Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"Ἀφοῦ εἷναι διαρκῶς παρών ὁ Θεός, διατί ἀνησυχεῖς;
Ἐν αὐτῷ ζῶμεν καί κινούμεθα.
Εἰς τήν ἀγκάλην τοῦ βασανιζόμεθα.
Θεόν αναπνέομεν, Θεόν περιβαλλόμεθα, Θεόν ψηλαφῶμεν, Θεόν ἐσθίομεν ἐν μυστήριῳ.
Ὅπου στρέψης, ὅπου ἴδῃς, παντοῦ Θεός· ἐν οὐρανοῖς, ἐπί γῆς, εἰς τάς ἀβύσσους, εἰς τά ξύλα, μέσα στίς πέτρες, εἰς τόν νοῦν σου, εἰς τήν καρδίαν σου.
Λοιπόν δέν σέ βλέπει πῶς πάσχεις; Ὅτι ὑποφέρεις;
Εἰπέ εἰς Αὐτόν τά παράπονά σου καί θά ἴδης παράκλησιν καί θεραπείαν, ὅπου νά θεραπεύη ὄχι μόνον τό σῶμα, ἀλλά μᾶλλον τῆς ψυχῆς σου τά πάθη" .
Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης.

[toula]

Η Παναγία μας είναι μία σάρκα και ένα Πνεύμα με τον Σωτήρα μας, σαν Μητέρα Του. Τόσο άπειρα μεγάλη ήταν η τιμή Της, ώστε αξιώθηκε να γίνει Μητέρα του ίδιου του Θεού.
Του έδωσε την πάναγνη και πανίερη σάρκα Του, Τον γαλούχησε με το γάλα της, Τον μετέφερε στα χέρια Της, Τον έντυσε, Τον φρόντιζε με κάθε τρόπο, όσο ήταν στην νηπιακή ηλικία, Τον ασπαζόταν κάθε τόσο και Τον χαϊδευε.
Κύριε, ποιός μπορεί να περιγράψει το μεγαλείο της Παναγίας μας;
Να φανταστείς ότι στέκεσαι μπροστά στη βασίλισσα και την παρακαλείς να πραγματοποιήσει κάποιες δικές σου επιθυμίες.
Με τι δέος και τι σεβασμό θα το έκανες!
Σκέψου τώρα, ότι και αυτή είναι άνθρωπος, όπως και εσύ.
Σκέψου τώρα πως πρέπει να στέκεσαι μπροστά στην Βασίλισσα του Ουρανού και της γης, στη Μητέρα του Θεού, με τι δέος και τι ειλικρίνεια!
Ανέκφραστη είναι η μεγαλοσύνη της και απερίγραπτη η τελειότητα. Αυτή είναι τόσο κοντά στο Θεό.
Πρόσεχε, να προσεύχεσαι σ’ Αυτήν με ανάλογο δέος, με καθαρή και συντετριμμένη καρδιά.
Προσεύχεσαι στην Πολυεύσπλαχνη και Πάναγνη Μητέρα του Θεού και Αυτή πρεσβεύει για εμάς.
Την δοξαζουμε, την υπεδοξασμένη και Εκείνη, μας προετοιμάζει αιώνια δόξα.
Της λέμε συχνά το “Χαίρε” και Εκείνη ζητά από τον Υιό και Θεό Της:
“Αγαπημένε μου Υιέ, για τον χαιρετισμό που Μου κάνουν, χάρισέ τους αιώνια χαρά!”.
(Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης).

[toula]

Κυριακή της ορθοδοξίας!(υπέροχη ομιλία α μέρος) 'πατήρ Λουδοβίκος Νικόλαος'

[toula]

Σε πολλούς επικρατεί η αντίληψη ότι η Ορθοδοξία είναι μία από τις πολλές θρησκείες, που έχει σαν κύρια μέριμνά της,την προετοιμασία των μελών της Εκκλησίας για την ζωή μετά θάνατον, να εξασφάλισει δηλαδή μία θέση στον Παράδεισο για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό.
Έτσι θεωρείται ότι το Ορθόδοξο δόγμα προσφέρει μία επί πλέον εξασφάλιση, επειδή είναι Ορθόδοξο, και ότι αν κανείς δεν πιστεύει στο Ορθόδοξο δόγμα, αυτό είναι ένας επί πλέον λόγος για να πάει στην Κόλαση ο άνθρωπος αυτός, εκτός δηλαδή από το ότι ενδεχομένως θα τον στείλουν εκεί τα προσωπικά του αμαρτήματα.
Όσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν ότι αυτό το πράγμα είναι η Ορθοδοξία, αυτοί έχουν συσχετίσει την Ορθοδοξία αποκλειστικά με την μέλλουσα ζωή.
Και αυτοί δεν κάνουν και πολλά πράγματα σ’ αυτήν την ζωή, αλλά περιμένουν να πεθάνουν, για να πάνε στον Παράδεισο, επειδή, όταν ζούσαν, ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί!
Μια άλλη μερίδα Ορθοδόξων δραστηριοποιείται μέσα στον χώρο της Εκκλησίας ενδιαφερομένη όχι για την άλλη ζωή, αλλά κυρίως γι’ αυτήν εδώ την ζωή.
Δηλαδή για το πως θα τους βοηθήσει η Ορθοδοξία να ζήσουν καλά σ’ αυτήν την ζωή.
Τέτοιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί προσεύχονται στον Θεό, βάζουν τους παπάδες να κάνουν προσευχές, κάνουν αγιασμούς, παρακλήσεις ευχέλαια κλπ., για να τους βοηθάει ο Θεός να περνάνε καλά σ’ αυτήν την ζωή, να μην αρρωσταίνουν, να αποκαθίστανται τα παιδιά τους, να εξασφαλίσουν στα κορίτσια τους μία καλή προίκα και έναν καλό γαμπρό, τα αγόρια τους να βρουν καλές κοπέλλες με καλή προίκα για να παντρευτούν, οι δουλειές τους να πηγαίνουν καλά, το εμπόριο, με το οποίο ασχολούνται, να πηγαίνει καλά, ακόμη και το χρηματιστήριο ή η βιομηχανία τους, κλπ.
Οπότε βλέπουμε ότι αυτοί οι Χριστιανοί δεν διαφέρουν κατά πολύ από τους πιστούς των άλλων θρησκειών, που κάνουν και εκείνοι τα ίδια περίπου πράγματα.
Δηλαδή βλέπει κανείς από τα παραπάνω την Ορθοδοξία να έχει αυτά τα δύο κοινά σημεία με όλα τα άλλα θρησκεύματα: Πρώτον, το να προπαρασκευάζει τους πιστούς για την ζωή μετά θάνατον, ώστε να πάνε στον Παράδεισο, όπως ο καθένας τον φαντάζεται, και δεύτερον, το να φροντίζει, ώστε οι Χριστιανοί να μην περνούν θλίψεις, στενοχώριες, καταστροφές, αρρώστιες, πολέμους κλπ. σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, δηλαδή ο Θεός να τα τακτοποιεί όλα κατά τις ανάγκες ή τις επιθυμίες τους.
Έτσι γι’ αυτούς τους δεύτερους, η θρησκεία παίζει μεγάλο ρόλο σ’ αυτήν την ζωή και μάλιστα στην καθημερινή τους ζωή.
Κατά βάθος όμως απ’ όλους τους παραπάνω Χριστιανούς ποιος ενδιαφέρεται αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός;
Ποιος Τον αναζητά;
Γι’ αυτούς δεν τίθεται θέμα αν υπάρχη Θεός ή όχι, εφ’ όσον καλύτερα θα ήταν να υπήρχε Θεός για να μπορούμε να τον επικαλούμεθα και να του ζητούμε να ικανοποιεί τις ανάγκες μας, ώστε να πηγαίνουν καλά οι δουλειές μας και να έχουμε κάποια ευτυχία σ’ αυτή την ζωή.
Οπότε βλέπουμε ότι ο άνθρωπος έχει μια ισχυρότατη τάση να θέλει να υπάρχει Θεός, να πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, διότι είναι μία ανάγκη για τον άνθρωπο να υπάρχει Θεός, για να εξασφαλίζει τα όσα είπαμε.
Ε, και εφ’ όσον είναι λοιπόν μία ανάγκη για τον άνθρωπο το να υπάρχει Θεός, άρα Θεός υπάρχει!
Αν ο άνθρωπος δεν είχε την ανάγκη ενός Θεού και αν μπορούσε να εξασφαλίσει αυτάρκεια των προς το ζην σ’ αυτήν την ζωή με κάποιον άλλο τρόπο, τότε δεν ξέρει κανείς πόσοι άνθρωποι θα πίστευαν στον Θεό.
