Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Και ο βασιλιάς Δαβίδ, όταν για μια του αμαρτία, ο Θεός παραχώρησε να πέσει θανατικό στους Ισραηλίτες, έδειξε την ίδια διαγωγή. «Εγώ είμαι εκείνος που αμάρτησε», είπε. «Εγώ, ο ποιμένας, έκανα το κακό. Αυτά τα πρόβατα τι έκαναν; Χτύπα, λοιπόν, εμένα και την οικογένειά μου» (Β' Βασ. 24:17).
Του αποστόλου Παύλου η φιλαδελφία όμως, ήταν η πιο μεγάλη και πιο θαυμαστή: Ευχόταν ακόμα και να χωριστεί από το Χριστό, αν έτσι θα πήγαιναν κοντά σ' Εκείνον οι ομοεθνείς αδελφοί του (Ρωμ. 9:3).
Ο Μωυσής ζητούσε να εξαφανιστεί κι αυτός μαζί με τους άλλους, ο Παύλος δεν ζητούσε να χαθεί μαζί τους, αλλά, για τη σωτηρία τους, να χάσει μόνο αυτός την ασύλληπτη δόξα του παραδείσου!
Οι προσευχές τέτοιων αγίων, βέβαια, φέρνουν αγαθά αποτελέσματα, όταν κι εμείς οι ίδιοι βοηθάμε.
Όταν αυτό δεν συμβαίνει, ούτε κι εκείνων η βοήθεια ωφελεί. Σε τι ωφέλησε, λ.χ., η προσευχή του Ιερεμία τους Ιουδαίους; Τρεις φορές παρακάλεσε ο προφήτης το Θεό και τρεις φορές άκουσε: «Μην προσεύχεσαι πια για το λαό αυτό και μη μου ζητάς να τους ελεήσω, γιατί δεν θα σε ακούσω!» (Τερ. 7:16).
Σε τι ωφέλησε τον Σαούλ ο Σαμουήλ, που προσευχόταν και πενθούσε γι' αυτόν ως την τελευταία μέρα, και σε τι ωφέλησε τους Ισραηλίτες; «Ποτέ δεν θα κάνω το αμάρτημα να διακόψω την προσευχή μου για τη σωτηρία σας», τους είπε (Α' Βασ. 12:23). Και όμως, όλοι χάθηκαν. Γιατί; Το εξηγεί ο Θεός με το στόμα του προφήτη Ιερεμία: «Αν ακόμα και ο Μωυσής και ο Σαμουήλ σταθούν μπροστά μου και προσευχηθούν γι' αυτούς, δεν θα τους λυπηθώ, γιατί έχει αυξηθεί υπερβολικά η κακία τους» (πρβλ. Ιερ. 15:1).
Ώστε, λοιπόν, σε τίποτα δεν ωφελούν οι προσευχές; Ωφελούν και πολύ μάλιστα, αλλά, όπως είπα, όταν κι εμείς βοηθάμε, θυμηθείτε τον εκατόνταρχο Κορνήλιο, που αξιώθηκε να γνωρίσει την αληθινή πίστη, επειδή «έδινε πολλές ελεημοσύνες και προσευχόταν αδιάλειπτα στο Θεό» (Πράξ. 10:2).
Θυμηθείτε και τη δίκαιη Ταβιθά, που «έκανε πολλές αγαθοεργίες και ελεημοσύνες» (Πράξ. 9:36) και, όταν πέθανε, αναστήθηκε με την προσευχή του αποστόλου Πέτρου.
Αλλά και στα χρόνια του βασιλιά Εζεκία, ο Θεός έσωσε την Ιερουσαλήμ από τους Ασσυρίους. Γιατί; Επειδή ο Εζεκίας ήταν δίκαιος και προσευχήθηκε θερμά για την πόλη και το λαό του. «Εγώ θα υπερασπίσω τούτη την πόλη», είπε ο Κύριος στον καλό βασιλιά (Δ' Βασ. 19:34). Κι έτσι ακριβώς έκανε.
Όλα αυτά τα παραδείγματα, και πολλά άλλα παρόμοια, που βρίσκουμε μέσα στις Γραφές, τι μας δείχνουν; Ότι οι προσευχές των αγίων για μας, αλλά και οι δικές μας προσευχές, εισακούονται από το Θεό, όταν είμαστε δίκαιοι, ενάρετοι, ελεήμονες, φιλάνθρωποι.
Όταν, απεναντίας, και με τα χέρια και με τα πόδια και με τη γλώσσα και με το νου και με την καρδιά διαπράττουμε την αμαρτία, παραβαίνοντας τον θείο νόμο, πώς τολμάμε ν' απευθυνόμαστε στον Κύριο, ζητώντας Του βοήθεια ή ευεργεσία; Και πώς τολμάμε να ζητάμε τις πρεσβείες των αγίων;
(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

[toula]

Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας.
Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπει το παιδάκι Του να ταλαιπωρείται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματα του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει.
Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά! Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήσει το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.
Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή αγάπη του Θεού. Όταν ψάλλω το τροπάριο «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμιά φορά σταματώ στο «αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου…».
Αφού δεν έχω θλίψη, πως να πω «θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»; Ψέματα να πω; Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθεί σωστά, πνευματικά, όλα αλλάζουν. Αν ο άνθρωπος ακουμπήσει την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού, οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι.
Αν επιτέλους καταλάβει κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνει την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο• ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.
Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζει όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φτάσει η ψυχή του σε σημείο να μη χωράει, να μην αντέχει την καλοσύνη του Θεού. Και, όσο θα προχωράει πνευματικά, τόσο θα βλέπει την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνει από την αγάπη Του.
(Απόσπασμα από το βιβλίο “Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: Δ’ Οικογενειακή ζωή”)

[toula]

Νά αγαπούμε πολύ Τήν Παναγία..
Νά Τής τραβάτε κομποσχοίνι, νά κάνετε κάθε μέρα παράκληση καί θά μάς πάει όλους στόν Παράδεισο...
Τήν είδα σάν μικρό κοριτσάκι 15 χρονών (όπως είναι στήν εικόνα στήν Γοργοϋπήκοο στό κελί της) τήν ώρα τού Χερουβικού, πού ήμουν γονατισμένη..
Στεκόταν όρθια μπροστά στήν ωραία Πύλη καί κρατούσε πάνω στήν κοιλίτσα Της Τόν Χριστούλη.. Δέν θά ξεχάσω τά ματάκια Της εκείνα τα γλυκά, πώς μέ κοιτούσαν μέχρι μέσα στήν καρδιά μου έμπαινε εκείνο τό Βλέμμα Της.. Ήταν γαλάζια καί ή Παναγία είχε δύο ξανθές κοτσίδες, αλλά όλη μου η προσοχή είχε συγκεντρωθεί στά μάτια Της...
Καί Τήν παρακαλούσα καί έλεγα «Παναγία μου τί θά γίνουμε, τί θά γίνει αυτό τό μοναστήρι, τίποτε δέν κάνουμε, πώς θά σωθούμε;» Καί ή Παναγία χαμογέλασε, ή διάθεση μου άλλαξε από εκείνη τήν μέρα μιά γαλήνη ήρθε μέσα μου από το βλέμμα Τής Παναγίας.:⁠-⁠*:⁠-⁠*:⁠-⁠*
(ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΠΟΡΤΑΡΙΑΣ)

[toula]

Ο ιερέας-πνευματικός

Του Αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»

Ο άνθρωπος διαχρονικά χρειάζεται βοήθεια στην ζωή του. Η βοήθεια αυτή συνίσταται σε όλες τις εκφάνσεις και πτυχές του παρόντος βίου. Και στις χαρές και κυρίως στις λύπες χρειάζεται ο άνθρωπος πρόσωπα για να τον στηρίζουν, να εύχονται για αυτόν, να βρίσκονται ουσιαστικά δίπλα του. Ανάμεσα σε συγγενείς, γνωστούς και φίλους που μπορούν να το κάνουν αυτό, ένας ιερέας- πνευματικός μπορεί να προσφέρει πολύτιμη βοήθεια.

Αρχικά, ο πνευματικός μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση της σχέσης μας με τον Θεό, να αναπτύξει την πίστη μας, με το παράδειγμά του και τον λόγο του και ακόμα να βοηθήσει στο να εμβαθύνουμε στη πνευματική μας ζωή. Όλα αυτά θα τα κάνει με την γνώση και την εμπειρία του, μέσω των δικών του βιωμάτων και με βάση την διδασκαλία των αγίων, την γραπτή παράδοση της Εκκλησίας μας.

Αφού κάθε άνθρωπος περνάει δύσκολες στιγμές και σε αυτές είναι απαραίτητο να βρεθεί ο πνευματικός του δίπλα του και να τον στηρίξει, το θέμα του πνευματικού για τον καθένα είναι μια σημαντική υπόθεση. Η θλίψη, η ασθένεια, το πένθος αποτελούν ιδιαιτέρως δύσκολες καταστάσεις, τις οποίες ο άνθρωπος καλείται να διαχειριστεί με την βοήθειά του. Σε αυτές και παρόμοιες περιπτώσεις, ο πνευματικός προσφέρει ενδυνάμωση, εμψύχωση και παρηγορία. Η προσευχή του και η συμβουλή του αποτελούν σημαντική βοήθεια στον πονεμένο και δυσκολεμένο άνθρωπο. Το ίδιο συμβαίνει και με το άγχος, ιδιαίτερα στην εποχή μας, το οποίο έχει κατακλείσει τις ψυχές των ανθρώπων και πραγματικά του δυσκολεύουν την καθημερινότητα. Ο πνευματικός, αν και κατά βάση έχει σκοπό να δείχνει τον δρόμο προς τον Θεό και να βοηθάει στην κάθαρση και σωτηρία του ανθρώπου, παράλληλα, βοηθά και στην διαχείριση των συναισθηματικών, ψυχικών και άλλων αδυναμιών, προκλήσεων και δύσκολων αποφάσεων, αφού βλέπει τον άνθρωπο συνολικά. Ο πνευματικός, από την «τρικυμία» των προβλημάτων από τα οποία ο άνθρωπος αισθάνεται ότι θα καταποντιστεί, οδηγεί με την συνέργεια και προσπάθεια του ανθρώπου στην γαλήνη. Όλα βέβαια αυτά συντελούνται με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος.

Μέσω του μυστηρίου της εξομολόγησης, του «μυστηρίου της μετανοίας», μπορεί ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από το βάρος των λαθών του και των επιπτώσεων αυτών και να λάβει την συγχώρεση από τον Θεό, η οποία τον λυτρώνει και τον ελευθερώνει, τον ισορροπεί. Η Εξομολόγηση, όταν γίνεται συνειδητά και με πραγματικό αίσθημα μετανοίας, βοηθά πράγματι στην ουσιαστική ενδοσκόπηση και τελικά στην βελτίωση του όλου έσω ανθρώπου. Ο άνθρωπος σαφώς γίνεται καλύτερος, φωτίζεται, αλλάζει, γίνεται χαρούμενος και αισιόδοξος.

Ο πνευματικός μπορεί και προσφέρει σοφία από την σοφία του όπως και καθοδήγηση στου ανθρώπους προκειμένου να δουν όχι ένα ζήτημα διαφορετικά, αλλά όλη τους την ζωή. Βοηθάει τον άνθρωπο να «φωτιστεί» και να πάρει ορθές αποφάσεις για σημαντικές υποθέσεις της ζωής του. Ο πνευματικός συμβουλεύει και καθοδηγεί με βάση την πείρα των Αγίων της Εκκλησίας και βοηθά τον άνθρωπο στο να μπορεί να αγωνίζεται πνευματικά στην καθημερινότητά του.

Το σημαντικότερο έργο του πνευματικού πατέρα είναι η προσευχή του. Μέσω της προσευχής βοηθάει τους πιστούς. Προτρέπει και αυτούς να προσεύχονται, διότι ο άνθρωπος που προσεύχεται γίνεται «καλός αγωγός» του θελήματος του Θεού. Κορυφαία στιγμή είναι η μνημόνευση των ανθρώπων στο Ιερό Θυσιαστήριο. Τον κάθε άνθρωπο προσπαθεί να καθοδηγεί με φωτισμό και αγάπη, αλλά και με δικαιοσύνη. Πολλές φορές εξηγεί την αξία και την σημασία των Μυστηρίων, των Ιερών Κειμένων και της λατρευτικής ζωής, και μέσω αυτών διδάσκει τον άνθρωπο, ότι μπορεί να συναντά τον Θεό. Ο πνευματικός προετοιμάζει τον άνθρωπο στην ορθή και ουσιαστική σχέση με τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Βοηθάει στην προετοιμασία της μετοχής στα Μυστήρια αυτά, τις «θύρες της θείας χάριτος». Για σημαντικές στιγμές, όπως η Βάπτιση, ο γάμος, η εξομολόγηση και κυρίως η Θεία Ευχαριστία, βοηθά τους πιστούς να μετέχουν συνειδητά και ουσιαστικά.

Ο ρόλος του πνευματικού, όπως γίνεται κατανοητό, δεν είναι απλώς να δίνει κάποιες εντολές ή να απαντά σε κάποιες ερωτήσεις. Συνοδεύει τον κάθε πιστό σε ένα πνευματικό ταξίδι, με σεβασμό και κατανόηση στις ανάγκες ενός εκάστου. Ο άνθρωπος που για διαφόρους λόγους έμαθε να μην συμβουλεύεται ποτέ και κανέναν και πιστεύει ότι όλα θα τα κάνει μόνος του και με επιτυχία, χρειάζεται επειγόντως βοήθεια κάποιου πνευματικού πατέρα. Αυτός, θα τον βοηθήσει ουσιαστικά να δει και να ζήσει τα πράγματα αλλιώς. Δεν είναι μια συνεδρία, αλλά είναι μια ιερή επικοινωνία, αφού ο Χριστός βρίσκεται ανάμεσα στον πνευματικό και στον άνθρωπο που θέλησε να αλλάξει, να ζήσει την βασιλεία στον παρόντα κόσμο.

[toula]

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Η νοερά προσευχή είναι μυροδοχείο.
Τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, ἡ νοερά προσευχή εἶναι, λέγουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, μυροδοχεῖον. Τό ἀνοίγεις, τό γέρνεις καί χύνεται μύρον, πληροῦται εὐοσμίας ὁ τόπος.
Βοᾶς τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» καί ἀναδίδεται ἡ εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λαμβάνεις «ἄρραβωνα Θείου Πνεύματος».
Διότι «τό Ἅγιον Πνεῦμα συμπάσχον ἠμίν ἐποφοιτά» καί «προτρέπεται εἰς ἔρωτα πνευματικῆς προσευχῆς». Μάλιστα προσεύχεται καί αὐτό, ἀντί δί’ ἠμᾶς πού ξεχνοῦμε, καί ἀναλαμβάνει τά ὑστερήματά μας, τάς ἀκαθαρσίας ἠμῶν, τήν πτωχείαν τῆς ὑπάρξεώς μας.
Διότι εἴμεθα ἕκαστος ναός Θεοῦ καί, ὅταν προσευχώμεθα, γινόμεθα ἱερουργοί μεγάλου μυστηρίου.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης μᾶς λέει: «Ὅταν ἀκούωμεν θυμιατό νά κτυπάη, ἅς ἐνθυμηθοῦμε ὅτι ναός εἴμεθα ἠμεῖς καί ἅς νοιώθωμεν νοερῶς ὅτι θυμιάζομεν τόν Χριστόν, πού εἶναι μέσα εἰςἠμᾶς, καί ἔτσι νά προσκυνῶμεν ταύτην τήν σκηνήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ο νους να μην περισπάται από την προσευχή.

[toula]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ
Όταν ο Χριστός έμαθε για την σύλληψη του Προδρόμου, συνειδητοποίησε ότι ήρθε η ΄Ώρα για να βγεί στο δημόσιο κήρυγμα. Γιατί τώρα αποσύρθηκε ο λύχνος για να λάμψει φαιδρότερον ο ήλιος της Δικαιοσύνης. Σχολάζει το προδρομικό κήρυγμα και άρχεται το ευαγγέλιο της Βασιλείας. Τελειώνει η εποχή της προετοιμασίας και αρχίζει η εποχή της κλήσεως.
Ο Χριστός επιλέγει να ζήσει στην Καπερναούμ,την Γαλιλαία των εθνών, την χώρα των αμαρτωλών,των αθεολόγητων κατά τους Ιουδαίους, μία χώρα με κατοίκους από επιμιξίες φυλετικές και θρησκευτικές , με χαναναίους και έλληνες.
Η πράξη Του δεν είναι τυχαία, αλλά δυναμική,ουσιαστική και συμβολική. Επιλέγει να κατοικήσει και να αρχίσει το κήρυγμα της βασιλείας,δηλαδή τα Καλά Νέα (ευαγγέλιον) ανάμεσα στους εξουθενημένους και τους αφώτιστους του κόσμου,αυτούς πού οι ορθόδοξοι Ιουδαίοι θεωρούσαν αμαρτωλούς,ακοινώνητους,απόβλητους και ακάθαρτους.
Αυτό το είχε προφητέψει ο Ησαΐας 800 χρόνια πριν, ότι δηλ. ο Χριστός θα ανέτειλε σε έναν κόσμο σκότους και στην κοιλάδα του θανάτου. "Πού είχε το φώς σου λάμψαι ειμή τοις εν σκότει καθημένοις", υμνολογεί το Τροπάριο των Θεοφανείων.
" Χρείαν ιατρού έχουν οι κακώς και όχι οι καλώς έχοντες, ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν". Τεράστιας σημασίας πράξη και από ηθικής πλευράς, αφού εμείς καλούμαστε να μην εξουθενώνουμε κανέναν, να μην θεωρούμε εαυτούς δίκαιους αλλά να προσεγγίζουμε τους στιγματισμένους και αμαρτωλούς του κόσμου, προς συναλληλία αγάπης και επιστροφής, αφού και εμείς είμαστε ομοιοπαθείς , δηλαδή πάσχουμε λίγο πολύ από την ίδια ασθένεια με αυτούς, την Αμαρτία. Την Αμαρτία η οποία δεν είναι θέμα μόνον μεγέθους ή ποσότητας, αλλά ποιότητας και καταστάσεως. Αν ο αναμάρτητος Χριστός κατέβηκε εις "βόθρον" φύσεως αμαυρωμένης, έως Άδη θανάτου πνευματικού,για να πληρώσει με "μύρον θεότητος" την ανθρώπινη φύση, όπως αναφέρει η υμνολογία της Εκκλησίας μας, εν ποία προφάσει εμείς θα αποστραφούμε τους τελώνες και τις πόρνες και τους αμαρτωλούς, εμείς οι ομόσαρκοι και ομόψυχοι και συναμαρτωλοί;
Το ίδιο το νόημα των Θεοφανείων (Χριστουγέννων και Φώτων) είναι αυτό: Ο Θεός σαρκώνεται, παίρνει την πεσμένη ανθρώπινη φύση απάνω Του και κατεβαίνει στον Άδη του πεπτωκότος κόσμου για να Τον αναστήσει. Είναι ένα πασχαλινό νόημα.Η συνάντηση με τον σαρκωμένο Θεό πού κατεβαίνει στον άδη για να μας ανασύρει στον νέο κόσμο της βασιλείας Του, γίνεται στον τόπο του προσωπικού μας θανάτου από την αμαρτία, στον τόπο της απελπισίας. Πριν τρέξουμε προς Αυτόν, καταβαίνει ο Ίδιος και μας συναντά για να μας σώσει με μοναδική προϋπόθεση την Μετάνοια, πού σημαίνει δραστική απόφαση εκ μέρους μας, για αλλαγή τρόπου ζωής, δίψα για Αληθινή Ζωή κοντά στην Αυτοζωΐα πού είναι ο Χριστός. Σημαίνει θάνατο και απόταξη του αρχαίου κόσμου και ένταξη μας στον Καινό κόσμο του Θεού,στο Ίδιο το Σώμα του Χριστού,γιατί η βασιλεία των ουρανών είναι ο Ίδιος ο Χριστός και η όλη ενχρίστωση μας, διά των μυστηρίων και του νηπτικού τρόπου ζωής. Προϋπόθεση όλων των μυστηρίων είναι η μετάνοια και αυτά δίδουν όλα άφεση αμαρτιών και ένταξη μας στο Σώμα Του.
Βέβαια, δεν πρέπει να λησμονούμε και την σκληρή πραγματικότητα. Το Φως του Χριστού ήρθε και ως σημείον αντιλεγόμενον για να διαχωρίσει ανάμεσα σε φώς και σκότος.Ο θεολόγος Ιωάννης στο δ΄ ευαγγέλιο, αναφέρεται με σπαραγμό σε όσους είδαν το φως ανάμεσα τους και το εβιωσαν, αλλά το απέρριψαν γιατί προτίμησαν το σκότος.Επίσης με ενθουσιασμό γι'αυτούς πού Το αποδέχτηκαν και έλαβαν την υιοθεσία και αποκαλούνται πλέον τέκνα Θεού.
Επιλέγουμε το σκοτάδι και το φως,τον άδη ή την ζωή. Η μεγαλύτερη απώλεια βέβαια δεν είναι γι'αυτούς πού δεν Τον αναγνώρισαν ή δεν Τον αποδέχτηκαν εξ αρχής, αλλά πού Τον υποδέχτηκαν και Τόν φιλοξένησαν ανάμεσα τους και έπειτα Τον παρεγνώρισαν και Τον απεδοκίμασαν, γιατί δεν κατάφεραν , μην έχοντας τις προυποθέσεις της καλής διάθεσης και της διάκρισης να κατανοήσουν την μεγάλη επίσκεψη του Θεού.Την καταδίκη της εκλεγμένης Καπερναούμ, πού αξιώθηκε να ανέβει ως τον ουρανό, γιατί εκλέχτηκε από τον Θεό για κατοικία Του και θα καταβιβασθεί ως τον Άδη για την σκληρότητα της,την προέβλεψε ο ίδιος ο Χριστός. Μακρυά από το Φως το Αληθινόν, καραδοκεί η αυτοκαταστροφή, η αυτοκτονία και η απώλεια. Η Καπερναούμ, μετά την ιστορική ισοπεδωτική καταστροφή της, δεν επανοικοδομήθηκε ποτέ.Παραμένει μια έρημη πόλη γιατί δεν αναγνώρισε την επίσκεψη του Θεού. Ας μην γίνει έτσι και για την εκλεκτή και βασιλική πόλη της ψυχής μας. Αλλα να υποδεχτούμε καθαροκάρδιοι τον Βασιλέα και να Τον κρατήσουμε ευχαριστημένο στον θρόνο της καρδιάς μας.

[toula]

+Μνήμη αγίου Γρηγορίου Νύσσης.
'Νομίζω ότι ο Κύριος ονομάζει πτωχεία του πνεύματος τη θεληματική ταπεινοφροσύνη. Πρότυπο αυτής μας προβάλλει ο Απόστολος την πτωχεία του Κυρίου, «ο Οποίος για μας επτώχευσε, μολονότι είναι πλούσιος, προκειμένου να γίνουμε εμείς πλούσιοι χάρη στη δική του πτωχεία » (Β΄ Κορ. 8, 9).
Όλες οι άλλες ιδιότητες, όσες αναφαίνονται γύρω από τη θεία φύση, ξεπερνούν τα μέτρα της ανθρώπινης φύσης, ενώ η ταπεινότητα είναι για μας έμφυτη και συνυπάρχει με όσους προέρχονται εκ των κάτω κι έχουν τα συστατικά τους γήινα και στη γη ξαναπέφτουν.
Συ ο ίδιος αποκτάς τα χαρακτηριστικά της μακαριότητας όταν μιμείσαι τον Θεό στο μέτρο του φυσικά δυνατού. Κι ας μη νομίσει κανείς πως η ταπεινοφροσύνη πετυχαίνεται με ευκολία και χωρίς κόπο. Το αντίθετο συμβαίνει.
Είναι η πιο κουραστική αρετή από οποιαδήποτε άλλη που επιδιώκουμε. Κι αυτό γιατί; Διότι ενώ κοιμάται ο άνθρωπος, που έχει δεχθεί τα σπέρματα του καλού, δέχεται το σπόρο της αντίθετης σποράς από τον εχθρό της ζωής μας και ριζώνει το ζιζάνιο της υπερηφάνειας.
Γιατί μ’ όποιο τρόπο έριξε τον εαυτό του στη γη, εκείνος, δηλ. ο διάβολος, με τον ίδιο τρόπο συμπαρέσυρε μαζί του στην κοινή πτώση και το ταλαίπωρο γένος των ανθρώπων. Και δεν υπάρχει κανένα άλλο παρόμοιο κακό για τη φύση μας, όπως το κακό που προέρχεται από την υπερηφάνεια.
Το πάθος, λοιπόν, της έπαρσης φυτρώνει κατά κάποιο τρόπο μέσα σχεδόν σε κάθε άνθρωπο. Γι αυτό ο Κύριος από το σημείο αυτό αρχίζει τους μακαρισμούς ξεριζώνει από το χαρακτήρα μας την υπερηφάνεια ως άλλο πρωταρχικό κακό, με το να μας συμβουλεύει να μιμούμαστε Εκείνον, που θεληματικά επτώχευσε και ο Οποίος είναι ο αληθινά μακάριος.
Έτσι θα τραβήξουμε πάνω μας την κοινωνία της μακαριότητας, αφού θα έχουμε εξομοιωθεί με το να πτωχεύσουμε θεληματικά, όσο μπορούμε κι όποιοι κι αν είμαστε. Να έχετε μέσα σας το φρόνημα εκείνο, γράφει ο Απόστολος (Φιλιπ. 2, 5 κ.ε.) που είχε κι ο Χριστός, ο Οποίος μολονότι ήταν Θεός, δεν θεώρησε κλεμμένο αγαθό το να είναι ίσος με το Θεό, αλλά άδειασε τον εαυτό του από τη θεότητα και πήρε τη μορφή του δούλου.
Τι άλλο πτωχότερο υπάρχει από το να έλθει σε επικοινωνία με τη φτωχή μας φύση; Ο Βασιλιάς εκείνων που βασιλεύουν κι ο Κύριος εκείνων που εξουσιάζουν, θεληματικά φοράει το δουλικό σχήμα.
Ο Κριτής των πάντων γίνεται υποτελής και πληρώνει φόρο στους δυνάστες. Ο Κύριος της δημιουργίας κατεβαίνει στο σπήλαιο. Δε βρίσκει θέση στο χάνι Εκείνος που περικρατεί τα πάντα, αλλά πετιέται σε μια άκρη μέσα στη φάτνη των αλόγων ζώων.
Ο καθαρός και ακηλίδωτος παίρνει πάνω του το μολυσμό του ανθρωπίνου γένους. Και αφού περάσει από όλες τις φάσεις της πτωχείας μας, φθάνει και σ’ αυτή τη δοκιμή του θανάτου. Βλέπετε το μέγεθος της θεληματικής συγκατάβασης;
Και γεύεται η ζωή το θάνατο. Ο Κριτής οδηγείται στο δικαστήριο. Ο Κύριος της ζωής των όντων φθάνει, για να ακούσει την απόφαση του δικαστή. Ο Βασιλιάς κάθε υπερκόσμιας δύναμης δεν αποφεύγει τα χέρια των δημίων. Προς αυτό το πρότυπό σου, λέγει ο Απόστολος, να αποβλέπει το μέτρο της ταπεινοφροσύνης σου.
Απο το Λόγο εις τους Μακαρισμούς '.

[toula]

20 χρόνια από την εις πρεσβύτερον χειροτονία μου. Και τι κατάφερα; Τι απέκτησα; Τί κληροδότησα; Τι κάνω ; ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΟΝΟ ΑΜΑΡΤΙΕΣ.
Αντί αφιερώματος μεταφέρω μια διήγηση κατανυκτικη του αγαπητού μου αρθρογράφου π.Διονύσιου Ταμπάκη:
"Όμως τώρα που αναλογίζομαι ,την πιο σοφή και αγία κουβέντα δεν την άκουσα από τους Αγίους μα από έναν «αμαρτωλό».
¨Ήμουν δεκαπέντε χρονών περίπου όταν πήγα σε μία Εκκλησία εντός της Αττικής για να βοηθήσω ως ψάλτης σε μία Βάπτιση.
Και τι δεν έσερνε ο επίτροπος από το γραφείο για τον Ιερέα που επρόκειτο να Βαπτίσει.Μέχρι και αδελφή τον έλεγε.Εγώ μικρό παιδί ,τα πίστεψα όλα ,λυπήθηκα μα και οργίσθηκα και είπα μέσα μου.
-Καλά ,υπάρχουν τόσο αμαρτωλοί και ανάξιοι κληρικοί!;
Εισερχόμενος όμως με καχυποψία στο Ιερό Βήμα που ο συκοφαντούμενος Ιερέας κάτι έπλενε στο χωνευτήρι, ακούω να τον ρωτά κάποιος .
-Πάτερ ,καλησπέρα.Τί κάνετε;
Και εκείνος φυσικά ,ανυπόκριτα και λακωνικά απαντά:
-Αμαρτίες κάνω,τι να κάνω;
Αυτή ήταν και η πιο ουσιαστική και αγία κουβέντα που άκουσα από άνθρωπο.".
Έτσι και εγώ μόνο αμαρτίες και από κληρονομιά ένα τίποτα. Τέλος πάντων ας μας ανέχεται ο Θεός. Αυτός δίνει και Αυτός αφαιρεί. Αυτός προκρίνει και Αυτός κατακρίνει. Αυτός υψωνει και Αυτός ταπεινώνει. Ας είναι ευλογημένος.

π. Παντ. Κρούσκος

[toula]

Οι Ισραηλίτες προπορεύονταν και πάνοπλος ο αιγυπτιακός στρατός ακολουθούσε κυνηγώντας τους. Βαδίζει ο άνθρωπος το δρόμο του Αγαθού, ενώ καταδιώκεται από τα πάθη της ψυχής. Η λοιδορία μοιάζει με σφεντόνα, ο θυμός με τις αιχμηρές λόγχες και το πάθος των ηδονών, ίπποι αφηνιασμένοι που σέρνουν πίσω το άρμα του νου.
Όλοι μπήκαν στο νερό μα, ενώ για τους αγωνιστές στάθηκε ζωογόνο και προστατευτικό υδάτινο τείχος, για τους διώκτες μετατράπηκε σε υγρό τάφο.
Μετά την ανάδυση από το νερό, ο εχθρός ας παραμένει στο βυθό, δηλαδή αφού βουτηχτήκαμε στο μυστηριακό και σωτήριο νερό του Βαπτίσματος, να απονεκρώνουμε μέσα του τα πάθη της ψυχής, την πλεονεξία, την ακολασία, την αρπαχτική διάθεση, την υπερηφάνεια, τον εγωισμό, τον θυμό. Μέσα στο νερό αυτό ξεχωρίζει ο θάνατος από τη ζωή, ο εχθρός από τον φίλο…
Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, εις τον βίον Μωϋσέως

[toula]

Έχετε πάρει αποφάσεις, έχετε κάνει αγώνες, έχετε νίκες και ήττες.
Τι να πει απόψε ο ομιλητής, που δεν θέλει να σας κουράσει, αλλά και να σας ψευτοπαρηγορήσει;
Σκέφθηκα, λοιπόν, αγαπητοί μου, να σας μιλήσω, όπως πάντα από χρόνια συνηθίζω, απλά, για την καλλιέργεια της καρδιάς.
Μας τρομάζει το εσωτερικό μας κενό.
Φοβόμαστε, όπως έχουμε ξαναπεί, την αντιμετώπιση και την κουβέντα με τον εαυτό μας.
Δεν μιλάμε για ένα άσκοπο σεριάνι στο παρελθόν, για μία ονειροπόλα οπισθοδρομική διάθεση.
Είναι αναγκαία μια εν επιγνώσει ανάκριση του εαυτού μας.
Τι έκανε και τι δεν έκανε, γιατί το έκανε και γιατί δεν το έκανε.
Υπάρχουν άνθρωποι, που δεν τους νοιάζει τι έκαναν και τι δεν έκαναν.
Πρόκειται για αδιάφορους, χοντρόπετσους, ασυνείδητους και αδαείς.
Είναι κι άλλοι ευαίσθητοι, λεπτολόγοι, σχολαστικοί και φοβισμένοι.
Ούτε αυτοί είναι σωστοί.
Το παρελθόν πέρασε.
Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτό και να το διορθώσουμε.
Μπορούμε όμως να ταπεινωνόμαστε για τα τυχόν καλά μας και να μετανοούμε για τα λάθη μας.
Πίνοντας οινοπνευματώδη ποτά, παίρνοντας διάφορες ναρκωτικές ουσίες και υπνωτικά δεν διορθώνεται το παρελθόν, δεν απολησμονιέται, ούτε καλλιεργείται η καρδιά.
Ο άνθρωπος που αληθινά μετανοεί δεν έχει συνεχείς τύψεις και φοβερές ενοχές.
Η μετάνοια από τη στενοχώρια, τη ντροπή, την ταραχή και τον φόβο σε οδηγεί στην ηρεμία, τη γαλήνη, τη νηφαλιότητα, την κατάνυξη και τη σωφροσύνη.
Τα σημάδια από τα θεραπευμένα τραύματα των αμαρτιών θυμίζουν την αποστασία. Γίνονται τα παθήματα μαθήματα διδακτικά.
Μου έλεγε ένας μοναχός προ ετών:
«Αισθάνομαι όλη η ζωή μου να είναι μια μπουνιά στο στομάχι του Θεού κι εκείνος να τη χαϊδεύει».
Είχε μισήσει κάθε αντίθεη πράξη της ζωής του. Η αμαρτία δεν τον δελέαζε πια.
Δεν ήταν αυτός που κάποτε ήταν.
Έφθανε, λέει, να μην αναγνωρίζει πλέον τον παλαιό εαυτό του. Λυπόταν για τον χρόνο που έχασε άσκοπα εδώ κι εκεί. Για τις μάταιες καθυστερήσεις, τις περιττές λύπες, το χάσιμο της αθωότητας και της απλότητας.
Αισθανόταν ανάξιος να τον αγαπούν , να τον τιμούν και να τον προσέχουν.
Αν γνώριζαν ποιος πραγματικά είμαι, έλεγε, αταπεινόλογα θα με αποστρέφονταν οι πάντες.
Δεν νομίζω ότι ήταν φοβερά τα αμαρτήματά του, όμως έτσι αισθανόταν, γιατί ήταν αληθινά μετανοημένος ο μακάριος.
Είχε ξεβοτανίσει καλά τον κήπο της καρδιάς του και είχε καλλιεργήσει ευώδη άνθη αρετών.
Κάθε φορά που ξεβοτανίζουμε κι εμείς τον κήπο της καρδιάς μας θα πρέπει νά ‘μαστε ιδιαίτερα επιμελείς.
Όχι απλά να θυμόμαστε τις αμαρτίες μας, για να τις εξομολογηθούμε τυπικά, αλλά να δούμε αν ακόμη τις αγαπάμε κι εύκολα θα τις ξαναδιαπράτταμε.
Αξίζει να δούμε καλά πώς τις αφήσαμε να ριζώσουν και να θεριέψουν.
Λέγοντας αυτά εννοούμε μια βαθιά εσωτερική παρατήρηση. Να βρούμε το αυθεντικό μας πρόσωπο, την πραγματική μας ταυτότητα, τη μη επιζωγραφισμένη εικόνα μας. Να μην προσέχουμε το φαίνεσθαι αλλά το είναι.
Δίχως προσωπείο, μάσκα, επιτήδευση, υποκρισία, ψευτοχαμόγελα, ψευτοευγένειες και ψευτοϋποχωρήσεις. Γενναία, ανυπόκριτα, ολοκληρωμένα, ατόφια, ακέραια και ντόμπρα πράγματα.
Όχι μισοκακόμοιρα, μεσοβέζικα, πρόχειρα, επιπόλαια και ρηχά.
Αξίζει να γνωρισθούμε και να συμφιλιωθούμε με τον πραγματικό εαυτό μας, ώστε αυτόν να μεταμορφώσουμε και όχι την εξωτερική του επιφάνεια, για να κάνουμε τους καλούς και να μας τιμούν…
Μοναχου Μωυσέως Αγιορείτου.