Μπορεί η αδιάκριτη υπακοή να οδηγήσει πιστό στην απώλεια;

Συζητήσεις και γνώμες για τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Θέματα Λατρείας.

Συντονιστής: Συντονιστές

AUONITHS
Βασικός Αποστολέας
Βασικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 79
Εγγραφή: Τετ Μαρ 01, 2006 6:00 am
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από AUONITHS »

Έχω την αίσθηση ότι μια μεγάλη παγίδα του πειρασμού και πολύ αποτελεσματική η αμφισβήτηση εκ μέρους του αγωνιζομένου του πνευματικού του πατέρα.
Ναι γράφει ο Άγιος Ιω της κλίμακας αυτά που γράφει ή ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος τα αντίστοιχα ,αλλά ποιος από τους εξομολογούμενους και μάλιστα στα πρώτα στάδια της πνευματικής ζωής έχει την εμπειρία ή τον σωστό λογισμό να πει αν ερμηνεύει σωστά τα όσα διαβάζει;
Μετά μην ξεχνάμε παρόλο που το ευαγγέλιο είναι ένα ,υπάρχουν κάποιες στοιχειώδεις διαφορές ανάμεσα στους μοναχούς που αναφέρονται οι Άγιοι Πατέρες και τους χριστιανούς εκτός των μοναστηριών.!
Γιαυτο χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή .Το μεγαλύτερο πρόβλημα των συγχρόνων χριστιανών είναι η απίστευτη υπακοή στο λογισμό τους και η υπερβολική πίστη στην σ υ ν ε σ ή τους ότι αυτοί ξέρουν!!! Όπως έλεγε και ο γέροντας Σωφρόνιος
nkope
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1347
Εγγραφή: Σάβ Απρ 08, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Κοζάνη
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από nkope »

Ειλικρινά χαίρομαι που τόσο πολλοί έχουμε καταλάβει πόσο σημαντική είναι η υπακοή στον Πνευματικό μας και που εντοπίζεται αυτή (η υπακοή).

Για την ακρίβεια, ο Κύριος συνέστησε το Μυστήριο της Εξομολόγησης και την διά αυτού άφεση των αμαρτιών, όχι γιατί δεν μπορούσε να συγχωρήσει με άλλο τρόπο τις αμαρτίες των μετανοούντων, αφού γι αυτές σταυρώθηκε, αλλά γιατί μέσω της εξομολόγησης έρχεται η ταπείνωση και μέσω της υπακοής το οριστικό χτύπημα του εγωισμού και της αυτάρκειας. Ο Αδάμ έχασε τον Παράδεισο γιατί πίστεψε ότι δεν χρειάζεται το Θεό. Ο πιστός κάθε μέρα μαθαίνει πως ν΄αποδεικνύει με την υπακοή και την υποταγή του θελήματός του, ότι χωρίς τη βοήθεια της Θείας Χάριτος δεν μπορεί να κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών.

Επιτέλους μετά απ΄τη συζήτηση αυτή αισθάνομαι και πάλι ότι βρίσκομαι σε Ορθόδοξο Χριστιανικό forum.
gas
Συστηματικός Αποστολέας
Συστηματικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 206
Εγγραφή: Σάβ Δεκ 09, 2006 6:00 am

Δημοσίευση από gas »

Πνευματικός πατέρας – Πνευματικό παιδί
Σχέση αγάπης ή ανάγκης;

