ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ
(ΑΠΑΝΤΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ)
21/08/2005
«Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ έγραψε:
[Αν το πλοίο της ζωής μας πρόκειται να συντριβεί οριστικά πάνω στα αφιλόξενα βράχια του θανάτου, τι νόημα έχει ένα τέτοιο ταξίδι;]
Κάποιες στιγμές λιποψυχώ και σκέφτομαι πως θα είναι η ζωή μας από δω και μπρος χωρίς τον γιορτινό μας Ν….(σ.σ. Ο εκδημήσας αδελφός της κοπέλας). Και κυρίως ποιο νόημα θα έχουν τα Χριστούγεννα ας πούμε χωρίς τον ενθουσιασμό του να μας μαζέψει όλους, να στολίσουμε, να πάμε για ψώνια, να διαβάσουμε ιστορίες, ….... Κι ακόμα πιο πολύ εκείνον. Μου φαίνεται αδιανόητο ένας τόσο ζωηρός άνθρωπος να μην είναι ζωντανός.
Και μετά σκέφτομαι...
Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ έγραψε:
[Αχ, ποιος μπορεί να σταθεί αδιάφορος μπροστά στο πρόβλημα του θανάτου; Ποιος μπορεί να πει ότι δεν τον απασχολεί και δεν τον συγκλονίζει; Το πρόβλημα αυτό ή το λύνει κανείς, ή αυτό γίνεται ο εφιάλτης του. Κάποια γεγονότα είναι αποκαλυπτικά. Φανερώνουν το δράμα της ψυχής που έχει στενέψει τους ορίζοντές της και δεν αντιμετωπίζει τα μεγάλα προβλήματα με το φως της αιωνιότητας.
Μοιάζει με ουρανοδρόμο αετό καταδικασμένο να γυροφέρνει σε μια αυλή. Ποιες χαρές να ζήσει μια ψυχή, όταν της λέμε, ότι το παν τελειώνει σε ένα παγερό τάφο;]
και δεν μπορώ να πεισθώ πως όλα γίνονται έτσι, τυχαία, χωρίς κανένα λόγο...
Παναγιώτη, τα λόγια σου μου κάνουν πάρα πολύ καλό κι έρχονται ακριβώς τη στιγμή που πάω να απελπιστώ.
Σε ευχαριστώ πολύ που συνεχίζεις και γράφεις για μένα εδώ (σ.σ. Η κοπέλα, εννοεί την επί του θέματός της αναφορά, σε συγκεκριμένη κοσμική - της ομάδας της - ιστοσελίδα).
Χρόνια πολλά και καλά για τη γιορτή σου.
Η ζωή μετά τον θάνατο
Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές
-
Επισκέπτης
22/08/2005
Αγαπητή ….
Σκέφτηκα να σου γράψω και κάτι άλλο ακόμα, παρηγορητικό και αυτό. Κάτι, σχετικό με τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο.
…Πρόκειται λοιπόν για τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, τον γέροντα αυτόν με την νεανική ψυχή και το ακραίο φρόνημα, που αντιμετώπιζε το μαρτύριο και τα δόντια των θηρίων σαν μύλο που θα τον άλεθαν, λέει, για να παρουσιαστεί ως καθαρός άρτος μπροστά στον αγαπημένο Κύριό του.
Δεν έβλεπε την εξαφάνιση. Έβλεπε την μεταμόρφωση και την αλλαγή.
Την δύση της πρόσκαιρης ζωής, θα την διαδεχόταν η ανατολή της αιώνιας:
«Καλόν το δύσαι από κόσμου προς Θεόν, ίνα εις αυτόν ανατείλω», πρόφερε τις τελευταίες του στιγμές…
Επιτρέψέ μου ακόμα να πω, ότι αυτή η «προετοιμασία», η σκέψη του θανάτου, αρχικά (και σε «ανύποπτο χρόνο» που λένε), γίνεται ΔΥΝΑΜΗ για κάθε πιστό!
Ζει από τώρα τη χαρά της βασιλείας του Θεού, με τον αναστημένο Κύριο…
…Και επιθυμεί να τον κοιτάξει «πρόσωπο προς πρόσωπο», δεχόμενος τις ανταύγειες της αγάπης Του.
Διότι για τον Χριστιανό, η ανάσταση (και η δική μας), που λέγαμε σε άλλο μήνυμα, είναι η φυσική συνέπεια της πίστης στον Σωτήρα Χριστό και στην Ανάστασή Του. Και η πίστη αυτή έχει σαν επακόλουθο την ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Στα αυτιά των πιστών, δεν μπορεί παρά να αντηχεί (σε άλλους δυνατότερα και σε άλλους λιγότερο δυνατά) η διακήρυξη του Κυρίου:
«Εγώ ειμί η ανάσταση και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήσεται»…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Αγαπητή ….
Σκέφτηκα να σου γράψω και κάτι άλλο ακόμα, παρηγορητικό και αυτό. Κάτι, σχετικό με τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο.
…Πρόκειται λοιπόν για τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, τον γέροντα αυτόν με την νεανική ψυχή και το ακραίο φρόνημα, που αντιμετώπιζε το μαρτύριο και τα δόντια των θηρίων σαν μύλο που θα τον άλεθαν, λέει, για να παρουσιαστεί ως καθαρός άρτος μπροστά στον αγαπημένο Κύριό του.
Δεν έβλεπε την εξαφάνιση. Έβλεπε την μεταμόρφωση και την αλλαγή.
Την δύση της πρόσκαιρης ζωής, θα την διαδεχόταν η ανατολή της αιώνιας:
«Καλόν το δύσαι από κόσμου προς Θεόν, ίνα εις αυτόν ανατείλω», πρόφερε τις τελευταίες του στιγμές…
Επιτρέψέ μου ακόμα να πω, ότι αυτή η «προετοιμασία», η σκέψη του θανάτου, αρχικά (και σε «ανύποπτο χρόνο» που λένε), γίνεται ΔΥΝΑΜΗ για κάθε πιστό!
Ζει από τώρα τη χαρά της βασιλείας του Θεού, με τον αναστημένο Κύριο…
…Και επιθυμεί να τον κοιτάξει «πρόσωπο προς πρόσωπο», δεχόμενος τις ανταύγειες της αγάπης Του.
