Ας πεταγόμαστε πάνω αδελφοί!
Έχετε δει πως ξυπνάμε πολλές φορές το πρωί με κακή διάθεση με κακούς λογισμούς;
Και το κακό είναι ότι καθόμαστε κάτω στο κρεβάτι και τους επωάζομε.
Να πεταχτούμε πάνω.
Πετάξου επάνω αδελφέ! Άναψε το καντηλάκι σου, αν έχει σβήσει.
Βάλε λίγο λιβάνι.
Φίλησε την εικόνα.
Πες δυο «Πατερημά».
Πες δυο κουβέντες.
Και άλλαξε το κλίμα. Άλλαξε τη διάθεση.
Έχει σημασία αυτό.
Ό,τι και να γίνεται μην καθόμαστε κάτω.
Ας πεταγόμαστε πάνω αδελφοί!
π. Ανανίας Κουστένης (†)
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37040
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Πῶς θά παρουσιασθῶ στόν Νυμφίο μου…!
Στή φτωχή προσευχή μου ἀπόψε, θερμοπαρακάλεσα τόν Οὐράνιο Βασιλέα καί Πατέρα μου, νά μοῦ σβήσῃ ἀπό τό ποινικό τῆς ψυχῆς μου ὅ,τι ἔχω γράψει μέ τίς ἀπροσεξίες μου.
Τά δάκρυά μου, ἄς πέσουν ἐπάνω στά γραμμένα ἁμαρτήματά μου καί ἄς τά σβήσουν.
Θεέ μου, κάνε μου, κάνε μου αὐτή τή μεγάλη χάρη καί ἐλεημοσύνη καί ἐξάλειψε τό ἄπειρο πλῆθος τῶν μικρῶν καί μεγάλων ἁμαρτιῶν μου.
Ἔκλαψα πολύ γιά τίς κηλῖδες τοῦ ἐνδύματος τῆς ψυχῆς μου! Πῶς θά παρουσιασθῶ στόν Νυμφίο μου μέ τόσες λέρες καί βρωμιές;
Ἐλθέ, γλυκειά μου ἀπόλαυσις, ὁ Θεός μου, καί σκήνωσε στην καρδιά μου καί καθάρισέ την ἀπό κάθε τι τό βρώμικο και ἀξίωσέ με νά ὀσφρανθῶ τήν θεία εὐωδία τῆς ὑπεραγνώστου Φύσεώς Σου!
Τό νοητό Φῶς Σου μέ κάμνει νά χύνω ἄφθονα δάκρυα, γιατί τό Φῶς Σου εἶναι ἡ δόξα τῆς ὑπεραρρήτου καί ὑπεραγνώστου Φύσεώς Σου, πού αὐτή μέ θέλγει τρομερά!
Πότε θά Σέ ἰδῶ, χαρά μου! Θά περιμένω μέ ὑπομονή. Εὐχαριστῶ, Ἀγάπη μου καί Πατέρα μου!
† Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτη
”Μέθεξις Θεοῦ – Ἡμερολόγιο Προσευχῆς”
Στή φτωχή προσευχή μου ἀπόψε, θερμοπαρακάλεσα τόν Οὐράνιο Βασιλέα καί Πατέρα μου, νά μοῦ σβήσῃ ἀπό τό ποινικό τῆς ψυχῆς μου ὅ,τι ἔχω γράψει μέ τίς ἀπροσεξίες μου.
Τά δάκρυά μου, ἄς πέσουν ἐπάνω στά γραμμένα ἁμαρτήματά μου καί ἄς τά σβήσουν.
Θεέ μου, κάνε μου, κάνε μου αὐτή τή μεγάλη χάρη καί ἐλεημοσύνη καί ἐξάλειψε τό ἄπειρο πλῆθος τῶν μικρῶν καί μεγάλων ἁμαρτιῶν μου.
Ἔκλαψα πολύ γιά τίς κηλῖδες τοῦ ἐνδύματος τῆς ψυχῆς μου! Πῶς θά παρουσιασθῶ στόν Νυμφίο μου μέ τόσες λέρες καί βρωμιές;
Ἐλθέ, γλυκειά μου ἀπόλαυσις, ὁ Θεός μου, καί σκήνωσε στην καρδιά μου καί καθάρισέ την ἀπό κάθε τι τό βρώμικο και ἀξίωσέ με νά ὀσφρανθῶ τήν θεία εὐωδία τῆς ὑπεραγνώστου Φύσεώς Σου!
Τό νοητό Φῶς Σου μέ κάμνει νά χύνω ἄφθονα δάκρυα, γιατί τό Φῶς Σου εἶναι ἡ δόξα τῆς ὑπεραρρήτου καί ὑπεραγνώστου Φύσεώς Σου, πού αὐτή μέ θέλγει τρομερά!
Πότε θά Σέ ἰδῶ, χαρά μου! Θά περιμένω μέ ὑπομονή. Εὐχαριστῶ, Ἀγάπη μου καί Πατέρα μου!
† Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτη
”Μέθεξις Θεοῦ – Ἡμερολόγιο Προσευχῆς”
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37040
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του Αγίου Πορφυρίου!
Ἀντί ἄλλης Πασχάλιας εὐχῆς, θά σᾶς μεταφέρω τά χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Αγίου Πορφυρίου, ὅπως τά ἔζησα μιά Τρίτη Διακαινησίμου στό κελλάκι του.
Γεώργιος Παπαζάχος, Καθηγητής Ιατρικῆς Σχολῆς
Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, μέ παρεκάλεσε νά μή φύγω. Κάθησα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεββάτι του. Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του. Μέ ρώτησε:
– Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν;
– Ναί, γέροντα, τό ξέρω.
– Πές το. Ἄρχισα γρήγορα-γρήγορα:
Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν˙ καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον.
– Τό κατάλαβες;
– Ἀσφαλῶς τό κατάλαβα. Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ἑρμηνεία του.Ἔκανε μία ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ του καί μοῦ εἶπε:
– Τίποτε δέν κατάλαβες, βρέ Γιωργάκη Ἐσύ τό εἶπες σάν βιαστικός ψάλτης. Ἄκου τί φοβερά πράγματα λέει αὐτό τό τροπάριο:
Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του δέν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα ποτάμι, ἀπό ἕνα ρῆγμα γῆς, ἀπό μιά διώρυγα, ἀπό μιά λίμνη ἤ ἀπό τήν Ἐρυθρά θάλασσα.
Μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα χάος, ἀπό μία ἄβυσσο, πού ἦταν ἀδύνατο νά τήν περάσει ὁ ἄνθρωπος μόνος. Αἰῶνες περίμενε ὁ κόσμος αὐτό τό Πάσχα, αὐτό τό πέρασμα.
Ὁ Χριστός μᾶς πέρασε ἀπό τόν θάνατο στή ζωή.
Γι’ αὐτό σήμερα θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν. Χάθηκε ὁ θάνατος. Τό κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε τήν ἀπαρχή τῆς ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, τῆς ζωῆς κοντά Του.
Μίλαγε μέ ἐνθουσιασμό καί βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε γιά λίγο καί συνέχισε πιό δυνατά:
– Τώρα δέν ὑπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Ἅδης. Τώρα ὃλα εἶναι χαρά, χάρις στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀναστήθηκε μαζί Του ἡ ἀνθρώπινη φύση. Τώρα μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἀναστηθοῦμε, νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του Τί εὐτυχία ἡ Ἀνάσταση Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον. Ἒχεις δεῖ τά κατσικάκια τώρα τήν ἄνοιξη νά χοροπηδοῦν πάνω στό γρασίδι; Νά τρῶνε λίγο ἀπό τή μάνα τους καί νά χοροπηδοῦν ξανά; Αὐτό εἶναι τό σκίρτημα, τό χοροπήδημα. Ἒτσι ἒπρεπε κι ἐμεῖς νά χοροπηδοῦμε ἀπό χαρά ἀνείπωτη γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί τή δική μας.
Διέκοψε καί πάλι τόν λόγο του. Ἀνέπνεα μιά εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.
– Μπορῶ νά σοῦ δώσω μιά συμβουλή; συνέχισε.
Σέ κάθε θλίψη σου, σέ κάθε ἀποτυχία σου, σέ κάθε πόνο σου, νά συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στόν ἑαυτό σου καί νά λές ἀργά-ἀργά αὐτό τό τροπάριο.
Θά βλέπεις ὅτι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα στή ζωή σου -καί στή ζωή τοῦ κόσμου ὅλου- ἔγινε.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας. Καί θα συνειδητοποιεῖς ὅτι ἡ ἀναποδιά πού σοῦ συμβαίνει εἶναι πολύ μικρή γιά νά χαλάσει τή διάθεσή σου.
Μοῦ ʹσφιξε τό χέρι, λέγοντας:
Σοῦ εὔχομαι νά σκιρτᾶς ἀπό χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τό χάος ἀπό τό ὁποῖο μᾶς πέρασε ὁ Ἀναστάς Κύριος, ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων.
Ψάλλε τώρα καί τό Χριστός Ἀνέστη!
Ἐπιστολή στό περιοδικό Σύναξη
πηγή: pneumatoskoinwnia
https://simeiakairwn.wordpress.com/
Ἀντί ἄλλης Πασχάλιας εὐχῆς, θά σᾶς μεταφέρω τά χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Αγίου Πορφυρίου, ὅπως τά ἔζησα μιά Τρίτη Διακαινησίμου στό κελλάκι του.
Γεώργιος Παπαζάχος, Καθηγητής Ιατρικῆς Σχολῆς
Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, μέ παρεκάλεσε νά μή φύγω. Κάθησα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεββάτι του. Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του. Μέ ρώτησε:
– Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν;
– Ναί, γέροντα, τό ξέρω.
– Πές το. Ἄρχισα γρήγορα-γρήγορα:
Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν˙ καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον.
– Τό κατάλαβες;
– Ἀσφαλῶς τό κατάλαβα. Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ἑρμηνεία του.Ἔκανε μία ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ του καί μοῦ εἶπε:
– Τίποτε δέν κατάλαβες, βρέ Γιωργάκη Ἐσύ τό εἶπες σάν βιαστικός ψάλτης. Ἄκου τί φοβερά πράγματα λέει αὐτό τό τροπάριο:
Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του δέν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα ποτάμι, ἀπό ἕνα ρῆγμα γῆς, ἀπό μιά διώρυγα, ἀπό μιά λίμνη ἤ ἀπό τήν Ἐρυθρά θάλασσα.
Μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα χάος, ἀπό μία ἄβυσσο, πού ἦταν ἀδύνατο νά τήν περάσει ὁ ἄνθρωπος μόνος. Αἰῶνες περίμενε ὁ κόσμος αὐτό τό Πάσχα, αὐτό τό πέρασμα.
Ὁ Χριστός μᾶς πέρασε ἀπό τόν θάνατο στή ζωή.
Γι’ αὐτό σήμερα θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν. Χάθηκε ὁ θάνατος. Τό κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε τήν ἀπαρχή τῆς ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, τῆς ζωῆς κοντά Του.
Μίλαγε μέ ἐνθουσιασμό καί βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε γιά λίγο καί συνέχισε πιό δυνατά:
– Τώρα δέν ὑπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Ἅδης. Τώρα ὃλα εἶναι χαρά, χάρις στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀναστήθηκε μαζί Του ἡ ἀνθρώπινη φύση. Τώρα μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἀναστηθοῦμε, νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του Τί εὐτυχία ἡ Ἀνάσταση Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον. Ἒχεις δεῖ τά κατσικάκια τώρα τήν ἄνοιξη νά χοροπηδοῦν πάνω στό γρασίδι; Νά τρῶνε λίγο ἀπό τή μάνα τους καί νά χοροπηδοῦν ξανά; Αὐτό εἶναι τό σκίρτημα, τό χοροπήδημα. Ἒτσι ἒπρεπε κι ἐμεῖς νά χοροπηδοῦμε ἀπό χαρά ἀνείπωτη γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί τή δική μας.
Διέκοψε καί πάλι τόν λόγο του. Ἀνέπνεα μιά εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.
– Μπορῶ νά σοῦ δώσω μιά συμβουλή; συνέχισε.
Σέ κάθε θλίψη σου, σέ κάθε ἀποτυχία σου, σέ κάθε πόνο σου, νά συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στόν ἑαυτό σου καί νά λές ἀργά-ἀργά αὐτό τό τροπάριο.
Θά βλέπεις ὅτι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα στή ζωή σου -καί στή ζωή τοῦ κόσμου ὅλου- ἔγινε.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας. Καί θα συνειδητοποιεῖς ὅτι ἡ ἀναποδιά πού σοῦ συμβαίνει εἶναι πολύ μικρή γιά νά χαλάσει τή διάθεσή σου.
Μοῦ ʹσφιξε τό χέρι, λέγοντας:
Σοῦ εὔχομαι νά σκιρτᾶς ἀπό χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τό χάος ἀπό τό ὁποῖο μᾶς πέρασε ὁ Ἀναστάς Κύριος, ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων.
Ψάλλε τώρα καί τό Χριστός Ἀνέστη!
Ἐπιστολή στό περιοδικό Σύναξη
πηγή: pneumatoskoinwnia
https://simeiakairwn.wordpress.com/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37040
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Η αναζήτηση της Αλήθειας (π. Δημητρίου Μπόκου)
Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς χωρίστηκε ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητὲς καὶ ἔχασε τὴν εὐκαιρία νὰ δεῖ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ στὴν πρώτη του ἐμφάνιση, «οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων». Ἔδειξε ἀπροθυμία νὰ πιστέψει ἀμέσως τὸ ἀπίστευτο καὶ ἔθεσε ὅρους. Ἤθελε νὰ εἶναι αὐτόπτης, νὰ βεβαιωθεῖ ἰδίοις ὄμμασι, νὰ ἔχει ἄμεση ἐμπειρία. Ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴν πρόκληση, γιατὶ ὁ Θωμᾶς ἦταν εἰλικρινὴς ἀναζητητὴς τῆς ἀλήθειας. Δὲν ἔψαχνε γιὰ ἀφορμὲς νὰ ἀπορρίψει τὸν Χριστό, ἀλλὰ γιὰ ἀτράνταχτες μαρτυρίες νὰ τὸν βρεῖ (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ).
Τὴν ἴδια στάση κρατάει ὁ Θεὸς ἀπέναντι σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ προσπαθεῖ εἰλικρινὰ νὰ ἀνακαλύψει τὴν ἀλήθεια. Σὲ ὅποιον ὑπάρχει τὸ κίνητρο τῆς ἀγάπης γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται.
Λέει ὁ Μητροπολίτης Σουρὸζ Ἀντώνιος:
Ἕνας ἄντρας ἦρθε στὴν ἐκκλησία νὰ δώσει ἕνα δέμα σὲ κάποιον ἐνορίτη. Ἦταν ἀρνητικὸς ἀπέναντι στὴν πίστη, ἰδιαίτερα ἀνυπόμονος, σχεδὸν ἐπιθετικός. Ὑπολόγισε νὰ ἔρθει ἀκριβῶς ὅταν θὰ τελείωνε ἡ Λειτουργία, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ ὅ,τι συνέβαινε μέσα σὲ αὐτοὺς τοὺς τοίχους. Ὡστόσο, ὁ Θεὸς εἶχε προνοήσει διαφορετικά.
Ἔφτασε λίγο πρὶν τελειώσει ὁ Ἑσπερινός. Ἀνυπόμονα κάθισε στὸ πίσω μέρος τοῦ ναοῦ μὲ τὸ δέμα. Καὶ τότε κάτι συνέβη σὲ αὐτόν… γιατί, ἐνῶ εἶχε παραδώσει τὸ δέμα καὶ ὅλοι εἶχαν φύγει, καθὼς γύριζα τὸν ναὸ γιὰ νὰ ἐλέγξω ὅτι ὅλα ἦταν ἐντάξει, τὸν βρῆκα νὰ κάθεται πίσω κι εὐγενικὰ τοῦ ἐξήγησα ὅτι ἦταν ὥρα νὰ πάει σπίτι του.
Ἐκεῖνος εἶπε: «Ὄχι! Πρέπει νὰ μοῦ ἐξηγήσεις κάτι: Τί συμβαίνει ἐδῶ; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ μὲ ἐπηρέασε, ποὺ μὲ ἐντυπωσίασε; Δὲν ἔχω καμμιὰ σχέση μὲ τὴν πίστη. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει! Κι ὅμως, κάτι συνέβαινε ἐδῶ».
