Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Κάποτε, ό Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι βγήκε στόν άπογευματινό του περίπατο. Ένώ ή ήμέρα έφθανε στό σούρουπο, ένας ζητιάνος άπλωσε τό χέρι καί ζητούσε βοήθεια!
Ό Ντοστογιέφσκι ψάχνει τίς τσέπες του νά βρεί κανένα κέρμα, άλλά δέν βρίσκει τίποτα! Ό μεγάλος αύτός συγγραφέας πάνω στήν άμηχανία του, έσκυψε, φίλησε τό χέρι τού ζητιάνου καί ψιθύρισε: "Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αύτή τή στιγμή δέν έχω τίποτα νά σοῦ προσφέρω!".

Καί ό γέρο ζητιάνος άπαντά:
"Εύχαριστώ πολύ. Τό πήρα! Αύτό πού μού έδωσες, δέν μπορούσα νά τό βρώ άλλού. Τό νόμισμα τής καλοσύνης σπάνια τό βρίσκω...!".

[toula]

Οι κενόδοξοι άνθρωποι πληρώνονται εδώ από τους ανθρώπους...

Ἔτσι θέλει ὁ Θεός νά ἀνέλθουμε στήν ἐκπλήρωσι τῶν ἐντολῶν: καθώς δέν εὐχαριστῆς τό παιδάκι σου, τό ὁποῖον σέ ὑπηρετεῖ, παρότι ἐκεῖνο δέν ἔχει κάποιο λόγο νά στενοχωρηθῆ, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἐμεῖς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δέν θά ἔχουμε τήν ἀξίωσι νά μᾶς εὐχαριστήση ὁ Θεός, ἐπειδή ἐξεπληρώσαμε τίς ἐντολές Του.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι Αὐτός δέν ἀφήνει ἀπλήρωτο οὔτε ἕνα ποτήρι νερό πού θά τό δώσουμε σέ κάποιον διψασμένον μέ ἀγάπη στό ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Ὁ Ἰησοῦς δέν δέχεται, οὔτε δόξα ἀπό τούς ἄλλους, οὔτε δόξα ἀπό τόν ἑαυτό του. Ἦτο δοξασμένος ὁ Ἰησοῦς καί μερικές φορές ἀπέφευγε τήν δόξα τοῦ ἑαυτοῦ του.

Ὁ Ἰησοῦς, ὅμως, χαίρεται ἀπό μερικούς ἀνθρώπους. Ἡ εὐγνω­μοσύνη ἦτο ἡ καλλίτερη παρηγοριά καί ὁ Ἰησοῦς τήν εἶχε, παρότι τήν ἐπέστρεφε πρός ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ δόξα ἀπό τόν ἑαυτό μας καί ἡ δόξα ἀπό τούς ἄλλους εἶναι κενοδοξία καί δέν εἶναι ἔργα ἄξια πληρωμῆς ἀπό τόν Θεό. Οἱ κενόδοξοι ἄνθρωποι πληρώνονται ἐδῶ ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Αὐτοί πού θέλουν νά πάρουν τήν δόξα ἀπό τόν Θεό, ἐργάζονται γιά τούς ἀνθρώπους σάν νά ἐργάζωνται γιά τόν Θεό, ἐνῶ ἀπό τούς ἀνθρώ­πους δέν λαμβάνουν κάλπικη πληρωμή ἤ ἐάν τούς τήν δώσουν, αὐτοί τήν ἐπιστρέφουν στόν Θεό.

Ὁ Ἰησοῦς θέλει τό καλό ἔργο νά πηγάζη φυσιολογικά, μέ τρόπο ἀνιδιοτελῆ, ὅπως αὐξάνει ὁ κόκκος τοῦ σίτου καί ὅπως ἐκπηγάζει τό νερό ἀπό τόν βράχο, χωρίς νά ὑποχρεώνεται ἀπό τήν καλωσύνη τους.

Τό καλό ἔργο εἶναι καλό, ἐάν σκεπάζεται μέ τήν ταπείνωσι. Ὄχι νά σκεπάζεται ἀπό πονηρίες ἤ ἀπό ἄλλα ἐνδιαφέροντα. Ἡ ταπείνωσις, ὅπως καί ἡ ἀγάπη δέν ζητεῖ κάτι δικό της.

Θέλει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος καλός, ἀκόμη κι ἄν δέν ὑπάρχει παρά­δεισος ἤ κόλασις. Ἡ θέλησις μιᾶς καλῆς φύσεως εἶναι νά κάνη τό καλό, ἀφοῦ τό κατανοῆ ἀπό μέσα της.

Μία καλωσυνάτη φύσις ἁπλοποιεῖ γιά τόν ἑαυτό της τά πρωτεῖα καί τά ὅρια. Πλησιάζουν μία τέτοια φύσι ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐμφανίζει τά χαρακτηριστικά τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, κυρίως τά παιδιά, τά ὁποῖα καί ἔχουν αὐτή τή ἀπρόσβλητη ἀπό τήν κακία εἰκόνα στήν ζωή τους.

Πηγή: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ, ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, (1910-1989)

simeiakairwn.wordpress.com

[toula]

O αγαθός χρυσοχόος – μια διδακτική ιστορία από το Λειμωνάριο

Υπήρχε κάποιος χρυσοχόος πολύ ευφυής και άριστος τεχνίτης, προς τον οποίο ήλθε κάποιος πατρίκιος, δηλαδή ευγενής, και παράγγειλε να του κατασκευάσει ένα σταυρό με πολύτιμους λίθους, για να τον προσφέρει στον ναό.

Αφού έλαβε, λοιπόν, χρυσάφι αντί για χρήματα, σκέφτηκε και είπε στον εαυτό του ότι, αφού ο άρχοντας προσφέρει τόσα χρήματα στον ναό, γιατί να μην προσφέρει και ο ίδιος κάτι για δικό του όφελος, όπως η χήρα τα δύο λεπτά. Έτσι υπολόγισε την τιμή της εργασίας του, η οποία άρμοζε, την πρόσθεσε και με τον σταυρό και τον τελείωσε.

Όταν ήλθε ο πατρίκιος και ζύγισε το χρυσάφι, προτού τοποθετηθούν οι πολύτιμοι λίθοι, το βρήκε περισσότερο απ’ όσο είχε δοθεί. Όταν άρχισε να τον ελέγχει με απειλές, μήπως έκανε δόλο και πρόσθεσε μέταλλα με το χρυσάφι που του έδωσε, ο νέος του είπε: «Ο Θεός που γνωρίζει τα ενδόμυχα της ψυχής, γνωρίζει ότι δόλο δεν έκανα, αλλά βλέποντας ότι εσύ προσφέρεις τόσα χρήματα στον Χριστό, σκέφτηκα να προσφέρω και εγώ τον μισθό του κόπου μου, ώστε να έχω και εγώ μισθό μαζί σου».

Θαυμάζοντας ο πατρίκιος την αγαθή προαίρεση του λέει: «Επειδή τέκνο έτσι έκρινες, για να έχεις και εσύ μερίδιο στον Χριστό, από σήμερα σε κάνε θετό υιό μου και κληρονόμο». Έτσι τον πήρε μαζί του και τον έκανε θετό υιό και κληρονόμο του.

Από αυτό λοιπόν, διδασκόμαστε την αγαθότητα του Θεού, ο οποίος λαμβάνοντας από εμάς με καλή προαίρεση, αποδίδει πλούσια την ανταπόδοση.

Από το βιβλίο “Λειμωνάριον το Παλαιόν”,εκδόσεις: “Η Αγία Άννα”

https://www.askitikon.eu/
Πηγή: https://epanosifi.blogspot.com/2021/01/o.html

[toula]

Ο Καυσοκαλυβίτης Γέροντας Συμεών ο τυφλός
22 Jan, 2021
Χαράσσοντας τα τόσο λίγα για τούτη την μοναδική ανά το Αγιονόρος έπ’ ονόματι του Συμεώνος του Νέου Θεολόγου ταπεινή καλύβα, χρέος ιερό με ωθεί στο να διαλάβω δυο λέξεις και για τον προκάτοχο Γέροντα Συμεών (Γεώργιος Κανάτσος του Εμμανουήλ και της Ελένης, εκ Ραιδεστού Θράκης, γεν. το 1904, προσ. 1933, κουρ. 1935, κοιμ. 12-3-198), τον καλοπροαίρετο, υποχωρητικό, φιλάδελφο και αγαθώτατο προς πάντας.

Παραχωρήσει Θεού, στα τελευταία του χρόνια είχε χάσει το φως των οφθαλμών του, και έτσι ο βίος του στα κρημνώδη Καυσοκαλύβια απέβη, πέρα του φύσει και θέσει σκληρός, αφεγγής και κινδυνώδης. Καθόλου δεν βαρυγκώμησε όμως ο αείμνηστος. Απ’ εναντίας εξέλαβε το πάθημα ως θεία επίσκεψη και ειδική οικονομία, και αφού έβαλε νέα αρχή για τα αφορώντα την σωτηρία του έστρεψε το φρόνημα, τον νου και το όμμα της καρδιάς του στης ψυχής του τα ενδότερα, τα φωταυγή και ουρανοσήμαντα, και με την δύναμη της αδιάλειπτου προσευχής γνώρισε, χάριτι Θεού, της χαρμολύπης την ανεκτίμητη αξία, ώστε την βαναυσότητα της τυφλότητας που ήρθε, όχι απλώς εξισορρόπησε, αλλά υπερκέρασε η ηδύτης της προγεύσεως των μελλόντων αγαθών.

Κοινή ήταν η πεποίθησις των Καυσοκαλυβιτών συνασκητών του, ότι ο Πανάγαθος Θεός του δώρισε το τόσο επαινετό απʼ τους αγίους πατέρας χάρισμα των δακρύων. Και ήταν να ζηλεύης τα τέτοια μάτια του, τα οποία δακρυρροώντας αενάως προς τα έξω αποδείκνυαν τα πνευματικώς και θείως δρώμενα και βιούμενα έσω…

Και ήταν ευλογία Θεού για τον κάθε αδελφό και πατέρα ή και ευλαβή επισκέπτη, όταν τον πλησίαζε, καθήμενον συνήθως σε σπιθαμιαίο σκαμνάκι ή στου κατωφλίου της καλύβας του τα παραδίπλα μ’ ακουμπισμένη την πλάτη του στην τοιχοπαραστάδα, για… ανάπαυση και σιγουριά και για ψηλαφητώς αλάνθαστο αφετηριακό προσανατολισμό του… «κουβαράκι» χαριτωμένο· Και ήταν τα λόγια και οι συμβουλές του για τον καθένα νέκταρ ήδύτατο, νάμα μεθευχαριστιακό και ουράνιο μάννα…

Χρυσόστομος Λαυριώτης (επ.Ροδοστόλου)

https://proskynitis.blogspot.com/
Πηγή: https://epanosifi.blogspot.com/2021/01/ ... t_731.html

[toula]

"Όπου υπάρχει η αληθινή αγάπη, δεν έχουν χώρα η πλεονεξία και ο φθόνος".

Όποιος εναντιώνεται εύκολα και προκαλεί σχίσματα και ταραχές (ακόμα και με σημαία την αλήθεια) αυτός ο άνθρωπος είναι μακρυά της αγάπης, μακρυά του Χριστού.
Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι κινούνται εχθρικά προς άλλους. Τους κακολογούν, τους συκοφαντούν, τους απαξιώνουν, τους χαρακτηρίζουν χωρίς να είναι παρόν. Πολλές φορές και ανώνυμα προσπαθούν να διαδώσουν ψέμματα, μόνο και μόνο για να προκληθεί σύγχυση και ταραχή, πόνος και στεναχώρια.
Μα η αλήθεια είναι ότι το μόνο που κάνουν είναι να αποδεικνύουν την κακία που έχουνε μέσα τους, τον κομπλεξισμό από τον οποίο πάσχουν, τα απωθημένα τα οποία έχουνε. Γι'αυτό και ασχολούνται με τις ζωές των άλλων (ειδικά με αυτών που θεωρούν ότι τους ανταγωνίζονται σε κάτι) και δεν εμβαθύνουν στην δική τους ζωή. Φοβούνται να αντιμετωπίσουν την δική τους αποτυχία, γι'αυτό και εφευρίσκουν αποτυχίες σε άλλες ζωές.

Φοβούνται να παραδεχτούν την δική τους αμαρτία, τα δικά τους πάθη και γι'αυτό εστιάζουν σε ατοπήματα άλλων (έαν δεν υπάρχουν τα φαντασιώνονται) και προσπαθούν όσο μπορούν να τα εκθέσουν όχι για να βοηθηθούν οι άνθρωποι αλλά για να τους βλάψουν. Το κριτήριο αυτών των ανθρώπων δεν είναι να φέρουν τους ανθρώπους σε μετάνοια αλλά να τους κάνουν κακό, να τους στιγματίσουν, να τους καταδικάσουν. Διότι εάν θέλανε να τους βοηθήσουν θα πήγαιναν στους ιδίους και θα τους μιλούσαν. Επειδή όμως ο νους τους είναι διεστραμένος και θολωμένος μιλούνε σε όλους εκτός από τους ίδιους, απευθύνονται σε διάφορους άλλους εκτός από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος αυτός που επιτελεί τέτοιο εμπαθές έργο έχει πιάσει πνευματικό πάτο. Ξεκάθαρα. Όσες μετάνοιες κι αν κάνει, όσες νηστείες και προσευχές κι αν επιτελεί, όσες "υπακοές" κι αν κάνει στον πνευματικό του....εάν δεν σταματήσει να εχθρεύεται και να εναντιώνεται στους άλλους ανθρώπους, τίποτα δεν έχει κατορθώσει.
Δεν έχει κατορθώσει τίποτα διότι ενώ εξωτερικά φαίνεται ταπεινός και ήσυχος, σεμνός και ειρηνικός στην πραγματικότητα είναι εγωιστής και ταραχοποιός, πρόστυχος και κακός, μισόκαλος και διάβολος.
Εάν έπιασες τον εαυτό σου να κινείται εχθρικά σε κάποιο πρόσωπο, μετανόησε. Ειδικά εάν πιάνεις την καρδιά σου να νιώθει μία εμμονή για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, χρειάζεται ένα περισσότερο να προσευχηθείς γι'αυτό και όχι να προσπαθείς να το βλάψεις. Εάν λες, ότι είσαι χριστιανός, απέδειξέ το. Ο Χριστός δεν έβλαψε κανέναν, δεν απαξίωσε κανέναν, δεν εναντιώθηκε σε κανέναν εκτός από όλους εκείνους τους εμπαθείς και υπερήφανους Φαρισαίους που έλεγχαν τους άλλους και το παίζανε σωτήρες και διασώστες της αλήθειας.

Κανείς δεν θα σωθεί διότι πολέμησε τον αδελφό του.
Κανείς δεν θα σωθεί διότι πολέμησε τον διάβολο.
Σώζεται αυτός που συγχωρεί και αγαπά τον αδελφό του.
Σώζεται αυτός που ζει όπως θέλει ο Χριστός, όπως έζησε ο Χριστός.
Όλα τα άλλα είναι "να είχαμε να λέμε".

Χρειάζεται να πάψουμε να βλέπουμε με φθόνο, με μίσος, με κακία, με εμπάθεια, με απαξίωση, με καχυποψία, με πονηρία τους άλλους. Η συμπεριφορά αυτή δείχνει απλά τον δικό μας κομπλεξισμό, τις δικές μας ανασφάλειες, το δικό μας αίσθημα κατωτερότητας, την δική μας ανοησία, μικρότητα και "κατινιά", τον φθόνο μας και την κακία μας, την πλεονεξία μας και την αχαριστία μας. Αλλά εκτός από αυτά, το μόνο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο δεν προαγόμαστε πνευματικά αλλά γκρεμιζόμαστε στο άπατο σκοτάδι της απώλειας.
Δεν υπάρχει αγάπη εκεί που βασιλεύει ο φθόνος.
Δεν υπάρχει Χριστός εκεί που κυριαχεί η αυτοδικαίωση και η απαξίωση των άλλων.
Δεν υπάρχει Αλήθεια εκεί όπου η άληθεια μας χρησιμοποιείται για να βλάψουμε άλλους, για να διαβάλουμε και να συκοφαντήσουμε, για να καταστρέψουμε και να ρίξουμε αμφιβολίες στον περίγυρο.
Δεν υπάρχει Σωτηρία όταν αντί να προσπαθούμε να θεραπευτούμε από τα πάθη μας, εμείς προσπαθούμε να επιβάλουμε την αλήθεια μας στους άλλους.
Μην το παίζουμε σωτήρες κανενός. Δεν ξέρουμε ούτε να μπουσουλάμε και το παίζουμε δρομείς.
"Εάν φύγει από τη μνήμη σου ο Θεός, φεύγει και η αγάπη από την καρδιά σου".
Ανώνυμος Όσιος

Μην χρησιμοποιούμε την αγάπη μας ή το ενδιαφέρον μας, για να εκδηλώνουμε τις εμπαθείς κινήσεις της καρδιάς μας. Αυτό είναι ότι πιο τραγικό μπορεί να μας συμβεί. Διότι πολλοί από το "πολύ ενδιαφερόν" έχουνε βλάψει ανθρώπους και από την "πολύ αγάπη", τους σταύρωσαν.
"Εκείνος που εξετάζει την ζωή των άλλων με εμπάθεια, ποτέ δεν θα λάβει συγχώρηση για τα δικά του παραπτώματα"
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Και τελειώνω με αυτό που έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης,
"Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους... χριστιανικά".
Εάν μία φορά δεν πρέπει ως άνθρωποι να εναντιωνόμαστε στους συνανθρώπους μας, πόσο μάλλον ως χριστιανοί στους πλησίο μας...
Αντί να πετροβολάς τους άλλους, πετροβόλησε το αυτοείδολό σου, γκρέμησε την θρασύτητά του, παύσε την εμμονή σου, παραιτήσουμε από την κακία σου.
Αν θέλεις. Εάν δεν θέλεις και πάλι δικαίωμά σου, όμως μάθε ότι θα γευτείς αργά ή γρήγορα τα αποτελέσματα των επιλογών σου...
Ό,τι έδωσες θα λάβεις και ό,τι έσπειρες θα θερίσεις.
Ό,τι προσφέρεις θα σου προσφερθεί.
Για να αγαπήσεις γνήσια χρειάζεται να ταπεινωθείς.
Τότε θα προσφέρεις παράδεισο.
Τότε θα λάβεις παράδεισο.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Το κρανίο, ο Άγιος Μακάριος και η Εκκλησία…
από π. Χαρ. (Λίβυος) Παπαδόπουλος -

Σε ένα από τα κείμενα του Αγ. Μακαρίου του Αιγυπτίου, σώζεται η εξής ιστορία, την οποία διηγήθηκε ο ίδιος ο Άγιος, και αφορά τις συνθήκες της κόλασης:

«Περπατώντας κάποια φορά στην έρημο, βρήκε παραπεταμένο πάνω στο χώμα ένα κρανίο νεκρού. Το κούνησε λίγο με το φοινικένιο ραβδί του, λέγοντάς του:

-Συ, ποιος είσαι; Αποκρίσου με.

Το κρανίο του μίλησε και είπε:

-Εγώ ήμουν αρχιερέας των ειδωλολατρών που παρέμειναν σ’ αυτόν τον τόπο, κι εσύ είσαι ο αββάς Μακάριος που έχεις μέσα σου το Άγιο Πνεύμα.

Όποια ώρα λοιπόν σπλαχνίζεσαι αυτούς που είναι στην κόλαση, παρηγορούνται λίγο.

Τον ρωτάει ο αββάς Μακάριος:

-Και τί λογής παρηγοριά έχουν;

Και απαντά το κρανίο:

-Όση είναι η απόσταση μεταξύ ουρανού και γης, τόση είναι η φωτιά κάτω από μας.

Καθώς λοιπόν στεκόμαστε μέσα στη φωτιά από το κεφάλι ως τα πόδια, δεν είναι δυνατόν ο ένας να δει το πρόσωπο του άλλου, γιατί η ράχη του ενός είναι κολλημένη στη ράχη του άλλου.

Όταν όμως προσεύχεσαι για μας, βλέπουμε λίγο ο ένας τον άλλο, όση ώρα διαρκεί η προσευχή.

Έκλαψε τότε ο Γέροντας και είπε:

-Αλίμονο στην ημέρα που γεννήθηκε ο άνθρωπος, εάν αυτή είναι η παρηγοριά της κόλασης».

Είναι φανερό από την παραπάνω διήγηση του Αγίου Μακαρίου, ότι η κόλαση φανερώνεται ως αιώνια μοναξιά. Δηλαδή αδυναμία να συναντηθώ με τον άλλον, να κοινωνήσω του προσώπου και της παρουσίας του. Όποιος στην ζωή αυτή έχει έστω και ελάχιστα βιώσει την μοναξιά γνωρίζει ότι αυτή έχει την γεύση της κόλασης. Άνθρωποι μονάχοι, τόσο από την σκληροκαρδία και αδιαφορία των συνανθρώπων τους, όσο κι από την δική τους εγωιστική στάση ζωής που απομάκρυνε όσους με αγαθές προθέσεις θέλησαν να τους πλησιάσουν, ομολογούν ότι η έλλειψη του άλλου στην ζωή τους υπήρξε η πιο φρικτή κόλαση.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί ολοκληρωθεί έξω από την κοινωνία και την επαφή με τον άλλον. Και τούτο διότι είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα Θεού». Δηλαδή φέρει μέσα του τον τρόπο της Αγίας Τριάδος. Στην κοινωνία της Αγ. Τριάδος κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει δίχως της παρουσία του άλλου. Διότι είναι η σχέση εκείνη που διαμορφώνει τα πρόσωπα. Δηλαδή ο Πατήρ είναι πατέρας σε σχέση με τον Υιό, το ίδιο και το Άγιον Πνεύμα. Αυτό σημαίνει για όλους εμάς τους ανθρώπους ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε έξω από σχέση. Είμαστε υπάρξεις και όντα σε σχεσιακά, κοινωνικά, με δίψα για την παρουσία του άλλου και του Άλλου. Στην μοναξιά αρρωσταίνουμε και πεθαίνουμε.

Η μοναξιά όμως δεν αναφέρεται μονάχα στην σωματική απουσία του άλλου. Η πιο φρικτή μοναξιά είναι με τους πολλούς. Μπορεί γύρω μας να είναι δεκάδες άνθρωποι κι όμως εμείς να αισθανόμαστε βαθιά μόνοι. Γιατί η παρουσία των πολλών δεν σημαίνει αυτομάτως επαφή, άγγιγμα, κατανόηση και κοινωνία.

Στην Αγία Τριάδα, της οποίας όπως είπαμε είμαστε εικόνα, η ενότητα διατηρείται εν ελευθερία και αγάπη. Αυτό σημαίνει για εμάς τους ανθρώπους, ότι η μοναξιά συντρίβεται όχι εκεί που απλά υπάρχουν πολλοί, αλλά εκεί που υπάρχει αγάπη, ελευθερία, σχέση και κοινωνία με απόλυτο σεβασμό στην ετερότητα. Διότι αυτό είναι το πρότυπο ζωής της Αγ. Τριάδος, η κοινωνία που δεν συντρίβει την μοναδικότητα των προσώπων.

Θα πω ένα απλό παράδειγμα από την εκκλησιαστική ζωή. Σε ένα ναό όπου τελείται η Θ. Λειτουργία μπορεί να υπάρχουν εκατό άνθρωποι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτομάτως ή μαγικώ τω τρόπω, επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι μέσα στο ναό, πραγματώνουν και το γεγονός της Εκκλησίας. Διότι αυτό για να συμβεί πρέπει να υπάρξει μεταξύ τους κοινωνία αγάπης και ελευθερίας. Η Θ. Λειτουργία σαφέστατα και δημιουργεί ενότητα μεταξύ των πιστών αλλά και την προϋποθέτει. Δε μπορούν άνθρωποι, οι οποίοι αδιαφορούν και δεν μετέχουν με κάποιο τρόπο ο ένας στην ζωή του άλλου, να αποτελέσουν σώμα Χριστού και εκκλησιαστική κοινότητα. Αντιθέτως, για να μετέχουμε στην Θ. Ευχαριστία θα πρέπει να προηγηθεί η διάθεση, η πρόθεση, η μετοχή στη ζωή του άλλου, ώστε το Άγιον Πνεύμα ερχόμενο στο Μυστήριο να καταστήσει δυνατή και ζωντανή την ένωση μεταξύ μας.

Ας μην ξεχνάμε ότι η Θ. Λειτουργία είναι πρόγευση της μελλούσης ζωής, των εσχάτων της Βασιλείας Του Θεού. Δηλαδή της κατάστασης εκείνη όπου πάντες θα είμαστε αγαπητικά ενωμένοι με κέντρο τον Χριστό. Στην Θεία Λειτουργία που είναι η ταυτότητα της Εκκλησίας, δεν χωράει κανενός είδους διαίρεση και μοναξιά. Άλλωστε ας μην μας διαφεύγει κάτι πολύ σημαντικό, ότι η παρουσία του Άγιου Πνεύματος, το οποίο και συγκροτεί το θεσμό, το σώμα της Εκκλησίας, όπου φανερώνεται διαμορφώνει υπαρκτικές καταστάσεις: 1) Δημιουργεί κοινότητα διαρρηγνύοντας τον ατομικισμό, 2) φέρει ελευθερία, 3) τα έσχατα στην ιστορία, και 4) ενώνει τους πολλούς και διαιρεμένους σε ένα, σε σώμα Χριστού.

Άρα κάθε μορφή διαίρεσης και ατομοκρατίας, εντός της εκκλησίας, δεν μπορεί να είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Με απλά λόγια δεν είναι Εκκλησία.

Συμπερασματικά η διήγηση με το κρανίο του ειδωλολάτρη από την ζωή του Αγίου Μακαρίου, φανερώνει ότι η κόλαση και ο παράδεισος δεν είναι απλά ένας τόπος, αλλά κυρίως ένας τρόπος υπάρξεως. Η κόλαση είναι η απουσία του άλλου και του Άλλου από τη ζωή μου. Η αδυναμία μου να ελευθερωθώ από το φόβο που μου προκαλεί ο άλλος. Αναφέρει ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης: «η ουσία της αμαρτίας είναι ο φόβος του Άλλου, πράγμα που αποτελεί μέρος της απόρριψης του Θεού. Εφόσον η επιβεβαίωση του «εαυτού» μας πραγματοποιείται μέσω της απόρριψης και όχι της αποδοχής του Άλλου- αυτό επέλεξε ελεύθερα να κάνει ο Αδάμ- δεν είναι πάρα φυσιολογικό και αναπόφευκτο ο άλλος να γίνει ο εχθρός και απειλή. Η συμφιλίωση με τον Θεό είναι αναγκαία προϋπόθεση με την συμφιλίωση με οποιανδήποτε άλλον…Το γεγονός ότι ο φόβος του άλλου ενυπάρχει παθολογικά στην ύπαρξή μας καταλήγει στον φόβο όχι μόνο του άλλου, αλλά και κάθε ετερότητας».

Οπότε ο παράδεισος είναι η δυνατότητα να αγαπώ, να κοινωνώ, να μοιράζομαι τον βίο μου, τις χαρές και λύπες, τα βάσανα και δοκιμασίες, τις ευλογίες ή χαρίσματα μου, με τον συνάνθρωπο και τον Θεό μου. Όταν αγαπώ, κοινωνώ και ενώνομαι, τότε γεύομαι τον παράδεισο. Αυτό βέβαια στην παρούσα φάση ζωής δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο. Χρειάζεται άσκηση και άρση του Σταυρού, ως πάλη με το κακό που ελλοχεύει μέσα μας και στη ζωή γενικότερα. Η άσκηση με τη μετοχή στην Θεία Ευχαριστία, στο σώμα της Εκκλησίας, διαμορφώνει μια ζωή που προγεύεται την δόξα και θέα της Βασιλείας του Θεού. Η Βασιλεία δεν είναι ακόμη εδώ, γι’ αυτό και δεν παύουμε ούτε στιγμή να την ζητάμε, να την περιμένουμε, ως όντα που διψάνε τα έσχατα. Όμως, γευόμαστε τους ιριδισμούς αυτής, λάμψεις μικρές αλλά μεταμορφωτικές για την ύπαρξή μας. Βλέπουμε, βιώνουμε και προγευόμαστε αυτό που είναι εδώ και συγχρόνως έρχεται. Αυτή ήταν η αρχαία στάση ζωής των Χριστιανών, μια βαθιά δίψα του Ερχόμενου.

[toula]

Όλοι έχουν γίνει αντιδραστικοί στο οτιδήποτε χωρίς καμία δράση στην ζωή τους.
Όλοι έχουν γίνει υπερευαίσθητοι σε συγκεκριμένα θέματα ενώ είναι αναίσθητοι σε όλα τα άλλα.
Αυτό που βλέπουμε είναι ένα μεγάλο μπέρδεμα.
Μπέρδεμα στη ζωή μας.
Ναι, στην δική σου ζωή, στην δική μου ζωή.
Οι μισοί βρίζουν τους άλλους μισούς οι οποίοι με την σειρά τους βρίζουν κι αυτοί.
Όλος ο κόσμος έχει γίνει ένα ατέλειωτο πεδίο μάχης.
Με στρατόπεδα που σχολιάζουν χωρίς να διαβάζουν, που κατακρίνουν χωρίς να έχουν κρίση, που ενοχοποιούν χωρίς καμία ενοχή.
Δημόσια δικαστήρια στήνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όλοι ζητούν να λάβουν μία θέση στα έδρανα των ενόρκων.
Καμία σύνεση, καμία διάκριση, καμία γνώση… μόνο φωνές, γνώμες και βαρύγδουπες δηλώσεις από ανθρώπους αποτυχημένους υπαρξιακά που ζητούν διέξοδο παράγοντας σκοτάδι και μίσος.
Ανικανοποίητοι πόθοι, κόμπλεξ και ανασφάλειες είναι οι μούσες τους.
Ανόητοι που το παίζουν έξυπνοι.
Προσβλητικοί που το παίζουν προσβεβλημένοι.
Θήτες που κλαίγονται σαν θύματα.
Πόρνες που το παίζουν παρθένες.
Άσχετοι που μιλούν σαν ειδήμονες.
Αδιάκριτοι που κηρύττουν σύνεση.
Ψευτοπροφήτες που πιπιλίζουν δεινά γιατί «πουλά».
Τράπερς και όχι μόνο που το παίζουν συνθέτες, στιχουργοί και μουσικοί.
Άτεχνοι που αντιμετωπίζονται ως καλλιτέχνες.
Πολιτικοί που στριμώχνονται για εξουσία και όχι για διακονία.
Διάσημοι που το παίζουν διαφωτιστές.
Νεόπλουτοι με φτώχεια πνευματική.
Λόγιοι χωρίς λόγο.
Ιερείς χωρίς ιερότητα.
Οργισμένοι με απίστευτη ανεκτικότητα σε ό,τι τους αφορά.
Ειρηνοποιοί που ηδονίζονται με τις ταραχές.
Φουσκωτοί με ξεφουσκωμένη την ψυχή.
Influencers επιπέδου του «κάτω μαχαλά».
Η μέση Ελληνίδα με μαλλί, νυχάκι, τσάντα Gucci, freddo και ζει το «όνειρο» ενώ δεν ξέρει κατά που πέφτει η κουζίνα.
Φεμινίστριες που θα με πούνε μισογύνη (για την παραπάνω πρόταση).
Με ακτιβιστές που μάχονται για ανθρώπινα δικαιώματα μακρινών λαών και καταπατούν τα δικαιώματα του γείτονά τους.
Ορθόδοξοι που δεν είναι χριστιανοί.
Σκουπίδια που αντιμετωπίζονται ως πολύτιμοι θησαυροί.
Κοιμισμένοι που αυτοαποκαλούνται ξύπνιοι.
Μα εάν ρωτήσεις κάποιον εάν ανήκει σε κάποιους από αυτούς θα αρνηθεί.
Κανείς δεν ανήκει.
Μα τότε πως έχουμε φτάσει σε αυτή την κατάντια;
Εάν όλοι είμαστε αθώοι, τελικά ποιοι είναι οι ένοχοι;
Μη μου πεις πάλι για κάποιες μυστικές ομάδες με μεγάλη δύναμη.
Μη παπαγαλίζεις και πάλι συνωμοσίες και μύθους για να αμνηστεύσεις την δική σου ευθύνη και στάση ζωής.
Κάνε μου τη χάρη.
Εγώ φταίω. Όπως φταις κι εσύ. Κατάλαβέ το.

Είναι εύκολο να λέμε ότι άλλοι φταίνε, ότι οι άλλοι είναι χάλια και ανεύθυνοι και μπερδεμένοι. Είναι εύκολο να κατηγορώ αυτούς που κυβερνούν και εξουσιάζουν. Μα πως φτάσανε αυτοί έως εδώ; Από μένα και από σένα δεν φτάσανε; Μην το αρνείσαι κι αυτό. Όπως μην μου αρνείσαι ότι το διαδίκτυο κατάντησε έτσι και πάλι από εμένα και από σένα, διότι εάν δεν δίναμε αξία στα ανάξια τότε δεν θα είχανε γίνει καθεστώς.

Βρίζεις εκείνους που έχουνε πολλούς ακολούθους αλλά το κάνεις επειδή τους φθονείς και συνεχίζεις να τους ακολουθείς!
Καταδικάζεις κάποιον που ζει προκλητικά πλουσιοπάροχα (στους δύσκολους καιρούς μας) επειδή δεν μπορείς να το κάνεις εσύ. Κομπλεξικός είσαι. Αυτό, τίποτα άλλο. Γι’αυτό δεν χαίρεσαι με την επιτυχία του άλλου, γι’αυτό και απαξιώνεις αυτό που δεν μπορείς να φτάσεις και να πετύχεις. Αυτή είναι η αλήθεια, όλα τα άλλα είναι «κατινιές».

Πίσω από το μίσος, την κακία, τον αρνητισμό, την αντίδραση κρύβεται πάντα ο εγωισμός μας, ο φθόνος μας, η κακία μας, οι ανεκπλήρωτοι πόθοι μας, οι ανασφάλειές μας, τα κόμπλεξ μας, η ανοησία μας, η εμπάθειά μας, η αποτυχία μας που μας στοιχειώνει.
Διότι εάν ήμασταν ισορροπημένοι και διαβάζαμε κάτι που δεν μας αρέσει στο διαδίκτυο θα το προσπερνούσαμε. Εμείς από την άλλη σταματάμε και προσπαθούμε να το «πολεμήσουμε», να το «νικήσουμε». Και φυσικά το κάνουμε χωρίς καμία αρμοδιότητα.
Αλλά βλέπεις…πρέπει να πάρουμε θέση. Αυτή η «θέση» μας μάρανε…

Μιλούμε σήμερα για δικαίωμα στις απόψεις αλλά εάν κάποιος (όπως σε προηγούμενη ανάρτησή μου) τολμήσει και πει ότι δεν είναι η κάθε άποψη σεβαστή, τότε ως «πολιτισμένος και φιλελεύθερος» αντιδράς. Γιατί;
Από την στιγμή που η άποψή μου είναι ότι δεν είναι όλες οι απόψεις σεβαστές, κι εσύ υποστηρίζεις ότι όλες οι απόψεις είναι σεβαστές γιατί δείχνεις ασέβεια στην άποψή μου;
Σε έκαψα;
Πιθανότατα.
Δεν εκπλήσσομαι.
Εκπλήσσομαι όμως με το μέγεθος της ανοησίας και του μπερδέματος που ζούνε κάποιοι από εμάς.
Ναι είμαστε πολλοί οι ανόητοι και μπερδεμένοι.
Και αυτό είναι γεγονός που αποδεικνύεται ότι όταν κάποιος πει την αλήθεια που δεν μας βολεύει, τον αποκαλούμε άξεστο, προσβλητικό, οξύθυμο κτλ.

Δεν μένουμε στην ουσία αυτών που είπε αλλά θέλουμε να πιαστούμε από μία λέξη για να του πούμε ότι "είναι ανάρμοστο να χρησιμοποιείτε τέτοιο λεξιλόγιο"...ναι...η κακιά λεξούλα μας πείραξε. Όχι δεν μας πείραξε αυτό, αλλά μας έτσουξε αυτό που όντως εξέφρασε.
Κι όλα αυτά γιατί; Διότι θέλουμε μόνο καλά λογάκια. Δεν θέλουμε την αλήθεια που μας αποκαλύπτει. Καλά λογάκια για την πάρτι μας. Όχι για τους άλλους, αλλά για εμάς. Ζητούμε τον έπαινο, το κομπλιμέντο.
Ποθούμε likes και όχι την αλήθεια που θέλει να ξυπνήσει την συνείδησή μας.

Εάν με μία λέξη χαρακτήριζα την κοινωνία μας και τις απόψεις που δημόσια γράφονται και λέγονται θα ήταν αυτή: ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.
Και όταν το λέγω κοινωνία είμαστε όλοι. Εγώ κι εσύ και δίπλα σου. Όλοι μας είμαστε αποτελούμε αυτή την ριμάδα κοινωνία!
Το ξέρω, δεν θα αρέσουν σε πολλούς τα παραπάνω. Είμαι σίγουρος όμως ότι πολλοί θα θελήσουν να μπούνε στην διαδικασία του σχολιασμού, για να πούνε και πάλι την άποψή τους, αν και δεν ρωτήθηκαν ποτέ γι’αυτήν.
Βρε μανία με τα σχόλια…
Μάλλον όμως τώρα θα το αποφύγουν γιατί το έγραψα.
Αυτή είναι η τρέλα που κυριαρχεί.

Σχόλια επι σχολίων. Γνώμες και άλλες γνώμες γράφονται στα προφίλ των άλλων.
Στο δικό τους προφίλ δεν κάνουνε ούτε ένα ποστ, όμως από την άλλη σχολιάζουν σε κάθε ποστ των άλλων!!!
Μα ποιος ζήτησε την γνώμη σας ή την άποψή σας. Είτε είναι σύμφωνη ή αντίθετη με την κάθε ανάρτηση. Αυτό εμένα με ξεπερνά.
Δηλαδή έγραψα κάτι και εσύ μου γράφεις ένα ολόκληρο κατεβατό για να με πείσεις ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα; Αλήθεια το πιστεύεις ότι θα με πείσεις;
Εάν δεν συμφωνείς…είναι απλό. Προσπέρνα το.
Πιστέψτε με, ξέρω τι γράφω.

Κι αν με θεωρείς ανάποδο και ιδιότροπο μάλλον χρειάζεται να εμβαθύνεις αυτή την στιγμή σε αυτά που νιώθεις (για μένα) καθώς τα διαβάζεις όλα αυτά.
Γιατί τα νιώθεις;
Από εγωισμό ή ταπείνωση;
Από κακία ή καλοσύνη;
Από αγάπη ή μίσος;
Από λογική ή ανοησία;
Από ιδιοτέλεια ή ανιδιοτέλεια;
Από διάκριση ή κατάκριση;
Από αλαζονεία ή απλότητα;
Από αγάπη ή εμπάθεια;

Το μεγαλύτερο αμάρτημά μας είναι που κρυβόμαστε πίσω από το μικρό δακτυλάκι της δικαιολογίας. Δικαιολογούμε τον εαυτό μας, μα ποτέ τους άλλους.
Βαρέθηκα να βλέπω, να ακούω και να διαβάζω ανθρώπους που συνεχώς κλαίγονται. Κλαίγονται και από την άλλη προσφέρουν απλόχερα θλίψη και κλάμα στους γύρω τους με την ανισόρροπη και αδιάκριτη συμπεριφορά τους.
Θλίβομαι που βλέπω νέους και νέες να εξαρτάται η χαρά ή η λύπη τους από τα σχόλια, από τους επαίνους ή την κακία στα social media.

Υ.Γ.: Δεν βάζω εικόνα σε αυτή την ανάρτηση διότι μπορεί από κάποιους, ακόμα και αυτή να ερμηνευτεί ως προσβλητική με κάποιο τρόπο. Υπάρχει άφθονο υλικό για «προσβολές» στο κείμενο.
Υ.Γ. 2: Θα μου πεις γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Κάποιοι θα καταλάβουν, ίσως κάποιοι άλλοι όχι. Εάν κατάλαβες καλώς, εάν όχι...σε μακαρίζω. Πάντως στο δικό μου προφίλ τα έγραψα και όχι σε κάποιο άλλο.
Α, και κάτι τελευταίο. Τα γράφω με ονοματεπώνυμο...δεν υπογράφω ούτε ως "Ανώνυμος" ούτε με κάποιο παρατσούκλι του τύπου "Οlh_h_@lithia_84973".

Aρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η κρίση των γαϊδάρων…Μια διδακτική ιστορία, που όπως θα διαβάσετε δεν αφορά μόνο τους γαιδάρους…

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά. Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη. Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ!! Και αποχώρησε. Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα. Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους. Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου. Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαϊδάρους!!… Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων. Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

SOS: Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» των γαϊδάρων.

https://romioitispolis.gr/

[toula]

«Σε όλα να έχουμε το ταπεινό φρόνημα πως ό,τι κάναμε, το κάναμε, διότι μας το έδωσε ο Θεός. Ό,τι έχουμε, το έχουμε από τον Θεό. Σου είπε ο λογισμός ότι με το χέρι σου βοήθησες; Ε, ωραία, το χέρι δεν σου το έδωσε ο Θεός; Με το στόμα είπες καλό λόγο; Έσωσες κάποιον άνθρωπο με την καλή συμβουλή; Μη καυχιέσαι. Και τον λόγο και το στόμα σου τα έδωσε ο Θεός. Με τα πόδια έτρεξες και εξυπηρέτησες; Και τούτο του Θεού είναι. Με την καρδιά σου, με την εσωτερική σου φωνή και τον ενδιάθετο λόγο υμνολόγησες τον Θεό, ή σκέφτηκες αγαθό για τον Θεό και για τον πλησίον; Η καρδιά και ο λόγος του Θεού είναι. Μήπως εσύ που γεννήθηκες το ήθελες; Ο Θεός σε έφερε στο «είναι». Αφού όλα είναι δώρα του Θεού και τον Θεό πρέπει να δουλεύουν, τότε εσύ τι προσφέρεις στον Θεό;»

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

[toula]

Η Εβραιοπούλα

Στὸ δημοτικὸ σχολεῖο ἀνάμεσα στ’ ἄλλα παιδιὰ πήγαινε καὶ μιὰ μικρὴ Ἑβραιοπούλα. Ἦταν ἕνα μικρὸ ἔξυπνο κοριτσάκι, ποὺ ὅμως εἶχε ἀποκλειστεῖ ἀπὸ ἕνα μάθημα, τὰ Θρησκευτικά. Γιατὶ τὸ σχολεῖο ἦταν χριστιανικὸ κι αὐτὴ δὲν ἦταν Χριστιανή…
Στὰ ἄλλα ὅμως μαθήματα, τὴ Γεωγραφία, τὰ Μαθηματικά, ἦταν πολὺ καλὴ καὶ ἔπαιρνε εὔκολα τὰ γράμματα.
Ὅταν ἄρχιζε τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ὁ δάσκαλος τῆς ἔλεγε ν’ ἀνοίξει τὰ βιβλία της καὶ νὰ μελετήσει τὰ ἄλλα μαθήματα. Ἡ Ἑβραιοπούλα ὅμως τὰ διάβαζε γρήγορα κι ὕστερα, ἀφήνοντας τὰ βιβλία ἀνοιχτὰ μπροστά της, παρακολουθοῦσε τὸν δάσκαλο τῶν Θρησκευτικῶν.
- Διάβαζε, διάβαζε, Σάρρα! τῆς ἔλεγε ἐκεῖνος σοβαρά.
Μὰ ἐκείνη ὕστερα ἀπὸ λίγο πάλι σήκωνε τὰ μεγάλα μαῦρα μάτια της καὶ τὸν κοίταζε…

Μιὰ φορὰ γιὰ νὰ τὴ δοκιμάσει, ὁ δάσκαλος τῶν Θρησκευτικῶν τὴ ρώτησε κι ἐκείνη ἀπάντησε καλύτερα ἀπ’ τοὺς ἄλλους συμμαθητές της. Τὰ εἶχε προσέξει ὅλα ὅσα εἶχε πεῖ ἐκεῖνος καὶ τὰ εἶχε κλείσει στὴν καρδιά της.
Ὁ πατέρας τῆς Ἑβραιοπούλας, ἕνας καλὸς καὶ θρησκευόμενος ἄνθρωπος, ὅταν ἔστειλε τὴν κόρη του στὸ σχολεῖο, εἶχε βάλει ὅρο νὰ τὴν ἀποκλείσουν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ μικρὴ ὅμως παρακολουθοῦσε μὲ τόση προσοχὴ τὸ ἀπαγορευμένο μάθημα, ὥστε μιὰ μέρα ὁ δάσκαλος πῆγε στὸν πατέρα της καὶ τοῦ εἶπε ἢ νὰ πάρει τὴν κόρη του ἀπὸ τὸ σχολεῖο ἢ νὰ τὴν ἀφήσει νὰ γίνει Χριστιανή.
- Δὲ μπορῶ πιά, τοῦ εἶπε, νὰ βλέπω ἀδιάκοπα μπροστά μου τὰ μάτια αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ, ποὺ μὲ κοιτάζουν μὲ τόση λαχτάρα, μὲ τόση ἀγάπη γιὰ τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου…

Ὁ πατέρας τότε τοῦ ἀπάντησε κλαίγοντας:
- Ἐγὼ δὲν ξέρω καὶ πολλὰ γιὰ τὴ θρησκεία τῶν προγόνων μου. Ἡ γυναίκα μου ὅμως, ἡ μητέρα τῆς Σάρρας, ἦταν μιὰ πιστὴ κόρη τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τῆς ὑποσχέθηκα τὴν ὥρα ποὺ πέθαινε, νὰ μὴν ἀφήσω ποτὲ τὸ παιδί μας νὰ γίνει Χριστιανή. Καὶ πρέπει νὰ κρατήσω τὸν λόγο μου!
Ἔτσι ἡ μικρὴ Ἑβραιοπούλα ἀναγκάστηκε νὰ ἀφήσει τὸ σχολεῖο τῶν Χριστιανῶν.

Πέρασαν χρόνια…
Σὲ μιὰ ἐπαρχιακὴ πόλη δούλευε ὑπηρέτρια μιὰ νεαρὴ Ἑβραία. Τὰ μαλλιά της ἦταν μαῦρα ὅπως ὁ ἔβενος καὶ τὰ μάτια της, μαῦρα καὶ φωτεινά, ἦταν μεγάλα καὶ γλυκά. Ἦταν ἡ Σάρρα. Ἡ ἔκφραση τοῦ προσώπου της εἶχε μείνει παιδική, ὅπως τότε ποὺ καθότανε στὸ θρανίο καὶ ἄκουγε τὸν Χριστιανὸ δάσκαλό της.

Κάθε Κυριακὴ οἱ δρόμοι τῆς μικρῆς πολιτείας πλημμύριζαν ἀπ’ τοὺς ὑποβλητικοὺς ἤχους τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὀργάνου ποὺ ἔπαιζε στὴ Μητρόπολη. Ἡ νεαρὴ ὑπηρέτρια ὅμως συνέχιζε τὴ δουλειά της στὸ σπίτι ποὺ τὴν εἶχαν προσλάβει. «Νὰ τηρεῖς ἱερὴ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου», ἔλεγε μέσα της ἡ φωνὴ τοῦ ἑβραϊκοῦ Νόμου. Τὸ Σάββατο ὅμως ἦταν ἐργάσιμη μέρα γιὰ τοὺς Χριστιανούς. «Νὰ μετράει τάχα ὁ Θεὸς τὶς ἡμέρες καὶ τὶς ὧρες;» ἀναρωτιόταν συχνὰ ἡ νέα. Καὶ μὲ τὴ σκέψη αὐτὴ παρηγοριόταν ποὺ δὲ γιόρταζε τὴν Κυριακὴ μὲ τοὺς Χριστιανούς, οὔτε τὸ Σάββατο μὲ τοὺς Ἑβραίους. Διάβαζε μονάχα τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τὸν θησαυρὸ αὐτὸν τοῦ λαοῦ της καὶ ἤξερε τώρα πὼς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ διαβάσει τὸ Εὐαγγέλιο, γιατὶ ὁ πατέρας της εἶχε τάξει στὴ μητέρα της νὰ μὴν τὴν ἀφήσει ποτὲ νὰ γίνει Χριστιανή… Τὰ λόγια ὅμως τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ τὰ εἶχε ἀκούσει ἄλλοτε ἀπ’ τὸν δάσκαλο, ἐξακολουθοῦσαν νὰ ἀντηχοῦν μὲς στὴν καρδιά της σὰ μιὰ μακρινὴ παιδικὴ ἀνάμνηση, ποὺ τὴν τύλιγε ἡ νοσταλγία τῶν παιδικῶν της χρόνων.

Ἕνα βράδυ καθόταν σὲ μιὰ γωνιὰ τῆς αἴθουσας μαζὶ μὲ τ’ ἀφεντικά της. Ὁ κύριος διάβαζε μιὰ ἱστορία. Αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν ἦταν ἀπ’ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ Σάρρα μποροῦσε νὰ τὸν ἀκούσει.
Ἦταν μιὰ ἱστορία γιὰ κάποιον Οὖγγρο ἱππότη, ποὺ εἶχε πιαστεῖ αἰχμάλωτος ἀπὸ ἕναν Τοῦρκο πασά. Ὁ Τοῦρκος τὸν εἶχε ζέψει στὸ ἀλέτρι μαζὶ μὲ τὰ βόδια καὶ τὸν χτυποῦσε μὲ τὸ μαστίγιο χωρὶς λύπηση, ὥσπου ἄρχισε νὰ τρέχει αἷμα ἀπ’ τὶς πληγές του. Ἡ πιστὴ γυναίκα τοῦ ἱππότη πούλησε ὅλα τὰ χτήματά της καὶ δανείστηκε καὶ ἄλλα λεφτὰ ἀπ’ τοὺς φίλους του γιὰ νὰ μαζέψει τὰ λύτρα ποὺ ζητοῦσε ὁ πασάς, γιὰ νὰ ἀφήσει ἐλεύθερο τὸν ἄτυχο ἄντρα της. Ἔτσι ἡ καλή του γυναίκα κατόρθωσε νὰ τὸν ἐξαγοράσει ἀπ’ τὸν πασά.

Λίγο ἀργότερα κηρύχτηκε πάλι πόλεμος καὶ ὁ ἱππότης στάθηκε πιὸ τυχερὸς αὐτὴ τὴ φορά. Σὲ μιὰ μάχη ποὺ νίκησαν οἱ Χριστιανοί, ὁ ἱππότης ἔπιασε αἰχμάλωτο τὸν πασά, ὁ ὁποῖος τὸν εἶχε ἄλλοτε βασανίσει. Ὅταν ἔφεραν τὸν αἰχμάλωτο Τοῦρκο μπροστά του, ὁ ἱππότης τὸν ρώτησε:
- Ξέρεις τώρα τί σὲ περιμένει;
- Ναί, ξέρω! ἀπάντησε ὁ πασάς. Θὰ μ’ ἐκδικηθεῖς!
- Ναί, θὰ σ’ ἐκδικηθῶ! τοῦ ἀπάντησε ὁ Οὖγγρος. Θὰ σ’ ἐκδικηθῶ ὅμως σὰ Χριστιανὸς ποὺ εἶμαι. Ὁ Χριστός μας ἔχει προστάξει νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἐχθρούς μας καὶ ν’ ἀγαποῦμε τὸν πλησίον μας σὰν τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη! Πήγαινε στὸ καλό, γύρισε στὴν πατρίδα σου καὶ κοίταξε ἄλλη φορὰ νὰ εἶσαι σπλαχνικὸς σ’ ἐκείνους ποὺ ἔχουνε τὴν ἀνάγκη σου!

Ὁ αἰχμάλωτος, σὰν ἄκουσε τὰ λόγια αὐτά, ἄρχισε νὰ κλαίει.
- Ποῦ νὰ βάλω στὸν νοῦ μου τόσην ἀνθρωπιά! ἔλεγε καὶ ξανάλεγε. Ἐκεῖ ποὺ περίμενα μαρτύρια καὶ πῆρα τὸ δηλητήριο ποὺ ἔχω πάντα μαζί μου γιὰ νὰ γλυτώσω ἀπ’ τὴν ἐκδίκησή σου, ἐσὺ μοῦ χαρίζεις τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἐλευθερία! Τώρα ὅμως εἶναι ἀργὰ πιά… Σὲ λίγες ὧρες θὰ εἶμαι νεκρός… Πρὶν πεθάνω, ὡστόσο, θέλω νὰ γίνω Χριστιανός, θέλω νὰ ἀκολουθήσω Ἐκεῖνον, ποὺ ἔχει σκορπίσει τόση ἀγάπη στὸν κόσμο! Θέλω νὰ πεθάνω Χριστιανός…
Καὶ ἔτσι πραγματικὰ ἔγινε.

Αὐτὴ ἦταν ἡ ἱστορία ποὺ διάβασε ὁ κύριος τῆς Σάρρας ἀπ’ τὸ παλιὸ βιβλίο. Ὅλοι ὅσοι τὴν ἄκουσαν συγκινήθηκαν πολύ, περισσότερο ὅμως ἡ Σάρρα, ἡ Ἑβραιοπούλα, ποὺ καθότανε στὴ γωνιά της κι ἔκλαιγε ἀπὸ τὴ συγκίνηση καὶ ἀπὸ τὴ νοσταλγία, καθὼς ἀναθυμόταν τὰ παιδικά της χρόνια καὶ τὰ λόγια τοῦ καλοῦ της δασκάλου.
Ὡστόσο τὴν ἴδια στιγμὴ ἀντήχησαν μέσα της καὶ τὰ λόγια τῆς μητέρας της, ποὺ τὰ εἶχε πεῖ στὸν πατέρα της:
«Νὰ μὴν ἀφήσεις τὸ παιδί μας νὰ γίνει Χριστιανή!»

Ἀμέσως ὕστερα ἡ Σάρρα ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ ἑβραϊκοῦ Νόμου: «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴ μητέρα σου!»
Καὶ ἡ Σάρρα ἄρχισε τότε νὰ σκέφτεται: «Οἱ Χριστιανοὶ δὲ μὲ δέχονται στὴν κοινωνία τους. Ἀπὸ μικρὴ στὸ σχολεῖο, τὸ νοιώθω καλὰ πὼς μὲ παραμερίζουν. Ἡ θρησκεία τους ὅμως εἶναι παντοδύναμη καὶ μία της ἀχτίδα ἔχει φωτίσει βαθιὰ τὴν καρδιά μου κι ἂς κλείνω τὰ μάτια γιὰ νὰ μὴν τὴν ἰδῶ».
»Δὲν πρόκειται ὅμως νὰ σὲ στενοχωρήσω στὸν τάφο σου, καλή μου μητέρα! συνέχισε τοὺς συλλογισμούς της ἡ Σάρρα. Δὲ θὰ πατήσω τὸν λόγο ποὺ σοῦ ἔδωσε ὁ πατέρας! Θὰ μείνω πιστὴ στὸν Θεὸ τῶν προγόνων μας!»

Πέρασαν πάλι ἀρκετὰ χρόνια…
Ὁ κύριος τῆς Σάρρας πέθανε. Ἡ χήρα του ἔμεινε χωρὶς πόρους κι ἔτσι ἀναγκάστηκε ν’ ἀπολύσει τὴν ὑπηρέτριά της. Ἡ Σάρρα ὅμως δὲ δέχτηκε ν’ ἀφήσει τὴν κυρία της, ἔγινε μάλιστα τὸ μεγάλο της στήριγμα στὰ γεράματά της. Πῆρε δουλειὲς στὸ σπίτι, δούλευε ὣς ἀργὰ τὴ νύχτα κι ἔτσι ἔβγαζε ἀρκετὰ γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ συντηρεῖ τὴ γριὰ κυρία της.

Ἀργότερα, ὅταν ἀρρώστησε καὶ ἔμενε στὸ νοσοκομεῖο, ἡ Σάρρα πήγαινε καὶ τὴν ἔβλεπε ταχτικά, τὴ φρόντιζε σὰ νά ‘ταν μητέρα της καὶ ἔγινε πραγματικὰ ὁ προστάτης της ἄγγελος.
- Ἐκεῖ στὸ τραπέζι εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο, τῆς εἶπε κάποια βραδιὰ ἡ ἄρρωστη. Διάβασέ μου ἀπὸ ‘κεῖ… Ἡ ψυχή μου εἶναι κουρασμένη καὶ διψάει γιὰ ἕναν λόγο τοῦ Κυρίου!
Ἡ Σάρρα ἔσκυψε τὸ κεφάλι. Πῆρε ὡστόσο τὸ Ἱερὸ Βιβλίο τῶν Χριστιανῶν, τὸ ἄνοιξε καὶ διάβασε τῆς ἄρρωστης. Καθὼς διάβαζε, ἔλεγε μέσα της: «Μὴ φοβᾶσαι, μητέρα, ἡ κόρη σου δὲ θὰ βαφτιστεῖ Χριστιανή… Θὰ τιμήσω τὴ θέλησή σου ἐδῶ στὴ γῆ. Πέρα ἀπ’ αὐτὸ ὅμως, στὸν ἄλλο κόσμο, ὁ Θεὸς εἶναι ὁ ἴδιος γιὰ ὅλους… Κι ἐκεῖ μὲ περιμένει ὁ Χριστός! Νὰ τὸ ξέρεις…»

Καὶ προφέροντας τὸ πανάγιο Ὄνομά Του ἡ Σάρρα ἔτρεμε ὁλόκληρη. Κάτι σὰ βάφτισμα ἀπὸ φλόγες τὴν κυρίεψε καί, νικώντας τὸ σῶμα της, τὴν ἔκαμε νὰ λιποθυμήσει.
Ἡ ἄρρωστη, καθὼς τὴν εἶδε νὰ λιποθυμᾶ, σκέφτηκε:
- Τὴν καημένη τὴ Σάρρα! Παρακουράστηκε φροντίζοντάς με…

Τὴν πήγανε στὸ νοσοκομεῖο κι ἐκεῖ ἡ Σάρρα πέθανε. Τὴν κηδέψανε ὄχι στὸν περίβολο τοῦ νεκροταφείου, ὅπου ἀναπαύονται μόνο οἱ Χριστιανοί, μὰ ἀνοίξαν τὸν τάφο της ἔξω, κοντὰ στὸν τοῖχο…
Ὁ ἥλιος τοῦ Θεοῦ ὅμως, ποὺ φωτίζει ὅλο τὸν κόσμο, χάιδευε μὲ τὶς ἀχτίδες του τὸν τάφο τῆς Ἑβραιοπούλας, ὅπως δὰ καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους τάφους… Καὶ ὅταν γινόταν παράκληση πάνω ἀπὸ τοὺς ξένους τάφους, οἱ ψαλμοὶ ἔφταναν καὶ στὸν μοναχικὸ καὶ ἀπόμερο τάφο τῆς Σάρρας, γιὰ νὰ τῆς φέρουν τὸ μεγάλο μήνυμα τῆς Ἀνάστασης, μιὰ καὶ ἡ Ἑβραία ἤξερε πιὰ καλὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὁ Κύριος τὰ εἶχε πεῖ στοὺς ἀποστόλους Του:
«Ὁ Ἰωάννης σᾶς βάφτισε μὲ νερό, ἐγὼ ὅμως θὰ σᾶς βαφτίσω μὲ τὴ φωτιά!» (Ματθ. 3, 11).

Πηγή: Χὰνς Κρίστιαν Ἄντερσεν, ΑΠΑΝΤΑ, τ. Ε΄, ἐκδόσεις Ι. Δ. ΑΡΣΕΝΙΔΗ, Ἀθήνα. Ἀντιγραφή-Ἐπιμέλεια: «Ἀντιύλη» - Ἱ. Ν. Ἁγίου Βασιλείου, Πρέβεζα.

Σχόλιο ἀπὸ «Ἀντιύλη»: Ὁ Παράκλητος, ἡ Θεία Χάρη, δρᾶ κυριαρχικά, ἐλεύθερα καὶ ὄχι δουλικά. Δὲν ὑπόκειται, ἀλλὰ ὑπερβαίνει (ὅπου δεῖ) τὰ σχήματα τοῦ νῦν αἰῶνος. Ἀναζητεῖ τὰ ἐσκορπισμένα πρόβατα γιὰ νὰ τὰ φέρει στὴ μία ποίμνη τοῦ Χριστοῦ.
«Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰω. 3, . Καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πνέει σὲ ὅσους θέλει, ὅταν θέλει, σὲ ὅσο βαθμὸ θέλει, μὲ σκοπὸ νὰ ὁδηγήσει στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι σὲ κάποια θολὴ θρησκευτικότητα.

Ὑπάρχει, πλὴν τοῦ κανονικοῦ βαπτίσματος, τὸ βάπτισμα αἵματος (μάρτυρες) καὶ τὸ βάπτισμα πυρός. «Αὐτὸς ἡμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ πυρί» (Λουκ. 3, 16). Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς Ἀποστόλους ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν (Πεντηκοστὴ) εἶναι βάπτισμα πυρός. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπέλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἡ ἐπισκίασή της ἀπὸ τὴ δύναμη τοῦ Ὑψίστου (Εὐαγγελισμὸς) εἶναι ἕνα εἰδικὸ βάπτισμα ποὺ ἔλαβε μόνο ἡ Παναγία μας (Λουκ. 1, 35).
Κάθε ἄνθρωπος ποὺ εἶναι «ἐκ τοῦ Θεοῦ» καὶ «ἐκ τῆς ἀληθείας», ἀκούει καὶ ἀποδέχεται τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ὅπου κι ἂν βρίσκεται, ὅπως ἔγινε μὲ τὴ Σάρρα τῆς ἱστορίας τοῦ Ἄντερσεν. «Τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει» (Ἰω. 8, 47· 18, 37· 10, 27). Ἡ δύναμη τοῦ λόγου του εἶναι καταλυτική. Ὅταν κάποιος ἀγαπάει πραγματικὰ τὸ καλό, τὴν ἀλήθεια, ὁ Θεός, «οἷς ἐπίσταται κρίμασι», μὲ τρόπους ποὺ μόνο αὐτὸς γνωρίζει, θὰ τὸν ἑλκύσει «πρὸς ἑαυτόν», ὅσα ἐμπόδια καὶ ἂν παρεμβληθοῦν ἀνάμεσά τους.
Ὁ Ἄντερσεν μᾶς ἐκπλήσσει εὐχάριστα μὲ τὸ ὡραιότατο παραμύθι του. Στηρίζεται ἄραγε σὲ πραγματικὴ ἱστορία; Καθόλου ἀπίθανο. Ἂν ὄχι, ὑποκλινόμαστε στὴν ἐμπνευσμένη φαντασία του. Ὅπως κι ἂν ἔχει, εἶναι συγκλονιστικό!

www.orthmad.gr