Διότι για τον Χριστιανό, η ανάσταση (και η δική μας), που λέγαμε σε άλλο μήνυμα, είναι η φυσική συνέπεια της πίστης στον Σωτήρα Χριστό και στην Ανάστασή Του. Και η πίστη αυτή έχει σαν επακόλουθο την ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
Στα αυτιά των πιστών, δεν μπορεί παρά να αντηχεί (σε άλλους δυνατότερα και σε άλλους λιγότερο δυνατά) η διακήρυξη του Κυρίου:
«Εγώ ειμί η ανάσταση και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήσεται»…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
-
Επισκέπτης
26/08/2005
Η ανθρώπινη ζωή
Μια ρόδα πʼ άτσαλα την έχουν στήσει
ετούτη η σύντομη και πολυδαίδαλη ζωή.
Εκεί που τείνει προς τα πάνω, κατρακυλά στα χαμηλά,
κι αν φαίνεται πως στέριωσε, δεν μένει ωστόσο σταθερή.
Θαρρείς πως φεύγει κι είναι στάσιμη,
θαρρείς πως στέκει κι όμως τρέχει.
Κάνει άλματα συχνά, μα δεν μπορεί να ξεκολλήσει.
Σέρνει και παρασέρνει αυτοκινούμενη τη στασιμότητα.
Ένα διάγραμμα του τίποτα η ζωή.
Καπνός,
ή κι όνειρο,
ή κι ένα αγριολούλουδο.
(Από την ποίηση του – εκ των Τριών Ιεραρχών – του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου).
Μια πάντα επίκαιρη προσευχή:
Μια τρικυμία, Κύριε,
τρομερή ταράζει το μαθητή σου.
Ξύπνησε προτού χαθώ.
Η εντολή σου αρκεί τα κύματα να πέσουν.
Τολμώ ένα ψέλλισμα: Χριστέ, μη με πιέζεις,
μη μʼ αφανίσεις με των θλίψεων το φορτίο.
Δεν είναι λίγοι, και χειρότεροι από μένα,
που τους σπλαχνίστηκες.
Μη μʼ επικρίνεις όσο αξίζω.
Παρακαλώ σε,
αλάφρυνε από το καντάρι το περισσότερο.
Το φόρτωμα και μιας μονάχα μέρας ποιος το αντέχει;
Σε ποιον να τρέξω να σωθώ από τις πίκρες που με βαραίνουν;
(Από την ποίηση του – εκ των Τριών Ιεραρχών – του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου).
Ψυχή!
Φτερούγιζες, πολύ παλιά, στις φυλλωσιές του παραδείσου.
Ήλθε ο χειμώνας ο βαρύς της αμαρτίας και του κακού.
Σε ξεσπίτωσε. Σʼ έφερε σε τούτη τη ζωή της θλίψης και του τρόμου.
Σʼ οποίο κλαρί κι αν πέταξες, παντού σε βρήκε ο πόνος.
Άκου! Μη σκιάζεσαι! Έρχεται όπου νάναι η άνοιξη.
Σαν το πούλι τʼ αποδημητικό πάλι θέ να γυρίσεις.
Σε περιμένει ο τόπος σου.
Είνʼ η φωλιά από όπου σʼ έβγαλε τʼ αγριοπούλι του κακού.
Στην αγκαλιά του Ιησού, εκεί θʼ αποδημήσεις.
Μʼ άγιες ψυχές, μαζί, και συ θα τραγουδήσεις ωδή Αγαπητού.
Μην αποκάμεις στη ζωή.
Μα προπαντός, να μη το λησμονήσεις.
Ετοίμαζε τις φτερούγες σου, γιατί θα αποδημήσεις.
(π. Δανιήλ Αεράκης)
Τρίτο και τελευταίο (από την ποίηση του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου).
Άρρωστος, άρρωστος, βαρύ το σώμα μου το νιώθω.
Ίσως με εμπαίζουν για το πάθημα κάτι αλαζόνες.
Καραδοκούν να δουν ως και θανάσιμα συμπτώματα.
Τα γόνατα μου λύθηκαν, δεν με κρατούν τα πόδια.
Μπορεί και κάποια πάλη με τον πονηρό. Ευγνωμοσύνη ωστόσο
στον κυβερνήτη μου. Καλύτερα το πράγμα έτσι που ήρθε.
Όμως συγκράτησέ μου την αρρώστια.
Μια λέξη και την συγκρατείς. Σωτήριος είναι ο λόγος σου.
Αν όχι, δώσε μου υπομονή για να τα αντέξω όλα.
Ο σκόρος τη δουλειά του. Φύλαξε την Εικόνα από τη φθορά.
Ακέριο έτσι θα έχεις και το δούλο σου.
(P.G., Τόμ. 37,141)
Η ανθρώπινη ζωή
Μια ρόδα πʼ άτσαλα την έχουν στήσει
ετούτη η σύντομη και πολυδαίδαλη ζωή.
Εκεί που τείνει προς τα πάνω, κατρακυλά στα χαμηλά,
κι αν φαίνεται πως στέριωσε, δεν μένει ωστόσο σταθερή.
Θαρρείς πως φεύγει κι είναι στάσιμη,
θαρρείς πως στέκει κι όμως τρέχει.
Κάνει άλματα συχνά, μα δεν μπορεί να ξεκολλήσει.
Σέρνει και παρασέρνει αυτοκινούμενη τη στασιμότητα.
Ένα διάγραμμα του τίποτα η ζωή.
Καπνός,
ή κι όνειρο,
ή κι ένα αγριολούλουδο.
(Από την ποίηση του – εκ των Τριών Ιεραρχών – του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου).
Μια πάντα επίκαιρη προσευχή:
Μια τρικυμία, Κύριε,
τρομερή ταράζει το μαθητή σου.
Ξύπνησε προτού χαθώ.
Η εντολή σου αρκεί τα κύματα να πέσουν.
Τολμώ ένα ψέλλισμα: Χριστέ, μη με πιέζεις,
μη μʼ αφανίσεις με των θλίψεων το φορτίο.
Δεν είναι λίγοι, και χειρότεροι από μένα,
που τους σπλαχνίστηκες.
Μη μʼ επικρίνεις όσο αξίζω.
