Εξομολόγηση μπροστά στη φάτνη Σου

[NIKOSZ]

Έρχομαι, Θεέ μου, κοντά Σου και τούτα τα Χριστούγεννα, κουβαλώντας μόνο μία συντριβή μέσα μου.

Εσύ με καλείς να μου δώσεις αιώνια ζωή κι εγώ Σού προσφέρω μόνο τη συντριβή μου, μόνο την αποτυχία μου. Σε ό,τι προσπάθησα, αποτυχία. Θέλησα να δώσω μακροθυμία, μα την ίδια στιγμή θυμήθηκα ό,τι κακό μού ʽκανε ο αδελφός μου. Θέλησα να είμαι καθαρή εν τη καρδία, μα την ίδια στιγμή ένα σωρό ακάθαρτοι και πονηροί λογισμοί πέρασαν από το μυαλό μου. Θέλησα να μην κατακρίνω και είπα το κατάφερα, μα την ίδια ώρα έκρινα και κατέκρινα. Πολλές φορές κατέκρινα όχι με λόγια, αλλά με μια ματιά ή ακόμα και με ένα χαμόγελο. Θέλησα να μην αντιμιλήσω, να μην πικράνω κανένα, να δεχθώ την αδικία, νʼ ακούσω ήρεμη τη συκοφαντία, αλλά μετά από λίγο γύρισα πίσω και έκανα το αντίθετο, προφασιζόμενη τη λογική του σήμερα.

Ακόμη και αν έκανα κάτι καλό καμάρωσα γιʼ αυτό, υπερηφανεύτηκα έστω και στιγμιαία και το ʽχασα. Ποτέ δεν έδωσα από το υστέρημά μου, πάντα ήταν ό,τι περίσσευε ή δεν το χρειαζόμουνα.

Κύριε, τι να σου προσφέρω; Ήρθες στον κόσμο, έρχεσαι συνέχεια και με καλείς και μένα να δειπνήσουμε μαζί. Ντρέπομαι, Κύριε, γιατί δεν κατάφερα τίποτα. Είμαι ένα τίποτα στα όσα καλά μου πρόσφερες. Προσπαθώ, και πέφτω. Δεν μπορώ να Σου προσφέρω κάτι καλό, αν δε με βοηθήσεις Εσύ.

Κύριε, δέξου με, αισθάνομαι κάτι παρά πάνω από μετάνοια, αισθάνομαι συντριβή. Δεν υπάρχει αμαρτία, που να μην έπεσα.

Κύριε, ελέησέ με. Σε αγαπώ και όμως σε προδίδω, σε πικραίνω. Αν απογοητευθώ όμως για την κατάντια μου, θα πέσω τελείως στο στόμα του πονηρού λύκου.

Κύριε, είμαι στο στάδιο των παθών μου, παλεύω και δεν τα καταφέρνω, αλλά δε θέλω να παραδοθώ, γιατί θυμάμαι τα αγνά και παρήγορα λόγια Σου · «ήρθα να καλέσω αμαρτωλούς προς μετάνοια, ήρθα να γιατρέψω τους ασθενείς όχι τους υγιείς».

Κύριε, στηρίζομαι στο «δεύτε προς με… οι… πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς».

Αυτό το φορτίο των παθών, της μετανοίας, της συντριβής, θα Σου φέρω κι εγώ τούτα τα Χριστούγεννα στη φάτνη Σου. Μια μικρή φάτνη η καρδιά μου, που Εσύ καταδέχτηκες να γεννηθείς μέσα της. Αντί για λιβάνι προσευχής, Σου φέρνω την πολυλογία μου και τη φλυαρία μου, αντί για χρυσάφι αρετής, την ακράτεια των αδυναμιών μου, αντί για σμύρνα καλωσύνης και αγάπης, τη μνησικακία μου και τον εγωισμό μου.

Κύριε, ξέρω πως θα ξαναπέσω, γιατί παραπαίω συνέχεια κρεμασμένη σε δυο κόσμους, μα δε θέλω να παραδοθώ, θέλω να αγωνίζομαι και να ξανασηκώνομαι. Δε θέλω να παραδοθώ γιατί ποθώ Εσένα και αγαπώ Εσένα. Δώσε μου χάρη, στείλε μου χάρη, στήριξέ με. Μόνο δάκρυα έχω και συντριβή για να σε πλησιάσω στην Άγια Τράπεζα.

Ελέησέ με.


Λ. Πρωτονοταρίου-Παρασκευαΐδου