Προσανάμματα

[inaf]

Προσανάμματα, Μαρία Μουρζά, Εκδόσεις Εν Εσόπρτω

Ο Χριστός κι εγώ
Κανείς δεν εμπιστεύεται αυτόν που δεν γνωρίζει
Κανείς δεν πλησιάζει αυτόν που δεν αγαπά
Κανείς δεν ακουμπάει αν δεν πειστεί
ότι αληθινά τον νοιάζονται.
Κανείς δεν ανταποκρίνεται, αν δεν βεβαιωθεί για
την ανιδιοτέλεια της πρότασης που του έγινε.
Κανείς δεν παραδίδεται, αν δεν βεβαιωθεί
για την δύναμη της αγάπης

Για να σε δω,
για να σε ακούσω,
προϋποθέτει ότι για μένα υπάρχεις.
Ότι για μένα έχεις υπόσταση.
Ότι σε λαμβάνω υπ’ όψιν.
Για να σε υπακούσω
Προϋποθέτει ότι με αφοράς.
Για να μπούνε στην καρδιά μου τα λόγια σου
και να με ρυθμίσουν
προϋποθέτει ότι τα σπλάγχνα μου
είναι ολάνοιχτα σε σένα.
Ότι η ύπαρξή μου όλη περιμένει από σένα
και το ζειν και το ευ ζειν.

Ο Χριστός κι εγώ.
Περί αυτού ο λόγος.

Η μετά του Χριστού μυστική και αφανέρωτη σχέση
Η μετά του Χριστού ζώσα σχέση
η δυνάμενη να μου εξασφαλίσει
Τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος
Τη χαρά, την ειρήνη, τη μακροθυμία την αγάπη.

Αν δεν έχω χαρά,
αν δεν έχω ειρήνη,
αν δεν έχω αγάπη,
αν δεν μακροθυμώ,
σημαίνει ότι κάτι παρεμβάλλεται
ανάμεσα σε μένα και στον Χριστό.
Κι ενώ Εκείνος δίνει, εγώ δεν λαμβάνω.
Ενώ Εκείνος με καλεί, εγώ δεν προσέρχομαι.
Ενώ Εκείνος προσφέρεται να μου σηκώσει
όλα τα βάρη,
εγώ επιλέγω να μην τα ξεφορτωθώ.

Και σκοτεινιάζει το πρόσωπό μου.
Και γίνονται νευρικές οι αντιδράσεις μου
Αγχωτικές οι συμπεριφορές μου
Στενόκαρδη και μίζερη η παρουσία μου.
Και η ζωή μου περνάει μέσα σε κόπους
και φόβους και μέριμνες.
Και η ύπαρξή μου όλη στερείται
αυτό που κατ΄εξοχήν δικαιούται:
την πατρική αγάπη του πατρικότατου Χριστού!

Γιατί μου κόβω τα φτερά;
Γιατί με αδικώ;
Που είναι συνεπαρμένος ο νους μου
Που είναι καρφωμένο το μάτι μου
Που είναι τεταμένο το αυτί μου
Και δεν ακούω τον Χριστό;
Κι αν ακούω,
γιατί δεν ανταποκρίνομαι στης Αγάπης την πρόταση;

Ο Χριστός είναι εδώ.
Στα ανώγεια και στα κατώγεια
Και στα καταγώγια αυτού του κόσμου.
Ο Χριστός είναι εδώ.
Μέσα και έξω από τις εκκλησίες.
Στους δρόμους, στα στέκια, στα αναμορφωτήρια,
στα κοιμητήρια,
στα λιμάνια, στα καράβια,
στα ταξίδια τα χωρίς γυρισμό.
Στην οδυνηρή θλίψη της Αφρικής
και στην εγωπαθή θλίψη της Ευρώπης
Στους δρόμους του Las Vegas,
με το ρεκόρ των κακοποιημένων προσώπων
Και στην γέφυρα του San Francisco,
με το ρεκόρ των απελπισμένων ανθρώπων.

Ο Χριστός είναι εδώ.
Συμπάσχει και με σένα που Τον πιστεύεις
Συμπάσχει και με μένα που Τον αμφισβητώ
Συμπάσχει και εκλιπαρεί:
Δευτε προς με
Δεύτε πάντες
Δεύτε οι πεφορτισμένοι
Δεύτε οι εξουθενωμένοι
Δεύτε οι αδικημένοι
Δεύτε οι βαρυποινίτες
Δεύτε οι απεγνωσμένοι
Δεύτε οι πρώτοι
Δεύτε και οι έσχατοι
Δεύτε πάντες
Καγώ αναπαύσω υμάς
Όλους εμάς
Ουδείς εξαιρείται της Δωρεάς
Του Χριστού οι δωρεές ισχύουν για όλους
όποιος θέλει θα πάρει
Όποιος ζητήσει θα βρει
Όποιος πιστέψει θα δει
Θα αποκτήσει εμπειρία της Παρουσίας Του
Όποιος επιθυμήσει θα λάβει πείρα Χριστού
Και μ’ αυτήν θα ζήσει για πάντα.

[inaf]

Ο Χριστός προσφέρεται να άρη τον σταυρό μου
Ο Χριστός προσφέρεται να με αναπαύσει
Που σημαίνει να με ειρηνεύσει, να με παρηγορήσει,
να σηκώσει την θλίψη μου,
να με γεμίσει ελπίδα.
Ο Χριστός προσφέρεται
Να με αναδείξει από άπιστο πιστό,
από άγριο άγιο,
από γη πετρώδη σε γη αγαθή
Να μου εξαγιάσει την ύπαρξη όλη.
Ο Χριστός επιθυμεί να δει το πρόσωπό μου
ν’ αστράφτει από χαρά.
Όμως εγώ - ας ανήκω στον κύκλο των μαθητών -
Παραμένω με τα φορτία δεμένα επάνω μου,
βαρύς και ανασφαλής και ανειρήνευτος.
Και για αυτό δεν έχω να δώσω στον κόσμο
Αυτό που κατ’ εξοχήν οφείλω στον κόσμο:
Τη χαρά του Χριστού.

Τι φταίει; γιατί δεν ακούω;
Όταν ο Χριστός λέει έλα,
εγώ γιατί γυρίζω την πλάτη;
Όταν ο Χριστός λέει μη μεριμνάτε,
εγώ γιατί πανικοβάλλομαι;
Γιατί αγωνιώ μήπως χαθούν οι καταθέσεις μου;
Γιατί γεμίζω τις αποθήκες μου τρόφιμα;
Γιατί ξανακοιτάζω δέκα φορές
Αν κλείδωσα την πόρτα
Κι άλλες τόσες αν έβαλα συναγερμό;
Γιατί έχω τον Χριστό, άλλα έχω και άγχος;
Γιατί έχω τον Χριστό, άλλα έχω και ανασφάλειες;
Γιατί παρακολουθώ απαθώς τις σφαγές στη Συρία
Και δεν τινάζομαι για προσευχή;
Γιατί δεν με πονάει το άδικο,
όταν δεν πλήττει εμένα και την οικογένειά μου;
Γιατί έχω τον Χριστό αλλά έχω και σκληροκαρδία;
Γιατί τα λόγια Του δεν φτάνουν σε μένα;
Γιατί δεν μου αλλάζουν την ζωή;

Ο Χριστός κι εγώ.
Περί αυτού ο λόγος.

Για να λάβω το μήνυμα
Που μου στέλνεις εσύ ο πομπός,
πρέπει να είμαι σε κατάσταση λειτουργίας
Εγώ ο δέκτης.
Γιατί αλλιώς, και τον ουρανό να μου τάξεις
Και τα σημαντικότερα να μου υπόσχεσαι,
σε θα σε ακούσω.
Κανένα μήνυμά σου δεν θα φτάσει σε μένα,
όσο σπουδαίο κι αν είναι,
αν στέκομαι απέναντί σου,
χωρίς να έχω ενεργοποιήσει τη συσκευή.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κανένας λόγος
Του Χριστού δεν θα φτάσει σε μένα,
αν εγώ δεν ενεργοποιήσω την καρδιά μου.
Κανένας λόγος του Χριστού δεν θα πιάσει πάνω μου,
αν η καρδιά μου παραμένει ανενεργή και αμέτοχη.
Αλίμονο αν ζω χωρίς καρδιά
Αλίμονο αν θρησκεύω χωρίς καρδιά
Αλίμονο αν τηρώ τις εντολές χωρίς καρδιά
Αν μοιράζω τα πλούτη μου χωρίς καρδιά
Αν συγχωρώ χωρίς καρδιά
Αν δίνω και αν δίνομαι χωρίς καρδιά
Αλίμονο αν ελεώ χωρίς καρδιά
Αλίμονο αν μετανοώ χωρίς καρδιά
Αλίμονο αν στέκομαι ενώπιον του Χριστού
Χωρίς καρδιά.

