Οι Σχέσεις και τα προβλήματα τους έως το Γάμο

Συζητήσεις και γνώμες για τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Θέματα Λατρείας.

Συντονιστής: Συντονιστές

Απάντηση
YiaVi
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 737
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 24, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Αθήνα

Δημοσίευση από YiaVi »

Μήπως μερικοί "σούπερ" Ορθόδοξοι και "σούπερ" αυστηροί Χριστιανοί χαίρονται κατά βάθος με τα βαριά επιτίμια, όταν βέβαια αυτά πέφτουν στις πλάτες των άλλων και ειδικά όταν αφορούν σαρκικά αμαρτήματα;;

Μήπως κατά βάθος αυτό υποδηλώνει μια ζήλια για τη "γλυκειά" αμαρτία, που θα ευχόμασταν ενδόμυχα να την είχαμε κάνει εμείς; Αλλά αφού δεν την κάναμε λόγω αναστολών (που τις καλύπτουμε πίσω από τη βιτρίνα της ευσέβειας), τουλάχιστον ας "τιμωρηθεί" αυτός που την έκανε, με μακρά αποχή από τη θεία Κοινωνία. Ενώ εμείς θα πηγαίνουμε στην εκκλησία "μας" και θα κοινωνούμε "ακατακρίτως", δήθεν, ρίχνοντας λοξές και χαιρέκακες ματιές στον "κανονισμένο" παραβάτη της εγκράτειας.
Δηλαδή, ο πνευματικός γίνεται στην περίπτωση αυτή ο τιμωρός της σαρκικής πτώσης του αδελφού μας, προκειμένου να ικανοποιηθεί ο δικός μας εγωισμός.

Νομίζω ότι υποκύπτουμε έτσι στον πειρασμό του μεγάλου αδελφού της Παραβολής του Ασώτου...
stratos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 2298
Εγγραφή: Δευ Νοέμ 14, 2005 6:00 am
Τοποθεσία: Ηλίας @ Θεσσαλονίκη

Δημοσίευση από stratos »

Του Γεροντος Παισιου

- Γέροντα, αν στενοχωρεθή κάποιος πολύ, γιατί τον μάλωσε για κάποιο σφάλμα του ο πνευματικός, και πέση σε λύπη, αυτό έχει μέσα εγωισμό;

- Εμ βέβαια, έχει μέσα εγωισμό. Αν στενοχωρεθή κατά Θεόν, θα έχη παρηγοριά, θα έχη και πρόοδο, γιατί θα προσπαθήση να μην το ξανακάνη. Πρέπει να λέη τις δυσκολίες, τους λογισμούς του, τις πτώσεις του στον πνευματικό και να δέχεται με χαρά και την ήπια και την αυστηρή συμπεριφορά του, γιατί όλα από αγάπη και ενδιαφέρον γίνονται για την πρόοδο της ψυχής του.

- Και αν, Γέροντα, δεν δέχωμαι το μάλωμα ή την παρατήρηση;

- Αν δεν δέχεσαι, θα μείνης αδιόρθωτη. Όσοι δεν δέχονται παρατηρήσεις ούτε από τους ανθρώπους που τους αγαπούν, τελικά παραμένουν στραβόξυλα και αχρηστεύονται μόνοι τους πνευματικά. Όπως οι σανίδες που δεν δέχονται το πλάνισμα του μαραγκού, για να γίνουν έπιπλα, καταλήγουν στα μπετά ή στις σκαλωσιές και πατιούνται και λασπώνονται, μέχρι που καταλήγουν στην φωτιά, έτσι και αυτοί στο τέλος καταστρέφονται.

Η χρήση των επιτιμίων



- Γέροντα, η ακριβής τήρηση των εντολών βοηθάει να έχουμε την αίσθηση του Θεού;

-Ποιων εντολών; του Μωσαϊκού Νόμου;

- Όχι, του Ευαγγελίου.

- Η τήρηση των εντολών βοηθάει, αλλά η σωστή τήρηση, γιατί μπορεί κανείς να τηρή τις εντολές και λανθασμένα. Στην πνευματική ζωή χρειάζεται η θεία δικαιοσύνη και όχι η ξερή εφαρμογή του νόμου. Βλέπουμε και οι Άγιοι Πατέρες με πόση διάκριση έλεγαν να εφαρμόζωνται οι ιεροί κανόνες! Ο Μέγας Βασίλειος, ο πιο αυστηρός Πατέρας της Εκκλησίας, που έχει γράψει τους πιο αυστηρούς κανόνες, αναφέρει τον κανόνα που ισχύει για μια αμαρτία, αλλά μετά ο ίδιος προσθέτει: «Μην εξετάζης χρόνο αλλά τρόπο μετανοίας»[11]. Δηλαδή, αν δύο άνθρωποι κάνουν την ίδια αμαρτία, ο πνευματικός, ανάλογα με την μετάνοια του καθενός, μπορεί στον έναν να βάλη κανόνα να μην κοινωνήση δύο χρόνια και στον άλλον δύο μήνες. Τόση διαφορά δηλαδή!

- Γέροντα, το επιτίμιο βοηθάει να κοπή ένα πάθος;

- Πρέπει να καταλάβη ότι το επιτίμιο θα τον βοηθήση. Αλλιώς, τι να πη κανείς; Αν προσπαθής να διορθώσης έναν άνθρωπο με το ξύλο, δεν κάνεις τίποτε. Την ημέρα της Κρίσεως ο Χριστός σʼ εσένα, που πήγες να τον διορθώσης δια της βίας, θα πη: «Διοκλητιανός ήσουν;» και σʼ εκείνον θα πη: «Ό,τι έκανες, το έκανες δια της βίας». Δεν θα τον πνίξουμε τον άλλο, για να τον στείλουμε στον Παράδεισο, αλλά θα τον βοηθήσουμε να ζητήση μόνος του να κάνη κάποια άσκηση. Να φθάση να χαίρεται γιατί ζη, να χαίρεται γιατί πεθαίνει.

Τα επιτίμια είναι στην διάκριση του πνευματικού. Στους εν ψυχρώ αμαρτάνοντας ο πνευματικός πρέπει να είναι ανυποχώρητα αυστηρός. Αυτόν που νικιέται, αλλά μετανοεί, ταπεινώνεται, ζητάει με συστολή συγχώρεση, θα τον βοηθάη με διάκριση να πλησιάση πάλι στον Θεό. Έτσι έκαναν και τόσοι Άγιοι. Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης λ.χ. ως πνευματικός συνήθως δεν έβαζε κανόνα στους ανθρώπους. Προσπαθούσε να τους φέρη σε συναίσθηση, ώστε από φιλότιμο να ζητήσουν μόνοι τους να κάνουν άσκηση ή ελεημοσύνες ή άλλου είδους καλωσύνες. Όταν έβλεπε κανένα παιδάκι δαιμονισμένο ή παράλυτο και καταλάβαινε ότι οι γονείς ήταν αιτία που ταλαιπωρείται το καημένο, θεράπευε πρώτα το παιδί και έδινε κανόνα στους γονείς, για να προσέχουν στην συνέχεια.

Μερικοί λένε: «Α, ο τάδε πνευματικός είναι πολύ πατερικός. Πολύ αυστηρός! Είναι έξυπνος, έχει μνήμη, ξέρει το Πηδάλιο[12] απʼ έξω». Ένας πνευματικός όμως που εφαρμόζει κατά γράμμα τους κανόνες που αναφέρει το Πηδάλιο μπορεί να κάνη κακό στην Εκκλησία. Δεν βοηθάει να πάρη ο πνευματικός το Πηδάλιο και να αρχίση: «Τι αμαρτία έκανες εσύ; Αυτή. Τι γράφει εδώ γιʼ αυτήν την περίπτωση; Τόσα χρόνια αποχή από την θεία Κοινωνία! Εσύ τι έκανες; Αυτό. Τι γράφει εδώ; Αυτόν τον κανόνα!».

- Πρέπει, Γέροντα, κανείς να λαμβάνη υπʼ όψιν του δεκάδες πράγματα.

- Ναι, ιδίως στην σημερινή εποχή δεν είναι να πάη κανείς να εφαρμόση όλον τον νόμο της Εκκλησίας με μια αδιάκριτη αυστηρότητα, αλλά πρέπει να καλλιεργήση το φιλότιμο στους ανθρώπους. Να κάνη πρώτα δουλειά στον εαυτό του, για να μπορή να βοηθάη τις ψυχές, αλλιώς θα σπάζη κεφάλια.

Το Πηδάλιο λέγεται πηδάλιο, γιατί οδηγεί προς την σωτηρία τον άνθρωπο πότε με τον έναν τρόπο και πότε με τον άλλον, όπως ο καραβοκύρης πάει το πηδάλιο πότε αριστερά και πότε δεξιά, για να βγάλη το καράβι στην ακτή. Αν το πάη ολόισια, χωρίς να στρίψη όπου χρειάζεται, θα ρίξη το καράβι πάνω στα βράχια, θα το βουλιάξη και θα πνιγούν οι άνθρωποι. Αν ο πνευματικός χρησιμοποιή τους κανόνες σαν… κανόνια, και όχι με διάκριση, ανάλογα με τον άνθρωπο, με την μετάνοια που έχει κ.λπ., αντί να θεραπεύη ψυχές, θα εγκληματή.


http://www.rel.gr/index.php?rpage=paisi ... link_id=21

και ουτε σουπερ ορθοδοξοι ειμαστε
ουτε χαρα για αλλους εχουμε [αυτο ελειπε]
και ουτε μακρυα απο τα σαρκικα ειμαστε . . .
Εικόνα
YiaVi
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 737
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 24, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Αθήνα

Δημοσίευση από YiaVi »

stratos έγραψε:και ουτε σουπερ ορθοδοξοι ειμαστε
ουτε χαρα για αλλους εχουμε [αυτο ελειπε]
και ουτε μακρυα απο τα σαρκικα ειμαστε . . .
Ηλία δεν το έγραψα για εσένα, προς Θεού, μην παρεξηγείσαι άδικα. :) Ούτε εναντίον των επιτιμίων είμαι, προς Θεού!!! Και τα επιτίμια με διάκριση χρειάζονται, είναι βοηθητικά (και από την εμπειρία μου μπορώ να το πω). Απλά δεν μου αρέσει να αποφαίνεται κάποιος, χωρίς να είναι πνευματικός, ότι αν κάποιος ξαναπέφτει στο ίδιο αμάρτημα πρέπει ο πνευματικός να του βάλει πιο μεγάλο κανόνα. Αυτό φυσικά δεν το έγραψες εσύ.
Με τα κείμενα που έστειλες στο φόρουμ συμφωνώ πέρα για πέρα. Αλλοίμονο άλλωστε, είναι λόγοι αγιασμένων ψυχών.
Η ψυχολογία που περιέγραψα, που έχει ως βάση την χαιρεκακία, ισχύει στον εκκλησιαστικό χώρο, δυστυχώς. Αυτό το λέω από προσωπική εμπειρία.
konstantinoupolitis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1080
Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: Μακεδονία

Δημοσίευση από konstantinoupolitis »

Κινούμαι κοντά και στους δύο κόσμους. Ίσως με κίνδυνο να καταντήσω χλιαρός σαν τον επίσκοπο της Αποκαλύψεως. Τον εκκλησιαστικό χώρο τον ξέρω σε ικανοποιητικό βαθμό, γιατί ζώ μέσα σε αυτό το χώρο. Κυρίως, όμως, έχω ουσιαστικές σχέσεις με Ιερωμένους και όχι με λαϊκούς των κύκλων αυτών. Εν πάσει περιπτώσει, προσπαθώ να παραθέσω τις επικρατούσες αντιλήψεις σε αμφότερους τους χώρους.

Ρεσιτάλ δίνει αυτός που δημιουργεί κάθε ημέρα απλές αλλά ουσιαστικές "νότες" στο δικό του κοινό: την οικογένειά του. Αυτός που ζει και όχι αυτός που περιγράφει ή στηλιτεύει("στηλιτεύει"; τρομάρα μου).

Όσο για τα επιτίμια, προτιμώ να γράφω για τον έρωτα και πως μπορούμε να τον βιώσουμε, κάτι που συνιστά πρόληψη, παρά να ασχολούμαι με τις επιπτώσεις και τις ποινές που είναι καταστολή. Έτσι για να μην πέσει σε καταστολή και η ζωή μας.
konstantinoupolitis
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1080
Εγγραφή: Τετ Ιαν 17, 2007 6:00 am
Τοποθεσία: Μακεδονία

Δημοσίευση από konstantinoupolitis »

Δύο άλλα προβλήματα που συναντά κανείς σε μια σχέση που κάποιος κάνει ή σε μια σχέση που αποφεύγει τελικά να κάνει είναι τα εξής:

1) ΑΡΝΗΣΗ ΛΗΨΕΩΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ:

Το ένα είναι η άρνηση του να αντιληφθούμε πως η ζωή έχει σκοπό που υπάρχει και δεν είναι για να τη "ζούμε" "πεθαίνοντας". Αρνούμαστε να ανέβουμε στο όχημα του σκοπού και μοιραία αναγάγουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, την ζωή σε αυτοσκοπό και όχι σε φορέα που πρέπει και οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε. Και πάντα με προοπτική τη σωτηρία. Το βήμα για να προχωρήσεις ή το βήμα για να κόψεις επιτέλους.

Άλλες φορές δεν λαμβάνουμε τις αποφάσεις που πρέπει και υποχωρούμε:

"Στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά, κρυφθήκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων."

Βέβαια πολύ πριν την Βαμβουνάκη απ΄όπου και οι Πυξ-Λαξ αντλούν, το ίδιο θα μπορούσε να αποτυπωθεί στο λόγο του εικονομάχου Θεοφίλου "τω φόβω εκρύβη", που κατα την παράδοση προσέθεσε στο τροπάριο της μοναχής Κασσιανής ή Κασσίας.

Άλλες, πάλι, φορές ως αδύναμοι, δεν θέλουμε να αντιληφθούμε το τέλος που έρχεται ή το τέλος που ήρθε.

"Μέσα στους δρόμους, μέσα στο πλήθος, τρέχω στους δρόμους, ψάχνω στο πλήθος, που΄ν το κορίτσι, το κορίτσι π΄αγαπώ."

Όσο όμως και αν απεγνωσμένα αγαπάς ή έχεις ανάγκη να πιστέψεις κάτι τέτοιο, έχεις μεν πιθανότητες να νιώσεις την ευτυχία στα μάτια της, έχεις και πιθανότητες να έρθει μια "1 Μαίου", όπως σήμερα και να είναι "μαύρα τα ξένα". Να έχεις όλη τη διάθεση να δείξεις την στοργή και την τρυφερότητά και φυσικά την αγάπη σου", να θέλεις ολόψυχα να βιώσεις το "κλείσε την πόρτα μην κρυώσει το παιδί", αλλά τελικά να σβήσεις μακριά απο την "Μάρω" σου. Να μην ακούσεις το πολυπόθητο κλάμα του παιδιού, της "Μερσίνης" που θέλεις να αποκτήσεις(προς αποφυγή του δυσερμηνεύτου η Μαρία της "1ης Μαϊου" είναι η πρώτη γυναίκα του Λοϊζου, ενώ το παιδί, η Μερσίνη, είναι η κόρη του αείμνηστου Λοϊζου).

Για πολλούς ένας δεσμός είναι λόγος για να ζεις και να δημιουργείς και η απουσία του, δηλαδή η μοναξιά, λόγος ουσιαστικός για να μην μπορείς να χαρείς το κάθετί.

Ένα τραγούδι του Παπάζογλο(νομίζω οι στίχοι είναι του Σιμώτα), λέει:

"Ο μοναχός ο άνθρωπος, όταν γλεντούν οι άλλοι/
ντρέπεται που΄ναι μοναχός και σκύβει το κεφάλι".


Κάποτε είδα δύο φωτογραφίες επίσης δύο γερόντων Κυπρίων. Αποσπασμένοι απο το φυσικό δεσμό τους, την πατρίδα και τις εστίες τους, δεν άντεξαν πρόσφυγες παρά ελάχιστες μέρες και έσβησαν.

Γύρω στο 1994, το παραπάνω γεγονός μου έδωσε το ερέθισμα να γράψω το παρακάτω, με επίκεντρο όχι τόσο την κατάληξη, αλλά κυρίως το ότι η ζωή έχει νόημα, όταν αποδέχεσαι και βιώνεις ένα νόημα για το οποίο οφείλεις να ζεις:


"Πρεσβύτες"


Δεν φταις εσύ γερόντισσα που στην πατρίδα σου ξέρασαν πρώτη τη φωτιά/
ούτε και συ γέρο – Αντρέα από τον Μουσουλίτα/
Γι΄αυτό άλλοι αποφάσισαν γιοι του Δαν χωρίς να σας ρωτήσουν/
Αυτοί που δε λογάριασαν το πόνο και τη θλίψη/
αυτοί που δεν λυπήθηκαν το κλάμα των παιδιών.


Αφού η ζωή σας δεν είχε αύριο/
αφού το μέλλον προμηνύονταν μακάβριο/
μόνο το τέρμα είχε νόημα, μόνο το τέρμα.


Η προσφυγιά σαν ρούχο δεν σας πάει/
και η αγάπη στην πατρίδα πιο δυνατή από τον έρωτα/
η ζωή είναι κενή, πολύ κενή για να΄ναι πρόφαση/
αφού ο χρόνος σταματά στη Σαλαμίνα/
αφού στη λήδρα η μνήμη δεν πεθαίνει/
κάποιοι, πρέπει, να γίνουνε θυσία.


Και συ γερόντισσα και συ Ανδρέα, σαν δύο ακοίμητες εστίες/
φάροι που οδηγούνε στη ζωή τους ναυτικούς"


Τώρα που το συλλογίζομαι, ο έρωτας είναι ένας επικοισμός σε μια εστία που ΄σε σύντομο διάστημα γίνεται "πατρογονική". Σε έναν κόσμο που αξίζει να ζεις.

Ο χωρισμός, αντίθετα, σε καθιστά ένα πρόσφυγα, αφού σε παίρνει απο τον κόσμο που ποθείς να ζεις και σε διεκπεραιώνει σε έναν κόσμο ξένο. Κόσμο που επ΄ουδενί δεν θέλεις να ζεις. Ναι !Τελικά ο ερωτευμένος είναι ένας έποικος που γίνεται νοικοκύρης, ενώ ο χωρισμένος ένας πρόσφυγας που έχει χάσει τον κόσμο κάτω απο τα πόδια του.

2) Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ:

Παρατηρούσα πριν απο λίγο καιρό, πως σε μεγάλο βαθμό τα άτομα και ειδικά οι γυναίκες που μένουν μόνες τους μετά απο μια ηλικία και μετά(+35) είναι κατα κανόνα με πετυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία. Έτσι και μεταξύ άλλων συναφών στοιχείων είναι λογικό να συμπεράνεις, πως σε πολλά άτομα ότι μια οικονομική σταθερότητα μπορεί να σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι κάτι παραπάνω και ότι ο άλλος είναι λίγος για σένα. Η να επαναπαύεσαι στο ότι "περνάω καλά", υποκαθιστώντας με την ευημερία αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι: Τη συμπόρευση, την αφοσίωση, το να μοιράζεσαι τη χαρά, απλά μια αγκαλιά. Και έτσι κάποια στιγμή, νιώθεις τόσο μόνος, που τα υλικά σου φαίνονται τόσο κενά.

Εδώ συναφής είναι ο στίχος απο το "Άρχισες να ξεθωριάζεις σαν μια παλιά φωτογραφία" των Πυξ-Λαξ("Για τους Πρίγκηπες της Δυτικής Όχθης"):

"Και συ κυριά που όλη μέρα τρέχεις για να πετύχεις το αδύνατο/
για πες μας πως αισθάνεσαι τις νύχτες που γυρνάς μόνη στο σπίτι/
όταν ξαπλωμένη σ΄ένα διπλό κρεββάτι/
φωνάζεις στα όνειρα για να σε πάρουνε μακριά"


Κλείνοντας ακούω τον Πλούταρχο να τραγουδά: Αγάπη που έφερες το φως στα όνειρά μου.... Ναι η αγάπη είναι φως, φως που σε οδηγεί και φως που σε καίει και που χωρίς αυτό ο δρόμος έχει παγωνιά.

Ο Θεός μαζί σας !

Κωνσταντίνος
NIKOSZ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6135
Εγγραφή: Τετ Οκτ 04, 2006 5:00 am
Τοποθεσία: Αθηνα

Δημοσίευση από NIKOSZ »

Kαι συ Κωσταντινε στιχους ;

Aπαπαπα δεν κανει !

:lol: :lol: :lol:

ΥΓ : Πλακα κανω αλλα για καποιους η ποιηση και οι στιχοι
ειναι λεξεις που καινε !

Να'σαι παντα καλα !

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
Nikolaos490
Συστηματικός Αποστολέας
Συστηματικός Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 197
Εγγραφή: Κυρ Νοέμ 26, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: και τώρα ... Ιωάννινα (πάλι)

Δημοσίευση από Nikolaos490 »

