Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε

[avvas]

Δεν είναι να φρίξει κανείς και να εκπλαγεί και να πάθει έκσταση από τον νού του, που ενώ μέν ο Θεός και Πατήρ «κρίνει ουδένα· πάσαν δε κρίσιν δέδωκε τω Υιώ» (Ιωαν. ε', 22), ο δε Κύριος κράζει «μή κρίνετε ίνα μή κριθήτε» (Ματθ. ζ', 1) «μή καταδικάζετε, ίνα μή καταδικασθήτε» (Λουκ. στ', 37), ο δε Απόστολος ομοίως «μή πρό καιρού τι κρίνετε, έως άν έλθη ο Κύριος» (Α' Κορ. δ', 5), και «εν ώ κρίματι κρίνεις τον έτερον σεαυτόν κατακρίνεις» (Ρωμ. β', 1) οι άνθρωποι, άφησαν το να κλαίουν τάς αμαρτίας των και επήραν την κρίσην από τον Υιόν· και αυτοί, σαν αναμάρτητοι κρίνουν και καταδικάζουν αλλήλους. Και ο μέν ουρανός «εξέστη επί τούτο», η δε γή έφριξεν, αλλ' αυτοί από αναισθησία δεν αισχύνονται.

Είναι να φρίξει ο νούς του ανθρώπου, λέει ο Άγιος εδώ, με αυτά που βλέπει
Ενώ κράζει ο Χριστός να μην κρίνουμε εμείς αντί να κλαίμε για τις αμαρτίες μας
πιάσαμε και σαν κουτσομπόλες κυράδες ασχολούμαστε με τις αμαρτίες των άλλων.
Κλέψαμε την κρίση απ τον Υιό του Θεού και την ιδιοποιηθήκαμε
Ως αναμάρτητοι κρίνουμε και καταδικάζουμε αλλήλους
Και αν και ο ουρανός εξέστη και αν και η γή έφριξεν απ αυτά που κάνουμε
εμείς από πνευματική αναισθησία δεν ντρεπόμαστε. Δεν ντρεπόμαστε!
Ουαί ημίν κριτές και κατακριτές των πάντων! Ουαί! (το «ημίν» είναι σωστό)

Και δεν φτάνουν αυτά.. συνεχίζει αμέσως παρακάτω ο Άγιος..

Εκείνος που περιεργάζεται τις αμαρτίες των άλλων ή κρίνει τον αδελφόν από υποψίες του, αυτός δεν έλαβε ακόμη αρχή μετανοίας, αλλ' ούτε ερευνά να ανακαλύψει τις αμαρτίες του, που είναι βαρύτερες στην πραγματικότητα από το βάρος μολυβδίνου όγκου, αλλά και δεν έμαθεν από τί γίνεται ο άνθρωπος «βαρυκάρδιος, αγαπών ματαιότητα και ζητών ψεύδος» (Ψαλ. 81,5). Δια τούτο διαπορεύεται σαν άφρων στο σκοτάδι, αφήσας τις αμαρτίες του, φαντάζεται τις αμαρτίες των άλλων ή πραγματικές ή νομιζόμενες, εξ υπονοίας.

Και «μας τα χώνει άγρια» ο Άγιος, έτσι για νάμαστε και «μοντέρνοι» στις εκφράσεις μας.

Αυτός που ασχολείται με τις αμαρτίες των άλλων ακόμα δεν άρχισε την δική του μετάνοια και ούτε κάν ψάχνει να βρεί τις δικές του αμαρτίες που είναι στην πραγματικότητα βαρύτερες και από μολύβδινο όγκο. Και ακόμα δεν έμαθε - λέει ο Άγιος - από τι ο άνθρωπος «γίνεται βαρυκάρδιος, αγαπών ματαιότητα και ζητών ψεύδος». Αυτός ο άνθρωπος «περιφέρεται ώς άφρων στο σκοτάδι», λέει ο Άγιος, φανταζόμενος τις πραγματικές ή νομιζόμενες αμαρτίες των άλλων και μή κλαίοντας για τις δικές του αμαρτίες ως οφείλει να κάνει.

Μήπως ήρθε ο καιρός να το «πάρουμε αλλοιώς;» Μήπως;
Μήπως να ασχολούμαστε με τις δικές μας αμαρτίες και να αφήσουμε τις αμαρτίες των άλλων;
Μήπως αντί για κριτές και κατακριτές των πάντων να γίνουμε κρινόμενοι και κατακρινόμενοι
για τις αμαρτίες μας ως ελεεινοί και τρισάθλιοι παραβάτες των εντολών του Θεού ;
Μήπως να αισθανόμαστε διαρκώς ότι είμαστε ενώπιον του δικαστή Χριστού που με ένα νεύμα Του θα μας στείλει στο πύρ το εξώτερον επειδή δεν εκλαύσαμεν αρκετά για τις αμαρτίες μας και ασχολούμασταν με τις αμαρτίες των άλλων κρίνοντας και κατακρίνοντας διαρκώς τους άλλους και αμελώντας την δική μας διόρθωση;
Αναρωτιέμαι.. μήπως;


Τα κείμενα απ το βιβλίο...
Του εν Αγίοις Πατρός ημών Μαξίμου του Ομολογητού
«Τα 400 Κεφάλαια περί Αγάπης και ερμηνεία εις το Πάτερ ημών».
Εκδόσεις Σπηλιώτη.
Εκατοντάς τρίτη Κεφ. 54 και 55 Σελ. 91 (τέλος) και 92.

[filotas]

Ο Χριστός λέει "Μη κρίνεται ίνα μη κριθήτε", επειδή ο κρίνων συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους ανθρώπους, αντί να τον συγκρίνει με το πρότυπο, που είναι ο Χριστός. Η σύγκριση αυτή είτε αδικεί τον συνάνθρωπο είτε αδικεί τον ίδιο τον άνθρωπο, σε κάθε περίπτωση όμως δεν τον βοηθά να κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση.

Άλλωστε εμείς βλέπουμε μόνο την επιφάνεια και ο μόνος που γνωρίζει τα κρυπτά της καρδίας κάθε ανθρώπου είναι ο Θεός.

[dionysisgr]

Βεβαια εδω η λεξη "κριση" εχει την εννοια της αποφασης της καταδικης, του αποφαινεσθαι για καποιον.

Εξ'ου και ο Κριτης που ειχαν στις αρχαιες, αλλα και πιο προσφατες εποχες που εκρινε το μελλον των αναφερομενων σε αυτων.

Δεν εχει την σημερινη επιφανειακη και παγκοινως χρησιμοποιούμενη εννοια της κρισεως ως αποψεως για μια πραξη, ενα γεγονος, μια συμπεριφορα που ειναι μη κολασιμη συνηθεια για καθε εναν απο εμας.

Αυτο που καταδικαζει ο Κυριος ομως, ευθεως και ξεκαθαρα, ειναι η κριση-αποφαση και εξουδενωση του πλησιον.

Καταδικαζει οτι εμεις οι ανθρωποι αμαρτωλοι οντες ΟΛΟΙ, δεν στεκομαστε στην καταδικη της ιδιας της αμαρτιας ως πραξεως, αλλα εξοντωνουμε με την αδιακριτη κριση μας και το Προσωπο που την διαπραττει, αφαιρωντας ετσι την Κριση απο τον Μονο στον Οποιον ανηκει. Τον Κυριο.

Γιατι ειναι αλλο να πεις, αυτος ειναι κλεφτης, η αυτη πορνευει, πραγμα που ειναι αναμφισβήτητο εφοσον εχει διαπραχθει βεβαια σαν πραξη, και αλλο να πεις: Η πορνη θα καταδικαστει, δεν εχει σωτηρια, ο κλεφτης ειναι ξεγραμμενος απο τον Θεο, και να τον εξουδενωσεις, να τον αφανισεις στην συνειδηση σου.

Αυτην ειναι η αμαρτωλη κριση, που θα μας καταδικασει και εμας τους ιδιους, σε περιπτωση που την επιφερουμε σαν τσεκουρι στο κεφαλι του αλλου.

Οποτε χρειαζεται ιδιαιτερη προσοχη, να κρινουμε μεν την αμαρτια, αλλα οχι τον αμαρτανοντα, και βεβαιως να μην προεξοφλούμε το μελλον κανενος, γιατι δεν ξερουμε τι επιφυλασσει ο παροντας πολυταραχος βιος στον καθενα μας. Και φυσικα οχι καταδικη Προσωπου, αλλα μονο πραξεων.

Αλλωστε τον τελικο Λογο τον εχει ο Πανοικτιρμων Θεος και Κυριος μας.

[aposal]

«Τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς»; (Ματθ. 7,3)

[dionysisgr]

Ενταξει βρε Αποστολε.. ουτε τηλεγραφημα να εστελνες.

Και μας εβγαλες και τα ματια.. Τι γραμματοσειρα ειναι αυτη;

Να κανουμε και λιγο συζητηση, λιγο πιο περιγραφικα, να διαλεγομαστε, να βγαινουν και ωφελιμα συμπερασματα, μην πεταμε ετσι ξερα ενα χωριο, μια ρηση.

Απαντες γνωριζουν αυτη την Θεϊκη ρηση-εντολη, θα μου πεις ποιος την πραττει; Αλλο ζητημα αυτο.

Μπορει οποιος θελει να ανοιξει τις Γραφες και τα Πατερικα, και να αρχισουμε διαγωνισμο καταθεσης ρησεων.

Ομως, να εκθετουμε πιο πολυ τον νου μας, με παρρησια να γραφουμε την δικη μας αποψη, μην στεκομαστε μονο πισω απο τα κειμενα, σε φορουμ ειμαστε, οχι σε πινακα ανακοινωσεων αγιογραφικων ρησεων.

[aposal]

Ενταξει βρε Αποστολε.. ουτε τηλεγραφημα να εστελνες. Και μας εβγαλες και τα ματια

Αλλά όχι και την δοκόν!

Να κανουμε και λιγο συζητηση, λιγο πιο περιγραφικα, να διαλεγομαστε, να βγαινουν και ωφελιμα συμπερασματα, μην πεταμε ετσι ξερα ενα χωριο, μια ρηση.

Δεν διαφωνώ καθόλου. Αλλά ας "θυμηθούμε" και λίγο το Ευαγγέλιο!

Μπορει οποιος θελει να ανοιξει τις Γραφες και τα Πατερικα, και να αρχισουμε διαγωνισμο καταθεσης ρησεων.Ομως, να εκθετουμε πιο πολυ τον νου μας, με παρρησια να γραφουμε την δικη μας αποψη, μην στεκομαστε μονο πισω απο τα κειμενα, σε φορουμ ειμαστε, οχι σε πινακα ανακοινωσεων αγιογραφικων ρησεων.

Δεν είναι κακό, νομίζω, να βάζουμε Πατερικές ρήσεις. Και δεν θεωρώ ότι υποβιβάζεται η παρούσα συζήτηση με την "ανάρτησή" τους. Πόσο μάλλον όταν είναι Θεϊκές φράσεις!

[pepiixthis]

[quote="avvas"]
Και αν και ο ουρανός εξέστη και αν και η γή έφριξεν απ αυτά που κάνουμε
εμείς από πνευματική αναισθησία δεν ντρεπόμαστε. Δεν ντρεπόμαστε!

[Σπάρτακος]

Η λέξη κρίσις - κρίνω, αναφέρεται στην Αγία Γραφή με τις δύο έννοιες. Της κατακρίσεως όπως πολύ ωραία την αναπτύσσουμε, αλλά το ζητούμενο είναι πως τα εφαρμόζομε στην πράξη. Και της κρίσεως- εκτιμήσεως μιας καταστάσεως- που πρέπει και συμβαίνει να γίνεται στα λογικά όντα. Ου κρίνατε κατ΄όψιν αλλά δικαίαν κρίσιν κρίνατε, λέγει ο Κύριος.

[panagiotis2008]

Δεν ντρεπόμαστε,όχι δεν ντρεπόμαστε.
Θα 'χουμε φτάσει τα 70 και αρχή μετανοίας δεν θα 'χουμε βάλει.
Δεν μας πειράζουν οι αμαρτίες μας ,μας φταίνε συνέχεια οι άλλοι,λες κι εμείς είμαστε άγιοι.

[avvas]

Τι λοιπόν και αν »έφριξεν η γη» τι και αν «εξέστη επί τούτω ο ουρανός»!
Τι και αν ο ληστής με ένα «μνήσθητί μου Κύριε εν τη βασιλεία Σου» γεύεται σήμερα Παράδεισο,
τι και αν οι πέντε μωρές παρθένες αν και μοναχές και παρθένες έμειναν έξω του νυμφώνος.
Τι και αν ο Άγιος Μάξιμος λέει πως «ο κρίνων ακόμα δεν ξεκίνησε την δική του μετάνοια».
Τι και αν ότι κάνω το κάνω για να γίνω «κάτι» στα μάτια των ανθρώπων
ξεχνώντας πως όσο «κάτι» γίνομαι για τους ανθρώπους τόσο «τίποτε» γίνομαι για τον Θεό
και για να γίνω «κάτι» για τον Θεό χρειάζεται να γίνω «τίποτε» στα μάτια των ανθρώπων.
Τι και αν ο Απόστολος λέει «σύ τίς εί ο κρίνων αλλότριον οικέτην;»... μήπως ξέρει τι λέει;

Άκου ανθρωπάκο: εγώ είμαι αυτός που θα σε κρίνει! Τρέμε!
Εγώ είμαι αυτός που θα σε δικάσει, θα σε καταδικάσει και θα σε στείλει στην κόλαση. Τρέμε!
Μήπως ο Θεός σε δημιούργησε; Όχι βέβαια! Εγώ σε δημιούργησα!
Ο Θεός σου έδωσε πνοή, σου έφτιαξε μια γή, σούφτιαξε ουρανό, ήλιο, φεγγάρι και αστέρια;
Ο Θεός σούδωσε μάτια για να τα θαυμάζεις όλα αυτά;
για να Τον ευγνωμονείς, να Τον ευχαριστείς, να Τον δοξολογείς;
Όχι βέβαια! Εγώ στάφτιαξα όλα αυτά, εγώ στάδωσα όλα αυτά!
Σε μένα οφείλεις ευγνωμοσύνη, ευχαριστία, δοξολογία! Όχι στον Θεό.. σε μένα!

Τρέμε ανθρωπάκο! Τρέμε!
Εγώ σε δημιούργσα, εγώ θα σε πάρω απ την ζωή, εγώ και θα σε κρίνω. Τρέμε!

Αλλά εντάξει.. μην απελπίζεσαι. Δεν είμαι και τόσο κακός.
Αν μου κάνεις υπακοή, αν έρθεις κοντά μου, αν μου κάτσεις καλά, αν «συμμορφωθείς»,
αν γίνεις άβουλο υποχείριό μου, αν συμφωνείς πάντα μαζί μου, .. έχεις ελπίδα.
Μπορεί να μη σε στείλω στην κόλαση. Εγώ θα σου δώσω ελπίδα όχι ο Θεός! Εγώ!
Γι αυτό μην αντιμιλάς! μην σκέφτεσαι! μην ρωτάς! μην μιλάς! Ακολούθα με!
Ποιό είναι το θέλημα του Θεού; Χά! Αυτό που λέω εγώ είναι! Θέλει και ρώτημα;

Που είναι ο Χριστός; Μα.. όπου είμαι εγώ! Οπουδήποτε αλλού... ο διάβολος!
Ή με ακολουθείς ή είσαι η προσωποποίηση του διαβόλου, του βρυκόλακα! Κολασμένος!

Άνθρωποι(?) του Θεού!(?), άνθρωποι(?) πιστοί!(?), άνθρωποι(?) μέσα στην χάρη του Θεού!(?)
Άνθρωποι(?) χριστιανοί!(?), άνθρωποι(?) που αγαπάνε τον πλησίον!(?), άνθρωποι(?) ταπεινοί!(?)
Άνθρωποι(?) της Εκκλησίας!(?) . άνθρωποι σημερινοί... άνθρωποι .. άνθρωποι.

Κριτές των πάντων! Δικαστές των πάντων! Καταδικαστές των πάντων!
Ακριβώς όπως το είπε ο Ιησούς: «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Ακριβώς έτσι!

Χμμμ.. ένα όμως δεν καταλαβαίνω.. μου διαφεύγει..
Εμένα για τις κρίσεις μου, για τις κατακρίσεις μου,
για τις αποφάσεις μου και για τις καταδίκες των άλλων ανθρώπων...
... ποιός και - κυρίως - πώς θα με κρίνει;;;

Περαστικά μου.. και γρήγορα!