"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Καλημέρα σε όλους. Εύχομαι να είστε όλοι καλά.
Σας παρακαλώ πολύ, αδέρφια μου εν Χριστώ, την προσευχή σας για την πολυαγαπημένη μου μητέρα Βασιλική που "έφυγε" πριν 14 μέρες,την 1η Φεβρουαρίου στον ύπνο της από καρδιακή ανακοπή.
Τώρα είμαι μόνος αφού ήταν η τελευταία ρίζα που μου είχε απομείνει.Τώρα έχω τα παιδιά μου κ την σύζυγο μου.
Αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά, μου λείπει η αγκαλιά της...Ελπίζω να τα καταφέρω και να συνεχίσω την ζωή μου.
Παραπάνω δεν μπορώ να γράψω επειδή θολώνουν τα μάτια μου και πονάει η καρδιά...
Τουλάχιστον ξέρω ότι στην άλλη ζωή θα την ξαναγκαλιάσω και θα την έχω για πάντα μαζί μου

Σας ευχαριστώ από την καρδιά μου
Θοδωρής

Κουράγιο και υπομονή αδελφέ...
Η μάννα, μητέρα, μαμά πάντα λείπει όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Καλό παράδεισο . Ο θεός μαζί της

Καλό παράδεισο

O Θεός να την σκεπάσει με το μέγα Του έλεος αδελφέ. Κουράγιο.

Έχουν περάσει οχτώ μήνες από τότε που "έφυγε" η πολυαγαπημένη μου μητέρα.Με το χέρι του πνευματικού μου που με κρατά, προχωρώ.Μαζί μου είναι και ο Χριστός, αν και δεν το αξίζω.Με έχει πάρει στους ώμους του και με κουβαλάει.Δεν είχα καμιά μα καμιά διάθεση να συνεχίσω την ζωή μου.Τι νόημα να έχει η ζωή όταν "φεύγουν" τα αγαπημένα σου πρόσωπα; Όταν δεν μπορείς να τα αγκαλιάσεις ξανά; Όταν δεν μπορείς να ακουμπήσεις την ψυχή σου στην καρδιά τους;
Δική μου είναι η ζωή ; Μάλλον όχι.Ενοικιαστές είμαστε στην ζωή αυτή.
Ο Θεός ήξερε και μου χάρισε την οικογένεια μου και τα τρία μου παιδιά παρότι δεν το επιθυμούσα και πολύ.Το "εγώ" θέλει την ελευθερία του και να τριγυρίζει εδω κι εκεί στις πρόσκαιρες γηίνες απολάσεις και να μην έχει ευθύνες.
Άργησα να Τον γνωρίσω.Τώρα όμως που Τον ξέρω και με ξέρει, δεν μπορώ να Τον αφήσω.Είναι η ανάσα μου.Είναι μια αγάπη παντοτεινή.Ότι και να Του κάνω, ότι και να Του πω, ότι και να πράξω και να Τον στενοχωρήσω, Εκείνος είναι εδώ.Νιώθω ότι είναι πάντα δίπλα μου.Αρκεί να Τον ακολουθώ, να Του δώσω την καρδιά μου.Θεέ μου γιατί είσαι ακόμη μαζί μου, μονολογώ...Δεν το αξίζω.
Όταν σκεφτόμουν κάποια στιγμή ότι θα φύγει η μητέρα μου από την ζωή, με έπιανε κρύος ιδρώτας, ταχυκαρδία, ζάλη, λιποθυμία, κατάθλιψη...
Έγινε όμως όπως...ακολουθώντας τους φυσικούς νόμους.Προσπάθω να δώ τι έκανα λάθος.Mήπως φταίω για κάτι, μήπως δεν πρόβλεψα κάτι, μήπως έπρεπε να την πάω σε Νοσοκομείο πρώτα, παρότι δεν υπήρχαν κλίνες όπως μου είπε ο γιατρός της λόγω κορονοιού όταν του το ζήτησα;
Διαβάζω ότι ο Θεός αποφασίζει πότε θα φύγουμε από αυτήν την ζωή.Έτσι είναι όμως; Μήπως τα τυχαία γεγονότα , όπως φυσικά αίτια , όπως φυσικές καταστροφές, ατυχήματα από λάθη τρίτων καθορίζουν τον θάνατό μας; Ασχολείται ο Θεός ή μας αφήνει μέσα στην ελευθερία μας και δεν παρεμβαίνει πουθενά; Όυτως ή άλλως για τον Θεό δεν υπάρχει ζωή και θάνατος.Ο χρόνος είναι διαφορετικός για Εκείνον.
Τι προσπαθώ να μάθω, να κάνω, να εξετάσω τις βουλές του Κυρίου ; Μάλλον λάθος μου.Είναι σαν ένα παιδάκι 3 χρονών να ρωτά τον Πατέρα του, γιατί;
Δεν ξέρει ο Πατέρας που αγαπάει το παιδί του ποιό είναι το καλό για το παιδί του ;
Είναι δυνατόν να μην ξέρει ο Κύριος μου και ο Θεός μου ποιό είναι το καλό για μένα στην αιωνιότητα ;
Είναι αλήθεια, εαν το καταλάβατε, ότι κάποιες στιγμές με συντροφεύει η κατάθλιψη.Δεν το κρύβω.Βέβαια είμαι καλύτερα.Προσπαθώ να είμαι καλά , ξεχνόντας αυτό το συμβάν, άλλες φορές ,και θέλημα Θεού, πιστεύοντας, κάποιες άλλες φορές.Και κάποιες άλλες φορές, ενοχοποιηώ τον ευατό μου.
Ήθελα να μιλήσω και να μοιράστώ τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου στον δικό μας κόσμο μακριά από τον άλλο κόσμο που όλα είναι προσωρινά.

Ακολουθώ αυτό που μου είπε ο aposal, να μην με πάρει από κάτω.Το προσπαθώ.Τις περισσότερες φορές το καταφέρνω, άλλες όχι.Τότε βυθίζομαι...
Πάντα είμαι ανοικτός να ακούσω πράγματα...και πάντα ακούω εσάς τα αδέρφια μου εν Χριστώ.

theodore έγραψε: ↑Δευ Φεβ 14, 2022 10:24 am ...
Τώρα είμαι μόνος αφού ήταν η τελευταία ρίζα που μου είχε απομείνει.Τώρα έχω τα παιδιά μου κ την σύζυγο μου.
Αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά, μου λείπει η αγκαλιά της...

Όλοι έτσι νοιώθουμε φίλε μου όταν χάνουμε ένα οικείο μας πρόσωπο, πολλώ δε μάλλον τη μητέρα μας.
Αυτό που δε πρέπει να ξεχνάς είναι ότι τώρα εσύ είσαι η ρίζα για τη δική σου οικογένεια, για αυτούς πρέπει να κάνεις κουράγιο και υπομονή. Να σε παρηγορεί ότι η μητέρα σου είδε μεγάλα τα παιδιά της κι εγγόνια, δεν την έχασες σε μικρή ηλικία...(αν αυτό είναι παρηγοριά).
Υπομονή.