Καντηλάκι!!

[smarti]

Στο καντηλάκι σας , βάζετε πάντα ελαιόλαδο?
Εχω ακούσει απο άνθρωπο να λέει,,είναι κρίμα να χρησιμοποιείς αυτό το καλό ελαιόλαδο για το καντηλάκι!!
Αυτό δεν είναι κρίμα να το λέμε , την ώρα που η Παναγία μας είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε?Και σε όλες τις δύσκολες στιγμές μας, επικαλούμαστε το όνομα της?
Εσείς τι λέτε?

[PerlMaster]

Το τελευταίο λάδι αντί για φαί πιο ωφέλιμο είναι(πνευματικά και υλικά) να πάει στο Καντήλι του Χριστού και μετά της Παναγίας .

[smarti]

Το τελευταίο λάδι αντί για φαί πιο ωφέλιμο είναι(πνευματικά και υλικά) να πάει στο Καντήλι του Χριστού και μετά της Παναγίας .

Συγνώμη για την λάθος διατύπωση μου!!Σε ευχαριστώ πολύ!!

[panosgreece]

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια φτωχογειτονιά ένα φτωχό μα πολύ καλόκαρδο κορίτσι που το έλεγαν Ελιά.

Κάθε μέρα η Ελιά γύριζε τη γειτονιά της, έβλεπε τον κόσμο να ζει φτωχός και δυστυχισμένος και γύριζε στο σπίτι της πολύ στενοχωρημένη.

Κάτι πρέπει να κάνω να τους βοηθήσω, σκεφτόταν. Κι από την άλλη μέρα κιόλας άρχισε. Βγήκε στη γειτονιά, κράτησε τα παιδιά της γειτόνισσας για να πάει να δουλέψει και να μπορεί να φέρει στα παιδιά της λίγο φαΐ.

Μια άλλη μέρα πήγε στη γριούλα που ήταν άρρωστη, της μαγείρεψε, της σκούπισε το σπίτι, την έπλυνε, την τάισε. Την άλλη μέρα πάλι έβγαλε τον παράλυτο γέρο με το καρότσι του βόλτα, για να πάρει αέρα και ήλιο.

Τα βράδια γύριζε κατάκοπη, μα ευχαριστημένη που είχε καταφέρει να δώσει λίγη χαρά στους φτωχούς ανθρώπους.

Οι μέρες περνούσαν κι η Ελιά όλο δούλευε, όσο αδυνάτιζε. Μα έβλεπε πως ό,τι κι αν έκανε, ο κόσμος ήταν πάντα φτωχός και δυστυχισμένος.

Αυτό τη στενοχωρούσε πάρα πολύ κι έτσι στενοχωρημένη κάθισε στην αυλή του σπιτιού της και συλλογιζόταν.

– Τι να κάνω, τι να κάνω. Δεν μπορώ να βλέπω τόση δυστυχία.

Το σπουργίτι που την είδε τόσο στενοχωρημένη – και που την αγαπούσε γιατί κάθε μέρα του έριχνε σπόρους και ψίχουλα – δεν άντεξε και πέταξε βαθιά στο δάσος. Εκεί βρήκε την καλή νεράιδα και της είπε:

– Τρέξε, καλή νεράιδα, η Ελιά είναι πολύ στενοχωρημένη, χλωμή κι αδύνατη.

Η καλή νεράιδα ανήσυχη έτρεξε στην αυλή της Ελιάς και τη ρώτησε:

– Τι έχεις, Ελιά μου, κι είσαι τόσο λυπημένη;

– Αχ, καλή μου νεράιδα. Δεν μπορώ να βλέπω τόση φτώχεια και δυστυχία γύρω μου.

– Και τι θέλεις, δηλαδή;

– Θέλω να τους γίνω χρήσιμη. Θέλω να τους προσφέρω κάτι πολύτιμο που να τους δώσει ζωή και χαρά.

– Το θέλεις αλήθεια τόσο πολύ;

– Και βέβαια το θέλω, δε βλέπεις πως έλιωσα από τη στενοχώρια μου;

– Τότε σταμάτησε να στενοχωριέσαι. Θα σε κάνω αυτό που θέλεις. Και τσουπ! την άγγιξε με το ραβδάκι της κι αμέσως η Ελιά έγινε ένα μεγάλο δέντρο, που έβγαλε φύλλα, λουλουδάκια άσπρα, που έγιναν ελιές πράσινες, μωβ, μαύρες. Έπεσαν στη γη, τα κουκούτσια φύτρωσαν, έγιναν δεντράκια και σχημάτισαν ένα μεγάλο ελαιώνα.

Ήρθαν οι γείτονες, μάζεψαν τις ελιές, έβγαλαν λάδι, έφαγαν, χόρτασαν, ρόδισαν τα μάγουλά τους, ζωήρεψαν κι άρχισαν να χαμογελούν και να ζουν ευτυχισμένοι.

Για να ευχαριστήσουν την ελιά και να της δείξουν την αγάπη τους, πήραν το λάδι τους, το έβαλαν στο καντήλι, για να θυμίζουν στην Παναγιά και στο Χριστό, την καλοσύνη της ελιάς και την αγάπη της για τον κόσμο.

Κι η Παναγιά με τη σειρά της την ευλόγησε. Κι ο Χριστός κάτω απ’ την ελιά ήρθε και ξεκουράστηκε.

Κι εκείνη καμάρωνε ευχαριστημένη στη μέση στον ελαιώνα και φρόντιζε, όταν έρχονται οι άνθρωποι να τη μαζέψουν νά ’ναι γεμάτη ελιές, να χορταίνουν οι φτωχοί, και να φωτίζονται απ’ τις καντήλες όλες οι εκκλησιές.

[aposal]

Η ελιά, πράγματι, είναι ευλογημένος καρπός. Γι' αυτό κι εμείς, στις μέρες μας, τον έχουμε απαξιώσει, όπως άλλωστε και τα περισσότερα από τα ιδανικά μας!
Πέρυσι, που βγήκαν κάποιοι γιατροί και μίλησαν για το πόσο ωφέλιμος είναι ο καρπός, το ελαιόλαδο, αλλά και τα φύλλα ελιάς, ακολούθησε υστερία (κλασσικό σύμπτωμα αρρωστημένης κοινωνίας που δεν ξέρει πού πάει) με τη γνωστή "φραπελιά"!
Ο Κύριος προνόησε και μας έδωσε ό,τι χρειαζόμασταν διατροφικά, για να μπορούμε να ζούμε με σωματική και πνευματική υγεία, αλλά εμείς καταφέραμε να φανούμε για άλλη μια φορά αχάριστοι!
Όσον αφορά το καντηλάκι, έχω την αποψη πως εξαρτάται από το πόση σημασία δίνουμε στον άναμμά του. Όσοι θεωρούν σημαντικό γεγονός το να ανάβουν το καντήλι που έχουν στο σπίτι τους (οι πιο ευλαβείς, κατά την άποψή μου), ασφαλώς και θα χρησιμοποιούν τα καλύτερα υλικά. Οι υπόλοιποι θα χρησιμοποιούν υλικά δεύτερης ποιότητας, ή δεν θα το ανάβουν καθόλου.
Αν ανέβουμε πνευματικά και συνειδητοποιήσουμε το

[Byzantine_Spirit]

Έλεος...
Αν είναι να τσιγκουνευόμαστε λίγο εκλεκτό ελαιόλαδο για το καντηλάκι...καήκαμε ήδη...
Σιγά μη πάρουμε και τεχνητό με μπαταρίες ή ηλεκτρικό φωτισμό...

Προσωπικά τώρα: καντηλάκι δε διατηρώ για τον απλούσταο λόγο ότι φοβάμαι μη πεταχτεί καμμιά σπίθα - ιδιαιτέρως σε ώρες που λείπω ή κοιμάμαι - και γίνουμε στο σπίτι...μπουρλότο.

[panos0]

Εαν καποιος αναβει το καντηλι απο πιστη, αγαπη προς τον Θεο, ή για καποιο αλλο λογο που δεν ειναι συνηθεια, μηχανικη ενεργεια, ή ο... φωτισμος του δωματιου το βραδυ, δεν εχει παρα να χρησιμοποιησει το καλυτερο λαδι για το αναμα του, οπως και σε καθε προσφορα στον Θεο σιγουρα θα δινει το καλυτερο αφου θα εχει την εντυπωση, λανθασμενη ή μη, οτι αυτος του τα παρεχει/επιτρεπει/δωριζει....... .
Σαν σε εναν μεγαλο ευεργετη του στον οποιο θα κοιταζε να του κανει ενα δωρο το καλυτερο που μπορουσε κατα τις μικρες δυνατοτητες του.

[theodora]

Λευ. 24,1 Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων·
Λευ. 24,2 ἔντειλαι τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ, καὶ λαβέτωσάν σοι ἔλαιον ἐλάϊνον καθαρὸν
κεκομμένον εἰς φῶς, καῦσαι λύχνον διὰ παντός.
Λευ. 24,3 ἔξωθεν τοῦ καταπετάσματος ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ μαρτυρίου καύσουσιν αὐτὸ Ἀαρὼν καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ἀπὸ ἑσπέρας ἕως πρωΐ ἐνώπιον Κυρίου ἐνδελεχῶς· νόμιμον αἰώνιον εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν.

Λευ. 24,1 Ο Κύριος ωμίλησε προς τον Μωϋσήν και είπε•
Λευ. 24,2 “ δώσε εκ μέρους μου εντολήν στους Ισραηλίτας να πάρουν και να φέρουν εις σε ελαιόλαδον καθαρόν, κοπανισμένον, κατάλληλον προς φωτισμόν, δια να καίη πάντοτε η λυχνία της Σκηνής.
Λευ. 24,3 Εντός της Σκηνής του Μαρτυρίου και έξω από το καταπέτασμα, που καλύπτει τα Αγια των Αγίων, θα ανάπτουν και θα καίουν το φως αυτό ο Ααρών και οι υιοί αυτού ενώπιον του Κυρίου από την εσπέραν έως το πρωϊ πάντοτε. Αυτό θα είναι αιώνιος νόμος εις τας γενεάς σας.

Διέταξε τους Ισραηλίτες λέει στον Μωυσή να σου φέρουν λάδι καθαρό ελιάς και να καίει με αυτό η Καντήλα.
Ο ίδιος ο Κύριος απαιτεί λάδι κατακάθαρο, όχι νοθευμένο. Η καθαρότητα, η αγνότητα του λαδιού συμβολίζει την καθαρή, αγνή λατρεία που πρέπει να προσφέρει κλήρος και λαός προς τον Πάναγνο και Πανάγιο Θεό. Χωρίς μίξη και νόθευση.

[theodora]

Γεν. 4,3 καὶ ἐγένετο μεθ᾿ ἡμέρας ἤνεγκε Κάϊν ἀπὸ τῶν καρπῶν τῆς γῆς θυσίαν τῷ Κυρίῳ,
Γεν. 4,4 καὶ Ἄβελ ἤνεγκε καὶ αὐτὸς ἀπὸ τῶν πρωτοτόκων τῶν προβάτων αὐτοῦ καὶ ἀπὸ τῶν στεάτων αὐτῶν. καὶ ἐπεῖδεν ὁ Θεὸς ἐπί Ἄβελ καὶ ἐπὶ τοῖς δώροις αὐτοῦ,
Γεν. 4,5 ἐπὶ δὲ Κάϊν καὶ ἐπὶ ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχε. καὶ ἐλυπήθη Κάϊν λίαν, καὶ συνέπεσε τῷ προσώπῳ αὐτοῦ.
Γεν. 4,6 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Κάϊν· ἵνα τί περίλυπος ἐγένου, καὶ ἵνα τί συνέπεσε τὸ πρόσωπόν σου;
Γεν. 4,7 οὐκ ἐὰν ὀρθῶς προσενέγκῃς, ὀρθῶς δὲ μὴ διέλῃς, ἥμαρτες; ἡσύχασον· πρὸς σὲ ἡ ἀποστροφὴ αὐτοῦ, καὶ σὺ ἄρξεις αὐτοῦ.

Γεν. 4,3 Μετά τινα χρόνον ο Καϊν προσέφερε θυσίαν στον Θεόν από τους καρπούς των αγρών του.
Γεν. 4,4 Ο δε Αβελ προσέφερε και αυτός θυσίαν από τα πρωτότοκα των προβάτων του και μάλιστα από τα πλέον ευτραφή και παχέα. Ο δε Θεός είδε με ευμένειαν τον Αβελ και τα δώρα του.
Γεν. 4,5 Εις τον Καϊν όμως και την θυσίαν του δεν έδωσε καμμίαν προσοχήν. Ενεκα τούτου ο Καϊν εδυσφόρησε πάρα πολύ και εσκυθρώπασε το πρόσωπον αυτού.
Γεν. 4,6 Ηρώτησε Κυριος ο Θεός τον Καιν• “διατί έγινες περίλυπος και κατέβασες οργισμένος τα μούτρα σου;
Γεν. 4,7 Δεν γνωρίζεις ότι εάν προσφέρης δώρα ως θυσίαν στον αληθινόν Θεόν, δεν εκλέξης όμως τα καλά δώρα εις ένδειξιν ευλαβείας, αμαρτάνεις ενώπιον του Θεού; Αλλά ησύχασε• το κακόν είναι εις την εξουσίαν σου και δύνασαι αν θέλης να το νικήσης”.

«ἡ προτίμηση καὶ εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ στὴ θυσία τοῦ Ἄβελ καὶ ἡ ἀποστροφὴ καὶ ἡ δυσαρέσκεια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ θυσία τοῦ Κάιν.....................
ἐλέγχει τὴν ποιότητα τῆς προσφορᾶς τους καὶ ἐπιδοκιμάζει τὴν οὐσιαστικὴ καὶ ἁγνὴ καὶ ἄδολη προσφορὰ τοῦ Ἄβελ, ἐνῷ ἀποδοκιμάζει τὴν ἐπιφανειακὴ καὶ τυπικὴ προσφορὰ τοῦ Κάιν.
Καὶ τὸ κάνει αὐτὸ γιὰ νὰ ἐπιβραβεύσει μὲν τὴν συμπεριφορὰ τοῦ Ἄβελ καὶ νὰ τὸν ὠθήσει σὲ συνεχῆ καὶ ἀέναη ποιοτικὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ, νὰ διορθώσει δὲ τὴν ψεύτικη καὶ ὑποκριτικὴ θρησκευτικότητα τοῦ Κάιν, τοῦ πρώτου Φαρισαίου τῆς ἀνθρωπότητας.»
ΜΕΛ. ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

[nektarios]

Στο καντηλι καίμε ελαιόλαδο , όχι σπορέλαιο ή πυρηνέλαιο ή όπως μερικοί από άγνοια βάζουν καμμένα λάδια , προφασιζόμενοι ότι το ελαιόλαδο δεν το καίει το καντίλι. Πληροφοριακά λέμε , ότι υπάρχουν πάρα πολλά παρθένα ελαιόλαδα 0-1% , τα οποία ανάβουν στο καντήλι θαυμάσια. Το ελαιόλαδο για την Εκκλησία μας και την Παράδοσή της έχει συμβολικό χαρακτήρα. Βλέπουμε όλα τα ιερά βιβλία που αναφέρονται σε διάφορες ευχές , μόνον για « Ε Λ Α Ι Ο Ν » ομιλούν και όχι σπορέλαιο , ηλιέλαιο , καλαμποκέλαιο , σογιέλαιο ή πυρηνέλαιο.
Ακόμη αν θυμηθούμε το περιστέρ που άφησε ο προφήτης Νώε από την κιβωτό μετά τον κατακλυσμό , βλέπουμε πως επέστρεψε έχοντας στο στόμα κλαδί ελιάς , σύμβολο συμφιλίωσεως και ειρήνης. Γι´αυτό θα είναι καλό να μη νοθεύουμε την Παράδοση. Καλό είναι το καντήλι στο σπίτι να ανάβει πάντοτε , απαραιτήτως όμως , κάθε Σαββατοκύριακο , μεγάλες γιορτές ή και τα βράδια. Ευχής όμως έργον να είναι ακοίμητο , διότι αυτό θα είναι μεγάλη ευλογία , εφ´όσον βέβαια και η ζωή των οικείων είναι θεοσεβής , χριστοκεντρική και ταπεινή. Εχει επίσης και το συμβολικό χαρακτήρα , ότι εμείς ομολογούμε την ελπίδα μας στο Θεό , ότι η πίστη μας είναι ζωντανή και φέγγει παντού , μα και η ψυχή μας σε συνεχή προετοιμασία ζητάει , φλέγεται και ποθεί την Επουράνια Βασιλεία.