Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΧΩΝΙΑΤΗΣ Ή ΑΚΟΜΙΝΑΤΟΣ: Ο ΛΟΓΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
Μέσα από τη σύγχρονη πνευματική Βαβέλ και το πυκνό σκοτάδι της ψυχαναγκαστικής ιδεοληψίας κατά της χριστιανικής πίστης, προβάλλουν οι ολόφωτες μορφές των αγίων της Εκκλησίας μας για να μας θυμίσουν ότι η πίστη στο Χριστό είναι φως, διότι ο «αρχηγός και τελειωτής» της πίστεώς μας Ιησούς (Εβρ.12,2), είναι ο Ίδιος «το φως το αληθινόν» (Ιωάν.1,9), και το «φως του κόσμου» (Ιωάν.8,12). Οι άγιοι και το έργο τους είναι οι ισχυροί ιστορικοί κόλαφοι κατά των διαφόρων χριστιανομάχων, οι οποίοι, λασπολογώντας, θέλουν να παρουσιάσουν την Εκκλησία μας ως σκοτάδι.
Μια από τις μυριάδες ολόφωτες μορφές της Εκκλησίας μας είναι και ο Μιχαήλ Χωνιάτης ή Ακομινάτος, επίσκοπος Αθηνών. Γεννήθηκε το 1138 στη πόλη Χώνες της Μ. Ασίας. Ως έφηβος πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσει στα εκεί ονομαστά πανεπιστήμια. Άλλωστε η Βασιλεύουσα υπήρξε για περισσότερα από οκτακόσια χρόνια το πνευματικό και μορφωτικό κέντρο του κόσμου.
Με την κατάρρευση του αρχαιοελληνικού παιδευτικού ιδεώδους, η παιδεία και ο πνευματικός πολιτισμός του αρχαίου κόσμου μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εμβαπτισμένος στα νάματα της χριστιανικής διδασκαλίας, καλλιέργησε και έδωσε στην ανθρωπότητα τον νέο και αξεπέραστο ως τα σήμερα ελληνοχριστιανικό πολιτισμό.
Ο φιλομαθής Μιχαήλ σπούδασε τη θεολογία και την ελληνική φιλοσοφία, η οποία ουδέποτε έπαψε να διδάσκεται και να καλλιεργείται από τους Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ευτύχησε επίσης να έχει δάσκαλό του τον σοφό Ευστάθιο, αργότερα αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, ο οποίος τον μύησε στην ελληνοχριστιανικό πολιτισμό. Όταν περάτωσε τις σπουδές του μια νέα ευλογία και χαρά θα πάρει ο Μιχαήλ. Το 1175 χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος Αθηνών και το 1182 προήχθη σε μητροπολίτης της παλιάς λαμπρής πόλης της Ελλάδος. Διαποτισμένος από το γνήσιο χριστιανικό μήνυμα της εν Χριστώ σωτηρίας και γοητευμένος από την αρχαιοελληνική σκέψη της αέναης αναζήτησης της αλήθειας και του ωραίου, ήρθε στην πόλη που δόξασε κάποτε την Ελλάδα και όλο τον κόσμο.
Αλλά, αλίμονο, αλλιώς περίμενε να δει την Αθήνα και διαφορετικά τη βρήκε. Δεν υπήρχε ίχνος της παλιάς της λάμψης. Συνάντησε ένα άσημο χωριό, ρημαγμένο με πάμφτωχους, πεινασμένους, ρακένδυτους και αμόρφωτους κατοίκους, οι οποίοι μιλούσαν γλώσσα σχεδόν ακατανόητη σε εκείνον, κάποιους ακατανόητους γλωσσικούς ιδιωματισμούς, τους οποίους έκανε τρία χρόνια να μάθει ο λόγιος επίσκοπος! Μάλιστα λένε οι βιογράφοι του φοβούταν ο ίδιος μήπως εκβαρβαριστεί, μιλώντας τη βαρβαρική τους γλώσσα!
Εγκαταστάθηκε σε κτήριο της επισκοπής στην Ακρόπολη, δίπλα στην Παναγία Αθηνιώτισσα, στον αρχαίο Παρθενώνα, ο οποίος ήταν αφιερωμένος από παλιά στην Παρθένο Μαρία. Με την ευκαιρία της ενθρόνισής του, κάλεσε τους Αθηναίους και τους εκφώνησε έναν υπέροχο λόγο. Τους θύμισε πως είναι απόγονοι ευκλεών προγόνων και πως η συνέχεια δε διακόπηκε ως τις μέρες τους. Το μόνο που χάθηκε ήταν ο πολιτισμός και η παιδεία, για τα οποία θα φρόντιζε να τα ξαναβρούν!
Τη μεγάλη αυτή απώλεια τη θρηνούσε με λυγμούς και απίστευτο ψυχικό τάραχο! Γι’ αυτό και αποφάσισε να ξαναδώσει στην πόλη, που είχε δώσει την παιδεία στην οικουμένη, να ξαναγίνει η μήτρα του παγκόσμιου πολιτισμού, έχοντας τώρα και το πνευματικό και ηθικό στήριγμα του σωτήριου μηνύματος του Χριστού. Άρχισε ευθύς
ένα τεράστιο έργο ποιμαντικής αναδιοργάνωσης της τοπικής εκκλησίας και μια τιτάνια προσπάθεια πνευματικής ανάτασης του άξεστου λαού της αττικής γης.
Αλλά δυστυχώς η πολιτική κατάσταση της εποχής εκείνης, όχι μόνο δε βοήθησε τον δραστήριο επίσκοπο να πραγματοποιήσει τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, αλλά και τα ματαίωσε, δίνοντας αφάνταστη πίκρα και απογοήτευση στην ευγενική ψυχή του! Την προσπάθειά του δεν εγκατέλειψε ποτέ στα τριάντα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας. Ο Μιχαήλ ήταν για το ποίμνιό του και ο εθνάρχης του. Κάθε φορά που κινδύνευε ο πληθυσμός από τις βαρβαρικές επιδρομές, είτε των Σαρακηνών, είτε των Αράβων, είτε των πειρατικών επιδρομών, έμπαινε μπροστάρης για τη σωτηρία του λαού. Το 1203 υπεράσπισε την Αθήνα από την εισβολή του Λέοντα Σγουρού, ο οποίος είχε ιδρύσει ανεξάρτητη ηγεμονία Ναυπλίου και Αργολίδος. Ένα χρόνο αργότερα έρχεται άλλη μεγαλύτερη συμφορά. Ένα φοβερό ιστορικό γεγονός θα συγκλονίσει τον επίσκοπο Μιχαήλ και μαζί του ολόκληρη τη Ρωμανία, η άλωση της Πόλης του 1204 από τα βάρβαρα στίφη των «χριστιανών» παπικών σταυροφόρων, κατά την Δ΄ σταυροφορία. Όπως ολόκληρο το βυζαντινό κράτος, έτσι και η Αττική θα καταληφτεί από τους σταυροφόρους. Ο αδίστακτος τυχοδιώκτης Βονιφάτιος ο Μομφερατικός με τους διψασμένους για λάφυρα σταυροφόρους, μπήκαν στην Αθήνα και τη λεηλάτησαν χωρίς έλεος. Άρπαξαν ό, τι βρήκαν και βεβήλωσαν τις ορθόδοξες εκκλησιές. Μαζί με τα άλλα λάφυρα άρπαξαν και την πλουσιότατη βιβλιοθήκη του επισκόπου Μιχαήλ.
Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την επισκοπή του και να ματαιωθεί έτσι το τεράστιο έργο του, που βρισκόταν σε εξέλιξη. Αφού περιπλανήθηκε στη Θεσσαλονίκη και την Εύβοια, κατέληξε στην Κέα, όπου κοιμήθηκε γύρω στα 1222. Ανακηρύχτηκε άγιος και η μνήμη του τιμάται στις 4 Ιουλίου.
Ο Μιχαήλ αναδείχτηκε και ως δόκιμος συγγραφέας. Στο σημαντικό έργο του «Χρονική Διήγησις» καλύπτει τα ιστορικά γεγονότα από το 1118 μέχρι το 1207, με κυριότερη αναφορά του στην άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους του 1204. Έγραψε επίσης κατηχητικές ομιλίες, πανηγυρικούς και θρηνητικούς λόγους, επιστολές και ποιήματα.
Θεωρούμε σημαντικό να αναφερόμαστε σε προσωπικότητες σαν τον άγιο Μιχαήλ Χωνιάτη, διότι είναι ένας κορυφαίος εκπρόσωπος της άρρηκτης ένωσης Χριστιανισμού και Ελληνισμού. Είναι οι ζώσες αποδείξεις στα ανιστόρητα ψευδολογήματα όσων «ιστορικών» και «διανοουμένων», αρνούνται πεισματικά να δεχτούν την πιο σημαντική πνευματική ένωση της ιστορίας, τη σύζευξη Χριστιανισμού και Ελληνισμού, τη μήτρα του σύγχρονου παγκόσμιου πολιτισμού.
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

[toula]

«Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιβ΄13), διακηρύσσει ὁ ἃγιος Ἀπόστολος Παῦλος.

[toula]

Ο άγιος πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης - Η κρίση δεν θα είναι γιατί αμαρτήσαμε αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε!
Πολλές φορές μας μιλούσε ο άγιος Πατέρας μας Ιωάννης για την μετάνοια και την κρίση του Κυρίου μας. Όταν πήγαμε στην Μυτιλήνη το 2001, στον άγιο Ραφαήλ και σε άλλα προσκυνήματα του νησιού, έκανε αρκετές ομιλίες που αναφέρονταν κυρίως στην αιώνια ζωή και μας έλεγε: " Υπάρχει η αιώνια ζωή! Οι νεοφανείς αυτοί Άγιοι που προσκυνήσαμε έζησαν πριν από πολλά χρόνια και σήμερα τους αποκάλυψε ο Θεός και είναι δίπλα μας και θαυματουργούν! Μας δείχνει λοιπόν ο Θεός μέσα από τα θαύματα των αγίων Του ότι υπάρχει η αιώνια ζωή και ότι θα υπάρξει στο τέλος αυτού του κόσμου η δικαία κρίση Του! Δεν θα μας πει ο καλός Θεός γιατί αμαρτήσαμε αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε! Η κρίση είναι αυτή! "
Η μετάνοια και η εξομολόγηση είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει στην σωτηρία της ψυχής μας, όπως μας δίδασκε ο άγιος Πατέρας μας!
Να έχουμε την αγία ευχή του! Αμήν!
Τσεσμετζής Μιλτιάδης - εκπαιδευτικός

[toula]

Πολλές φορές η σιωπή είναι ίσως η καλύτερη απάντηση.
Όσο μεγαλώνεις αρχίζεις και εκτιμάς τον χρόνο που φεύγει και αφήνεις πίσω σου και τον χρόνο που έρχεται και είναι πολύτιμος διότι λιγοστεύει. Δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν για τίποτα. Απλά αφήνεις τον άλλον να υπάρχει για αυτό που είναι με την ομορφιά της διαφωνίας και της άρνησης. Εκεί είναι που η ελευθερία ξεδιπλώνει την ομορφιά της. Μεγαλώνεις και πλέον σταματάς τα παράπονα, τα παρακάλια, τα γιατί, τα διότι και τις γκρίνιες. Αν θέλει ο άλλος να είναι στη ζωή σου ας είναι, αν δεν θέλει ας φύγει. Δεν χρειάζεται ούτε να ρωτήσεις, ούτε να παραπονεθείς, ούτε να παρακαλέσεις και φυσικά ούτε να ρίξεις βέλη και φταίξιμο στον άλλον.
Άφησε τον άλλον στην ελευθερία του και είσαι ή δεν είσαι μέσα σε αυτή την ελευθερία του άλλου, δεν πειράζει, να συνεχίζεις να τον αγαπάς χωρίς λόγους και προϋποθέσεις. Μην κρατήσεις κανέναν με το ζόρι, ακόμα και αν ο άνθρωπός σου πει κάποια στιγμή ότι δεν θέλει και δεν μπορεί άλλο, να του φτιάξεις τη βαλίτσα και να τον βοηθήσεις στην αποχώρησή του, όπως έλεγε και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος.
Μεγαλώνεις, κουράζεσαι σε βαραίνει το παρελθόν και πολλές φορές κάποιες ενοχές και τύψεις για λάθη που έκανες, οπότε δεν έχεις χρόνο να ασχολείσαι με μικροπράγματα. Ακούς περισσότερο και μιλάς λιγότερο. Πλέον το συναίσθημα δεν είναι καταρράκτης για να σε παρασύρει όπως γινόταν όταν ήσουν νέος, αλλά ποτάμι για να κολυμπήσεις συνειδητά και να ταξιδέψεις εκεί που επιθυμείς μέσα από συνειδητά βιώματα και επιλογές. Ο Θεός μας επιτρέπει να είμαστε αυτό που είμαστε, να υπάρχουμε και να κάνουμε λάθη κάθε δευτερόλεπτο, αλλά αυτό δεν το επιτρέπουμε στον άλλον. Περιμένουμε με τη διόπτρα να τον χτυπήσουμε στο κεφάλι. Δώσε τον χώρο, τον χρόνο και την επιλογή στον άλλον να σου πει όχι, να σε αρνηθεί κι εσύ απλά να είσαι εκεί με αγάπη.
Μεγαλώνεις και αφήνεις γενικά να πέσουνε πράγματα κάτω, ψάχνεις το παιδί μέσα σου ακόμα και σε απλά πράγματα διότι αυτό το βίωμα σου δίνει ζωή. Αυτή είναι η ομορφιά της ελευθερίας. Θέλεις να μείνεις; Μείνε. Θέλεις να φύγεις; Φύγε. Εγώ θα σε αγαπώ. Δεν θα σε αναγκάσω για τίποτα, δεν θα σε μαλώσω, δεν θα σου παραπονεθώ. Απλά σε αυτό που επιλέξεις κοίταξε να είσαι εσύ. Και αν θες να γυρίσεις θα είμαι χωρίς γιατί αλλά με μια αγκαλιά. Αυτή ήταν και η στάση ζωής του πατέρα στη παραβολή του Ασώτου Υιού.
Μεγαλώνουμε…
Δεν έχουμε πολύ χρόνο για γκρίνιες, παράπονα, κακίες, και παρακάλια. . .
Η αγάπη είναι η μόνη επιλογή . . .
Και να μην σε θέλεις κανείς, να ξέρεις δεν θα μείνεις μόνος.
Η σταυρωμένη αγκαλιά είναι και θα είναι πάντα εκεί για σένα. . .
π. Σπυρίδων Σκουτής - euxh. gr
euxh.gr - Σκέψεις και πτήσεις ελευθερίας και αγάπης. . .

[toula]

Ο μοναδικός καλός λόγος για να πεις ή να πράξεις κάτι είναι η αγάπη.
Είπε γέρων, «Αγαπά και κάνε ό,τι θέλεις».

[toula]

«Ἐνθυμούμενος τήν συνομιλίαν αὐτοῦ μετά τινος ἐρημίτου ὅστις ἔλεγεν: -Ὁ Θεός θά τιμωρήση ὅλους τούς ἀθέους. Θα καίωνται εἰς τό αἰώνιον πῦρ. Ὀφθαλμοφανῶς ἡ ἰδέα ὅτι οἱ ἄθεοι θά ἐτιμωροῦντο εἰς τό αἰώνιον πῦρ προεξένει εἰς αὐτόν ἱκανοποίησιν … Μετά καταφανοῦς συγκινήσεως ὁ Γέρων ἀπήντησε: -Λοιπόν εἰπέ εἰς ἐμέ παρακαλῶ ἐάν σέ βάλουν εἰς τόν παράδεισον καί ἴδης ἐκεῖθεν ὅτι καίεταί τις ἐν τῇ φλογί τοῦ ἄδου, θά εἶσαι ἄραγε ἀναπεπαυμένος; -Ἀλλά τί δύναται γενέσθαι; Αὐτοί οἱ ἴδιοι εἶναι ἔνοχοι λέγει ἐκεῖνος. Τότε ὁ Γέρων μετά τεθλιμμένου βλέμματος ἀπεκρίθη: -Ἡ ἀγάπη δέν δύναται νά ὑποφέρη τοῦτο … Πρέπει νά προσευχώμεθα ὑπέρ πάντων».
Ο Άγιος Σωφρονιος για τον Άγιο Σιλουανό.
[Στην πραγματικότητα κανείς, ο οποίος βρίσκεται στον παράδεισο δεν θα βλέπει τις κολασεις για να μην οδυνάται. Ενώ οι κολασμένοι θα βλέπουν την δόξα αυτών που αδικήσανε εν ζωή και των αγίων. Πλην όμως δείτε πόσο ελεήμων ήταν η καρδιά του Αγίου... ]

[toula]

Την έβδομη ημέρα του Ιουλίου η μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακής .
Η Κυριακή, πεθαίνοντας, έφτασε στο τέλος με το ξίφος,
με τη θέλησή της όμως τελειώθηκε με πίστη στον Θεό.
Κατά τους χρόνους του βασιλιά Διοκλητιανού, το έτος 282 μ.Χ., ζούσε ένα ευσεβές χριστιανικό ζευγάρι, ονόματι Δωρόθεος και Ευσεβία. Επειδή δεν είχαν παιδιά, παρακαλούσαν θερμά τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, υποσχόμενοι ότι θα Του το αφιέρωναν. Ο Θεός άκουσε την προσευχή τους και τους χάρισε ένα κορίτσι, που γεννήθηκε την ημέρα Κυριακή — γι’ αυτό της έδωσαν το όνομα Κυριακή.
Αφού την βάπτισαν, την ανέθρεψαν με χριστιανική αγωγή, όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος, και την κράτησαν παρθένα, για να την αφιερώσουν στον Θεό.
Όταν ξέσπασε ο διωγμός των χριστιανών από τον άθεο Διοκλητιανό, συνελήφθησαν οι γονείς της μαζί με την Αγία. Ο βασιλιάς τους ανέκρινε: τους γονείς τους έδειρε και τους έστειλε εξόριστους στον διοικητή Ιούστο στη Μελιτινή (σημερινή Μαλάτεια στη Μικρά Αρμενία). Την Αγία Κυριακή την έστειλε στον Καίσαρα Μαξιμιανό, που βρισκόταν στη Νικομήδεια.
Ο Μαξιμιανός την ανέκρινε και βλέποντας ότι ήταν ακλόνητη στην πίστη της στον Χριστό, τη χτύπησε βάναυσα επί ώρες. Επειδή η Αγία προσευχόταν συνεχώς, ο τύραννος θύμωσε και εναντίον των βασανιστών της. Τότε η Αγία του είπε:
«Μη γελιέσαι, Μαξιμιανέ· ποτέ δεν θα με νικήσεις, γιατί με βοηθά ο Θεός.»
Τελικά, αποκαμωμένος, έστειλε την Κυριακή στον διοικητή της Βιθυνίας, που λεγόταν Ηλαριανός.
Ο Ηλαριανός την ανάκρινε και τη διέταξε να οδηγηθεί μέσα σε ναό ειδώλων. Εκεί η Αγία προσευχήθηκε και έγινε σεισμός, που γκρέμισε τα είδωλα και τα έκανε σκόνη. Ακολούθησε ανεμοστρόβιλος, που σκόρπισε τη σκόνη τους στον αέρα. Κατέπεσε και κεραυνός, που έκαψε το πρόσωπο του Ηλαριανού, ο οποίος έπεσε από τον θρόνο του και πέθανε.
Ο επόμενος διοικητής, όταν έμαθε τα γεγονότα, διέταξε να την κάψουν ζωντανή. Άναψαν λοιπόν μεγάλη φωτιά και την έριξαν μέσα. Η Αγία σήκωσε τα χέρια στον ουρανό και προσευχήθηκε για πολλή ώρα. Αν και ήταν καλοκαίρι και καθαρός καιρός, κατέβηκε σύννεφο από τον ουρανό και έσβησε όλη τη φωτιά, χωρίς να καεί καθόλου η Μάρτυς.
Μετά από αυτό, αμόλησαν θηρία εναντίον της, αλλά τα θηρία έγιναν ήμερα σαν αρνιά και δεν την πείραξαν. Βλέποντας το θαύμα αυτό πολλοί Έλληνες (ειδωλολάτρες) πίστεψαν στον Χριστό.
Κατόπιν, φυλακίστηκε. Την επόμενη μέρα, ο άρχοντας εξέδωσε οριστική απόφαση θανάτου. Οι δήμιοι την οδήγησαν έξω από την πόλη για να την αποκεφαλίσουν. Η Αγία ζήτησε λίγο χρόνο για να προσευχηθεί. Προσευχόταν ώρα πολλή και δίδαξε τους χριστιανούς που την ακολουθούσαν.
Έπειτα ξάπλωσε μόνη της στη γη και παρέδωσε το πνεύμα της στον Θεό, πριν καν την αποκεφαλίσουν. Όταν οι στρατιώτες πλησίασαν να εκτελέσουν την ποινή και τη βρήκαν ήδη νεκρή, ταράχθηκαν και εξεπλάγησαν.
Ακούστηκε τότε θεϊκή φωνή που τους έλεγε:
«Πηγαίνετε, αδελφοί, και διηγηθείτε σε όλους τα μεγαλεία του Θεού.»
Έτσι οι στρατιώτες επέστρεψαν δοξάζοντας τον Θεό.
Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου

[toula]

Επειδή δε ο Όσιος Σισώης δεν ήθελε να ποιή θαύματα διά να μη δοξάζεται το όνομά του, ο Πανάγαθος Θεός ο δοξάζων τους αυτόν αντιδοξάζοντας ωκονόμει, ώστε και χωρίς την θέλησίν του να γίνωνται τοιαύτα και ακούσατε.
Ήλθέ ποτε προς τον Όσιον εις το όρος του Αββά Αντωνίου κοσμικός τις, έχων μεθ’ εαυτού τον υιόν του.
Κατά την οδόν όμως απέθανεν ο υιός εκ της κακουχίας, ο δε πατήρ έχων πίστιν εις τον Όσιον δεν εταράχθη, αλλ’ έλαβε τον νεκρόν υιόν του εις τας αγκάλας του και τον έφερεν εις τον Όσιον.
Αφού δε ήλθεν εις το κελλίον του Οσίου προσέπεσε μετά του υιού του εις τους πόδας αυτού ποιήσας μετάνοιαν, χωρίς δε να είπη τι εξήλθε του κελλίου αφήσας εις τους πόδας του Οσίου το παιδίον.
Ο δε Όσιος, μη γνωρίζων ότι είχεν αποθάνει και νομίζων ότι μετάνοιαν βάλλει το παιδίον, λέγει προς αυτό· «Ανάστα τέκνον και έξελθε έξω».
Τότε παρευθύς, ω των θαυμασίων σου Χριστέ Βασιλεύ! ανέστη το παιδίον και εξήλθεν έξω.
Ιδών τούτο ο πατήρ και θαυμάσας την παρρησίαν του Οσίου εισήλθεν εις το κελλίον και προσκυνήσας τον γέροντα ανήγγειλεν εις αυτόν το γεγονός.
Ακούσας δε τούτο ο Όσιος ελυπείτο, διότι δεν ήθελεν, ως είπομεν, να δοξάζεται το όνομά του.
Ο δε μαθητής του Οσίου, διά να καθησυχάση τον Όσιον, λέγει προς τον πατέρα του παιδίου· «Ύπαγε εις την ευχήν του Γέροντος, πρόσεχε όμως να μη είπης ουδενός το θαύμα έως ότου ευρίσκεται ο Γέρων εν τη ζωή».
Καθώς δε προσετάχθη ο άνθρωπος εποίησε και απήλθε χαίρων και δοξάζων τον Θεόν και τον Όσιον Αυτού.
Από τον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας», μήνας Ιούλιος, τόμος 7ος.

[toula]

Κύριε ὁ Θεός μου, οἶδα, ὅτι οὔκ εἰμι ἄξιος οὐδὲ ἱκανός, ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς, διότι ὅλη ἔρημος καὶ καταπεσοῦσὰ ἐστι, καὶ οὐκ ἔχεις παρ᾿ ἐμοὶ τόπον ἄξιον τοῦ κλῖναι τὴν κεφαλήν. Ἀλλ᾿ ὡς ἐξ ὕψους δι᾿ ἡμᾶς ἐταπείνωσας σεαυτόν, συμμετρίασον καὶ νῦν τῇ ταπεινώσει μου. Καὶ ὡς κατεδέξω ἐν τῷ σπηλαίῳ καὶ φάτνῃ ἀλόγων ἀνακλιθῆναι, οὕτω κατάδεξαι καὶ ἐν τῇ φάτνῃ τῆς ἀλόγου μου ψυχῆς καὶ ἐν τῷ ἐσπιλωμένῳ μου σώματι εἰσελθεῖν. Καὶ ὡς οὐκ ἀπηξίωσας εἰσελθεῖν καὶ συνδειπνῆσαι ἁμαρτωλοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, οὕτω κατάδεξαι εἰσελθεῖν καὶ εἰς τὸν οἶκον τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς, τοῦ λεπροῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ. Καὶ ὡς οὐκ ἀπώσω τὴν ὁμοίαν μοι πόρνην καὶ ἁμαρτωλόν, προσερχομένην καὶ ἁπτομένην σου, οὕτω σπλαγχνίσθητι καὶ ἐπ᾿ ἐμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ, προσερχομένῳ σοι καὶ ἁπτομένῳ σου. Καὶ ὡς οὐκ ἐβδελύξω τὸ ῥυπαρὸν ἐκείνης στόμα καὶ ἐναγὲς καταφιλοῦν σε, μηδὲ ἐμοῦ βδελύξῃ τὸ ῥυπαρώτερον ἐκείνης στόμα καὶ ἐναγέστερον, μηδὲ τὰ ἔμμυσα καὶ ἀκάθαρτά μου χείλη καὶ βέβηλα, καὶ τὴν ἀκαθαρτοτέραν μου γλῶσσαν."
"Κύριε ο Θεός μου, γνωρίζω πως δεν είμαι άξιος ούτε ικανός να μπεις κάτω από τη στέγη του οίκου της ψυχής μου, γιατί είναι ολόκληρη έρημη και γκρεμισμένη, και δεν υπάρχει μέσα μου τόπος άξιος για να ακουμπήσεις το κεφάλι σου.
Όμως, καθώς από ψηλά ταπείνωσες τον εαυτό σου για μας, κάνε το ίδιο και τώρα με τη δική μου ταπείνωση. Και όπως δέχθηκες να ξαπλώσεις στο σπήλαιο και στη φάτνη των άλογων ζώων, έτσι δέξου να μπεις και στη φάτνη της άλογης ψυχής μου και στο μολυσμένο σώμα μου.
Και όπως δεν θεώρησες ανάξιο να μπεις και να δειπνήσεις με αμαρτωλούς στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού, έτσι δέξου να μπεις και στο σπίτι της ταπεινής μου ψυχής, του λεπρού και αμαρτωλού.
Και όπως δεν απέκρουσες την πόρνη που σου έμοιαζε –αμαρτωλή κι εκείνη– όταν σε πλησίασε και σε άγγιξε, έτσι σπλαχνίσου κι εμένα τον αμαρτωλό που σε πλησιάζω και σε αγγίζω.
Και όπως δεν σιχάθηκες το ακάθαρτο και βέβηλο στόμα εκείνης που σε καταφιλούσε, μην αποστραφείς ούτε το δικό μου στόμα, που είναι ακόμα πιο ρυπαρό και βέβηλο, ούτε τα βρόμικα, ακάθαρτα και αμαρτωλά μου χείλη και την ακόμη πιο ακάθαρτη γλώσσα μου."
Ευχή προ της Θείας Μεταλήψεως Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Καλό εκκλησιασμό!

[toula]

Το Άγιον Όρος δεν έχει ανάγκη από τα εκατό εκατομμύρια ευρώ. Όχι επειδή το απειλεί η φτώχεια – δεν τη γνωρίζει. Οι μονές του διαθέτουν σημαντική περιουσία, επενδυτικά ακίνητα, διεθνείς δωρητές, κρατική μέριμνα ήδη από τον 19ο αιώνα, και πρόσβαση σε κύκλους εξουσίας που επεκτείνονται από τη ρωσική γεωπολιτική ευλάβεια μέχρι τις φιλοτεχνημένες φιλίες με τη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας. Το Άγιον Όρος, λοιπόν, δεν ζητά βοήθεια για να επιβιώσει – ζητείται για να προσφέρει κύρος σε αυτούς που το επικαλούνται. Το χρήμα που προσφέρεται δεν είναι δωρεά, αλλά επικοινωνιακή επένδυση· δεν εκφράζει στήριξη, αλλά χρήση του ιερού ως συμβόλου επιρροής.
Σε μια εποχή όπου όλα μετατρέπονται σε εικόνα, ακόμα και το Άγιον Όρος κινδυνεύει να μεταμορφωθεί σε θέαμα της μεταφυσικής. Η φωτογραφία του πολιτικού με το βλέμμα στραμμένο στις εικόνες, με ένα κερί αναμμένο, και με μια λεζάντα γεμάτη ευλάβεια, δεν είναι προσευχή – είναι κατασκευή πνευματικής υπεραξίας, η οποία δεν ανήκει στον ίδιο, αλλά επιχειρείται να απορροφηθεί από την εξουσία. Το Όρος γίνεται τοπίο ηθικής επιβεβαίωσης για ηγεσίες που δεν πείθουν αλλού. Το ιερό μετατρέπεται σε σκηνή δημόσιας νομιμοποίησης.
«Ὁ ἀναπαυόμενος ἐν ἡσυχίᾳ ἀναπαύει καὶ τὸν Θεόν· ὁ θόρυβος τοῦ κόσμου παύει τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Πνεύματος.»
– Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος
Το Άγιον Όρος δεν έχει ανάγκη από προσφορές – έχει ανάγκη από ησυχία. Όχι μόνο εξωτερική, αλλά οντολογική: να αποσυρθεί από την αγορά του νοήματος, από τον κύκλο της πληροφορίας, από το χρηματιστήριο της ιερότητας. Η μοναστική πολιτεία δεν είναι τόπος χρηματοδότησης, αλλά πεδίο προσευχής. Αν κάτι χρειάζεται σήμερα, δεν είναι η «ανάδειξη» της πολιτιστικής του κληρονομιάς, είναι η σιωπηρή αναχώρηση προς το βάθος της άσκησης, μακριά από προσκυνηματικούς θορύβους και κρατικές φροντίδες.
«Ἡσυχία ἐστὶν ἡ ἀπραγμοσύνη τοῦ νοὸς, ἡ ἀταραξία τῆς ψυχῆς καὶ ἡ ἀναφερόμενη εἰς Θεὸν ἔκστασις τοῦ λογισμοῦ.»
– Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης
Στην εποχή της διοικητικής κανονικότητας, όπου ακόμη και η αγιότητα κινδυνεύει να ενταχθεί σε πρόγραμμα αξιοποίησης, το Άγιον Όρος μπορεί να αντισταθεί μονάχα με σιωπή. Η σιωπή αυτή δεν είναι αδράνεια – είναι μυστική πολιτική. Η άρνηση της χρηστικότητας, η απόρριψη της δημοσιότητας, η στροφή από το φανερό στο άδηλο. Εκεί βρίσκεται η αληθινή του αξία. Όχι στην ακίνητη περιουσία, αλλά στην ερημία που θεοφορεί. Όχι στην προβολή, αλλά στην απόκρυψη.
«Κεῖται μυστικῶς ἡ δύναμις ἐν τῇ ταπεινώσει· κρυπτῶς ἐνεργεῖ ἡ Χάρις, ὥσπερ τὸ σπέρμα ἐν γῇ βαθείᾳ.»
– Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής
Αν υπάρχει αληθινή ενίσχυση για το Άγιον Όρος, είναι μία: να μην του μιλάμε άλλο. Να μην το επικαλούμαστε για τις ελλείψεις του πολιτικού μας λόγου. Να μην το επιδεικνύουμε ως τρόπαιο ηθικής. Να μην του ζητούμε να εξαγνίσει τη δημόσια εικόνα μας. Το Άγιον Όρος, όσο παραμένει κρυφό, σώζει. Όσο καλύπτεται, ακτινοβολεί. Όσο δεν ζητά, χαρίζει. Το μόνο που έχει ανάγκη είναι να ξαναγίνει απρόσιτο – όχι γεωγραφικά, αλλά οντολογικά. Να ξαναβρεί τον χρόνο του ησυχασμού, της νύχτας, της προσευχής που κανείς δεν βλέπει και κανείς δεν εξηγεί. Αυτό και μόνο. Όχι τα εκατό εκατομμύρια ευρώ. Μα την ελευθερία από την εξάρτησή τους.