ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΑ
Δημοσιεύτηκε: Τρί Ιουν 03, 2014 12:26 pm
Μετά τον σωματικό θάνατο η ψυχή, που συνεχίζει να ζει αποχωρισμένη πλέον από το σώμα, ανεβαίνει προς τα πάνω για να συναντήσει τον Δημιουργό, συνοδευόμενη από τον φύλακα – άγγελό της, από τον άγγελο δηλαδή στον οποίο ο Κύριος ανέθεσε (κατά το μυστήριο της βάπτισης) να είναι προστάτης του σώματος και της ψυχής του συγκεκριμένου ανθρώπου.
Κατά την άνοδο οι ψυχές περνούν από τα τελώνια, όπου εξετάζονται για κάθε αμαρτία που διέπραξαν όσο ζούσαν. Εφόσον οι αμαρτίες αυτές δεν έχουν εξομολογηθεί και συγχωρεθεί από τον Θεό, τότε οι δαίμονες (ένας δαίμονας για κάθε αμάρτημα) διεκδικούν να πάρουν αυτοί την ψυχή και να την οδηγήσουν στην κόλαση. Αν αντίθετα η ψυχή έχει θετικό ισοζύγιο, δηλαδή έχει κάνει πολλές καλές πράξεις που μπορούν να αντισταθμίσουν τις ασυγχώρητες αμαρτίες, τότε οδηγείται προς τον Παράδεισο, από τον άγγελο που την συνοδεύει.
Σε κάθε περίπτωση η ψυχή θα βρεθεί σε μια μέση κατάσταση, όπου θα προγεύεται την κόλαση, ή τον Παράδεισο, ανάλογα με το αποτέλεσμα της πρώτης (και μερικής) κρίσης. Λέγεται έτσι κρίση αυτή γιατί δεν είναι η τελική, η οποία θα γίνει κατά την Δευτέρα Παρουσία, από τον Ίδιο τον Χριστό και η οποία θα οδηγήσει στον Παράδεισο, ή την κόλαση.
Αν εξαιρέσουμε τις δύο ακραίες περιπτώσεις των αγίων και των ασεβών κακούργων, οι οποίοι θα προγεύονται τη χαρά και την οδύνη αντίστοιχα, θα υπάρξουν και πολλοί αμαρτωλοί, που μετανόησαν μεν, όσο ζούσαν, χωρίς όμως να καθαρισθούν τέλεια, ούτε πρόλαβαν για να οδηγηθούν σε καλές πράξεις. Αυτοί, δεν μπορούν να εισέλθουν στην αιώνιο ζωή, εξ αιτίας των αμαρτωλών του κηλίδων και οδεύουν προς τον Άδη. Εκεί υπομένουν ποινές για τα αμαρτήματα που διέπραξαν.
Είναι όμως δυνατόν να τους ελευθερώσει ο Θεός; Υπάρχει η δυνατότητα μετά την πρώτη κρίση να αλλάξει την (πνευματική) κατάστασή της η ψυχή και αντί να προγεύεται την οδύνη να αισθάνεται περισσότερη παρηγοριά και αγαλλίαση;
Βεβαίως και είναι δυνατόν! Και αυτό θα μπορούσε να γίνει με:
• Τα μνημόσυνα που τελούνται για τον κεκοιμημένο,
• Τα τρισάγια που τελούνται για τον κεκοιμημένο,
• Τις ελεημοσύνες και άλλες αγαθοεργίες που κάνουν οι ζωντανοί συγγενείς (και φίλοι) στο όνομα του κεκοιμημένου,
• Τις προσευχές αγαθοεργίες που κάνουν οι ζωντανοί συγγενείς (και φίλοι) μνημονεύοντας το όνομα του κεκοιμημένου.
Το σπουδαιότερο απ’ όλα είναι το μνημόσυνο, όταν βέβαια εμπεριέχεται εντός της αναίμακτης Θυσίας του Κυρίου (Θείας Λειτουργίας).
Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος είχε πει ότι με τον (πνευματικό) αγώνα του, ένα άτομο, μπορεί να αλλάξει την κατάσταση της ψυχής και από το μπουντρούμι, όπου ήταν, να την βάλει στο σαλόνι!
Θα πρέπει να γνωρίζουμε επίσης πως με όλες τις παραπάνω ενέργειες, άσχετα με το αν θα «μετακομίσει» η ψυχή και πού ακριβώς θα πάει, αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι η ψυχή ανακουφίζεται πάρα πολύ την ώρα που γίνονται όλες αυτές οι προσπάθειες. Ο μακαριστός Γέροντας μάλιστα είχε πει χαρακτηριστικά: «όταν ανάβουμε ένα κεράκι για κάποιον κεκοιμημένο, νιώθει τόση ανακούφιση, όση ένας διψασμένος όταν του προσφέρουμε ένα ποτήρι δροσερό νερό».
Μέσα στην ιδιαίτερη μέριμνά της για τούς κεκοιμημένους η αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος γι’ αυτούς.
Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της αναστάσεως του Κυρίου, ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους. Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τούς οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τούς εχθρούς του που έφυγαν από τον κόσμο αυτό, αλλά ζητά και τις προσευχές της Εκκλησίας γι’ αυτούς.
Σε ετήσια βάση η Εκκλησία έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα:
1. Το πρώτο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και
2. Το δεύτερο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Το Ψυχοσάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω έχει το εξής νόημα: Η επόμενη ημέρα είναι αφιερωμένη στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εκείνη τη φοβερή ημέρα κατά την οποία όλοι θα σταθούμε μπροστά στο θρόνο του μεγάλου Κριτή. Για το λόγο αυτό με το Μνημόσυνο των κεκοιμημένων ζητούμε από τον Κύριο να γίνει ίλεως και να δείξει τη συμπάθεια και τη μακροθυμία του, όχι μόνο σε μας αλλά και στους προαπελθόντας αδελφούς, και όλους μαζί να μας κατατάξει μεταξύ των υιών της Επουράνιας Βασιλείας Του.
Με το δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται η πίστη μας για την καθολικότητα της Εκκλησίας, της οποίας την ίδρυση και τα γενέθλια (επί γης) γιορτάζουμε κατά την Πεντηκοστή. Μέσα στη μία Εκκλησία περιλαμβάνεται η στρατευομένη εδώ στη γη και η θριαμβεύουσα στους ουρανούς.
Κατά τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα η Εκκλησία μας καλεί σε μία παγκόσμια ανάμνηση «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου». Μνημονεύει:
• Όλους εκείνους που υπέστησαν «άωρον θάνατον», σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα.
• Εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες.
• Όσους κάηκαν ή χάθηκαν.
• Εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τούς τιμήσει με τις ανάλογες Ακολουθίες και τα Μνημόσυνα.
Κατά την άνοδο οι ψυχές περνούν από τα τελώνια, όπου εξετάζονται για κάθε αμαρτία που διέπραξαν όσο ζούσαν. Εφόσον οι αμαρτίες αυτές δεν έχουν εξομολογηθεί και συγχωρεθεί από τον Θεό, τότε οι δαίμονες (ένας δαίμονας για κάθε αμάρτημα) διεκδικούν να πάρουν αυτοί την ψυχή και να την οδηγήσουν στην κόλαση. Αν αντίθετα η ψυχή έχει θετικό ισοζύγιο, δηλαδή έχει κάνει πολλές καλές πράξεις που μπορούν να αντισταθμίσουν τις ασυγχώρητες αμαρτίες, τότε οδηγείται προς τον Παράδεισο, από τον άγγελο που την συνοδεύει.
Σε κάθε περίπτωση η ψυχή θα βρεθεί σε μια μέση κατάσταση, όπου θα προγεύεται την κόλαση, ή τον Παράδεισο, ανάλογα με το αποτέλεσμα της πρώτης (και μερικής) κρίσης. Λέγεται έτσι κρίση αυτή γιατί δεν είναι η τελική, η οποία θα γίνει κατά την Δευτέρα Παρουσία, από τον Ίδιο τον Χριστό και η οποία θα οδηγήσει στον Παράδεισο, ή την κόλαση.
Αν εξαιρέσουμε τις δύο ακραίες περιπτώσεις των αγίων και των ασεβών κακούργων, οι οποίοι θα προγεύονται τη χαρά και την οδύνη αντίστοιχα, θα υπάρξουν και πολλοί αμαρτωλοί, που μετανόησαν μεν, όσο ζούσαν, χωρίς όμως να καθαρισθούν τέλεια, ούτε πρόλαβαν για να οδηγηθούν σε καλές πράξεις. Αυτοί, δεν μπορούν να εισέλθουν στην αιώνιο ζωή, εξ αιτίας των αμαρτωλών του κηλίδων και οδεύουν προς τον Άδη. Εκεί υπομένουν ποινές για τα αμαρτήματα που διέπραξαν.
Είναι όμως δυνατόν να τους ελευθερώσει ο Θεός; Υπάρχει η δυνατότητα μετά την πρώτη κρίση να αλλάξει την (πνευματική) κατάστασή της η ψυχή και αντί να προγεύεται την οδύνη να αισθάνεται περισσότερη παρηγοριά και αγαλλίαση;
Βεβαίως και είναι δυνατόν! Και αυτό θα μπορούσε να γίνει με:
• Τα μνημόσυνα που τελούνται για τον κεκοιμημένο,
• Τα τρισάγια που τελούνται για τον κεκοιμημένο,
• Τις ελεημοσύνες και άλλες αγαθοεργίες που κάνουν οι ζωντανοί συγγενείς (και φίλοι) στο όνομα του κεκοιμημένου,
• Τις προσευχές αγαθοεργίες που κάνουν οι ζωντανοί συγγενείς (και φίλοι) μνημονεύοντας το όνομα του κεκοιμημένου.
Το σπουδαιότερο απ’ όλα είναι το μνημόσυνο, όταν βέβαια εμπεριέχεται εντός της αναίμακτης Θυσίας του Κυρίου (Θείας Λειτουργίας).
Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος είχε πει ότι με τον (πνευματικό) αγώνα του, ένα άτομο, μπορεί να αλλάξει την κατάσταση της ψυχής και από το μπουντρούμι, όπου ήταν, να την βάλει στο σαλόνι!
Θα πρέπει να γνωρίζουμε επίσης πως με όλες τις παραπάνω ενέργειες, άσχετα με το αν θα «μετακομίσει» η ψυχή και πού ακριβώς θα πάει, αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι η ψυχή ανακουφίζεται πάρα πολύ την ώρα που γίνονται όλες αυτές οι προσπάθειες. Ο μακαριστός Γέροντας μάλιστα είχε πει χαρακτηριστικά: «όταν ανάβουμε ένα κεράκι για κάποιον κεκοιμημένο, νιώθει τόση ανακούφιση, όση ένας διψασμένος όταν του προσφέρουμε ένα ποτήρι δροσερό νερό».
Μέσα στην ιδιαίτερη μέριμνά της για τούς κεκοιμημένους η αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος γι’ αυτούς.
Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της αναστάσεως του Κυρίου, ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους. Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τούς οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τούς εχθρούς του που έφυγαν από τον κόσμο αυτό, αλλά ζητά και τις προσευχές της Εκκλησίας γι’ αυτούς.
Σε ετήσια βάση η Εκκλησία έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα:
1. Το πρώτο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και
2. Το δεύτερο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Το Ψυχοσάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω έχει το εξής νόημα: Η επόμενη ημέρα είναι αφιερωμένη στη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, εκείνη τη φοβερή ημέρα κατά την οποία όλοι θα σταθούμε μπροστά στο θρόνο του μεγάλου Κριτή. Για το λόγο αυτό με το Μνημόσυνο των κεκοιμημένων ζητούμε από τον Κύριο να γίνει ίλεως και να δείξει τη συμπάθεια και τη μακροθυμία του, όχι μόνο σε μας αλλά και στους προαπελθόντας αδελφούς, και όλους μαζί να μας κατατάξει μεταξύ των υιών της Επουράνιας Βασιλείας Του.
Με το δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται η πίστη μας για την καθολικότητα της Εκκλησίας, της οποίας την ίδρυση και τα γενέθλια (επί γης) γιορτάζουμε κατά την Πεντηκοστή. Μέσα στη μία Εκκλησία περιλαμβάνεται η στρατευομένη εδώ στη γη και η θριαμβεύουσα στους ουρανούς.
Κατά τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα η Εκκλησία μας καλεί σε μία παγκόσμια ανάμνηση «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου». Μνημονεύει:
• Όλους εκείνους που υπέστησαν «άωρον θάνατον», σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα.
• Εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες.
• Όσους κάηκαν ή χάθηκαν.
• Εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τούς τιμήσει με τις ανάλογες Ακολουθίες και τα Μνημόσυνα.