Δημοσίευση
από NIKOSZ » Κυρ Μάιος 13, 2007 3:02 pm
Η ΣΥΜΒΙΩΣΗ
Α. Το αγριότερο θηρίο
α. Στο ζωολογικό κήπο της Ν. Υόρκης ,σʼ ένα σιδερένιο κλουβί, αντί για θηρίο φιλοξενείται ένας καθρέφτης ,που φέρει την επιγραφή: « Αυτό που βλέπεις είναι το αγριότερο θηρίο ». Ο επισκέπτης ,που κοιτάζει τον καθρέφτη, βλέπει τον εαυτό του να καθρεφτίζεται. Και διαβάζει την επιγραφή…
β. Έτσι είναι. Το αγριότερο θηρίο είναι ο άνθρωπος. Γιατί έχει πάθη. Κακία, μίσος ,φθόνο, εγωισμό κ.λ.π. Έχει και μυαλό ,που δεν έχουν τα άγρια θηρία. Και μηχανεύεται χίλιους δύο τρόπους και μεθόδους. Έτσι, λοιπόν, από τα θηρία, τις τίγρεις και τα λιοντάρια μπορείς να ξεφύγεις και να γλιτώσεις τη ζωή σου, από τον άνθρωπο που σε μισεί και θέλει το κακό σου, δύσκολα ξεφεύγεις.
γ. Επί πλέον: Υπάρχει γιʼ αυτόν ο παμπόνηρος διάβολος. Και με την συνεργασία του μπορούν να κάνουν « τέρατα και σημεία ». Αψευδής μάρτυρας σʼ αυτό είναι τα τόσα κακά ,που καταπλημμυρίζουν τον κόσμο μας! Τέτοια κακά δεν γίνονται ούτε στη ζούγκλα! ( Λένε τον κόσμο ζούγκλα. Μακάρι να ήταν σαν την ζούγκλα. Τιμή του… )
δ. Δυο, λοιπόν , άνθρωποι ( = θηρία ) μπαίνουν σʼ ένα κλουβί. Στο ζυγό του Γάμου ( καλύτερα ένα θηρίο, σʼ ένα κλουβί ). Και αρχίζει η θηριομαχία…
Β. Οι σκαντζόχοιροι
Ο Σοπενχάουερ περιγράφει ως εξής τις κοινωνικές μας σχέσεις:
α. Ήταν χειμώνας. Παγωνιά κι ερημιά. Οι σκαντζόχοιροι για να ζεσταθούν ήρθαν πιο κοντά. Συμπλέχθηκαν ο ένας με τον άλλον. Τα αγκάθια ,όμως, κάρφωναν τα σώματά τους. Πονούσαν ανυπόφορα. Αιμορραγούσαν οι πληγές. Και ξεχώρισαν. Οπότε ξανά στην ερημιά τους και στην παγωνιά τους. Αλλʼ η μάστιγα της μοναξιάς και της παγωνιάς τους έκαναν να ξεχάσουν τα τραύματά τους , κι έτσι έσμιξαν ξανά. Για να ... ξεχωρίσουν πάλι!
Η παγωνιά της μοναξιάς, ( λέει ο Σοπενχάουερ ) ,φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, για να ξεχαστεί η μοναξιά. Όμως οι γκρίνιες κι οι διχόνοιες τους ξεχωρίζουν . για να ξανασμίξουν πάλι.
β. Ο γάμος είναι μία κοινωνία ανθρώπων. Δυο άνθρωποι « κυνηγημένοι » από τη ζωή αποφάσισαν να ζήσουν μαζί. Δυο άνθρωποι με ελαττώματα , αδυναμίες, ιδιοτροπίες και με πάθη. Δυο άνθρωποι μʼ αγκάθια. Ο καθένας με τα αγκάθια τα δικά του.
Κι όταν ζουν παρέα δυο άνθρωποι μʼ αγκάθια, αλληλοκαρφώνονται. Αλλά δεν πρέπει να μιμηθούν τους σκαντζόχοιρους! ( Να … χωρίσουν ! )
Οι σκαντζόχοιροι άμα θέλουν, δεν αλληλοκαρφώνονται. Όταν μεταξύ τους επικρατεί πνεύμα αγάπης, σφιχταγκαλιάζονται. Χωρίς το ένα να καρφώνει το άλλο. Είναι πολύ προσεκτικά στο ευαίσθητο αυτό σημείο. Το καθένα προσέχει πολύ, πάρα πολύ τʼ αγκάθια του. Τα δικά του αγκάθια. Να μην καταπληγώσει το ευαίσθητο κορμί του συντρόφου του. Έτσι, αφού προσέχουν και τα δυο, και τόσο πολύ ,σφιχταγκαλιάζονται. Ζουν αρμονικά. Ζουν στην αγάπη και μʼ αγάπη. Επειδή το θέλουν, γιʼ αυτό και προσπαθούν. Και το καταφέρνουν! … ]
Από το βιβλίο « ΓΑΜΟΣ
Πνευματικό Γυμναστήριο »
Αρχ. Βασιλείου Π. Μπακογιάννη
Εκδόσεις Νεκτ. Παναγόπουλος
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλό
