Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"" Να, στεκόμαστε ενώπιον του Ζώντος Απολύτου. ""
Το να είναι κάποιος τυφλός είναι μεγάλη στέρηση. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη συμφορά και βαθύτερη οδύνη από την άγνοια του Θεού.
Αναζητούμε κάποια απάντηση στο λόγο του Θεού, και μεταξύ άλλων βρίσκουμε τα ακόλουθα:
«Όταν ακούσητε πολέμους και ακαταστασίας, μη πτοηθείτε· δει γαρ ταύτα γενέσθαι … επί της γης συνοχή εθνών … αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη· αι γαρ δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσονται … αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφαλάς υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών» (βλ. Λουκ. κα’ 9-28).
Και αλλού πάλι: «Έτι άπαξ Εγώ σείω ου μόνον την γην, αλλά και τον ουρανόν» (Εβρ. ιβ’ 26).
Έτσι με όλα αυτά ο Κύριος μας καλεί σε μεγαλειώδη μάχη για την κατάκτηση της «ασάλευτης Βασιλείας».
Είναι προφανές ότι το Ευαγγέλιο αυτό δόθηκε σε μας όχι «παρά ανθρώπου», και κατά τις διαστάσεις του «ουκ εστι κατά άνθρωπον» (Γαλ. α’ 11-12).
Τί να κάνουμε λοιπόν, άν έτσι έχουν τα πράγματα; Να απελπισθουμε και να εκπέσουμε από το «αιώνιο Ευαγγέλιο» (Αποκ. ιδ’ 6);
Και εάν εκπέσουμε, τότε τι άλλο θα μας ικανοποιήσει σε όλη την κτίση;
Αληθεια, δέν υπάρχει πραγματικά, τίποτα που θα μπορούσε να μας χωρίσει απ’ Αυτόν, όσο βαρύς και εάν είναι ο αγώνας μας (βλ. Ρωμ. η’ 35-39).
Άνοιξε τα μάτια μας προς το άπειρο και είναι αδύνατον πλέον να τα κλείσουμε και να προτιμήσουμε την τυφλότητα των νεογέννητων:
«Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ’ 33), είπε ο Κύριος.
Να, στεκόμαστε ενώπιον του Ζώντος Απολύτου. Ακριβώς αυτό και μόνο αυτό αναζητούμε.
(Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”, Η Χάρη της Μνήμης του Θανάτου, Ιερά Μονή Έσσεξ Αγγλίας, 2014, σελ. 24-25, 307).

[toula]

Άγιον Όρος - Η άρρητη ευωδία του ιερού λειψάνου του αγίου Ανδρέα!
Στα τέλη του 19ου αιώνα ιδρύθηκε από τους Ρώσους, στις Καρυές του Αγίου Όρους, η Ιερά Σκήτη του Αγίου Ανδρέα, του Πρωτοκλήτου! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδωσε ως δώρο στην νεοϊδρυθείσα Σκήτη το άγιο μέτωπο του αγίου Ανδρέα, πολύτιμο θησαύρισμα της Ορθοδοξίας! Το δέρμα του Αγίου υπάρχει επάνω στο άγιο λείψανο σαν να είναι μέτωπο ζωντανού ανθρώπου! Αξιώθηκα να το προσκυνήσω δεκάδες φορές και η ευωδία του ήταν άρρητη! Τα παλαιότερα χρόνια ζούσε στην Σκήτη ο μακαριστός π. Ανδρέας, ένας πρώην βιομήχανος, που ενώ ήταν μοναχός μόνο πέντε ετών, είχε πολύ μεγάλη χάρη! Μάλιστα κάποτε με είχε ρωτήσει αν είμαι εκπαιδευτικός και όταν τον ρώτησα πώς το γνωρίζει μου είπε:
" Πρόσεξε παιδί μου γιατί αν χάσεις το ένα από τα εκατό πρόβατα, θα δώσεις μεγάλη απολογία στον Θεό "!
Ο π. Ανδρέας λοιπόν είχε πάει στην Σκήτη ως λαϊκός για να δει τα δύο παιδιά του που ήταν εκεί μοναχοί. Συγκλονισμένος από την ευωδία του αγίου λειψάνου, εγκατέλειψε τα εγκόσμια και έγινε μοναχός της Σκήτης! Σε μία συζήτηση που είχαμε για την χάρη του αγίου λειψάνου, μας είπε ότι ίσως ο Χριστός είχε ακουμπήσει με την παλάμη του τον άγιο Απόστολο, σε κάποια στιγμή αδιαθεσίας και έμεινε επάνω στο άγιο λείψανο του μετώπου του αυτή η διπλή χάρη!
Όταν πήγαιναν στην Σκήτη οι προσκυνητές, τους οδηγούσε πρώτα να προσκυνήσουν το άγιο λείψανο! Τουλάχιστον δέκα φορές είδα το παρακάτω θαύμα. Μερικοί από τους προσκυνητές δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την άρρητη ευωδία του, σε αντίθεση με τους περισσότερους που την αντιλαμβάνονταν! Τότε ο ευλογημένος π. Ανδρέας τους καλούσε να ξαναπροσκυνήσουν, λέγοντας τρεις φορές την ευχή του Ιησού Χριστού:
" Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με "! Μετά από αυτό αντιλαμβάνονταν κι αυτοί την ευωδία του Αγίου και ακολουθούσαν συγκινητικές στιγμές! Μάλιστα μια φορά που ήμασταν με τον γιο μου, ήταν δύο νέοι οι οποίοι είπαν ψέματα στον Παππούλη ότι τάχα αισθάνθηκαν την ευωδία, αλλά ο πατήρ Ανδρέας τους κατάλαβε με την χάρη του Θεού και τους είπε: " Ελάτε εδώ σας παρακαλώ και προσκυνήστε με επαφή των χειλέων το άγιο λείψανο", λέγοντας συγχρόνως την ευχή! Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν συγκλονιστικές! Οι δυο νέοι έχοντας γευθεί και αυτοί πλέον την θεία χάρη γονάτισαν κλαίγοντας! Ο δε Παππούλης τους είπε: " Τι έχετε να πείτε τώρα "; Επίσης μας είχε πει ότι οι Ρώσοι μοναχοί είχαν φύγει το 1917, για να βοηθήσουν τον Τσάρο και να πολεμήσουν εναντίων των Μπολσεβίκων! Μετά από πολλά χρόνια, το 1975, ήρθαν από την Ρωσία και πήραν όλα τα χρυσά και πολύτιμα αντικείμενα που υπήρχαν στην Σκήτη! Η Παναγία, όπως μας είπε, βλέποντας την δίψα τους για τον χρυσό, τους "τύφλωσε" και δεν πήραν τον αληθινό "χρυσό", που ήταν το άγιο λείψανο του αγίου Ανδρέα!
Μιλτιάδης Τσεσμετζής - Εκπαιδευτικός

[toula]

29 Νοεμβρίου: Ο Άγιος Φιλούμενος
που μαρτύρησε με τσεκούρι το 1979 στα Ιεροσόλυμα.
Ο Άγιος ιερομάρτυρας Φιλούμενος γεννήθηκε στην Λευκωσία, στις 15 Οκτωβρίου 1913. Μαζί με τον δίδυμο αδελφό του,
τον π. Ελπίδιο, από μικροί ξεχώρισαν για την αγάπη που είχαν προς τον Θεό και γι’ αυτό άναψε μέσα τους η επιθυμία να γίνουν μοναχοί.
Το 1937 εκάρησαν μοναχοί παίρνοντας ο Σοφοκλής το όνομα Φιλούμενος και ο Αλέξανδρος το όνομα Ελπίδιος. Ο Άγιος Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συνεχή χρόνια, μέχρι το μαρτύριό του. Το 1943 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και αφού πέρασε από διάφορες διακονίες μέσα στο Πατριαρχείο και διορίσθηκε σε διάφορες θέσεις υπηρετώντας πάντοτε με ευθύνη και φόβο Θεού και με πολύ αγάπη προς τους αγιοταφίτες πατέρες,
στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ όπου υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, στις 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους.
Εκεί όμως, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους που συνέχεια τον απειλούσαν ότι αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ και πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγει,
θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως απαντούσε ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το προσκύνημα, αλλά ότι ήταν έτοιμος ακόμα και να μαρτυρήσει, ως πιστός φύλακας αυτού. Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν.
Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο.
Η Εκκλησία τον τιμά ως άγιο στις 29 Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς ιερού ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, του Αγίου Φιλουμένου και του αγίου Ιουστίνου. Τεμάχιο ιερού λειψάνου του, ένα πετραχήλι του και μαζί με την πρώτη εικόνα που αγιογραφήθηκε επ’ ονόματι του Αγίου Φιλουμένου, βρίσκονται στο μοναστήρι μας στο Τρίκορφο Φωκίδος στην Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ.

[toula]

Κάνουμε μισή κίνηση και αυτή η κίνηση δεν είναι απλά ένα λάθος, αλλά είναι συνάμα και μια πληγή.
Πάμε το σώμα μας στην Εκκλησία, αλλά την ψυχή την αφήνουμε στο σπίτι.
Πάμε άρτους για να δείξουμε στον κόσμο ότι γιορτάζουμε, αλλά την αγάπη για τον Χριστό την αφήσαμε στο σπίτι.
Πάμε ντυμένοι με το φαίνεσθαι στην Εκκλησία, αλλά το “είναι” το έχουμε κρυμμένο γιατί μας πονάει και είναι δύσκολο.
Ξέρουνε ότι είμαστε μέλη τους Σώματος του Χριστού αλλά μέσα στον Ναό, είμαι αποκομμένος με τους εν Χριστώ αδερφούς μου. Έχω ακρωτηριαστεί σαν μέλος και δεν το έχω πάρει χαμπάρι.
Πάμε να μεταλάβουμε για “ευλογία” το Σώμα και το Αίμα του Χριστού αλλά η ζωή μας δεν έχει κοινωνία με τον Χριστό αλλά μια σχέσης χρήση με Εκείνον και μια τρελή σχέση με τον εγωισμό μας.
Πάμε το χαρτάκι με τα ονόματα στον Παπά μόνο για λόγους σωματικής υγείας ή για λόγους καλυτέρευσης της κοσμικής ζωής, αλλά όταν η Εκκλησία μας μιλάει για Βασιλεία των Ουρανών σφυρίζουμε αδιάφορα.
Πάμε στην εικόνα του Κύριου μόνο για να ζητάμε, και όχι για να προσφέρουμε την ζωή μας.
Πάμε στην Εκκλησία να στολίσουμε Επιτάφιους και εικόνες, αλλά η ψυχή μας είναι αστόλιστη από αγάπη και αρετή και μερικές φορές μυρίζει κιόλας δαιμονική δυσωδία.
Πάμε στα καρναβάλια και λερώνουμε την εικόνα του Θεού με πρόσχημα το χαβαλέ, αλλά την Μεγάλη Πέμπτη θα ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα στην θέα του Εσταυρωμένου που στην ουσία έχουμε ρίξει και εμείς σφυριές στα καρφιά Του.
Πάμε στον Χριστό και τον βλέπουμε σαν δικαστή από την μία ή σαν μαγικό τζίνι από την άλλη , αλλά αρνούμαστε να τον δούμε ως πραγματικό Φίλο, Αδερφό και Συνοδοιπόρο γιατί μια τέτοια σχέση θέλει “καρδιακά κότσια” και πνευματική ευθύνη που δεν θέλουμε να πάρουμε.
Πάμε να βαφτίσουμε το παιδί για να του δώσουμε το όνομα του παππού ή της γιαγιάς αλλά το όνομα του Χριστού απουσιάζει από την ζωή του παιδιού μας. Ο Χριστός θα γίνει απλά μια εικόνα που πηγαίνουμε μόνο αν αρρωστήσουμε σωματικά ή όταν θέλουμε να επιτύχουμε κάπου στην ζωή μας. Για προσωπική αληθινή σχέση με τον Θεό ούτε λόγος.
Πάμε να ξεκινήσουμε την νηστεία μας αλλά μένουμε μόνο στα φαγητά , διότι στα πάθη επιμένουμε να ακούμε την γαστριμαργία.
Πάμε να παντρευτούμε για χίλιους μύριους λόγους αλλά όχι για τον λόγο να αγαπήσουμε πραγματικά τον άλλον.
Πάμε χέρι – χέρι με τον άλλον στο Ναό να ενώσουμε την ζωή μας σε μία ζωή, αλλά στην ουσία πάμε τυπικά να ενώσουμε τον εγωισμό μας σε ένα ταξίδι που θα καταλήξει σε ναυάγιο.
Πάμε με την επιθυμία να κάνουμε παιδιά αλλά αντί να τα δούμε ως δώρα του Θεού με σκοπό να τα προετοιμάσουμε για την Βασιλεία Του τα βλέπουμε ως προέκταση τους εγωισμού μας και θέλουμε μέσα απο την δική τους ζωή να ζήσουμε την ζωή που δεν ζήσαμε. Στην ουσία τα προετοιμάζουμε για να γίνουν κοσμικές μαριονέτες και να καμαρώνουμε την φτιάξαμε. Και όταν δημιουργούμε ένα παιδί που είναι επιτυχημένο μεν στα πτυχία αλλά αποτυχημένο στην αγάπη τα ρίχνουμε στο Θεό.
Πάμε στον κόσμο και το παίζουμε τέλειοι γονείς , αλλά όταν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε στην ουσία μεγαλώσει ανάπηρα πνευματικά παιδιά τότε είναι αργά για δάκρυα.
Πάμε και διαδηλώνουμε ότι φταίει ο πολιτικός που εγώ ψήφισα, αλλά αρνούμαστε να κάνουμε την πραγματική επανάσταση της καρδιάς και της γνώσης ώστε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Πάμε και φωνάζουμε συνεχώς να αλλάξει ο άλλος αλλά αρνούμαστε να αλλάξουμε τον εαυτό μας.
Πάμε προς το γκρεμό, ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι πήραμε λάθος δρόμους, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε κατεύθυνση και ζωή. Ήρθε η ώρα θα βαδίσουμε την οδό του Κυρίου. Η μόνη οδός που είναι Γολγοθάς αλλά καταλήγει στην Ανάσταση.
Θα πάμε τελικά προς την Όντως Ζωή ή θα επιμένουμε να πηγαίνουμε προς τον θάνατο ;

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh .gr
Αλήθεια που πάμε ; - ΕΥΧΗ.gr
euxh.gr
Αλήθεια που πάμε ; - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ ' ΛΟΥΚΑ
'Ιησού, υιέ του Δαυῒδ ελέησε με'!
' Ιησού Χριστέ, Βασιλιά μου,σπλαχνίσου με'. ' Κύριε Ιησού ελεησε με' ! Αυτή είναι η συγκλονιστική κραυγή του τυφλού ζητιάνου της Ιεριχώ, την οποία βαθιά μέσα από την καρδιά του αναπέμπει σήμερα στον Κύριο. Είναι ελάχιστες οι λέξεις αλλά παντοδύναμες. Βγαίνουν από τα χείλη ενός ταπεινού ζητιάνου αλλά έχουν πλούτο πίστης και ομολογίας. Αυτός που φωνάζει είναι τυφλός αλλά το πνεύμα του είναι πλήρες από το φως της αποκάλυψης και της αναγνώρισης του Χριστού. Πλήθη λαού περιβάλλουν εκείνη την στιγμή τον Κύριο, αλλά μόνο ένας έχει την διάκριση και την πίστη να Τον αποκαλεί Κύριο και Βασιλιά!
O Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αυτοί που προπορεύονταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ο Ιησούς στάθηκε κι έδωσε εντολή να τον φέρουν κοντά του. Αυτός πλησίασε, κι εκείνος τον ρώτησε: Τι θέλεις να σου κάνω;» «Κύριε, θέλω ν’ αποκτήσω το φως μου». Και ο Ιησούς του είπε: «Ν’ αποκτήσεις το φως σου! Η πίστη σου σε έσωσε». Αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του κι ακολουθούσε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό. Κι όλος ο κόσμος, όταν τον είδε, δοξολογούσε το Θεό.
Ο πρώην τυφλός ήταν στο περιθώριο της ζωής και η κατάσταση της υγείας του ήταν ανίατη και απελπιστική. Ωστόσο δεν έχασε την θέρμη της πίστης και της ελπίδας. Σιγόκαιγε μέσα του ή φωτιά ότι ο Θεός στον οποίο πίστευε και παράθετε κάθε στιγμή την ζωή του στα χέρια Του,θα οικονομούσε την σωτηρία του εν καιρώ. Ήταν μια καλιεργημένη πνευματικά ψυχή με ευαίσθητες κεραίες, οι οποίες αντιλήφθηκαν ακαριαία την αποστολή και την φύση του Ιησού Χριστού. Έφτασε μόνον να πληροφορηθεί οτι περνούσε ο Ιησούς απο κει για να χτυπήσει η καρδιά του και να Τον αναγνωρίσει ως Θεό Κύριο. Ήταν βέβαιος ότι ο Ιησούς ήταν ο Κύριος, ο οποίος επισκέφθηκε τον λαό Του,λύτρωση την οποία απέστειλε ο Θεός τω λαώ Αυτού. Και κοντά στα άλλα ήταν γενναίος και επίμονος , γιατί δεν φοβήθηκε το πλήθος που τον μαλωνε αλλά περισσότερο φώναζε για να εισακουστεί και δεν υπολόγιζε την κρίση των ανθρώπων, εμπόδια και ψεύτικη ευπρέπεια. Αλλά και ο Κύριος ανάμεσα σε τόσο κόσμο που τον συνόδευε και τον δοξολογουσε ως ερχόμενο Βασιλιά, στην πορεία προς τα Ιεροσόλυμα, αυτή την μοναδική ψυχή διέκρινε ανάμεσα σε όλες.Αναμεσα σε χιλιάδες! Και τον πλησίασε και του έδωσε την ίαση και το φως του και τον εκανε παράδειγμα πίστης στον λαό και αφορμή να δοξαστεί ο Θεός στην περίπτωση του.
Γνωρίζουμε όλοι από την παράδοση μας ότι η επίμονη και σταθερή επικληση του ονόματος του Ιησού, η γνωστή ευχή του Ιησού, όταν γίνεται με πίστη, άσκηση και καθαρότητα καρδιάς, έχει θαυμαστά αποτελέσματα. Η προσευχή αυτή περικλείει ομολογία ( Κύριε), ευχαριστία και θερμή αγάπη ( Ιησού), θεολογία ( Χριστέ) και προ πάντων ταπείνωση ( ελέησον με). Και στην πιό σύντομη μορφή της,το Κύριε Ελέησον, δεσπόζει μεσα στην Θεία Λατρεία. Η ευχή μας θέτει όλους στην θέση του επαίτη,του ζητιάνου γιατί προσβλέπουμε μόνο στο έλεος του Ιησού, τον οποίο ομολογουμε μοναδικό και Παντοδύναμο Θεό. Δείχνει απελπισία για τις δυνατότητες μας και εξάρτηση μόνον απο το Άγιο θέλημα του Θεού. Δεν αφορά μόνο τους ασκητές και μοναχούς αλλά κάθε προσευχόμενο και ευσεβή χριστιανό. Γι' αυτό οφείλουμε να την καλλιεργούμε ταπεινά και ήσυχα στην καρδιά μας, στα χείλη, στο νου μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Αυτή η προσευχή ενεργεί, θερμαίνει, ανοίγει την ύπαρξη μας στον Χριστό. Ετοιμάζει χώρο στον Χριστό. Έτσι ανατέλλει μέσα μας το φως το αληθινό και έτσι δοξολογείται αληθινά ο Θεός,μέσα από φωτεινές υπάρξεις. Όπως η ύπαρξη του δικαίου τυφλού της σημερινής περικοπής. Ο Κύριος θα μας αναγνωρίσει ανάμεσα σε πλήθη λαού αν θερμαίνουμε την καρδιά μας συνεχώς με την δύναμη αυτής της ευχής. Είναι η κραυγή η θερμή της αγάπης, η οποία ενεργείται μέσα στην σιωπή και όμως έχει ασύγκριτα μεγαλύτερη δύναμη από όλες τις βοερές κραυγές του κόσμου.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
Π.Π.Κρ.

[toula]

Εάν οι απόστολοι ισχυρίζονταν την ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς και γι’ αυτό τον ισχυρισμό έπαιρναν μαρμάρινα παλάτια δίπλα στον Ηρώδη στα Ιεροσόλυμα ή το επάγγελμα του συγκλητικού στη Ρώμη, αμέσως ο ισχυρισμός τους θα έδειχνε ψεύτικος.
Όμως, το κήρυγμά τους παίρνει όψη αλήθειας από τη στιγμή, που ξεκινούν γι’ αυτό τους το κήρυγμα να θυσιάζουν τις περιουσίες τους, το χρόνο, τους φίλους, την υγεία και την ευτυχία τους.
Όταν πρώτη φορά οι απόστολοι μίλησαν περί του αναστημένου Χριστού, οι άνθρωποι γελούσαν και τους αποκαλούσαν μεθυσμένους.
Όταν μίλησαν δεύτερη φορά, οι άνθρωποι δεν γελούσαν, αλλά μπόρεσαν να τους αποκαλέσουν πληρωμένους. Όταν οι άνθρωποι τους έβαλαν στα μαρτύρια και πάλι άκουσαν τα ‘ίδια λόγια από το στόμα τους, τότε άρχισαν να σκέφτονται.
Και μόλις είδαν οι άνθρωποι ότι ούτε το αίμα τους δεν λυπούνται να χύσουν προκειμένου να μιλήσουν περί αναστάσεως, τους πίστεψαν.
Όχι η λογική αλλά το αίμα των μαρτύρων απέδειξε την ανάσταση του Χριστού!
(Από Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ''Αργά βαδίζει ο Χριστός'')

[toula]

Η παιδαγωγική αξία των συμβουλών

Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μ. Θάρρι Ρόδου

Έχουμε όλοι μας καθημερινά πολλούς συμβουλάτορες. Δεν ξέρω όμως, ποιοι από αυτούς αποδεικνύονται αληθινοί και ωφέλιμοι με αυτά που πρεσβεύουν. Βέβαια, δεν πρέπει να παραθεωρήσουμε και τον ρόλο που παραπλανητικά σήμερα παίζει η τηλεόραση. Συμβουλεύει επί εικοσιτετραώρου βάσεως, παρουσιάζοντας την εικονική πραγματικότητα της κοινωνίας μας και όχι την πραγματική εικόνα που η Εκκλησία μας αυθεντικά προσπαθεί να διασώσει. Ένας, λοιπόν, ανώνυμος Γέροντας μάς συμβουλεύει να κάνουμε μία νέα αρχή, μία αρχή πνευματική, αφουγκραζόμενοι τα παρακάτω πνευματικά λόγια:

– Ο αγώνας της ζωής αυτής αποδεικνύεται δυσβάστακτο φορτίο για όσους δεν πιστεύουν στον Θεό. Για εκείνους όμως που εμπιστεύονται την ύπαρξη τους στον Κύριό μας και ελπίζουν και στη δική Του πρόνοια, η παρούσα ζωή γίνεται φορτίον ελαφρόν και ζυγός χρηστός.


– Η ευγενική συμπεριφορά στον πλησίον, ο παρήγορος λόγος μας στον θλιμμένο, η υπεράσπιση του αδικουμένου, η αντίδρασή μας στους κακούς λογισμούς, ο αγώνας μας στην προσευχή, η υπομονή, η ευσπλαχνία, η δικαιοσύνη και κάθε άλλη αρετή αναπαύουν τον Θεό και προσελκύουν στη ψυχή μας την δική Του χάρη, η οποία μας κάνει ικανούς να ξεπερνάμε και τις πλέον ανυπέρβλητες δυσκολίες της ζωής.

– Επιδιώξτε την σωτηρία σας ευαρεστώντας τον Θεό πρωτίστως με την αρετή της αγάπης. Αυτό να είναι το μοναδικό σας μέλημα. Το πώς δηλαδή, θα γίνετε πλούσιοι σε αγάπη. Εκείνος που έχει αγάπη, έχει μέσα του τον ίδιο τον Θεό.

– Μην είσθε βλοσυροί και απλησίαστοι. Συμπεριφερθείτε σαν τα άκακα παιδιά και, αν χρειαστεί, βοηθείστε πρόσχαρα τον πλησίον σας. Προσοχή, μην τον προσβάλλετε έστω και με το βλέμμα σας. Να τον αγαπάτε ολόθερμα, γιατί η αξία του είναι ανεκτίμητη. Είναι μέλος του Χριστού. Γι’ αυτόν έχυσε το αίμα Του ο Κύριος.

– Το κακό να το νικάτε με το καλό. Το κακό δεν διορθώνετε ποτέ με το κακό.

– Οι φιλονικίες ταράζουν την ψυχή και μας αποστερούν την ειρήνη. Σε κάθε φιλόνικο λογισμό αντιπαραθέστε την γλυκειά ευχή του Ιησού: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με.

– Παρατηρείτε τον εαυτό σας και θα διαπιστώσετε πως μόνο τότε είσθε αναπαυμένοι με όλα, όταν υπάρχει μέσα σας η υπομονή, η ταπεινοφροσύνη, η υπακοή, η αγάπη.

– Η σωτηρία μας δεν βρίσκεται στην πολυλογία, αλλά στη σιωπή και στην άγρυπνη προσοχή του εαυτού μας.

– Στις στιγμές της απελπισίας να θυμάστε πως δεν σας εγκατέλειψε ο Κύριος, αλλά μάλλον εσείς Τον λησμονήσατε. Τις ώρες της μοναξιάς σας να επικαλείστε ακατάπαυστα το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και να βιάζετε σ’ αυτό το έργο τον εαυτό σας, όσο κι αν αυτός δυσφορεί και αντιδρά.

– Σε όλη σας τη ζωή μην ξεχνάτε πριν από κάθε σας ενέργεια να ρωτάτε τον εαυτό σας: Αυτό που προτίθεμαι να κάνω μήπως είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού; Μήπως είναι επιζήμιο στη ψυχή μου; Μήπως είναι άδικο για τον αδελφό μου; Αν μετά από μια τέτοια αυστηρή αυτοεξέταση η συνείδησή σας δεν διαμαρτύρεται, μπορείτε ακίνδυνα να πραγματοποιήσετε την επιθυμία σας. Αν, όμως, η συνείδηση σας ελέγχει, συγκρατηθείτε και αποφύγετε την εκτέλεσή της.

– Ταπεινοφροσύνη είναι το να λογαριάζεις τον εαυτό σου ως τον μεγαλύτερο αμαρτωλό, το να μην προσβάλλεις, να μην εξουθενώνεις και να μην κατακρίνεις κανέναν, αλλά να βλέπεις μόνο τις δικές σου αμαρτίες. Ταπεινοφροσύνη είναι το να μην επιζητείς επαίνους, πλούτη, δόξες και τιμές, θεωρώντας εντελώς ανάξιο τον εαυτό σου για κάτι τέτοια.

– Φυλάξτε το στόμα σας από λόγια περιττά και ανώφελα, ασκηθείτε στην προσευχή του Ιησού, εγκρατευθείτε και ο Κύριος θα σας περιβάλλει με το ανεκτίμητο δώρο της αγάπης Του.

Όλες αυτές οι όμορφες πνευματικές συμβουλές ας μας θωρακίσουν και, όσο μπορούμε ο καθένας, ας τις εφαρμόσουμε για να συνδυάσουμε την αφετηρία μιας νέας πνευματικής ζωής που όλοι μας έχουμε ανάγκη. Θα προσπαθήσουμε;

[toula]

Ο Γέροντας Πορφύριος για τη ζωή στα Καυσοκαλύβια

Εδώ και 70 χρόνια – είπε ο άγιος Πορφύριος –, όταν είχα πάει στην Σκήτη (Καυσοκαλύβια), ήμασταν 127 ψυχές. Εκεί όχι (μόνο) ο Γέροντας (αλλά) και οι υποτακτικοί (ήταν άγιοι).

Μόλις πατούσες εκεί έπρεπε να γίνης αμέσως άγιος, ήταν έτσι το περιβάλλον, έτσι το παράδειγμα, γινόσουνα όντως (άγιος με) άκρα υπακοή, ούτε αντίδραση, αλλά τι υπακοή, με χαρά υπακοή και με Χάρη Θεού. Μη μου τα περάσης αυτά για φαντασία, τα είδα αυτά εγώ και με την Χάρη του Θεού λίγο τα έζησα.

Είχαμε πιο κάτω ένα γεροντάκο μοναχό που μας είχε έρθει από το Μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου. Όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή δεν έτρωγε τίποτε. Τεσσαράκοντα ημέρας μόνο Αγία Κοινωνία και Αγιασμό και λίγο αντίδωρο. Όλη την Τεσσαρακοστή και τον έβλεπες πω! πω! πω! μόνο που τον έβλεπες αισθανόσουνα δέος. Είχε αρχίσει να νηστεύη (έτσι) από εκεί κάτω ο πατήρ Γεράσιμος. Και αυτός ο άνθρωπος πήγε 109 χρονών. (Ήταν) ο π. Γεράσιμος από την Καλύβη του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.


Πού να τον ευρής αυτόν σήμερα; Πάνε αυτές οι μορφές. Αυτό είναι Χάρις Θεού, δεν είναι ανθρώπινο πράγμα, κατάλαβες;

Βρε, Γερόντισσα, εγώ τότε που ήμουνα στην έρημο ο καημένος, ήμουνα νέος, ακούεις; την εβδομάδα δύο φορές το τελείωνα το Ψαλτήρι. Δηλαδή τι; Στην υπακοή με ‘βάζαν οι Γέροντες και το διάβαζα. Εγώ το Ψαλτήρι το διάβαζα εκεί που πιάναμε τα ξυλόγλυπτα, δεν το διάβαζα στην Εκκλησία. Τρία (καθίσματα διάβαζα) τις πρωινές ώρες και τρία τις απογευματινές ώρες. Αλλά τις Ώρες και τα Μεσώρια μέσα στην Εκκλησία.

Γερόντισσα, θυμάμαι την ζωή, άκου να δης, μόλις άρχιζε η Σαρακοστή στις τρεις μέρες η φωνή μας γινότανε φωνούλα ταπεινή, κατανυκτική. Γινότανε μόνη της έτσι, δεν μπορούσε να είναι αλλοιώς. Γιατί;

– Απ’ την πείνα.

Όταν λείπανε οι Γέροντές μου αγαπούσα να πηγαίνω μόνος μου, στο εκκλησάκι μας εκεί στην ασκητική καλύβα που είχαμε και έψαλα.

Είχα δύο αγίους Γέροντες πολύ καλούς, ο Γέροντάς μου ήταν μεγάλης αξίας άνθρωπος και λείπανε και εγώ που του έκανα υπακοή, αλλά δεν κατόρθωσα να αποκτήσω και εγώ την χάρη που είχε, αλλά να σου πω όταν λείπανε οι Γέροντες, με αφήνανε στο σπίτι γιατί εγώ ήμουν μικρούλης δεν με βγάζανε έξω, δεν πήγαινα σε πανηγύρεις, σε εορτές δεν πήγαινα, και ενθυμούμαι που έψαλα όλο κατανυκτικά τροπάρια και εύρισκα τροπάρια στην Παρακλητική του Σαββάτου ή ορισμένες ημέρες που είχε κατανυκτικά τροπάρια, κυρίως έλεγα την παράκληση του Χριστού (τον κανόνα στον Ιησού).

Έπειτα θυμάμαι που έλεγα με μεγάλη κατάνυξη και αγάπη το όνομα Ιησού, αλλά το έλεγα πάρα πολύ γλυκά και κατανυκτικά, έτσι με πόνο την λέξη Ιησού μου, Ιησού, αλλά αυτό το Ιησού δεν μπορώ να το προφέρω τώρα. Πολύ μ’ άρεσε, αλλά (τώρα) δεν μπορώ να πω την λέξη, (τότε) το έλεγα έτσι με μια γλυκύτητα, με ένα είδος λυγμού, έτσι κατανύξεως, συγκινήσεως, αγάπης, ευλαβείας στον Χριστό.

Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 206.

[toula]

Πρέπει από την σύλληψη κιόλας να αρχίσει η φροντίδα των γονέων για το παιδί.

Πρέπει η μητέρα να προσεύχεται πολύ κατά την περίοδο της κυήσεως και να αγαπάει το έμβρυο, να χαϊδεύει την κοιλιά της, να διαβάζει ψαλμούς, να ψάλλει τροπάρια, να ζει ζωή αγία.

Αυτό είναι και δική της ωφέλεια, αλλά κάνει θυσίες και για χάρη του εμβρύου, για να γίνει και το παιδί πιο άγιο, να αποκτήσει από την αρχή άγιες καταβολές.


Είδατε πόσο λεπτό πράγμα είναι για την γυναίκα να κυοφορεί παιδί;

Πόση ευθύνη και πόση τιμή!» «Εσύ φταις για τον νευρικό κλονισμό του παιδιού σου»,

ο Γέροντας εξήγησε: «δεν φταίει το παιδί, εσύ φταις, που όταν ήσουν έγκυος, τσακωνόσουν με την πεθερά σου και με τον άντρα σου και βρίζατε ο ένας τον άλλον». Αυτός ο συναισθηματικός φορτισμός έβλαψε το παιδί, όταν αυτό ήταν ακόμη μέσα στην κοιλιά σου..

«Πρέπει από την σύλληψη κιόλας να αρχίσει η φροντίδα των γονέων για το παιδί. Όχι τσακωμοί και εντάσεις, όταν η σύζυγος είναι έγκυος. Οι γονείς πρέπει να προσεύχονται στον Θεό να μεριμνήσει για το παιδί τους και όταν αυτό είναι στο στάδιο της κυήσεως.

Όλα αυτά επιδρούν με ένα θαυμαστό τρόπο στο έμβρυο, και ας είναι ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του».

(Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφύριου Καυσοκαλυβίτου, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2004)

[toula]

«Θανάσιμη αμαρτία είναι εκείνη για την οποίαν ο άνθρωπος μένει αμετανόητος. Κανένας δεν είναι τόσο αγαθός και σπλαχνικός όσο ο Θεός. Τον αμετανόητο όμως ούτε ο Θεός τον συγχωρεί».

Αββάς Μάρκος.