Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Χριστός Ανέστη!!
Σαν σήμερα εκοιμήθη μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες της Σιμωνοπετρας και του Ορθοδόξου μοναχισμού.
Ἂς καταστήσωμεν τὸν ἑαυτὸν μας δῶρο διαλεγμένο, δῶρο ξεχωρισμένο, δῶρο ποὺ θὰ τὸ ἀφήσωμε μιὰ γιὰ πάντα στὰ χέρια Ἐκείνου καὶ δὲν θὰ θελήσωμε ποτὲ νὰ τὸ πάρωμε πίσω.
Ὅταν προσφερθοῦμε εἰς Αὐτὸν ὡς δῶρο, τότε μόνον θὰ μποροῦμε, πλησιάζοντες καὶ κυκλοῦντες καθ’ ἑκάστην τὸ θυσιαστήριόν του καὶ προσεδρεύοντες εἰς αὐτό, νὰ προσενέγκωμεν ὁλόκληρο τὸ εἶναι μας, τὸν ἑαυτὸν μας — νοῦν, ψυχὴν καὶ καρδίαν— θυσίαν ζῶσαν καὶ εὐάρεστον.
Τὸ εἶναι μας μᾶς τὸ ἐχάρισε Ἐκεῖνος· τὸ ὀφείλομεν εἰς Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ παύση νὰ εἶναι τὸ κέντρο καὶ τὸ τέλος, ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας.
Γέρων Αιμιλιανος Σιμωνοπετρίτης
[“Κατηχήσεις καὶ Λόγοι (4): Θεία Λατρεία, Προσδοκία καὶ Ὅρασις Θεοῦ”, Ἐκδόσεις “Ὀρμύλια”]

[toula]

Ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, γιατί δεν έκανε δούλους αλλά υιούς.
Και παρ’ όλο που ήξερε ότι θα επακολουθήση η πτώση , δεν τους έκανε δούλους.
Προτίμησε να έρθη, να σαρκωθή , να σταυρωθή και να κερδίση έτσι τον άνθρωπο. Με την ελευθερία όμως αυτή που έδωσε ο Θεός –παρ’ όλο που ο διάβολος μπορεί να κάνη πολύ κακό- δίνεται μια ευκαιρία για κοσκίνισμα.
Φαίνεται τι κάνει κανείς με την καρδιά του∙ φαίνεται καθαρά το πολύ φιλότιμο.
Άγιος Παΐσιος.

[toula]

Ο Γέρων Ιερώνυμος ήταν ένας απ’ τους πρώτους που αισθάνθηκαν την αγιό­τητα του τιμίου Ιεράρχου. Την φωτογρα­φία του είχε ανάμεσα στις εικόνες του και τον τιμούσε ως Άγιο, πολύ πιο πριν από την επίσημη ανακήρυξή του από την Εκ­κλησία. Τον αποκαλούσε πατέρα του και δάκρυζε.
Η μακαριστή μοναχή Ιερωνύμη, που επισκέφθηκε τον Γέροντά της Ιερώνυμο λί­γες ημέρες προ της κοιμήσεώς του, γρά­φει:
«Εκύταξεν απ’ εδώ, απ’ εκεί, ως να εζήτει κάτι. «
Ξεύρεις, μου λέγει, απόψε ήμην παρέα με τον πατέρα μου». Ποιόν πατέρα σας, Γέροντα, του λέγω».
«Τον Άγιον Νεκτάριον και με επέπληξεν. Πως δεν ήλθες εις το σπίτι μου, μου είπε».
Και έμει­νε σύννους.
Έργω εταράχθηκα. «Βλέπεις, παιδί μου, πόσον έσφαλλα», μου είπε πάλιν. Αλλά δεν επρόφθασα να αρθρώσω λέξιν και ιδού εμβήκαν εις τον θάλαμον οι ια­τροί».
«Δεν θα εγχειρισθώ, τους είπε, εάν δεν υπάγω πρώτα εις την Αίγινα εις το μοναστήρι να προσκυνήσω τα αγία λείψανα του Αγίου Νεκταρίου».
Προσεπάθησαν να τον εμποδίσουν, διότι τω όντι δεν ήτο εις θέσιν να κάμη αυτό το θέλημα, αλλ’ εκείνος επέμεν. Φαίνεται ότι του είπαν οι ιατροί ότι δεν θα ανθέξη να υπάγη και να επιστρέψη και εκείνος απήντησε «εάν δεν με αφήσετε να υπάγω, δεν θα κάμω εγχείρισιν, άδικα τα ετοιμάσατε».
Οι ιατροί, τι να κάμουν, υπέκυψαν, Επί τέλους επροσκύνησε τα άγια λείψανα του Αγίου,
εμβήκε και εις την εκκλησίαν, επροσκύνησε και εκεί και έπειτα μετά κόπου επήγε και εις το κελλί της ηγουμένης, η οποία ήτο και κλινήρης.
«Βλέπετε, Γέροντα, του είπε, ότι και εγώ είμαι πολλάς ημέρας στο κρεββάτι».
Απήντησε δε εκείνος «Με την δύναμιν του Θεού και ημείς επεράσαμε τα Χριστού­γεννα και την αρχιχρονιά, ακόμη θα περά­σομε και τα άγια Θεοφάνεια και έπειτα θα πάρωμεν τον δρόμον μας…».
Δύο ημέρες προ του θανάτου του καλεί όλα τα πνευματικά του τέκνα για να τους δώση την ευχή και ευλογία του.
Όπως το είχε προείπει, εκοιμήθη μόλις ετελείωσε η Θ. Λειτουργία και ο αγιασμός των Θεοφανείων.
Η σημερινή ακμή του γυναικείου ορθοδόξου μοναχισμού στην Ελλάδα, αναμφίβολά οφείλεται στις πρεσβείες του Αγίου και στις ευχές του Πατρός.
Ο π. Ιερώ­νυμος είχε πολλά από τα χαρίσματα που είχε δώσει ο Θεός στον αγαπητό φίλο του Άγιο Νεκτάριο…
Από το κείμενο του Μοναχού Μωυσέως Σιμωνοπετρίτου, με τίτλο: Ο “Άγιος Νεκτάριος και ο Γέρων Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης”.

[toula]

Ήμουν ο θεράπων ιατρός του αγίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου. Στις 10 Φεβρουάριου 1980 μου παρεπονήθη για διάχυτα άλγη κατά την πρόσθια νεφρική χώρα και την οσφύν, και έκτοτε άρχισε ο γολγοθάς αυτού του Αγίου ανθρώπου…
Τις τελευταίες μέρες του είχα πει: Γέροντα εχω μάθει ότι γεννηθήκατε Μάϊο…, και ότι θα αναχωρήσετε από την ζωή Μάϊο, αλλά ποιό Μάϊο, τον ρώτησα.
«Αυτόν τον Μάϊον, παιδί μου», μου απάντησε.
Πράγματι το εσπέρας της εκδημίας του του ανακοινώθη ότι την επομένη θα πήγαινα εις επίσκεψιν του και απήντησε: Ας έλθη, αν όμως με προλάβει, όπως και έγινε, διότι την επομένη εις τας 6 το πρωί ανεχώρησε για εκεί που 70 και πλέον χρόνια ετοίμαζε….
Οι τελευταίες του ημέρες ήταν και ο γολγοθάς του. 17 ημέρες μόνο με μία σταγόνα νερό στα χείλη, συνήθως οι άνθρωποι σε τέτοια κατάσταση ευρίσκονται σε λήθαργο με παραισθήσεις και λοιπά. Ο άρρωστός μας είχε εξαίρετη πνευματική διαύγεια. Δεν ήτο άνθρωπος υπήρξε άγιος. Δύσκολη η θέση ενός μικρού ιατρού να έχει τόση μεγάλη ευθύνη για τη ζωή αυτού του Αγίου.
Η Ορθοδοξία έχασε έναν από τους στυλοβάτες και ζηλωτές της Πίστεως που αφιέρωσε το είναι του, τη ψυχή του και ανάλωσε τη ζωή του για την ορθή ενημέρωση και καθοδήγηση των πιστών. Έτσι η Ορθόδοξος Εκκλησία έχασε ένα πολύτιμο στέλεχος που τολμά κανείς να πει ότι υπήρξε αναντικατάστατος….
Εκοιμήθη χωρίς επιθανατίους ρόγχους και με διαύγεια μέχρι τελευταίας του πνοής, και παρέδωσε την οσία του ψυχή εις χείρας του λατρευτού Του Κυρίου.
Μετά την κοίμηση του μακαριστού Γέροντος αναστάσιμος χαρά διάχυτος υπήρχε στα πρόσωπα όλων μας ως και ειρήνη στις καρδιές μας.
Διάχυτος ήταν, κατά τήν κοίμηση του Γέροντος, η εσωτερική πληροφορία ότι ο Γέροντας Φιλόθεος είναι άγιος. Το εξεδήλωναν οι χιλιάδες των προσελθόντων κατά συγκινητικό τρόπο.
Εκοιμήθη οσίως εν Κυρίω το πρωί της 8ης Μαΐου 1980, εορτή των Αγίων Ιωάννου του Θεολόγου και Αρσενίου του Μεγάλου, στην Ιερά Μονή Θαψανών Πάρου σε ηλικία 97 ετών.
Ευθύμιος Κεμπάμπης Ιατρός Χειρουργός.

[toula]

Τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο απ' την καθαρή καρδιά, γιατί μια τέτοια καρδιά γίνεται θρόνος του Θεού.
Και τι είναι ενδοξότερο από το θρόνο του Θεού; Ασφαλώς τίποτε. Λέει ο Θεός γι' αυτούς που έχουν καθαρή καρδιά:
«Ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός» (Β' Κορ. 6,16).
Ποιοι λοιπόν είναι ευτυχέστεροι απ' αυτούς τους ανθρώπους; Και από ποιο αγαθό μπορεί να μείνουν στερημένοι; Δεν βρίσκονται όλα τ' αγαθά και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στις μακάριες ψυχές τους;
Τι περισσότερο χρειάζονται; Τίποτε, στ' αλήθεια, τίποτε! Γιατί έχουν στην καρδιά τους το μεγαλύτερο αγαθό: τον ίδιο το Θεό!
Πόσο πλανιούνται οι άνθρωποι που αναζητούν την ευτυχία μακριά από τον εαυτό τους, στις ξένες χώρες και τα ταξίδια, στον πλούτο και στη δόξα, στις μεγάλες περιουσίες και στις απολαύσεις, στις ηδονές και σ' όλες τις χλιδές και ματαιότητες που κατάληξή τους έχουν την πίκρα! Η ανέγερση του πύργου της ευτυχίας έξω από την καρδιά μας, μοιάζει με οικοδομή που χτίζε¬ται σε έδαφος που σαλεύεται από συνεχείς σεισμούς. Σύντομα ένα τέτοιο οικοδόμημα θα σωριαστεί στη γη...
Αδελφοί μου! Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό. Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό; Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον;
Ερευνήστε μήπως κακίες και πάθη γέμισαν την καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αυτή σε δρόμους στραβούς και δύσβατους...
Άγιος Νεκτάριος.

[toula]

Η Εκκλησία δέχεται κάθε αμαρτωλό που μετανοεί.
Ουδέποτε να απελπισθείς. Να μετανοείς, αν αμαρτήσεις και να ζητάς το έλεος του Θεού λέγοντας την σύντομη προσευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με…
Εάν, με προσοχή και διάκριση, εξετάσουμε τους εαυτούς μας, τότε θα βρούμε ότι είμαστε ελλιπείς σε όλα και αμαρτωλοί, και φίλαυτοι, και κενόδοξοι, και ανθρωπάρεσκοι και υπερήφανοι…
Μετάνοια ειλικρινή δεν έχομε και τα πταίσματα των αδελφών μας δεν συγχωρούμε.
Εάν είχαμε θερμή πίστη, αγάπη καθαρή και ταπείνωση πραγματική, ποτέ δεν θα αμαρτάναμε.
Σήμερα, δυστυχώς, όλοι σχεδόν τρέχουν στην αμαρτία, σαν τα αχαλίνωτα άλογα, και λαϊκοί και κληρικοί, και πλούσιοι και φτωχοί, και μεγάλοι και μικροί, και άνδρες και γυναίκες. Τρέχουν με μεγάλη προθυμία στην αμαρτία, στον δρόμο της απωλείας, της απιστίας, της ασεβείας, της ασωτίας, της ακολασίας, της καταφρονήσεως, της παρακοής προς τον Θεό και υπακοής στον Διάβολο.
Σήμερα η αληθινή μετάνοια των ανθρώπων σπανίζει.
Πριν έλθει η φοβερή ημέρα του θανάτου ας φροντίσουμε να καθαρίσουμε την ψυχή μας με την μετάνοια και εξομολόγηση, και να πλουτίσουμε τον εαυτό μας με έργα αγαθά, να κοσμήσουμε τις ψυχές μας με αρετές.
Γνώρισμα της αληθινής μετάνοιας είναι η βαθιά συναίσθηση, η συντριβή και η θλίψη της καρδιάς, διότι λύπησε με την αμαρτία τον φιλάνθρωπο Θεό.
Μετάνοια είναι η κατάνυξη, οι αναστεναγμοί, οι προσευχές, οι νηστείες, οι αγρυπνίες, τα δάκρυα.
Αυτή η μετάνοια είναι γνήσια, ωφέλιμη, παρέχει άφεση αμαρτιών και καθιστά τον αμαρτωλό από εχθρό φίλο του Θεού.
Τέτοια μετάνοια πρέπει να έχουμε όσες φορές αμαρτήσουμε.
Εάν δεν μετανοήσουν τώρα οι άνθρωποι, αλλά εξακολουθούν τις αμαρτίες και τις κακίες, θα μετανοήσουν όταν έλθει η οργή του Θεού, αλλά θα είναι αργά.
Ο Θεός δεν θα τους ακούει, όπως δεν τον άκουσαν εκείνοι όταν τους παρήγγειλε να φυλάξουν τον νόμο Του και τις εντολές Του.
Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος.
(Από το ημερολόγιο των Εκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»).

[toula]

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, «ο επιπεσών επί το στήθος του Ιησού», στα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν είχε άλλο κήρυγμα, παρά αυτά τα λόγια::«Τεκνία, αγαπάτε αλλήλους» (Ιωαν. ιγ΄ 34), που σημαίνει, παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο.
Και οι μαθητές του ακούοντας να επαναλαμβάνει όλο την ίδια φράση, τον ρωτήσανε γιατί δεν έλεγε και τίποτ’ άλλο, γιατί συνεχώς τους λέει μόνο αυτό.
Κι’ εκείνος αποκρίθηκε: «Αυτή είναι η μεγάλη εντολή του Κυρίου. Αυτή αρκεί».
Οι Απόστολοι του Χριστού δεν ομιλούσαν απλώς, αλλά με τα έργα τους επικύρωναν τα λόγια τους.
Ο άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας διηγείται τα εξής:
ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής είχε βαπτίσει κάπου στη Μικρά Ασία έναν νεαρό, πρώην ειδωλολάτρη, στον οποίον εμπιστεύτηκε τη φροντίδα της τοπικής επισκοπής, ενώ εκείνος έφυγε για να κηρύξει το Ευαγγέλιο.
Όμως, κατά την απουσία του Ιωάννη, ο νέος αυτός διεφθάρη και άρχισε να πίνει και να κλέβει• έγινε μέλος μιας συμμορίας ληστών, οι οποίοι δρούσαν στα δάση, επιτιθέμενοι σε ανθρώπους τους οποίους κατέκλεβαν.
Όταν μετά από λίγο καιρό επέστρεψε ο Ιωάννης άκουσε από τον επίσκοπο τι είχε συμβεί με το νεαρό.
Αμέσως ο Απόστολος, χωρίς να χάσει χρόνο, βρήκε ένα άλογο και οδηγό κι έσπευσε στο δάσος όπου θα συναντούσε τους ληστές.
Ο άγιος, αναζητώντας, τους βρήκε και ήρθε αντιμέτωπος με τον αρχηγό της συμμορίας. Μόλις ο νεαρός αναγνώρισε τον Ιωάννη, έτρεξε αμέσως να κρυφτεί.
Παρά την προχωρημένη ηλικία του ο Ιωάννης τον κυνήγησε.
Μολονότι γέρων, τον πρόφθασε και τον έπιασε.
Ο νεαρός έπεσε στα πόδια του Αποστόλου ντροπιασμένος, αδυνατώντας να τον κοιτάξει κατάματα.
Ο Ιωάννης τον αγκάλιασε και τον φίλησε, όπως ο ποιμένας που βρίσκει το χαμένο του πρόβατο.
Ο άγιος τον έφερε πίσω στην πόλη και τον βεβαίωσε εκ νέου στην πίστη, στερεώνοντάς τον στην ενάρετη ζωή.
Αφού ευαρέστησε τον Θεό με τη ζωή του, ο άνδρας αυτός εισήλθε εν καιρώ στην ανάπαυση του Κυρίου.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

[toula]

«εν ημέρα ή ου προσδοκάς και εν ώρα ή ου γινώσκεις».
Πηγαμε κάποτε για προσκύνημα μαζί με τον κύριο Γιώργο και την κυρία Καίτη στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στην Πάτμο.
Ήταν πρωί.
Ένιωθα να με πνίγει η χάρις του αγίου Ιωάννου.
Είχε κόσμο το σπήλαιο της Αποκαλύψεως. Φοβήθηκα μήπως προδώσω τα αισθήματά μου. Αν άφηνα τον εαυτό μου να εκδηλωθεί, θα με περνούσαν για τρελό. Αυτοσυγκρατήθηκα.
Βγήκα έξω απ’ την εκκλησία. Δεν είναι καλό να βλέπουν οι άλλοι τα βιώματα της μυστικής επαφής με τον Θεό.
Γι’ αυτό τους είπα κι εφύγαμε. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ήταν ησυχία. Ήμασταν οι τρεις μας. Δεν υπήρχε άλλος στην εκκλησία. Πριν μπούμε μέσα τους προετοίμασα. Τους λέω:
–Ό,τι κι αν δείτε, δεν θα κουνηθείτε, ούτε θα μιλήσετε.
Μπήκαμε μέσα με ευλάβεια, χωρίς θόρυβο, με σιωπή, απλά, ταπεινά.
Σταθήκαμε μπροστά στη Θεία Αποκάλυψη. Γονατίσαμε και οι τρεις, εγώ στη μέση. Πέσαμε πρηνείς.
Λέγαμε το «Κύριε Ιησού …» περίπου ένα τέταρτο. Εγώ αισθανόμουν άδειος. Καμιά συγκίνηση, τίποτα.
Ερημιά.
Κατάλαβε ο αντίθετος, ο διάβολος, και θέλησε να μ’ εμποδίσει. «Αυτά δεν γίνονται με πρόγραμμα», σκέφθηκα.
Την έλεγα, την ήθελα την ευχή –ή μάλλον ούτε την έλεγα, ούτε την ήθελα, διότι όταν τη λέεις, όταν τη θέλεις, καμιά φορά το παίρνει είδηση ο αντίθετος. Είναι ένα πάρα πολύ λεπτό σημείο.
Δεν μπορείς μόνος να περιφρονήσεις τον αντίθετο. Και να τον περιφρονήσεις, πρέπει πάλι με την θεία χάρι, ένα ανεξήγητο πράγμα.
Δώστε πολλή προσοχή.
Δεν σφίχθηκα, δεν επίεσα την κατάσταση. Δεν πρέπει σ’ αυτά τα πνευματικά να πηγαίνομε με τη βία.
Βγήκα έξω. Περιεργάσθηκα τα λουλούδια, σαν να ήθελα ν’ αδιαφορήσω για το ότι δεν γινόταν το άνοιγμα της ψυχής μου.
Κοίταξα λίγο τη θάλασσα.
Μπήκα μέσα πάλι στο εκκλησάκι, έβαλα στο θυμιατό λίγα κάρβουνα, τα ανάψα, έβαλα λίγο λιβάνι, θύμιασα και τότε άνοιξε η καρδιά μου.
Τότε ήλθε η θεία χάρις. Στο πρόσωπό μου ήλθε μία λάμψη, έγινα ένθεος, ύψωσα τα μάτια μου. Σε μια στιγμή έπεσα κάτω.
Όπως μου είπαν οι συνοδοί μου, έμεινα κάτω είκοσι λεπτά …
Αυτό το θαύμα, που μου έγινε στην Πάτμο, είναι ένα μεγάλο μυστήριο.
Έχει μεγάλη έννοια. Είδα το γεγονός της Αποκαλύψεως.
Είδα τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον μαθητή του, τον Πρόχορο, έζησα το γεγονός της Θείας Αποκαλύψεως, όπως ακριβώς είχε συμβεί.
Άκουσα τη φωνή του Χριστού απ’ τη σχισμή του βράχου …
Αυτά να μην τα πείτε πουθενά.
Κύριε Ιησού Χριστέ … Να μ’ ελεήσει ο Θεός.
Γιατί σας τα είπα; Πέστε μου …
Σας τα είπα για να μάθετε να εγκαταλείπετε τον εαυτό σας απαλά, χωρίς πίεση στα χέρια του Θεού. Τότε Εκείνος θα έρχεται στις ψυχές σας και θα τις χαριτώνει.
Αν ο πονηρός σας θέτει εμπόδια, να τον περιφρονείτε.
Καταλάβατε; Έτσι έκανα κι εγώ. Απασχολήθηκα με κάτι άλλο, όταν συνειδητοποίησα ότι κάτι παρεμβαίνει. Αυτό έχει πολύ βάθος.
Τα λέω αυτά, αλλά δεν μου ‘ρχεται και καλό που τα λέω. Αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να τα λέω … Αυτά είναι μυστήρια, δεν μπορώ να τα εξηγήσω.
Το μόνο που λέω είναι να γίνονται όλα απλά, ταπεινά, απαλά.
Όταν το θέλεις και περιμένεις να ενωθείς με τον Θεό, όταν εκβιάζεις τον Θεό, δεν έρχεται.
Αλλά έρχεται «εν ημέρα ή ου προσδοκάς και εν ώρα ή ου γινώσκεις».
Είναι ένας αγιότατος τρόπος, αλλά δεν μπορείς να τον μάθεις απ’ έξω.
Πρέπει να μπει μέσα στην ψυχή σου μυστικά, ώστε να τον ενστερνισθείς με την χάρι του Θεού.
Bίος καί Λόγοι, Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου,σελ.520-522, Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής,Χανιά Κρήτη 2003

[toula]

“Δώσε αίμα, για να λάβεις Πνεύμα”
Ο φιλάνθρωπος Θεός, “ο οποίος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν σε βάθος την αλήθεια”, επιτρέπει να πολεμούνται οι μαθητές Του, επιτρέπει να πολεμούνται οι φίλοι Του από εξωτερικές και εσωτερικές θλίψεις σ’ όλη τη διάρκεια της επίγειας ξενιτιάς τους.
Επιτρέπει, επίσης, να πολεμούνται από τα πάθη και να υπομένουν τα παθήματα, που τους προξενεί αυτός ο πόλεμος, παθήματα ασύγκριτα πιο οδυνηρά απ’ όλους τους εξωτερικούς πειρασμούς.
Ο αόρατος εσωτερικός πόλεμος του χριστιανού με τα πάθη δεν είναι καθόλου κατώτερος ή ευκολότερος από τον αιματηρό αγώνα των μαρτύρων της πίστεως.
“Δώσε αίμα, για να λάβεις Πνεύμα”, λένε, όπως είδαμε, οι πατέρες, που γνώρισαν εμπειρικά αυτόν τον πόλεμο.
Τι μακάριοι που ήταν!
Δεν αναζητούσαν αλλού την τελειότητα παρά μόνο στην ταπείνωση.
Δεν αναζητούσαν αλλού την ελπίδα της σωτηρίας παρά μόνο στον Χριστό. Όπου δεν υπάρχει ταπείνωση, εκεί δεν υπάρχει καμιά χριστιανική αρετή.
Όπου υπάρχει αληθινή ταπείνωση, εκεί υπάρχουν όλες οι αρετές στην πληρότητά τους.
Εκεί υπάρχει ο ίδιος ο Χριστός.
Εκεί τα πάθη και ο χειριστής τους, ο εχθρός μας διάβολος, καθόλου δεν μπορούν να βλάψουν τον εργάτη του Κυρίου.
Εκεί “το παιδί της ανομίας”, η αμαρτία, “δεν θα μπορέσει να του κάνει κακό”.
Ας βαδίσουμε στ’ αχνάρια των πατέρων, και θα φτάσουμε στο λιμάνι της αιώνιας μακαριότητας. Αμήν.
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ.
(Από το βιβλίο “Ασκητικές Εμπειρίες Β΄”. Ιερά Μονή Παρακλήτου)

[toula]

Φαίνεται πὼς ὅλοι, συνειδητὰ καὶ ἀσυνείδητα, πασχίζουν νὰ ἀλλάξουν τὴν ἀπὸ Χριστοῦ δοσμένη οἰκονομία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, νὰ τὴν φτιάξουν κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση δική τους.
Στὴν θέση τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ ν’ ἀποτυπώσουν τὴν δική τους εἰκόνα, νὰ καταλάβουν τὸ μέρος τῆς εἰ­κόνος.
Ὅλα αὐτὰ ὅμως, λίγο ἢ πολύ, ἀγγίζουν τὰ ὅρια τῆς ἀνταρσίας: ἀπέρριψαν τὸν ἀπὸ Χριστοῦ ὁρισμένο οἰκονόμο, τὴν προσευχή, ἀπὸ τὸν οἶκο τῆς προσευ­χῆς, καὶ νευρικὰ εἰσήγαγαν τοὺς νομικοὺς καὶ συνταγ­ματικοὺς καὶ τοὺς ἐπιστημοφιλοσοφικοὺς οἰκονό­μους, αὐτοὺς τοὺς στερημένους ἀπὸ χάρη καὶ προσευχή.
Εἶναι φοβερὰ καὶ ἀπελπιστικὰ πολλοί, πάμπολλοι, ἐκεῖνοι ποὺ ἐξυμνοῦν (θεοποιοῦν) τὸ «πνεῦμα τῶν και­ρῶν», τὸ ἐνθρονίζουν στὴν καθέδρα τῆς διανοίας τους, τὸ προσκυνοῦν ὡς βασιλέα καὶ Θεό τους, τοῦ προσφέρουν θυσίες νομίζοντας, ὅτι προσφέρουν ὑπη­ρεσία στὸν Χριστό.
Γι’ αὐτοὺς δὲν εἶναι τὸ Αἰώνιο κριτήριο γιὰ τὸν χρόνο, ἀλλὰ ὁ χρόνος γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Δὲν νιώθουν, πὼς ὁ χρόνος δίχως τὴν Αἰω­νιότητα εἶναι τὸ πιὸ φρικιαστικὸ μεταφυσικὸ τέρας, τὸ ὁποῖο σχεδιάζει κακοποιημένες φιγοῦρες τῆς ζωῆς παρμένες ἀπὸ τὸ φυσικὸ χῶρο, πλάθει τὴν ὕλη σὰν ἄλλο ζυμάρι καὶ τὴν καταβροχθίζει μὲ λαιμαργία. Καὶ ὁ Χριστός;
Αὐτὸς ὁ περίεργος Χριστός;
Γιὰ τὴν χριστομάχο ὑψηλοφροσύνη δὲν εἶναι παρὰ μία τελειωμέ­νη ἱστορία στὰ μεθυσμένα στόματα τῆς τραγωδίας ποὺ ἔχει μεθύσει τὸν πλανήτη.
Μεγάλη χαρά μοῦ προξενεῖ πάντοτε, ὅταν ἀνάμε­σα στοὺς διανοούμενους συναντήσω κάποιαν ἀνθρώ­πινη ὕπαρξη, ἡ ὁποία κατὰ τὴν ἰστοριοσοφία της δὲν ἐμπίπτει στὸ χῶρο τῆς ζωολογίας.
Συγχωρῆστε μου τὸ παράδοξο τῆς διαπίστωσης, μά μοῦ τὸ ἐπιβάλλει ἡ ἐμπειρία μου.
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.