Θα μου πείτε: είναι δυνατόν; γίνεται;
Και θα σας πω από πείρα: γίνεται.
Μου έχει συμβεί για μεγάλες περιόδους
να είμαι με τον Χριστό, να έχω ό,τι είναι δικό Του
Αλλά να μην έχω Εκείνον.
Μου έχει συμβεί για μεγάλες περιόδους
Αλλού να είναι ο Χριστός κι αλλού ο θησαυρός μου.
Ο Χριστός να με καλεί, να με ξανακαλεί
κι εγώ ν’ απουσιάζω.
Μου έχει συμβεί!
Κι όταν μετά από καιρό μέτρησα τις αναπάντητες κλήσεις Του
Και διαπίστωσα της μακροθυμίας το πέλαγος,
μου έχει συμβεί...
Έκλαψα πικρά.

Αν δεν βάλω καρδιά, δεν θα πάρω Χριστό.
Όπως δεν θα πάρω ήλιο,
αν δεν ανοίξω τα κλειστά μου παράθυρα.
Με την καρδιά ζούμε
Με την καρδιά ακούμε
Με την καρδιά βλέπουμε
Με την καρδιά παραβλέπουμε
Η καρδιά μου κάνει εύκολες τις εντολές
Και η απουσία της μου τις καθιστά αδύνατες.
Η καρδιά μου κάνει δυνατή
Την κοινωνία μου με τον Χριστό
Και η απουσία της τη δυσχεραίνει
Για αυτό ένα καρδιακό «Κύριε Ελέησον»
Έλεγε ο γέροντας Παΐσιος
Μπορεί να ισοδυναμεί με αγρυπνία
Γιατί έχει μέσα την ψυχή μου όλη
Γιατί έχει μέσα την φωνή μου όλη
Αλλιώς, να φωνάξω πως;

Δεν μπορώ να φωνάξω δυνατά,
αν δεν βάλω καρδιά.
Ο γηραιός πατέρας του ασώτου τον είδε από μακριά
Να έρχεται γιατί με την καρδιά έβλεπε
Από κει, από την καρδιά αντλούσε την όραση
Τα ποσά είναι ευθέως ανάλογα:
Η όρασή μου, η ακοή μου,
οι δυνάμεις μου αυξομειώνονται
Ανάλογα με την αγάπη.

Για αυτό έχω απουσία Χριστού
Για αυτό έχω αορασία Χριστού
Για αυτό έχω ορφάνια Χριστού
Γιατί δεν έχω αγάπη
Για αυτό δεν έχω πείρα της ευσπλαχνίας Του
Γιατί η καρδιά μου είναι ανενεργή
Ούτε παίρνει ούτε στέλνει μηνύματα.

Ο Χριστός κι εγώ.
Περί αυτού ο λόγος.

Αγνοώ τον Χριστό
Για αυτό, κι όταν κινείται ανάμεσά μας,
δεν Τον αναγνωρίζω.
Ο Χριστός έρχεται δίπλα μου
Με συντροφεύει εν τη οδώ
Όπως τότε τον απόστολο Λουκά
Και τον απόστολο Κλεόπα
Πάσχει να μου φανερώσει τον εαυτό Του
Να με ξεφοβίσει
Να μου ξεθολώσει τον νου
Να μου πει ότι, και μετά τον θάνατό Του,
εν ετέρα μορφή, είναι πάλι Παρών!
Κάνει το παν για να με παρηγορήσει...
Όμως εμένα η καρδιά μου δεν αρπάζει φωτιά.

Είναι λυπηρό να νιώθω ανασφαλής
Ενώπιον του Χριστού.
Είναι λυπηρό να ελέγχω το θέλημά Του
- Ελέγχουμε μια σχέση
Μόνον όταν δεν είμαστε βεβαιωμένοι
για την αγάπη του άλλου -
Είναι τραγικό να φοβάμαι τον Θεό και το θέλημά Του,
αντί να φοβάμαι εμένα και το θέλημά μου.

Αν ξέραμε...
Αν ξέραμε ποιός είναι ο Λαλών!
Αν ξέραμε ποιός ειναι ο Καλών!
Αν ξέραμε ποιός είναι ο Χριστός!
Αν ξέραμε την ιστορία του δευτέρου Προσώπου
Της Αγίας Τριάδος
Του υπέρ ημών Εναθρωπίσαντος
Του υπέρ ημών Πάσχοντος
Του υπέρ ημών Σταυρωθέντος
Του υπέρ ημών Ταφέντος
Του αναστάντος υπέρ ημών!

[inaf]

Αν ξέραμε την ιστορία του Βασιλέως Χριστού,
ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος!

Αν ξέραμε ποιος είναι
Ο ημέτερος Πατήρ!

Ο πάντας θέλων σωθήναι.
Ο πάντας θέλων εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν.
Ο θεραπεύων πάντας του κακώς έχοντας
Και πάντας τους δαιμονιζομένους.
Ο σπλαχνιζόμενος τους όχλους
Ότι ήσαν εκλελυμένοι και ερριμένοι,
ως πρόβατα χωρίς ποιμένα.

Αν ξέραμε ποιός είναι ο Χριστός!

Ο ελθών καλέσαι αμαρτωλούς εις μετάνοιαν
Ο εστηκώς επί την θύραν και κρούων.
Ο ειπών στον εκατόνταρχο:
«Εγώ ελθών θεραπεύσω τον παίδα σου»
Ο Ποιμήν ο καλός, ο πορευόμενος επί το απολωλός
Εως ου εύρη αυτό.

Αν ξέραμε ποιος είναι ο Χριστός!

Ο πατήρ ο διηνεκώς ημάς αγαπών
Ο Ων και ο Ην και ο ερχόμενος
Ο επί πάντων Θεός.

Αν ξέραμε...
Τότε ίσως διαπιστώναμε πόσο μεγάλη αδικία
Διαπράττουμε εις βάρος μας
Τότε ίσως συνειδητοποιούσαμε
Πόσο άδικο είναι να έχεις πατέρα
Και να ζεις σαν ορφανός.

Ο Χριστός κι εγώ.
Περί αυτού ο λόγος.

Χρόνια τώρα,
περιφέρομαι στον κόσμο αυτό
Αυτάρκης
Και αυτόνομος
Και επηρμένος
Και η σχέση μου μετά του Κυρίου μου ψευδής
Ο Χριστός από κει
Κι εγώ από δω
Και ανάμεσά μας εμπόδια που, δυστυχώς,
μου ακυρώνουν το σήμα!
Και περπατώ, χρόνια τώρα,
και με αγωνία ρωτάω:
Είναι κανείς που έχει σήμα;
Είναι κανείς που επικοινωνεί με τον ουρανό;

Χρόνια τώρα, ψάχνω.
Ψάχνω να μαθητεύσω στις σχολές των Αγίων
Να δω πως πέρασαν τη ζωή τους
αυτοί που τον αγάπησαν
Αυτοί που δεν χωρίστηκαν από τον Χριστό
Αυτοί που Του αφοσιώθηκαν αληθινά
Και τελικά εξομοιώθηκαν με Κείνον.

Ψάχνω να τους βρω
Όχι μόνο αυτούς που έφυγαν
Όχι μόνο αυτούς που προσεδρεύουν καθημερινά
Ενώπιόν Του
Αλλά και τους ζώντες αγίους
Τα ανοιχτά βιβλία Του
Τα μελλοντικά συναξάρια της Εκκλησίας
Που μπορεί να γράφονται σε τόπους
Που δεν τους φανταζόμαστε
Που μπορεί να εξιστορούνται από ανθρώπους
Που δεν τους υποψιαζόμαστε

Σαν εκείνη την πολύτεκνη μητέρα που στον καιρό της
Φτώχειας, όταν της έμενε το τελευταίο φλυτζάνι λάδι,
αντί να το βάλει στο φαγητό, άναψε το καντήλι;
Και τώρα,
μετά από σαράντα περίπου χρόνια ομολογεί
Ότι από τότε μέχρι σήμερα ουδέποτε αγόρασε λάδι.
Που την βρήκε την δύναμη;

Που την βρήκε την δύναμη ένα νέο παιδί
Που γονάτισε μπροστά στον Επίσκοπο
Και του είπε: έχω πνευματικό
Όμως ήρθα σε σένα, επειδή είσαι είς τύπον Χριστού,
για να Τον ευχαριστήσεις.
Γιατί αρρώστησα και μέσα
Στην αρρώστια Τον γνώρισα
Καθόλου δεν με νοιάζει
Που μου μένουν τρεις μήνες ζωή
Να Του πεις, εσύ ο εκπρόσωπός Του,
ότι έχω βαθειά χαρά και ευγνωμοσύνη.

Που την βρήκε τόση πίστη ο Γέρο-Σέργιος
Ζούσε μόνος , σε μια χαράδρα του Αγίου Όρους,
μέσα σε μια καλύβα
Χρόνια τώρα
Παντέρημος ο τόπος, μισογκρεμισμένο το καλύβι του
Κανένα φως
Τη νύχτα έβλεπες μόνο το κερί του
Όταν κάποτε του πήγαν μια σακούλα
Με πολλά τρόφιμα
«Σας ευχαριστώ πάρα πολύ»! είπε,
«θα πάρω ό,τι μου χρειάζεται...»
Πήρε λίγο ψωμί και ένα μαρούλι και είπε
«Φτάνουν αυτά για σήμερα»!
«Πάρ’ τα όλα, του είπαν, να’ χεις και αύριο»!
«Για αύριο έχει ο Θεός»! απάντησε
Έκπληκτοι οι προσκυνητές τον ρώτησαν
«Πόσα χρόνια μένεις εδώ παππού;»
Και ο μοναχός απάντησε: πενήντα έξι.

Πενήντα έξι χρόνια μόνος σ’ αυτό το καλυβάκι
Έχοντας μόνο τον άρτο τον επιούσιον
Και ο Θεός δεν τον ξέχασε ποτέ!
Πενηνταέξι χρόνια ετοίμαζε γι’ αυτόν πάντοτε
Το ψωμί της επόμενης μέρας!
- Τα αυριανά συναξάρια της Εκκλησίας -

Που την βρήκε την δύναμη ο καρκινοπαθής
Πολύτεκνος πατέρας
Με πλησίασε και μου είπε:
Γράψε για τον Χριστό, στο ζητάω με πάθος
Σου εξομολογούμαι τις εμπειρίες μου,
για να σε κάνω να γράψεις
Ξέρεις τι είναι νάσαι τυφλός και να βρεις το φως σου!
Πετούσα! Είχα βελόνες στο χέρι
Και δεν το καταλάβαινα
Πονούσα και δεν το καταλάβαινα!
Δεν μπορούσα να φάω και ήμουν χαρούμενος!
Σε ενάμησι μήνα έχασα 18 κιλά. Μόνο με νερό ζούσα.
Κι όμως αυτή ήταν η καλύτερη φάση της ζωής μου
Ο Χριστός είναι η χαρά που μούδωσε!!!
Τον καρκίνο μου τον έδωσε ,για να Τον δω,
όχι για να πεθάνω
Αν δεν πάω καλά, θα είναι για δική ωφέλεια,
για να μου δείξει κάτι άλλο.

Πως άντεξε το μαρτύριο
Ο δεκαεννιάχρονος νεομάρτυρας
Ο άγιος Ευγένιος Ροντιόνωφ;
Στρατιώτης, το 1996, στον πόλεμο της Τσετσενίας
Τον συνέλαβαν Τσετσένοι αντάρτες,
επειδή αρνήθηκε
Να αποχωριστεί τον σταυρό του.
Πως επέλεξε και βασανίστηκε
Και αποκεφαλίστηκε τη μέρα που γινόταν 19 ετών;
Η τραγική μητέρα του κατάφερε να μιλήσει με τον
Ίδιο τον φονιά του γιου της, ο οποίος της είπε ότι ο
Ευγένιος είχε ευκαιρία να σώσει την ζωή του,
αλλά αρνήθηκε να βγάλει τον σταυρό του
Και να γίνει μουσουλμάνος.

Που την έβρισκε την δύναμη ο άγιος Θεόδωρος
Όταν έλεγε: τα πάνω κάτω να’ρθουν,
η γη να ενωθεί με τον ουρανό,
Θεόδωρος ου φοβήται!
Έχει Χριστόν!

Που την βρήκε την ειρήνη το άγιος Αρσένιος,
όταν πήγαν οι Τούρκοι να τον συλλάβουν;
Προσευχόταν, αλλά δεν διέκοψε την προσευχή του,
γιατί δεν τρόμαξε.
Οι Τούρκοι τρόμαξαν κι έφυγαν,
γιατί έλαμπε όλος.

Τι είδους σύνδεση είχαν οι απλοί αυτοί άνθρωποι
Και τόσοι άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι,
ίδιοι μ’ αυτούς;
Τι είδους σύνδεση είχαν με τον ουρανό;
Που το βρήκαν τόσο προσωπικό και πανίσχυρο σήμα
Και αξιώθηκαν τόσης χάριτος;

Ο Χριστός κι εγώ.
Περί αυτού ο λόγος.