεται με την υποεκπαίδευση και τα προβλήματα υγείας του πληθυσμού.

* Τραγικές ιστορίες

Κάθε ψηφίο της στατιστικής μέτρησης κρύβει πίσω του μια τραγική ανθρώπινη ιστορία. Το οδοιπορικό στον τρίτο κόσμο της Αθήνας - ή στον τέταρτο κόσμο, κατά τους κοινωνιολόγους - δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι άνθρωποι προσεγγίζονται δύσκολα, είναι απέλπιδες, απογοητευμένοι, αδιάφοροι, πολλοί έχουν ψυχολογικά προβλήματα, άλλοι αισθάνονται ντροπή να βγάλουν τα του οίκου τους προς τα έξω. Οι περισσότεροι είναι εχθρικοί με όποιον επιχειρεί να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της καθημερινότητάς τους. Κάποιοι ζητούν χρήματα, «έχουν έρθει κι άλλοι σαν εσένα. Τι θα βγάλω αν σου μιλήσω;». Αλλοι, όπως η Σοφία, μια τσιγγάνα 17 ετών, έγκυος στο δεύτερο παιδί της, η οποία πουλάει λουλούδια τα βράδια, δεν φαντάζονται ότι υπάρχει άλλος κόσμος.

H ίδια μεγάλωσε δουλεύοντας στους δρόμους και το όνειρό της είναι «να μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά, να μπουν στη δουλειά, να με βοηθάνε. Δεν αντέχω άλλο, κουράστηκα». Παιδιά όπως η Αριστέα, που στα 16 τους «αποφασίζουν να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους», που καταγγέλλουν τους γονείς τους για κακομεταχείριση. Φρεσκοαποφυλακισθέντες, σαν τον Γιάννη, χωρίς λεφτά και στέγη, που κουράστηκαν να ζουν από τη φιλανθρωπία, ή πρώην χρήστες σαν την Αργυρώ, η μόνη πηγή εσόδων της οποίας είναι οι κάρτες που ζωγραφίζει και πουλάει.

* O σκοτεινός κόσμος

Γύρω από τα στολισμένα πολυκαταστήματα του κέντρου της Αθήνας και του Πειραιά στριφογυρίζει ένας σκοτεινός κόσμος που το μόνο που μπορεί να καταναλώσει άνετα είναι η ίδια του η ζωή. Φτωχοί Ελληνες, ακόμη πιο φτωχοί μετανάστες, άστεγοι, τοξικομανείς, αλκοολικοί, ανήλικοι που προσπέρασαν την παιδική ηλικία, τσιγγάνοι, παραβάτες του νόμου, θηράματα στη ζούγκλα του κοινωνικού περιθωρίου, το οποίο έχει τους δικούς του κανόνες.

Στην πλατεία Ομονοίας ο Δήμος Αθηναίων μοιράζει κάθε ημέρα 400 μερίδες φαγητού, συχνά όμως συγκεντρώνονται περισσότερα από 900 άτομα για να φάνε. Στην ίδια περιοχή μοιράζει φαγητό και η Κιβωτός Αγάπης, της Εκκλησίας. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με 40 μερίδες και τώρα έχει ξεπεράσει τις 60, χώρια οι 3.000 μερίδες φαγητού που σερβίρονται κάθε ημέρα στις ενορίες. Από αυτά τα συσσίτια τρέφονται όλο και περισσότεροι φτωχοί Ελληνες, οι οποίοι όμως προτιμούν να παίρνουν το φαγητό μαζί τους στο σπίτι.

* Τα αιτήματα της ενορίας

Αν οι οικογένειες αυτές στερούνται το φαγητό, είναι σίγουρο ότι στερούνται και πολλά άλλα πράγματα. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν αυξηθεί πολύ τα αιτήματα στις ενορίες για πληρωμή λογαριασμών νερού, ηλεκτρικού ρεύματος, κοινοχρήστων, νοσηλίων και φαρμάκων (σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, ένα στα 50 ελληνικά νοικοκυριά, το 2,17%, φθάνει σε σημείο χρεοκοπίας όταν ένα μέλος του αντιμετωπίζει ένα σοβαρό ή ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας). Είναι ενδεικτικό ότι στον ναό του Αγ. Κωνσταντίνου, στην Ομόνοια, τα αιτήματα για οικονομική συνδρομή από περίπου 10 τον μήνα που ήταν τα προηγούμενα χρόνια έφθασαν τώρα τα 30-40 ημερησίως. Αρκετοί από αυτούς που ζητούν οικονομική βοήθεια είναι ηλικιωμένοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, χωρίς οικογένεια να τους φροντίζει.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Κοινωνικής Πολιτικής του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (EKKE), ένας στους πέντε Ελληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, με το 50% του πληθυσμού να έχει συνολικό εισόδημα μικρότερο από το εισόδημα που έχει το πλουσιότερο 10%. «H φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός και οι κοινωνικές ανισότητες αποτελούν παράγοντες που απειλούν την κοινωνική συνοχή καθώς καταδικάζουν ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών να επιβιώνει με πολλές δυσκολίες και να στερείται βασικά κοινωνικά αγαθά ή υπηρεσίες» επισημαίνει ο κ. N. Φακιολάς, ερευνητής του EKKE.

«Ταυτόχρονα η κατάσταση των φτωχών ή "νεόπτωχων" νοικοκυριών επιβαρύνεται με έναν ιδιότυπο κοινωνικό στιγματισμό καθώς συχνά τα μέλη τους θεωρούνται αποκλειστικά υπεύθυνα για τη δυσμενή κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Στην καλύτερη περίπτωση γίνεται ένας άνισος επιμερισμός ευθυνών εις βάρος των κοινωνικά αποκλεισμένων για την έξαρση των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων ή διαφόρων μορφών παραβατικότητας. Παράλληλα οι φτωχοί και κοινωνικά αποκλεισμένοι δεν διαθέτουν πολιτική δύναμη ή μηχανισμούς άμυνας για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις σοβαρές αυτές επιβαρύνσεις».

H κυρία Αικατερίνη Κατσαμπέ-Μαρνέρη, αρμόδια δημοτική σύμβουλος για τους αστέγους, έχει ιδία αντίληψη αυτών των φαινομένων. Ο Δήμος Αθηναίων ψάχνει εδώ και έναν χρόνο να νοικιάσει ένα κτίριο όπου θα μεταφέρει και θα αναπτύξει τις υπηρεσίες για τους αστέγους από το Σεράφειο. Εξι κτίρια βρέθηκαν, οι τοπικές κοινωνίες ξεσηκώθηκαν και ματαίωσαν τον προγραμματισμό του δήμου. Το τελευταίο κρούσμα, στον Βοτανικό. «Θα κλέβουν, θα βρωμίζουν, θα βιάζουν. Μας φέρατε τα σκυλιά (το δημοτικό κυνοκομείο), δεν θα μας φέρετε και τους αστέγους τώρα» φωνάζουν οι κάτοικοι.

* H φτώχεια πάει στο... Δημοτικό

Στην Ελλάδα μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας διατρέχουν κυρίως οι ηλικιωμένοι, οι άνεργοι και συνταξιούχοι καθώς και τα μέλη νοικοκυριών με χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης του αρχηγού τους. Ποσοστό 61,5% των οικογενειών με αρχηγό απόφοιτο δημοτικού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ποσοστό 40% των φτωχών νοικοκυριών δηλώνει ότι δεν έχει τη δυνατότητα πληρωμής καυσίμων ή ρεύματος για ικανοποιητική θέρμανση, ενώ δυνατότητα σταθερής θρεπτικής διατροφής έχει το 67,2% των «φτωχών» οικογενειών.

