Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο άνθρωπος της αγάπης, ο φίλος, ο πνευματικός άνθρωπος φαίνεται στα δύσκολα, λέει ο λαός μας. Δυστυχώς για άλλη μια φορά βλέπουμε ανθρώπους να μας πληγώνουν και να τραυματίζουν τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας γενικά. Ξεκίνησε το lockdown και πολλοί “χριστιανοί” έβγαλαν τα μαχαίρια τους. Αντί να δίνουμε μέσα στις δυσκολίες το φως ,το χαμόγελο, την αγάπη και μαρτυρία Χριστού, βλέπουμε “χριστιανούς” να μοιράζουν μαυρίλα όπου και αν βρεθούν.
Φοβάμαι ότι πολλοί αδερφοί μας που ουρλιάζουν για να ανοίξουν οι Ναοί και να κοινωνήσουν δεν έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν το Ευαγγέλιο ούτε μια φορά.

Το τελευταίο διάστημα έχουμε διαβάσει αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με απίστευτες απόψεις: “Να πεθάνει ο Αρχιεπίσκοπος”, “Τον Μητροπολίτη Λαγκαδά τον έφαγε ο Θεός γιατί λειτούργησε με Ουκρανούς”, “Στον τάφο ο τάδε Υπουργός”,”Πεθαίνουν Πατριάρχες και Ιερείς διότι ο Θεός έχει πάρει σκούπα” κλπ κλπ. Πεποιθήσεις ανθρώπων που θέλουν να λέγονται Χριστιανοί και θέλουν απεγνωσμένα να ανοίξουν οι Ναοί για να κοινωνήσουν Χριστό αλλά όπως φαίνεται, δυστυχώς καθημερινά κοινωνούν και μοιράζουν δηλητήριο. Πολλοί από αυτούς τους αδερφούς μας μιλάνε για τον Αντίχριστο αλλά γίνονται Αντίχριστοι οι ίδιοι.

Ξεχνάμε τι λέει το Ευαγγέλιο : Λέει ο Κύριος στους μαθητές του: «Υμείς εστέ το άλας της γης· εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται.». Η μεταφορά έχει σχέση με την προφανή αξία του αλατιού – ακόμα και οικονομική σε παλαιότερες εποχές – και με τις αντισηπτικές, συντηρητικές ιδιότητές του. Ο Απόστολος Παύλος γράφει: «…ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος, εἰδέναι πῶς δεῖ ὑμᾶς ἑνὶ ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι.»

Απόδοση: «Ας είναι πάντοτε γεμάτα χάρη τα λόγια σας, αρτυμένα με το άλατι της καλοσύνης· και να ξέρετε πώς πρέπει να αποκρίνεσθε στον καθένα.» (Δημήτρης Τζήκας)
Γράφεται πολλές φορές στο Ευαγγέλιο που κρατεί ο Κύριός μας στην εικόνα δίπλα από την Ωραία Πύλη: «Εγώ ειμί το Φως του κόσμου». Ο Χριστός είναι το Φως του κόσμου. Αλλού λέει: Εσείς οι μαθηταί μου, οι χριστιανοί, είστε το Φως του κόσμου. Τι μεγάλη τιμή για τον άνθρωπο! Τέτοιο Φως του κόσμου υπήρξαν οι άγιοι Απόστολοι, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας και τέτοιοι πρέπει να είναι όλοι οι χριστιανοί. (Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος).

Για να μην ξεχάσουμε τα τελευταία λόγια του Κυρίου μας.: “«Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λούκ. 23,34). ” Που είναι η αγάπη και η συγχώρεση για τον εχθρό, η προσευχή, η καλοσύνη, η σύνεση, η σοφία, η μαρτυρία Χριστού; Προσέχουμε από τους ανθρώπους, φεύγουμε από τα σκοτάδια ανάβοντας Φως και όχι να γίνουμε σύμμαχοι του σκότους πολλές φορές αντιδρώντας με λάθος τρόπο. Που είναι όλα αυτά...; Που είναι αυτή η μαρτυρία ;

Ο πνευματικός άνθρωπος, ο άνθρωπος του Χριστού δίνει τη μαρτυρία του είτε στην αρένα με τα λιοντάρια, είτε σε lockdown, είτε σε υπόγεια και καταγώγια. Ο άνθρωπος του Χριστού βλέπει παντού τον Χριστό και τον πειρασμό θα τον μεταμορφώσει σε Παράδεισο. Δεν μπορεί όχι να στέλνει στην κόλαση και να ρίχνει κατάρες στους άλλους.

Μπορεί να διαφωνούμε, να στεναχωριόμαστε, αλλά αυτό σημαίνει ότι θα αφήσουμε το γόνατό μας προσευχητικά περισσότερο στο πάτωμα. Δεν θα ρίχνουμε σκοτάδι και δηλητήριο στους συναθρώπους μας.
Πολλές φορές μιλάμε περί Αντιχρίστου αλλά δυστυχώς έχουμε ήδη πάρει τη θέση του πριν αυτός έρθει. Πολλές φορές κάνουμε τη δουλειά του σκότους αντί να ανάβουμε ένα κερί.
Όχι ..! Δεν θα καταραστώ ούτε τον εχθρό μου ! Γεννήθηκα και βαπτίστηκα για να αγαπώ και όχι για να μισώ. Ο Κύριος μου και ο Θεός μου είναι Θεός αγάπης, ελέους, φιλανθρωπίας, ειρήνης, ενότητας και δικαιοσύνης με την τελευταία να ανήκει σε Εκείνον και όχι να προσπαθώ να πάρω τα σκήπτρα εγώ ο τελευταίος.

Ας δώσουμε λοιπόν τη μαρτυρία της αγάπης του Χριστού ακόμα και εν μέσω lockdown! Χαμογέλασε ! Ακόμα και αν είσαι χάλια! Δώσε αγάπη, μαρτυρία Χριστού και φιλανθρωπία. Κάνε περισσότερη προσευχή ώστε να ανοίγει ο Ουρανός. Κάνε το σπίτι σου φάτνη! Κάνε την προσωπικότητά σου φάρο αγάπης και αισιοδοξίας. Αυτό σημαίνει Χριστιανός ! Εκεί που όλοι μιλάνε για σκοτάδια εμείς θα ανάβουμε το Φως! Ήρεμα ! Σιωπηλά και προσευχητικά....!

Να το πω λίγο πιο απλά και λαϊκά. Ο άνθρωπος του Χριστού δεν μασάει πουθενά διότι ξέρει ότι ο Κύριος έχει τις τρίχες της κεφαλής του μετρημένες και πίσω από όλα ακόμα και τα άσχημα βρίσκεται η σιωπή Εκείνου που ξέρει γιατί και πώς παραχωρεί.
“Mα Παπά μου ! Πολεμούν την Εκκλησία” : Το σκοτάδι δεν μπορεί να κερδίσει το Φως εκτός αν το Φως σβήσει και το Φως του Κυρίου μένει εις τον αιώνα..

Xριστιανός και απελπισμένος είναι κάτι αντίθετο (π.Μεθόδιος - Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς.)
Αγαπητοί μου ! Ας αφήσουμε τους διαχωρισμούς! Ας αφήσουμε τις διχόνιες! Τις ύβρεις, τις κατηγορίες και τις κατάρες! Ας δώσουμε μαρτυρία, αγάπη και θυσία. Ας δώσουμε Παράδεισο μέσα από την προσευχή μας! Και ακόμα η διαφωνία μας να είναι πάντα σε πνεύμα αγάπης και γλυκασμού και όχι σε κατάσταση σκότους και κολάσεως. Πολλοί λένε για επαναστάσεις. Μία είναι η μόνη επανάσταση που μπορούμε να κάνουμε και είναι η επανάσταση της καρδιάς εναντίον του σκότους και της αμαρτίας για να λάμψει η χάρις του Κυρίου.

Συγχωρέστε με, αλλά τις στιγμές που ζούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι περισσότερο προσευχή και τίποτε άλλο. Αυτή είναι η δική μας δουλειά. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζει ΕΚΕΙΝΟΣ.
«Μεμέρισται ο Χριστός;» (Κορ. 1,1,10-17). Δεν θα κομματιαστούμε ! Δεν θα κάνουμε το χατήρι του πονηρού! Θα μείνουμε ενωμένοι μέχρι τέλους, ακόμα κι αν τα αγκαλιασμένα μας χέρια πληγωθούν και ματώνουν, εμείς θα είμαστε εκεί παρόντες! Κλαίοντες! Και θέλοντες τον Κύριο και τη Βασιλεία αυτού!

Η ελπίδα είναι ο Κύριος, ο οποίος είναι ένας ζωντανός ΘΕΟΣ! Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών!
Ας αφήσουμε σε αυτό το άρθρο τον τελευταίο λόγο να τον έχει ο Απόστολος Παύλος. Θεωρώ ότι δεν χρειάζονται σχόλια....
(Προς Εβραίους. 11, 33- 12, 2)” Απόδοση στη νεοελληνική: “Εχοντας, λοιπόν, γύρω μας μιὰ τόσο μεγάλη στρατιὰ μαρτύρων, ἂς τινάξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε φορτίο, καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸ ἀγώνισμα τοῦ δύσκολου δρόμου ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. ῍Ας ἔχουμε τὰ μάτια μας προσηλωμένα στὸν ᾿Ιησοῦ, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν πίστη, τὴν ὁποία καὶ τελειοποιεῖ.

Προς Εβραίους (δ΄ 14 – ε΄ 6)Απόδοση στη νεοελληνική:Ἀδελφοί,Ἀφοῦ ἔχομεν ἀρχιερέα μέγαν, ὁ ὁποῖος ἔχει διέλθει τοὺς οὐρανούς, τὸν Ἰησοῦν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἂς κρατᾶμε στερεὰ τὴν πίστιν ποὺ ὁμολογοῦμεν. Διότι δὲν ἔχομεν ἀρχιερέα, ποὺ νὰ μὴ μπορῇ νὰ συμπαθήση εἰς τὰ ἀδυναμίας μας, ἀλλὰ ἔχομεν ἕνα ποὺ ἔχει δοκιμασθῆ καθ’ ὅλα, σύμφωνα μὲ τὴν ὁμοιότητά του μ’ ἐμᾶς, χωρὶς νὰ ἁμαρτήσῃ. Ἂς προσερχώμεθα λοιπὸν μὲ πεποίθησιν ἀνώπιον τοῦ θρόνου τῆς χάριτος, διὰ νὰ λάβωμεν ἔλεος καὶ νὰ βροῦμε χάριν ὅταν θὰ ἔχωμεν ἀνάγκη διὰ βοήθειαν.
- Δεν με πειράζει να πάω στην κόλαση αν το κρίνει ο Χριστός (ας γίνει το θέλημα Του), δεν θέλω όμως να γίνω με τίποτα κόλαση για τον διπλανό μου -
Καλό αγώνα σε όλους μας, την ευχή του Κυρίου μας

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Η κατάθλιψη είναι φοβερό βασανιστήριο των ψυχών

Πράγματι, η κατάθλιψη είναι φοβερό βασανιστήριο των ψυχών, είναι ένας πόνος ανέκφραστος και ποινή πικρότερη από κάθε άλλη ποινή και τιμωρία. Γιατί μιμείται το σκουλήκι, που έχει δηλητήριο και προσβάλλει όχι μόνον το σώμα, αλλά και την ίδια την ψυχή.

Είναι σαράκι που κατατρώγει όχι μόνον τα κόκκαλα, αλλά και τη σκέψη είναι ένας δήμιος καθημερινός που δεν ξεσχίζει μόνον τα πλευρά, αλλά καταστρέφει και τη δύναμη της ψυχής· είναι και νύχτα παντοτινή, σκοτάδι χωρίς το παραμικρό φως, τρικυμία και ζάλη, πυρετός κρυφός, που καίει περισσότερο από κάθε φλόγα, πόλεμος χωρίς ανακωχή, αρρώστια που κάνει σκοτεινά πολλά από αυτά που βλέπουμε. Γιατί ο ίδιος ο ήλιος και ο καθαρός αέρας φαίνεται ότι ενοχλούν εκείνους που έχουν αυτή τη διάθεση και μεταβάλλει το μεσημέρι σε μεσάνυκτα.

Γι’ αυτό και ο θαυμάσιος προφήτης δηλώνοντας αυτό έλεγε· «ο ήλιος θα δύσει γι’ αυτούς το μεσημέρι» (Αμώς 8,9), όχι με την έννοια ότι ο ήλιος εξαφανίζεται ούτε ότι διακόπτει τον συνηθισμένο δρόμο του, αλλά με την έννοια ότι ο λυπημένος άνθρωπος το καταμεσήμερο φαντάζεται ότι είναι νύχτα.

Η σκοτεινή νύχτα δεν είναι τέτοια, όπως είναι η νύχτα της αθυμίας, η οποία δεν προέρχεται από φυσικό νόμο, αλλά από σκοτισμό της διάνοιας. Γι’ αυτό και είναι φοβερή και αφόρητη, έχει πρόσωπο άσπλαχνο, είναι σκληρότερη από κάθε τύραννο, δεν υποχωρεί γρήγορα σε κανένα από εκείνους που προσπαθούν να την διαλύσουν, αλλά κρατεί πολλές φορές την ψυχή που έχει κυριεύσει στερεώτερα από διαμάντι, όταν αυτή δεν ακολουθεί την κατά Θεόν φιλοσοφία.

Σήκω επάνω και άπλωσε το χέρι σου στο λόγο μου και πρόσφερέ μου αυτήν την καλή συμμαχία, για να σε απαλλάξω τελείως από την αιχμαλωσία των πικρών σκέψεων. Γνωρίζοντας αυτά τα πράγματα να κοπιάζεις και να αγωνίζεσαι και να βιάζεις τον εαυτό σου, έχοντας τη συμμαχία των λόγων μου, ώστε να διώχνεις και να απομακρύνεις με πολλή ορμή τις απαισιόδοξες σκέψεις που σε ταράσσουν και σού προκαλούν θόρυβο και ζάλη.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ε.Π.Ε. τόμ. 37, 452.
https://romioitispolis.gr/

[toula]

Υπόδειγμα αγνού και αληθινού υποτακτικού

Ό Γέροντας της Καλύβης «των Αρχαγγέλων» στη Σκήτη της Αγίας Αννης, Άνανίας Ιερομόναχος, έστειλε τον υποτακτικό του Μιχαήλ Μοναχό στη Δάφνη για επείγουσα εργασία, με τη ρητή εντολή, όπως επιστρέψει απαραίτητα το βράδυ στην Καλύβα τους.

Ή συγκοινωνία της Δάφνης – Αγίας Αννης γίνονταν τότε με τις βάρκες και τα κουπιά επειδή δεν είχαν βγει ακόμη οί μηχανές. Και για το λόγο αυτόν, όλες οί ασκητικές Καλύβες πού βρίσκονταν στην παραλία κοντά, διατηρούσαν ψαρόβαρκες, με τις όποιες πήγαιναν και στη Δάφνη.

Ό Μοναχός Μιχαήλ, πού ήταν ένας από τους πιο καλούς και συνεπείς υποτακτικούς, ξεκίνησε το πρωί, με τη βάρκα του Γέρο-Γιωργάκη, ό οποίος, επειδή δεν είχε άλλο εργόχειρο, έκανε με τη βάρκα του τη συγκοινωνία Δάφνη – Αγιάννα. Έφτασε στη Δάφνη, τελείωσε εκεί την εργασία, για την οποία πήγε, άλλ’ εν τω μεταξύ ο καιρός χάλασε, έπεσε στη θάλασσα δυνατός αέρας και ξεσηκώθηκε απότομα μεγάλη θαλασσοταραχή με θεόρατα κύματα.

Όλοι οί Πατέρες πού είχανε πάει στη Δάφνη, επειδή ήταν αδύνατο να γυρίσουν στις Καλύβες τους, άλλοι πήγαν στα γειτονικά εκεί Μοναστήρια, Σίμωνος Πέτρας και Ξηροποτάμου, κι άλλοι ξεκίνησαν με τα πόδια για τις Καρυές.

Αυτό το φαινόμενο γίνονταν τακτικά και οί Πατέρες ήταν μαθημένοι να φέρουν κι αυτό τον Σταυρό της πρόσθετης ταλαιπωρίας, κι έτσι φορτωμένοι τους τορβάδες με τα ψώνια, πήγαιναν αγόγγυστα με τα πόδια. Με το κομποσχοίνι στο χέρι, την ευχή στο στόμα και την καρδιά, τέλειωναν τις εργασίες τους, μέχρι πού βγήκαν, μετά από το 1933 οί μηχανές και τα μοτεράκια και γλίτωσαν από το πρόσθετο αυτό μαρτύριο.

Ό αδελφός Μιχαήλ, ένας Μοναχός απλός, αγαθός και άκακος, έμεινε κοντά στην παραλιακή ακτή, στο λιμάνι της Δάφνης και περίμενε τη θάλασσα να γαληνέψει, πού είχε κυριολεκτικά εκμανεί και αφριζομανούσε με τα θεόρατα κύματα της, άλλ’ αυτός δεν εννοούσε ν’ απομακρυνθεί και ήταν στενοχωρημένος για την εντολή πού είχε από το γέροντα του, να γυρίσει το βράδυ στο σπίτι.
Εκεί πού έκανε αυτές τις σκέψεις, πώς να γυρίσει πίσω στην Άγιάννα, βλέπει μπροστά του δυο λαμπροφορεμένους νέους, οί οποίοι τον ρώτησαν γιατί είναι στενοχωρημένος; Κι αυτός τους είπε:
— Έχω εντολή από το Γέροντά μου να γυρίσω οπωσδήποτε το βράδυ και να μη μείνω ούτε μια βραδιά έξω από την ασκητική μας Καλύβα.
Οι φαινόμενοι νέοι του είπαν:
— Θέλεις να μπεις στη βάρκα μας να σε πάμε εμείς στο Γέροντα σου;
Ό αδελφός Μιχαήλ μετά χαράς δέχθηκε την πρόταση των νέων, μπήκε στη βάρκα τους και ό ένας από τους νέους πήρε τα κουπιά της βάρκας, τα κούνησε δυο – τρεις φορές και ξαφνικά βρέθηκαν στο λιμανάκι της Αγίας Άννης (ας σημειωθεί ότι σήμερα τα πετρελαιοκίνητα μοτεράκια από τη Δάφνη στην Αγιάννα κάνουν δύο περίπου ώρες να φθάσουν, και τότε με τα κουπιά ήθελαν περισσότερο από 5 ώρες).

Ό Μοναχός Μιχαήλ, υπό τη σκέπη της υπακοής βρισκόμενος, δεν κατάλαβε τίποτε από τα υπερφυσικά φαινόμενα και από τη χαρά του πού φθάσανε νωρίς, αφού βγήκε στην παραλία της Αγίας Άννης, ευχαρίστησε τους δύο λαμπρούς εκείνους νέους, για την καλοσύνη πού του κάνανε, κι ανέβηκε σχεδόν τρέχοντας τον ανήφορο, να φτάσει σύντομα στο Γέροντα του.

Στο δρόμο τον συνάντησε, ό Πάτερ Γαβριήλ, όπως του φάνηκε, από την Καλύβα «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου» και αφού χαιρετήθηκαν καλογερικά, «ευλογείτε, ό Κύριος, ό Πάτερ Γαβριήλ ρώτησε τον υποτακτικό Μιχαήλ: «Από που έρχεσαι Πάτερ και γιατί είσαι τόσο βιαστικός;» Ό Πατήρ Μιχαήλ απάντησε στο φαινόμενο Μοναχό και είπε ότι ό Γέροντας με έστειλε σήμερα στη Δάφνη να πάρω τρόφιμα και να γυρίσω το βράδυ στο σπίτι, αλλά επειδή ό καιρός χάλασε και ή θάλασσα είχε μεγάλη φουρτούνα, ή βάρκα του Γέρο–Γιωργάκη, πού κάνει τη συγκοινωνία, δεν μπορούσε ναρθει, με πήραν μένα δυο νέοι και μ’ έφεραν από τη Δάφνη με τη δική τους βάρκα, και τώρα τρέχω να φτάσω νωρίς, στο Γέροντα μου, για να μη με μαλώσει και μου βάλει κανόνα — αυστηρή προσευχή και νηστεία.

Τότε ό φαινόμενος Μοναχός Γαβριήλ, ρώτησε τον υποτακτικό Μιχαήλ:
— Που είναι τώρα αυτοί οι νέοι με τη βάρκα τους; Κι αυτός απάντησε πώς μείνανε κάτω στην παραλία, εγώ βιαστικά έφυγα και δεν τους ρώτησα που θα μείνουν. Ό Μοναχός Γαβριήλ, λέγει στον καλό υποτακτικό: «Αδελφέ, για ρίξε μια ματιά προς τη θάλασσα, και τότε γύρισαν και βλέπουν πώς ή θάλασσα είχε ασπρίσει από τους αφρούς, και τα κύματα της σκέπαζαν, όχι μόνον το λιμανάκι, αλλά όλη ή παραλία μέχρι τα βράχια ούτε βάρκα, ούτε ψυχή φαίνονταν πουθενά.

Ό φαινόμενος Μοναχός Γαβριήλ έγινε άφαντος από τα μάτια του υποτακτικού Μιχαήλ, ό οποίος συνήλθε από την έκσταση, πού ή τυφλή υπακοή προς το Γέροντα του, τον είχε μέχρι τη στιγμή εκείνη σκεπάσει, και κατάλαβε πώς οι δυο εκείνοι νέοι, ήταν, ό μεν ένας πού πήρε τα κουπιά της βάρκας, από τη Δάφνη και τα κούνησε τρεις φορές, ό Αρχάγγελος Μιχαήλ, ό δε άλλος που παρουσιάστηκε μπροστά του με το σχήμα του Μοναχού Γαβριήλ από την Καλύβα «Ευαγγελισμός» ήταν ό Αρχάγγελος Γαβριήλ.

Τα μάτια του καλού υποτακτικού Μιχαήλ μονάχου πλημμύρισαν από δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης προς τους Αρχαγγέλους και μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής και του σώματος, έτρεξε να αναγγείλει το θαύμα των Αρχαγγέλων στο Γέροντα του.

Όταν έφτασε στην Καλύβα τους, βρήκε το Γέροντα του, Άνανία Ιερομόναχο, γονατιστό μπροστά στην εικόνα των Αρχαγγέλων να προσεύχεται και να παρακαλεί το Θεό και τους Αρχάγγελους, πού στο μέσον της εικόνος έχουν τον Δεσπότη Χριστόν, με δάκρυα στα μάτια ζητούσε να βοηθήσουν τον υποτακτικό του Γαβριήλ να επιστρέψει. Και ιδού ό Πανάγαθος θεός εισακούει την προσευχή του Γέροντα και με τη πρεσβεία των Αγίων και των δούλων του «αμ’ έπος, αμ’ έργον» γοργά εισακούει και κάνει το θέλημα των φοβούμενων Αυτόν!

(Σ.Σ. Βλέπετε όμως, αδελφοί, ότι δεν ήταν μόνον ό υποτακτικός θεοφοβούμενος και συνεπής στις υποχρεώσεις του, αλλά κι ό Γέροντας του ήταν άγρυπνων και προσευχόμενος και παρακαλών το Θεό να βοηθήσει και να σκεπάσει τον υποτακτικό του από κάθε κακό, έτσι έρχεται ή χάρις και ευλογία του Θεού στο Γέροντα και ό φωτισμός, άλλα και ή πληροφορία στον υποτακτικό τυφλά να υπακούει και να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο Γέροντα και πνευματικό οδηγητή.
Δεν πρέπει λοιπόν να ζητούμε τα πάντα τέλεια από τον υποτακτικό, άλλα θα πρέπει να συμβάλει προς τούτο και ή πνευματική αγωγή του Γέροντα, Ηγούμενου και υπόλογου Προεστώτος, όπως λέγει κι ό Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί, πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε’ αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες…» (Έβρ. ΙΓ’ 17). Ό νοών νοείτω!)

Πηγή: Γεροντικό Αγίου Όρους
https://romioitispolis.gr/

[toula]

Διαβάζοντας τις ψαλμωδίες, τις ακολουθίες, με έρωτα, χωρίς να το καταλάβουμε γινόμαστε άγιοι.

Ευφραινόμαστε με τα θεία λόγια.

Αυτή η ευφροσύνη, αυτή η χαρά είναι η δική μας προσπάθεια,

για να μπούμε εύκολα στην ατμόσφαιρα της προσευχής, η προθέρμανση όπως λέμε.

Μπορούμε και να φέρνουμε στο νου μας ωραίες εικόνες από τοπία που είδαμε.

Αυτή η προσπάθεια είναι απαλή.

Αλλά νη μην ξεχνάμε αυτό που είπε ο Κύριος: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

Άγιος Πορφύριος

[toula]

Καρπός και τελειότητα των αρετών είναι η αγάπη.
Εάν η αρετή μας δεν στοχεύει στην αγάπη, εάν δεν εκφράζεται ως αγάπη, τότε δεν είναι γνήσια και θεάρεστη, αλλά είναι νοθευμένη με την φιλαυτία και την κενοδοξία μας.
Μέσα στον αγώνα της πνευματικής ζωής θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον μεγάλο μας εχθρό, τον εαυτό μας. Αυτόν χρειάζεται να νικήσουμε.
Η νίκη είναι αναγκαία διότι χωρίς αυτήν εξωτερικά θα φαινόμαστε ευγενείς και πράοι, ηθικοί και καλοσυνάτοι ενώ εσωτερικά θα είμαστε δολωμένοι στους κακούς, πονηρούς και αισχρούς λογισμούς, θα παραμένουμε αιχμάλωτοι του μίσους, του φθόνου, της εμπάθειας, της κοσμικότητας, του εγωισμού. Και αυτό το καταλαβαίνουμε όταν με την παραμικρή αφορμή όλο αυτό το εσωτερικό σκοτάδι μας βγαίνει στην επιφάνεια με βίαιο και απότομο τρόπο.
Εάν λοιπόν δεν αποκτήσουμε ταπείνωση και μετάνοια, όποια αρετή κι αν ασκούμε, να ξέρουμε ότι δεν έχει βάσεις γερές και σταθερές. Γι’ αυτό και εύκολα καταποντιζόμαστε και έπειτα απογοητευόμαστε. Δεν είναι ότι δεν κάνουμε αγώνα. Το λάθος μας είναι ότι δεν αρχίζουμε από τα πρώτα και προσπαθούμε να πετύχουμε τα τελευταία.
Όλοι μας είμαστε αρχάριοι στα πνευματικά. Γι’ αυτό και χρειαζόμαστε πνευματικό καθοδηγητή που θα μας δώσει το πλαίσιο του αγώνα μας, που θα μας συμβουλεύσει για να ασκηθούμε θεάρεστα και όχι αδιάκριτα, που θα μας μάθει να αποδεχόμαστε με απλότητα την επιτυχία ή την αποτυχία στην ζωή μας, που θα μας μυήσει στα Μυστήρια της Χάριτος.
Ό,τι όμως κι αν κάνει ο πνευματικός μας, όσο καλός και άγιος και σοφός και έμπειρος κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να μας βοηθήσει εάν εμείς δεν προσπαθήσουμε, εάν εμείς δεν κάνουμε υπακοή, εάν εμείς δεν αφήσουμε στην άκρη το εγώ μας.
Ο αββάς Ησαΐας μας λέγει: «Τέλος αρετών εστίν η αγάπη, τέλος δε των παθών εστί το δικαιώσαι εαυτόν».
Δηλαδή: Η τελειότητα των αρετών είναι η αγάπη, ενώ η τελειότητα των παθών είναι να δικαιώνει ο άνθρωπος τον εαυτό του».
Να λοιπόν η κορυφή των αρετών, η αγάπη.
Να λοιπόν και ο πάτος των παθών, η αυτοδικαίωση.
Βασικός κανόνας του αγώνα μας είναι η απομάκρυνσή μας από τις δικαιολογίες, από την αμνήστευση των σφαλμάτων μας, από το να δικαιώνουμε τον εαυτό μας για τις αμαρτίες και τα πάθη μας. Όταν ο άνθρωπος πάρει απόφαση, να μην κρύβεται πίσω από δικαιολογίες για τις αμαρτίες του, ανοίγεται μπροστά του ο δρόμος της επιστροφής προς τον Πατέρα του. Μόνο τότε η μετάνοια ενεργείται στη ζωή μας, μόνο όταν με ανδρεία, δηλαδή ταπεινά, παραδεχόμαστε τα λάθη και τα πάθη μας και πλέον με ελπίδα κοιτούμε μπροστά.
Τότε δεν υπάρχει απογοήτευση αλλά μετάνοια, δεν υπάρχει μιζέρια αλλά ελπίδα, δεν υπάρχει υποκρισία αλλά ταπείνωση, δεν υπάρχει φιλαυτία αλλά φιλαδελφία, δεν υπάρχει αυτοδικαίωση αλλά αγάπη.
Τότε βγαίνει από το κέντρο της ζωής μας το εγώ μας και τοποθετείται ο Χριστός.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Αγνότητα σημαίνει ζηλευτός οίκος του Χριστού και

επίγειος ουρανός της καρδιάς,

υπερφυσική απάρνηση της ανθρώπινης φύσης.

Ιωάννης ο Σιναϊτης

[toula]

Τα τέσσερα όπλα κατά των παγίδων του διαβόλου

ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ: Σε συμβουλεύω να μεταχειρισθείς τέσσερα όπλα ακαταμάχητα. Με αυτά τα όπλα, αν βέβαια τα χρησιμοποιήσεις με μεγάλη προσοχή, δεξιοτεχνία, προθυμία και ανδρεία, όχι μόνο θα μείνεις άτρωτος και αβλαβής από τα βέλη και τις παγίδες του διαβόλου, αλλά και θα τον νικήσεις και θα τον αφανίσεις.

ΠΡΩΤΟ ΟΠΛΟ κατά του εχθρού είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού.
«Τον Κύριο έβλεπα συνέχεια μπροστά μου, για να μη με σαλέψει ο πειρασμός» (Ψαλμ. 15:8· Πράξ. 2:25). Εκείνος που σκέφτεται και στοχάζεται καλά πως ο Θεός είναι πανταχού παρών, και πάντοτε είναι μπροστά του, μέρα και νύχτα σε κάθε περίσταση, δεν μπορεί να αμαρτήσει. Διότι, αφού φοβάται να αμαρτήσει μπροστά σε έναν τιποτένιο άντρα ή γυναίκα, ακόμη και μπροστά σε ένα μικρό παιδί, πώς θα τολμήσει να αμαρτήσει μπροστά στον Παντοδύναμο Θεό, που Τον τρέμουν τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, όλα τα κτίσματα που αναπνέουν, και που με ένα νεύμα Του σαλεύει όλη η γη;

ΔΕΥΤΕΡΟ ΟΠΛΟ είναι να συνηθίσεις να λες ακατάπαυστα την ευχή:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Αυτή την ευχή να αρχίζεις να τη λες, μόλις σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι σου. Να τη λες και όταν περπατάς στον δρόμο και όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο, στο τρένο, στο πλοίο, στο αεροπλάνο· και ενώ εργάζεσαι, τρως, πίνεις, και σε κάθε ώρα και περίσταση. Αλλά να τη λες με την καρδιά σου, με πίστη, ευλάβεια, αγάπη, πόθο και βία. Όχι το στόμα να λέει: «Κύριε Ιησού Χριστέ» και ο νους και η καρδιά να λένε άλλα, και μάλιστα πονηρά και αντίθετα.

ΤΡΙΤΟ ΟΠΛΟ κατά του διαβόλου είναι η ταπείνωση,
δηλαδή να μην υψηλοφρονείς, αλλά το φρόνημά σου να είναι ταπεινό. Να έχεις την αίσθηση πως ό,τι έχεις δεν είναι δικό σου, αλλά του Θεού. Δηλαδή το σώμα σου και η ψυχή, η υγεία και η δύναμη, η σοφία, ο πλούτος και ό,τι άλλο έχεις, ακόμη και οι αρετές, οι αγαθοεργίες, οι προσευχές, οι νηστείες, οι ελεημοσύνες, όλα, όλα είναι χαρίσματα της Χάρης του Θεού, χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε κανένα καλό. Όταν λοιπόν έχεις ταπεινό φρόνημα, θα σε σκεπάζει και θα σε φυλάει ο Θεός. Γιατί ο Θεός συγκινείται με τον ταπεινό και τον προσέχει, όπως λέει το Άγιο Πνεύμα στο βιβλίο των Παροιμιών. Όταν στις καρδιές των ταπεινών ανθρώπων αναπαύεται το Πνεύμα το Άγιο, πώς είναι δυνατό να πλησιάσει ο διάβολος;

ΤΕΤΑΡΤΟ ΟΠΛΟ κατά των παγίδων και των πειρασμών του διαβόλου,
είναι η αγάπη, η καθαρή, η αληθινή, η ολόψυχη. Όποιος έχει αυτή την αγάπη έχει μαζί του το Θεό, που είναι αγάπη: «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α’ Ιω. 4:16). Όταν ο άνθρωπος έχει μαζί του τον Θεό προστάτη και βοηθό, τότε ποιον θα φοβηθεί; Όπου φώς, φεύγει το σκοτάδι· όπου αλήθεια, φυγαδεύεται το ψεύδος· όπου ο Θεός, φεύγει σαν αστραπή ο διάβολος.

Αυτά τα τέσσερα όπλα λοιπόν να μεταχειρίζεσαι και να παρακαλείς τον Θεό να σε βοηθάει και να σε στηρίζει. Και, αν σαν άνθρωπος τραυματιστείς από τον διάβολο, να τρέχεις αμέσως στον γιατρό, στον πνευματικό, στη μετάνοια και εξομολόγηση. Να ζητήσεις θεραπεία και θα την έχεις.

https://www.facebook.com/10033906468059 ... 763309019/

www.orthmad.gr

[toula]

Ο Όσιος Ιάκωβος ( Τσαλίκης ) ο Θεοφόρος, γεννήθηκε στο Λιβίσι Μάκρης της Μικράς Ασίας το έτος 1920, περιοχή στην οποία οι ρίζες των Ελλήνων ήταν βαθιές!

Ήταν Kαθηγούμενος από το 1975 στην Μονή της μετανοίας του, την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ Γέροντος Λίμνης Ευβοίας, μέχρι την Οσιακή κοίμησή του 21 Νοεμβρίου 1991.

Υπήρξε ακούραστος Πνευματικός πατέρας και καθοδηγητής αναρίθμητων ψυχών.

Ο Πανάγαθος Τριαδικός Θεός τον είχε προικίσει με πολλά πνευματικά χαρίσματα, μεταξύ αυτών ήταν το διορατικό χάρισμα.

Μου διηγήθηκε κάποτε ένας ευσεβής και ενάρετος καθ΄ ομολογίαν χριστιανός, ο Θ.Κ. με καταγωγή από την Ήπειρο.
Επισκέφθηκε τον Όσιο ( Γέροντα ) Ιάκωβο, το Φθινόπωρο του έτους 1991 για να ζητήσει την Προσευχή και την συμβουλή του, για κάποιο σοβαρό θέμα που τον απασχολούσε. Περίμεναν όμως και άλλοι προσκυνητές, για να δούνε τον Γέροντα Ιάκωβο. Κάποια στιγμή, ανοίγει η πόρτα του κελιού του Γέροντα και βγαίνει ένας μοναχός, ο οποίος απευθυνόμενος στους πιστούς είπε:
«Ο Γέροντας, είναι πολύ άρρωστος και δεν θα δεχθεί κανέναν»
Ο Θ.Κ. έβαλε καλό λογισμό και προσευχήθηκε… Σε λίγο βγαίνει πάλι ο ίδιος μοναχός και λέει:
«Ποιός είναι ο Θεόδωρος; Μόνον αυτόν θα δεχθεί ο Γέροντας», όπως και έγινε.

μεγαλεία του Θεού. Ούτε άλλος Θεόδωρος υπήρχε, ούτε και οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι διαμαρτυρήθηκαν!

Η Μνήμη του Οσίου Ιακώβου (Τσαλίκη) του Θεοφόρου, τιμάται στις 22 Νοεμβρίου, εκάστου έτους (σταθερή ).

https://www.orthodoxianewsagency.gr/

[aposal]

«Ο καθένας πειράζεται όταν παρασύρεται και δελεάζεται από τη δική του επιθυμία».
(Ιακ. α' 14)

[toula]

Να ζητάμε να λάμψει εντός μας το ακήρατον φως της θείας γνώσεως και να ανοίξει τα πνευματικά μας μάτια, για να κατανοήσουμε τα θεία Του λόγια.
Με τον τρόπο αυτό, χωρίς να το καταλάβουμε αγαπάμε τον Θεό χωρίς σφιξίματα, προσπάθεια και αγώνα.
Άγιος Πορφύριος