Θα επιθυμούσα να συμπληρώσω τον φίλο μου τον Misha λέγοντας επίσης ότι ο π.Επιφάνιος δεν πήρε ΠΟΤΕ χρήματα ως ιερέας, αρνήθκε τον μισθό και τις ασφάλειες!!!! Πως ζούσε? Εργαζόταν σαν μεταφραστης!
Σχετικά με τον Καζαντζάκη και φυσικά ο λογοτέχνης αυτός τα έχει μπουρδουκλώσει κατά το κοινώς λεγόμενον, μη γνωρίζοντας την βιωματική-ασκητική-νηπτική-ησυχαστική Ορθόδοξη παράδοσή μας. Σίγουρα μπροστά στους μεγάλους αββάδες που λύνουν ουσιαστικά τα υπαρξιακά προβλήματα των ανθρώπων, ο Καζαντζάκης φαντάζειθ πνευματικός νάνος.
Επιμένει να προβάλει τα απωθημένα του στον Χριστό. Ίσως κατά βάθος ο ίδιος να ονειρευόταν μια μικροαστική βιωτή γι' αυτό περιέγραψε, όπως περιέγραψε, τον τελευταίο πειρασμό του Θεανθρώπου. Και φυσιά ο τελευταίος πειρασμός του Ιησού δεν ήταν οι αρρωστημένες φαντασιοπληξίες του "παιδιού της εξουσίας" (μην ξεχνάμε τι θέση είχε επί Βενιζέλου γιατί πολλοί θα μας τον παρουσιάσουν στο τέλος κι ως Τσε Γκεβάρα) αλλά ο τελευταίος του πειρασμός ήταν η πρόκληση των Ιουδαίων να κατεβεί από τον σταυρό!
Όσο για το ο "Χριστός ξανασταυρώνετε"? Η γνωσός ηθικολογικός δυισμός της Δύσης στο πρόσωπο του κακού παπα-Γρηγόρη και του καλού παπα-Φώτη. Έλα όμως που η Ορθόδοξη ασκητική μας δείχνει ότι δεν υπάρχει το καθαρό καλό και κακό! Μπορεί τη μια στιγμή να είμαι δεκτικός της χάριτος του Θεού και το επόμενο δευτερόλεπτο με έναν λογισμό να πάει η καρδιά μου στον Άδη.
Τελειώντας να σημειώσω ότι ο Γέροντας Παΐσιος είχε διαγνώσει αιτία δαιμονισμού σε κοπέλλα επειδή διάβαζε Καζαντζάκη.
¨οπως και να το κάνουμε ο λόγοι του είναι βλάσφημοι. Βλασφημάει το όνομα του Χριστού. Και βλάσφημος είναι εκείνος που δεν δέχεται ο Ιησούς είναι ο Χριστός. Το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που προσέλαβε εν χρόνω την ανθρώπινη φύση.
Ειμαι ταλιμπάν; Ίσως. Αλλά επαναλαμβάνω κλείνοντας για να μην χαθεί στη ροή των γραφομένων:
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΩΣ ΑΙΤΙΑ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΥ ΜΙΑΣ ΚΟΠΕΛΛΑΣ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΜΕΛΕΤΟΥΣΕ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Ο π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος για τον Ν.Καζαντζάκη
Συντονιστής: Συντονιστές
-
Misha
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3872
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
- Επικοινωνία:
λησμονησα να το γραψω φίλε Πάροικε ,γιατι οταν κατι το ζεις το συνηθιζεις και το θεωρεις δεδομένο.Θα επιθυμούσα να συμπληρώσω τον φίλο μου τον Misha λέγοντας επίσης ότι ο π.Επιφάνιος δεν πήρε ΠΟΤΕ χρήματα ως ιερέας, αρνήθκε τον μισθό και τις ασφάλειες!!!! Πως ζούσε? Εργαζόταν σαν μεταφραστης!
ο π.Επιφανιος διαβιουσε κυριολεκτικα σε γυαλινο σπιτι.τοσο διαυγης ηταν η ζωη του!δεν ειχε να κρυψει τιποτα και απο κανεναν!
οσον αφορα την ουσια του Καζαντζακειου λογου,τα βιβλία του περα απο την αναμφισβητητη λογοτεχνικη τους αξια δε διεκδικουν ρόλο πνευματικου εγχειριδίου.
καταγραφουν την πνευματικη του αναζητηση που εχει τα πανω και τα κατω της,τις εξαρσεις,τον ενθουσιασμο αλλα και τους φοβους και τις ανασφαλειες.
