"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Η παρακοή καί ο θάνατος. Ο φόβος τού θανάτου καί η λύτρωσις.
(Κυριακή Γ΄ Λουκά) π.Στέφανος Αναγνωστόπουλος
7.10.2007 Κυρ. Γ΄Λουκά
Το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα αναφέρεται στην Ανάσταση ενός νεκρού.
Νεαρού στην ηλικία, γιος μιας χήρας μάνας, απ’ την πόλη της Ναίν.
Μπροστά στο θάνατο βρεθήκαμε κάποτε όλοι μας, είτε με το θάνατο των γονέων μας, είτε των αδελφών μας, είτε των παιδιών μας, - μερικές φορές και σε νεαρά ηλικία – είτε συγγενών, είτε φίλων, είτε και αγνώστων σε μας.
Άλλωστε πολλούς θανάτους βλέπομε από τις ειδήσεις των τηλεοράσεων.
Κάποτε όμως θα έλθει και ο δικός μας θάνατος, αφού ο Κύριος εγγύς.
Α, το ερώτημα είναι πώς θάρθει.
Τις περισσότερες φορές έρχεται μέσα από αρρώστιες και μάλιστα οδυνηρές.
Άλλοτε εντελώς ξαφνικά, είτε από αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, ή από σεισμούς, πλημμύρες και πυρκαγιές, είτε από ανακοπές της καρδιάς και πνευμονικά οιδήματα, είτε από εγκεφαλικά επεισόδια και τόσα άλλα.
Λίγες φορές είναι από καθαρά γεράματα και ακόμα λιγότερες είναι ειρηνικός ο θάνατος και μάλιστα οσιακός.
Κανένας όμως θάνατος δεν προσδιορίζει την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.
Υπάρχουν εγκληματίες μεγάλοι που πέθαναν σε βαθειά γεράματα, και οσιακές υπάρξεις που πέθαναν ξαφνικά και μάλιστα από δυστυχήματα.
Θα σας φέρω ένα παράδειγμα, ο Μέγας Αθανάσιος ο Αθωνίτης, σκοτώθηκε πέφτοντας από ένα τοίχο του μοναστηριού, της Αγίας Λαύρας στο Άγιον Όρος, όταν το μοναστήρι το έχτιζαν.
Ο Μέγας Βασίλειος πέθανε σαράντα εννιά ετών από οδυνηρές ασθένειες, και άφησε πίσω του ένα έργο χωρίς διάδοχο, και ο Άγιος Χαράλαμπος πέθανε μαρτυρικά, όταν τον έγδαραν ζωντανό, σε ηλικία εκατόν δέκα τεσσάρων ετών.
Τον Άγιο Κήρυκο, σε ηλικία τριών ετών, του συνέτριψαν οι τύραννοι οι ειδωλολάτρες το κεφαλάκι του, και χιλιάδες άλλα παιδάκια, όπως και στην πατρίδα μας, από δύο έως πέντε ετών, πεθαίνουν κάθε χρόνο από λευχαιμία ή από όγκους στο κεφάλι.
Άβυσσος λοιπόν είναι τα κρίματα του Αγίου Θεού.
Πάντως ο Θεός, δεν είναι Αυτός που προκάλεσε τον θάνατο.
Τον θάνατο τον γέννησε η αμαρτία της παρακοής των πρωτοπλάστων.
Η Αγία Γραφή στη Σοφία Σολομώντος, λέγει ότι ο Θεός δημιούργησε τον Άνθρωπον επ’ αφθαρσία, άφθαρτον, με σκοπόν δηλαδή να μην πεθάνει.
Γι’ αυτό και τον έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του.
Από τον φθόνο όμως του Διαβόλου, παρασύρθηκαν -με τη θέλησή τους βεβαίως- οι πρωτόπλαστοι, παρασύρθηκαν από τα ψεύδη και τις συκοφαντίες του Διαβόλου, έπεσαν στην παρακοή, κέρδισαν τον θάνατον, και τον κληρονόμησαν και σε μας.
Ο Θεός φύσει αγαθός, γεννά μόνον το καλό.
Μόνον το αγαθόν.
Γεννά μόνον την αγάπη.
Γι’ αυτό και ξαναλέμε ότι τον θάνατο, και κάθε κακό, και κάθε τι που είναι διεστραμμένο, το γεννά η αμαρτία, ή το γέννησε κατά πρώτον η αμαρτία της παρακοής των πρωτοπλάστων Αδάμ και Εύας.
Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος θεόπνευστα μας βεβαιώνει «δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε, και δια της αμαρτίας ο θάνατος. Και ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθε». Είναι απ’ το πέμπτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους Επιστολής.
Έτσι κληρονόμησε ολόκληρη η ανθρωπότητα τον θάνατον, και όχι μόνον τον θάνατον αλλά και τον κόπον, και το μόχθον, και τον πόνο, και την αρρώστια και τη φθορά και τα γηρατειά και την ποικιλόμορφη ή και πνευματική αναπηρία και τέλος τον θάνατον.
Θάνατος που χωρίζει την ψυχήν από το σώμα.
Το σώμα στον τάφο και η ψυχή μπροστά στην Κρίση του Θεού.
Κληρονομήσαμε όμως και τη ροπή προς το κακόν και γεμίσαμε από πάθη.
Να σας πω καμιά εικοσαριά για να μη νομίζουμε τους εαυτούς μας ότι δεν έχομε και τίποτα και ότι είμαστε και άγιοι…
Γεμίσαμε λοιπόν από εγωισμό, υπερηφάνεια, κενοδοξία, πλεονεξία, φιλαργυρία, σκληροκαρδία, μίσος, έχθρα, φιλονικία, νεύρα, ψεύδη, κακίες, πονηρίες, θυμούς, οργή, φθόνο, ζήλεια, φιληδονία, σαρκολατρεία, λαγνεία, ακηδεία, αδιαφορία και χιλιάδες άλλα κακά, μαζί με τη διχόνοια, - να μην το ξεχνάμε κι αυτό.
Έτσι λοιπόν γεμίσαμε πάθη και κακίες, πάθη και πονηρίες, πάθη και εγωισμοί, όπου κι αν πας εγωισμό βλέπεις…εγωισμό, εγωισμό, εγωισμό, τίποτα άλλο από εγωισμό.
Η αμαρτία λοιπόν γέννησε τον θάνατον, και γεννά συνεχώς την δυστυχία σε ολόκληρο τον κόσμο.
Γι’ αυτό και ο άνθρωπος χωρίς Χριστόν είναι δυστυχισμένος.
Χωρίς Χριστόν, χωρίς τα πανάγια σωστικά μυστήρια βάπτισμα, χρίσμα, Θεία Κοινωνία, εξομολόγηση, μετάνοια, οι οικογένειες, -και στην πατρίδα μας δυστυχώς,- είναι χωρίς ειρήνη, χωρίς ομόνοια, χωρίς αγάπη, χωρίς αλληλοκατανόηση, χωρίς αλληλοσεβασμό…
Τα νέα ανδρόγυνα υπό διάλυσιν, τα παιδιά επαναστατημένα, -τα βλέπετε πως είναι τα παιδιά μας,- και σε μια διαρκή ταραχή και αμφισβήτηση των πάντων, ειδικότερα στην εφηβεία.
Έτσι κάθε οικογένεια, περνά και το δικό της δράμα, σηκώνει το δικό της Σταυρό, έχει τη δική της δυστυχία, το δικό της πόνο, που μεγαλώνει και πληθαίνει, όσο οι χριστιανοί μας απομακρύνονται από την πίστη και την αγάπη προς τον Θεό.
Παντού επικρατεί ο φόβος και η ανασφάλεια, η καχυποψία και ο φθόνος, η αρπαγή και το ψεύδος, η κακία και η πονηρία, η απελπισία και η απόγνωση, και προπαντός ο φόβος του θανάτου.
Και όμως ο θάνατος χριστιανοί μου, που θεωρείται ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, - έσχατος εχθρός σημαίνει τελευταίος εχθρός άρα προηγούνται κάποιοι άλλοι, και αυτοί οι άλλοι είναι τρείς,- είναι η σάρκα μας με τις αισθήσεις, είναι ο κόσμος της κακίας που μας περιβάλλει και είναι και ο Διάβολος με τις πονηριές του.
Αυτός λοιπόν ο εχθρός θάνατος, νικήθηκε από τον θάνατον και την Ανάστασιν του Χριστού.
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Έτσι ο θάνατος από τιμωρία, με την Ανάσταση του Χριστού, απέβη ευεργεσία αφού μας άνοιξε και πάλι τις πύλες του ουρανού.
Ευεργεσία, ευεργεσία που μας αποκαλύπτει την φιλανθρωπία του Θεού, το έλεος του Θεού, την μακροθυμία και την αγάπη του Θεού.
Γι’ αυτό και θριαμβευτικά ανακράζει η Αγία Γραφή «Ω βάθος πλούτου, σοφίας και φιλανθρωπίας Θεού».