Το 69,92% των «φτωχών» νοικοκυριών καλύπτει με δυσκολία τις καθημερινές ανάγκες, ενώ η κατάσταση της υγείας των μελών τους είναι υποδεέστερη σε σύγκριση με τα άλλα νοικοκυριά. Επισκέπτονται σε υψηλότερο ποσοστό τις υπηρεσίες πρόνοιας, συχνά όμως τα μέτρα κοινωνικής πολιτικής είτε δεν καλύπτουν αποτελεσματικά τις ανάγκες τους είτε αξιοποιούνται από ευπορότερες ομάδες που έχουν δύναμη επιρροής και καλύτερη πρόσβαση. Οι «φτωχοί» επισκέπτονται τις υπηρεσίες άμεσης ανάγκης χωρίς να απολαμβάνουν και την καλύτερη μεταχείριση. Πού καταφεύγουν οι απόκληροι της πόλης;

Στους δήμους, ζητώντας άδεια μικροπωλητή. «Ελάτε μια μέρα στο γραφείο μου να δείτε τι γίνεται» λέει ο κ. Θ. Σκυλακάκης, αντιδήμαρχος στον Δήμο Αθηναίων. «Καλούμαστε να ασκήσουμε προνοιακή πολιτική με τις άδειες μικροπωλητών, οι οποίες είναι συγκεκριμένες. Είναι 100.000 και η πραγματική τους τιμή, ανάλογα με το πόστο, κυμαίνεται από 2.000 ως 3.000 ευρώ τον μήνα». H ενοικίασή τους προφανώς έχει πολλαπλάσια αξία.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ
«Δεν αντέχω άλλο, κουράστηκα!»
Υπολογίζεται ότι οι άστεγοι μόνο στην Αθήνα είναι 7.000

* Είναι πενήντα χρόνων, με γυναίκα και παιδί. Πήγε έξι μήνες φυλακή για 200.000 δραχ
μές. Διαλύθηκε η ζωή του.

* Από τα 11 της έπεσε στα ναρκωτικά. H μάνα της την έδιωξε από το σπίτι. Τώρα κοιμάται όπου βρει. Ενα παιδί χωρίς χθες αλλά και χωρίς αύριο.

* Ηρθαν από τις χώρες τους με χίλια βάσανα για μια ελπίδα ζωής. Κατάντησαν ναυάγια χειρότερα από αυτά που άφησαν πίσω τους.

* Τώρα, στο τέλος της ζωής τους, καταφεύγουν στα ομαδικά συσσίτια για ένα κομμάτι ψωμί ή στον παπά της ενορίας για να πληρώσουν το ηλεκτρικό και τα κοινόχρηστα.

Αστεγοι, ναρκομανείς, ζητιάνοι, άποροι, αποφυλακισμένοι, μετανάστες, χαμηλοσυνταξιούχοι, γέροι που έμειναν μόνοι, νέοι χωρίς αύριο και προοπτική, γειτονιές χωρίς ελπίδα αποτελούν τον «Τρίτο Κόσμο» μιας πρωτεύουσας που πριν από λίγους μήνες έβαλε τα καλά της για να υποδεχτεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επτά χιλιάδες άστεγοι κάτω από το στέγαστρο του Καλατράβα.

Το ένα πέμπτο της κοινωνίας μας ζει χονδρικά σε συνθήκες πραγματικού κοινωνικού αποκλεισμού. Δίπλα στα στολισμένα μαγαζιά και τους καινούργιους δρόμους, στις προκλητικές διαφημιστικές μαρκίζες και τη λάμψη των νέων υποδομών, στο περιθώριο μιας κοινωνίας που προοδεύει και εκσυγχρονίζεται, ψευτοζεί ένας ολόκληρος κόσμος που καθημερινά βυθίζεται στην απόγνωση και στην απελπισία. Σε αυτόν τον κόσμο θέλει από σήμερα «Το Βήμα» να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας και τους προβολείς του ενδιαφέροντος.

Οχι μέσα από αριθμούς αλλά μέσα από τους ίδιους τους ανθρώπους. Μικρές, καθημερινές ιστορίες. Μεγάλα, προσωπικά δράματα. Ανδρες, γυναίκες και παιδιά που κινούνται γύρω μας σχεδόν αόρατοι, ενδεχομένως απαρατήρητοι, σίγουρα απροστάτευτοι. Ανδρες, γυναίκες και παιδιά που ούτε καν μετέχουν στην κοινωνία που αποτελούν. Εγκλωβισμένοι σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό και σε μια ζωή χωρίς διέξοδο.

Γιάννης K., 50 ετών
" Εξι μήνες φυλακή για 200.000 δρχ. "

Ο Γιάννης Κ. (φωτογραφία), 50 ετών, μοιάζει σαν ξερόκλαδο που το παρέσυρε ο άνεμος μιας μοίρας κακής. Πριν από έναν χρόνο είχε οικογένεια και δουλειά, είναι οικοδόμος. Σήμερα ζει σε ένα φτωχό ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας, με δαπάνες του «Ονήσιμου», του συλλόγου που βοηθά τους αποφυλακισθέντες, και μόνο έσοδο το έκτακτο επίδομα της Πρόνοιας, 360 ευρώ το δίμηνο. Βρίσκεται σε διάσταση με τη σύζυγό του και επικοινωνεί μόνο τηλεφωνικά με τον 8χρονο γιο του που ζει στη Λευκάδα. Ενα τροχαίο ατύχημα, λίγο μετά την αποφυλάκισή του, του σακάτεψε το πόδι και τον καθήλωσε στην Αθήνα.

«Πηγαίνω στον "Ευαγγελισμό", αλλά είναι όλα δύσκολα. Χρειάζομαι κάποιον να με βοηθάει στη μετακίνηση, στο νοσοκομείο με στέλνουν να κλείσω ραντεβού για εξετάσεις και μου λένε ότι έχουν κενό ύστερα από τρεις και τέσσερις μήνες. Τώρα είπε ο γιατρός να προσέξω γιατί, αν μολυνθεί το πόδι, θα το κόψουν. Αυτό θα είναι το τέλος». Μια ματιά στον περίγυρο και είναι φανερό γιατί ανησυχεί. Στα υποβαθμισμένα σημεία του κέντρου της πόλης δεν επικρατούν οι ιδανικές συνθήκες υγιεινής.

Ο Γιάννης Κ. χρωστούσε 200.000 δρχ., δεν μπόρεσε να επιστρέψει το ποσόν και εξέτισε ποινή έξι μηνών στις αγροτικές φυλακές του Ναυπλίου. «Για να πω την αλήθεια, στο Ναύπλιο η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη. Εγώ όμως ήμουν ράκος. Σκεπτόμουν και το παιδί. Πώς θα νιώθει που είναι ο πατέρας του στη φυλακή; Τι θα του λένε τα παιδιά στο σχολείο;». Μόλις βγήκε, επέστρεψε στη Λευκάδα, η γυναίκα του όμως είχε μια άλλη σχέση και ο Γιάννης Κ. αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αθήνα. «Εψαξα αμέσως για δουλειά. Ευτυχώς, ήταν τα ολυμπιακά έργα και με πήραν αμέσως στην οικοδομή χωρίς να ρωτήσουν τίποτε. Σπίτι δεν είχα και με φιλοξένησε ένας φίλος μου». Ο φίλος είχε ένα μικρό σπίτι στον Κολωνό, όπου στο ίδιο δωμάτιο κοιμόταν το ζευγάρι στο κρεβάτι και ο Γιάννης Κ. σε ένα στρώμα στο πάτωμα. «Τους κουβαλούσα ό,τι μπορούσα. Οταν χτύπησα δεν μπορούσαν να με κρατήσουν άλλο. Ετσι, κατέληξα στον "Ονήσιμο"».

Για φαγητό και ρούχα «ας είναι καλά η Εκκλησία» λέει. H στέγη όμως; Ο «Ονήσιμος» παρέχει μια διευκόλυνση για 2-3 εβδομάδες, που μπορεί να παραταθεί λίγο μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Μετά τι θα γίνει; «Το μόνο που ζητώ είναι ένα μέρος να κοιμάμαι ώσπου να γιατρευτεί το πόδι μου και να γυρίσω στη δουλειά. Κουράστηκα να τρέχω από την Εκκλησία στα ξενοδοχεία». Με αυτή την απειλητική προοπτική στο μυαλό του πήγε στον Δήμο Αθηναίων να ζητήσει μια άδεια μικροπωλητή. «Μου είπαν ότι θα πρέπει να πάρω μέρος στη δημοπρασία και ότι η κάθε άδεια θέλει 2.000 ευρώ».

Σειρά είχε ο ΟΑΕΔ, εκεί πήγε με έναν φίλο του που είχε βρει «μια τρύπα για ψιλικατζίδικο. Ο νόμος λέει ότι πρώτα πρέπει να ανοίξουμε το μαγαζί και μετά να ελέγξουν για την επιχορήγηση. Τους δείξαμε τα επιδόματα της Πρόνοιας, τίποτε δεν έγινε». Εν τω μεταξύ «βλέπω το παιδί να αλλάζει. Το επηρεάζει ψυχολογικά αυτή η κατάσταση. Του μιλάω κάθε μέρα στο τηλέφωνο, αλλά είναι αρκετό; Ξέρετε τι καλό και έξυπνο παιδί είναι; Πρώτος μαθητής. Φοβάμαι μήπως το καταστρέψω. Τώρα μου ζητάει να πάω για τα Χριστούγεννα. Πώς να με δει σε αυτά τα χάλια;». Το βλέμμα του χάνεται στο βρώμικο πεζοδρόμιο απέναντι, όπου δύο τοξικομανείς ζητιανεύουν για τη δόση τους. «Πολλές φορές νομίζω ότι κοιμάμαι και βλέπω εφιάλτη. Θα ξυπνήσω κάποια στιγμή, έτσι δεν είναι;» ρωτά με προσδοκία.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗΣ
Εξάγουμε ανήλικους ναρκομανείς
Παιδιά καταφεύγουν στην Ισπανία επειδή δεν βρίσκουν θέσεις

Ιδωμένο από κοντά το δίκτυο Πρόνοιας στην Ελλάδα έχει πολλές «τρύπες». Υποδομές υπάρχουν, αυτό που λείπει είναι η στελέχωσή τους και ο συντονισμός των υπηρεσιών τους. Διαφορετικά, η εξήγηση ορισμένων φαινομένων είναι εξαιρετικά δυσάρεστη. Οπως το γεγονός ότι οι αρμόδιοι φορείς αναγκάζονται να... «εξάγουν» ανήλικους τοξικομανείς στην Ισπανία για να εισαχθούν (με τη θέλησή τους εννοείται) σε προγράμματα απεξάρτησης, αφού στην Ελλάδα τα αντίστοιχα προγράμματα δεν έχουν θέσεις. Μέχρι στιγμής, πάνω από πέντε ανήλικοι ταξίδεψαν στην πόλη Σανταντέρ της Κανταβρίας, με το ισπανοελληνικό λεξικό στο χέρι, για να ενταχθούν στο RETO, ένα «στεγνό» πρόγραμμα (δηλαδή χωρίς χρήση υποκατάστατων ουσιών) που το λειτουργούν πρώην χρήστες και νυν απεξαρτηθέντες και χριστιανοί. Οι υπεύθυνοι του RETO λένε ότι το πρόγραμμα είναι δωρεάν, οι έλληνες αρμόδιοι γνωρίζουν ότι οι οικογένειες των παιδιών κατέβαλαν περίπου 300.000 ευρώ.

Αλλο προνοιακό παράδοξο. Οι Οργανισμοί Λειτουργίας των κρατικών ιδρυμάτων ανηλίκων προβλέπουν τη φιλοξενία παιδιών ως 4 ετών, από 4 ως 14 ετών και από 18 και άνω. Για την ηλικιακή ομάδα 14-18 ετών, στα δυσκολότερα χρόνια της εφηβείας δηλαδή, κρατική πρόνοια δεν υπάρχει. Πού οδηγεί αυτό; Κάποιοι πρόεδροι ιδρυμάτων, όταν τα περιστατικά είναι βαριά, είτε για να μην «τους μείνουν» όπως λένε είτε για να μη συγκρουστούν με το προσωπικό τους το οποίο δεν επαρκεί, επικαλούνται αναρμοδιότητα. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις και οι σύλλογοι, στην πλειονότητά τους (γιατί υπάρχουν και κάποιοι που δέχονται μόνο άτομα με σοβαρά προβλήματα), δεν ασχολούνται με τέτοια περιστατικά, τα θεωρούν... «κρατικά».

H κυρία Χρυσούλα Μυλωνά, εισαγγελέας Πρωτοδικών και επί τρία έτη (ως τον περασμένο Οκτώβριο που ζήτησε αντικατάσταση) εισαγγελέας Ανηλίκων, έζησε την κατάσταση από μια οπτική γωνία που δεν την «πιάνουν» οι έρευνες. «Το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί τα προβλήματα με τους μετανάστες και με τους Ελληνες που έχουν κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα - πολλοί γονείς τοξικομανείς, αλκοολικοί, με ψυχολογικά ή ψυχιατρικά προβλήματα που ξεσπούν στα παιδιά. Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο έκανα τον σταυρό μου.

Μετά τις 10 το βράδυ δεν έβρισκα δημόσιο κοινωνικό λειτουργό, αναγκαστικά δούλευα με τους εθελοντές των συλλόγων. Αν η περίπτωση του ανηλίκου ήταν δύσκολη, λόγω νοητικών ή κινητικών προβλημάτων ή χρήσης ουσιών άρχιζε το μαρτύριο της εξεύρεσης στέγης φιλοξενίας. Υπήρξαν περιπτώσεις σε κάποια ιδρύματα που οι αρμόδιοι έλεγαν ότι είναι γεμάτοι και μου έκλειναν το τηλέφωνο. Υπό αυτές τις συνθήκες, παρακαλούσα τον Θεό να με βοηθήσει να μην πάρω τη λάθος απόφαση και αδικήσω χωρίς να το θέλω το παιδί» λέει.

Λογικά, για τέτοια περιστατικά η λύση θα έπρεπε να είναι δεδομένη, το Εθνικό Κέντρο Αμεσης Κοινωνικής Βοήθειας (EKAKB). Τρία χρόνια μετά, όπως καταγγέλλει ο σύλλογος των εργαζομένων, «
οι υπηρεσίες του EKAKB λειτουργούν αποσπασματικά και οι μονάδες του δικτύου παροχής άμεσης κοινωνικής βοήθειας αποτελούν στην ουσία "αποθήκες" εξειδικευμένων επαγγελματιών», οι οποίοι απασχολούνται κυρίως στη λειτουργία της τηλεφωνικής γραμμής. Το EKAKB έχει 71 υπαλλήλους αντί για 450 που απαιτούσε ο αρχικός σχεδιασμός.

