Σελίδα 4 από 16

Δημοσιεύτηκε: Παρ Απρ 27, 2007 1:33 pm
από Melpomeni
santo έγραψε:ΩΡΑΙΟ ΘΕΜΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ konstantinoupolitis
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ OΗΙΜΑΤΑ...

ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΤΙ ΔΥΣΚΟΛΟ? ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ.
ΕΔΩ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΔΕΝ ΤΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ....
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ....
ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΜΑΖΙ; Ο ΕΡΩΤΑΣ; Η ΑΓΑΠΗ; Ο ΧΡΙΣΤΟΣ; Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ; Η ΥΠΟΜΟΝΗ? ΤΙ.... ;

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ !
πρωτα απο ολα και πανω απο ολα ο Χριστος !
Με το Χριστο ολα αποκτουν ενα διαφορετικο,ωραιο,αληθινο προσωπο !
Ολα ειναι δυνατα με το Χριστο ! Ολα τα δυσκολα γινονται κατορθωτα .
Ακομα και επωδυνες καταστασεις γινονται ευκαιρια για βελτιωση και προσωπικη και της σχεσης του ζευγαριου.
Στο μυστηριο του γαμου παιρνουν μερος ο ανδρας ,η γυναικα και ο ΧΡΙΣΤΟΣ !

Δημοσιεύτηκε: Παρ Απρ 27, 2007 1:57 pm
από Carlos
Οι σχέσεις είναι σχετικές εώς άσχετες 8)

Δημοσιεύτηκε: Παρ Απρ 27, 2007 2:35 pm
από konstantinoupolitis
Για μένα το κεφαλαιώδες δεν είναι το γενετήσιο αλλά τα κίνητρα με τα οποία προχωράς και χτίζεις μια σχέση. Ο Γάμος είναι ως Μυστήριο ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Συνεπώς πρέπει να δουλέψεις ιδιαίτερα πριν, με την ίδια την γνωριμία, τα κίνητρα και την ακολουθία της καρδιάς σου. Και κυρίως, να μην παίζεις με τα συναισθήματα κάποιου. Να είσαι σίγουρος πριν τα δείξεις, γιατί ο έρωτας είναι τρομερά δυνατός, σε γιγαντώνει αλλά και σε στέλνει.... Απο την στιγμή που γίνεσαι έγγαμος δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Ο έγγαμος σύντροφος δεν είναι αναλώσιμος.

Διαφωνώ με τις νουθεσίες αρκετών αγίων και μη αναφορικά με την περιποίηση των γυναικών. Μια γυναίκα ειδικά, οφείλει να ξέρει τη θέση της και να μη δίνει δικαιώματα με την εμφάνισή της. Το να θέλει να γίνεται ωραία, αλλά όχι προκλητική, δείχνει διάκριση και σεβασμό, ερωτισμό. Και δικαιώματα δίνεις όχι μόνο με το πρόστυχο ντύσιμο αλλά και με το προκλητικά εκκλησιαστικό. Και ο ίδιος ο Χριστός κάνει μια έμμεση αναφορά νομίζω σε αυτό, καθώς μιλάει πως ο πιστός πρέπει να περιποιείται και να μην υποδηλώνει επιδεικτικά την θρησκευτική του ταυτότητα και πράξη και εν προκειμένω την νηστεία.

Μια γυναίκα που δεν περιποιείται τον εαυτό της, δεν ξέρει να ντύνεται, τουλάχιστον σε ένα αξιοπρέπη και όχι ευσεβιστικό βαθμό, έχει έλλειψη διακρίσεως. Και δεν θα ήθελα η μέλουσα σύζυγος μου να μην έχει διάκριση, γούστο και αισθητική. Γιατί αυτές τις αξίες θα είναι η ίδια που θα μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά μας, αν ο Θεός με/μας αξιώσει.

Εν πάσει περιπτώσει το θέμα εδώ δεν είναι άμεσα η ορθή ενδυμασία, αλλά το ότι ο Έρωτας αντί να επιζητάτε ως απελευθέρωση, αποτελεί πρόβλημα για αμφότερες τις συνιστώσες της κοινωνίας. Και τα αποτελέσματα είναι άμεσα και ορατά, αφού τίποτε δεν συνιστά περισσότερο στυλοβάτης του κόσμου απο την ίδια την οικογένεια, που δεν μπορεί να πετύχει, χωρίς να τεθούν ορθά θεμέλια, ήδη απο την περίοδο της γνωριμίας και πάντα με πρώτο γνώμονα τον έρωτα και όχι glamour, το συμφέρον και την ένωση των πορτοφολιών. Με ψυχές παίζουμε.

Δημοσιεύτηκε: Παρ Απρ 27, 2007 2:57 pm
από paroikos
konstantinoupolitis έγραψε:Για μένα το κεφαλαιώδες δεν είναι το γενετήσιο αλλά τα κίνητρα με τα οποία προχωράς και χτίζεις μια σχέση. Ο Γάμος είναι ως Μυστήριο ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Συνεπώς πρέπει να δουλέψεις ιδιαίτερα πριν, με την ίδια την γνωριμία, τα κίνητρα και την ακολουθία της καρδιάς σου. Και κυρίως, να μην παίζεις με τα συναισθήματα κάποιου. Να είσαι σίγουρος πριν τα δείξεις, γιατί ο έρωτας είναι τρομερά δυνατός, σε γιγαντώνει αλλά και σε στέλνει.... Απο την στιγμή που γίνεσαι έγγαμος δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Ο έγγαμος σύντροφος δεν είναι αναλώσιμος.

Διαφωνώ με τις νουθεσίες αρκετών αγίων και μη αναφορικά με την περιποίηση των γυναικών. Μια γυναίκα ειδικά, οφείλει να ξέρει τη θέση της και να μη δίνει δικαιώματα με την εμφάνισή της. Το να θέλει να γίνεται ωραία, αλλά όχι προκλητική, δείχνει διάκριση και σεβασμό, ερωτισμό. Και δικαιώματα δίνεις όχι μόνο με το πρόστυχο ντύσιμο αλλά και με το προκλητικά εκκλησιαστικό. Και ο ίδιος ο Χριστός κάνει μια έμμεση αναφορά νομίζω σε αυτό, καθώς μιλάει πως ο πιστός πρέπει να περιποιείται και να μην υποδηλώνει επιδεικτικά την θρησκευτική του ταυτότητα και πράξη και εν προκειμένω την νηστεία.

Μια γυναίκα που δεν περιποιείται τον εαυτό της, δεν ξέρει να ντύνεται, τουλάχιστον σε ένα αξιοπρέπη και όχι ευσεβιστικό βαθμό, έχει έλλειψη διακρίσεως. Και δεν θα ήθελα η μέλουσα σύζυγος μου να μην έχει διάκριση, γούστο και αισθητική. Γιατί αυτές τις αξίες θα είναι η ίδια που θα μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά μας, αν ο Θεός με/μας αξιώσει.

Εν πάσει περιπτώσει το θέμα εδώ δεν είναι άμεσα η ορθή ενδυμασία, αλλά το ότι ο Έρωτας αντί να επιζητάτε ως απελευθέρωση, αποτελεί πρόβλημα για αμφότερες τις συνιστώσες της κοινωνίας. Και τα αποτελέσματα είναι άμεσα και ορατά, αφού τίποτε δεν συνιστά περισσότερο στυλοβάτης του κόσμου απο την ίδια την οικογένεια, που δεν μπορεί να πετύχει, χωρίς να τεθούν ορθά θεμέλια, ήδη απο την περίοδο της γνωριμίας και πάντα με πρώτο γνώμονα τον έρωτα και όχι glamour, το συμφέρον και την ένωση των πορτοφολιών. Με ψυχές παίζουμε.
Έλα όμως που σήμερα, δεν ξέρω αν είναι η εντύπωσή μου, βλέπεις κατά κύριο λόγο τα 2 άκρα;

Ποιος άγιος, αν κατάλαβα αυτό γράφεις, αποδέχεται το προκλητικό ντύσιμο;

Ως προς το σημείο ότι ο γάμος είναι δίχως επιστροφή να διαφωνήσω γιατί κατ' οικονομίαν η εκκλησία παραχωρεί διαζύγιο. Αντιθέτως ο δρόμος χωρίς επιστροφή όπου δεν υπάρχει καμια συγκατάβαση είναι η ιερωσύνη και ο μοναχισμός.

Τώρα βέβαια κάποιος μπορεί να επικαλεστεί ότι τα διαζύγια δίνονται με το αιτιολογικό της μοιχείας ασχέτως του λόγου χωρισμού, αλλά αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία

Δημοσιεύτηκε: Σάβ Απρ 28, 2007 11:10 am
από NIKOSZ
Η συζυγική αγάπη , για την Ορθόδοξη Θεολογία, είναι μια ελεύθερη πράξη «συμμεθέξεως», μια καθολική «μέθεξη» των δύο για την πραγμάτωση του ενός νέου συζυγικού ανθρώπου, της κοινής νέας συζυγικής «σάρκας» τους. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, στον γάμο δεν έχουμε ένα είδος «συμφύσεως» ή «συνακράσεως». Που θα εσήμαινε απώλεια της προσωπικής ιδιαιτερότητας, αλλά «κοινωνία» και «συμμέθεξη» αγαπωμένων υποστάσεων, που φθάνουν στην ύψιστη εκείνη κατάσταση της «ομιλίας», της κοινωνίας δηλαδή των ψυχών και των σωμάτων, στην υπαρξιακή βίωση της «συν-ουσίας».

Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου. Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 280
_______________________________________________________________
Αυτή η μοναδικότητα της συζυγικής ενώσεως εις σάρκα μίαν, φανερώνει παράλληλα και τη θαυμάσια εκείνη πλευρά της ενότητας του γάμου, όπου νους και σώμα, ελευθερία και αυτοδέσμευση, αγάπη και υπευθυνότητα, γενναιοδωρία και καρποφορία, δημιουργία και αναδημιουργία, βρίσκονται σε μια εκπλήσσουσα αρμονία. Έτσι η συζυγική ένωση μας αποκαλύπτει μια βαθιά ενότητα δύο προσώπων, αμετάκλητη και αδιάλυτη, αιώνια και μυστηριακή, οικοδομημένη από καταβολής κόσμου (Ματθ. 19, 4-6).
______________________________________________________________
Μέσα σʼ αυτή την προοπτική της τελειώσεως της δημιουργίας και της τελειώσεως του ανθρώπου, η Εκκλησία ύψωσε τον γάμο μεταξύ των θεοποιητικών της μυστηρίων και θεώρησε αυτόν «αγίαν οδόν» για να πετύχει ο άνθρωπος τον προορισμόν του στον παρόντα αιώνα και να φθάσει την εσχατολογική του «δόξα» στον μέλλοντα της ατελεύτητης αιωνιότητας, όπου και το «τέλος» του κόσμου και της ιστορίας.

Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου. Εκδ Δόμος. Αθήνα. σελ. 266, 273, 345
______________________________________________________________
Ο γάμος μέσα σʼ αυτόν τον κόσμο, τον κατακερματισμένο και εγωκεντρικό, χωρίς πνεύμα συνεργασίας και κοινωνικότητας, όπου έχουν σταματήσει να λειτουργούν οι ενοποιές δυνάμεις και διαφεντεύουν οι αντιδραστικές τάσεις, πράγματι βρίσκεται στην πλέον «στενή» και «τεθλιμμένη» καμπή της ιστορίας του.

Γεωργίου Π. Πατρώνου. 1992. Θεολογία και Εμπειρία του Γάμου. Εκδ. Δόμος. Αθήνα.
______________________________________________________________
Ο γάμος είναι εξαγιασμός και μυστήριο. Σʼ αυτόν πραγματοποιείται πλήρης αλλαγή του ανθρώπου, διεύρυνση της προσωπικότητάς του, νέα θεώρηση και νέα αίσθηση της ζωής, γέννηση (διαμέσου του γάμου) στον κόσμο σε μια νέα πληρότητα. Το ατομικιστικό όμως πνεύμα του καιρού μας, δημιουργεί στο γάμο ιδιαίτερες δυσκολίες. … Η πιο σοφή στάση στο γάμο είναι να δίνεις πλήρη ελευθερία στο πρόσωπο που αγαπάς: Ο γάμος μας εδώ στη γη είναι καθʼ ομοίωσιν των ουρανίων γάμων (μεταξύ Χριστού και Εκκλησίας), όπου υπάρχει πλήρης ελευθερία.

Πρεσβ. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ. Πνευματικά Κεφάλαια: Σημειώματα φιλοκαλικής αυτογνωσίας. Εκδ. Τήνος. 1992. σελ.41

Δημοσιεύτηκε: Δευ Απρ 30, 2007 2:15 pm
από konstantinoupolitis
Paroike δεν νομίζω ότι υπεστήριξα το προκλητικό ντύσιμο. Ούτως ή άλλως πέραν του επιλήψιμου το βρίσκω ανταισθητικό. Βασικά αντιδρώ, μεταξύ άλλων, στο ότι η όλη χριστιανική ερωτική διαπαιδαγώγηση που λαμβάνουμε, ανακεφαλαιώνεται στα εξης πράγματα:

1) "Όχι προγαμιαίες σχέσεις"(χωρίς να είναι σε θέση την Άγια αυτή θέση να την υποστηρίξουν με επιχειρήματα σε ένα νέο παρά να την ερμηνεύουν στα πλαίσια του ευσεβισμού). Το όχι στο νέο με κρίση δεν του λέει τίποτε σχεδόν και δυστυχώς οι νέοι δεν συνηθίζουν να είναι εντός Εκκλησίας, ώστε να το δεχθούν επειδή έτσι είναι, αφού έτσι η Εκκλησία το παραδίδει.

2) "Ο Έρωτας είναι επικίνδυνος και καλύτερα να παντρευόμαστε με τη λογική και ειδικά την υπόδειξη του τάδε ή του δείνα γέροντα/ηγουμένης που ξέρει ποιος είναι ο πνευματικός άνθρωπος που κάνει για σένα". Κλασσικές δε περιπτώσεις εδώ είναι οι ακόλουθες:

α) "Εγώ προσευχήθηκα και μου τον έστειλε ο Θεός(συμπτωματικά ο υποδεικνυόμενος "έχει τον τρόπο του" και δεν είναι κανένα φτωχαδάκι)", β) "μου έδωσε το τάδε σημείο και μου το φανέρωσε",
γ) "είναι αυτός που με υπέδειξε ο Γέροντας(που φυσικά έχει χάρισμα και "βλέπει" γιατί σήμερα ο πνευματικός άμα δεν είναι "διορατικός" "δεν λέει". Και φυσικά αυτήν την υπόδειξη φροντίζουν τεχνηέντως να την γνωστοποιήσουν στους κατα τόπους χριστιανικούς κύκλους.

3) "Ο ολοκληρωμένος έρωτας είναι, περίπου, αναγκαίο κακό και συζυγική υποχρέωση και μόνο για τεκνοποιία, επιτρέπεται δε με βάση το εβδομαδιαίο πρόγραμμα και εορτολόγιο"(μόνο τόσες μέρες πριν και μετά και όχι τότε, όχι τώρα και διάφορες άλλες ιστορίες οι οποίες αντλούνται απο το προσωπικό "Πηδάλιο" εκάστου καθοδηγητή). Το αποτέλεσμα είναι ή κοινωνάς συχνά ή κάνεις έρωτα με τον/την σύζυγό σου. Έτσι με τα χρονικά όρια του καθενός "περίεργου", έρωτας δεν γίνεται παρα μόνο με προγραμματισμό. Αυτό μου θυμίζει γυναίκες που "μετράν τις μερες τους" για να κάνουν παιδί και μόλις υπολογισθεί το ιδιανικό "άντρα θέλω γιατι τώρα πρέπει". Έλα που ο Έρωτας δεν είναι ψώνια για να πας την Τετάρτη στη λαϊκή. Και πιστέψτε με, εύκολα ο έρωτας μπορεί να δεχθεί πλήγμα απο ολοκληρώσεις που γίνονται όταν δεν υπάρχει η διάθεση αλλά είναι η ώρα ή δεν πραγματοποιούνται, παρά την διάθεση που υπάρχει, γιατί δεν είναι η ώρα. Και τότε ακούγεται το γνωστό "Αγάπη μου είμαι κουρασμένος" ή το "φρόνιμα", όπως αυτό ακούγεται σε ένα υπέροχο τραγούδι με ανάλογο θέμα της Αφροδίτης Μάνου.

Εκείνο που δεν ακούς στις εκάστοτε περι έρωτος πενυματικές νουθεσίες, είναι το:

1) Να αγαπάς την γυναίκα, να αγαπάς τον άνδρα και να του/της το δείχνεις(όχι με αθωνικά βιβλία, έναν σταυρό στον αρραβώνα και καφέδες στα αρχονταρίκια των μοναστηρικών αρχονταρικιών),

2) Να μην τον βλέπεις κατ΄όψιν αλλά κατα τη δικαία κρίση: Δηλαδή όχι ως πορτοφόλι, όχι ως σεξουαλικό αντικείμενο ή ως καλή χριστιανή(άρα κάνει για σύζυγός μου), αλλά να ερωτεύεσαι, να δίνεσαι και να κοιτάς τον άνθρωπο που είναι, επιλέγοντας με βάσει τα όμορφα που σου βγάζει και όχι με βάσει τα "περιβάλλοντα" το "πακέτο", τη " πνευματική και όχι μόνο γκλαμουριά", την "φιγούρα" και την "πνευματικότητα".

Ο Χριστός για την νύμφη του Εκκλησία σταυρώθηκε. Ας αγαπάμε λοιπόν και εμείς έως θανάτου. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει με βάσει τα κοσμικά μας "εκκλησιαστικά" κριτήρια, ούτε με ανέραστες υποδείξεις που καταντάνε τον Γάμο μια χρύση μετριότητα.

Τέλος για να πάει καλά μια σχέση, πρέπει να υπάρχουν οι στόχοι και τα κριτήρια απο πριν:

Δηλαδή "θέλω εσένα και γι΄αυτό θέλω να παντρευτώ και να κάνω παιδιά" ή το αντίστροφο: "Θέλω να παντρευτώ και να κάνω παιδιά αλλά θέλω εσύ να είσαι ο σύντροφος στον Γολγοθά που θα ανηφορίσουμε".

Και κακοί σύμβουλοι Γάμου είναι οι εξής ιδέες:

1) "Με αυτόν θα περάσω καλά",

2) "Είναι πνευματικό άτομο θα τον πάρω αν και δεν είμαι ερωτευμένη. Αφού όμως 29 "κατασκευαστές προξενιών μου τον συστήνουν...""

3) "Είναι και γιατρός" κ.τ.λ., "Βγάζει και 1500 Ευρώ........" και άλλα συναφή.

4) "Είμαστε τόσα χρόνια μαζί είπαμε να παντρευτούμε",

5) "Είπαμε να κάνουμε παιδί και πρέπει να παντρευτούμε"

6) "Μόλις χτίσουμε σπίτι και μπούμε μέσα θα παντρευτούμε"

7) Δεν μπορώ να πάρω κάποιον που δεν είναι πνευματικός(βέβαια άμα έχει "σταθερότητα" του τύπου κατηγορίας 1 & 3 μας πιάνουν τα προσυλητιστικά μας) κ.α.

Αναφορικά με το ζήτημα του Γάμου δεν μπορούμε κάθε παρέκλιση απο την Εκκλησία να την βαφτίζουμε "οικονομία". Καμιά Εκκλησία και καμία Σύνοδος δεν μπορεί να επιτρέπει Κανονικώς 2ο Γάμο γιατί τα του Γάμου τα έχει ορίσει η ίδια η Γραφή δια του Κυρίου και δια των Αποστόλων Του. Το διαζύγιο επιτρέπεται μόνο στην περίπτωση της Μοιχείας και ως δικαίωμα αναστολής των συζυγικών καθηκόντων και όχι ως απόλυτος χωρισμός που σου δίνει το δικαίωμα του 2ου Γάμου: Όποιος έλθει σε Γάμου κοινωνία με διαζευγμένη γυναίκα μοιχάται. Επιτρέπεται 2ος Γάμος σε περίπτωση θανάτου αλλά ως προς "ταις χήραις" και αυτό με προτροπή του Αποστόλου να παραμένουν άγαμες.
Ντρέπομαι που αιρέσεις όπως ο Παπισμός μέχρι τουλάχιστον πριν λίγες δεκαετίες ή οι Πεντηκοστιανοί(δεν εκδίδουν διαζύγια) μας βάζουν συχνά γυαλιά στο θέμα αυτό.

Τα άλλα λόγια είναι για να έχουμε να λέμε και κυριώς για να μπορούμε να δικαιολογούμε το ότι, οτιδήποτε είναι Εκκλησιαστικός Νόμος ή καλύτερα Παράδοση πραγματική δεν τηρείται, συχνότατα, ούτε απο την Επίσημη Εκκλησία και άρα(και το χειρότερο) δεν το τηρεί ούτε ο πνευματικός μας(ο οποίος στη συνείδησή και στους κύκλους μας είναι πολύ "ανεβασμένος" και δεν μπορεί αν ήταν έτσι θα τό΄ξερε).

Δυστυχώς είμαστε Καβαφικοί. Αρκούμαστε απλά στο να ταξιδέψουμε και στο να λύσουν άλλοι με τις υποδείξεις τους τα δικά μας προβλήματα. Αρνούμαστε να δούμε, το αν η κιβωτός πλέει προς την Ιθάκη. Αρκούμαστε που θα πετύχουμε τον πολυπόθητο στόχο, που συνήθως είναι:

1) "Να τη βγάλω γκόμενα/έχω ολοκληρωμένες σχέσεις, ταξιδάκια και ανεβασμένο ίματζ για τους άνδρες και
2) "Να περνάω καλά για τα άλλα είμαι μικρή" ή "να του φορέσω την κουλούρα" για τις γυναίκες.

Όμως ο Έρωτας ομοιάζει με λίθο μαρμάρινο ακατέργαστο, που θέλει μεν κόπο να τον αποκτήσεις, να τον κόψεις και να τον μεταφέρεις, αλλά χωρίς την δημιουργική διαδικασία δεν έχει ομορφιά, χωρίς το σμίλεμα είναι ένα κομμάτι απο νταμάρι. Και είναι πολύ σκληρός όταν πέφτει στο κεφάλι σου.

Η Εκκλησία και ο Έρωτας βιάζονται και συμμέτοχοι σε αυτόν τον βιασμό είμαστε πολλοί.

Κωνσταντίνος

Δημοσιεύτηκε: Δευ Απρ 30, 2007 2:50 pm
από eortologio_gr
konstantinoupolitis έγραψε: 3) "Ο ολοκληρωμένος έρωτας είναι, περίπου, αναγκαίο κακό και συζυγική υποχρέωση και μόνο για τεκνοποιία, επιτρέπεται δε με βάση το εβδομαδιαίο πρόγραμμα και εορτολόγιο....
Σαν γνησιος εκπρόσωπος του εορτολογίου (όνομα και πράγμα !!!) δεν μπορώ να σας βάλω φραγμούς.

Οι γάμοι αποτυχαίνουν διότι ο έρωτας είναι ανεπαρκής.

Απο την πλευρά του άντρα αυτός ο φόβος της ανεπάρκειας είναι μέγας φόβος όταν ένας άπειρος άντρας μπλέξει με μια έμπειρη γυναίκα.

Αντιθέτως εάν και οι δύο είναι άπειροι ανακαλύπτουν μαζί το σώμα τους και έτσι έχουν να ασχοληθούν για μερικά χρόνια.

Στην άλλη περίπτωση ενός έμπειρου αντρα και μιας άπειρης γυναίκας επίσης θα υπάρχει ασχολία για χρόνια.

Ο φόβος απο την πλευρά του άντρα δεν πρέπει να βρίσκει καταφυγιο και ασυλο πίσω απο τα λεγόμενα των "πνευματικών" αλλά θα πρέπει μέσα απο την επαφή με το άλλο φύλο να τον πολεμησουμε και να φτάσουμε σε μια σχέση ερωτικά ισορροπημένη που μέσα σε ένα ζευγάρι ενδυναμώνει την αγάπη, την αίσθηση της συνυπαρξης και την αισιοδοξία για το μέλλον.

Τα πολλά "μη" και "μου" και "αυριο" καταλήγουν σε διαζύγιο.

Χρ.

Δημοσιεύτηκε: Δευ Απρ 30, 2007 2:52 pm
από Misha
Kωνσταντίνε δίνεις ρεσιτάλ :-({|= :-({|= :-({|= :-({|=

..πραγματικά.... =D> =D> =D> =D> =D> =D> =D>


δείχνει πως ξέρεις καλά τον τρόπο λειτουργίας του "θεούσικου" κυκλώματος και τον τρόπο σκέψης που αναπτύσσεται στα μέλη του......

συνηθίζω να λέω πως στην προσπάθεια κατάκτησης του "υπέρ φύσιν" συχνά χάνουμε το "κατά φύσιν" που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η ανθρωπινη ζεστασια ,συντροφικότητα και αλληλοπεριχώρηση...


Δημοσιεύτηκε: Δευ Απρ 30, 2007 3:18 pm
από 123
Φίλε εορτολόγιε, στο θέμα αυτό δεν υπάρχουν κλισέ.
Μπορεί να είναι κι έτσι που τα λες αλλά μπορεί και όχι. Τα παραδείγματα πολλά κι έτσι κι αλλιώς.
Τα πάντα εξαρτώνται από τους χαρακτήρες, από την παιδεία, από τα θέλω του καθενός αλλά και πολλούς άλλους παράγοντες.

Εγώ πιστεύω πως η κάθε περίπτωση είναι μοναδική και πρέπει να συζητιέται ξέχωρα.
Ακόμα κι οι πνευματικοί μπορούν να παρεκλίνουν του κανόνος δίδοντας ευχή σε ξεχωριστές περιπτώσεις.
Αλλά ούτε σε κανόνα μπαίνουν οι σχέσεις των ανθρώπων και φυσικά η σχέση στο γάμο.
Βλέπουμε να χωρίζουν ζευγάρια για τον ίδο λόγο και συνθήκες που κάποια άλλα αντέχουν.

Θα προσθέσω μια διαπίστωση που έκανα, παρατηρώντας τους νέους πως αντιμετωπίζουν το γάμο στην σημερινή εποχή μας.
Υπάρχει φόβος αποτυχίας. Πολύ μεγάλος φόβος. Και δεν αποφασίζουν για το "μεγάλο" βήμα. Ζευγάρια με πολλά χρόνια σχέση και χωρίζουν γιατί φοβούνται να παντρευτούν.

Δημοσιεύτηκε: Δευ Απρ 30, 2007 4:26 pm
από katia
123 έγραψε: [...] Ακόμα κι οι πνευματικοί μπορούν να παρεκλίνουν του κανόνος δίδοντας ευχή σε ξεχωριστές περιπτώσεις [...]
Τι ακριβώς εννοείς με αυτό? Για ποιες ακριβώς περιπτώσεις μιλάς?