Ο Θεός λοιπόν έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, για να μας προσφέρει λύτρωση και σωτηρία.
Λύτρωση από τα δεσμά της αμαρτίας, λύτρωση από την τυραννία του Διαβόλου, λύτρωση από τα πάθη μας, τις αδυναμίες μας, και τα πονηρά κουσουράκια μας.
Λύτρωση απ’ τον κόσμο της κακίας, λύτρωση απ’ τον αιώνιο θάνατο δηλαδή την Κόλαση, τον αιώνιο χωρισμό της ψυχής μας απ’ το Θεό.
Γι’ αυτό χριστιανέ μου να ελεείς, -και υλικά και πνευματικά,- αν θέλεις να ελεηθείς.
Πρόσφερε αγάπη και καλοσύνη, αν θέλεις να την βρείς υπερπλουσίως από τον Πανάγιο Θεό.
Να μακροθυμείς και να συγχωρείς κάθε μέρα τον διπλανό σου, αν θέλεις και συ να συγχωρηθείς.
Να προσεύχεσαι, να μελετάς την Αγία Γραφή, και πάλι να προσεύχεσαι για να αναγεννηθείς εν Χριστώ.
Να μετανοείς με όλη σου την καρδιά και μόνον τότε θα δικαιώνεσαι ενώπιον του Αγίου Θεού.
Όλα όσα αναφέραμε μέχρι τώρα χριστιανοί μου, μαζί με την ενεργουμένη πίστη και αγάπη, θα πετάξουν έξω τον φόβον του θανάτου, «η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον του θανάτου».
«Που σου θάνατε το κέντρον, που σου Άδη το νίκος;», διακηρύσσουμε θριαμβευτικά το βράδυ της Αναστάσεως.
Παρόλα αυτά όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, φοβούμεθα το θάνατο – γιατί φοβούμεθα;
Γιατί δεν γνωρίζουμε τι είναι πέραν του τάφου; Όχι…
Φοβούμεθα τον θάνατον γιατί έχομε ενοχές, γιατί έχομε βάρος, εδώ, εδώ, βάρος!
Βράχος εδώ, βράχια…
Έχουμε τύψεις, έχουμε ταραχές, έχουμε πιέσεις, έχουμε κενά, ανασφάλειες…
Μία η λύτρωσις, η μετάνοια, ένα το φως, ο Χριστός, μία η ζωή, το Ευαγγέλιο, μία η τροφή, η Θεία Κοινωνία, ένα το οξυγόνο, η προσευχή στο όνομα του Ιησού Χριστού, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» σε κάθε αναπνοή μας.
Μία η ανακάλυψις: «η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί».
Ένα το κλειδί, η κραυγή του ληστού, «Μνήσθητί μου Κύριε όταν έρθεις εν τη Βασιλεία Σου».
Ή η κραυγή του Τελώνου, «ο Θεός μου ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».
Ή η κραυγή και φωνή του Ασώτου «ήμαρτον εις τον Ουρανόν και ενώπιόν Σου».
Και μη ξεχνάμε και τα καυτά δάκρυα μετανοίας και αγάπης της πόρνης γυναικός του Ευαγγελίου, που άλειψε με μύρο τα Πανάχραντα πόδια του Κυρίου.
Ο μακαρισμός του Χριστού γι’ αυτή την πόρνη γυναίκα, έμεινε και θα μείνει εις τους αιώνας, που για μας είναι κλειδί σωτηρίας.
Αυτό αποδεικνύει χριστιανοί μου, ότι όποιος κρατάει ένα τέτοιο κλειδί, δε φοβάται τον θάνατον, διότι μπορεί και επαναλαμβάνει με απόλυτη βεβαιότητα μαζί με τον Απόστολο Παύλο το «εμοί το ζήν Χριστός, αλλά το αποθανείν κέρδος».
Είθε και μεις αδελφοί μου, έτσι να το βιώνουμε για να μπορούμε στο τέλος αυτής της πρόσκαιρης ζωής, να μπορούμε να επαναλάβουμε και πάλι το του Αποστόλου Παύλου, «τον καλόν αγώνα ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν, απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει Κύριος ο Θεός, ο Δίκαιος Κριτής, την μεγάλη εκείνη ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, όχι μόνο σε μένα,» λέγει ο Απόστολος Παύλος, «αλλά και σε όλους εκείνους που αγαπούν τον Θεόν, τη Θεία Του Θεοφάνεια», όπως ιδιαιτέρως το τονίζει, «και τηρούν το θέλημά Του».
Χριστιανοί μου, είθε όλα όσα είπαμε να γίνουν πράξη στη ζωή μας, με χριστιανά τα τέλη της ζωής μας, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, και καλήν απολογίαν, μπροστά στο φοβερό Του βήμα,
Αμήν.
πηγή agia-varvara.blogspot.com

Σαν σήμερα το 2021 έγινε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού.
Την ευχή του να έχουμε!
<<Δεν πειράζει, παιδί μου, αυτοί που μας κατηγορούν μας ωφελούν πιο πολύ από αυτούς που μας επαινούν.
Το τι θα πει ο Θεός έχει σημασία, τα λόγια των ανθρώπων είναι μάταια>>
Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός (1921 – 2009)
Στην Ανακομιδή των Λειψάνων του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, παρέστησαν ο Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος, πνευματικό τέκνο του μακαριστού Γέροντος, ο Μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος, οι Επίσκοποι Αμαθούντος Νικόλαος και Λήδρας Επιφάνιος, ο Καθηγούμενος της Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας Γέρων Ελισσαίος, ο Καθηγούμενος της Ι.Μ. Γρηγορίου Γέρων Χριστοφόρος, οι Καθηγούμενοι Αρχιμανδρίτης Παΐσιος της Ιεράς Μονής Τίμιου Προδρόμου Μέσα Ποταμού, Αρχιμανδρίτης Γεννάδιος της Ιεράς Μονής Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Μονάγρι, Αρχιμανδρίτης Νείλος της Ιεράς Μονής Συμβούλου Χριστού, Αγιορείτες Πατέρες, ιερείς, ιερομόναχοι και διάκονοι. Παρίσταται ο Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους π. Γεώργιος Βατοπαιδινός.
Το απόγευμα (20/10/21) τελέσθηκε η Ακολουθία του Εσπερινού και εν συνεχεία οι Αρχιερείς, οι Καθηγούμενοι και οι λοιποί πατέρες εν πομπή μετέβησαν στον τάφο του μακαριστού Γέροντος, ενώπιον του οποίου εψάλη ειδική ακολουθία επί τη ανακομιδή λειψάνων.
Εν συνεχεία, ενώ ψαλλόταν ένας αργός ύμνος από την χορωδία της Μονής, αποκαλύφτηκε ο τάφος και φάνηκαν τα οστά, τα οποία ένα ένα με προσοχή οι αδελφοί ανέβασαν από τον τάφο και τοποθέτησαν σε πρόχειρα σε πανέρι μέχρι να γίνει το καθιερωμένο πλύσιμο με κρασί.

Άνθρωπε!
Βλέπω τις δικές σου αισθήσεις προσκολλημένες στα γήινα, βλέπω την σάρκα σου.
Θυμάμαι την ημέρα που ήλθες στον κόσμο, τα πρώτα χρόνια της δικής σου ζωής, και τα επόμενα μέχρι και σήμερα.
Μετά φέρνω στον νου μου την ημέρα εκείνη, όταν αφήσεις τον κόσμο αυτό, και μετά σε περιμένει αιωνιότητα, για την οποία είσαι προορισμένος από τη δημιουργία του κόσμου.
Και δεν ξέρω τι να κάνω· να κλάψω τη δική σου τιποτένια μηδαμινότητα ή να θαυμάσω την παντοδυναμία και την ευσπλαχνία του Δημιουργού.
Αυτός σου χάρισε την ζωή και κάποτε το θνητό σου σώμα θα το ενδύσει αθανασία.
Ο θαυμασμός μου γίνεται μεγαλύτερος όταν βλέπω πως σε σένα, που είσαι σάρκα και αίμα, ο Κύριος και Θεός, ο Βασιλιάς των αιώνων, δίνει να τρως το δικό Του Σώμα και να πίνεις το Αίμα Του.
Και αυτό γιατί ο Χριστός «εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού» (Εβρ. 5:7) έγινε κοινωνός της δικής μας σάρκας, για να κάνει εσένα να ζεις αιωνίως.
[Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 10, Ιαν. – Απρ. 2004, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, άρθρο «Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης, 1829-1908, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ», σελ. 153 (αποσπάσματα)]

Ανέστησε το παιδί το μονάκριβο, μιας χήρας, στην πόλη Ναΐν.
Καθώς επήγαινε σ’ αυτή την πόλη ο Ιησούς, με πολλούς Μαθητές και λαό αμέτρητο, συναντήθηκε στην πύλη της πόλεως μ’ ένα ξόδι, με μία κηδεία.
Και ο θάνατος αντικρούστηκε με τη Ζωή, ο θάνατος αντικρούστηκε με την Ανάσταση.
