Διάφορα θαύματα Αγίων

[fotis]

Θαύμα του Αγίου Νεκταρίου στην Ιορδανία





Σύμφωνα με όσα μας ανακοίνωσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος, ένα αγοράκι τριών μηνών αρρώστησε πολύ βαριά με τρύπα στον πνεύμονα και μπήκε στην εντατική υποστηριζόμενο με οξυγόνο.

Οι γονείς του μικρού αγοριού ήταν πολύ απελπισμένοι, όταν οι γιατροί τους ανακοίνωσαν ότι το παιδί τους δεν είχε καμία ελπίδα σωτηρίας.

Μόλις πληροφορήθηκε το θλιβερό γεγονός ο Μητροπολίτης Βενέδικτος, έδωσε αμέσως εντολή στον π. Νεκτάριο που μαζί με τη νεολαία επισκέπτονται κάθε Σάββατο τα νοσοκομεία για να δώσουν παρηγοριά στους αρρώστους.

Σε κάθε έναν ασθενή πηγαίνουν από ένα Ιερό Ευαγγέλιο, τον βίο του Αγίου Νεκταρίου και λαδάκι από το καντήλι του Αγίου.

Σύμφωνα με εντολή του κ. Βενέδικτου, ο π. Νεκτάριος άλειψε με λάδι το παιδάκι από το καντήλι του Αγίου, και Ω του θαύματος! το τριών μόνο μηνών αγοράκι την άλλη ημέρα ήταν υγιέστατο και οι γονείς του το πήραν σπίτι τους.

Να σημειωθεί, ότι οι γονείς του αγοριού ήταν άγνωστοι στη Μητρόπολη, παρόλα αυτά τηλεφώνησαν αμέσως στον π. Νεκτάριο και ήρθαν στην εκκλησία του Αγίου που βρίσκεται στη Μητρόπολη για να προσκυνήσουν.

Με δάκρυα στα μάτια, ευχαρίστησαν τον Άγιο και δήλωσαν ότι θα βαπτίσουν το παιδί, και θα του δώσουν το όνομα του Αγίου Νεκταρίου του Θαυματουργού.

Ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος, επισκέφθηκε την οικογένεια και το αγοράκι και έδωσε την ευλογία του.

Αξίζει να αναφερθεί, ότι ο Άγιος Νεκτάριος ευλαβείται ιδιαιτέρως στην Ιορδανία, ύστερα από την πρωτοβουλία του Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου να τον κάνει γνωστόν στη χώρα αυτή, επίσης έχει κάνει άλλα επτά θαύματα που είναι καταγεγραμμένα από αυτούς που έλαβαν τη χάρη του.

Τέλος, να σημειωθεί, ότι το γεγονός αυτό είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο και μαρτυρεί την αλήθεια και τη δύναμη της χριστιανικής πίστης.

[fotis]

Ο άγνωστος ασπρομάλλης «γέροντας»




Λέγομαι Ελένη Μάντζιου, και σας γράφω από την Καρδίτσα. Είμαι 37 χρονών.

Τον Ιούνιο του 2003, παραμονή της γέννησης του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, μπήκα στο Νοσοκομείο «Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης, στο Αιματολογικό. Έπασχα από οξεία μυελογενή λευχαιμία.

Έκαμα το πρώτο σχήμα χημειοθεραπείας. Η ασθένεια δεν έχει ίαση. Οι γιατροί αναζήτησαν τα αδέρφια μου, για να εκθέσουν την κατάσταση και να συνεργαστούν μαζί τους για τη θεραπεία μου.

Έχω άλλα τρία αδέρφια, αλλά εγώ ήμουν υιοθετημένη. Τους ειδοποίησε ο σύζυγός μου.

Μετά από 20 χρόνια δέχτηκαν και ήρθαν. Είχα συμβατότητα με τη μεγάλη αδερφή μου. Έκανα άλλα δύο σχήματα. Μετά ετοιμάστηκα για τη μεταμόσχευση μυελού των οστών. Μπήκα στις 24 Νοεμβρίου. Τα κύτταρα τα πήρα στις 2 Δεκεμβρίου. Όλα καλά!

Παραμονή Χριστουγέννων γύρισα στο σπίτι μου. Μετά από δύο μήνες περίπου είδα μπροστά μου έναν ασπρομάλλη γέροντα με λευκό χιτώνα να μου λέει: «Όλα πέρασαν, δεν ήταν να το περάσεις εσύ αυτό».

Επί ένα χρόνο αναζητούσα ποιος άγιος ήταν αυτός πού εμφανίστηκε και μου συμπαραστάθηκε στο πρόβλημά μου.

Όταν τα κατάφερα και πραγματοποίησα το τάμα μου στη Λέσβο, στον Άγιο Ραφαήλ, περπατούσαμε με το σύζυγό μου στην πόλη της Μυτιλήνης.

Μπήκαμε στο Ναό του Αγίου Θεράποντα, στο Ναό σας, τυχαία. Εκεί ανακάλυψα ότι ο Άγιος που είχα δει τότε, ήταν ο άγιος Θεράπων, ο Επίσκοπος Κύπρου!

Αυτός που είδα τότε ήταν Αυτός που προσκύνησα στην εικόνα του Ναού σας!

Ειλικρινά σας λέω πως δεν γνώριζα ούτε τη μορφή του, ούτε το όνομά του, ούτε τον ήξερα δηλαδή, ούτε τον είχα ακούσει ποτέ, ούτε τον είχα προσκυνήσει.

Την ώρα που ανακάλυψα ποιος ήταν ο γέροντας, ο σωτήρας μου, τα συναισθήματά μου δεν περιγράφονταν: Χαρά, δέος, λύπη, άγχος, δεν ήξερα κι εγώ η ίδια. Έκλαιγα, χαιρόμουνα!

Η ψυχή μου ήταν πλημμυρισμένη από αγαλλίαση, η καρδιά μου πετάριζε! Ο σύζυγός μου με ρωτούσε τι έπαθα.

Τότε του τα εξήγησα όλα - γιατί γνώριζε μόνο πως κάποιος άγνωστός μας άγιος με είχε θεραπεύσει. Μετά, όταν ηρέμησα, η ψυχή μου πετούσε από χαρά και ευγνωμοσύνη.

Όταν διάβασα το βίο του και τα θαύματά του στο βιβλίο σας, πάτερ, θεώρησα ότι είχα χρέος να σας ενημερώσω για το θαύμα Του και το πώς γνώρισα τη χάρη Του.

Τον έχω πάντα στην ψυχή μου, τον έχω πάντα στην καρδιά μου. Τον ευχαριστώ και τον επικαλούμαι συνεχώς.

(απο την ιστοσελίδα του Ι.Ν Αγίου Θεράποντα Μυτιλήνης)

[fotis]

ξαφνική ανάρρωση ηθοποιού μετά από ράντισμα με Αγιασμό
Επανήλθε στη ζωή όταν τη ράντισαν με αγιασμένο νερό. Αδυνατούν να εξηγήσουν επιστημονικά την ξαφνική ανάρρωση οι γιατροί της.
Όλοι πίστευαν ότι ο θάνατος της 13χρονης Lucy Hussey-Bergonzi ήταν σίγουρος. Όταν, όμως, ο παπάς έβρεξε το κεφάλι της ετοιμοθάνατης κοπέλας με αγιασμένο νερό εκείνη επανήλθε αμέσως! Συγκεκριμένα, η νεαρή ηθοποιός, η οποία έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία λίγες μόλις μέρες μετά από τα γυρίσματα του έργου «Χάρι Πότερ και ο ημίαιμος πρίγκιπας», μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο όπου και συνδέθηκε με μηχανήματα υποστήριξης. ΔΕΙΤΕ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟ..
Η νεαρή κοπέλα η οποία γεννήθηκε με αρτηριοφλεβική δυσπλασία υπεβλήθη σε δύο χειρουργικές επεμβάσεις ενώ βρισκόταν ήδη σε κώμα χωρίς να παρουσιάζει κάποια βελτίωση.

Όταν η 41χρονη μητέρα της, Denise, ενημερώθηκε από τους γιατρούς ότι ήρθε η στιγμή να την αποχαιρετήσουν εκείνη κάλεσε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας καθώς κι έναν παπά για να τη βαπτίσουν πριν την αποχαιρετίσουν οριστικά.



Τη στιγμή, όμως, που το αγιασμένο νερό άγγιξε το μέτωπο της, όλοι έμειναν άναυδοι καθώς το χέρι της τινάχτηκε απότομα. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ως εκ θαύματος η κοπέλα κατάφερε να αποσυνδεθεί από τα μηχανήματα και να επανέλθει οριστικά εντός μόλις εντός 24 ωρών.

Η μητέρα της περιγράφει: «Δύο μέρες μετά τη δεύτερη χειρουργική επέμβαση είπα στο σύζυγό μου ότι πρέπει να τη βαφτίσουμε. Εκείνη τη στιγμή πίστευα πραγματικά ότι θα πέθαινε και ήθελα απλά να της προσφέρω μια καλύτερη ευκαιρία σε κάποια άλλη πιθανή ζωή. Δεν ξέραμε τι ακριβώς κάναμε αλλά το νοσοκομείο οργάνωσε τα πάντα μέσα σε μόλις δύο μέρες.



Έτσι, βρισκόμασταν όλοι γύρω από το κρεβάτι της για να τη βαπτίσουμε. Τότε εκείνη ακριβώς τη στιγμή όταν ο παπάς έβαλε αγιασμένο νερό το μέτωπό της, το χέρι της τραντάχτηκε και κουνήθηκε άμεσα προς τα πάνω. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν απλά ένα τίναγμα όμως μέσα σε ένα 24ωρο βγήκε από τα μηχανήματα υποστήριξης και ανάρρωσε. Πιθανότατα, να ανάρρωνε ούτως ή άλλως όμως ο τρόπος με τον οποίο συνέβη σου δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για θαύμα. Όταν ρώτησα τους γιατρούς σε τι οφείλεται η ξαφνική ανάρρωση μου είπαν ότι δεν έχουν καμία επιστημονική απάντηση κι ότι δεν γνωρίζουν πως συνέβη. Πιστεύω ότι είναι ένα θαύμα. Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη εξήγηση»…




newsbeast.gr

[fotis]

Άνθισε το ακάνθινο Στεφάνι του Εσταυρωμένου Ιησού στην ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Υμηττού


Αποκλειστικό ρεπορτάζ από τον Μάκη Βραχιολίδη

Πολλοί μιλάνε για θαύμα. Άλλοι πάλι, για θεϊκό μήνυμα. Σε καιρούς χαλεπούς, με την κρίση να μαστίζει τη χώρα μας, τη φτώχεια, τη δυστυχία και την κατάθλιψη να οδηγούν πολλούς συνανθρώπους μας στο αδιέξοδο, ακόμη και την αυτοκτονία, στις παρυφές του Υμηττού πάνω από του Παπάγου, ένα εκπληκτικό, ελπιδοφόρο όσο και ανεξήγητο φαινόμενο, λαμβάνει χώρα τις τελευταίες ημέρες.
Στην ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, το ακάνθινο στεφάνι που το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, περιέβαλε τον εσταυρωμένο Ιησού, ανθίζει!

Πάνω από δύο μήνες πέρασαν από την εβδομάδα των Παθών του Κυρίου και μικρά κόκκινα άνθη και πολλά φύλλα που όλο και πυκνώνουν, στολίζουν πλέον το ακάνθινο στεφάνι του Ιησού Χριστού!
Πολλοί, μέσα στην καταχνιά των ημερών, βλέπουν στο φαινόμενο αυτό, ως μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας.

Η ηγουμένη της ιεράς μονής κ. Χριστονύμφη Σπυροπούλου, δεν ήθελε να μας δώσει κανένα επιπρόσθετο στοιχείο για το φαινόμενο, αλλά περιορίσθηκε να πει: «Προτιμούμε να μείνει στην αφάνεια. Παρακαλώ πολύ μην δημοσιεύσετε τίποτε. Δεν θέλουμε να δοθεί δημοσιότητα, αλλά να παραμείνει ως μαρτυρία δική μας, εντός της ιεράς μονής. Δεν επιθυμούμε η ιερά μονή να αποτελέσει αφορμή για οποιονδήποτε σχολιασμό».

Η ηγουμένη, είχε δυσάρεστη εμπειρία πριν από χρόνια, όταν είχε σημειωθεί άλλο θαυματουργό φαινόμενο στο εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου (ανήκει στην μονή και βρίσκεται δίπλα από τον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο) και τότε, η επί μακρώ προσέλευση πιστών είχε αποτελέσει αντικείμενο μεμονωμένων κακόπιστων σχολιασμών, ότι –δήθεν- η ιερά μονή επωφελείτο οικονομικά από το γεγονός.
Η μακραίωνη ιστορία της ιεράς μονής, η οποία έχει αποδείξει ότι παραμένει τόπος αυστηρά μοναστηριακός και μακριά από κοσμικές εκφάνσεις, έθεσε άμεσα στο περιθώριο τέτοιες μεμονωμένες συκοφαντίες. Η σεμνότητα και το χριστιανικό ήθος της ηγουμένης άλλωστε, το αποδεικνύουν.
Το γεγονός όμως, με το κατάξερο ακάνθινο στεφάνι πάνω από τον εσταυρωμένο Ιησού, το οποίο ξαφνικά ανθίζει, δεν μπορεί να αποσιωπηθεί, διότι συγκλονίζει ως φαινόμενο από μόνο του.


Το ίδιο αποκαλύπτει και ο ιερέας Ευάγγελος Πιτσουλάκης ο οποίος κάθε Κυριακή εκτελεί το Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας στην ιερά μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου: «Το ακάνθινο στεφάνι ήταν επί τρεις μήνες κατάξερο, φρυγανιασμένο, έτοιμο να πέσει. Ήταν ένας νεκρός οργανισμός και όμως, εδώ και λίγες ημέρες βγάζει πολλά φυλλαράκια και κόκκινα μικρά άνθη. Συγκλονίστηκα όταν το είδα. Να πάνε να δουν όσοι δεν πιστεύουν στον Χριστό και στα θαύματα».

Ρωτήσαμε τον ιερέα εάν στο συγκεκριμένο μοναστήρι, έχουν σημειωθεί και κατά το παρελθόν παρόμοια θαυματουργά φαινόμενα.

Πατήρ Ευάγγελος: Γνωρίζω πολύ καλά ότι παλαιότερα, υπήρχε στην ιερά μονή μια μικρή εικόνα της Παναγίας που δάκρυζε κι έβγαζε μύρο. Την θυμάμαι την εικόνα αυτή. Μια καλόγρια που έφυγε από το μοναστήρι, πήρε μαζί της και την εικόνα.

Υπάρχει επιστημονική εξήγηση του συγκεκριμένου φαινομένου; Μπορεί ένα ξερό κλαδί που δεν ποτίζεται ούτε βρέχεται, ένας νεκρός οργανισμός που παραμένει επί μήνες σε κλειστό χώρο, ξαφνικά να παίρνει ζωή;
Ρωτήσαμε τον γεωπόνο κ. Σοφιανίδη, ο οποίος ήταν κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε είναι δυνατόν, ένα ξερό φυτό να ανθίσει από μόνο του».