Παρακαλώ σε,
αλάφρυνε από το καντάρι το περισσότερο.
Το φόρτωμα και μιας μονάχα μέρας ποιος το αντέχει;
Σε ποιον να τρέξω να σωθώ από τις πίκρες που με βαραίνουν;
(Από την ποίηση του – εκ των Τριών Ιεραρχών – του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου).
Ψυχή!
Φτερούγιζες, πολύ παλιά, στις φυλλωσιές του παραδείσου.
Ήλθε ο χειμώνας ο βαρύς της αμαρτίας και του κακού.
Σε ξεσπίτωσε. Σʼ έφερε σε τούτη τη ζωή της θλίψης και του τρόμου.
Σʼ οποίο κλαρί κι αν πέταξες, παντού σε βρήκε ο πόνος.
Άκου! Μη σκιάζεσαι! Έρχεται όπου νάναι η άνοιξη.
Σαν το πούλι τʼ αποδημητικό πάλι θέ να γυρίσεις.
Σε περιμένει ο τόπος σου.
Είνʼ η φωλιά από όπου σʼ έβγαλε τʼ αγριοπούλι του κακού.
Στην αγκαλιά του Ιησού, εκεί θʼ αποδημήσεις.
Μʼ άγιες ψυχές, μαζί, και συ θα τραγουδήσεις ωδή Αγαπητού.
Μην αποκάμεις στη ζωή.
Μα προπαντός, να μη το λησμονήσεις.
Ετοίμαζε τις φτερούγες σου, γιατί θα αποδημήσεις.
(π. Δανιήλ Αεράκης)
Τρίτο και τελευταίο (από την ποίηση του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου).
Άρρωστος, άρρωστος, βαρύ το σώμα μου το νιώθω.
Ίσως με εμπαίζουν για το πάθημα κάτι αλαζόνες.
Καραδοκούν να δουν ως και θανάσιμα συμπτώματα.
Τα γόνατα μου λύθηκαν, δεν με κρατούν τα πόδια.
Μπορεί και κάποια πάλη με τον πονηρό. Ευγνωμοσύνη ωστόσο
στον κυβερνήτη μου. Καλύτερα το πράγμα έτσι που ήρθε.
Όμως συγκράτησέ μου την αρρώστια.
Μια λέξη και την συγκρατείς. Σωτήριος είναι ο λόγος σου.
Αν όχι, δώσε μου υπομονή για να τα αντέξω όλα.
Ο σκόρος τη δουλειά του. Φύλαξε την Εικόνα από τη φθορά.
Ακέριο έτσι θα έχεις και το δούλο σου.
(P.G., Τόμ. 37,141)
-
Επισκέπτης
04/09/2005
Αγαπητή ….
Έγραψες: [Μου λείπει, μου λείπει απερίγραπτα ρε παιδιά. Δεν έχασα μόνο τον αδερφούλη μου, μα και μια αδελφή ψυχή μου]
…Και σου απαντώ με στοίχους με νόημα:
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ;
…Που «Αν πάσχει, δεν πονεί,
αν κλαίει, δεν θρηνεί,
ουδʼ η ψυχρά πνοή
του τάφου τον πτοεί, αλλά…
…ζει, άλλην προσδοκών πατρίδα.»;
ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ «ΕΣΥ»;
…Που «Σαν λείψʼ η χαρά
και λύπες μας βρουν
και δάκρυα πικρά
με πόνο κυλούν,
ΕΣΥ είσαι μονάχα
για μας συντροφιά,
ΕΣΥ μας χαρίζεις
ελπίδα γλυκιά.»;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΠΟΠΟΥΛΟΣ
Αγαπητή ….
Έγραψες: [Μου λείπει, μου λείπει απερίγραπτα ρε παιδιά. Δεν έχασα μόνο τον αδερφούλη μου, μα και μια αδελφή ψυχή μου]
…Και σου απαντώ με στοίχους με νόημα:
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ;
…Που «Αν πάσχει, δεν πονεί,
αν κλαίει, δεν θρηνεί,
ουδʼ η ψυχρά πνοή
του τάφου τον πτοεί, αλλά…
…ζει, άλλην προσδοκών πατρίδα.»;
ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ «ΕΣΥ»;
…Που «Σαν λείψʼ η χαρά
και λύπες μας βρουν
και δάκρυα πικρά
με πόνο κυλούν,
ΕΣΥ είσαι μονάχα
για μας συντροφιά,
ΕΣΥ μας χαρίζεις
ελπίδα γλυκιά.»;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΠΟΠΟΥΛΟΣ
-
Επισκέπτης
06/09/2005
Αγαπητή ……
Μιλάει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Μας συμβουλεύει ο απόστολος: «προσέχετε! Δεν θέλω να έχετε άγνοια για εκείνους που έχουν κοιμηθεί. Να μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ελπίδα. Αν πιστεύουμε, ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, τότε δεχόμαστε, ότι και ο Θεός αυτούς που έχουν κοιμηθεί με πίστη στον Ιησού, θα τους συνάξει κοντά του».
Γιατί άραγε ο Παύλος, όταν μιλάει για το Χριστό, το «θάνατό» Του τον αποκαλεί θάνατο; Γιατί, όταν μιλάει για το δικό μας τέλος, το ονομάζει «κοίμηση, ενώ όταν μιλάει για το Χριστό, δεν λέει «κοιμήθηκε» αλλά «πέθανε»;
Ασφαλώς δεν χρησιμοποιεί τη διάκριση των λέξεων με επιπολαιότητα, ούτε άσκοπα, αλλά θέλει κάτι σοφό και σπουδαίο να διδάξει:
1. Στην περίπτωση του Χριστού ονόμασε το «θάνατό» Του θάνατο, για να βεβαιώσει το Πάθος Του.
2. Στην περίπτωση τη δική μας τον ονόμασε «κοίμηση», για να παρηγορήσει τον πόνο μας.
3. Στην περίπτωση του Χριστού η Ανάσταση είναι πραγματικότητα. Γι αυτό με θάρρος ό,τι προηγήθηκε, το αποκαλεί «θάνατο».
4. Σε μας η ανάσταση βρίσκεται στην ελπίδα. Γι αυτό ονομάζει «κοίμηση» το θάνατό μας. Με αυτήν την ονομασία μας παρηγορεί και μας γεμίζει με καλές ελπίδες.
Αυτός που κοιμάται, οπωσδήποτε θα ξυπνήσει, οπωσδήποτε θα αναστηθεί. Τίποτε άλλο δεν είναι ο θάνατος, παρά ύπνος μακρύς.
Σε αυτόν που κοιμάται τον καθημερινό ύπνο, και η ψυχή του κάπως κοιμάται. Σε αυτόν που έχει πεθάνει, δεν συμβαίνει το ίδιο αλλά η ψυχή του είναι άγρυπνη. Ζει την αιωνιότητα…».
Μιλάει (πάντα) ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Λένε: “Αυτός, που τελείωσε η ζωή του, σαπίζει, γίνεται σταχτή και σκόνη”.
Γι αυτό ακριβώς πρέπει να χαίρεσαι…
…Όταν κάποιος πρόκειται να οικοδομήσει σπίτι, που πάλιωσε και χάλασε, βγάζει πρώτα τους ένοικους. Μετά γκρεμίζει το σπίτι. Και στη συνέχεια χτίζει λαμπρότερο. Και όσους βγάζει έξω δεν τους λυπάται αλλά μάλλον τους ευφραίνει. Διότι δεν προσέχουν το γκρέμισμα του ερειπωμένου, που φαίνεται. Φαντάζονται τη μελλοντική λαμπρή οικοδομή, που τώρα δεν την βλέπουν.
Ο Θεός θέλει να κατασκευάσει νέα οικοδομή. Διαλύει το σώμα μας. Και την ψυχή, που κατοικεί μέσα στο σώμα, την βγάζει πρώτα έξω (τη στιγμή του θανάτου). Και ύστερα κατασκευάζει λαμπρότερο σπίτι (με την ανάσταση των σωμάτων) και ξαναβάζει μέσα την ψυχή, με απείρως τώρα μεγαλύτερη άνεση και δόξα.
Ας μη προσέχουμε, λοιπόν το γκρέμισμα, αλλά τη μελλοντική λαμπρότητά μας».
Αγαπητή ……
Μιλάει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Μας συμβουλεύει ο απόστολος: «προσέχετε! Δεν θέλω να έχετε άγνοια για εκείνους που έχουν κοιμηθεί. Να μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ελπίδα. Αν πιστεύουμε, ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, τότε δεχόμαστε, ότι και ο Θεός αυτούς που έχουν κοιμηθεί με πίστη στον Ιησού, θα τους συνάξει κοντά του».
Γιατί άραγε ο Παύλος, όταν μιλάει για το Χριστό, το «θάνατό» Του τον αποκαλεί θάνατο; Γιατί, όταν μιλάει για το δικό μας τέλος, το ονομάζει «κοίμηση, ενώ όταν μιλάει για το Χριστό, δεν λέει «κοιμήθηκε» αλλά «πέθανε»;
Ασφαλώς δεν χρησιμοποιεί τη διάκριση των λέξεων με επιπολαιότητα, ούτε άσκοπα, αλλά θέλει κάτι σοφό και σπουδαίο να διδάξει:
1. Στην περίπτωση του Χριστού ονόμασε το «θάνατό» Του θάνατο, για να βεβαιώσει το Πάθος Του.
2. Στην περίπτωση τη δική μας τον ονόμασε «κοίμηση», για να παρηγορήσει τον πόνο μας.
3. Στην περίπτωση του Χριστού η Ανάσταση είναι πραγματικότητα. Γι αυτό με θάρρος ό,τι προηγήθηκε, το αποκαλεί «θάνατο».
4. Σε μας η ανάσταση βρίσκεται στην ελπίδα. Γι αυτό ονομάζει «κοίμηση» το θάνατό μας. Με αυτήν την ονομασία μας παρηγορεί και μας γεμίζει με καλές ελπίδες.
Αυτός που κοιμάται, οπωσδήποτε θα ξυπνήσει, οπωσδήποτε θα αναστηθεί. Τίποτε άλλο δεν είναι ο θάνατος, παρά ύπνος μακρύς.
Σε αυτόν που κοιμάται τον καθημερινό ύπνο, και η ψυχή του κάπως κοιμάται. Σε αυτόν που έχει πεθάνει, δεν συμβαίνει το ίδιο αλλά η ψυχή του είναι άγρυπνη. Ζει την αιωνιότητα…».
Μιλάει (πάντα) ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Λένε: “Αυτός, που τελείωσε η ζωή του, σαπίζει, γίνεται σταχτή και σκόνη”.
Γι αυτό ακριβώς πρέπει να χαίρεσαι…
…Όταν κάποιος πρόκειται να οικοδομήσει σπίτι, που πάλιωσε και χάλασε, βγάζει πρώτα τους ένοικους. Μετά γκρεμίζει το σπίτι. Και στη συνέχεια χτίζει λαμπρότερο. Και όσους βγάζει έξω δεν τους λυπάται αλλά μάλλον τους ευφραίνει. Διότι δεν προσέχουν το γκρέμισμα του ερειπωμένου, που φαίνεται. Φαντάζονται τη μελλοντική λαμπρή οικοδομή, που τώρα δεν την βλέπουν.
Ο Θεός θέλει να κατασκευάσει νέα οικοδομή. Διαλύει το σώμα μας. Και την ψυχή, που κατοικεί μέσα στο σώμα, την βγάζει πρώτα έξω (τη στιγμή του θανάτου). Και ύστερα κατασκευάζει λαμπρότερο σπίτι (με την ανάσταση των σωμάτων) και ξαναβάζει μέσα την ψυχή, με απείρως τώρα μεγαλύτερη άνεση και δόξα.
Ας μη προσέχουμε, λοιπόν το γκρέμισμα, αλλά τη μελλοντική λαμπρότητά μας».
-
Επισκέπτης
07/09/2005
ΕΝΑΣ «ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ» ΔΙΑΛΟΓΟΣ:
Γιατί θρηνείς;
- Διότι επιθυμώ τη συντροφιά του. Μου λείπει τόσο πολύ!
Κάποτε δίνεις την κόρη σου σε γαμπρό, που την παίρνει και φεύγει σε χώρα μακρινή. Ξέρεις, πως εκεί είναι ευτυχισμένη.
