"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Καλοκαιρι. Αγιο. Ηρθε..

Οραματα και μνημες ξυπνουν.

Ερημα εξωκκλησια, πελαγισια, ορεινα,
σταυροι πλαι σε αραχνιασμενα παραθυρα,
εικονες που περιμενουν το ευωδες θυμιαμα,
στασιδια που ψελλιζουν ιστοριες και βιους αγιων,
καμποι καταχρυσοι, λιοδεντρα κατασπαρτα,
σε πλαγιες που καταληγουν στην ιερη μονωση,
μιας παραλιας ερημικης, αιωνιας, αρχεγονης,
χρυσα δειλινα, καυτα απομεσημερα,
γεματα ελπιδα πρωϊνα, νυχτες με ψαλμους..

Λιγο λαδι, ελιες, ψωμι και αλατι, και ο Θεος.

Oι αγιοι, οι οσιοι, οι αγγελοι παντα ειναι εκει,
ετσι κι αλλιως και σε περιμενουν.

Αυτα αρκουν και περισσευουν.. Τωρα και παντα.

Ομως..

Εμεις τα χασαμε.. Μας τας πηραν, η τα δωσαμε;

Που χαθηκε η απλοτητα, η ιερη αλητεια, η ευλαβικη μοναξια,
η εθελουσια απομονωση, το ξεμακρεμα απο την βοη του κοσμου,
ποιος μας πηρε την απελπιδη εξοδο, την αρχαια αναγκη,
την αναβαση σε ενα λοφο, εκεινο το απογευμα, του Ιουλιου,
μεσα στο λιοπυρι, για να κανουμε κατα μονας,
τον Εσπερινο, τον Μεγα Εσπερινο, συν πασοι τοις Αγιοις;

Με το προσευχηταρι στα χερια, την τσεπη αδεια, απο κοσμικες
ελπιδες, την καρδια πρησμενη απο το δεος, την παιδικη ευλαβεια,
το δακρυ που κυλαγε στο μαγουλο χωρις να ξερουμε το γιατι,
την αυστηρη κατανυξη, την χαρμολυπη της νοερης συναντησης,
με την Κυρια των Αγγελων, την Παντανασσα της υπαρξεως μας.

Που χαθηκε η παιδικη απλοτητα που κερδιζει την Βασιλεια Του;

Ποιος πουλησε την ψυχη μας, στην λασπη, ποιος μας εκανε απο
παιδια της ελπιδας σε Εκεινον, αγχωτικους "γερους" της αγωνιας;

Ποιος μας εκανε να ξεχασουμε οτι ειμαστε πλασμενοι να ζουμε με το τιποτα,
ωστε να κατεχουμε τα παντα, γιατι Αυτος ειναι τα παντα για εμας;

Ποιος μας πηρε τα αγια καλοκαιρια, και τα εκανε διακοπες εξ' αναγκης;

Ποιος μας εκοψε την ιερη ανασα του υπερβατικου, του νοερου, του οσιου,
και την μετεβαλε σε αρρυθμια και συνεχη εφιδρωση για την "επιτυχια";

Ποιος μας πηρε την θαλπωρη της συντροφιας των αγιων μας, και την εκανε
παγωμενη και νεκρη παρεα σιδερικων που εχουν ρευμα αντι για αιμα;

Πως θα τα ξανακερδισουμε ολα αυτα, που θελει η ψυχη μας πισω,
γιατι τις ανηκουν δικαια πριν ακομα δημιουργηθει, καθ'εικονα και κατ'ευδοκια Εκεινου,
και δεν τα χαριζει, αλλα της τα παιρνουν, δανεικα, για να ζησουν λιγο ψευτικα, καποιοι,
μα εκεινη εχει τον τροπο με την Χαρη Του, να τα ζητησει ξανα και ξανα;

Aς ειναι τουτο το καλοκαιρι ενα αγιο καλοκαιρι. Ενα καλοκαιρι απο τα παλια,
τα παιδικα, οπου εμεις και ο Ηλιος, κυβερνουσαμε ερημα τοπια, μαζι τα διαφεντευαμε,
και μαζι κουβεντιαζαμε παιχνιδιζοντας με το φως του ο ενας, και με την αναγνωση των,
ψαλμων ο αλλος, την ανειπωτη Δοξα Του, το ακενωτο βαθος της Σοφιας Του,
το ανεκλαλητο πληθος των οικτιρμων Του, το αμετρο πελαγος της Αγαπης Του..