Ἀνασήκωσα τοὺς ὤμους μου καὶ εἶπα: «Θὰ ἔλεγα ὅτι ἦταν ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, ἂν πιστεύεις ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, πρέπει νὰ ψάξεις γιὰ μιὰ ἄλλη ἐξήγηση».
Ἐκεῖνος εἶπε: «Ναί, θέλω νὰ ἔρθω ἐδῶ κάποια στιγμή, ὅταν δὲν θὰ εἶναι κανεὶς στὸν ναό, ἔτσι ὥστε ἡ μαζικὴ ὑστερία τῶν πιστῶν σου νὰ μὴ μὲ ἐπηρεάσει. Κι ἂν ἔρθω, θέλω ἀπὸ σένα νὰ ἐξαφανιστεῖς. Δὲν θέλω νὰ ἐπηρεαστῶ ἀπὸ τὴν παρουσία σου».
«Ναί», τοῦ εἶπα, «ἔλα ξανά».
Ἦρθε πολλὲς φορές, καθόταν γιὰ πολλὴ ὥρα καὶ μιὰ μέρα μοῦ εἶπε: «Ξέρεις…, ὅταν δὲν ὑπάρχει κανείς, ὅταν εἶσαι ἀπών, ὑπάρχει ἀκόμη κάτι σὲ αὐτὸν τὸν ναό, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχω συναντήσει πουθενὰ ἀλλοῦ. Ἂν ὑποθέσουμε ὅτι εἶναι ὁ Θεός, …τί σημασία ἔχει γιὰ μένα;»
«Δὲν ξέρω», τοῦ εἶπα, «ἔλα ξανὰ καὶ βρές το».
Καὶ ἐπανῆλθε.
Καὶ μιὰ μέρα μοῦ εἶπε! «Ἔχω παρατηρήσει ὅτι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται στὴν Ἐκκλησία, ὑπάρχει ἀνησυχία στὰ πρόσωπά τους καὶ ἔνταση στὴ συμπεριφορά τους. Ὅταν φεύγουν, εἶναι ἤρεμοι… Ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο… Ὅσοι ἔρχονται στὴ Λειτουργία, παίρνουν κάτι ἀπὸ ἕνα κύπελλο μὲ ἕνα κουταλάκι. Ἐνῶ ὅταν ἔρχονται, τὸ πρόσωπό τους εἶναι κανονικό, ὅταν γυρίζουν ἀπ’ τὴν ἄλλη, τὰ πρόσωπά τους εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά. Ὑπάρχει φῶς μέσα τους. Ὑπάρχει φῶς στὰ μάτια τους. Ἑπομένως, ὁ Θεός σας εἶναι ἕνας ἐνεργὸς Θεός, ποὺ κάτι κάνει σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, κάτι τὸ ὁποῖο εὔχομαι νὰ ἔκανε κάποιος γιὰ μένα».
«Ναί», τοῦ εἶπα, «ποῦ θέλετε νὰ καταλήξετε;»
«Θέλω νὰ μοῦ μιλήσεις καὶ νὰ μοῦ ἐξηγήσεις πράγματα ποὺ δὲν καταλαβαίνω ἢ δὲν γνωρίζω».
Γιὰ ἕνα διάστημα ἐρχόταν τακτικά. Καὶ μιὰ μέρα εἶπε: «Τώρα ξέρω ὅτι ὁ Θεός σας εἶναι ἕνας ἐνεργὸς Θεὸς ποὺ μεταμορφώνει τοὺς ἀνθρώπους. Χρειάζομαι αὐτὴ τὴ μεταμόρφωση. Θὰ μποροῦσα νὰ βαπτισθῶ;»
Αὐτὴ ἦταν μιὰ ἀκόμα ἐμπειρία, στὴν ὁποία ἕνα συνηθισμένο ἐκκλησίασμα -κανείς μας δὲν εἶναι ἅγιος- ἔδειξε τὴν παρουσία καὶ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ ἕνας ἄνθρωπος ἔγινε πιστός, ἐπειδὴ ἀναζήτησε εἰλικρινὰ καὶ βρῆκε ἐδῶ κάτι ποὺ δὲν συνάντησε πουθενὰ ἀλλοῦ.
Χριστὸς ἀνέστη! Χρόνια πολλά! Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!
«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα
Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς χωρίστηκε ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητὲς καὶ ἔχασε τὴν εὐκαιρία νὰ δεῖ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ στὴν πρώτη του ἐμφάνιση, «οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων». Ἔδειξε ἀπροθυμία νὰ πιστέψει ἀμέσως τὸ ἀπίστευτο καὶ ἔθεσε ὅρους. Ἤθελε νὰ εἶναι αὐτόπτης, νὰ βεβαιωθεῖ ἰδίοις ὄμμασι, νὰ ἔχει ἄμεση ἐμπειρία. Ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴν πρόκληση, γιατὶ ὁ Θωμᾶς ἦταν εἰλικρινὴς ἀναζητητὴς τῆς ἀλήθειας. Δὲν ἔψαχνε γιὰ ἀφορμὲς νὰ ἀπορρίψει τὸν Χριστό, ἀλλὰ γιὰ ἀτράνταχτες μαρτυρίες νὰ τὸν βρεῖ (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ).
Τὴν ἴδια στάση κρατάει ὁ Θεὸς ἀπέναντι σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ προσπαθεῖ εἰλικρινὰ νὰ ἀνακαλύψει τὴν ἀλήθεια. Σὲ ὅποιον ὑπάρχει τὸ κίνητρο τῆς ἀγάπης γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται.
Λέει ὁ Μητροπολίτης Σουρὸζ Ἀντώνιος:
Ἕνας ἄντρας ἦρθε στὴν ἐκκλησία νὰ δώσει ἕνα δέμα σὲ κάποιον ἐνορίτη. Ἦταν ἀρνητικὸς ἀπέναντι στὴν πίστη, ἰδιαίτερα ἀνυπόμονος, σχεδὸν ἐπιθετικός. Ὑπολόγισε νὰ ἔρθει ἀκριβῶς ὅταν θὰ τελείωνε ἡ Λειτουργία, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ ὅ,τι συνέβαινε μέσα σὲ αὐτοὺς τοὺς τοίχους. Ὡστόσο, ὁ Θεὸς εἶχε προνοήσει διαφορετικά.
Ἔφτασε λίγο πρὶν τελειώσει ὁ Ἑσπερινός. Ἀνυπόμονα κάθισε στὸ πίσω μέρος τοῦ ναοῦ μὲ τὸ δέμα. Καὶ τότε κάτι συνέβη σὲ αὐτόν… γιατί, ἐνῶ εἶχε παραδώσει τὸ δέμα καὶ ὅλοι εἶχαν φύγει, καθὼς γύριζα τὸν ναὸ γιὰ νὰ ἐλέγξω ὅτι ὅλα ἦταν ἐντάξει, τὸν βρῆκα νὰ κάθεται πίσω κι εὐγενικὰ τοῦ ἐξήγησα ὅτι ἦταν ὥρα νὰ πάει σπίτι του.
Ἐκεῖνος εἶπε: «Ὄχι! Πρέπει νὰ μοῦ ἐξηγήσεις κάτι: Τί συμβαίνει ἐδῶ; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ μὲ ἐπηρέασε, ποὺ μὲ ἐντυπωσίασε; Δὲν ἔχω καμμιὰ σχέση μὲ τὴν πίστη. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει! Κι ὅμως, κάτι συνέβαινε ἐδῶ».
Ἀνασήκωσα τοὺς ὤμους μου καὶ εἶπα: «Θὰ ἔλεγα ὅτι ἦταν ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, ἂν πιστεύεις ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, πρέπει νὰ ψάξεις γιὰ μιὰ ἄλλη ἐξήγηση».
Ἐκεῖνος εἶπε: «Ναί, θέλω νὰ ἔρθω ἐδῶ κάποια στιγμή, ὅταν δὲν θὰ εἶναι κανεὶς στὸν ναό, ἔτσι ὥστε ἡ μαζικὴ ὑστερία τῶν πιστῶν σου νὰ μὴ μὲ ἐπηρεάσει. Κι ἂν ἔρθω, θέλω ἀπὸ σένα νὰ ἐξαφανιστεῖς. Δὲν θέλω νὰ ἐπηρεαστῶ ἀπὸ τὴν παρουσία σου».
«Ναί», τοῦ εἶπα, «ἔλα ξανά».
Ἦρθε πολλὲς φορές, καθόταν γιὰ πολλὴ ὥρα καὶ μιὰ μέρα μοῦ εἶπε: «Ξέρεις…, ὅταν δὲν ὑπάρχει κανείς, ὅταν εἶσαι ἀπών, ὑπάρχει ἀκόμη κάτι σὲ αὐτὸν τὸν ναό, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχω συναντήσει πουθενὰ ἀλλοῦ. Ἂν ὑποθέσουμε ὅτι εἶναι ὁ Θεός, …τί σημασία ἔχει γιὰ μένα;»
«Δὲν ξέρω», τοῦ εἶπα, «ἔλα ξανὰ καὶ βρές το».
Καὶ ἐπανῆλθε.
Καὶ μιὰ μέρα μοῦ εἶπε! «Ἔχω παρατηρήσει ὅτι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται στὴν Ἐκκλησία, ὑπάρχει ἀνησυχία στὰ πρόσωπά τους καὶ ἔνταση στὴ συμπεριφορά τους. Ὅταν φεύγουν, εἶναι ἤρεμοι… Ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο… Ὅσοι ἔρχονται στὴ Λειτουργία, παίρνουν κάτι ἀπὸ ἕνα κύπελλο μὲ ἕνα κουταλάκι. Ἐνῶ ὅταν ἔρχονται, τὸ πρόσωπό τους εἶναι κανονικό, ὅταν γυρίζουν ἀπ’ τὴν ἄλλη, τὰ πρόσωπά τους εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά. Ὑπάρχει φῶς μέσα τους. Ὑπάρχει φῶς στὰ μάτια τους. Ἑπομένως, ὁ Θεός σας εἶναι ἕνας ἐνεργὸς Θεός, ποὺ κάτι κάνει σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, κάτι τὸ ὁποῖο εὔχομαι νὰ ἔκανε κάποιος γιὰ μένα».
«Ναί», τοῦ εἶπα, «ποῦ θέλετε νὰ καταλήξετε;»
«Θέλω νὰ μοῦ μιλήσεις καὶ νὰ μοῦ ἐξηγήσεις πράγματα ποὺ δὲν καταλαβαίνω ἢ δὲν γνωρίζω».
Γιὰ ἕνα διάστημα ἐρχόταν τακτικά. Καὶ μιὰ μέρα εἶπε: «Τώρα ξέρω ὅτι ὁ Θεός σας εἶναι ἕνας ἐνεργὸς Θεὸς ποὺ μεταμορφώνει τοὺς ἀνθρώπους. Χρειάζομαι αὐτὴ τὴ μεταμόρφωση. Θὰ μποροῦσα νὰ βαπτισθῶ;»
Αὐτὴ ἦταν μιὰ ἀκόμα ἐμπειρία, στὴν ὁποία ἕνα συνηθισμένο ἐκκλησίασμα -κανείς μας δὲν εἶναι ἅγιος- ἔδειξε τὴν παρουσία καὶ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ ἕνας ἄνθρωπος ἔγινε πιστός, ἐπειδὴ ἀναζήτησε εἰλικρινὰ καὶ βρῆκε ἐδῶ κάτι ποὺ δὲν συνάντησε πουθενὰ ἀλλοῦ.
Χριστὸς ἀνέστη! Χρόνια πολλά! Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!
«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37040
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Δεν έχω Κύριε…
Δεν έχω πονεμένη καρδιά, για να Σε αναζητήσω,
Δεν έχω Μετάνοια, ούτε Κατάνυξη, που επαναφέρουν τα τέκνα προς την κληρονομία τους.
Δεν έχω Δέσποτα δάκρυ παρακλητικό.
Ο νους μου έχει σκοτισθεί από τα βιωτικά και δεν μπορεί να ατενίσει προς Εσένα με οδύνη.
Η καρδιά μου έχει ψυχθεί από το πλήθος των πειρασμών και δεν μπορεί να θερμανθεί με τα δάκρυα της Αγάπης προς Εσένα.
Αλλά Εσύ, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός , ο Θησαυρός των αγαθών, δώρησέ μου ολόκληρη την Μετάνοια και επίπονη καρδιά, για να εξέλθω ολοψύχως σε αναζήτησή Σου.
Διότι χωρισμένος από Εσένα, θα αποξενωθώ από κάθε Αγαθό…
Σε εγκατέλειψα, Εσύ μη με εγκαταλείψεις.
Εξήλθα από εσένα, Εσύ έξελθε για να με αναζητήσεις, και οδήγησέ με στην βοσκή Σου και βάλε με μαζί με τα Πρόβατα της εκλεκτής σου Ποίμνης και διάθρεψέ με μαζί με αυτά, στην χλόη των Θείων Σου Μυστηρίων.
Αυτών των Μυστηρίων είναι κατοικεί η καθαρή καρδιά, και σ΄ αυτήν μέσα παρατηρείται η έλλαμψη των αποκαλύψεών Σου, που είναι παρηγοριά και αναψυχή όσων εκοπίασαν για Εσένα στις θλίψεις και τις παντοειδείς κακώσεις…
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
Δεν έχω πονεμένη καρδιά, για να Σε αναζητήσω,
Δεν έχω Μετάνοια, ούτε Κατάνυξη, που επαναφέρουν τα τέκνα προς την κληρονομία τους.
Δεν έχω Δέσποτα δάκρυ παρακλητικό.
Ο νους μου έχει σκοτισθεί από τα βιωτικά και δεν μπορεί να ατενίσει προς Εσένα με οδύνη.
Η καρδιά μου έχει ψυχθεί από το πλήθος των πειρασμών και δεν μπορεί να θερμανθεί με τα δάκρυα της Αγάπης προς Εσένα.
Αλλά Εσύ, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός , ο Θησαυρός των αγαθών, δώρησέ μου ολόκληρη την Μετάνοια και επίπονη καρδιά, για να εξέλθω ολοψύχως σε αναζήτησή Σου.
Διότι χωρισμένος από Εσένα, θα αποξενωθώ από κάθε Αγαθό…
Σε εγκατέλειψα, Εσύ μη με εγκαταλείψεις.
Εξήλθα από εσένα, Εσύ έξελθε για να με αναζητήσεις, και οδήγησέ με στην βοσκή Σου και βάλε με μαζί με τα Πρόβατα της εκλεκτής σου Ποίμνης και διάθρεψέ με μαζί με αυτά, στην χλόη των Θείων Σου Μυστηρίων.
Αυτών των Μυστηρίων είναι κατοικεί η καθαρή καρδιά, και σ΄ αυτήν μέσα παρατηρείται η έλλαμψη των αποκαλύψεών Σου, που είναι παρηγοριά και αναψυχή όσων εκοπίασαν για Εσένα στις θλίψεις και τις παντοειδείς κακώσεις…
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37040
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
“Καταδικασμένοι” να είναι αθάνατοι
Οι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο. Ο Θεός όμως, διά μέσου της Ανάστασής Του, «καταδικάζει» τους ανθρώπους σε αθανασία. Για τα κτυπήματα, τους ανταποδίδει τις σφικτές αγκαλιές. Για τις ύβρεις, τις ευλογίες. Για το θάνατο, την αθανασία. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος προς το Θεό, όσο, όταν Τον σταύρωσαν. Και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη προς τους ανθρώπους, όση όταν αναστήθηκε. Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν το Θεό θνητό, αλλ’ ο Θεός διά (μέσου) της Ανάστασής Του κατάστησε τους ανθρώπους αθάνατους. «Ανέστη» ο σταυρωμένος Θεός και θανάτωσε το θάνατο. Ο θάνατος δεν υπάρχει πλέον. Η αθανασία κατάκλυσε τον άνθρωπο και όλους τους κόσμους του.
Δια (μέσου) της Ανάστασης του Θεανθρώπου, η ανθρώπινη φύση οδηγήθηκε τελεσίδικα στην οδό της αθανασίας, και έγινε φοβερή και γι’ αυτό τον θάνατο. Γιατί πριν από την Ανάσταση του Χριστού, ο θάνατος ήταν φοβερός για τον άνθρωπο. Και από την εποχή της Ανάστασης του Κυρίου, γίνεται ο άνθρωπος φοβερός για το θάνατο. Εάν ζει δια (μέσου) της πίστης στον Αναστημένο Θεάνθρωπο ο άνθρωπος, ζει πάνω από το θάνατο. Καθίσταται απρόσβλητος και από το θάνατο. Ο θάνατος μετατρέπεται σε «Υποπόδιον των ποδών αυτού»: «Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου άδη, το νίκος;» (πρβλ. Α΄ Κορ. 15, 55-56). Έτσι, όταν ο «εν Χριστώ άνθρωπος» πεθαίνει, αφήνει απλά το ένδυμα του σώματός του για να το ντυθεί πάλι κατά την ημέρα της Δεύτερης Παρουσίας.
Μέχρι την Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού, ο θάνατος ήταν η δεύτερη φύση του ανθρώπου. Η πρώτη ήταν η ζωή, και ο θάνατος η δεύτερη. Ο άνθρωπος είχε συνηθίσει το θάνατο σαν κάτι το φυσικό. Αλλά με την Ανάστασή Του ο Κύριος άλλαξε τα πάντα: η αθανασία έγινε η δεύτερη φύση του ανθρώπου, έγινε κάτι το φυσικό στον άνθρωπο, και το αφύσικο καταστάθηκε ο θάνατος. Όπως μέχρι την Ανάσταση του Χριστού, ήταν φυσικό στους ανθρώπους το να είναι θνητοί, έτσι μετά την Ανάσταση έγινε φυσική γι’ αυτούς η αθανασία.
Δια (μέσου) της αμαρτίας ο άνθρωπος καταστάθηκε θνητός και πεπερασμένος. Δια (μέσου) της Ανάστασης του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Σ’ αυτό δε ακριβώς έγκειται η δύναμη και το κράτος και η παντοδυναμία της Ανάστασης του Χριστού. Και για τούτο χωρίς της Ανάστασης του Χριστού, δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός. Μεταξύ των θαυμάτων, η Ανάσταση του Κυρίου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Όλα τ’ άλλα θαύματα πηγάζουν απ’ αυτό και συνοψίζονται σ’ αυτό. Απ’ αυτό εκπηγάζουν και η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η προσευχή και η θεοσέβεια. Οι δραπέτες μαθητές, αυτοί οι οποίοι έφυγαν (πολύ) μακριά από τον Ιησού, όταν πέθαινε, επιστρέφουν προς Αυτόν, όταν αναστήθηκε. Και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος όταν είδε τον Χριστό να ανασταίνεται από τον τάφο, τον ομολόγησε σαν Υιό του Θεού. Κατά τον ίδιο τρόπο και όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί έγιναν Χριστιανοί, διότι αναστήθηκε ο Χριστός, διότι νίκησε το θάνατο. Αυτό είναι εκείνο το οποίο ουδεμιά άλλη θρησκεία έχει. Είναι εκείνο το οποίο κατά τρόπο μοναδικό και αναμφισβήτητο, δείχνει και αποδεικνύει, ότι ο Ιησούς είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος σ’ όλους τους ορατούς και αόρατους κόσμους.
Χάρη στην Ανάσταση του Χριστού, χάρη στη νίκη πάνω στο θάνατο, οι άνθρωποι γινόντουσαν και γίνονται και θα γίνονται πάντοτε Χριστιανοί. Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος, της Ανάστασης του Χριστού. (Αυτό) το οποίο συνεχίζεται διαρκώς σε όλες τις καρδιές των Χριστιανών, από μέρα σε μέρα, από έτος σε έτος, από αιώνα σε αιώνα, μέχρι τη Δεύτερη Παρουσία.
Ο άνθρωπος γεννιέται στ’ αλήθεια όχι όταν (τον) φέρνει στο κόσμο η μητέρα του, αλλά όταν πιστεύει στον Αναστημένο Σωτήρα Χριστό, γιατί τότε γεννιέται στην αθάνατη και αιώνια ζωή, ενώ η μητέρα γεννά το παιδί της προς (τον) θάνατο, για τον τάφο. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η μητέρα όλων μας, όλων των Χριστιανών, η μητέρα των αθάνατων. Δια (μέσου) της πίστης στην Ανάσταση του Κυρίου, γεννιέται πάλι ο άνθρωπος, γεννιέται για την αιωνιότητα.
-Τούτο είναι αδύνατο! Παρατηρεί ο σκεπτικιστής (άνθρωπος). Και ο Αναστημένος Θεάνθρωπος απαντά: «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (πρβλ. Μάρκ. 9, 23). Και αυτός που πιστεύει, είναι εκείνος ο οποίος μ’ όλη τη καρδιά, μ’ όλη τη ψυχή, μ’ όλο του το είναι, ζει κατά το Ευαγγέλιο του Αναστημένου Κυρίου Ιησού.
Η πίστη μας είναι η νίκη δια (μέσου) της οποίας νικάμε το θάνατο, η πίστη δηλαδή στον Αναστημένο Κύριο. «Που σου, θάνατε, το κέντρον;» «Τό δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α’ Κορ. 15, 55-56). Δια (μέσου) της Ανάστασής Του ο Κύριος «άμβλυνε του θανάτου το κέντρον». Ο θάνατος είναι ο όφις, η δε αμαρτία είναι το κεντρί του. Δια (μέσου) της αμαρτίας ο θάνατος εκχύνει το δηλητήριο στη ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Όσο περισσότερες αμαρτίες έχει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερα είναι τα κέντρα διά των οποίων χύνει ο θάνατος το δηλητήριό του (μέσα) σ’ αυτόν.
Όταν η σφήκα κεντρίσει τον άνθρωπο, βάζει αυτός κάθε δυνατή προσπάθεια για να βγάλει το κεντρί από το σώμα του. Όταν δε τον κεντρίσει η αμαρτία – το κέντρο αυτό του θανάτου – τι πρέπει να κάμει; – Πρέπει με τη πίστη και (τη) προσευχή να επικαλεσθεί τον Αναστημένο Σωτήρα Χριστό, για να βγάλει Αυτός το κεντρί του θανάτου από τη ψυχή του. Και Αυτός σαν πολυεύσπλαχνος θα το κάμει, γιατί είναι Θεός του Ελέους και της Αγάπης. Όταν πολλές σφήκες πέσουν πάνω στο σώμα του ανθρώπου και τον τραυματίσουν πολύ με τα κέντρα τους, τότε ο άνθρωπος δηλητηριάζεται και πεθαίνει. Το ίδιο γίνεται και με τη ψυχή του ανθρώπου, όταν τη τραυματίσουν τα πολλά κέντρα των πολλών αμαρτιών. Πεθαίνει αυτός θάνατο, πού δεν έχει ανάσταση.
Νικώντας δια (μέσου) του Χριστού την αμαρτία μέσα του ο άνθρωπος, νικάει το θάνατο. Εάν περάσει μια μέρα και εσύ δεν έχεις νικήσει ούτε μια αμαρτία σου, γνώρισε ότι έγινες περισσότερο θνητός. Εάν όμως νικήσεις μια ή δυο ή τρεις αμαρτίες σου, έγινες πιο νέος, με τη νεότητα η οποία δεν γερνάει, την αθάνατη και αιώνια! Ας μη το λησμονάμε ποτέ: το να πιστεύει κανένας στον Αναστημένο Χριστό, αυτό σημαίνει να αγωνίζεται διαρκώς τον αγώνα ενάντια στην αμαρτία, στο κακό και στο θάνατο.
Το ότι ο άνθρωπος πιστεύει «αληθώς» στον Αναστημένο Κύριο, το αποδεικνύει με το να αγωνίζεται ενάντια στην αμαρτία και στα πάθη και εάν αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζει ότι αγωνίζεται για την αθανασία και την αιώνια ζωή. Εάν όμως δεν αγωνίζεται, τότε είναι μάταιη η πίστη του! Γιατί, εάν η πίστη του ανθρώπου δεν είναι αγώνας για την αθανασία και την αιωνιότητα, τότε τι είναι; Εάν με τη πίστη στο Χριστό δεν φτάνει κανένας στην αθανασία και τη νίκη πάνω στο θάνατο, τότε σε τι (χρησιμεύει) η πίστη μας; Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθεί. Εάν δε, δεν έχουν αυτά τα δυο νικηθεί, τότε γιατί να πιστεύει στο Χριστό; Εκείνος όμως ο οποίος δια (μέσου) της πίστης στον Αναστημένο Χριστό αγωνίζεται ενάντια σε κάθε αμαρτία του, αυτός ενισχύει βαθμιαία στον εαυτό του την αίσθηση, ότι ο Κύριος όντως αναστήθηκε, όντως άμβλυνε το κέντρο του θανάτου, όντως νίκησε το θάνατο σ’ όλα τα μέτωπα της μάχης.
Η αμαρτία βαθμιαία μικραίνει τη ψυχή του ανθρώπου, τη πλησιάζει προς το θάνατο, τη μεταβάλλει από αθάνατη σε θνητή, από άφθαρτη και απέραντη σε φθαρτή, σε πεπερασμένη. Όσο περισσότερες αμαρτίες έχει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο είναι θνητός. Και εάν ο άνθρωπος δεν αισθάνεται τον εαυτό του αθάνατο, είναι φανερό ότι βρίσκεται όλος βυθισμένος στις αμαρτίες, σε σκέψεις μυωπικές, σε αισθήματα νεκρωμένα. Ο Χριστιανισμός είναι μια κλήση στον μέχρι «εσχάτης αναπνοής» αγώνα ενάντια στο θάνατο, μέχρι δηλαδή τη τελική νίκη πάνω σ’ αυτόν. Κάθε αμαρτία αποτελεί μια υποχώρηση, κάθε πάθος μια προδοσία, κάθε κακία μια ήττα.
Δεν πρέπει να διερωτιέται κανένας γιατί και οι Χριστιανοί πεθαίνουν το σωματικό θάνατο. Αυτό γίνεται, γιατί ο θάνατος του σώματος είναι μια σπορά. Σπέρνεται σώμα θνητό, λέγει ο Απόστολος Παύλος (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 42 εξ.), και βλασταίνει, αυξαίνει και γίνεται αθάνατο. Όπως ο σπόρος που σπέρνεται, έτσι και το σώμα διαλύεται, για να το ζωοποιήσει και (το) τελειοποιήσει το Άγιο Πνεύμα. Εάν ο Κύριος Ιησούς δεν είχε αναστήσει το σώμα, τι όφελος θα είχε αυτό απ’ Αυτόν; Αυτός δεν θα είχε σώσει ολόκληρο τον άνθρωπο. Εάν δεν ανέστησε το σώμα, τότε γιατί σαρκώθηκε, γιατί ανάλαβε το σώμα, αφού δεν του έδωσε τίποτα από τη θεότητά Του; [1].
Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, γιατί τότε να πιστεύει κανένας σ’ Αυτόν; Ομολογώ ειλικρινά, ότι εγώ ποτέ δε θα πίστευα στο Χριστό, εάν δεν είχε αναστηθεί και δεν είχε νικήσει το θάνατο, το μεγαλύτερο εχθρό μας. Αλλ’ ο Χριστός αναστήθηκε και δώρισε σε μας την αθανασία. Χωρίς αυτή την αλήθεια, ο κόσμος μας είναι μια χαώδης έκθεση απεχθών ανοησιών. Μόνο με τη ένδοξη Ανάστασή Του ο θαυμαστός Κύριος και Θεός μας, μας ελευθέρωσε από το παράλογο και την απελπισία. Γιατί χωρίς την Ανάσταση δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό, ούτε κάτω από τον ουρανό, τίποτα πιο παράλογο από τον κόσμο αυτό. Ούτε μεγαλύτερη απελπισία από τη ζωή αυτή, δίχως αθανασία. Γι’ αυτό σ’ όλους τους κόσμους, δεν υπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο που δεν πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού και την ανάσταση των νεκρών (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 19). «Καλόν ήν αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος» (Ματθ. 26, 24).
Στον ανθρώπινο κόσμο μας, ο θάνατος είναι το μεγαλύτερο βάσανο και η πιο φρικιαστική απανθρωπιά. Η απελευθέρωση απ’ αυτό το βάσανο και απ’ αυτή την απανθρωπιά είναι ακριβώς η σωτηρία. Τέτοια σωτηρία δώρισε στο ανθρώπινο γένος μόνο ο Νικητής του θανάτου – ο Αναστημένος Θεάνθρωπος. Δια (μέσου) της Ανάστασής Του Αυτός μας αποκάλυψε όλο το μυστήριο της σωτηρίας μας. Σωτηρία σημαίνει το να εξασφαλισθεί για το σώμα και τη ψυχή αθανασία και αιώνια ζωή. Πώς (λοιπόν) κατορθώνεται αυτό; Μόνο δια (μέσου) της θεανθρώπινης ζωής, της νέας ζωής, αυτής μέσα στον Αναστημένο και για τον Αναστημένο Χριστό!
Για μας τους Χριστιανούς, η ζωή αυτή πάνω στη γη είναι σχολείο, στο οποίο μαθαίνουμε πως να εξασφαλίσουμε την αθανασία και την αιώνια ζωή. Γιατί τι όφελος έχουμε απ’ αυτή τη ζωή, εάν μ’ αυτή δεν μπορούμε να αποκτήσουμε την αιώνια; Αλλά, για να αναστηθεί μαζί με το Χριστό ο άνθρωπος, πρέπει πρώτα να πεθάνει μαζί Του και να ζήσει τη ζωή του Χριστού, σαν δική του. Εάν το κάνει αυτό, τότε την μέρα της Ανάστασης θα μπορέσει μαζί με τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο να πει: «Χθες συνεσταυρούμην Χριστώ, σήμερον συνδοξάζομαι, χθες συνενεκρούμην, ζωοποιούμαι σήμερον, χθες συνεθαπτόμην, σήμερον συνεγείρομαι» [2].
Σε τέσσερες μόνο λέξεις συγκεφαλαιώνονται και τα τέσσερα Ευαγγέλια του Χριστού: Χριστός Ανέστη! – Αληθώς Ανέστη!… Σε κάθε (μια) απ’ αυτές βρίσκεται από ένα Ευαγγέλιο, και στα τέσσερα Ευαγγέλια βρίσκεται όλο το νόημα όλων των κόσμων του Θεού, των ορατών και αόρατων. Και όταν τα αισθήματα του ανθρώπου και όλες οι σκέψεις του συγκεντρωθούν στη βροντή του πασχαλινού αυτού χαιρετισμού: «Χριστός Ανέστη!», τότε η χαρά της αθανασίας σείει όλα τα όντα και αυτά μέσα σε αγαλλίαση απαντούν, επιβεβαιώνεται το πασχαλινό θαύμα: Αληθώς Ανέστη!»
Ναι, αληθώς Ανέστη ο Κύριος! και μάρτυρας αυτού είσαι εσύ, μάρτυρας εγώ, μάρτυρας κάθε Χριστιανός, αρχίζοντας από τους Αγίους Απόστολους μέχρι και τη Δεύτερη Παρουσία. Γιατί μόνο η δύναμη του Αναστημένου Θεανθρώπου Χριστού μπόρεσε να δώσει, – και συνεχώς δίνει και συνεχώς θα δίνει – τη δύναμη σε κάθε Χριστιανό – από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο – να νικήσει ολόκληρο το θνητό (μέρος) και αυτό τούτο το θάνατο. Ολόκληρο το αμαρτωλό (μέρος) και αυτή τούτη την αμαρτία. Ολόκληρο το δαιμονικό (μέρος) και αυτόν τούτον τον διάβολο. Γιατί μόνο με την Ανάστασή Του ο Κύριος, κατά τον πιο πειστικό τρόπο, έδειξε και απέδειξε ότι η ζωή Του είναι αιώνια Ζωή, η αλήθεια Του, είναι αιώνια αλήθεια, η αγάπη Του είναι αιώνια αγάπη, η αγαθότητά Του είναι αιώνια αγαθότητα, η χαρά Του αιώνια χαρά. Και επίσης έδειξε και απέδειξε ότι όλα αυτά τα δίνει Αυτός, κατά την απαράμιλλη φιλανθρωπία Του, σε κάθε Χριστιανό, σ’ όλες τις εποχές.
Κοντά σ’ αυτά, δεν υπάρχει ούτε ένα γεγονός, όχι μόνο στο Ευαγγέλιο, αλλά ούτε σ’ ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου γένους, το οποίο να είναι μαρτυρημένο κατά τρόπο τόσο δυνατό, τόσο απρόσβλητο, τόσο αναντίρρητο, όσο η Ανάσταση του Χριστού. Αναμφίβολα ο Χριστιανισμός σ’ όλη του την ιστορική πραγματικότητα, την ιστορική του δύναμη και παντοδυναμία, θεμελιώνεται πάνω στο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, δηλαδή πάνω στην αιώνια ζώσα Υπόσταση του Θεανθρώπου Χριστού. Και για τούτο μαρτυράει όλη η μακραίωνη και πάντοτε θαυματουργική ιστορία του Χριστιανισμού.
Γιατί αν υπάρχει ένα γεγονός στο οποίο θα μπορούσε να συνοψισθούν όλα τα γεγονότα, από τη ζωή του Κυρίου και των Αποστόλων και γενικά ολόκληρου του Χριστιανισμού, το γεγονός αυτό θα ήταν η Ανάσταση του Χριστού. Επίσης, αν υπάρχει μια αλήθεια στην οποία θα μπορούσε να συνοψισθούν όλες οι Ευαγγελικές αλήθειες, η αλήθεια αυτή θα ήταν η Ανάσταση του Χριστού. Και ακόμα, εάν υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία θα μπορούσε να συνοψισθούν όλες οι Καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, η πραγματικότητα αυτή θα ήταν η Ανάσταση του Χριστού. Και τέλος, αν υπάρχει ένα Ευαγγελικό θαύμα στο οποίο θα μπορούσε να συνοψισθούν όλα τα Καινοδιαθηκικά θαύματα, τότε το θαύμα αυτό θα ήταν η Ανάσταση του Χριστού. Γιατί μόνο μέσα στο φως της Ανάστασης του Χριστού, αναδείχνεται θαυμάσια (και) με σαφήνεια και το πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού και το έργο Του. Μόνο μέσα στην Ανάσταση του Χριστού παίρνουν τη πλήρη εξήγησή τους όλα τα θαύματα του Χριστού, όλες οι αλήθειες Του, όλα τα λόγια Του, όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.
Μέχρι την Ανάστασή Του ο Κύριος δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά μετά την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή. Μέχρι την Ανάστασή Του δίδασκε για την ανάσταση των νεκρών, αλλά με την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος είναι πράγματι η Ανάσταση των νεκρών. Μέχρι την Ανάστασή Του δίδασκε ότι η πίστη σ’ Αυτόν μεταφέρει (τον άνθρωπο) από το θάνατο στη ζωή, αλλά με την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος νίκησε το θάνατο και εξασφάλισε μ’ αυτό το τρόπο στους θανατωμένους ανθρώπους τη μετάβαση από το θάνατο στην Ανάσταση. Ναι, ναι, ναι: ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός με την Ανάστασή Του έδειξε και απέδειξε, ότι είναι ο μόνος αληθινός Θεός, ο μόνος αληθινός Θεάνθρωπος σ’ όλους τους ανθρώπινους κόσμους.
Και κάτι ακόμα: χωρίς την Ανάσταση του Θεανθρώπου δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε η αποστολικότητα των Αποστόλων, ούτε το μαρτύριο των Μαρτύρων ούτε η ομολογία των Ομολογητών, ούτε η αγιότητα των Αγίων, ούτε η ασκητικότητα των Ασκητών, ούτε η θαυματουργικότητα των Θαυματουργών, ούτε η πίστη των πιστευόντων, ούτε η αγάπη των αγαπώντων, ούτε η ελπίδα των ελπιζόντων, ούτε η νηστεία των νηστευόντων, ούτε η προσευχή των προσευχομένων, ούτε η πραότητα των πράων, ούτε η μετάνοια των μετανοούντων, ούτε η ευσπλαχνία των εύσπλαχνων, ούτε οποιαδήποτε χριστιανική αρετή ή άσκηση. Εάν ο Κύριος δεν είχε αναστηθεί και σαν Αναστημένος δεν είχε γεμίσει τους μαθητές Του με τη ζωοποιό δύναμη και τη θαυματουργική σοφία, ποιος θα μπορούσε αυτούς τους φοβισμένους και δραπέτες να τους συγκεντρώσει και να τους δώσει το θάρρος και τη δύναμη και τη σοφία για να μπορέσουν τόσο άφοβα και με τόση δύναμη και σοφία να κηρύττουν και να ομολογούν τον Αναστημένο Κύριο και να πηγαίνουν με τόση χαρά στο θάνατο γι’ Αυτόν; Και αν ο Αναστημένος Σωτήρας δεν τους είχε γεμίσει με τη θεία δύναμή Του και σοφία, πως θα μπορούσαν ν’ ανάψουν μέσα στο κόσμο την άσβεστη πυρκαγιά της Καινοδιαθηκικής πίστης, αυτοί οι απλοϊκοί και αγράμματοι, αμαθείς και φτωχοί άνθρωποι; Εάν η Χριστιανική πίστη δεν ήταν πίστη του Αναστημένου και κατά συνέπεια του αιώνια ζώντα και ζωποιούντα Κυρίου, ποιος θα μπορούσε να εμπνεύσει τους Μάρτυρες στον άθλο του μαρτυρίου, και τους Ομολογητές στον άθλο της ομολογίας, και τους Ασκητές στον άθλο της άσκησης και τους Ανάργυρους στον άθλο της αναργυρίας, και τους Νηστευτές στον άθλο της νηστείας και εγκράτειας, και οποιοδήποτε Χριστιανό σε οποιονδήποτε Ευαγγελικό άθλο;
Όλα αυτά είναι λοιπόν αληθινά και πραγματικά και για μένα και για σένα και για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Γιατί ο θαυμαστός και γλυκύτατος Κύριος Ιησούς, ο Αναστημένος Θεάνθρωπος, είναι η μόνη Ύπαρξη κάτω από τον ουρανό, με την οποία μπορεί ο άνθρωπος εδώ στη γη να νικήσει και το θάνατο και την αμαρτία και τον διάβολο, και να κατασταθεί μακάριος και αθάνατος, συμμέτοχος στην Αιώνια Βασιλεία της Αγάπης του Χριστού… Γι’ αυτό, για την ανθρώπινη ύπαρξη ο Αναστημένος Κύριος είναι τα πάντα, μέσα στα πάντα, για όλους τους κόσμους: Ό,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθεια μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιώνια Ζωή σε όλες τις θείες αιωνιότητες και απεραντοσύνες.
– Γι’ αυτό και «πάλι και πολλάκις», και αναρίθμητες φορές: Χριστός Ανέστη!
Υποσημειώσεις
[1]. Πρβλ. Ιωάννη Χρυσοστόμου, εις Α΄ Κορ. Ομ. 39, 2. PG 61, 334: «Ει δ’ ουκ εγείρονται (τα σώματα), δια τι ηγέρθη ο Χριστός; δια τι ήλθε; δια τι σάρκα ανέλαβεν, ει μη έμελλεν αναστήσειν σάρκα; Ου γαρ εδείτο αυτός, αλλά δι’ ημάς».
[2]. Λόγος εις το Πάσχα, PG 35, 397. Πρβλ. και Κανών του Πάσχα, ωδή γ΄.
Σερβία 1936.
Πρωτότυπο στην Ελληνική: ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, ΣΤ΄ ΕΚΔΟΣΙΣ, εκδοτικός οίκος «ΑΣΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ 1993, σελ. 40-49.
ΕΠΙΣΗΣ: www.alopsis.gr
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, ΜΕΤΑΦΟΡΑ στη ΔΗΜΟΤΙΚΗ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ, Π. Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ της Διακαινήσιμης, 2 Μαΐου 2005.
Του (+) Αρχιμανδρίτη και καθηγητή της Δογματικής του Πατριαρχείου Σερβίας, Ιουστίνου Πόποβιτς
https://www.oodegr.com/
Οι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο. Ο Θεός όμως, διά μέσου της Ανάστασής Του, «καταδικάζει» τους ανθρώπους σε αθανασία. Για τα κτυπήματα, τους ανταποδίδει τις σφικτές αγκαλιές. Για τις ύβρεις, τις ευλογίες. Για το θάνατο, την αθανασία. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος προς το Θεό, όσο, όταν Τον σταύρωσαν. Και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη προς τους ανθρώπους, όση όταν αναστήθηκε. Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν το Θεό θνητό, αλλ’ ο Θεός διά (μέσου) της Ανάστασής Του κατάστησε τους ανθρώπους αθάνατους. «Ανέστη» ο σταυρωμένος Θεός και θανάτωσε το θάνατο. Ο θάνατος δεν υπάρχει πλέον. Η αθανασία κατάκλυσε τον άνθρωπο και όλους τους κόσμους του.
Δια (μέσου) της Ανάστασης του Θεανθρώπου, η ανθρώπινη φύση οδηγήθηκε τελεσίδικα στην οδό της αθανασίας, και έγινε φοβερή και γι’ αυτό τον θάνατο. Γιατί πριν από την Ανάσταση του Χριστού, ο θάνατος ήταν φοβερός για τον άνθρωπο. Και από την εποχή της Ανάστασης του Κυρίου, γίνεται ο άνθρωπος φοβερός για το θάνατο. Εάν ζει δια (μέσου) της πίστης στον Αναστημένο Θεάνθρωπο ο άνθρωπος, ζει πάνω από το θάνατο. Καθίσταται απρόσβλητος και από το θάνατο. Ο θάνατος μετατρέπεται σε «Υποπόδιον των ποδών αυτού»: «Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου άδη, το νίκος;» (πρβλ. Α΄ Κορ. 15, 55-56). Έτσι, όταν ο «εν Χριστώ άνθρωπος» πεθαίνει, αφήνει απλά το ένδυμα του σώματός του για να το ντυθεί πάλι κατά την ημέρα της Δεύτερης Παρουσίας.
Μέχρι την Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού, ο θάνατος ήταν η δεύτερη φύση του ανθρώπου. Η πρώτη ήταν η ζωή, και ο θάνατος η δεύτερη. Ο άνθρωπος είχε συνηθίσει το θάνατο σαν κάτι το φυσικό. Αλλά με την Ανάστασή Του ο Κύριος άλλαξε τα πάντα: η αθανασία έγινε η δεύτερη φύση του ανθρώπου, έγινε κάτι το φυσικό στον άνθρωπο, και το αφύσικο καταστάθηκε ο θάνατος. Όπως μέχρι την Ανάσταση του Χριστού, ήταν φυσικό στους ανθρώπους το να είναι θνητοί, έτσι μετά την Ανάσταση έγινε φυσική γι’ αυτούς η αθανασία.
Δια (μέσου) της αμαρτίας ο άνθρωπος καταστάθηκε θνητός και πεπερασμένος. Δια (μέσου) της Ανάστασης του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Σ’ αυτό δε ακριβώς έγκειται η δύναμη και το κράτος και η παντοδυναμία της Ανάστασης του Χριστού. Και για τούτο χωρίς της Ανάστασης του Χριστού, δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός. Μεταξύ των θαυμάτων, η Ανάσταση του Κυρίου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Όλα τ’ άλλα θαύματα πηγάζουν απ’ αυτό και συνοψίζονται σ’ αυτό. Απ’ αυτό εκπηγάζουν και η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η προσευχή και η θεοσέβεια. Οι δραπέτες μαθητές, αυτοί οι οποίοι έφυγαν (πολύ) μακριά από τον Ιησού, όταν πέθαινε, επιστρέφουν προς Αυτόν, όταν αναστήθηκε. Και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος όταν είδε τον Χριστό να ανασταίνεται από τον τάφο, τον ομολόγησε σαν Υιό του Θεού. Κατά τον ίδιο τρόπο και όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί έγιναν Χριστιανοί, διότι αναστήθηκε ο Χριστός, διότι νίκησε το θάνατο. Αυτό είναι εκείνο το οποίο ουδεμιά άλλη θρησκεία έχει. Είναι εκείνο το οποίο κατά τρόπο μοναδικό και αναμφισβήτητο, δείχνει και αποδεικνύει, ότι ο Ιησούς είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος σ’ όλους τους ορατούς και αόρατους κόσμους.
Χάρη στην Ανάσταση του Χριστού, χάρη στη νίκη πάνω στο θάνατο, οι άνθρωποι γινόντουσαν και γίνονται και θα γίνονται πάντοτε Χριστιανοί. Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος, της Ανάστασης του Χριστού. (Αυτό) το οποίο συνεχίζεται διαρκώς σε όλες τις καρδιές των Χριστιανών, από μέρα σε μέρα, από έτος σε έτος, από αιώνα σε αιώνα, μέχρι τη Δεύτερη Παρουσία.
Ο άνθρωπος γεννιέται στ’ αλήθεια όχι όταν (τον) φέρνει στο κόσμο η μητέρα του, αλλά όταν πιστεύει στον Αναστημένο Σωτήρα Χριστό, γιατί τότε γεννιέται στην αθάνατη και αιώνια ζωή, ενώ η μητέρα γεννά το παιδί της προς (τον) θάνατο, για τον τάφο. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η μητέρα όλων μας, όλων των Χριστιανών, η μητέρα των αθάνατων. Δια (μέσου) της πίστης στην Ανάσταση του Κυρίου, γεννιέται πάλι ο άνθρωπος, γεννιέται για την αιωνιότητα.
-Τούτο είναι αδύνατο! Παρατηρεί ο σκεπτικιστής (άνθρωπος). Και ο Αναστημένος Θεάνθρωπος απαντά: «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (πρβλ. Μάρκ. 9, 23). Και αυτός που πιστεύει, είναι εκείνος ο οποίος μ’ όλη τη καρδιά, μ’ όλη τη ψυχή, μ’ όλο του το είναι, ζει κατά το Ευαγγέλιο του Αναστημένου Κυρίου Ιησού.
Η πίστη μας είναι η νίκη δια (μέσου) της οποίας νικάμε το θάνατο, η πίστη δηλαδή στον Αναστημένο Κύριο. «Που σου, θάνατε, το κέντρον;» «Τό δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α’ Κορ. 15, 55-56). Δια (μέσου) της Ανάστασής Του ο Κύριος «άμβλυνε του θανάτου το κέντρον». Ο θάνατος είναι ο όφις, η δε αμαρτία είναι το κεντρί του. Δια (μέσου) της αμαρτίας ο θάνατος εκχύνει το δηλητήριο στη ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Όσο περισσότερες αμαρτίες έχει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερα είναι τα κέντρα διά των οποίων χύνει ο θάνατος το δηλητήριό του (μέσα) σ’ αυτόν.
Όταν η σφήκα κεντρίσει τον άνθρωπο, βάζει αυτός κάθε δυνατή προσπάθεια για να βγάλει το κεντρί από το σώμα του. Όταν δε τον κεντρίσει η αμαρτία – το κέντρο αυτό του θανάτου – τι πρέπει να κάμει; – Πρέπει με τη πίστη και (τη) προσευχή να επικαλεσθεί τον Αναστημένο Σωτήρα Χριστό, για να βγάλει Αυτός το κεντρί του θανάτου από τη ψυχή του. Και Αυτός σαν πολυεύσπλαχνος θα το κάμει, γιατί είναι Θεός του Ελέους και της Αγάπης. Όταν πολλές σφήκες πέσουν πάνω στο σώμα του ανθρώπου και τον τραυματίσουν πολύ με τα κέντρα τους, τότε ο άνθρωπος δηλητηριάζεται και πεθαίνει. Το ίδιο γίνεται και με τη ψυχή του ανθρώπου, όταν τη τραυματίσουν τα πολλά κέντρα των πολλών αμαρτιών. Πεθαίνει αυτός θάνατο, πού δεν έχει ανάσταση.
Νικώντας δια (μέσου) του Χριστού την αμαρτία μέσα του ο άνθρωπος, νικάει το θάνατο. Εάν περάσει μια μέρα και εσύ δεν έχεις νικήσει ούτε μια αμαρτία σου, γνώρισε ότι έγινες περισσότερο θνητός. Εάν όμως νικήσεις μια ή δυο ή τρεις αμαρτίες σου, έγινες πιο νέος, με τη νεότητα η οποία δεν γερνάει, την αθάνατη και αιώνια! Ας μη το λησμονάμε ποτέ: το να πιστεύει κανένας στον Αναστημένο Χριστό, αυτό σημαίνει να αγωνίζεται διαρκώς τον αγώνα ενάντια στην αμαρτία, στο κακό και στο θάνατο.
Το ότι ο άνθρωπος πιστεύει «αληθώς» στον Αναστημένο Κύριο, το αποδεικνύει με το να αγωνίζεται ενάντια στην αμαρτία και στα πάθη και εάν αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζει ότι αγωνίζεται για την αθανασία και την αιώνια ζωή. Εάν όμως δεν αγωνίζεται, τότε είναι μάταιη η πίστη του! Γιατί, εάν η πίστη του ανθρώπου δεν είναι αγώνας για την αθανασία και την αιωνιότητα, τότε τι είναι; Εάν με τη πίστη στο Χριστό δεν φτάνει κανένας στην αθανασία και τη νίκη πάνω στο θάνατο, τότε σε τι (χρησιμεύει) η πίστη μας; Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθεί. Εάν δε, δεν έχουν αυτά τα δυο νικηθεί, τότε γιατί να πιστεύει στο Χριστό; Εκείνος όμως ο οποίος δια (μέσου) της πίστης στον Αναστημένο Χριστό αγωνίζεται ενάντια σε κάθε αμαρτία του, αυτός ενισχύει βαθμιαία στον εαυτό του την αίσθηση, ότι ο Κύριος όντως αναστήθηκε, όντως άμβλυνε το κέντρο του θανάτου, όντως νίκησε το θάνατο σ’ όλα τα μέτωπα της μάχης.