Στην περίπτωση αυτή θεωρείς φοβερό και τρομερό γεγονός την αναχώρησή της; Ασφαλώς όχι. Η είδηση ότι ευτυχεί σε παρηγορεί για το χωρισμό. Με την κοίμηση, τον άνθρωπο σου δεν τον παίρνει κοντά του ένας απλός άνθρωπος, αλλά ο Κύριος που ο ίδιος τον διάλεξε. Για την τιμή, που σου έκανε και του έκανε ο Κύριος και τον οδήγησε στο παλάτι της Βασιλείας του, γι αυτό θρηνείς απαρηγόρητα;
Γιατί θρηνείς;
- Μα μπορώ να μη πονάω; Άνθρωπος είμαι. Πώς να μην έχω λύπη με το θάνατο του δικού μου ανθρώπου;
Και εγώ συμφωνώ κάπως. Δεν μιλάω για κάποια λύπη, που ανθρώπινα νιώθει και ο χριστιανός για το χωρισμό δικού του ανθρώπου. Δεν είναι σωστή όμως η υπερβολή της λύπης διότι:
1. Το να λυπάται κανείς, είναι φυσικό.
Το να οδύρεται όμως απαρηγόρητα, δεν είναι πέρα από το μέτρο; Δεν είναι δείγμα ολιγοπιστίας και ταραγμένου νου; Δεν φανερώνει αυτό ψυχή όχι θαρραλέα;
Να πονέσεις, να δακρύσεις, αλλά να μην απογοητεύεσαι. Να μην οργίζεσαι κατά του Θεού. Να μην αγανακτείς. Αντίθετα, να ευχαριστήσεις Εκείνον που παίρνει τον δικό σου, για να τον τιμήσει.
2. Αν προπέμπεις τον άνθρωπό σου με πίστη και ευχαριστία στο Θεό, τότε τον τιμάς και τον στέλνεις στη Βασιλεία του Θεού με τα λαμπρότερα εντάφια.
3. Αν όμως κλαις απελπισμένα, κανείς τρία κακά. Τον άνθρωπο σου τον αδικείς και τον εξυβρίζεις. Το Θεό που τον πείρε κοντά Του, τον εξοργίζεις. Και τον εαυτό σου τον βλάπτεις πολύ. Ευχαρίστησε το Θεό, που πριν από σένα τον κάλεσε κοντά Του. Έτσι και το Θεό δοξάζεις και τον εαυτό σου ωφελείς…
(Έτσι μας μιλάει - ακόμα και σήμερα - ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος!)
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ « “ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ” ΔΙΑΛΟΓΟΥ »
(γράφει: π. Δανιήλ Αεράκης)
Γιατί θρηνείς;
- Διότι ήταν πολύ καλός και ευγενικός. Κρίμα! Τον χάσαμε…
Μα ακριβώς γι αυτό το λόγο, πρέπει να χαίρεσαι.
Γρήγορα τον πήρε ο Θεός, προτού προλάβει η κακία νʼ αλλάξει τη σύνεσή του
(Σοφία Σολομώντα δ΄ 11).
Έφυγε για πέρα (για «εκεί ψηλά»), ασφαλισμένος.
Δεν μπορεί πια να μεταβληθεί, να χάσει την αρετή του.
Γιατί θρηνείς;
- Διότι ήταν νέος. Δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή του.
Γι αυτό ειδικά, να δοξολογείς το Θεό.
Γρήγορα βγήκε νικητής.
Του έδωσε το βραβείο, την κληρονομιά της Βασιλείας Του.
(Αποσπάσματα από την ομιλία του ιερού Χρυσοστόμου «Εις τον πτωχόν Λάζαρον»).
ΕΝΑΣ «ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ» ΔΙΑΛΟΓΟΣ:
Γιατί θρηνείς;
- Διότι επιθυμώ τη συντροφιά του. Μου λείπει τόσο πολύ!
Κάποτε δίνεις την κόρη σου σε γαμπρό, που την παίρνει και φεύγει σε χώρα μακρινή. Ξέρεις, πως εκεί είναι ευτυχισμένη.
Στην περίπτωση αυτή θεωρείς φοβερό και τρομερό γεγονός την αναχώρησή της; Ασφαλώς όχι. Η είδηση ότι ευτυχεί σε παρηγορεί για το χωρισμό. Με την κοίμηση, τον άνθρωπο σου δεν τον παίρνει κοντά του ένας απλός άνθρωπος, αλλά ο Κύριος που ο ίδιος τον διάλεξε. Για την τιμή, που σου έκανε και του έκανε ο Κύριος και τον οδήγησε στο παλάτι της Βασιλείας του, γι αυτό θρηνείς απαρηγόρητα;
Γιατί θρηνείς;
- Μα μπορώ να μη πονάω; Άνθρωπος είμαι. Πώς να μην έχω λύπη με το θάνατο του δικού μου ανθρώπου;
Και εγώ συμφωνώ κάπως. Δεν μιλάω για κάποια λύπη, που ανθρώπινα νιώθει και ο χριστιανός για το χωρισμό δικού του ανθρώπου. Δεν είναι σωστή όμως η υπερβολή της λύπης διότι:
1. Το να λυπάται κανείς, είναι φυσικό.
Το να οδύρεται όμως απαρηγόρητα, δεν είναι πέρα από το μέτρο; Δεν είναι δείγμα ολιγοπιστίας και ταραγμένου νου; Δεν φανερώνει αυτό ψυχή όχι θαρραλέα;
Να πονέσεις, να δακρύσεις, αλλά να μην απογοητεύεσαι. Να μην οργίζεσαι κατά του Θεού. Να μην αγανακτείς. Αντίθετα, να ευχαριστήσεις Εκείνον που παίρνει τον δικό σου, για να τον τιμήσει.
2. Αν προπέμπεις τον άνθρωπό σου με πίστη και ευχαριστία στο Θεό, τότε τον τιμάς και τον στέλνεις στη Βασιλεία του Θεού με τα λαμπρότερα εντάφια.
3. Αν όμως κλαις απελπισμένα, κανείς τρία κακά. Τον άνθρωπο σου τον αδικείς και τον εξυβρίζεις. Το Θεό που τον πείρε κοντά Του, τον εξοργίζεις. Και τον εαυτό σου τον βλάπτεις πολύ. Ευχαρίστησε το Θεό, που πριν από σένα τον κάλεσε κοντά Του. Έτσι και το Θεό δοξάζεις και τον εαυτό σου ωφελείς…
(Έτσι μας μιλάει - ακόμα και σήμερα - ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος!)
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ « “ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ” ΔΙΑΛΟΓΟΥ »
(γράφει: π. Δανιήλ Αεράκης)
Γιατί θρηνείς;
- Διότι ήταν πολύ καλός και ευγενικός. Κρίμα! Τον χάσαμε…
Μα ακριβώς γι αυτό το λόγο, πρέπει να χαίρεσαι.
Γρήγορα τον πήρε ο Θεός, προτού προλάβει η κακία νʼ αλλάξει τη σύνεσή του
(Σοφία Σολομώντα δ΄ 11).
Έφυγε για πέρα (για «εκεί ψηλά»), ασφαλισμένος.
Δεν μπορεί πια να μεταβληθεί, να χάσει την αρετή του.
Γιατί θρηνείς;
- Διότι ήταν νέος. Δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή του.
Γι αυτό ειδικά, να δοξολογείς το Θεό.
Γρήγορα βγήκε νικητής.
Του έδωσε το βραβείο, την κληρονομιά της Βασιλείας Του.
(Αποσπάσματα από την ομιλία του ιερού Χρυσοστόμου «Εις τον πτωχόν Λάζαρον»).
-
Επισκέπτης
08/09/2005
Έτσι είναι καλή μας …….:
Ο θάνατος είναι ανάπαυση.
Είναι απαλλαγή από κόπους πόνους και αγωνίες.
Αλλά και η αναχώρηση ενός δικού μας προσώπου είναι τόσο ένα τεστ για το μέγεθος της πίστης μας (στο Χριστό και στην Ανάσταση, στην αιώνια ζωή και την ουράνια βασιλεία), όσο και μια ευκαιρία να σκεφτούμε ότι και εμάς «αργά ή γρήγορα» μας περιμένει το τέλος της παρούσας ζωής…
…Ώστε να εξετάσουμε τη συνείδησή μας αν είμαστε έτοιμοι.
…Να αναλογιστούμε τις πράξεις μας, να διορθώσουμε τα λάθη μας και να κάνουμε «θεϊκή μεταβολή», που λένε.
Όσο για τα λόγια που είπε η πιστή θεία σου, εγώ πιστεύω ότι ήταν πράγματι εμπνευσμένα. Κάτι θα ξέρει!
Γι αυτό, δεν πρέπει να θρηνείς για τον καλό σου τον πατέρα.
Σκέψου για ποιον τόπο έφυγε.
Έφυγε για εκεί, όπου βρίσκεται ο Παύλος και ο Πέτρος.
Για εκεί, όπου είναι η παρέα όλων των αγίων.
Σκέψου, ότι θα αναστηθεί.
Λογίσου, με πόση δόξα και λαμπρότητα είναι ντυμένος τώρα.
«Ας ευχαριστούμε
(όσοι, περισσότερο ή λιγότερο, πιστοί),
ας ευχαριστούμε το Θεό και για την ανάσταση, και για την ελπίδα της ανάστασης.
Και ας θρηνούμε για ένα μόνο: για την αμαρτία»
(όπως θα μας έλεγε και ο ιερός Χρυσόστομος αν σερφάριζε μαζί μας)…
Έτσι είναι καλή μας …….:
Ο θάνατος είναι ανάπαυση.
Είναι απαλλαγή από κόπους πόνους και αγωνίες.
Αλλά και η αναχώρηση ενός δικού μας προσώπου είναι τόσο ένα τεστ για το μέγεθος της πίστης μας (στο Χριστό και στην Ανάσταση, στην αιώνια ζωή και την ουράνια βασιλεία), όσο και μια ευκαιρία να σκεφτούμε ότι και εμάς «αργά ή γρήγορα» μας περιμένει το τέλος της παρούσας ζωής…
…Ώστε να εξετάσουμε τη συνείδησή μας αν είμαστε έτοιμοι.
…Να αναλογιστούμε τις πράξεις μας, να διορθώσουμε τα λάθη μας και να κάνουμε «θεϊκή μεταβολή», που λένε.
Όσο για τα λόγια που είπε η πιστή θεία σου, εγώ πιστεύω ότι ήταν πράγματι εμπνευσμένα. Κάτι θα ξέρει!
Γι αυτό, δεν πρέπει να θρηνείς για τον καλό σου τον πατέρα.
Σκέψου για ποιον τόπο έφυγε.
Έφυγε για εκεί, όπου βρίσκεται ο Παύλος και ο Πέτρος.
Για εκεί, όπου είναι η παρέα όλων των αγίων.
Σκέψου, ότι θα αναστηθεί.
Λογίσου, με πόση δόξα και λαμπρότητα είναι ντυμένος τώρα.
«Ας ευχαριστούμε
(όσοι, περισσότερο ή λιγότερο, πιστοί),
ας ευχαριστούμε το Θεό και για την ανάσταση, και για την ελπίδα της ανάστασης.
Και ας θρηνούμε για ένα μόνο: για την αμαρτία»
(όπως θα μας έλεγε και ο ιερός Χρυσόστομος αν σερφάριζε μαζί μας)…
-
Επισκέπτης
09/09/2005
«Ας ευχαριστούμε
(όσοι, περισσότερο ή λιγότερο, πιστοί),
ας ευχαριστούμε το Θεό και για την ανάσταση, και για την ελπίδα της ανάστασης.
Και ας θρηνούμε για ένα μόνο: για την αμαρτία»… όπως θα μας έλεγε και ο ιερός Χρυσόστομος αν σερφάριζε μαζί μας!…
“ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ”
(Posted: 08 Σεπτέμβριος, 2005 - 11:29 AM)
Τα ανωτέρω, τα εκφράζει και τα ερμηνεύει ο ποιητής:
«Κάποτε επάνω μας εκύλησε
βαριά ταφόπετρα και κρύα.
Νύχτα αξημέρωτη μας πλάκωσε,
του Άδη σκοτάδι: η αμαρτία!
…Και ίδιοι με πτώματα γινήκαμε,
δίχως της «Χάρης» τη ζωντάνια,
μα από το μνήμα αναστηθήκαμε
Κύριε από Σε, με τη μετάνοια…»
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Ας ευχαριστούμε
(όσοι, περισσότερο ή λιγότερο, πιστοί),
ας ευχαριστούμε το Θεό και για την ανάσταση, και για την ελπίδα της ανάστασης.
Και ας θρηνούμε για ένα μόνο: για την αμαρτία»… όπως θα μας έλεγε και ο ιερός Χρυσόστομος αν σερφάριζε μαζί μας!…
“ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ”
(Posted: 08 Σεπτέμβριος, 2005 - 11:29 AM)
Τα ανωτέρω, τα εκφράζει και τα ερμηνεύει ο ποιητής:
«Κάποτε επάνω μας εκύλησε
βαριά ταφόπετρα και κρύα.
Νύχτα αξημέρωτη μας πλάκωσε,
του Άδη σκοτάδι: η αμαρτία!
…Και ίδιοι με πτώματα γινήκαμε,
δίχως της «Χάρης» τη ζωντάνια,
μα από το μνήμα αναστηθήκαμε
Κύριε από Σε, με τη μετάνοια…»
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
-
Επισκέπτης
11/09/2005
ΑΓΑΠΗΤΗ …….
Να και μια ακόμα, σχετική με το θέμα μας, χαριτωμένη εικόνα που βρήκα (του ίδιου Πατέρα της Εκκλησίας), και που αξίζει (κατά την ταπεινή μου γνώμη) και αυτή όσο χίλιες λέξεις, που λένε (ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗ):
«Όταν κάποιος έχει ένα άγαλμα κατεστραμμένο από τη σκουριά και το χρόνο, και σπασμένο σε κομμάτια, τι κάνει; Το κομματιάζει τελείως και το βάζει σε καμίνι. Και αφού λειώσει τελείως, το κατασκευάζει πιο λαμπρό. Και ο θάνατος των δικών μας σωμάτων δεν είναι κάποια καταστροφή ή εξαφάνιση. Είναι ανανέωση. Όταν βλέπεις, σαν σε καμίνι, να λιώνει η σάρκα, μη σταματάς σε αυτό που βλέπεις. Να περιμένεις την ανανέωση, το ξανακαινούργιωμα. Και το παράδειγμα αυτού, που ξαναφτιάχνει, και μάλιστα ωραιότερο το άγαλμα, να το δεις και διαφορετικά: Ο αγαλματοποιός, όταν παίρνει σπασμένο και αλλοιωμένο χάλκινο άγαλμα, δεν σου παρουσιάζει ύστερα χρυσό και αθάνατο άγαλμα. Πάλι χάλκινο κατασκευάζει. Δεν συμβαίνει, το ίδιο με το σώμα μας και με το Θεό. Ενώ το σώμα, που πρώτα μας χάρισε είναι πήλινο και θνητό, με την ανάσταση μας το επιστρέφει αθάνατο και άφθαρτο (Α΄ Κορ. ιέ΄ 42 – 52). Να μη βλέπεις, λοιπόν, εκείνον που έκλεισε τα μάτια και κείτεται άφωνος. Να οραματίζεσαι και να θαυμάζεις εκείνον, που ανασταίνεται. Εκείνον, που απολαμβάνει δόξα ανέκφραστη, απερίγραπτη, θαυμαστή. Από τη θέα του παρόντος να στρέψεις τους λογισμούς σου στην ελπίδα του μέλλοντος.». (Ε.Π.Ε. 25, 552 – 565).
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΓΑΠΗΤΗ …….
Να και μια ακόμα, σχετική με το θέμα μας, χαριτωμένη εικόνα που βρήκα (του ίδιου Πατέρα της Εκκλησίας), και που αξίζει (κατά την ταπεινή μου γνώμη) και αυτή όσο χίλιες λέξεις, που λένε (ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗ):
«Όταν κάποιος έχει ένα άγαλμα κατεστραμμένο από τη σκουριά και το χρόνο, και σπασμένο σε κομμάτια, τι κάνει; Το κομματιάζει τελείως και το βάζει σε καμίνι. Και αφού λειώσει τελείως, το κατασκευάζει πιο λαμπρό. Και ο θάνατος των δικών μας σωμάτων δεν είναι κάποια καταστροφή ή εξαφάνιση. Είναι ανανέωση. Όταν βλέπεις, σαν σε καμίνι, να λιώνει η σάρκα, μη σταματάς σε αυτό που βλέπεις. Να περιμένεις την ανανέωση, το ξανακαινούργιωμα. Και το παράδειγμα αυτού, που ξαναφτιάχνει, και μάλιστα ωραιότερο το άγαλμα, να το δεις και διαφορετικά: Ο αγαλματοποιός, όταν παίρνει σπασμένο και αλλοιωμένο χάλκινο άγαλμα, δεν σου παρουσιάζει ύστερα χρυσό και αθάνατο άγαλμα. Πάλι χάλκινο κατασκευάζει. Δεν συμβαίνει, το ίδιο με το σώμα μας και με το Θεό. Ενώ το σώμα, που πρώτα μας χάρισε είναι πήλινο και θνητό, με την ανάσταση μας το επιστρέφει αθάνατο και άφθαρτο (Α΄ Κορ. ιέ΄ 42 – 52). Να μη βλέπεις, λοιπόν, εκείνον που έκλεισε τα μάτια και κείτεται άφωνος. Να οραματίζεσαι και να θαυμάζεις εκείνον, που ανασταίνεται. Εκείνον, που απολαμβάνει δόξα ανέκφραστη, απερίγραπτη, θαυμαστή. Από τη θέα του παρόντος να στρέψεις τους λογισμούς σου στην ελπίδα του μέλλοντος.». (Ε.Π.Ε. 25, 552 – 565).
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
-
Επισκέπτης
11/09/2005
η αγαπητή μας …. έγραψε:
«Εσύ θα μας τρελάνεις!
….και μου γράφεις όλα αυτά τα λόγια την κατάλληλη στιγμή!
……… Να σαι καλά βρε Παναγιώτη...»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Και εσύ να είσαι καλά!