Παρά τις προσπάθειες δήμων, νομαρχιών και συλλόγων, οι ελλείψεις σε κοινωνικούς λειτουργούς είναι τραγικές. Ενα στοιχείο μόνο αρκεί: Στην Πορτογαλία ξεκίνησε πρόσφατα ένα πρόγραμμα για την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών στις οικογένειες μέσω των δήμων. Στελεχώθηκαν οι αρμόδιες υπηρεσίες και σήμερα αναλογεί ένας κοινωνικός λειτουργός ανά 5.000 κατοίκους. Στην Ελλάδα η αναλογία αυτή είναι ένας κοινωνικός λειτουργός ανά 80.000 κατοίκους. Τη δεκαετία του '60 στόχος ήταν η ιδρυματική περίθαλψη. Τώρα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση γίνεται προσπάθεια να αποφευχθεί η ιδρυματική και η επιδοματική πολιτική και να μένουν τα άτομα στο οικογενειακό τους περιβάλλον ή σε εκπαιδευμένες ανάδοχες οικογένειες.

«Ειδικά σε ό,τι αφορά τα παιδιά, η πολιτική είναι στρεβλή. Οταν υπάρχει πρόβλημα στο σπίτι, ποιος απομακρύνεται; Το παιδί, δηλαδή το θύμα, και όχι ο ενήλικος. Ετσι το παιδί γίνεται δύο φορές θύμα. Ξέρετε πόσο κοστίζει στο κράτος ένα παιδί που μένει σε ίδρυμα; Από 21 ως 27 εκατ. δρχ. τον χρόνο» επισημαίνει ο κ. Δ. Βεζυράκης, πρόεδρος του Συνδέσμου Κοινωνικών Λειτουργών, πρώην πρόεδρος του Ιδρύματος Βρεφών «Μητέρα». Επίσης ο συντονισμός μεταξύ κρατικών φορέων, συλλόγων, φιλανθρωπικών και εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, μη κυβερνητικών οργανώσεων (οι οποίες τώρα πιστοποιούνται) πάσχει. Παραδείγματος χάριν, στο «Μητέρα» υπάρχουν 14 κρεβάτια για άγαμες μητέρες, από αυτά είναι συνήθως πιασμένα 4-5. Δίπλα ακριβώς φτιάχτηκε μια εγκατάσταση του EKAKB με 48 κρεβάτια για άγαμες μητέρες. H πρόταση να χρησιμοποιηθούν για άστεγους απερρίφθη.

Αριστέα M., 16 ετών
" H μητέρα μου με έδιωχνε από το σπίτι "

H σχέση της Αριστέας M. με τη μητέρα της στράβωσε πολύ νωρίς και ο χρόνος δεν τη γιάτρεψε. «Οταν ήμουν μικρή ήταν εντάξει. Μετά άρχισαν τα προβλήματα, στα 11 μου, που ήθελα να φτιάχνομαι. Η μαμά αντιδρούσε πολύ άσχημα και με έδιωχνε από το σπίτι». Το μικρό διαμέρισμα στα Σεπόλια δεν μπορούσε να χωρέσει τα προβλήματα της ανύπαντρης μητέρας, που εργαζόταν ως καθαρίστρια, και της ατίθασης έφηβης κόρης της. «Ποτέ δεν με άκουγε. Πίστευε ό,τι της έλεγαν οι γείτονες, ότι αργώ να γυρίσω το βράδυ και τέτοια.

Εκείνη δούλευε νυχτερινή βάρδια και δεν ήταν στο σπίτι για να με ελέγξει. Αλλά εγώ δεν αργούσα, την ώρα που μου έλεγε». Την πρώτη φορά που εκδιώχθηκε από το σπίτι της η Αριστέα Μ. κοιμήθηκε σε ένα φιλικό σπίτι. Την επόμενη φορά στα παγκάκια. «Δεν φοβόμουν. Πήγαινα σε μέρη που ήξερα. Μετά πήγαινα πιο μακριά, γύρισα όλη την Αθήνα». H Αριστέα Μ. έχει αφαιρέσει πολλά κομμάτια από την ιστορία της, φτιάχνοντας μια σύντομη εκδοχή της πέραν της οποίας δεν επεκτείνεται. H μόνη ένδειξη ότι κάποιες στιγμές η συζήτηση πλησιάζει σε επικίνδυνες περιοχές είναι η ένταση και η μεθοδικότητα με την οποία σκίζει σε απειροελάχιστα κομματάκια την χαρτοπετσέτα που κρατά στα χέρια της.

«Οσο περνούσε ο καιρός με έδιωχνε από το σπίτι για ασήμαντα πράγματα. Επειδή είχα ακουμπήσει ένα ποτήρι στο λάθος μέρος ή γιατί δεν μου άρεσαν τα μακαρόνια. Τότε θύμωνε, έβαζε τα πράγματά μου σε μια σακούλα απορριμμάτων και με πέταγε στο δρόμο». Ο πατέρας της Αριστέας M. ζει σε άλλη πόλη της Ελλάδας. «Με πήγε η μαμά μια φορά για να γνωριστούμε. Εντάξει, συγκινήθηκε. Αλλά τι να το κάνω; Ούτε ξαναενδιαφέρθηκε για μένα. H μαμά μου έλεγε να κάνω κάποιες ενέργειες, αλλά εγώ είμαι περήφανος άνθρωπος. Αν αυτός δεν με θέλει, να τον αναγκάσω;». Υπ' αυτές τις συνθήκες το σχολείο ήταν πολυτέλεια.

«Εμεινα από απουσίες και το παράτησα». Δύο φορές η Αριστέα Μ. έφυγε κρυφά και από την Αθήνα. Τη μία πήγε να βρει τον πατέρα της, «αλλά τον πέτυχα την παραμονή που θα έφευγε με άδεια και δεν μπορούσα να μείνω». Την άλλη φορά έκλεψε το κλειδί της γιαγιάς της και πήγε στη Χίο. «Εκεί δούλεψα σε μια διαφημιστική, μετά λαντζέρισσα. Πάντα ήμουν ανεπτυγμένη για την ηλικία μου και δεν είχα πρόβλημα να βρω δουλειά». Το καλοκαίρι, ανήμερα του Αγίου Πνεύματος, η μητέρα της την έδιωξε για ακόμη μία φορά από το σπίτι για ασήμαντη αφορμή.

Κάνοντας τη συνηθισμένη περιήγηση στους δρόμους, η Αριστέα Κ., στην ηλικία των 16 ετών, αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει κάτι για τον εαυτό της και για τη ζωή της. Θυμήθηκε ότι σε ένα φυλλάδιο με πληροφορίες για το πού μπορεί να ζητήσει βοήθεια, αναφερόταν η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών. «Ηξερα πού είναι το κτίριο. Πήγα στη ΓΑΔΑ και τους είπα ότι δεν έχω πού να μείνω. Κάλεσαν τη μαμά που τους είπε ότι θέλω να φύγω από το σπίτι και ότι αυτή δεν μπορεί να κάνει τίποτα». H Αριστέα Μ. μένει τώρα στο « Χαμόγελο του Παιδιού» και παρακολουθεί ξανά τη B´ Γυμνασίου.

tovima.dolnet.gr

Αχ βρε Νίκο...πως τα καταφερες πάλι να με κάνεις να αισθανομαι ένοχη και συνυπεύθυνη
Αχ ρε Νίκο πως τα καταφερες πάλι να με κάνεις να δακρυσω....

Oι σύγχρονες «Βασιλειάδες» της Eλλάδας
Πρόσφυγες, τοξικομανείς, άστεγοι στο επίκεντρο του φιλανθρωπικού έργου της Eκκλησίας

Tου Nικου Παπαχρηστου

Συσσίτια, οίκοι ευγηρίας, ορφανοτροφεία, ιατρεία, στέγες αναπήρων και ατόμων με ιδιαίτερες ανάγκες αποτελούν τη μαρτυρία αγάπης της Εκκλησίας. Eνα μικρό μέρος του φιλανθρωπικού έργου της, στο οποίο συμμετέχουν κληρικοί και πιστοί με ένα μόνο στόχο: τη στήριξη του πάσχοντος ανθρώπου. Χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς, τα ενοριακά φιλόπτωχα ταμεία της Αρχιεπισκοπής και των Μητροπόλεων προσφέρουν τη βοήθεια και τη συμπαράστασή τους σε όλους όσοι έχουν ανάγκη ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, χρώματος και θρησκείας. Oπως ακριβώς συνέβαινε τον 4ο αιώνα, όταν οι κατατρεγμένοι και οι φτωχοί της Μικράς Ασίας έβρισκαν καταφύγιο στα νοσοκομεία και τα πτωχοκομεία που είχε δημιουργήσει ο Μέγας Βασίλειος, ο πρώτος επίσκοπος που δημιούργησε ένα οργανωμένο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας με την ίδρυση μιας σειράς ιδρυμάτων. Το 368, η «Βασιλειάδα», όπως ονομαζόταν, αποτελούσε το κέντρο της φιλανθρωπίας του Μεγάλου Βασιλείου.

Από τους πρώτους αιώνες, η Εκκλησία ανέπτυξε φιλανθρωπική δραστηριότητα φροντίζοντας τους φτωχούς, τις χήρες, τα ορφανά και τους αναπήρους. Σήμερα, η Εκκλησία συνεχίζει το φιλανθρωπικό της έργο, αλλά και την προσπάθειά της να παρέμβει ουσιαστικά στα προβλήματα που δημιούργησαν οι νέες συνθήκες ζωής και η αποξένωση των ανθρώπων. Οι άστεγοι, τα θύματα των ναρκωτικών, οι κακοποιημένες γυναίκες και οι πρόσφυγες είναι ορισμένες από τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες για τις οποίες η Εκκλησία δείχνει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, το ενδιαφέρον της.

Στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, έπειτα από πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου κ. Χριστόδουλου, λειτουργεί από τον περασμένο Απρίλιο το φιλανθρωπικό κατάστημα «Ταβιθά».

«Η “Ταβιθά” προμηθεύει με ρούχα και υποδήματα τους φτωχούς και τους αστέγους της Αθήνας, τις φυλακές σε όλη την Ελλάδα, αλλά και το κέντρο Παλιννοστούντων στο Λαύριο», σημειώνει ο π. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου, διευθυντής της Χριστιανικής Αλληλεγγύης της Αρχιεπισκοπής. Τους τελευταίους οκτώ μήνες, το κατάστημα προσέφερε περισσότερα από 35.000 τεμάχια ρούχων και υποδημάτων, ενώ περισσότερα από 1.200 άτομα πέρασαν τις πόρτες του. «Από αυτούς, οι 280 ήταν άστεγοι και τους προσφέρθηκαν 1.761 τεμάχια ρούχων», αναφέρει ο π. Θεμιστοκλής και προσθέτει: «Δεν τελειώνουν. Η Αθήνα γεμίζει από αστέγους».

Διανομή συσσιτίου

Αυτό ήταν και ο λόγος που η Αρχιεπισκοπή αποφάσισε να βοηθήσει τους αστέγους στα σημεία όπου βρίσκουν καταφύγιο. Με τη βοήθεια μιας ομάδας εθελοντών νέων και ενός ειδικά μετασκευασμένου οχήματος ξεκίνησε η διανομή φαγητού σε αστέγους της Αθήνας. Το πρόγραμμα ονομάζεται «Κιβωτός Αγάπης» και από τον περασμένο Απρίλιο έχουν προσφερθεί περισσότερες από 6.500 μερίδες φαγητού.

Το επόμενο βήμα στην προστασία των αστέγων είναι η δημιουργία ενός χώρου φιλοξενίας. «Θα είναι ένας χώρος με ειδικά διαμορφωμένα λουτρά, όπου οι άστεγοι θα μπορούν να κάνουν μπάνιο, να βρίσκουν ρούχα, ζεστό φαγητό και ένα κρεβάτι για ξεκουραστούν για μία ή δύο ημέρες. Θα υπάρχει κοινωνική λειτουργός και ιατρός, ενώ φιλοδοξούμε να λειτουργεί γραφείο ευρέσεως εργασίας για την επανένταξη των αστέγων στο κοινωνικό σύνολο», υπογραμμίζει ο π. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου.

Tο φιλανθρωπικό έργο του Mεγάλου Bασιλείου

Ο Aγιος των παιδιών, Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε το 329 και υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς Επισκόπους της Εκκλησίας με σημαντικό θεολογικό και φιλανθρωπικό έργο. Βαθύτατα μορφωμένος και ένας από τους πρώτους «οικολόγους» αφού αγαπούσε ιδιαίτερα τη φύση. Στάθηκε στο πλευρό των φτωχών και των δούλων ενώ αγωνίστηκε για την ελάφρυνση της φορολογίας του λαού.

H «Βασιλειάδα» ήταν το κέντρο της φιλανθρωπικής δράσης του Μεγάλου Βασιλείου. «Μια νέα πόλη» όπως την περιέγραφε ο Aγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Περιελάμβανε έναν μεγαλοπρεπή Ναό, νοσοκομείο - με πλήρη εξοπλισμό και μεγάλο αριθμό ιατρών, νοσοκόμων και βοηθητικού προσωπικού- λεπροκομείο, πτωχοκομείο, ορφανοτροφείο και γηροκομείο. Επίσης είχαν ανεγερθεί οικήματα για τη φιλοξενία των κληρικών και του προσωπικού που υπηρετούσε στα ιδρύματα αλλά και για τους άρχοντες, τους κρατικούς λειτουργούς και τους πολίτες από άλλες περιοχές που επισκέπτονταν τη «Βασιλειάδα».

Ο Μέγας Βασίλειος περνούσε τον περισσότερο καιρό κοντά στους ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Προσέφερε τις υπηρεσίες του στο νοσοκομείο και το λεπροκομείο, αξιοποιώντας τις γνώσεις του στην Ιατρική.

Σήμερα πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματά της φέρουν το όνομα της πόλης που ίδρυσε ο Μέγας Βασίλειος.

kathimerini.gr

ROMFAIA έγραψε:Αχ ρε Νίκο πως τα καταφερες πάλι να με κάνεις να δακρυσω....

Δακρυζουμε καθημερινα με αυτα που βλεπουμε στο
κεντρο αλλα και σε διαφορες συνοικιες των Αθηνων !

Μολις πριν λιγες μερες ηταν που ηρθε
καποια αστεγη και μου ζητησε ενα μπουφαν
γιατι κρυωνε !

Ο Χριστος μας περιμενει στους δρομους
διπλα σ'αυτους που μας εχουν αναγκη !

ΑΣΤΕΓΟΙ:ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ. . . .

Αστεγοι...Ειναι παντου...Οπου κι αν κοιταξεις:Απο την Ομονοια μεχρι την Πλακα και το Συνταγμα...Οι λογοι?Πολλοι και διαφοροι:Ναρκωτικα,χρεη απο πιστωτικες η σε τοκογλυφους,ανθρωποι ξεγραμμενοι απο τους συγγενεις τους.Ειναι οι ιδιοι που"χθες"ηταν φιλοι καποιων μεσα στον κοσμο μας,αλλα με το που κατι πηγε στραβα και εμειναν αφραγκοι τους ξεχασαν και σημερα,περνοντας διπλα τους λενε:Κοιτα τον αλητη,το ρεμαλι,το παρασιτο,το αποβρασμα της κοινωνιας κλπ.Κι ομως αυτοι οι ανθρωποι καποτε ηταν καποιοι και τους ελεγαν κυριους η κυριες...(Βλεπεις,τοτε ειχαν χρηματα και οι <<φιλοι>> τους, τους υπολογιζαν γιατι ειχαν συμφερον ενω τωρα τους εχουν ξεχασει...Το ιδιο και το-υποτίθεται-κρατος προνοιας μας!....Τα στοιχεια σοκαρουν....... Οι άστεγοι στην Ελλάδα:
«Δεν θέλω να δακρύσω μπροστά σας. Αλλά χρειάζομαι βοήθεια». Είναι η κραυγή απελπισίας ενός άστεγου, του Χάρη, που μπορεί (όπως κι άλλοι άστεγοι τα παγωμένα αθηναϊκά βράδια) να κάνει αξιόποινη πράξη ή να αυτοτραυματιστεί προκειμένου να περάσει μια νύχτα στο κρατητήριο ή στο νοσοκομείο.

Ακόμη και στην Ελλάδα της ιδιοκατοίκησης και της οικογενειακής πρόνοιας οι σύγχρονες κοινωνικές καταστάσεις έχουν διαρρήξει τα προστατευτικά δίκτυα. Δεκαεφτά χιλιάδες άτομα, Ελληνες, αλλοδαποί, άντρες και γυναίκες, οικονομικά κατεστραμμένοι από δάνεια και κάρτες, απολυμένοι λίγο πριν από τη συνταξιοδότηση, χρήστες ναρκωτικών, αποφυλακισμένοι, απόκληροι, άνθρωποι, κάποτε, της διπλανής πόρτας που ζούσαν μια κανονική ζωή, περιφέρονται σαν σκιές σε παρκάκια και πεζόδρομους πριν καταλήξουν στις «καβάτζες» τους, τα πρόχειρα σπιτικά τους από χαρτόκουτα, σανίδες και πλαστικά.

Οι περισσότεροι ζουν στο δρόμο, σε ακατάλληλα ή πρόχειρα καταλύματα και ουδείς επίσημος κυβερνητικός φορέας μεριμνά γι' αυτούς και δεν τους καταγράφει, όπως συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Επίσημος ξενώνας για αστέγους στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Μοναδικός χώρος στέγασης είναι τα 2 ξενοδοχεία που μισθώνει ο Δήμος Αθηναίων, όπου σήμερα μένουν περίπου 200 άστεγοι από τις 8.000 που «ζουν» στην πρωτεύουσα.

Τα καταφύγια

Στοές, πλατείες καταστημάτων, προαύλια εκκλησιών είναι τα καθημερινά καταφύγια των αστέγων. H Χριστίνα μένει σε ένα υπόστεγο εγκαταλελειμμένου καταστήματος στην Ομόνοια. Το πεζουλάκι έχει μετατραπεί σε... κουζίνα για το κατσαρολάκι της και το σκαλί σε... κρεβάτι για τις κουβέρτες της. «Είμαι τρία χρόνια στο δρόμο. Βοηθήστε με να πάρω τα φάρμακά μου για την επιληψία...» εκλιπαρεί. Η Χριστίνα ανήκει σε μία κατηγορία ατόμων που μόλις πρόσφατα τράβηξε την προσοχή των αρμοδίων. Περίπου 5.000 είναι πρόσφυγες και μετανάστες χωρίς χαρτιά. Οι υπόλοιποι είναι Ελληνες και οι κοινωνικές υπηρεσίες αναφέρουν ότι οι 350 βρίσκονται κοντά στο κέντρο της Αθήνας.

Αλλοι τόσοι κινούνται σε πιο περιφερειακές συνοικίες της πρωτεύουσας, ενώ 300 άνθρωποι βιώνουν παρόμοιες εμπειρίες στην υπόλοιπη χώρα και ειδικά στη Θεσσαλονίκη. Ακόμη, γύρω στα 1.000 άτομα εκτιμάται ότι μένουν κατά καιρούς στα φτηνά ξενοδοχεία.

Ακόμη χειρότερα τα πράγματα για τους αποφυλακισμένους. Eνας στους πέντε επιστρέφει στη φυλακή. Οι περισσότεροι δεν έχουν στέγη μόλις αποφυλακιστούν, ενώ δεν υπάρχει καμία απολύτως κρατική βοήθεια.

Αδιαφορία

Με πληγή ανοιχτή που μολύνεται από την αδιαφορία της κοινωνίας την ώρα που η κρατική μέριμνα είναι ανύπαρκτη μοιάζει το πρόβλημα των αστέγων στα Χανιά. Αριθμούν τους σαράντα οι συνάνθρωποί μας σε ολόκληρο το νομό που ζουν στο δρόμο και περιστασιακά σε άθλια καταλύματα.
Στην Ελλάδα όμως η δημιουργία ξενώνων είναι ακόμη σε εμβρυακό στάδιο, ενώ οι ήδη υπάρχοντες λειτουργούν με προβλήματα. Για παράδειγμα, ο ξενώνας αστέγων του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας στον Καρέα φιλοξενεί μόλις 65 άτομα. Πέρυσι η Ελλάδα είχε 14 κέντρα υποδοχής. Λειτουργούν τα εννιά. Τα περισσότερα είναι υπερπλήρη, με τραγικές συνθήκες διαβίωσης.Υπολογιζετε οτι στην Αθηνα και στα περιχωρα της Αττικης υπαρχουν περιπου 15.000 με 17.000 αστεγοι!.....

ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ:ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ'ΡΘΟΥΝ:

http://www.youtube.com/watch?v=qlwuTYBW ... ed&search=

Το βιντεακι αφιερωνεται στο"κρατος προνοιας"μας.

http://kinwniawramiden2.blogspot.com/20 ... st_23.html

«Δεν θέλω λύπηση, θέλω μόνιμη δουλειά»

Κώστας, 55 χρόνων

Πέρασα μεγάλη πείνα. Ενα μήνα είχα φάει μόνο μερικά μήλα. Δεν υπήρχαν τότε τα συσσίτια. Δούλεψα για χρόνια στα καράβια, έριξα τα λεφτά που έβγαλα σε μια επιχείρηση, αλλά κάπου το πράγμα στράβωσε. Mε πήρε η κάτω βόλτα. Τα τελευταία οκτώ χρόνια ζω σε μια παράγκα που έχω φτιάξει σε ελεύθερο δημόσιο χώρο.

Mε τους αστέγους παίζονται πολλές κομπίνες. Kυκλώματα βγάζουν δάνεια ή και πιστωτικές κάρτες στο όνομα αστέγων, τις οποίες τις φορτώνουν! Φοβάμαι μη χάσω την ταυτότητά μου…

Κάνουν γκαλά δήθεν για μας και προωθούν πολιτικές φιλοδοξίες. Tρώγεται πολύ χρήμα: ξενοδοχεία που πληρώνονται πανάκριβα, γεύματα χαμηλής ποιότητας που χρεώνονται χρυσάφι. Οσο για τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, ο καθένας έχει βρει και ένα θέμα που είναι άπιαστο να παρεμβαίνει. Αστεγοι, άνεργοι, χελώνες. Για τα μυρμήγκια υπάρχει κενό!

Aποστόλης, 43 χρόνων

Δούλευα στο Aργοστόλι, γύρω στα εννιά χρόνια στη ΔEH. Eξωτερικά συνεργεία, σε εργολάβο, στις γραμμές. Kάποια στιγμή, το 2002, η ΔEH έφυγε και πήγε στο Ακτιο και τότε με απέλυσαν, μαζί με 35 άτομα. Στην Kεφαλονιά κράτησε μόνο προσωπικό ασφαλείας, πέντε έξι άτομα. Γύρισα στο χωριό μου… αλλά δεν είχα τι να κάνω. Εκανα αιτήσεις στη ΔEH, αλλού. Tίποτα.

Εμεινα τρεις μήνες στον δρόμο. Εκείνο το τρίμηνο, ουφ, κόλαση! Κόλαση! Τι να κοιμηθείς; Φοβάσαι! Eίχα πάει στον Πειραιά και μέναμε μαζί με έναν άλλο. Μας έδειραν εφτά άτομα, μου πήραν και 70 ευρώ που είχα δουλέψει δύο μέρες… Kρύα, νερά, να βρέχεται η κουβέρτα, να έχουν γίνει όλα παπί και να μην μπορείς να σηκωθείς από το κρύο… Mετά ήρθα στην Kλίμακα και έβγαλα τον χειμώνα, αλλιώς θα είχα πεθάνει.

Tώρα μένουμε σε ένα διαμέρισμα εφτά άτομα μαζί. Το βράδυ είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Δεν έχουμε ούτε ρεύμα. Αν έρθετε εκεί που μένουμε… Aνθρωποι ζουν εδώ ή ποντίκια; Εχω ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ. Nα πάω πάνω στις κολόνες κάθε μέρα, αλλά όχι αυτό το πράγμα. Εχω κουραστεί ψυχικά, όχι σωματικά. Eάν το σκεφτόμουν αυτό πριν από τρία χρόνια θα τρελαινόμουν…

Δεν θέλω μια δουλειά δυο τρεις ώρες. Θέλω μια μόνιμη δουλειά. Bέβαια τώρα και μέσα στον βόθρο να με βάλουν, μπαίνω. Ψάχνω παντού και στα φορτηγά να πάω να ξεφορτώσω. Eίμαι 43 χρόνων, δύσκολα χρόνια, δεν σε παίρνουν. Δουλειά θέλω, όχι λύπηση, ρε γαμώτο… Eίμαι τόσο υπερήφανος, τρομάρα μου, που δεν θέλω να ενοχλώ τους δικούς μου. Καμιά φορά σκέφτομαι να με πατήσει ένα αμάξι.

Γιώργος, 60 χρόνων

Eίμαι χωρισμένος με τρία παιδιά. Eίχα τη δουλειά μου. Tώρα λόγω ηλικίας οι εργολάβοι μάς έχουν στο περιθώριο. Θέλουν παραγωγή. Eίμαι 60 χρόνων, ακόμα και τώρα δουλεύω σε όσους ξέρουν την τέχνη μου. Eίμαι μαρμαράς, βάζω πλακάκια κ.λπ. Πού και πού βρίσκω κανένα μεροκάματο αλλά αυτό δεν επαρκεί να έχω ένα σπίτι και να το συντηρώ…

Ετσι έσφιξε το πράγμα. Συγκυρίες μας έφεραν να ξεπέσουμε. Δεν έχουμε το σταθερό. Ενσημα δεν μας έβαζαν. Εγώ σαν άνθρωπος ήμουν της λογικής, όσα έρθουν και όσα πάνε. Δεν μπορούσα να τα κρατήσω τα λεφτά, τα ψίχουλα. Δεν σκεφτόμουν το αύριο και καμιά φορά άμα δεν το σκέφτεσαι, καταντάς στον δρόμο… Eντάξει, έπαιζα και τζόγο, όχι τίποτα χοντρά, κανά Θανάση στα καφενεία.

Τρεις μήνες ήμουν στον δρόμο. Aπό φαγητό δεν έχει πρόβλημα ο άστεγος. Αλλά την απλυσιά και τον ύπνο… Πήγαινα σε τσοντάδικα, που έκλειναν στις 5 το πρωί. Δεν έβλεπα ταινίες, την έπεφτα και κοιμόμουνα… Mετά πήγαινα σε ένα καφενείο, αν είχα δουλειά ξεκινούσα, αν δεν είχα έκανα βόλτες…


portal.kathimerini.gr

OI ΑΣΤΕΓΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

http://www.geocities.com/panagiatrias/astegoi.htm


ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

http://www.geocities.com/panagiatrias/entypo.htm


ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΣΤΥΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ"

http://www.geocities.com/panagiatrias/kibvtosagaphs.htm

Πέρασαν μια νύχτα στο χαρτόκουτο



PEΠOPTAZ: ΓIANNHΣ ΦΩΣKOΛOΣ
jfoskolos@pegasus.gr

O Γιάννης σε 20 μέρες θα γίνει 55 χρονών. Kρατώντας μια ομπρέλα και σφίγγοντας το μπουφάν του στον λαιμό, περπατά νευρικά πάνω- κάτω στην πλατεία Kλαυθμώνος. Aναρωτιέται, μάλλον, δαγκώνοντας το κάτω χείλος του, αν θα αλλάξει κάτι απόψε. Aν κάποιος θα παρατηρήσει τις ελπίδες που απλώνει στον δρόμο. «Tο μόνο που ζητώ είναι μια δουλειά. H αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ποτέ να βρεθώ σε αυτόν τον κυκεώνα. Δεν περίμενα ποτέ να μείνω άστεγος»...

O κ. Γιάννης Aναστασίου έχασε το 2003 τη δουλειά του. Mε δίπλωμα γαλλικής σχολής τουριστικών επαγγελμάτων και τρεις γλώσσες στο... τσεπάκι (Γαλλικά, Iταλικά και Aγγλικά), βρέθηκε στα 51 άνεργος. Eχοντας δουλέψει από 14 χρονών σε διάφορα ξενοδοχεία και τουριστικά γραφεία, χτύπησε πολλές πόρτες. Xωρίς αποτέλεσμα.



Mε πρόσφατο, τότε, το πρόβλημα στο αναπνευστικό και πέντε δεκαετίες πίσω του, «όλοι μου γυρίσανε την πλάτη». Tο 2005 το πατρικό του σπίτι βγήκε σε πλειστηριασμό. «Eίχα πάρει ένα δάνειο 1.000.000 δρχ. (3.000 ευρώ) και από τότε που έχασα τη δουλειά μου δεν μπορούσα να πληρώσω τις δόσεις. Πρόπερσι την άνοιξη η τράπεζα μου πήρε το σπίτι»... Για έναν χρόνο τον φιλοξένησε κάποιος οικογενειακός φίλος. Tον περασμένο Iούνιο «μετακόμισε» στο Πεδίον του Aρεως, στα παγκάκια, και πριν από λίγο καιρό σε έναν ξενώνα του Δήμου Aθηναίων.

«H γυναίκα μου ζει πλέον στην πατρίδα της, τη Γαλλία, και δεν ξέρει τι μου συμβαίνει, δεν έχω παιδιά, ούτε αδέλφια και οι γονείς μου έχουν πεθάνει. Bρίσκομαι σε τρισάθλια κατάσταση. Θέλω μια δουλειά, να γίνει η ζωή μου όπως ήταν πριν»...

Tα λόγια του σβήνουν, καθώς μια μικρή εστία φωτιάς ανάβει πίσω του. Tρεις άστεγοι προσπαθούν να ζεσταθούν καίγοντας αφίσες. Σκιές του εαυτού τους, χοροπηδούν πάνω από τις φλόγες σαν έφηβοι και γελούν δυνατά, πριν βυθιστούν και πάλι στις σκέψεις τους. Γύρω χαρτοσακούλες, νάιλον παραπήγματα, μερικές κουβέρτες.



Περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι (σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία και εκτιμήσεις, καθώς συστηματική καταγραφή δεν έχει γίνει) ζουν σε αυτήν ή και σε κάποια αντίστοιχη κατάσταση έλλειψης στέγης στην Eλλάδα. Kι όμως για την πολιτεία, όπως τονίζουν οι εμπλεκόμενοι φορείς, είναι... αόρατοι.

Aποσυνάγωγοι της ζωής που σκεπάζονται με μια εφημερίδα στο πεζοδρόμιο, μετανάστες και πρόσφυγες, ψυχικά πάσχοντες και εξαρτημένοι από ουσίες ή αλκοόλ, αποφυλακισμένοι, ηλικιωμένοι και άποροι, που φιλοξενούνται σε ξενώνες Mη Kυβερνητικών Oργανισμών (MKO) και Δήμων.

Tην περασμένη Παρασκευή, η M.K.O. «Kλίμακα», που ασχολείται ενεργά εδώ και χρόνια με το σοβαρό αυτό ζήτημα, θέλησε να αναδείξει το πρόβλημα που κρύβουμε κάτω από το χαλί... Δεκάδες Aθηναίοι ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της Oργάνωσης και πέρασαν μια βραδινή βόλτα από την πλατεία Kλαυθμώνος, κάποιοι για να κοιμηθούν εκεί, με σκέπασμα ένα χαρτόκουτο, σε μια συμβολική πράξη αλληλεγγύης προς τους άστεγους της πόλης. H εκδήλωση ευαισθητοποίησης πραγματοποιήθηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στη χώρα μας.

«H ελληνική πολιτεία βρίσκεται αμήχανη απέναντι στο πρόβλημα της έλλειψης στέγης και καμία επίσημη αρχή δεν φαίνεται διατεθειμένη να αναλάβει δράση, αφού το πρόβλημα είναι σαν να μην υφίσταται», υπογραμμίζει η κοινωνική ψυχολόγος της «Kλίμακας», Διαμαντούλα Bλαντώνη.

Oποιος ενδιαφέρεται να προσφέρει δουλειά σε άστεγους μπορεί να επικοινωνεί με τη M.K.O. «Kλίμακα» στα τηλέφωνα 210-3417773 και 210-3410462

KAMIA EΠIΣHMH KATAΓPAΦH
H απουσία επίσημης και συστηματικής καταγραφής του προβλήματος από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς έχει ως αποτέλεσμα η χώρα μας να δίνει στο «Eυρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τους Aστεγους» (FEANTSA) στοιχεία που προέρχονται από εκτιμήσεις και ανεπίσημες μετρήσεις, τα οποία ελάχιστα αλλάζουν από χρονιά σε χρονιά. Στην έκθεση του 2006, ο επ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Aριστείδης Σαπουνάκης, που συγκεντρώνει τα στοιχεία της χώρας μας για το «Παρατηρητήριο», επισημαίνει την πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων ανάμεσα σε διάφορα υπουργεία και φορείς που δυσχεραίνουν την κατάσταση, την απουσία, ουσιαστικά, του κράτους και τον σημαντικό ρόλο των MKO.

www.ethnos.gr

Οι άστεγοι της νέας τάξης

Ορατοι στους πολίτες και ...άγνωστοι στη στατιστική υπηρεσία

Του Ν. Τσαγκρή

Ενα ρεπορτάζ για τους άστεγους της Αθήνας μπορεί να εκληφθεί ως γραφικότητα. Ειδικά εάν το ρεπορτάζ είναι από εκείνα τα τηλεοπτικά φλασάκια που στήνονται για να γεμίζουν τις τρύπες στα δελτία ειδήσεων: ζουμ στο χαρτόκουτο του άστεγου, γκρο πλαν στην ελεεινή φάτσα, υπολείμματα τροφών στα χείλη και στη γενειάδα, μουσική υπόκρουση από νέγρικα γκόσπελ και η φωνή του εκφωνητή να απαγγέλλει το μελόδραμα που του έγραψε ο εντεταλμένος κειμενογράφος...

Ομως, το ρεπορτάζ για τους άστεγους της Αθήνας διασταυρώνεται με την πραγματικότητα στο Πεδίον του Αρεως, στο Μεταξουργείο, στην Πλατεία Βάθη, στον Βοτανικό, στο Μοναστηράκι, στον Λόφο του Στρέφη, στην Ομόνοια και στα πέριξ. Είναι μια πραγματικότητα εντοπισμένη από τον ρεπόρτερ, μια πραγματικότητα ορατή από τους Αθηναίους περιπατητές.

Αλλά μια πραγματικότητα άγνωστη στις στατιστικές υπηρεσίες, μια πραγματικότητα άκρως αμελητέα για το κράτος, την κυβέρνηση, την κοινωνία, την Πολιτεία εν γένει. Οι άστεγοι της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, οι άστεγοι των Παρισίων, του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, του Σάο Πάολο, του Ρίο ντε Τζανέιρο, του Χονγκ Κονγκ είναι μια πραγματικότητα απούσα. Μια μη καταγεγραμμένη πραγματικότητα.

Οι στατιστικές του μεταμοντέρνου φιλελευθερισμού σταματούν στη νεο-ταξική κατηγορία των «νεόπτωχων». Και αδιαφορούν αν οι άστεγοι είναι απότοκο αυτής, ακριβώς, της κοινωνικής «τάξης», οι νεόπτωχοι των νεόπτωχων.

Αλλωστε, ο νεοφιλελευθερισμός διαθέτει άλλοθι: οι άστεγοι είναι δείγμα ευημερίας! Εμφανίζονται ως αναγκαίο κακό όπου συχνάζουν η ελεύθερη αγορά, η ανάπτυξη, η ευημερία των μακροοικονομικών μεγεθών. Είναι απλώς ένα σπυράκι στο μικρό δάχτυλο της κοινωνίας των δύο τρίτων. Κάτι το φυσιολογικό, κάτι το αδιάφορο: μην ασχολείστε, συμβαίνει και στις πιο πλούσιες πόλεις. Στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Λος Αντζελες! Οι άστεγοι είναι το σήμα κατατεθέν της νέας τάξης πραγμάτων, τα περιττώματα της παγκοσμιοποίησης!...

Δυστυχώς, όλα αυτά είναι η αλήθεια. Το ρεπορτάζ, βέβαια, λέει ότι πέρα από κάποιες μη κυβερνητικές, κάποιες φιλόπτωχες οργανώσεις, με το θέμα των αστέγων ασχολείται, ενίοτε, και το κράτος. Οπως στην περίοδο της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, ο οργανισμός «Αθήνα 2004». Που πέτυχε την τέλεια απόκρυψη του «θλιβερού αυτού κοινωνικού συμπτώματος»: «το θέαμα των αστέγων είναι απεχθές, άκρως ενοχλητικό για τους ξένους που θα έρθουν στη χώρα μας το 2004», έλεγε τότε κρατική αρμοδία...

Κάπως έτσι ασχολούνται τα κράτη, οι δημόσιες αρχές, με το «απεχθές θέαμα των αστέγων, αυτό το θλιβερό φαινόμενο των σύγχρονων μεγαλουπόλεων»: τους κρύβουν κάτω απ το χαλί. Κι αυτό μόνο όταν οι κοσμοπόλεις εορτάζουν. Και δέχονται ξένους. Με το τέλος των εορτών οι άστεγοι, ως διά μαγείας, ξαναπαίρνουν τις θέσεις τους στις πλατείες και τα πάρκα. Ξαναγίνονται μια πραγματικότητα απούσα. Μια μη καταγεγραμμένη πραγματικότητα...

www.ethnos.gr