Συναξάριον

Συντονιστής: Συντονιστές

Απάντηση
Ierodiakonos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 369
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am

Συναξάριον

Δημοσίευση από Ierodiakonos »

Εορτάζοντες την 24ην του μηνός Μαρτίου


Ο ΟΣΙΟΣ ΑΡΤΕΜΩΝ επίσκοπος Σελευκείας της Πισιδίας και Προεόρτια του Ευαγγελισμού της ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΩΝ Ίερομάρτυρας, πρεσβύτερος Λαοδικείας
Ο ΟΣΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΟΚΤΩ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι εν Καισαρεία της Παλαιστίνης
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ ο Θηβαίος
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΒΡΑΑΜ πού μόνασε στο όρος Λάστρος
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ο Ξυλινίτης
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ο Γ (ή Παρθενάκης) Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Ο ΟΣΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ο Ρώσος.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΤΕΦΑΝΟΣ και ΠΕΤΡΟΣ μάρτυρες,
Αναλυτικά

1)Ο ΟΣΙΟΣ ΑΡΤΕΜΩΝ επίσκοπος Σελευκείας της Πισιδίας και Προεόρτια του Ευαγγελισμού της ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ό όσιος Άρτέμων έζησε στους αποστολικούς χρόνους, όταν για πρώτη φορά το Ευαγγέλιο του Χρίστου διαδιδόταν στίς ειδωλολατρικές κοινωνίες. ο Απόστολος των Εθνών Παύλος πήγε στη Σελεύκεια της Πισιδίας, κήρυξε το λόγο του Θεού και είλκυσε εκλεκτές ψυχές, πού αποτέλεσαν την πρώτη Εκκλησία της πόλης εκείνης. Μεταξύ των νεοφωτισθέντων έλαμπε περισσότερο ο Άρτέμων, πού ο Παύλος τον ανέδειξε και επίσκοπο. Στο διάστημα της επισκοπής του, δικαιωσε την προτίμηση και τις ελπίδες πού στήριξε σ' αυτόν ο Παύλος. Καλλιέργησε τη διδασκαλία, φρόντισε για τους φτωχούς, ήταν παράδειγμα στους πιστούς με λόγια και έργα, πατέρας αυτών και βοηθός, καύχημα και παρηγοριά. Πέθανε ειρηνικά και τον θρήνησε όλο το ποίμνιο του, σαν μια οικογένεια. Διότι έκανε πράξη, αυτό πού είπε ο Απ. Παύλος: "Τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν άγνεία"1. Γίνε, δηλαδή, παράδειγμα των πιστών και στα λόγια σου και στη συμπεριφορά σου και στην αγάπη πού θα δείχνεις και στην πνευματική ζωή πού θα ζεις και στην πίστη και στην καθαρότητα της ζωής. Ι.Α'πρόςΤιμόθεον,δ'12.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'.
Σήμερον της παγκοσμίου χαράς τα προοίμια, μετά χαρμόσυνης προερτάσωμεν ιδού γαρ Γαβριήλ παραγίνεται, τη Παρθένω κομίζων τα ευαγγέλια, και φόβω άμα και θαύματί' χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.


2)Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΩΝ Ίερομάρτυρας, πρεσβύτερος Λαοδικείας
Αναδείχτηκε στα χρόνια του διώκτη του χριστιανισμού Διοκλητιανού, και ήταν πάνω από 100 χρονών, Διότι είχε κάνει 16 χρόνια αναγνώστης, 28 διάκονος και 33 χρόνια σαν ιερέας. Όταν λοιπόν άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο αυτοκράτορας έστειλε στη Λαοδίκεια έκτακτο απεσταλμένο του, τον Πατρίκιο, για να εφαρμόσει και εκεί τα σκληρά μέτρα του κατά των Χριστιανών. Αυτός λοιπόν κάλεσε τον γέροντα Ιερέα Άρτέμονα και του είπε να σταματήσει την δραστηριότητα εμψύχωσης των χριστιανών, διότι δεν θα σεβαστεί καθόλου τα γεράματα του και θα τον καταδικάσει σε θάνατο. ο Άρτέμων όχι μόνο δεν υπάκουσε στα απειλητικά λόγια του Πατρικίου, αλλά συνέχισε με περισσότερη ορμή την δραστηριότητα του. Και ένα από τα κατορθώματα του ήταν, ότι μπόρεσε να φέρει στη χριστιανική πίστη τον Ιερέα των ειδώλων Βιτάλιο. Και όχι μόνο. Άλλα βγήκε και σ' άλλες πόλεις της Μικράς Ασίας, στηρίζοντας τους πιστούς και προσελκύοντας στη χριστιανική πίστη πολλούς ειδωλολάτρες. Τελικά υπέστη μαρτυρικό θάνατο και έτσι τελείωσε τη ζωή του στην πρώτη γραμμή της χριστιανικής παράταξης, παρά τα βαθιά γεράματα του. (Ή μνήμη του, από ορισμένα Συναξάρια, επαναλαμβάνεται και την 8η Οκτωβρίου).

3)Ο ΟΣΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ
Διέπρεψε στη μοναχική ζωή, της οποίας αποτέλεσε καύχημα. Απαράμιλλη προ πάντων υπήρξε ή ταπεινοφροσύνη του, χάρη της οποίας ο Θεός, τον στόλισε με μεγάλη πνευματική υπεροχή. Τόσο ώστε και αυτοί οι περίφημοι αββάδες Μακάριος και Μωϋσής τον πλησίαζαν με πολύ σεβασμό και έρχονταν πάντοτε να ωφεληθούν από τα λόγια του, τα φωτισμένα από το άγιο Πνεύμα. Κατά την ώρα του θανάτου του, ο όποιος ήλθε ήσυχος και γαλήνιος, θάνατος αληθινού δικαιου, τον περιστοίχιζαν αδελφικά πολλοί από τους αββάδες. Κατά τις τελευταίες του δε στιγμές, ενώ ο Ζαχαρίας ήταν σιωπηλός, άνέβλεψε κάπως μυστήρια προς τα πάνω, άνέβλεψε τότε και ο άββάς Ισίδωρος και θαρρείς από κάποια ουράνια έμπνευση, είπε: "Εύφραίνου, τέκνον μου Ζαχαρία, ότι ήνεώχθησάν σοι αϊ πύλαι της ουρανών βασιλείας".

4)ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΟΚΤΩ ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι εν Καισαρεία της Παλαιστίνης
Μαρτύρησαν δια ξίφους. (Σ' άλλα Μηνολόγια ο αριθμός των εν λόγω Μαρτύρων ανέρχεται σε 35 και ότι μαρτύρησαν δια αποκεφαλισμού επί Ιουλιανού του Παραβάτου (360-363). Ενώ σ' άλλα Συναξάρια ο αριθμός τους ανεβαίνει στους 50).

5)Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ ο Θηβαίος
Απεβίωσε ειρηνικά.

6)Ο ΟΣΙΟΣ ΑΒΡΑΑΜ πού μόνασε στο όρος Λάστρος
Ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία για τον Όσιο αυτό, βρίσκουμε στον Λαυριωτικό Κώδικα Ι 70. ο όσιος Αβραάμ, από μικρό παιδί διάλεξε την αγγελική ζωή του μονάχου και έτσι μοίρασε στους φτωχούς ότι περιουσία είχε και έγινε υπόδειγμα μοναχού. Ή φήμη της μεγάλης του αρετής δεν άργησε να διαδοθεί στη χώρα οπού άσκήτευε και γι' αυτό έτρεχαν πολλοί κοντά του για να ωφεληθούν πνευματικά. Άλλ' ο Αβραάμ, επειδή δεν του άρεσε ή επίδειξη και ή φασαρία, ανέβηκε στο όρος του Λάτρου, όπου με αυστηρότερη εγκράτεια, αγρυπνία και προσευχή, προόδευε σε μεγάλα ύψη αρετής και ωφελούσε τους εκεί ασκητές. Έτσι, μ' αυτό τον θεάρεστο τρόπο αφού έζηοε, απεβίωσε ειρηνικά.

7)Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ο Ξυλινίτης
Ιδιαίτερο βιογραφικό υπόμνημα για τον Όσιο αυτό, υπάρχει στον Λαυριωτικό Κώδικα Ι 70 και το οποίο παραθέτουμε αύτολεξεί όπως έχει: "Ό δε τίμιος Στέφανος, ου το έπίκλην Ξυλινίτης, και αυτός τη ασκητική πολιτεία εαυτόν έκδούς περιήλθε γυμνός το σώμα και ανυπόδητος τόπους εκ τόπων περιερχόμενος και πελαζόμενος κατά Κύριον και ύπνον τοις όφθαλμοίς το καθόλου μη προσενεγκών, μηδέ τοις κροτάφοις άνάπαυσιν παρ' όλον τον της ζωής αυτού χρόνον εντεύθεν ήξιώθη και προφητικών χαρισμάτων του προλέγειν τοις άνθρώποις τα συμβησόμενα* προεΐδε τοίνυν και την αυτού τελετήν και προς το τέλος της ζωής αυτού εν τω όρει του Λάτρου και αυτός άπελθών άσκητικώς έκείσε τον βίον διήνυσε και πολλοίς τύπος και ύπογραμμός αναδειχθείς και τα προς σωτηρίαν καθοδηγήσας προς Κύριον έξεδήμησεν".

8)Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ο Γ (ή Παρθενάκης) Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Ό νέος αυτός Ίερομάρτυρας, καταγόταν από τη Μυτιλήνη και ήταν γιος θεοσεβών γονέων. ο Παρθένιος αφοσιώθηκε στις μελέτες και έγινε ένας από τους σοφούς του 17ου αιώνα, Χειροτονήθηκε ιερέας και αργότερα έγινε Αρχιερέας και ποιμένας της Χίου. Στά τέλη του 1656 έγινε Πατριάρχης Κων/πολης, σαν διάδοχος του Πατριάρχη Παρθενίου του Β'. Σάν Μητροπολίτης, αλλά και σαν Πατριάρχης αναδείχτηκε άνδρας ευλαβής, χρηστός, λόγιος και ζηλωτής των καλών πραγμάτων και της ευσέβειας. Σάν Πατριάρχης, ανέπτυξε ιδιαίτερα την Ελληνική παιδεία. Κάποια επιστολή του όμως, έπεσε στα χέρια της υψηλής Πύλης, που θεώρησε το περιεχόμενο της επαναστατικό. "Ετσι ο τότε Σουλτάνος Ιμπραήμ ο Α', διέταξε τη θανάτωση του Πατριάρχη Παρθενίου. "Ετσι συνελήφθη και τον πίεζαν να δεχτεί τον ισλαμισμό για να σωθεί. Άλλ' ο Παρθένιος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του. Τότε το Σάββατο του Λαζάρου, στις 24 Μαρτίου 1657, τον κρέμασαν στην Καγκελωτή πύλη Παρμάκ - Καπού. Με διαταγή του Μ. Βεζίρη Μεχμέτ Κιουπουλού το λείψανο, παρέμεινε κρεμασμένο για τρεις μέρες και κατόπιν το έριξαν στη θάλασσα. Αργότερα το παρέλαβαν οι χριστιανοί και το έθαψαν σ' ένα νησί "τη λεγομένη των Πριγκίπων". Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο Συρίγου Μελέτιος.

9)Ο ΟΣΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ ο Ρώσος.

10)ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΤΕΦΑΝΟΣ και ΠΕΤΡΟΣ μάρτυρες,
οί εν Καζάν (+ 1552).
Ierodiakonos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 369
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Ierodiakonos »

Εορτάζοντες την 25ην του μηνός Μαρτίου

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ και ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ 1821
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΝΝΟΥΦΙΟΣ ο Σημειοφόρος
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΠΕΛΑΓΙΑ και ΘΕΟΔΟΣΙΑ
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ από τους δήμιους

Αναλυτικά

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ και ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ 1821
Είναι το χαρμόσυνο μήνυμα της θείας ενσάρκωσης, πού με τόσο σαφή τρόπο μας το παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιο του (κεφ. Α' στίχ. 26-38). Την ήμερα αυτή, ο θεόσταλτος αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται και λέει στην Παρθένα Μαρία ότι θα γεννήσει υιό, πού θα είναι ο Σωτήρ του κόσμου. Αξίζει, όμως, να δούμε πώς οι εμπνευσμένοι υμνωδοί της Εκκλησίας μας έψαλαν το κοσμοσωτήριο άγγελμα: "Σήμερον χαράς Ευαγγέλια παρθενική πανήγυρις τα κάτω τοις άνω συνάπτεται· ο Αδάμ καινουργείται ή Εύα της πρώτης λύπης ελευθερούται και ή σκηνή της καθ' ημάς ουσίας τη θεώσει του προσληφθέντος φυράματος ναός Θεού κεχρημάτικεν. "Ω μυστήριον! ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της συλλήψεως άφραστος. Άγγελος λειτουργεί τω θαύματι παρθενική γαστήρ τον Υίόν υποδέχεται, Πνεύμα άγιον καταπέμπεται Πατήρ άνωθεν ευδοκεί, και το συνάλλαγμα κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν εν ω και δι' ου σωθέντες, συνωδά τω Γαβριήλ, προς την Παρθένον βοήοωμεν χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, εξ ης ή σωτηρία, Χριστός ο Θεός ημών, την καθ' ημάς προσλαβόμενος φύσιν προς εαυτόν έπανήγαγεν".

Απολυτίκιο. Ήχος δ'.
Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον, και του άπ' αιώνος μυστηρίου ή φανέρωσις· ο Υίός του Θεού, υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αύτώ, τη Θεοτόκω βοήσωμεν Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΝΝΟΥΦΙΟΣ ο Σημειοφόρος
Απεβίωσε ειρηνικά. Ίσως είναι ο ίδιος με τον ασκητή της Νιτρίας Σεννούφιο.

ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΠΕΛΑΓΙΑ και ΘΕΟΔΟΣΙΑ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ από τους δήμιους
Αυτός γνώρισε τον Χριστό και μαρτύρησε αφού τον έκλεισαν σε βρωμερή απομόνωση, και πέθανε μάλλον από ασφυξία.
Ierodiakonos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 369
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Δημοσίευση από Ierodiakonos »

Ευθύμιος (Στύλιος), Μητροπολίτης Αχελώου

Σειρά κειμένων επί του Ευαγγελισμού

Ἀπὸ τό «Η ΠΡΩΤΗ» Θεομητορικὸ Ἡμερολόγιο Γʼ, ἔκδ. ΓΡΗΓΟΡΗ, Ἀθῆναι 2003.

«Μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ»
(Ματθ. α' 18)

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ἀναφέρεται σαφῶς στὴν μνηστεία τῆς Παρθένου Μαρίας μὲ τὸν «ξυλουργό» (Ματθ. ιγ' 55) Ἰωσήφ, χωρὶς ὅμως νὰ προχωρῆ σὲ λεπτομέρειες, γιὰ τὸ πῶς καὶ πότε ἔγινε ἡ μνηστεία αὐτή. Εἰδικώτερα, ὁ Εὐαγγελιστής, «ἐν πλήρει ἁρμονίᾳ πρὸς τὸ γαμικὸν δίκαιον τῶν Ἑβραίων, ὁμιλεῖ περὶ τῆς Μαρίας ὡς μνηστῆς, ὡς συζύγου καὶ ὡς γυναικός. Ἡ μνηστεία κατὰ τὸν ἀρχαῖον Ἰουδαϊκὸν νόμον... ἦτο οὐσιῶδες προκαταρκτικὸν τοῦ γάμου, καίπερ διακρινόμενον αὐτοῦ. Ἐδημιούργει σχέσιν δεσμευτικῆς ὑποχρεώσεως μεταξὺ τῶν μνηστευομένων... Μετὰ τὴν μνηστείαν καὶ πρὸ τοῦ γάμου...ὁ ἀνὴρ ἦτο ὁ κατά νόμον σύζυγος καὶ ὁ δεσμὸς ἠδύνατο νὰ λυθῆ μόνον διὰ κανονικοῦ διαζυγίου» (ΥΜ, 35).

Ἡ Παρθένος Μαρία, σὰν μνηστὴ ἔμεινε σὲ δικό της σπίτι καὶ ἑτοιμαζόταν γιὰ τὴν ὥρα τοῦ γάμου της μὲ τὸν Ἰωσήφ. Ἡ περίοδος αὐτὴ πρέπει νὰ ἦταν γιὰ τὴν Θεοτόκο περίοδος προετοιμασίας.

«Πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἒχουσα»
(Ματθ. αʼ 18)

Ἡ Παρθένος συνέλαβε τὸν Ἰησοῦ μετά τὴν μνηστεία της μὲ τὸν Ἰωσὴφ καὶ ὄχι πρὸ τῆς μνηστείας. Ὁ ἱ. Χρυσόστομος ἐρωτᾶ: «Ἀλλὰ διατὶ δὲν ἔμεινεν ἔγκυος προτοῦ νὰ μνηστευθῆ; Διὰ νὰ παραμείνη ἐπ' ὀλίγον κρυφὸν τὸ γεγονός... καὶ διά νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ κάθε πονηρὰν ὑποψίαν ἡ Παρθένος» (ΑΑΠ/Χ, 63, 83) . Διότι «πῶς ἦτο δυνατὸν οἱ Φαρισαῖοι νὰ παραδεχθοῦν ἐγκυμοσύνην ὑπερφυσικήν, πρωτάκουστον καὶ ἀκατανόητον καὶ μάλιστα καχύποπτοι καὶ κακόβουλοι ὅπως ἦσαν; Καὶ φυσικὰ ἡ φαρισαϊκὴ κακία δὲν θὰ ἐδυσκολεύετο νὰ ἐφαρμόση καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τῆς Παρθένου αὐστηρῶς τὸν νόμον, δηλαδὴ νὰ τὴν θανατώση μὲ λιθοβολισμόν» (Χ, 35) .