Σε στιγμές που ο τόπος διέρχεται τεράστια κρίση και η πίστη των χριστιανών δοκιμάζεται, φαινόμενα σαν αυτό που αντικρίζουν οι προσερχόμενοι στην ιερά μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου πιστοί, στις παρυφές του Υμηττού, αν μη τι άλλο προσφέρουν παρηγοριά, ελπίδα και αισιοδοξία ότι ο Χριστός είναι ζώσα πραγματικότητα. Βρίσκεται δίπλα μας και δείχνει την παρουσία Του.
Ο πατήρ Ευάγγελος Πιτσουλάκης ομολογεί ότι και ο ίδιος αισθάνεται συγκλονισμένος για το φαινόμενο. Μιλάει για θαύμα και καλεί τους πιστούς να το δουν από κοντά

Για την Ιερά Μονή τού Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου, αξίζει να πούμε ότι βρίεσκεται κτισμένη στους Δυτικούς πρόποδες τού Υμηττού. Υπάγεται Εκκλησιαστικά στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και Διοικητικά στα όρια τού Δήμου Παπάγου – Χολαργού. Κατά τον Καθηγητή Φιλοσοφίας τού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ι. Θεοδωρακόπουλο, προϋπήρχε στην θέση αυτή αρχαίος Ναός της Αρτέμιδος και αργότερα παλαιοχριστιανικός ναός της Παναγίας.
Ο κυρίως Ναός, χρονολογείται στον 11ο – 12ο αιώνα , ο νάρθηκας τέλος 13ου αρχές 14ου, η Τράπεζα και το οψοφυλάκιο τον 16ο αιώνα.
Η παράδοση λέει ότι όταν σπούδαζε ο Μέγας Βασίλειος στην Αθήνα, μελετούσε στο σημείο όπου βρίσκεται η ιερά Μονή.
Το αρχαιότερο έγγραφο πού σώζεται και αφορά στην προσφορά τού φόρου από τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής ( Πετράκης ) είναι του έτους 1702. Σε έγγραφο του έτους 1722, αναφέρεται η πώληση της περιοχής της Ιεράς Μονής στην Ιερά Μονή Πετράκη. Τον 18ο αι. κατέστη Μετόχιο της Μονής Ασωμάτων - Πετράκη. Το έτος 1942 εγκαταστάθηκε σε αυτή γυναικεία αδελφότης. Από το 1971 λειτουργεί ως Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή

[fotis]

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ


Γιατί το Μοναστήρι του Ζωγράφου ονομάστηκε έτσι;
Θαυματουργικές εικόνες του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου ευρίσκονται, εκτός από άλλα μέρη, στο Άγιο Όρος. Μια τέτοια θαυματουργική εικόνα μεταφέρθηκε εκεί ως εξής:

Στα χρόνια της αυτοκρατορίας του Λέοντος ΣΤ΄ του Σοφού, τρία αδέλφια από την Αχρίδα, ο Μωϋσής, ο Ααρών και ο Βασίλειος, εγκαταλείψαν τα εγκόσμια και πήγανε στο Άγιο Όρος να ζήσουνε ασκητικά. Αυτοί εγκατασταθήκαν εκεί που σήμερα είναι κτισμένο το Μοναστήρι του Ζωγράφου.

Εκεί τα τρία αδέλφια, με την δύναμη του Θεού, έκτισαν Μοναστήρι και Εκκλησία. Διαφωνούσαν, όμως, στο όνομα που έπρεπε ν’ αφιερώσουν το έργο τους. Ο ένας έλεγε να το αφιερώσουν στον Άγιο Νικόλαο και ο άλλος στον Άγιο Νικόλαο και ο άλλος στον Άγιο Κλημέντα.

Για να μην έχουν διαφωνίες αποφασίσανε να δεηθούν και οι τρεις μαζί και να ζητήσουμε από τον Θεό να τους φανερώσει σε ποιόν ν’ αφιερώσουν το ναό και το Μοναστήρι.

Εν τω μεταξύ είχανε ετοιμάσει κι’ ένα σανίδι πάνω στο οποίο θα ζωγραφίζανε τον Άγιο, που θα φανέρωνε η χάρις του Θεού.

Μια νύχτα, λοιπόν, καθώς η προσευχή τους ανέβηκε στο Θεό από τις αγνές καρδιές τους, ένα παράξενο θεϊκό φως απλώθηκε στο νεόκτιστο Μοναστήρι. Τα τρία αδέλφια συνεχίσανε την προσευχή τους όλη την νύχτα. Το πρωί βρήκανε στο Μοναστήρι το σανίδι ζωγραφισμένο μόνο του με την εικόνα του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου. Δοξάσανε το Θεό οι τρεις καλόγεροι κι’ ονομάσανε τον ναό Άγιο Γεώργιο, το δε Μοναστήρι, μοναστήρι του Ζωγράφου, διότι διά θαύματος ζωγραφίστηκε η εικόνα του Αγίου.

Το θαύμα όμως αυτό δεν σταματάει εδώ. Η ζωγραφική της εικόνας του Μεγαλομάρτυρα ξεκινάει από το εξής γεγονός.

Προτού ζωγραφιστεί μονάχη της αυτή η εικόνα του Μεγαλομάρτυρα στο Άγιο Όρος, υπήρχε ζωγραφισμένη στο Μοναστήρι Φανουήλ της Συρίας, που βρίσκεται κοντά στην Λύδδα, την πατρίδα του Αγίου.

Κάποια μέρα, λίγο προτού καταλάβουν την Συρία οι Σαρακηνοί κι’ ενώ οι καλόγεροι ήταν μέσα στο ναό του Μοναστηριού και υμνούσαν τον Θεό, είδανε από την εικόνα του Αγίου Γεωργίου να φεύγουν τα χρώματα και να εξαφανίζεται η μορφή του. Σε λίγο στην θέση της εικόνος υπήρχε μονάχα το σανίδι.

Έπεσαν στη γη, κλαίγοντας τότε οι μοναχοί. Δεν ξέρανε τί να σκεφθούνε, για το θαύμα. Παρακαλούσανε τον Θεό να μη τους κράτηση στην αγωνία. Τότε φανερώθηκε ο Μεγαλομάρτυς στον ηγούμενο της Μονής, Ευστράτιο και του είπε:

- Μη λυπάσαι και μη ανησυχείς. Εγώ βρήκα Μοναστήρι για μένα στο Άγιο Όρος. Εκεί να πάτε και σεις, διότι εδώ στην αμαρτωλή Παλαιστίνη θα πέσει γρήγορα η οργή του Θεού...

Ο ηγούμενος τα είπε όλα στους μοναχούς και ύστερα ξεκίνησε μαζί τους, για το Άγιο Όρος. Όταν φθάσανε στο Άγιο Όρος, είδανε ότι ο Άγιος, που είχε εξαφανισθεί από την εικόνα του στο Φανουήλ, βρισκότανε ζωγραφισμένος εκεί στην Μονή Ζωγράφου. Η μορφή του είχε ζωγραφιστεί ολόιδια θαυματουργικά στο φρέσκο σανίδι. Δοξάσανε τότε το Θεό οι μοναχοί και διηγηθήκανε όσα είχανε γίνει. Αντάλλαξαν τις σκέψεις τους και όλα τα θαυμάσια, που είχανε δει τα μάτια τους και οι μοναχοί του Φανουήλ και οι μοναχοί του Αγίου Όρους.

Το θαύμα αυτό έγινε πολύ γνωστό. Η εικόνα δε αυτή αποδείχτηκε θαυματουργική. Με ευλάβεια και πίστη πήγε εκεί ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Λέων ΣΤ΄, ο Σοφός. Το επισκέφθηκε επίσης ο βασιλιάς των Βουλγάρων Ιωάννης. Με χρήματα των ευσεβών χριστιανών, των βασιλέων και άλλων πλουσίων κτίστηκε εκεί αργότερα μεγαλοπρεπής ναός και επιβλητικό Μοναστήρι. Κατεδαφίστηκε αργότερα από βαρβάρους πειρατές, αλλά ξανακτίστηκε από τον ηγεμόνα της Μολδαβίας Στέφανο.

Λέγεται, εκτός των άλλων θαυμάτων, ότι στην εικόνα αυτή κόλλησε κάποτε το δάχτυλο ενός ολιγόπιστου επισκόπου, ο οποίος άγγιξε το πρόσωπο του Αγίου στην εικόνα, λέγοντας ειρωνικά:
-Ώστε αυτή είναι η θαυματουργός εικόνα;

Κόλλησε το δάκτυλο του επισκόπου τότε και τον πιάσανε φοβεροί πόνοι. Τελικώς έκοψε το δάκτυλο για ν’ απαλλαγεί από το θαυματουργό εικόνισμα ο ολιγόπιστος επίσκοπος.

[fotis]

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ 1

Θεραπεία καρκίνου των οστών
Τό Φεβρουάριο τού 1996 ο 13χρονος Γεώργιος, υιός τού Δημητρίου και της Ζωγράφας Γιατρά (Στ. Ελμάζη 7, Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκης) εισήχθη στό Ορθοπεδικό τμήμα τού Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης. Η μαγνητική τομογραφία έδειξε όγκο περίπου 2 κιλών στό δεξιό ισχίο, ατροφία οστού καί κάταγμα! 'Εγιναν αλλεπάλληλες συσκέψεις, διότι ήταν σπανιότατος τόσο μεγάλος όγκος. Μέ τή βιοψία αρχικώς διέγνωσαν “πνέτ πυέλου”. Στίς 11 Μαρτίου εισήχθη στό Ογκολογικό τμήμα γιά χημειοθεραπεία, τής οποίας τήν πορεία παρακολουθούσαν καί δύο Ιταλοί καί τρείς 'Αγγλοι γιατροί.
Ο πατέρας μεγάλωσε ορφανός καί πολλά χρόνια δέν είχε σχέση μέ τήν Εκκλησία. Από τίς πρώτες όμως μέρες πού αρρώστησε ο γιός του ανέβαινε στήν Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα. Ζητούσε νά μάθει όλο καί περισσότερα γιά τούς Αγίους γιά νά δυναμώσει τήν πίστη του, πήρε λαδάκι από τό καντήλι καί καθημερινά σταύρωναν τό παιδί. Διάβαζαν τά βιβλία τού Αγίου, έκαναν συνεχώς προσευχή, όπως καί στή Μονή μνημόνευαν τό όνομα τού παιδιού σέ κάθε θ. Λειτουργία.
Πρίν λοιπόν εισαχθεί τό παιδί στό Ογκολογικό τμήμα, είδε αποβραδίς στόν ύπνο του τόν άγιο Ραφαήλ νά του δείχνει τά δωμάτια μέ τά άρρωστα παιδιά, καί τό δικό τους δωμάτιο το Νο 12. Μ’ αυτήν τήν προειδοποίηση, προετοίμαζε ψυχολογικά τό γιό του γιά τό θέαμα τών νοσηλευομένων παιδιών, καθώς μεταφερόταν στό Παιδογκολογικό. Τού έγιναν 20 χημειοθεραπείες (Μάρτιος '96 ¬Ιούνιος '97). Ωστόσο, μετά τήν ολοκλήρωσή τους δέν ήταν σίγουρο άν θά τόν εγχείριζαν γιά αφαίρεση τού όγκου.
Η μητέρα παρακαλούσε συνεχώς νά βρεθεί τρόπος νά χειρουργηθεί. Διαβάζοντας αποκοιμήθηκε. Βλέπει τόν άγιο Ραφαήλ ολοζώντανο μπροστά της νά τήν καθησυχάζει καί τής λέει: Ο Γιώργος θά κάνει εγχείρηση. Τό Μάρτιο τού 1997 πήγε δύο μέρες γιά εξετάσεις στήν Αγγλία. Τόν Ιούνιο τού 1997 εισήχθη στό Royal National Orthopedic στό Mitlssex Stanmore. Η μητέρα καθημερινά τόν άλειφε μέ λαδάκι τού Αγίου, μητέρα καί γιός προσεύχονταν συνεχώς.
Και ο πατέρας δέν έπαυε νά προσεύχεται. 'Ενα βράδυ βλέπει πώς ανέβαινε στό Γολγοθά καί αντίκρισε τόν Κύριο σταυρωμένο νά ανοίγει τά μάτια Του καί νά τού λέει: Μήν ανησυχείς. Τήν επομένη βλέπει τόν άγιο Ραφαήλ νά τόν προειδοποιεί: Ο Γιώργος θά μπεί τρείς φορές στό χειρουργείο, αλλά θά γίνει καλά.
Οι γιατροί από τήν Αγγλία τούς είχαν προετοιμάσει μόνο γιά ένα, πολύωρο βεβαίως, χειρουργείο. 'Ομως μετά τήν πρώτη πολύωρη εγχείρηση είπαν στή μητέρα ότι έπρεπε νά γίνει καί δεύτερη επέμβαση. 'Οταν πληροφόρησε σχετικά τό σύζυγό της στήν Ελλάδα, τής είπε ότι τό περίμενε, τήν διαβεβαίωσε ότι θά γινόταν καί τρίτο χειρουργείο καί τής διηγήθηκε τ’ όνειρό του. 'Ολα επαληθεύτηκαν!
Τό παιδί χειρουργήθηκε στίς 23 Ιουνίου επί εννέα μέ δέκα ώρες συνεχώς. Συνήλθε σέ λίγες ώρες, πράγμα απρόσμενο γιά τούς γιατρούς. Στίς 27 Ιουνίου τό χειρούργησαν πάλι. Η μητέρα παρακαλούσε: 'Αγιε Ραφαήλ, βοήθησέ μας νά βγάλει τόν καθετήρα (στήν αρτηρία τής καρδιάς). Νά μή χρειασθεί χημειοθεραπεία.
Εντωμεταξύ έπρεπε να γίνει καί τρίτο χειρουργείο, γιατί είχε μετατοπιστεί τό ισχίο. Πρίν τό χειρουργείο, παρουσίασε μιά τρεμούλα. Οι γιατροί διαπιστώνοντας ότι είχε μολυνθεί ο καθετήρας, τού τόν έβγαλαν καί επειδή ήδη είχε κάνει αρκετή χημειοθεραπεία εδώ στήν Ελλάδα, δέν τοποθέτησαν ξανά καθετήρα γιά νέα θεραπεία. Η μητέρα μέ αγωνία πάλι παρακαλούσε ζητώντας τή συμπαράσταση τού Αγίου: 'Αγιε Ραφαήλ, τρέξε, εγχείρησε τό Γιώργο εσύ! Βλέπει στόν ύπνο της τόν 'Αγιο ρασοφόρο νά ανασκουμπώνεται, νά παραμερίζει τούς γιατρούς τρείς φορές καί νά χειρουργεί ο ίδιος τό παιδί.
Οι συμβολικές αυτές επεμβάσεις τί άλλο σήμαιναν παρά τήν ιδιαίτερη φροντίδα τού αγίου Ραφαήλ. 'Ηταν ολοφάνερο πώς μέσα από τήν σωστή ιατρική αγωγή θά τούς συμπαραστεκόταν καί θά τούς βοηθούσε μέ τήν θεόσδοτη παρρησία του ο ίδιος, όργανο τής θαυμαστής Πρόνοιας τού Σωτήρος Χριστού.
Η ανάνηψη μετά κι από τήν τρίτη επέμβαση ήταν ανέλπιστα ταχύτατη. 'Εμειναν τρείς μήνες στό Νοσοκομείο, μέ τό πόδι μέχρι τό ισχίο στό γύψο. Επέστρεψαν στίς 30-8-1997. Στήν όψη τού παιδιού εμφανής η βελτίωση. 'Εγιναν δύο έλεγχοι, ένας στό Ιπποκράτειο καί ένας πάλι στήν Αγγλία. Δέν διαπιστώθηκε μέχρι σήμερα καμιά μετάσταση, η δέ αποκατάσταση τής κινητικότητος σταθερά βελτιώνεται, παρά τό εξαιρετικώς βεβαρημένο ιατρικά ιστορικό.
Η ζωή τους άλλαξε, κι αυτό είναι τό επιπρόσθετο θαύμα. Πιστεύουν εν μετανοία στόν ζώντα Θεό. Τό οστεοσάρκωμα τού γιού τους (η τελική ιατρική διάγνωση ήταν: καρκίνος Ewing) έγινε αιτία νά ξαναβρούν τόν Θεό ως Πατέρα καί τήν Εκκλησία ως μητέρα. Από τότε εκπληρώνουν αυθόρμητα τήν προτροπή τού Μ. Βασιλείου: Νά ενθυμείσθε τό Μάρτυρα όσοι τόν απολαύσατε στά όνειρα… όσοι γίνατε καλά από τήν αρρώστια, όσοι πήρατε πίσω τά παιδιά σας ενώ ήταν νά πεθάνουν, όσοι πήρατε δι’ αυτού παράταση ζωής. Ο ένας νά τά λέει στόν άλλον.

