Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Η Εκκλησία δεν είναι μόνον μία, αλλά και μοναδική.
Εν τω Κυρίω Ιησού δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν πολλά σώματα κατά τον ίδιον τρόπον δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εν αυτώ πολλές Εκκλησίες.
Εν τω θεανθρωπίνω αυτού σώματι η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, όπως ο Θεάνθρωπος, ο Χριστός, είναι ένας και μοναδικός.
Δι’ αυτόν τον λόγον διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον.
Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας, κατά τον τρόπον, που πίπτουν τα ξερά και άγονα κλήματα από την θεανθρωπίνην και αιωνίως ζώσαν άμπελον, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός (Ιω. 13,16).
Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της.
Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, κατόπιν οι Πνευματομάχοι, κατόπιν οι Μονοφυσίται, κατόπιν οι Εικονομάχοι, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, κατόπιν οι Ουνίται και εν συνεχεία όλα τα άλλα μέλη των αιρετικών και σχισματικών λεγεώνων».
(Ιουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας», Τόμος 4ος, σελ. 181).

[toula]

Ὁ Θεὸς φανερώνει τὴν φιλανθρωπία Του ὄχι μόνο ὅταν κάνουμε τὸ καλό, ἀλλὰ καὶ ὅταν Τὸν προσβάλλουμε καὶ Τὸν παροργίζουμε μὲ τὶς ἁμαρτίες μας.
Πόσο μακρόθυμα ὑπομένει τὰ παραπτώματά μας! Ἀλλὰ καὶ ὅταν τιμωρεῖ, μὲ πόση συμπάθεια τιμωρεῖ!
Ὅποιος ἀπέκτησε τὴν τέλεια ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, ζεῖ σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει. Εἶναι ξένος γιὰ τὰ γήϊνα καὶ περιμένει ἀνυπόμονα τὰ αἰώνια.
Ἔχει ἀλλοιωθεῖ ὁλόκληρος ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν δεσμεύεται ἀπὸ καμία ἄλλη ἀγάπη.
Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του, δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεό. Ὅποιος χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του, ἐκεῖνος ἀγαπᾶ τὸν Θεό.
Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ πραγματικὰ τὸν Θεὸ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ του ξένο καὶ πάροικο στὴ γῆ αὐτή. Καὶ τοῦτο, γιατί προσπαθώντας νὰ ἑνώσει νοῦ καὶ καρδιὰ μὲ τὸν Θεὸ ἀφοσιώνεται μόνο σ’ Αὐτόν.
Ψυχὴ ποὺ ἀγάπησε ὁλοκληρωτικὰ τὸν Θεό, κι ὅταν ἀκόμη χωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα, δὲν θὰ φοβηθεῖ τὸν ἐναέριο ἄρχοντα.
Θὰ πετάξει μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους σὰν ἀπὸ ξένη χώρα στὴν οὐράνια πατρίδα της.
(Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, Ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου)

[toula]

Η Πανέμορφη Εικόνα του Δημιουργού
Όταν ο Θεός αποφάσισε να πλάσει την τελειότερη εικόνα Του, να φέρει στο φώς ένα αριστούργημα που θα ενσάρκωνε το κάλλος του ουρανού και της γης, δεν αρκέστηκε σε μια απλή δημιουργία.
Με τη σοφία του απόλυτου Καλλιτέχνη και τη δύναμη του παντοδύναμου Δημιουργού, άγγιξε το άυλο και το υλικό, το θείο και το ανθρώπινο, και συνέθεσε ένα έργο που δεν είχε ξαναφανεί: τη Θεοτόκο.
Η Παναγία δεν είναι απλώς μια ύπαρξη ευλογημένη, αλλά η ζωντανή σμίλη του Θεού, πάνω στην οποία χαράχτηκαν τα ωραιότερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων και των αγγέλων. Η αγνότητά της είναι πιο φωτεινή από την αυγή, η ταπείνωση της βαθύτερη από το πέλαγος, και η αγάπη της πλατύτερη από τον ουρανό.
Όλα τα αγαθά, όλες οι αρετές, σαν πολύτιμοι λίθοι, ενώθηκαν επάνω της για να αποκαλυφθεί μέσα από αυτήν η υπέρτατη ομορφιά της θείας σοφίας.
Η ύπαρξη της είναι ένας ύμνος στη δημιουργική παντοδυναμία του Θεού.
Μέσα από την Παναγία, ο Κτίστης των πάντων απέδειξε πως η τελειότητα δεν είναι ανέφικτη, πως το θείο μπορεί να συγκατοικήσει με το ανθρώπινο, πως η ύψιστη καθαρότητα μπορεί να φέρει στον κόσμο την ίδια τη Ζωή.
Η μορφή της δεν είναι απλώς μια εικόνα, αλλά ένας καθρέφτης της θείας δόξας, ένα μυστήριο αγάπης και χάρης.
Αν ο κόσμος είναι ο καμβάς του Θεού, η Παναγία είναι το ακριβότερο χρώμα του, το πιο φωτεινό άστρο στον ουρανό της δημιουργίας.
Μέσα της ο Δημιουργός ζωγράφισε ό,τι καλύτερο είχε να προσφέρει, για να μας δείξει όχι μόνο ποια είναι η κορωνίδα της κτίσης Του, αλλά και ποιο είναι το μέτρο της αρετής στο οποίο καλούμαστε να φτάσουμε.
Και έτσι, η εικόνα Του δεν είναι μόνο ένα αριστούργημα προς θαυμασμό, αλλά και ένα κάλεσμα προς τη θέωση.

[toula]

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος και η Θέα του Ακτίστου Φωτός
Μέσα στο μυστήριο της Ορθόδοξης Θεολογίας, ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος ξεχωρίζει ως ένας από τους σημαντικότερους μυστικούς θεολόγους, ο οποίος αποκάλυψε με άμεση εμπειρία το μεγάλο μυστήριο της θέωσης.
Η πνευματική του πορεία αποτελεί ζωντανή μαρτυρία της έλλαμψης του ακτίστου φωτός, μιας εμπειρίας που οι θεούμενοι της Εκκλησίας βιώνουν ως την ύψιστη δωρεά της θείας χάρης.
Ο Άγιος Συμεών δεν θεολογεί θεωρητικά, αλλά μέσα από προσωπική έκσταση και βίωμα, ως αληθινός φορέας της θεοπτίας.
Το άκτιστο φώς, το οποίο, σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, δεν ανήκει στη δημιουργημένη πραγματικότητα αλλά είναι ο ίδιος ο Θεός ενεργών μέσα στον κόσμο, γίνεται γι’ αυτόν η αδιαμφισβήτητη σφραγίδα της ένωσης του ανθρώπου με το Θείο.
Η εμπειρία αυτή αποκαλύπτεται με εσωτερική πληρότητα και εκφράζεται στα λόγια του ίδιου του Αγίου: «Και να, μέσα σε άπειρο φώς είδα όλο τον εαυτό μου, και θαύμασα και φοβήθηκα, και έγινα ολόκληρος φώς, και μέσα σε αυτό το φώς είδα τον Χριστό να εμφανίζεται.»
Τα λόγια αυτά δεν είναι φιλοσοφικές σκέψεις, αλλά ζωντανή μαρτυρία μιας ανεπανάληπτης εμπειρίας.
Στην παράδοση του Ησυχασμού, το φώς δεν είναι απλώς ένα σύμβολο ή μια ιδέα, αλλά η ίδια η παρουσία του Θεού που αποκαλύπτεται στην καρδιά του καθαρού ανθρώπου.
Στη θεολογία του Αγίου Συμεών, διαφαίνεται ξεκάθαρα η καρδιά της Ησυχαστικής Παράδοσης, η οποία αργότερα επιβεβαιώθηκε μέσα από τη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Αν για τη Δυτική θεολογική σκέψη το θείο φώς είναι απλώς ένα αφηρημένο σύμβολο, για την Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως μαρτυρεί ο Άγιος Συμεών, είναι ο ίδιος ο Θεός που καθίσταται ορατός μέσα από την κάθαρση της καρδιάς.
Η θεοπτία δεν αποτελεί προνόμιο ενός περιορισμένου κύκλου ασκητών, αλλά είναι η ίδια η ζωή του κάθε ανθρώπου που ποθεί την αληθινή κοινωνία με τον Θεό.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η επαναστατική οπτική του Αγίου Συμεών, ο οποίος καταργεί κάθε διάκριση ανάμεσα σε κληρικούς και λαϊκούς, δείχνοντας ότι κάθε άνθρωπος που αγαπά τον Χριστό μπορεί να γίνει μέτοχος της θείας ζωής.
Η θεολογία του Αγίου Συμεών δεν περιορίζεται σε θεωρητικές αναζητήσεις, αλλά είναι θεολογία εμπειρίας, ζωντανή και σωτηριολογική.
Το άκτιστο φώς, το οποίο ο ίδιος έβλεπε και βίωνε ως την παρουσία του Χριστού, είναι η οντολογική εκδήλωση της θείας χάριτος, η οποία μεταμορφώνει τον άνθρωπο εν Χριστώ.
Η έννοια της θέωσης αποκτά στον Άγιο Συμεών μια συγκλονιστική αμεσότητα: ο άνθρωπος δεν περιμένει απλώς τη μελλοντική δόξα, αλλά ανακαινίζεται ήδη από την παρούσα ζωή, μέσα στο φώς του Χριστού, το οποίο είναι η αρχή της αιωνιότητας.
Ο λόγος του Αγίου Συμεών παραμένει ακέραιος και ζωντανός μέχρι σήμερα, ως πρόσκληση προς κάθε ψυχή που επιθυμεί τη θέωση.
Η Εκκλησία, ως θεανθρώπινος οργανισμός, προσφέρει τα μυστήρια και την άσκηση ως δρόμους προς την κοινωνία του ακτίστου φωτός.
Καθώς ο κόσμος περιπλανιέται μέσα στο σκοτάδι της απομάκρυνσης από τη θεία αλήθεια, η μαρτυρία του Αγίου Συμεών παραμένει ένα αδιάψευστο φώς, φωτίζοντας τον δρόμο της σωτηρίας.

[toula]

Στο πρόσωπο της Παναγίας ο Θεός ζωγράφισε μια εικόνα, έκανε ένα πίνακα,
επάνω στον οποίο ζωγράφισε ό,τι ωραιότερο υπήρχε, όποια αρετή υπάρχει,
όποια καλοσύνη, όποια ομορφιά πνευματική και υλική υπάρχει, γιατί και
σωματικά η Παναγία ήταν σεμνή και όμορφη. Όλα τα κάλλη, ζωγράφισε ο Θεός
στο πρόσωπο της Παναγίας. Η Παναγία διέσωσε το “κατ’ εικόνα” του
ανθρώπου, είναι η πραγματική εικόνα του ανθρώπου.
https://proskynitis.blogspot.com/2022/0 ... st_48.html
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

[toula]

Από τους πονηρούς λογισμούς που πολεμούν τον άνθρωπο, τρεις είναι οι πιο σκληροί: της απιστίας, της βλασφημίας και της πορνείας.
Για να κοπάσει αυτός ο πόλεμος, πρέπει πρώτα να γνωρίζεις πότε αμαρτάνεις και πότε όχι: Δεν αμαρτάνεις όταν ο νους, η βούληση, δε συγκατατίθεται στους λογισμούς, πολύ περισσότερο όταν τους αποστρέφεται ή τους περιφρονεί.
Αμαρτάνεις, κάποτε και θανάσιμα, όταν ο νους αυτοπροαίρετα συγκρατεί τους λογισμούς και η καρδιά ηδύνεται και ευχαριστείται μ’ αυτούς. Όποιος πολεμείται από πονηρούς λογισμούς και δεν ...
τους αποδέχεται, ταράσσεται όμως νομίζοντας ότι αμάρτησε, αυτός είναι μικρόψυχος, εμπαίζεται από το διάβολο και δε γνωρίζει να διακρίνει μεταξύ προσβολής και συγκαταθέσεως.
Μην παραξενεύεσαι που οι ίδιοι λογισμοί φέρνουν μαζί τους και θάνατο και ζωή, αιώνιο θάνατο ή αιώνια ζωή. Σ’ εκείνον που τους αποδέχεται προκαλούν θάνατο. Σ’ εκείνον που τους αποστρέφεται και τους πολεμά χαρίζουν ζωή, και αυξάνουν το μισθό του στον ουρανό.
Συμβαίνει κάποτε να έρχονται λογισμοί απιστίας ή βλασφημίας κατά του Θεού, της Υπεραγίας Θεοτόκου ή των αγίων. Καμιά φορά, αντικρίζοντας τα άχραντα και θεία Μυστήρια ή τις άγιες εικόνες, πέφτουν επάνω σου σαν μαύρο σύννεφο βλάσφημες σκέψεις.
Περιφρόνησε αυτούς τους λογισμούς. Αδιαφόρησε. Μην ανησυχείς και μη θλίβεσαι, γιατί έτσι χαροποιείς το διάβολο. Του αρκεί να σε βλέπει θλιμμένο και συγχυσμένο, αν δεν κατορθώσει κάτι χειρότερο. Θα επαυξήσει τότε τους λογισμούς σου, για να εξουθενώσει τελείως τη συνείδησή σου. Όταν όμως σε δει να περιφρονείς τους βλάσφημος λογισμούς, θα απομακρυνθεί ντροπιασμένος.
Πρόσεξε, και θα διαπιστώσεις ότι και τα τρία είδη των λογισμών γεννιούνται συχνά από την κατάκριση. Μην κατακρίνεις τον αδελφό σου και θα καταφέρεις γενναίο πλήγμα στους πονηρούς λογισμούς. Επειδή όμως ο πόλεμος των λογισμών ταλαιπωρεί συνήθως τους υπερηφάνους και φθονερούς, ο πιο σίγουρος τρόπος για ν’ απαλλαγείς απ’ αυτόν είναι να καλλιεργήσεις μέσα σου την ταπείνωση και την ακακία.
Οι άγιοι Πατέρες διδάσκουν και υποδεικνύουν τα μέσα και τους τρόπους που θα χρησιμοποιήσεις για να νικήσεις τους λογισμούς και να καταισχύνεις τους δαίμονες που τους σπέρνουν μέσα σου:
Να τους φανερώνεις στον πνευματικό σου με την εξομολόγηση
Να προσεύχεσαι στον Κύριο με θέρμη, αναθέτοντας σ’ Εκείνον την ασθένειά σου και ομολογώντας την αδυναμία σου.
Να καλλιεργείς μέσα σου τη συντριβή του νου, την αυτομεμψία και, γενικά, ταπεινό φρόνημα.
Ν’ αγαπήσεις τη νηστεία, που θανατώνει προ παντός τους σαρκικούς λογισμούς.
Ν’ αγαπήσεις τους σωματικούς κόπους και μόχθους, που ταπεινώνουν το σώμα και πνίγουν μέσα στον ιδρώτα σου τις πανουργίες των δαιμόνων.
Να ζεις συνέχεια με τη μνήμη του θανάτου και της φοβερής κρίσεως του Θεού.
Ν’ αντιπαραθέτεις στους ρυπαρούς λογισμούς άλλους λογισμούς, υγιείς και θεάρεστους.
Τέλος, αν είσαι δυνατός, περιφρόνησε και περιγέλασε τους λογισμούς, κι ύστερα προσπέρασέ τους αδιάφορα.
Ο τελευταίος αυτός τρόπος εξευτελίζει τελείως τους δαίμονες.
Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ, Πνευματικό Αλφάβητο, Ιερά Μονή Παρακλήτου

[toula]

Ἤ θά εἴμαστε στήν ἀγάπη ἤ θά εἴμαστε στό μίσος…

Ἐρώτηση: Ἄν πεῖς ἕνα γεγονός σέ κάποιον χωρίς νά πεῖς πρόσωπο εἶναι κατάκριση;

Ἀπάντηση: Πάντα θά πρέπει νά παρακολουθοῦμε τόν ἑαυτό μας: Γιατί τό λέω; Καί τί αἰσθάνομαι τήν ὥρα πού τό λέω;. Μήπως νιώθω ἱκανοποίηση λέγοντας τό γεγονός αὐτό; Γιά νά βγάλω τό ἄχτι μου, ἔστω καί ἄν δέν λέω τό πρόσωπο; Τό λέω ἀπό ἀγάπη; Πάντα πρέπει νά ἔχουμε ἀγάπη. Τό καθετί πού κάνουμε πρέπει νά τό κάνουμε μέ κίνητρο τήν ἀγάπη.

Ἄν δέν ὑπάρχει ἀγάπη, ὑπάρχει τό μίσος. Ἤ θά εἴμαστε στήν ἀγάπη ἤ θά εἴμαστε στό μίσος.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 22 – 5 – 2011)

[toula]

Ἔνας πού ἔχει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, τόν καταλαβαίνεις ἀπό τά λόγια του καί ἀπό τήν ταπείνωσή του

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέει: «Ὥσπερ ὁ ἀρώματα βαστάζων, καί μή θέλων ἐκ τῆς ὀσμῆς ἐλέγχεται· οὕτως ὁ πνεῦμα Κυρίου ἔχων, ἐκ τῶν ἑαυτοῦ λόγων γνωρίζεται καί τῆς ταπεινώσεως». Τί ὡραῖο εἶναι αὐτό!

Νά τό ἑρμηνεύσουμε: ὅπως, λέει, αὐτός πού βαστάζει ἀρώματα, πού ἔχει πάνω του ἀρώματα καί χωρίς νά θέλει ἐλέγχεται, δηλαδή τόν καταλαβαίνεις… ἀφοῦ εὐωδιάζουν τά ἀρώματα πού ἔχει βάλει πάνω του, ἐλέγχεται ἀπό τήν ὀσμή, ἔτσι, λέει, καί αὐτός πού ἔχει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, πού εἶναι εὐωδία πνευματική, εὐωδία Χριστοῦ, ἀπό τά λόγια του ἐλέγχεται. Τόν καταλαβαίνεις ἀπό τά λόγια του, πού εὐωδιάζουν, πού εἶναι λόγια ἀρωματισμένα μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί λές τί ὡραῖα πού εἶναι αὐτά…

Πῶς εἶχε ὁ Κύριος αὐτή τή Χάρη! Κατεξοχήν ὁ Κύριος… καί κρεμόντουσαν ἀπό τό στόμα Του καί λέγανε: «ποτέ δέν λάλησε ἄνθρωπος, ὅπως Αὐτός ὁ ἄνθρωπος». Ἡ εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἦταν στό στόμα τοῦ Χριστοῦ μας. Καί ἔτσι καί στά στόματα τῶν Ἁγίων.

Ἔτσι, ἕνας πού ἔχει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, τόν καταλαβαίνεις ἀπό τά λόγια του καί ἀπό τήν ταπείνωσή του. Προσπαθοῦν οἱ Ἅγιοι νά κρυφτοῦνε. Δέν μποροῦν νά κρυφτοῦν, τούς προδίδει ἡ εὐωδία τῶν λόγων τους καί ἡ ταπείνωσή τους.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 28 – 1 – 2018)

[toula]

Βρε καημένα,νομίζετε και λέτε ότι ο Χριστός ήταν κατά της βίας; Ριξ' τε μια πρόχειρη ματιά στο Ευαγγέλιο και θα διαψευστείτε. Ασφαλώς και εκ των προτέρων σαφηνίζω ότι ήταν κατά της κακοποιητικής και επίβουλης βίας, της μοχθηρίας, της εμπάθειας και της μισαλλοδοξίας. Αντίθετα δίδαξε την παθητική αντίσταση ( μη αντιστηναι τω πονηρω) και την αγάπη και ευεργεσία προς τον εχθρό. Αυτό από μόνο του όμως είναι βίαιο και απαράδεκτο αν σκεφτεί κανείς την αδικία, την εκμετάλλευση του ανθρώπου, τα φονικά, τις γενοκτονιες, την φτώχεια. Σε έναν κόσμο ανταγωνισμών και αντεκδίκησης ο Χριστός κρίνεται ένοχος θανάτου για το κήρυγμα του. Οι επαναστάτες θεωρούν ότι εξυπηρετεί τους δυνατούς, οι δυνατοί ότι ανακοπτει την δημιουργικότητα, την εξέλιξη τους.
Δεν είναι βία οι αφορισμοί Του( ουαι υμιν) προς τους Γραμματείς και Φαρισαίους, τους οποίους περιορίσαμε στο ιερατείο και την θρησκευτική ηγεσία κάθε εποχής, αρνούμενοι από φόβο να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα από αυτους;Ειναι ενα φοβερό αποκαλυπτικό ψυχογραφημα του μαθητή και του θρησκευομενου, στο οποίο οποιος δει τον εαυτό του θα πενθησει για πάντα.
Δεν είναι βία ή Αποκάλυψη κατά την οποία οι πρακτικοί και λογικοί άνθρωποι, οι προσαρμοζόμενοι εξυπνα στις περιστάσεις θα χαθούν μαζί με το θηρίο και θα δικαιωθούν όσοι διάλεξαν ασκητική ζωή; Οι ακοινωνητοι και απροσαρμοστοι;
Δεν είναι βία ή προτροπή Του να σηκώσουμε τον σταυρό μας σαν τον πιο ξεφτιλισμένο καταδικο και να προδωσουμε γονείς οικογένεια, περιουσία, αξίες, παιδιά για να γίνουμε μαθητές Του; Δεν είναι βίαια απογοήτευση οταν μιλάει για ειρήνη, χαρά, αγάπη και προειδοποιεί οτι οποιος τα επιθυμησει αυτά θα διωχθεί εως θανάτου;
Αλλά η πιό βίαια πράξη Του είναι η διάψευση των ονείρων και της προσδοκίας των σύγχρονων Του. Την Κυριακή μπαίνει βασιλιάς στην πόλη των βασιλέων, την Παρασκευή ήδη κρεμιέται στο ξύλο σαν αποσυνάγωγος και καταραμένος. Ακόμα και η επιστροφή Του από τους νεκρούς, η οποια καταλυει τους φυσικούς νόμους και τρομάζει τους ηθικούς και λογικούς φιλοσόφους είναι βία και ανατροπή. Προσθέτω το γεγονός της εκκαθάρισης του ναού από τους εμπόρους χωρίς σχόλια γιατί μιλάει από μόνο του!
Και θα μπορούσα να πιάσω μία μία τις ευαγγελικές διδασκαλίες και να σας αποδείξω πόσο ανατρεπτικές και δυσπαράδεκτες είναι! Αλλά νομίζω πιάσατε ήδη το νόημα.
Λοιπόν αν θέλετε να είστε τακτοποιημένοι με μια θρησκεία, η οποία σας προσφέρει επίπεδες συναισθηματικές συγκινήσεις και σας βολεύει να λέγεστε Χριστιανοί, γιατί είναι ωραίο και ωφέλιμο για το ιματζ σας, μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι ο Χριστός ήταν ένας ήρεμος πασιφιστης και ένας γλυκός διδάσκαλος. Για μένα όμως ήταν δυναμικός ανατροπέας. Χωρίς βία και ανατροπή δεν θα ήταν δυνατή η σωτηρία.

π. Παντ. Κρούσκος

[toula]

ΠΕΜΠΤΗ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Ἀπὸ παθῶν ἐγκρατεύου καὶ σῴζου, ψυχὴ ταλαίπωρε· ἀποχὴ γὰρ βρωμάτων νηστεία ἀπρόσδεκτος, τοῖς ὀρθῶς ἐκζητοῦσιν, εἰ μὴ καὶ σφαλμάτων, διόρθωσις ὑπάρξῃ.( ύμνος του Όρθρου).
«Aν έχομε πίστη τι χρειάζεται η νηστεία;» «Χρειάζεται, γιατί και η νηστεία μαζί με την πίστη προσφέρει πολύ μεγάλη δύναμη. Γιατί χαρίζει μεγάλη ευσέβεια και φιλοσοφημένη σκέψη και μεταβάλλει τον άνθρωπο σε άγγελο, ώστε να μπορεί να αγωνίζεται εναντίον των πονηρών ασωμάτων δυνάμεων. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να το κάνει μόνη της η νηστεία, αλλά χρειάζεται και προσευχή και μάλιστα η προσευχή είναι πρώτη. Αυτός που νηστεύει είναι ανάλαφρος και έχει φτερά και προσεύχεται με άγρυπνο πνεύμα και σβήνει τις πονηρές επιθυμίες και εξευμενίζει το Θεό και ταπεινώνει την ψυχή που υπερηφανεύεται».
Η νηστεία είναι μητέρα και της εξαιρετικής υγείας.Ποιος μπορούμε να πούμε ότι ζει περισσότερο απολαυστικά; Εκείνος που τρώει λάχανα και είναι υγιής και δεν παθαίνει τίποτα δυσάρεστο ή εκείνος που διαθέτει πλούσιο τραπέζι και είναι γεμάτος από άπειρες αρρώστιες… Είναι γλυκύς και ευχάριστος ο καιρός της νηστείας, η πνευματική άνοιξη των ψυχών, η αληθινή γαλήνη των λογισμών. Καταπραΰνει τα κύματα των αλόγων επιθυμιών. Απομακρύνει από τη σκέψη μας την τρικυμία των παθών… Είναι η γαλήνη των ψυχών μας, το στόλισμα και η ευπρέπεια των γερόντων, η παιδαγωγός των νέων, ο δάσκαλος των συνετών και σωφρόνων… Είναι η τροφή της ψυχής.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος