Εικόνες του Λουκά: Πραγματικότητες και "Ευσεβεις παραδό

Οτι έχει σχέση με την Αγιογραφία και τους Αγιογράφους.

Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές

Απάντηση
konstantinoupolitis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1080
Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: Μακεδονία

Εικόνες του Λουκά: Πραγματικότητες και "Ευσεβεις παραδό

Δημοσίευση από konstantinoupolitis »

Επειδή υπήρξαν παράπονα για την συζήτηση εντός της Πορταϊτίσσης, ας ειπωθούν σε νέο θέμα λίγα πράγματα για τους θρύλους περι των αποδόσεων εικόνων στον Ευαγγελιστή Λουκά.

Πρώτα απ΄όλα, δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφωνία στην επιστημονική κοινότητα αναφορικά με την Χριστιανική Τέχνη, για το εαν σώζονται εικόνες του, για να μην πούμε για το εάν όντως ποτέ ο Ευαγγελιστής ζωγράφισε οποιοδήποτε πίνακα. Ακόμα και αν δεχθούμε ότι τελικά υπήρξε και ζωγράφος, όπως λέει και ο ερευνητής αναφοράς Leonid Ouspensky «τίποτε δικό του δεν διεσώθη»(βλ. «Θεολογία της Εικόνας στην Ορθόδοξη Εκκλησία», σελ. 51).

Η πρώτη αναφορά σε απόδοση εικόνος στον Λουκά, γίνεται τουλάχιστον 400 χρόνια από την εποχή του Ευαγγελιστού. Η παλαιοτέρα έμμεση μαρτυρία περί της Οδηγητρίας ως έργου του Ευαγγελιστού Λουκά, συνιστά απόσπασμα έργου που επισφαλώς αποδίδεται στον συγγραφέα και αναγνώστη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Θεόδωρο Αναγνώστη(α΄ ήμισυ ΣΤ΄). Το απόσπασμα αυτό διασώζεται εντός της «Εκκλησιαστικής Ιστορίας» του Νικηφόρου Ξανθοπούλου(ΙΔ΄ αιών). Ωστόσο θεωρείται κατά κανόνα πλαστό. Εκεί γίνεται λόγος για αποστολή περί το 450, της εικόνος της Οδηγητρίας από τα Ιεροσόλυμα στην Κωνσταντινούπολη.

Πιο ασφαλής ως πραγματικά παλαιοτέρα, θεωρείται η μαρτυρία της πραγματείας «Περί Προσκυνήσεως των Θείων Εικόνων». Κατά κανόνα αλλά όχι απόλυτα θεωρείται ως σύγγραμμα του Αγίου Ανδρέου Κρήτης(+740). Σε αυτό, γίνεται αναφορά σε πορτραίτα του Χριστού και της Θεοτόκου στη Ρώμη που υποτίθεται ήταν του Λουκά. Για την ίδιες, προφανώς, εικόνες, κάνει λόγο και ο Άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως(715–730). Από τα κείμενα αυτά καθίσταται, σαφές, πως δεν μπορεί μέχρι και τον Η΄ αιώνα να προσμετρούνταν στο χρωστήρα του Λουκά, οποιεσδήποτε εικόνες της Πόλεως και άρα και η Οδηγήτρια, η Βλαχερνίτισσα, η Αγιοσορίτισσα κ.α.

Η Οδηγήτρια ήτοι η Θεομητορική εικόνα
της Ιεράς Μονής των Οδηγών Κωνσταντινουπόλεως


Πιο ασφαλής ως όντως παλαιοτέρα σχετική αναφορά για την απόδοση της αριστεροκρατούσης Οδηγητρίας στον Λουκά, είναι μια Λατινική πηγή των τελών του ΙΑ΄ αιώνος από την Tarragona της Ισπανίας. 1000 χρόνια μετά την θρυλούμενη φιλοτέχνησή της !
Ως εικόνα δεν αποκλείεται να επρόκειτο περί εγκαυστικής της Ύστερης Παλαιοχριστιανικής Εποχής. Και αυτό γιατί ο εικονογραφικός τύπος της απαντά σε διάφορες άλλες μορφές τέχνης, το αργότερο από τον Ζ΄ αιώνα.

Η Εικόνα του Ιεράς Μονής Μεγάλου Σπηλαίου

Η εικόνα του Μεγάλου Σπηλαίου, η οποία ανάγεται, μάλλον, στον ΙΑ΄ αιώνα(βλ. Michael Bacci στο άρθρο του με τίτλο «Με τον χρωστήρα του Λουκά» στον Συλλογικό Κατάλογο αναφοράς «Μήτηρ Θεού –Απεικονίσεις της Θεοτόκου στην Βυζαντινή Τέχνη»), αποδόθηκε με τη σειρά της στον Λουκά μόλις στα χρόνια του Ιωάννου Καντακουζηνού(1341–1359). Δύο θεωρούνται οι βασικοί λόγοι για την εξέλιξη αυτή: Το κοντινό σχετικά της περιοχής σε τόπους όπου φαίνεται πως έζησε ο Ευαγγελιστής και η τεχνική της εικόνος, παραπλήσιας της εγκαυστικής.

Η Εικόνα της Ιεράς Μονής Κύκκου

Ως προς την ιστορική εικόνα της Παναγίας της εν Κύπρω Ιεράς Μονής Κύκκου και μόνο ο εικονογραφικός τύπος της δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια παλαιοχριστιανική καν απόδοση(για απόδοση στον Λουκά και άρα σε πρωτοχριστιανικούς τύπους ούτε λόγος). Στην Μονή, η εικόνα βρίσκεται από τα τέλη του ΙΑ΄ αιώνος(βλ. Ιεράς Μονής Κύκκου Εγκόλπιον, Λευκωσία 1995, σελ. 8–12). Βέβαια δεν γνωρίζω αν αυτή η θέση είναι βάσιμη, η απλά αυτό εξάγεται αυθαίρετα από το γεγονός ότι κτίτωρ υπήρξε ο Αλέξιος Κομνηνός και άρα θεωρείται πως υπάρχει απο την ίδρυση της Μονής μεταξύ του 1081 και του 1118. Παλαιοτέρα μαρτυρία περί της εικόνος αυτής, ενδέχεται να είναι η μαρτυρία του τοπικού ιερομονάχου Γρηγορίου κατά το 1422. Επενδύθηκε με κάλυμμα από ασήμι και χρυσό το 1576 και ανάλογα κατά το 1795.
Το κατά πόσο η εικόνα έχει αποκαλυφθεί έστω και μία φορά σε μάτια ανθρώπου είναι θέμα προς συζήτηση, καθώς αντίγραφά της φιλοτεχνήθηκαν και διασώζονται πάμπολλά. Ο περιηγητής και μοναχός Βασίλειος Μπάρσκυ μαρτυρεί σχετικά το 1735, πως οι μοναχοί αφαιρούσαν το βήλο μονάχα σε περιπτώσεις εξαιρετικής ανομβρίας. Βέβαια αφού την μετέφεραν στο κοντινό λοφίσκο «Θρόνι» και χωρίς οι μοναχοί να την βλέπουν κατά πρόσωπο. Αναφέρονται φυσικά Σημεία επιτιμήσεως, προς τους ελαχίστους που επεχείρησαν να τραβήξουν το βήλο και να την δουν, όπως αυτό του 1669(σ.σ.Η παλαιοτέρα εικόνα στην Κύπρο ανάγεται στον Η΄ αιώνα{ίσως και τον Ζ΄} και ανήκει στη Συλλογή του Βυζαντινού Μουσείου Πάφου).

Η Εικόνα της Σουμελά

Ως προς την εικόνα της Σουμελά, φαντάζομαι πως μπορεί να είναι προγενεστέρα του 1018, οπότε και προσκύνησε την χάρη της στον Ναό της Ακροπόλεως των Αθηνών ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος. Η με την σειρά της καταγραφή της στον χρωστήρα του Λουκά, δεν μαρτυρείται ως φαίνεται προ του 1399.

Η Εικόνα που περιέφερε στα Τείχη ο Πατριάρχης Σέργιος

Είναι άγνωστη η ακριβής εικόνα που ο Πατριάρχης Σέργιος, περιέφερε στα Τείχη της Κωνσταντινουπόλεως κατά την πολιορκία του 626. Η εικόνα αυτή, χαρακτηρίζεται από τις πηγές ως «αχειροποίητος». Αναμφίβολα ο εικονογραφικός τύπος της Διονυσίου, δεν μπορεί να συσχετιστεί όχι μόνο χρονολογικά αλλά και ως τύπος με τους όντως παλαιοχριστιανικούς που γνωρίζουμε. Αν είναι η Βλαχερνίτισσα, γνωρίζουμε δύο τύπους της: Αυτήν χωρίς ενταγμένο το πορτραίτο του Θεανθρώπου και κυρίως αυτήν που φέρει το Χριστό εν αγκάλαις σε μετωπική και δεόμενη στάση(για τους τύπους αυτούς αλλά και γενικά για την εικονογραφία της Θεοτόκου βλέπε το «Οι Εικόνες της Παναγίας–Ιστορία και Λατρεία» του George Gharib, Εκδόσεις Τέρτιος 1997). Εντούτοις τίποτε δεν είναι σίγουρο.