Ο Κύριος είδε αυτό το κατάντημα του ανθρώπου, τον θάνατο, και μάλιστα στο πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου, και τον πόνεσε πολύ.
Εδώ φαίνεται η τρυφερότητα και η συμπόνια του Χριστού μας αλλά και η δύναμή Του.
Πλησίασε τη σορό, και κείνοι, που σήκωναν αυτήν, σταμάτησαν.
Άγγιξε τον πεθαμένο και του έδωσε ζωοποιό δύναμη. Και του φώναξε να σηκωθεί, τον έφερε από την άλλη ζωή.
Αυτό τι σημαίνει; Ότι η ψυχή, καθώς βγαίνει από το σώμα και εκείνο μένει λείψανο – το υπόλοιπο μιας ενότητος – υπάρχει κάπου αλλού.
Και ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, για Τον οποίον όλοι ζουν, την έφερε ξανά στο κουφάρι.
Και τότε σηκώθηκε ο πεθαμένος και κάθισε στο φέρετρο, και τον παρέδωσε στη μητέρα του. Εκείνη είχε πονέσει περισσότερο από όλους, εκείνη θρηνούσε, κι από αυτήν έλειπε πιο πολύ.
Και δεν τον κράτησε ο Κύριος κοντά Του, ούτε για μαθητή Του, ούτε για υπηρέτη Του, ούτε για τίποτα, τον έδωσε στη μητέρα του.
Αυτός είναι ο Χριστός μας.
Συμφέρει κι εμάς νά ‘μαστε κοντά Του, νοερά, ψυχικά, καρδιακά, με τη σκέψη, «με λογισμό και μ’ όνειρο», γιατί καθώς περνούν τα χρόνια αυτό καταλαβαίνομε:
Ότι ο Ιησούς είναι η μεγάλη μας αγάπη, η πρώτη και η στερνή μας αγάπη, το Α και το Ω της ζωής μας.
Και σε κάποια στιγμή που όλα θα τ’ αφήσωμε κι όλοι θα μας αφήσουν, Αυτός θα ‘ναι μπροστά μας, Αυτός θα έλθει να μας πάρει.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και μεγαλύτερη ελπίδα απ’ αυτό.
Γι’ αυτό, μην Τον αφήνομε.
Ας Τον ακολουθούμε.
Το κέρδος θα είναι μέγα.
Και τότε θα έχομε ειρήνη, και στην άλλη πλάση θα κερδίσομε την αιώνια ζωή.
(† Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη (2009). Το κήρυγμα της Κυριακής, τόμος Β΄, Από την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. [σελ.103-106], Λευκωσία: Περιοδικό «Ακτή»)

Ὅταν διαβάζουμε τό Εὐαγγέλιο, οἱ ἀντιδράσεις τοῦ Χριστοῦ σέ ὅ,τι συμβαίνει γύρῳ,γύρω Του μας ἐκπλήττουν.
Τή στιγμή πού ὁ Ἰούδας πηγαίνει νά Τόν προδώσει, Ἐκεῖνος λέγει: «Νῦν ἐδοξάσθη ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου».
Σέ κάθε Λειτουργία γιορτάζουμε αὐτήν ἀκριβῶς τή στιγμή, τήν ἐπαναλαμβάνουμε στή συνείδησή μας.
Ἄν κάποια ἐχθρική ἐνάντια στρατιωτική δύναμη μᾶς συλλάβει γιά νά μᾶς σκοτώσει, θά εἴμαστε ἄραγε καί ἐμεῖς ἱκανοί νά ποῦμε:
«Τώρα καί ἐγώ δοξάζομαι καί ὁ Θεός δοξάζεται δι’ ἐμοῦ»; Ὅλοι γνωρίζετε αὐτή τήν ἱστορία.
Εἶναι τό περιεχόμενο τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς.
«Περί Πνεύματος καί Ζωῆς», Ἀρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Αγγλίας.

«Αφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν πρός με ».
Αφήστε τα παιδιά να έρθουν στον Χριστό και όλα τα άλλα είναι δικό Του έργο.
Το μόνο καθήκον που έχουν οι γονείς είναι να μην απαγορεύουν τα παιδιά να έρχονται στον Χριστό.
Λοιπόν, αφήστε τα παιδιά να πλησιάσουν τον Χριστό και αφήστε τους ενήλικες να πλησιάσουν τα παιδιά.
Επειδή ο Χριστός όχι μόνο διδάσκει, αλλά δίνει και γεμάτη χάρη πνευματική δύναμη της ζωής, ώστε τα παιδιά να μπορούν να εκπληρώσουν ό, τι μαθαίνουν.
Ο Χριστός είναι η αιώνια νεότητα.
Αυτή η αιώνια Νεότητα καλεί τα παιδιά, για να τους δωρήσει τη δύναμη, ώστε να μην γεράσουν στο πνεύμα, αλλά να παραμένουν για πάντα νέοι, αγαθοί και χαρούμενοι.
Με μια λέξη – η σοφία της παιδείας του Χριστού είναι ότι τα παιδιά παραμένουν πάντα παιδιά και δεν μεταμορφώνονται σε γέρους.
Σε αντίθεση με αυτήν τη σοφία βρίσκεται το σχολαστικό μοντέλο εκπαίδευσης που προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να κάνει τα παιδιά όσο το δυνατόν γρηγορότερα γέρους.
Προβάλλει τους γέρους ως παράδειγμα, τα διαποτίζει με γερασμένες σκέψεις, τους μαραζώνει τις καρδιές τους με το σκεπτικό και την απαισιοδοξία των γέρων.
Αντί οι γέροι να γίνουν σαν παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους.
Και έτσι, ούτε οι ίδιοι εισέρχονται στη Βασιλεία του Χριστού, ούτε επιτρέπουν στα παιδιά να εισέλθουν.
Γι αυτό και τα παράπονα από όλη την Ευρώπη, ότι οι νέοι είναι απελπισμένοι.
Είθε ο Χριστός να ευλογεί και να αναζωογονεί τη νεολαία της Ευρώπης.
Λήφθηκε από ένα βιβλίο, ιεραποστολικές επιστολές του Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς, μέρος 4, που εκδόθηκε το 2008 από το New Gracanica Monastery

'Η αγάπη είναι μυστήριο..
Η αγάπη είναι παράδεισος..
Κι όταν ο άνθρωπος έχει αγάπη στην ψυχή, τότε όλα αλλάζουν..
Κι ας είναι φτωχός, αναγκεμένος ή άνεργος..
Κι ας είναι μόνος..
Κι ας είναι σκλάβος ή ελεύθερος..
Κι ας είναι ότι θέλει..
Ο άνθρωπος που αγαπά, έχει μέσα του τον παράδεισο του Θεού..
Στολίζεται η ψυχή του και χαίρεται και ανεβαίνει.
Όλο ανεβαίνει..
Και μια ψυχή που ανεβαίνει, ανεβάζει όλο τον κόσμο.!!
(+π. Ανανίας Κουστένης+)

Στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας
Στον άν­θρω­πο, η δύ­να­μη της θέ­λη­σης υπερ­νι­κά τα εμ­πό­δια και κα­τορ­θώ­νει τα πάν­τα, εφό­σον ενι­σχύ­ε­ται από την λο­γι­κή σκέ­ψη και το αυ­τε­ξού­σιο. Το θέλω γί­νε­ται μπο­ρώ, όταν ο άν­θρω­πος ενερ­γεί συ­στη­μα­τι­κά και ελεύ­θε­ρα.
Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
www.dogma.gr

Κάποτε, ήρθε στο Μοναστήρι τού Οσίου Δαβίδ στήν Εύβοια, όπου ήταν ηγούμενος ο Γέροντας Ιάκωβος, ένας άνθρωπος σκληρός, άθεος, μέ περήφανο καί ειρωνικό ύφος...
Μπαίνει μέσα στό μοναστήρι, καί βρίσκει τόν Γέροντα νά στέκεται ήρεμος καί χαμογελαστός.
Πάει νά πεί μία κουβέντα, αλλά ο Άγιος τόν κοιτάζει κατάματα καί τού λέει γλυκά, χωρίς κάν νά τόν ξέρει:
— Παιδί μου… αυτός πού λές πώς δέν υπάρχει, σέ περιμένει κάθε βράδυ πού κλαις μόνος σου.
Ό άθεος ταράχτηκε. Δέν είχε πεί τίποτα σέ κανέναν. Κανείς δέν ήξερε πώς τά βράδια, μόνος του, τού ξέφευγαν δάκρυα καί λόγια όπως: «Θεέ μου, υπάρχεις άραγε;»
Ό Γέροντας τού χαμογέλασε, τού έπιασε απαλά τό χέρι καί τού είπε:
— Ό Χριστός δέν ήρθε γιά τούς καθαρούς, αλλά γιά τούς πληγωμένους. Μήν Τόν φοβάσαι. Αυτός θά σέ βάλει στόν Παράδεισο. Όχι γιατί είσαι καλός — αλλά γιατί Τόν αναζήτησες έστω μέ ένα δάκρυ.
Ό άνθρωπος έμεινε άφωνος. Έβαλε τά κλάματα. Τόν έπιασαν λυγμοί.
Εκείνη τή μέρα εξομολογήθηκε γιά πρώτη φορά στή ζωή του...

Πρώτα-πρώτα λοιπόν ας αγωνιστούμε εναντίον του πνεύματος της λύπης.....
πού μας φέρνει την απελπισία, απομακρύνοντας το από την καρδιά μας με την ελπίδα στο Θεό. Γιατί αυτό το πνεύμα δεν άφησε τον Κάιν να μετανοήσει μετά την αδελφοκτονία, ούτε τον Ιούδα μετά την προδοσία του Κυρίου. Εκείνη μόνο τη λύπη να καλλιεργήσουμε, πού συνίσταται στη μετάνοια για τις αμαρτίες μας ενωμένη με την αγαθή ελπίδα, και πού μας προετοιμάζει ν' αποκτήσουμε τα ουράνια αγαθά. Αυτή είναι πού μακαρίζεται και από το Χριστό με το λόγο, "μακάριοι οι πενθούντες, κ.λπ." (Ματθ. 5:4). Αυτή είναι πού εγκωμιάζεται και από τον απόστολο με τη φράση, "ή κατά Θεόν λύπη μετάνοια εις σωτήρια αμεταμέλητων κατεργάζεται" (Β' Κορ. 7:10).
Αυτή λοιπόν ή σωτήρια λύπη, τρέφοντας την ψυχή με την ελπίδα πού ακολουθεί τη μετάνοια, είναι ανάμικτη με χαρά. Γι' αυτό και κάνει τον άνθρωπο πρόθυμο και υπάκουο για κάθε καλό έργο, εύκολοπλησίαστο, πράο, ανεξίκακο, υπομονετικό σε κάθε αγαθό κόπο, αφού είναι λύπη κατά Θεόν. Και μ' αυτό γίνονται πια φανεροί οι καρποί του Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο, δηλαδή ή αγάπη, ή χαρά, ή ειρήνη, ή μακροθυμία, ή αγαθότητα, ή πίστη, ή εγκράτεια (βλ. Γαλ. 5:22).
Της αντίθετης πάλι λύπης οι καρποί είναι οι έξης: ακηδία, ανυπομονησία, θυμός, μίσος, αντιλογία, απελπισία, οκνηρία στην προσευχή και την ψαλμωδία. Αυτή τη λύπη πρέπει να την αποφεύγουμε όπως την πορνεία και τη φιλαργυρία Και το θυμό και τα υπόλοιπα πάθη. Αυτή ή λύπη θεραπεύεται με την προσευχή Και την ψαλμωδία, με την ελπίδα στο Θεό, με τη μελέτη των θείων λόγων Και με την υπομονή στους πειρασμούς.
Γιατί αν δεν βρει το μοναχό ασφαλισμένο μ' αυτά τα όπλα, τον κάνει άστατο Και ονειροπόλο Και ράθυμο Και άεργο Και τον οδηγεί να επισκέπτεται πολλά μοναστήρια Και να μη φροντίζει για τίποτε άλλο παρά που γίνονται τραπέζια Και συμπόσια. Γιατί ή διάνοια αυτού πού έπεσε σε άκηδία, τίποτε άλλο δεν φαντάζεται, παρά τις ονειροπολήσεις όσων αναφέραμε. Άπ' αυτά τον δεσμεύει Και σε κοσμικά πράγματα Και τον δελεάζει λίγο-λίγο σε επιβλαβείς ασχολίες, ώσπου να τον διώξει κι άπ' αυτή τη μοναχική ζωή.
Ό απόστολος, γνωρίζοντας πόσο βαρεία είναι τούτη ή αρρώστια Και θέλοντας να την ξεριζώσει από τις ψυχές μας, φανερώνει τις αιτίες από τις όποιες γεννιέται Και λέει: "Παραγγέλλομεν δε υμίν, αδελφοί, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου, στέλλεσθαι υμάς από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος και μη κατά την παράδοσιν ην παρέλαβον παρ' ημών. Αυτοί γαρ οίδατε πώς δει μιμείσθαι ημάς, ότι ουκ ήτακτήσαμεν εν υμίν, ουδέ δωρεάν άρτον έφάγομεν παρά τίνος, άλλ' εν κοπώ και μοχθώ, νύκτα και ήμέραν εργαζόμενοι, προς το μη έπιβαρήσαί τίνα υμών ούχ ότι ουκ εχομεν έξουσίαν, άλλ' ίνα εαυτούς τύπον δώμεν υμίν εις το μιμείσθαι ημάς. Και γαρ οτε ήμεν προς υμάς, τούτο παρηγγέλλομεν υμίν, ότι τις ου θέλει έργάζεσθαί, μηδέ έσθίέτω. Άκούομεν γαρ τινας περιπατούντας εν υμίν ατάκτως, μηδέν εργαζομένους, άλλα περιεργαζομένους· τοις δε τοιούτοις παραγγέλλομεν Και παρακαλούμεν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου, ίνα μετά ησυχίας εργαζόμενοι τον εαυτών άρτον εσθίωσιν" (Β' Θεσ. 3:6-12).
Ας ακούσουμε πόσο καθαρά μας αποκαλύπτει ο απόστολος τις αιτίες της ακηδίας. Εκείνους πού δεν εργάζονται, τους ονομάζει άτακτους, φανερώνοντας με μια λέξη πολλή κακία. Γιατί ο άτακτος είναι και ανευλαβής και αυθάδης στα λόγια και πρόχειρος σε κατηγορίες, και γι' αυτό είναι ακατάλληλος για την ησυχία και δούλος της ακηδίας. Παραγγέλλει λοιπόν να τους αποφεύγουμε, δηλαδή να φεύγουμε μακριά τους, σαν να έχουν μεταδοτική αρρώστια. Κι έπειτα, με τη φράση "και μη κατά την παράδοσιν ην παρέλαβον παρ' ημών", φανερώνει πώς αυτοί είναι υπερήφανοι και καταφρονητές και ανατροπείς των αποστολικών παραδόσεων. και στη συνέχεια λέει: "ουδέ δωρεάν άρτον εφάγομεν παρά τίνος, άλλ' εν κοπώ και μοχθώ, νύκτα και ήμέραν εργαζόμενοι, προς το μη επιβαρήσαί τίνα υμών". Πω πω! Ό διδάσκαλος των εθνών, ο κήρυκας του Ευαγγελίου, πού ανέβηκε ως τον τρίτο ουρανό, αυτός πού λέει ότι ο Κύριος πρόσταξε τους κήρυκες του Ευαγγελίου να ζουν από το Ευαγγέλιο (Α' Κορ. 9:14), εργαζόταν ο ίδιος νύχτα και μέρα, με κόπο και μόχθο, για να μην επιβαρύνει κανέναν!
Τι λοιπόν θα κάνουμε εμείς, πού είμαστε στην εργασία οκνηροί και επιδιώκουμε τη σωματική ανάπαυση, εμείς, πού ούτε κήρυγμα του Ευαγγελίου μας έχει ανατεθεί ούτε ή μέριμνα για τις Εκκλησίες (αλλά μόνο ή φροντίδα για την ψυχή μας); Για να δείξει όμως πιο καθαρά τη βλάβη πού φέρνει ή αργία, καταλήγει: "μηδέν εργαζομένους, αλλά περιεργαζομένους". Γιατί από την αργία γεννιέται (ή περιέργεια, από την περιέργεια) ή αταξία και από την αταξία κάθε κακία. (και για να καθορίσει τη θεραπεία τους, συμπληρώνει: "τοις δε τοιούτοις παραγγέλλομεν..., Ίνα μετά ησυχίας εργαζόμενοι τον εαυτών άρτον εσθίωσιν". Κάνει μάλιστα και μια βαρύτερη επίπληξη: "ει τις ου θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω"}.
Αυτές τις αποστολικές παραγγελίες έχοντας υπόψη οι άγιοι πατέρες της Αιγύπτου, δεν αφήνουν ποτέ να μένουν αργοί οι μοναχοί, και μάλιστα οι νεώτεροι, επειδή γνωρίζουν ότι, με την υπομονή στην εργασία, και την άκηδία διώχνουν και την τροφή τους προμηθεύονται και όσους έχουν ανάγκη βοηθούν. Γιατί δεν εργάζονται μόνο για τις δικές τους ανάγκες, αλλά και σε ξένους και σε φτωχούς και σε φυλακισμένους δίνουν από την εργασία τους, πιστεύοντας ότι ή αγαθοεργία αυτή είναι θυσία άγια και ευάρεστη στο Θεό, και λένε επίσης οι πατέρες, ότι ο εργαζόμενος πολεμάει μ' ένα δαίμονα πολλές φορές και στενοχωρείται άπ' αυτόν, ενώ ο αργός αιχμαλωτίζεται από χιλιάδες πονηρά πνεύματα.
Του αββά Κασσιανού