Πολύ συχνά ακούμε μέσα στους κύκλους της Εκκλησίας να μιλούν οι πιστοί για τον πνευματικό τους πατέρα. Ο καθένας έχει μια ιστορία να πει για τον δικό του πνευματικό, τις περισσότερες φορές μάλιστα με τέτοιο τρόπο που σου δίνει να καταλάβεις πως δεν υπάρχει καλύτερος πνευματικός από τον δικό του. Τελικά, όμως, μήπως υπερεκτιμάμε τον πνευματικό μας ή μήπως δεν καταλαβαίνουμε την πραγματική του αξία; Ποια είναι η σχέση μας μαζί του ή ποια πρέπει να είναι η σχέση μας μαζί του;
Κάποιος μεγάλος γέροντας κάποτε, όταν τον ρώτησα να μου πει πως να βρω τον κατάλληλο πνευματικό μου απάντησε : «Παιδί μου, ο γνήσιος πνευματικός πατέρας δεν είναι δύσκολο να φανεί όταν έχεις τα μάτια της ψυχής σου ανοικτά και ποθείς μ’ όλη σου την καρδιά να τον αποκτήσεις. Γιατί αμέσως θα νιώσεις μέσα σου την δύναμη της προσευχή του και την θέρμη της αγάπης του. Ο γνήσιος πνευματικός πατέρας ξέρει ν’ αγαπά αληθινά και ν’ αγκαλιάζει με πατρική στοργή κάθε άνθρωπο που τον πλησιάζει και του ζητά την βοήθειά του. Ποτέ δεν θυμώνει ότι κι αν του πουν, ούτε μαλώνει αλλά με όμορφα λόγια προσπαθεί να διδάξει την αλήθεια και να σωφρονίσει εκείνον που αμαρτάνει. Πολλές φορές μάλιστα υποφέρει μπροστά στην αμαρτία των ανθρώπων και στην σκληρότητα της καρδιάς τους απέναντι στο Θεό. Αλλά υπομένει, επιμένει, αγρυπνεί, δακρύζει, ταπεινώνεται μπροστά στον άλλον για να μπορέσει να τον τραβήξει εκεί που θέλει, στο δρόμο του Θεού, μακριά από την αμαρτία. Περιμένει, αγωνιά, διακονεί, παρακαλεί, διδάσκει, συγχωρεί και θυσιάζεται πάντα με την ελπίδα του στο άπειρο έλεος του Θεού ότι θα μαλακώσει και αυτή η καρδιά και θα την τραβήξει κοντά Του.
Παιδί μου, δυστυχώς, σήμερα σπανίζουν τέτοιοι πνευματικοί οδηγοί. Γιατί για να έχει κάποιος όλα αυτά τα χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχει νικήσει πρώτα τον εαυτό του και τα πάθη του. Γι’ αυτό να ερευνήσεις πολύ προτού κατασταλάξεις σ’ έναν πνευματικό. Πρόσεξε όμως γιατί αυτού του είδους οι πνευματικοί κρύβονται και είναι δύσκολο να τους καταλάβεις. Πόσοι τους είχαν μπροστά τους αλλά δεν θέλανε να δουν και να καταλάβουν και ενώ ήταν πνευματικά διαμάντια τους θεωρούσαν κοινούς ανθρώπους και τους κατηγορούσαν κιόλας. Πρόσεξε, παιδί μου, κι αν βρεις κάποτε τέτοιο πνευματικό ποτέ να μην τον αποχωριστείς και να προσεύχεσαι για εκείνον να τον φυλάει ο Θεός γιατί διαμέσου εκείνου θα φυλάει και σένα».
Προβληματίστηκα από τα τελευταία λόγια του γέροντα και με κάποια αφέλεια και απορία τον ρώτησα πως γίνεται να έχεις τέτοιο πνευματικό και να τον κατηγορείς; Πως πρέπει να του συμπεριφέρεσαι τελικά ή μάλλον πως πρέπει να είναι το πνευματικό παιδί απέναντί του;
Ο γέροντας αναστέναξε και μετά από λίγα λεπτά μου είπε με λυπημένο ύφος : «Παιδί μου, δυστυχώς, αυτοί οι πνευματικοί δέχονται μεγάλες στενοχώριες από μερικούς ανθρώπους γιατί δεν τους καταλαβαίνουν. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που τους ευχαριστούν ή και κανένας. Γιατί να ξέρεις, παιδί μου, την μεγαλοσύνη του μεγάλου οι πολλοί την ανέχονται, οι λίγοι την δέχονται κι ελάχιστοι την καταλαβαίνουν. Γνώρισα, λοιπόν, ανθρώπους που θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο από τον πνευματικό τους! Και κάθε ένας γίνεται έτσι όταν δεν υπακούει στον πνευματικό του. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης λέει χαρακτηριστικά : «Εκείνος, όστις διαφωνεί μετά του πνευματικού και διορθοί αυτόν, θέτει εαυτόν υψηλότερον του τελευταίου και παύει πλέον να είναι μαθητής...». Πως λοιπόν, αν έχουμε έναν τέτοιο γνήσιο πνευματικό τολμούμε πολλές φορές να τον κρίνουμε ή να τον αμφισβητήσουμε; Παιδί μου, όταν φτάνουμε σε αυτό το σημείο είναι προτιμότερο να αλλάζουμε πνευματικό γιατί πλέον δεν ωφελούμαστε από αυτόν. Κάνουμε κακό και στον εαυτό μας και εκείνον στενοχωρούμε. Αν το πνευματικό παιδί δεν υπακούει αλλά αμφισβητεί, πιέζει, ζηλεύει και ελέγχει τον πνευματικό του τότε πια ωφέλεια θα μπορέσει να δει στη πνευματική ζωή του;
Ο γέροντας Παΐσιος λέει πολύ όμορφα στις επιστολές του : «...να καταλάβεις ότι ο γέροντάς σου φέρει την δική σου ευθύνη και ότι φροντίζει αυτός για την σωτηρία σου και ό,τι κάνει το κάνει για το καλό σου και όχι να σε βασανίζει...». Ποιο το κέρδος αν δεν δεχόμαστε τις συμβουλές του, τις παρακλήσεις του ή και τις επιπλήξεις του; Μήπως, εμείς γνωρίζουμε περισσότερα για τη σωτηρία μας και το καλό μας; Μα τότε δεν τον έχουμε ανάγκη γιατί να τον ταλαιπωρούμε με τις αντιδράσεις μας!
Γι’ αυτό παιδί μου στη σχέση πνευματικού με το πνευματικοπαίδι πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή και να προσπαθούμε να κρατάμε αυτή τη σχέση στη ισορροπία που της αρμόζει. Θα πρέπει να είναι μια αγιοπνευματική σχέση, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, χωρίς εμπάθειες και προσωπολατρίες ή συναισθηματισμούς. Χρειάζεται πολλή προσοχή και διάκριση. Όχι μπροστά στον πνευματικό μας, όταν είναι καλά τα πράγματα, να του μιλάμε όμορφα και να τον ανεβάζουμε στα ουράνια και με το πρώτο πρόβλημα να ξεσπάμε σ’ αυτόν και να τον κατηγορούμε. Πολλοί άνθρωποι αγαπούν τον πνευματικό τους τόσο όσο τον έχουν ανάγκη. Μόλις βοηθηθούν και πατήσουν στα πόδια τους μπορεί και να τον ξεχάσουν κιόλας. Αυτό, όμως είναι αχαριστία και ανειλικρίνεια. Ούτε πάλι να φτάνουμε στο σημείο να θέλουμε τον πνευματικό κτήμα μας και ν’ ασχολείται μόνο μαζί μας. Πάνω από όλα είναι ιερέας του Υψίστου και δεν ανήκει σε κανέναν παρά μόνο σ’ Εκείνον.
Το γνήσιο πνευματικό παιδί, όμως, θα φανεί ανάμεσα σε όλα τ’ άλλα γιατί απλούστατα θα μοιάζει του πατέρα του. Γιατί είναι υπάκουο, υποχωρεί, υπομένει, δίνεται, αγαπά, προσεύχεται, ταπεινώνεται, διακρίνει, συγχωρεί, ευχαριστεί, θυσιάζεται, ξεχνά, απωθεί το κακό, ελκύει το καλό, ξέρει πότε να μιλά και πότε να σιωπά. Με λίγα λόγια μιμείται τις αρετές του πνευματικού του πατέρα...».
Αυτά τα λόγια του γέροντα χαράκτηκαν μέσα μου και με περισσότερη θέρμη αναζητούσα τον πνευματικό εκείνο που θα ταίριαζε στην περιγραφή του. Εδώ και μερικά χρόνια με αξίωσε ο Θεός και βρήκα πνευματικό, όπως ακριβώς μου τον είχε υποδείξει εκείνος ο άγιος γέροντας. Τώρα το μόνο που μένει και προσπαθώ είναι να γίνω και ‘γω το πνευματικό παιδί που μου περιέγραψε.
Ας συλλογιστούμε όλοι τη σχέση μας με τον πνευματικό μας. Είναι μια αληθινή σχέση αγάπης χωρίς εμπάθειες και προσκολλήσεις; Μήπως εμείς φταίμε που τελικά δεν προχωράμε πνευματικά και όχι εκείνος; Και αν δεν καταλήξουμε σ’ αυτό το συμπέρασμα τουλάχιστον ας μην τον ταλαιπωρούμε αλλά ας αλλάξουμε πνευματικό ψάχνοντας εκείνον που είναι στα «μέτρα» μας. Γιατί ο κάθε πνευματικός κουβαλάει μαζί με το σταυρό του και καθένα από εμάς και φέρει την ευθύνη της σωτηρίας μας. Ας μην του κάνουμε πιο βαρύ το φορτίο. Ας πάρουμε την απόφαση ν’ ανέβουμε στο δικό μας σταυρό και να μείνουμε εκεί.

Με αγάπη Χριστού
Μοναχός Αγαθάγγελος
Misha
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3872
Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από Misha »

"Η ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ



1. 0 γεροντισμός πολλών συγχρόνων κληρικών


Δυστυχώς δεν πρόκειται για σπάνιο φαινόμενο. Πολλοί κληρικοί μας, από τους οποίους αρκετοί μάλιστα με χαρίσματα και ικανότητες, ζηλώνουν πολύ ενωρίς δόξαν γέροντος. Νεώτατοι στην ηλικία, ανώριμοι ακόμη ως προσωπικότητες, άπειροι ως ποιμένες, χωρίς ποτέ οι ίδιοι να έχουν ουσιαστικά μαθητεύσει ή να έχουν υποταγεί σε άλλον έμπειρο πνευματικό πατέρα, αυτοδιαφημίζονται -ή μεθοδεύουν εντέχνως την προβολή τους μέσω του περιβάλλοντός των -ως νέοι Βαρσανούφιοι, ως χαρισματούχοι παιδαριογέροντες. Περιάγουν, κατά τον λόγο του Κυρίου μας, «την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον» (Ματθ. 23, 15), να αγρεύσουν δηλαδή οπαδούς. Ασκούν μια συνθλιπτική καταπίεση, στις συνειδήσεις των άνθρώπων εν ονόματι τάχα της οφειλομένης «τυφλής» υπακοής στον γέροντα. Καλλιεργούν μιαν αρρωστημένη προσκόλληση στο πρόσωπό τους."

αυτος που γραφει τα παραπάνω ειναι ο π.Συμεων,νυν επισκοπος Νεας Σμυρνης ,μπειροτατος πνευματικος που εχει μαθητευσει παρά τους πόδας του διακριτικου γεροντος Επιφανιου Θεοδωροπούλου...

οσα λέγει ειναι ωμή αποτυπωση της συγχρονης πραγματικότητας στους κολπους των θρησκευομενων...δεν αερολογεί ,ουτε φιλοσοφεί περι πραγματων και καταστασεων που αγνοει...αντιθετως μιλα απο την πολυχρονη εμπειρια του...

ξερει σε τι ψυχοπαθολογικες καταστασεις μπορει να οδηγήσει μια στρεβλη καθοδηγηση κι αυτο επισημαινει...

Δυστυχως υπάρχει πολυ αρρωστια σε όλα τα επίπεδα..
:roll: :roll: :roll: :roll:
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
AnastasiaD
Συστηματικός Αποστολέας
Συστηματικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 178
Εγγραφή: Πέμ Μάιος 03, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Αγγλία

Δημοσίευση από AnastasiaD »

nkope έγραψε:Ειλικρινά χαίρομαι που τόσο πολλοί έχουμε καταλάβει πόσο σημαντική είναι η υπακοή στον Πνευματικό μας και που εντοπίζεται αυτή (η υπακοή).

Για την ακρίβεια, ο Κύριος συνέστησε το Μυστήριο της Εξομολόγησης και την διά αυτού άφεση των αμαρτιών, όχι γιατί δεν μπορούσε να συγχωρήσει με άλλο τρόπο τις αμαρτίες των μετανοούντων, αφού γι αυτές σταυρώθηκε, αλλά γιατί μέσω της εξομολόγησης έρχεται η ταπείνωση και μέσω της υπακοής το οριστικό χτύπημα του εγωισμού και της αυτάρκειας. Ο Αδάμ έχασε τον Παράδεισο γιατί πίστεψε ότι δεν χρειάζεται το Θεό. Ο πιστός κάθε μέρα μαθαίνει πως ν΄αποδεικνύει με την υπακοή και την υποταγή του θελήματός του, ότι χωρίς τη βοήθεια της Θείας Χάριτος δεν μπορεί να κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών.

Επιτέλους μετά απ΄τη συζήτηση αυτή αισθάνομαι και πάλι ότι βρίσκομαι σε Ορθόδοξο Χριστιανικό forum.
Είναι γεγονός ότι η επιλογή σωστού πνευματικού είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Οποιος εχει βρει κατάλληλο πνευματικό θα είναι ευτυχισμένος μια ζωή, γιατί θα έχει λύσει σχεδόν όλα τα προβλήματα της ζωής του. Θα είναι νικητής γιατί θα πηγαίνει στη μάχη με πολύ εξοπλισμό και εκπαίδευση.

Αυτός που δεν έχει βρεί τον κατάλληλο, είναι σα να είναι πρόβατο έτοιμο να σφαγεί, γιατί ξέρει ότι πάει στη μάχη, χωρίς κανένα όπλο και εξοπλισμό.

Καλή τύχη σε αυτούς που ψάχνουνε ακόμα και καλή συνέχεια σε συτούς που έχουνε βρεί τον δρόμο τους....
nkope
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1347
Εγγραφή: Σάβ Απρ 08, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Κοζάνη
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από nkope »

Έχει μεγάλη σημασία, Αναστασία μου, πως ψάχνει κάποιος πνευματικό. Αν αναζητά το "μεγάλο όνομα", τον "χαρισματούχο", τον "ξεχωριστο", τον "αυστηρό" κλπ. το πιθανότερο είναι να την πατήσει.

Εγώ προτείνω να ψάχνουμε για Πνευματικό, που να είναι άνθρωπος του Θεού. Δηλαδή να είναι έμπειρος αγωνιστής και ταυτόχρονα ταπεινός κι ευχάριστος. Να αναπαύει και ταυτόχρονα να καθοδηγεί. Να είναι αυστηρός στα σοβαρά λάθη, χωρίς όμως να εξουθενώνει, και ταυτόχρονα να δίνει κουράγιο για το ξεπέρασμά τους. Όταν φεύγεις από την εξομολόγηση πρέπει να νοιώθεις ξαλαφρωμένος σαν να πετάς και ταυτόχρονα αποφασισμένος ν΄αγωνιστείς ακόμη πιο σκληρά.

Όποιος τα βρει όλ΄αυτά σ΄ένα Πνευματικό, έχει βρει το δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών. Στο χέρι του είναι να τον ακολουθήσει.

Και μη διαδίδετε το όνομα του Πνευματικού σας, γιατί μετά θα την πατήσετε σαν και μένα και θα περιμένετε ώρες στην ουρά. :lol: :lol:
Carlos
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 289
Εγγραφή: Κυρ Ιαν 28, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Carlos »

Πολλές φορές αμφισβίτησα την γνώμη του πνευματικού μου. Βέβαια δεν τον διάλεξα αλλά απλώς είναι ο πνευματικός μου επειδή οι γονείς μου αυτόν έχουν και σε αυτόν πάω από τότε που θυμάμαι οτι ζω.

Σκέφτηκα ακόμα και να αλλάξω πνευματικό γιατί δεν με καταλάβαινε κι άλλα τέτοια...

Κάθε φορά που δεν έλαβα υπόψιν μου τις συμβουλές του την πάτησα.

Ακόμα λοιπόν έχω τον ίδιο πνευματικό. Δεν τον άλλαξα. Κι αυτό όχι γιατί είχε δίκιο. Απλά κάποια στιγμή κατάλαβα ότι τον αγαπάω και οτι κι αυτός με αγαπάει και δεν θα έκανε ποτέ κάτι που να ήταν στ' αλήθεια για το κακό μου.

Γι' αυτό πιστεύω ότι η υπακοή είναι θέμα αγάπης. Πρέπει να αγαπάω τον πνευματικό μου αν είναι να τον υπακούω. Και όταν δεν τον υπακούω τότε ρίχνω γροθιές στο στομάχι αυτής της αγάπης.
aliploessa
Τακτικό Μέλος
Τακτικό Μέλος
Δημοσιεύσεις: 58
Εγγραφή: Τρί Απρ 03, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Δημοσίευση από aliploessa »

πολύ ενδιαφέροντα και διαφωτιστικά όσα λέτε,
ιδίως για άτομα σαν και μένα που ξεκίνησα
σχετικά αργά
ήθελα να σας ρωτήσω

πόσο συχνά πρέπει να επικοινωνούμε με τον πνευματικό μας?

υπάρχει πρόβλημα αν βρίσκεται σε άλλη πόλη?
μπορούμε να ενοχλούμε για το παραμικρό ή όταν υπάρχει αληθινή
ανάγκη?
Carlos
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 289
Εγγραφή: Κυρ Ιαν 28, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Carlos »

aliploessa έγραψε:πολύ ενδιαφέροντα και διαφωτιστικά όσα λέτε,
ιδίως για άτομα σαν και μένα που ξεκίνησα
σχετικά αργά
ήθελα να σας ρωτήσω

πόσο συχνά πρέπει να επικοινωνούμε με τον πνευματικό μας?

υπάρχει πρόβλημα αν βρίσκεται σε άλλη πόλη?
μπορούμε να ενοχλούμε για το παραμικρό ή όταν υπάρχει αληθινή
ανάγκη?



Κι εγώ πλέον ζω πολύ μακριά από τον πνευματικό μου. Τον βλέπω λοιπόν 3 - 4 φορές τον χρόνο το πολύ. Επειδή όμως χρειάζομαι την εξομολόγηση μου έδωσε άδεια να εξομολογούμε σε έναν ιερέα εδώ που βρίσκομαι. Πνευματικός μου όμως παραμένει αυτός. Σίγουρα δεν μπορώ να τον έχω συνέχεια κοντά μου αλλά αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη τον πέρνω τηλέφωνο ή του γράφω ένα γράμμα.
anny
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 307
Εγγραφή: Τετ Φεβ 07, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από anny »

Απαραίτητη προϋπόθεση για υποταγή στον πνευματικό,είναι να βρεθεί οδηγός πνευματοφόρος που θα ενεργεί κατά το θέλημα του Πνεύματος. Να νεκρώσει το αμαρτωλο θλημα εκείνου που υποτάχθηκε σ'αυτόν εν Κυρίω.Να τον βοηθήσει να νεκρώσει και όλα του τα πάθη.Η φθαρείσα φύση και θέληση του ανθρώπου ρέπει σε όλα τα πάθη.Είναι λοιπόν φανερό,οτι την νέκρωση μιας τέτοιας θέλησης,δεν μπορεί να την πραγματοποιήσει η θέληση ενός πνευματικού οδηγού,που ο ίδιος είναι υποδουλωμένος σε πάθη.Αν θέλεις να απαρνηθείς τον κόσμο και να μάθεις να ζεις την ευαγγελική πολιτεία,έλεγε ο Αγ.Συμεών ο Νέος Θεολόγος στους μοναχούς του καιρού του,μη "παραδίδεις τον εαυτό σου σε άπειρο ή σε γεμάτο πάθη δάσκαλο"γιατί τότε,αντί για την Ευαγγελική ζωή,θα μάθεις μια ζωή διαβολική.Γιατί των καλών δασκ΄΄αλων η διδαχή είναι καλή,ενώ των κακών κακή.Από σπόρους κακούς φυτρώνουν φυτά,που δίνουν κακούς καρπούς.Εκείνος που ενώ είναι τυφλός,αναλαμβάνει να οδηγήσει άλλους είναι απατεώνας,και όσοι τον ακολουθήσουν θα πέσουν στο λάκκο της απωλείας.Να έχεις τέλεια υποταγή στον πνευματικό σου και να κάνεις αδιάκριτη υπακοή μόνο αν γνωρίζεις,οτι ο πνευματικός σου πατέρας έχει μέθεξη του Αγίου Πνεύματος,και οτι δεν θα πει ποτέ κάτι αντίθετο από το θέλημα του Θεού,αλλά κατά το χάρισμά του,και κατά το μέτρο της αρετής του υποτακτικού,θα πει πράγματα μόνον ευάρεστα στον Θεό και ωφέλιμα στις ψυχές,γιατί διαφορετικά θα καταντήσει δούλος ανθρώπων και όχι του Θεού.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Λειτουργικά Θέματα.”