Κωνσταντίνος Κόττης
[/b]
YiaVi
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 737
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 24, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Αθήνα

Δημοσίευση από YiaVi »

Τις απόψεις μου για το θέμα τις έχω καταθέσει ήδη σε πάνω από ένα μηνύματα. Οπότε δεν χρειάζεται να τα επαναλαμβάνω:

http://athos.edo.gr/modules.php?name=Fo ... c&start=15

http://athos.edo.gr/modules.php?name=Fo ... c&start=30

http://athos.edo.gr/modules.php?name=Fo ... c&start=45

Ο Θεός να μας φυλάει από δοκησίσοφους θεολόγους....
konstantinoupolitis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1080
Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: Μακεδονία

Δημοσίευση από konstantinoupolitis »

Είναι δικαίωμά σου να συνεχίζεις να με χαρακτηρίζεις όπως θέλεις. Σου εύχομαι να είσαι σοφότερος απο μένα και όχι δοκητικός. Και για να μην μου γυρίσουν αυτό που πρίν είπα, σοφός δεν είμαι.
stratos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2298
Εγγραφή: Δευ Νοέμ 14, 2005 6:00 am
Τοποθεσία: Ηλίας @ Θεσσαλονίκη

Δημοσίευση από stratos »

καλα βρε παιδια...αυπνιες εχετε;Εικόνα
Εικόνα
YiaVi
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 737
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 24, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Αθήνα

Δημοσίευση από YiaVi »

Το μήνυμά μου είναι φαινομενικά άσχετο με το θέμα, όμως μόνο φαινομενικά.

Δεν ξέρω πόσοι από το φόρουμ γνωρίζουν τον Georges Bernanos, έναν μεγάλο γάλλο συγγραφέα και γενναιόκαρδο άνθρωπο, Ρ/καθολικό στο θρήσκευμα αλλά περιθωριοποιημένο από την ίδια του την εκκλησία (θα έλεγα ότι στην ψυχή του Μπερνανός ζούσε η αρχαία Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία της Δύσης, πριν από την πτώση της Ρώμης στην αίρεση, απλά δεν του είχε δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσει την Ορθοδοξία).
Ίσως είναι περισσότερο γνωστός στην Ελλάδα από το μυθιστόρημά του "Κάτω από τον ήλιο του Σατανά" (Sous le soleil du satan), επειδή αυτό είχε γυριστεί ταινία με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ που είχε προβληθεί και στην ελληνική τηλεόραση. Τα μυθιστορήματα του Μπερνανός είναι γροθιές στο στομάχι και είναι λογικό γιατί δεν μεταφράστηκαν στα ελληνικά: Γιατί κανείς εκδοτικός οίκος δεν θα εξέδιδε τα έργα ενός τόσο απροκάλυπτα Χριστιανού συγγραφέα...

Σε ένα άλλο αριστουργηματικό μυθιστόρημά του, που λέγεται "Η απάτη" (L'imposture), ο Μπερνανός περιγράφει έναν Ρ/καθολικό λόγιο κληρικό, τον αββά Σενάμπρ (abbe Cenabres), πνεύμα λαμπρό και υπερ-κριτικό, ο οποίος ασχολείται με την εκκλησιαστική ιστορία και ειδικά με την αγιολογία. Το αριστούργημά του είναι "Οι μυστικοί της Φλωρεντίας", το οποίο είχε γίνει διθυραμβικά αποδεκτό από τους θεολόγους και ιστορικούς της εποχής (πρώτες δεκαετίες 20ού αι.).
Η μορφή του Σενάμπρ, όπως την περιγράφει ο Μπερνανός, μου έδωσε την εντύπωση ότι αναφέρεται σε συγκεκριμένο πρόσωπο και μάλιστα στον διάσημο Βέλγο Βολλανδιστή κληρικό (και διαπρεπή αγιολόγο και υπερκριτικό πνεύμα) Hippolyte Delehaye. Δεν είμαι όμως σίγουρος γι'αυτό.

Εννοείται ότι ο αββάς Σενάμπρ, με κριτήριο τον ορθό λόγο, αντιμετωπίζει κριτικά, ακόμη και με λεπτή αλλά δυσδιάκριτη δόση ειρωνίας, τις μορφές της εκκλησιαστικής ιστορίας με τις οποίες ασχολείται και φυσικά απορρίπτει και χλευάζει εμμέσως πλην σαφώς όλες τις "ευσεβείς παραδόσεις". Παρ'όλα αυτά είναι ένας "καθώς πρέπει" κληρικός, που δεν αμφισβητεί κανένα από τα δόγματα της Ρ/καθολικής εκκλησίας και εκπληρώνει όλα του τα καθήκοντα.
Όμως, κάποια δραματική στιγμή (είναι συγκλονιστικό αυτό το σημείο του μυθιστορήματος) ο αββάς Σενάμπρ απλούστατα αντιλαμβάνεται ότι δεν πιστεύει πλέον. Δεν πιστεύει ούτε καν ως Χριστιανός. Το σύμπαν είναι άδειο. Ουσιαστικά αντιλαμβάνεται αυτό που ζούσε εδώ και δεκαετίες χωρίς να το έχει αντιληφθεί, δηλαδή ότι η πίστη του είναι νεκρή. Αντιλαμβάνεται με δέος ότι το ύφασμα ήταν ήδη ξηλωμένο, η κλωστούλα που είχε τραβήξει στην αρχή σιγά-σιγά το ξήλωσε ολόκληρο.
Αποφασίζει παρ'όλα αυτά να συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά ως κληρικός, σαν να μην συμβαίνει τίποτα (εξ ου και ο τίτλος του μυθιστορήματος, "Η απάτη"). Παίρνει αυτή την απόφαση και την εφαρμόζει, ψυχρά, χωρίς όμως να υπολογίσει ότι με τον τρόπο αυτό πέφτει στην κυριαρχία του Άλλου. Το κενό της πίστης στην ψυχή του αρχίζει να το γεμίζει ο Άλλος. Και η ψυχή του γεμίζει σιγά-σιγά από Κόλαση. Ο άθεος πλέον κληρικός αντιλαμβάνεται ότι, άθελά του, δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι όπως ήταν, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σκληραίνει όλο και περισσότερο, μεταβάλλεται σε τέρας. Δεν μπορώ να μεταφέρω εδώ το κείμενο του μυθιστορήματος, η δύναμη της αλήθειας του και η λεπτότητα της περιγραφής της ψυχικής και πνευματικής κατάστασης του άθεου αββά Σενάμπρ συγκλονίζει.

Σε εκείνο το σημείο εμφανίζεται ένας περιθωριοποιημένος από την εκκλησία του αλλά άγιος κληρικός, ένα είδος κληρικού με στοιχεία σαλότητας, κάτι ίσως μεταξύ του παπα-Δημήτρη Γκαγκαστάθη και του γέροντα Γεωργίου Καρσλίδη, και αρχίζει ανάμεσα στους δύο μία τιτάνια πνευματική αναμέτρηση. Ουσιαστικά μία αναμέτρηση ανάμεσα στον Διάβολο, που διεκδικεί τον αββά Σενάμπρ, και τον Χριστό που εκπροσωπεί ο αββάς Σεβάνς. Ο αββάς Σεβάνς στο τέλος βρίσκει τραγικό τέλος, χωρίς να έχει πετύχει την μετάνοια του δαιμονοποιημένου Σενάμπρ (εδώ φαίνεται η απαισιοδοξία του Μπερνανός, και εξαιτίας της πνευματικής κατάστασης της Ρ/καθολικής εκκλησίας, από την οποία ήταν απογοητευμένος, και λόγω της ανατροφής του μέσα στον Καθολικισμό, με την σαφή υποτίμηση του κοσμοχαρμόσυνου γεγονότος της Ανάστασης).
Αφήνει όμως ο συγγραφέας και μία αχτίδα αισιοδοξίας, με μία πνευματικοκόρη του αγιασμένου αββά Σεβάνς, μία απλή ψυχή, που τον ακολουθεί πιστά σε όλη τη διάρκεια αυτής της αναμέτρησης με το Κακό.

Εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί νομίζω τί σχέση έχει το κείμενο αυτό με το θέμα...
Misha
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 3872
Εγγραφή: Δευ Δεκ 26, 2005 6:00 am
Τοποθεσία: http://clubs.pathfinder.gr/seraphim
Επικοινωνία:

Δημοσίευση από Misha »

καλημερα σε όλους...

Ηλια την καταφχαριστήθηκα την Παρακληση της Γοργουπηκόου !να σε εχει καλά η Παναγία μας!

τον Παρακλητικο κανονα της Γοργουπηκόου έχει γράψει ο πολύς άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

λεει λοιπον ο αγιος:

ΕΙΣ ΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΑΠΑΝΤΑ, Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΣΟΥ ΕΙΚΩΝ ΤΕΘΡΥΛΗΤΑΙ, ΚΑΙ ΝΥΝ ΠΑΝΤΕΣ ΕΝ ΤΩ ΣΤΟΜΑΤΙ, ΤΗΝ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΝ ΠΡΟΦΕΡΟΥΣΙ.

αυτο για όσους λένε πως δεν υπάρχουν θαυματουργές εικόνες... :roll: :roll:
<div><img width="158" height="171" border="0" src="whiteangelap0.jpg" /></div><br />
Ionas
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1964
Εγγραφή: Πέμ Μαρ 09, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ

Δημοσίευση από Ionas »

Το θέμα μας όπως το έθεσε ο Κωνσταντινουπολίτης και είχε αρχίσει από τη συζήτηση Παναγία η Πορταϊτισσα, που κλειδώθηκε από τη Ντινούλα και το Νίκο (κακώς κατά τη γνώμη μου), είναι πως θα κρατήσουμε ανόθευτη την πίστη και δράση μας από τα διάφορα ξένα στο πνεύμα του Χριστού και κατά συνέπεια στην αληθινή (Ορθόδοξη) Πίστη, στοιχεία.
Οι 70 εικόνες που αποδίδονται στον Ευαγγελιστή Λουκά, φαίνεται απίθανο να είναι πράγματι δικές του, όχι μόνο από ιστορικά ντοκουμέντα αλλά και με βάση τη λογική.
Πέραν τούτου καμία εικόνα δεν μπορεί να αποτελή αντικείμενο λατρίας, αφού ούτε τα τιμόμενα πρόσωπα δεν λατρεύονται αλλά τιμώνται όπως έχει διατυπωθή από Οικουμενικές και τοπικές Συνόδους.
Δεν είμαστε εικονομάχοι, αλλά θα πρέπει να γνωρίζουν οι εικονολάτρες ότι ο Μέγας Επιφάνειος Κύπρου δεν δεχόταν καθόλου εικόνες στην Εκκλησία. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία κάνει λάθος που έχει εικόνες αλλά μην φθάσουμε στο άκρο που προκάλεσε την εικονομαχία. Η Ορθοδοξία τα έχει λύσει αυτά τα θέματα, οι εικόνες είναι βηθητικές για τον πιστό και δεν έχουν αφ' εαυτές αγιαστική δύναμη ούτε χάρη. Όλη τη Χάρη τη μεταδίδει το Άγιο Πνεύμα κατά την Ευαρέσκεια του Θεού.
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
NIKOSZ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6135
Εγγραφή: Τετ Οκτ 04, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Αθηνα

Δημοσίευση από NIKOSZ »

Γνωστης του θεματος δεν ειμαι αλλα πιστευω στις θαυματουργες εικονες οπου ενεργει το ακτιστο φως!Και επειδη ειχα επισκεφτει πριν λιγο καιρο την Παναγια την Μαλεβη σας αναφερω το απολυτικιο της
Απολυτικιον Παναγιας Μαλεβης
Ηχος α'

Δευτε πιστοι αγαλλομενοι ανυμνησωμεν
την Παναγιαν Παρθενον
ρεει γαρ εκ της Εικονος Αυτης
Μυρον ευωδιαζον
Δευτε το θαυμα τιμησωμεν
και την Παρθενον προσκυνησωμεν
και ποιησωμεν δεησεις εκτενεις
ινα ρυση τε ημας ποικιλων περιστασεων
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
YiaVi
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 737
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 24, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Αθήνα

Δημοσίευση από YiaVi »

Ionas έγραψε:Το θέμα μας όπως το έθεσε ο Κωνσταντινουπολίτης και είχε αρχίσει από τη συζήτηση Παναγία η Πορταϊτισσα, που κλειδώθηκε από τη Ντινούλα και το Νίκο (κακώς κατά τη γνώμη μου), είναι πως θα κρατήσουμε ανόθευτη την πίστη και δράση μας από τα διάφορα ξένα στο πνεύμα του Χριστού και κατά συνέπεια στην αληθινή (Ορθόδοξη) Πίστη, στοιχεία.
Οι 70 εικόνες που αποδίδονται στον Ευαγγελιστή Λουκά, φαίνεται απίθανο να είναι πράγματι δικές του, όχι μόνο από ιστορικά ντοκουμέντα αλλά και με βάση τη λογική.
Πέραν τούτου καμία εικόνα δεν μπορεί να αποτελή αντικείμενο λατρίας, αφού ούτε τα τιμόμενα πρόσωπα δεν λατρεύονται αλλά τιμώνται όπως έχει διατυπωθή από Οικουμενικές και τοπικές Συνόδους.
Δεν είμαστε εικονομάχοι, αλλά θα πρέπει να γνωρίζουν οι εικονολάτρες ότι ο Μέγας Επιφάνειος Κύπρου δεν δεχόταν καθόλου εικόνες στην Εκκλησία. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία κάνει λάθος που έχει εικόνες αλλά μην φθάσουμε στο άκρο που προκάλεσε την εικονομαχία. Η Ορθοδοξία τα έχει λύσει αυτά τα θέματα, οι εικόνες είναι βηθητικές για τον πιστό και δεν έχουν αφ' εαυτές αγιαστική δύναμη ούτε χάρη. Όλη τη Χάρη τη μεταδίδει το Άγιο Πνεύμα κατά την Ευαρέσκεια του Θεού.
Μπορείς να μου πεις, παρακαλώ, σε ποιό σημείο της αντιπαράθεσής μου με τον konstantinoupoliti είπα ότι οι εικόνες έχουν αφ'εαυτού τους χάρη ή ότι οι εικόνες κάνουν αφ'εαυτού τους θαύματα ή ότι αποτελούν αντικείμενα λατρείας; Ή μήπως τα υποστήριξε αυτά κανείς άλλος από το φόρουμ;
Αυτά είναι θέματα λυμένα από την 7η Οικουμενική Σύνοδο και από τα συγγράμματα των Πατέρων (Ιωάννου Δαμασκηνού, Γερμανού, Νικηφόρου και Φωτίου Κωνσταντινουπόλεως, Θεοδώρου Στουδίτου) και δεν υπάρχει διαφωνία επ'αυτού. Υπάρχει ο όρος "κατά σχέσιν προσκύνησις" όσον αφορά στην τιμή των αγίων εικόνων και των λειψάνων, και αυτός ο όρος βρίσκεται στον Τόμο της 7ης Οικουμενικής Συνόδου. Κανείς στα μηνύματά του δεν έθεσε θέμα λατρείας εικόνων ή λειψάνων ή αγίων ή και της Θεοτόκου.

Εκτός και αν μας αρέσει να μαχόμαστε "περί όνου σκιάς"...

Και για ζητήματα ορολογίας, έγραψα ήδη για κυριολεκτική και καταχρηστική (ή συμβατική, όπως θες) χρήση πολλών λέξεων, για διάφορα σημασιολογικά επίπεδα.

Η θέση μου επίσης, ως αρχαιολόγου αλλά και ως πιστού, απέναντι στις ευσεβείς παραδόσεις είναι σαφής στα προηγούμενα μηνύματά μου. Σεβασμός μιας παράδοσης δεν σημαίνει αποδοχή της. Μπορεί να συνυπάρχουν σεβασμός και αποδοχή, μπορεί και όχι. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο.
Ionas
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1964
Εγγραφή: Πέμ Μαρ 09, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ

Δημοσίευση από Ionas »

Μήπως εγώ κατηγόρησα κανέναν, φίλε Yiavi;
Απλά θέλησα να εκφράσω μια άποψη, η οποία νομίζω είναι ορθόδοξη. Εάν δε, δεν διαφωνεί κανείς, τότε προς τι ο καυγάς με τον Κωνσταντινουπολίτη;
Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς
Απάντηση

Επιστροφή στο “Αγιογραφία”