Αυτό, γίνεται, εν πολλοίς στην Ελλάδα.
Έτσι βλέπουμε, πολλοί άνθρωποι, ενώ πριν ήταν αδιάφοροι ως προς την θρησκεία, προς το τέλος της ζωής τους να θρησκεύουν, μετά ίσως από κάποιο γεγονός που τους φόβισε.
Διότι πλέον δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να επικαλούνται να τους βοηθήσει κάποιος Θεός, από δεισιδαιμονική δηλαδή πρόληψη.
Γι’ αυτούς τους λόγους η φύση του ανθρώπου βοηθά στο να θρησκεύει ο άνθρωπος.
Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ισχύει για τους πιστούς όλων των θρησκειών.
Παντού η φύση του ανθρώπου είναι η ίδια.
Έτσι ο άνθρωπος μετά την πτώση του εσκοτισμένος όπως είναι,ρέπει προς την δεισιδαιμονία.
Τώρα το ερώτημα που ακολουθεί είναι: Που σταματάει η δεισιδαιμονία και που αρχίζει η αληθινή πίστη;
Σ’ αυτά τα θέματα οι Πατέρες έχουν σαφείς θέσεις και διδασκαλία.
Ένας άνθρωπος, ο οποίος ακολουθεί ή μάλλον νομίζει ότι ακολουθεί την διδασκαλία του Χριστού και απλώς πηγαίνει στην Εκκλησία κάθε Κυριακή, που κοινωνεί κατά τακτά διαστήματα, που χρησιμοποιεί τους παπάδες για να του κάνουν αγιασμούς , ευχέλαια κλπ χωρίς να εμβαθύνει σ’ αυτά, παραμένοντας στο γράμμα του νόμου και όχι στο πνεύμα του νόμου, αυτός ωφελείται ιδιαίτερα από την Ορθοδοξία;
Μετά ένας άλλος, ο οποίος προσεύχεται αποκλειστικά για την μέλλουσα ζωή για τον εαυτό του και για τους άλλους και αδιαφορεί τελείως γι’ αυτήν την ζωή, αυτός πάλι ωφελείται ιδιαίτερα από την Ορθοδοξία;
Η μία τάση εκπροσωπείται από τον παπά της ενορίας και όσους μαζεύονται γύρω του με το παραπάνω πνεύμα και η άλλη εκπροσωπείται από έναν Γέροντα σε μοναστήρι, συνήθως κάποιον αρχιμανδρίτη, που βρίσκεται σε σύνταξη και περιμένει να πεθάνει, με μερικούς μοναχούς γύρω του.
Εφ’ όσον οι δύο αυτές τάσεις δεν είναι επικεντρωμένες γύρω από την κάθαρση και τον φωτισμό, από πατερικής απόψεως, είναι λανθασμένες ως προς εκείνο που επιδιώκουν. Όσο όμως είναι επικεντρωμένες γύρω από την κάθαρση και τον φωτισμό και εφαρμόζουν την Ορθόδοξη Πατερική ασκητική αγωγή για την απόκτηση της νοεράς προσευχής, τότε μόνον τα πράγματα τίθενται πάνω σε ορθή βάση.
Αυτές οι δύο τάσεις είναι υπερβολές προς τα δύο άκρα.
Δεν έχουν αυτές οι τάσεις κοινό άξονα.
Ο κοινός άξονας που διακρατεί την Ορθοδοξία και διατηρεί την συνοχή της, ο ένας και μοναδικός της άξονας επάνω σε όλα τα θέματα που την απασχολούν και ο οποίος τοποθετεί τα πράγματα πάνω σε ορθή βάση, όταν λαμβάνεται υπ’ όψιν, είναι ο άξονας: Κάθαρσις-φωτισμός-Θέωσις.
Οι Πατέρες δεν ενδιαφέρονται για το τι θα συμβεί στον άνθρωπο μετά θάνατον αποκλειστικά, αλλά εκείνο κυρίως που τους ενδιαφέρει είναι το τι θα γίνει ο άνθρωπος σ’ αυτήν τη ζωή.
Μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία του νοός, οπότε πρέπει σ’ αυτήν τη ζωή να αρχίσει η θεραπεία, διότι «εν τω Άδη ουκ εστι μετάνοια».
Γι’ αυτό η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι υπερκοσμική ούτε μελλοντολογική ούτε εσχατολογική, αλλ’ είναι καθαρά ενδοκοσμική. Διότι το ενδιαφέρον της Ορθοδοξίας είναι για τον άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτήν την ζωή, όχι μετά θάνατον.
Τώρα η κάθαρσις και ο φωτισμός για ποιον λόγο χρειάζονται;
Για να πάει ο άνθρωπος στον Παράδεισο και να αποφύγει την Κόλαση;
Γι’ αυτό χρειάζονται;
Σε τι συνίσταται η κάθαρση και ο φωτισμός και για ποιον λόγο επιδιώκονται από τους Ορθοδόξους;
Για να βρει κανείς τον λόγο και να δώσει απάντηση στην ερώτηση αυτή, πρέπει να κατέχει το βασικό κλειδί, το οποίο είναι τούτο: Όλοι οι άνθρωποι επάνω στην γη έχουν το ίδιο τέλος από Ορθόδοξη θεολογική άποψη.
Είτε είναι κανείς Ορθόδοξος είτε είναι Βουδδιστής είτε Ινδουϊστής είτε αγνωστικιστής είτε άθεος, ο,τιδήποτε και αν είναι, δηλαδή κάθε άνθρωπος επάνω στην γη, είναι προορισμένος να δεί την δόξα του Θεού.
Θα δει την δόξα του Θεού κατά το κοινό τέλος της ανθρωπότητος κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
Όλοι οι άνθρωποι θα δουν την δόξα του Θεού, και από αυτής της απόψεως έχουν το ίδιο τέλος. Όλοι βέβαια θα δουν τη δόξα του Θεού, αλλά με μία διαφορά: Οι μεν σεσωσμένοι θα δουν την δόξα του Θεού ως Φως γλυκύτατο και ανέσπερο, οι δε κολασμένοι, θα δουν την ίδια δόξα του Θεού ως πυρ καταναλίσκον, σαν φωτιά που θα τους καίει. Αυτό, το ότι όλοι θα δούμε την δόξα του Θεού, είναι ένα αληθινό και αναμενόμενο γεγονός.
Το να δει κανείς τον Θεό, δηλαδή την δόξα Του, το Φώς Του, αυτό είναι κάτι που θα γίνει είτε το θέλουμε είτε όχι.
Η βίωση όμως αυτού του Φωτός θα είναι διαφορετική στους μεν από τους δε.
Οπότε το έργο της Εκκλησίας και των παπάδων δεν είναι να μας βοηθήσουν να δούμε αυτήν την δόξα, διότι αυτό θα γίνει οπωσδήποτε.
Το έργο της Εκκλησίας εστιάζεται στο πως θα δει ο κάθε άνθρωπος τον Θεό, όχι στο αν θα δει τον Θεό.
Δηλαδή το έργο της Εκκλησίας είναι να κηρύττει στους ανθρώπους ότι υπάρχει Θεός αληθινός, ότι ο Θεός αποκαλύπτεται είτε ως Φώς είτε ως πυρ καταναλίσκον, ότι όλοι οι άνθρωποι κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα δούμε τον Θεό και να προετοιμάζει τα μέλη της, ώστε να δουν τον Θεό όχι σαν φωτιά, αλλά σαν Φώς.
Αυτή η προετοιμασία των μελών της Εκκλησίας, καθώς και όλων των ανθρώπων, που θέλουν να δουν τον Θεό ως Φώς, είναι στην ουσία της μία θεραπευτική αγωγή, η οποία πρέπει να αρχίσει και να τελειώσει σ’ αυτήν τη ζωή.
Πρέπει σ’ αυτήν τη ζωή να γίνει η θεραπεία και να περατωθή.
Διότι "μετά θάνατον ουκ έστι μετάνοια."
Αυτή η θεραπευτική αγωγή είναι η ουσία και το κύριο περιεχόμενο της Ορθοδόξου Παραδόσεως ως και η κύρια μέριμνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Συνίσταται δε και αποτελείται από τα ακόλουθα τρία στάδια πνευματικής αναβάσεως: Την κάθαρση,τον φωτισμό από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και την θέωση, πάλι από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Συμβαίνει δε και τούτο: Αν δεν φθάσει κανείς τουλάχιστον σε κατάσταση μερικού φωτισμού, σ’ αυτήν την ζωή, δεν μπορεί να δει τον Θεό σαν Φώς ούτε σ’ αυτήν την ζωή, αλλά ούτε και στην άλλη ζωή.
Έτσι είναι φανερό ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο όπως είναι σήμερα, αυτήν την στιγμή.
Και εκείνος, που χρειάζεται θεραπεία, είναι ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος έχει και την ευθύνη ενώπιον του Θεού να αρχίσει αυτό το έργο σήμερα, σ’ αυτήν την ζωή, διότι σ’ αυτήν την ζωή μπορεί, όχι μετά θάνατον.
Και αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος είναι εκείνος, που θα αποφασίσει για το αν θα ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο της θεραπείας ή όχι.
Ο Χριστός είπε: « Εγώ ειμί η οδός».
Η οδός προς τι;..Όχι μόνον προς την άλλη ζωή.
Ο Χριστός είναι πρώτα η οδός σ’ αυτήν την ζωή.
Ο Χριστός είναι η οδός προς τον Πατέρα Του και Πατέρα μας.
Ο Χριστός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο πρώτα σ’ αυτήν την ζωή και του δείχνει τον δρόμο προς τον Πατέρα.
Αυτός ο δρόμος είναι ο ίδιος ο Χριστός.
Αν ο άνθρωπος δεν δει τον Χριστό σ’ αυτήν την ζωή τουλάχιστον με την νοερά αίσθηση, δεν θα δει τον Πατέρα, δηλαδή το Φώς του Θεού ούτε στην άλλη ζωή.
Πατερική Θεολογία
Πατρός Ιωάννου Ρωμανίδου (+)

[toula]

Αγάπη είναι να λησμονείς τον εαυτό σου και να θυμάσαι τους άλλους.
Να θυμάσαι ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι για τις οποίους πρέπει να κοπιάσεις.
Μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης(+)

[toula]

«Καί εἰσελθών ὁ ἄγγελος πρός αὐτήν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν» (Λουκ. α',28)
«Ἡ δέ ἰδοῦσα διεταράχθη ἐπί τῷ λόγῳ αὐτοῦ, καί διελογίζετο ποταπός εἴη ὁ ἀσπασμός οὗτος» (Λουκ. α’ 29).
Τί παιδικότητα!
Ἡ Μαρία εἶναι πραγματικά ἕνα παιδί.
Ὁ Κύριος εἶπε: «Ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τά παιδία, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ιη’ 3).
Ὁ κόσμος αὐτός, μέ τούς πειρασμούς καί τίς ἐπιθυμίες του, γερνᾶ γρήγορα τόν ἄνθρωπο.
Ἡ παιδική μας ἡλικία εἶναι πολύ μικρή, σύντομη καί στήν ἐποχή μας συντομεύεται ἀκόμα περισσότερο.
Ποιός μπορεῖ νά γυρίσει καί νά ξαναγίνει παιδί;
Ἡ Μαρία ἦταν παιδί κι ἔμεινε παιδί σ᾿ ὅλη της τή ζωή ἐπειδή ἦταν ἁγνή καί ἀθώα, ἐπειδή εἶχε φόβο Θεοῦ καί ὑπακοή σ᾿ Αὐτόν.
Γι᾿ αὐτό κι εἶχε μπεῖ στή βασιλεία τοῦ Υἱοῦ Της προτοῦ ἀκόμα Αὐτός κηρύξει τή βασιλεία Του. Γιατί ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρισκόταν μέσα Της (πρβλ. Λουκ. ιζ’ 21).
Ἡ παιδικότητά της τήν ἔκανε νά τρομάξει μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ ἀγγέλου.
Ἡ παιδική της ἁπλότητα τήν ἔκανε ν᾿ ἀπορήσει, νά διερωτηθεῖ τί νά σήμαινε ὁ ἀσπασμός του.
Στή συμπεριφορά της αὐτή δέν ὑπῆρχε τίποτα τό ψεύτικο, τό θεατρικό.
Ὅλα ἦταν παιδικά, ἁπλά, ἁγνά, καθαρά κι ἀθώα.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[toula]

"Πολλές φορές, το μαρτύριο του Πνευματικού Πατέρα είναι, ή να καταστραφεί ο ίδιος ριψοκινδυνεύοντας, ή να καταστραφεί το έργο του, μένοντας σε εξωτερικούς νόμους και κανονισμούς.
Υπάρχουν Πνευματικοί Πατέρες, οι οποίοι για να είναι “ασφαλείς” οι ίδιοι, τηρούν το γράμμα του Νόμου..αυτό οπωσδήποτε τούς δίνει μια “ασφάλεια”..
Όμως, πιο ασφαλείς είναι εκείνοι οι Πνευματικοί που ριψοκινδυνεύουν για την αγάπη του αδελφού και κάνουν οικονομία, βιώνοντας το Πνεύμα του Νόμου.
Κάνοντας οικονομία, μέσα από καρδιακή προσευχή, αισθάνονται ακριβώς ότι για την αγάπη του αδελφού “παρέβησαν” το γράμμα του κανόνος. Και αυτός ο έλεγχος τούς κρατά στην Ταπείνωση, η οποία φέρει Χάρη.
Αντίθετα, αυτοί που δικαιώνουν τους εαυτούς τους ως “τηρητές” του Νόμου, δυσκολεύονται στην σωτηρία.
Και όσοι δε Πνευματικοί Πατέρες είναι υπερβολικά αυστηροί, αυτοί δεν μπορούν να κρατήσουν κοντά τους, τους ανθρώπους..ούτε και μπορούν να τους βοηθήσουν"..
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Έσσεξ

[toula]

«Ὅσοι πνίγηκαν στὸν κατακλυσμὸ τοῦ Νῶε, δὲν χάθηκαν ἐπειδὴ ἦταν ἁμαρτωλοί, ἀλλά,
διότι δὲν εἶχαν καμμία διάθεση ποτὲ νὰ μετανοήσουν.
Ὁ Θεὸς προγνώριζε, ὅτι ὅσα χρόνια καὶ νὰ ζούσαν, δὲν ἐπρόκειτο ποτὲ νὰ μετανοήσουν.
Εἶναι κάτι φοβερό!».
Γέρων Ἐφραὶμ Σκήτης Ἁγίου Ἀνδρέα(+)

[toula]

Τα παιδιά
όταν τα αντιμετωπίζουμε με υπομονή και αγάπη πηγαίνουν καλά.
Και σεις να διαβάζετε την Αγία Γραφή γιατί είναι θεόπνευστη και έχει πνεύμα άγιο. Να διαβάζετε και τους Βίους των Αγίων και το Γεροντικό.
Αυτά αποτελούν την έμπρακτη ερμηνεία της θεωρίας του Ευαγγελίου μας.
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Σε κάποιο επισκέπτη
που ήθελε να μάθει τι πρέπει
να κάνει για να κερδίσει τον Παράδεισο ο Γέροντας διαβάζοντας τη σκέψη του του είπε: «Αγάπη και πίστη στο Χριστό να έχεις και τίποτα άλλο».
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

[toula]

Εκεί που αυξάνεται η Χάρις,
μεγαλώνουν οι πειρασμοί.
Ο πειρασμός μόλις μυρίσει λίγο παράδεισο,
λίγο Χριστό στη ζωή του ανθρώπου,
φρενιάζει, εξεγείρεται, επαναστατεί.
Αυτή είναι η δουλειά του να κλείνει τον παράδεισο, να διώχνει τον άνθρωπο.
Έλεγε ένας γέροντας,
Τον ονομάσαμε πειρασμο,
γιατί γεννά την πείρα στον αγωνιστή.
Αληθινή πείρα δεν αποκτάς διαβάζοντας. Αποκτάς μέσα στους πειρασμούς.
Ο πειρασμός είναι τρικυμία. Ε, ο καλός καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται.
Στη μπουνάτσα, κουτσά στραβά όλοι πάνε το πλεούμενο.
Από που ξεκινούν οι πειρασμοί;
Από τους άλλους τους ανθρώπους με την κακότητά τους.
Από τα πάθη μας και την ακάθαρτη κατάστασή μας.
Από τον διάβολο.
Αυτός όμως κρύβεται επιμελώς και μέσα στα πάθη τα δικά μας και των άλλων.
Όταν αγαπάς και προσεύχεσαι
για τον πειράζοντά σε αδελφό,
μειώνει η χάρις την ισχύ του πειρασμού.
Όταν αγωνίζεσαι για την κάθαρσή σου, αδυνατίζει ο πειρασμός.
Όταν μετανοείς, φεύγει ο διάβολος.
+Αγιος Εφραιμ Κατουνακιωτηςr