[fotis]

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ 2

Ενας νέος εγκεφαλικά νεκρός ανέζησε
Τη Λαμπροτρίτη 17-4-2001 τιμήθηκε μέ την επιβεβλημένη λαμπρότητα στήν Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Γρίβας η μνήμη των νεοφανών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Στή γιορτή προσήλθαν ο μαθητής Λυκείου Απόστολος Ιω. Γκαζέπης από την Τερπνή Νιγρίτας Ν. Σερρών μέ τη μητέρα του Ευσταθία και άλλους συγχωριανούς, και διηγήθηκε ενώπιον του Μητροπολίτου, των στρατιωτικών Αρχών, του Καθηγουμένου της Μονής και προσκυνητών το συγκλονιστικό προσωπικό θαύμα διασώσεως από δυστύχημα. Ιατρικώς ήταν αδύνατη και η παραμικρή περίπτωση ανανήψεως λόγω του εγκεφαλικού θανάτου που επήλθε μετά από βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Συγγενείς άλλων ασθενών έκαναν προσπάθεια νά πείσουν τους γονείς γιά τη δωρεά οργάνων του! 'Ομως, η βαθειά πίστη της μητέρας που παρακαλούσε νυχθημερόν επί οκταήμερο τους νεοφανείς Αγίους έξω από την Εντατική συνέβαλε στήν ανάνηψη και αποθεραπεία του υιού της, ο οποίος αξιώθηκε νά δει και τους Αγίους. Τη συγκλονιστική διήγηση μαγνητοφώνησε ο διευθυντής του “Ράδιο¬Επιλογές” Πολυκάστρου και τη μετέδωσε από τον τοπικό ραδιοσταθμό.
Στήν ενυπόγραφη καταγραφή του φοβερού συμβάντος η κ. Ευσταθία Γκαζέπη, μητέρα του Αποστόλου, διηγείται τις τραγικές μέρες ώς την ανάνηψη του γιού της. Ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής και της Αγίας Ειρήνης (5-5-2000) ο 17χρονος Απόστολος συγκρούσθηκε μέ το μηχανάκι του μέ ένα αυτοκίνητο. Από το Ε.Σ.Υ. Νιγρίτας τον διεκόμισαν επειγόντως στό Νοσοκομείο Σερρών. Αλλόφρων η μητέρα έσπευσε στό Νοσοκομείο και τον βρίσκει πάνω στό φορείο καθώς τον μετέφεραν γιά τον αξονικό τομογράφο. Δέν επέτρεψαν στή μητέρα νά παρευρίσκεται, μόνο στόν κουνιάδο της, στόν οποίο μάλιστα είπαν ότι όλα ήταν κατεστραμμένα σάν νά είχε πέσει βόμβα στόν εγκέφαλό του (!), ήταν εγκεφαλικά νεκρός. Στόν πατέρα του παιδιού τόνισαν ότι, αν κατόρθωναν νά σταθεροποιήσουν την πίεση του εγκεφάλου χωρίς επιπλοκή, υπήρχε μιά ελπίδα ανάνηψης. Τόν είχαν διασωληνωμένο, σε καταστολή. Τά πρώτα τρία εικοσιτετράωρα πολύ κρίσιμα.
Η μητέρα ξημερώθηκε προσευχόμενη στό Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους. Το πρωί ζήτησε και της έφεραν στό Νοσοκομείο βιβλία θαυμάτων του αγίου Ραφαήλ κι άρχισε νά διαβάζει και νά παρακαλεί συνέχεια μέρα νύχτα εκ περιτροπής μαζί μέ όσες συγγενείς και γειτόνισσες συμπαραστέκονταν. Στά ελάχιστα λεπτά που εισερχόταν στήν Μ.Ε.Θ. σταύρωνε το γιό της μέ λαδάκια από προσκυνήματα διαφόρων Αγίων.
Τόν ασθενή παρακολουθούσε ο νευροχειρουργός κ. Βόγας, τον οποίο μετακαλούσε η οικογένεια, καθώς το Νοσοκομείο δέν είχε δικό του νευροχειρουργό. Στό τρίτο εικοσιτετράωρο, η εγκεφαλική πίεση ανέβηκε, ο εγκέφαλος αιμορραγούσε, το παιδί χανόταν. Στήν απελπισία τους θέλησαν νά φέρουν κι άλλο γιατρό, παρ' ότι ο νευροχειρουργός τους διαβεβαίωσε ότι δέν ήταν ζήτημα ιατρικής φροντίδος, αλλά επιδείνωσης της καταστάσεως. Κάλεσαν τον κ. Νικόλαο Μπασκίνη από την Θεσσαλονίκη.
Και ο νέος γιατρός επιβεβαίωσε την κρίσιμη κατάσταση μέ τα αιματώματα, ιδίως στό πίσω μέρος του εγκεφάλου, μέ αμφίβολη την ανάνηψη. Υπήρχε μιά μηδαμινή ελπίδα νά κάνουν χειρουργική επέμβαση. Οι γονείς συγκατατέθηκαν. Διαπιστώθηκαν περισσότερα τραύματα από όσα έδειχνε η τομογραφία, ο εγκέφαλος ήταν πρησμένος, άφησαν ανοιχτό το κρανίο και περίμεναν την εξέλιξη. Το παιδί συνέχισε νά βρίσκεται σε κώμα, μέ μηδανική πρόβλεψη σωτηρίας γιά τόσο σοβαρή κατάσταση. 'Οταν έφυγαν οι νευροχειρουργοί, οι άλλοι γιατροί τους κάλεσαν νά τους πούν ότι το παιδί ήταν εγκεφαλικά νεκρό.
Παρασκευή βράδυ, 7 μέρες από το δυστύχημα, τα τέστ εγκεφαλικού θανάτου ήταν θετικά. Η εφημερεύουσα γιατρός τους είπε νά πάρουν κουράγιο, τουλάχιστον είχαν άλλο ένα παιδί, δυστυχώς ο Απόστολος έσβηνε, μόνο η καρδιά του κτυπούσε! Η μάνα του παιδιού μέ αβάσταχτο πόνο παρακαλούσε τον Κύριο νά αναστήσει το παιδί της, όπως ανέστησε το Λάζαρο. 'Ενιωσε μέσα της μιά φωνή, μιά πληροφορία εσωτερική, νά μην απελπίζεται, όσο ανάπνεε ο Απόστολος.
'Ολο αυτό το διάστημα μέρα νύχτα οι γονείς, οι συγγενείς, οι συμμαθητές, οι γνωστοί προσεύχονταν γιά τον Απόστολο. Επικοινώνησαν μέ το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Μυτιλήνη και μέ το Μοναστήρι μας στή Γρίβα και παρακάλεσαν νά μνημονεύεται το όνομα του παιδιού. Τήν Τρίτη, που είχε μεσολαβήσει, η μητέρα πήγε στό Ναό της Παναγίτσας στις Σέρρες, όπου ψάλλεται παράκληση στούς νεοφανείς Αγίους. Ο Ιερεύς της έδωσε βιβλίο μέ θαύματα της αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, διάβασε γιά την ανάνηψη ενός βαρύτερα τραυματισμένου και πήρε κουράγιο.
Το Σάββατο (13-5-2000), καθώς περίμενε γιά την ενημέρωση, ένιωσε νέα εσωτερική πληροφορία νά κάνει κουράγιο, και το παιδί της θά γιατρευόταν. Πράγματι, από κείνη τη μέρα άρχισαν κάποια σχετικώς ευνοϊκά σημεία: 7 τέστ εγκεφαλικού θανάτου θετικά, 2 αρνητικά! Το μεσημέρι βελτιώθηκε περισσότερο η κατάσταση, τα μισά τέστ θετικά τα μισά αρνητικά!
Σημαδιακά ενύπνια στενών συγγενικών προσώπων αναπτέρωναν τις ελπίδες τους γιά ουσιαστική βοήθεια της Παναγίας και των νεοφανών Αγίων. Η αδελφή της είδε τους τρεις Αγίους νά της παραστέκονται στό διάδρομο έξω από την Εντατική και νά της κάνουν ένεση μέ μιά σύριγγα στή σπονδυλική στήλη, λέγοντας: Πήγαμε μέσα στόν Απόστολο, τώρα αυτή χρειάζεται δύναμη. Και ο μικρός της γιός ο Ηλίας είδε τον αδελφό του νά του λέει: Πάμε νά ανάψουμε τα καντηλάκια στό Εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Πράγματι το είπε στή γιαγιά του, πήραν λάδι και πήγαν και τα άναψαν παρακαλώντας γιά τη ζωή του Απόστολου.
Ο εγκεφαλικά νεκρός, ανέλπιστα γιά τα ιατρικά δεδομένα, άρχισε νά συνέρχεται! Τά τέστ εγκεφαλικού θανάτου ήταν αρνητικά πλέον. Ξημερώματα εκείνης της μέρας μιά άλλη θεία του είδε στόν ύπνο της πως της τηλεφωνούσε μιά άγνωστη γυναίκα γιά νά της πεί ότι ο Απόστολος ξύπνησε. Ποιά είσαι εσύ, τη ρώτησε. "Είμαι η αγία Γλυκερία" αποκρίθηκε. Η Αγία γιορτάζει στις 13 Μαΐου!
Στό ενημερωτικό ιατρικό σημείωμα ο νευροχειρουργός κ. Ευάγγελος Βόγας αναφέρει τα εξής:
«… Από το ιστορικό που πήρα από τους εφημερεύοντες συναδέλφους, ο ασθενής κατά την άφιξή του στα Εξωτερικά Ιατρεία βρισκόταν σε συγχυτικοδιεγερτική κατάσταση, αλλά είχε επαφή με το περιβάλλον, χωρίς νά παρουσιάζει εστιακή νευρολογική σημειολογία. Κατά τη διάρκεια της εξέτασής του στον αξονικό τομογράφο, χρειάσθηκε να διασωληνωθεί, γιατί περιέπεσε σε κωματώδη κατάσταση. Στην αξονική τομογραφία εγκεφάλου, βρέθηκαν τα εξής: κάταγμα ινιακού οστού αριστερά με υποκείμενη θλάση στο αριστερό ημισφαίριο της παρεγκεφαλίδας, εκτεταμένες αιμορραγικές θλάσεις στον δεξιό μετωπιαίο λοβό και σύστοιχο λεπτό υποσκληρίδιο αιμάτωμα, παρεκτόπιση της μέσης γραμμής προς τα αριστερά και οι δεξαμενές της βάσης του εγκεφάλου ήταν κλειστές.
» Αποφασίζεται να αντιμετωπισθεί συντηρητικά και μεταφέρεται στην Μ.Ε.Θ. Τοποθετείται καθετήρας μέτρησης ενδοκράνιας πίεσης, και από την τρύπα που διανοίγεται στην σκληρά μήνιγγα για να τοποθετηθεί ο καθετήρας ενδοπαρεγχυματικά, εξέρχεται ποσότητα του υποσκληριδίου αιματώματος. Η πρώτη μέτρηση ενδοκράνιας πίεσης είναι 42 mm Hg. Χορηγούνται υψηλές δόσεις πεντοθάλης για πρόκληση βαρβιτουρικού κώματος και η ΕΠ κρατιέται σε φυσιολογικά επίπεδα με ταυτόχρονη χορήγηση μαννιτόλης. Στις 7.5.2000 παρουσιάζει πολυουρία (24 lit/24ωρο ¬ βλάβη υποθαλάμου;), αλλά η ΕΠ ελέγχεται και οι κόρες είναι ισομεγέθεις και αντιδρώσες στο φως.
» Τις απογευματινές ώρες της 8.5.2000, παρουσιάζει αύξηση της ΕΠ, η οποία πολύ δύσκολα ελέγχεται και η δεξιά κόρη δεν αντιδρά στα φωτεινά ερεθίσματα. Γίνεται επειγόντως νέα αξονική τομογραφία, στην οποία υπάρχουν τα εξής ευρήματα: πολλαπλές αιμορραγικές θλάσεις στο δεξιό μετωπιαίο λοβό και σύστοιχο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, αιμορραγικές θλάσεις στον πόλο του δεξιού κροταφικού λοβού και σύστοιχο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, παρεκτόπιση της μέσης γραμμής προς τα αριστερά και οι δεξαμενές της βάσης του εγκεφάλου κλειστές.
» Στις 9.5.2000 η δεξιά κόρη ανοίγει (μυδρίαση δεξιά) και η ΕΠ ανέρχεται στα 35 mm Hg. Μεταφέρεται στο χειρουργείο, όπου γίνεται κρανιοτομία και μερική αφαίρεση του τεθλασμένου δεξιού μετωπιαίου λοβού. Στο τέλος της επέμβασης ο εγκέφαλος σφύζει, η σκληρά μήνιγγα αφήνεται ανοιχτή, ενώ οι κόρες είναι σε μυδρίαση χωρίς αντίδραση στα φωτεινά ερεθίσματα…
» Στις 12.5.2000 γίνονται οι δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου και είναι όλες θετικές. Στίς 13.5.2000 η μυδρίαση των κορών υποχωρεί και παρουσιάζουν αντίδραση στο φως. Σταδιακά μέχρι 16.5.2000 ο ασθενής παρουσιάζει δικές του αναπνοές, αντιδρά στις βρογχοαναρροφήσεις, παρουσιάζει μασητικές κινήσεις και προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του. 18.5.2000: έχει επαφή με το περιβάλλον, εκτελεί εντολές, κινεί και τα τέσσερα άκρα».
* * *
'Οταν συνήλθε τελείως, παρουσίαζε μόνο ένα πρόβλημα στό αριστερό χέρι, λόγω του πολλαπλού τραυματισμού και των επεμβάσεων κατά τη διάρκεια θεραπείας στή Μ.Ε.Θ. Δέν μπορούσε νά ανοίξει τα δάκτυλά του και είχε υπαισθησία. Επισκέφθηκαν αρκετούς γιατρούς. Ο νευρολόγος κ. Ηλίας Τσορλίνης (Εργαστήριο Κλινικής Νευροφυσιολογίας) συμπέρανε: «διάχυτη εκφύλιση του ωλενίου νεύρου ΑΡ στο αντιβράχιο, κάτω από το ύψος της έκφυσης του κλάδου για τον ωλένιο καμπτήρα του καρπού, χωρίς νά υπάρχει το εστιακό block αγωγιμότητας».
'Ενα βράδυ ο ίδιος ο Απόστολος είδε τον διάκονο άγιο Νικόλαο νά λέει απευθυνόμενος στόν πατέρα του: — "Πήγατε σε τόσους γιατρούς• σε μένα γιατί δέν ήρθατε;" — "Πώς θά το κάνεις εσύ καλά;" ρώτησε ο πατέρας — "Ξέρεις εσύ!" απάντησε ο Άγιος. Σέ δεύτερο ενύπνιό του ο Απόστολος είδε πως βρέθηκε ο ίδιος σ' ένα εκκλησάκι και στό τέμπλο ήταν η κεφαλή του αγίου Ραφαήλ. Ο ίδιος δίσταζε νά πλησιάσει. Τότε εμφανίστηκε ολόκληρος ο 'Αγιος, του είπε πόσες φορές είχε εκκλησιαστεί τον τελευταίο καιρό, έπειτα του έπιασε το χέρι λέγοντας μιά προσευχή, και μέ το άγγιγμα αυτό το χέρι πήρε μιά λάμψη. Σε λίγο καιρό αποκαταστάθηκε τελείως!

[fotis]

Εγώ πήγα στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα ψηλά στόν ουρανό ('Ενα σύγχρονο θαύμα του Αγίου Ραφαήλ) 3


Αφηγούνται ο Ηλίας και η Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών.
Στις 30-3-2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στο Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης με ανυπόφορο κοιλόπονο. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μάς είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δέν ξεπέρασε τον κίνδυνο.

Το βράδυ της Δευτέρας ως το επόμενο πρωΐ είχε 40 πυρετό. Την Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στη μονάδα εντατικής θεραπείας με σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σοκ. Οι ελπίδες να ζήσει μόλις 10%.
Στο μεταξύ, χωρίς να γνωρίζει τίποτα μια γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θα φύγω, εσύ δεν με χρειάζεσαι άλλο. Θα πάω στον Ηλία. Εκείνος με έχει ανάγκη τώρα!»
Η γυναίκα ύστερα έμαθε για το γιό μας. Μία γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στον 'Αγιο Ραφαήλ στη Γρίβα και γονατιστοί με τον Ιερέα διάβασαν παράκληση γιά τη σωτηρία του παιδιού μας.
Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στο άδειο σπίτι μας να κάνει Παράκληση στον άγιο Γεώργιο για την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φως; Ίσως η Χάρη του Αγίου.
Μετά απ' αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια να βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.
'Οταν συνήλθε, άρχισε να μάς λέει διάφορα:
«Εγώ πήγα στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα ψηλά στον ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Με το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν. Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα με ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε και μου είπαν, μη φοβάσαι θα πας πάλι στη μαμά και τα αδέλφια σου.
- Δεν ξέρω πως να πάω πάλι εκεί.
- Με το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος.
-Φοβάμαι, δεν ξέρω να οδηγήσω το άλογο.
-Μη φοβάσαι, θα το οδηγήσω εγώ».
Ο Μιχάλης είναι κοντά μας, γερό παιδί όπως και πριν. Κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μάς τον χάρισαν πάλι κοντά μας.
Από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου Γουμενίσσης κ. Δημητρίου "Θαύματα Αγίων - Σημεία Θεού".

[fotis]

Θαύματα του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα



ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΗΣ ΒΙΡΙΤΣΑ
Στέφανος ο δραπέτης
Σ' ένα χωριό στις όχθες της λίμνης Τσούτσκοε, ζούσε ένας άνθρωπος που λεγόταν Στέφανος με τη γυναίκα του και τρία παιδιά. Σ' αυτό το χωριό οι άνδρες το καλοκαίρι ασχολούνταν με αλιεία και το χειμώνα πήγαιναν να δουλεύουν στην Πετρούπολη. Πήγε και ο Στέφανος ένα χρόνο το χειμώνα στην Πετρούπολη και εκεί έμεινε, δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι. Έγραψε στη γυναίκα του ένα γράμμα και μετά εξαφανίστηκε για έξι μήνες. Η γυναίκα του κάθε φορά διάβαζε στους αγράμματους γονείς το ίδιο γράμμα σαν να ή¬ταν καινούριο για να μην καταλάβουν οι γονείς τι συμβαίνει, τι τους είχε κάνει ο Στέφανος. Αλλά πόσο μπορούσε να αντέξει; Μια μέρα όταν πάλι τους διάβα¬ζε το γράμμα του Στεφάνου ξέσπασε σε κλάματα και τους τα είπε όλα. Η γυναίκα μαζί με τον πατέρα του Στεφάνου πήγαν στην Πετρούπολη για να βρουν τον δραπέτη και προσεύχονταν στον Κύριο να τους βοη-θήσει.
Έμαθαν ότι ο Στέφανος έμπλεξε με τους κακο¬ποιούς. Μία μέρα ήταν μαζί τους σ' ένα σπίτι και έ¬παιζε χαρτιά. Ξαφνικά κάποιος τον φώναξε. Νόμισε ότι ήταν ένας από τους γνωστούς του και πήγε να τον δει. Αλλά ήταν ο πατέρας Σεραφείμ, που του είπε:
-Τι είχες κάνει Στέφανε; Αυτοί οι φίλοι σου δεν έ¬χουν κανέναν. Εσύ όμως έχεις οικογένεια, παιδιά και τους γέρους γονείς, που σε περιμένουν. Πήγαινε αμέσως στο τάδε ξενοδοχείο, εκεί θα τους βρεις.
Ο Στέφανος έκανε αυτό που του είπε ο Γέροντας, πήγε στο ξενοδοχείο όπου βρήκε την γυναίκα και τον πατέρα του και γύρισε μαζί τους στο σπίτι.
Η Μαρία
Η Μαρία πριν γίνει πνευματικό παιδί του πατρός Σεραφείμ ήταν πολύ άρρωστη. Όλη σχεδόν την πε¬ριουσία της την ξόδεψε σε γιατρούς που δεν την βοή¬θησαν καθόλου και στο τέλος έφτασε στην απελπι¬σία. Μια μέρα πήγε σε μία γέφυρα στον ποταμό Νέβα για να αυτοκτονήσει. Ξαφνικά την πλησίασε μία κυ¬ρία και της είπε:
-Αδελφή, δεν είναι καλό αυτό που σκέφτεσαι. Έλα να σε πάω σε έναν πολύ καλό γιατρό, αυτός σίγου¬ρα θα σε γιατρέψει.
-Όλα τα χρήματά μου ξόδεψα σε γιατρούς και δεν έγινα καλύτερα αλλά μάλλον χειρότερα. Και ξέρω ότι σε λίγο θα πεθάνω.
-Άκου τι θα σου πω. Αυτός ο γιατρός δεν θέλει λεφτά. Ο Θεός είναι μαζί του, Αυτός θεραπεύει με την προσευχή.
Η Μαρία δέχθηκε την πρότασή της και πήγαν μαζί στην Λαύρα. Ο Γέροντας σαν να τους περίμενε και πρώτος είπε το όνομά της:
-Μην απελπίζεσαι, Μαρία. Κάνε μία μέρα νη¬στεία και ο Κύριος θα σου δείξει το έλεός του.
Η Μαρία τον πίστεψε και έκανε αυτό που της είπε ο Γέροντας. Σιγά σιγά άρχισε να γίνεται καλύτερα και μετά θεραπεύτηκε τελείως. Έγινε πνευματικό παι¬δί του πατρός Σεραφείμ.
Μετά την επανάσταση του 1917, όταν δύσκολα μπορούσε κανείς να βρει δουλειά, η Μαρία με την προσευχή του Γέροντα βρήκε μία θέση σ' ένα από τα υποκαταστήματα της Κρατικής τράπεζας. Στα τέλη της δεκαετίας του '20 της είχε συμβεί ένα περιστατικό που το διηγείται η ίδια.
«Την ημέρα που έγιναν όλα αυτά έπεσε μία πολύ δυνατή βροχή. Τα χρήματα ήδη τα είχαμε στείλει στην Κεντρική τράπεζα και εγώ νόμιζα ότι με περιμέ¬νει μία ήσυχη νύχτα. Αλλά έκανα λάθος γιατί αυτή ακριβώς την νύχτα στην τράπεζά μας ήλθαν οι ληστές. Με έβαλαν στον τοίχο και οι ίδιοι άρχισαν να ψά¬χνουν στα ταμεία αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν τίπο¬τα. Ένας απ' αυτούς με πλησίασε με το πιστόλι και άρχισε να με απειλεί, λέγοντας ότι θα με σκοτώσει αν δεν θα τους πω που είναι κρυμμένα τα λεφτά. Τους εί¬πα ότι όλα τα χρήματα τα πήγαν στην Κεντρική τρά¬πεζα. Αλλά δεν με πίστεψαν.
Αυτή την στιγμή, βλέποντας μπροστά μου τον θά¬νατο άρχισα να εξομολογούμαι φωναχτά τις αμαρτίες μου και μετά φώναξα:
-Παππούλη μου, με ακούς;
-Ποιον φωνάζεις; - με ρώτησαν οι ληστές.
-Φωνάζω τον πνευματικό μου πατέρα που με θε¬ράπευσε από μία ανίατη ασθένεια και που μπορεί και εσάς να βοηθήσει αν μετανοήσετε.
-Μη μας κάνεις κήρυγμα, - είπε ένας απ' αυτούς.
-Δεν σας κάνω κήρυγμα, θέλω μόνο να μου συγ¬χωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες μου πριν πεθάνω.
Μετά με σηκωμένα χέρια άρχισα να τους λέω για τον Γέροντα. Προς μεγάλη μου έκπληξη αυτοί με ά¬κουγαν με προσοχή. Ένας απ' αυτούς (ίσως ο ηγέτης τους), είπε:
-Αλήθεια λέει αυτή, τα χρήματα δεν υπάρχουν. Αυτός ο Γέροντάς της, πιο σωστά το όνομά του, της έσωσε την ζωή.
Οι ληστές έφυγαν χωρίς να μου κάνουν κακό. Εγώ ευχαρίστησα τον Κύριο και την επόμενη μέρα πρωί πρωί έτρεξα στον Γέροντα στην Λαύρα.
Τον βρήκα μέσα στο ναό του Αγίου Πνεύματος. Δεν πρόλαβα να ανοίξω το στόμα μου και αυτός μου είπε:
-Για την μετάνοιά σου, σε έσωσε ο Κύριος.
Ευχαρίστησα τον αγαπητό μου Γέροντα που δεν αφήνει ποτέ τα πνευματικά του παιδιά. Αυτός και με¬τά βοηθούσε πολύ και εμένα και την οικογένειά μου».
Μια φορά ο Γέροντας είπε:
-Σε λίγο θα με κλείσουν στη φυλακή. Εσύ όταν θα με ξαναδείς μετά, μη φωνάξεις.
Αυτό έγινε λίγο πριν τον συλλάβουν οι αρχές.
Πέρασαν κάποια χρόνια και μία μέρα μία γνωστή είπε στη Μαρία:
-Έλα μαζί μου, θα σε πάω σ' έναν άνθρωπο στην Βίριτσα.
Φτάσανε στην Βίριτσα στο σπίτι όπου ζούσε ο πα¬τήρ Σεραφείμ. Δεν είχαν μπει ακόμα στο κελί του ό¬ταν ο Γέροντας φώναξε:
-Έλα εδώ Μαρία μου!
Η Μαρία κατάλαβε ότι είναι ο Γέροντάς της και ήθελε να φωνάξει αλλά αμέσως θυμήθηκε τα λόγια που της είπε κάποτε: «Όταν θα με ξαναδείς μετά, μη φωνάξεις».
Και πάλι η ζωή της Μαρίας και όλης της οικογένειάς της συνεχίστηκε κοντά στον Γέροντα και δεν έ¬καναν τίποτα χωρίς την ευλογία του. Το 1934 ο πατήρ Σεραφείμ τους είπε:
-Να πουλήσετε όλα που έχετε στο Λένινγκραντ και να χτίσετε σπίτι εδώ στη Βίριτσα. Θα γίνει πόλε¬μος και δεν θα μπορέσετε να επιβιώσετε αν θα μείνετε στο Λένινγκραντ.
Πραγματικά έχτισαν σπίτι στην Βίριτσα όπου με¬τακόμισαν λίγο πριν αρχίσει ο πόλεμος. Με τις ευχές του Γέροντα κανείς από την οικογένειά τους δεν πέθα¬νε, ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι του Λένινγκραντ πέ¬θαναν από την πείνα όταν οι Γερμανοί πολιορκούσαν την πόλη. Και όλα τα παιδιά της Μαρίας που πολεμούσαν στο μέτωπο γύρισαν στο σπίτι. Επίσης ο Γέ¬ροντας της έλεγε:
-Δεν θα αφήσω εσένα και την οικογένειά σου και μετά το θάνατό μου. Θα σας φροντίζω μέχρι το τέλος της ζωής σας και στην άλλη ζωή δεν θα σας αφήσω.
Και αυτά τα λόγια του πατρός Σεραφείμ έγιναν πραγματικότητα. Ένας εγγονός της Μαρίας έλεγε αργότερα ότι πάντα στη ζωή του αισθανόταν την παρου¬σία του Γέροντα. Με τις ευχές του έγινε ιερέας και αργότερα αρχιερέας.
Η θεραπεία του τυφλού παιδιού
Μια μέρα φθινοπώρου την πόρτα στο σπίτι του πατρός Σεραφείμ χτύπησε μία γυναίκα που ήλθε μαζί με την τυφλή κόρη της. Την πόρτα άνοιξε η αδελφή Σεραφείμα και τους είπε:
-Ο Γέροντας σήμερα δεν δέχεται κανέναν, είναι πολύ κουρασμένος.
Η γυναίκα την παρακάλεσε πολύ να πει στον Γέ¬ροντα ότι ήλθαν από πολύ μακριά και τον παρακα¬λούν πάρα πολύ να τους δεχθεί. Η αδελφή Σεραφείμα είπε στον Γέροντα για τους επισκέπτες και εκείνος τους είπε να περάσουν μέσα. Όταν μπήκαν στο κελί του η γυναίκα γονάτισε μπροστά στον γέροντα, πήρε την ευχή του και με δάκρυα στα μάτια τον παρακάλε¬σε να βοηθήσει την κόρη της που ήταν τυφλή. Ο πα¬τήρ Σεραφείμ προσευχήθηκε, πήρε λάδι από το κα¬ντήλι που έκαιγε μπροστά στην εικόνα, έχρισε μ' αυτό τα μάτια του παιδιού και τους είπε να σκεπάσουν τα μάτια με ένα μαντίλι και να μην το βγάλουν μέχρι το βράδυ της επόμενης ημέρας.
Μετά από λίγο καιρό επισκέπτηκαν τον Γέροντα πάλι η μητέρα με την κόρη της που είχε αναβλέψει. Το κορίτσι κρατούσε στα χέρια της ένα πολύ μεγάλο μπουκέτο. Η γυναίκα πλησίασε τον Γέροντα και γο¬νάτισε μπροστά του. Του είπε ότι ο Κύριος για τις προσευχές του θεράπευσε την κόρη της. Η κόρη της χάρισε στον Γέροντα το μπουκέτο που είχε φέρει. Ο πατήρ Σεραφείμ τους απάντησε:
-Να ευχαριστήσετε τον Κύριο και την Παναγία. Για την πίστη σας έκανε ο Κύριος αυτό το θαύμα για να ξέρεις εσύ και τα παιδιά σου ότι Αυτός είναι πάντα κοντά στους ταπεινούς και τους συντετριμμένους τη καρδία.