Η αμαρτία βαθμιαία μικραίνει τη ψυχή του ανθρώπου, τη πλησιάζει προς το θάνατο, τη μεταβάλλει από αθάνατη σε θνητή, από άφθαρτη και απέραντη σε φθαρτή, σε πεπερασμένη. Όσο περισσότερες αμαρτίες έχει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο είναι θνητός. Και εάν ο άνθρωπος δεν αισθάνεται τον εαυτό του αθάνατο, είναι φανερό ότι βρίσκεται όλος βυθισμένος στις αμαρτίες, σε σκέψεις μυωπικές, σε αισθήματα νεκρωμένα. Ο Χριστιανισμός είναι μια κλήση στον μέχρι «εσχάτης αναπνοής» αγώνα ενάντια στο θάνατο, μέχρι δηλαδή τη τελική νίκη πάνω σ’ αυτόν. Κάθε αμαρτία αποτελεί μια υποχώρηση, κάθε πάθος μια προδοσία, κάθε κακία μια ήττα.
Δεν πρέπει να διερωτιέται κανένας γιατί και οι Χριστιανοί πεθαίνουν το σωματικό θάνατο. Αυτό γίνεται, γιατί ο θάνατος του σώματος είναι μια σπορά. Σπέρνεται σώμα θνητό, λέγει ο Απόστολος Παύλος (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 42 εξ.), και βλασταίνει, αυξαίνει και γίνεται αθάνατο. Όπως ο σπόρος που σπέρνεται, έτσι και το σώμα διαλύεται, για να το ζωοποιήσει και (το) τελειοποιήσει το Άγιο Πνεύμα. Εάν ο Κύριος Ιησούς δεν είχε αναστήσει το σώμα, τι όφελος θα είχε αυτό απ’ Αυτόν; Αυτός δεν θα είχε σώσει ολόκληρο τον άνθρωπο. Εάν δεν ανέστησε το σώμα, τότε γιατί σαρκώθηκε, γιατί ανάλαβε το σώμα, αφού δεν του έδωσε τίποτα από τη θεότητά Του; [1].
Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, γιατί τότε να πιστεύει κανένας σ’ Αυτόν; Ομολογώ ειλικρινά, ότι εγώ ποτέ δε θα πίστευα στο Χριστό, εάν δεν είχε αναστηθεί και δεν είχε νικήσει το θάνατο, το μεγαλύτερο εχθρό μας. Αλλ’ ο Χριστός αναστήθηκε και δώρισε σε μας την αθανασία. Χωρίς αυτή την αλήθεια, ο κόσμος μας είναι μια χαώδης έκθεση απεχθών ανοησιών. Μόνο με τη ένδοξη Ανάστασή Του ο θαυμαστός Κύριος και Θεός μας, μας ελευθέρωσε από το παράλογο και την απελπισία. Γιατί χωρίς την Ανάσταση δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό, ούτε κάτω από τον ουρανό, τίποτα πιο παράλογο από τον κόσμο αυτό. Ούτε μεγαλύτερη απελπισία από τη ζωή αυτή, δίχως αθανασία. Γι’ αυτό σ’ όλους τους κόσμους, δεν υπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο που δεν πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού και την ανάσταση των νεκρών (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 19). «Καλόν ήν αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος» (Ματθ. 26, 24).
Στον ανθρώπινο κόσμο μας, ο θάνατος είναι το μεγαλύτερο βάσανο και η πιο φρικιαστική απανθρωπιά. Η απελευθέρωση απ’ αυτό το βάσανο και απ’ αυτή την απανθρωπιά είναι ακριβώς η σωτηρία. Τέτοια σωτηρία δώρισε στο ανθρώπινο γένος μόνο ο Νικητής του θανάτου – ο Αναστημένος Θεάνθρωπος. Δια (μέσου) της Ανάστασής Του Αυτός μας αποκάλυψε όλο το μυστήριο της σωτηρίας μας. Σωτηρία σημαίνει το να εξασφαλισθεί για το σώμα και τη ψυχή αθανασία και αιώνια ζωή. Πώς (λοιπόν) κατορθώνεται αυτό; Μόνο δια (μέσου) της θεανθρώπινης ζωής, της νέας ζωής, αυτής μέσα στον Αναστημένο και για τον Αναστημένο Χριστό!
Για μας τους Χριστιανούς, η ζωή αυτή πάνω στη γη είναι σχολείο, στο οποίο μαθαίνουμε πως να εξασφαλίσουμε την αθανασία και την αιώνια ζωή. Γιατί τι όφελος έχουμε απ’ αυτή τη ζωή, εάν μ’ αυτή δεν μπορούμε να αποκτήσουμε την αιώνια; Αλλά, για να αναστηθεί μαζί με το Χριστό ο άνθρωπος, πρέπει πρώτα να πεθάνει μαζί Του και να ζήσει τη ζωή του Χριστού, σαν δική του. Εάν το κάνει αυτό, τότε την μέρα της Ανάστασης θα μπορέσει μαζί με τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο να πει: «Χθες συνεσταυρούμην Χριστώ, σήμερον συνδοξάζομαι, χθες συνενεκρούμην, ζωοποιούμαι σήμερον, χθες συνεθαπτόμην, σήμερον συνεγείρομαι» [2].
Σε τέσσερες μόνο λέξεις συγκεφαλαιώνονται και τα τέσσερα Ευαγγέλια του Χριστού: Χριστός Ανέστη! – Αληθώς Ανέστη!… Σε κάθε (μια) απ’ αυτές βρίσκεται από ένα Ευαγγέλιο, και στα τέσσερα Ευαγγέλια βρίσκεται όλο το νόημα όλων των κόσμων του Θεού, των ορατών και αόρατων. Και όταν τα αισθήματα του ανθρώπου και όλες οι σκέψεις του συγκεντρωθούν στη βροντή του πασχαλινού αυτού χαιρετισμού: «Χριστός Ανέστη!», τότε η χαρά της αθανασίας σείει όλα τα όντα και αυτά μέσα σε αγαλλίαση απαντούν, επιβεβαιώνεται το πασχαλινό θαύμα: Αληθώς Ανέστη!»
Ναι, αληθώς Ανέστη ο Κύριος! και μάρτυρας αυτού είσαι εσύ, μάρτυρας εγώ, μάρτυρας κάθε Χριστιανός, αρχίζοντας από τους Αγίους Απόστολους μέχρι και τη Δεύτερη Παρουσία. Γιατί μόνο η δύναμη του Αναστημένου Θεανθρώπου Χριστού μπόρεσε να δώσει, – και συνεχώς δίνει και συνεχώς θα δίνει – τη δύναμη σε κάθε Χριστιανό – από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο – να νικήσει ολόκληρο το θνητό (μέρος) και αυτό τούτο το θάνατο. Ολόκληρο το αμαρτωλό (μέρος) και αυτή τούτη την αμαρτία. Ολόκληρο το δαιμονικό (μέρος) και αυτόν τούτον τον διάβολο. Γιατί μόνο με την Ανάστασή Του ο Κύριος, κατά τον πιο πειστικό τρόπο, έδειξε και απέδειξε ότι η ζωή Του είναι αιώνια Ζωή, η αλήθεια Του, είναι αιώνια αλήθεια, η αγάπη Του είναι αιώνια αγάπη, η αγαθότητά Του είναι αιώνια αγαθότητα, η χαρά Του αιώνια χαρά. Και επίσης έδειξε και απέδειξε ότι όλα αυτά τα δίνει Αυτός, κατά την απαράμιλλη φιλανθρωπία Του, σε κάθε Χριστιανό, σ’ όλες τις εποχές.
Κοντά σ’ αυτά, δεν υπάρχει ούτε ένα γεγονός, όχι μόνο στο Ευαγγέλιο, αλλά ούτε σ’ ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου γένους, το οποίο να είναι μαρτυρημένο κατά τρόπο τόσο δυνατό, τόσο απρόσβλητο, τόσο αναντίρρητο, όσο η Ανάσταση του Χριστού. Αναμφίβολα ο Χριστιανισμός σ’ όλη του την ιστορική πραγματικότητα, την ιστορική του δύναμη και παντοδυναμία, θεμελιώνεται πάνω στο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, δηλαδή πάνω στην αιώνια ζώσα Υπόσταση του Θεανθρώπου Χριστού. Και για τούτο μαρτυράει όλη η μακραίωνη και πάντοτε θαυματουργική ιστορία του Χριστιανισμού.
Γιατί αν υπάρχει ένα γεγονός στο οποίο θα μπορούσε να συνοψισθούν όλα τα γεγονότα, από τη ζωή του Κυρίου και των Αποστόλων και γενικά ολόκληρου του Χριστιανισμού, το γεγονός αυτό θα ήταν η Ανάσταση του Χριστού. Επίσης, αν υπάρχει μια αλήθεια στην οποία θα μπορούσε να συνοψισθούν όλες οι Ευαγγελικές αλήθειες, η αλήθεια αυτή θα ήταν η Ανάσταση του Χριστού. Και ακόμα, εάν υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία θα μπορούσε να συνοψισθούν όλες οι Καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, η πραγματικότητα αυτή θα ήταν η Ανάσταση του Χριστού. Και τέλος, αν υπάρχει ένα Ευαγγελικό θαύμα στο οποίο θα μπορούσε να συνοψισθούν όλα τα Καινοδιαθηκικά θαύματα, τότε το θαύμα αυτό θα ήταν η Ανάσταση του Χριστού. Γιατί μόνο μέσα στο φως της Ανάστασης του Χριστού, αναδείχνεται θαυμάσια (και) με σαφήνεια και το πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού και το έργο Του. Μόνο μέσα στην Ανάσταση του Χριστού παίρνουν τη πλήρη εξήγησή τους όλα τα θαύματα του Χριστού, όλες οι αλήθειες Του, όλα τα λόγια Του, όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.
Μέχρι την Ανάστασή Του ο Κύριος δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά μετά την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή. Μέχρι την Ανάστασή Του δίδασκε για την ανάσταση των νεκρών, αλλά με την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος είναι πράγματι η Ανάσταση των νεκρών. Μέχρι την Ανάστασή Του δίδασκε ότι η πίστη σ’ Αυτόν μεταφέρει (τον άνθρωπο) από το θάνατο στη ζωή, αλλά με την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος νίκησε το θάνατο και εξασφάλισε μ’ αυτό το τρόπο στους θανατωμένους ανθρώπους τη μετάβαση από το θάνατο στην Ανάσταση. Ναι, ναι, ναι: ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός με την Ανάστασή Του έδειξε και απέδειξε, ότι είναι ο μόνος αληθινός Θεός, ο μόνος αληθινός Θεάνθρωπος σ’ όλους τους ανθρώπινους κόσμους.
Και κάτι ακόμα: χωρίς την Ανάσταση του Θεανθρώπου δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε η αποστολικότητα των Αποστόλων, ούτε το μαρτύριο των Μαρτύρων ούτε η ομολογία των Ομολογητών, ούτε η αγιότητα των Αγίων, ούτε η ασκητικότητα των Ασκητών, ούτε η θαυματουργικότητα των Θαυματουργών, ούτε η πίστη των πιστευόντων, ούτε η αγάπη των αγαπώντων, ούτε η ελπίδα των ελπιζόντων, ούτε η νηστεία των νηστευόντων, ούτε η προσευχή των προσευχομένων, ούτε η πραότητα των πράων, ούτε η μετάνοια των μετανοούντων, ούτε η ευσπλαχνία των εύσπλαχνων, ούτε οποιαδήποτε χριστιανική αρετή ή άσκηση. Εάν ο Κύριος δεν είχε αναστηθεί και σαν Αναστημένος δεν είχε γεμίσει τους μαθητές Του με τη ζωοποιό δύναμη και τη θαυματουργική σοφία, ποιος θα μπορούσε αυτούς τους φοβισμένους και δραπέτες να τους συγκεντρώσει και να τους δώσει το θάρρος και τη δύναμη και τη σοφία για να μπορέσουν τόσο άφοβα και με τόση δύναμη και σοφία να κηρύττουν και να ομολογούν τον Αναστημένο Κύριο και να πηγαίνουν με τόση χαρά στο θάνατο γι’ Αυτόν; Και αν ο Αναστημένος Σωτήρας δεν τους είχε γεμίσει με τη θεία δύναμή Του και σοφία, πως θα μπορούσαν ν’ ανάψουν μέσα στο κόσμο την άσβεστη πυρκαγιά της Καινοδιαθηκικής πίστης, αυτοί οι απλοϊκοί και αγράμματοι, αμαθείς και φτωχοί άνθρωποι; Εάν η Χριστιανική πίστη δεν ήταν πίστη του Αναστημένου και κατά συνέπεια του αιώνια ζώντα και ζωποιούντα Κυρίου, ποιος θα μπορούσε να εμπνεύσει τους Μάρτυρες στον άθλο του μαρτυρίου, και τους Ομολογητές στον άθλο της ομολογίας, και τους Ασκητές στον άθλο της άσκησης και τους Ανάργυρους στον άθλο της αναργυρίας, και τους Νηστευτές στον άθλο της νηστείας και εγκράτειας, και οποιοδήποτε Χριστιανό σε οποιονδήποτε Ευαγγελικό άθλο;
Όλα αυτά είναι λοιπόν αληθινά και πραγματικά και για μένα και για σένα και για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Γιατί ο θαυμαστός και γλυκύτατος Κύριος Ιησούς, ο Αναστημένος Θεάνθρωπος, είναι η μόνη Ύπαρξη κάτω από τον ουρανό, με την οποία μπορεί ο άνθρωπος εδώ στη γη να νικήσει και το θάνατο και την αμαρτία και τον διάβολο, και να κατασταθεί μακάριος και αθάνατος, συμμέτοχος στην Αιώνια Βασιλεία της Αγάπης του Χριστού… Γι’ αυτό, για την ανθρώπινη ύπαρξη ο Αναστημένος Κύριος είναι τα πάντα, μέσα στα πάντα, για όλους τους κόσμους: Ό,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθεια μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιώνια Ζωή σε όλες τις θείες αιωνιότητες και απεραντοσύνες.
– Γι’ αυτό και «πάλι και πολλάκις», και αναρίθμητες φορές: Χριστός Ανέστη!
Υποσημειώσεις
[1]. Πρβλ. Ιωάννη Χρυσοστόμου, εις Α΄ Κορ. Ομ. 39, 2. PG 61, 334: «Ει δ’ ουκ εγείρονται (τα σώματα), δια τι ηγέρθη ο Χριστός; δια τι ήλθε; δια τι σάρκα ανέλαβεν, ει μη έμελλεν αναστήσειν σάρκα; Ου γαρ εδείτο αυτός, αλλά δι’ ημάς».
[2]. Λόγος εις το Πάσχα, PG 35, 397. Πρβλ. και Κανών του Πάσχα, ωδή γ΄.
Σερβία 1936.
Πρωτότυπο στην Ελληνική: ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, ΣΤ΄ ΕΚΔΟΣΙΣ, εκδοτικός οίκος «ΑΣΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ 1993, σελ. 40-49.
ΕΠΙΣΗΣ: www.alopsis.gr
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, ΜΕΤΑΦΟΡΑ στη ΔΗΜΟΤΙΚΗ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ, Π. Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ της Διακαινήσιμης, 2 Μαΐου 2005.
Του (+) Αρχιμανδρίτη και καθηγητή της Δογματικής του Πατριαρχείου Σερβίας, Ιουστίνου Πόποβιτς
https://www.oodegr.com/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37040
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Σήκω, πλάσμα δικό μου!
Μυστήρια τῶν μυστηρίων ἀπόκρυφα! Δυό κρυφοί μαθητές ἔρχονται νά κρύψουν σέ τάφο τόν Ἰησοῦ, διδάσκοντας μέ τή δική τους ἀπόκρυψη τό κρυμμένο στόν ἅδη μυστήριο τοῦ κρυμμένου στή σάρκα Θεοῦ. Καί ξεπερνοῦσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο στή διάθεση γιά τό Χριστό· ὁ Νικόδημος ἀπό τή μία γενναιόδωρος στή σμύρνα καί τήν ἀλόη, κι ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν ἄλλη ἀξιέπαινος γιά τήν τόλμη καί τό θάρρος του ἀπέναντι στόν Πιλάτο.
Ὁ Ἰωσήφ παρουσάσθηκε στόν Πιλάτο τοῦ ζήτησε τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί τοῦ εἶπε:
Κάτι ἀσήμαντο, κάτι πού ὅλοι τό θεωροῦν μικρό ἦρθα νά σοῦ ζητήσω, ἄρχοντά μου. Δῶσ’ μου νά θάψω τό νεκρό σῶμα Ἐκείνου πού καταδίκασες (σέ θάνατο),
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ φτωχοῦ,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ ἄστεγου,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ γυμνοῦ,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ περιφρονημένου,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ γιοῦ ἑνός μαραγκοῦ,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ δέσμιου,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ παρατημένου στό ὕπαιθρο,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ ξένου καί ἀγνώριστου ἀνάμεσα στούς ξένους καί καταφρονεμένου καί, κοντά σ’ ὅλα αὐτά, κρεμασμένου (στό Σταυρό).
Γιά ἕναν νεκρό σέ παρακαλῶ,
ποὺ ἀδικήθηκε ἀπ’ ὅλους,
ποὺ προδόθηκε ἀπό μαθητή,
ποὺ ἐγκαταλείφθηκε ἀπό φίλους,
ποὺ διώχθηκε ἀπό ἀδελφούς,
ποὺ χαστουκίστηκε ἀπό δοῦλο.
Γιά ἕναν νεκρό σέ ἐκλιπαρῶ,
καταδικασμένο ἀπ’ αὐτούς πού ὁ ἴδιος ἐλευθέρωσε ἀπ’ τή σκλαβιά,
ποτισμένο ξύδι ἀπ’ αὐτούς πού ὁ ἴδιος ἔθρεψε,
πληγωμένο ἀπ’ αὐτούς πού ὁ ἴδιος γιάτρεψε,
παρατημένο ἀπ’ τούς μαθητές Του καί στερημένο τήν ἴδια τή μάνα Του.
Γιά ἕναν νεκρό σέ ἱκετεύω, ἄρχοντά μου,
Αὐτόν τόν ἄστεγο πού κρέμεται στό ξύλο (τοῦ Σταυροῦ).
Γιατί δέν ἔχει κανένα νά τοῦ συμπαρασταθεῖ πάνω στή γῆ,
οὔτε πατέρα, οὔτε φίλο, οὔτε μαθητή, οὔτε συγγενῆ, οὔτε κάποιον γιά νά Τόν θάψει.
Μόνος εἶναι, τοῦ μόνου Πατέρα μονογενής Υἱός, Θεός στόν κόσμο, κι ἄλλος κανένας
* * *
Ἄραγε, Ἰωσήφ, ζητώντας Τον καί παίρνοντάς Τον, ξέρεις τάχα Ποιόν πῆρες;
Ἄραγε, πλησιάζοντας στό Σταυρό καί κατεβάζοντας τόν Ἰησοῦ, ξέρεις τάχα Ποιόν βάσταξες;
Ἄν πραγματικά ξέρεις Ποιόν κρατᾶς, τώρα ἔχεις γίνει πλούσιος! Γιατί πῶς ἀλλιῶς κάνεις τούτη τή θεόσωμη καί τόσο φρικτή κηδεία;
Ἀξιέπαινος εἶναι ὁ πόθος σου, μά πιό ἀξιέπαινη τῆς ψυχῆς σου ἡ διάθεση.
Δέν τρέμεις, ἄραγε, καθώς σηκώνεις στά χέρια σου, Αὐτόν ποὺ τρέμουν τά Χερουβείμ;
Μέ πόσο φόβο, ἀλήθεια, βγάζεις ἀπό τό θεϊκό αὐτό σῶμα τό λίγο ροῦχο ποὺ τό σκεπάζει;
Καί μέ πόση εὐλάβεια, βέβαια, χαμηλώνεις τά μάτια σου, καθώς τρομάζεις ν’ ἀτενίσεις τή σωματική φύση τοῦ ὑπερφυσικοῦ Θεοῦ;
Πές μου, Ἰωσήφ,
θάβεις, ἄραγε, –καί πρός τήν ἀνατολή στραμμένο τόν νεκρό-, ποὺ εἶναι ἡ Ἀνατολή τῶν ἀνατολῶν;
Σφαλίζεις, ἄραγε, μέ τά δάχτυλά σου –ὅπως κάνουμε στούς νεκρούς-, καί τά μάτια τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ μέ τ’ ἄχραντο δάχτυλό Του ἄνοιξε τά μάτια τοῦ τυφλοῦ;
Κλείνεις, ἄραγε, καί τό στόμα Ἐκείνου, ποὺ ἄνοιξε τό στόμα τοῦ κωφάλαλου;
Λυγίζεις, ἄραγε, καί τά χέρια Ἐκείνου, ποὺ τέντωσε τά παράλυτα χέρια;
Μήπως καί τά πόδια δένεις, ὅπως κάνουμε στούς νεκρούς, Ἐκείνου, ποὺ ἔκανε νά βαδίζουν τά παράλυτα πόδια;
Σηκώνεις, ἄραγε, καί πάνω σέ νεκροκρέβατο Ἐκεῖνον, πού πρόσταξε τόν παράλυτο, «Πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα»;
Ἀδειάζεις, ἄραγε, καί μύρα πάνω σ’ Ἐκεῖνον πού, σάν οὐράνιο μύρο, ἄδειασε τόν ἑαυτό Του καί ἀνακαίνισε τόν κόσμο;
Τολμᾶς, ἄραγε, νά σκουπίσεις καί τή θεόσωμη ἐκείνη πλευρά, τήν αἱματοστάλαχτη ἀκόμα, τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ γιάτρεψε τή γυναίκα μέ τήν αἱμορραγία;
Πλένεις, ἄραγε, καί μέ νερό τό σῶμα τοῦ Θεοῦ, πού ὅλους τοὺς ξέπλυνε καί σ’ ὅλους χάρισε τήν κάθαρση (ἀπό τίς ἁμαρτίες);
Καί τί λαμπάδες ἀνάβεις, ἄραγε, μπροστά στό Φῶς τό ἀληθινό, ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο;
Καί ποιούς ἐπιταφίους ὕμνους ψάλλεις σ’ Ἐκεῖνον, ποὺ ἀκατάπαυστα ὑμνεῖται ἀπ’ ὅλη τήν οὐράνια στρατιά τῶν ἀγγέλων;
Χύνεις, ἄραγε, καί δάκρυα γιά τόν νεκρό Ἐκεῖνον, πού δάκρυσε γιά τόν νεκρό Λάζαρο καί τόν ἀνέστησε τέσσερις μέρες μετά τό θάνατό του;
Καί σέ θρήνους, ἄραγε, ξεσπᾶς γιά Κεῖνον, πού ἔδωσε σ’ ὅλους τή χαρά καί σταμάτησε τῆς Εὔας τή λύπη;
Ὅμως, Ἰωσήφ,
μακαρίζω τά χέρια σου, πού περιποιήθηκαν καί ψηλάφησαν τά θεόσωμα χέρια καί πόδια τοῦ Ἰησοῦ, αἰματόβρεχτα ἀκόμα.
Μακαρίζω τά χέρια σου, πού ἄγγιξαν τήν αἱματοστάλαχτη πλευρά τοῦ Θεοῦ πρίν ἀπ’ τό Θωμᾶ, τόν ἄπιστο πιστό μέ τήν ἀξιέπαινη περιέργεια.
Μακαρίζω τό στόμα σου, πού χόρτασε ἀχόρταγα καί ἑνώθηκε μέ τό στόμα τοῦ Ἰησοῦ, γεμίζοντας ἀπ’ αὐτό μέ Πνεῦμα Ἅγιο.
Μακαρίζω τά μάτια σου, πού πλησίασαν τά μάτια τοῦ Ἰησοῦ καί πῆραν ἀπ’ αὐτά τό φῶς τό ἀληθινό.
Μακαρίζω τό πρόσωπό σου, πού ζύγωσε στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ.
Μακαρίζω τούς ὤμους σου, πού βάσταξαν Αὐτόν πού ὅλα τά βαστάζει.
Μακαρίζω τό κεφάλι σου, πού τό σίμωσε ἡ κεφαλή τῶν ὅλων.
Μακαρίζω τόν Ἰωσήφ καί τό Νικόδημο·
γιατί ἔγιναν Χερουβείμ μπροστά στά Χερουβείμ, σηκώνοντας καί μεταφέροντας πάνω τους τό Θεό·
γιατί ἔγιναν ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ μπροστά στά ἑξαπτέρυγα (Σεραφείμ), σκεπάζοντας καί τιμώντας τόν Κύριο ὄχι μέ φτερά, ἀλλά μέ σεντόνια.
Αὐτόν πού τρέμουν τά Χερουβείμ, ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος Τόν σηκώνουν πάνω στούς ὤμους καί Τόν μεταφέρουν μαζί μ’ ὅλα τά κατάπληκτα τάγματα τῶν ἀσωμάτων ἀγγέλων.
* * *
Ὁ Κύριος κρατώντας τό νικηφόρο ὅπλο τοῦ Σταυροῦ μπῆκε στόν ἅδη. Ἔπιασε ἀπ’ τό χέρι τόν Ἀδάμ, τόν σήκωσε καί τοῦ εἶπε:
«Ξύπνα ἐσύ πού κοιμᾶσαι, ἀναστήσου ἀπ’ τούς νεκρούς, καί ὁ Χριστός θά σέ φωτίσει!». Ἐγώ, ὁ Θεός σου, πού γιά χάρη σου ἔγινα γιός σου, γιά χάρη σου καί γιά χάρη τῶν ἀπογόνων σου, τώρα, μέ τήν ἐξουσία πού ἔχω, λέω καί προστάζω τούς φυλακισμένους: Βγεῖτε ἔξω!
Κι αὐτούς πού βρίσκονται στό σκοτάδι: Ἐλᾶτε στό φῶς!
Κι ἐκείνους πού ἔχουν πεθάνει: Ἀναστηθεῖτε!
Κι ἐσένα, (Ἀδάμ), σέ διατάζω: Σήκω ἀπ’ τόν (αἰώνιο) ὕπνο σου!
Δέν σ’ ἔπλασα γι’ αὐτό, γιά νά μένεις φυλακισμένος στόν ἅδη.
Ἀναστήσου ἀπ’ τούς νεκρούς! Ἐγώ εἶμαι ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων.
* * *
Σήκω, πλάσμα δικό μου!
Σήκω, μορφή δική μου, φτιαγμένη σύμφωνα μέ τήν εἰκόνα μου!
Σήκω νά φύγουμε ἀπό δῶ. Γιατί ἐσύ εἶσαι ἑνωμένος μ’ ἐμένα κι ἐγώ μ’ ἐσένα.
Γιά σένα ἔγινα γιός σου ἐγώ, ὁ Θεός σου.
Γιά σένα πῆρα τή δική σου μορφή τοῦ δούλου ἐγώ, ὁ Κύριος.
Γιά σένα κατέβηκα στή γῆ καί πιό κάτω ἀπ’ τή γῆ ἐγώ, πού βρίσκομαι πιό πάνω ἀπ’ τούς οὐρανούς.
Γιά σένα, τόν ἄνθρωπο, ἔγινα σάν ἄνθρωπος ἀβοήθητος, ἀφημένος ἀνάμεσα στούς νεκρούς.
Γιά σένα, πού βγῆκες μέσ’ ἀπό τόν κῆπο (τοῦ παραδείσου), παραδόθηκα στούς Ἰουδαίους μέσα σέ κῆπο καί σταυρώθηκα μέσα σέ κῆπο.
Κοίτα στό πρόσωπό μου τά φτυσίματα· τά καταδέχτηκα γιά χάρη σου, γιά νά σέ ἀποκαταστήσω ὅπως ἤσουνα τότε, πού σοῦ εἶχα δώσει τό φύσημά μου.
Κοίτα στά μάγουλά μου τά ραπίσματα· τά καταδέχτηκα, γιά νά ξαναδώσω στή διεστραμμένη μορφή σου τήν ὄψη πού εἶχε, σάν εἰκόνα μου.
Κοίτα στή ράχη μου τό μαστίγωμα· τό καταδέχτηκα, γιά νά σκορπίσω τό φορτίο τῶν ἁμαρτημάτων σου.
Κοίτα τά τρυπημένα χέρια μου· καλά καρφώθηκαν πάνω στό ξύλο (τοῦ Σταυροῦ) γιά σένα, πού ὄχι καλά ἅπλωσες τό χέρι σου στό (ἀπαγορευμένο) δέντρο.
Κοίτα τά τρυπημένα πόδια μου· καλά καρφώθηκαν στό ξύλο (τοῦ Σταυροῦ) ἐξαιτίας τῶν δικῶν σου ποδιῶν, πού ὄχι καλά ἔτρεξαν στό δέντρο τῆς παρακοῆς
Γεύτηκα χολή γιά χάρη σου, γιά νά γιατρέψω τήν πικρή ἡδονή πού γεύτηκες ἀπ’ τόν γλυκό ἐκεῖνο καρπό.
Γεύτηκα ξύδι, γιά νά βγάλω ὁριστικά ἀπ’ τή ζωή σου τό καυστικό καί ἀφύσικο ποτήρι τοῦ θανάτου.
Δέχτηκα σφουγγάρι, γιά νά σβήσω τό χρεόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν σου.
Δέχτηκα καλάμι, γιά νά ὑπογράψω τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους.
* * *
Σήκω, λοιπόν, νά φύγουμε ἀπό δῶ.
Κάποτε σ’ ἔδιωξα ἀπ’ τόν γήινο παράδεισο• τώρα σέ ἀποκαθιστῶ ὄχι στόν παράδεισο (ἐκεῖνο), ἀλλά σέ θρόνο οὐράνιο.
Σ’ ἐμπόδισα νά φᾶς ἀπό τό δέντρο τῆς ζωῆς· νά πού τώρα ἑνώθηκα μαζί σου ἐγώ, ἡ Ζωή.
Γι’ αὐτό, σηκωθεῖτε! Ἄς φύγουμε ἀπό δῶ.
(Ἄς πᾶμε) ἀπ’ τό θάνατο στή ζωή,
ἀπ’ τή φθορά στήν ἀφθαρσία,
ἀπ’ τό σκοτάδι στό αἰώνιο φῶς.
Σηκωθεῖτε! Ἄς φύγουμε ἀπό δῶ.
(Ἄς πᾶμε) ἀπ’ τήν ὀδύνη στήν εὐφροσύνη,
ἀπ’ τή δουλεία στήν ἐλευθερία,
ἀπ’ τή φυλακή (τοῦ ἅδη) στήν ἐπουράνια Ἱερουσαλήμ,
ἀπ’ τά δεσμά στήν ἄνεση,
ἀπ’ τή σκλαβιά στήν τρυφή τοῦ παραδείσου,
ἀπ’ τή γῆ στόν οὐρανό.
Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, πέθανα καί ἀναστήθηκα, γιά νά γίνω Κύριος καί νεκρῶν καί ζωντανῶν.
Σηκωθεῖτε, λοιπόν! Ἄς φύγουμε ἀπό δῶ.
* * *
Ὁ οὐράνιος Πατέρας μου περιμένει τό χαμένο πρόβατο.
Τά ἐνενήντα ἐννέα πρόβατα τῶν ἀγγέλων περιμένουν τόν σύνδουλό τους Ἀδάμ· πότε θ’ ἀναστηθεῖ, πότε θ’ ἀνέβει καί πότε θά ἐπιστρέψει στό Θεό.
Οἱ αἰώνιες κατοικίες εἶναι ἕτοιμες.
Οἱ θησαυροί τῶν ἀγαθῶν ἔχουν ἀνοιχτεῖ.
Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἔχει ἑτοιμαστεῖ προαιώνια.
Μάτι δέν ἔχει δεῖ κι αὐτί δέν ἔχει ἀκούσει κι ἀνθρώπου λογισμός δέν ἔχει βάλει τ’ ἀγαθά πού περιμένουν τόν ἄνθρωπο.
* * *
Αὐτά καί ἄλλα τέτοια καθώς ἔλεγε ὁ Κύριος, ἀναστήθηκε. Τήν ἴδια στιγμή ἀναστήθηκαν καί ὁ ἑνωμένος μαζί Του Ἀδάμ καί ἡ Εὔα. Μά κι ἄλλα πολλά σώματα ἁγίων, πού εἶχαν πεθάνει ἀπ’ τήν ἀρχή τῶν αἰώνων, ἀναστήθηκαν κι αὐτά, κηρύσσοντας τήν τριήμερη ἀνάσταση τοῦ Κυρίου.
Ἄς τήν ὑποδεχθοῦμε κι ἐμεῖς, οἱ πιστοί, κι ἄς τήν ἀγκαλιάσουμε μέ χαρά, χορεύοντας μαζί μέ τούς ἀγγέλους, γιορτάζοντας μαζί μέ τούς ἀρχαγγέλους καί συνάμα δοξάζοντας τό Χριστό, πού μᾶς ἀνέστησε ἀπό τή φθορά καί μᾶς χάρισε τή ζωή. Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη, μαζί μέ τόν ἄναρχο Πατέρα Του καί τό πανάγιο καί ἀγαθό καί ζωοποιό Πνεῦμα Του στούς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἀμήν.
Τοῦ ἁγίου πατρός μας Ἐπιφανίου ἀρχιεπισκόπου Κύπρου
https://agiazoni.gr/
Μυστήρια τῶν μυστηρίων ἀπόκρυφα! Δυό κρυφοί μαθητές ἔρχονται νά κρύψουν σέ τάφο τόν Ἰησοῦ, διδάσκοντας μέ τή δική τους ἀπόκρυψη τό κρυμμένο στόν ἅδη μυστήριο τοῦ κρυμμένου στή σάρκα Θεοῦ. Καί ξεπερνοῦσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο στή διάθεση γιά τό Χριστό· ὁ Νικόδημος ἀπό τή μία γενναιόδωρος στή σμύρνα καί τήν ἀλόη, κι ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν ἄλλη ἀξιέπαινος γιά τήν τόλμη καί τό θάρρος του ἀπέναντι στόν Πιλάτο.
Ὁ Ἰωσήφ παρουσάσθηκε στόν Πιλάτο τοῦ ζήτησε τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί τοῦ εἶπε:
Κάτι ἀσήμαντο, κάτι πού ὅλοι τό θεωροῦν μικρό ἦρθα νά σοῦ ζητήσω, ἄρχοντά μου. Δῶσ’ μου νά θάψω τό νεκρό σῶμα Ἐκείνου πού καταδίκασες (σέ θάνατο),
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ φτωχοῦ,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ ἄστεγου,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ γυμνοῦ,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ περιφρονημένου,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ γιοῦ ἑνός μαραγκοῦ,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ δέσμιου,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ παρατημένου στό ὕπαιθρο,
τοῦ Ἰησοῦ τοῦ ξένου καί ἀγνώριστου ἀνάμεσα στούς ξένους καί καταφρονεμένου καί, κοντά σ’ ὅλα αὐτά, κρεμασμένου (στό Σταυρό).
Γιά ἕναν νεκρό σέ παρακαλῶ,
ποὺ ἀδικήθηκε ἀπ’ ὅλους,
ποὺ προδόθηκε ἀπό μαθητή,
ποὺ ἐγκαταλείφθηκε ἀπό φίλους,
ποὺ διώχθηκε ἀπό ἀδελφούς,
ποὺ χαστουκίστηκε ἀπό δοῦλο.
Γιά ἕναν νεκρό σέ ἐκλιπαρῶ,
καταδικασμένο ἀπ’ αὐτούς πού ὁ ἴδιος ἐλευθέρωσε ἀπ’ τή σκλαβιά,
ποτισμένο ξύδι ἀπ’ αὐτούς πού ὁ ἴδιος ἔθρεψε,
πληγωμένο ἀπ’ αὐτούς πού ὁ ἴδιος γιάτρεψε,
παρατημένο ἀπ’ τούς μαθητές Του καί στερημένο τήν ἴδια τή μάνα Του.
Γιά ἕναν νεκρό σέ ἱκετεύω, ἄρχοντά μου,
Αὐτόν τόν ἄστεγο πού κρέμεται στό ξύλο (τοῦ Σταυροῦ).
Γιατί δέν ἔχει κανένα νά τοῦ συμπαρασταθεῖ πάνω στή γῆ,
οὔτε πατέρα, οὔτε φίλο, οὔτε μαθητή, οὔτε συγγενῆ, οὔτε κάποιον γιά νά Τόν θάψει.
Μόνος εἶναι, τοῦ μόνου Πατέρα μονογενής Υἱός, Θεός στόν κόσμο, κι ἄλλος κανένας
* * *
Ἄραγε, Ἰωσήφ, ζητώντας Τον καί παίρνοντάς Τον, ξέρεις τάχα Ποιόν πῆρες;
Ἄραγε, πλησιάζοντας στό Σταυρό καί κατεβάζοντας τόν Ἰησοῦ, ξέρεις τάχα Ποιόν βάσταξες;
Ἄν πραγματικά ξέρεις Ποιόν κρατᾶς, τώρα ἔχεις γίνει πλούσιος! Γιατί πῶς ἀλλιῶς κάνεις τούτη τή θεόσωμη καί τόσο φρικτή κηδεία;
Ἀξιέπαινος εἶναι ὁ πόθος σου, μά πιό ἀξιέπαινη τῆς ψυχῆς σου ἡ διάθεση.
Δέν τρέμεις, ἄραγε, καθώς σηκώνεις στά χέρια σου, Αὐτόν ποὺ τρέμουν τά Χερουβείμ;
Μέ πόσο φόβο, ἀλήθεια, βγάζεις ἀπό τό θεϊκό αὐτό σῶμα τό λίγο ροῦχο ποὺ τό σκεπάζει;
Καί μέ πόση εὐλάβεια, βέβαια, χαμηλώνεις τά μάτια σου, καθώς τρομάζεις ν’ ἀτενίσεις τή σωματική φύση τοῦ ὑπερφυσικοῦ Θεοῦ;
Πές μου, Ἰωσήφ,
θάβεις, ἄραγε, –καί πρός τήν ἀνατολή στραμμένο τόν νεκρό-, ποὺ εἶναι ἡ Ἀνατολή τῶν ἀνατολῶν;
Σφαλίζεις, ἄραγε, μέ τά δάχτυλά σου –ὅπως κάνουμε στούς νεκρούς-, καί τά μάτια τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ μέ τ’ ἄχραντο δάχτυλό Του ἄνοιξε τά μάτια τοῦ τυφλοῦ;
Κλείνεις, ἄραγε, καί τό στόμα Ἐκείνου, ποὺ ἄνοιξε τό στόμα τοῦ κωφάλαλου;
Λυγίζεις, ἄραγε, καί τά χέρια Ἐκείνου, ποὺ τέντωσε τά παράλυτα χέρια;
Μήπως καί τά πόδια δένεις, ὅπως κάνουμε στούς νεκρούς, Ἐκείνου, ποὺ ἔκανε νά βαδίζουν τά παράλυτα πόδια;
Σηκώνεις, ἄραγε, καί πάνω σέ νεκροκρέβατο Ἐκεῖνον, πού πρόσταξε τόν παράλυτο, «Πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα»;
Ἀδειάζεις, ἄραγε, καί μύρα πάνω σ’ Ἐκεῖνον πού, σάν οὐράνιο μύρο, ἄδειασε τόν ἑαυτό Του καί ἀνακαίνισε τόν κόσμο;
Τολμᾶς, ἄραγε, νά σκουπίσεις καί τή θεόσωμη ἐκείνη πλευρά, τήν αἱματοστάλαχτη ἀκόμα, τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ γιάτρεψε τή γυναίκα μέ τήν αἱμορραγία;
Πλένεις, ἄραγε, καί μέ νερό τό σῶμα τοῦ Θεοῦ, πού ὅλους τοὺς ξέπλυνε καί σ’ ὅλους χάρισε τήν κάθαρση (ἀπό τίς ἁμαρτίες);
Καί τί λαμπάδες ἀνάβεις, ἄραγε, μπροστά στό Φῶς τό ἀληθινό, ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο;
Καί ποιούς ἐπιταφίους ὕμνους ψάλλεις σ’ Ἐκεῖνον, ποὺ ἀκατάπαυστα ὑμνεῖται ἀπ’ ὅλη τήν οὐράνια στρατιά τῶν ἀγγέλων;
Χύνεις, ἄραγε, καί δάκρυα γιά τόν νεκρό Ἐκεῖνον, πού δάκρυσε γιά τόν νεκρό Λάζαρο καί τόν ἀνέστησε τέσσερις μέρες μετά τό θάνατό του;
Καί σέ θρήνους, ἄραγε, ξεσπᾶς γιά Κεῖνον, πού ἔδωσε σ’ ὅλους τή χαρά καί σταμάτησε τῆς Εὔας τή λύπη;
Ὅμως, Ἰωσήφ,
μακαρίζω τά χέρια σου, πού περιποιήθηκαν καί ψηλάφησαν τά θεόσωμα χέρια καί πόδια τοῦ Ἰησοῦ, αἰματόβρεχτα ἀκόμα.
Μακαρίζω τά χέρια σου, πού ἄγγιξαν τήν αἱματοστάλαχτη πλευρά τοῦ Θεοῦ πρίν ἀπ’ τό Θωμᾶ, τόν ἄπιστο πιστό μέ τήν ἀξιέπαινη περιέργεια.
Μακαρίζω τό στόμα σου, πού χόρτασε ἀχόρταγα καί ἑνώθηκε μέ τό στόμα τοῦ Ἰησοῦ, γεμίζοντας ἀπ’ αὐτό μέ Πνεῦμα Ἅγιο.
Μακαρίζω τά μάτια σου, πού πλησίασαν τά μάτια τοῦ Ἰησοῦ καί πῆραν ἀπ’ αὐτά τό φῶς τό ἀληθινό.
Μακαρίζω τό πρόσωπό σου, πού ζύγωσε στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ.
Μακαρίζω τούς ὤμους σου, πού βάσταξαν Αὐτόν πού ὅλα τά βαστάζει.
Μακαρίζω τό κεφάλι σου, πού τό σίμωσε ἡ κεφαλή τῶν ὅλων.
Μακαρίζω τόν Ἰωσήφ καί τό Νικόδημο·
γιατί ἔγιναν Χερουβείμ μπροστά στά Χερουβείμ, σηκώνοντας καί μεταφέροντας πάνω τους τό Θεό·
γιατί ἔγιναν ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ μπροστά στά ἑξαπτέρυγα (Σεραφείμ), σκεπάζοντας καί τιμώντας τόν Κύριο ὄχι μέ φτερά, ἀλλά μέ σεντόνια.
Αὐτόν πού τρέμουν τά Χερουβείμ, ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος Τόν σηκώνουν πάνω στούς ὤμους καί Τόν μεταφέρουν μαζί μ’ ὅλα τά κατάπληκτα τάγματα τῶν ἀσωμάτων ἀγγέλων.
* * *
Ὁ Κύριος κρατώντας τό νικηφόρο ὅπλο τοῦ Σταυροῦ μπῆκε στόν ἅδη. Ἔπιασε ἀπ’ τό χέρι τόν Ἀδάμ, τόν σήκωσε καί τοῦ εἶπε:
«Ξύπνα ἐσύ πού κοιμᾶσαι, ἀναστήσου ἀπ’ τούς νεκρούς, καί ὁ Χριστός θά σέ φωτίσει!». Ἐγώ, ὁ Θεός σου, πού γιά χάρη σου ἔγινα γιός σου, γιά χάρη σου καί γιά χάρη τῶν ἀπογόνων σου, τώρα, μέ τήν ἐξουσία πού ἔχω, λέω καί προστάζω τούς φυλακισμένους: Βγεῖτε ἔξω!
Κι αὐτούς πού βρίσκονται στό σκοτάδι: Ἐλᾶτε στό φῶς!
Κι ἐκείνους πού ἔχουν πεθάνει: Ἀναστηθεῖτε!
Κι ἐσένα, (Ἀδάμ), σέ διατάζω: Σήκω ἀπ’ τόν (αἰώνιο) ὕπνο σου!
Δέν σ’ ἔπλασα γι’ αὐτό, γιά νά μένεις φυλακισμένος στόν ἅδη.
Ἀναστήσου ἀπ’ τούς νεκρούς! Ἐγώ εἶμαι ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων.
* * *
Σήκω, πλάσμα δικό μου!
Σήκω, μορφή δική μου, φτιαγμένη σύμφωνα μέ τήν εἰκόνα μου!
Σήκω νά φύγουμε ἀπό δῶ. Γιατί ἐσύ εἶσαι ἑνωμένος μ’ ἐμένα κι ἐγώ μ’ ἐσένα.
Γιά σένα ἔγινα γιός σου ἐγώ, ὁ Θεός σου.
Γιά σένα πῆρα τή δική σου μορφή τοῦ δούλου ἐγώ, ὁ Κύριος.
Γιά σένα κατέβηκα στή γῆ καί πιό κάτω ἀπ’ τή γῆ ἐγώ, πού βρίσκομαι πιό πάνω ἀπ’ τούς οὐρανούς.
Γιά σένα, τόν ἄνθρωπο, ἔγινα σάν ἄνθρωπος ἀβοήθητος, ἀφημένος ἀνάμεσα στούς νεκρούς.
Γιά σένα, πού βγῆκες μέσ’ ἀπό τόν κῆπο (τοῦ παραδείσου), παραδόθηκα στούς Ἰουδαίους μέσα σέ κῆπο καί σταυρώθηκα μέσα σέ κῆπο.
Κοίτα στό πρόσωπό μου τά φτυσίματα· τά καταδέχτηκα γιά χάρη σου, γιά νά σέ ἀποκαταστήσω ὅπως ἤσουνα τότε, πού σοῦ εἶχα δώσει τό φύσημά μου.
Κοίτα στά μάγουλά μου τά ραπίσματα· τά καταδέχτηκα, γιά νά ξαναδώσω στή διεστραμμένη μορφή σου τήν ὄψη πού εἶχε, σάν εἰκόνα μου.
Κοίτα στή ράχη μου τό μαστίγωμα· τό καταδέχτηκα, γιά νά σκορπίσω τό φορτίο τῶν ἁμαρτημάτων σου.
Κοίτα τά τρυπημένα χέρια μου· καλά καρφώθηκαν πάνω στό ξύλο (τοῦ Σταυροῦ) γιά σένα, πού ὄχι καλά ἅπλωσες τό χέρι σου στό (ἀπαγορευμένο) δέντρο.
Κοίτα τά τρυπημένα πόδια μου· καλά καρφώθηκαν στό ξύλο (τοῦ Σταυροῦ) ἐξαιτίας τῶν δικῶν σου ποδιῶν, πού ὄχι καλά ἔτρεξαν στό δέντρο τῆς παρακοῆς
Γεύτηκα χολή γιά χάρη σου, γιά νά γιατρέψω τήν πικρή ἡδονή πού γεύτηκες ἀπ’ τόν γλυκό ἐκεῖνο καρπό.
Γεύτηκα ξύδι, γιά νά βγάλω ὁριστικά ἀπ’ τή ζωή σου τό καυστικό καί ἀφύσικο ποτήρι τοῦ θανάτου.
Δέχτηκα σφουγγάρι, γιά νά σβήσω τό χρεόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν σου.
Δέχτηκα καλάμι, γιά νά ὑπογράψω τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους.
* * *
Σήκω, λοιπόν, νά φύγουμε ἀπό δῶ.
Κάποτε σ’ ἔδιωξα ἀπ’ τόν γήινο παράδεισο• τώρα σέ ἀποκαθιστῶ ὄχι στόν παράδεισο (ἐκεῖνο), ἀλλά σέ θρόνο οὐράνιο.
Σ’ ἐμπόδισα νά φᾶς ἀπό τό δέντρο τῆς ζωῆς· νά πού τώρα ἑνώθηκα μαζί σου ἐγώ, ἡ Ζωή.
Γι’ αὐτό, σηκωθεῖτε! Ἄς φύγουμε ἀπό δῶ.
(Ἄς πᾶμε) ἀπ’ τό θάνατο στή ζωή,
ἀπ’ τή φθορά στήν ἀφθαρσία,
ἀπ’ τό σκοτάδι στό αἰώνιο φῶς.
Σηκωθεῖτε! Ἄς φύγουμε ἀπό δῶ.
(Ἄς πᾶμε) ἀπ’ τήν ὀδύνη στήν εὐφροσύνη,
ἀπ’ τή δουλεία στήν ἐλευθερία,
ἀπ’ τή φυλακή (τοῦ ἅδη) στήν ἐπουράνια Ἱερουσαλήμ,
ἀπ’ τά δεσμά στήν ἄνεση,
ἀπ’ τή σκλαβιά στήν τρυφή τοῦ παραδείσου,
ἀπ’ τή γῆ στόν οὐρανό.
Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, πέθανα καί ἀναστήθηκα, γιά νά γίνω Κύριος καί νεκρῶν καί ζωντανῶν.
Σηκωθεῖτε, λοιπόν! Ἄς φύγουμε ἀπό δῶ.
* * *
Ὁ οὐράνιος Πατέρας μου περιμένει τό χαμένο πρόβατο.
Τά ἐνενήντα ἐννέα πρόβατα τῶν ἀγγέλων περιμένουν τόν σύνδουλό τους Ἀδάμ· πότε θ’ ἀναστηθεῖ, πότε θ’ ἀνέβει καί πότε θά ἐπιστρέψει στό Θεό.
Οἱ αἰώνιες κατοικίες εἶναι ἕτοιμες.
Οἱ θησαυροί τῶν ἀγαθῶν ἔχουν ἀνοιχτεῖ.
Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἔχει ἑτοιμαστεῖ προαιώνια.
Μάτι δέν ἔχει δεῖ κι αὐτί δέν ἔχει ἀκούσει κι ἀνθρώπου λογισμός δέν ἔχει βάλει τ’ ἀγαθά πού περιμένουν τόν ἄνθρωπο.
* * *
Αὐτά καί ἄλλα τέτοια καθώς ἔλεγε ὁ Κύριος, ἀναστήθηκε. Τήν ἴδια στιγμή ἀναστήθηκαν καί ὁ ἑνωμένος μαζί Του Ἀδάμ καί ἡ Εὔα. Μά κι ἄλλα πολλά σώματα ἁγίων, πού εἶχαν πεθάνει ἀπ’ τήν ἀρχή τῶν αἰώνων, ἀναστήθηκαν κι αὐτά, κηρύσσοντας τήν τριήμερη ἀνάσταση τοῦ Κυρίου.
Ἄς τήν ὑποδεχθοῦμε κι ἐμεῖς, οἱ πιστοί, κι ἄς τήν ἀγκαλιάσουμε μέ χαρά, χορεύοντας μαζί μέ τούς ἀγγέλους, γιορτάζοντας μαζί μέ τούς ἀρχαγγέλους καί συνάμα δοξάζοντας τό Χριστό, πού μᾶς ἀνέστησε ἀπό τή φθορά καί μᾶς χάρισε τή ζωή. Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη, μαζί μέ τόν ἄναρχο Πατέρα Του καί τό πανάγιο καί ἀγαθό καί ζωοποιό Πνεῦμα Του στούς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἀμήν.
Τοῦ ἁγίου πατρός μας Ἐπιφανίου ἀρχιεπισκόπου Κύπρου
https://agiazoni.gr/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37040
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
https://www.orthmad.gr/o-agios-porfyrio ... ysostomou/
Ο Ἅγιος Πορφύριος διαβάζει τόν Κατηχητικό Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στήν Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία (Video)
ΕΥΛΟΓΙΑ! Ἀκούστε τόν Ἅγιο Πορφύριο νά διαβάζει τόν Κατηχητικό Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στήν Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία…
Ο Ἅγιος Πορφύριος διαβάζει τόν Κατηχητικό Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στήν Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία (Video)
ΕΥΛΟΓΙΑ! Ἀκούστε τόν Ἅγιο Πορφύριο νά διαβάζει τόν Κατηχητικό Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στήν Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία…
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37040
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Οἱ πέντε πληγές
Μοῦ γράφεις ὅτι ἄκουσες ἀπό ἡλικιωμένες γυναῖκες κάποιο παραμύθι γιά τίς πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ, καί ρωτᾶς ποῦ βρέθηκε αὐτό τό παραμύθι;
Διαβάστε τήν Καινή Διαθήκη! Μήν ντροπιάζεστε μπροστά στόν οὐρανό καί τή γῆ μέ τή ἄγνοια τῆς πίστης σας! Ἀφῆστε στήν ἄκρη ὅλες τίς ἄλλες σπουδές καί ἀναγνώσματα μέχρι νά μάθετε πρῶτα αὐτό πού εἶναι τό πιό σημαντικό καί πιό σωτήριο. Πρῶτα ἔρχεται ἡ ἐπιστήμη περί πίστεως καί κατόπιν οἱ ὑπόλοιπες σπουδές.
Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι λόγια ἀλλά φοβερή πραγματικότητα. Γί αὐτό εἶναι καλύτερα νά τίς γνωρίζουμε καί ἀπό τά λόγια. Δύο πληγές στά χέρια, δύο πληγές στά πόδια καί μία στά πλευρά. Ὅλες ἀπό μαῦρο σίδερο καί ἀκόμα περισσότερο ἀπό τήν κατάμαυρη ἀνθρώπινη ἁμαρτία. Τρυπημένα τά χέρια πού εὐλόγησαν. Τρυπημένα τά πόδια πού περπάτησαν καί ὁδήγησαν στή μόνη ὀρθή ὁδό. Τρυπημένο στό στῆθος, ἀπό τό ὁποῖο ξεχυνόταν πύρινη οὐράνια ἀγάπη στά παγωμένα ἀνθρώπινα στήθη.
Ἐπέτρεψε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, νά Τοῦ τρυπήσουν τά χέρια ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν πολλῶν χεριῶν –δάση χεριῶν– τά ὁποία φόνευσαν, ἔκλεψαν, ἔκαψαν, ἅρπαξαν, παγίδευσαν, βιαιοπράγησαν. Καί νά τοῦ τρυπήσουν τά πόδια γιά τίς ἁμαρτίες πολλῶν ποδιῶν –δάση ποδιῶν– πού περπάτησαν στό κακό, σύλησαν τήν ἀθωότητα, καταπάτησαν τό δίκαιο, μόλυναν τά ἱερά καί πάτησαν τήν καλοσύνη. Καί τοῦ τρύπησαν τό στῆθος ἐξαιτίας πολλῶν πετρωμένων καρδιῶν –νταμάρια καρδιῶν– στίς ὁποῖες γεννήθηκε κάθε μοχθηρία καί κάθε ἀσέβεια καί οἱ ἱερόσυλοι λογισμοί καί οἱ κτηνώδεις ἐπιθυμίες καί στίς ὁποῖες μέσα ἀπό ὅλους τοὺς αἰῶνες σφυρηλατήθηκαν κολασμένα σχέδια ἀδελφοῦ ἐναντίον ἀδελφοῦ, γείτονα ἐναντίον γείτονα, ἀνθρώπου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.
Τά χέρια τοῦ Ἰησοῦ τρυπήθηκαν γιά νά θεραπευθοῦν τοῦ καθενός τά χέρια ἀπό τά ἁμαρτωλά ἔργα. Τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ τρυπήθηκαν γιά νά ἐπιστρέψουν καθενός τά πόδια ἀπό τούς ἁμαρτωλούς δρόμους. Τό στῆθος τοῦ Ἰησοῦ τρυπήθηκε γιά νά πλυθεῖ κάθε καρδιά ἀπό τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες καί σκέψεις.
Ὅταν ὁ ἀπαίσιος Κρόμβελ, δικτάτορας τῆς Ἀγγλίας, ἄρχισε νά ἁρπάζει τήν περιουσία τῶν μονῶν καί ἔκλεινε τά μοναστήρια, ἔγινε σέ ὁλόκληρη τήν ἀγγλική χώρα μία θορυβώδης λιτανεία ἀπό μερικές χιλιάδες ἀνθρώπινες ψυχές σέ ἔνδειξη τῆς λαϊκῆς ἀποδοκιμασίας. Μπροστά πήγαιναν σημαιοφόροι μέ τήν ἐπιγραφή στίς σημαῖες: «Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ» καί ἔψελναν ὕμνους ἐκκλησιαστικούς καί τελοῦσαν λειτουργίες πρός τόν Θεό στούς ἀγρούς. Φοβήθηκε ὁ ἀπαίσιος δικτάτορας πολύ καί περισσότερο φοβήθηκε ἐκεῖνες τίς σημαῖες παρά ὁτιδήποτε ἄλλο καί μείωσε τήν βιαιοπραγία του.
Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ ἄς σοῦ μάθουν, νά φροντίζεις τίς πέντε αἰσθήσεις σου γιά τόν ζῶντα Θεό.
Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ εἶναι πέντε πηγές πεντακάθαρου αἵματος, μέ τό ὁποῖο πλύθηκε τό ἀνθρώπινο γένος καί ἁγιάσθηκε ἡ γῆ. Ἀπ’ αὐτές τίς πέντε πληγές χύθηκε ὅλο τό αἷμα τοῦ Δικαίου, ὅλο μέχρι τήν τελευταία σταγόνα. Ὁ Θαυματουργός Κύριος, πού ἤξερε νά πολλαπλασιάσει τούς ἄρτους καί μέ πέντε ἄρτους νά χορτάσει πέντε χιλιάδες πεινασμένους, πολλαπλασιάζει ἐκεῖνο τό πεντακάθαρο αἷμα Του καί μ’ αὐτό τρέφει καί ἑνώνει σέ χιλιάδες ναούς πολλά ἑκατομμύρια πιστῶν. Αὐτό εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία.
Τή Μ. Παρασκευή πλησίασε ψυχικά μαζί μέ τήν Παναγία Θεομήτορα κάτω ἀπό τό Σταυρό γιά νά σέ πλύνει ἐκεῖνο τό ζωοποιό αἷμα ἀπό τίς πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ. Γιά νά μπορεῖς μέ τήν καθαρισμένη καί ἀναζωογονημένη ψυχή νά φωνάξεις τήν Κυριακή μαζί μέ τίς Μυροφόρες: Χριστός Ἀνέστη!
Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)
Ἀπό τό βιβλίο:Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται, Ἐκδ. Ἐν πλῷ
https://www.imaik.gr/
Μοῦ γράφεις ὅτι ἄκουσες ἀπό ἡλικιωμένες γυναῖκες κάποιο παραμύθι γιά τίς πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ, καί ρωτᾶς ποῦ βρέθηκε αὐτό τό παραμύθι;
Διαβάστε τήν Καινή Διαθήκη! Μήν ντροπιάζεστε μπροστά στόν οὐρανό καί τή γῆ μέ τή ἄγνοια τῆς πίστης σας! Ἀφῆστε στήν ἄκρη ὅλες τίς ἄλλες σπουδές καί ἀναγνώσματα μέχρι νά μάθετε πρῶτα αὐτό πού εἶναι τό πιό σημαντικό καί πιό σωτήριο. Πρῶτα ἔρχεται ἡ ἐπιστήμη περί πίστεως καί κατόπιν οἱ ὑπόλοιπες σπουδές.
Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι λόγια ἀλλά φοβερή πραγματικότητα. Γί αὐτό εἶναι καλύτερα νά τίς γνωρίζουμε καί ἀπό τά λόγια. Δύο πληγές στά χέρια, δύο πληγές στά πόδια καί μία στά πλευρά. Ὅλες ἀπό μαῦρο σίδερο καί ἀκόμα περισσότερο ἀπό τήν κατάμαυρη ἀνθρώπινη ἁμαρτία. Τρυπημένα τά χέρια πού εὐλόγησαν. Τρυπημένα τά πόδια πού περπάτησαν καί ὁδήγησαν στή μόνη ὀρθή ὁδό. Τρυπημένο στό στῆθος, ἀπό τό ὁποῖο ξεχυνόταν πύρινη οὐράνια ἀγάπη στά παγωμένα ἀνθρώπινα στήθη.
Ἐπέτρεψε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, νά Τοῦ τρυπήσουν τά χέρια ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν πολλῶν χεριῶν –δάση χεριῶν– τά ὁποία φόνευσαν, ἔκλεψαν, ἔκαψαν, ἅρπαξαν, παγίδευσαν, βιαιοπράγησαν. Καί νά τοῦ τρυπήσουν τά πόδια γιά τίς ἁμαρτίες πολλῶν ποδιῶν –δάση ποδιῶν– πού περπάτησαν στό κακό, σύλησαν τήν ἀθωότητα, καταπάτησαν τό δίκαιο, μόλυναν τά ἱερά καί πάτησαν τήν καλοσύνη. Καί τοῦ τρύπησαν τό στῆθος ἐξαιτίας πολλῶν πετρωμένων καρδιῶν –νταμάρια καρδιῶν– στίς ὁποῖες γεννήθηκε κάθε μοχθηρία καί κάθε ἀσέβεια καί οἱ ἱερόσυλοι λογισμοί καί οἱ κτηνώδεις ἐπιθυμίες καί στίς ὁποῖες μέσα ἀπό ὅλους τοὺς αἰῶνες σφυρηλατήθηκαν κολασμένα σχέδια ἀδελφοῦ ἐναντίον ἀδελφοῦ, γείτονα ἐναντίον γείτονα, ἀνθρώπου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.
Τά χέρια τοῦ Ἰησοῦ τρυπήθηκαν γιά νά θεραπευθοῦν τοῦ καθενός τά χέρια ἀπό τά ἁμαρτωλά ἔργα. Τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ τρυπήθηκαν γιά νά ἐπιστρέψουν καθενός τά πόδια ἀπό τούς ἁμαρτωλούς δρόμους. Τό στῆθος τοῦ Ἰησοῦ τρυπήθηκε γιά νά πλυθεῖ κάθε καρδιά ἀπό τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες καί σκέψεις.
Ὅταν ὁ ἀπαίσιος Κρόμβελ, δικτάτορας τῆς Ἀγγλίας, ἄρχισε νά ἁρπάζει τήν περιουσία τῶν μονῶν καί ἔκλεινε τά μοναστήρια, ἔγινε σέ ὁλόκληρη τήν ἀγγλική χώρα μία θορυβώδης λιτανεία ἀπό μερικές χιλιάδες ἀνθρώπινες ψυχές σέ ἔνδειξη τῆς λαϊκῆς ἀποδοκιμασίας. Μπροστά πήγαιναν σημαιοφόροι μέ τήν ἐπιγραφή στίς σημαῖες: «Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ» καί ἔψελναν ὕμνους ἐκκλησιαστικούς καί τελοῦσαν λειτουργίες πρός τόν Θεό στούς ἀγρούς. Φοβήθηκε ὁ ἀπαίσιος δικτάτορας πολύ καί περισσότερο φοβήθηκε ἐκεῖνες τίς σημαῖες παρά ὁτιδήποτε ἄλλο καί μείωσε τήν βιαιοπραγία του.
Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ ἄς σοῦ μάθουν, νά φροντίζεις τίς πέντε αἰσθήσεις σου γιά τόν ζῶντα Θεό.
Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ εἶναι πέντε πηγές πεντακάθαρου αἵματος, μέ τό ὁποῖο πλύθηκε τό ἀνθρώπινο γένος καί ἁγιάσθηκε ἡ γῆ. Ἀπ’ αὐτές τίς πέντε πληγές χύθηκε ὅλο τό αἷμα τοῦ Δικαίου, ὅλο μέχρι τήν τελευταία σταγόνα. Ὁ Θαυματουργός Κύριος, πού ἤξερε νά πολλαπλασιάσει τούς ἄρτους καί μέ πέντε ἄρτους νά χορτάσει πέντε χιλιάδες πεινασμένους, πολλαπλασιάζει ἐκεῖνο τό πεντακάθαρο αἷμα Του καί μ’ αὐτό τρέφει καί ἑνώνει σέ χιλιάδες ναούς πολλά ἑκατομμύρια πιστῶν. Αὐτό εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία.
Τή Μ. Παρασκευή πλησίασε ψυχικά μαζί μέ τήν Παναγία Θεομήτορα κάτω ἀπό τό Σταυρό γιά νά σέ πλύνει ἐκεῖνο τό ζωοποιό αἷμα ἀπό τίς πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ. Γιά νά μπορεῖς μέ τήν καθαρισμένη καί ἀναζωογονημένη ψυχή νά φωνάξεις τήν Κυριακή μαζί μέ τίς Μυροφόρες: Χριστός Ἀνέστη!
Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)
Ἀπό τό βιβλίο:Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται, Ἐκδ. Ἐν πλῷ
https://www.imaik.gr/
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 37040
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
https://www.orthmad.gr/pos-o-diavolos-p ... s-tarazei/
Πῶς ὁ διάβολος προσπαθεῖ νά μᾶς ταράζει γιά νά χάνουμε τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς μας.
Αόρατος Πόλεμος, Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου
Ομιλία π. Σάββα στις 6 Δεκεμβρίου 2009
Πῶς ὁ διάβολος προσπαθεῖ νά μᾶς ταράζει γιά νά χάνουμε τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς μας.
Αόρατος Πόλεμος, Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου
Ομιλία π. Σάββα στις 6 Δεκεμβρίου 2009