Πρόκειται γιὰ ἐκδήλωσι τῆς θείας Προνοίας. Ἐὰν ἡ Παρθένος συνελάμβανε πρὸ τῆς μνηστείας, ἡ δοκιμασία της θὰ ἦταν μεγαλύτερη γι' αὐτὴν καὶ τὸ κυοφορούμενον. Μὲ τὸν πέπλο τῆς μνηστείας ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ σκεπάζει τὸ γεγονὸς γιὰ τοὺς πολλούς, ἐνῷ ταυτόχρονα δὲν ἀφήνει καὶ τὸν ἕνα, τὸν Ἰωσήφ, στὸ πέλαγος τῆς καχυποψίας. «Διότι, ὅταν ἐκεῖνος (ὁ Ἰωσήφ) ποὺ ἔπρεπε νὰ ζηλεύση περισσότερον ἀπὸ ὅλους ἐμφανίζεται ὄχι μόνον νὰ μὴ προβαίνη εἰς τὴν διαπόμπευσιν καὶ τὴν ἀτίμωσιν τῆς Παρθένου, ἀλλὰ καὶ ἐπιπλέον νὰ τὴν κρατῆ κοντά του καὶ νὰ τὴν ὑπηρετῆ μετὰ τὴν κύησιν, καθίσταται φανερόν, ὅτι οὔτε θὰ τὴν ἐδέχετο κοντά του οὔτε θὰ προσέφερε τὰς ἄλλας ὑπηρεσίας του, ἐὰν δὲν εἶχε πιστεύσει ἀπολύτως ὅτι τὸ συμβὰν προήρχετο ἐκ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (ΑΑΠ/Χ, 63, 73) .

Ὁ ἀπόστ. Παῦλος βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεὸς «οὐκ ἐάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὅ δυνάμεθα, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ἡμᾶς ὑπενεγκεῖν» (Α' Κόρ. ι' 13) . Αὐτὸ μαρτυρεῖ καὶ ἡ περίπτωσις τῆς ἐγκυμοσύνης τῆς Θεοτόκου. Ὁ Θεὸς ἐλαφρύνει τὸ βάρος τῆς δοκιμασίας της• δὲν ἐπιτρέπει τὸ βάρος αὐτὸ νὰ τὴν συνθλίψη. Ὁ Κύριος δὲν περιορίζεται μόνο σὲ ἐντολὲς καὶ στὸ νὰ ἀναθέτη στοὺς ἀνθρώπους διάφορες δύσκολες ἀποστολές. Ἔρχεται καὶ βοηθεῖ ὁ Ἴδιος. Ἐνισχύει τὸν ἐντολοδόχο καὶ μὲ τὸ παντοδύναμο χέρι του ἁπαλύνει τὸ βάρος τῆς ἀποστολῆς ποὺ Ἐκεῖνος τοῦ ἀνέθεσε. Χωρὶς τὸ παντοδύναμο αὐτὸ χέρι κανένας ἄνθρωπος οὔτε καὶ ἡ Θεοτόκος θὰ μποροῦσε νὰ σηκώση τὸ βάρος τῆς κλήσεως καὶ τῆς ἀποστολῆς τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ἄλλωστε ὁ Κύριος δήλωσε κατηγορηματικά: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. ιε' 5).

«Ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ... πρὸς παρθένον» (Λουκ. αʼ 26 - 27).

Ἐὰν γιὰ τὰ προηγηθέντα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ περιστατικὰ τῆς ζωῆς τῆς Θεοτόκου ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἀνεπίσημη, ἰδιωτικὴ ζωή της ἔχομε λίγα μόνο στοιχεῖα καὶ αὐτὰ ἀπὸ τὴν παράδοσι τῶν Ἀπόκρυφων, γιὰ τὰ σημαντικὰ καὶ οὐσιώδη γεγονότα ποὺ συνδέονται ἄμεσα μὲ τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο τοῦ Θεανθρώπου ἔχομε στοιχεῖα καὶ μαρτυρίες ἀπὸ τὰ θεόπνευστα καὶ ἱερὰ βιβλία τῆς Κ. Διαθήκης.

Τὸ γεγονὸς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, εἰδικώτερα, τὸ ἀφηγεῖται ὁ ἱ. Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὁ ὁποῖος σὲ θέματα ποὺ ἀναφέρονται στὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου ἔχει σχεδὸν τὴν «ἀποκλειστικότητα», μὲ τὴ σύγχρονη δημοσιογραφικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου.

Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ ἱεραρχικὴ σειρὰ ποὺ διαγράφεται στοὺς δύο ὑπὸ μελέτην στίχους (26-27): Θεὸς — Ἄγγελος — Γαλιλαία — Ναζαρὲτ — Παρθένος! Ἔχομε ἔτσι μιὰ εὐθεία γραμμὴ ποὺ συνδέει δύο πρόσωπα: τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ ἁγιογραφικὸς Εὐαγγελισμὸς φανερώνει ταυτόχρονα καὶ τὸ περιεχόμενό του ποὺ εἶναι ἡ συμφιλίωσις καὶ συνένωσις τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐὰν τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν ὀνομαζόταν «Εὐαγγελισμός» θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ὀνομάσωμε «Συμφιλίωσις» ἢ «Εἰρήνη»!

Ἡ ἱεραρχικὴ σειρὰ Θεὸς — Παρθένος φανερώνει ἀκόμη τὸ προσωπικὸ στο
ιχεῖο τῆς κλήσεως τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς καλεῖ τὴν Παρθένο, κάτοικο τῆς πόλεως Ναζαρέτ, ὁδὸς τάδε, ἀριθμὸς τάδε... Ὁ Θεὸς κάνει μιὰ συγκεκριμένη κλῆσι σὲ συγκεκριμένο πρόσωπο. Καὶ περιμένει μιὰ συγκεκριμένη ἀπάντησι. Ὑπεύθυνη καὶ προσωπική, ὅπως θὰ δοῦμε πιὸ κάτω.

Ἡ εὐθεία γραμμὴ Θεὸς —Παρθένος εἶναι μιὰ ἀκόμη ἔνδειξις ὅτι εἶναι δυνατὴ ἡ ἄμεση ἐπικοινωνία μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Ὁ Δημιουργὸς ἐδημιούργησε ἔτσι τὸν ἄνθρωπο ὥστε νὰ μπορῆ νὰ ἐπικοινωνῆ μαζί του. Μέσα στὴν ὕπαρξὶ του τοῦ ἐτοποθέτησε ἕνα μυστικὸ τηλέφωνο. Ὁ πρῶτος μάλιστα ἄνθρωπος εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ τὸ Θεὸ πρόσωπο μὲ πρόσωπο. «Ἐνώπιος Ἐνωπίῳ» (Ἐξ. λγ' 11. Γέν. γ' 8 ἑξ.) . Τὴν ἄμεση αὐτὴ ἐπικοινωνία διέκοψε ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ διάβολος, καταστρέφοντας τὴν μυστικὴ αὐτὴ σύνδεσι μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς ἔρχεται τώρα καὶ διὰ τῆς ἐνσαρκώσεως ἐπανασυνδέει ὁριστικὰ τὴν κομμένη τηλεφωνικὴ γραμμή. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἔχει πιὰ τὸ μεγάλο προνόμιο νὰ ἐπικοινωνῆ ξανὰ «κατʼ εὐθείαν» μὲ τὸ Δημιουργό του. Σὲ ὁποιαδήποτε στιγμὴ μπορεῖ πιὰ ὁ ἄνθρωπος νὰ σήκωσῃ τὸ ἀκουστικό... Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γραμμῆς θ' ἀκουστῆ ἀμέσως ἡ φωνὴ τοῦ Πατέρα: «Ἐμπρός! Ἐγὼ εἶμαι, παιδί μου»!

«Διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ» (Λουκ. α' 29).

Ἡ Παρθένος Μαρία, ὅταν ἄκουσε τὰ ἐγκώμια καὶ τὶς φιλοφρονήσεις τοῦ Ἀγγέλου «διεταράχθη». Ἴσως ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἄκουγε τέτοια λόγια καὶ τόσους ἐπαίνους γιὰ τὸν ἑαυτό της. Εἶναι ὅμως χαρακτηριστικὸ ὅτι ἐνῷ ταράχθηκε ἐσωτερικὰ δὲν ἔκανε καμμιὰ ἐξωτερικὴ ἐκδήλωσι. Δὲν εἶπε τίποτε, δὲν ἔκανε καμμιὰ ἔκφρασι ἀποδοκιμασίας ἢ ἐπιδοκιμασίας, οὔτε ἄλλη κίνησι ἢ χειρονομία. Μόνο «διελογίζετο», στοχαζόταν τὰ λόγια ποὺ ἄκουσε καὶ προσπαθοῦσε ν' ἀνακαλύψη τὸ νόημά τους: «διελογίζετο ποταπὸς εἲη (=ποιὰ νὰ εἶναι ἡ ἔννοια) ὁ ἀσπασμὸς οὗτος». «Ἐνῷ ἡ Εὔα ἔδωκε προσοχὴν καὶ ἐμπιστοσύνην εἰς τὰ λόγια τοῦ ὄφεως ἡ Παρθένος δεικνύεται ἐπιφυλακτικὴ εἰς τοὺς λόγους τοῦ Ἀγγέλου. Δὲν εἶναι ἀπιστία οὔτε κἄν ὀλιγοπιστία ἐκεῖνο ποὺ κάμνει τὴν Παρθένον νὰ εἶναι ἐπιφυλακτική. Ὅτι εἶναι πρόθυμος νὰ πιστεύση καὶ νὰ ὑπακούση εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ δείχνει εὐθὺς ἀμέσως. Ἡ Εὔα, χωρὶς νὰ λάβη κανένα προφυλακτικὸν μέτρον, χωρὶς νὰ ἐξετάση τοὺς σκοποὺς τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, ἔσπευσε νὰ παραβῆ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ Παρθένος, ὅταν ἐπείσθη ὅτὶ ὁ Γαβριὴλ δὲν ἦτο ὁ ἀποστάτης διάβολος, ἀλλ' ὁ παραστάτης ἄγγελος... καὶ ὅταν ἐπληροφορήθη πλήρως, ὅτι δὲν διατρέχει κανένα κίνδυνον ἡ ἁγιότης της, τότε πείθεται καὶ εἰρηνεύει, πιστεύει καὶ ὑπακούει» (Χ, 68).

Ἡ συναισθηματικὴ ὡριμότης τῆς Θεοτόκου ἐντυπωσιάζει. Δὲν δέχεται ἀμέσως τὶς φιλοφρονήσεις ἔστω κιʼ ἂν προέρχωνται ἀπὸ ἀγγελικὰ χείλη, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὶς ἀποδοκιμάζει ἀμέσως, πρᾶγμα ποὺ θὰ φανέρωνε μιὰ ἐπιπόλαια καὶ κούφια σεμνοτυφία. Ὅ,τι ἄκουσε καὶ ὅ,τι εἶδε διετάραξε βέβαια τὴν ἤρεμη ἐσωτερική της ἰσορροπία, χωρὶς ὅμως νὰ τὴν καταστρέψη. Ἡ Θεοτόκος ἀπεδείχθη κυρίαρχη τοῦ συναισθηματικοῦ της κόσμου.

«Μὴ φοβοῦ Μαριάμ» (Λουκ. αʼ 30).

Ἐνῷ ἡ Παρθένος Μαρία δὲν εἶπε τίποτα καὶ δὲν ἔκανε τίποτα παρὰ μόνο «διεταράχθη» ἐσωτερικά, ὡστόσο ὁ Ἄγγελος διεπίστωσε τὴν ἐσωτερικὴ αὐτὴ ταραχὴ καὶ γι' αὐτὸ σπεύδει νὰ τὴν καθησυχάση, βεβαιώνοντάς την, ὅτι ὁ χαιρετισμὸς προερχόταν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος τῆς ἐπεφύλασσε ἐξαιρετικὴ χάρι καὶ εὔνοια.

Ὁ Θεὸς δὲν ἐπιτρέπει ἡ ταραχὴ τῆς Παρθένου νὰ μεταβληθῆ σὲ φόβο. Ὁ φόβος βασίζεται συνήθως στὴν ἐνοχή. Ὁ Ἀδάμ, μετὰ τὴν πτῶσι, φοβήθηκε καὶ κρύφθηκε: «Τῆς φωνῆς σου ἤκουσα... καὶ ἐφοβήθην... καὶ ἐκρύβην» (Γέν. γ' 10). Στὴν καρδιὰ τῆς Πανάγνου δὲν ὑπῆρχε ἡ προϋπόθεσις αὐτὴ τοῦ φόβου, ἡ ἐνοχή. Ἀντίθετα ὑπῆρχε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία «ἔξω βάλλει τὸν φόβον», ὅπως βεβαιώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς Ἀγάπης (Ἰω. δ' 18). Γι' αὐτὸ καὶ στὴν καρδιὰ τῆς Θεοτόκου ἐπικρατοῦσε ἡ χαρά,, ποὺ εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καὶ συνέπεια τῆς ἀγάπης (Γαλ. ε' 22) . Μὲ τὸ «μὴ φόβοῦ» λοιπὸν ποὺ εἶπε ὁ Ἄγγελος στὴν Παρθένο τὴν καλοῦσε νὰ διατηρήση στὴν καρδιά της τὴν χαρὰ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ ποὺ κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τῆς ἀφαιρέση (Ἰω. ιστ' 22).

Ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ» (Λουκ. αʼ 31).

Ἡ Παρθένος Μαρία ἀκούει πιὰ καθαρὰ τὸ εἰδικὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ πρόσωπό της. Καλεῖται νὰ πατήση τὸ πρῶτο σκαλοπάτι τῆς «Κλίμακος» ποὺ θὰ τὴν ἀνεβάση στὸν οὐρανό. Ἀπὸ μικρὴ παιδούλα μέσα στὸ ναὸ προσευχόταν νὰ γίνη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή της. Ὁ Κύριος τὴν ἄκουε μὰ δὲν ἀπαντοῦσε ἀκόμα. Τὰ χρόνια περνοῦσαν στὴ σιωπὴ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀφοσιώσεως στὸν Κύριο. Τώρα ὅμως ἡ Θεοτόκος παίρνει συγκεκριμένη ἀπάντησι τῶν προσευχῶν της...

«Τέξῃ Υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν»
(Λουκ. α' 31).

Ἡ οὐσία τοῦ μηνύματος τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν Παρθένο Μαρία: «Τέξῃ Υἱόν»! Πολλὲς γυναῖκες, πρὶν ἀπὸ τὴν Θεοτόκο, εἶχαν εὐαρεσ
τήσει στὸν Θεὸ καὶ εἶχαν πάρει τὴ χάρι καὶ τὴν εὐλογία του εἴτε γιὰ νὰ τεκνοποιήσουν (Σάρρα, Ἄννα, Ἐλισάβετ) εἴτε γιὰ νὰ κυβερνήσουν τὸν Ἰσραὴλ (Ἰουδίθ, Δεββώρα, Ἐσθήρ). Αὐτὸ ὅμως ποὺ εὐαγγελίζεται ὁ Ἄγγελος στὴν Παρθένο εἶναι κάτι τὸ ξεχωριστὸ καὶ πρωτάκουστο στὴν ἱστορία: θὰ συλλάβης καὶ θὰ γεννήσης τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου (ἡ Ἑβραϊκὴ λέξις «Ἰησοῦς» σημαίνει Θεὸς Σωτήρ)!

Ἡ μοναδικότης τοῦ μηνύματος καὶ τῆς κλήσεως τῆς Θεοτόκου ἀποδεικνύει καὶ τὴν μοναδικότητα τῆς μορφῆς της. Ἡ κλῆσις της νὰ γίνη μητέρα τοῦ Ἰησοῦ τὴν τοποθετεῖ ἀμέσως στὴν κορυφὴ τῶν μεγάλων μορφῶν τῆς ἱστορίας. Ἐκείνη ποὺ ἐκλήθηκε νὰ γίνη Μητέρα τοῦ πρώτου στὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ πῆρε ἀμέσως τὴν πρώτη θέσι στὴ γῆ καὶ τὸν οὐρανό. Ἡ γυναῖκα ποὺ παίρνει γιὰ σύζυγό της τὸν Βασιλιὰ γίνεται ἀμέσως Βασίλισσα. Ἡ Παρθένος ποὺ ἐκλήθηκε νὰ γίνη Μητέρα καὶ Νύμφη τοῦ «Βασιλέως τῆς δόξης» (Ψάλμ. κγ' 7) ἔγινε ἀμέσως Βασίλισσα τοῦ κόσμου (Ψάλμ. 44, 10).

Μπροστὰ στὸ «δυσθεώρητο» αὐτὸ ὕψος τῆς μορφῆς καὶ τῆς κλήσεως τῆς Θεοτόκου στέκονται μὲ ἀφάνταστο δέος ὅλοι οἱ μεγάλοι της Π. καὶ Κ. Διαθήκης. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν αἰώνων καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν.

«Εἶπε δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον, πῶς ἔσται μοι τοῦτο;»
(Λουκ. αʼ 34).

Ἡ Παρθένος Μαρία δὲν ἀρνεῖται τὴ κλῆση τοῦ Θεοῦ, διερωτᾶται ὅμως γιὰ τὸν τρόπο. Ἐκεῖνο ποὺ τὴν ἀπασχολεῖ καὶ ποὺ ἀνακοινώνει στὸν Ἄγγελο εἶναι τὸ «πῶς»! Δὲν ἔχει ἀντίρρησι γιὰ τὸν ρόλο ποὺ τῆς ἀναθέτει ὁ Θεός. Αὐτό, σὰν πιστὴ καὶ εὐσεβὴς ψυχή, οὔτε κἄν τὸ σκέπτεται. Προχωρεῖ στὴν ἐκτέλεσι καὶ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ... Γιατί αὐτὸ μόνο ἔχει μάθει νὰ κάνη. Ὄχι νὰ κρίνη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἄλλα νὰ τὸ ἐφαρμόζη. Ζητεῖ λοιπὸν περισσότερες ἐξηγήσεις γιὰ τὸν τρόπο καὶ τὴν μέθοδο ἐκπληρώσεως τοῦ θείου θελήματος, διότι αὐτή, ἀπὸ τὴ δική της πλευρά, μόνο στὸ ζήτημα αὐτὸ βλέπει δυσκολίες καὶ μάλιστα μεγάλες.

Ὤ, ἁγία ὕπαρξις τῆς Θεοτόκου! Πόσο διαφορετικὴ ἤσουν ἀπό μᾶς! Ἐμεῖς, οἱ κοινοὶ ἄνθρωποι, ὅταν συναντοῦμε στὴ ζωή μας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ πρῶτο ποὺ συνήθως κάνομε εἶναι νὰ τὸ κρίνωμε. Ὁ Θεὸς γίνεται ὁ μεγάλος Ἀνακρινόμενος ἀπὸ τὴν μωρία καὶ τὴν ἀφροσύνη μας! Τοῦ κάνωμε ἀνάκρισι, ὑποβάλοντάς του ἀναρίθμητα, ἐρωτήματα: «Γιατί τοῦτο... γιατί ἐκεῖνο...». Ἀμφισβητοῦμε τὶς ἀγαθὲς προθέσεις του, τὴν ἀγάπη του, τὴν εἰλικρίνειά του. Πολλοὶ μάλιστα τοῦ ἀποδίδουν δόλο καὶ κακία, εἰς βάρος μας!... Καὶ τελικὰ διαφωνοῦμε καὶ ἀπορρίπτομε τὸ θεῖο θέλημα στὴν οὐσία του... Ἐμεῖς ἔχομε διαφορετικὴ γνώμη ἀπὸ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης...

«Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ» (Λουκ. αʼ 35)

Πρόκειται γιὰ τὴν πρώτη κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴ Θεοτόκο ποὺ τὴν ἐκαθάρισε ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, τὴν ἐξαγίασε καὶ ἐνήργησε μὲ
ὑπερφυσικὸ καὶ ἄρρητο τρόπο τὴ σύλληψη τοῦ Ἰησοῦ μέσα της.

Κατὰ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου καί, εἰδικώτερα, ὅταν ἐκυοφορῆτο ἡ πρώτη ζωὴ «Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» (Γεν. α' 3) . Τὸ δημιουργικὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ παρουσιάζεται ἐδῶ σὰν ἕνα πουλὶ ποὺ ἐπῳάζει τὰ πρῶτα σπέρματα τῆς ζωῆς ποὺ βρίσκονταν μέσα στὰ ὕδατα. Ἡ ἴδια σκηνὴ ἐπαναλαμβάνεται καὶ στὴν περίπτωσι τῆς Θεοτόκου. «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ»! Ὑπάρχει μάλιστα καταπληκτικὴ ὁμοιότης ποὺ δείχνει ὅτι τὸ πρῶτο εἶναι προτύπωσις τοῦ ἄλλου (ΥΛ, 55) . Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατεβαίνει στὴν Παρθένο καὶ ἐνεργεῖ τὴ σύλληψι τοῦ νέου Ἀδὰμ καὶ κυοφορεῖ μέσα στὴν μήτρα τῆς Παρθένου τὴν ἀνακαίνισι τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Ὁ «μακρόκοσμος» (= σύμπαν) καὶ ὁ «μικρόκοσμος» (= ἄνθρωπος) ἐδημιουργήθησαν ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πρὶν ἀπὸ δισεκατομμύρια καὶ ἑκατομμύρια χρόνια. Αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη δημιουργία. Ἡ ἀναδημιουργία τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἄνθρωπου, ἡ δεύτερη δημιουργία ἔγινε πάλι ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεΰμα πρὶν ἀπὸ 2.000 χρόνια, στὴν κοιλιὰ τῆς Παρθένου. Καὶ ἡ τρίτη καὶ ἡ τελευταία δημιουργία θὰ γίνη στὰ «ἔσχατα», στὸ τέρμα τῆς ἱστορίας, ὅταν τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ θὰ ἀνακαινίση ὁριστικὰ τὸν κόσμο καὶ θὰ ἀναστήση τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ ζήσουν αἰώνια στὸν «καινὸν οὐρανὸν καὶ τὴν καινὴν γῆν» (Ἀποκ. καʼ 1) . Ἡ τρίτη αὐτὴ δημιουργία θὰ εἶναι ἢ «Ὀγδόη» καὶ ἀτελεύτητη Ἡμέρα. Ἡ Αἰωνιότης!

«ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;... Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ»
(Λουκ. α' 34-35)

Ἡ Θεοτόκος μὲ ἀφέλεια παιδιοῦ καὶ μὲ ἀθῳότητα παρθένου καὶ ὄχι μὲ λίγη ἴσως ντροπή, ὁμολογεῖ αὐτὸ ποὺ ἡ ἁγνή της σκέψις ἔβλεπε σὰν ἐμπόδιο στὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ: «Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω»; Καὶ ὁ Ἄγγελος τῆς ἀποκαλύπτει, ὅτι θὰ συλλάβη καὶ θὰ γεννήση χωρὶς τὴ μεσολάβησι ἀνδρός, ἀλλὰ μὲ ὑπερφυσικὸ τρόπο, μὲ τὴ δημιουργικὴ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Οὐδὲ ὁ Γαβριήλ, οὐδὲ ὁ Ματθαῖος ἐδυνήθησάν τι πλέον εἰπεῖν:, ἀλλ' ἢ ὅτι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου μόνον, τὸ δὲ πῶς ἐκ Πνεύματος κα
ὶ τίνι τρόπω, οὐδεὶς τούτων ἡρμήνευσεν• οὐδὲ γὰρ δυνατὸν ἦν» (ἱ. Χρυσόστομος, βλ. Χ, 88) . Τὸν ὡραῖο αὐτὸ διάλογο μεταξὺ Θεοτόκου καὶ Ἀγγέλου ὁ ὑμνῳδὸς τῶν Χριστουγέννων ἀπέδωσε μὲ τὸ ἕξης θαυμάσιο τροπάριο:

«Τὶ θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοί;
...ἄνανδρος εἰμὶ καὶ πῶς τέξω Υἱον;
ἄσπορον γονὴν τὶς ἑώρακεν;
ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται
νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται» (ΜΔ) .

Ἡ Θεοτόκος ἦταν ἡ πρώτη ποὺ μυήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸ ὑπερφυσικὸ στοιχεῖο τῆς δυνάμεώς Του καὶ τοῦ θελήματός Του. Εἶχαν βέβαια γίνει ὑπερφυσικὰ θαύματα καὶ στὴν Π. Διαθήκη. Μερικὰ ἀπ' αὐτὰ ἀναφέρονταν κυρίως στὴ φύσι (Βάτος, Ἐρυθρὰ θάλασσα κλπ). καὶ σʼἄλλα ὑπῆρχε καὶ ἡ συμβολὴ τοῦ ἀνθρώπου (τεκνογονία Ἄννης. Σάρας κλπ.). Στὴν περίπτωσι ὅμως τῆς Παρθένου Μαρίας τὸ ὑπερφυσικὸ στοιχεῖο ἐκδηλώνεται κατὰ μοναδικὸ τρόπο.

Ἔτσι μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ Θεοτόκος ἦταν ἡ πρώτη τῶν πιστῶν. Ἡ πίστις της ἀποδείχθηκε πιὸ μεγάλη καὶ ἀπὸ τὴν πίστι τοῦ Ἀβραάμ. Ἐκεῖνος εἶχε μιὰ κάποια ἀνθρώπινη ἐμπειρία, σὰν βάσι τῆς πίστεώς του. Ἡ Παρθένος δὲν εἶχε κανένα ἀνθρώπινο στήριγμα, καμμιὰ ἀνθρώπινη ἐμπειρία. «Δὲν εἶχε τίποτε ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινην πεῖραν καὶ γνῶσιν καὶ λογικὴν διὰ νὰ ἐννοήση ὅτι θὰ ἠμποροῦσε νὰ συλλάβη καὶ νὰ γεννήση, παρθένος αὐτή, χωρὶς πεῖραν ἀνδρός... Διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ κόσμου θὰ ἐνεργοῦσε ὑπερφυσικῶς, κατὰ τρόπον μυστηριώδη καὶ ἀκατάληπτον εἰς τὴν ἀνθρωπίνην διάνοιαν, τὸ τρίτον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον» (Χ, 59). Ἡ Θεοτόκος βασίσθηκε μόνο στὸν λόγο καὶ τὴν ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ἄνοιξε τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν μύησι καὶ τὴν ἀνεπιφύλακτη ἀποδοχὴ τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ.

«Δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» (Λούκ. α' 35)

Κατὰ τὴ δημιουργία τοῦ πρώτου Ἀδὰμ ἦταν παροῦσα ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάς: «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον» (Γεν. α' 26) . Τὸ ἴδιο ἐπαναλαμβάνεται καὶ κατὰ τὴν δημιουργία τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Διότι ἡ θαυμαστὴ σύλληψις τοῦ Ἰησοῦ στὸν «Παράδεισο τῆς Χάριτος», τὴν μήτρα τῆς Παρθένου εἶναι ἔργο τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ καὶ Πατρός, τῆς Δυνάμεως τοῦ Ὑψίστου, δηλαδὴ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὴν παρουσία τῆς Ἁγίας Τριάδος κατὰ τὴ δημιουργία τοῦ πρώτου καὶ τοῦ δευτέρου Ἀδὰμ ἐκθέτει πολὺ ὡραία τὸ ἑξῆς σχόλιο τοῦ Ὠριγένους: «Ὁ Γαβριήλ, ἐμφαίνων τὴν ἑρμηνείαν τῶν τριῶν ὑποστάσεων οὕτως ἒλεγεν «Δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι. Ὕψιστος γὰρ ὁ Πατήρ, δύναμις Ὑψίστου ὁ Υἱός• διὸ περὶ τοῦ Πατρὸς ὅτι Ὕψιστος... «σὺ μόνος Ὕψιστος ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν». Ὅλη, φυσίν, ἡ Τριὰς σοι πάρεστιν, ὦ Παρθένε, τὴν ἀνάκτησιν ποιουμένη τῆς κτίσεως, ἡ εἰποῦσα πάλαι• «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθʼ ὁμοίωσιν». Οὐ γὰρ ἔμελλεν ἐπὶ μὲν τοῦ ἀγνώμονος Ἀδὰμ τοῦ πρώτου παρῆναι, τῷ δὲ δευτὲρῳ μὴ συνῆφθαι λαμπρῶς. Πνεῦμα Ἅγιον• ἰδοὺ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Καὶ δύναμις, ἰδοὺ πάλιν ὁ Υἱός. «Χριστὸς γὰρ Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ Σοφία.» Ὕψιστος• ἰδοὺ πάλιν ὁ Πατὴρ τῇ φωνῇ ταύτῃ κηρύττεται» (ΥΛ, 56).

Μετὰ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ τοῦ πρώτου ἀνθρώπου, ἡ σύλληψις τοῦ Ἰησοῦ ἦταν τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς τῆς ἱστορίας. «Τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον» (Δαμασκηνός). Γι' αὐτὸ καὶ ἡ προσωπικὴ παρουσία τῆς Παναγίας Τριάδος.

«Εἶπε δὲ Μαριάμ• Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου» (Λουκ. 38).

Ἡ ἐλευθέρα συγκατάθεσις τῆς Παρθένου! Ἡ Θεοτόκος δέχεται νὰ τεθῆ στὴν ὑπηρεσία τοῦ θείου σχεδίου. Ἀποδέχεται στὴν κλῆσι τοῦ Θεοῦ καὶ ταυτίζει τὸ θέλημά της μὲ τὸ θέλημα Ἐκείνου. Δὲν εἶναι βέβαια σὲ θέσι νὰ ἀντιληφθῆ ὅλο τὸ μέγεθος καὶ τὶς προεκτάσεις τοῦ ἔργου ποὺ ἀποδέχεται. Βάζει ὅμως ἀνεπιφύλακτα τὴν ὑπογραφή της στὸ συμβόλαιο τοῦ οὐρανοῦ, θεωρώντας ἐξαιρετικὴ τὴν τιμὴ νὰ ὑπογράψη δίπλα στὴν ὑπογραφὴ τοῦ Θεοῦ καὶ πιστεύοντας ἀπόλυτα στὴν ἀγαθότητά του. Ὅταν ἡ Παρθένος ἐλεύθερα καὶ ἑκούσια ὑπέγραψε τὴ συμφωνία, τὸ μυστήριο τῆς συλλήψεως καὶ τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ εἶχε κιόλας ἀρχίσει. «Ἡ θεία βουλὴ ἔγινε δεκτὴ καὶ βρῆκε ἀνταπόκριση. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀνθρώπινη ἀνταπόκρισις εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς ἐχρειάζετο σ' αὐτὸ τὸ σημεῖο» (Φ, 132) .

«Ἡ σάρκωσις ἦτο ἔργον οὐχὶ μόνον τοῦ Πατρός, τῆς Δυνάμεώς του καὶ τοῦ Πνεύματός του, ἀλλ' ἐπίσης καὶ ἔργον τῆς θελήσεως καὶ τῆς πίστεως τῆς Παρθένου. Ἄνευ τῆς συγκαταθέσεως τῆς Ἀσπίλου, ἄνευ τῆς συνδρομῆς τῆς πίστεως τὸ σχέδιον τοῦτο ἦτο τόσον ἀπραγματοποίητον ὅσον θὰ ἦτο καὶ ἄνευ τῆς παρεμβάσεως Αὐτῶν τούτων τῶν τριῶν θείων Προσώπων. Ὁ Θεός, μόνον ἀφοῦ τὴν ἐπληροφόρησε καὶ τὴν ἔπεισε, τὴν λαμβάνει Μητέρα καὶ δανείζεται ἐξ Αὐτῆς τὴν σάρκα τὴν ὁποίαν ἐκείνη θεληματικῶς τοῦ δανείζει. Ὅπως ἐνεσαρκώθη ἑκουσίως, οὕτως ἠθέλησεν ἵνα ἡ Μήτηρ αὐτοῦ γεννήση ἐλευθέρως καὶ ἑκουσίως» (Λ, 196).

Ὁ ἱ. Αὐγουστῖνος γράφει: «Ὦ, Κεχαριτωμένη Μαρία! Τὸ σύμπαν ὁλόκληρον, αἰχμάλωτον τοῦ δαίμονος, περιμένει τὴν συγκατάθεσίν σου. Παρθένε, μὴν ἀργῆς! Σπεῦσε ν' ἀπαντήσης εἰς τὸν ἀπεσ
ταλμένον τοῦ οὐρανοῦ» (Χ, 50) . Καὶ ἕνας συγγραφεὺς τοῦ Μεσαίωνος συμπληρώνει: «Δῶσε, Παρθένε, χωρὶς ἀργοπορίαν τὴν ἀπάντησίν σου! Δέσποινα, ἀπάντησε καὶ ἡ ἀπάντησίς σου νὰ εἶναι ἡ λέξις ποὺ περιμένει ἡ γῆ, ποὺ περιμένει ὁ Ἅδης, ποὺ περιμένουν αὐτοὶ ἀκόμη οἱ οὐρανοί. Ὁ Βασιλεὺς τῶν ὅλων καὶ Κύριος τόσον ἠγάπησε τὸ ψυχικὸν κάλλος σου, τόσον ἐπιθυμεῖ μὲ τὴν ἀπάντησίν σου νὰ δώσης τὴν συγκατάθεσίν σου εἰς τὸ σχέδιον τῆς Σωτηρίας τοῦ κόσμου. Ἄνοιξε Κεχαριτωμένη Κόρη τὴν καρδιά σου καὶ πίστευσε. Ἄνοιξε τὰ χείλη σου καὶ εἰπὲ τὸ ναί. Ἄνοιξε τοὺς κόλπους σου καὶ δέξαι τὸν Δημιουργόν σου» (Χ, 51) .

Ποτὲ μιὰ ἀνθρώπινη ὑπογραφὴ δὲν εἶχε τόση σημασία γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη ὅση ἡ ὑπογραφὴ τῆς Παρθένου στὴν Καινὴ Διαθήκη —συμβόλαιο ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Μὲ ἀνθρώπινες ὑπογραφὲς κηρύχθηκαν ἐπαναστάσεις, ἄρχισαν ἀλλὰ καὶ σταμάτησαν πόλεμοι καὶ ἐπικράτησε εἰρήνη. Μὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς Θεοτόκου σταμάτησε ὁ μεγαλύτερος πόλεμος καὶ ἐπικράτησε ἡ πιὸ σημαντικὴ εἰρήνη στὸν κόσμο. Ἔτσι ἡ Θεοτόκος ἀπεδείχθη ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὁ μεγαλύτερος πρεσβευτὴς τῆς ἀνθρωπότητος. Αὐτή, ποὺ ἔπειτα ἔμελλε νὰ ἀναδειχθῆ καὶ ἡ μόνη μεσίτρια τῶν ἀνθρώπων.

«Γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου» (Λουκ. 38).

Ἡ δήλωσις τῆς Παρθένου, κατὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ συμφώνου συνεργασίας μὲ τὸν Θεὸ ἔχει ἰδιαίτερη σημασία. Ἂν καὶ ἡ τιμὴ ἦταν πρωτοφανὴς —ἡ ὑπογραφή της ἦταν ἀκόμη νωπὴ δίπλα στὴν ὑπογραφή τοῦ Θεοῦ— ὡστόσο ἡ Θεοτόκος δὲν ξιππάζεται. Δὲν μιλάει γιὰ τὸ τί «θὰ κάνη» καὶ πῶς «θὰ ἐργασθῆ» αὐτὴ γιὰ νὰ «φέρη σὲ πέρας τὸ μεγάλο ἔργο ποὺ τῆς ἀνέθεσε ὁ Θεός»! Δὲν ἀναφέρεται σὲ τυχὸν «σχέδιά της», δὲν ἐκθέτει τὶς «ἐπιδιώξεις» της, δὲν ἀναλύει τοὺς «ὁραματισμούς» της... Τίποτα ἀπ' ὅλα αὐτά. Γιατί αὐτὰ εἶναι γιὰ τοὺς μικρούς, τοὺς κούφιους, τοὺς μηδαμινοὺς πού, ὅταν ξαφνικὰ βρεθοῦν στὴν κορυφὴ τῆς πυραμίδας, παθαίνουν ἴλιγγο καὶ μιλᾶνε συνεχῶς γιὰ τὸν ἑαυτό τους, τὶς ἱκανότητές τους, τὶς σπουδές τους, τὰ ἔργα τους, ποὺ τὰ ἀνεγνώρισαν οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ βράβευσεν ὁ Θεός!!

Ἡ Θεοτόκος, ἀντίθετα, εὔχεται γιὰ τὴν πραγματοποίησι τοῦ θείου σχεδίου στὸ πρόσωπό της. Αὐτὴ ἁπλῶς προσφέρεται. Ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἐργασθῆ καὶ θὰ δράση. Αὐτὴ εἶναι μόνο ἕνα ἄγραφο χαρτὶ ποὺ προσφέρεται στὸν Κύριο γιὰ νὰ γράψη ἐπάνω του ὅ,τι Ἐκεῖνος θέλει: «Πίναξ εἰμὶ γραφόμενος, ὅ βούλεται ὁ γραφεὺς γραφέτω. Ποιείτω ὅ θέλει ὁ τοῦ παντὸς Κύριος». (Ὠριγένης, ΥΛ. 58)!

Ἡ δήλωσις αὐτὴ τῆς Παρθένου εἶναι μοναδικὴ καὶ φανερώνει τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο οἱ κλητοὶ τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ ἀποδέχωνται τὴν θεϊκὴ κλῆσι. Ὄχι μὲ μεγαλόστομες δηλώσεις αὐτοπροβολῆς καὶ ματαιόδοξης ἐπιδείξεως, ἀλλὰ μὲ σιωπηλὴ ὑποταγὴ στὸ θέλημά Του. Ἐκεῖνο ποὺ προέχει στὶς περιπτώσεις αὐτὲς δὲν εἶναι τόσο ὁ καλούμενος ἄνθρωπος καὶ τὰ τυχὸν «προσόντα» του, ὅσο ἡ συγκατάβασις τοῦ καλοῦντος Θεοῦ. Ὅταν παρίσταται ὁ Κύριος, τότε ὁ ταπεινὸς καὶ ἀληθινὸς ἄνθρωπος σωπαίνει καὶ νιώθοντας τὴν ἀπέραντη ἀδυναμία του ὁμολογεῖ: «νῦν ἠρξάμην λαλῆσαι πρὸς τὸν Κύριόν μου, ἐγὼ δὲ εἰμὶ γῆ καὶ σποδός». (Γεν. ιη' 27) .

Μόλις ἡ Παρθένος ἔδωσε τὴν ἀπάντησί της στὸ Θεό, δέχεται ἀμέσως ἀπὸ αὐτὸν τὸ Πνεῦμα, ποὺ δημιουργεῖ τὴν ὁμόθεη ἐκείνη σάρκα... Καὶ πλάθεται ἔτσι μὲ λόγο μητρικὸ ὁ τοῦ Πατρὸς Λόγος. Καὶ κτίζεται μὲ τὴ φωνὴ τοῦ κτίσματος ὁ Δημιουργός. Κιʼ ὅπως, μόλις εἶπε ὁ Θεὸς «γεννηθήτω φῶς» ἔγινε ἀμέσως φῶς, ἔτσι ἀμέσως μὲ τὴ φωνὴ τῆς Παρθένου τὸ ἀληθινὸ ἀνέτειλε Φῶς κι' ἐδόθηκε μὲ τὴν ἀνθρώπινη σάρκα καὶ κυοφορήθηκε αὐτὸς ποὺ φωτίζει «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον».
Ὢ φωνὴ ἱερή!
Ὢ λόγια ποὺ κατορθώσατε περίσσιο μεγαλεῖο!
Ὢ γλώσσα εὐλογημένη ποὺ ἀνακάλεσες μὲ μιᾶς ἀπὸ τὴν ἐξορία ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη!
Ὢ θησαυρὲ ψυχῆς ἁγνῆς, ποὺ μὲ τὰ λίγα λόγια της σκόρπισε σὲ μᾶς τέτοια ἀφθονία ἀγαθῶν!
Γιατί αὐτὰ τὰ λόγια μετέτρεψαν τὴ γῆ σὲ οὐρανὸ κι' ἄδειασαν τὸν Ἅδη ἐλευθερώνοντας τοὺς φυλακισμένους. Ἔκαμαν νὰ κατοικηθῆ ἀπὸ ἀνθρώπους ὁ οὐρανὸς καὶ φέρνοντας τόσο κοντά τους Ἀγγέλους στοὺς ἀνθρώπους συνέπλεξαν τὸ οὐράνιο καὶ τὸ ἀνθρώπινο γένος σ' ἕνα μοναδικὸ χορὸ γύρω ἀπὸ Αὐτὸν πού εἶναι ταυτόχρονα καὶ τὰ δύο, Αὐτὸν πού, «ὄντας Θεός, ἔγινε ἄνθρωπος».
Ν.ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ
(Κ, 159)

«Ἀναστᾶσα Μαριάμ» (Λουκ. αʼ 39).

Ὅσο διαρκοῦσε ἡ συνομιλία μὲ τὸν Ἀρχάγγελο, ἡ Παρθένος διατηροῦσε τὴν ψυχική της ἠρεμία. Ὅταν ὅμως «ἀπῆλθε ὁ ἄγγελος ἀπ' αὐτῆς», τότε ἡ ὕπαρξὶς της ἀναστατώνεται. Μέσα στὸ ἐσωτερικό της ξεσπᾶ θύελλα, ἐντυπώσεων, σκέψεων καὶ συναισθημάτων. Ἡ καρδιὰ της χτυπᾶ δυνατὰ καὶ γρήγορα,, μὴ μπορῶντας ἀκόμα, νὰ συνέλθη ἀπὸ τὸ συγκλονισμὸ τοῦ ἀγγελικοῦ ὁράματος. Τὸ μυαλὸ της βουΐζει ἀπ' τὸ περιεχόμενο τοῦ θείου μηνύματος. Τὴν ἁγνή της ὕπαρξι εἶχε πυρπολήσει ἡ φωτιὰ τῆς κλήσεως καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ: «Ἀναστᾶσα Μαριάμ»!

Ἡ κλῆσις τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο εἶναι μιὰ φωτιὰ ποὺ πυρπολεῖ τὴν καρδ
ιὰ κι' ἀναστατώνει τὸ νοῦ. Εἶναι ἕνας σφοδρὸς ἄνεμος ποὺ φυσάει ξαφνικὰ καὶ σπρώχνει τὸ ἱστιοφόρο τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως βαθειὰ μέσα στὸ πέλαγος τῶν μεγάλων περιπετειῶν. Ἕνας ἀπὸ τοὺς κλητούς του Θεοῦ, ὁ προφήτης Ἱερεμίας, περιγράφει πολὺ χαρακτηριστικὰ τὴν κατάστασι αὐτὴ τοῦ καλουμένου ἀνθρώπου: «Καὶ ἐγένετο πῦρ καιόμενον φλέγον ἐν τοῖς ὀστέοις μου, καὶ παρεῖμαι πάντοθεν καὶ οὐ δύναμαι φέρειν» (Κ' 9).

Τὸ ἴδιο συναίσθημα νοιώθουν καὶ οἱ δύο μαθηταὶ τοῦ Ἰησοῦ ποὺ ἀξιώθηκαν νὰ τὸν ἔχουν συνοδοιπόρο τὸ δειλινὸ τῆς μεγάλης ἐκείνης μέρας τῆς Ἀναστάσεως, πηγαίνοντας πρὸς Ἐμμαούς: «Οὐχὶ ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ καὶ διήνοιγεν ἡμῖν τὰς γραφάς»; (Λουκ. κδ' 32) .

Τὰ χρόνια πέρασαν, ἀλλ' ἡ καρδιὰ δὲν μπορεῖ νὰ λησμονήση τὶς μεγάλες ἐκεῖνες στιγμὲς τῆς κλήσεως τοῦ Θεοῦ. Τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς ἱερῆς ἐξάρσεως ποὺ ζήσαμε, τὴν ἀποδίδουν οἱ πιὸ κάτω «σκέψεις» τοῦ Πασκάλ. Τὶς ἔγραψε τὴ νύχτα ποὺ ἔνοιωσε κι' αὐτὸς τὴν κλῆσι τοῦ Θεοῦ:

«Ἔτος χάριτος 1654. Δευτέρα 23 Νοεμβρίου...
Ἀπὸ τὰς 10.30 μ.μ. περίπου μέχρι 12.30 περίπου.
Πῦρ! Θεὸς τοῦ Ἀβραάμ, Θεὸς τοῦ Ἰσαάκ, Θεὸς τοῦ Ἰακώβ.
Ὄχι φιλόσοφοι καὶ ἐπιστήμονες.
Βεβαιότης, βεβαιότης, συναίσθημα, χαρά, εἰρήνη.
Ὁ Θεὸς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
«Θεόν μου καὶ Θεὸν ὑμῶν».
Ὁ Θεός σου Θεός μου.
Λησμοσύνη τοῦ κόσμου καὶ τῶν πάντων, ἐκτὸς τοῦ Θεοῦ.
Δὲν εὑρίσκεται παρὰ μόνον μὲ τὰς ὁδοὺς ποὺ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιον.
Μεγαλεῖον τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς
«Πάτερ δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος σὲ οὐκ ἔγνων, ἐγὼ δὲ σὲ ἔγνων»...
Χαρά, χαρά, χαρά, δάκρυα χαρᾶς.
Ἐχωρίσθην ἀπ' αὐτοῦ...
Εἴθε νὰ μὴ χωρισθῶ ἀπ' αὐτοῦ εἰς τὸν αιώνα.
«Αὕτη ἐστὶν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γιγνώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινόν Θεὸν
καὶ ὃν ὰπέστειλας Ίησοῦν Χριστόν».
Ἰησοῦς Χριστός, Ἰησοῦς Χριστός...
Αὐταπάρνησις ὁλοκληρωτικὴ καὶ γλυκεία.
Πλήρης ὑποταγή εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν• καὶ εἰς τὸν πνευματικόν μου. Αἰωνίως ἐν χαρᾶ διὰ μίαν ἡμέραν ἀσκήσεως ἐπὶ τῆς γῆς.
«Τὰ δικαιώματά σου οὐκ ἐπελαθόμην». Ἀμήν».
(Βλ. οἱ Θεμελιωταί τῶν Ἐπιστημῶν, 1950, σελ. 24)

«Ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινήν καί ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ»
(Λουκ. αʼ 40).

Ὑπό τὴν πίεσι ὅλων αὐτῶν τῶν ἐντυπώσεων καὶ τῶν συναισθημάτων ἡ Παρθένος Μαρία ἀναζητεῖ κάποια διέξοδο. Κάποια ἐκτόνωσι. Ἡ σκέψις της σταματᾶ σ' ἕνα συγγενικὸ πρόσωπο ποὺ τῆς τὸ θύμησε μάλιστα τὸ ἀγγελικὸ μήνυμα: «Ἐλισάβετ ἡ συγγενής σου» (Λουκ. α' 36). Αὐτὸ ἦταν! Χωρίς νὰ χάση καιρό, ρίχνει ἐπάνω της ἕνα ἰμάτιο —ἦταν ἀκόμη χειμώνας— καὶ παίρνει τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο γιὰ τὰ ὀρεινὰ μέρη τῆς Ἰουδαίας. Σκοπός της νὰ συναντήση τὴν Ἐλισάβετ καὶ νὰ τῆς ἐκμυστηρευθῆ τὸ μεγάλο της μυστικό.

«Ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς» (Λουκ. αʼ 41).

Τὸ σκίρτημα τῶν βρεφῶν στὶς ἐγκυμονοῦσες μητέρες εἶναι συνηθισμένο φαινόμενο, κατά καὶ μετά τὸν πέμπτο μῆνα τῆς ἐγκυμοσύνης (ΥΛ, 60) . Στὴν περίπτωσι ὅμως αὐτὴ τὸ «σκίρτημα» τοῦ κυοφορουμένου βρέφους τῆς Ἐλισάβετ εἶχε ἰδιάζουσα σημασία. Γράφει σχετικά ὁ Ὠριγένης: «Ἅμα τῲ λόγῳ τοῦ ἀσπασμοῦ Μαρίας... ἤκουσεν ὁ πρόδρομος τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κινούμενος τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας καὶ ἐσκίρτησεν ἐν ἀγαλλιάσει τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ καὶ οἰονεὶ ἤρξατο ἔκτοτε προφήτην αὐτὸν ποιεῖν ὁ Ἰησοῦς» (ΥΛ, 60). Ἔτσι ἄλλωστε ἑρμήνευσε καὶ ἡ Ἐλισάβετ τὸ σκίρτημα τοῦ βρέφους της: «Ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτα μου ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου (στιχ. 44) . Ὁ Ἰωάννης μὲ τὸν τρόπο αὐτό προφητεύει «ἐκ κοιλίας μητρός αὐτοῦ» περὶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἡ Ἐλισάβετ ἀναδεικνύεται ἡ πρώτη πού ἀπέδωσε προσκύνησι καὶ τιμὴ στὸν «ἐρχόμενο» Κύριο καὶ τὴν Μητέρα του.

Τὸ πρῶτο χαιρετισμὸ στὸν Ἐρχόμενο Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου τὸν ἀπηύθυνε τὸ κυοφορούμενον βρέφος Ἰωάννης, ἐκ μέρους ὅλων τῶν ἐμβρύων καὶ τῶν βρεφῶν τῶν ἀνθρώπων. Διότι ὁ κυοφορούμενος Ἰησοῦς ἦταν ἰδίως γι' αυτά ὁ κατʼ ἐξοχήν Σωτήρ! Ὁ κόσμος τῶν ἐμβρύων, τὸ μόνο ποὺ γνώριζε, πρὸ Χριστοῦ, ἦταν τὸ μαχαίρι τοῦ ἀφανισμοῦ «Ἡ ἄωρος ἡλικία τῶν βρεφῶν πικρῶς κατεθερίζετο» (Μ.Δ.). Ἐγνώριζαν τὸν θάνατο πρὶν γνωρίσουν τη ζωή.

Τὸν Ἰησοῦ δὲν τὸν περίμενε μόνο ὁ κόσμος τῶν γεννημένων, ἀλλὰ καὶ ὁ κόσμος τ&#8182
Ierodiakonos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 369
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Δημοσίευση από Ierodiakonos »

Οἱ προσωπικὲς της ἐμπειρίες τὴν βοηθοῦν τώρα νὰ κατανοήσει καλύτερα τὴν γενικώτερη ἱστορία τοῦ τόπου της καὶ τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου.

Γιὰ νὰ κατανοήση κανεὶς τὴν ἱστορία πρέπει νὰ τὴν διαβάση μέσα ἀπ' τὸν κρυστάλλινο φακὸ τῆς Ἐνσαρκώσεως. Ἡ Ἐνσάρκωσις τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ μυστικὸ κλειδὶ τῆς κατανοήσεως τῶν γεγονότων τῆς ἱστορίας τοῦ παρελθόντος, τοῦ παρόντος καὶ τοῦ μέλλοντος. Χωρὶς τὴν Ἐνσάρκωσι ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας φαίνεται τυχαία καὶ ἄσκοπη. Ἕνα παιδὶ —λέει τὸ ἀνέκδοτο— προσπαθεῖ νὰ ταιριάση ἕναν χάρτη ποὺ εἶναι κομμένος σὲ μικρὰ κομμάτια, διαφορετικοῦ σχήματος. Ἐπειδὴ δυσκολεύεται, κάποιος γιὰ νὰ τὸ διευκολύνη τοῦ λέει: «Πίσω ἀπὸ τὸν χάρτη ὑπάρχει μία Εἰκόνα. Φτιάξε πρῶτα τὴν Εἰκόνα καὶ ὁ χάρτης ἀπ' τὴν ἄλλη μεριὰ θὰ ταιριάξη μόνος του»!

Τὰ γεγονότα τῆς ἱστορίας, αὐτὰ καθ' ἑαυτά, φαίνονται ἄσχετα μεταξύ τους. Ὅταν ὅμως τὰ δοῦμε ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῆς Ἐνσαρκώσεως, τότε τὰ πιὸ ἀσήμαντα περιστατικὰ ἀποκτοῦν ἕνα μεγάλο νόημα.


«Τὸ ἔλεος αὐτοῦ εἰς γενεὰν καὶ γενεὰν τοῖς φοβουμένοις αὐτὸν» (Λουκ. αʼ 50).

Ἡ Παρθένος ἀπὸ τὴν προσωπική της ἐμπειρία ἀνάγεται τώρα στὴν κοινὴ ἐμπειρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἀπὸ τὸ ἐπὶ μέρους ὁδηγεῖται στὸ γενικό. Ὅπως σ' αὐτὴν ἐκδηλώθηκε τὸ θεῖον ἔλεος, ἔτσι ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ ἁπλώνεται καὶ σ' ὅλους τοὺς ἄλλους. Ἡ εὐσπλαχνικὴ ἐπέμβασις τοῦ Θεοῦ στὴν προσωπική της ζωὴ τὴν ὁδηγεῖ στὴν διαπίστωσι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅλους. Ὁ ἕνας πιστὸς εἶναι μαρτυρία γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους. Ὁ ἕνας εἶναι λεπτομέρεια τοῦ συνόλου.

Ἡ Παρθένος ἔμελλε νὰ γίνη μιὰ ἀκόμη ζωντανὴ μαρτυρία γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐκδηλώθηκε πλούσιο καὶ στὶς γενεὲς τῆς Π. Διαθήκης. Αὐτὴ ἦταν ἡ συνισταμένη τοῦ θείου ἐλέους. Ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ ὁ Κύριος ἔδειξε στὸ πανάγιο πρόσωπό της μποροῦμε σὰν σὲ καθρέφτη νὰ δοῦμε τὸν πλοῦτο τῆς εὐσπλαχνίας μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς ἐκάλυψε ὅλες τὶς προχριστιανικὲς γενεές.

Ἀλλ' ἡ Θεοτόκος ἔγινε ἡ μαρτυρία γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐκδηλώθηκε καὶ μετὰ ἀπ' αὐτήν, στὶς χριστιανικὲς γενεές. Τὸ ἔλεος ποὺ ἔδειξε ὁ Θεὸς στὸ πρόσωπο τῆς Θεομήτορος βλέπομε νὰ ἔχη ἀπεριόριστες προεκτάσεις μέσα στὴν ἱστορία, ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά. Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἄρχισε νὰ πηγάζη μὲ τὴν Ἐνσάρκωσι αὐξάνεται κλιμακωτὰ καὶ πλημμυρίζει ὁλοένα καὶ περισσότερους ἀνθρώπους, ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ κι αὐτὸ μέχρις ὅτου καλύψει πάντα τὰ ἔθνη. Τὸ πρόσωπο ποὺ συνεκέντρωσε τὸ μεγαλύτερο ἔλεος τοῦ Θεοῦ μέχρι τὴν Ἐνσάρκωσι ἦταν ἡ Θεοτόκος. Καὶ μετὰ τὴν Ἐνσάρκωσι, τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ποὺ δόθηκε σ' ὅλες τὶς γενεὲς εἶχε ἀφετηρία του τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου.


«Ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι αὐτοῦ» (Λουκ. α' 51).ʼ

Τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ, στὸ ὁποῖο ἐκλήθη ἡ Παρθένος Μαρία νὰ συμμετάσχη προσωπικά, ἦταν μιὰ ἀπόδειξις καὶ μαρτυρία γιὰ τὰ θαυμαστὰ ἔργα τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔγιναν στὸ παρελθὸν καὶ ποὺ θὰ γίνουν στο μέλλον. Τὸ παρελθόν, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον ἑνώνονται μέσα στὴν παντοδύναμη παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἱστορία δὲν εἶναι μιὰ παρέλασις ἄσχετων γεγονότων. Ἡ ἱστορία δὲν εἶναι «τὸ ποτάμι τοῦ χρόνου ποὺ στὸ χάος κυλᾶ». Τὸ παρελθόν, τὸ παρόν καὶ τὸ μέλλον ἔχουν ἕνα κοινὸ συντελεστή: τὸ παντοδύναμο χέρι του Θεοῦ.

Ἡ Παρθένος, ξεκινώντας ἀπ' τὸ προσωπικὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ, κάνει φιλοσοφία καὶ θεολογία τῆς ἱστορίας. Ἡ ἱστορία —λέγει— γράφεται μὲ τὸ παντοδύναμο χέρι τοῦ Δημιουργοῦ. Προσωπικὰ ἤ ὁμαδικὰ περιστατικά ἤ γεγονότα ὀφείλονται στὸν ἰσχυρὸ «βραχίωνα» τοῦ Κυρίου.


«Διεσκόρπισεν ὑπερηφάνους διανοὶᾳ καρδίας αὐτῶν»
(Λουκ. αʼ 51).

Ἡ Παρθένος τώρα ἀναφέρεται σὲ συγκεκριμένα περιστατικὰ τῆς ἱστορίας ποὺ φανερώνουν τὴν παντοδύναμη ἐπέμβασι τοῦ Δημιουργοῦ. Πρόκειται γιὰ τὶς περιπτώσεις ποὺ ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει καὶ ματαιώνει τὰ ὑπεροπτικὰ σχέδια καὶ διαλύει τὰ ματαιόδοξα ἔργα τῶν ἀνθρώπων.

Ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἀκόμη ἡ ὑπερηφάνεια, «τὸ ὑπερφρονεῖν παρʼ ὅ δεῖ φρονεῖν» (Ρώμ. ιβ' 3) ἐθεωρεῖτο τὸ μεγαλύτερο ἁμάρτημα τοῦ ἀνθρώπου. Ἦταν ἡ «ὕβρις» πρὸς τὸν Θεό. Ὁ μικρός, θνητὸς καὶ φθαρτὸς ἄνθρωπος νὰ ὑψώνη τὸ ἀνάστημά του μπροστὰ στὸν παντοδύναμο καὶ αἰώνιο Θεό. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, τόσο οἱ φιλόσοφοι ὅσο καὶ οἱ τραγῳδοί, μᾶς κληροδότησαν μοναδικὰ κείμενα πάνω στὸ θέμα, αὐτό: «Ζεὺς μεγάλης γλώσσης κόμπους (=κομπορυμοσύνες) ὑπερεχθαίρει (= μισεῖ θανάσιμα) » (Σοφ. Ἀντιγόνη, 127) . Καὶ ὁ Πύργος τῆς Βαβὲλ (Γεν. ια' 1-9) θὰ παραμείνη χαρακτηριστικὸ δεῖγμα τῆς ἀλαζονικῆς διαστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ μαρτυρία τῆς ἀμέσου ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἐπηρμένος καὶ ὑπερήφανος νοῦς εἶναι ὅ,τι χρειάζεται γιὰ νὰ ὁδηγήση τὸν ἄνθρωπο σὲ λανθασμένη κατεύθυνσι, σὲ ὕβρι καὶ ἀσέβεια πρὸς τὸν Θεό. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ ἀντίθεσις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄμεση: «Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται» (Παρ. γ' 34) . Ἡ ἐπέμβασις τοῦ Θεοῦ στὶς περιπτώσε
ις αὐτὲς δὲν πρέπει νὰ θεωρῆται ἀρνητικὰ (σὰν τιμωρία) , ἀλλὰ θετικὰ (σὰν φιλανθρωπία). Διότι στὴν πραγματικότητα ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ προχωρήση σὲ κάτι ποὺ θὰ τοῦ προκαλέση μεγαλύτερες συμφορές... Ἔτσι ἡ ἐπέμβασις τοῦ Θεοῦ ἀποδεικνύεται κι ἐδῶ φιλάνθρωπη καὶ εὐεργετική.

πηγή:από την Μυριόβιβλο www.myriobiblos.gr
Ierodiakonos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 369
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Ierodiakonos »

Εορτάζοντες την 26ην του μηνός Μαρτίου

ΣΥΝΑΞΙΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ 26 ΜΑΡΤΥΡΕΣ πού μαρτύρησαν στη Γοτθία, από τους οποίους οι δύο είναι Πρεσβύτεροι, Βαθούσης (ή Άαθούσης) και Ουίρκας (ή Ούήρικας) με τους δύο γιους του και τις τρεις θυγατέρες του και Αρπύλας ο μοναχός, λαϊκοί δε, Άβήπας, Αγνός (ή Αγγιάς), Ρύαξ ή (Ρυΐας), Ηγάθραξ. Ήοκόος (ή Ήσκόης), Σύλλας, Σίγητζας (ή Σίδητζας), Σουηρίλας, Σεϊμβλας, Οέρμας (ή Οέρθας). Φίλγας και από τις γυναίκες Άννα, Αλλάς, Βάρις (ή Βάρκα), Μωϊκώ, Μαμίκα, Ούϊρκώ (ή Ούηκώ) και Ανιμαΐς.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΟΔΡΑΤΟΣ, ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, ΜΑΝΟΥΗΛ και άλλοι ΣΑΡΑΝΤΑ (40) από την Ανατολή
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ο Ομολογητής, ηγούμενος Τριγλίας
ΔΙΗΓΗΣΗ ωφέλιμη Μάλχου μοναχού, πού αιχμαλωτίστηκε
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Νέος αδελφός του Οσίου Παύλου του εν τω Λάτρω
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ από τη Σόφια της Βουλγαρίας
[Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΥΛΙΟΣ ο Αναγνώστης]

Αναλυτικά

ΣΥΝΑΞΙΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ
Γαβριήλ σημαίνει άνθρωπος του Θεού. Στην Αγία Γραφή, τον αρχάγγελο αυτό του Θεοϋ συναντάμε μία φορά στην Παλαιά Διαθήκη και δύο φορές στην Καινή. Στήν Παλαιά Διαθήκη, μας τον παρουσιάζει ο Δανιήλ σε μια όραση του (Η' 16-17), όταν ζητάει άπ' αυτόν την εξήγηση της. Εκεί παρουσιάζεται μπροστά του κάποιος άνθρωπος, πού είναι ο Γαβριήλ, και του εξηγεί ότι το κριάρι με τα , δύο κέρατα σήμαινε τους βασιλείς της Μηδίας και της Περσίας. ο δε τριχωτός τράγος, το βασιλιά της' Ελλάδας. Στην Καινή Διαθήκη, ο αρχάγγελος Γαβριήλ στέλνεται στο Ζαχαρία (Λουκ. Α', 11-19) και του αναγγέλλει ότι ή γυναίκα του Ελισάβετ θα συλλάβει και θα γεννήσει τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. ο Γαβριήλ, επίσης, είναι αυτός πού ευαγγελίζεται στην Παρθένο Μαρία την άσπορη σύλληψη και γέννηση του Σωτήρα Χριστού.

Άπολυτίκιον. 'Ηχος δ'. ο υψωθείς εν τω Σταυρω.
Φερωνυμία καταλλήλω έμπρέπων, καθυπουργείς εν τη του Λόγου σαρκώσει, ως στρατηγοί των Ασωμάτων τάξεων όθεν εύηγγέλισαι, τη Παρθένω Μαρία, χαίρε προσφωνών αυτή, τον Θεόν γαρ συλλήψη' ον έκδυσώπει σώζεσθαι ημάς, τους σε ύμνούντας, Γαβριήλ Αρχάγγελε.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ 26 ΜΑΡΤΥΡΕΣ πού μαρτύρησαν στη Γοτθία, από τους οποίους οι δύο είναι Πρεσβύτεροι, Βαθούσης (ή Άαθούσης) και Ουίρκας (ή Ούήρικας) με τους δύο γιους του και τίς τρεις θυγατέρες του και Αρπύλας ο μοναχός, λαϊκοί δε, Άβήπας, Αγνός (ή Άγγιάς), Ρύαξ ή (Ρυΐας), Ηγάθραξ. Ήοκόος (ή Ήσκόης), Σύλλας, Σίγητζας (ή Σίδητζας), Σουηρίλας, Σεϊμβλας, Οέρμας (ή Οέρθας). Φίλγας και από τίς γυναίκες "Αννα, Αλλάς, Βάρις (ή Βάρκα), Μωϊκώ, Μαμίκα, Ούϊρκώ (ή Ούηκώ) και Ανιμαΐς.
Έζησαν στα χρόνια του βασιλιά των Γότθων Ίουγγουρίχου και βασιλέως των Ρωμαίων Γρατιανοϋ (375-383). Όλοι αυτοί οι Άγιοι ομολόγησαν τον Χριστό και κάηκαν ζωντανοί από τον προαναφερθέντα βασιλιά των Γότθων. Τότε συνέβη και κάτι το αξιοσημείωτο. Κάποιος χριστιανός, έφερε στην Εκκλησία πρόσφορο, αλλά εκείνη τη στιγμή τον συνέλαβαν οί ειδωλολάτρες και αφού ομολόγησε τον Χριστό έγινε ο ίδιος πρόσφορο στον Θεό, παίρνοντας το στεφάνι του μαρτυρίου μέσα στο καμίνι της φωτιάς.

0Ι ΑΓΙΟΙ ΚΟΔΡΑΤΟΣ, ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ, ΜΑΝΟΥΗΛ και άλλοι ΣΑΡΑΝΤΑ (40) από την Ανατολή
Υπήρξαν όλοι στα χρόνια των διωγμών της Εκκλησίας, από τους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες. Αφού τους συνέλαβαν, τους πίεζαν ν' αρνηθούν τον Χριστό. 'Αλλ' αυτοί επανέλαβαν πολλές φορές την ομολογία τους και δήλωσαν, ότι ποτέ δεν θα λιποτακτούσαν από τη σημαία του Ευαγγελίου. Απελπισμένος ο δικαστής, διέταξε να διανοίξουν τίς πλευρές τους. Όταν και αυτό το βασανιστήριο στάθηκε ανίσχυρο να μεταβάλει την αφοσίωση τους στον Χριστό, διέταξε τον αποκεφαλισμό τους.

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ο Όμολογητής, ηγούμενος Τριγλίας
Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Λέοντα του Αρμενίου (813-820). Αφοσιώθηκε με θέρμη στην ασκητική ζωή, και δεν άργησε να διακριθεί για την υπέροχη αρετή του. Σαν ηγούμενος της μονής Τριγλίας, διακρίθηκε όχι μόνο για τη συνετή και χρηστή διοίκηση του, αλλά και διότι φρόντιζε με ζήλο για το πνευματικό μέρος της μοναστηριακής ζωής, πού είναι και ο κυριότερος σκοπός της. 'Αλλ' όταν ο εικονομάχος Λέων ο Ε', εξέδωσε διαταγές εναντίων των αγίων εικόνων, τότε ο ηγούμενος Στέφανος άφησε το μοναστήρι του και κατέβηκε στις πόλεις. Εκεί στήριζε τους διωκόμενους και ενίσχυε την άκαμπτη αντίσταση τους. Για τις ενέργειες του αυτές συνελήφθη και υποβλήθηκε σε φυλακίσεις και εξορίες. Μέσα δε σ' αυτές τις κακοπάθειες, άφησε την τελευταία του πνοή. (Ή μνήμη του από ορισμένους Συναξαριστές επαναλαμβάνεται και την 3η Σεπτεμβρίου).

ΔΙΗΓΗΣΗ ωφέλιμη Μάλχου μοναχού, πού αιχμαλωτίστηκε
Με δυο λόγια ή διήγηση αυτή έχει ως εξής: ο Μάλχος, πού ήταν μοναχός σε κάποιο μοναστήρι, έκανε παρακοή στον Γέροντα του και ξεκίνησε για την πατρίδα του τη Μαρώνεια της Συρίας, για να παραλάβει την κληρονομιά των πεθαμένων γονιών του. Στό δρόμο τον συνέλαβαν Σαρακηνοί και μαζί με μια γυναίκα τους πούλησαν σ' έναν Αιθίοπα. Εκεί ο Μάλχος έδειξε άριστο παράδειγμα ύπηρέτου. Και ο κύριος του για να τον ανταμείψει , του πρότεινε να παντρευτεί τη συναιχμάλωτό του γυναίκα. ο Μάλχος του εξήγησε ότι είναι μοναχός και δεν του επιτρέπεται να παντρευτεί. ο Αιθίοπας όμως τον απείλησε και έτσι ο Μάλχος έκανε εικονικό γάμο με τη γυναίκα αυτή. Κάποια νύχτα, κατόρθωσαν και δραπέτευσαν, αλλ1 ο Αιθίοπας μαζί μ' έναν υπηρέτη του τους κυνήγησαν. Αυτοί για να σωθούν μπήκαν σε μια σπηλιά, πού ήταν γεμάτη άγρια θηρία. Έκαναν το σημείο του Σταυρού και τα θηρία δεν τους άγγιξαν καθόλου. Μόλις όμως μπήκε στη σπηλιά ο Αιθίοπας με τον υπηρέτη του, για να σφάξουν τον Μάλχο με τη γυναίκα, όρμησε μια λέαινα και τους κατασπάραξε. Τότε ο Μάλχος με τη γυναίκα, αφού ευχαρίστησαν τον Θεό για τη σωτηρία τους, ή μεν γυναίκα μπήκε σε γυναικείο μοναστήρι, ο δε Μάλχος γύρισε στο δικό του, συλλογιζόμενος ότι ή παρακοή τον οδήγησε σε άσχημες περιπέτειες, και πώς ο ασφαλέστερος δρόμος είναι αυτός της υπακοής.

Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ο Νέος αδελφός του Οσίου Παύλου του εν τω Λάτρω
Ή βιογραφία του σώζεται χειρόγραφη στη Σκήτη της Αγίας Άννας του Αγίου Όρους, αλλά και άλλού.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΠΟΣ από τη Σόφια της Βουλγαρίας
Ό Άγιος αυτός Γεώργιος καταγόταν από τη Σόφια της Βουλγαρίας και κάποτε βρέθηκε στην Άδριανούπολη της Θράκης. Εκεί πήγε σε κάποιο Άγαρηνό τοξοποιό για να φτιάξει το τόξο του. Σέ κάποια στιγμή όμως ο Αγαρηνός τοξοποιός έβρισε τον Χριστό και ο Γεώργιος με δυνατή φωνή του είπε ότι, "μέγας μόνος Κύριος Ιησούς Χριστός ο Θεός ημών...". Αυτό άκουσαν οι εκεί παρευρισκόμενοι Τούρκοι, όρμησαν επάνω του και τον χτύπησαν σκληρά. Κατόπιν τον οδήγησαν στον ηγεμόνα, αλλά και εκεί ο γενναίος Γεώργιος ομολόγησε τον Χριστό. Τότε ακολούθησε μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων και αυστηρής απομόνωσης. Κατόπιν με υποσχέσεις και κολακείες προσπάθησαν να κάμψουν το φρόνημα του, αλλά και πάλι ο Γεώργιος, πού ήταν εγγράμματος, με εύστοχες απαντήσεις ομολογούσε τον Χριστό Θεό αληθινό. Τελικά τη Μ. Τρίτη στις 26 Μαρτίου 1437 τον έκαψαν ζωντανό με φρικτό τρόπο και έτσι πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Ήταν σε ηλικία 30 χρονών.

[Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΥΛΙΟΣ ο Αναγνώστης]
Ierodiakonos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 369
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Ierodiakonos »

Εορτάζοντες την 27ην του μηνός Μαρτίου

Η ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ ή εν Θεσσαλονίκη
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ο εν τω "Ασπρω"
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΙΛΗΤΟΣ, ΛΥΔΙΑ, τα δύο τους παιδιά ΘΕΟΠΡΕΠΙΟΣ και ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ, ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ο δούκας και ΚΡΟΝΙΔΗΣ ο Κομενταρήσιος
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΝΝΗΣ και ΒΑΡΟΥΧΙΟΣ
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΝΑΝΙ
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ επίσκοπος Κορίνθου
Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ

Αναλυτικά

Η ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ ή εν Θεσσαλονίκη
Ή Ματρωνα έζησε στα αρχαία χριστιανικά χρόνια και ήταν υπηρέτρια, στο σπίτι ενός ανωτέρου αξιωματούχου Εβραίου, στη Θεσσαλονίκη. Αυτός ήταν παντρεμένος με μία, επίσης Εβραία, πού ονομαζόταν Παντίλλα. Ή Ματρωνα, χωρίς να το ξέρουν οί κύριοι της, έγινε χριστιανή. Το γεγονός αυτό έμεινε κρυφό για πολύ καιρό. Διότι εκτελούσε με πολύ ακρίβεια την υπηρεσία της και είχε την εύμένεια τής κυρίας της. Με τον καιρό, όμως, αποκαλύφθηκε. Ενώ ή Εβραία κυρία πήγαινε στη συναγωγή, ή Ματρώνα εκμεταλλευόμενη την ευκαιρία εκτελούσε τα θρησκευτικά της καθήκοντα στη χριστιανική Εκκλησία. Την κατασκόπευσαν, όμως, οί άλλες υπηρέτριες και την πρόδωσαν στην Παντίλλα.' Η σκληρή Εβραία την κάλεσε να της πει αν όλα αυτά αληθεύουν. Ή Ματρωνα τότε ομολογεί την πίστη της και κακοποιείται άγρια από την Παντίλλα. Χωρίς καμιά μνησικακία η Ματρώνα, ομολογεί και πάλι ό,τι υπαγορεύει ή συνείδηση της, δηλαδή Χριστόν Έσταυρωμένον. Διότι ή ψυχή της είχε μέσα "αγάπη εκ καθαράς καρδίας και συνειδήσεως αγαθής και πίστεως ανυπόκριτου"1. Δηλαδή, αγάπη από καθαρή και ανιδιοτελή καρδιά και συνείδηση αγαθή, ελεύθερη από κάθε τύψη, και πίστη αληθινή. Ή Παντίλλα τότε με περισσότερη ωμότητα τη μαστιγώνει και τη ρίχνει στη φυλακή. Εκεί μέσα ή Ματρώνα παρέδωσε το πνεύμα της στο Θεό.

1. Α' προς Τιμόθεον, α' 5.

Απολυτίκιο. 'Ηχος γ'. Την ωραιότητα.
Γνώμην αήττητον, Ματρώνα φέρουσα, πίστιν την ένθεον, άσυλον έσωσας, μη δουλωθείσα την ψυχήν, Εβραίων τη άπηνεία όθεν αριστεύσασα, και τον δόλιον κτείνασα, μυστικώς νενύμφευσαι, τω Δεσπότη της κτίσεως. Αυτόν ούν εκτενώς έκδυσώπει, πάσης ημάς ρυσθήναι βλάβης.

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ο εν τω "Άσπρω"
Απεβίωσε ειρηνικά.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΙΛΗΤΟΣ, ΛΥΔΙΑ, τα δύο τους παιδιά ΘΕΟΠΡΕΠΙΟΣ και ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ, ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ο δούκας και ΚΡΟΝΙΔΗΣ ο Κομενταρήσιος
Σέ καιρό διωγμού, και όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αδριανός (117-138), ο Φιλητός με τη σύζυγο του Λυδία και τα δυο τους παιδιά, συνελήφθησαν και τους ζητήθηκε ν' αρνηθούν το Χριστό. Άλλα γονείς και παιδιά, έμειναν πιστοί στην ομολογία Του. Ούτε ταράχτηκαν καθόλου, όταν δόθηκε ή διαταγή να τους θανατώσουν με βασανιστήρια. Αντίθετα, τα απέμειναν με θαυμαστή καρτερία. Τέτοια δε υπήρξε ή σταθερότητα και ή πραότητα τους απέναντι στους δήμιους, ώστε οι παρευρισκόμενοι άρχοντες, Άμφιλόχιος και Κρονίδης, ήλθαν και αυτοί στη χριστιανική θρησκεία. Και επειδή επέμεναν, διατάχθηκε να θανατώσουν μαρτυρικά και αυτούς. Κατόπιν, σειρά βασανιστηρίων εφαρμόστηκαν εναντίον της οικογένειας, πού με παρέμβαση της θείας δυνάμεως δεν είχαν αποτέλεσμα. Τελικά τους βρήκε ο θάνατος και κατατάχθηκαν όλοι στον ένδοξο μαρτυρικό χορό.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΝΝΗΣ και ΒΑΡΟΥΧΙΟΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΝΑΝΙ
Υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Ιούδα (955 π.Χ.). ο βασιλιάς Ασά με τη βοήθεια του Θεού, είχε στην αρχή απόκρουση νικηφόρα την εναντίον του επιδρομή του βασιλιά της Συρίας. Κατόπιν όμως ο Άσά συνθηκολόγησε με τον βασιλιά της Συρίας και του έστειλε χρυσό και ασήμι, για να τον βοηθήσει στον πόλεμο εναντίον του βασιλείου του Ισραήλ. Τότε ο Προφήτης Άνανί, παρουσιάστηκε στον Άσά και του έκανε δριμύτατη παρατήρηση (Β' Παραλειπ. ιστ' 7-10). ο Άσά οργισμένος, φυλάκισε τον Προφήτη. Τελικά όμως αυτός απεβίωσε ειρηνικά.

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ επίσκοπος Κορίνθου
Ήταν αδελφός του επισκόπου Άργους και Ναυπλίου Πέτρου, βλέπε σχετικά 3 Μαΐου.

Ο ΟΣΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ierodiakonos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 369
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Ierodiakonos »

Εορτάζοντες την 28ην του μηνός Μαρτίου

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ο Νέος
Ο ΑΓΙΟΣ ΗΡΩΔΙΩΝ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΩΣΟΙ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ο Θαυματουργός και ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ Όσιομάρτυρας, ο Σπηλαιώτης
Ο ΟΣΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ ο Ίεροσολυμίτης,

Αναλυτικά

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ο Νέος
Υπήρξε ηγούμενος της Μονής Πελεκητής στην Τρίγλια και απεβίωσε ειρηνικά.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον
Ίλαρότητι τρόπων καλλωπιζόμενος, ως καθαρώτατον σκεύος της έπιπνοίας Χριστού, της ένθέου βιοτής έδείχθης έσοπτρον όθεν άστράπτεις νοητώς, αρετών μαρμαρυγάς, Πατήρ ημών Ίλαρίων, προς απλανή όδηγίαν, και σωτηρίαν των ψυχών ημών.

Ο ΑΓΙΟΣ ΗΡΩΔΙΩΝ
Είπε ο Κύριος: "Όστις θέλει οπίσω μου άκολουθείν, άπαρνησάσθω εαυτόν και άράτω τον σταυρόν αυτού και άκολουθείτω μοι"1. Δηλαδή, εκείνος πού θέλει να με ακολουθεί σαν μαθητής μου, ας διακόψει κάθε σχέση με το διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του και ας πάρει την απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία, αλλά ακόμη και σταυρικό θάνατο. Και τότε ας με ακολουθεί, μιμούμενος το παράδειγμα μου. Ένας τέτοιος μαθητής, μέσα στους 70 μαθητές του Κυρίου, ήταν και ο Ηρωδίων. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Ήρωδίων αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου, συνεργάτης των 12 Αποστόλων, και ιδιαίτερα του Πέτρου. Μετά το μαρτυρικό θάνατο του Απ. Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, στην Εκκλησία της Πάτρας επίσκοπος έγινε ο Ήρωδίων. Τα καθήκοντα της νέας του θέσης, ο Ήρωδίων τα επιτελούσε με αληθινό αποστολικό ζήλο. Άλλα ή λύσσα των ειδωλολατρών έμελλε να χτυπήσει και αυτόν. 'Αφού τον συνέλαβαν, άγρια τον έδειραν και τον λιθοβόλησαν. Έπειτα, με τον πιο ωμό τρόπο τον έσφαξαν. Έτσι, ή ζωή του επισφραγίσθηκε με την έσχατη αυταπάρνηση και το αίμα του πότισε τον σπόρο του Ευαγγελίου και συνετέλεσε στη γρηγορότερη καρποφορία του στην ελληνική γη. (Ή μνήμη του επαναλαμβάνεται και την 8η Απριλίου).
1. Ευαγγέλιο Μάρκου, η' 34.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΩΣΟΙ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ο Θαυματουργός και ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ Οσιομάρτυρας, ο Σπηλαιώτης

Ο ΟΣΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ ο Ιεροσολυμίτης,

Συγγραφεύς ανεκδότων συγγραμμάτων (+ 5ος αι.).
Ierodiakonos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 369
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Ierodiakonos »

Εορτάζοντες την 29ην του μηνός Μαρτίου

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΚΟΣ επίσκοπος Άρεθουοίων, ΚΥΡΙΛΛΟΣ Διάκονος, και των εν Άσκάλωνι και Γάζη παρθένων γυναικών και ιερωμένων ανδρών
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΝΑΣ, ΒΑΡΑΧΗΣΙΟΣ και οι συν αυτοίς ΖΑΝΙΘΑΣ, ΛΑΖΑΡΟΣ, ΜΑΡΟΥΘΑΣ, ΝΑΡΣΗΣ, ΗΛΙΑΣ, ΜΑΡΗ (κατ' άλλους Μαρής), ΑΒΙΒΟΣ, ΣΙΜΙΑΘΗ (κατ' άλλους Σιμιάθης) και ΣΑΒΑ ή Σώθα (κατ' άλλους Σάββας)
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ο Όμολογητής επίσκοπος Χίου Βιθυνίας
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΑΔΟΧΟΣ επίσκοπος Φωτικής
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΙΩΝΑΣ και ΜΑΡΚΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ

Αναλυτικά

0Ι ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΚΟΣ επίσκοπος Άρεθουοίων, ΚΥΡΙΛΛΟΣ Διάκονος, και των εν Άσκάλωνι και Γάζη παρθένων γυναικών και ιερωμένων ανδρών
Ό Άγιος Μάρκος ήταν επίσκοπος στα χρόνια του Μ. Κων/νου. Μια μέρα, κινούμενος από θείο ζήλο, γκρέμισε ένα ναό των ειδώλων και τον έκανε εκκλησία. Όταν όμως ανέλαβε αυτοκράτωρ ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, συνέλαβε το Μάρκο, διότι γκρέμισε τον ειδωλολατρικό ναό. Τότε οι στρατιώτες, αφού τον γύμνωσαν και τον μαστίγωσαν αλύπητα, τον έριξαν μέσα σε χαντάκια με βρώμικο νερό. Μετά τον έβγαλαν από 'κει, και τον παρέδωσαν σε μικρά παιδιά, να τον τρυπούν με βελόνες. Έπειτα, έβρεξαν το σώμα του με άλμη. Κατόπιν τον άλειψαν με μέλι και τον κρέμασαν ανάποδα στον ήλιο, για να είναι τροφή στις μέλισσες και στις σφήκες. Όλα αυτά τα βάσανα ο Μάρκος τα υπέστη με ανδρεία και πολλή υπομονή. Όποτε, βλέποντας οί ειδωλολάτρες αυτή την ανδρεία και μεγαλοψυχία του γέροντα Μάρκου, έγινε στις ψυχές τους μέγα θαύμα. Αφού τον κατέβασαν από 'κει πού τον είχαν κρεμασμένον, μετενόησαν, έγινε διδάσκαλος τους και έμαθαν άπ' αυτόν την αληθινή πίστη. Έρχεται, έτσι, να μας υπενθυμίσει ο Άγιος Μάρκος το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής: "άνδρίζου και Ίσχυε, μη φόβου μηδέ δειλιάσης μηδέ πτοηθής από προσώπου αυτών"1. Να έχεις, δηλαδή, ανδρεία και θάρρος. Μη φοβάσαι, ούτε να δειλιάσεις. Ούτε να τρομάξεις μπροστά στους εχθρούς σου.
Επί Ιουλιανού του Παραβάτη έλαμψε και ο Διάκονος Κύριλλος, καύχημα της Εκκλησίας της Φοινίκης. Επειδή στάθηκε αμετακίνητος στη χριστιανική ομολογία και κήρυττε κατά των ειδώλων, κίνησε τη μανία των ειδωλολατρών, οι όποιοι με ξίφη άνοιξαν την κοιλιά του και χύθηκαν τα σπλάχνα του. Με τον ίδιο θάνατο τελείωσαν τη ζωή τους και αρκετές παρθένες γυναίκες στην Ασκάλωνα και τη Γάζα, καθώς και μερικοί ιερωμένοι, των οποίων ή μνήμη συνεορτάζεται την ήμερα αυτή.
1. Δευτερονόμιον, λα' 6.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Άρεθουσίων ο σοφός Ποιμενάρχης, υπέρ Χριστού Μάρκε στερρώς ήνωνίσω, εν τη Φοινίκη δε ώ Κύριλλε Διάκονε, Μάρτυς ώφθης ένθεος, και εν Γάζη τή πόλει, άμα και Άσκάλωνι, Ιερείς θεοφόροι, μετά Γυναίων ήθλησσν σεμνών, ους ως όπλίτας, Χριστού μακαρίσωμεν

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΝΑΣ, ΒΑΡΑΧΗΣΙΟΣ και οι συν αύτοϊς ΖΑΝΙΘΑΣ, ΛΑΖΑΡΟΣ, ΜΑΡΟΥΘΑΣ, ΝΑΡΣΗΣ, ΗΛΙΑΣ, ΜΑΡΗ (κατ' άλλους Μαρής), ΑΒΙΒΟΣ, ΣΙΜΙΑΘΗ (κατ' άλλους Σιμιάθης) και ΣΑΒΑ ή Σώθα (κατ' άλλους Σάββας)

Ήταν ασκητές και μαρτύρησαν περίπου το 330 μ.Χ., όταν βασιλιάς των Περσών ήταν ο Σαβώριος και των Ρωμαίων ο Μέγας Κων/νος. Αυτοί λοιπόν, αναχώρησαν από τη Μονή πού μόναζαν και πήγαν σε κάποια κωμόπολη, πού ονομαζόταν Μαρβιαβώχ (ή Μαρμιαβώχ). Εκεί επισκέφθηκαν εννιά κρατούμενους Μάρτυρες στην ειρκτή, τον Ζανιθά, Λάζαρο, Μαρουθά, Ναρσή, Ηλία, Μάρη, Άβίβο, Σιμιάθη και Σάβα (ή Σώβα) και τους ενθάρρυναν στο μαρτύριο. Αμέσως τότε συνέλαβαν και αυτούς και τους οδήγησαν μπροστά σε τρεις άρχοντες των Περσών, τον Μασδράθ, τον Σιρώ και Μαρμισή. Αυτοί συμβούλευσαν τους Ίωνά και Βαραχήσιο ν' αρνηθούν τον Χριστό και να προσκυνήσουν τη φωτιά, το νερό και τον ήλιο. Επειδή όμως οι Άγιοι στάθηκαν σταθεροί στην πίστη τους, τους βασάνισαν φρικτά και τους θανάτωσαν αφού κατατεμάχισαν τα σώματα τους. Τα άγια λείψανα τους τα αγόρασε κάποιος χριστιανός και τα έθαψαν μαζί με αυτά των εννιά προαναφερθέντων Μαρτύρων.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Χορόν έννεάριθμον, πανευκλεών Αθλητών, και λόνοις και πράξεσι, προς μαρτυρίου όδόν, λαμπρώς ενισχύσατε· όθεν ήγωνιαμένοι, συν αυτοίς θεοφρόνως, άμα Βαραχησίω, Ίωνά θεοφόρε, πρεσβεύσατε τω Κυρίω, χάριν δούναι ήμίν και έλεος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ο Όμολογητής επίσκοπος Χίου Βιθυνίας
Έζησε στα χρόνια του μακρού και πολυθόρυβου αγώνα της εικονομαχίας. Από νέος βάδισε το δρόμο της ευσέβειας, στολισμένος με βαθειά και ένθερμη πίστη. Ήταν συγχρόνως και ακριβής τηρητής των εντολών, τις όποιες δεν γνώριζε μόνο αλλά και εφάρμοζε. Τη ζωντανή αυτή ευσέβεια του, καλλιέργησε ακόμα περισσότερο, όταν έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε υστέρα Ιερέας. Ή κοινή αναγνώριση των προτερημάτων αυτών, τον ανέβασε στην επισκοπή της Κίου στη Βιθυνία. Στη νέα του αυτή διακονία, έδειξε περισσότερα ποιμαντικά χαρίσματα και εργάστηκε με μεγαλύτερη αφοσίωση στη φιλανθρωπική αποστολή του. Απέναντι στους εικονομάχους, ο ειρηνικός ποιμενάρχης φάνηκε δυναμικός και ακοίμητος φρουρός της Ορθοδοξίας. Ούτε πτοήθηκε, όταν είδε μπροστά του τον άγριο διωγμό. Φυλακίστηκε και στη συνέχεια εξορίστηκε. Άλλ' από παντού συμμετείχε στην άμυνα της Ορθοδοξίας. Υπέμεινε δε απερίγραπτες στερήσεις πείνας, γυμνότητας και άλλων κακουχιών. Τελικά παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό, του οποίου έλαμψε πιστός και γνήσιος υπηρέτης, πού προτίμησε τις ταλαιπωρίες και το θάνατο από την εγωιστική διατήρηση του αξιώματος του.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΑΔΟΧΟΣ επίσκοπος Φωτικής
Δεν τον αναφέρουν οι Συναξαριστές. Συναντάται στον Λαυριωτικό Κώδικα Δ 34 φ. 68α, μαζί με τον πρεσβύτερο Μάρκο τον μεγάλο ασκητή (+5 Μαρτίου), όπου υπάρχει και κοινός Κανόνας των δύο μη ολοκληρωμένος. Ό Άγιος Διάδοχος, επίσκοπος Φωτικής της Παλαιάς Ηπείρου, έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. και είχε το χάρισμα της ευγλωττίας, αλλά και της συναρπαστικής συγγραφής. Τα 100 γνωστικά ασκητικά κεφάλαια πού έγραψε, διαβάζονταν με απληστία από τους μοναχούς. Επίσης έγραψε και αλλά, όπως την "Όραση" και λόγο στην Ανάληψη του Κυρίου.

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΙΩΝΑΣ και ΜΑΡΚΟΣ
(Ρώσοι, +15ος αι.).

Ο ΟΣΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ
ό Σιναΐτης Ηγούμενος Ί. Μονής Σινά (+ 7ος αι.).
Ierodiakonos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 369
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Ierodiakonos »

Εορτάζοντες την 30ην του μηνός Μαρτίου

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ συγγραφέας της ΚΛΙΜΑΚΟΣ
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΗΛ ή ΙΩΑΔ
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ό εν τω φρέατι
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Η ΑΓΙΑ ΕΥΒΟΥΛΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ Μητροπολίτης Κορίνθου
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΙΚΤΩΡ

Αναλυτικά

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ συγγραφέας της ΚΛΙΜΑΚΟΣ
Ήταν γιος πλούσιας και ευσεβέστατης οικογενείας και είχε πάρει πολύ καλή μόρφωση. Νέος ακόμα, αφοσιώθηκε στην προσευχή, τις μελέτες και τη συγγραφική εργασία. Πήγε στο όρος Σινά, κοντά σ' έναν από τους καλύτερους αναχωρητές, τον Μαρτύριο, ό όποιος καθοδηγούσε πνευματικά και ασκητικά το νεαρό Ιωάννη. Μετά τέσσερα χρόνια, έγινε μοναχός και ή φήμη των αρετών και της σοφίας του είχε διαδοθεί ευρύτατα. Πολλοί μοναχοί και λαϊκοί έρχονταν κοντά του για να ζητήσουν τη συμβουλή του. Μετά από επίμονη απαίτηση των αδελφών της Μονής Σινά, δέχθηκε και έγινε για μερικά χρόνια ηγούμενος τους. Ή νοσταλγία, όμως, της ερημικής ζωής, έκανε τον Ιωάννη να αποσυρθεί και να αφοσιωθεί πάλι στις μελέτες του. Πέθανε περίπου το 650 και άφησε δύο σπουδαιότατα συγγράμματα, την Κλίμακα και τον Λόγον προς τον Ποιμένα. Να μερικοί λόγοι του, από την Κλίμακα, σχετικά με το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη: 1) "Ή ταπεινοφροσύνη είναι ουράνιος ανεμοστρόβιλος πού μπορεί να άνεβάση την ψυχή από την άβυσσο της αμαρτίας στα ύψη του ουρανού". 2) "Μητέρα της πηγής είναι ή άβυσσος των υδάτων* πηγή δε της διακρίσεως ή ταπείνωσις"1. 1. "Κλίμαξ" Ιωάννου Σιναΐτου.

Άπολυτίκιον. "Ηχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείον κλίμακα, ύποστηρίξας, την των λόγων σου, μέθοδον πάσι, Μοναστών υφηγητής αναδέδειξαι, εκ πρακτικής Ιωάννη καθάρσεως, προς θεωρίας άνάγων την έλαμψιν. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΗΛ ή ΙΩΑΔ
Ιωάδ κατά τους συναξαριστές, Ιωήλ κατά την Β΄Παραλειπομένων (Θ΄29). Από τη Σαμάρεια καταγώμενος κατα τους συναξαριστές από τον Ιούδα κατά την Γραφή (Γ΄Βασιλ. 10). Αυτός λοιπόν στάλθηκε από τον Θεό προς τον βασιλιά Ιεροβοάμ για να ελέγξει αυτόν για τις δαμάλεις (Γ΄Βασιλ. ιγ΄,2). Όταν δε άπλωσε το χέρι του ο Ιεροβοάμ για να κρατήσει τον προφήτη, ξεράθηκε το χέρι του και αποκαταστάθηκε πάλι δια της προσευχής του προφήτου. Επειδή όμως ό προφήτης πήρε ' ν Θεό να μη φάει και πιει, αυτός έφαγε παραπλανηθείς από τον ψευδοπροφήτη Ένβέ. Γι' αυτό κατασπαράχθηκε, για την παρακοή του, από ένα λιοντάρι, χωρίς όμως το θηρίο να φάει το σώμα του. Τάφηκε δε κοντά στον τάφο του πλανήσαντος αυτόν ψευδοπροφήτου Ένβέ. Να σημειώσουμε εδώ ότι, άλλος είναι ό προφήτης Ίωήλ πού τη μνήμη του γιορτάζουμε την 19η "Οκτωβρίου.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ό εν τω φρέατι
Γεννήθηκε στα χρόνια των διωγμών της Εκκλησίας από τους ειδωλολάτρες. Ή ευσεβής μητέρα του, τον πότισε με τα νάματα της χριστιανικής θρησκείας, και αργότερα ό Ιωάννης κατέφυγε στην έρημο όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη και την πνευματική άσκηση. Επειδή όμως το μέρος πού έμενε ήταν μια μικρή σπηλιά, αναγκάσθηκε ό ευσεβής ερημίτης να χρησιμοποιήσει σαν άσκητήριο, ένα ξεροπήγαδο. Γι' αυτό και έπωνομάστηκε: Ιωάννης ό εν τω φρέατι. Μετά από καιρό, ήλθαν κι άλλοι στον τόπο εκείνο, όπου έκτισαν μικρά κελιά για τον εαυτό τους. Άλλ' ό Ιωάννης, δεν ήθελε πλέον να φύγει από εκείνο το ξεροπήγαδο, πού είχε συνδεθεί με τόσα χρόνια της ζωής του. Επικοινωνούσε Όμως με τους νεοελθόντες και χρησίμευε ως πολύτιμος σύμβουλος και καθοδηγός τους. Έτσι ώστε ή μικρή εκείνη αδελφότητα, καταρτιζόταν και προαγόταν κατά Χριστόν άπ' αυτόν. Ό Ιωάννης πέθανε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Απεβίωσε ειρηνικά.

Η ΑΓΙΑ ΕΥΒΟΥΛΗ
Ήταν μητέρα του Άγιου Παντελεήμονα και απεβίωσε ειρηνικά.

Ο ΑΓΙΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ Μητροπολίτης Κορίνθου
Ήταν Επίσκοπος Κορίνθου και συκοφαντήθηκε από τους Τούρκους ότι συνεργαζόταν με τους Ενετούς, κατά την εκστρατεία του Μοροζίνη στην Ελλάδα, για την απελευθέρωση των Ελλήνων. Συνελήφθη και αφού βασανίστηκε σκληρά οδηγήθηκε στον κριτή, ό οποίος τον προέτρεψε να αρνηθεί τον Χριστό και να γίνει μουσουλμάνος. Ό Ζαχαρίας, με αηδία άκουσε την πρόταση αυτή του κριτή και γι' αυτό βασανίστηκε φρικτά. Καταδικάστηκε να καεί ζωντανός στη φωτιά περιστρεφόμενος! ΟΙ χριστιανοί της Κορίνθου κατόρθωσαν, αφού πρόσφεραν μεγάλο χρηματικό ποσό στον Τούρκο έπαρχο, να μεταβληθεί ό φρικτός αυτός τρόπος της θανατικής καταδίκης. Έτσι ό νέος ιερομάρτυρας Ζαχαρίας αποκεφαλίστηκε στην Κόρινθο, 30 Μαρτίου 1684, Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης.

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΙΚΤΩΡ
Μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη επί Μαξιμιανού, μαζί με έντεκα άλλους μάρτυρες. Ή μνήμη του επαναλαμβάνεται την 30ή Μαρτίου ή την 1η Οκτωβρίου.
-------------------------------------------------------------------------------------
Γ' Κυριακή Νηστειών, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως
30η Μαρτίου 2008

Ἠχὸς γ'- Ἑωθινόν ΙΑ´.
Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας: Θ´ ΩΡΑ
Ἀπολυτίκιον: «Ἀπόστολοι, Μάρτυρες...».
Κοντάκιον: «Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως...».
Ἀπόλυσις: Μικρά.

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Προοιμιακός- Ψαλτήριον.
Εἰς τὸ «Κύριε εκέκραξα...»
Ἑσπέρια: 1,- Τὰ 3 Στιχηρὰ Ἀναστάσιμα «Τῷ σῷ Σταυρῷ, Χριστέ... -Πεφώτισται τὰ σύμπαντα... - Δοξάζω τοῦ Πατρός...». 2.- Τὰ 3 Στιχηρὰ Ἀνατολικά «Τὸν Σταυρόν σου τὸν τίμιον. . . – Ὑμνοῦμεν τὸν Σωτῆρα... - Τοῖς ἐν ᾅδῃ καταβάς...» καὶ 3.- Τὰ 4 Στιχηρὰ Προσόμοια τοῦ Σταυροῦ «Λάμψον ὁ τοῦ Κυρίου Σταυρός... - Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός... - Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός...- Δεῦρο τῶν Πρωτοπλάστων δυάς...».
Δόξα: Τὸ Ἰδιόμελον τοῦ Σταυροῦ «Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν...».
Καὶ νῦν: Τὸ α´ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου «Πῶς μὴ θαυμάσωμεν...».
Εἴσοδος: «Φῶς ἱλαρόν...». Τὸ Προκείμενον τῆς ἡμέρας.
Ἀπόστιχα: Τὸ Ἀναστάσιμον Στιχηρὸν «Ὁ τῷ πάθει σου, Χριστέ...», καὶ τὰ κατ' Ἀλφάβητον τοῦ ἤχου- «Ἡ ζωοδόχος σου ἔγερσις... - Θεὸς ὑπάρχων ἀναλλοίωτος... - Ἵνα τὸ γένος ἡμῶν...».
Δόξα, Καὶ νῦν: Τὸ Ἰδιόμελον τοῦ Σταυροῦ «Ὁ συμμαχήσας. Κύριε...».
Τρισάγιον.
Ἀπολυτίκια: 1.- Τὸ Ἀναστάσιμον «Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια...». 2.- Δόξα, τοῦ Σταυροῦ «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου...» καὶ 3.- Καὶ νῦν, τὸ ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ «Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου...».
Ἀπόλυσις: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν...».
Τῇ Κυριακῇ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ
Μετὰ τὸν Ν´ Ψαλμάν, ὁ Τριαδικὸς Κανὼν «Ἀκατάληπτε μόνη κυριαρχία. ..», τὸ διὰ τὴν Λιτὴν Ἰδιόμελον τοῦ Σταυροῦ, Δόξα, Καὶ νῦν «Ὁρῶσά σε ἡ κτίσις ἅπασα...», τὰ Τριαδικὰ «Ἄξιόν ἐστιν...». Τρισάγιον καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον τοῦ Σταυροῦ «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου...».

ΟΡΘΡΟΣ
Ἑξάψαλμος.
Εἰς τὸ «Θεὸς Κύριος...».
Ἀπολυτίκια: Τὰ τοῦ Ἑσπερινοῦ.
Καθίσματα: Τὰ Ἀναστάσιμα τῆς α´ Στιχολογ&#
8055;ας, μετὰ Θεοτοκίου, εἰς τὸ Καὶ νῦν «Σὲ τὴν μεσιτεύσασαν...», τῆς β´ Στιχολογίας, μετὰ τοῦ Θεοτοκίου αὐτῶν καὶ τὸ μετὰ τὸν Πολυέλεον Κάθισμα τοῦ Σταυροῦ «Ἐν παραδείσῳ μὲν τὸ πρίν...», ἐκ δευτέρου.
Τὰ Εὐλογητάρια καταλιμπάνονται - Μικρὰ συναπτὴ καὶ ἐκφώνησις «Ὅτι ηὐλόγηταί σου τὸ ὄνομα...». Ἡ Ὑπακοὴ - Οἱ Ἀναβαθμοὶ καὶ τὸ Προκείμενον τοῦ ἤχου.
Κανών: Μόνον τοῦ Τριῳδίου «Πανηγύρεως ἡμέρα...», μετὰ τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ. Εἰς τὸ α´ Τροπάριον ἑκάστης ᾠδῆς, στίχος «Δόξα τῇ ἁγίᾳ ἀναστάσει σου, Κύριε», εἰς τὰ ἑπόμενα «Δόξα σοι, ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι» καὶ εἰς τὰ δύο τελευταῖα, Δόξα, Καὶ νῦν, εἰς 8.
Ἀπὸ γ´ ᾠδῆς·
Τὸ Ἀναστάσιμον Κοντάκιον καὶ ὁ Οἶκος (χῦμα) καὶ τὰ Μεσώδια Καθίσματα: 1.- Τοῦ Σταυροῦ «Ὁ Σταυρός σου Κύριε...». 2.- Στίχος «Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεόν...» «Σήμερον τὸ Προφητικὸν πεπλήρωται λόγιον...». 3.- Δόξα «Μόνον ἐπάγη τὸ ξύλον, Χριστέ...» καὶ 4- Καὶ νῦν, τὸ Θεοτοκίον αὐτῶν «Θεοτόκε Παρθένε, ἱκέτευε τὸν Υἱόν σου...».
Ἀφ᾽ ς´ ᾠδῆς·
Κοντάκιον - Οἶκος: Τοῦ Σταυροῦ.
Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας καὶ τὸ Ὑπόμνημα τοῦ Τριῳδίου.
Καταβασίαι: «Ὁ Θειότατος προετύπωσε...».
Εὐαγγέλιον Ὄρθρου: Τὸ ΙΑ´ Ἑωθινὸν «Ἐφανέρωσεν ἑαυτὸν ὁ Ἰησοῦς... καὶ λέγει, τῷ Σίμωνι...», κτλ. ὡς καὶ τῇ Κυριακῇ τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου (17ῃ Φεβρουαρίου).
Ἡ Τιμιωτέρα. Εἱρμὸς Θ´ Ὠδῆς: « Ὦ Μῆτερ Παρθένε...».
«Ἅγιος Κύριος...»,
Ἐξαποστειλάρια: 1.- Τὸ ΙΑ´ Ἀναστάσιμον «Μετὰ τὴν θείαν ἔγερσιν...». 2- Τοῦ Σταυροῦ «Σταυρὸν Χριστοῦ τὸν τίμιον...» καὶ 3.- Τὸ Σταυροθεοτοκίον αὐτοῦ « Τὸ ξύλον ἐν ᾧ Πάνσεμνε,..».
Αἶνοι: 1.- Τὰ 4 Στιχηρὰ Ἀναστάσιμα «Δεῦτε πάντα τὰ ἔθνη... - Διηγήσαντο πάντα τὰ θαυμάσια... - Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται... - Ἐν τῷ φωτί σου Δέσποτα. ...» καὶ 2.- Τὰ 3 Στιχηρὰ Προσόμοια τοῦ Σταυροῦ «Ἐν φωναῖς ἀλαλάξωμεν... - Προσελθόντες ἀρύσασθε... - Ἐκκλησίας ἑδραίωμα...», εἰς 4, μετὰ τῶν πρὸ αὐτῶν στίχων, εἰς τὰ δύο τελευταία: α´.- «Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμών, καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ, ὅτι ἅγιός ἐστι». β´.- «Ὁ δὲ Θεὸς Βασιλεὺς ἡμῶν πρὸ αἰώνων, εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς».
Δόξα: Τὸ Ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου «Τὴν ὑψηλόφρονα γνώμην...».
Καὶ νῦν: «Ὑπερευλογημένη...».
Δοξολογία: Μεγάλη εἰς ἦχον δ´ (ἅγια).

ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
Ἀντίφωνα: Τῆς Ἑορτῆς.

Ἀντίφωνον α´. Ἦχος β´.
«Ἐσημειώθη ἐφ' ἡμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου Σου, Κύριε.

Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ, σῶσον ἡμᾶς
.
Ἔδωκας τοῖς φοβουμένοις σε σημείωσιν τοῦ φυγεῖν ἀπό προσώπου τόξου.

Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ, σῶσον ἡμᾶς.

Ἀνέβης εἰς ὕψος, ᾐχμαλώτευσας αἰχμαλωσίαν.
Ἔδωκας κληρονομίαν τοῖς φοβουμένοις τό ὄνομά Σου, Κύριε.

Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ, σῶσον ἡμᾶς.»

Ἀντίφωνον β´. Ἦχος ὁ αὐτός.
«Εἴδοσαν πάντα τά πέρατα τῆς γῆς τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Σῶσον, ἡμᾶς, Υἱέ Θεοῦ, ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, ψάλλοντάς Σοι· Ἀλληλούϊα.

Προσκυνήσωμεν εἰς τόν τόπον, οὗ ἔστησαν οἱ πόδες Αὐτοῦ.

Σῶσον, ἡμᾶς, Υἱέ Θεοῦ, ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, ψάλλοντάς Σοι· Ἀλληλούϊα.

Ὁ δέ Θεός, βασιλεύς ἡμῶν, πρό αἰώνων εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς.
Ὑψωθήσομαι ἐν τοῖς ἔθνεσιν· ὑψωθήσομαι ἐν τῇ γῇ.

Σῶσον, ἡμᾶς, Υἱέ Θεοῦ, ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, ψάλλοντάς Σοι· Ἀλληλούϊα.

Δόξα... Καί νῦν... Ὁ Μονογενής Υἱός...».

Ἀντίφωνον γ´. Ἦχος α´.
«Ὑψοῦτε Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν καί προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν Αὐτοῦ.

Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου...

Σῶσον, ὁ Θεός, τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου.

Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου...

Καί ποίμανον αὐτούς καί ἔπαρον αὐτούς ἕως τοῦ αἰῶνος.

Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου...».

Εἴσοδος.
Εἰσοδικόν: «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...».
Μετά τήν Εἴσοδον.
Ἀπολυτίκια: 1.- Τὸ Ἀναστάσιμον «Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια...». 2.- Τοῦ Σταυροῦ «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου.. .»καὶ 3.- Τοῦ Ναοῦ.
Κοντάκιον: «Τῇ ὑπερμάχῳ...».
Ἀντὶ τοῦ Τρισάγιου: «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν...».
Ἀπόστολος: Κυριακῆς γ´ Νηστειῶν «Ἔχοντες Ἀρχιερέα μέγαν...» (Ἑβρ. δ´14-18, ε´ 1-6).
Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν...» (Μᾶρκ. η´ 34 -38, θ´1).
Καθεξῆς ἡ Θ. Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.
Εἰς τὸ Ἐξαιρέτως: «Ἐπί σοι χαίρει...».
Κοινωνικόν: «Ἐσημειώθη ἐφ᾽ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου. Κύριε».
Ἀντὶ τοῦ «Εἴδομεν τὸ φῶς...» «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου...» κτλ.
Ἀπόλυσις: Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡ
ΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
Οἱ Χοροί κατέρχονται καί μεταβαίνουσι εἰς τήν Βόρειον Πύλην τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Εἰς τό· «Δόξα Πατρί...» τοῦ «Ἅγιος ὁ Θεός...» τῆς Δοξολογίας, ὁ Ἱερεύς λαμβάνει τό θυμιατόν καί θυμιᾷ ἐννεάκις τόν ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης εὑρισκόμενον, ηὐτρεπισμένον δι' ἀνθέων καί τριῶν κηρῶν δίσκου Τίμιον Σταυρόν καί ποιεῖ τρεῖς μετανοίας, ἀσπάζεται τήν Ἁγίαν Τράπεζαν καί αἴρει τόν δίσκον μετά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπί κεφαλῆς καί ἐξέρχεται ἀπό τῆς Βορείου Πύλης τοῦ Ἱ. Βήματος, τῶν Χορῶν ψαλλόντων τό ᾀσματικόν· «Ἅγιος ὁ Θεός», προπορευομένων τῶν λαμπαδούχων μετά Ἑξαπτερύγων (πλήν τοῦ Σταυροῦ) καί τῶν Ἱεροψαλτῶν.
Ἡ πομπή, ὅταν φθάσῃ εἰς τό μέσον τοῦ Σολέα, περιφέρεται πέριξ τοῦ τρισκελίου τρίς. Ἀκολούθως ὁ Ἱερεύς βλέπων πρός ἀνατολάς ὑψώνει τόν δίσκον καί ἐκφωνεῖ· «Σοφία· ὀρθοί», εἶτα θέτει αὐτόν ἐπί τοῦ τρισκελίου καί ἀμέσως λαμβάνει τό θυμιατόν καί θυμιᾷ σταυροειδῶς τόν ἐπί τοῦ τρισκελίου εὑρισκόμενον δίσκον μετά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ψάλλων τό· «Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου...». Τό αὐτό ψάλλουσι ἀνά μίαν οἱ Χοροί.
Εἶτα ὁ Ἱερεύς ἤ ὁ Ἀρχιερεύς, (ὅστις ἄν ᾖ χοροστατῶν κατέρχεται τοῦ θρόνου), ποιεῖ τρεῖς μετανοίας, προσκυνεῖ τόν Τίμιον Σταυρόν καί ψάλλει τό· «Τόν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν...». Τό αὐτό ἐπαναλαμβάνουσι καί οἱ δύο Χοροί καί γίνεται ὑπό τοῦ λαοῦ ἡ προσκύνησις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τῶν χορῶν ψαλλόντων τά Ἰδιόμελα· «Δεῦτε, πιστοί...», κτλ. Ὁ Ἀριστερός χορός ψάλλει τό Ἀπολυτίκιον· «Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου...».

(εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου)
Ierodiakonos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 369
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 15, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Ierodiakonos »

Εορτάζοντες την 31ην του μηνός Μαρτίου

Ο ΑΓΙΟΣ ΥΠΑΤΙΟΣ επίσκοπος Γαγγρών
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Ομολογητής, επίσκοπος Μελιτηνής
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΥΔΑΣ επίσκοπος, οι μαζί μ' αύτόν ΕΝΝΕΑ Μάρτυρες και άλλοι πολλοί ΑΓΙΟΙ, πού μαρτύρησαν στην Περσία.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΟΚΤΩ (38) ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ο Θαυματουργός
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ πού μαρτύρησε στην Κρήτη
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΝΑΣ Μητροπολίτης πασών των Ρωσιών
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟΣ ΒΕΝΙΑΜΙΝΩΦ Μητροπολίτης, Μέγας Ιεραπόστολος Αλάσκας

Αναλυτικά

Ο ΑΓΙΟΣ ΥΠΑΤΙΟΣ επίσκοπος Γαγγρών
Ό Ύπάτιος ήταν μορφή από εκείνες πού δόξασαν την Εκκλησία στους πρώτους αιώνες της και αγωνίσθηκαν για το θρίαμβο του χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας. Ήταν επίσκοπος Γαγγρών στα χρόνια του Μεγ. Κων/νου και συμμετείχε στην Α' Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια, κατά της πλάνης του Αρείου. Στο ποιμαντικό του έργο, έξακολούθησε να διδάσκει και να καθοδηγεί το ποίμνιο του, αλλά κυρίως αντιμαχόταν τις αιρέσεις, και ιδιαίτερα την αίρεση των Ναυτιανών. Ή επιτυχία με την οποία καταπολεμούσε τους Ναυτιανούς, ξεσήκωσε τα άγρια πάθη τους και ζητούσαν την εξόντωση του. Τότε, οι προβατόσχημοι αυτοί λύκοι με δόλιο τρόπο, αφού χρησιμοποίησαν σαν όργανα αχρείους ειδωλολάτρες, στην κατάλληλη ευκαιρία, σε μια κρημνώδη περιοχή, με ρόπαλα, μαχαίρια και ξύλα, χτύπησαν τον Ύπάτιο μέχρι θανάτου. Έτσι, αποδήμησε άπ' αυτή τη ζωή, με τον τρόπο πού αποδήμησαν οι περισσότεροι Άγιοι της Εκκλησίας μας: "Έλιθάσθησαν, έπρίσθησαν, έπειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας άπέθανον"1. Δηλαδή, λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλούς πειρασμούς, πέθαναν με θάνατο από μαχαίρι. 'Αλλά σημασία έχει ότι στο τέλος το αποτέλεσμα ήταν ή περίτρανη νίκη τους.

1. προς Έ6ραίους, ια' 37.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Όσίως ιέρευσας, τω επί πάντων Θεώ, και πρόεδρος ένθεος, της Εκκλησίας Γαγγρών, έδείχθης Υπάτιε' Όθεν θαυματουργίαις, διαλάμπων ποικίλαις, σύνθρονον τω Τεκόντι, τόν Υίόν ώμολώγεις, δι' όν και χαίρων ήθλησας, Ιερομάρτυς ένδοξε.

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ο Ομολογητής. επίσκοπος Μελιτηνής
Έζησε τον πέμπτο αιώνα μ.Χ. περίπου το 431. Διακρινόταν πολύ για τίς αρετές του, την παιδεία του και τον ορθόδοξο ζήλο του. Όταν τάραξε την Εκκλησία ή αίρεση του Πατριάρχη Κων/πολης Νεστόριου, ο Άκάκιος διακρίθηκε για την επιμελημένη και συστηματική εργασία του, για την προφύλαξη του ποιμνίου του άπ' αυτή την αιρετική πλάνη. Επιθυμώντας μάλιστα να προσβάλει αυτή ευρύτερα και να συντελέσει στη γενική απόκρουση της από την Εκκλησία, έγραψε κατά του Νεστορίου. ο 'Ακάκιος ήταν και ικανότατος ομιλητής και διδάσκάλος του λάου. Σώζεται δε μια ομιλία του, ή οποία έξεφωνήθη στην Έφεσο. ο δε Σ. Εύστρατιάδης, ισχυρίζεται ότι υπήρξε και 'Ακάκιος Β' επίσκοπος Μελιτηνής και τοποθετεί τη γιορτή του στίς 18 Απριλίου.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΥΔΑΣ επίσκοπος, οι μαζί μ' αύτόν ΕΝΝΕΑ Μάρτυρες και άλλοι πολλοί ΑΓΙΟΙ, πού μαρτύρησαν στην Περσία.
Ό άγιος ίερομάρτυρας Αύδάς, ο επίσκοπος της Περσίας και οι μαζί μ1 αυτόν έορταζόμενοι Άγιοι Μάρτυρες ήταν στα χρόνια του βασιλιά των Ρωμαίων Θεοδοσίου του Μικρού (408-450) και Ίσδιγέρδου του βασιλιά των Περσών (399-420). Το έτος 412 ο Ίσδιγέρδης κίνησε σκληρό διωγμό κατά των Χριστιανών, με την έξης αφορμή. ο Αυδάς, πού ήταν στολισμένος με πολλά είδη αρετών, από ιερή αγανάκτηση, γκρέμισε τον ναό, στον όποιο οι Πέρσες λάτρευαν τη φωτιά. Όταν το έμαθε αυτό ο βασιλιάς από τους μάγους, έστειλε και έφεραν μπροστά του τον Αύδά. Στην αρχή κατηγόρησε με ήπιότητα την πράξη του και τον πρόσταξε να ξανακτίσει τον ναό. ο Αυδάς αρνήθηκε. Τότε ο Ίσδιγέρδης γκρέμισε όλες τίς εκκλησίες των χριστιανών και θανάτωσε τον Αύδά μαζί με άλλους εννιά προκρίτους χριστιανούς. Μετά 30 χρόνια, κινήθηκε νέος διωγμός κατά των χριστιανών, όπου πολλοί Άγιοι θυσιάστηκαν στο βωμό της αληθινής πίστης. Όπως λ.χ. ο ευγενικής καταγωγής Όρμίσδης, ο διάκονος Βενιαμίν ο μεγαλομάρτυρας κ.ά. Όλων αυτών, πού αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν κατά τον διωγμό αυτό, όρισε μνήμη τιμητική ή αγία μας Εκκλησία μαζί μ' αύτη του Επισκόπου Αύδά, για να δείξει, ότι γνωστοί και άγνωστοι στους ανθρώπους ήρωες της πίστης, έχουν κοινή τιμή στον ουρανό και κοινά θα απολαύσουν τα στεφάνια των μεγάλων αγώνων και της αθάνατης δόξας τους. (Να σημειώσουμε εδώ, ότι ή μνήμη του Αγ. Αύδά, επαναλαμβάνεται - σαν Άβδαΐος - και την 5η Σεπτεμβρίου).

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ
Μαρτύρησε αφού τον έσυραν γυμνό, πάνω σε αιχμηρές πέτρες. [Στόν Λαυριωτικό Κώδικα 170 ή μνήμη του φέρεται κοινή μετά του Αγ. Σαβίνου (βλ. 16 Μαρτίου) την 28η Μαρτίου].

Ο ΟΣΙΟΣ ΒΛΑΣΙΟΣ
Γεννήθηκε στην πόλη του Αμορίου και απεβίωσε ειρηνικά.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΟΚΤΩ (38) ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Ήταν όλοι συγγενείς μεταξύ τους και μαρτύρησαν δια ξίφους.

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ο Θαυματουργός
Απεβίωσε ειρηνικά. ("Ορισμένα Μηνολόγια, τοποθετούν τη μνήμη του και την 28η Δεκεμβρίου).

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ πού μαρτύρησε στην Κρήτη
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Τη μνήμη του βρίσκουμε στον Παρισινό Κώδικα 1575 και στους Λαυριωτικούς Η 76, Δ 25 και Δ 45, οπού υπάρχει και πλήρης ακολουθία του.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΝΑΣ Μητροπολίτης πασών των Ρωσιών
Γνωστός στη ρωσική Εκκλησία, άγνωστος στους Συναξαριστές. Είναι για τους Ρώσους ό,τι είναι για μας ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός (1375-1461). Την ακολουθία του συνέταξε ο Ιεροδιάκονος Θεόφιλος Πασχαλίδης και την εξέδωσε στην Πετρούπολη το 1897.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟΣ ΒΕΝΙΑΜΙΝΩΦ Μητροπολίτης, Μέγας Ιεραπόστολος Αλάσκας
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της "Ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΑΛΑΣΚΑ-Όρθόδοξο Συναξάρι" του Γεωργίου Ε. Πιπεράκη, των εκδόσεων "ΠΑΡΟΥΣΙΑ".
Απάντηση

Επιστροφή στο “Εκκλησιαστική Επικαιρότητα”