Ο αρχιμανδρίτης Νικήτας
Το κοσμικό του όνομα ήταν Πέτρος. Από παιδί ζούσε στο μοναστήρι του Βαλαάμ και ήταν υποτακτικός ενός γέροντα. Ζούσε μαζί του στο ίδιο κελί.
Ο πατήρ Νικήτας έλεγε ότι μια φορά μετά την θεία λειτουργία ειδε τον Γέροντά του στο ιερό βήμα να προσκυνά το άδειο άγιο ποτήριο και το δισκάριο. Όταν βγήκαν από την έκκλησία τον ρώτησε:
-Παππούλη, γιατί προσκυνήσατε τα ιερά σκεύη, αφού είναι άδεια;
-Ήθελα να το προσέξεις... Όταν περνάμε μπρο¬στά από τα ανάκτορα του τσάρου δεν βγάζουμε το κα¬πέλο και δεν κάνουμε υπόκλιση; Μπορεί εκείνη την στιγμή να μην είναι εκεί ο τσάρος, όμως εμείς το κά¬νουμε. Τέτοιο σεβασμό έχουμε προς τον τσάρο. Και εδώ σ' αυτά τα ιερά σκεύη μόλις ήταν ο Βασιλιάς των βασιλέων, ο Δημιουργός των πάντων και δικός μας Σωτήρας. Μπορούμε να μην γονατίσουμε μπροστά σ' αυτά τα ιερά σκεύη; - μου απάντησε ο Γέροντας.
Σ' εκείνη την εποχή σε μερικά μεγάλα μοναστή¬ρια υπήρχαν ιερατικές σχολές. Υπήρχε μία τέτοια σχολή και στο μοναστήρι του Βαλαάμ. Ο Γέροντας όταν ήλθε η ώρα έδωσε στον υποτακτικό του ευλογία να πάει να σπουδάσει σ' αυτή την σχολή. Ο Πέτρος ήθελε να γίνει μοναχός και να μείνει στο μοναστήρι, αλλά ο Γέροντας δεν του έδωσε ευλογία.
-Πού να πάω, πάτερ, -τον ρωτούσε ο Πέτρος-, εδώ είναι ο παράδεισος επάνω στη γη και ο κόσμος εί¬ναι σαν τον άδη.
-Πήγαινε στον κόσμο, - του απάντησε ο Γέρο¬ντας, θα παντρευτείς μία κοπέλα που λέγεται Ελισά¬βετ και θα γίνεις ιερέας. Αυτή θα σου γεννήσει ένα γιο και μετά θα ζεις μαζί της σαν με την αδελφή. Και μετά και οι δύο σας θα γίνετε μοναχοί. Εσύ θα φοράς μίτρα και θα γίνεις πνευματικός μιας γνωστής και έν¬δοξης μονής.
Όλα έγιναν όπως το είπε ο Γέροντας. Ο Πέτρος παντρεύτηκε την Ελισάβετ, έγινε ιερέας και υπηρετούσε σε μία έκκλησία στα προάστια της Πετρούπολης, τελείωσε και την θεολογική ακαδημία. Είχαν και ένα γιο. Στην δεκαετία του '20 ο πατήρ Πέτρος συνελήφθη και κλείστηκε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Στο Λένινγκραντ επέστρεψε μετά το τέλος του πολέμου.
Η γυναίκα του και αυτή πέρασε πολλά βασανι¬στήρια, ο γιος ήταν αγνοούμενος. Μετά από 18 χρό¬νια ο πατήρ Πέτρος συναντήθηκε ξανά με την γυναί¬κα του. Λυπούνταν πολύ για τον γιο τους. Δεν ήξεραν αν ζει ή αν είχε πεθάνει και πώς να προσεύχονται γι' αυτόν. Μια μέρα η γυναίκα του είπε:
-Πήγαινε στην Βίριτσα, εκεί λένε ζει ένας Γέρο¬ντας, ίσως αυτός θα μας πει κάτι και θα μας παρηγο¬ρήσει.
Ο πατήρ Πέτρος πήγε στην Βίριτσα και βρήκε το σπίτι του πατρός Σεραφείμ. Ο πατήρ Σεραφείμ μόλις τον είδε του είπε:
-Να, ήλθε ο Νικήτας.
-Δεν είμαι Νικήτας, παππούλη μου, λέγομαι Πέ¬τρος και είμαι ιερέας.
-Και εγώ νόμισα ότι είσαι Νικήτας. Γιατί Πέτρε εσύ που είσαι πνευματικός όλης της επαρχίας του Νόβγκοροντ ήλθες σε μένα τον άθλιο Σεραφείμ;
-Ήλθα για τον εξής λόγο• ο γιος μου είναι αγνο¬ούμενος.
Ο πατήρ Πέτρος έπεσε στα πόδια του Γέροντα.
-Σήκω Πέτρε, μην το κάνεις, κάθισε εδώ, του είπε ο Γέροντας, να προσεύχεστε και ο γιος σας θα βρεθεί.
Μετά ήπιαν μαζί τσάι, κουβεντιάσανε και στο τέ¬λος ο Γέροντας του έδωσε τρία πακέτα μπισκότα, λέ¬γοντας:
-Μ' αυτά θα πιείτε τσάι στο σπίτι σας. Πάρε τρία πακέτα μπισκότα, από ένα για τον καθένα.
Ο πατήρ Πέτρος έφυγε και πήγε στο σπίτι του. Στο δρόμο σκεφτόταν: γιατί μου είπε «από ένα για τον καθένα», είμαστε με την γυναίκα μου μόνο δύο. Στο σπίτι η γυναίκα τον ρώτησε:
-Τι είπε ο Γέροντας;
-Είπε ότι ο γιος μας ζει και ότι σύντομα θα τον δούμε. Έδωσε και τρία πακέτα μπισκότα για το τσάι.
Σ' εκείνα τα χρόνια ούτε ψωμί αρκετό δεν είχαν οι άνθρωποι γι' αυτό το να έχει κανείς μπισκότα ήταν πραγματική γιορτή. Άναψαν το σαμοβάρι, έβαλαν ποτήρια στο τραπέζι και ήταν έτοιμοι να πιουν το τσάι τους. Ξαφνικά κάποιος χτύπησε την πόρτα. Μέ¬σα στο δωμάτιο μπήκε ένας αξιωματικός και τους ρώ-τησε:
-Εδώ μένει ο πατήρ Πέτρος Τσεσνοκόβ;
-Ναι, εγώ είμαι, και εσείς ποιος είστε;
-Μαμά, μπαμπά, είμαι ο γιος σας. Με συγχωρεί¬τε, ήθελα να μπω στη σχολή πολέμου γι' αυτό δεν έ¬πρεπε πουθενά να λέω πως είμαι γιος ιερέα. Τώρα ό¬μως σας βρήκα.
Κάθισαν όλοι μαζί στο τραπέζι και έδωσαν στον γιο τους, το τρίτο πακέτο μπισκότα.
Αργότερα ο πατήρ Πέτρος έγινε μοναχός και στην κουρά έλαβε όνομα Νικήτας. Έγινε αρχιμανδρίτης και πνευματικός της Ιεράς Μονής των Σπηλαίων του Πσκόβ και όταν λειτουργούσε φορούσε μίτρα, ό¬πως το προείπαν ο πατήρ Σεραφείμ και ο Γέροντάς του στο μοναστήρι του Βαλαάμ.
«Έξι ημέρες να εργάζεσαι και την έβδομη ημέρα στον Κύριο και Θεό σου»
Σ' ένα πνευματικό του παιδί που λεγόταν Αλέξαν¬δρος ο Γέροντας έδωσε ευλογία να χτίσει ένα «ξενώ¬να» δηλαδή σπίτι για την φιλοξενία αυτών που έρχο¬νταν στην Βίριτσα για να τον δουν. Ο Αλέξανδρος έ¬χτισε το σπίτι. Αγόρασε και μία αγελάδα. Μια φορά έπρεπε να φέρει σανό για την αγελάδα του γι' αυτό νοίκιασε ένα αυτοκίνητο για την Κυριακή. Έπρεπε να φύγει νωρίς το πρωί και αυτό σήμαινε ότι δεν θα μπορούσε να πάει στην εκκλησία. Ο Αλέξανδρος πή¬γε στον Γέροντα για να πάρει την ευλογία του.
Μπαίνει μέσα στο κελί και ο πατήρ Σεραφείμ χω¬ρίς να τον ρωτήσει τίποτα και χωρίς να τον ακούσει του λέει:
- Αλέξανδρε, έξι ημέρες να εργάζεσαι και την έ¬βδομη ημέρα στον Κύριο και Θεό σου.
Ο Αλέξανδρος γύρισε στο σπίτι και είπε στη γυ¬ναίκα του:
-Δεν έδωσε ευλογία ο Γέροντας.
Εκείνη πάλι τον έστειλε στον Γέροντα και είπε να του εξηγήσει καλύτερα ότι το αυτοκίνητο το δί¬νουν μόνο για την Κυριακή. Πήγε ο Αλέξανδρος και πάλι άκουσε από τον Γέροντα τα ίδια λόγια. Όταν γύ¬ρισε σπίτι η γυναίκα άρχισε ξανά να του λέει:
-Πήγαινε πάλι και εξήγησέ του καλύτερα.
Και πάλι πήγε ο Αλέξανδρος στον Γέροντα και προσπάθησε να του εξηγήσει ότι για την άλλη μέρα εκτός από την Κυριακή δεν δίνουν αυτοκίνητο. Αλλά ο πατήρ Σεραφείμ και την τρίτη φορά του είπε:
-Αλέξανδρε, έξι ημέρες να εργάζεσαι και την έ¬βδομη ημέρα στον Κύριο και Θεό σου.
Ο Αλέξανδρος είπε πάλι στην γυναίκα του ότι δεν έχει ευλογία αλλά εκείνη έπεισε τον άνδρα της να πάει.
Όταν γέμισαν το φορτηγό και έπρεπε να πάνε σπίτι ο Αλέξανδρος ανέβηκε πάνω και κάθισε στο σανό. Ο οδηγός ξεκίνησε απότομα, ο Αλέξανδρος δεν μπόρεσε να κρατηθεί, έπεσε κάτω και έσπασε την σπονδυλική στήλη σε τρία σημεία. Η γυναίκα του έ¬τρεξε στον πατέρα Σεραφείμ να του πει για το κακό που έγινε στον άνδρα της. Εκείνος όταν την άκουσε είπε:
-Άκουσα πως έσπασε η σπονδυλική του στήλη. Να προσευχόμαστε στην Παναγία και τον άγιο Σερα¬φείμ. Ο Αλέξανδρος θα γίνει καλά και θα περπατάει στα πόδια του.
Ο Γέροντας είπε να σφίξουν καλά εκείνο το ση¬μείο που έγινε το τραύμα και άρχισε να προσεύχεται για την υγεία του. Μετά από μερικούς μήνες ο Αλέ¬ξανδρος μπορούσε να περπατάει μόνος του έστω και με μπαστουνάκι.
Μια φορά ο Γέροντας του είπε:
-Αλέξανδρε θα είσαι ένας απ' αυτούς που θα πάνε μαζί μου τον τελευταίο δρόμο και θα με οδηγήσεις στην τελευταία μου κατοικία εδώ στη γη.
Όταν ο πατήρ Σεραφείμ εκοιμήθη εν Κυρίω ο Α¬λέξανδρος μαζί με άλλα πνευματικά του παιδιά βρι¬σκόταν στην ταφή του και κατέβασε το σώμα του στον τάφο. Μέχρι το τέλος της ζωής του ο Αλέξαν¬δρος κάθε μέρα πήγαινε στον τάφο του πνευματικού του πατέρα και άναβε καντήλι.
Η σωτηρία του θέλοντος να αυτοκτονήσει
Μια φορά κάποιοι έφεραν στον Γέροντα χίλια ρούβλια. Για εκείνη την εποχή ήταν πάρα πολλά χρή¬ματα. Ο πατήρ Σεραφείμ δεν τα δέχτηκε αλλά είπε να τα δώσουν οπωσδήποτε στον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσουν στο δρόμο προς το σιδηροδρομικό σταθμό. Πρώτος που συνάντησαν στο δρόμο ήταν έ¬νας μεθυσμένος άνδρας. Σ' αυτόν και έδωσαν τα χρή¬ματα αν και δεν ήταν σίγουροι ότι είναι σωστό αυτό που κάνουν. Ο άνθρωπος μόλις τα είδε αμέσως ξεμέ¬θυσε:
-Αχ, αγαπητοί μου, με σώσατε από βέβαιο θάνα¬το!
Όπως τους διηγήθηκε ήταν υπάλληλος ενός κρατικού καταστήματος. Στο κατάστημά του έγινε έλεγ¬χος και βρήκαν ότι υπάρχει έλλειμα χρημάτων, ακριβώς χίλια ρούβλια. Αυτός δεν είχε τόσα λεφτά να πληρώσει και ήταν σίγουρος ότι θα τον βάλουν στη φυλακή. Ήταν απελπισμένος και αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Για να πάρει, όμως, θάρρος ήπιε, γι' αυτό και ήταν μεθυσμένος.

Η μετάνοια του αμαρτωλού
Μια μέρα επισκέπτηκε τον Γέροντα μία γυναίκα:
-Ο γιος μου πίνει, έχει ζωή άμαρτωλή και εμένα με χτυπάει. Όλη την ημέρα κλαίω. Σας παρακαλώ παππούλη κάντε προσευχή γι' αυτόν.
-Να ευχαριστείς τον κύριο γι' αυτά που σου γίνο¬νται.
-Γιατί παππούλη;
-Αν αυτός ο γιος σου δεν έπινε, δεν θα πήγαινες στην εκκλησία και σε μένα δεν θα ερχόσουν. Πήγαι¬νε, να προσεύχεσαι για τον γιο σου - ούτε ένα δάκρυ της μητέρας δεν θα χαθεί. Η προσευχή της μητέρας έχει πολλή δύναμη. Ο γιος σου θα πεθάνει χριστια-νός.
Όλα έγιναν όπως το είπε ο Γέροντας. Ο γιος της αρρώστησε από καρκίνο και πέθανε μέσα σε λίγους μήνες. Αλλά τι μετάνοια έδειξε! Δεν μπορούσε κανείς να τον βλέπει χωρίς δάκρυα. Απ' όλους ζητούσε συγ¬γνώμη και έλεγε:
-Να μετανοήσουμε αγαπητοί μου, φοβερή, πολύ φοβερή είναι η ζωή μας, όλοι μας χανόμαστε.
Πέθανε χαρούμενος, συμφιλιωμένος με τον Θεό. Πριν πεθάνει κάλεσε τον ιερέα, εξομολογήθηκε και κοινώνησε. Η μητέρα του μετά το θάνατο του γιου ό¬λη την ζωή της την αφιέρωσε στη διακονία της Εκ¬κλησίας, εργαζόμενη σε φτωχούς ναούς.
Ο Γέροντας βοηθάει τους ανθρώπους που επισκέπτονται τον τάφο του ζητώντας βοήθεια
Μία γυναίκα, πνευματικό παιδί του πατρός Σερα¬φείμ, έπασχε από μία πολύ σοβαρή ασθένεια. Ήθελε πάρα πολύ να επισκεπτεί τον τάφο του Γέροντα. Μέ¬χρι το ναό όπου βρισκόταν το νεκροταφείο έπρεπε να περπατήσει δύο χιλιόμετρα. Για να κάνει αυτό το δρό¬μο της πήρε σχεδόν όλη την ημέρα. Όταν έφτασε στον τάφο άρχισε να κλαίει, λέγοντας τον πόνο της στον Γέροντα. Μιλούσε μ' αυτόν σαν να ήταν ζωντα¬νός. Όταν ήλθε η ώρα και έπρεπε να γυρίσει σπίτι σκέφτηκε πως μάλλον δεν θα μπορέσει να κάνει ξανά αυτό τον δρόμο. Ξαφνικά είδε έναν γέρο. Την χαιρέ¬τησε και της έδωσε δύο κουλουράκια και δύο μικρά κομμάτια ζάχαρη. Τα έφαγε και επέστρεψε στο σπίτι της χωρίς καμία δυσκολία. Δεν έμεινε ούτε ίχνος από την παλιά ασθένεια...
Μία γυναίκα από μικρό παιδί είχε πολύ δυνατό πόνο στο αριστερό της πόδι. Τον καιρό του πολέμου, όταν ήταν μικρό κορίτσι, τραυματίστηκε σοβαρά - κοντά της εξερράγη μία βόμβα και της έσπασε τα δά¬κτυλα στο πόδι. Εμφανίστηκε η οστεομυελίτιδα. Η αρρώστια αυτή την βασάνιζε επί σαράντα δύο ολό¬κληρα χρόνια. Έκανε πολλές εγχειρίσεις χωρίς κανέ¬να αποτέλεσμα.
Το 1983, στις 22 Μαΐου, όταν η Ορθόδοξη Εκ¬κλησία της Ρωσίας εορτάζει την ανακομιδή των λει¬ψάνων του αγίου Νικολάου αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας, η γυναίκα αυτή προσευχόταν στο ναό του Αγίου Νικολάου μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Ξαφνικά την πλησίασε μία άγνωστη κυρία και της εί¬πε να πάει στην Βίριτσα στον τάφο του πατρός Σερα¬φείμ.
Με πολλή δυσκολία περπάτησε από το σιδηρο¬δρομικό σταθμό μέχρι την εκκλησία της Παναγίας του Καζάν όπου βρίσκεται ο τάφος του Γέροντα. Αλ¬λά μόλις πλησίασε τον τάφο του κατάλαβε πως ο πό¬νος που την βασάνιζε τόσα χρόνια την άφησε. Το βράδυ, πρώτη φορά στη ζωή της, κοιμήθηκε ήρεμα χωρίς να της πονάει τίποτα. Από τότε πηγαίνει τακτι¬κά στην Βίριτσα στον τάφο του Γέροντα και πάντα βρίσκει βοήθεια και παρηγοριά...
Το 1952 μία γυναίκα που ήταν τότε τριάντα δύο χρονών αρρώστησε. Η διάγνωση που έβγαλαν οι για¬τροί ήταν: καρκίνος του εντέρου. Της είπαν ότι γρή¬γορα πρέπει να γίνει η χειρουργική επέμβαση. Πριν γίνει η εγχείριση την έστειλαν σ' ένα σανατόριο, το οποίο βρισκόταν στην Βίριτσα. Εδώ έμαθε για τον πατέρα Σεραφείμ. Με πολλή δυσκολία πήγε μέχρι την εκκλησία της Παναγίας του Καζάν όπου ήταν το νε¬κροταφείο. Γονάτισε μπροστά στον τάφο του Γέροντα και είπε:
-Παππούλη, εσύ ξέρεις το πρόβλημά μου, βλέπεις πως οι δυνάμεις μου με αφήνουν. Βοήθησέ με την α¬μαρτωλή να γίνω καλά.
Έμεινε στον τάφο μέχρι αργά το βράδυ. Όταν σηκώθηκε για να φύγει κατάλαβε πως αισθάνεται κα¬λύτερα. Όλο τον καιρό που ήταν στο σανατόριο πή¬γαινε κάθε μέρα στον τάφο του Γέροντα. Όταν γύρισε σπίτι κατάλαβε πως ο πόνος έφυγε. Σε ένα χρόνο δεν έμεινε ούτε ίχνος από την παλιά ασθένεια.
Ο ΝΕΟΦΑΝΗΣ ΑΓΙΟΣ
ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΗΣ ΒΙΡΙΤΣΑ
ΒΙΟΣ - ΘΑΥΜΑΤΑ - ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
http://www.impantokratoros.gr

[fotis]

Θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνα μέρος 1ο.



Θαύματα

1. Βρισκόμαστε στίς αρχές του 17ου αιώνα. Τρομερή ανομβρία κτύπησε και του Ιόνιου Πελάγους τα νησιά. Ιδιαίτερα τη νήσο Κέρκυρα. Η δύναμη που κρατούσε κι εξουσίαζε τα νησιά με τους πολέμους που διεξήγαγε εδώ κι εκεί, δεν εύρισκε καιρό να σκεφθεί τους δουλοπάροικους της. Ο λαός πεινά. Υποφέρει. Ό,τι βρίσκει τα τρώγει. Έλειψαν και του βουνού τα λίγα χορταράκια. Στούς δρόμους και τα σπίτια μια παραπονιάρικη φωνή ακουόταν συνεχώς: «Πεινούμε...»

Πεινούσαν τα παιδιά. Πεινούσαν οι νέοι. Πεινούσαν κι οι γέροι. Όλοι πεινούσαν. Κι αυτών των πλουσίων τα κελλάρια άρχισαν να αδειάζουν. Πλησίαζε και το Πάσχα, η Λαμπρή. Πώς θα περνούσε ο κόσμος τέτοιες μέρες χωρίς ψωμί;

Στις δύσκολες αυτές ώρες όλοι θυμούνται τον Θεό. «Η παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα»1 φωνάζει κι ο λόγος του Θεού. Στήν εκκλησία που φυλάγεται το λείψανο του αγίου,

1.Ησαΐα, ν', 5.

ο λαός αγρυπνεί και παρακαλεί. Κλαίνε τα παιδιά. Σπαράζει η καρδιά των μητέρων. Οι ιερείς ψέλνουν την παράκληση του αγίου. Κι η απάντηση έρχεται τάχιστα.

Το Μέγα Σάββατο τρία πλοία φορτωμένα με σιτάρι πλέουν προς την Ιταλία. Όταν περνούσαν την Κέρκυρα, οι ναύτες βλέπουν ξαφνικά και των τριών πλοίων την πλώρη να στρέφεται πλάγια και προς τον βοριά, όπου ήταν η νήσος. Ο αέρας αλλάζει κατεύθυνση και τα βοηθά. Ένας γέροντας ρασοφόρος προχωρεί μπροστά, λες και τους δείχνει τον δρόμο. Και μια φωνή δυνατή ακούεται και επαναλαμβάνεται πολλές φορές.

- Προς την Κέρκυρα. Πεινούν εκεί οι άνθρωποι. Θα πληρωθείτε. Θα πληρωθείτε. Προς την Κέρκυρα.
Τα ιστιοφόρα, γλάροι πετούμενοι προχωρούν. Σε λίγο νάτα στο λιμάνι. Τα έφερε ο άγιος. Ρίχνουν τις άγκυρες και καλούν τον κόσμο να τρέξει να πάρει αυτά που ποθούσε κι είχε τόση ανάγκη. Να πάρει αυτό που στηρίζει την καρδιά του ανθρώπου. Να πάρουν το σιτάρι για να φτιάξουν το ψωμί.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και να. Το λιμάνι γέμισε από κόσμο. Τα σακκιά με τον ξανθό θησαυρό σέρνονται στην ακρογιαλιά και διαμοιράζονται. Οι καρδιές πανηγυρίζουν. Τα δάκρυα του πόνου μεταβάλλονται με μιας σε δάκρυα χαράς. Δοξολογίας και χαράς, μα κι ευγνωμοσύνης στον Μεγάλο Πατέρα, τον Πανάγαθο Θεό και τον προστάτη κι ακοίμητο φρουρό άγιο.

Η Ενετική Κυβέρνηση με θέσπισμά της ώρισε κάθε Μ. Σάββατο να γίνεται λιτάνευση του ιερού Σκηνώματος του αγίου, για να θυμάται πάντα ο λαός το μεγάλο αυτό θαύμα της σωτηρίας του από την πείνα.

2. Γύρω στα 1629-30 καινούργια δοκιμασία έπληξε το ευλογημένο νησί της Κέρκυρας. Αρρώστια μεταδοτική και θανατηφόρα, το κτύπησε αυτή τη φορά χωρίς διάκριση και έλεος. Ήταν πανώλης (πανούκλα). Άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, πλούσιοι και πτωχοί προσβάλλονται καθημερινά από την επάρατη νόσο και πεθαίνουν τόσο στην πόλη, όσο και στην ύπαιθρο, τα χωριά. Η διοίκηση του νησιού με τα πρώτα κρούσματα σπεύδει να ψηφίσει και να διαθέσει ένα τεράστιο ποσό, για να περιορίσει την εξάπλωση της αρρώστιας. Άδικα όμως αγωνίζεται. Σε λίγο καιρό η ωραία Κέρκυρα πάει να ερημώσει. Τα καταστήματα τόσο στην πόλη, όσο και στα μεγάλα κέντρα έχουν κλείσει. Η αγορά νεκρώθηκε. Οι δρόμοι έχουν αδειάσει. Μονάχα μερικά αλογοσυρόμενα κάρα κινούνται κάπου-κάπου φορτωμένα με πτώματα για να μεταφέρουν το μακάβριο φορτίο τους έξω από την πόλη για ταφή σε ομαδικούς τάφους. Εικόνα τραγική παρουσιάζει στ' αλήθεια ολόκληρο το νησί. Εδώ που άλλοτε έσφυζε η ζωή κι αντηχούσαν τραγούδια χαράς και γέλια, τώρα ακούονται μονάχα κλάματα. Κλάματα από ανθρώπους που λειώνουν από τον πόνο ανάμικτα με κλάματα κουκουβάγιας και κρωγμούς κοράκων.

Κάποια μέρα στη συμφορά αυτή την κοσμογονική ο πιστός και πονεμένος λαός παρά τις συστάσεις των ιατρών να αποφεύγει τον συνωστισμό, τολμά και σπεύδει να κατακλύσει τον ιερό ναό του αγίου και με συντριβή ψυχής και δάκρυα καυτά να εκζητήσει τη μεσιτεία του.

— Άγιε, λυπήσου μας, κραυγάζουν μικροί και μεγάλοι. Άγιε, σώσε μας.

Κι η σωτηρία δεν αργεί. Προσφέρεται γρήγορα και πλούσια.

Ο ιστορικός της Κέρκυρας Ανδρέας Μάρμορας που ζούσε Τότε, μας λέγει, πώς η τρομερή επιδημία, παρά την έλλειψη σχετικών φαρμάκων, σε λίγο περιορίστηκε στο ελάχιστο και μέχρι την Κυριακή των Βαΐων σταμάτησε τελείως. Όλες τις νύκτες κατά τις οποίες η πόλη δοκιμαζόταν από την αρρώστια, πάνω από το ναό του αγίου φαινόταν κάτι σαν φως μιας υπερκόσμιας κανδήλας. Ήταν το σημάδι πώς ο άγιος αγρυπνούσε και φρουρούσε τον λαό του. Έτσι το εξήγησαν οι πιστοί. Το φως το έβλεπαν συνέχεια οι νυχτερινοί σκοποί των φρουρίων.

Η τρομερή αυτή επιδημία, η πανώλης, παρουσιάστηκε και δεύτερη φορά στην Κέρκυρα μετά από σαράντα περίπου χρόνια, το 1673. Και τούτη τη φορά η αρρώστια ξαπλώθηκε γρήγορα σε πόλεις και χωριά. Τα κρούσματα υπήρξαν πάμπολλα. Το δρεπάνι του θανάτου θέριζε κι αυτή τη φορά καθημερινά ένα μεγάλο αριθμό από τους κατοίκους.
Στις παρακλήσεις του λαού του ο θαυματουργός άγιος έσπευσε να ανεβάσει και πάλι στον θρόνο της θείας Μεγαλωσύνης, τη συντριβή και τα δάκρυα του πιστού λαού μαζί με τα δικά του και να εκζητήσει και να λάβει τάχιστα το ουράνιο έλεος και τη σωτηρία του. Τα λόγια του Πνεύματος του Θεού «επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεώς σου και εξελούμαί σε και δοξάσεις με» (ψαλμ. μθ', 15) βρήκαν και στην περίπτωση αυτή πλήρη την εφαρμογή τους. Στις ικεσίες του θείου ιεράρχη και του μετανοημένου λαού η απάντηση δεν άργησε να δοθεί. Τα κρούσματα μέρα με τη μέρα ελαττώθηκαν στο ελάχιστο και τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη σταμάτησαν απότομα. Κι αυτή τη φορά στην κορυφή του καμπαναριού για τρεις νύχτες έβλεπαν οι πιστοί ένα σταθερό φως, και μέσα σ' αυτό το υπερκόσμιο φως, τον θαυματουργό άγιο να αιωρείται και μ' ένα Σταυρό στο χέρι να καταδιώκει ένα κατάμαυρο φάντασμα, την αρρώστια, που προσπαθούσε να αποφύγει τον άγιο και να σωθεί.

Η ευγνωμοσύνη κι οι ευχαριστίες του πιστού λαού υπήρξαν και πάλι μεγάλες. Με θέσπισμα της Ενετικής διοικήσεως καθιερώθηκε από τότε κάθε πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου να γίνεται πανηγυρική και παλλαϊκή λιτάνευση του ιερού Σκηνώματος, για να θυμάται ο λαός κι ιδιαίτερα η νέα γενεά τον αληθινό και άγρυπνο προστάτη και Σωτήρα της.

Άπειρα είναι τα θαύματα του αγίου, όπως είπαμε. Θαύματα μικρά και μεγάλα. Θαύματα που αναφέρονται στη θεραπεία κάποιας ανίατης αρρώστιας, αλλά και θαύματα που αναφέρονται στη βοήθεια και σωτηρία ολόκληρης πόλεως και λαού. Ένα τέτοιο θαύμα είναι και το παρακάτω, που αξίζει πολύ να το προσέξουμε όλοι μας. Ιδιαίτερα οι άρχοντες κι οι αρχόμενοι της μαρτυρικής αυτής νήσου, που φέρει το τιμητικό προσωνύμιο «Νήσος των Αγίων».

Ύστερα από την πτώση της βασιλίδος των πόλεων η τούρκικη βουλιμία προχωρεί και ένα - ένα κατακτά όλα τα τμήματα της Βυζαντινής μας αυτοκρατορίας. Χρόνια δύσκολα για τον Ελληνισμό. Χρόνια δραματικά. Χρόνια για τα οποία ο λαός τραγουδώντας τα θα λέει: «Όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»...

3. Το 1715 ο καπουδάν Χοντζά πασάς, αφού κατέκτησε την Πελοπόννησο κατά διαταγή του σουλτάνου προχωρεί για να καταλάβει και τα Επτάνησα. Και πρώτα - πρώτα βαδίζει προς την Κέρκυρα, που τόσο αυτή, όσο και τα άλλα νησιά βρισκόντουσαν κάτω από την Ενετική κυριαρχία.

Ένα πρωί της 24ης Ιουνίου 1716 η τουρκική στρατιά με επίκεφαλής τον σκληρό στρατηγό της επέδραμε και πολιόρκησε την πόλη κι απ' την ξηρά κι από τη θάλασσα. Επί πενήντα μέρες το αίμα χυνόταν ποτάμι κι από τις δύο μεριές. Οι υπερασπιστές Έλληνες και Βενετσιάνοι αγωνιζόντουσαν απεγνωσμένα για να σώσουν την πόλη. Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον ιερό ναό του αγίου μαζί με τους γέρους κι όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα προσεύχονται στα γόνατα και με στεναγμούς λαλητούς εκζητούν του προστάτη αγίου τη μεσιτεία. Σάν πέρασαν οι πενήντα μέρες οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να κτυπήσουν με πιο πολλή μανία την πόλη. Κερκόπορτα ζητούν κι εδώ οι εχθροί για να τελειώσουν μια ώρα γρηγορώτερα το έργο τους. Απ' την Κερκόπορτα δεν μπήκαν κι οι προγονοί τους και κατέκτησαν τη Βασιλεύουσα; Γι' αυτό και προβάλλουν δελεαστικές υποσχέσεις, για να πετύχουν κάποια προδοσία.

Το επόμενο πρωινό ένας Αγαρηνός με τηλεβόα κάνει προτάσεις στους μαχητές να παραδοθούν, αν θέλουν να σωθούν. Την ίδια ώρα όμως αραδιάζει κι ένα σωρό απειλές στην περίπτωση, που οι υπερασπιστές δεν θα δεχόντουσαν τη γενναιόδωρη πρόταση του.
Περνούν οι ώρες. Η αγωνία κι ο φόβος συνέχει τις ψυχές. Οι Αγαρηνοί ετοιμάζονται για το τελειωτικό κτύπημα, όπως λένε. Μα κι οι υπερασπιστές εμψυχωμένοι από τις προσευχές τόσο των ίδιων, όσο και των ιδικών τους μένουν αλύγιστοι κι ακλόνητοι στις θέσεις τους. Η πρώτη επίθεση αποκρούεται με πολλά τα θύματα κι από τις δύο μεριές. Η πόλη της Κέρκυρας περνά τρομερά δύσκολες στιγμές. Η θλίψη, όμως, των στιγμών εκείνων «υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ. ε', 3-5). Η ελπίδα στον Θεό ουδέποτε στ' αλήθεια ντροπιάζει ή διαψεύδει αυτόν που την έχει. Κι ο λαός ελπίζει και προσεύχεται. Προσεύχεται και πιστεύει πώς ο ακοίμητος φρουρός και προστάτης άγιος του, δεν θά τον εγκαταλείψει.

Στόν ιερό ναό οι προσευχές του άμαχου πληθυσμού συνεχίζονται θερμές κι αδιάκοπες.

-Άγιε Σπυρίδων, πατέρα μας. Λυπήσου μας. Λυπήσου τα παιδιά μας, τους γέροντες μας, τις γυναίκες μας... Λυπήσου τις εκκλησιές μας...
Με τέτοιες κι άλλες παρόμοιες επικλήσεις περνά η νύχτα.
Ξημέρωσε η 10η Αυγούστου. Κάτι ασυνήθιστο για την εποχή παρατηρείται την ήμερα αυτή από το πρωί. Ο ουρανός είναι σκεπασμένος με μαύρα πυκνά σύννεφα. Από στιγμή σε στιγμή ετοιμάζεται να ξεσπάσει τρομερή καταιγίδα. Και να! Πολύ πριν από το μεσημέρι μια βροχή, καταρρακτώδης, βροχή κατακλυσμιαία αρχίζει να πέφτει στη γη. Μοναδική η περίπτωση. Νύχτωσε κι ακόμη έβρεχε. Σάν αποτέλεσμα της κακοκαιρίας αυτής καμιά επιθετική προσπάθεια δεν αναλήφθηκε εκείνη την ήμερα. Η νύχτα περνά ήσυχα. Περί τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου συνέβη κάτι το εκπληκτικό, το αναπάντεχο. Μια Ελληνική περίπολος που έκαμνε αναγνωριστικές επιχειρήσεις, για να εξακριβώσει από που οι εχθροί θα επιτίθεντο, βρήκε τα χαρακώματα των Τούρκων γεμάτα νερό από τη βροχή και πολλούς Τούρκους στρατιώτες πνιγμένους μέσα σ' αυτά. Νεκρική σιγή βασίλευε παντού. Στό μεταξύ ξημέρωσε για καλά. Οι χρυσές ακτίνες του ήλιου πέφτουν στη γη και χαιρετούν την άγρυπνη πόλη. Οι τηλεβόες σιγούν. Οι εχθροί δεν φαίνονται. Μήπως κοιμούνται; Τι να συμβαίνει άραγε;

Μα δεν το είπαμε; Η ελπίδα στον Θεό «ου καταισχύνει». Δεν ντρο πιάζει ποτές εκείνο που την έχει. Και να!

Όλη τη νύχτα ο θαυματουργός εκείνος υπερασπιστής της νήσου, ο άγιος Σπυρίδωνας της Κύπρου με ουράνια στρατιά συνοδεία κτύπησε άγρια τους Αγαρηνούς, και τους διέλυσε και τους διεσκόρπισε. Αυτά ομολογούσαν οι ίδιοι οι Αγαρηνοί το πρωί που έφευγαν «χωρίς διώκον τος». Σωρεία τα πτώματα στην παραλία. Τα απομεινάρια της τούρκικης στρατιάς μαζεμένα στα λίγα πλοία που απέμειναν, φεύγουνε ντροπιασμένα για την Κωνσταντινούπολη. Αληθινά! «Τον ελπίζοντα επί Κύριον έλεος κυκλώσει». Και «αυτή εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών». (Α' Ίωάν. ε', 4). Δηλαδή αυτή είναι η δύναμη που νίκησε τον κόσμο, η πίστη μας.

Η Κέρκυρα πανηγυρίζει. Ο πιστός λαός, μαζεμένος στην εκκλησία του αγίου, δοξολογεί τον Θεό και ψάλλει με δυνατή φωνή:

-Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ... δόξα τω ενεργούντι δια σου... Ναι! δόξα στον Παντοδύναμο Χριστό, που σε δόξασε. Δόξα και σε σένα άγιε, που με τη χάρη Του ενεργείς τα τόσα θαύματα σου.

Τί ευλογία Θεού θα ήταν, αν και οι κάτοικοι της ευλογημένης αυτής νήσου, της μαρτυρικής Κύπρου μας, θυμόντουσαν κάπου - κάπου τις ρίζες τους και ζητούσαν, ναι! και ζητούσαμε όλοι από τις μυριάδες των αγίων μας τις πρεσβείες τους για την ευτυχία και την ελευθερία μας! Τις ζητήσαμε τελευταία το 1955-59 και μας τις πρόσφεραν. Κι η δράκα των πιστών παιδιών μας νίκησε κι εξευτέλισε μια αυτοκρατορία. Σωρεία τα θαύματα που έγιναν τότε. Θαύματα μεγάλα, αφάνταστα, τρανταχτά. Γιατί δεν τις ζητούμε και τώρα; Γιατί δεν μεταβάλλουμε το νησί μας από ένα χώρο αμαρτίας και διαφθοράς σε ένα στρατόπεδο προσευχής; Αλήθεια! Γιατί; Γιατί;

Η ανέλπιστη σωτηρία της νήσου από την εκστρατεία των Τούρκων ανάγκασε κι αυτή την αριστοκρατία των Ενετών, να αναγνωρίσει ως ελευθερωτή της Κέρκυρας τον άγιο Σπυρίδωνα. Και ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης να προσφέρει στον ναό μια ασημένια πολύφωτη κανδήλα, και να ψηφίσει ώστε το λάδι που θα χρειαζόταν κάθε χρόνο για το άναμμα της κανδήλας αυτής, να προσφέρεται από το Δημόσιο. Με ψήφισμα της πάλι η Ενετική διοίκηση καθιέρωσε την 11 Αυγούστου, σαν ημέρα εορτής του αγίου και λιτανεύσεως του ιερού Σκηνώματός Του.

Το θαύμα αυτό της σωτηρίας της νήσου, ακολούθησε κι άλλο θαύμα πολύ μεγάλο κι εξαιρετικό, αλλά και φοβερό στην όλη του εμφάνιση και παρουσία.

4. Ο αρχιναύαρχος του Ενετικού στόλου και διοικητής της νήσου Κερκύρας, Ανδρέας Πιζάνης, θέλοντας κατά ένα τρόπο πιο φανερό και πιο θεαματικό να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του στον άγιο για τη σωτηρία, αποφάσισε να στήσει στον ναό ένα θυσιαστήριο ακόμη. Ένα θυσιαστήριο για να γίνεται επάνω σ' αυτό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά το Λατινικό δόγμα. Το θυσιαστήριο, αλτάριο κατά τους Λατίνους, θα κτιζόταν δίπλα στην Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων κι εκεί θα γινόταν από Λατίνο ιερέα η θεία Λειτουργία. Στή σκέψη του αυτή πολύ ενισχύθηκε ο Ενετός διοικητής και από ένα θεολόγο Λατίνο σύμβουλο του, κάποιο Φραγκίσκο Φραγγιπάνη. Ο τελευταίος θεώρησε την ευκαιρία μοναδική για να τοποθετήσει στο ναό του αγίου αλτάριο, δηλαδή αγία Τράπεζα φράγκικη και να τελείται μέσα στον ορθόδοξο ναό του αγίου η θεία Λειτουργία με άζυμα, κατά το δικό τους το δόγμα. Μετά τη γνωμοδότηση, που πήρε από τον σύμβουλο του ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης, κάλεσε τους ιερείς του Ναού και τους ανακοίνωσε τον σκοπό του και ζήτησε κατά κάποιο τρόπο από αυτούς και τη συγκατάθεση τους. Εκείνοι, όπως ήτο φυσικό, αρνήθηκαν κι υπέδειξαν, πώς αυτό θα ήταν μια καινοτομία ασύγγνωστη και επιζήμια και γι' αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Στην άρνηση των ιερέων να συγκατατεθούν στην τοποθέτηση του αλταρίου, ο διοικητής τους απείλησε κι αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του σχεδίου του χωρίς την άδεια τους. Οι ιερείς στην επιμονή του κατέφυγαν με δάκρυα στον άγιο τους και ζήτησαν με θερμή προσευχή, τη βοήθεια και την προστασία του. Ο διοικητής με το δικαιωμα που του έδινε η εξουσία, προσπάθησε ανεμπόδιστα να προχωρήσει στην εκτέλεση της παράνομης επιθυμίας του. Αλλά και ο άγιος, για να προλάβει μια τέτοια απαράδεκτη πράξη, παρουσιάστηκε δύο κατά συνέχεια νύκτες στον ύπνο του με το ένδυμα ορθόδοξου μονάχου και του συνέστησε να παραιτηθεί από την απόφαση του, διαφορετικά θα το μετάνοιωνε πολύ πικρά. Τρομαγμένος ο διοικητής κάλεσε τον σύμβουλο του και του φανέρωσε και τις δύο φορές την απειλή του αγίου. Ο θεολόγος σύμβουλος γέλασε και τις δύο φορές κι υπέδειξε πώς δεν έπρεπε αυτός ένας μορφωμένος άρχοντας να βασισθεί στα όνειρα, που είναι έργο, όπως του είπε, του διαβόλου και που σκοπό έχουν να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν ένα καλό και θεάρεστο έργο.

Τα λόγια του συμβούλου διασκέδασαν τον φόβο του διοικητού, ο οποίος μάλιστα την επομένη ήμερα 11 Νοεμβρίου 1718 ακολουθούμενος από τη συνοδεία του πρωί-πρωί ξεκίνησε για την εκκλησία του αγίου για να προσκυνήσει τάχατες το λείψανο και να ανάψει το καντήλι του. Ουσιαστικά όμως πήγε εκεί για να καταμετρήσει το μέρος που θα κτιζόταν το αλτάριο και να καθορίσει και τις διαστάσεις του, μήκος, πλάτος και ύψος.

Εκεί στον ναό για μια ακόμη φορά αγωνίστηκαν οι ιερείς με κάθε τρόπο, να τον αποτρέψουν από του να εκτελέσει το σχέδιο του. Άδικα, όμως. Ο άρχοντας, όχι μόνο δεν μεταπείσθηκε, αλλά και με σκληρό και βάναυσο τρόπο τους απείλησε πώς, αν του ξαναμιλούσαν γι' αυτό το θέμα, θα τους έστελλε φυλακή στη Βενετία.

Έφυγε ο διοικητής με τη συνοδεία του, με την απόφαση την επομένη το πρωί, δηλαδή στις 12 του Νοέμβρη, οι άνθρωποι του να ερχόντουσαν να. αρχίσουν το έργο. Οι ιερείς κι ένας αριθμός πιστών έμειναν εκεί, συνεχίζοντας με δάκρυα τις παρακλήσεις τους μπροστά στην ανοικτή λάρνακα, που περιείχε το σεπτό λείψανο.

Πέρασε η μέρα. Νύχτωσε. Κοντά στα μεσάνυχτα, όπως μας διηγείται ο υπέροχος χρονικογράφος Αθανάσιος ο Πάριος, στο βιβλίο του «ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ», βροντές και κεραυνοί συνταράζουν την πόλη. Ο σκοπός, που βρισκόταν στην είσοδο του φρουρίου κοντά στην πυριτιδαποθήκη βλέπει κάποιο μοναχό να προχωρεί μ' ένα δαυλό αναμμένο στο χέρι και να μπαίνει στο Φρούριο. Πρόφτασε και του φώναξε:

-Ποιός είσαι; Πού πάς; Μια φωνή του απήντησε. - Είμαι ο Σπυρίδων.

Την ίδια ώρα τρείς φλόγες βγήκαν από το καμπαναριό της εκκλησίας ενώ ένα χέρι άρπαξε τον σκοπό και τον πέταξε στην άλλη μεριά του κάστρου. Ο σκοπός έπεσε όρθιος χωρίς να πάθει τίποτα. Ταυτόχρονα μια δυνατή, εκκωφαντική έκρηξη ακούστηκε. Και το φρούριο τινάχτηκε στον αέρα με όλα τα γύρω σπίτια. Η καταστροφή υπήρξε τρομερή. Χίλια περίπου πρόσωπα σκοτώθηκαν. Ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης βρέθηκε νεκρός με τον τράχηλο ανάμεσα σε δύο δοκάρια. Και ο θεολόγος σύμβουλος του, νεκρός έξω από το τειχόκαστρο μέσα σε ένα χαντάκι, στο οποίο έτρεχαν τα ακάθαρτα νερά των αποχωρητηρίων της πόλεως. Το ασημένιο πολύφωτο κανδήλι, που έκανε δώρο ο άρχοντας στην εκκλησία του αγίου, κατέπεσε με αποτέλεσμα να καταστραφεί η βάση του. Το κανδήλι κρεμάστηκε πάλι στο ίδιο μέρος, όπου βρέθηκε πεσμένο. Έτσι με αλάλητη φωνή μαρτυρεί ως σήμερα τη συμφορά, που έγινε. Και στη Βενετία, εκεί μακρυά στη Βενετία, την ίδια στιγμή έπεσε κεραυνός στο μέγαρο του Ανδρέα Πιζάνη, τρύπησε τον τοίχο κι έκαψε το πορτραίτο του άρχοντα. Την εικόνα του. Μόνο την εικόνα του.

Ή τιμωρία παραδειγματική. Και το δίδαγμα από το περιστατικό μοναδικό. Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να συγχέεται με τον παπισμό. Η Ορθοδοξία είναι φως, αλήθεια, ζωή. Ο παπισμός σκοτάδι, αίρεση, πλάνη.

Την άλλη μέρα, μετά από αυτά που συνέβησαν, ο Λατίνος επίσκοπος διέταξε να σηκώσουν τα υλικά, που μετέφεραν από μπροστά στην εκκλησία και να ματαιώσουν το έργο που σκέφθηκαν να εκτελέσουν. Την ίδια μέρα ο λαός της Κέρκυρας, μαζεμένος στον ιερό ναό του αγίου ψάλλει με αγαλλίαση και χαρά στον ακοίμητο προστάτη της νήσου:

Ως των Ορθοδόξων υπέρμαχον, και των κακοδόξων αντίπαλον, Παμμακάριστε Σπυρίδων, ευφημούμεν oι πιστοί και υμνούμέν σε, και δυσωπούμέν σε, φυλάττειν τον λαόν και την πάλιν σου, πάσης κακοδοξίας και επιδρομής βαρβάρων απρόσβλητον...

Θα ήταν αληθινή ευλογία από τον Θεό, αν οι λέξεις αυτές τούτου του ύμνου γίνονταν για τον κάθε κάτοικο αυτής της νήσου μήνυμα προσευχής και καθημερινό βίωμα. Μήνυμα προσευχής... Η επανάληψη κάποιων αληθειών, μπορεί να είναι μερικές φορές κουραστική κι ανιαρή. Οπωσδήποτε, όμως, ωφέλιμη.

Στήν προς Φιλιππησίους επιστολή του, κεφάλαιο γ' και στίχος 1 ο θείος Παύλος χρησιμοποεί την επανάληψη λέγοντας: «Το λοιπόν, αδελφοί μου, χαίρετε εν Κυρίω' τα αυτά γράφειν υμίν εμοί μεν ουκ οκνηρόν, υμίν δε ασφαλές». Δηλαδή, αδελφοί μου, η προτροπή, που υπολείπεται να σας κάμω, είναι τούτη. Χαίρετε πάντα τη χαρά, που φέρνει στον καθένα η στενή σχέση και επικοινωνία με τον Κύριο. Σάς το είπα και προηγουμένως. Το να σας το ειπώ και πάλι γράφοντας σας τα ίδια, σε μένα τούτο δεν προκαλεί ενόχληση' ούτε και βαριέμαι να το κάμω. Σε σας, όμως, τούτο είναι ασφάλεια.

Γράψαμε πιο πάνω πόσο μεγάλη τιμή είναι για την Κύπρο μας να έχει κοντά στον Κύριο ένα τέτοιο πρεσβευτή σαν τον άγιο Σπυρίδωνα. Γεννάται, όμως, το ερώτημα:

Συνειδητοποιούμε όλοι οι χριστιανοί αυτή την τιμή; Φροντίζουμε με έργα και την όλη ζωή μας να δείχνουμε τον σεβασμό και την εκτίμηση μας στον μεγάλο άγιο μας και προστάτη μας; Γιορτάζουμε καθώς πρέπει τη μνήμη του; Κι ακόμη φροντίζουμε στις ποικίλες μας περιστάσεις και δυσκολίες να προστρέξουμε με πίστη φλογερή στον Κύριο και να εκζητούμε δια των πρεσβειών των Αγίων της Κύπρου μας κι ιδιαίτερα δια των πρεσβειών του αγίου Σπυρίδωνος το έλεος του Κυρίου; Η πραγματικότητα δυστυχώς, όπως τη ζούμε, μας διαψεύδει. Κι όμως είναι καιρός να συνέλθουμε. Άς είναι και τη δωδέκατη παρά... είναι ανάγκη να συνέλθουμε και να καταφύγουμε στον «δυνάμενον σώζειν» και με καρδία «συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» να ζητήσουμε τη βοήθεια του. Και θα μας ακούσει ο Κύριος. Ναι! Θα μας ακούσει.

Γιατί, όπως ψάλλει κι ο θεοφώτιστος ψαλμωδός, ο Κύριος είναι πάντα κοντά σ' εκείνους που τον επικαλούνται. «Εγγύς Κύριος πάσι τοις επικαλουμένοις αυτόν, πάσι τοις επικαλουμένοις αυτόν εν αλήθεια. Θέλημα των φοβούμενων αυτών ποιήσει κοίτης δεήσεως αυτών εισακούσεται και σώσει αυτούς» (Ψαλμ. ρμδ', 18-19). Ακούει ο Κύριος εκείνους που τον επικαλούνται με ειλικρίνεια και αγνά ελατήρια. Τους ακούει και τους προσφέρει αυτό που του ζητούν. Κι εμάς θα μας ακούσει και θα μας δώσει αυτό που θα του ζητήσουμε: Τη λύτρωση από τα δεινά, την ποθητή ελευθερία. «Πιστός ο Θεός, ός ουκ εάσει ημάς πειρασθήναι υπέρ ο δυνάμεθα, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι ημάς υπενεγκείν» (Α' Κορ. ι', 13). Είναι άξιος κάθε εμπιστοσύνης ο Θεός. Και, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του, δεν θα μας αφήσει να δοκι μασθούμε παραπάνω από ό,τι αντέχουμε. Κάτι περισσότερο. Μαζί με τη δοκιμασία θα φέρει και το τέλος της, καθώς και τη δύναμη να την αντέξουμε. Αλλά και κάτι άλλο, που πρέπει πάντα να το θυμόμαστε. Ο ίδιος ο Κύριος μας βεβαιώνει πώς πάντα ακούει τις προσευχές των πιστών παιδιών του. «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν» μας λέγει. «Ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ. ζ', 7).

Είναι καιρός το νησί μας, «η Νήσος των Αγίων» να ξαναγίνει ένα στρατόπεδο προσευχής, αν θέλουμε να ιδούμε καλύτερες μέρες. Είναι καιρός να σταματήσει από όλους η ανόητη συνήθεια, που δέρνει τα τελευταία χρόνια τούτο τον μαρτυρικό τόπο• «των οικιών ημών εμπιπραμένων» εμείς να μην έχουμε άλλη έγνοια παρά μόνον τα καρναβάλια και τις δισκοθήκες!

Είναι καιρός πια να συνέλθουμε. Είναι καιρός να ανανήψουμε. Είναι καιρός όσοι ποθούμε να ιδούμε καλύτερες μέρες να φροντίσουμε να παραδειγματισθούμε από τη ζωή των άλλων, σε παρόμοιες σαν και τη δική μας περιστάσεις. Αυτό που έγινε στην Κέρκυρα το 1940-41 είναι όχι απλώς ενδεικτικό, αλλά αποδεικτικό της αξίας της μετανοίας και επιστροφής στον Χριστό. Αναφέρουμε το παράδειγμα αυτό, όχι γιατί είναι μοναδικό, άλλα μια και μιλούμε για το καύχημα της Ορθοδοξίας, τον άγιο Σπυρίδωνα και το ευλογημένο νησί που κατέχει το άγιο Σκήνωμά του, το βρίσκουμε επίκαιρο.

Όταν στις 28 του Οκτώβρη του 1940 μας κτύπησαν οι Ιταλοί, οι Κερκυραίοι έβαλαν τελεία και παύλα, όπως λέμε στην προηγούμενη ζωή τους. Με συντριβή ψυχής στράφηκαν προς την Εκκλησία και με βαθιά πίστη άρχισαν να επιζητούν από τον Προστάτη τους τον άγιο Σπυρίδωνα, τις ικεσίες και τη βοήθεια του για τη σωτηρία της Ελλάδος μας, και ιδιαίτερα της νήσου των. Το αποτέλεσμα της αλλαγής της ζωής τους, έφερε το ποθούμενο. Μολονότι τρείς μέρες μετά την επίθεση ενάντια στην Ελλάδα μας η Κέρκυρα δεχόταν την πρώτη και επί ένα έτος τις καθημερινές αεροπορικές επιθέσεις των Ιταλών αεροπόρων, εν τούτοις οι ζημιές υπήρξαν ελάχιστες.

Κατά τις επιδρομές αυτές που δεν σταμάτησαν ούτε και τα Χριστούγεννα συνέβαινε κάτι το πολύ περίεργο. Άν και τα Ιταλικά αεροπλάνα πετούσαν συνήθως πολύ χαμηλά, μια και η Κέρκυρα δεν διέθετε αντιαεροπορική άμυνα, εν τούτοις οι βόμβες τους κατά κανόνα δεν έπεφταν μέσα στην πόλη, αλλά μακρυά στη θάλασσα. Λες και κάποιο χέρι τις έσπρωχνε εκεί. Κι όταν κάποτε σ' ένα βομβαρδισμό μια βόμβα έπεσε στόν γυναικωνίτη της εκκλησίας του αγίου, που ας σημειωθεί ήταν γεμάτη από γυναικόπαιδα, η βόμβα δεν εξερράγη. Ο πυροδοτικός της μηχανισμός δεν λειτούργησε. Ο άγιος δεν το επέτρεψε. Ποιος μπορεί σ' αυτή, μα και σ' άλλη παρόμοια περίπτωση να σιωπήσει και να μην αναφωνήσει: «Δοξασμένον το Πανάγιον Όνομα σου εις τους αιώνας, γλυκύτατε Ιησού».

Πολύ χαρακτηριστικό είναι το του Παροιμιαστού. Και αξίζει να το ενθυμούμαστε πάντοτε. «Εγώ τους εμέ φιλούντας αγαπώ. οι δε εμέ ζητούντες ευρήσουσι χάριν». Όσους με αγαπούν, δηλαδή, εγώ τους αγαπώ. Κι όσοι με ζητούν θα βρουν μεγάλη χάρη και ευλογία. Καιρός να το καταλάβουμε. Καιρός ακόμη να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, ότι αληθινή ευτυχία και χαρά, χαρά ατομική και εθνική, μόνον κοντά στον Χριστό μπορεί να υπάρξει.
Οι κάτοικοι της Κέρκυρας σε κάθε δυσκολία δεν παραλείπουν από του να καταφεύγουν στον άγιο και να εκζητούν με πίστη φλογερή τη μεσιτεία του. Σ' αυτή τους τη ζηλευτή συνήθεια ας τους μιμηθούμε κι εμείς. Μεγάλο θα είναι το κέρδος μας. Το μαρτυρεί η πίστη μας. Το βεβαιώνει η ιστορία του αγίου.

Άπειρα είναι τα θαύματα του. Γι' αυτό και δεκάδες πολλές τα χρυσά κανδήλια, δώρα ευλαβών ψυχών που κρέμονται πάνω και γύρω από τη λάρνακα, που φιλοξενεί το άγιο λείψανο Του. Όλα αυτά δείχνουν και μαρτυρούν τη βαθιά εκτίμηση κι ευλάβεια στο πρόσωπο του αγίου μας από μέρους των ευεργετηθέντων. Ογδόντα ναοί στην Ελλάδα μας διακηρύττουν τον σεβασμό του φιλόθρησκου Ελληνικού λαού στη μνήμη του. Από όλα τα μέρη του κόσμου χιλιάδες πιστοί αναλαμβάνουν ταξίδια μακρινά κάθε χρόνο για να πάνε στη χάρη του, να προσκυνήσουν το άγιο Σκήνωμά του και να παρακολουθήσουν τις συγκινητικές και θεαματικές λιτανεύσεις του. Τέτοιες λιτανεύσεις γίνονται τέσσερις τον χρόνο. Μια κατά το Μ. Σάββατο σε ανάμνηση της απαλλαγής της νήσου από τη σιτοδεία. Δεύτερη κατά την Κυριακή των Βαΐων σε ανάμνηση της απαλλαγής της νήσου από την τρομερή επιδημία της πανώλους (πανούκλας). Τρίτη η λιτανεία της 11ης Αυγούστου για ανάμνηση της σωτηρίας της νήσου από την τουρκική εκστρατεία. Και τέταρτη κάθε πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου για να θυμούνται τη δεύτερη θαυμαστή απαλλαγή της νήσου από την πανώλη.

Με πίστη βαθιά κάθε φορά κι ευλάβεια συγκινητική τρέχει ο κόσμος στη χάρη του να προσκυνήσει το άγιο λείψανο του και με δάκρυα να εκζητήσει τη μεσιτεία του. Νοερά ας μεταφερθούμε κι εμείς ως εκεί. Κι αφού με σεβασμό κλίνουμε το γόνυ της ψυχής μπροστά στην άγια μορφή του, ας του ψιθυρίσουμε ικετευτικά:


Άγιε Σπυρίδων Πατέρα μας.
Ένα μεγάλο μέρος του νησιού μας,
της μαρτυρικής Κύπρου μας, στενάζει σήμερα
κάτω από τα πόδια του βάρβαρου Αγαρηνού.
Η εκκλησία σου στην Τριμυθούντα, στο χωριό που
έζησες και υπηρέτησες δεν λειτουργιέται πια.
Είναι κλειστή.
Στόν τάφο σου να πάμε και με κλάματα να σε
παρακαλέσουμε να μας βοηθήσεις, δεν μπορούμε.
Λυπήσου μας. Πατέρα, κι άκουσε την ικεσία μας!
Φταίξαμε τ' ομολογούμε. Παρασυρθήκαμε...
Όμως, με σπαραγμό ψυχής το συναισθανόμαστε
και μετανοούμε.
Μετανοούμε και με δάκρυα ζητούμε
το έλεος του Κυρίου μας.
Δεήσου κι εσύ, Άγιε μας, να μας λυπηθεί
Να μας λυπηθεί και για χάρη σου
να μας σπλαγχνιστεί Και να μας συγχωρήσει.
Ζήτησε του να μας φωτίσει, ώστε στο μέλλον
να μη παρασυρόμαστε. Μα να μένουμε
μέχρι θανάτου πιστοί στο θέλημα του.
Κι όπως άλλοτε για χάρη σου έσωσε την αγαπημένη σου
Κέρκυρα,1 έτσι και τώρα για χάρη δικιά σου,
να σώσει κι εμάς.
Στο ζητούν, Άγιε Πατέρα, οι χαροκαμένες μάνες.
Στο ζητούμε τα παιδιά σου!
Σε Ικετεύουμε οι πατριώτες σου!
Δώσε πια να λυτρωθούμε από τα δεινά,
που μας βρήκαν
κι από τη σκλαβιά του Τούρκου κατακτητή.
Δώσε ακόμη να ενωθούμε και με τη Μάνα μας,
την Ελλάδα, για να μπορούμε όλοι μαζί
οι Πανέλληνες να σου ψάλλουμε ευλαβικά: