"Αγιον Ορος" Χριστιανικό Ορθόδοξο Φόρουμ

Δύο φορές κάνει μνημονεύσεις ονομάτων ο Ιερέας στην Θεία Λειτουργία

Την ώρα που ο Ψάλτης ψάλλει το «Άξιον εστιν» ο Ιερέας μπροστά στην Αγία Τράπεζα, ενώπιον του Ιησού Χριστού, μνημονεύει ονόματα των αδερφών χριστιανών.
Δύο φορές κάνει μνημονεύσεις ονομάτων ο Ιερέας στην Θεία Λειτουργία:
Την μια στην Προσκομιδή και την άλλη φορά , τώρα, μετά τον Καθαγιασμό. Υπάρχει όμως η εξής διαφορά: Στην μεν Προσκομιδή μνημονεύει πρώτα των ζώντων τα ονόματα και έπειτα των τεθνεώτων. Τώρα όμως μετά τον Καθαγιασμό, μνημονεύονται πρώτα τα ονόματα των τεθνεώτων, των πεθαμένων τα ονόματα, και έπειτα των ζωντανών. Γιατί γίνεται αυτό; Είναι εύκολο να το βρούμε. Είπαμε προηγουμένως ότι ο Ιερέας μετά των Καθαγιασμό μνημονεύει των Προπατόρων, των Πατριαρχών, των Προφητών κ.λ.π. Δηλαδή. μνημονεύει ονόματα ήδη απελθόντων και κεκοιμημένων- και σαν συνέχεια λοιπόν αυτών των κεκοιμημένων έρχεται η μνημόνευση των ιδικών μας αγαπητών κεκοιμημένων προσώπων, που δίνουμε στον Ιερέα με το χαρτάκι να τα μνημονεύσει.
Ώστε λοιπόν, αγαπητοί μου, αν θέλουμε – και πολύ το θέλουμε! - να συναντάμε τα αγαπητά μας πρόσωπα, που έφυγαν από την αγκαλιά μας, να πηγαίνουμε στην Θεία Λειτουργία, να τους ανάβουμε κεράκι και να τα μνημονεύουμε!!!
Γιατί μπορούμε και εμείς την ώρα αυτή, που ο Ψάλτης λέει το «Άξιον εστιν», ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ λέγω, από μέσα μας, να μνημονεύουμε διάφορα ονόματα, συγγενών μας και γνωστών μας. Πρώτα όμως, ξαναλέγω, στο σημείο αυτό μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους και έπειτα τους ζώντες.

http://proskynitis.blogspot.de/2014/01/ ... _8352.html

Domna έγραψε: Γιατί μπορούμε και εμείς την ώρα αυτή, που ο Ψάλτης λέει το «Άξιον εστιν», ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ λέγω, από μέσα μας, να μνημονεύουμε διάφορα ονόματα, συγγενών μας και γνωστών μας. Πρώτα όμως, ξαναλέγω, στο σημείο αυτό μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους και έπειτα τους ζώντες.
http://proskynitis.blogspot.de/2014/01/ ... _8352.html

Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο του πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Αναγνωστόπουλου με τίτλο: "ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ".

Πως θα βοηθηθούν, έστω και για λίγο, αυτές οι ψυχούλες, που πιθανόν να βρίσκονται και στον προθάλαμο της κόλασης; Θα τις βοηθήσουμε εμείς, οι εδώ ζώντες, με τις μνημονεύσεις μας στη Θεία Λειτουργία, όχι μόνο δίνοντας τα ονόματά τους για την Ιερά Πρόθεση, αλλά και με τη μνημόνευση που θα κάνουμε γι’ αυτές, μετά τον καθαγιασμό Τιμίων Δώρων (μετά το «τα σα εκ των σων»), καθ’ όν χρόνο ψάλλεται το «Άξιον εστί». Οι νοερές αυτές μνημονεύσεις είναι για τις ψυχούλες μεγάλη βοήθεια, ανακούφιση και ωφέλεια. Επίσης πολύ μεγάλη είναι η ωφέλεια και για τους ζώντες, κατά την μνημόνευση των ονομάτων τους στη Θεία Λειτουργία, διότι γι’ αυτούς θυσιάζεται το άκακο Αρνί του Θεού, για να καθαρίσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους και να τους αποδεσμεύσει από τα ποικίλα δεσμά της αιχμαλωσίας των παθών.
Γι’ αυτό και στη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου καλείται ο Λειτουργός ιερέας να πει τα εξής, μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων : «Και ων ημείς ουκ εμνημονεύσαμεν, δι άγνοιαν, ή λήθην, ή πλήθος ονομάτων, Αυτός εμνημόνευσον, ο Θεός, ο ειδώς εκάστου την ηλικίαν και την προσηγορίαν, ο ειδώς έκαστον εκ κοιλίας μητρός αυτού». Εμείς, ή τους ξεχάσαμε, ή δεν τους ξέρουμε καθόλου, ή είναι χιλιάδες και εκατομμύρια αυτοί, που έχουν κοιμηθεί (πεθάνει) και έτσι είναι ανθρωπίνως αδύνατο να τους θυμηθούμε και να τους ονομάσουμε. Άλλωστε πως είναι δυνατόν να ξέρουμε όλους αυτούς τους Χριστιανούς που πέθαναν κατά τη διάρκεια των δύο χιλιάδων χρόνων; Και όμως και γι’ αυτούς προσφέρεται η Θεία Λειτουργία! Γιατί τους ξέρει ο Θεός! Και τους γνωρίζει όλους ανεξαιρέτως, με το μικρό τους όνομα! Γνωρίζει όλους όσους έχουν γεννηθεί μέχρι τώρα και όσους θα γεννηθούν, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου! Άρα η Αναίμακτος Θυσία προσφέρεται και για όλους αυτούς μαζί και για τον καθένα χωριστά. Την δέχεται ο Χριστός σαν να είχαμε μνημονεύσει ένα – ένα τα ονόματά τους, έστω και αν εμείς τα αγνοούμε παντελώς. Γι’ αυτό κι εμείς, στο τέλος των δικών μας, προσωπικών μνημονεύσεων πρέπει να προσθέτουμε : «και όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών και όλων των ψυχών, από του Αδάμ, μέχρι σήμερα».