Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο Χριστός θέλει να τον φωνάζουμε, να τον ζητάμε, να του μιλάμε.
Θέλει να μας ακούει , να μας βοηθά και να μας αναπαύει. Θέλει να μας σφίγγει στην δική του αγκαλιά συνέχεια όπως ένας πατέρα θέλει να αγκαλιάζει το παιδί του κάθε λεπτό και κάθε στιγμή. Εμείς δυστυχώς πέφτουμε σε αγκαλιές που έχουν αγκάθια και μας τραυματίζουν, και τότε πέφτουμε τραυματισμένοι στο υπόγειο της μοναξιάς μάς. Νιώθουμε μόνοι διότι δεν έχουμε προσωπική σχέση μαζί του αλλά μια αόριστη θρησκευτική σχέση και δυστυχώς αυτό δεν θα γεμίζει την ύπαρξη μας. Λέμε πολλές φορές αόριστα ότι «Θα μας σώσει ο Θεός». Ναι ! Ο Θέος θέλει διακαώς να μας σώσει αλλά εμείς θέλουμε; Και αν θέλουμε αυτή η θέληση γίνει πράξη στην προσωπική σχέση ; ή απλά μένει σε μια επιφάνεια ;
Να μιλάμε στον Χριστό , την Παναγία και τους Αγίους. Να ζητάμε τον ουρανό και τον φωτισμό του νού. Να φωνάζουμε όπως φωνάζαμε την μαμά και τον μπαμπά όταν τους χρειαζόμασταν.
Η προσευχή για να μας πάνε καλά τα πράγμα τα είναι νεκρή. Λυπάμαι αδερφοί μου αλλά από την στιγμή που ζούμε στον κόσμο της πτώσης, της οδύνης και της θλίψεως τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε καλά διότι μας περιμένει ο θάνατος.
Μπορούμε όμως να πάμε εμείς γενικά καλά σε αυτή την ζωή. Αυτό το «καλά» είναι ο δρόμος της σωτηρίας που καταλήγει στην αγκαλιά του Χριστού. Μας το έχει πει ο ίδιος : «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16:33). Θα πορευθούμε με τον νικητή της ζωής και του θανάτου. Αυτόν θα ακολουθήσουμε , σε αυτόν θα παραδοθούμε, σε εκείνον θα θέσουμε τι πηδάλιο της ζωή μας. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ιθ' 14).
Το «θέλω», «σ’αγαπώ», «Σε χρειάζομαι», «σε πιστεύω» αν δεν γίνουν πράξεις τότε θα μείνουν απλά κάποιες λέξεις και εκφράσεις νεκρές που θα αλλοιωθούν και θα χαθούν.
Κάθε μέρα , κάθε λεπτό, κάθε στιγμή , σε κάθε σκέψη , πράξη, και χτύπο της καρδιάς μας ας διαθέσουμε στο Χριστό λίγο χώρο για εκείνον και ας τον αφήσουμε να μας μιλήσει.
Προσευχή , σκέψη , λογισμός, κατάσταση της ζωή μας που δεν έχει βαπτιστεί στον Χριστό τότε είναι μια νεκρή κατάσταση….
Όχι …δεν θα επιλέξουμε το σκοτάδι και τον θάνατο…Θα βαδίσουμε στο δρόμο της εν Χριστώ ζωής … Εκεί είναι το Φως , η ελπίδα και η σωτηρία…
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh. gr
«Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω»... - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

Άναψα απόψε ένα κεράκι για σένα, που είσαι μόνος, που είσαι μόνη και κινείσαι μονότονα στο μισοσκόταδο του απεναντινού διαμερίσματος.
Για σένα, που σκυμμένη στο κινητό ψάχνεις μια επαφή να σου απαντήσει ή μια αγκαλιά να σε κρατήσει.
Κυρίως όμως για σένα, που σε μπέρδεψε από μικρή η ζωή με σκιές και φαντάσματα, κι όλο προσπαθείς να βγεις στο ξέφωτο μα χάνεσαι.
Ξέρω όταν είσαι στο σκοτάδι σε εκνευρίζει να σου μιλάνε για φως, μέσα σου λες, «άσε μας ρε φίλε με τις θεωρίες σου».
Ενα θα σου πω και να το θυμάσαι: Μην Απελπίζεσαι!!!
Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις καλά, θα έρθουν καλύτερες μέρες. Απλά τώρα περνάς μια φάση, μα δεν θα είναι πάντα έτσι. Μπορείς και αξίζεις το καλύτερο. Αν και δυσκολεύεσαι προσπάθησε να δεις με τα μάτια του Θεού, που δεν σε βλέπει μονάχα στο τώρα που είσαι χάλια αλλά και στο αύριο που γελάς και χαίρεσαι την ζωή.
Κράτα βαθιά μέσα σου εκείνη την εικόνα του Γολγοθά. Όταν ο Χριστός έγερνε κουρασμένος το κεφάλι φωνάζοντας, «Θεέ μου γιατί με εγκατάλειψες…;» Είμαι σίγουρος ότι κάτι σου θυμίζει αυτή η κραυγή, έτσι δεν είναι;
Ναι εκείνες τις πολύ δικές σου στιγμές που ράγιζαν οι αντοχές σου. Όμως μην μείνεις εκεί, γιατί δεν τελείωσε έτσι η ιστορία του Γολγοθά. Προχώρα και θα δεις ότι ο Χριστός κραυγάζει ξανά στο Πατέρα Του, λέγοντας του Θεέ μου σε εμπιστεύομαι, εσύ ξέρεις ας γίνει το θέλημα σου… Και ποιο ήταν αυτό; Η ανάσταση. Ποιος αλήθεια περίμενε ότι πίσω από την σταύρωση ξημέρωνε η ανάσταση; Γι αυτό σου λέω οι πληγές σου μια μέρα θα γίνουν η πιο μεγάλη προίκα της ζωής.
-π. Λίβυος-

[toula]

Βρισκόμαστε στην Δεύτερη εβδομάδα των Νηστειών της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Η Αγίας μας Εκκλησία μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας προβάλλει τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά . Καθέ μέρα ιδιαίτερα την Αγία και μεγάλη Τεσσαρακοστή η Εκκλησία μας προσφέρει πνευματικά όπλα για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε της δυσκολίες του αγώνος με τους πειρασμούς στην πορεία μας προς το Πάσχα.
Τα όπλα λοιπόν που μας προσφέρει η Εκκλησία και είναι απαραίτητα για τον αγώνα εναντίον του διαβόλου, είναι: η ορθή Πίστη, η αληθινή προσευχή, η ελεημοσύνη και η νηστεία. Την πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας μίλησε για το πρώτο όπλο, την ορθή Πίστη. Σήμερα, δεύτερη Κυριακή, η Εκκλησία μας μιλά για το δεύτερο όπλο, την προσευχή, μέσα από έναν μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας μας, τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης. Γιατί ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ανακεφαλαιώνει όλη την ορθόδοξη παράδοση των πρώτων δεκατεσσάρων αιώνων για την ασκητική θεραπευτική μέθοδο της Εκκλησίας μας. Από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τους αγίους Αποστόλους και Πατέρες της Εκκλησίας, ανόθευτη μέχρι την εποχή του, τον 14ο αιώνα.
Είναι μία πράξις συμβολική και αποφασιστική, διότι η σημερινή ημέρα τιμάται από τους Ορθοδόξους όλου του κόσμου ως επέκταση και προέκταση της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Είναι συνέχεια της νίκης της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού και εν Χριστώ κοινωνίας εναντίον της πλάνης. Δεν είναι νίκη προσώπων εναντίον άλλων προσώπων, δεν είναι νίκη παρατάξεων εναντίον άλλης παρατάξεως η άλλων παρατάξεων, αλλά είναι η νίκη της Πίστεως.
Ο θρίαμβος της Πίστεως ως τρόπου σκέψεως, ως τρόπου ζωής και εμπειρίας αγιοπνευματικής, που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην κατά χάριν θέωση.
Ένας τρόπος έκφρασης ζωής και εμπειρίας της πίστεως μέσα σε σχέση με το πρόσωπο του Χριστού είναι η προσευχή. Αν μπορούσαμε να δώσουμε έναν ορισμό για την ποιότητα της προσευχής αυτός δεν θα ήταν άλλος από μια ρήση του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος. Μια ρήση η οποία σκανδαλίζει τον λογικό και κοσμικό μας νου, προσευχή «είναι συνουσία και ένωση του ανθρώπου με τον Θεό». Μια φοβερή ερωτική θεολογική έκφραση η οποία δεν είναι ένας μόνος φιλοσοφικός όρος αλλά είναι ένα απόσταγμα που βγαίνει βιωματικά από την γαμήλια αυτή σχέση, η οποία λέγεται προσευχή .
Στην Εκκλησία δεν προσευχόμαστε διότι πρέπει, επειδή έτσι λένε τα υμνολογικά βιβλία. Η προσευχή είναι ανάγκη της ψυχής μας. Δεν έχει ανάγκη την προσευχή μας ο Θεός , εμείς την έχουμε ανάγκη, διότι δεν μπορούμε χωρίς εκείνον. Η προσευχή μάς ξεδιψά , μάς αναζωογονεί, τρέφει την ύπαρξη μας. Έχουν γραφτεί πολλά περι προσευχής , θεωρίες και εμπειρίες Αγίων, τις οποίες τις βλέπουμε από μακριά ως κάτι απόμακρο στον σημερινό τεχνολογικό κόσμο μας. Πολλοί θεωρούν την προσευχή ως ένα θρησκευτικό τελετουργικό που πρέπει να γίνει για να τα έχουν καλά με το Θεό και να αναπαύσουν ψυχολογικά κάποιο ίσως θρησκευτικό συναίσθημα.
Για να εξετάσουμε όμως το θέμα της προσευχής σε βάθος οφείλουμε να γνωρίσουμε τα πρόσωπα που εμπλέκονται σε αυτό το γεγονός. Αυτά τα πρόσωπα είναι δύο. Είμαι εγω ο άνθρωπος, το δημιούργημα και το άλλο είναι ο δημιουργός, ο πατέρας μου . Ξεκινάω να προσεύχομαι προς τον Πατέρα μου και αρχίζει η σχέση μας .
Όπως το νεογέννητο ανοίγει τα μάτια και αντικρύζει το πρόσωπο της μάνας και του πατέρα ,έτσι και με την προσευχή ξεκινάει το ταξίδι της σωτηρίας αρκεί να νιώσω ποιος ειμαι εγώ και σε ποιον απευθύνομαι. Αυτός ο διάλογος αποτελεί Μυστήριο. Ποιο είναι ο Μυστήριο; Ο δημιουργός και το δημιούργημα σε μια συγκλονιστική σχέση , αυτό τα λέει όλα .
Η προσευχή στην Ορθόδοξη πίστη δεν είναι απλά κάποιες κραυγές, ώστε να πούμε κάποια πράγματα διοτι πρέπει να τα πούμε. Έχω ανάγκη και θέλω να μιλήσω στον Θεό. Θέλω να μιλήσω στο Θεό να με ακούσει και να Τον ακούσω. Θέλω να μιλήσω στον πατέρα μου διότι τον χρειάζομαι. Η ύπαρξη μου αιμορραγεί και θέλω να μιλήσω σε Αυτόν που με έφτιαξε, ώστε να μου δείξει τον δρόμο της επαναφοράς, δηλαδή τον δρόμο της χάριτος μέσα από το βίωμα του Αγιασμού. Να βάλω την ύπαρξη μου από τον εκτροχιασμό πάλι επάνω στις ράγες για να ολοκληρώσω τον προορισμό μου. Να μεταμορφώσω την ύπαρξη μου εν Χριστώ. Να προχωρήσω στο καθ’ομοίωση και να στολίσω την ψυχή μου με τα διαμάντια των αρετών και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που μου χάρισε ο Βασιλέας εκείνη την ημέρα της βαπτίσεως μου.
Το φοβερό σε αυτή την σχέση είναι ότι μιλάω στον Θεό και μου απαντάει. Δεν εκφράζομαι κάπου αόριστα σε κάποια δύναμη εκεί ψηλά. Απευθύνομαι σε ένα πρόσωπο και αυτό το πρόσωπο είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος. Του μιλάω και μου απαντάει μέσα στην ζωή μου, πολλές φορές δεν μου αρέσουν οι απαντήσεις αλλά ξέρω ότι είναι για το καλό μου. Τον παρακαλώ να με ακούσει. Να ακούσει ακόμα και τα πιο μικρά πραγματακια, όπως θα έλεγε και ένα παιδί τα παράπονά του στον πατέρα ακόμα και αν αυτά φαντάζουν ανόητα ή μικρά. Θέλω να ανοίξω το θέλημα μου και να δεχτώ αυτά που θα μου πει. Παρακαλώ να με ακούσει και άλλο τόσο ποθώ να Τον ακούσω διοτι Τον χρειάζομαι.
Όπως είπε και ο Αγιος Ιερώνυμος στην προσευχή του προς τον Χριστό «Τι άλλο να σου δώσω Κύριε;» και ο Χριστός του απάντησε :«Τις αμαρτίες σου Ιερώνυμε». Εδώ παίρνει σάρκα και οστά η φράση του Κυρίου : «Δεύτε πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς».
Το πρώτο βήμα είναι να θελήσω να Του μιλήσω. Να σταθώ μπροστά Του ενώπιος ενωπίω. Ο παντοκράτωρ και παντοδύναμος και εγώ ο αδύναμος που τον χρειάζομαι. Να γίνει η ύπαρξή μου υποδοχή της χάριτος. Με ποιόν τρόπο; Να ανοίξω το θέλημα μου στο θέλημα Του. Στην Κυριακή προσευχή , στο «Πάτερ υμών» ,που το έχουμε μάθει από παιδιά ,υπάρχει ένα συγκλονιστικό σημείο που το προσπερνάμε γρήγορα αλλά κανονικά εκεί μονο δάκρυ μπορούμε να δώσουμε : «Γενηθήτω το θέλημα Σου». Πόσο έτοιμοι είμαστε για αυτό; Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε να ακούσουμε ακόμα και αυτό που δεν μας αρέσει αλλά το χρειαζόμαστε για να σωθούμε ;
Την προσευχή μπορεί να την ασκεί και να την βιώνει ο καθένας όπου και όπως και να βρίσκεται μέσα στην ημέρα ως έκφραση ανάγκης και πλήρωσης της υπάρξεως του. Τα βιώματα της προσευχής των Αγίων Πατέρων μας δείχνουν τον δρόμο που έχουμε ανάγκη να ακολουθήσουμε. Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος έβαζε τα χέρια του πίσω για να νιώθει σαν κατάδικος που πάει στον κριτή για την μαρτυρική απολογία εν αναμονή της φρικτής αποφάσεως. Κάποτε υπήρχε ένα Άγιος γέροντας που του άρεσε να προσεύχεται στην εικόνας της Άκρας Ταπείνωσης και αυτό γιατί ο Χριστός έχει τα μάτια του κλειστά, και ο γέροντας κλαίγοντας στην προσευχή του έλεγε «Κύριε, μην ανοίξεις τα μάτια σου , δεν αξίζω να με δεις , δεν θέλω να δεις τα χάλια μου». Αυτά τα βιώματα είναι αποτελέσματα της αυτογνωσίας,όταν νιώθω δηλαδή ποιος είμαι εγώ και της θεογνωσίας , όταν νιώθω ποιος είναι απέναντί μου.
Όταν γνωρίζω ότι είμαι το τελειότερο δημιούργημά Του και ότι απέναντί μου έχω Αυτόν που πέθανε για μένα ,κατήργησε το θάνατο και μου χάρισε την αιώνια ζωή και με καλεί να γίνω μέτοχος σε αυτή την ζωή. Τι μπορώ να προσφέρω στην προσευχή μου ; Μόνο πόνο, δάκρυα , αγάπη και συγχώρηση.
Αλήθεια όμως θα μπορέσω να Τον ακούσω ; Πως θα ακούσω τον Χριστό όταν μέσα μου υπάρχει νύχτα χωρίς φεγγάρι ,όπως ομολογεί η πόρνη στο τροπάριο της Κασσιανής. Πως θα τον ακούσω όταν μέσα στην θάλασσα της ψυχής υπάρχει τρικυμία παθών; Πως θα μπορέσω να αγαπήσω τον Χριστό όταν αρνούμαι να γνωρίσω και να αγαπήσω τον εαυτό μου ; Όταν δεν Τον ακούω, δεν Τον προστατεύω αλλά Τον φορτώνω με τα βάρη της αμαρτίας, τα οποία μάλιστα πολλές φορές τα ονομάζω αρετές και ζητώ αυτοδικαίωση μέσα από το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως. Όταν πάω να προσευχηθώ και αυτό που Του λέω είναι : Θέλω να γίνει το θέλημα μου, Κύριε, και θέλω εσένα συνένοχο σε αυτό. Ό,τι και να μου πει δεν θα μπορέσω να Τον ακούσω. Σε ένα σπίτι με κλειστά παράθυρα ο ήλιος δεν μπορεί να μπει όχι γιατί δεν θέλει ή δεν μπορεί αλλά διότι το θέλημα του σπιτονοικοκύρη είναι η άρνηση του φωτός και η αποδοχή του σκότους. Ο ήλιος απλά περιμένει να αλλάξω εγώ για να μπορέσω να τον υποδεχτώ. Αυτό το θέλημα της αρνήσεως να γίνει θέλημα αποδοχής. Αυτή η αποστροφή να γίνει αγκαλιά. «Γενηθήτω το θέλημα σου» δεν σημαίνει θέλω κάτι από σένα αλλά θέλω Εσένα. Γιατί ξέρω ότι στην Θεία Λειτουργία δεν μου δίνεις απλά κάτι από σένα ,αλλά μου δίνεις τον εαυτό σου, μου προσφέρεσαι ο ίδιος σε μένα τον ανάξιο για να γίνω μέτοχος της δικής Σου θυσιαστικής αγάπης.
Για αυτό αγαπητοί μου ερχόμαστε στην Εκκλησία , για να ανοίξουμε το θέλημά μας προς τον Χριστό. Αυτό το θέλημα το οποίο πάσχει.
Το θέλημα που περιέχει : απιστία, αδυναμία, αμφισβήτηση, πόνο, έπαρση, αμαρτία , ακηδία, υπερηφάνεια, εγωισμό και χίλια μύρια κακά. Αυτό το θέλημα να το καθαρίσω και να γίνει όλο Χριστός. Αυτό το βίωμα μάς μεταφέρει και ο Απόστολος Παύλος «Ζω δε ουκέτι εγώ , ζη δε εν εμοί Χριστός» ένα βίωμα μέσα από την εμπειρία της προσευχής και της ζωντανής σχέσης με τον Βασιλέα της Κτίσεως. Ο κάθε άνθρωπος είναι αυτό που αγαπάει. Ο καθένας μας θα αντικρύσει ακόμα και στην άλλη ζωή αυτό που αγάπησε. Αν αγαπήσαμε την αμαρτία μας περιμένει η απομόνωση της επιλογής μας . Αν αγαπήσαμε τον Χριστό θα μας περιμένει ο ίδιος να ορμήσουμε στην αγκαλιά του παραδείσου. Tην καλύτερη διδαχή σχετικά με το θέλημα μας το προσφέρει ο όσιος Νείλος «Όταν προσεύχεσαι μη θέλεις να σου έρχονται τα πράγματα όπως εσύ νομίζεις, αλλά όπως αρέσουν στον Θεό και τότε θα είσαι ειρηνικός και ευχάριστος στην προσευχή σου. » Δηλαδή το νόημα είναι όπως το έρμηνεύει ο γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης «Όταν πηγαίνεις να προσευχηθείς, μη πηγαίνεις με κάποιο θέλημα , με κάποια επιθυμία ή με κάποιον σκοπό. Το μόνο που πρέπει να υπάρχει μέσα σου είναι η διάθεση τής προσομιλίας με τον Θεό. Αν βάλεις οτιδήποτε άλλο στην συνείδησή σου , στην καρδιά σου ή στο νού σου αυτό θα γίνει αίτιο αποτυχίας σου και εκπτώσεως σου από την ένωση σου με το Θεο». Φοβερός λόγος.
Δυστυχώς όμως στην σημερινή εποχή ο σύγχρονος άνθρωπος αρνείται να γνωρίσει τον εαυτό του. Αρνείται να τον συναντήσει και για αυτό τον φοβίζει πολλές φορές η συνάντηση με τον Χριστό. Όλη μέρα μέσα στις μέριμνες , βυθισμένοι στην τεχνολογία και στην άνεση της ζωής. Που να χωρέσει ο Χριστός ; Τον βάζουμε στην άκρη , δυο τρία ψελλίσματα προσευχής το βράδυ και αυτό γιατί πρέπει να το κάνω και όχι γιατί το αισθάνομαι και το λαχταρώ.
Το δυσκολότερο πράγμα σήμερα είναι να πεις σε κάποιον να κάτσει 2 λεπτά με τον εαυτό του , εκεί μέσα στην βαθιά σιωπή της προσευχής. Μας τρομάζει αυτό. Διότι δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε την αλήθεια, την προσωπική μας αλήθεια, να ακούσουμε τη ψυχή που σαν βρέφος λαχταρά το μητρικό γάλα της προσευχής και εμείς της λέμε να σωπάσει. Παρόλα αυτά ο Κύριος ακούει ακόμα και την πιο μικρή κραυγή προσευχής. Τί όμορφα μας το έχει παραδώσει η παράδοση : μια μικρή , γλυκιά , όμορφη εκφραστική προσευχή που τα περιέχει όλα, λέγεται παντού και πάντα «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό». Μέσα εδώ βρίσκονται τα πάντα. Σε αυτές τις λέξεις βρίσκουμε όλο το ασκητικό βίωμα και όλη την εμπειρία των Αγίων πατέρων. Απλά αυτή η φράση χρειάζεται μια μικρή προϋπόθεση, να βγαίνει από μια ταπεινή καρδιά · μόνο τότε αγγίζει τα κράσπεδα της Αγίας Τριάδος.
Ο μόνος πνευματικός χώρος για να ηρεμήσει η ψυχή και να μιλήσει στον Θεό έιναι ο χώρος της ησυχίας.
Ως ασκητικός όρος η «ησυχία» έχει κατεξοχήν υπαρξιακό και βιωματικό περιεχόμενο. Σημαίνει την ειρήνη του έσω ανθρώπου, που εγκαθίσταται σ' αυτόν, όταν ο άνθρωπος δει, σιχαθεί και αφαιρέσει το «ειδεχθές προσωπείον» (την απαίσια μάσκα) του, που συστάθηκε από την περιπλάνηση του νου. Η ησυχία συνδέεται άρρηκτα με την νήψη του νου, την πνευματική εγρήγορση, και την βιωματική εμπειρία όλων εκείνων των καταστάσεων, που πραγματώνονται στη νήψη κατά πνευματικό και ανέκφραστο τρόπο.
Κατά συνέπεια, έργο του ησυχαστή είναι «η φυλακή της καρδίας» με την αγαπητική τήρηση των εντολών, την πνευματική καθαρότητα και την μυστηριακή ζωή. Με την τήρηση των εντολών αποβάλλει ο ησυχαστής τον νόμο της αμαρτίας και εισάγει στον εαυτό του την εποπτεία του νου.
Οι αισθήσεις του ελέγχονται με την εγκράτεια, ενώ το παθητικό της ψυχής κυριαρχείται από την αγάπη και το λογιστικό από την νήψη. Ο ησυχαστικός βίος παρέχει την λειτουργική δυνατότητα στην θεία Χάρη να «επισκευάσει»τον έσω άνθρωπο και να τον διαμορφώσει προς το πρωτότυπο, παρέχοντάς του «ανθισμένο» το αρχαίο και απερίγραπτο κάλλος του.
Ο ησυχαστικός βίος δεν πρέπει να μας τρομάζει. Δεν είναι μόνο μοναχικό βίωμα. Μπορεί να είσαι με χίλους ανθρώπους αλλά να έχεις μέσα σου γαλήνη και ησυχία. Ο Όσιος Πορφύριος απέκτησε πολλές αγιαστικές αρετές στην πλατεία Ομονοίας. Η ησυχία δεν είναι μόνο τόπος αλλά κυρίως τρόπος ηρεμίας και αγιαστικής εσωτερικής μεταμόρφωσης.
Για να αγαπήσουμε τον Χριστό , ώστε να μπούμε στην γαμήλια σχέση μαζί Του, οφείλουμε πρώτα να δούμε τον εαυτό μας σαν δημιούργημα Του. Να νιώσουμε παιδιά Του. Να φωνάξουμε Πάτερ ημών, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί προσδοκούμε να ακούσουμε την απάντηση: «Ναι παιδί μου , πες μου, είμαι εδώ για σένα».
Στην προσευχή γινόμαστε μέτοχοι της Τριαδικής αγάπης μέσα από την σχέση με το πρόσωπο του Κυρίου. Μπαίνουμε στον αγιαστικό χορό της Θείας αγάπης ,αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να ακολούθησουμε τα βήματα του χορού, όχι να κάνουμε δικά μας βήματα δηλαδή δικά μας θελήματα. Όπως σε έναν χορό που χορεύουν και χαίρονται οι άνθρωποι ,όταν πάει κάποιος να χορέψει , ανοίγει ο κύκλος και τον υποδέχονται, αλλά για να μπορεί και ο καλεσμένος να απολαύσει τους καρπούς αυτής της χαράς, θα πρέπει να ακολουθήσει τα βήματα του χορού. Αν έστω και για λίγο κάνει τα δικά του, τότε δεν θα μπορέσει να συνεχίσει, κινδυνεύει ακόμα και να σκοντάψει και να βγεί εκτός.
Και όλα αυτά γιατί αρνήθηκε να ακολουθήσει τα βήματα της χαράς. Τα βήματα του εγωισμού τον έθεσαν στο περιθώριο.
Να μπούμε και εμείς ,αγαπητοί μου, σε αυτή την χαρά της προσευχής, να μιλήσουμε στον Τριαδικό Θεό, να ανοίξουμε την καρδιά μας ώστε να ακούσουμε ό,τι κι αν μας πει. Να νηστέψουμε αυτές τις μέρες όλες τις αισθήσεις μας από πόθο για τον Χριστό , από πείνα για να χορτάσουμε από την αγάπη Του. Να δούμε αυτές τις σαράντα ημέρες όχι ως θρησκευτική αγγαρεία αλλά ως ευκαιρία να αλλάξουμε, να υπάρξουμε μαζί Του μέσα στον διάλογο της προσευχής και να ζήσουμε βιωματικά τα μυστήρια της Εκκλησίας.
Είναι η ώρα, αγαπητοί μου, να ξυπνήσουμε από το μεθύσι της ψευτιάς, και της πλάνης , είναι ώρα να αντικρίσουμε τον Κύριο με όλη μας την ύπαρξη και να Του πούμε «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου». Τέλος δεν θα ήθελα να κλείσω εγώ αυτή την ομιλία ας αφήσουμε καλύτερα να την κλείσει ο ίδιος ο Κύριος μέσα από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο από την ομιλία του Αγίου στο « Ματθαίου Ευαγγέλιον, Ομιλία ΟΣΤ ( 76 εβδομηκοστή έκτη ) »Λέει ο Κύριος : «Εγώ για σένα πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ σύζυγος, εγώ σπίτι, εγώ τροφή, εγώ ρούχο, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, ό,τι θέλεις εγώ. Να μη σου λείψει τίποτα. Θα δουλέψω εγώ. Ήρθα να σε υπηρετήσω, όχι να με υπηρετήσεις. Εγώ και φίλος, και μέλος του σώματός σου και κεφάλι, και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ. Μόνο να είσαι κοντά μου. Εγώ φτωχός για σένα και αλήτης για σένα. Στο σταυρό για σένα, στον τάφο για σένα. Στον ουρανό παρακαλώ για σένα τον Πατέρα μου, στη γη έρχομαι πρεσβευτής του Πατέρα μου για σένα. Εσύ είσαι τα πάντα για μένα, και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος μου και μέλος του σώματός μου. Τι άλλο θέλεις άνθρωπε; »Καλό υπόλοιπο σαρακοστής , αδελφοί, καλό αγώνα.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh .gr
Η προσευχή ως διάλογος και σχέση - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

Ο Χριστός θέλει να τον φωνάζουμε, να τον ζητάμε, να του μιλάμε.
Θέλει να μας ακούει , να μας βοηθά και να μας αναπαύει. Θέλει να μας σφίγγει στην δική του αγκαλιά συνέχεια όπως ένας πατέρα θέλει να αγκαλιάζει το παιδί του κάθε λεπτό και κάθε στιγμή. Εμείς δυστυχώς πέφτουμε σε αγκαλιές που έχουν αγκάθια και μας τραυματίζουν, και τότε πέφτουμε τραυματισμένοι στο υπόγειο της μοναξιάς μάς. Νιώθουμε μόνοι διότι δεν έχουμε προσωπική σχέση μαζί του αλλά μια αόριστη θρησκευτική σχέση και δυστυχώς αυτό δεν θα γεμίζει την ύπαρξη μας. Λέμε πολλές φορές αόριστα ότι «Θα μας σώσει ο Θεός». Ναι ! Ο Θέος θέλει διακαώς να μας σώσει αλλά εμείς θέλουμε; Και αν θέλουμε αυτή η θέληση γίνει πράξη στην προσωπική σχέση ; ή απλά μένει σε μια επιφάνεια ;
Να μιλάμε στον Χριστό , την Παναγία και τους Αγίους. Να ζητάμε τον ουρανό και τον φωτισμό του νού. Να φωνάζουμε όπως φωνάζαμε την μαμά και τον μπαμπά όταν τους χρειαζόμασταν.
Η προσευχή για να μας πάνε καλά τα πράγμα τα είναι νεκρή. Λυπάμαι αδερφοί μου αλλά από την στιγμή που ζούμε στον κόσμο της πτώσης, της οδύνης και της θλίψεως τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε καλά διότι μας περιμένει ο θάνατος.
Μπορούμε όμως να πάμε εμείς γενικά καλά σε αυτή την ζωή. Αυτό το «καλά» είναι ο δρόμος της σωτηρίας που καταλήγει στην αγκαλιά του Χριστού. Μας το έχει πει ο ίδιος : «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16:33). Θα πορευθούμε με τον νικητή της ζωής και του θανάτου. Αυτόν θα ακολουθήσουμε , σε αυτόν θα παραδοθούμε, σε εκείνον θα θέσουμε τι πηδάλιο της ζωή μας. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ιθ' 14).
Το «θέλω», «σ’αγαπώ», «Σε χρειάζομαι», «σε πιστεύω» αν δεν γίνουν πράξεις τότε θα μείνουν απλά κάποιες λέξεις και εκφράσεις νεκρές που θα αλλοιωθούν και θα χαθούν.
Κάθε μέρα , κάθε λεπτό, κάθε στιγμή , σε κάθε σκέψη , πράξη, και χτύπο της καρδιάς μας ας διαθέσουμε στο Χριστό λίγο χώρο για εκείνον και ας τον αφήσουμε να μας μιλήσει.
Προσευχή , σκέψη , λογισμός, κατάσταση της ζωή μας που δεν έχει βαπτιστεί στον Χριστό τότε είναι μια νεκρή κατάσταση….
Όχι …δεν θα επιλέξουμε το σκοτάδι και τον θάνατο…Θα βαδίσουμε στο δρόμο της εν Χριστώ ζωής … Εκεί είναι το Φως , η ελπίδα και η σωτηρία…
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh. gr

[toula]

ΣΑΒΒΑΤΟΝ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, νῦν ἡμέρα σωτηρίας, ἐν τῷ πλήθει τοῦ ἐλέους σου, ἐπίσκεψαί μου τὴν ψυχήν, καὶ τὸ φορτίον τῶν ἀνομιῶν μου, ἄνες μόνε Φιλάνθρωπε. ( Ιδιόμελον Εσπερινού).
Όσοι αμαρτήσαμε χρειαζόμαστε τη λύπη και τη στεναχώρια για τα προηγούμενα αμαρτήματα μας και τις γονυκλισίες με μετάνοια, για να ακούσουμε ο καθένας μας μυστικά όπως ο παράλυτος: ««Έχε θάρρος παιδί μου»», και αφού πάρουμε τη συγχώρεση να μεταστρέψουμε τη λύπη μας σε χαρά. Αυτή η λύπη είναι το πνευματικό μέλι που το θηλάζουμε από πέτρα στερεά όπως αναφέρεται προφητικά στην Παλαιά Διαθήκη: «« Θήλασαν μέλι από πέτρα»» (Δευτ. 32, 13), ενώ ο Απόστολος Παύλος λέει: «« Η πέτρα αυτή είναι ο Χριστός»» (Β΄ Κορ. 7, 10). Μη θαυμάζετε επειδή αποκάλεσα αυτή τη λύπη μέλι, γιατί αυτή είναι που προκαλεί τη σταθερή μετάνοια για τη σωτηρία, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο. Σε αυτόν που έχει τραυματισμένη τη γλώσσα του το μέλι που θα του δώσουμε θα του φανεί πικρό, ενώ όταν θεραπευτεί το τραύμα του θα αισθανθεί τη γλύκα του μελιού. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο φόβος του Θεού που εμφανίζεται στις ευσεβείς ψυχές από το Ευαγγελικό κήρυγμα τους προκαλεί λύπη, όταν ακόμα έχουν τα τραύματα της αμαρτίας. Όταν, όμως, θεραπευτούν με τη μετάνοια τότε αντιλαμβάνονται την Ευαγγελική χαρά σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου μας: «Η λύπη σας θα μεταβληθεί σε χαρά».
Όλοι μας κατηγορούμε τους εαυτούς μας όταν αμαρτάνουμε και κανέναν άλλο. Ο Άδαμ όταν παράκουσε στην εντολή του Θεού δεν ωφελήθηκε με τη μετάθεση της αιτίας της παρακοής του στην Εύα, ούτε και η Εύα με τη μετάθεση στο πονηρό πνεύμα. Γιατί εμείς αφού δημιουργηθήκαμε από το Θεό αυτεξούσιοι και δεχθήκαμε μέσα μας το ηγεμονικό πνεύμα της ψυχής το οποίο μας προστατεύει με εξουσιαστική δύναμη κατά των παθών, δεν έχουμε κανένα που να κυριαρχεί επάνω μας και να μας εκβιάζει. Αυτή λοιπόν, είναι η κατά Θεόν και σωτηριώδης λύπη, το να κατηγορούμε τους εαυτούς μας και όχι κανένα άλλον για όσα λάθη πράξαμε στη ζωή μας. Να λυπούμαστε εναντίον του εαυτού μας και να ζητούμε συγχώρεση από τον Θεό με την εξομολόγηση των αμαρτημάτων μας και την λυπηρή κατάνυξη. Η ζωή μας περνάει σχεδόν ολόκληρη μέσα σε αμαρτίες αδελφοί, και πρέπει να διαλέξουμε αυτή τη σωτήρια λύπη και τη ζωή της μετάνοιας. Αν δεν το κάνουμε θα κατακριθούμε την ημέρα της κρίσεως γιατί δεν μετανοήσαμε με τα όσα είπε και έκανε ο Χριστός για μας.
Η μακροθυμία του Θεού σε οδηγεί στην μετάνοια. Εσύ όμως πρόσεχε μήπως από τη σκληρότητα σου και την ασυγκίνητη και σκληρή καρδιά σου εξοργίσεις το Θεό την ημέρα της κρίσεως. Ο Κύριος τότε θα αποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του. Σ’αυτούς που ζητούν υπομονετικά και με συντριβή καρδιάς τη συγχώρεση των αμαρτιών τους θα δοθεί άνεση και χαρά και ζωή αιώνια και βασιλεία που δεν περιγράφεται. Σε όσους όμως ζούν αμετανόητοι για τα αμαρτήματα τους θα υπάρχει θλίψη, στεναχώρια, ανυπόφορη και ατελείωτη κόλαση. Ας τρέξουμε λοιπόν, μπροστά στον Κύριο μας να Τον προσκυνήσουμε να γονατίσουμε και να κλάψουμε γιατί μας έπλασε από αγάπη και μας κάλεσε σε μετάνοια για να μας προσφέρει την Θεία παρηγοριά που μας υποσχέθηκε: «Μακάριοι είναι αυτοί που πενθούν γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν» (Ματθ. 5, 4).
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

[toula]

Το Οσφράδιον του πάντων Βασιλέως.
Έχετε δει κάτι αρωματισμένα μαντηλάκια ή κάτι μικροσκοπικά δοχεία με άρωμα , τα οποία χρησιμοποιούσαν οι βασιλιάδες και οι αριστοκράτες για να έρθουν σε επαφή με τον δύστυχο και βρώμικο λαό; Κάτι τέτοιο ήταν το οσφραδιον. Το χρησιμοποιούσε ο αυτοκράτορας όταν έμπαινε στον ιπποδρομο ή τους βασιλικούς σταύλους για να μην έλθει σε επαφή με την βρωμερή οσμή.
Αυτό ήταν και η Παναγία. Χρησιμοποίησε ο Θεός την αρωματισμένη ύπαρξη και το μυρωμενο από χάρη σώμα της, για να έρθει σε επαφή με την φύση μας , η οποία εζεχνε αμαρτία και θάνατο. Για αυτό ο ύμνος την ονομάζει οσφραδιον του Βασιλιά Χριστού. Τι ποίηση... Ιωσήφ εποίησεν.
Β' Χαιρετισμοί

[toula]

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Τὸ Νηστείας πέλαγος, ἐκπλεῦσαι γαληνῶς, καταξίωσόν με Χριστέ, κατευνάζων κύματα τῆς διανοίας μου, καὶ τῆς Ἀναστάσεως, εἰς λιμένας ἐγκαθόρμισον. ( Τροπάριον ε' ωδής)
Ἡ προσευχὴ εἶναι φύλακας τῆς σωφροσύνης, χαλιναγωγεῖ τὸν θυμό, καταστέλλει τὴν ὑπερηφάνεια, καθαρίζει ἀπὸ τὴ μνησικακία, διώχνει τὸ φθόνο, καταργεῖ τὴν ἀδικία, ἐπανορθώνει τὴν ἀσέβεια.
Ἡ προσευχὴ εἶναι δύναμη τῶν σωμάτων, φέρνει χαρὰ στὸ σπίτι, χορηγεῖ εὐνομία στὴν πόλη, παρέχει ἰσχὺ στὴν ἐξουσία, δίνει νίκη κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἐξασφαλίζει τὴν εἰρήνη, ξαναενώνει τοὺς χωρισμένους, διατηρεῖ στὴ θέση τοὺς ἑνωμένους.
Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ἐπισφράγισμα τῆς παρθενίας, ἡ πιστότητα τοῦ γάμου, ὅπλο στοὺς ὁδοιπόρους, φύλακας ὅσων κοιμοῦνται, θάρρος τῶν ξύπνιων, στοὺς γεωργοὺς φέρνει τὴν εὐφορία, στοὺς ναυτιλόμενους χαρίζει τὴ σωτηρία.
Ἡ προσευχὴ γίνεται συνήγορος τῶν δικαζομένων, ἐλευθερία τῶν φυλακισμένων, παρηγοριὰ τῶν λυπημένων, χαρὰ γιὰ τοὺς χαρούμενους, παρηγοριὰ στοὺς πενθοῦντες, δόξα γιʼ αὐτοὺς πού ἔρχονται σὲ γάμο, γιορτὴ στὰ γενέθλια, σάβανο σʼ αὐτοὺς πού πεθαίνουν.
Ἡ προσευχὴ εἶναι συνομιλία μὲ τὸν Θεό, θεωρία τῶν ἀοράτων, πληροφόρηση γιὰ ὅσα ἐπιθυμοῦμε, ὁμοτιμία μὲ τοὺς ἀγγέλους, προκοπὴ στὰ καλὰ ἔργα, ἀποτροπὴ ἀπὸ τὰ κακά, διόρθωση γιὰ κείνους πού ἁμαρτάνουν, ἀπόλαυση τῶν παρόντων ἀγαθῶν, ὑπόσταση τῶν ἀγαθῶν τοῦ μέλλοντος.
Ἡ προσευχὴ μετέβαλε γιὰ τὸν Ἰωνᾶ σὲ σπίτι τὸ κῆτος, ἐπανέφερε στὴ ζωὴ τὸν Ἐζεκία ἀπὸ αὐτὲς τὶς πύλες τοῦ θανάτου. Γιὰ χάρη τῶν τριῶν νέων μετέστρεψε τὴ φλόγα τῆς καμίνου σὲ δροσερὴ αὔρα καὶ γιὰ τοὺς Ἰσραηλίτες κέρδισε νίκη κατὰ τῶν Ἀμαληκιτῶν, ἐνῶ τὶς ἑκατὸν ὀγδόντα πέντε χιλιάδες τοῦ Ἀσσυριακοῦ στρατοῦ μὲ ἀόρατη ρομφαία κατανίκησε σὲ μιὰ νύχτα.
Καὶ κοντὰ σʼ αὐτὰ μπορεῖς νὰ βρεῖς ἀμέτρητα παραδείγματα ἀπὸ ἐκεῖνα πού ἔχουν γίνει κι ἀπὸ τὰ ὁποῖα φαίνεται καθαρὰ ὅτι κανένα ἀπὸ ὅσα θεωροῦνται πολύτιμα στὴ ζωὴ δὲν εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ τὴν προσευχή.
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ

[toula]

Kυκλοφορεί ένα βίντεο περί Θείας Κοινωνίας , στο οποίο αναφέρεται οτι η υποχρεωτική τριήμερη νηστεία προ της Θείας Κοινωνίας είναι πλάνη. Προφανώς είναι πλάνη κάθε συνταγή περι νηστείας προ της θ. Κοινωνίας και η απολυτοποίηση της ' γεροντικής γνώμης' και επιβολής του πνευματικού. Ούτε καν θέμα πνευματικού δεν είναι. Αν και ο πνευματικός εχει την πείρα να σε καθοδηγήσει αν είσαι αποπροσανατολισμένος.Ωστόσο ομως μην φτάσουμε στο άλλο άκρο και προσερχόμαστε οπως θέλουμε και καταλαβαίνουμε εμεις στα Μυστήρια. Φυσικά η νηστεία προ της Θειας Κοινωνίας είναι υποχρεωτική για ολους, αν και αδιευκρίνιστη η διάρκεια της. Δεν υπάρχει ισχυρότερο σύμβολο και ψυχοσωματική προετοιμασία από αυτήν, η οποία εμφαίνει την πείνα, την δίψα, την αποστέρηση του Θεού, την πτωχεία, την εγκατάλειψη, την αναγκη για παρηγοριά. Παρατηρώ ότι στα πλαίσια εκλογίκευσης των μυστηρίων και τη ' φιλελευθεροποίηση' της Εκκλησίας τείνουν όλα να γίνουν ψιλά σύμβολα και να καταργηθεί ο τύπος , ο οποίος ' βαραινει' την ουσία. Όμως η ουσία θέλει κάπου να στηριχτεί, θέλει εικόνα να εικονιστεί, λόγο να ειπωθεί, ύλη να μεταδοθεί, σάρκα να δηλωθεί. Δεν στέκεται από μόνη της. Μη φτάσουμε στο σημείο να εκπέσει η Θεία Κοινωνία σε ψιλό σύμβολο και ευλαβή συνήθεια και προταχθούν τα πρόσωπα, ηθικοπλαστικα μηνυματάκια και ένας τρόπος ζωής αντί για βιωματική πίστη, στο όνομα των καλών προθέσεων της ' απομαγευσης και του εκσυγχρονισμού'. Σήμερα κάποιος διατείνεται ότι δεν έχουμε αναγκη το ένα, αύριο θα μας βρωμίσει το άλλο, στο τελος θα τα ισοπεδώσουμε όλα για να κάνουμε την περιπόθητη υπέρβαση και να βάλουμε στο χέρι τον μικρό ταπεινό διαχειρίσιμο θεούλη να Τον πουλάμε με δόσεις και στυγνό ακαδημαϊσμό, σε όσους εφτασαν σε ένα καποιο πνευματικό επίπεδο και δεν είναι αγροίκοι κληρικαλιστές.
Η Θεία Κοινωνία ειναι αμεση ανάγκη και τροφή και εκ των πραγμάτων είναι συχνή πλην όμως περιβάλλεται από μια ιερότητα και η προσέγγιση της θέλει φόβο Θεού.

π. Παντ. Κρούσκος

[toula]

ΠΕΜΠΤΗ Β ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Μετανοίας ὁ καιρός, καὶ ζωῆς αἰωνίου πρόξενος ἡμῖν ὁ τῆς Νηστείας ἀγών, ἐὰν ἐκτείνωμεν χεῖρας εἰς εὐποιΐαν· οὐδὲν γὰρ οὕτω σῴζει ψυχήν, ὡς ἡ μετάδοσις τῶν ἐπιδεομένων, ἡ ἐλεημοσύνη συγκεκραμένη τῇ νηστείᾳ, ἐκ θανάτου ῥύεται τὸν ἄνθρωπον· Αὐτὴν ἀσπασώμεθα, ἧς οὐδὲν ἴσον· ἱκανὴ γὰρ ὑπάρχει, σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. ( Ιδιόμελον των Αποστίχων)
Ἀνέβασαν κάποτε στή σκήτη τῶν Πατέρων ἕνα δαιμονισμένο νέο, γιά νά τόν θεραπεύσουν μέ τήν προσευχή τους. Ἐκεῖνοι ὅμως ἀπό ταπείνωση ἀπέφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν ἔτσι ὁ δυστυχισμένος ἄνθρωπος, ὥσπου κάποιος Γέροντας τόν λυπήθηκε, τόν σταύρωσε μέ τόν ξύλινο σταυρό πού εἶχε στή ζώνη του, καί ἔδιωξε τό πονηρό πνεῦμα.
– Ἀφοῦ μέ βγάζεις ἀπό τήν κατοικία μου, τοῦ εἶπε ἐκεῖνο, θά μπῶ μέσα σου.
– Ἔλα, τοῦ ἀποκρίθηκε θαρραλέα ὁ Γέροντας. Ἔτσι μπῆκε μέσα του τό δαιμόνιο καί τόν βασάνιζε δώδεκα ὁλόκληρα χρόνια! Ὑπέμεινε μέ καρτερία τόν πόλεμο, ἀλλ᾿ ἀντιπολεμοῦσε κι ἐκεῖνος μέ τόν ἐχθρό μέ ὑπεράνθρωπη νηστεία καί ἀκατάπαυστη προσευχή. Ὅλα αὐτά τά χρόνια δέν ἔβαλε οὔτε μιά φορά στό στόμα του μαγειρευμένη τροφή. Νικημένο τέλος τό δαιμόνιο ἀπό τόν ἀκατάπαυστο ἀγώνα, ἀπομακρύνθηκε. – Γιατί φεύγεις; τό ρώτησε ὁ Γέροντας. Ἐγώ πάντως δέν σέ διώχνω.
– Μέ ἀφάνισε ἡ νηστεία σου! κραύγασε ἐκεῖνο καί ἔγινε ἄφαντο.
ΝΗΣΤΕΙΑ
Ἕνας ἀρχάριος μοναχός συμβουλεύτηκε κάποιο διακριτικό Γέροντα, ποιό μέτρο νά ἀκολουθήση στή νηστεία.
– Ἀπόφευγε τίς ὑπερβολές, τέκνον μου, τόν συμβούλεψε ἐκεῖνος. Πολλοί δοκίμασαν νά νηστέψουν πάνω ἀπό τίς δυνάμεις τους καί δέν ἄντεξαν γιά πολύ καιρό.
ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ
Γιά καταπληκτική ἄσκηση χαρακτήριζε τόν ὅσιο Μακάριο τόν Ἀλεξανδρέα: Μόλις ἄκουγε κάποιο ἀσκητικό κατόρθωμα, ἔσπευδε νά τό ἐπιτύχη καί ὁ ἴδιος. Ἀκόμη καί νά τό ξεπεράση! Κίνητρό του δέν ἦταν ἡ αὐτοϊκανοποίηση, ἀλλά ἡ ὑπερβολική ἀγάπη του στήν ἄσκηση, πού εἶναι μητέρα τοῦ ἁγιασμοῦ. Ἔτσι μαθαίνοντας κάποτε ὅτι ἕνας ἀσκητής ἔτρωγε τήν ἡμέρα μόνο μιά λίτρα (320 γραμμάρια) ψωμί, ἔκοψε παξιμάδια σέ μικρά κομμάτια, τά ἔβαλε σέ μιά στάμνα καί ἀποφάσισε νά τρώη κάθε μέρα ὅσο πιάνει τό χέρι του. Ἀστειευόμενος ἔλεγε:
-Ἔπιανα ὅσο μποροῦσα περισσότερα κομμάτια, ἀλλά δέν μποροῦσα νά βγάλω τό χέρι μου ἀπό τό στόμιο τῆς στάμνας. Μέ λύπη λοιπόν ἄφηνα τότε μερικά… Αὐτός ὁ μεγάλος ἀσκητής ὅταν ἔμαθε λεπτομέρειες γιά τήν ὑψηλή πνευματική ζωή τοῦ Μ. Παχωμίου, μεταμφιέστηκε σέ κοσμικό ἐργάτη, πῆγε στό κοινόβιο τῶν Ταβεννησιωτῶν, βρῆκε τόν ὅσιο κοινοβιάρχη καί τόν παρεκάλεσε:
– Δέξου με στό Μοναστήρι σου νά γίνω μοναχός. Ὁ Μ. Παχώμιος τόν κοίταξε καί τοῦ εἶπε:
– Ἔφτασες σέ γεράματα καί δέν μπορεῖς νά κάνης ἄσκηση. Οἱ ἀδελφοί ἐδῶ εἶναι ἀσκητές καί δέν μπορεῖς νά βαστάξης τούς κόπους τους. Θά σκανδαλιστῆς καί θά φύγης κακολογώντας τους. Δέν τόν δέχτηκε ἔτσι ἐπί ἑπτά ἡμέρες. Κι αὐτός ἀφοῦ ἔμεινε νηστικός ὅλο αὐτό τό διάστημα, τόν παρεκάλεσε πάλι:
– Δέξου με, ἀββά, κι ἄν δέν νηστέψω ὅπως οἱ ἀδελφοί, κι ἄν δέν ἐργάζωμαι, διάταξε νά μέ διώξουν. Μέ τή συμφωνία αὐτή τόν κράτησε. Τόν ἔβαλε σ᾿ ἕνα μοναστήρι πού εἶχε χίλιους τετρακόσιους μοναχούς. Σέ λίγο ἔφτασε ἡ Σαρακοστή. Ὁ ὅσιος εἶδε τότε τούς ἀδελφούς νά ἀσκοῦνται ὁ καθένας διαφορετικά: Ἄλλον νά τρώη κάθε βράδυ, ἄλλον κάθε δύο μέρες, ἄλλον κάθε πέντε, ἄλλον νά ἀγρυπνῆ ὅλη τή νύχτα… Τότε ἔβρεξε πολλούς βλαστούς φοινίκων, κάθησε σέ μιά γωνιά, καί μέχρις ὅτου συμπληρώθηκαν οἱ σαράντα μέρες κι ἔφτασε τό Πάσχα, δέν ἄγγιξε ψωμί!
Ἐκτός ἀπό λίγα λαχανόφυλλα δέν δεχόταν τίποτε, κι αὐτά τήν Κυριακή, γιά νά φανῆ ὅτι κάτι τρώει. Καί ἐργαζόταν συνεχῶς πλέκοντας βλαστούς χωρίς νά μιλήση σέ ἄνθρωπο, χωρίς νά ἀνοίξη τό στόμα. Πάντα σιωποῦσε! Ἐκτός ἀπό τήν καρδιακή προσευχή καί τό ἐργόχειρο μέ τούς βλαστούς δέν ἔκανε τίποτε ἄλλο. Ὅταν τό εἶδαν αὐτό οἱ ἀσκητές ἐξεγέρθηκαν κατά τοῦ Μ. Παχωμίου λέγοντας:
– Ἀπό ποῦ τόν ἔφερες αὐτόν τόν ἄσαρκο γιά νά μᾶς κατακρίνη; Ἤ διῶξε τον, ἤ νά ξέρης ὅτι ὅλοι ἐμεῖς θά σοῦ φύγουμε! Ἀφοῦ πληροφορήθηκε ὁ ὅσιος τίς ἀσκήσεις του, προσευχήθηκε στόν Θεό νά τοῦ ἀποκαλύψη ποιός ἦταν. Καί τοῦ ἀπεκάλυψε. Τόν παίρνει τότε ἀπό τό χέρι, τὀν ὁδηγεῖ στήν Ἐκκλησία, μπροστά στό θυσιαστήριο, καί τοῦ λέει:
– Ἔλα λοιπόν, καλόγηρε. Ἐσύ εἶσαι ὁ Μακάριος καί μοῦ κρύφτηκες. Πολλά χρόνια ποθοῦσα νά σέ δῶ. Σοῦ χρωστῶ χάρη γιά τό ὅτι ταπείνωσες τά παιδιά μου καί τά ἔμαθες νά μή μεγαλοφρονοῦν γιά τήν ἄσκησή τους. Πήγαινε λοιπόν στόν τόπο σου. Ἀρκετά μᾶς οἰκοδόμησες. Καί εὔχου ὑπέρ ἡμῶν.
Ἀπό τό βιβλίο «Χαρίσματα καί Χαρισματοῦχοι» ἐκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου

[toula]

Την Σαρακοστή νηστεύουμε όχι για " να τα βρούμε με τον εαυτό μας" και να κρατήσουμε αποστάσεις από την κακία και να βελτιωθούμε ως άνθρωποι, αλλά για να τα βρούμε με τον Θεό και να αποκαταστήσουμε την σχέση μας μαζί Του. Μέτρο και τέλος είναι ο Χριστός , όχι ο βελτιωμένος άνθρωπος.Άλλωστε θέλουμε δεν θέλουμε, και ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσει αυτό,αλλά ετσι είναι , πάντοτε παλιάνθρωποι θα είμαστε. Άλλος λίγο άλλος πολύ, νηστεύοντες και μη νηστεύοντες, αγκαλιασμένοι όλοι με την κακία μας.Αυτή είναι η ροπή μας.
Είναι βεβαια και αυτό το έντονο ερωτικό στοιχείο. Οι παλιοί μας έλεγαν απλοϊκά ότι τώρα δεν τρώμε " γιατί κυνηγάνε οι εβραίοι τον Χριστό να Τον σταυρώσουν" ! Αυτές οι ημέρες είναι ο καιρός της θλίψης και της αδημονίας του Χριστού. Ποια ψυχή χριστιανική ζητάει την τρυφή και την καλοπέραση έναν τέτοιο φρικτό καιρό; Πόσο σοφή είναι η Αγάπη και πόσο ανόητες οι διάφορες προφάσεις!
Αλλά τι θα πει να τα βρούμε με τον Θεό; Σημαίνει ατενίζοντας προς τον Χριστόν να κάνουμε αγώνα να του ομοιάσουμε έστω και σαράντα μέρες. Αυτή είναι η σαρακοστή που ετοίμασε η Εκκλησία για μας και εμείς την ακολουθούμε γιατί πιστεύουμε στην Εκκλησία και ότι μας προσφέρει και μας παραθέτει και μας προτείνει και ετοιμάζει για μας. Τώρα αν νομίζει καποιος ότι η νηστεία από το λάδι και το κρέας δεν είναι πνευματικότητα, αλλά φτηνά χυδαία πράγματα, ας δει ότι αποτελείται ο ίδιος από πνεύμα και απο σώμα. Αυτά δεν είναι διχοτομημένα αλλά σε αρραγή ενότητα. Έχουμε πνευματικά σώματα και φθαρτές ψυχές. Και όταν δεν συγκρατούμε το ένα το άλλο καταρρέει. Δυστυχώς η πλατωνική μας κληρονομιά και ξιπασιά σε κάθε υλικό έκανε μεγάλη ζημιά. Νομίζουμε ότι η καλή μας διάθεση και συμπεριφορά και ένας ισορροπημένος, ο Θεός να τον κάνει, ψυχισμός είναι η μοναδική πνευματική μας ζωή. Και αυτό αρκεί για να είμαστε καλά απέναντι στον Θεό, τον εαυτό μας και τους άλλους. Ψευδαισθήσεις.

π. Παντ. Κρούσκος