Θέλεις να αφήσεις άνθρωπέ μου, πλούτο στο παιδί σου; Δίδαξέ το να είναι τίμιο.
Γιατί έτσι θα μπορέσει να διαφυλάξει τον πλούτο του. Έτσι, ακόμα κι αν δεν αποκτήσει άλλα κτήματα, τουλάχιστον δεν θα σκορπίσει όσα έχει.
Αν όμως το παιδί σου είναι πονηρό, τότε δεν θα το αφήσεις φύλακα του πλούτου σου, αλλά θα το κάνεις χειρότερο κι από τον τελευταίο φτωχό της γης.
Για όσους δεν έχουν αναθρέψει σωστά τα παιδιά τους, είναι γι' αυτό προτιμότερη, από τον πλούτο, η τέλεια φτώχεια.
Γιατί η φτώχεια θα τα διατηρήσει στην αρετή, ακόμα και παρά τη θέλησή τους, ενώ ο πλούτος δεν θα τα αφήσει στον ίσιο δρόμο, ακόμα κι αν τα ίδια το θέλουν.
Η πλούσια ζωή θα τα παρασύρει στο κακό, θα τα καταστρέψει και θα τα οδηγήσει σε αμέτρητα δεινά.
Ιωάν. Χρυσόστομος: P.G. 61, 546 κ. εξ.
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36932
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Αν κάποιος μπορούσε να μαντέψει όλες τις σκέψεις των ανθρώπων και να προφητεύσει το πεπρωμένο της ανθρωπότητας και να αποκαλύψει κάθε μυστικό, που κρύβει στα σπλάχνα της η γη, εντούτοις όμως αυτός δεν είχε φόβο Θεού, η γνώση του θα ήταν σαν το γάλα, που χύνεται σ' ένα ακάθαρτο σκεύος, από το οποίο μπορεί να χαλάσει όλο το περιεχόμενο.
Ιδίως κατά την ώρα του θανάτου ενός τέτοιου ανθρώπου, η «σοφία» του δεν θα είχε ούτε τη λάμψη ενός πυρακτωμένου κάρβουνου, αλλά θα έκανε ακόμη πιο ζοφερή την νύχτα του θανάτου του.
(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Ιδίως κατά την ώρα του θανάτου ενός τέτοιου ανθρώπου, η «σοφία» του δεν θα είχε ούτε τη λάμψη ενός πυρακτωμένου κάρβουνου, αλλά θα έκανε ακόμη πιο ζοφερή την νύχτα του θανάτου του.
(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36932
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου – Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος
«Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»
«Καὶ πῶς», διερωτᾶται κάποιος, «θὰ ὑποβάλλω τὰ αἰτήματά μου πρὸς τὸν Κύριο, ὄντας ἐγὼ ἀγροῖκος, χωρικὸς κι ἀπαίδευτος»;
Γι’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ αἰτήματα δὲν σοῦ χρειάζονται λογοτεχνικὲς ἱκανότητες, παρὰ μονάχα ἁπλότητα. Ἂς ἐπιστρέψουμε, ὅπως ἔκαμε ὁ ἄσωτος υἱός. Ἂς στενάξουμε, ὅπως στέναξε ὁ τελώνης. Ἂς χύσουμε δάκρυα μετανοίας ὅπως ἡ πόρνη καί, ὅπως ὁ ληστής, ἂς φωνάξουμε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Ποῦ βλέπεις τὸ δύσκολο καὶ το πολύπλοκο σ’ αὐτὰ τὰ τόσο ἄπλα λόγια;
«Ναί», ἀποκρίνεται, «ἀλλ’ ἐγὼ δὲν βλέπω τὸν ἑαυτό μου νὰ εἶναι συσταυρωμένος μὲ τὸν Κύριο. Πῶς, λοιπόν, νὰ ἐπαναλάβω τὰ λόγια του ληστῆ»;
Τί λέγεις, ἄνθρωπε; Θέλεις κάθε μέρα νὰ βλέπεις σταυρωμένο τὸν Χριστό; Τίποτε δὲν σ’ ἐμποδίζει κάθε μέρα νὰ στρέφεις τὸ βλέμμα τῆς διάνοιας καὶ ν’ ἀντικρίζεις τὴν σωτήρια σταύρωση καὶ στὴ συνέχεια νὰ λέγεις; «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».
Αὐτός, ὅμως, ξαναρωτᾶ καὶ λέγει:
«Πῶς κάθε μέρα σταυρώνεται ὁ Χριστός, γιὰ νὰ τὸν βλέπω μὲ τρόπο νοερό»;
-Δὲν λέγω, νὰ τὸν βλέπεις κάθε μέρα σταυρωμένο, ἀλλὰ κάθε μέρα νοερὰ νὰ βλέπεις τὴν σωτήρια σταύρωση, ποὺ τότε, μιὰ καὶ γιὰ πάντα, ἔγινε, καὶ νὰ λέγεις συχνὰ καὶ ὀλόκαρδα: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Ἀλλὰ καὶ ὅταν σταυρώσουμε τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό μας «μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας», ὅπως λέγει ὁ θεῖος καὶ μακάριος Παῦλος, τότε κι ἐμεῖς συσταυρωνόμαστε μαζί του καὶ μποροῦμε νὰ λέμε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Βλέπεις αὐτὸ τὸ σύντομο καὶ εὔκολο ἁγιογραφικὸ κείμενο πόσην ὠφέλεια προξενεῖ;
Δὲν εἶπε:
Συγχώρησέ μου, Κύριε, τὶς ληστρικὲς αἰσχρουργίες, τοὺς φόνους, τοὺς δόλους, τὶς ἁρπαγές, τις ὠμότητες, καὶ τὶς μύριες ἐκεῖνες μιαρότητες, ἀλλὰ «Μνήσθητί μου, Κύριε». Κι οὔτε τὴ θύμηση αὐτὴ τὴν ζητῶ ἀμέσως, ἀλλὰ τότε. Ὅταν οἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν θὰ σαλευθοῦν. Ὅταν θὰ ἔλθεις μὲ τρόπο ἐμφανῆ. Ὅταν, τὸ ἀνέκφραστο φῶς τῆς δικῆς σου παρουσίας σὰν ἀστραπὴ θὰ φανεῖ ταυτόχρονα ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ μέχρι καὶ τὴ δύση. Ὅταν θὰ ἠχήσει μεγαλόφωνα ἡ σάλπιγγα καὶ οἱ νεκροὶ θ’ ἀναστηθοῦν. Ὅταν θὰ ἐξαποστείλεις τοὺς ἁγίους σου ἀγγέλους νὰ συναθροίσουν τοὺς διαλεχτούς σου κι ἀπὸ τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα. Τότε, ἀφοῦ παρουσιασθεῖ πιὰ ἡ βασιλεία σου, Μνήσθητί μου, Κύριε. Μὴ μὲ λησμονήσεις γιατί εἶμαι ληστής, ἀλλὰ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθεις στὴ βασιλεία σου».
Ὅταν οἱ στρατιὲς τῶν ἀγγέλων θὰ διασχίζουν ὅλη τὴν ὑφήλιο καὶ θὰ συνάγουν τους διαλεκτούς σου ἀπὸ τὰ τέσσερα σημεῖα του ὁρίζοντα, μὴ μὲ λησμονήσεις, ἐξ αἰτίας τῶν ληστρικῶν μου ἔργων, ἀλλά, «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθεις στὴ βασιλεία σου». Δὲν ζητῶ περισσότερα ἀπ’ αὐτό, ἀφοῦ δὲν πρόλαβα κἂν νὰ μετανοήσω, γιὰ τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα ἀτοπήματα μου- γι’ αὐτὸ συνελήφθηκα καί, σὰν ληστής, σταυρώθηκα, ὥστε καὶ σύ, Κύριε, ποὺ εἶσαι ἀνώτερος ἀπὸ κάθε δικαιοσύνη, νὰ συγκαταλεχθεῖς μαζὶ μὲ τοὺς ἀνόμους.
Ἔτσι καὶ μ’ αὐτή σου τὴ συγκατάβαση, μὲ τρόπο ὑπεράξιο, παραβλέπεις τὴν αἰσχρότητα τῶν ἔργων μου, καὶ μὲ καθιστᾶς ἄξιο, νὰ μὲ θυμηθεῖς στὴ βασιλεία σου. Ὅταν χίλιες χιλιάδες καὶ μύριες μυριάδες τῶν οὐρανίων δυνάμεων, μ’ αἰσθήματα τρόμου, σὲ κυκλώνουν. Ὅταν θὰ καθίσεις στὸν περίδοξο θρόνο, σὰν βασιλιᾶς τῶν οὐρανίων δυνάμεων κι ὅλης τῆς οἰκουμένης, τότε θὰ συναχθοῦν μπροστά σου ὅλα τὰ ἔθνη. Τότε θὰ τοὺς χωρίσεις, ὅπως ὁ βοσκὸς χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ ἐρίφια. Τότε θὰ στήσεις τὰ πρόβατα στὰ δεξιά σου καὶ τὰ ἐρίφια στ’ ἀριστερά σου. Πῶς, ἑπομένως, νὰ μὴν εἶναι παμμέγιστο γεγονός, νὰ θυμηθεῖς τότε, βασιλιᾶ τῶν ὅλων, ἔμενα, ἕνα ἀχρεῖο καὶ ἄχρηστο ληστῆ;
Κι Αὐτός του ἀποκρίνεται!
Ἀπὸ ποὺ ἔμαθες, ληστή, ὅτι ἐγὼ εἶμαι βασιλιᾶς;
Τί βλέπεις σ’ ἔμενα ἀντάξιο τῆς βασιλικῆς μου ἐξουσίας;
Ποῦ βλέπεις βασιλικὸ μανδύα νὰ μὲ περιβάλλει;
Ποῦ τὰ στρατεύματα καὶ τὰ χρυσοκόλλητα ἅρματα;
Ποῦ οἱ δορυφοροῦντες συνοδοί, οἱ ἐπιβολεῖς τῆς βασιλικῆς εὐταξίας;
Ποῦ τὰ παλάτια καὶ τὰ περίλαμπρα σπίτια κι ὅλα τὰ γνωρίσματα τῆς βασιλείας;
Πῶς ὀνομάζεις, κάποιο, βασιλιᾶ, ποὺ δὲν ἔχει ποῦ νὰ κλίνει τὸ κεφάλι καὶ ποὺ σταυρωμένος βρίσκεται σὰν κακοῦργος μεταξὺ δύο ληστῶν;
Ἀλλὰ καὶ ποιούς νόμους μελέτησες ἢ ποιές προφητεῖες, εὐνοϊκὲς γιὰ μένα, διάβασες, ὥστε νὰ μάθεις νὰ μὲ καλεῖς βασιλιᾶ;
Ὅταν στάθηκα μπροστὰ στὸν Πιλάτο καὶ λίγο νωρίτερα μπροστὰ στὸν Καϊάφα, μὲ δική μου θέληση φανέρωσα, τότε, τὸ ἀποκρυμμένο τοῦτο μυστήριο. Στὸν ἕνα εἶπα: «…σύντομα θὰ δεῖτε τὸν Υἱὸ τοῦ Ἀνθρώπου νὰ κάθεται στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἔρχεται πάνω στὰ σύννεφα τοῦ οὐρανοῦ».
Καὶ στὸν ἄλλο: «Ἂν ἡ βασιλεία μου προερχόταν ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, οἱ στρατιῶτες μου θὰ ἀγωνίζονταν νὰ μὴν πέσω στὰ χέρια τῶν Ἰουδαίων. Ἡ δική μου βασιλεία δὲν προέρχεται ἀπὸ ἐδῶ». Ἐκεῖνοι τ’ ἄκουσαν, ἔμειναν ὅμως ἄπιστοι. Σύ, φυσικά, δὲν τ’ ἄκουσες αὐτά, γιατί, ληστὴς ὄντας καὶ κακοῦργος, βρισκόσουνα φυλακισμένος.
Ἀπὸ ποῦ, λοιπόν, μὲ ξέρεις καὶ ἀναγνωρίζεις, σὰν βασιλιᾶ, καὶ ζητᾶς νὰ σὲ θυμηθῶ καὶ νὰ σὲ κάμω ἄξιο τῆς βασιλείας μου;
«Δὲν ἔμαθα», ἅπαντα ὁ ληστής, «τὸ παραμικρὸ ἀπὸ ἀνθρώπους, ὥστε νὰ σὲ ξέρω σὰν βασιλιᾶ, σὰν Θεό, υἱὸ ὁμοούσιο μὲ τὸν ἀθάνατο βασιλέα Θεὸ Πατέρα. Ὅμως καὶ μόνο ἡ συγκλονιστικὴ ἀλλοίωση τῶν στοιχείων τῆς φύσης, τὴν ὥρα αὐτή, διδάσκει πασιφανέστατα, ὅτι σὺ εἶσαι ὁ βασιλιᾶς καὶ κτίστης καὶ συνοχέας ὅλης τῆς δημιουργίας. Γι’ αὐτὸ καὶ συμπάσχουν τὰ κτίσματα μὲ τὸν Κτίστη. Σὰν ἀντίκρισε το φῶς της μέρας, σταυρωμένο Σέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο καὶ φώτισε τὸν καθένα, μένοντας πιστὸ καὶ ὑπάκουο σ’ Ἐσένα, ἀπέκρυψε τὶς φωτεινὲς ἀκτῖνες του κι ἡ πλάση βυθίστηκε μέσα στὸ σκοτάδι.
Τότε καὶ ἡ γῆ τρόμαξε, παρόμοια, βλέποντας κρεμασμένο στὸ σταυρὸ Αὐτόν, ποὺ τὴν θεμελίωσε στὰ νερὰ τῶν θαλασσῶν ἀπάνω. Ἀλλὰ κι οἱ πέτρες σχίσθηκαν, βλέποντας Σέ, τὴν «πέτρα» τῆς ζωῆς, νὰ πάσχεις. Καὶ οἱ τάφοι διανοίγονται, γιὰ χάρη Σου, ποὺ σὲ λίγο πρόκειται ἑκουσίως νὰ τοποθετηθεῖς στὸν τάφο καὶ νεκροί, γιὰ Σέ, θ’ ἀναστηθοῦν, σὰν προάγγελοι τῆς ἀνάστασης.
Τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ σχίστηκε στὰ δύο, ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω, μὴ ὑποφέροντας νὰ βλέπει σταυρωμένο τὸν ναὸ τοῦ πανάσπιλου παναγίου σου σώματος. Ἀντικρίζοντας ὅλα αὐτά, ὁλόψυχα, σοῦ φωνάζω: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου».
Καὶ ὁ Κύριος τοῦ λέγει: «Σὲ βεβαιώνω πὼς σήμερα, κιόλας, θὰ εἶσαι μαζί μου στὸ παράδεισο». Σὰν ἄνθρωπος, ἑκουσίως, στὸν σταυρὸ κρεμάσθηκα καὶ σὰν Θεὸς ἀπερίγραπτος βρίσκομαι στὸν παράδεισο καὶ παντοῦ. Σὰν ἄνθρωπος πεθαίνω καὶ θάπτομαι καὶ στὸν ἅδη κατέρχομαι, «καὶ σὺ θά ‘σαι σήμερα μαζί μου στὸν παράδεισο». Τὸ σῶμα μου θὰ καθαγιάσει τοὺς τάφους, ἡ ψυχή μου θὰ ἐλευθερώσει τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν ἀπὸ τὸν ἅδη, «καὶ σὺ θά ‘σαι σήμερα μαζί μου στὸν παράδεισο». Ἐγὼ θεληματικὰ πηγαίνω στὸν ἅδη, γιὰ νὰ λυτρώσω τοὺς ἐκεῖ δέσμιους καὶ ν’ ἀναστήσω, «καὶ σὺ θά ‘σαι σήμερα μαζί μου στὸν παράδεισο». Ἐκεῖ, στὸν ἅδη, βρίσκεται δέσμιος, ὄχι μόνο ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ, ἀλλὰ καὶ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν δικαίων, ἀκόμη κι ὁ πιὸ μεγάλος ἀπὸ ὅλους καὶ ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς προφῆτες.
Κι ἂν ὁ μέγας Ἰωάννης, ὁ Βαπτιστῆς καὶ Πρόδρομος καὶ προφήτης, δὲν διέφυγε τοῦ ἅδη τὴν τυραννία, ποιός ἄλλος ἀπ’ τοὺς δικαίους μποροῦσε νὰ τὴν ἀποφύγει; Γι’ αὐτὸ σπεύδω νὰ τοὺς ἀπολύσω, «καὶ σὺ θά ‘σαι σήμερα μαζί μου στὸν παράδεισο». Μέχρι τώρα ὁ τύραννος, δικαίους καὶ ἀνεύθυνους, κατεῖχε σὰν ὑπεύθυνους, ἀλλ’ ἀπὸ τώρα πιά, μήτε τὸν μετανοημένο ληστὴ θὰ μπορεῖ νὰ κρατεῖ στὴν τυραννία του. Ὁ ἅδης θά ‘ναι στὸ ἕξης κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς εὐθύνης του «καὶ σὺ μαζί μου θά ‘σαι σήμερα στὸν παράδεισο».
Ἀπ’ ἐκεῖ ὁ Ἀδάμ, ὁ θεόπλαστος καὶ πρωτόπλαστος, ἐξορίσθηκε, ἀλλὰ σὺ ὁ ληστής, πρὶν ἀπ’ ὅλους, εἰσάγεσαι· ἀπ’ αὐτὸ ὅλοι θὰ καταλάβουν, ὅτι, ὄχι ὁ τόπος ἀλλ’ ὁ τρόπος σώζει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἁμαρτωλὸς δὲν πρέπει ν’ ἀπελπίζεται, ἔστω κι ἂν κατάντησε ληστής, ἀρκεῖ νὰ μετανοήσει θερμά. Μήτε, ὅμως, ὁ δίκαιος νὰ ὑπερφρονεῖ, ἔστω κι ἂν πέτυχε τὰ θεοκατόρθωτα καὶ κατέχει τὸν παράδεισο σὰν τόπο διαμονῆς του.
Μάθαμε πόσο μεγάλο ἀγαθὸ συνιστᾶ ἐτούτη ἡ εὐχή; Προσέξαμε τί θησαυρὸ περιλαμβάνει μέσα στὴ λακωνικότητά της.
Ἑπομένως καί ‘μεὶς ἂς διδαχθοῦμε, ὀλόκαρδα καθ’ ἑαυτοὺς νὰ λέμε, «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθεις στὴ βασιλεία σου». Κι ἂν ἕνας εἶναι καλλιεργητής, ἐνῷ ἀροτριά, κι ἂν εἶναι βοσκός, τὴν ὥρα ποὺ βόσκει τὸ κοπάδι του, κι ἂν ἄλλος περιποιεῖται τ’ ἀμπέλια ἢ τὰ περιβόλια του, ἢ ἄλλος εἶναι χειροτέχνης, κι ἂν ἐπιβαίνει πάνω σ’ ἄλογο, κι ἂν πεζοπορεῖ, μπορεῖ νὰ λέγει:
«Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».
Τοῦτο, νομίζω, σημαίνει καὶ τὸ «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» καὶ τὸ «ζητᾶτε καὶ θὰ σᾶς δοθεῖ· ψάχνετε καὶ θὰ βρεῖτε, κι ὅποιος κτυπᾶ τοῦ ἀνοίγουν. Γιατί ὅποιος ζητᾶ λαβαίνει κι ὅποιος ψάχνει βρίσκει κι ὅποιος κτυπᾶ τοῦ ἀνοίγουν».
Μακάρι κι ἐμεῖς, ἀντάξια νὰ ζητοῦμε καὶ νὰ λαμβάνουμε, νὰ ψάχνουμε καὶ νὰ βρίσκουμε τὴν ὁδὸ τῆς ζωῆς. Αὐτή, ταχύτατα νὰ τὴ διαβοῦμε γιὰ νὰ φθάσουμε γρήγορα νὰ κτυπήσουμε γιὰ νὰ μᾶς ἀνοιγεὶ ἡ πόρτα τῆς αἰωνιότητας μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Σ’ Αὐτὸν μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀνήκει ἡ δόξα τώρα καὶ πάντοτε καὶ σ’ ὅλη τὴν αἰωνιότητα. Ἀμήν.
«Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»
«Καὶ πῶς», διερωτᾶται κάποιος, «θὰ ὑποβάλλω τὰ αἰτήματά μου πρὸς τὸν Κύριο, ὄντας ἐγὼ ἀγροῖκος, χωρικὸς κι ἀπαίδευτος»;
Γι’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ αἰτήματα δὲν σοῦ χρειάζονται λογοτεχνικὲς ἱκανότητες, παρὰ μονάχα ἁπλότητα. Ἂς ἐπιστρέψουμε, ὅπως ἔκαμε ὁ ἄσωτος υἱός. Ἂς στενάξουμε, ὅπως στέναξε ὁ τελώνης. Ἂς χύσουμε δάκρυα μετανοίας ὅπως ἡ πόρνη καί, ὅπως ὁ ληστής, ἂς φωνάξουμε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Ποῦ βλέπεις τὸ δύσκολο καὶ το πολύπλοκο σ’ αὐτὰ τὰ τόσο ἄπλα λόγια;
«Ναί», ἀποκρίνεται, «ἀλλ’ ἐγὼ δὲν βλέπω τὸν ἑαυτό μου νὰ εἶναι συσταυρωμένος μὲ τὸν Κύριο. Πῶς, λοιπόν, νὰ ἐπαναλάβω τὰ λόγια του ληστῆ»;
Τί λέγεις, ἄνθρωπε; Θέλεις κάθε μέρα νὰ βλέπεις σταυρωμένο τὸν Χριστό; Τίποτε δὲν σ’ ἐμποδίζει κάθε μέρα νὰ στρέφεις τὸ βλέμμα τῆς διάνοιας καὶ ν’ ἀντικρίζεις τὴν σωτήρια σταύρωση καὶ στὴ συνέχεια νὰ λέγεις; «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».
Αὐτός, ὅμως, ξαναρωτᾶ καὶ λέγει:
«Πῶς κάθε μέρα σταυρώνεται ὁ Χριστός, γιὰ νὰ τὸν βλέπω μὲ τρόπο νοερό»;
-Δὲν λέγω, νὰ τὸν βλέπεις κάθε μέρα σταυρωμένο, ἀλλὰ κάθε μέρα νοερὰ νὰ βλέπεις τὴν σωτήρια σταύρωση, ποὺ τότε, μιὰ καὶ γιὰ πάντα, ἔγινε, καὶ νὰ λέγεις συχνὰ καὶ ὀλόκαρδα: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Ἀλλὰ καὶ ὅταν σταυρώσουμε τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό μας «μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας», ὅπως λέγει ὁ θεῖος καὶ μακάριος Παῦλος, τότε κι ἐμεῖς συσταυρωνόμαστε μαζί του καὶ μποροῦμε νὰ λέμε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Βλέπεις αὐτὸ τὸ σύντομο καὶ εὔκολο ἁγιογραφικὸ κείμενο πόσην ὠφέλεια προξενεῖ;
Δὲν εἶπε:
Συγχώρησέ μου, Κύριε, τὶς ληστρικὲς αἰσχρουργίες, τοὺς φόνους, τοὺς δόλους, τὶς ἁρπαγές, τις ὠμότητες, καὶ τὶς μύριες ἐκεῖνες μιαρότητες, ἀλλὰ «Μνήσθητί μου, Κύριε». Κι οὔτε τὴ θύμηση αὐτὴ τὴν ζητῶ ἀμέσως, ἀλλὰ τότε. Ὅταν οἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν θὰ σαλευθοῦν. Ὅταν θὰ ἔλθεις μὲ τρόπο ἐμφανῆ. Ὅταν, τὸ ἀνέκφραστο φῶς τῆς δικῆς σου παρουσίας σὰν ἀστραπὴ θὰ φανεῖ ταυτόχρονα ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ μέχρι καὶ τὴ δύση. Ὅταν θὰ ἠχήσει μεγαλόφωνα ἡ σάλπιγγα καὶ οἱ νεκροὶ θ’ ἀναστηθοῦν. Ὅταν θὰ ἐξαποστείλεις τοὺς ἁγίους σου ἀγγέλους νὰ συναθροίσουν τοὺς διαλεχτούς σου κι ἀπὸ τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα. Τότε, ἀφοῦ παρουσιασθεῖ πιὰ ἡ βασιλεία σου, Μνήσθητί μου, Κύριε. Μὴ μὲ λησμονήσεις γιατί εἶμαι ληστής, ἀλλὰ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθεις στὴ βασιλεία σου».
Ὅταν οἱ στρατιὲς τῶν ἀγγέλων θὰ διασχίζουν ὅλη τὴν ὑφήλιο καὶ θὰ συνάγουν τους διαλεκτούς σου ἀπὸ τὰ τέσσερα σημεῖα του ὁρίζοντα, μὴ μὲ λησμονήσεις, ἐξ αἰτίας τῶν ληστρικῶν μου ἔργων, ἀλλά, «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθεις στὴ βασιλεία σου». Δὲν ζητῶ περισσότερα ἀπ’ αὐτό, ἀφοῦ δὲν πρόλαβα κἂν νὰ μετανοήσω, γιὰ τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα ἀτοπήματα μου- γι’ αὐτὸ συνελήφθηκα καί, σὰν ληστής, σταυρώθηκα, ὥστε καὶ σύ, Κύριε, ποὺ εἶσαι ἀνώτερος ἀπὸ κάθε δικαιοσύνη, νὰ συγκαταλεχθεῖς μαζὶ μὲ τοὺς ἀνόμους.
Ἔτσι καὶ μ’ αὐτή σου τὴ συγκατάβαση, μὲ τρόπο ὑπεράξιο, παραβλέπεις τὴν αἰσχρότητα τῶν ἔργων μου, καὶ μὲ καθιστᾶς ἄξιο, νὰ μὲ θυμηθεῖς στὴ βασιλεία σου. Ὅταν χίλιες χιλιάδες καὶ μύριες μυριάδες τῶν οὐρανίων δυνάμεων, μ’ αἰσθήματα τρόμου, σὲ κυκλώνουν. Ὅταν θὰ καθίσεις στὸν περίδοξο θρόνο, σὰν βασιλιᾶς τῶν οὐρανίων δυνάμεων κι ὅλης τῆς οἰκουμένης, τότε θὰ συναχθοῦν μπροστά σου ὅλα τὰ ἔθνη. Τότε θὰ τοὺς χωρίσεις, ὅπως ὁ βοσκὸς χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ ἐρίφια. Τότε θὰ στήσεις τὰ πρόβατα στὰ δεξιά σου καὶ τὰ ἐρίφια στ’ ἀριστερά σου. Πῶς, ἑπομένως, νὰ μὴν εἶναι παμμέγιστο γεγονός, νὰ θυμηθεῖς τότε, βασιλιᾶ τῶν ὅλων, ἔμενα, ἕνα ἀχρεῖο καὶ ἄχρηστο ληστῆ;
Κι Αὐτός του ἀποκρίνεται!
Ἀπὸ ποὺ ἔμαθες, ληστή, ὅτι ἐγὼ εἶμαι βασιλιᾶς;
Τί βλέπεις σ’ ἔμενα ἀντάξιο τῆς βασιλικῆς μου ἐξουσίας;
Ποῦ βλέπεις βασιλικὸ μανδύα νὰ μὲ περιβάλλει;
Ποῦ τὰ στρατεύματα καὶ τὰ χρυσοκόλλητα ἅρματα;
Ποῦ οἱ δορυφοροῦντες συνοδοί, οἱ ἐπιβολεῖς τῆς βασιλικῆς εὐταξίας;
Ποῦ τὰ παλάτια καὶ τὰ περίλαμπρα σπίτια κι ὅλα τὰ γνωρίσματα τῆς βασιλείας;
Πῶς ὀνομάζεις, κάποιο, βασιλιᾶ, ποὺ δὲν ἔχει ποῦ νὰ κλίνει τὸ κεφάλι καὶ ποὺ σταυρωμένος βρίσκεται σὰν κακοῦργος μεταξὺ δύο ληστῶν;
Ἀλλὰ καὶ ποιούς νόμους μελέτησες ἢ ποιές προφητεῖες, εὐνοϊκὲς γιὰ μένα, διάβασες, ὥστε νὰ μάθεις νὰ μὲ καλεῖς βασιλιᾶ;
Ὅταν στάθηκα μπροστὰ στὸν Πιλάτο καὶ λίγο νωρίτερα μπροστὰ στὸν Καϊάφα, μὲ δική μου θέληση φανέρωσα, τότε, τὸ ἀποκρυμμένο τοῦτο μυστήριο. Στὸν ἕνα εἶπα: «…σύντομα θὰ δεῖτε τὸν Υἱὸ τοῦ Ἀνθρώπου νὰ κάθεται στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἔρχεται πάνω στὰ σύννεφα τοῦ οὐρανοῦ».
Καὶ στὸν ἄλλο: «Ἂν ἡ βασιλεία μου προερχόταν ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, οἱ στρατιῶτες μου θὰ ἀγωνίζονταν νὰ μὴν πέσω στὰ χέρια τῶν Ἰουδαίων. Ἡ δική μου βασιλεία δὲν προέρχεται ἀπὸ ἐδῶ». Ἐκεῖνοι τ’ ἄκουσαν, ἔμειναν ὅμως ἄπιστοι. Σύ, φυσικά, δὲν τ’ ἄκουσες αὐτά, γιατί, ληστὴς ὄντας καὶ κακοῦργος, βρισκόσουνα φυλακισμένος.
Ἀπὸ ποῦ, λοιπόν, μὲ ξέρεις καὶ ἀναγνωρίζεις, σὰν βασιλιᾶ, καὶ ζητᾶς νὰ σὲ θυμηθῶ καὶ νὰ σὲ κάμω ἄξιο τῆς βασιλείας μου;
«Δὲν ἔμαθα», ἅπαντα ὁ ληστής, «τὸ παραμικρὸ ἀπὸ ἀνθρώπους, ὥστε νὰ σὲ ξέρω σὰν βασιλιᾶ, σὰν Θεό, υἱὸ ὁμοούσιο μὲ τὸν ἀθάνατο βασιλέα Θεὸ Πατέρα. Ὅμως καὶ μόνο ἡ συγκλονιστικὴ ἀλλοίωση τῶν στοιχείων τῆς φύσης, τὴν ὥρα αὐτή, διδάσκει πασιφανέστατα, ὅτι σὺ εἶσαι ὁ βασιλιᾶς καὶ κτίστης καὶ συνοχέας ὅλης τῆς δημιουργίας. Γι’ αὐτὸ καὶ συμπάσχουν τὰ κτίσματα μὲ τὸν Κτίστη. Σὰν ἀντίκρισε το φῶς της μέρας, σταυρωμένο Σέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο καὶ φώτισε τὸν καθένα, μένοντας πιστὸ καὶ ὑπάκουο σ’ Ἐσένα, ἀπέκρυψε τὶς φωτεινὲς ἀκτῖνες του κι ἡ πλάση βυθίστηκε μέσα στὸ σκοτάδι.
Τότε καὶ ἡ γῆ τρόμαξε, παρόμοια, βλέποντας κρεμασμένο στὸ σταυρὸ Αὐτόν, ποὺ τὴν θεμελίωσε στὰ νερὰ τῶν θαλασσῶν ἀπάνω. Ἀλλὰ κι οἱ πέτρες σχίσθηκαν, βλέποντας Σέ, τὴν «πέτρα» τῆς ζωῆς, νὰ πάσχεις. Καὶ οἱ τάφοι διανοίγονται, γιὰ χάρη Σου, ποὺ σὲ λίγο πρόκειται ἑκουσίως νὰ τοποθετηθεῖς στὸν τάφο καὶ νεκροί, γιὰ Σέ, θ’ ἀναστηθοῦν, σὰν προάγγελοι τῆς ἀνάστασης.
Τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ σχίστηκε στὰ δύο, ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω, μὴ ὑποφέροντας νὰ βλέπει σταυρωμένο τὸν ναὸ τοῦ πανάσπιλου παναγίου σου σώματος. Ἀντικρίζοντας ὅλα αὐτά, ὁλόψυχα, σοῦ φωνάζω: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου».
Καὶ ὁ Κύριος τοῦ λέγει: «Σὲ βεβαιώνω πὼς σήμερα, κιόλας, θὰ εἶσαι μαζί μου στὸ παράδεισο». Σὰν ἄνθρωπος, ἑκουσίως, στὸν σταυρὸ κρεμάσθηκα καὶ σὰν Θεὸς ἀπερίγραπτος βρίσκομαι στὸν παράδεισο καὶ παντοῦ. Σὰν ἄνθρωπος πεθαίνω καὶ θάπτομαι καὶ στὸν ἅδη κατέρχομαι, «καὶ σὺ θά ‘σαι σήμερα μαζί μου στὸν παράδεισο». Τὸ σῶμα μου θὰ καθαγιάσει τοὺς τάφους, ἡ ψυχή μου θὰ ἐλευθερώσει τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν ἀπὸ τὸν ἅδη, «καὶ σὺ θά ‘σαι σήμερα μαζί μου στὸν παράδεισο». Ἐγὼ θεληματικὰ πηγαίνω στὸν ἅδη, γιὰ νὰ λυτρώσω τοὺς ἐκεῖ δέσμιους καὶ ν’ ἀναστήσω, «καὶ σὺ θά ‘σαι σήμερα μαζί μου στὸν παράδεισο». Ἐκεῖ, στὸν ἅδη, βρίσκεται δέσμιος, ὄχι μόνο ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ, ἀλλὰ καὶ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν δικαίων, ἀκόμη κι ὁ πιὸ μεγάλος ἀπὸ ὅλους καὶ ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς προφῆτες.
Κι ἂν ὁ μέγας Ἰωάννης, ὁ Βαπτιστῆς καὶ Πρόδρομος καὶ προφήτης, δὲν διέφυγε τοῦ ἅδη τὴν τυραννία, ποιός ἄλλος ἀπ’ τοὺς δικαίους μποροῦσε νὰ τὴν ἀποφύγει; Γι’ αὐτὸ σπεύδω νὰ τοὺς ἀπολύσω, «καὶ σὺ θά ‘σαι σήμερα μαζί μου στὸν παράδεισο». Μέχρι τώρα ὁ τύραννος, δικαίους καὶ ἀνεύθυνους, κατεῖχε σὰν ὑπεύθυνους, ἀλλ’ ἀπὸ τώρα πιά, μήτε τὸν μετανοημένο ληστὴ θὰ μπορεῖ νὰ κρατεῖ στὴν τυραννία του. Ὁ ἅδης θά ‘ναι στὸ ἕξης κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς εὐθύνης του «καὶ σὺ μαζί μου θά ‘σαι σήμερα στὸν παράδεισο».
Ἀπ’ ἐκεῖ ὁ Ἀδάμ, ὁ θεόπλαστος καὶ πρωτόπλαστος, ἐξορίσθηκε, ἀλλὰ σὺ ὁ ληστής, πρὶν ἀπ’ ὅλους, εἰσάγεσαι· ἀπ’ αὐτὸ ὅλοι θὰ καταλάβουν, ὅτι, ὄχι ὁ τόπος ἀλλ’ ὁ τρόπος σώζει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἁμαρτωλὸς δὲν πρέπει ν’ ἀπελπίζεται, ἔστω κι ἂν κατάντησε ληστής, ἀρκεῖ νὰ μετανοήσει θερμά. Μήτε, ὅμως, ὁ δίκαιος νὰ ὑπερφρονεῖ, ἔστω κι ἂν πέτυχε τὰ θεοκατόρθωτα καὶ κατέχει τὸν παράδεισο σὰν τόπο διαμονῆς του.
Μάθαμε πόσο μεγάλο ἀγαθὸ συνιστᾶ ἐτούτη ἡ εὐχή; Προσέξαμε τί θησαυρὸ περιλαμβάνει μέσα στὴ λακωνικότητά της.
Ἑπομένως καί ‘μεὶς ἂς διδαχθοῦμε, ὀλόκαρδα καθ’ ἑαυτοὺς νὰ λέμε, «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθεις στὴ βασιλεία σου». Κι ἂν ἕνας εἶναι καλλιεργητής, ἐνῷ ἀροτριά, κι ἂν εἶναι βοσκός, τὴν ὥρα ποὺ βόσκει τὸ κοπάδι του, κι ἂν ἄλλος περιποιεῖται τ’ ἀμπέλια ἢ τὰ περιβόλια του, ἢ ἄλλος εἶναι χειροτέχνης, κι ἂν ἐπιβαίνει πάνω σ’ ἄλογο, κι ἂν πεζοπορεῖ, μπορεῖ νὰ λέγει:
«Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».
Τοῦτο, νομίζω, σημαίνει καὶ τὸ «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» καὶ τὸ «ζητᾶτε καὶ θὰ σᾶς δοθεῖ· ψάχνετε καὶ θὰ βρεῖτε, κι ὅποιος κτυπᾶ τοῦ ἀνοίγουν. Γιατί ὅποιος ζητᾶ λαβαίνει κι ὅποιος ψάχνει βρίσκει κι ὅποιος κτυπᾶ τοῦ ἀνοίγουν».
Μακάρι κι ἐμεῖς, ἀντάξια νὰ ζητοῦμε καὶ νὰ λαμβάνουμε, νὰ ψάχνουμε καὶ νὰ βρίσκουμε τὴν ὁδὸ τῆς ζωῆς. Αὐτή, ταχύτατα νὰ τὴ διαβοῦμε γιὰ νὰ φθάσουμε γρήγορα νὰ κτυπήσουμε γιὰ νὰ μᾶς ἀνοιγεὶ ἡ πόρτα τῆς αἰωνιότητας μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Σ’ Αὐτὸν μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀνήκει ἡ δόξα τώρα καὶ πάντοτε καὶ σ’ ὅλη τὴν αἰωνιότητα. Ἀμήν.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36932
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
«Η προσευχή δεν είναι για το Θεό,είναι για μας.
Δεν προσφέρουμε τίποτα στο Θεό με την προσευχή μας, προσφέρουμε όμως πολλά στον εαυτό μας.Τον εαυτό μας ευεργετούμε κατά την επικοινωνία με τον ουράνιο Πατέρα μας».
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Δεν προσφέρουμε τίποτα στο Θεό με την προσευχή μας, προσφέρουμε όμως πολλά στον εαυτό μας.Τον εαυτό μας ευεργετούμε κατά την επικοινωνία με τον ουράνιο Πατέρα μας».
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36932
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Όποιος επιθυμεί να πλησιάσει τον Θεό για να Τον υπηρετήσει, πρέπει να χειραγωγηθεί από τον φόβο Του.
Το αίσθημα του Θείου φόβου, το αίσθημα της βαθύτατης ευλάβειας προς τον Θεό, γεννιέται μέσα μας, αφενός, από την επίγνωση του ασύλληπτου μεγαλείου του Θείου Όντος και αφετέρου, από την συναίσθηση της δικής μας μικρότητας, αδυναμίας και αμαρτωλότητας.
(Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
Το αίσθημα του Θείου φόβου, το αίσθημα της βαθύτατης ευλάβειας προς τον Θεό, γεννιέται μέσα μας, αφενός, από την επίγνωση του ασύλληπτου μεγαλείου του Θείου Όντος και αφετέρου, από την συναίσθηση της δικής μας μικρότητας, αδυναμίας και αμαρτωλότητας.
(Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ)
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36932
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ: «Αποκαλυπτικοί καιροί…»
Έλαχε στον κλήρο μας να γεννηθούμε στον κόσμο κατά μια τρομακτικά ταραγμένη περίοδο. Δεν είμαστε μόνο παθητικά θεατές, αλλά μέχρι ένα σημείο συμμέτοχοι στον ισχυρό αγώνα ανάμεσα στην πίστη και στην απιστία, ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία..
Η πιο αποτελεσματική συνεισφορά μας στη νίκη του καλού είναι να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας και όλο τον κόσμο. Δεν το πιστεύουμε μόνο, γνωρίζουμε τη δύναμη της αληθινής προσευχής.
Είναι παράδοξο και θλιβερό: Ο κόσμος ως σύνολο δεν δέχεται το πνεύμα του Θεού, και η προσευχή επιστρέφει στον προσευχόμενο, …
Πράγματι, η αναζητούμενη αλλαγή στην πνευματική ατμόσφαιρα της οικουμένης δεν έγινε. Εάν όμως δεν υπήρχαν άνθρωποι που προσεύχονται υπέρ του κόσμου, η «εξουσία του σκότους» θα παρατεινόταν, με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη»
«Περί προσευχής», (1993), σελ. 94
«Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους – οι πόλεμοι είναι η κατεξοχήν αμαρτία – ο σύγχρονος κόσμος έχασε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος»
«Οι άνθρωποι έγιναν αδιάφοροι για τη σωτηρία τους. Δεν αναζητούν τη θεία ζωή. Περιορίζονται στα σχήματα της σαρκικής ζωής, στις καθημερινές ανάγκες, στα πάθη του κόσμου και τις συμβατικές πράξεις… Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο»,
«Περί πνεύματος και ζωής», (1995), σελ. 14,
«Η απομάκρυνση του Θεού μετά από δύο απίστευτα σκληρούς Παγκόσμιους πολέμους, τον Α΄ και τον Β΄, οδήγησε στο να βυθιστεί ολόκληρος ο κόσμος στην κρίση και να μη βρίσκει διέξοδο πουθενά».
«Ασφαλώς, ο κόσμος που μας περιβάλλει σημείωσε κολοσσιαία πρόοδο από τεχνικής απόψεως. Από χριστιανικής όμως απόψεως δεν έκανε καμιά πρόοδο στην καλλιέργεια της καρδιάς».
Οφείλουμε να οικοδομήσουμε τη ζωή μας σε μια εποχή πιο επικίνδυνη από όλες τις προηγούμενες, με την έννοια ότι η Κρίση είναι πιο κοντά. Κάποιοι λένε ότι από τον ένα αιώνα στον άλλον παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο: στο τέλος του αιώνος οι άνθρωποι περιμένουν το τέλος του κόσμου. Ποτέ όμως στο παρελθόν δεν υπήρξε κατάσταση τόσο πειστική ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Η Αποκάλυψη, αυτό το βιβλίο που κανείς δεν το καταλαβαίνει απόλυτα, γίνεται τώρα διαρκώς πιο επίκαιρη. Ας σκεφτούμε για λίγο τον πόλεμο που διεξάγεται στις ημέρες μας, όχι σε πολιτικό επίπεδο βέβαια. Στο 9ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως βρίσκουμε το όνομα του ποταμού Ευφράτη. Αυτός ο γεωγραφικός τόπος αναφέρεται πολύ καθαρά εκεί. (Αποκ. 9,14). Μια καταστροφή που έλαβε χώρα πριν από αυτό, επίσης φαίνεται καθαρά είναι το Τσερνομπίλ. Η Αποκάλυψη μιλά για μια σφαίρα φωτιάς (“μέγας αστήρ καιόμενος “) που ονομάζεται ” Άψινθος “ και στα ουκρανικα ” Τσερνομπίλ “.
Υπάρχουν πολλά άλλα που δεν μπορούμε ακόμη να διακρίνουμε, αλλά αν πάρουμε αυτά τα δύο στοιχεία με την ίδια χρονολογική σειρά, με εκπληκτική ακρίβεια, έχουμε περισσότερους λόγους τώρα να σκεφτούμε ότι το τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας πάνω στη γη πλησιάζει. Ο πλανήτης μας είναι σήμερα μολυσμένος παντού….
Κάποτε, πριν είκοσι χρόνια, κάποιος επισκέπτης με ρώτησε ποτέ θα έρθει το τέλος του κόσμου και του είπα ότι αυτό υπερβαίνει τις ημερομηνίες του ημερολογίου μας. Ας προετοιμαζόμαστε, λοιπόν, για το γεγονός αυτό, μετά από το οποίο ο προορισμός μας θα σφραγισθεί από τον Θεό. Ή θα είμαστε αιωνίως μέσα στο Φως του Πατρός ή θα ριφθούμε στο σκότος του μη όντος, εκτός της ζωής του Πατρός.
Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας, ομιλία 61, Σελ.235- 236,
«Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φθάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».
Εμείς όμως θα οικοδομήσουμε τον μικρό μας ναό – φτωχικό ναό σε σχέση με άλλους – με μεγάλη προθυμία, για να δώσουμε δόξα στον Θεό, τον Σωτήρα μας»
Ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός προνοεί στοργικά για όλη την κτίση και ότι δεν λησμονεί ούτε ένα μικρό πουλάκι τ’ουρανού, ότι φροντίζει και για τον καλλωπισμό των αγριόκρινων, για τους ανθρώπους μάλιστα η πρόνοια Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, σε βαθμό ώστε «ημών και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. ι’ 30).
Έλαχε στον κλήρο μας να γεννηθούμε στον κόσμο κατά μια τρομακτικά ταραγμένη περίοδο. Δεν είμαστε μόνο παθητικά θεατές, αλλά μέχρι ένα σημείο συμμέτοχοι στον ισχυρό αγώνα ανάμεσα στην πίστη και στην απιστία, ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία..
Η πιο αποτελεσματική συνεισφορά μας στη νίκη του καλού είναι να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας και όλο τον κόσμο. Δεν το πιστεύουμε μόνο, γνωρίζουμε τη δύναμη της αληθινής προσευχής.
Είναι παράδοξο και θλιβερό: Ο κόσμος ως σύνολο δεν δέχεται το πνεύμα του Θεού, και η προσευχή επιστρέφει στον προσευχόμενο, …
Πράγματι, η αναζητούμενη αλλαγή στην πνευματική ατμόσφαιρα της οικουμένης δεν έγινε. Εάν όμως δεν υπήρχαν άνθρωποι που προσεύχονται υπέρ του κόσμου, η «εξουσία του σκότους» θα παρατεινόταν, με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη»
«Περί προσευχής», (1993), σελ. 94
«Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους – οι πόλεμοι είναι η κατεξοχήν αμαρτία – ο σύγχρονος κόσμος έχασε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος»
«Οι άνθρωποι έγιναν αδιάφοροι για τη σωτηρία τους. Δεν αναζητούν τη θεία ζωή. Περιορίζονται στα σχήματα της σαρκικής ζωής, στις καθημερινές ανάγκες, στα πάθη του κόσμου και τις συμβατικές πράξεις… Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο»,
«Περί πνεύματος και ζωής», (1995), σελ. 14,
«Η απομάκρυνση του Θεού μετά από δύο απίστευτα σκληρούς Παγκόσμιους πολέμους, τον Α΄ και τον Β΄, οδήγησε στο να βυθιστεί ολόκληρος ο κόσμος στην κρίση και να μη βρίσκει διέξοδο πουθενά».
«Ασφαλώς, ο κόσμος που μας περιβάλλει σημείωσε κολοσσιαία πρόοδο από τεχνικής απόψεως. Από χριστιανικής όμως απόψεως δεν έκανε καμιά πρόοδο στην καλλιέργεια της καρδιάς».
Οφείλουμε να οικοδομήσουμε τη ζωή μας σε μια εποχή πιο επικίνδυνη από όλες τις προηγούμενες, με την έννοια ότι η Κρίση είναι πιο κοντά. Κάποιοι λένε ότι από τον ένα αιώνα στον άλλον παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο: στο τέλος του αιώνος οι άνθρωποι περιμένουν το τέλος του κόσμου. Ποτέ όμως στο παρελθόν δεν υπήρξε κατάσταση τόσο πειστική ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Η Αποκάλυψη, αυτό το βιβλίο που κανείς δεν το καταλαβαίνει απόλυτα, γίνεται τώρα διαρκώς πιο επίκαιρη. Ας σκεφτούμε για λίγο τον πόλεμο που διεξάγεται στις ημέρες μας, όχι σε πολιτικό επίπεδο βέβαια. Στο 9ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως βρίσκουμε το όνομα του ποταμού Ευφράτη. Αυτός ο γεωγραφικός τόπος αναφέρεται πολύ καθαρά εκεί. (Αποκ. 9,14). Μια καταστροφή που έλαβε χώρα πριν από αυτό, επίσης φαίνεται καθαρά είναι το Τσερνομπίλ. Η Αποκάλυψη μιλά για μια σφαίρα φωτιάς (“μέγας αστήρ καιόμενος “) που ονομάζεται ” Άψινθος “ και στα ουκρανικα ” Τσερνομπίλ “.
Υπάρχουν πολλά άλλα που δεν μπορούμε ακόμη να διακρίνουμε, αλλά αν πάρουμε αυτά τα δύο στοιχεία με την ίδια χρονολογική σειρά, με εκπληκτική ακρίβεια, έχουμε περισσότερους λόγους τώρα να σκεφτούμε ότι το τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας πάνω στη γη πλησιάζει. Ο πλανήτης μας είναι σήμερα μολυσμένος παντού….
Κάποτε, πριν είκοσι χρόνια, κάποιος επισκέπτης με ρώτησε ποτέ θα έρθει το τέλος του κόσμου και του είπα ότι αυτό υπερβαίνει τις ημερομηνίες του ημερολογίου μας. Ας προετοιμαζόμαστε, λοιπόν, για το γεγονός αυτό, μετά από το οποίο ο προορισμός μας θα σφραγισθεί από τον Θεό. Ή θα είμαστε αιωνίως μέσα στο Φως του Πατρός ή θα ριφθούμε στο σκότος του μη όντος, εκτός της ζωής του Πατρός.
Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας, ομιλία 61, Σελ.235- 236,
«Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φθάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».
Εμείς όμως θα οικοδομήσουμε τον μικρό μας ναό – φτωχικό ναό σε σχέση με άλλους – με μεγάλη προθυμία, για να δώσουμε δόξα στον Θεό, τον Σωτήρα μας»
Ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός προνοεί στοργικά για όλη την κτίση και ότι δεν λησμονεί ούτε ένα μικρό πουλάκι τ’ουρανού, ότι φροντίζει και για τον καλλωπισμό των αγριόκρινων, για τους ανθρώπους μάλιστα η πρόνοια Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, σε βαθμό ώστε «ημών και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. ι’ 30).
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36932
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ήκουσες το όνομά σου να σε κατηγορούν,
κάνε πως δεν ήκουσες.
Αυτός είναι ο Παράδεισος, αυτό είναι το τέλειον.
Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής
κάνε πως δεν ήκουσες.
Αυτός είναι ο Παράδεισος, αυτό είναι το τέλειον.
Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36932
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Ιούδας: Ήταν υπεύθυνος για την προδοσία ή έτσι ήταν από Θεού ταγμένο να γίνει
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος
Ερωτούν πολλοί χριστιανοί αν η προδοσία του Ιούδα ήταν «προσχεδιασμένη», ένεκα της Θείας Πρόνοιας ή ήταν απόλυτη ευθύνη του ιδίου του Ισκαριώτη, απόρροια της προσωπικής του φιλαυτίας και φιλαργυρίας.
Η Θεία Πρόνοια, ο Θεός, είχε τάξει τον Ιούδα να γίνει εις εκ των δώδεκα μαθητών του Κυρίου Ιησού Χριστού. Προείδε ο Θεός, προγνώριζε το ολίσθημα του προδότου μαθητού, πλην όμως, δεν παραβίασε την ελευθερία της επιλογής του προδότου, το αυτεξούσιόν του.
Τον κάλεσε ισότιμα, ως και τους λοιπούς μαθητές και αποστόλους, άσχετα αν ο Ιούδας, με δική του ευθύνη, εκούσια, αυτοθέλητα, επέλεξε την οδό της προδοσίας. Αυτή δε, η προδοσία, ήταν ελεύθερη εκδήλωση και έκφραση της εσκοτισμένης του φύσης και διανοίας και όχι απόλυτος προορισμός στην πρόνοια του Θεού.
Ο Θεός προείδε, προγνώριζε ως τονίσαμε, την προδοσία, αιτία της οποίας ήταν η αχαριστία, η φιλαυτία και η φιλαργυρία του προδότου μαθητού. Το τέλος του Ιούδα ήταν αποκλειστική ευθύνη των προσωπικών του ενεργειών. Η δε χρονική συγκυρία, το χρονικό σημείο δηλαδή κατά το οποίο έλαβε χώρα το προσωπικό του δράμα επ᾿ ουδενί δεν αμνηστεύει την ελευθερία της βουλήσεως και τις ελεύθερες ενέργειες ενός εκάστου προσώπου, και δεν προκειμένω του Ισκαριώτου.
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος
Ερωτούν πολλοί χριστιανοί αν η προδοσία του Ιούδα ήταν «προσχεδιασμένη», ένεκα της Θείας Πρόνοιας ή ήταν απόλυτη ευθύνη του ιδίου του Ισκαριώτη, απόρροια της προσωπικής του φιλαυτίας και φιλαργυρίας.
Η Θεία Πρόνοια, ο Θεός, είχε τάξει τον Ιούδα να γίνει εις εκ των δώδεκα μαθητών του Κυρίου Ιησού Χριστού. Προείδε ο Θεός, προγνώριζε το ολίσθημα του προδότου μαθητού, πλην όμως, δεν παραβίασε την ελευθερία της επιλογής του προδότου, το αυτεξούσιόν του.
Τον κάλεσε ισότιμα, ως και τους λοιπούς μαθητές και αποστόλους, άσχετα αν ο Ιούδας, με δική του ευθύνη, εκούσια, αυτοθέλητα, επέλεξε την οδό της προδοσίας. Αυτή δε, η προδοσία, ήταν ελεύθερη εκδήλωση και έκφραση της εσκοτισμένης του φύσης και διανοίας και όχι απόλυτος προορισμός στην πρόνοια του Θεού.
Ο Θεός προείδε, προγνώριζε ως τονίσαμε, την προδοσία, αιτία της οποίας ήταν η αχαριστία, η φιλαυτία και η φιλαργυρία του προδότου μαθητού. Το τέλος του Ιούδα ήταν αποκλειστική ευθύνη των προσωπικών του ενεργειών. Η δε χρονική συγκυρία, το χρονικό σημείο δηλαδή κατά το οποίο έλαβε χώρα το προσωπικό του δράμα επ᾿ ουδενί δεν αμνηστεύει την ελευθερία της βουλήσεως και τις ελεύθερες ενέργειες ενός εκάστου προσώπου, και δεν προκειμένω του Ισκαριώτου.
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36932
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Μεγάλη Τετάρτη: Η αντίθεση των δακρύων
Η πρώτη κίνηση της ανθρώπινης ζωής είναι το κλάμα. Το ίδιο και η τελευταία. Ένα δάκρυ συντροφεύει τον χωρισμό του ανθρώπου από τον κόσμο και την είσοδό του στην αιωνιότητα. Τα δάκρυα ακολουθούν τη χαρά και την λύπη.
Τα δάκρυα εκφράζουν την μετάνοια, αλλά και την υποκρισία. Είναι το προτέρημα των ηθοποιών και των ερωτευμένων. Ανήκουν στη φύση ή είναι «υπέρ την φύσιν». Γιατί τα δάκρυα ενίοτε αποτελούν το δώρο του Θεού στον άνθρωπο, ο οποίος αξιώνεται να γευτεί και να δει με τα μάτια του σώματος και της ψυχής τον Πλαστουργό του, Αυτόν που του προσφέρει την κοινωνία της όντως Ζωής.
Η Εκκλησία την Μεγάλη Τετάρτη μας υποδεικνύει μία αντίθεση δακρύων. Η πόρνη γυναίκα με τα δάκρυα της μετανοίας και το μύρο της αγάπης έλαβε την άφεση των αμαρτιών της από τον Κύριο, λυτρώθηκε και ξαναβρήκε την οδό προς το Θεό, χωρίς να έχει από πριν καμία σχέση μαζί Του.
Ο Ιούδας, με τα δάκρυα της υποκρισίας, κατέκρινε το μύρο της αγάπης και απλώνοντας τα χέρια του στους παράνομους, αντάλλαξε την ύπαρξή του με τα αργύρια, προδίδοντας τη σχέση του με την όντως Ζωή, που είναι ο Χριστός. Ο ίδιος άνθρωπος κλείνει μέσα του δύο όψεις. Στην κρίσιμη όμως στιγμή, ο παρονομαστής των δακρύων οδηγεί στο θρίαμβο της αγάπης ή στην ήττα του θανάτου.
Μία από τις μεγάλες αιρέσεις στην Ιστορία των Θρησκειών ήταν ο μανιχαϊσμός. Οι οπαδοί του θεωρούν ότι στον κόσμο συγκρούονται δύο αντίθετες δυνάμεις, ο θεός του καλού και ο θεός του κακού. Από αυτή την πρωταρχική σύγκρουση ξεπηδούν αντιθετικά δίπολα, το φως και το σκοτάδι, το μίσος και η αγάπη, ο πόλεμος και η ειρήνη, οι καλοί και οι κακοί. Αυτά δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Ή ανήκει κανείς στην μία μερίδα ή στην άλλη. «Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». «Όποιος δεν μας ακολουθεί, ανήκει στις δυνάμεις του κακού». Και αποστολή του καλού είναι να εξοστρακίσει το κακό και κάθε φορέα του, ανεξαρτήτως ιδιότητας, αξιώματος, ιδεολογίας, ηθικής υπόστασης.
Η Εκκλησία ποτέ δεν δέχτηκε ότι το κακό υπάρχει από μόνο του. Καταλαμβάνει το κενό που αφήνει η ελεύθερη άρνηση του καλού από τους αγγέλους, που γίνονται δαίμονες, και τους ανθρώπους, που πεθαίνουν χωρίς το Θεό, τον φορέα του καλού.
Το κακό, η αμαρτία, το σκοτάδι, το μίσος δεν είναι θεοί. Συνυπάρχουν μέσα μας με το καλό, τη ζωή, την κοινωνία, το φως, την αγάπη, γιατί μπορεί να αμαρτήσαμε, αλλά ο Θεός και οι ιδιότητές Του δεν παύουν να υπάρχουν μέσα μας.
Ο Κύριος είπε ξεκάθαρα ότι «όποιος δεν είναι εναντίον μας, είναι μαζί μας». Οι ισχυροί του κόσμου, χρησιμοποιώντας με τραγικό τρόπο την ιδιότητα του χριστιανού, ταυτίζονται με τον Ιούδα και τα δάκρυα της υποκρισίας του.
Ταυτίζονται με τον αρρωστημένο μανιχαϊσμό και θέλουν να επιβάλουν την κατ’ αυτούς λογική του καλού, που ταυτίζεται με τα συμφέροντα τους. Όσους δεν συμφωνούν, τους βάζουν στη θέση της πόρνης γυναίκας.
Και δεν θέλουν να προσέξουν τη στάση του Κυρίου, ο οποίος αρνείται τα δάκρυά τους και αποδέχεται τα δικά της, γιατί και η πιο ταλαιπωρημένη από την αμαρτία ανθρώπινη ύπαρξη δε χάνει το δικαίωμα της σωτηρίας και της επιστροφής σ’ Αυτόν που αγαπά «πάντας ανθρώπους».
Το δίλημμα «με ποιον είμαστε;», προσωποποιημένο στην εξουσία, στο κομμάτιασμα, τις αμαρτίες των κάθε λογής πρωταγωνιστών και ηθοποιών του κόσμου τούτου, δεν έχει σχέση με το πνεύμα του Κυρίου. Όποιος ζει την μετάνοια, συναισθάνεται τι του λείπει και αγαπά, αυτός είναι κοντά του. Ακόμα κι αν λειτουργεί πορνικά.
Όποιος αυτοδιορίζεται συνήγορος του καλού, είναι υποκριτής. Και διαλέγει τελικά τον θάνατο. Γιατί κοιτά το συμφέρον του και δεν αγαπά. «Οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν των ουρανών».
Γιατί μόνο οι άνθρωποι που πονάνε για τα λάθη τους και αγαπούνε, μόνο αυτοί που δακρύζουν με ειλικρίνεια μπορούν να δούνε τον Ιησού Χριστό ως Αυτόν που πραγματικά είναι: τον προσωπικό Θεό και Σωτήρα μας.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Η πρώτη κίνηση της ανθρώπινης ζωής είναι το κλάμα. Το ίδιο και η τελευταία. Ένα δάκρυ συντροφεύει τον χωρισμό του ανθρώπου από τον κόσμο και την είσοδό του στην αιωνιότητα. Τα δάκρυα ακολουθούν τη χαρά και την λύπη.
Τα δάκρυα εκφράζουν την μετάνοια, αλλά και την υποκρισία. Είναι το προτέρημα των ηθοποιών και των ερωτευμένων. Ανήκουν στη φύση ή είναι «υπέρ την φύσιν». Γιατί τα δάκρυα ενίοτε αποτελούν το δώρο του Θεού στον άνθρωπο, ο οποίος αξιώνεται να γευτεί και να δει με τα μάτια του σώματος και της ψυχής τον Πλαστουργό του, Αυτόν που του προσφέρει την κοινωνία της όντως Ζωής.
Η Εκκλησία την Μεγάλη Τετάρτη μας υποδεικνύει μία αντίθεση δακρύων. Η πόρνη γυναίκα με τα δάκρυα της μετανοίας και το μύρο της αγάπης έλαβε την άφεση των αμαρτιών της από τον Κύριο, λυτρώθηκε και ξαναβρήκε την οδό προς το Θεό, χωρίς να έχει από πριν καμία σχέση μαζί Του.
Ο Ιούδας, με τα δάκρυα της υποκρισίας, κατέκρινε το μύρο της αγάπης και απλώνοντας τα χέρια του στους παράνομους, αντάλλαξε την ύπαρξή του με τα αργύρια, προδίδοντας τη σχέση του με την όντως Ζωή, που είναι ο Χριστός. Ο ίδιος άνθρωπος κλείνει μέσα του δύο όψεις. Στην κρίσιμη όμως στιγμή, ο παρονομαστής των δακρύων οδηγεί στο θρίαμβο της αγάπης ή στην ήττα του θανάτου.
Μία από τις μεγάλες αιρέσεις στην Ιστορία των Θρησκειών ήταν ο μανιχαϊσμός. Οι οπαδοί του θεωρούν ότι στον κόσμο συγκρούονται δύο αντίθετες δυνάμεις, ο θεός του καλού και ο θεός του κακού. Από αυτή την πρωταρχική σύγκρουση ξεπηδούν αντιθετικά δίπολα, το φως και το σκοτάδι, το μίσος και η αγάπη, ο πόλεμος και η ειρήνη, οι καλοί και οι κακοί. Αυτά δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Ή ανήκει κανείς στην μία μερίδα ή στην άλλη. «Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». «Όποιος δεν μας ακολουθεί, ανήκει στις δυνάμεις του κακού». Και αποστολή του καλού είναι να εξοστρακίσει το κακό και κάθε φορέα του, ανεξαρτήτως ιδιότητας, αξιώματος, ιδεολογίας, ηθικής υπόστασης.
Η Εκκλησία ποτέ δεν δέχτηκε ότι το κακό υπάρχει από μόνο του. Καταλαμβάνει το κενό που αφήνει η ελεύθερη άρνηση του καλού από τους αγγέλους, που γίνονται δαίμονες, και τους ανθρώπους, που πεθαίνουν χωρίς το Θεό, τον φορέα του καλού.
Το κακό, η αμαρτία, το σκοτάδι, το μίσος δεν είναι θεοί. Συνυπάρχουν μέσα μας με το καλό, τη ζωή, την κοινωνία, το φως, την αγάπη, γιατί μπορεί να αμαρτήσαμε, αλλά ο Θεός και οι ιδιότητές Του δεν παύουν να υπάρχουν μέσα μας.
Ο Κύριος είπε ξεκάθαρα ότι «όποιος δεν είναι εναντίον μας, είναι μαζί μας». Οι ισχυροί του κόσμου, χρησιμοποιώντας με τραγικό τρόπο την ιδιότητα του χριστιανού, ταυτίζονται με τον Ιούδα και τα δάκρυα της υποκρισίας του.
Ταυτίζονται με τον αρρωστημένο μανιχαϊσμό και θέλουν να επιβάλουν την κατ’ αυτούς λογική του καλού, που ταυτίζεται με τα συμφέροντα τους. Όσους δεν συμφωνούν, τους βάζουν στη θέση της πόρνης γυναίκας.
Και δεν θέλουν να προσέξουν τη στάση του Κυρίου, ο οποίος αρνείται τα δάκρυά τους και αποδέχεται τα δικά της, γιατί και η πιο ταλαιπωρημένη από την αμαρτία ανθρώπινη ύπαρξη δε χάνει το δικαίωμα της σωτηρίας και της επιστροφής σ’ Αυτόν που αγαπά «πάντας ανθρώπους».
Το δίλημμα «με ποιον είμαστε;», προσωποποιημένο στην εξουσία, στο κομμάτιασμα, τις αμαρτίες των κάθε λογής πρωταγωνιστών και ηθοποιών του κόσμου τούτου, δεν έχει σχέση με το πνεύμα του Κυρίου. Όποιος ζει την μετάνοια, συναισθάνεται τι του λείπει και αγαπά, αυτός είναι κοντά του. Ακόμα κι αν λειτουργεί πορνικά.
Όποιος αυτοδιορίζεται συνήγορος του καλού, είναι υποκριτής. Και διαλέγει τελικά τον θάνατο. Γιατί κοιτά το συμφέρον του και δεν αγαπά. «Οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν των ουρανών».
Γιατί μόνο οι άνθρωποι που πονάνε για τα λάθη τους και αγαπούνε, μόνο αυτοί που δακρύζουν με ειλικρίνεια μπορούν να δούνε τον Ιησού Χριστό ως Αυτόν που πραγματικά είναι: τον προσωπικό Θεό και Σωτήρα μας.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36932
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: «Ο Νυμφίος Σού κρούει την θύρα»
«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω…» (Αποκ. γ’ 20). Αλλά πως θέλει να εισέλθει; Θέλει να είναι εκεί αυτός μόνος. Να μη μολύνη άλλος τον τόπον σου.
Ο Νυμφίος Σου κρούει την θύραν και θέλει να εισέλθη εντός σου, δια να μείνη μόνος εκεί, δια να ανακλιθή εκεί. δια να δειπνήση μαζί σου. δια να ενωθή πλήρως μαζί σου και να σου χαρίση δια της ενώσεως αυτής την αιώνιαν μακαριότητα και αγάπην.
«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω…» (Αποκ. γ’ 20). Αλλά πως θέλει να εισέλθει; Θέλει να είναι εκεί αυτός μόνος. Να μη μολύνη άλλος τον τόπον σου.
Εάν δεν εύρη έτσι την ψυχήν σου, ο Άγιος Κύριος ο δορυφορούμενος και ανυμνούμενος υπό των Χερουβείμ, δεν εισέρχεται.
Μπορείς να ειπής μαζί με τον προφήτην Δαβίδ: «Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον και, πάντα τα εντός μου, το όνομα το άγιον αυτού» (Ψαλ. 102, 1). Ανταποκρίνεσαι εις την αγάπην του Κυρίου, όπως ο ίδιος παραγγέλει: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου» (Ματθ. κβ’ 37).
Αγαπάς και αναζητείς τον Νυμφίον σου Χριστόν όπως η ασματίζουσα Νύμφη, η οποία διακαώς επιποθεί αυτόν και λέγει: «εύρον ον ηγάπησεν η ψυχή μου. εκράτησα αυτόν και ουκ αφήκα αυτόν, έως ου εισήγαγον αυτόν εις τον οίκον μητρός μου και εις ταμείον συλλαβούσης με» (‘Ασμα γ’ 4).
«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω…» (Αποκ. γ’ 20). Αλλά πως θέλει να εισέλθει; Θέλει να είναι εκεί αυτός μόνος. Να μη μολύνη άλλος τον τόπον σου.
Ο Νυμφίος Σου κρούει την θύραν και θέλει να εισέλθη εντός σου, δια να μείνη μόνος εκεί, δια να ανακλιθή εκεί. δια να δειπνήση μαζί σου. δια να ενωθή πλήρως μαζί σου και να σου χαρίση δια της ενώσεως αυτής την αιώνιαν μακαριότητα και αγάπην.
«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω…» (Αποκ. γ’ 20). Αλλά πως θέλει να εισέλθει; Θέλει να είναι εκεί αυτός μόνος. Να μη μολύνη άλλος τον τόπον σου.
Εάν δεν εύρη έτσι την ψυχήν σου, ο Άγιος Κύριος ο δορυφορούμενος και ανυμνούμενος υπό των Χερουβείμ, δεν εισέρχεται.
Μπορείς να ειπής μαζί με τον προφήτην Δαβίδ: «Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον και, πάντα τα εντός μου, το όνομα το άγιον αυτού» (Ψαλ. 102, 1). Ανταποκρίνεσαι εις την αγάπην του Κυρίου, όπως ο ίδιος παραγγέλει: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου» (Ματθ. κβ’ 37).
Αγαπάς και αναζητείς τον Νυμφίον σου Χριστόν όπως η ασματίζουσα Νύμφη, η οποία διακαώς επιποθεί αυτόν και λέγει: «εύρον ον ηγάπησεν η ψυχή μου. εκράτησα αυτόν και ουκ αφήκα αυτόν, έως ου εισήγαγον αυτόν εις τον οίκον μητρός μου και εις ταμείον συλλαβούσης με» (‘Ασμα γ’ 4).