Η Βιβλιοθήκη της γνώσης και της απόγνωσης

Γενικά Πνευματικά Θέματα

Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Η Βιβλιοθήκη της γνώσης και της απόγνωσης

Δημοσίευση από dionysisgr »

Εσυρε το βλεμμα του, εξω, περα απο το μισανοιχτο,
θαμπο απο την σκονη, ολοφωτο παραθυρο.

Κατω φαινοταν η θαλασσα, ολοχρυση, απαστραπτουσα, αρχεγονη, μακρινη μητερα ολων των πλασματων.
Και ο αφεντης του φωτος, ο ηλιος, βουτουσε μεσα της, για να βασιλεψει, να εξαγνιστει, να γυρισει την μερα.

Ωρες βασιλικες, μεμνημενες, απο τοτε που οι παλαιοι αρχιζαν την ημερα, εκεινες τις στιγμες που αναθυμασαι την ζωη σου.

Απεναντι του, με την ακρη του βλεμματος, εκει στην κατω δεξια εσχατη γωνια, των ατελειωτων ραφιων,
αναφανηκε το σκοτεινο κρασπεδο του μοναχικου ρασου, να αργοσαλευει, να ακροπατει. Αεικινητο.

Κατι εψαχνε, κατι τακτοποιουσε, μυσταγωγια εσπερινη, σιωπηρη, διακονια μοναχικη στον ναο της γνωσης και της πολυμοχθης πειρας.

Σχεδον στον αερα στεκοταν, σε κατι μικρες ξυλινες σκαλες, παμπαλαιες, ακροπατουσε επι πτερυγων ανεμων,
και καθε βιβλιο το επιανε με την ιδια στοργη,που πιανει η μικρομανα το πρωτο της γεννημα.
Μην τυχον και παθει το παραμικρο. Τους μιλουσε, τα κανακευε, τα αγαπουσε, ενα προς ενα.

Η Βιβλιοθηκη.
Η Κεκρυμμενη Εδεμ του νου.
Ο Κηπος, ο γαληνιος, με την αβυσσο των λεξεων.
Κοιμητηριο αναμνησεων και θεωριων, η ακαταγνωστο μελλον, απο το παρελθον προερχομενο;
Εδω μιλα η προαιρεση.

Παλι απο το μικρο ανοιγμα, στο παραθυρο, ερχοταν το ακουστικο θροϊσμα της φυσης. Η λογο-μουσικη της δημιουργιας.
Μιλα, στο κεντρο της ψυχης, στον καρδιακο νου, εκει που ολα ειναι μια αγαθοτοπια, ενα ξεφωτο απαραμιλλης αθωοτητας. Εαν..

Ιεροφαντης ταπεινος, ισως και μυημενος, απο μακρια ερχομενος, ως προσκυνητης της σοφιας, ομως ειχε χασει αυτο το κεντρο.
Αλλα, και ποιος το κρατα στ'αληθεια; Οι περισσοτεροι δεν φανταζονται καν την υπαρξη του.

Μολις εχθες, ειχε λαβει την πολυποθητη αδεια απο τον Ηγουμενο του Μοναστηριου, να περασει ωρες πολλες, μαζι με τον μοναχο-βιβλιοθηκαριο.

Μαξιμε! Του φωναξε, απαλα, αλλα με μια εκδηλη αγωνια, περναει η ωρα, ειναι δευτερη μερα, πλεον, που ειμαι εδω,
και εσυ ολο τακτοποιεις, και ξεσκονιζεις, ποτε θα μιλησουμε, ποτε θα δουμε αυτα που θελω;

Ακουστηκε ενα τριξιμο. Και πισωπατημα, μαζι με ενα χαμογελο. Ολα γαρνιρισμενα με σκονη, και εσπερινο φως.
Ξεπροβαλε πλεον, λουσμενη ολη απο τα ακαταμετρητα, αδεσποτα φωτονια, η μορφη του βιβλιοφυλακα μοναχου.

Βιαζεσαι αδερφε; Σε βλεπω να αδημονεις.
Γιατι; Ησυχασε, πιες τον καφε σου, μην ανησυχεις.

Μαξιμε, περνανε οι ωρες, και δεν εχω κανει τιποτα. Α, και να σε ρωτησω κατι, ποιο απο τα διακονηματα κατεχεις,
του Γραμματικου, του Διαβαστη η του Βιβλιοφυλακα, η ολα μαζι;

Ο Μαξιμος απαντησε με μια ουρανια ηρεμια, που ερχοταν απευθειας μεσα απο τα Ηλυσια Πεδια: "Αγνοων. Αυτο ειναι το διακονημα μου, αδερφε, του Αγνοουντος.."

Μα πως γινεται να "αγνοεις", ανταπαντησε ο φιλος μας, εδω μεσα, εσυ πρεπει να κατεχεις τα περισσοτερα απο ολους!

Τωρα τα προσωπα τους, ειχαν φτασει σε αποσταση αναπνοης, και ο μοναχος τον κοιταξε ισια μεσα στα ματια, λεγοντας του, με μια βεβαιοτητα που παραλυει:

Οσα πιο πολλα, μαθαινεις, τοσο πολλαπλασιαζονται αυτα που αγνοεις φιλε μου.. Οσα φασολια και να βαλεις στο σακκι, μυριες φορες υπαρχουν αλλα τοσα στους αγρους.

Σιωπησε, και αποθαυμασε τον αφιερωμενο συνομιλητη του.
"Εμπλεξα" σκεφτηκε, αυτος δεν ειναι ενας τυχαιος ανθρωπος. Μοιαζει να ειναι μια χαμηλη εισοδος σε στοα με αγνωστο μακρος.

Αυτα που μαθαινεις ομως, αποθησαυριζονται, γινονται κτημα σου, και πλουταινει ο νους σου, Μαξιμε, ειναι δικα σου, και σε ξεχωριζουν απο αυτους που δεν εχουν.

Αμα μελετας για να "ξεχωρισεις", κοψε το απο τωρα, αδερφε, και παμε μια βολτα, κατω στα περιβολια, να απολαυσουμε και το μαγεμενο σουρουπο, καλυτερα.
Ο ανθρωπος μελετα για να ενωθει με τον Θεο και τους ανθρωπους, οχι για να ξεχωρισει το "εγω" του απο το "εμεις".. Η μελετη μπορει να σου γινει θανατος, αντι να δωσει ζωη στο πνευμα,
αντετεινε ο Μαξιμος, και εκλεισε απαλα ενα μικροσκοπικο παλαιτυπο ψαλτηρι που κρατουσε στα χερια του.

Λοιπον, θα ηθελα να βρουμε καποια βιβλια σχετικα με το ζητημα που με ενδιαφερει.
Θελω να γραψω μια μελετη για την "νεκρη γνωση" που ομως οφειλουμε να την σεβομαστε ως τετοια, οπως αλλωστε και το παρελθον που την γεννησε.

Τα φρυδια του Μαξιμου ανασηκωθηκαν, και τα ματια του πηραν οψη αγριεμενης θαλασσας, σε ευθεια αντιθεση με το τοπιο που επικρατουσε εκει εξω.
Νεκρη γνωση; Σε τι αναφερεσαι αδερφε; Μηπως ηρθες σε λαθος μερος, μηπως επρεπε να πας καπου εδω κοντα, και μπερδευτηκες, ποια ειναι η "νεκρη γνωση" για την οποια μιλας;

Ε, Μαξιμε, ειπε με μια αλαζονικη αφελεια ο επιδοξος μελετητης, αφου εδω το πιο "νεο" βιβλιο, ειναι πανω απο εναν αιωνα και βαλε, πισω,
τι αλλο μπορει να μας πει πλεον, εφοσον εχει προχωρησει τοσο πολυ ο κοσμος;

Εδω τα αγια αυτα βιβλια, μιλανε για τον Θεο, φιλε μου, και εσυ λες οτι εχουν ξεπεραστει, στην εποχη μας; Απο τι και ποιους ξεπεραστηκαν;

Αντι απαντησης, ηρθε νεα ερωτηση.. Να σε ρωτησω κατι Μαξιμε;

Ρωτα αδερφε μου, ρωτα. Εχει ο Θεος για ολους.

Μαξιμε, σε ποιο.. ραφι ειναι ο Θεος;

Σχεδον παραπατησε ο φιλοτιμος διακονητης, απο το δευτερο χτυπημα του προκλητικου επισκεπτη. Αγωνα εδινε ματωμενο μεσα του, να μην χασει την ειρηνη του.

Ειναι εκει που δεν φτανεις να Τον πιασεις αδερφε μου.

Δηλαδη; ξαφνιαστηκε ο μελετητης.

Ειναι πολυ ψηλα-απροσιτα για το βλεμμα οσων εχουν το βλεμμα μονιμα στραμενο στο χωμα,
και πολυ χαμηλα, ταπεινα, εκει στο τελευταιο ραφι, για οσους αδυνατουν να σκυψουν, απο την ακαμψια της αλαζονειας τους.

Στην μεση, στα μεσαια ραφια δεν μπορει να ειναι;

Οχι!

Γιατι;

Γιατι, το μετριο, το χλιαρο, το ανοστο, το απεχθανεται ο Θεος.
Η ζεστος θα ειναι καποιος, η κρυος απεναντι Του,
αλλιως θα τον εκβαλλει εκ του στοματος Του, λεει η Αποκαλυψη Του.

Ναι, αλλα εσεις εχετε και στα μεσαια ραφια, βιβλια. Οποτε;

Αυτα τα εχουμε, για να ξεκινησεις απο αυτα που φτανεις, και να οδηγηθεις στα υψηλα και στα χαμηλα. Και τα δυο χρειαζονται να τα εχεις.
Και το βλεμμα στραμμενο προς την Βασιλεια του Θεου, εις τα ανω δηλαδη, και τον νου σου χαμηλα, στην ταπεινωση του ελεημενου δουλου.

Επικρατησε σιωπη, σεπτη και κυοφορουσα, σαν αυτη που πεφτει οταν βγαινουν οι Ιερεις να παρουν καιρο, πριν λειτουργησουν.

Αυτο το προοιμιο, θα εφερνε τον ερχομο ενος διαλογου, μυσταγωγικου, δραματικου, που θα αλλαζε καποιον, για παντα,
και μονον ο Θεος εγινωσκε, προ καταβολης κοσμου, ποιος θα ηταν αυτος, απο τους δυο συνομιλητες..
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Re: Η Βιβλιοθήκη της γνώσης και της απόγνωσης

Δημοσίευση από dionysisgr »

Οι ακολουθιες,
ο ναος,
η τραπεζα,
ολο αυτο το μυσταγωγικο μεσοδιαστημα,
των εμπειριων και των εικονων,
των αρωματων και των ευλογιων..

Αυτα, τα πραγματα, και θαυματα, που ξεπερνανε, κατα εναν ακαταγνωστο τροπο, καθετι το ασθητο,
και ολοενα βαθαινουν μυστικα, εισερχομενα μεχρι τον εσχατο πυρηνα της υπαρξης,
ακομα και του πιο αδαους, του πιο ανυποψιαστου παρευρισκομενου, και δεν αφηνουν κανεναν ανεπηρεαστο,
αλλα εργαζονται αφανως μεσα στην ψυχη του,
στηνοντας μια πολιτεια ολοκληρη, ανεξερευνητη, και προσκαλωντας τον να την περιδιαβει, και να βρει το Φως,
τον ζαλισαν σε ικανο βαθμο με την ευλογημενη μεθη,
αρκετα, ωστε να χασει το μετρο της ωρας, και του χρονου, μεχρι να ξαναβρεθει στην Βιβλιοθηκη,
και μαλιστα εκει μεσα στην ησυχια, πιο εντονα ακομα,
βουϊζαν μεσα στο νου του προσκυνητη,
και ειλικρινα προσπαθουσε να τα βαλει ολα σε μια ταξη, να τα αναμετρησει, να βρει μια ακρη.

Μα τι ακρη να βρει κανεις με το Απειρο; Ρητορικο παραμενει το ερωτημα μεσα στον καθενα.

Καθισε λοιπον, ησυχα και περιμενε ξεφυλλιζοντας ενα βιβλιο με βιους αγιων,
για να φανει ο Μαξιμος, και να αρχισει την συζητηση, να προχωρησει την ερευνα του. Ποια ερευνα; Αυτη την ειχε ξεχασει.

Στην πραγματικοτητα δεν την πολυπιστευε την ερευνα αυτη, μαλλον αποτελουσε ενα ευσχημο προσχημα, για να βρεθει ωρα πολλη,
και χωρις περισπασμους, με καποιον ο οποιος ειχε παλεψει ηδη με τον Θεο, γυρευοντας και αυτος, να δει τι δρομους, τι μονοπατια,
τι φουσκοθαλασσιες και γκρεμοπατηματα ειχε διαβει, ο αδελφος του, για να χαραξει εναν προσωπικο χαρτη ο ιδιος με την σειρα του.

Ομως οι εμπειριες των αλλων, δεν ειναι αιμα να μεταγγιστουν μεσα σου, και να γινουν σαρκα εκ νεου,
ισως μπορει, να τις προσλαβεις ακουγοντας τις, διαβαζοντας τις, να τις αισθανθεις ως προσομοιωση,
με την ποιητικη και ισχυρη δυναμη της φαντασιας, που οταν δουλευει αγαθα, δεν ειναι προσκομμα, αλλα ευλαβης βοηθος,
ομως εαν δεν τις νιωσεις στο πετσι σου, στο ειναι σου, δεν μενουν παρα μια εξωτερικη συλλογη εικονων και ηχων, τοπων που δεν εχεις παει ο ιδιος.

Συλλογιστηκε, τις παραλληλες ωρες, που ζει ο κοσμος, εκει εξω, με τις δικες του, στην αγιασμενη αυτη μονωση.
Προσπαθησε να κανει μια αντιπαραβολη, του τι συμβαινει εξω, με το μεσα του.
Δεν τα καταφερε, γρηγορα αφησε την προσπαθεια στην μεση. Πηγε ο νους του, προς το τελος, σαν να ηθελε να ξεφυγει.

Μηπως και εγω, εκει δεν θα ξαναγυρισω σε λιγο;
Ζω εδω, καποιες ημερες διαφυγης, με χρονο ληξης, παρομοιο με αυτον που εχουν τα φρεσκα γαλατα στο ψυγειο ενος supermarket..
Εκει θα γυρισω, σκεφτηκε, αγχωμενα, με μια εσωτερικη θλιψη, σχεδον εναν ανεπαισθητο τρομο..
Αληθεια ποτε προλαβαν ολα αυτα και φυτρωσαν εντος του, και βλαστησαν κιολας τα ανθη τους;

Nαι. Πισω παλι.. στον κοσμο, που ολοενα, μερα με την ημερα, χανει, την ιδιοτητα του ονοματος του, παει να ειναι κοσμημα, που αγωνιζεται να διαρρηξει τους δεσμους του, ως αγαθο και καλο λιαν, δημιουργημα με τον Δημιουργο του, που προσπαθει ματαια και αλαζονικα,
να αυτονομηθει, αιωνες τωρα, να τραβηξει τον δικο του, προμηθεϊκο ταχα δρομο, τον δρομο του ορθολογισμου,
και της ακριβοθωρητης θεας των καιρων μας, της επιστημης, που ολα πλεον θελει να τα διεφεντευει και να τα αμφισβητει,
ακομα και στο τελος-τελος, το ιδιο, το ιερο ανθρωπινο προσωπο.

Και τι εχει καταφερει; Εδω σηκωνει πολλη συζητηση, για το κερδος και την απωλεια, που επεφερε η αεναη προοδος..

Γιατι σημασια δεν εχει τι κερδιζεις, αλλα και τι χανεις για να παρεις το κερδος, καθως ειναι φυσικος και απαραβατος νομος,
να ξοδευεις ενεργεια, για να δημιουργησεις εργο, και να χανεις πραγματα, για να προχωρησεις σε νεα ηθη και τροπους,
με το διακυβευμα να ειναι οδυνηρο πολλες φορες για την ιδια την αιωνια υπαρξη σου, σε σχεση με οσα αβεβαια κερδισες προς καιρον.

Εκει, πανω στην προσπαθεια της νοητικης καταρτισης ενος ανωφελου ισως ισολογισμου, της προοδου εναντι της παραδοσης,
καθως και αυτο δεν παυει να ειναι ενα ψευδες διλημμα, οπως το αλλο, εντελως ανοητο και προκατ διπολο "πιστη<=>γνωση", η ακομα καλυτερα, "επιστημη<=>θρησκεια", που βολευει τους πολλους, ωστε να "χανονται" μεσα στα αβαθη και θολα νερα του, τον διεκοψε η αποτομη εμφανιση του πατρος Μαξιμου.

Βρε ευλογημενε, παλι εδω; Σαν το ξωτικο πεταγεσαι καθε φορα μπροστα μου.
Πω, πω! παλι, πρωϊ-πρωϊ, πριν απο μενα, ηρθες; ουτε ταμα να το ειχες κανει..

Τι γυρευεις ολη την ωρα εδω, και δεν πας και λιγο παραεξω, να ανοιξει ο νους σου, να παρεις αερα, να εισπνευσεις την πελαγισια αλμυρα,
να κανεις μια "επανεκκινηση", κατα πως λετε εσεις οι τεχνολογοι-αλογοι, εκει εξω στον κοσμο;

Αφου απολαυσε την περιπαικτικη πλην αγαπητικη, διαθεση του φιλου του μοναχου,
αφου ηδη τον ενιωθε εντος του, σαν φιλο απο παλια, τον ρωτησε ο προσκυνητης-μελετητης:

Τι εννοεις με το: "τεχνολογοι-αλογοι" Μαξιμε;
Εσυ για καθε χιλια που ξερεις, ενα λες, ενα βγαζεις προς τα εξω, και αυτο κωδικοποιημενο.Τα εχω βρει σκουρα με εσενα.

Τωρα, αντετεινε με εμφανη χαρα, οσο με ιδια δοση ακεραιας ταπεινωσης, ο π.Μαξιμος:

Εκει βρε ευλογημενε, στους Χαιρετισμους της Παναγιας μας, στους 24 Οικους οπως τους λενε,
καθως καθε γραμμα της αλφαβητου αποτελει την εναρξη ενος Οικου, προς την Θεοτοκον,
αμα πας στο Ρ, θα δεις οτι λεει μετα το προοιμιο, στο δευτερο Χαιρε:

"Χαῖρε͵ φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα·
χαῖρε͵ τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.."

Καλα, δεν εχεις πει ποτε Χαιρετισμους; Δεν εχεις ακουσει, δεν εχεις κατι υπόψιν σου; Που ζεις μωρε;

Μια παυση αμηχανιας, λιγων δευτερολεπτων ακολουθησε.

Συγκλονιστηκε ο προσκυνητης.
Τοσα νοηματα, τοση ανθρωπινη ιστορια και πορεια, τοση διαδοχη αιωνων, ολα συμπυκνωμενα σε μια μονο φραση.

Φιλοσοφιες, ιδεολογιες, συστηματα, θεωριες, ευφευρεσεις,
ευκολιες, αλλα και υλικα καταστροφης, αχρηστα και ωφελιμα αγαθα,
που αλλαξαν το προσωπο του κοσμου, και του ανθρωπου,
μεχρι που το εκαναν σχεδον αγνωριστο πλεον..

Ολα αυτα να ελεγχονται και να αποδεικνυονται μωρα και ανοητα,
απο την αγαθη, υπερχρονικη παρουσια της παναχραντης Κορης της Ναζαρετ.

Ρε, τι γινεται εδω; Αναλογιστηκε μεσα του, εδω αυτοι σε βγαζουν νοκ αουτ, χωρις να σε ακουμπησουν καν,
ως εμπειροι πρωταθλητες πυγμαχοι, του πνευματος.
Ολη την εξυπναδα, την ευστροφια και την κοσμικη μορφωση, την ακυρωνουν σε κλασματα του δευτερολεπτου,
χωρις καν να πατησουν λιγο παραπανω το γκαζι..
Λιγο, ετσι μια πρωτη βαζουν, και σου πατανε, οτι εχεις χτισει μεσα σου,
και νομιζες οτι ειναι στερεο και σοφο οικοδομημα, για να σε βγαλει περα..

Μαξιμε, ποτε γραφτηκαν αυτα που λες; Οι Χαιρετισμοι;

Μαλλον.. γραφτηκαν απο τον Αγιο Ρωμανο τον Μελωδο, τουλαχιστον κατα το μεγαλυτερο μερος τους,
μιλαμε δηλαδη για τον 6ο αιωνα, περιπου στο 530-550μ.Χ. Ετσι αναφερει η παραδοση.

Δηλαδη πριν απο 16 αιωνες, γραφτηκε αυτη η φραση; ρωτησε ξανα ο προσκυνητης.

Ακριβως αδελφε μου, πριν απο 1600 χρονια, απαντησε ο Μαξιμος.

Οπως και αυτο επισης, το οποιο, εαν βεβαια θελει η αγαπη σου, να στο απαγγειλω:

"Ουκέτι φλογίνη ρομφαία φυλάττει την πύλην της Εδέμ.
Αυτή γαρ επήλθε παράδοξος σβέσις, το ξύλον του Σταυρού.
Θανάτου το κέντρον, και Άδου το νίκος ελήλαται.
Επέστης δε Σωτήρ μου βοών τοις εν Άδη: Εισάγεσθε πάλιν εις τον Παράδεισον"..

Ηδονη, ανεκφραστη-πνευματικη, χαρα και ευφροσυνη,
δεος και κατανυξη, επεπληρωσαν τον ευρυχωρο τοπο της βιβλιοθηκης,
στροβιλιστηκαν στους διαδρομους, ανεβηκαν ως το ταβανι,
και κατεπεσαν σαν απαλη αυρα στα σκονισμενα μαρμαρα,
γεμισαν τα ατελειωτα ραφια, και ζωογονησαν τα ακαταγνωστα βαθη των εκατομμυριων σελιδων,
και θα νομιζε κανεις οτι σειστηκαν και εν ριπη οφθαλμου ανακαθισαν απο την συγκινηση τα χιλιαδες βιβλια,
και ολα τα αντικειμενα, εντος της.

Μαξιμε, εδω ειναι ενας λογος, που ειναι ζωντανος!
Ζει! ζει και αναπνεει, και κινειται διαλεκτικα, ζητα μια απαντηση, εναν αντιλογο απο εμας.
Δεν μας κουνα το δαχτυλο, δεν μας μιλα απο την καθεδρα,
δεν κανονιζει την ζωη μας, πριν απο εμας, και για λογαριασμο μας,
δεν μας στερει την ελευθερια, δεν υπολογιζει σκοπιμα τιποτα για εμας,
δεν θελει να κερδισει κατι απο εμας,
παρα μονο μας εξαγει απαλα, παραμυθητικα,
σε ενα ολοφωτεινο ακρογιαλι,
μεσα στο θερινο καταμεσημερο,
και μας λεει πατρικα:

"Παιξτε παιδια μου,
παιξτε με την ψυχη σας,
παιξτε πλαϊ στον Πατερα σας,
και χαρειτε την χαμενη, προτερη αθωοτητα σας,
χαρειτε την για παντα,
νυν και αει."

Ο π.Μαξιμος, συγκινηθηκε με την σειρα του, με τις ακαριαιες,
πλην ομως βαθιες, καρδιακες συνειδητοποιησεις του συνομιλητη του,
πραγμα που στο πνευματικο του ρανταρ, εδειχνε το στιγμα της Χαριτος να ενεργει ηδη εντος του,
και να τον μεταποιει προς αγαθον, μυστικα και ανεπαισθητα, οπως αληθινα εργαζεται ο Αρχοντας Θεος.

Ναι αδερφε μου, αληθινα, εδω ειναι ενας λογος που υμνει και υπηρετει τον Λογο, που ειναι η Ζωη, πως θα γινοταν λοιπον,
να μην ειναι ολοζωντανος και ο ιδιος;
Αφου το ομοιο συνενεργει μετα του ομοιου προς πασα αγαθοτοπια;
Υπηρετουν, οι νεκροι καποιον που ζει;
Αντιθετως οι ζωντανοι υπηρετουν και φροντιζουν τους νεκρους τους.

Σε πληρη αντιδιαστολη και ολως αντιθετως με αυτα, αυτο που εχεις κατα νουν, το Συστημα αδελφε,
το Συστημα νεκρωνει αργα, αλλα σταθερα τα παντα, ψυχες και συνειδησεις, προαιρεσεις και αισθηματα,
τα καταπατα, τα συλλεγει και τα αλλοιωνει, τα κολλεκτιβοποιει, και τα συνθλιβει,
ωστε να τα κανει εναν ομογενοποιημενο χυλο, εναν αχρωμο χυλο της αγνωσιας,
και της του Θεου απουσιας.

Διοτι ειπε ο Κυριος, προς επιδοξο μαθητη του που ηθελε να παει πισω,
αντι μπροστα, ωστε να κηδευσει αγαπημενο προσωπο του:

"..ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀκολούθει μοι, καὶ ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς.." Ματθ. 8,22

Και πως θα ζησουμε Μαξιμε;
Πως θα ζησουμε αφου το τοπιο ολοενα κλεινει, γινεται στενοτερο, και μας κλεινουν τον Ουρανο;

Αυτα αδελφε, να μην τα ρωτας σε εμενα,
και εγω ομοιοπαθης σου ειμαι, ενας ανθρωπος του κοσμου, που απλως πηγε λιγο παραδιπλα,να ξαποστασει λιγο,
και αγωνιζεται στην ησυχια, να σβησει τις ατελειωτες μουτζουρες απο πανω του, για να ξεκινησει να γραφει ο Θεος το ποιημα του.

Ησυχασε οσο μπορεις. Βρες την ειρηνη, οσο σου επιτρεπει ο καιρος. Ασε τοπο στην αγια υπομονη, να διαβει εντος σου.

Αλλωστε, εχουμε μερες, να πουμε κατι λιγο ακομη,
και ισως να βρουμε και κανενα κομματι καθαρο βοτσαλο,
που να αντιφεγγιζει λιγο ηλιο,
μεσα στην σκουπιδιασμενη παραλια της ψυχης μας,
και του κοσμου μας ετσι οπως τον καταντησαμε..

Παμε τωρα, να συμμαζεψουμε ενα ραφι που το συντηρησα προχθες,
και να τα λεμε στην πορεια,
παρεα με τα γραμματα, και του Θεου τα πραγματα..

Ελα, σηκω και παμε, προς το Φως.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Θέματα”