https://www.youtube.com/watch?v=AT3mWU9PNpA
«Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα...» - Οδοιπορικό στο Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43706
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Στην ιστορία του ανθρώπου, υπάρχουν στιγμές όπου η απόσταση ανάμεσα στην αγάπη και την προδοσία, στο φιλί και το καρφί, συρρικνώνεται τόσο τραγικά, που μοιάζει να χωρά σε μια μόνο ανάσα ή και σε μια ανάμνηση.
Είναι η ίδια η ανθρώπινη φύση που, ευμετάβλητη και ασυγκράτητη, στροβιλίζεται μεταξύ της λατρείας και του φθόνου, της αγάπης και της αχαριστίας.
Το πάθος του Χριστού δεν είναι μόνο μια θεολογική αλήθεια· είναι η απόλυτη αλληγορία της διαχρονικής προδοσίας των ανθρώπινων σχέσεων.
Η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, πάνω σε ένα ταπεινό υποζύγιο και μέσα σε ιαχές λατρείας, φαντάζει ως η κορύφωση της ελπίδας ενός λαού. Μα αυτή η ίδια ελπίδα γίνεται η απαρχή της απογοήτευσης, όταν ο Ιησούς δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του κόσμου.
Ο λαός περίμενε έναν ηγέτη γήινο, έναν επαναστάτη, έναν απελευθερωτή με ξίφος και φωτιά.
Μα εκείνος ήρθε αφοπλισμένος, μιλώντας για συγχώρεση, για βασίλεια που δεν ανήκουν σ’ αυτόν τον κόσμο, για μια αγάπη που δεν εξαγοράζεται ούτε εκβιάζεται.
Η μεταστροφή του πλήθους δεν είναι απλώς μια πράξη ιστορικής απιστίας· είναι το πορτραίτο της ψυχής μας, κάθε φορά που προδίδουμε εκείνον ή εκείνη που δεν στάθηκε αντάξιος των δικών μας προσδοκιών όχι γιατί έπαψε να αγαπά, αλλά γιατί δεν υπήρξε ποτέ αυτό που εμείς φαντασιωνόμασταν.
Έτσι γεννιέται η προδοσία: όταν η εικόνα που πλάσαμε για τον άλλον ραγίζει κάτω από το φώς της αλήθειας του.
Η αγάπη, για να είναι αληθινή, απαιτεί να βλέπει. Όχι να φαντάζεται, όχι να πλάθει ειδώλια προς λατρεία, μα ανθρώπους προς αποδοχή.
Ο Χριστός δεν προδόθηκε επειδή δεν ήταν θεός, αλλά επειδή ήταν πολύ ανθρώπινος για να τον ανεχθεί ο κόσμος.
Ήταν το είδωλο που δεν χώρεσε στην προκρούστεια κλίνη της φαντασίας τους.
Και τότε το «ωσαννά» μετατράπηκε σε «σταυρωθήτω», το φίλημα έγινε προδοσία και το χάδι, κάρφωμα.
Αυτό είναι το πιο οδυνηρό συμπέρασμα του πάθους: πως ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την αγάπη ως μέσο ιδιοκτησίας.
Πως η φιλία γίνεται εργαλείο προβολής του εγώ. Πως ακόμα και ο έρωτας μετατρέπεται σε εμπόριο προσδοκιών.
Και όταν ο άλλος δεν εξυπηρετεί πια τον καθρέφτη μας, τότε τον προδίδουμε είτε με λέξεις, είτε με σιωπές, είτε με το ίδιο το φιλί που κάποτε ορκιζόταν αιωνιότητα.
Δεν υπάρχει αθωότερη χειρονομία από το φιλί και δεν υπάρχει πιο φονική από το καρφί.
Μα και οι δύο, στην ανθρώπινη ιστορία, συνυπάρχουν σε μια παράδοξη, σκοτεινή αρμονία. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Συχνά, το φιλί προηγείται του καρφιού και όχι γιατί άλλαξε η αγάπη, αλλά γιατί ποτέ δεν υπήρξε. Γιατί, όπως αποκαλύπτεται στο τέλος, δεν αγαπήσαμε ποτέ τον άλλον για αυτό που είναι, αλλά για αυτό που θα μπορούσε να είναι ως προέκταση του εαυτού μας.
Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε μονάχα από τους σταυρωτές του.
Σταυρώθηκε από την παγκόσμια αποτυχία μας να αγαπήσουμε αληθινά και συνεχίζει να σταυρώνεται, κάθε φορά που η αγάπη γίνεται εξουσία, κάθε φορά που η αποδοχή γίνεται απαίτηση, κάθε φορά που το φιλί γίνεται κάλυμμα για ένα καρφί.
Ίσως εκεί να κρύβεται και το νόημα της Ανάστασης: στη δυνατότητα του ανθρώπου να ξαναγαπήσει, αυτή τη φορά όχι μέσα από την προσδοκία, αλλά μέσα από τη θυσία.
Όχι για να πάρει, αλλά για να προσφέρει.
Κάθε αληθινή αγάπη, για να καρποφορήσει, πρέπει πρώτα να περάσει από τον κήπο της Γεθσημανής και να βαδίσει τον δρόμο του Γολγοθά και μόνο εκεί, ανάμεσα στα καρφιά, ανθίζουν τα ρόδα της αιωνιότητας.
Είναι η ίδια η ανθρώπινη φύση που, ευμετάβλητη και ασυγκράτητη, στροβιλίζεται μεταξύ της λατρείας και του φθόνου, της αγάπης και της αχαριστίας.
Το πάθος του Χριστού δεν είναι μόνο μια θεολογική αλήθεια· είναι η απόλυτη αλληγορία της διαχρονικής προδοσίας των ανθρώπινων σχέσεων.
Η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, πάνω σε ένα ταπεινό υποζύγιο και μέσα σε ιαχές λατρείας, φαντάζει ως η κορύφωση της ελπίδας ενός λαού. Μα αυτή η ίδια ελπίδα γίνεται η απαρχή της απογοήτευσης, όταν ο Ιησούς δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του κόσμου.
Ο λαός περίμενε έναν ηγέτη γήινο, έναν επαναστάτη, έναν απελευθερωτή με ξίφος και φωτιά.
Μα εκείνος ήρθε αφοπλισμένος, μιλώντας για συγχώρεση, για βασίλεια που δεν ανήκουν σ’ αυτόν τον κόσμο, για μια αγάπη που δεν εξαγοράζεται ούτε εκβιάζεται.
Η μεταστροφή του πλήθους δεν είναι απλώς μια πράξη ιστορικής απιστίας· είναι το πορτραίτο της ψυχής μας, κάθε φορά που προδίδουμε εκείνον ή εκείνη που δεν στάθηκε αντάξιος των δικών μας προσδοκιών όχι γιατί έπαψε να αγαπά, αλλά γιατί δεν υπήρξε ποτέ αυτό που εμείς φαντασιωνόμασταν.
Έτσι γεννιέται η προδοσία: όταν η εικόνα που πλάσαμε για τον άλλον ραγίζει κάτω από το φώς της αλήθειας του.
Η αγάπη, για να είναι αληθινή, απαιτεί να βλέπει. Όχι να φαντάζεται, όχι να πλάθει ειδώλια προς λατρεία, μα ανθρώπους προς αποδοχή.
Ο Χριστός δεν προδόθηκε επειδή δεν ήταν θεός, αλλά επειδή ήταν πολύ ανθρώπινος για να τον ανεχθεί ο κόσμος.
Ήταν το είδωλο που δεν χώρεσε στην προκρούστεια κλίνη της φαντασίας τους.
Και τότε το «ωσαννά» μετατράπηκε σε «σταυρωθήτω», το φίλημα έγινε προδοσία και το χάδι, κάρφωμα.
Αυτό είναι το πιο οδυνηρό συμπέρασμα του πάθους: πως ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την αγάπη ως μέσο ιδιοκτησίας.
Πως η φιλία γίνεται εργαλείο προβολής του εγώ. Πως ακόμα και ο έρωτας μετατρέπεται σε εμπόριο προσδοκιών.
Και όταν ο άλλος δεν εξυπηρετεί πια τον καθρέφτη μας, τότε τον προδίδουμε είτε με λέξεις, είτε με σιωπές, είτε με το ίδιο το φιλί που κάποτε ορκιζόταν αιωνιότητα.
Δεν υπάρχει αθωότερη χειρονομία από το φιλί και δεν υπάρχει πιο φονική από το καρφί.
Μα και οι δύο, στην ανθρώπινη ιστορία, συνυπάρχουν σε μια παράδοξη, σκοτεινή αρμονία. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Συχνά, το φιλί προηγείται του καρφιού και όχι γιατί άλλαξε η αγάπη, αλλά γιατί ποτέ δεν υπήρξε. Γιατί, όπως αποκαλύπτεται στο τέλος, δεν αγαπήσαμε ποτέ τον άλλον για αυτό που είναι, αλλά για αυτό που θα μπορούσε να είναι ως προέκταση του εαυτού μας.
Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε μονάχα από τους σταυρωτές του.
Σταυρώθηκε από την παγκόσμια αποτυχία μας να αγαπήσουμε αληθινά και συνεχίζει να σταυρώνεται, κάθε φορά που η αγάπη γίνεται εξουσία, κάθε φορά που η αποδοχή γίνεται απαίτηση, κάθε φορά που το φιλί γίνεται κάλυμμα για ένα καρφί.
Ίσως εκεί να κρύβεται και το νόημα της Ανάστασης: στη δυνατότητα του ανθρώπου να ξαναγαπήσει, αυτή τη φορά όχι μέσα από την προσδοκία, αλλά μέσα από τη θυσία.
Όχι για να πάρει, αλλά για να προσφέρει.
Κάθε αληθινή αγάπη, για να καρποφορήσει, πρέπει πρώτα να περάσει από τον κήπο της Γεθσημανής και να βαδίσει τον δρόμο του Γολγοθά και μόνο εκεί, ανάμεσα στα καρφιά, ανθίζουν τα ρόδα της αιωνιότητας.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43706
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Και είστε απόλυτα πλήρεις κοντά σ’ αυτόν…» Κολοσσαείς 2:10
Η μεγαλύτερη παρηγοριά του χριστιανού
Ένας ηλικιωμένος χριστιανός ήταν ετοιμοθάνατος. Ένας νεαρός, χριστιανός κι αυτός, τον ρώτησε: «Αδελφέ, θέλεις να σου διαβάσω το πιο παρήγορο εδάφιο από το Λόγο του Θεού;». «Ναι», απάντησε εκείνος.
Κι ο νέος άρχισε να διαβάζει: «Στο σπίτι του Πατέρα μου υπάρχουν πολλοί χώροι διαμονής. Διαφορετικά θα σας το έλεγα…» (Ιωάν. 14:2). «Όχι, όχι», είπε ο ετοιμοθάνατος. «Δεν είναι αυτό το πιο παρήγορο εδάφιο, αλλά το επόμενο».
Κι ο νέος συνέχισε: «Κι αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, θα έρθω πάλι θα και θα σας πάρω κοντά μου για να είστε κι εσείς όπου είμαι εγώ.» (εδ. 3). «Αυτή είναι η πιο παρήγορη υπόσχεση», είπε ο πιστός. «Δεν είναι οι χώροι διαμονής που επιθυμώ περισσότερο, αλλά λαχταρώ να συναντηθώ μ’ Εκείνον, το Σωτήρα μου, και να είμαι μαζί Του για πάντα». Ναι, ξέρουμε εμείς οι πιστοί πως «θα Τον δούμε όπως ακριβώς είναι». (Α’ Ιωάν. 3:2).
(Σ.Α.Ι.)
«Για τίποτε μην ανησυχείτε, αλλά σε κάθε περίπτωση να παρουσιάζετε με την προσευχή και τη δέηση και με πνεύμα ευγνωμοσύνης τα αιτήματά σας στο Θεό» (Φιλ. 4:6)
Ίσως έχετε ακούσει τη φράση: «Γιατί ν’ ανησυχείς όταν μπορείς να προσευχηθείς;». Αυτό είναι αλήθεια. Κι όμως, από τον τρόπο που αντιδρούν μερικοί χριστιανοί στις δοκιμασίες, φαίνεται πως έχουν αλλάξει το σύνθημα αυτό σε: «Γιατί να προσευχηθείς, αφού μπορείς να ανησυχείς;».
