Μπορει η αδιακριτη υπακοη να οδηγησει εναν πιστο στην απωλεια?
Αν ναι κατω απο ποιες προυποθεσεις?
Μπορει ενας ευλαβης ανθρωπος εμπιστευομενος τον πνευματικο του να οδηγηθει σε μονοπατια ψυχικης νοσου και διαστροφης ουσιωδων χαρακτηριστικων της ανθρωπινης προσωπικοτητας?
Γνωριζετε τετοιες περιπτωσεις?
Εαν δεν ισχυουν τα παραπανω ,τοτε γιατι ο Αγ.Ιωαννης της Κλιμακος γραφει:"Προσεχε πολυ σε ποιον θα ακουμπησεις την ψυχη σου ,γιατι εαν τυφλος οδηγει τυφλο κι οι δυο σε βοθυνο θα πεσουν"???
______________
Ο λόγος στον γ.Πορφύριο... που τόσο τον ευλαβούμαστε!!!
Λέγει ο γ.Πορφύριος στο βιβλίο "Βίος & Λόγοι", σ.65-67:
"Δεν μπορώ να σας φέρω παράδειγμα τί είναι πραγματική υπακοή. Δεν είναι τώρα να μιλάμε περί υπακοής κάποια στιγμή και να σου πω, "πήγαινε, κάνε μια τούμπα", και να υπακούσεις. Δεν είναι αυτό υπακοή. Πρέπει νά ΄σαι ξένοιαστος, δηλαδή να μη σκέφτεσαι καθόλου το θέμα περί υπακοής, και ξαφνικά να σου ζητήσουν κάτι και να είσαι έτοιμος να το κάνεις με χαρά. Να είσαι πάνω στη δουλειά, να μην είσαι σ΄ εγρήγορση κι ετοιμότητα και τότε να σε ταπεινώσουν. Με τη στάση σου τότε θα δείξεις αν κάνεις υπακοή ή όχι.
Τηρούσα κατά γράμμα τις εντολές των Γερόντων μου. Μου λέγανε:
- Δεν θα μιλάς, δεν θα λές τί κάνουμε καί τί τάξη έχουμε στο κελλί. Αν συναντήσεις στο δρόμο κανένα καλόγερο και σου πει "ευλόγησον", θα απαντήσεις "ευλογείτε", μ΄ ευλάβεια κι αγάπη Χριστού. Μάλιστα, αν είναι Γέροντας, να του φιλήσεις το χέρι. Αν σε ρωτήσει: "Τι κάνουν οι Γέροντές σου;", να πεις: "Καλά, δι΄ευχών σας" και να προχωρήσεις αμέσως. Όχι άλλη κουβέντα. Κι αν έρχεται από πίσω και σε πλησιάσει και σε ρωτήσει κάτι, μη σταθείς και μήν αποκριθείς, γιατί όλοι οι καλόγεροι δεν είναι καλοί και χρειάζεται προσοχή. Ό,τι θα σε ρωτούν, θα λες: "Δεν ξέρω, ρωτήστε τον Γέροντα, δεν ξέρω". Να λές "ευλόγησον" και να φεύγεις. Μή σου πουν: "Το εργόχειρό σας, η ξυλογλυπτική, δεν είναι τόσο καλό, έλα να μάθεις αγιογραφία, μουσική κ.λ.π." Μην ακούς τίποτε, τράβα το δρόμο σου.
Και μου συνέβηκε μια φορά να με στείλουν στον Άγιο Νήφωνα. Και στο δρόμο, λοιπόν, απάντησα τρεις κοσμικούς -έτσι τους λένε στο Άγιον Όρος αυτούς που δεν είναι μοναχοί- και κατά τη συνήθειά μου, όταν τους πλησίασα, τους είπα "ευλογείτε" και πέρασα. Όπως ήμουν έτσι "άγριος" άνθρωπος, είπε ένας από την παρέα:
- Το καημένο το παιδί, δεν φαίνεται να είναι και τόσο καλά.
Εγώ είχα προσπεράσει, αλλ΄ είχα πολύ δυνατή ακοή. Ακούγοντας αυτά, χάρηκα γι΄ αυτή την ταπείνωση. Μειδίασα μέσα μου.
"Έχει δίκιο, είπα, μεγάλο δίκιο έχει, αλλά που να ήξερε την τρέλα μου!"
......
Επειδή οι Γέροντές μου με βλέπανε έτσι, με χαιρόντουσαν κι εκείνοι. Μπορεί να με ταπεινώνανε, να με μαλώνανε· ακόμη κι όταν έκανα καλό, μου λέγαγε ότι έκανα κακό. Όχι βέβαια πάντοτε, αλλά θέλανε να με "βρούνε", δηλαδή να με πιάσουνε, εκεί που δεν το καταλάβαινα.
Οι Γέροντές μου ήταν αγιότατοι. Με εκπαιδεύανε με πολλούς τρόπους, και μάλιστα αυστηρούς. Ποτέ δεν μου είπαν "μπράβο", ούτε "ωραία το έκανες". Ποτέ δεν μ΄ επαίνεσαν. Πάντα με συμβουλεύανε πώς ν΄ αγαπήσω τον Θεό και πώς να ταπεινώνομαι. Να επικαλούμε τον Θεό να μ΄ενισχύει στην ψυχή μου και να Τον αγαπώ πολύ. Αυτό έμαθα. Το "μπράβο" δεν το ήξερα, ούτε ποτέ το ζήτησα. Ούτε στο σπίτι μου με είχανε μάθει να μου λένε "μπράβο, τί ωραία το έχεις κάνει". Η μάνα μου με μάλωνε. Ο πατέρας μου έλειπε, ήταν στην Αμερική, εργαζόταν χρόνια στη διώρυγα του Παναμά. Αυτό μ΄ωφέλησε πολύ.
Αυτός που μαθαίνει στην ταπείνωση ελκύει τη χάρι του Θεού.
Άμα δεν με μαλώνανε οι Γέροντες, στεναχωριόμουνα κι έλεγα μέσα μου:
"Να πάρει η ευχή, δεν ηύρα Γέροντες καλούς".
Ήθελα να με παιδεύουνε, να με μαλώνουνε, να μου φέρονται σκληρά. Τώρα καταλαβαίνω πόσο αυστηροί ήταν. Τότε δεν το καταλάβαινα, επειδή τους αγαπούσα. Ποτέ δεν θα ήθελα να τους αποχωριστώ".
______________________
Λίγα λόγια ενδεικτικά.... από έναν Γέροντα, ο οποίος έκανε αδιάκριτη και "χαρούμενη" υπακοή!
Την ευχή του να έχουμε...
Φρονώ ότι δεν έχει τεθεί νοηματικά καλά η ερώτηση "μπορεί η αδιάκριτη υπακοή να οδηγήσει ένα πιστό στην απώλεια;"
Προσωπική άποψη εκφέρω, να με συγχωρείτε...