Αγαπητέ Κωνσταντίνε,

Εύγε κατ’ αρχήν για την επιλογή του θέματος.
Μικρή κατάθεση για την προαγωγή της κουβέντας…
Για την ιερότητα του μυστηρίου του γάμου μάλλον όλοι συμφωνούμε. Συμφωνούμε επίσης στο ότι στις δυσκολίες που προκύπτουν, το τρίτο Πρόσωπο (ο Χριστός) που αγίασε την ένωση των άλλων δύο ενισχύει και διαφυλάττει (εφόσον τα άλλα δύο πρόσωπα του το επιτρέπουν…).
Με καθαρή ματιά και τετράγωνο ορθολογισμό μας αναλύεις (ορθότατα) τους λόγους που καρκινοβατεί η ουσιαστική προσέγγιση των ανθρώπων πριν το γάμο (που στην ουσία είναι και το ζητούμενο στη συγκεκριμένη συζήτηση).
Λείπει ο έρωτας (αποκηρυγμένος από τους μεν και διεστραμμένος από τους δε) από τη ζωή μας ; Μα τι περιεχόμενο δίνουμε σε αυτή τη λέξη από την αρχαιότητα (με το φτερωτό ακόλουθο της Αφροδίτης) ως τους πατέρες της Εκκλησίας (που μας μιλούν για τον έρωτα του Χριστού για την Εκκλησία) και ως σήμερα ; Το μόνο κοινό που έχουν όλοι αυτοί οι «έρωτες» είναι η δυνατότητα που σου δίνουν να αλλάζεις … να ανανεώνεσαι … να παίρνεις δύναμη να κάνεις το επόμενο βήμα στη ζωή σου ή να την αλλάζεις καθ’ ολοκληρία.
Προϋπόθεση λοιπόν ο έρωτας για να κάνεις και το βήμα από την εργένικη ζωή στη ζωή με κάποιον άλλο.
Όπως όμως για την κατά το γάμο πορεία μας εμπιστευόμαστε το Χριστό, ας τον εμπιστευτούμε και στην πορεία πριν το γάμο… μαθαίνοντας να αγαπάμε όπως Αυτός.
Κι εδώ θα διαφωνήσω με ένα σημείο της τοποθέτησης του φίλτατου Yia Vi (αν και γενικά συμφωνώ με το πνεύμα της)
Ο έρωτας μπορεί και να μην υπάρχει ή να υπάρχει αλλά να φύγει (το πιο συνηθισμένο...).
Η αγάπη μπορεί να υπάρχει, αλλά να εξατμίζεται σε στιγμές θυμού. Μπορεί και να μην υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, αλλά μπορεί και να καλλιεργηθεί και να αυξηθεί. Δυστυχώς, μπορεί και να μειωθεί. Και μπορεί ο ένας να αγαπά, και ο άλλος όχι. Η αγάπη μέσα στον γάμο είναι το ιδανικό.
Η ταπείνωση είναι δύσκολη αρετή, χρειάζεται άσκηση, χρειάζεται προσευχή, χρειάζεται τσάκισμα του εαυτού μας, κυριολεκτικά. Επειδή είναι η βάση και η κορωνίδα των αρετών και κριτήριο για όλες τις άλλες αρετές, αν δηλαδή είναι αρετές ή καταστάσεις που τις έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας και με την παραμικρή αφορμή αυτο-διαψευδόμαστε. Οταν υπάρχει ταπείνωση, υπάρχουν όλα, άρα μόνο και μόνο από την ταπείνωση, νομίζω, κρατιέται ο γάμος. Ταπείνωση όμως ΔΕΝ μπορείς να απαιτείς από τον άλλο.
Η υπομονή προηγείται της ταπείνωσης. Κάνοντας υπομονή μπορώ να οδηγηθώ στην ταπείνωση, ως δώρο Θεού. Η υπομονή μπορεί να κρατήσει τον γάμο ακόμη και αν η αγάπη έχει χαθεί.
Ο Χριστός μπορεί να κρατήσει τον γάμο, όταν η υπομονή γίνεται εν Χριστώ και για τον Χριστό. Γιατί υπάρχει και η φαρισαϊκή υπομονή ("Χριστέ μου κάνω υπομονή γιατί αυτός είναι τέρας και τον μισώ, αλλά δεν αντιδρώ γιατί θέλω να είμαι καλή Χριστιανή"). Άρα, μιλάμε για πραγματικά βιωματική σχέση με τον Χριστό, όχι για τον ιδεολογικοποιημένο Χριστιανισμό και τον "άσαρκο" Χριστό.
Η αγάπη είναι αυτή που δίνει υπομονή, η αγάπη για τον άλλο μας καλλιεργεί την ταπείνωση και η αγάπη κάνει τον έρωτα (ως διάθεση να αλλάξω και να γίνω καλύτερος) να μην μπορεί να φύγει.
Ασκούμενοι στην Αγάπη που προσφέρεται (χωρίς την προσδοκία της ανταπόδοσης), κι αποδεσμευμένοι από την αντίληψη μιας κτητικής σχέσης (που μόνο εγωισμό κρύβει ή μάλλον δεν τον κρύβει καθόλου), ας απολαύσουμε την κοινωνία των προσώπων που μας περιβάλλουν με ελευθερία και χωρίς τη σκέψη ή την αγωνία ότι κάποια/ος από αυτές/ούς θα ‘ναι ο «δικός μας» άνθρωπος.
Εμπιστευόμενοι την αγωνία μας σε Αυτόν, αφενός μεν απολαμβάνουμε την επικοινωνία με όλο τον κόσμο αφετέρου δε Του αφήνουμε το περιθώριο να μας μιλήσει…
Όταν λοιπόν θα νιώσεις στα μάτια κάποιας να ξεκουράζεται η ματιά σου, στον ήχο της φωνής της να γαληνεύει η ψυχή σου και στην παρέα μαζί της να σταματά ο χρόνος … κι αυτή η αίσθηση είναι κάτι που το μοιράζεσαι μαζί της (δηλ. είναι αμοιβαίο) μάλλον ο έρωτας (η διάθεση να αλλάξεις και να γίνεις καλύτερος μόνο γι’ αυτή) έχει χτυπήσει την πόρτα σου και κανείς (από όποια παράταξη) δε θα σου αρνηθεί το δικαίωμα να τον απολαύσεις.
Κατά τα άλλα, ας αφήσουμε τη μιζέρια του υπολογισμού των «πλεονεκτημάτων» στους μίζερους, κι ας απολαύσουμε τη Σχέση ως Θεόδοτο δώρο, γιατί τέτοιο κατ’ ουσία είναι.
Με αγάπη Χριστού,

Νικόλαος
Carlos
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 289
Εγγραφή: Κυρ Ιαν 28, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Carlos »

Μήπως κατά βάθος αυτό υποδηλώνει μια ζήλια για τη "γλυκειά" αμαρτία, που θα ευχόμασταν ενδόμυχα να την είχαμε κάνει εμείς; Αλλά αφού δεν την κάναμε λόγω αναστολών (που τις καλύπτουμε πίσω από τη βιτρίνα της ευσέβειας), τουλάχιστον ας "τιμωρηθεί" αυτός που την έκανε, με μακρά αποχή από τη θεία Κοινωνία.




Αυτό το αναλύει πολύ ωραία ο Ντοστογιέφσκι στους Καραμαζώφ. Στην ιστορία το λέει ο Στάρετς Ζωσιμάς....

Η ζήλια πάντα υπάρχει! :!:
Carlos
Έμπειρος Αποστολέας
Έμπειρος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 289
Εγγραφή: Κυρ Ιαν 28, 2007 6:00 am

Δημοσίευση από Carlos »

Σκιές


Aν ουρλιάζεις στις σκιές το ίδιο κάνει
Γιατί το «εγώ» δεν χτίζεται σε οράματα και οπτασίες καλοκαιρινές
Και το «αυτός» είναι πέρα από την αντίληψη μου
Και το «αυτή» είναι κάτι απλά υπέροχο

Kι αν ουρλιάζεις στις σκιές το ίδιο κάνει
Αυτές υπάρχουνε εκεί μόνο για σένα

Οι σκιές μπορούν να περιμένουν λίγο ακόμα
Να ήξερες μόνο πόσοι στον κόσμο τις μισούν
Πόσοι γιʼ αυτές τα χείλη τους θα τρώγαν
Να ʽξερες πόσες είναι εκεί και σε κοιτούν

Μα οι σκιές είναι σκιές και δεν υπάρχουν
Όσο κι αν θέλεις να πιστεύεις πως τις βλέπεις
YiaVi
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 737
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 24, 2006 6:00 am
Τοποθεσία: Αθήνα

Δημοσίευση από YiaVi »

Carlos έγραψε:Μήπως κατά βάθος αυτό υποδηλώνει μια ζήλια για τη "γλυκειά" αμαρτία, που θα ευχόμασταν ενδόμυχα να την είχαμε κάνει εμείς; Αλλά αφού δεν την κάναμε λόγω αναστολών (που τις καλύπτουμε πίσω από τη βιτρίνα της ευσέβειας), τουλάχιστον ας "τιμωρηθεί" αυτός που την έκανε, με μακρά αποχή από τη θεία Κοινωνία.




Αυτό το αναλύει πολύ ωραία ο Ντοστογιέφσκι στους Καραμαζώφ. Στην ιστορία το λέει ο Στάρετς Ζωσιμάς....

Η ζήλια πάντα υπάρχει! :!:
Ναι, η ζήλεια πάντα υπάρχει. Είναι ανθρώπινο στη μεταπτωτική κατάσταση που είμαστε. Τουλάχιστον όμως ας μην κλείνουμε τα μάτια στην ύπαρξή της, ας μην αρνιόμαστε να τη δούμε μέσα μας και ας προσπαθήσουμε να την διώχνουμε ζητώντας ταπεινά το έλεος του Θεού.
Το ιδανικό είναι η αγάπη, "μείζων πάντων". Αυτή διώχνει όλα τα μικρά και μεγάλα σύννεφα. Αλλά είναι και το πιο δυσκολοκατόρθωτο...
Απάντηση

Επιστροφή στο “Λειτουργικά Θέματα.”