Ίσως να σας φαίνεται αστείο, αλλά δυστυχώς έτσι αντιμετωπίζουν πολλοί πιστοί τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής. Αντί ν’ αναθέτουν όλα τα βάρη τους στον Κύριο και να περιμένουν να τους βοηθήσει, επιμένουν να προσπαθούν να τα λύσουν μόνοι τους.
Μια ευσεβής χριστιανή είχε μάθει το μυστικό να νικά τη μέριμνα. Παρόλο που από πολλά χρόνια είχε μείνει χήρα, είχε κατορθώσει να μεγαλώσει τα έξι δικά της παιδιά, και άλλα δώδεκα που είχε υιοθετήσει.
Όταν κάποιος δημοσιογράφος τη ρώτησε πώς μπορούσε να είναι τόσο ήρεμη και ισορροπημένη κάτω από τόσο μεγάλο φορτίο, εκείνη απάντησε:
«Έχω ένα συνέταιρο».
«Και ποιος είναι αυτός;», τη ξαναρώτησε εκείνος.
«Κάποια μέρα, πριν από πολλά χρόνια, προσευχήθηκα: Κύριε, εγώ θα κάνω τη δουλειά, κι Εσύ θ’ αναλάβεις όλη την ανησυχία μου», απάντησε εκείνη.
(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)
Η μεγαλύτερη παρηγοριά του χριστιανού
Ένας ηλικιωμένος χριστιανός ήταν ετοιμοθάνατος. Ένας νεαρός, χριστιανός κι αυτός, τον ρώτησε: «Αδελφέ, θέλεις να σου διαβάσω το πιο παρήγορο εδάφιο από το Λόγο του Θεού;». «Ναι», απάντησε εκείνος.
Κι ο νέος άρχισε να διαβάζει: «Στο σπίτι του Πατέρα μου υπάρχουν πολλοί χώροι διαμονής. Διαφορετικά θα σας το έλεγα…» (Ιωάν. 14:2). «Όχι, όχι», είπε ο ετοιμοθάνατος. «Δεν είναι αυτό το πιο παρήγορο εδάφιο, αλλά το επόμενο».
Κι ο νέος συνέχισε: «Κι αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, θα έρθω πάλι θα και θα σας πάρω κοντά μου για να είστε κι εσείς όπου είμαι εγώ.» (εδ. 3). «Αυτή είναι η πιο παρήγορη υπόσχεση», είπε ο πιστός. «Δεν είναι οι χώροι διαμονής που επιθυμώ περισσότερο, αλλά λαχταρώ να συναντηθώ μ’ Εκείνον, το Σωτήρα μου, και να είμαι μαζί Του για πάντα». Ναι, ξέρουμε εμείς οι πιστοί πως «θα Τον δούμε όπως ακριβώς είναι». (Α’ Ιωάν. 3:2).
(Σ.Α.Ι.)
«Για τίποτε μην ανησυχείτε, αλλά σε κάθε περίπτωση να παρουσιάζετε με την προσευχή και τη δέηση και με πνεύμα ευγνωμοσύνης τα αιτήματά σας στο Θεό» (Φιλ. 4:6)
Ίσως έχετε ακούσει τη φράση: «Γιατί ν’ ανησυχείς όταν μπορείς να προσευχηθείς;». Αυτό είναι αλήθεια. Κι όμως, από τον τρόπο που αντιδρούν μερικοί χριστιανοί στις δοκιμασίες, φαίνεται πως έχουν αλλάξει το σύνθημα αυτό σε: «Γιατί να προσευχηθείς, αφού μπορείς να ανησυχείς;».
Ίσως να σας φαίνεται αστείο, αλλά δυστυχώς έτσι αντιμετωπίζουν πολλοί πιστοί τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής. Αντί ν’ αναθέτουν όλα τα βάρη τους στον Κύριο και να περιμένουν να τους βοηθήσει, επιμένουν να προσπαθούν να τα λύσουν μόνοι τους.
Μια ευσεβής χριστιανή είχε μάθει το μυστικό να νικά τη μέριμνα. Παρόλο που από πολλά χρόνια είχε μείνει χήρα, είχε κατορθώσει να μεγαλώσει τα έξι δικά της παιδιά, και άλλα δώδεκα που είχε υιοθετήσει.
Όταν κάποιος δημοσιογράφος τη ρώτησε πώς μπορούσε να είναι τόσο ήρεμη και ισορροπημένη κάτω από τόσο μεγάλο φορτίο, εκείνη απάντησε:
«Έχω ένα συνέταιρο».
«Και ποιος είναι αυτός;», τη ξαναρώτησε εκείνος.
«Κάποια μέρα, πριν από πολλά χρόνια, προσευχήθηκα: Κύριε, εγώ θα κάνω τη δουλειά, κι Εσύ θ’ αναλάβεις όλη την ανησυχία μου», απάντησε εκείνη.
(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43706
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Υπάρχει τίποτε ίσο με αυτήν την οργή; Ο προφήτης καλεί μάρτυρα τον ουρανό, θρηνεί, σπαράζει, οδύρεται, φωνάζει∙ «Δεν ξεχωρίζει τραύμα πουθενά, δεν ξεχωρίζει μώλωπας »∙ ο Θεός οργίζεται, δεν δέχεται θυσία, ούτε πρωτομηνιά ούτε Σάββατο, ούτε αλεύρι, ούτε προσευχή, ούτε χέρια ικετευτικά.
Είδες πληγή; Είδες αρρώστια αθεράπευτη, όχι ενός ούτε δύο, ούτε δέκα, αλλά χιλιάδων ανθρώπων; Τι λέει, λοιπόν, ύστερα από αυτά; «Λουσθήτε και καθαρισθήτε» ( Ησ. 1,16 ).
Επομένως υπάρχει αμαρτία, που δεν συγχωρείται; Όχι. Το λέει ο ίδιος ο Θεός και δεν ακούω τι λέτε εσείς∙ και λέγει «Λουσθήτε».
Για ποιόν σκοπό Κύριε, έλεγες εκείνα; Για ποιον σκοπό λες τα τωρινά; Για ωφέλεια λέω και τα δυό∙ τα πρώτα για να φοβίσω, τα δεύτερα για να ελκύσω. Αν δεν τους ακούς, δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας∙ αν δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας πώς λέγεις «λουσθήτε»;
Αλλά είναι πατέρας ο Θεός φιλόστοργος και αγαθός, κι από πατέρας πιο σπλαχνικός. Και για να μάθης ότι είναι πατέρας, τους λέγει: «Τι να κάνω Ιουδαίοι»; Δεν γνωρίζεις τι να κάνης; Ξέρω, αλλά δεν θέλω∙ οι αμαρτίες τους απαιτούν τιμωρία, αλλά η μεγάλη μου φιλανθρωπία δεν με αφήνει.
Τι να σου κάνω; Να σε λυπηθώ; αλλά θα γίνης νωθρότερος. Να σε τιμωρήσω; Αλλά δεν το δέχεται η αγάπη μου. Τι να σε κάνω; Να σου φερθώ, όπως στα Σόδομα και να σε καταστρέψω όπως τα Γόμορρα; Δεν το αντέχει η καρδιά μου.
Ο αναλλοίωτος Θεός κάνει σαν άνθρωπος, που αλλάζει, ή καλύτερα κάνει σαν φιλόστοργη μητέρα. Δεν το αντέχει η καρδιά μου∙ λέγει ό,τι θα έλεγε και μια μάννα για το παιδί της. «Δεν το αντέχει η καρδιά μου, όπως η καρδιά της μητέρας. Αλλά δεν αρκέσθηκε σε ό,τι είπε, αλλά πρόσθεσε: «Ταράχθηκα από χαρά, που άλλαξα γνώμη» ( Ωσηέ 11, 8 ).
Ταράζεται ο Θεός; Μακριά από τέτοια σκέψις! Μη γένοιτο. Ο Θεός δεν ταράζεται, αλλά, όπως είπα, μιμείται τις λέξεις μας. Λέει∙ «Δεν το αντέχει η καρδιά μου» «Λουσθήτε και καθαρισθήτε».
Τι σας υποσχέθηκα; Ότι θα αποδείξω πως ο Θεός τους αμαρτωλούς και όταν είναι γεμάτοι από χιλιάδες αμαρτήματα και τραύματα, εφ’ όσον μετανοήσουν, τους παίρνει και τόσο πολύ τους θεραπεύει, ώστε να μη τους μένη ίχνος από την αμαρτία, να μην τους μένη σημάδι, να μην τους μένη τίποτε, που να θυμίζη το τραύμα.
Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008
Είδες πληγή; Είδες αρρώστια αθεράπευτη, όχι ενός ούτε δύο, ούτε δέκα, αλλά χιλιάδων ανθρώπων; Τι λέει, λοιπόν, ύστερα από αυτά; «Λουσθήτε και καθαρισθήτε» ( Ησ. 1,16 ).
Επομένως υπάρχει αμαρτία, που δεν συγχωρείται; Όχι. Το λέει ο ίδιος ο Θεός και δεν ακούω τι λέτε εσείς∙ και λέγει «Λουσθήτε».
Για ποιόν σκοπό Κύριε, έλεγες εκείνα; Για ποιον σκοπό λες τα τωρινά; Για ωφέλεια λέω και τα δυό∙ τα πρώτα για να φοβίσω, τα δεύτερα για να ελκύσω. Αν δεν τους ακούς, δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας∙ αν δεν έχουν ελπίδα σωτηρίας πώς λέγεις «λουσθήτε»;
Αλλά είναι πατέρας ο Θεός φιλόστοργος και αγαθός, κι από πατέρας πιο σπλαχνικός. Και για να μάθης ότι είναι πατέρας, τους λέγει: «Τι να κάνω Ιουδαίοι»; Δεν γνωρίζεις τι να κάνης; Ξέρω, αλλά δεν θέλω∙ οι αμαρτίες τους απαιτούν τιμωρία, αλλά η μεγάλη μου φιλανθρωπία δεν με αφήνει.
Τι να σου κάνω; Να σε λυπηθώ; αλλά θα γίνης νωθρότερος. Να σε τιμωρήσω; Αλλά δεν το δέχεται η αγάπη μου. Τι να σε κάνω; Να σου φερθώ, όπως στα Σόδομα και να σε καταστρέψω όπως τα Γόμορρα; Δεν το αντέχει η καρδιά μου.
Ο αναλλοίωτος Θεός κάνει σαν άνθρωπος, που αλλάζει, ή καλύτερα κάνει σαν φιλόστοργη μητέρα. Δεν το αντέχει η καρδιά μου∙ λέγει ό,τι θα έλεγε και μια μάννα για το παιδί της. «Δεν το αντέχει η καρδιά μου, όπως η καρδιά της μητέρας. Αλλά δεν αρκέσθηκε σε ό,τι είπε, αλλά πρόσθεσε: «Ταράχθηκα από χαρά, που άλλαξα γνώμη» ( Ωσηέ 11, 8 ).
Ταράζεται ο Θεός; Μακριά από τέτοια σκέψις! Μη γένοιτο. Ο Θεός δεν ταράζεται, αλλά, όπως είπα, μιμείται τις λέξεις μας. Λέει∙ «Δεν το αντέχει η καρδιά μου» «Λουσθήτε και καθαρισθήτε».
Τι σας υποσχέθηκα; Ότι θα αποδείξω πως ο Θεός τους αμαρτωλούς και όταν είναι γεμάτοι από χιλιάδες αμαρτήματα και τραύματα, εφ’ όσον μετανοήσουν, τους παίρνει και τόσο πολύ τους θεραπεύει, ώστε να μη τους μένη ίχνος από την αμαρτία, να μην τους μένη σημάδι, να μην τους μένη τίποτε, που να θυμίζη το τραύμα.
Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43706
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Η αγανάκτηση μπορεί να έχει σχέση με την οργή, τον θυμό, την κακία, τη νευρικότητα και τη δυσανασχέτηση. Υπάρχει δίκαια και δικαιολογημένη οργή, που φέρνει αγανάκτηση, κάποτε ιερή αγανάκτηση, από αναβρασμό ψυχής που εθίγη.
Έξαψη φοβερή, που εκδηλώνεται δημόσια, από αγανακτισμένους, που διαμαρτύρονται με διάφορους τρόπους, μερικές φορές και ακραίους, γιατί τους ενέπαιξαν, τους είπαν ψέματα, τους ξεγέλασαν και τους απάτησαν.
Πρόκειται για αιφνίδια, αυθόρμητη, γενική εκδήλωση κατακραυγής, ξέσπασμα δυνατού θυμού, θύελλα αποδοκιμασίας, σφοδρή, παρατεινόμενη, δυνατή φούρκα. Σκάνδαλα ταγών και ισχυρών προκάλεσαν έναυσμα, οξυθυμία, παροξυσμό πείσματος αντιδραστικού, αποκορύφωση διαμαρτυριών, υπερένταση, εξαγρίωση, μένος και επιθετικότητα.
Έτσι ήλθε διέγερση παθών, έξαψη απαιτήσεων. Χιλιάδες άνθρωποι ξέσπασαν σε οργή, χολώθηκαν από την ανεντιμότητα, την ιταμότητα, την κενή φλυαρία, τις ψεύτικες υποσχέσεις, τα μισόλογα, τα ανειλικρινή χαμόγελα.
Η όλη αδιόρθωτη κατάσταση έφερε βίαιη αντίδραση, ανέβασε το αίμα στο κεφάλι. Ο τόσος βρασμός ψυχής, ο παροξυσμός του πνεύματος, το πνίξιμο από το δίκιο, το σκάσιμο από το κακό, ξεχείλισε το ποτήρι. Δυστυχώς για αρκετούς πολιτικούς ακόμη πέρα βρέχει.
Η αγανάκτηση καθημερινά φουντώνει, δεν παύει, δεν μαζεύεται πια. Ο θυμός δεν παύει. Η υπομονή εξαντλήθηκε. Δεν υπάρχει πλέον ανοχή. Δεν μπορεί άλλο να τα καταπίνει όλα. Απηύδησε και απόκαμε ο κόσμος από τα παχιά λόγια, τις πολλές υποσχέσεις, τα καμώματα των πολιτικών. Κουράστηκε, βαρέθηκε, πόνεσε, απογοητεύτηκε και απόκαμε.
Μπούχτισε, σιχάθηκε, δυσφόρησε, δυσανασχέτησε και κατέβηκε στους δρόμους. Άφησε την πολυθρόνα και την τηλεόραση. Κάτι είναι κι αυτό. Αδημονεί, λαχταρά, καίγεται η καρδιά του να δει μιαν άσπρη μέρα. Δεν τον χωρά ο τόπος του.
Δεν βλέπει την ώρα για μια ουσιαστική αλλαγή. Κάθεται στα κάρβουνα, τον κυνηγούν δαίμονες, σκέφτεται το μέλλον των παιδιών του, το κατάντημα της αγαπημένης του πατρίδας.
Κάθεται ο νεοέλληνας σε αναμμένα κάρβουνα, σε καρφιά, τρώει τα νύχια του, παίρνει ψυχοφάρμακα. Εξαντλήθηκε το κουράγιο. Τα περιθώρια στένεψαν πολύ. Βαρέθηκαν απεριόριστα. Δεν αντέχουν άλλο. Δεν πάει άλλο πια. Κάτι σημαντικό πρέπει γρήγορα να γίνει.
Η βία δεν είναι ό,τι το καλύτερο. Ειρηνικά, προσεκτικά, με γνώση, φιλότιμο, μεράκι, ενδιαφέρον έμπνευση, μελέτη και μόχθο, θα πρέπει η Ελλάδα να οδηγηθεί σε αναγέννηση. Να μάθουμε να ζούμε και με πιο λίγα.
Να διαβάσουμε το ευαγγέλιο της εγκράτειας. Να γίνουμε τις δύσκολες αυτές ώρες πιο φιλάνθρωποι. Να ακούμε και τον άλλο. Να μην καπελωθεί η διαμαρτυρία από κανέναν. Να μη πέσει η αγανάκτηση στο κενό. Να γίνει εφευρετική, δημιουργική και αποτελεσματική.
Περάσαμε και άλλες μεγάλες μπόρες και δεν χαθήκαμε. Έχουμε δώσει εξετάσεις υπομονής και ανδρείας και κερδίσαμε. Ας μην αποκάμουμε και το βάλουμε εύκολα κάτω.
Η ελληνική μεγαλοψυχία και η ελληνική φερεπονία θα φέρει πλούσια και πολύτιμα δώρα για τη δόλια πατρίδα μας, που την εξαπάτησαν μερικοί και θα πρέπει να λογοδοτήσουν. Ό,τι έγινε έγινε. Ο Θεός είναι μεγάλος.
Δυστυχώς, μια ώρα κατάλληλη η Εκκλησία σιωπά. Δίχως να φλυαρεί, θα μπορούσε να καταθέσει λόγο υπεύθυνο, καίριο, σημαντικό και παρήγορο. Η αγανάκτηση πάντως, πιστεύουμε και ελπίζουμε, κάτι καλό θα φέρει στον ταλαίπωρο τόπο μας. Μακάρι, άμποτε, είθε…
Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης (†)
Έξαψη φοβερή, που εκδηλώνεται δημόσια, από αγανακτισμένους, που διαμαρτύρονται με διάφορους τρόπους, μερικές φορές και ακραίους, γιατί τους ενέπαιξαν, τους είπαν ψέματα, τους ξεγέλασαν και τους απάτησαν.
Πρόκειται για αιφνίδια, αυθόρμητη, γενική εκδήλωση κατακραυγής, ξέσπασμα δυνατού θυμού, θύελλα αποδοκιμασίας, σφοδρή, παρατεινόμενη, δυνατή φούρκα. Σκάνδαλα ταγών και ισχυρών προκάλεσαν έναυσμα, οξυθυμία, παροξυσμό πείσματος αντιδραστικού, αποκορύφωση διαμαρτυριών, υπερένταση, εξαγρίωση, μένος και επιθετικότητα.
Έτσι ήλθε διέγερση παθών, έξαψη απαιτήσεων. Χιλιάδες άνθρωποι ξέσπασαν σε οργή, χολώθηκαν από την ανεντιμότητα, την ιταμότητα, την κενή φλυαρία, τις ψεύτικες υποσχέσεις, τα μισόλογα, τα ανειλικρινή χαμόγελα.
Η όλη αδιόρθωτη κατάσταση έφερε βίαιη αντίδραση, ανέβασε το αίμα στο κεφάλι. Ο τόσος βρασμός ψυχής, ο παροξυσμός του πνεύματος, το πνίξιμο από το δίκιο, το σκάσιμο από το κακό, ξεχείλισε το ποτήρι. Δυστυχώς για αρκετούς πολιτικούς ακόμη πέρα βρέχει.
Η αγανάκτηση καθημερινά φουντώνει, δεν παύει, δεν μαζεύεται πια. Ο θυμός δεν παύει. Η υπομονή εξαντλήθηκε. Δεν υπάρχει πλέον ανοχή. Δεν μπορεί άλλο να τα καταπίνει όλα. Απηύδησε και απόκαμε ο κόσμος από τα παχιά λόγια, τις πολλές υποσχέσεις, τα καμώματα των πολιτικών. Κουράστηκε, βαρέθηκε, πόνεσε, απογοητεύτηκε και απόκαμε.
Μπούχτισε, σιχάθηκε, δυσφόρησε, δυσανασχέτησε και κατέβηκε στους δρόμους. Άφησε την πολυθρόνα και την τηλεόραση. Κάτι είναι κι αυτό. Αδημονεί, λαχταρά, καίγεται η καρδιά του να δει μιαν άσπρη μέρα. Δεν τον χωρά ο τόπος του.
Δεν βλέπει την ώρα για μια ουσιαστική αλλαγή. Κάθεται στα κάρβουνα, τον κυνηγούν δαίμονες, σκέφτεται το μέλλον των παιδιών του, το κατάντημα της αγαπημένης του πατρίδας.
Κάθεται ο νεοέλληνας σε αναμμένα κάρβουνα, σε καρφιά, τρώει τα νύχια του, παίρνει ψυχοφάρμακα. Εξαντλήθηκε το κουράγιο. Τα περιθώρια στένεψαν πολύ. Βαρέθηκαν απεριόριστα. Δεν αντέχουν άλλο. Δεν πάει άλλο πια. Κάτι σημαντικό πρέπει γρήγορα να γίνει.
Η βία δεν είναι ό,τι το καλύτερο. Ειρηνικά, προσεκτικά, με γνώση, φιλότιμο, μεράκι, ενδιαφέρον έμπνευση, μελέτη και μόχθο, θα πρέπει η Ελλάδα να οδηγηθεί σε αναγέννηση. Να μάθουμε να ζούμε και με πιο λίγα.
Να διαβάσουμε το ευαγγέλιο της εγκράτειας. Να γίνουμε τις δύσκολες αυτές ώρες πιο φιλάνθρωποι. Να ακούμε και τον άλλο. Να μην καπελωθεί η διαμαρτυρία από κανέναν. Να μη πέσει η αγανάκτηση στο κενό. Να γίνει εφευρετική, δημιουργική και αποτελεσματική.
Περάσαμε και άλλες μεγάλες μπόρες και δεν χαθήκαμε. Έχουμε δώσει εξετάσεις υπομονής και ανδρείας και κερδίσαμε. Ας μην αποκάμουμε και το βάλουμε εύκολα κάτω.
Η ελληνική μεγαλοψυχία και η ελληνική φερεπονία θα φέρει πλούσια και πολύτιμα δώρα για τη δόλια πατρίδα μας, που την εξαπάτησαν μερικοί και θα πρέπει να λογοδοτήσουν. Ό,τι έγινε έγινε. Ο Θεός είναι μεγάλος.
Δυστυχώς, μια ώρα κατάλληλη η Εκκλησία σιωπά. Δίχως να φλυαρεί, θα μπορούσε να καταθέσει λόγο υπεύθυνο, καίριο, σημαντικό και παρήγορο. Η αγανάκτηση πάντως, πιστεύουμε και ελπίζουμε, κάτι καλό θα φέρει στον ταλαίπωρο τόπο μας. Μακάρι, άμποτε, είθε…
Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης (†)
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43706
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθείς, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς και της βασιλείας έξω κλεισθείς. Αλλά ανάνηψον κράζουσα· Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών, διά της Θεοτόκου ελέησον ημάς».
Στα νέα ελληνικά, το τροπάριο σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση λέει:
«Δείτε, έρχεται ο Γαμπρός (Νυμφίος) καταμεσίς της νύχτας, και καλότυχος ο δούλος, που θα τον βρει ξύπνιο, αλλά ανάξιος εκείνος που θα πιαστεί στον ύπνο. Πρόσεχε λοιπόν, ψυχή μου, μην αφεθείς στον ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο και κλειστείς έξω από τη βασιλεία. Αλλά σύνελθε και φώναξε: Είσαι Άγιος, Άγιος, Άγιος, Θεέ μας, μέσω της Θεοτόκου ελέησέ μας».
Ποια είναι η σημασία αυτού του τροπαρίου;
Οι στίχοι παραπέμπουν σε δύο παραβολές, δηλαδή ιστορίες με κάποιο νόημα που είπε ο Χριστός. Η πρώτη φράση προέρχεται από την παραβολή των δέκα παρθένων (κατά Ματθαίον, κεφ. 25, στίχοι 1-13). Λέει ότι δέκα κορίτσια είχαν βγει να προϋπαντήσουν το γαμπρό σε κάποιο γάμο. Όμως εκείνος άργησε και αποκοιμήθηκαν. Και καταμεσίς της νύχτας ακούστηκε φωνή: «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται!».
Οι κοπέλες ξύπνησαν, αλλά «οι λαμπάδες τους» έσβηναν. Οι πέντε απ’ αυτές (οι «φρόνιμες» = συνετές) είχαν μαζί τους λάδι και ανανέωσαν τη φλόγα, αλλά οι άλλες πέντε (οι «μωρές» = επιπόλαιες) δεν είχαν. Έτσι, μέχρι να βρουν να αγοράσουν, ο Γαμπρός μπήκε στο σπίτι του γάμου, έκλεισε η πόρτα και έμειναν απ’ έξω.
Όπως φαίνεται στα λόγια του Χριστού, ο γαμπρός της ιστορίας συμβολίζει το Χριστό, που όλοι περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία Του, αλλά αυτή καθυστερεί. Θα έρθει ξαφνικά («μέσα στη νύχτα») και τότε κάποιοι θα είναι έτοιμοι να εμφανιστούν μπροστά Του, γιατί θα είναι καλοί άνθρωποι, ενώ κάποιοι άλλοι θα είναι ανέτοιμοι (επειδή φέρθηκαν ανόητα και δε φρόντισαν να καθαρίσουν την καρδιά τους) και θα μείνουν έξω από «το γάμο», δηλαδή τη βασιλεία του Θεού (τον παράδεισο).
Η δεύτερη παραβολή (κατά Λουκάν, κεφ. 12, στίχοι 36-46) μιλάει για κάποιους δούλους, που περιμένουν τον κύριό τους να επιστρέψει από γάμο. Καλότυχος, λέει ο Ιησούς, εκείνος ο δούλος, που ο κύριος θα τον βρει σε επιφυλακή να τον περιμένει, ενώ αλίμονο σ’ εκείνον που θα σκεφτεί «αργεί ο κύριος» και θ’ αρχίσει να μεθοκοπάει, να δέρνει και να καταπιέζει τους άλλους δούλους. Και αυτή η παραβολή δηλώνει ότι ο Χριστός θα επιστρέψει «ως κλέπτης εν νυκτί», σε στιγμή που κανείς δε θα Τον περιμένει.
Εννοείται ότι η στιγμή, για την οποία ο καθένας πρέπει να είναι έτοιμος, είναι η στιγμή του θανάτου μας, που πιθανότατα θα προηγηθεί της Δ. Παρουσίας και είναι ουσιαστικά η στιγμή της κρίσης μας μπροστά στο Θεό. Ας είμαστε έτοιμοι, έχοντας καθαρίσει την καρδιά μας από τα ελαττώματα που μας εμποδίζουν να αγαπήσουμε το Θεό και τον πλησίον μας.
Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα του τροπαρίου. Ο ποιητής καλεί την ίδια την ψυχή του να μετανοήσει και να αφεθεί στα χέρια του Θεού, ζητώντας τη βοήθειά Του μέσω της Θεοτόκου, των αγίων και των φωτεινών αγγέλων (η τελευταία φράση λέγεται με όλες αυτές τις παραλλαγές). Το τριπλό «Άγιος, Άγιος, Άγιος» είναι από τον ύμνο των αγγέλων (των Σεραφείμ) που άκουσε ο προφήτης Ησαΐας (Ησαΐας, κεφ. 6) και υποδηλώνει την Αγία Τριάδα.
Στα νέα ελληνικά, το τροπάριο σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση λέει:
«Δείτε, έρχεται ο Γαμπρός (Νυμφίος) καταμεσίς της νύχτας, και καλότυχος ο δούλος, που θα τον βρει ξύπνιο, αλλά ανάξιος εκείνος που θα πιαστεί στον ύπνο. Πρόσεχε λοιπόν, ψυχή μου, μην αφεθείς στον ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο και κλειστείς έξω από τη βασιλεία. Αλλά σύνελθε και φώναξε: Είσαι Άγιος, Άγιος, Άγιος, Θεέ μας, μέσω της Θεοτόκου ελέησέ μας».
Ποια είναι η σημασία αυτού του τροπαρίου;
Οι στίχοι παραπέμπουν σε δύο παραβολές, δηλαδή ιστορίες με κάποιο νόημα που είπε ο Χριστός. Η πρώτη φράση προέρχεται από την παραβολή των δέκα παρθένων (κατά Ματθαίον, κεφ. 25, στίχοι 1-13). Λέει ότι δέκα κορίτσια είχαν βγει να προϋπαντήσουν το γαμπρό σε κάποιο γάμο. Όμως εκείνος άργησε και αποκοιμήθηκαν. Και καταμεσίς της νύχτας ακούστηκε φωνή: «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται!».
Οι κοπέλες ξύπνησαν, αλλά «οι λαμπάδες τους» έσβηναν. Οι πέντε απ’ αυτές (οι «φρόνιμες» = συνετές) είχαν μαζί τους λάδι και ανανέωσαν τη φλόγα, αλλά οι άλλες πέντε (οι «μωρές» = επιπόλαιες) δεν είχαν. Έτσι, μέχρι να βρουν να αγοράσουν, ο Γαμπρός μπήκε στο σπίτι του γάμου, έκλεισε η πόρτα και έμειναν απ’ έξω.
Όπως φαίνεται στα λόγια του Χριστού, ο γαμπρός της ιστορίας συμβολίζει το Χριστό, που όλοι περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία Του, αλλά αυτή καθυστερεί. Θα έρθει ξαφνικά («μέσα στη νύχτα») και τότε κάποιοι θα είναι έτοιμοι να εμφανιστούν μπροστά Του, γιατί θα είναι καλοί άνθρωποι, ενώ κάποιοι άλλοι θα είναι ανέτοιμοι (επειδή φέρθηκαν ανόητα και δε φρόντισαν να καθαρίσουν την καρδιά τους) και θα μείνουν έξω από «το γάμο», δηλαδή τη βασιλεία του Θεού (τον παράδεισο).
Η δεύτερη παραβολή (κατά Λουκάν, κεφ. 12, στίχοι 36-46) μιλάει για κάποιους δούλους, που περιμένουν τον κύριό τους να επιστρέψει από γάμο. Καλότυχος, λέει ο Ιησούς, εκείνος ο δούλος, που ο κύριος θα τον βρει σε επιφυλακή να τον περιμένει, ενώ αλίμονο σ’ εκείνον που θα σκεφτεί «αργεί ο κύριος» και θ’ αρχίσει να μεθοκοπάει, να δέρνει και να καταπιέζει τους άλλους δούλους. Και αυτή η παραβολή δηλώνει ότι ο Χριστός θα επιστρέψει «ως κλέπτης εν νυκτί», σε στιγμή που κανείς δε θα Τον περιμένει.
Εννοείται ότι η στιγμή, για την οποία ο καθένας πρέπει να είναι έτοιμος, είναι η στιγμή του θανάτου μας, που πιθανότατα θα προηγηθεί της Δ. Παρουσίας και είναι ουσιαστικά η στιγμή της κρίσης μας μπροστά στο Θεό. Ας είμαστε έτοιμοι, έχοντας καθαρίσει την καρδιά μας από τα ελαττώματα που μας εμποδίζουν να αγαπήσουμε το Θεό και τον πλησίον μας.
Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα του τροπαρίου. Ο ποιητής καλεί την ίδια την ψυχή του να μετανοήσει και να αφεθεί στα χέρια του Θεού, ζητώντας τη βοήθειά Του μέσω της Θεοτόκου, των αγίων και των φωτεινών αγγέλων (η τελευταία φράση λέγεται με όλες αυτές τις παραλλαγές). Το τριπλό «Άγιος, Άγιος, Άγιος» είναι από τον ύμνο των αγγέλων (των Σεραφείμ) που άκουσε ο προφήτης Ησαΐας (Ησαΐας, κεφ. 6) και υποδηλώνει την Αγία Τριάδα.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43706
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Τὰ παιδιὰ ἀνεγνώρισαν ἐκ φύσεως τὸν Δεσπότη τῆς κτίσεως, ἐνῶ οἱ πατέρες τοὺς ἀπεδείχθηκαν ἀχάριστοι. Αὐτὰ τὸν ὕμνησαν ὡς Θεόν, καὶ ἐκεῖνοι τὸν ἐσταύρωσαν ὡς ἐχθρόν. Αὐτὰ ψάλλουν ὡσαννά, ἐκεῖνοι κράζουν σταυρωθήτω. Ἡ νέα καὶ ἀδαὴς ἡλικία σωθήσεται, καὶ αὐτοὶ ποὺ παρουσιάζονται ὡς σοφοὶ σκοτίζονται. Τὰ παιδιὰ ἔστρωσαν στὸν δρόμο τὰ ἱμάτιά τους, οἱ πατέρες ἐπῆραν τὰ ἱμάτιά του καὶ τὰ διεμέρισαν. Αὐτὰ ἐκδύονται τοὺς χιτῶνες τους, προμηνύοντας τὴν γύμνωση τῆς Συναγωγῆς, συγχρόνως δὲ ὑποδεικνύοντας καὶ σ’ ἐμᾶς νὰ ἐκδυθοῦμε τὸν παλαιὸν ἄνθρωπο, καὶ νὰ ὑποταγοῦμε στὸν Χριστό.
Τὰ παιδιὰ ὑποδέχονται τὸν Χριστὸν μὲ τὰ βάϊα· οἱ πατέρες τοὺς ἔρχονται μὲ τὰ μαχαίρια. Αὐτὰ εὐλογοῦν, ἐκεῖνοι βλασφημούν” αὐτὰ ὡς πρόβατα ἐδέχθησαν τoν ποιμένα, ἐκεῖνοι ὡς λύκοι ἐσφαγίασαν τoν ἀμνό. Πόσο παράδοξο καὶ παρὰ τὴν φύση ἦταν πράγματι τὸ θέαμα, νὰ βλέπης νήπια τὰ ὁποία θηλάζουν γαλουχούμενα στὶς ἀγκάλες τῶν μητέρων, νὰ βαστοῦν μὲ τὸ ἕνα χέρι τoν μαστὸ τῆς μητρός τους καὶ μὲ τὸ ἄλλο νὰ σείουν τοὺς βλαστοὺς τῶν βαΐων πρὸς τoν Θεόν, ποὺ ἐγεννήθη ἀπὸ μητέρα· καὶ πίνοντας τὸ μητρικὸ γάλα νὰ ἐκστομίζουν δόγμα Δεσποτικόν, καὶ νὰ ἀναφωνοῦν ὡς πρῶτον λόγο καρπὸν χειλέων στoν Θεὸν Λόγο λέγοντας: «Ὡσαννὰ» ποὺ σημαίνει δόξα σοί, σῶσον ἠμᾶς ὁ ἐν τοῖς ὑψίστοις. Ποῖος σᾶς ἐκπαίδευσε παιδιά μου; Ποῖος σᾶς ἐσόφισε, ποῖος σᾶς ἐμυσταγώγησε πρὸ καιροῦ τoν λόγο τοῦ Λόγου;
Άγιος Ευλόγιος Αλεξανδρείας
Τὰ παιδιὰ ὑποδέχονται τὸν Χριστὸν μὲ τὰ βάϊα· οἱ πατέρες τοὺς ἔρχονται μὲ τὰ μαχαίρια. Αὐτὰ εὐλογοῦν, ἐκεῖνοι βλασφημούν” αὐτὰ ὡς πρόβατα ἐδέχθησαν τoν ποιμένα, ἐκεῖνοι ὡς λύκοι ἐσφαγίασαν τoν ἀμνό. Πόσο παράδοξο καὶ παρὰ τὴν φύση ἦταν πράγματι τὸ θέαμα, νὰ βλέπης νήπια τὰ ὁποία θηλάζουν γαλουχούμενα στὶς ἀγκάλες τῶν μητέρων, νὰ βαστοῦν μὲ τὸ ἕνα χέρι τoν μαστὸ τῆς μητρός τους καὶ μὲ τὸ ἄλλο νὰ σείουν τοὺς βλαστοὺς τῶν βαΐων πρὸς τoν Θεόν, ποὺ ἐγεννήθη ἀπὸ μητέρα· καὶ πίνοντας τὸ μητρικὸ γάλα νὰ ἐκστομίζουν δόγμα Δεσποτικόν, καὶ νὰ ἀναφωνοῦν ὡς πρῶτον λόγο καρπὸν χειλέων στoν Θεὸν Λόγο λέγοντας: «Ὡσαννὰ» ποὺ σημαίνει δόξα σοί, σῶσον ἠμᾶς ὁ ἐν τοῖς ὑψίστοις. Ποῖος σᾶς ἐκπαίδευσε παιδιά μου; Ποῖος σᾶς ἐσόφισε, ποῖος σᾶς ἐμυσταγώγησε πρὸ καιροῦ τoν λόγο τοῦ Λόγου;
Άγιος Ευλόγιος Αλεξανδρείας
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43706
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Βαλε νεο ενδυμα
«Ὁ δὲ πλεῖστος ὄχλος ἔστρωσαν ἑαυτῶν τὰ ἱμάτια ἐν τῇ ὁδῷ» (Ματθ. 21,8)
Κυριακὴ τῶν Βαΐων πρωὶ
13 Ἀπριλίου 2025 (2004)
Φθάσαμε, ἀγαπητοί μου, στὸ τέλος τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ μπαίνουμε στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶνε ἡ τελευταία πρὸ τοῦ Πάσχα.
Σήμερα ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στὰ Ἰεροσόλυμα γιὰ τελευταία φορά. Ἔρχεται καβάλλα σ᾿ ἕνα πουλαράκι. Κόσμος πολὺς ἔχει μαζευτῆ στὴν ἱερὰ πόλι γιὰ τὸ πάσχα, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ δοῦν τὸ Χριστό· ὄχι δὲ μόνο τὸ Χριστό, ἀλλὰ καὶ τὸ Λάζαρο, τὸν ὁποῖο χθὲς ἀνέστησε ὁ Χριστός (βλ. Ἰω. 12,9). Κόσμος πολύς, Ἰουδαῖοι ἀπὸ τὰ διάφορα μέρη τῆς γῆς, «ὄχλος», ἕνα ἑκατομμύριο ψυχές. Εἶνε ὁ ἁπλὸς λαός, ὄχι οἱ γραμματεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, οἱ γραμματισμένοι καὶ διαβασμένοι, ποὺ ζητοῦν νὰ τὸν σταυρώσουν. Εἶνε αὐτοὶ ποὺ σὰν σφουγγάρι ῥουφοῦν τὰ λόγια του, ποὺ ἔχουν δεῖ τὰ θαύματά του, ποὺ ἔχουν ἀκούσει γι᾿ αὐτόν. Αὐτοὶ ὑποδέχονται τὸ Χριστό, ἐνῷ οἱ φαρισαῖοι προσπαθοῦν νὰ βουλώσουν τὰ στόματα ποὺ φωνάζουν «Ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαυΐδ· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου…» (Ματθ. 21,9). Ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ οἱ φαρισαῖοι, φίλοι τοῦ Χριστοῦ ὁ ὄχλος.
Ὅσο κι ἂν θέλετε, φαρισαῖοι, νὰ πνίξετε τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ, δὲν θὰ πάψουν τὰ στόματα νὰ λένε «ὡσαννά». Καὶ ἂν τ᾿ ἀνθρώπινα χείλη σιωπήσουν –λέει ὁ Χριστός–, καὶ «οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19,40), κι αὐτὲς ἀκόμα οἱ πέτρες ποὺ πατοῦμε θὰ φωνάξουν. Ναί. Καὶ σήμερα, καὶ πάντα· ἂν ἔρθουν χρόνια δύστυχα, χρόνια κατηραμένα, καὶ κλείσουν οἱ ἐκκλησιὲς καὶ παγώσουν οἱ καρδιές, τότε καὶ τὰ ἄψυχα κτίσματα θὰ φωνάξουν γιὰ τὸ Χριστό.
Νὰ ἐξηγήσω, ἀδέρφια μου, τί σημαίνουν τὰ «ὡσαννὰ» τοῦ ὄχλου, τὸ «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος» καὶ τὰ ἄλλα ὑψηλὰ νοήματα ποὺ ἔχει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Θὰ χρειάζονταν ὧρες ὁλόκληρες καὶ προσοχὴ μεγάλη, ὅπως ἐκείνη ποὺ δείχνουν ὅταν βλέπουν ταινίες.
Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν κοσμικὸ κινηματογράφο, ὑπάρχει κ᾿ ἕνας ἄλλος κινηματογράφος, πνευματικός, ποὺ προβάλλεται μέσ᾿ στὴν ἐκκλησία. Ἐδῶ παίζεται τὸ δρᾶμα τοῦ Θεανθρώπου. (Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω πῶς μερικοὶ Χριστιανοὶ τὰ καταφέρνουν καὶ συμβιβάζουν κινηματογράφο καὶ ἐκκλησία· δὲν μπορῶ νὰ ἐννοήσω Χριστιανὸ μὲ τέτοιους συμβιβασμούς. Τέλος πάντων). Ὅση προσοχὴ δείχνουν στὸν κινηματογράφο, τόση κι ἀκόμη μεγαλύτερη χρειάζεται γιὰ τὰ ὑψηλὰ νοήματα τοῦ εὐαγγελίου. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ οὔτε διάθεσι τέτοια ὑπάρχει, οὔτε ὥρα, ἀλλὰ κ᾿ ἐγὼ δὲν ἔχω τὴ δύναμι, θὰ σᾶς ἐπιστήσω τὴν προσοχὴ μόνο σὲ μία λεπτομέρεια· γιατὶ πιστεύω, πὼς καὶ μιὰ λέξι μπορεῖ νὰ κάνῃ τὸν ἄνθρωπο νὰ πιστέψῃ καὶ νὰ σωθῇ.
* * *
Λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅτι «ὁ πλεῖστος ὄχλος ἔστρωσαν ἑαυτῶν τὰ ἱμάτια ἐν τῇ ὁδῷ» (Ματθ. 21,8). Οἱ φτωχοὶ ἐκεῖνοι ἄνθρωποι κατὰ τὴ θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ ἔβγαλαν τὰ ῥοῦχα τους γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ ἔστρωσαν μ᾿ αὐτὰ τὸ δρόμο νὰ περάσῃ. Ἔκαναν ἔτσι ἕνα τάπητα, γιὰ νὰ πατήσουν τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶχε βέβαια ἐκεῖνος ἀνάγκη ἀπὸ τέτοιο τάπητα τῶν ἀνθρώπων. Ἔχει τάπητα πολὺ ἀνώτερο, τὸν τάπητα ποὺ τοῦ κάνουν τὰ λουλούδια καὶ τὰ χορτάρια τώρα τὴν ἄνοιξι. Ἔδειξαν ὅμως μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι τὴν ἀγάπη, τὴν εὐλάβεια καὶ τὸ σεβασμό τους στὸ Χριστό. Ἔρριξαν ἀκόμη τὰ ῥοῦχα τους γιὰ νὰ τὰ ἁγριάσῃ ὁ Χριστός. Γιατὶ ὅ,τι ἀγγίζει ὁ Χριστὸς ἁγιάζεται· καὶ ἡ παράδοσις λέει, ὅτι τὰ ῥοῦχα ἐκεῖνα τὰ εἶχαν κατόπιν γιὰ φυλαχτά, ἔκαναν θαύματα. Φτωχοὶ λοιπόν, ὅπως ἦταν αὐτοί, δὲν εἶχαν νὰ προσφέρουν στὸ Χριστὸ χρυσάφια καὶ διαμάντια· πρόσφεραν τὰ ἴδια τὰ ῥοῦχα τους.
Λέγοντας αὐτὰ δὲν σᾶς λέω νὰ κάνετε κ᾿ ἐσεῖς τὸ ἴδιο· ἂν καὶ ὑπάρχουν καὶ παραδείγματα ἁγίων ποὺ ἔδωσαν καὶ τὰ ῥοῦχα τους γιὰ τὸ φτωχό. Ἕνας καλόγερος εἶχε βγῆ ἀπ᾿ τὸ μοναστήρι καὶ προχωροῦσε μέσ᾿ στὰ χιόνια. Ἐκεῖ βρῆκε ἀνθρώπους ποὺ τουρτούριζαν ἀπὸ τὸ κρύο, γιατὶ δὲν εἶχαν τί νὰ φορέσουν. Ἄρχισε λοιπὸν νὰ μοιράζῃ τὰ ῥοῦχα του, γιὰ νὰ τοὺς ζεστάνῃ, ὥσπου γύρισε στὸ μοναστήρι γυμνός. Οἱ ἀδελφοί του τὸ ρώτησαν· –Τί ἔπαθες; ποιός σοῦ πῆρε τὰ ροῦχα; –Κανένας, λέει· μόνος μου τά ᾿δωσα. Τί νά ᾿κανα; εἶδα ἀνθρώπους νὰ ὑποφέρουν στὸ κρύο, δὲν βάσταξα, καὶ τοὺς τά ᾿δωσα… Ἅγιες αὐτὲς οἱ ψυχές· μένουν γυμνοὶ γιὰ νὰ ντύσουν τοὺς ἄλλους. Δὲν σᾶς λέω νὰ κάνετε κ᾿ ἐσεῖς τὸ ἴδιο. Ἐσεῖς δῶστε μόνο αὐτὸ ποὺ σᾶς περισσεύει. Καὶ ὑπάρχουν πολλὰ ῥοῦχα περίσσια, ποὺ πολλοὺς θὰ μποροῦσαν νὰ ντύσουν, κι ὄχι νὰ μένουν ἄχρηστα καὶ νὰ τὰ τρώῃ ὁ σκόρος.
Πίσω ὅμως ἀπὸ τὴ λεπτομέρεια αὐτὴ τῆς σημερινῆς ἡμέρας ὑπάρχει κάτι τὸ ὑψηλότερο. Εἶνε εὐλογημένο νὰ δίνῃς, διότι ντύνοντας τὸ γυμνὸ ντύνεις τὸ Χριστό. Ἐκεῖνος εἶπε· «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου… Γυμνὸς ἤμην, καὶ περιεβάλετέ με… Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25,34-35,40)· δίνετε στοὺς φτωχούς, διότι πίσω ἀπὸ τὸν κάθε φτωχὸ καὶ γυμνὸ εἶμαι ἐγὼ ὁ ἴδιος.
Ἀλλὰ τὸ νὰ βγάλῃς τὸ ῥοῦχο σου γιὰ τὸ φτωχὸ εἶνε σχετικὰ εὔκολο. Ὑπάρχει κάτι ἄλλο ἀκόμα πιὸ δύσκολο. Ποιό; Τὸ ν᾿ ἀπεκδυθῇς τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον. Ὅλα τώρα τὴν ἄνοιξι ἀλλάζουν φορεσιά. Ἡ φύσι παίρνει καινούργια ὄψι, τὰ δέντρα γεμίζουν ἀνθοὺς καὶ φύλλα, ἡ γῆ σκεπάζεται μὲ τὸ πράσινο χαλὶ τῆς χλόης. Ἄλλαξε λοιπὸν κ᾿ ἐσύ, βάλε νέο ἔνδυμα. Κανείς δὲν βαστάει τὰ ῥοῦχα του ὅταν παλιώσουν· τὰ βγάζει. Ἤ, ὅταν λερωθοῦν, τὰ στέλνει στὸ καθαριστήριο. Κ᾿ ἐσὺ μπορεῖ νὰ καθαρίζεσαι κάθε μέρα, τὰ ῥοῦχα σου νὰ μὴν ἔχουν λεκέδες, μπορεῖ ἀκόμα νὰ βάζῃς τοῦ κόσμου τὰ μυρωδικὰ καὶ νὰ μοσχοβολᾷς, μέσα σου ὅμως νά ᾿σαι γεμᾶτος ἀκαθαρσία, βρώμα καὶ δυσωδία. Τί χρειάζεται; Τὸ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον…» (Κολ. 3,9). Τί εἶν᾿ αὐτὸ τὸ «ἀπεκδυσάμενοι» ποὺ εἶπα; κινέζικα ἢ σανσκριτικὰ μιλάω; «Ἀπεκδυσάμενοι» σημαίνει νὰ ξεντυθοῦμε, νὰ γδυθοῦμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας. Ντροπή μας νὰ διαβάζουν καὶ νὰ καταλαβαίνουν τὴν Καινὴ Διαθήκη στὸ Παρίσι, στὶς Βρυξέλλες, στὸ Λονδῖνο, καὶ νὰ μὴν τὴ διαβάζουμε στὴν Ἑλλάδα, ὅπου ἁγίασε τὴν Ἀκρόπολι μὲ τὰ λόγια του ὁ ἀπόστολος Παῦλος…
Ἡ ἁμαρτία, λοιπόν, εἶνε τὸ βρώμικο ῥοῦχο. Θυμᾶμαι μικρὸς στὸ χωριό μου, ἂν πήγαινε κανεὶς νὰ ψευδομαρτυρήσῃ βάζοντας τὸ χέρι στὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν γύριζε ἀπ᾿ τὸ δικαστήριο, ἄκουγα κάτι γερόντους νὰ λένε· «Τό ᾿βαλε κι αὐτὸς τὸ μαῦρο τὸ πουκάμισο σήμερα». Ἄκουγα αὐτὴ τὴν ἔκφρασι καὶ δὲν τὴν καταλάβαινα. ῾Ρωτοῦσα λοιπὸν τὸ μακαρίτη τὸν πατέρα μου· –Γιατί λένε «φόρεσε τὸ μαῦρο πουκάμισο»; τί θέλουν νὰ ποῦν μ᾿ αὐτό; –Ἄ, παιδάκι μου, ἔλεγε· πῆγε σήμερα αὐτὸς καὶ ὡρκίστηκε ψέματα, αὐτὸ εἶνε τὸ μαῦρο πουκάμισο· κι ἀλλοίμονο πῶς θὰ ἐμφανισθῇ μεθαύριο μπροστὰ στὸ Θεὸ μὲ τέτοιο πουκάμισο… «Μαῦρο πουκάμισο» ἔλεγαν οἱ τσοπαναραῖοι, τὰ πιστὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἁμαρτία τῆς ψευδορκίας.
* * *
Ἀδελφοί μου· ἂς βγάλουμε τὸ μαῦρο πουκάμισο ποὺ ἔχουμε κ᾿ ἐμεῖς. Εἶνε ἀλήθεια δύσκολο, πολὺ δύσκολο νὰ βγῇ· ἔχει γίνει ἕνα μὲ τὸ σῶμα μας, ἔχει κολλήσει μὲ τὶς σάρκες μας. χρειάζεται θέλησι, ἀπόφασι μεγάλη. Τὸ φίδι, λέει κάπου ὁ Μέγας Βασίλειος, τώρα τὴν ἄνοιξι περνάει ἀπὸ στενὴ τρύπα, γιὰ ν᾿ ἀφήσῃ ἐκεῖ τὸ παλιό του δέρμα καὶ νὰ κάνῃ καινούργιο. Ἕτσι κ᾿ ἐμεῖς πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν στενωπὸ τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς μετανοίας, γιὰ ν᾿ ἀλλάξῃ ἡ ψυχή μας φορεσιά.
Ἐλᾶτε ἀπόψε, ἀδέρφια μου, στὴν ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου κι ἂς ποῦμε ὁ καθένας· Χριστέ, δός μου νέα στολή. «Βλέπω τὸ νυμφῶνα τῆς βασιλείας σου, Κύριέ μου, καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς…» (ἐξαποστ.). Χρειαζόμαστε στολὴ γιὰ τὴν οὐράνιο βασιλεία. Ἀδέρφια μου, εἶμαι ἀνάξιος νὰ σᾶς μιλάω γιὰ τόσο ὑψηλὰ θέματα. Ἐξ ἄλλου σεῖς εἶστε γνωστικοὶ καὶ τὰ ξέρετε καλύτερα ἀπὸ μένα. Δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σᾶς φιλήσω τὰ πόδια. Πιστεύω ὅμως ἀκράδαντα, ὅτι ἡ θρησκεία μας δὲν εἶνε μῦθος, εἶνε πραγματικότης. Ἂς τὴν πλησιάσουμε λοιπόν. Ἔλα νὰ ἐξομολογηθῇς στὸν ἱερέα, νὰ πῇς τὰ κρίματά σου μπροστὰ στὸ Χριστό.
Εἴθε νὰ μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεὸς νὰ λευκάνουμε τὴν ψυχή μας, καὶ τὸ Μέγα Σάββατο τὸ βράδυ ν᾿ ἀξιωθοῦμε νὰ ψάλουμε· «Τὴν ἀνάστασίν σου, Χριστὲ Σωτήρ, ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἡμᾶς τοὺς ἐπὶ γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σὲ δοξάζειν».
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ ἄγνωστο ἱ. ναὸ τῶν Ἀθηνῶν τὴν 22-4-1962. Καταγραφὴ καὶ μικρὰ σύντμησις 4-4-2004, ἐπανέκδοσις 16-3-2025.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς συντομεύσεις στὸ cd 53α΄Φ τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868).
«Ὁ δὲ πλεῖστος ὄχλος ἔστρωσαν ἑαυτῶν τὰ ἱμάτια ἐν τῇ ὁδῷ» (Ματθ. 21,8)
Κυριακὴ τῶν Βαΐων πρωὶ
13 Ἀπριλίου 2025 (2004)
Φθάσαμε, ἀγαπητοί μου, στὸ τέλος τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ μπαίνουμε στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ εἶνε ἡ τελευταία πρὸ τοῦ Πάσχα.
Σήμερα ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στὰ Ἰεροσόλυμα γιὰ τελευταία φορά. Ἔρχεται καβάλλα σ᾿ ἕνα πουλαράκι. Κόσμος πολὺς ἔχει μαζευτῆ στὴν ἱερὰ πόλι γιὰ τὸ πάσχα, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ δοῦν τὸ Χριστό· ὄχι δὲ μόνο τὸ Χριστό, ἀλλὰ καὶ τὸ Λάζαρο, τὸν ὁποῖο χθὲς ἀνέστησε ὁ Χριστός (βλ. Ἰω. 12,9). Κόσμος πολύς, Ἰουδαῖοι ἀπὸ τὰ διάφορα μέρη τῆς γῆς, «ὄχλος», ἕνα ἑκατομμύριο ψυχές. Εἶνε ὁ ἁπλὸς λαός, ὄχι οἱ γραμματεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, οἱ γραμματισμένοι καὶ διαβασμένοι, ποὺ ζητοῦν νὰ τὸν σταυρώσουν. Εἶνε αὐτοὶ ποὺ σὰν σφουγγάρι ῥουφοῦν τὰ λόγια του, ποὺ ἔχουν δεῖ τὰ θαύματά του, ποὺ ἔχουν ἀκούσει γι᾿ αὐτόν. Αὐτοὶ ὑποδέχονται τὸ Χριστό, ἐνῷ οἱ φαρισαῖοι προσπαθοῦν νὰ βουλώσουν τὰ στόματα ποὺ φωνάζουν «Ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαυΐδ· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου…» (Ματθ. 21,9). Ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ οἱ φαρισαῖοι, φίλοι τοῦ Χριστοῦ ὁ ὄχλος.
Ὅσο κι ἂν θέλετε, φαρισαῖοι, νὰ πνίξετε τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ, δὲν θὰ πάψουν τὰ στόματα νὰ λένε «ὡσαννά». Καὶ ἂν τ᾿ ἀνθρώπινα χείλη σιωπήσουν –λέει ὁ Χριστός–, καὶ «οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19,40), κι αὐτὲς ἀκόμα οἱ πέτρες ποὺ πατοῦμε θὰ φωνάξουν. Ναί. Καὶ σήμερα, καὶ πάντα· ἂν ἔρθουν χρόνια δύστυχα, χρόνια κατηραμένα, καὶ κλείσουν οἱ ἐκκλησιὲς καὶ παγώσουν οἱ καρδιές, τότε καὶ τὰ ἄψυχα κτίσματα θὰ φωνάξουν γιὰ τὸ Χριστό.
Νὰ ἐξηγήσω, ἀδέρφια μου, τί σημαίνουν τὰ «ὡσαννὰ» τοῦ ὄχλου, τὸ «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος» καὶ τὰ ἄλλα ὑψηλὰ νοήματα ποὺ ἔχει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο; Θὰ χρειάζονταν ὧρες ὁλόκληρες καὶ προσοχὴ μεγάλη, ὅπως ἐκείνη ποὺ δείχνουν ὅταν βλέπουν ταινίες.
Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν κοσμικὸ κινηματογράφο, ὑπάρχει κ᾿ ἕνας ἄλλος κινηματογράφος, πνευματικός, ποὺ προβάλλεται μέσ᾿ στὴν ἐκκλησία. Ἐδῶ παίζεται τὸ δρᾶμα τοῦ Θεανθρώπου. (Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω πῶς μερικοὶ Χριστιανοὶ τὰ καταφέρνουν καὶ συμβιβάζουν κινηματογράφο καὶ ἐκκλησία· δὲν μπορῶ νὰ ἐννοήσω Χριστιανὸ μὲ τέτοιους συμβιβασμούς. Τέλος πάντων). Ὅση προσοχὴ δείχνουν στὸν κινηματογράφο, τόση κι ἀκόμη μεγαλύτερη χρειάζεται γιὰ τὰ ὑψηλὰ νοήματα τοῦ εὐαγγελίου. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ οὔτε διάθεσι τέτοια ὑπάρχει, οὔτε ὥρα, ἀλλὰ κ᾿ ἐγὼ δὲν ἔχω τὴ δύναμι, θὰ σᾶς ἐπιστήσω τὴν προσοχὴ μόνο σὲ μία λεπτομέρεια· γιατὶ πιστεύω, πὼς καὶ μιὰ λέξι μπορεῖ νὰ κάνῃ τὸν ἄνθρωπο νὰ πιστέψῃ καὶ νὰ σωθῇ.
* * *
Λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅτι «ὁ πλεῖστος ὄχλος ἔστρωσαν ἑαυτῶν τὰ ἱμάτια ἐν τῇ ὁδῷ» (Ματθ. 21,8). Οἱ φτωχοὶ ἐκεῖνοι ἄνθρωποι κατὰ τὴ θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ ἔβγαλαν τὰ ῥοῦχα τους γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ ἔστρωσαν μ᾿ αὐτὰ τὸ δρόμο νὰ περάσῃ. Ἔκαναν ἔτσι ἕνα τάπητα, γιὰ νὰ πατήσουν τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶχε βέβαια ἐκεῖνος ἀνάγκη ἀπὸ τέτοιο τάπητα τῶν ἀνθρώπων. Ἔχει τάπητα πολὺ ἀνώτερο, τὸν τάπητα ποὺ τοῦ κάνουν τὰ λουλούδια καὶ τὰ χορτάρια τώρα τὴν ἄνοιξι. Ἔδειξαν ὅμως μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι τὴν ἀγάπη, τὴν εὐλάβεια καὶ τὸ σεβασμό τους στὸ Χριστό. Ἔρριξαν ἀκόμη τὰ ῥοῦχα τους γιὰ νὰ τὰ ἁγριάσῃ ὁ Χριστός. Γιατὶ ὅ,τι ἀγγίζει ὁ Χριστὸς ἁγιάζεται· καὶ ἡ παράδοσις λέει, ὅτι τὰ ῥοῦχα ἐκεῖνα τὰ εἶχαν κατόπιν γιὰ φυλαχτά, ἔκαναν θαύματα. Φτωχοὶ λοιπόν, ὅπως ἦταν αὐτοί, δὲν εἶχαν νὰ προσφέρουν στὸ Χριστὸ χρυσάφια καὶ διαμάντια· πρόσφεραν τὰ ἴδια τὰ ῥοῦχα τους.
Λέγοντας αὐτὰ δὲν σᾶς λέω νὰ κάνετε κ᾿ ἐσεῖς τὸ ἴδιο· ἂν καὶ ὑπάρχουν καὶ παραδείγματα ἁγίων ποὺ ἔδωσαν καὶ τὰ ῥοῦχα τους γιὰ τὸ φτωχό. Ἕνας καλόγερος εἶχε βγῆ ἀπ᾿ τὸ μοναστήρι καὶ προχωροῦσε μέσ᾿ στὰ χιόνια. Ἐκεῖ βρῆκε ἀνθρώπους ποὺ τουρτούριζαν ἀπὸ τὸ κρύο, γιατὶ δὲν εἶχαν τί νὰ φορέσουν. Ἄρχισε λοιπὸν νὰ μοιράζῃ τὰ ῥοῦχα του, γιὰ νὰ τοὺς ζεστάνῃ, ὥσπου γύρισε στὸ μοναστήρι γυμνός. Οἱ ἀδελφοί του τὸ ρώτησαν· –Τί ἔπαθες; ποιός σοῦ πῆρε τὰ ροῦχα; –Κανένας, λέει· μόνος μου τά ᾿δωσα. Τί νά ᾿κανα; εἶδα ἀνθρώπους νὰ ὑποφέρουν στὸ κρύο, δὲν βάσταξα, καὶ τοὺς τά ᾿δωσα… Ἅγιες αὐτὲς οἱ ψυχές· μένουν γυμνοὶ γιὰ νὰ ντύσουν τοὺς ἄλλους. Δὲν σᾶς λέω νὰ κάνετε κ᾿ ἐσεῖς τὸ ἴδιο. Ἐσεῖς δῶστε μόνο αὐτὸ ποὺ σᾶς περισσεύει. Καὶ ὑπάρχουν πολλὰ ῥοῦχα περίσσια, ποὺ πολλοὺς θὰ μποροῦσαν νὰ ντύσουν, κι ὄχι νὰ μένουν ἄχρηστα καὶ νὰ τὰ τρώῃ ὁ σκόρος.
Πίσω ὅμως ἀπὸ τὴ λεπτομέρεια αὐτὴ τῆς σημερινῆς ἡμέρας ὑπάρχει κάτι τὸ ὑψηλότερο. Εἶνε εὐλογημένο νὰ δίνῃς, διότι ντύνοντας τὸ γυμνὸ ντύνεις τὸ Χριστό. Ἐκεῖνος εἶπε· «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου… Γυμνὸς ἤμην, καὶ περιεβάλετέ με… Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25,34-35,40)· δίνετε στοὺς φτωχούς, διότι πίσω ἀπὸ τὸν κάθε φτωχὸ καὶ γυμνὸ εἶμαι ἐγὼ ὁ ἴδιος.
Ἀλλὰ τὸ νὰ βγάλῃς τὸ ῥοῦχο σου γιὰ τὸ φτωχὸ εἶνε σχετικὰ εὔκολο. Ὑπάρχει κάτι ἄλλο ἀκόμα πιὸ δύσκολο. Ποιό; Τὸ ν᾿ ἀπεκδυθῇς τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον. Ὅλα τώρα τὴν ἄνοιξι ἀλλάζουν φορεσιά. Ἡ φύσι παίρνει καινούργια ὄψι, τὰ δέντρα γεμίζουν ἀνθοὺς καὶ φύλλα, ἡ γῆ σκεπάζεται μὲ τὸ πράσινο χαλὶ τῆς χλόης. Ἄλλαξε λοιπὸν κ᾿ ἐσύ, βάλε νέο ἔνδυμα. Κανείς δὲν βαστάει τὰ ῥοῦχα του ὅταν παλιώσουν· τὰ βγάζει. Ἤ, ὅταν λερωθοῦν, τὰ στέλνει στὸ καθαριστήριο. Κ᾿ ἐσὺ μπορεῖ νὰ καθαρίζεσαι κάθε μέρα, τὰ ῥοῦχα σου νὰ μὴν ἔχουν λεκέδες, μπορεῖ ἀκόμα νὰ βάζῃς τοῦ κόσμου τὰ μυρωδικὰ καὶ νὰ μοσχοβολᾷς, μέσα σου ὅμως νά ᾿σαι γεμᾶτος ἀκαθαρσία, βρώμα καὶ δυσωδία. Τί χρειάζεται; Τὸ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον…» (Κολ. 3,9). Τί εἶν᾿ αὐτὸ τὸ «ἀπεκδυσάμενοι» ποὺ εἶπα; κινέζικα ἢ σανσκριτικὰ μιλάω; «Ἀπεκδυσάμενοι» σημαίνει νὰ ξεντυθοῦμε, νὰ γδυθοῦμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας. Ντροπή μας νὰ διαβάζουν καὶ νὰ καταλαβαίνουν τὴν Καινὴ Διαθήκη στὸ Παρίσι, στὶς Βρυξέλλες, στὸ Λονδῖνο, καὶ νὰ μὴν τὴ διαβάζουμε στὴν Ἑλλάδα, ὅπου ἁγίασε τὴν Ἀκρόπολι μὲ τὰ λόγια του ὁ ἀπόστολος Παῦλος…
Ἡ ἁμαρτία, λοιπόν, εἶνε τὸ βρώμικο ῥοῦχο. Θυμᾶμαι μικρὸς στὸ χωριό μου, ἂν πήγαινε κανεὶς νὰ ψευδομαρτυρήσῃ βάζοντας τὸ χέρι στὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν γύριζε ἀπ᾿ τὸ δικαστήριο, ἄκουγα κάτι γερόντους νὰ λένε· «Τό ᾿βαλε κι αὐτὸς τὸ μαῦρο τὸ πουκάμισο σήμερα». Ἄκουγα αὐτὴ τὴν ἔκφρασι καὶ δὲν τὴν καταλάβαινα. ῾Ρωτοῦσα λοιπὸν τὸ μακαρίτη τὸν πατέρα μου· –Γιατί λένε «φόρεσε τὸ μαῦρο πουκάμισο»; τί θέλουν νὰ ποῦν μ᾿ αὐτό; –Ἄ, παιδάκι μου, ἔλεγε· πῆγε σήμερα αὐτὸς καὶ ὡρκίστηκε ψέματα, αὐτὸ εἶνε τὸ μαῦρο πουκάμισο· κι ἀλλοίμονο πῶς θὰ ἐμφανισθῇ μεθαύριο μπροστὰ στὸ Θεὸ μὲ τέτοιο πουκάμισο… «Μαῦρο πουκάμισο» ἔλεγαν οἱ τσοπαναραῖοι, τὰ πιστὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἁμαρτία τῆς ψευδορκίας.
* * *
Ἀδελφοί μου· ἂς βγάλουμε τὸ μαῦρο πουκάμισο ποὺ ἔχουμε κ᾿ ἐμεῖς. Εἶνε ἀλήθεια δύσκολο, πολὺ δύσκολο νὰ βγῇ· ἔχει γίνει ἕνα μὲ τὸ σῶμα μας, ἔχει κολλήσει μὲ τὶς σάρκες μας. χρειάζεται θέλησι, ἀπόφασι μεγάλη. Τὸ φίδι, λέει κάπου ὁ Μέγας Βασίλειος, τώρα τὴν ἄνοιξι περνάει ἀπὸ στενὴ τρύπα, γιὰ ν᾿ ἀφήσῃ ἐκεῖ τὸ παλιό του δέρμα καὶ νὰ κάνῃ καινούργιο. Ἕτσι κ᾿ ἐμεῖς πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν στενωπὸ τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς μετανοίας, γιὰ ν᾿ ἀλλάξῃ ἡ ψυχή μας φορεσιά.
Ἐλᾶτε ἀπόψε, ἀδέρφια μου, στὴν ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου κι ἂς ποῦμε ὁ καθένας· Χριστέ, δός μου νέα στολή. «Βλέπω τὸ νυμφῶνα τῆς βασιλείας σου, Κύριέ μου, καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς…» (ἐξαποστ.). Χρειαζόμαστε στολὴ γιὰ τὴν οὐράνιο βασιλεία. Ἀδέρφια μου, εἶμαι ἀνάξιος νὰ σᾶς μιλάω γιὰ τόσο ὑψηλὰ θέματα. Ἐξ ἄλλου σεῖς εἶστε γνωστικοὶ καὶ τὰ ξέρετε καλύτερα ἀπὸ μένα. Δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σᾶς φιλήσω τὰ πόδια. Πιστεύω ὅμως ἀκράδαντα, ὅτι ἡ θρησκεία μας δὲν εἶνε μῦθος, εἶνε πραγματικότης. Ἂς τὴν πλησιάσουμε λοιπόν. Ἔλα νὰ ἐξομολογηθῇς στὸν ἱερέα, νὰ πῇς τὰ κρίματά σου μπροστὰ στὸ Χριστό.
Εἴθε νὰ μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεὸς νὰ λευκάνουμε τὴν ψυχή μας, καὶ τὸ Μέγα Σάββατο τὸ βράδυ ν᾿ ἀξιωθοῦμε νὰ ψάλουμε· «Τὴν ἀνάστασίν σου, Χριστὲ Σωτήρ, ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἡμᾶς τοὺς ἐπὶ γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σὲ δοξάζειν».
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ ἄγνωστο ἱ. ναὸ τῶν Ἀθηνῶν τὴν 22-4-1962. Καταγραφὴ καὶ μικρὰ σύντμησις 4-4-2004, ἐπανέκδοσις 16-3-2025.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς συντομεύσεις στὸ cd 53α΄Φ τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868).
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43706
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Τί ἔγινε στίς 12 Ἀπριλίου τοῦ 1204 καὶ μᾶς τὸ κρύβουν;
Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός
Διακόσια πενῆντα χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης, οἱ λεγόμενοι Σταυροφόροι –οἱ τότε δυτικὲς συμμαχικὲς δυνάμεις- ἀναδεικνύονται με τὴν δράση τους, ὡς οἱ πλέον πολύτιμοι πρώιμοι σύμμαχοι τῶν Τούρκων. Διότι, μὲ τὴν παρότρυνση καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ τότε πάπα καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν Ἁγίων Τόπων, καταλύουν την Ρωμανία/Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, ἐγκαθιστοῦν Φράγκους ἡγεμόνες στὰ διάφορα τμήματά της, καταστρέφουν ὁλοσχερῶς τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν λεηλατοῦν καὶ φορτώνουν στὰ καράβια τους ὅλα της τὰ τιμαλφῆ.
Ὁ ἱστορικὸς Νικήτας Χωνιάτης, αὐτόπτης μάρτυρας τῆς λεηλασίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους τὸ 1204, γράφει: «...Ἔβλεπε κανεὶς ὄχι μόνον τὶς ἱερὲς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ νὰ θραύοντα μὲ ἀξῖνες καὶ νὰ ρίπτονται στὸ χῶμα καὶ τὰ στολίδια τους νὰ ἀποσπῶνται χωρὶς φειδὼ καὶ προσοχὴ καὶ νὰ ρίχνονται στὴ φωτιά, ἀλλὰ καὶ τὰ σεπτὰ καὶ πανάγια σκεύη νὰ ἁρπάζονται μὲ θράσος ἀπὸ τοὺς ναούς, νὰ ρίχνονται στὴ φωτιὰ καὶ νὰ παρέχονται στὰ ἐχθρικὰ στρατεύματα ὡς ἁπλὸς ἄργυρος καὶ χρυσός».
Ἡ καθηγήτρια Βυζαντινῆς Ἱστορίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, κυρία Ἀθηνᾶ Κόλια-Δερμιτζάκη, παρουσιάζοντας τὸν ἀπολογισμὸ τῆς δραματικῆς αὐτῆς ἀπογύμνωσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς θησαυρούς της, γράφει:
«Ἡ Κωνσταντινούπολη ἄδειασε ἀπὸ κάθε πλοῦτο δημόσιο, ἰδιωτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικό... τεράστια ἀπώλεια γιὰ τὴν τέχνη ήταν ἡ καταστροφὴ σημαντικοῦ ἀριθμοῦ χάλκινων ἀγαλμάτων καὶ συμπλεγμάτων, τὰ ὁποῖα οἱ νέοι κύριοι τῆς Αὐτοκρατορίας τεμάχισαν καὶ ἔλιωσαν, γιὰ νὰ τὰ μετατρέψουν σὲ νομίσματα».Τουτέστιν, τὰ ἱδρυτικὰ κεφάλαια τῶν Τραπεζῶν τῶν σημερινῶν μας ἑταίρων.
Ὅπως γίνεται κατανοητό, στὴν πραγματικότητα, ἡ Ρωμανία δὲν καταλύθηκε τὸ 1453 ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀλλὰ τὸ 1204 ἀπὸ τὰ παποκίνητα δυτικὰ συμμαχικὰ στρατεύματα. Τὸ 1453, μὲ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης, ζήσαμε ἀπλῶς τό τελευταῖο ἐπεισόδιο ἑνὸς πολυχρόνιου δράματος.
Αὐτὰ τὰ πράγματα ἂς τὰ θυμόμαστε καλά, ἄς τά διδάσκουμε καί στά παιδιά μας, διότι μονάχα ἔτσι θὰ μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύουμε σὲ βάθος καὶ τὰ σημερινὰ καμώματα τῶν Δυτικῶν, καὶ ἀναλόγως νὰ προφυλαγόμαστε.
Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός
Διακόσια πενῆντα χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης, οἱ λεγόμενοι Σταυροφόροι –οἱ τότε δυτικὲς συμμαχικὲς δυνάμεις- ἀναδεικνύονται με τὴν δράση τους, ὡς οἱ πλέον πολύτιμοι πρώιμοι σύμμαχοι τῶν Τούρκων. Διότι, μὲ τὴν παρότρυνση καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ τότε πάπα καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν Ἁγίων Τόπων, καταλύουν την Ρωμανία/Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, ἐγκαθιστοῦν Φράγκους ἡγεμόνες στὰ διάφορα τμήματά της, καταστρέφουν ὁλοσχερῶς τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν λεηλατοῦν καὶ φορτώνουν στὰ καράβια τους ὅλα της τὰ τιμαλφῆ.
Ὁ ἱστορικὸς Νικήτας Χωνιάτης, αὐτόπτης μάρτυρας τῆς λεηλασίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους τὸ 1204, γράφει: «...Ἔβλεπε κανεὶς ὄχι μόνον τὶς ἱερὲς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ νὰ θραύοντα μὲ ἀξῖνες καὶ νὰ ρίπτονται στὸ χῶμα καὶ τὰ στολίδια τους νὰ ἀποσπῶνται χωρὶς φειδὼ καὶ προσοχὴ καὶ νὰ ρίχνονται στὴ φωτιά, ἀλλὰ καὶ τὰ σεπτὰ καὶ πανάγια σκεύη νὰ ἁρπάζονται μὲ θράσος ἀπὸ τοὺς ναούς, νὰ ρίχνονται στὴ φωτιὰ καὶ νὰ παρέχονται στὰ ἐχθρικὰ στρατεύματα ὡς ἁπλὸς ἄργυρος καὶ χρυσός».
Ἡ καθηγήτρια Βυζαντινῆς Ἱστορίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, κυρία Ἀθηνᾶ Κόλια-Δερμιτζάκη, παρουσιάζοντας τὸν ἀπολογισμὸ τῆς δραματικῆς αὐτῆς ἀπογύμνωσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς θησαυρούς της, γράφει:
«Ἡ Κωνσταντινούπολη ἄδειασε ἀπὸ κάθε πλοῦτο δημόσιο, ἰδιωτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικό... τεράστια ἀπώλεια γιὰ τὴν τέχνη ήταν ἡ καταστροφὴ σημαντικοῦ ἀριθμοῦ χάλκινων ἀγαλμάτων καὶ συμπλεγμάτων, τὰ ὁποῖα οἱ νέοι κύριοι τῆς Αὐτοκρατορίας τεμάχισαν καὶ ἔλιωσαν, γιὰ νὰ τὰ μετατρέψουν σὲ νομίσματα».Τουτέστιν, τὰ ἱδρυτικὰ κεφάλαια τῶν Τραπεζῶν τῶν σημερινῶν μας ἑταίρων.
Ὅπως γίνεται κατανοητό, στὴν πραγματικότητα, ἡ Ρωμανία δὲν καταλύθηκε τὸ 1453 ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀλλὰ τὸ 1204 ἀπὸ τὰ παποκίνητα δυτικὰ συμμαχικὰ στρατεύματα. Τὸ 1453, μὲ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης, ζήσαμε ἀπλῶς τό τελευταῖο ἐπεισόδιο ἑνὸς πολυχρόνιου δράματος.
Αὐτὰ τὰ πράγματα ἂς τὰ θυμόμαστε καλά, ἄς τά διδάσκουμε καί στά παιδιά μας, διότι μονάχα ἔτσι θὰ μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύουμε σὲ βάθος καὶ τὰ σημερινὰ καμώματα τῶν Δυτικῶν, καὶ ἀναλόγως νὰ προφυλαγόμαστε.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 43706
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν» (Φιλιπ. 4, 6)
«Γιὰ τίποτε νὰ μὴ σᾶς πιάνει ἄγχος, ἀλλὰ σὲ κάθε περίσταση τὰ αἰτήματά σας νὰ τὰ ἀπευθύνετε στὸν Θεὸ μὲ προσευχὴ καὶ δέηση, ποὺ θὰ συνοδεύονται ἀπὸ εὐχαριστία».
Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Βαΐων η Εκκλησία έχει επιλέξει παροτρύνσεις του αποστόλου Παύλου προς τους Φιλιππησίους, διά των οποίων μας εισάγει στο πλαίσιο της μεγάλης Εβδομάδας. Όσα θα δούμε, θα ακούσουμε, θα ζήσουμε δεν μπορούνε να παραμείνουν στο πεδίο των δρωμένων ή της μνήμης μόνος. Χρειάζεται να αναδιφήσουμε τη ζωή και την πορεία μας, για να αφιερώσουμε τον εαυτό μας στον Χριστό, ώστε η Μεγάλη Εβδομάδα να έχει νόημα γνησιότητας και αλλαγής στη ζωή μας.
Μεταξύ των παροτρύνσεων που ο Απόστολος απευθύνει είναι και αυτή που αναφέρει να μην έχουμε μέριμνα οι χριστιανοί, να μη μας πιάνει το άγχος. Η σταύρωση, η ταφή και η ανάσταση του Χριστού μάς δείχνουν έναν αλλιώτικο δρόμο από τον συνήθη που οι άνθρωποι έχουμε στον νου μας. Είναι ο δρόμος της βασιλείας του Θεού. Και η βασιλεία του Θεού συνεπάγεται την εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, που είναι η αγάπη.
Συνεπάγεται την προσωπική σχέση με τον Θεό και όχι μία γενικότητα και μία αφηρημένη προσέγγιση μιας ανώτερης δύναμης. Συνεπάγεται την ανταπόκριση σε έναν έρωτα, ο οποίο δεν αφήνει τίποτε χωρίς νόημα. Την απόφασή μας, τελικά, να μην είναι η επιβίωση, η επικράτηση, η αναγνώριση, η δόξα τα κλειδιά της ευτυχίας, αλλά η κοινωνία της αγάπης, ακόμη κι αν μας οδηγεί στην παραίτηση από δικαιώματα, από ζωή, από την αίσθηση ότι μπορούμε και πρέπει να ελέγχουμε τη ζωή μας, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ανέφικτο, όταν η ζωή μας είναι εξαρτημένη και από την ελευθερία των άλλων.
Η μέριμνα μάς κάνει να μην μπορούμε να ησυχάσουμε. Και το ζούμε αυτό ιδιαιτέρως την Μεγάλη Εβδομάδα. Ενώ τα της ζωής είναι απλά, εμείς θα θυμηθούμε να κάνουμε όλα τα άλλα πλην του να ασχοληθούμε με τον Χριστό. ΄Η, κι αν ασχοληθούμε, θα είναι για λίγο. Ο αληθινός πρωταγωνιστής της Μεγάλης Εβδομάδας, όπως και της ζωής μας εν γένει, ο Χριστός μοιάζει απών ή καθίσταται τόσο ακίνδυνος, καθώς δεν Τον αφήνουμε να αλλάξει τη ζωή μας, ώστε τελικά η πορεία προς το Πάσχα να μην είναι λυτρωτική, αλλά απλώς μία στάση στο χρόνο, που ξεκουράζει, αλλά δεν αλλάζει εύκολα τις καρδιές μας.
Μα έχουμε ανάγκη από το να επιβιώσουμε, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει. Προφανώς, μόνο που ο απόστολος Παύλος μιλά για την προτεραιότητα της σχέσης. Τα αιτήματά μας καλούμαστε να τα αναθέτουμε στον Θεό, με προσευχή, δέηση και ευχαριστία. Προσευχή σημαίνει αναγνώριση ότι ο Θεός είναι Πατέρας και συνομιλητής μας.
Δέηση σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε ότι Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο και Τον παρακαλούμε γι’ αυτό που νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε. Ευχαριστία σημαίνει ότι δεν απαιτούμε, δεν αγχωνόμαστε, αλλά δοξάζουμε Τον Θεό ευχαριστώντας Τον για ό,τι μας έχει δώσει, για ό,τι έχει επιτρέψει, για ό,τι έρχεται στο μέλλον.
Η Μεγάλη Εβδομάδα, μέσα από τον πλούτο τόσο τον λειτουργικό όσο και τον πνευματικό, μάς δίνει την ευκαιρία να αφήσουμε την έκβαση της ζωής μας στα χέρια του Θεού. Να ευχαριστήσουμε τον Χριστό για όλα, κυρίως όμως για τη λύτρωση και τη σωτηρία, την οποία μας παρέχει. Να Τον παρακαλέσουμε γι αγάπη, τόσο από εμάς όσο και προς εμάς.
Να προσευχηθούμε σε Αυτόν, αναγνωρίζοντάς Τον ως τον πρωταγωνιστή της ζωής και της ύπαρξής μας, για να είναι τα πάντα μια καινούργια αρχή, χωρίς το άγχος που συντρίβει, αλλά με τη χαρά ότι είμαστε παιδιά του Θεού και δεν θα μας αφήσει!
Καλή Ανάσταση!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
«Γιὰ τίποτε νὰ μὴ σᾶς πιάνει ἄγχος, ἀλλὰ σὲ κάθε περίσταση τὰ αἰτήματά σας νὰ τὰ ἀπευθύνετε στὸν Θεὸ μὲ προσευχὴ καὶ δέηση, ποὺ θὰ συνοδεύονται ἀπὸ εὐχαριστία».
Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Βαΐων η Εκκλησία έχει επιλέξει παροτρύνσεις του αποστόλου Παύλου προς τους Φιλιππησίους, διά των οποίων μας εισάγει στο πλαίσιο της μεγάλης Εβδομάδας. Όσα θα δούμε, θα ακούσουμε, θα ζήσουμε δεν μπορούνε να παραμείνουν στο πεδίο των δρωμένων ή της μνήμης μόνος. Χρειάζεται να αναδιφήσουμε τη ζωή και την πορεία μας, για να αφιερώσουμε τον εαυτό μας στον Χριστό, ώστε η Μεγάλη Εβδομάδα να έχει νόημα γνησιότητας και αλλαγής στη ζωή μας.
Μεταξύ των παροτρύνσεων που ο Απόστολος απευθύνει είναι και αυτή που αναφέρει να μην έχουμε μέριμνα οι χριστιανοί, να μη μας πιάνει το άγχος. Η σταύρωση, η ταφή και η ανάσταση του Χριστού μάς δείχνουν έναν αλλιώτικο δρόμο από τον συνήθη που οι άνθρωποι έχουμε στον νου μας. Είναι ο δρόμος της βασιλείας του Θεού. Και η βασιλεία του Θεού συνεπάγεται την εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, που είναι η αγάπη.
Συνεπάγεται την προσωπική σχέση με τον Θεό και όχι μία γενικότητα και μία αφηρημένη προσέγγιση μιας ανώτερης δύναμης. Συνεπάγεται την ανταπόκριση σε έναν έρωτα, ο οποίο δεν αφήνει τίποτε χωρίς νόημα. Την απόφασή μας, τελικά, να μην είναι η επιβίωση, η επικράτηση, η αναγνώριση, η δόξα τα κλειδιά της ευτυχίας, αλλά η κοινωνία της αγάπης, ακόμη κι αν μας οδηγεί στην παραίτηση από δικαιώματα, από ζωή, από την αίσθηση ότι μπορούμε και πρέπει να ελέγχουμε τη ζωή μας, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ανέφικτο, όταν η ζωή μας είναι εξαρτημένη και από την ελευθερία των άλλων.
Η μέριμνα μάς κάνει να μην μπορούμε να ησυχάσουμε. Και το ζούμε αυτό ιδιαιτέρως την Μεγάλη Εβδομάδα. Ενώ τα της ζωής είναι απλά, εμείς θα θυμηθούμε να κάνουμε όλα τα άλλα πλην του να ασχοληθούμε με τον Χριστό. ΄Η, κι αν ασχοληθούμε, θα είναι για λίγο. Ο αληθινός πρωταγωνιστής της Μεγάλης Εβδομάδας, όπως και της ζωής μας εν γένει, ο Χριστός μοιάζει απών ή καθίσταται τόσο ακίνδυνος, καθώς δεν Τον αφήνουμε να αλλάξει τη ζωή μας, ώστε τελικά η πορεία προς το Πάσχα να μην είναι λυτρωτική, αλλά απλώς μία στάση στο χρόνο, που ξεκουράζει, αλλά δεν αλλάζει εύκολα τις καρδιές μας.
Μα έχουμε ανάγκη από το να επιβιώσουμε, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει. Προφανώς, μόνο που ο απόστολος Παύλος μιλά για την προτεραιότητα της σχέσης. Τα αιτήματά μας καλούμαστε να τα αναθέτουμε στον Θεό, με προσευχή, δέηση και ευχαριστία. Προσευχή σημαίνει αναγνώριση ότι ο Θεός είναι Πατέρας και συνομιλητής μας.
Δέηση σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε ότι Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο και Τον παρακαλούμε γι’ αυτό που νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε. Ευχαριστία σημαίνει ότι δεν απαιτούμε, δεν αγχωνόμαστε, αλλά δοξάζουμε Τον Θεό ευχαριστώντας Τον για ό,τι μας έχει δώσει, για ό,τι έχει επιτρέψει, για ό,τι έρχεται στο μέλλον.
Η Μεγάλη Εβδομάδα, μέσα από τον πλούτο τόσο τον λειτουργικό όσο και τον πνευματικό, μάς δίνει την ευκαιρία να αφήσουμε την έκβαση της ζωής μας στα χέρια του Θεού. Να ευχαριστήσουμε τον Χριστό για όλα, κυρίως όμως για τη λύτρωση και τη σωτηρία, την οποία μας παρέχει. Να Τον παρακαλέσουμε γι αγάπη, τόσο από εμάς όσο και προς εμάς.
Να προσευχηθούμε σε Αυτόν, αναγνωρίζοντάς Τον ως τον πρωταγωνιστή της ζωής και της ύπαρξής μας, για να είναι τα πάντα μια καινούργια αρχή, χωρίς το άγχος που συντρίβει, αλλά με τη χαρά ότι είμαστε παιδιά του Θεού και δεν θα μας αφήσει!
Καλή Ανάσταση!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός