Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ὀρθοδοξία ἔξω ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση εἶναι ἀδιανόητη καί ἀνύπαρκτη.
(π. Γεώργιος Μεταλληνός)
Ὁ Ἡσυχασμός συνιστᾶ τήν πεμπτουσία τῆς ρωμαίικης (ὀρθοδόξου) παραδόσεως. Ὀρθοδοξία ἔξω ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση εἶναι ἀδιανόητη καί ἀνύπαρκτη.
Πρέπει δέ νά ἀποσαφηνιστεῖ, ὅτι ὁ Ἡσυχασμός νοεῖται κυρίως ὡς πορεία πρός τή θέωση καί ἐμπειρία θεώσεως καί δευτερυόντως ὡς (θεολογική) καταγραφή αὐτῆς τῆς μεθόδου ἐμπειρίας. Οἱ «διάδοχοι» τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ δέν βρίσκονται στήν ἀκαδημαϊκή θεολογία, ἀλλά στήν ἀσκητική συνέχειά του.
Ἁπόλυτο κέντρο τῆς Ρωμηοσύνης παρέμεινε ὁ θεούμενος, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά φθάσει στή θέωση «εἰς ὁποιανδήποτε ἐποχήν ἤ κατάστασιν, κρατικήν ἤ πολιτικήν» (π.Ἰ. Ρωμανίδης).
Αὐτός ὁ ἡσυχαστικός τρόπος ζωῆς κράτησε τό Γένος μέ τήν ἐθνική καί ὀρθόδοξη συνείδηση καί ἀνέδειξε τούς μάρτυρας καί ὁμολογητάς τῆς πίστεως, δημιούργησε τίς ὀργανωμένες κοινότητες καί τούς συναιτερισμούς, διεφύλαξε τήν ἐσωτερική ψυχική ἐλευθερία καί δημιούργησε τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821.
Εἶναι γνωστόν, ὅτι ὅλοι οἱ ἥρωες τῆς Ἐπαναστάσεως ἦταν διαμορφωμένοι βάσει τῆς Ρωμαίικης παραδόσεως καί δέν διαπνέονταν ἀπό τόν δυτικό διαφωτισμό.
Ὁ Ἡσυχασμός, ὅπως τόν ἐξέφρασε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί τόν διεφύλαξε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι ἡ ζωή τοῦ σύγχρονου κόσμου καί ἡ μόνη δυνατότητα σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.
---------------------------------
Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο Η ΟΔΟΣ (Κείμενα εἰσαγωγικά στήν Ὀρθοδοξία) τοῦ μακαριστοῦ πατρός Γεωργίου Μεταλληνοῦ, καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
Ἐπιμέλεια ἀντιγραφῆς Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός

[toula]

…Για να έρθει ο Χριστός στην καρδιά, πρέπει να τον αγαπήσετε. Για να τον αγαπήσετε, πρέπει πρώτα να σας αγαπήσει εκείνος. Για να σας αγαπήσει πρέπει να είστε άξιοι. Για να είστε άξιοι πρέπει να κάνετε προετοιμασία.
Πρώτα απ’ όλα, μακρυά η ιδιοτέλεια. Η προσευχή πρέπει να είναι ανιδιοτελής. Δηλαδή να μη σκέπτεσθε πως, αν συγκεντρωθείτε με το νου, η χάρη θα έρθει στην καρδιά και θα έχετε και σκίρτημα. Να μην προσεύχεσθε με αυτόν τον υπολογισμό, αλλά με απλότητα και ταπείνωση. Να αποβλέπετε πάντα στη δόξα του Θεού. Τι σας είπα για το αηδόνι; Εκείνο ψάλλει χωρίς να το βλέπει κανείς. Έτσι να είστε, ανιδιοτελείς. Να δίδεσθε στη λατρεία του Θεού μυστικά.
(απ’ το βιβλίο του γέροντος Πορφυρίου, "Βίος και Λόγοι", εκδ. Ι.Μ.Χρυσοπηγής, Χανιά)

[toula]

Με την ανάσταση του Χριστού, με την κάθοδό Του στον Άδη, ο θάνατος έφθασε στο τέλος του.
Υπάρχει ο χωρισμός πάνω στη γη και ο πόνος του χωρισμού, αλλά με το θάνατο δεν υπάρχει χωρισμός από τον Θεό.
Αντίθετα, ο θάνατος είναι η στιγμή και ο τρόπος με τον οποίο, όσο κι αν ήμασταν χωρισμένοι από τον Θεό, όσο κι αν ήμασταν ατελώς ενωμένοι ή εναρμονισμένοι μαζί Του, παρουσιαζόμαστε μπροστά Του.
Ο Θεός είναι ο σωτήρας του κόσμου. Δεν μας λέει συνεχώς, «Ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμο, αλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον»;
Στεκόμαστε λοιπόν μπροστά σ’ Αυτόν, που είναι η σωτηρία.
Έτσι, ο θάνατος διαθέτει μια περιπλοκότητα -θα μπορούσαμε ίσως να πούμε έναν διφορούμενο χαρακτήρα-, αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα, αν είμαστε λαός του Χριστού, να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παραβλέψει τη γέννηση του κεκοιμημένου στην αιωνιότητα, επειδή είμαστε τόσο πληγωμένοι από την απώλεια και από τη γήινη μοναξιά μας.
Υπάρχει στο θάνατο και μια δύναμη της ζωής που μας εγγίζει. Αν η αγάπη μας είναι πιστή, αν έχουμε τη δύναμη να θυμόμαστε, όχι μόνο με το μυαλό αλλά και με την καρδιά μας, αυτούς που έχουμε αγαπήσει πάνω στη γη, τότε, σύμφωνα με τον Χριστό:
«όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών».
Είναι δύσκολο, αν όχι και αδύνατο, να μιλούμε για τα ζητήματα της ζωής και του θανάτου, αν αυτά δεν είναι προσωπικά.
Συναντούμε το θάνατο πρώτα απ’ όλα στη ζωή μας, όχι ως ένα θέμα πάνω στο οποίο στοχαζόμαστε, αν και συμβαίνει κι αυτό, αλλά κυρίως ως αποτέλεσμα κάποιας απώλειας, δικής μας ή κάποιου άλλου.
Μάλιστα, αυτή η υποκατάστατη εμπειρία του θανάτου είναι που λειτουργεί ως υπόβαθρο για να στοχαζόμαστε εκ των υστέρων πάνω στη βεβαιότητα του δικού μας θανάτου, και για τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε μ’ αυτόν. Ο πατέρας μου ήταν ένας ντροπαλός άνθρωπος. Μιλούσε λίγο, και έτσι μιλούσαμε λίγο και μεταξύ μας. Ανήμερα το Πάσχα αισθάνθηκε λίγο αδιάθετος και ξάπλωσε.
Κάθισα κοντά του και για πρώτη φορά στη ζωή μας μιλήσαμε τελείως ανοιχτά.
Δεν ήταν τόσο τα λόγια μας που ήταν σημαντικά.
Ήταν ένα άνοιγμα του μυαλού και της καρδιάς.
Οι πόρτες άνοιξαν.
Η σιωπή ήταν τόσο ανοιχτή και βαθιά όσο και οι λέξεις.
Κατόπιν έπρεπε να φύγω.
Χαιρέτησα όλους όσοι ήταν στο δωμάτιο, αλλά όχι αυτόν, επειδή αισθάνθηκα πως, έχοντας συναντηθεί με τον τρόπο που είχαμε συναντηθεί, δεν ήταν δυνατό να αποχωριστεί ο ένας τον άλλο.
Δεν υπήρξε χαιρετισμός.
Δεν υπήρξε καν ένα «εις το επανιδείν», επειδή είχαμε συναντηθεί, και αυτό ήταν για πάντα.
Πέθανε την ίδια νύχτα.
Θυμάμαι, όταν επέστρεψα από το νοσοκομείο όπου εργαζόμουν και μου είπαν πως είχε πεθάνει, προχώρησα στο δωμάτιό του και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Αυτό που αντιλήφθηκα από την πρώτη στιγμή ήταν η ποιότητα και το βάθος της σιωπής, η οποία κατά κανένα τρόπο δεν ήταν μια απουσία θορύβου, σύμφωνα με την έκφραση του Γάλλου συγγραφέα Ζωρζ Μπερνανός, σε ένα από τα μυθιστορήματά του -«μια σιωπή που ήταν παρουσία».
Έπιασα μάλιστα τον εαυτό μου να λέει:
«και οι άνθρωποι τολμούν να λένε ότι υπάρχει ο θάνατος. Τι ψέμα».
Αυτό ίσως εξηγεί το γιατί η στάση μου απέναντι στο θάνατο είναι τόσο μονόπλευρη: επειδή βλέπω τη δόξα του και όχι μόνο τον πόνο και την απώλεια.
Η εμπειρία μου αναφέρεται στον ξαφνικό θάνατο, στον απροσδόκητο θάνατο, στο θάνατο που έρχεται σαν«κλέφτης εν νυκτί».
Αν τέτοιες εμπειρίες βρεθούν μπροστά σας, θα καταλάβετε ίσως το γιατί κάποιος μπορεί ακόμη και να χαίρεται, όταν η καρδιά του βρίσκεται σε έντονο πόνο και αγωνία, και το πώς -σ’ αυτό θα επιστρέψουμε αργότερα- μπορούμε να αναφωνήσουμε στην εξόδια ακολουθία μας:
«Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως».
Γι’ αυτό και χρησιμοποιούμε τα λόγια ενός ψαλμού από την ίδια ακολουθία, ωσάν ο κεκοιμημένος, στρεφόμενος προς εμάς, να μας έλεγε:
«Ζήσεται η ψυχή μου και αινέσει σε».
Πολύ συχνότερα, όμως, αντί για έναν ξαφνικό θάνατο, αντιμετωπίζουμε μια μακρόχρονη ή ολιγόχρονη αρρώστια, ή γηρατειά, που σταδιακά μας φέρνουν είτε στον τάφο, είτε στην ελευθερία μας, ανάλογα από ποια πλευρά θα το δει κανείς.
Αυτή είναι η υπέρτατη συνάντηση που λαχταρά ο καθένας μας, συνειδητά ή ασυνείδητα, και για την οποία αγωνίζεται σε όλη την επίγεια ζωή του, που είναι η πρόσωπο με πρόσωπο συνάντησή μας με τον ζώντα Θεό, με την Αιώνια Ζωή, και η κοινωνία μαζί Του.
Αυτή η περίοδος της αρρώστιας, ή των προϊόντων γηρατειών, πρέπει να αντιμετωπισθεί και να κατανοηθεί δημιουργικά και χρήσιμα.
Μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της ζωής, που φέρνει μεγάλη πνευματική αγωνία στους ανθρώπους, είναι όταν βλέπουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο να γερνάει, να χάνει, τις σωματικές και πνευματικές του ικανότητες, να φαίνεται πως χάνει ό, τι ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα: το καθαρό μυαλό, την πνευματώδη ανταπόκριση στη ζωή.
Πολύ συχνά, αυτή η πορεία βρίσκεται στη μία πλευρά. Κλείνουμε τα μάτια μας για να μη βλέπουμε, επειδή φοβόμαστε να δούμε και να προβλέψουμε.
Με αποτέλεσμα, όταν έρχεται ο θάνατος, να είναι ένας ξαφνικός θάνατος που όχι μόνο διαθέτει τον τρόμο του απροσδόκητου θανάτου, αλλά και τον επιπλέον τρόμο να μας κτυπά στην πλέον ευαίσθητη χορδή μας.
Αυτό συμβαίνει επειδή ο πόνος, ο φόβος και η αγωνία έχουν ανεβάσει την έντασή τους μέσα μας, αφού εμείς αρνηθήκαμε να τους δώσουμε ελευθερία έκφρασης και τη δυνατότητα να ωριμάσουν.
Το κτύπημα γίνεται ακόμη πιο οδυνηρό και καταστροφικό απ’ ό, τι στην περίπτωση ενός ξαφνικού θανάτου, επειδή, χώρια από τον τρόμο και τον πόνο της απώλειας που δημιουργεί, στη συνέχεια μεμφόμαστε και καταδικάζουμε τον εαυτό μας για το ότι δεν κάναμε όλα όσα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει.
Αν τα είχαμε κάνει, αυτό θα μας ωθούσε στην αλήθεια και θα ξεσκέπαζε σε μας και στον θνήσκοντα το γεγονός ότι ο θάνατος άνοιγε σιγά – σιγά την πόρτα – και πως αυτή η πόρτα θα άνοιγε διάπλατα μια μέρα και το αγαπημένο μας πρόσωπο θα έπρεπε να τη διαβεί δίχως να κοιτάζει πίσω.
Είναι σημαντικό για όλους μας, οποτεδήποτε αντιμετωπίζουμε αυτή την απώλεια που πλησιάζει σταδιακά, να την αντιμετωπίζουμε απ’ αρχής με εκείνον τον όμορφο και ισορροπημένο τρόπο, με τον οποίο μπορούμε όσο το αγαπημένο μας πρόσωπο βρίσκεται ακόμη εν ζωή και ανάμεσά μας.
Απέναντι στη σκέψη του επερχόμενου θανάτου υπάρχει η πραγματικότητα μιας ζωντανής παρουσίας.
Μπορούμε κάθε στιγμή να ακουμπάμε στην ασφάλεια αυτής της παρουσίας ενώ όλο και περισσότερο θα συνειδητοποιούμε την περιπλοκότητα της επερχόμενης απώλειας.
Αυτή η ισορροπία ανάμεσα στη δύναμη της πραγματικότητας και στην αστάθεια της σκέψης είναι που μας δίνει τη δυνατότητα να προετοιμαστούμε για το θάνατο πολύτιμων για μας ανθρώπων.
Αυτή η προετοιμασία συνεπάγεται επίσης -όπως ανέφερα προηγουμένως- μια στάση απέναντι στο θάνατο που να αναγνωρίζει αφενός τον τρόμο και τον πόνο της απώλειας, αλλά να αναγνωρίζει επίσης και το γεγονός ότι ο θάνατος είναι μια πύλη που ανοίγει στην αιώνια ζωή.
«Το να πεθάνω δεν σημαίνει να απεκδυθώ την πρόσκαιρη ζωή, αλλά να ενδυθώ την αιωνιότητα», λέει ο απόστολος Παύλος.
"Θάνατος και Απώλεια"
π. Αντώνιος Μπλουμ
Μητροπολίτης Σουρόζ

[toula]

Οι «Σώφρονες» Δίκαιοι (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ὅταν ὁ ἄσωτος υἱὸς ἐπέστρεψε στὸ πατρικό του σπίτι καὶ ἔγινε δεκτὸς μὲ ἀνοιχτὲς ἀγκάλες ἀπὸ τὸν πατέρα του, ὁ μεγαλύτερος ἀδελφὸς δὲν χάρηκε. Καὶ μάλιστα διαμαρτυρήθηκε ἔντονα στὸν πατέρα του, ἐκφράζοντας παράπονο καὶ διαφωνώντας γιὰ τὸν τρόπο ὑποδοχῆς τοῦ ἀδελφοῦ του (Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου).

Παρόμοιο παράπονο ἐκφράζουν καὶ οἱ ἐργάτες τοῦ ἀμπελώνα σὲ μιὰ ἄλλη παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ ἐργάτες ποὺ ἔπιασαν δουλειὰ πρωὶ-πρωὶ καὶ ἐργάστηκαν ὅλη τὴν ἡμέρα καὶ γιὰ ἄλλους ποὺ ἐργάστηκαν μονάχα μιὰ ὥρα. Ἀλλὰ στὸ τέλος ὅλοι αὐτοὶ πῆραν τὸν ἴδιο μισθό. Τότε οἱ πρῶτοι ἐργάτες ποὺ ὑπέμειναν τὸν ὁλοήμερο κόπο καὶ τὸν καύσωνα, παραπονέθηκαν στὸ ἀφεντικὸ γιὰ ἀδικία (Ματθ. 20, 1-16).

Ὁ πρεσβύτερος υἱὸς τῆς παραβολῆς καὶ οἱ ἐργάτες τοῦ ἀμπελώνα εἶναι οἱ δίκαιοι. Τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐργάζονται πιστὰ κοντά του σὲ ὅλη τους τὴ ζωή. Ποὺ ἐφαρμόζουν προσεκτικὰ τὶς ἐντολές του. «Οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον», λέει μὲ πικρία ὁ μεγάλος γιὸς στὸν πατέρα του. Ὁ Χριστὸς δὲν ἰσχυρίστηκε ποτὲ ὅτι ἔλεγε ψέματα ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός. Οὔτε ὅτι δὲν ἐργάστηκαν ὅλη τὴν ἡμέρα οἱ ἐργάτες τοῦ ἀμπελώνα. Οὔτε ὅτι ὁ φαρισαῖος τῆς ἄλλης παραβολῆς δὲν εἶχε τὶς ἀρετὲς ποὺ ἔλεγε. Ἀλλὰ κάτι ἔλειπε ἀπὸ ὅλους αὐτούς. Ποιὸ ἦταν αὐτό;

Αὐτοὶ ἦταν οἱ ἐργάτες τοῦ μισθοῦ. Φρόντιζαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Νὰ ἐξασφαλίσουν τὴ σωτηρία τους. Ὅταν εἶδαν ὅτι καὶ ἄλλοι διεκδικοῦν τὸ ἴδιο πράγμα, χωρὶς τὶς δικές τους προϋποθέσεις, ἀντέδρασαν. Ζήλεψαν. Φθόνησαν. Θεώρησαν τὸν ἑαυτό τους ἀδικημένο. Καὶ τὸν Θεὸ ἄδικο. Δὲν ἦταν οἱ ἐργάτες τῆς ἀγάπης. Δὲν μποροῦσαν νὰ ἀποδεχθοῦν ἰσότιμα δίπλα τους τοὺς παρακατιανοὺς τῆς κοινωνίας. Ἐνεργοῦσαν κατὰ καθῆκον. Ἀποβλέποντας στὸ τί θὰ κερδίσουν. Τοὺς ἔλειπε ἡ ἀνθρωπιά. Τὸ νὰ κάνουν τὸ καλὸ ἀπὸ ἀγάπη. Γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Αὐτὸ ἔκανε τὴν καρδιά τους σκληρή, πέτρινη, χωρὶς εὐαισθησία ἀπέναντι στὸν ἁμαρτωλό. Ἔμεναν στὸ γράμμα τοῦ νόμου. Ἀπαιτοῦσαν δικαιοσύνη κατὰ τὴν ἀνθρώπινη λογική. Οἱ «σώφρονες» δίκαιοι ἀδυνατοῦσαν νὰ κατανοήσουν ἕνα Θεὸ ποὺ ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου μὲ τοὺς καλοὺς καὶ τοὺς κακούς. Ποὺ ἀνατέλλει τὸν ἥλιο καὶ στέλνει τὴ βροχή του «ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθούς». Καὶ συγχωρεῖ τὸν μετανοημένο ἄνθρωπο χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖ τὴν περαιτέρω τιμωρία του.

Μὲ τέτοιο φρόνημα οἱ θεωρούμενοι δίκαιοι γίνονται ἀπὸ πρῶτοι ἔσχατοι. Οἱ πρώην ἄσωτοι, ἐμφορούμενοι ἀπὸ δυναμική, σωτήρια μετάνοια, τοὺς ξεπερνοῦν. Εἰσέρχονται πρῶτοι, μὲ ἀρχηγὸ τὸν ληστή, στὸν Παράδεισο. Ὁ Χριστὸς εἶναι κατηγορηματικός: «Οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Ὁ λόγος του αὐτὸς ἐπαληθεύτηκε πολλὲς φορές.

Μιὰ εὐλαβὴς ὀρφανὴ κοπέλα ὀλίσθησε κάποτε στὴ ζωὴ τῆς πορνείας. Ἀπεστάλη τότε σ’ αὐτὴν ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης ὁ Κολοβὸς καὶ κατάφερε νὰ τὴ φέρει σὲ κατάνυξη. «Ὑπάρχει γιὰ μένα μετάνοια;» ρώτησε ἡ παραστρατημένη. Καὶ στὴν καταφατικὴ ἀπάντηση τοῦ γέροντα, «πήγαινέ με τότε ὅπου θέλεις», τοῦ εἶπε. Καὶ χωρὶς νὰ πάρει τίποτε μαζί της, ἔφυγε ἀμέσως μὲ τὸν γέροντα.

Νυχτώθηκαν στὴν ἔρημο καὶ κοιμήθηκαν πάνω στὴν ἄμμο. Τὰ μεσάνυχτα ὁ ἀββᾶς βλέπει μιὰ φωτεινὴ στήλη ἀπὸ τὴ γῆ μέχρι τὸν οὐρανὸ καὶ ἀγγέλους νὰ ἀνεβάζουν ψηλὰ τὴν ψυχὴ τῆς πόρνης. Καὶ ἀκούει φωνὴ Θεοῦ νὰ λέει: «Μία ὥρα τῆς δικῆς της μετάνοιας ἦταν πολὺ πιὸ εὐπρόσδεκτη ἀπὸ τὴ μακροχρόνια, ἀλλὰ χωρὶς θέρμη, μετάνοια πολλῶν» (ἀπὸ τὸ Γεροντικό).

Νά, πῶς ἕνας ἄσωτος, ἕνας ἁμαρτωλός, ἕνας ἐργάτης τῆς ἑνδεκάτης ὥρας, μπορεῖ νὰ ξεπεράσει τὸν δίκαιο.

Καλή, εὐλογημένη ἑβδομάδα! Καλὸ Τριῴδιο!


«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

[toula]

Η μυστική σχινοβασία του Αγίου Πορφυρίου

Ο Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης , διηγείται χαριτωμένα:

Το έχω ξαναπεί οτι μου άρεσε πολύ το δάσος. Είχα συνηθίσει στη μοναξιά κι ήθελα να είμαι μόνος. Ήθελα να ζώ έξω, και πιο πολύ τη νύκτα.
Γι’ αυτό το λόγο ανέβαινα πάνω σε ένα πρίνο, ψηλά, πάνω απο δυόμιση μέτρα. Έφτιαξα εκεί ένα κρεβάτι με σχίνους. Έκοψα σχίνα και τα έπλεξα με τα κλαδιά του πρίνου.

Έβαλα απο πάνω μία κουβέρτα και τυλιγόμουνα. Ηταν πολύ ωραίο. Ανέβαινα με μία σκάλα, που την είχα φτιάξει μόνος μου, κι οταν έφθανα πάνω, την τραβούσα και κανείς δεν με ενοχλούσε.

Το κρεβάτι το είχε ζώσει μία αγράμπελη, που ευωδίαζαν πολύ ωραία τα άφθονα άνθη της. Κάτω απο τον πρίνο ηταν ένας πλούσιος σχίνος.
Απείχε απ’ τον πρίνο, απ’ τη ρίζα του πρίνου, κανά δυό μέτρα με τρία. Ανέβαινα στο κρεβάτι σκαρφαλώνοντας.

Εκεί ήμουν όλος προσευχή. Ήμουν Αγιορείτης. Ήθελα μοναξιά και ψαλτήρι. Αλλά και το “Κύριε Ιησού Χριστέ…”
Προσευχόμουν ώρες εκεί στον πρίνο, μές στα λουλούδια της αγράμπελης, πάνω στο σχινένιο κρεβάτι μου.

Ένα βράδυ που σκαρφάλωσα στο κρεβάτι αυτό, το γεμάτο λουλούδια, έκανα την προσευχή μου. Ήταν νύκτα, μές την ερημιά.Το φεγγάρι έλουζε την πλάση.

Με συνόδευαν τα αηδόνια, που μόλις είχαν ξυπνήσει και κελαηδούσαν. Είπα πολλα απο το ψαλτήρι και κυρίως το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με”. Σε μιά στιγμή σηκώθηκα όρθιος κι είπα νοερώς το απόδειπνο.

Την ώρα που άρχισα να λέω την ευχή της Παναγίας, έφτιαξα μία εικόνα νοερή της Παναγίας: Πάνω σε έναν ωραίο, θείο και υψηλό θρόνο η Υπεραγία Θεοτόκος και γύρω γύρω τα τάγματα των Αγγέλων, Αρχαγγέλων, Χερουβείμ, Σεραφείμ, των Μαρτύρων, των Αγίων, των Οσίων, των Προφητών.

Μπροστά σε αυτό το μεγαλείο γονάτισα σαν ανάξιος κι άρχισα να λέω δυνατά: “Άσπιλε, Αμόλυντε, Άφθορε, Άχραντε, Αγνή Παρθένε Θεόνυμφε Δέσποινα…”.

Δέος, τρόμος με κατέβαλε, οταν μία ακτίνα φωτεινή, που ερχόταν απο την Παναγία μας, χτυπούσε το κεφάλι μου, που είχα σκύψει ταπεινά ταπεινά για τη μεγάλη μου αναξιότητα. Αλήθεια σας λέγω, ηταν μπροστά μου η Υπεραγία Θεοτόκος κι έστελνε τη φωτεινή της ακτίνα σε εμένα τον ταπεινό!

“Αλήθεια σας λέγω, ηταν μπροστά μου η Υπεραγία Θεοτόκος κι έστελνε τη φωτεινή της ακτίνα σε εμένα τον ταπεινό! Καλογεράκι ήμουνα, παπάς βέβαια, κάπου εκεί είκοσι χρονώ…”

Tags: Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, προσευχή

[toula]

Μάθετε να αγαπάτε την Παναγία!!!
Ο Χριστός δεν της χαλάει ποτέ χατήρι!!!

Δεν υπάρχει τίποτα που να μην υποκλίνεται μπροστά της! Δεν υπάρχει άλλος να σας αγαπάει περισσότερο!!!

…Να έχετε μια εικόνα της Παναγίας κοντά στην πόρτα.

Μπαίνετε, βγαίνετε… να λέτε: ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΟΥ ΠΑΝΑΓΊΙΑ ΜΟΥ και να απαντάτε… Να την έχεις παιδάκι μου!

Αφήστε μια θέση… ενα δικαίωμα στην καρδιά σας για την Παναγία μας… Εκείνη θα φέρει μαζί της τον Παράδεισο!!!

…Η Παναγία μας, η Κυρία και Δέσποινα του σύμπαντος κόσμου, περιέρχεται την οικουμένη με το αναστημένο σώμα της και σαν μάνα σκεπάζει, διαφυλάττει, εμπνέει, συμπαράστεκεται τον άνθρωπο, αναζητώντας αφορμές στην προαίρεσή του για να γίνει θερμή ικέτης του στον Θρόνο του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Οι προσευχές μας σε αγαπημένους είναι επίσης σπουδαία αφορμή θερμοτάτων πρεσβειών.

Στέκεται μπροστά στον Κύριο και λέει…

-Κύριε μου, Υιέ μου και Θεέ μου, σώσε την τάδε ψυχή…
Ο Κυριος απαντά…
-Δεν γίνεται Μητέρα μου, δεν έχει μετάνοια.

Η Παναγία μας ξαναλέει…
-Κύριε μου, Υιέ μου και Θεέ μου, δώσε του εσύ μετάνοια…
Ο Κύριος απαντά:
-Δεν γίνεται Μητερα μου, δεν την επιθυμεί.

Η Παναγία μας ξαναλέει…
-Κύριε μου, Υιέ μου και Θεέ μου, δείξε του εσύ γιατί πρέπει να επιθυμεί την μετάνοια…
Δι ευχών και των αδερφών του…

Και άρχιζει με το αναστημένο σώμα της ατελείωτες μετάνοιες μπροστά στον Θρόνο.

Τότε σηκώνεται ο Κύριος… την πιάνει απο το χέρι και της λέει…

-Σήκω Μητέρα Μου, ό,τι θες εσύ θα γίνει!!

Γέρων Μελέτιος, Αγιορείτης Μοναχός

[toula]

Ἡ δύναμη τοῦ ψαλτηρίου

“Ἂν θὰ μὲ ρωτούσατε νὰ σᾶς πῶ, τὶ κατάλαβα τόσα χρόνια στὴν ἔρημο, θὰ σᾶς ἀπαντοῦσα μὲ μιὰ λέξη: τὴν δύναμη τοῦ ψαλτηρίου.

Ἂν ξεκινοῦσα τὴν ζωὴ μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς.

Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες.”

Γέρων Θεόδωρος Σπηλαιώτης, «Ὁ ἀσκητὴς τοῦ Ἁγιοφαράγγου»

[toula]

Η Δευτέρα παρουσία στην Παλιά Κοκκινιά
Γράφει ο π.Διονύσιος Ταμπάκης
ΠΡΩΤΗ φορά ,μετα παιδικοῦ δεους, ἄκουσα γιὰ τὴν Δευτερα Παρουσία ἀπὸ τὸν ἀπλόκαρδο καὶ νηπιόψυχο Πατερα μου ,Χρῆστο .
Ἀνθρωπος ἀγράμματος,του λαοῦ.Ένας ἀσήμαντος ἐργατης στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ,αλλα μὲ παιδική,αθώα κι'απονήρευτη πάντα ματιά,μας μίλησε ἐνῷ ἐπιστρεφαμε ,θυμᾶμαι Κυριακή βράδυ ,μὲ τὰ πόδια μαζι μὲ τὸν ἀφελφο μου ,ὅταν γυρνούσαμε ἀπὸ τὴν Γιαγιὰ καὶ τὸν Παπποῦ ἀπο στὴν παλια Κοκκινιά.
Μόλις ζυγώναμε κοντα στὰ Ἀρμένικα,κατά τὴν γεφυρα ,ἐνω οἱ σταχτες κεραμόγατες , σεργιανίζανε νωχελικὲς κι' ἤρεμες στὶς σκοτεινές κεραμοσκεπὲς τῶν χαμηλοτάβανων προσφυγικῶν.
Θὰ μουνα πέντε-ἕξι χρονων.
Καὶ τοτε μὲ βεβαιοτητα,με παθος καὶ μὲ ἱερο θυμὸ σὰν ἀπὸ ἔκρηξη, δὲν ξερῷ πὼς τὸ ἔφερε ἡ κουβέντα,μας λέει ὁ Πατέρας μας...
-Θὰ ξανακατέβει πάλι ὁ Χριστὸς στὴν γῆ ,ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ τὸν Σταυρώσουνε.
Θὰ πάρει καὶ ἕνα μαστίγιο ,καὶ μὲ τὸ χέρι του μας ἐδειχνε παραστατικὰ σφίγγοντας τὶς γερὲς καὶ πολυκάμματες γροθιές του, καὶ θὰ πεῖ στοὺς πλούσιους (τοὺς άδικους και μεγιστᾶνες) ....ΕΛΑ ΔΩ ΡΕ Π... καὶ νὰ δεῖς ξύλο ποὺ θὰ τὸ φᾶνε....
καὶ ἔβλεπες ἐκείνη τὴν στιγμὴ τὰ μάτια του νὰ ἀντικρύζουν ,μὲ δεος κι' ἅγιο θυμό ,τὴν ἴδια τὴν Δευτερα Παρουσία , καὶ νὰ συγκλονίζονται ἀπὸ τὴν Θεικη ἐπέμβαση γιὰ τὴν ἀδικία στὴν γῆ ,σὰν ἑνὸς παιδιοῦ ποὺ τοῦ στερησαν τὸ παιχνιδακι του.
Καὶ νὰ οἱ φωτιες ...νὰ οἱ Ἀγγελοι νὰ ἀνεβοκατεβαίνουν ....νὰ οἱ Ἅγιοι νὰ τρέχουν πέρα δῶθε ,σὰν τοὺς νιόλεκτους στρατιωτες ,σὲ αὐτὸ τὸν χαλασμό!
Καὶ τοτες ναί...έβλεπα σὰν νὰ ἀνακατεύονταν οἱ παραγκες μὲ τοὺς οὐρανούς ,τὰ στενὰ καὶ περιφρονημένα δρομάκια νὰ γίνονται ἕνα ἀξέχωρο πραγμα μὲ τοὺς ὑπερουράνιους ἀστέρες ,ὅλη ἡ Κοκκινια νὰ γίνεται κόκκινη ἀπὸ τὶς Θεικες φλόγες τοῦ πυρὸς καὶ ὅλα νὰ ματαγεννιόνται ἀπὸ τὴν Θεικὴ ἐντολὴ σὲ νέους κόσμους,αληθινούς καὶ αἰώνιους.
Φοβήκα στ'αλήθεια μὰ χάρηκα κιόλας σὰν ἄκουσα πὼς θὰ ξαναδοῦμε τὸν Χριστὸ κοντά μας.
Πρωτη φορα ἀκουσα μὲ τοσο πάθος μὰ καὶ μὲ τόση ἀδείλιαστη βεβαιότητα νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν Δευτερα Παρουσία,εκεί σὲ ἐνα φτωχὸ δρομακι της παλιάς Κοκκινιάς, ἀπο ἕναν ἄνθρωπο καταφρονεμένο ἀπὸ τοὺς πολιτισμένους καὶ γνωστικοὺς κι' ἀμάθητο στὶς περγαμηνές.
Μὲ τετοιο τροπο δὲν ματάκουσα νὰ ὁμιλοῦν γιὰ τὴν Κριση οὔτε Καθηγητάδες τοῦ Πανεπιστημίου μὰ οὔτε καὶ Καλογήρους.
Καὶ ἠταν γιὰ μένα ἡ καλύτερη καὶ ἡ πιὸ ἰσχυρὴ διδαχὴ τῆς ζωῆς μου.
Τετοια βεβαιότητα πίστης σὲ κάτι ποὺ ὅλοι σημερα ἀμφισβητοῦν , χλευαζουν καὶ περιφρονοῦν ,ἀκόμη καὶ προφεσορες "Χριστιανοὶ " καὶ κληρικοί ,δὲν ξανασυνάντησα.
Σὲ εὐχαριστῶ Πατέρα μου !
-Κυριακή της Κρίσεως 2024-
AΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

[toula]

Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη!
Εγώ θα φύγω αλλά και εσείς θα δείτε.
Βγήκατε από τον δρόμο του Θεού και πήγατε στο δρόμο του σατανά.
Η ευλογία χάθηκε από εσάς.
Στο χέρι μου είναι η ζωή σας και ο θάνατος σας, επειδή εγώ σταυρώθηκα για σας..
Στο δικαστήριο ανάμεσα στο Χριστό και την Ευρώπη πραγματικά έγινε το εξής:
Ο Χριστός λέει στην Ευρώπη πως αυτή βαπτίστηκε στο όνομά Του, και πως πρέπει να μείνει πιστή σ’ Αυτόν, και στο δικό Του ευαγγέλιο.
Η κατηγορουμένη Ευρώπη απαντάει:
«Όλες οι θρησκείες είναι ίσες –αυτό είπαν οι Γάλλοι εγκυκλοπαιδιστές– κανένας δεν πρέπει να πιέζεται να πιστεύει αυτό ή εκείνο».
Η Ευρώπη ανέχεται όλες τις θρησκείες σαν λαϊκές δεισιδαιμονίες λόγω των δικών της ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Όμως, η ίδια η Ευρώπη δεν έχει ούτε μία θρησκεία.
Όταν η Ευρώπη θα καταφέρει να πετύχει τους πολιτικούς της στόχους, τότε γρήγορα θα κάνει μία εκκαθάριση όλων των λαϊκών δεισιδαιμονιών.
Σ’ αυτά τα λόγια ο Χριστός ρωτάει λυπημένος:
«Πως μπορείτε εσείς οι άνθρωποι να ζείτε με ιμπεριαλιστικά, υλικά συμφέροντα, με κτηνώδη επιθυμία μόνο για σωματική τροφή;
Εγώ ήθελα να σας κάνω θεούς και γιους του Θεού και εσείς αντιστέκεστε και σπεύδετε να γίνετε ίδιοι με τα κτήνη»;
Τότε η Ευρώπη απαντάει:
«Εσύ είσαι ξεπερασμένος, αντί για το δικό Σου Ευαγγέλιο εμείς βρήκαμε τη ζωολογία και τη βιολογία.
Τώρα ξέρουμε πως είμαστε απόγονοι όχι δικοί Σου και του ουράνιου Πατέρα Σου, αλλά των ουρακοτάγκων, των γοριλών, των μαϊμούδων.
Εμείς τώρα τελειοποιούμαστε για να γίνουμε θεοί, επειδή δεν αναγνωρίζουμε άλλους θεούς εκτός από εμάς».
Ο Χριστός τότε αποκρίνεται:
«Είστε πιο ξεροκέφαλοι από τους παλιούς Εβραίους, εγώ σας έβγαλα από το βαρβαρικό σκοτάδι, σας έφερα το ουράνιο φως, εσείς όμως θέλετε πάλι το σκοτάδι, όπως το βουβάλι τη λάσπη. Εγώ έχυσα για σας το αίμα μου, σας αγάπησα,
ακόμη και όταν όλοι οι άγγελοι απέστρεψαν το πρόσωπο τους από εσάς,
επειδή δεν μπορούσαν να αντέξουν τη δική σας άδικη ρυπαρότητα.
Όταν εσείς βρισκόσασταν στο σκοτάδι και στην αμαρτία, ήμουν ο μοναδικός που πάλεψε για σας, για να σας φωτίσω θέλοντας να σας εξαγνίσω.
Μην είστε τώρα άπιστοι, επειδή θα ξαναγυρίσετε σε εκείνο το ανυπόφορο σκοτάδι και την ανυπόφορη δυσωδία».
Σ’ όλα αυτά η Ευρώπη με ειρωνικό χαμόγελο φωνάζει:
«Φύγε από εμάς, δεν σε γνωρίζουμε.
Εμείς κρατούμε την ελληνική φιλοσοφία και τη ρωμαϊκή κουλτούρα.
Εμείς θέλουμε την ελευθερία.
Έχουμε πανεπιστήμια, η επιστήμη είναι το αστέρι και ο οδηγός μας.
Το σύνθημα μας είναι: Ελευθερία, αδελφοσύνη, ισότητα.
Ο νους μας είναι ο θεός των θεών.
Εσύ είσαι Ασιάτης.
Απαρνιόμαστε εσένα.
Είσαι ένας παλιός μύθος των παππούδων και των γιαγιάδων μας».
Σ’ αυτά αποκρίνεται ο Χριστός με δακρυσμένα μάτια:
«Εγώ θα φύγω αλλά και εσείς θα δείτε.
Βγήκατε από τον δρόμο του Θεού και πήγατε στο δρόμο του σατανά.
Η ευλογία χάθηκε από εσάς.
Στο χέρι μου είναι η ζωή σας και ο θάνατος σας, επειδή εγώ σταυρώθηκα για σας.
Παρ’ όλα αυτά δεν θα σας καταδικάσω εγώ, αλλά οι αμαρτίες σας και η άρνησή σας στον Σωτήρα.
Έδειξα πατρική αγάπη για όλους τους ανθρώπους και ήθελα με αγάπη όλους να σας σώσω».
Σ’ αυτά απαντά η Ευρώπη:
«Ποια αγάπη; Εμείς νιώθουμε υγιές και δυνατό μίσος για όλους όσους δεν συμφωνούν με μας.
Αυτό είναι το πρόγραμμά μας.
Η αγάπη Σου δεν είναι παρά μόνο ένα παραμύθι.
Αντί του παραμυθιού αυτού, εμείς δημιουργήσαμε εθνικισμό, διεθνισμό, προοδευτισμό, επιστημονισμό.
Σ’ αυτά είναι η σωτηρία μας και εσύ φύγε από εμάς»!
Αδελφοί μου, η λογομαχία αυτή στον καιρό μας τελείωσε.
Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από τη χώρα των Γαδαρηνών, επειδή το ζήτησαν οι Γαδαρηνοί.
Όμως μόλις απομακρύνθηκε, ήρθε ο πόλεμος, η φτώχεια, η φρίκη, η καταστροφή.
Ξανά γύρισε στην Ευρώπη, ο προχριστιανικός βαρβαρισμός των Αβάρων, των Ούνων, των Λογγοβάρδων, αλλά σε μέγιστη φρίκη.
Τον Σταυρό Του και την ευλογία Του πήρε ο Χριστός και απομακρύνθηκε.
Έμεινε το σκοτάδι και η βρωμιά.
Εσείς τώρα αποφασίστε με ποιόν θα πάτε.
Με τη σκοτεινή και βρώμικη Ευρώπη, ή με τον Χριστό;
Αμήν.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επισκόπου Αχρίδος +
simeiakairwn.wordpress

[toula]

Ἀθῶοι φονιάδες καὶ κακοῦργοι ἀναίσθητοι
Φώτης Κόντογλου
Μαθαίνει κανένας τὰ κακουργήματα ποὺ γίνουνται σήμερα, κι ἀνατριχιάζει περισσότερο ἀπ’ ἄλλη φορά, ἀπὸ τὴν ἀναισθησία, ἀπὸ τὴν ἀπάθεια, ἀπὸ τὴν πώρωση ποὺ ἔχουνε κεῖνοι ποὺ τὰ κάνουνε, σὰν νὰ εἶναι ἀληθινοὶ σατανάδες, καὶ σὰν νὰ εἶναι ὁ σκοτωμὸς ἡ φυσικὴ τροφὴ τῆς ψυχῆς τους.
Ἄλλη φορά οἱ φονιάδες σκοτώνανε, οἱ περισσότεροι, χωρὶς νὰ τὸ θέλουνε, μέσα στὴ ζάλη τους. Ἕνα σύννεφο ἀπὸ θυμὸ ἢ ἀπὸ ζήλεια ἢ ἀπὸ πνιγμένο δίκιο, θόλωνε τὰ μάτια τους γιὰ μία στιγμή. Μὰ ὕστερα σκόρπιζε αὐτὸ τὸ σύννεφο, τὰ μάτια τους καθαρίζανε, καὶ μετανιώνανε. Πολλὲς φορὲς κλαίγανε, θέλανε νὰ σκοτωθοῦνε, ντρεπόντανε τὸν κόσμο. Τώρα οἱ φονιάδες, κ’ οἱ ἄλλοι ποὺ κάνουνε κακὲς πράξεις, εἶναι ὁλότελα μαυρόψυχοι, ξεροί, παγωμένοι, ἀναίσθητοι σατανάδες, βουβοὶ καὶ ψυχροὶ κακοῦργοι. Καὶ τί; Μικροὶ καὶ μεγάλοι, χωριάτες καὶ σπουδαγμένοι! Ἕνα πράγμα φοβερό!
Αὐτὲς οἱ σκέψεις μὲ κάνανε νὰ θυμηθῶ κάποιους φονιάδες, ποὺ ἔζησα μαζί τους τὸν καιρὸ ποὺ ἤμουνα πολὺ νέος, καὶ ποὺ εἴχανε κάνει τὴν ἁμαρτία τοῦ σκοτωμοῦ μέσα στὴν ἄναψη τῆς ψυχῆς τους. Αὐτοὶ ἤτανε ζεστοὶ φονιάδες, νὰ ποῦμε, δὲν ἤτανε ψυχροί, σὰν τοὺς περισσότερους σημερινούς. Ἔνιωθες πὼς ἤτανε ἄνθρωποι σὰν κ’ ἐσένα κι ὄχι φίδια κρύα, ὅπως εἶναι οἱ σημερινοὶ φονιάδες, χωρὶς καρδιά, ἐκτρώματα βουβά, παγωμένα, ὁλότελα ξένα γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό, ἐκείνους τοὺς παλιοὺς φονιάδες τοὺς λέγω ἀθώους φονιάδες, μπροστὰ στοὺς καινούργιους, ποὺ εἶναι, οἱ περισσότεροι, κακοῦργοι μέχρι κόκκαλο, σατανόψυχοι, ἀμετανόητοι.
Γιὰ τοὺς τέτοιους παραστρατημένους ἁμαρτωλούς, ποὺ ἄθελά τους πιάνονται στὰ δίχτυα τοῦ Σατανᾶ, ὁ Χριστὸς ἔδειχνε μεγάλη ἐπιείκεια, μεγάλη συμπόνια, ξεχωρίζοντάς τους ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ποὺ θεληματικὰ κάνουνε τὴν ἁμαρτία, καὶ ποὺ χαίρουνται σὰν τὴν κάνουνε. «Οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι» ἔλεγε, «προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». «Οἱ τελῶνες κ’ οἱ πόρνες πηγαίνουνε μπροστὰ ἀπό σᾶς στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ».
Γιὰ ὅποιον δὲν ἔχει στὸ νοῦ του αὐτὴ τὴν ἁμαρτωλὴ ἀθωότητα ποὺ εἶπα, εἶναι ἀκατανόητα αὐτὰ ποὺ λέγει γιὰ κάποιους ἁμαρτωλοὺς καὶ ὅσα αὐστηρὰ λέγει γι’ ἄλλους ἁμαρτωλούς, πού μᾶς φαίνεται πὼς δὲν ἁμαρτήσανε τόσο βαριά, ὥστε νὰ τοὺς κατακρίνει τόσο αὐστηρὰ ὁ πράος καὶ ἀνεξίκακος Χριστός. Συγχωρᾶ τὸν τελώνη Ματθαῖο ποὺ φορολογοῦσε τὸν κόσμο καὶ τὸν κάνει μάλιστα καὶ μαθητή του, συγχωρᾶ τὸν Ζακχαῖο, τὴν πόρνη, τὸν Πέτρο ποὺ τὸν ἀρνήθηκε, τὸν Θωμὰ ποὺ δὲν τὸν πίστεψε, τέλος τὸν ληστὴ ποὺ σκότωνε τ’ ἀδέρφια του καὶ ποὺ τὸν κάλεσε, αὐτὸν τὸν φονιά, νὰ μπεῖ πρῶτος στὸν Παράδεισο, πρὶν νὰ ἔμπουνε οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι κ’ οἱ Μάρτυρες, πράγματα παράδοξα κι ἀνεξήγητα. Δὲν συγχώρεσε ὅμως τοὺς ὑποκριτὲς Φαρισαίους, τοὺς ματαιόδοξους πλούσιους, τὸν φονιὰ τὸν Ἡρώδη, ποὺ τὸν ὀνόμασε ἀλώπεκα, τοὺς ἄπιστους Γραμματεῖς, τοὺς πονηροὺς Σαδδουκαίους, τὸν προδότη Ἰούδα, ποὺ εἶχε ψυχὴ ὀποῦ ἤτανε χαλασμένη ἀδιόρθωτα ἀπὸ τὴ φιλαργυρία κι ἀπὸ τὸν φθόνο.
Ἐκεῖνο ποὺ ἔχει τὴ μεγαλύτερη σημασία γιὰ τὸν Χριστό, εἴναι η ἁπλότητα τῆς ψυχῆς, κι ὄχι ἡ ἄμεμπτος διαγωγὴ ἑνὸς ἀνθρώπου πονηροῦ, ὅπως ὁ Φαρισαῖος ποὺ προσευχότανε. Γι’ αὐτὸ λέγει ὁ Κύριος: «Ἀμήν λέγω ὑμίν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». Τὸ περίσσευμα τῆς καρδίας κοιτάζει ὁ Χριστός, ποὺ φανερώνει τὴν βαθύτερη οὐσία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Συγχωρᾶ τὶς ἁμαρτίες ποὺ κάθουνται ἀπάνω στὴν ψυχὴ, ὅπως ἡ σκουριὰ ἀπάνω στὸ σίδερο, καὶ ποὺ φεύγει με τὸ τρίψιμο, μὲ τὴ μετάνοια. Μὰ δὲν συγχωρᾶ τὴν ψυχὴ ποὺ τὴν ἔχει φάγει ἀπὸ τὸ θεμέλιό της ἡ ἁμαρτία, ποὺ εἶναι σκουριασμένη καὶ σαπισμένη ὁλότελα, καὶ καταστάθηκε ἀμετανόητη.
«Δὲν ὑπάρχει», λέγει ἕνας ἅγιος, «ἁμαρτία ἀσυγχώρητη, παρὰ μονάχα ἐκείνη ποὺ εἶναι ἀμετανόητη». Ὁ Χριστὸς ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει καλὴ καρδιά, καὶ σιχαίνεται τὴ μοχθηρία.