Μαζι με το ψαλτηρι, ξεχασμενοι απο ολους, ενθυμουμενοι Εκεινον..

Εμπρος να κερδισουμε τα χαμενα, και να χασουμε τα κερδισμενα,
να γινουμε ξανα παιδια πεθαινοντας, αντι γεροι ζωντας αγεννητοι εν πνευματι,
σκυβαλα του κοσμου τουτου, περιουσιες προς εκποιησην του αλαστορος.

Η ψυχη μας ανηκει, και θα την κερδισουμε χανοντας την προς πεισμα ολων..

Αγιο καλοκαιρι, ευχου υπερ ημων, ερχομαστε να σε ρουφηξουμε, σαν αγιασμο,
ενα πρωϊνο νηστικοι, και αποκαμωμενοι, απο την καψα και την ερημια του κοσμου..

Αμην.

Έτσι ακριβώς ήταν τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων. Αγνά, όμορφα, ιδανικά !
Σ΄ευχαριστώ Διονύση που με ταξίδεψες !

Γειά σου ρε Διονυσάκη!

Συγκινήθηκα βαθειά..

Ισως νάμαι ο πρώτος στο φόρουμ, που σου βάζει υποκοριστικό (-άκη).

Να με συμπαθάς για την οικειότητα, την οποία δημιουργεί, αφ' ενός η εν Αθω εβδομαδιαία συμβίωση, αφ' ετέρου η ομορφιά και η αλήθεια που παρέθεσες παραπάνω.....

Και να προσθέσω, ότι αξιώνομαι προσωπικά, να ζω σε κάποιο βαθμό το Ευλογημένο καλοκαίρι που περιέγραψες, εδώ που μένω, αλλά και στα γειτονικά αρχαία ερημητήρια του καβο-Μαλιά.

Καλοκαιρι. πρωϊνο. παλι μονος..

Ξενοιαστο βασανο του νου,
η πατρικη Πιστη με καλει,
να την ακολουθησω σε ερημο, και στενο μονοπατι,
που οδηγει στην λυτρωση.

Οχι απο τιποτα αλλο, παρα απο εμενα. Δεν φταιει ο κοσμος..

Σε μια αμμουδια επανω, με την παρηγορια για συντροφο,
της ορατης και αορατου κτισεως, που εφερες στο ειναι,
θεϊκω το προσταγματι, εκ του μη οντος,
σε μια αχρονη στιγμη,

Ζωοδοτα Χριστε,
Δημιουργε του παντος,
Παγχρυσε Καλλιτεχνη και Πλαστουργε του Φωτος,
μπροστα στα κουρασμενα ματια μου,
να αχνοφαινεται στο φως του πρωϊνου,
θελω μεσα απο τους αιωνες που περνανε μεσα μου,
γενεες γενεων,
ριγη αγιων και μαρτυρων,
οσιων και ομολογητων,
ασκητων και πατερων,
ορθοδοξο αιμα που ρεει στις φλεβες μου,
και ποτε δεν το δικαιωσα,
αλλα ελπιζω τη εσχατη ημερα να φανει απο την ανατολη,
το Μεγα Ελεος Σου,
και να με δεχθεις σε μια γωνια της ανεσπερου και αειφωτου ημερας..

Δοξολογια αναπεμπω, ανατρεχοντας στις μνημες της χαρισμενης,
ζωης μου, αυτου του σεπτου δια βιου προσκυνηματος,
των ιερων σκηνωματων του κοσμου Σου.

Την Θεοτοκο και Μητερα μου, την Δεσποινα του συμπαντος κοσμου,
την αει Μεσιτρια και Προστατιδα, το ακοιμητο κανδηλι θα αφιερωνω,
οσο ζω και αναπνεω, την σκεψη μου, και την νοσταλγια μου,
σαν ταμα θελω να της προσφερω με ευλαβεια. Αυτη τα παντα εν πασι.

Ω! Παναγια μου, εσυ κατα Χαριν θεε, μετα Θεον,
μεθοριο της κτιστης και Ακτιστου φυσεως,
ευρισκομενη παντου και παντα,
Χαριτι και Ελεει, αχρι του νυν εργαζομενη προς παν το αγαθον,
Παρηγορητρα σε ενα εικονοστασι,
Καπετανιος σε μια γεφυρα καραβιου, μπροστα στο αφρισμενο πελαγο,
οπου δινεται η μαχη για το μεροκαματο, νυχτα και μερα,
σε ενα τοιχο, στεκεσαι μητρικα και αγαπητικα, στον Υιο σου, Δεομενη,
πανω απο το κρεβατι του πονου,
μια αχωρητη χωρα των ζωντων η αγκαλια σου,
κεκοσμημενο με αναριθμητα αστρα, το διαδημα των θαυματων σου!

Καλοκαιρι. Δοξολογικο. Ευωδες και ευλαβικο.

Μονος, μονω τω Θεω. Νυν και αει.. Δοξα Σοι.

Τι θελεις απο εμενα.. Γιατι με παρακινεις να ερθω εκει που δεν εισαι;

Γιατι δεν εισαι εκει που σε βρισκω, αλλα εκει που σε χανω.

Στο νημα της αγωνιας και της αποπνικτικης ζεστης του θανατου,
εκει που ολα ειναι χαμενα, εκει σε κερδιζω Χριστε και Κυριε..

Εισαι το Μεγα θησαυρισμα, το στοιχημα της αιωνιοτητος, το κερδισμενο,
προ καταβολης κοσμου, απο αυτους που θελουν να χανουν,
που δεν θελουν να κερδιζουν, που τον χειμωνα του κοσμου,
ξερουν να τον κανουν καλοκαιρι, ελπιδα φωτος, ανασα ζωης αιωνιου,
απεραντη παραλια, χρυση παρηγορια, αγιων κατασταση,
κεκραγαριο κατανυκτικο..

Μεῖνον μεθ' ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστὶ καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα. Κυριε.

Αλλη μια νυχτα καλοκαιρινη εναστρη, ξεκινα.

Kαλοκαιρι. Ιδου νυν παντα πεπληρωται φωτος..

τελικα ολοι εχουμε μια ρομαντικη πλευρα.
Αδελφε Διονυση να εκφραζεσαι συχνοτερα σε παρακαλω.

Δόξα τω Θεώ

Καλόν αγώνα Διονύση! Κλιμακούμενο ανοδικά, και ανακουφιστικό (στην ψυχή)!
Και αιώνιο!

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ

Με αφορά τόσο η συγκινητική περιγραφή του Διονύση.

Για αυτό βάζω δυό φωτογραφίες από την Αγία Ειρήνη του καβο-Μαλιά.

dionysisgr έγραψε:Aς ειναι τουτο το καλοκαιρι ενα αγιο καλοκαιρι. Ενα καλοκαιρι απο τα παλια,
τα παιδικα, οπου εμεις και ο Ηλιος, κυβερνουσαμε ερημα τοπια

dionysisgr έγραψε:Ερημα εξωκκλησια, πελαγισια, ορεινα,
σταυροι πλαι σε αραχνιασμενα παραθυρα,
εικονες που περιμενουν το ευωδες θυμιαμα,
στασιδια που ψελλιζουν ιστοριες και βιους αγιων,
καμποι καταχρυσοι, λιοδεντρα κατασπαρτα,
σε πλαγιες που καταληγουν στην ιερη μονωση,
μιας παραλιας ερημικης, αιωνιας, αρχεγονης,
χρυσα δειλινα, καυτα απομεσημερα,
γεματα ελπιδα πρωϊνα, νυχτες με ψαλμους..

Λιγο λαδι, ελιες, ψωμι και αλατι, και ο Θεος.

Oι αγιοι, οι οσιοι, οι αγγελοι παντα ειναι εκει,
ετσι κι αλλιως και σε περιμενουν.

Η Τούλα θα καταλάβει καλύτερα.....