ψαχνοταν ο Καζαντζακης μεχρι το τέλος της ζωης του.δε διεκδικησε το ρολο του πνευματικου καθοδηγου κανενος.αν καποιοι ψαχνουν δεκανίκια στα κειμενα του ειναι δικο τους θέμα.
αν το κειμενο που παρουσιασες φιλε Παροικε ήταν αλλου συγγραφεως και οχι του π.Επιφανιου θα εξεφραζα δημοσια τη διαφωνια μου .
αλλα μπροστα σε τετοιους πνευματικους ογκολιθους σαν τον π.Επιφανιο και τον π.Παίσιο "βαζω την ουρα μου στα σκελια" και δε σχολιαζω τιποτα με το κοσμικό μου μυαλο.
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
Φίλε μου Misha κι εγώ την ίδια αντίδραση είχα με σένα. Και μάλιστα αντέδρασα μέσα μου όταν διάβασα ότι ο π.Παΐσιος προσπαθούσε να σβήσει, όταν ήταν στο Σινά, το όνομα του Καζαντζάκη όταν το είδε γραμμένο σε κάποιον βράχο (το είχε χαράξει κάποιος προσκηνυτής). Είπα από μέσα μου "υπερβολές". Άλλαξα την όλη στάση μου όταν διάβασα ότι διέγνωσε ως αιτία δαιμονισμού μιας κοπέλλας, το γεγονός ότι μελετούσε τα βιβλία του. Εκεί......αναθεώρησα :DMisha έγραψε:λησμονησα να το γραψω φίλε Πάροικε ,γιατι οταν κατι το ζεις το συνηθιζεις και το θεωρεις δεδομένο.Θα επιθυμούσα να συμπληρώσω τον φίλο μου τον Misha λέγοντας επίσης ότι ο π.Επιφάνιος δεν πήρε ΠΟΤΕ χρήματα ως ιερέας, αρνήθκε τον μισθό και τις ασφάλειες!!!! Πως ζούσε? Εργαζόταν σαν μεταφραστης!
ο π.Επιφανιος διαβιουσε κυριολεκτικα σε γυαλινο σπιτι.τοσο διαυγης ηταν η ζωη του!δεν ειχε να κρυψει τιποτα και απο κανεναν!
οσον αφορα την ουσια του Καζαντζακειου λογου,τα βιβλία του περα απο την αναμφισβητητη λογοτεχνικη τους αξια δε διεκδικουν αξία πνευματικου εγχειριδίου.
καταγραφουν την πνευματικη του αναζητηση που εχει τα πανω και τα κατω της,τις εξαρσεις,τον ενθουσιασμο αλλα και τους φοβους και τις ανασφαλειες.
ψαχνοταν ο Καζαντζακης μεχρι το τέλος της ζωης του.δε διεκδικησε το ρολο του πνευματικου καθοδηγου κανενος.αν καποιοι ψαχνουν δεκανίκια στα κειμενα του ειναι δικο τους θέμα.
αν το κειμενο που παρουσιασες φιλε Παροικε ήταν αλλου συγγραφεως και οχι του π.Επιφανιου θα εξεφραζα δημοσια τη διαφωνια μου .
αλλα μπροστα σε τετοιους πνευματικους ογκολιθους σαν τον π.Επιφανιο και τον π.Παίσιο "βαζω την ουρα μου στα σκελια" και δε σχολιαζω τιποτα με το κοσμικό μου μυαλο.
-
Misha
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3872
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
- Επικοινωνία:
φιλε μου Παροικε μερικες φορες οι αγιοι γεροντες φαινεται πως κανουν παραλογα ή ακραια πραγματα..
είναι γιατί καποιες φορές λειτουργούν ως "δια Χριστον σαλοι" και αντιδρουν σε μη αντιληπτα απο τους υπολοιπους ερεθισματα...
είναι γιατί καποιες φορές λειτουργούν ως "δια Χριστον σαλοι" και αντιδρουν σε μη αντιληπτα απο τους υπολοιπους ερεθισματα...
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
Φίλε ταλιμπάν, συγνώμη, φίλε pariko πάλι δαιμονολογίες; Τι προσφέρεις με αυτή τη τρομολαγνεία; Ο μεσαίωνας πέρασε φίλε ...parikos_ έγραψε:
Ειμαι ταλιμπάν; Ίσως. Αλλά επαναλαμβάνω κλείνοντας για να μην χαθεί στη ροή των γραφομένων:
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΩΣ ΑΙΤΙΑ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΥ ΜΙΑΣ ΚΟΠΕΛΛΑΣ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΜΕΛΕΤΟΥΣΕ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Δεν θάταν λίγο πιο χρήσιμο να αναφερόμαστε στο τί πρόσφερε κανείς στη πνευματική ανάταση του ανθρώπου, από το να κάνουμε δίκη (τύπου ιεράς εξετάσεως) για τα όποια δογματικά λάθη του;
Προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο ότι κάποιος αναζήτησε με τον τρόπο του τον Θεό, παρά ότι πιθανά υπέπεσε σε δογματικά λάθη.
Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι η μεγαλύτερη πληγή του κόσμου.
Τιμώ αφάνταστα τους πνευματικούς πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως και κάθε πνευματικό άνθρωπο ανεξαρτήτως θρησκείας που με πνευματικό αγώνα γεύεται τη Θεία Χάρη!
Όμως, έχει κανείς το αλάθητο; ΟΧΙ. Μόνο ο Θεός.
Λοιπόν, αφήστε κατά μέρος τι είπε ο ένας ή ο άλλος γέροντας. Δεν ξέρουμε πώς το είπε, τι εννοούσε, κάτω από ποιές συνθήκες και για ποιό ΣΚΟΠΟ ειπώθηκε κάτι.
Εξάλλου όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι τονίζουν ότι αυτό που λέγεται ως πνευματική συμβουλή σε έναν άνθρωπο δεν ισχύει απαραίτητα και για κάποιον άλλο.
Ανταλλάσουμε απλά ΓΝΩΜΕΣ που κάποιες είναι πιθανά περισσότερο σωστές και κάποιες λιγότερο σωστές, και αυτό είναι όλο.
Δεν νομίζω ότι είμαστε εδώ ούτε πνευματικοί δάσκαλοι ούτε αντιπρόσωποι ή ερμηνευτές των λόγων πνευματικών μορφών που πέρασαν από το πλανήτη.
Μαράν Αθά
Μπορείς να μου υποδείξεις "αγίους" άλλων θρησκειών? Κι ο γέροντας Παΐσιος άγιος της εκκλησίας μας είναι. Και επιπλέον όταν κάποιος ελέγχει (όχι εγώ αλλά άγιοι γεροντάδες) τον Καζαντζάκη ως βλάσφημο είναι ιεροεξεταστες; Απαγορεύεται η κριτιή ή εκτός κι αν ο "επαναναστάτης-εξουσιαστης" (σχήμα οξύμωροη ε?), υπουγός και χλιδάτος (επαναστάτης στις αερολογίες, στους βλακώδεις δυϊσμούς που και η σύγχρονη ψυχολογία έχει ξεπεράσει) ανήκει στο απυρόβλητο και είναι υπερλάνω όλων! Μην ειδωλοποιούμε πρόσωπα!Ioanath έγραψε:Φίλε ταλιμπάν, συγνώμη, φίλε pariko πάλι δαιμονολογίες; Τι προσφέρεις με αυτή τη τρομολαγνεία; Ο μεσαίωνας πέρασε φίλε ...parikos_ έγραψε:
Ειμαι ταλιμπάν; Ίσως. Αλλά επαναλαμβάνω κλείνοντας για να μην χαθεί στη ροή των γραφομένων:
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΩΣ ΑΙΤΙΑ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΥ ΜΙΑΣ ΚΟΠΕΛΛΑΣ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΜΕΛΕΤΟΥΣΕ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Δεν θάταν λίγο πιο χρήσιμο να αναφερόμαστε στο τί πρόσφερε κανείς στη πνευματική ανάταση του ανθρώπου, από το να κάνουμε δίκη (τύπου ιεράς εξετάσεως) για τα όποια δογματικά λάθη του;
Προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο ότι κάποιος αναζήτησε με τον τρόπο του τον Θεό, παρά ότι πιθανά υπέπεσε σε δογματικά λάθη.
Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι η μεγαλύτερη πληγή του κόσμου.
Τιμώ αφάνταστα τους πνευματικούς πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως και κάθε πνευματικό άνθρωπο ανεξαρτήτως θρησκείας που με πνευματικό αγώνα γεύεται τη Θεία Χάρη!
Όμως, έχει κανείς το αλάθητο; ΟΧΙ. Μόνο ο Θεός.
Λοιπόν, αφήστε κατά μέρος τι είπε ο ένας ή ο άλλος γέροντας. Δεν ξέρουμε πώς το είπε, τι εννοούσε, κάτω από ποιές συνθήκες και για ποιό ΣΚΟΠΟ ειπώθηκε κάτι.
Εξάλλου όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι τονίζουν ότι αυτό που λέγεται ως πνευματική συμβουλή σε έναν άνθρωπο δεν ισχύει απαραίτητα και για κάποιον άλλο.
Ανταλλάσουμε απλά ΓΝΩΜΕΣ που κάποιες είναι πιθανά περισσότερο σωστές και κάποιες λιγότερο σωστές, και αυτό είναι όλο.
Προσπαθώ να σας παρακολουθήσω με συγκατάβαση αλλά τελικά κάποια γραφόμενα μου προκαλούν θλίψη και δεν μπορώ να το κρύψω. Ο πατέρας Παϊσιος ήταν ένας σεβάσμιος γέροντας. Δεν έτυχε να διαβάσω ότι απέδωσε στα αναγνώσματα του Καζαντζάκη αιτίες δαιμονισμών. Παρακαλώ πληροφορήστε με αν υπάρχει κείμενο.
Ο Καζαντζάκης από την άλλη δε διεκδίκησε περγαμηνές θεολογικής γραφής. Να παρεξηγηθεί διεκδίκησε. Με βιβλία που θα προκαλούσαν σκέψεις και προβληματισμούς. Και με μερικούς από τους εκατομμύρια αναγνώστες του ανά τον κόσμο τα κατάφερε μία χαρά. Διάβαζα πρόσφατα τι γίνεται με τα βιβλία του στη Φινλανδία. Σεις αλήθεια ξέρετε άλλον έλληνα συγγραφέα που να διαβάζετε μανιωδώς στη Φινλανδία? Λέει κάτι θαρρώ αυτό. Σε μία εποχή που οι εγχώριοι τηλεοπτικοί εκπρόσωποι της εκκλησίας αναλώνονται σε συζητήσεις για το αν ο διάβολος φορούσε Prada (το παρακολούθησα μεσημέρι Παρασκευής στη ΝΕΤ) νοιώθω ευτυχέστερη στην ιδέα πως υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που έλκονται από τους προβληματισμούς του Καζαντζάκη. Ένθεος ή Άθεος? Την προσωπική μου απάντηση την άντλησα από κάτι τέτοια αποσπάσματα:
"Μα ολομεμιάς τίναξε ο Χριστός το κεφάλι, άνοιξε τα μάτια, είδε, όχι, όχι, δεν πρόδωκε, δόξα σοι ο Θεός, δεν λιποτάχτησε, εξετέλεσε την αποστολή που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, δεν παντρεύτηκε, δεν έζησε ευτυχισμένος, έφτασε στην κορυφή της θυσίας, βρίσκεται καρφωμένος απάνω στο Σταυρό.
'Εκλεισε τα μάτια του ευτυχισμένος, και τότε ακούστηκε θριαμβευτικιά η κραυγή: "Τετέλεσται !" Δηλαδή τέλεψα το χρέος μου, σταυρώθηκα, δεν έπεσα στον πειρασμό.
Για να δώσω ένα ανώτατο πρότυπο στον αγωνιζόμενο άνθρωπο, για να δείξω πως δεν πρέπει να φοβάται τον πόνο, τον πειρασμό και το θάνατο, γιατί όλα αυτά μπορεί να νικηθούν, νικήθηκαν κιόλα, γράφτηκε το βιβλίο ετούτο. Ο Χριστός πόνεσε, κι από τότε ο πόνος άγιασε, πολέμησε, ως την τελευταία στιγμή, ο Πειρασμός να τον πλανέψει, κι ο Πειρασμός νικήθηκε, σταυρώθηκε ο Χριστός, κι από τότε νικήθηκε ο θάνατος.
Κάθε εμπόδιο στην πορεία του γίνουνταν αφορμή κι ορόσημο νίκης, έχουμε πια ένα πρότυπο μπροστά μας, που μας ανοίγει το δρόμο και μας δίνει κουράγιο".
Στον επίλογο του Τελευταίου Πειρασμού
Ο Καζαντζάκης από την άλλη δε διεκδίκησε περγαμηνές θεολογικής γραφής. Να παρεξηγηθεί διεκδίκησε. Με βιβλία που θα προκαλούσαν σκέψεις και προβληματισμούς. Και με μερικούς από τους εκατομμύρια αναγνώστες του ανά τον κόσμο τα κατάφερε μία χαρά. Διάβαζα πρόσφατα τι γίνεται με τα βιβλία του στη Φινλανδία. Σεις αλήθεια ξέρετε άλλον έλληνα συγγραφέα που να διαβάζετε μανιωδώς στη Φινλανδία? Λέει κάτι θαρρώ αυτό. Σε μία εποχή που οι εγχώριοι τηλεοπτικοί εκπρόσωποι της εκκλησίας αναλώνονται σε συζητήσεις για το αν ο διάβολος φορούσε Prada (το παρακολούθησα μεσημέρι Παρασκευής στη ΝΕΤ) νοιώθω ευτυχέστερη στην ιδέα πως υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που έλκονται από τους προβληματισμούς του Καζαντζάκη. Ένθεος ή Άθεος? Την προσωπική μου απάντηση την άντλησα από κάτι τέτοια αποσπάσματα:
"Μα ολομεμιάς τίναξε ο Χριστός το κεφάλι, άνοιξε τα μάτια, είδε, όχι, όχι, δεν πρόδωκε, δόξα σοι ο Θεός, δεν λιποτάχτησε, εξετέλεσε την αποστολή που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, δεν παντρεύτηκε, δεν έζησε ευτυχισμένος, έφτασε στην κορυφή της θυσίας, βρίσκεται καρφωμένος απάνω στο Σταυρό.
'Εκλεισε τα μάτια του ευτυχισμένος, και τότε ακούστηκε θριαμβευτικιά η κραυγή: "Τετέλεσται !" Δηλαδή τέλεψα το χρέος μου, σταυρώθηκα, δεν έπεσα στον πειρασμό.
Για να δώσω ένα ανώτατο πρότυπο στον αγωνιζόμενο άνθρωπο, για να δείξω πως δεν πρέπει να φοβάται τον πόνο, τον πειρασμό και το θάνατο, γιατί όλα αυτά μπορεί να νικηθούν, νικήθηκαν κιόλα, γράφτηκε το βιβλίο ετούτο. Ο Χριστός πόνεσε, κι από τότε ο πόνος άγιασε, πολέμησε, ως την τελευταία στιγμή, ο Πειρασμός να τον πλανέψει, κι ο Πειρασμός νικήθηκε, σταυρώθηκε ο Χριστός, κι από τότε νικήθηκε ο θάνατος.
Κάθε εμπόδιο στην πορεία του γίνουνταν αφορμή κι ορόσημο νίκης, έχουμε πια ένα πρότυπο μπροστά μας, που μας ανοίγει το δρόμο και μας δίνει κουράγιο".
Στον επίλογο του Τελευταίου Πειρασμού
-
Misha
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 3872
- Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
- Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
- Επικοινωνία:
"Νίκος Καζαντζάκης. Ένας τραγικός " Λιλής Ζωγραφου
Το βιβλίο αυτό δε συστήνεται σε φανατικούς φίλους του Καζαντζάκη μια και η Ζωγράφου δεν του χαρίζεται. Οι υπόλοιποι, μάλλον, θα το απολαύσουν.
ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ:
“ Ο Καζαντζάκης της κ. Ζωγράφου διαβάζεται με μια πνοή, όπως διαβάζει κανείς ένα καλό μυθιστόρημα, έχει παλμό, έχει ευαισθησία, έχει χάρη, αφηγηματικά προσόντα και παρουσιάζει μιαν αξιόλογη αυθόρμητη κριτική ικανότητα. Γνωρίζει τη συνταγή την οποία ολίγοι από μας γνωρίζουν: να φτιάχνουν ένα βιβλίο κριτικής που να διαβάζεται άνετα και ευχάριστα.”
Κ. Θ. ΔΗΜΑΡΑΣ
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Η Λ.Ζ. γνώρισε περισσότερες επικρίσεις παρά επαίνους γιʼ αυτό το βιβλίο, που παρʼ όλα αυτά καταφέρνει να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη.
Δεν είναι απλό πράγμα να τα βάζεις με τους μύθους στη σύγχρονη Ελλάδα, αλλά η Λιλή το τολμά, και τα γεγονότα τη δικαιώνουν, αφού σʼ αυτή τη σχεδόν πλήρη απομυθοποίηση του Καζαντζάκη που επιχειρεί, βρίσκει το δίκιο της από ανθρώπους που τον έζησαν από κοντά, κι ας μην τον έχει γνωρίσει ποτέ η ίδια. Ένας απʼ αυτούς ήταν ο λεγόμενος “γέρος της Δημοκρατίας” Γεώργιος Παπανδρέου που ομολόγησε στον πατέρα της συγγραφέως: “Έγραψε ένα βιβλίο για τον Καζαντζάκη, μπράβο της. Όπως ξέρεις τον γνώριζα καλά και συνεργάστηκα ένα φεγγάρι μαζί του. Σε βεβαιώνω, Αντρέα, δεν θα ʼσβηνα ούτε θα πρόσθετα λέξη στο βιβλίο της κόρης σου αν το ʼγραφα ο ίδιος”. Πολύ σημαντική και η μαρτυρία της ξεχωριστής εκείνης γυναίκας που υπήρξε η πρώτη του σύζυγος, της Γαλάτειας Αλεξίου Καζαντζάκη. Όταν τη ρώτησε η Λ.Ζ. : “Είχα δίκιο; Ο Καζαντζάκης ήταν αυτό που είδα;” - “Πέρα για πέρα” της απάντησʼ εκείνη. Εξάλλου ο κριτικός λογοτεχνίας Δημοσθένης Κούρτοβικ, σε άρθρο του στην εφημερία “Τα Νέα” τοποθετούσε το βιβλίο αυτό στην κορυφή των έργων της συγγραφέως.
Για να πω την αλήθεια, την πρώτη φορά που διάβασα αυτό το βιβλίο μου προκάλεσε θλίψη. Η Ζωγράφου γκρέμιζε ένα από τα είδωλά μου. Αλλά στη δεύτερη και την τρίτη ανάγνωση το αποφάσισα: “Καλά έκανε!” Με έπεισε με την αλήθεια των λόγων της, με τα επιχειρήματά της. Κι όχι, δεν ένιωσα να μειώνεται μέσα μου η αξία του Κ. σα συγγραφέα, αλλά να μεγαλώνει η συμπάθειά μου γιʼ αυτόν σαν άνθρωπο. Γιατί υπήρξε ένας δυστυχής. Κάποιος που έζησε πολύ μες τον ψυχικό πόνο. Κάποιος που δεν μπόρεσε να ζήσει όπως θα ήθελε και δημιούργησε υπερανθρώπους και θεούς για να ζήσουν τη φανταστική ζωή του. Ένας άνθρωπος που ζούσε σε συνεχή σύγκρουση με τον εαυτό του και τους γύρω του. Ένας δολοπλόκος της ζωής που ότι δεν μπορούσε να αγγίξει, το δημιουργούσε καταπώς τʼ άρεσε στα γραφτά του.
“Ενας τραγικός -να τι ήταν ο Καζαντζάκης-, ʽένας ακροβάτης πάνω απʼ το χάοςʼ, όπως αυτοχαραχτηρίζεται, άσπλαχνος για την ανθρωπότητα, άσπλαχνος για τον εαυτό του, που ʼχε όμως φυλάξει μπόλικη ασπλαχνιά και για τον μελετητή του”.
Ο “τραγικός” δεν είναι ο μόνος τίτλος που δίνει στον Κ. η Ζ., αφού τον χαραχτηρίζει και αλύτρωτο, κάποιο που ζητούσε σωτηρία μέσα από τα γραφτά του για να σωθεί από τις γνώμες των άλλων, αλλά “πολύ λίγα απʼ τα πολλά που… έγραψε τον λύτρωσαν πραγματικά”. Μοναδική παρηγοριά στο μοναχικό αγώνα που έδινε ήταν η δεύτερή του γυναίκα, η πιστή Ελένη. Αλλά όταν η Ζ. συγκρίνει τη Γαλάτεια με την Ελένη, η τελευταία φαντάζει ασήμαντη, σα φάντασμα ζωής: “Στην πραγματικότητα, η Γαλάτεια έχει δυνατή προσωπικότητα, αμείλιχτη ειλικρίνεια και πολλή εξυπνάδα, για να την ανεχτεί εύκολα ένας άντρας. Μόνον ένας άνθρωπος με πολλή σιγουριά κι υγιή αυτοπεποίθηση χαίρεται να ʼχει τέτοιο τύπο γυναίκας κοντά του. Αντίθετα, η Ελένη… είναι σαν το σύννεφο που τον κρατάει στις μετεωρίσεις του. Κι ακόμα έχει κάτι απʼ τη δική του διάθεση του πλάνητα. Κι είναι τόσο ερωτευμένη, που δεν το ʼχει σε τίποτα να τον ακολουθήσει και στην κόλαση…”.
Η Ζωγράφου, όμως, είναι το ίδιο αμείλικτη όσο και το αντικείμενο της μελέτης της, έτσι οι χαραχτηρισμοί που του αποδίδει δεν έχουν τελειωμό: “Ήταν λοιπόν ουτοπιστής και δονκιχωτικός, ακριβώς γιατί ήταν και δειλός και μανιακός φιλόδοξος. Και όλʼ αυτά πάλι ξεκινούσαν από ένα μικρό παράπονο, καθώς ένιωθε τον εαυτό του πεταγμένο έξω από τις τάξεις της ζωής… Αυτός ήταν ο Καζαντζάκης: ένας εγωκεντρικός”.
Όσο κι αν τονίζει τις αδυναμίες του, δεν παραλείπει να μιλήσει για τα προτερήματά του, αφού “…ο Καζαντζάκης είναι μια εξαιρετική περίπτωση ανθρώπου που κατάφερε, με τη σπάνια εργατικότητά του, να αποδώσει εκατό τα εκατό παραπάνω απʼ όσο ήταν προικισμένος. Πολύ λίγοι πέτυχαν να αξιοποιήσουν τον εαυτό τους περισσότερο απʼ όσο αυτός…”.
“Τραγικοί είναι όσοι στέκουνε τόσο παραπονεμένοι έξω απʼ τη ζωή, τόσο μακριά απʼ τον άνθρωπο, σαν καταραμένοι”. Τέτοιος υπήρξε και ο Καζαντζάκης, αυτός ο “τρυφερός μα και πολύ δυστυχισμένος ποιητής…”.
Το βιβλίο αυτό διαβάζεται σα μελέτη, αλλά και σαν (ψυχολογικό) μυθιστόρημα.
Το βιβλίο αυτό δε συστήνεται σε φανατικούς φίλους του Καζαντζάκη μια και η Ζωγράφου δεν του χαρίζεται. Οι υπόλοιποι, μάλλον, θα το απολαύσουν.
ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ:
“ Ο Καζαντζάκης της κ. Ζωγράφου διαβάζεται με μια πνοή, όπως διαβάζει κανείς ένα καλό μυθιστόρημα, έχει παλμό, έχει ευαισθησία, έχει χάρη, αφηγηματικά προσόντα και παρουσιάζει μιαν αξιόλογη αυθόρμητη κριτική ικανότητα. Γνωρίζει τη συνταγή την οποία ολίγοι από μας γνωρίζουν: να φτιάχνουν ένα βιβλίο κριτικής που να διαβάζεται άνετα και ευχάριστα.”
Κ. Θ. ΔΗΜΑΡΑΣ
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Η Λ.Ζ. γνώρισε περισσότερες επικρίσεις παρά επαίνους γιʼ αυτό το βιβλίο, που παρʼ όλα αυτά καταφέρνει να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη.
Δεν είναι απλό πράγμα να τα βάζεις με τους μύθους στη σύγχρονη Ελλάδα, αλλά η Λιλή το τολμά, και τα γεγονότα τη δικαιώνουν, αφού σʼ αυτή τη σχεδόν πλήρη απομυθοποίηση του Καζαντζάκη που επιχειρεί, βρίσκει το δίκιο της από ανθρώπους που τον έζησαν από κοντά, κι ας μην τον έχει γνωρίσει ποτέ η ίδια. Ένας απʼ αυτούς ήταν ο λεγόμενος “γέρος της Δημοκρατίας” Γεώργιος Παπανδρέου που ομολόγησε στον πατέρα της συγγραφέως: “Έγραψε ένα βιβλίο για τον Καζαντζάκη, μπράβο της. Όπως ξέρεις τον γνώριζα καλά και συνεργάστηκα ένα φεγγάρι μαζί του. Σε βεβαιώνω, Αντρέα, δεν θα ʼσβηνα ούτε θα πρόσθετα λέξη στο βιβλίο της κόρης σου αν το ʼγραφα ο ίδιος”. Πολύ σημαντική και η μαρτυρία της ξεχωριστής εκείνης γυναίκας που υπήρξε η πρώτη του σύζυγος, της Γαλάτειας Αλεξίου Καζαντζάκη. Όταν τη ρώτησε η Λ.Ζ. : “Είχα δίκιο; Ο Καζαντζάκης ήταν αυτό που είδα;” - “Πέρα για πέρα” της απάντησʼ εκείνη. Εξάλλου ο κριτικός λογοτεχνίας Δημοσθένης Κούρτοβικ, σε άρθρο του στην εφημερία “Τα Νέα” τοποθετούσε το βιβλίο αυτό στην κορυφή των έργων της συγγραφέως.
Για να πω την αλήθεια, την πρώτη φορά που διάβασα αυτό το βιβλίο μου προκάλεσε θλίψη. Η Ζωγράφου γκρέμιζε ένα από τα είδωλά μου. Αλλά στη δεύτερη και την τρίτη ανάγνωση το αποφάσισα: “Καλά έκανε!” Με έπεισε με την αλήθεια των λόγων της, με τα επιχειρήματά της. Κι όχι, δεν ένιωσα να μειώνεται μέσα μου η αξία του Κ. σα συγγραφέα, αλλά να μεγαλώνει η συμπάθειά μου γιʼ αυτόν σαν άνθρωπο. Γιατί υπήρξε ένας δυστυχής. Κάποιος που έζησε πολύ μες τον ψυχικό πόνο. Κάποιος που δεν μπόρεσε να ζήσει όπως θα ήθελε και δημιούργησε υπερανθρώπους και θεούς για να ζήσουν τη φανταστική ζωή του. Ένας άνθρωπος που ζούσε σε συνεχή σύγκρουση με τον εαυτό του και τους γύρω του. Ένας δολοπλόκος της ζωής που ότι δεν μπορούσε να αγγίξει, το δημιουργούσε καταπώς τʼ άρεσε στα γραφτά του.
“Ενας τραγικός -να τι ήταν ο Καζαντζάκης-, ʽένας ακροβάτης πάνω απʼ το χάοςʼ, όπως αυτοχαραχτηρίζεται, άσπλαχνος για την ανθρωπότητα, άσπλαχνος για τον εαυτό του, που ʼχε όμως φυλάξει μπόλικη ασπλαχνιά και για τον μελετητή του”.
Ο “τραγικός” δεν είναι ο μόνος τίτλος που δίνει στον Κ. η Ζ., αφού τον χαραχτηρίζει και αλύτρωτο, κάποιο που ζητούσε σωτηρία μέσα από τα γραφτά του για να σωθεί από τις γνώμες των άλλων, αλλά “πολύ λίγα απʼ τα πολλά που… έγραψε τον λύτρωσαν πραγματικά”. Μοναδική παρηγοριά στο μοναχικό αγώνα που έδινε ήταν η δεύτερή του γυναίκα, η πιστή Ελένη. Αλλά όταν η Ζ. συγκρίνει τη Γαλάτεια με την Ελένη, η τελευταία φαντάζει ασήμαντη, σα φάντασμα ζωής: “Στην πραγματικότητα, η Γαλάτεια έχει δυνατή προσωπικότητα, αμείλιχτη ειλικρίνεια και πολλή εξυπνάδα, για να την ανεχτεί εύκολα ένας άντρας. Μόνον ένας άνθρωπος με πολλή σιγουριά κι υγιή αυτοπεποίθηση χαίρεται να ʼχει τέτοιο τύπο γυναίκας κοντά του. Αντίθετα, η Ελένη… είναι σαν το σύννεφο που τον κρατάει στις μετεωρίσεις του. Κι ακόμα έχει κάτι απʼ τη δική του διάθεση του πλάνητα. Κι είναι τόσο ερωτευμένη, που δεν το ʼχει σε τίποτα να τον ακολουθήσει και στην κόλαση…”.
Η Ζωγράφου, όμως, είναι το ίδιο αμείλικτη όσο και το αντικείμενο της μελέτης της, έτσι οι χαραχτηρισμοί που του αποδίδει δεν έχουν τελειωμό: “Ήταν λοιπόν ουτοπιστής και δονκιχωτικός, ακριβώς γιατί ήταν και δειλός και μανιακός φιλόδοξος. Και όλʼ αυτά πάλι ξεκινούσαν από ένα μικρό παράπονο, καθώς ένιωθε τον εαυτό του πεταγμένο έξω από τις τάξεις της ζωής… Αυτός ήταν ο Καζαντζάκης: ένας εγωκεντρικός”.
Όσο κι αν τονίζει τις αδυναμίες του, δεν παραλείπει να μιλήσει για τα προτερήματά του, αφού “…ο Καζαντζάκης είναι μια εξαιρετική περίπτωση ανθρώπου που κατάφερε, με τη σπάνια εργατικότητά του, να αποδώσει εκατό τα εκατό παραπάνω απʼ όσο ήταν προικισμένος. Πολύ λίγοι πέτυχαν να αξιοποιήσουν τον εαυτό τους περισσότερο απʼ όσο αυτός…”.
“Τραγικοί είναι όσοι στέκουνε τόσο παραπονεμένοι έξω απʼ τη ζωή, τόσο μακριά απʼ τον άνθρωπο, σαν καταραμένοι”. Τέτοιος υπήρξε και ο Καζαντζάκης, αυτός ο “τρυφερός μα και πολύ δυστυχισμένος ποιητής…”.
Το βιβλίο αυτό διαβάζεται σα μελέτη, αλλά και σαν (ψυχολογικό) μυθιστόρημα.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Misha την Κυρ Οκτ 08, 2006 5:36 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
επειδή παρακολούθησα την συγκεκριμένη εκπομπή η μαρτυρία αυτή ενδεχομένως δεν ήταν αξιόπιστη , πλήν όμως υπάρχουν αξιόπιστες μαρτυρίες παρουσίασης του διαβόλου κατα παραχώρηση Θεού οι οποίες είναι συγκλονιστικότατες . Επαφή δε με δαιμονισμένους έχει αποτελέσει αρχή μετανοίας σε πολλους ανθρώπους.oistros έγραψε:Σε μία εποχή που οι εγχώριοι τηλεοπτικοί εκπρόσωποι της εκκλησίας αναλώνονται σε συζητήσεις για το αν ο διάβολος φορούσε Prada (το παρακολούθησα μεσημέρι Παρασκευής στη ΝΕΤ)