Μπροστά στη φάτνη
Μπροστά στη φάτνη Σου σταθήκαν οι σοφοί,
μπροστά στη φάτνη Σου σταθήκαν οι αιώνες,
τρόμαξαν τα σκοτάδια,
χαθήκαν οι σκιές,
αναταράχθηκαν του μίσους οι χειμώνες.
Σκύψαν οι ουρανοί μπροστά στη φάτνη Σου,
τόνισ' η πλάση το καινούργιο της τραγούδι,
ήρθαν οι άγγελοι στη γη,
μ'ανθρώπους μίλησαν,
άνθισε της αγάπης το λουλούδι.
Μπροστά στη φάτνη Σου γονάτισα κι εγώ,
Κύριε, κάποια νύχτα του χειμώνα
τα σύννεφα ήταν βαριά,
δεν εύρισκα μια ξαστεριά,
δεν άνθιζε μπροστά μου μια ανεμώνα.
Μόνο σκοτάδια, θλίψη και καημός,
κι ήρθε τ' Αστέρι Σου και στάλαξε εντός μου
όλο το φως του,
κι έγινα πυρσός
και μέσα μου άλλαξε η μορφή του κόσμου.
Τώρα κάτω απ' τ' αστεριού Σου το δαυλό
οι λύπες μου όλες γίνονται τραγούδια
είσαι κοντά μου,
απ' το χέρι Σε κρατώ,
δρέπω από Σένα της ειρήνης τα
λουλούδια.
ΝΥΧΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ
Νύχτα γλυκιά μοναδική
ανάμεσα σε τόσες,
που κράτησες στα πέπλα σου
τ' άγγελμα της Ζωής:
"σήμερα εγεννήθηκε
στη Βηθλεέμ Σωτήρας",
νύχτα γλυκιά που δέχτηκες
τον Εκλεκτό της γης.
Νύχτα, που στόλισες με φως
της Βηθλεέμ τη φάτνη,
όταν τ' Αστέρι φάνηκε
ψηλά στον ουρανό,
στην αγκαλιά σου κράτησες
τους ύμνους των αγγέλων,
και των τσοπάνων τις μορφές, όραμα μακρινό.
Νύχτα, που το Αστέρι σου
οδήγησε κι εμένα
στον Βασιλιά που ντύθηκε
με σχήμα ταπεινό,
μες στην καρδιά μου έφερες
τον ύμνο της ειρήνης,
το άγγελμα του Λυτρωμού
από τον ουρανό.
Ρέα Συλβία