…Και όπως λέει ένας οικογενειακός μου φίλος, ο θεολόγος κ. Νικόλαος Νευράκης:
«Από την εποχή του Σωκράτη μέχρι τη σημερινή όλοι οι φιλόσοφοι με διαφορετικό πάντοτε τρόπο διδάσκουν την ύπαρξη της αιώνιας ζωής.
Ο Σωκράτης π.χ. όταν έλεγε την απολογία του στους Αθηναίους διακήρυξε την πίστη του στη μετά θάνατο ζωή προς την οποία πήγαινε με πολλή χαρά γιατί εκεί έλεγε, επικρατεί απόλυτη δικαιοσύνη και τάξη.
Ο Φίχτε είπε τα εξής σπουδαία λόγια για την ψυχή του ανθρώπου και τη μεταφυσική ζωή. “Ελάτε έξω από τις πόλεις και τα χωριά, ελάτε στην πολιτεία της σιωπής, στα νεκροταφεία και σκύψτε επάνω στους τάφους και κολλήστε το αυτί σας στο κρύο μάρμαρο και θα ακούσετε τη φωνή της αιωνιότητος να σας λέει ότι ζει το αγαπημένο σας πρόσωπο που νοσταλγείτε”.
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος παρομοίωσε τον άνθρωπο με βιβλίο και συγκεκριμένα είπε ότι το βιβλίο της ψυχής δεν χάνει την αξία του όταν τα εξώφυλλα του σώματος καταστραφούν μετά τον θάνατο.
Πάνω από όλους τους ανθρώπους όμως, μιλάει με αυθεντία και κύρος αιώνιο ο Ιησούς. Ο Κύριος ως τέλειος Θεός διακήρυξε ότι δεν υπάρχει θάνατος και ότι η αιώνια ζωή είναι η μεγαλύτερη πραγματικότητα».
Και όπως θα έλεγα και… εγώ (να μην ευλογήσω και τα γένια μου;):
Όσοι προχωράμε περισσότερο στην ηλικία, μιλάμε πολλές φορές νοσταλγικά για κάποια «αξέχαστα» ολόδροσα χρόνια, (χαράς, αθωότητας και αγνότητας) που ζήσαμε. Αυτά λοιπόν τα «αξέχαστα» χρόνια, θα ξανάρθουν… ανανεωμένα και αναγεννημένα και αυτά μαζί μας (σε νέα «επαυξημένη» έκδοση), στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μας. Όταν θα έχουμε το νεανικό, και άφθαρτο σώμα, ίδιο με το δικό Του, το Αιώνιο και πάντα νεανικό!..
Ε, αυτήν την ελπίδα (ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ), λέω ότι έχουμε, αν μείνουμε σε Αυτήν την επίγεια, την «Στρατευόμενη» Εκκλησία. Σε Αυτήν που θα μας χαρίσει τη συνέχεια στην Άλλη, την Ουράνια, την «Θριαμβεύουσα» Εκκλησία, για να ζήσουμε αιώνια κοντά στο Θεό.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
η αγαπητή μας …. έγραψε:
«Εσύ θα μας τρελάνεις!
….και μου γράφεις όλα αυτά τα λόγια την κατάλληλη στιγμή!
……… Να σαι καλά βρε Παναγιώτη...»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Και εσύ να είσαι καλά!
…Και όπως λέει ένας οικογενειακός μου φίλος, ο θεολόγος κ. Νικόλαος Νευράκης:
«Από την εποχή του Σωκράτη μέχρι τη σημερινή όλοι οι φιλόσοφοι με διαφορετικό πάντοτε τρόπο διδάσκουν την ύπαρξη της αιώνιας ζωής.
Ο Σωκράτης π.χ. όταν έλεγε την απολογία του στους Αθηναίους διακήρυξε την πίστη του στη μετά θάνατο ζωή προς την οποία πήγαινε με πολλή χαρά γιατί εκεί έλεγε, επικρατεί απόλυτη δικαιοσύνη και τάξη.
Ο Φίχτε είπε τα εξής σπουδαία λόγια για την ψυχή του ανθρώπου και τη μεταφυσική ζωή. “Ελάτε έξω από τις πόλεις και τα χωριά, ελάτε στην πολιτεία της σιωπής, στα νεκροταφεία και σκύψτε επάνω στους τάφους και κολλήστε το αυτί σας στο κρύο μάρμαρο και θα ακούσετε τη φωνή της αιωνιότητος να σας λέει ότι ζει το αγαπημένο σας πρόσωπο που νοσταλγείτε”.
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος παρομοίωσε τον άνθρωπο με βιβλίο και συγκεκριμένα είπε ότι το βιβλίο της ψυχής δεν χάνει την αξία του όταν τα εξώφυλλα του σώματος καταστραφούν μετά τον θάνατο.
Πάνω από όλους τους ανθρώπους όμως, μιλάει με αυθεντία και κύρος αιώνιο ο Ιησούς. Ο Κύριος ως τέλειος Θεός διακήρυξε ότι δεν υπάρχει θάνατος και ότι η αιώνια ζωή είναι η μεγαλύτερη πραγματικότητα».
Και όπως θα έλεγα και… εγώ (να μην ευλογήσω και τα γένια μου;):
Όσοι προχωράμε περισσότερο στην ηλικία, μιλάμε πολλές φορές νοσταλγικά για κάποια «αξέχαστα» ολόδροσα χρόνια, (χαράς, αθωότητας και αγνότητας) που ζήσαμε. Αυτά λοιπόν τα «αξέχαστα» χρόνια, θα ξανάρθουν… ανανεωμένα και αναγεννημένα και αυτά μαζί μας (σε νέα «επαυξημένη» έκδοση), στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μας. Όταν θα έχουμε το νεανικό, και άφθαρτο σώμα, ίδιο με το δικό Του, το Αιώνιο και πάντα νεανικό!..
Ε, αυτήν την ελπίδα (ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ), λέω ότι έχουμε, αν μείνουμε σε Αυτήν την επίγεια, την «Στρατευόμενη» Εκκλησία. Σε Αυτήν που θα μας χαρίσει τη συνέχεια στην Άλλη, την Ουράνια, την «Θριαμβεύουσα» Εκκλησία, για να ζήσουμε αιώνια κοντά στο Θεό.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