Λευκά κελλιά, λευκές ψυχές.

Γενικά Πνευματικά Θέματα

Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Λευκά κελλιά, λευκές ψυχές.

Δημοσίευση από dionysisgr »

Τα παντα ειχαν "κλειδωσει" οπως επρεπε.
Η οπως επετρεψε. Μικρη σημασια εχει.
Καθε ζωη, θα πρεπει καποια στιγμη να βγει στο μαρμαρενιο αλωνι της, στο ξεφωτο των μεγαλων λυγμων.

Και οι ωρες, οι ανασες στενευαν.
Οχι. Δεν αναρωτηθηκε. Οχι δεν γογγυσε. Οχι δεν περιμενε καμμια διαφυγη.
Αφησε ολα τα "γιατι" σε εναν παγωμενο διαδρομο, να κανουν μαζι μια συζητηση χωρις νοημα.

Νομοι, διαταξεις, τροπολογιες, εξουσια, ολα σε εφαρμογη,
η παρεα της ντροπης συσσωμη, αυτοδικαιωνοταν εμπρος του.

Αποφαση παρθηκε, και περιθωρια δεν υπηρχαν. Κανεις δεν τα βαζει με την Ταξη.
Ενοχλεις. Ενοχλεις την κοινωνια, της ουτοπιας, δεν εχεις δικαιωματα, εκει οπου ολοι εχουν δικαιωμα στον ολεθρο.

Πιστευεις. Σκεφτεσαι. Ελπιζεις. Μετανοεις, και προσπαθεις να αγαπησεις. Ολα αυτα απαγορευονται.
Αγνοια νομου, δεν επιτρεπεται.. Στον νεο κοσμο που ανατελλει δεν εχεις θεση. Εσυ και το παλαιο υλικο σου.

Λοιπον αφου δεν εχεις τι αλλο να πεις, και βλεπεις οτι σε ολα εχεις "λαθος", οτι εισαι εκτος σχεδιου,
τοτε θα πρεπει να πας στον χωρο σου. Εκει οπου θα βρεις τον εαυτο σου, και ισως οταν επανελθεις να μπεις,
ξανα σε Ταξη, να μπεις στον λαμπρο νεο κοσμο, που οικοδομουμε.

Βηματα, υπογραφες, ετοιμασιες, διαδικασιες, ολα ετοιμαστηκαν εν ριπη οφθαλμου,
χαρις στο ασυλληπτο ψηφιακο και αεναο τρεξιμο των ηλεκτρονιων,
μεσα στα στεγνα απο δακρυ, και αγονα απο σπερμα ζωης αληθινης, κυκλωματα, που ελεγχαν πια τα παντα.

Αρχειοθετηθηκε και κριθηκε η ζωη του.
Με ενα απλο ψαξιμο, και κανα δυο καταχωρησεις, μπηκε για παντα στην ληθη.

Ανοιξε η πορτα του κελλιου. Ολα καταλευκα εντος. Μινιμαλισμος και αποστειρωμενη ατμοσφαιρα.
Δεν ηταν τα παλαια υγρα, σκοτεινα, και ομοιωματα του αδου κελλια. Τωρα ολα ειναι αλλιως. Υπαρχουν "δικαιωματα".

Αφεθηκε μονος. Να ησυχασει. Να "αναμορφωθει". Να "επιστρεψει".
Του εγιναν και λιγες φιλικες συστασεις απο τους ευγενικους ανθρωπους της Ταξης.
Να το ξανασκεφτει, να βαλει μια υπογραφη, να παρει αυτα που επρεπε, να κανει την δουλεια του οπως ολοι.
Να μην ψαχνει πολλα πραγματα, να ζησει, να περασει καλα, να αφησει οτι δεν υπαρχει, και τον βασανιζει πισω.
Ολα του ειπαν ειναι βιολογικα, ολα ειναι υλικες σχεσεις, ολα ειναι αιτια-αποτελεσμα-εξηγηση, ολα ειναι επιστημη και λογικη.
Λοιπον, αδικα πας να φας το κεφαλι σου αδερφε.. Ξανασκεψου το, και εμεις εδω ειμαστε.
Ειναι κριμα να πας χαμενος..

Κοιταξε γυρω. Βαρια ανασα πηρε.
Το ματι πηγε να δακρυσει. Οχι, ειπε, αστο για αργοτερα, οταν θα σπασω..

Ολα λευκα. Και ολα μαυρα. Ολα χαμενα. Και ολα παιζονται.
Και εδω αρχιζει ο υστατος διαλογος, η μεγαλη αναμετρηση. Στην μικρη, κρυφη αρενα της ψυχης του.

Εχω αποθεματα σκεφτηκε.
Εχω να παραταξω δυναμεις, αναμνησεις, ελπιδα, πιστη, υπομονη.

Για να μετρηθω να δω τι εχω πανω μου..
Εχω εκεινα τα απογευματα του καλοκαιριου με το πευκο να μυριζει κοντα στην θαλασσα την ακριβη και τον ηλιο να παιχνιδιζει εμπρος μου.
Εχω εκεινα τα γελια των παιδιων, και τα τρελλα τους παιχνιδια που σε ζαλιζουν και σε κανουν να γινεσαι ξανα παιδι μαζι τους.
Εχω μια χουφτα με χωμα και αγιασμο, που κανει πηλο, κανει αγιολασπη, και κτιζει μεσα μου ασπροκκλησια, και ναϊσκους να λειτουργηθω.
Εχω μια εικονα, στην τσεπη φθαρμενη πλαστικη, να ειναι ανοιχτο παραθυρο στον Αιωνα, μεσα εδω οπου δεν υπαρχει μια χαραμαδα.

Περναγαν οι μερες. Του εφερναν απο ολα. Ολα τα αναγκαια.
Τον προσεχαν. Ειπαμε ολα τα φροντιζει η Ταξη. Ολα στην δαιμονικη τους εντελεια.

Αρχισε να πεφτει. Να λυγιζει. Να παραπατα. Να χανεται.
Εφευγε το εδαφος κατω απο το βημα του. Πνιγοταν μακρια απο το πελαγος.

Μιλα μου. Πες μου κατι.
Μιλα ψυχη μου. Αναμετρησου και θα βρεθεις απεναντι.

Kαι πηρε ανασα, πηρε θαρρος να μιλησει ψυχη.
Και ειπε:

Aσε με ησυχη τι θελεις; Τι να σου πω που δεν εχω πια θυμιαμα να λατρεψω τον Θεο μου;
-Exεις την καθε ανασα σου, καυτη απο την αγωνια, να Τον δοξαζει.
Τι να σου πω που εχω πια στεγνωσει απο το αδικο και το παραλογο;
-Εχεις το δακρυ της χαρμολυπης, της γλυκοπικρης αναμονης. Παρτο και ξεπλυνε το προσωπο σου.
Τι να σου πω που δεν ακουω μια φωνη, δεν εχω ανθρωπο να με καταλαβει, να με νιωσει;
-Εχεις αναριθμητα αορατα Προσωπα που σε κοιτουν, και εχουν "πονταρει" τα ρεστα τους επανω σου οτι θα νικησεις.
Εχω και κατι αλλο να σου πω.
-Πεστο ψυχη τι θελεις;

Βαλε μια υπογραφη, και παρε αυτο το αναθεματισμενο πλαστικο κομματακι, να φυγουμε απο το λευκο αυτο κολαστηριο.
Παμε να ζησουμε, και θα δεις, ολα θα συγχωρεθουν, ολα θα περασουν..

Παγωσε. Εδω επρεπε να διαβει το μεγαλο χασμα. Γυρισμος δεν υπηρχε πια.
Τι κανεις οταν σε προδιδει η ιδια η ψυχη σου;
Τι κανεις οταν ολος ο στρατος σου, το συζηταει με τον εχθρο;
Τι κανεις οταν τα κρυφα σου αποθεματα, εξαντλουνται προωρα, και μενεις με αδεια χερια;

Σωπασε ψυχη μου. Μην μιλας. Ακουσε με, και ολα θα τελειωσουν.
Πες μου το τελευταιο σ'αγαπω, και ασε με να προχωρησω μονος. Εμπρος προς το Φως.

Ηταν και εκεινο το φως. Το λευκο που τον αποτρελλαινε. Ποτε το κελλι δεν εμενε σκοτεινο.
Χαθηκε ο χρονος. Ληθη και μνημη, ιστορια και καταγραφες, αναμειχθηκαν και χαθηκαν στο κενο.

Υπηρχαν στιγμες που εχανε τον εαυτο του, ποιος ηταν, τι επρεπε να κανει και τι να περιμενει.

Κι'ομως αντεξε. Αντεξε.
Δεν το ελεγχε πια, Αλλος ειχε παρει το τιμονι.
Αλλος εκανε τον δρομο γιαυτον.
Του εγιναν προσφορες, δελεαστικα λογια, και δευτερο-τριτες ευκαιριες για συμμορφωση.

Τις αρνηθηκε. Γιατι πρωτα ειχε αρνηθει τον ιδιο τον εαυτο του, την ιδια του την υπαρξη.
Οταν ολα τα χανεις, οταν ολα στα παιρνουν, και προπαντος οταν ολα τα αρνεισαι, τοτε μονο σου ανηκουν.

Προσπαθησε να θυμηθει. θυμησου φωναξε δυνατα μεσα στην αβυσσο του.
Να ακουστει ο αντιλαλος, να ερθει μια απαντηση, να αναφανει η ζωη.

Θυμησου μια παιδικη Ανασταση, που περασες, και με την λευκη λαμπαδα στο χερι,
φωναζες με ολη την δυναμη σου, χωρις να νιωθεις ακομα το γιατι.
Θυμησου εναν Εσπερινο, που στο τελος του, καθισες σε ενα πεζουλι,
να απολαυσεις την κτιση, πως αλλοιωνεται απο την προσευχη.
Θυμησου το τελευταιο χαδι της γιαγιας, που σου εδωσε την ευχη της,
να παρεις στην ζωη σου, τα βηματα της, πισω απο την Παναγια την Μανα των Μαναδων.
Θυμησου οτι ολα θα χαθουν, ολα θα περασουν, και το μονο που θα μεινει,
θα ειναι ενα κεραμιδι αγαπης που οικοδομησαμε, εμεις και ο Πρωτομαστορας Θεος,
για να στεγασουμε την ζωη μας, την ανεσπερη, αυτην που νους δεν εβαλε, και οφθαλμος δεν ειδε.

Περασε ο καιρος. Δεν ηξερε ποσος. Κανεις δε ασχοληθηκε. Απο τους θνητους.
Τωρα πια δεν ηταν ολα λευκα γυρω του και παγωμενα. Πλαστικα και στεγνα.
Τωρα δεν υπηρχαν συστηματα και αρχεια, καμερες και διαφορα ψηφιακα αναθεματα.

Τωρα ειχε λευκανει η ψυχη του. Ειχε καλογυαλιστει, ειχε στρογγυλεψει και απαστραπτουσα, ανεμενε.
Σαν την νυφη, μεσα στην ανειπωτη χαρα, εκανε κυκλους γυρω απο την Εκκλησια,
να παει στον Γαμπρο που την περιμενε πριν καν υπαρξει.

Δεν θα μαθουμε τις τελευταιες λεπτομερειες. Τις τελευταιες στιγμες.
Μονο ενα ξερουμε. Οτι νικησε, χανοντας..

Ισως μαθαμε και κατι αλλο.

Οτι τα λευκα κελλια, ενω κτιζονται για να μαυρισουν τις ψυχες,
οσες απο αυτες ειναι του Χριστου, μοναχα τις λευκαινουν.

Τις ετοιμαζουν ανεπιγνωστα, παρα την θεληση τους, για την Ζωη.
Τις κλεινουν αλλα στην ουσια τις ελευθερωνουν αιωνια.
Τις στενευουν αλλα χωρις να παρουν ειδηση τις πλαταινουν οσο ο ουρανος.

Ας εχουμε την ευχη του, και εαν καποτε, και εμεις αποκτησουμε το δικο μας λευκο κελλι,
τοτε ας παρουμε το ιδιο δρομο, και εαν δωσει ο Θεος, να παρουμε και εμεις το ιδιο λευκο χρωμα του περιστεριου.

Να σωθουμε, εκει που ολοι μας εχουν για χαμενους.

Στο "καζινο" του Θεου, ολα ειναι αντιθετα, εκει κερδιζουν οι αποτυχημενοι, αυτοι που δεν εχουν τους "τροπους" του κοσμου.
Που δεν εχουν καβα, και αποθεματα μεγαλα, αλλα ομως εκει, ενα δινεις, και ολα τα παιρνεις, αρκει αυτο το ενα να ειναι η λευκη σου ψυχη.

Λευκο Κελλι - Λευκη Ψυχη.
Ας το θυμομαστε αυτο, ισως το χρειαστουμε..

Λεγαμε για το τελος.
Και το καταλευκο χερι, με την παλαια πληγη, απλωθηκε απαλα,
και τον πηρε, μαζι Του, για παντα, εκει οπου ολα ειναι Φως, Ζωη και Αγαπη.

Περα απο τον χρονο την ληθη και την φθορα. Περα απο καθε προσκαιρη και αντιθεη ¨Ταξη".
Οντως Αναρχα και αιωνια.. Δηλαδη ολα εν-τη Θεου τη ταξει.

Λευκα, παλλευκα, καταλευκα.
Και προπαντος, εκτος παντος κελλιου..
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
Άβαταρ μέλους
nickzark
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4403
Εγγραφή: Τετ Μαρ 02, 2011 10:19 am
Τοποθεσία: Νικόλαος@θεσσαλονίκη

Re: Λευκά κελλιά, λευκές ψυχές.

Δημοσίευση από nickzark »

Χριστός Ανέστη Διονύση.Χρόνια πολλά.Καλώς τον..Δεν σε πέτυχα στο φορουμ
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24978
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Λευκά κελλιά, λευκές ψυχές.

Δημοσίευση από aposal »

Νομίζω ότι το κείμενο του Διονύση με ξεπερνά.
Ίσως και να μην το έχω καταλάβει καλά, γι' αυτό θα κάνω άλλη μια προσπάθεια.
Και μετά κι άλλη.

Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Άβαταρ μέλους
ΜΙΧΣ
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 5035
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 23, 2012 9:24 am

Re: Λευκά κελλιά, λευκές ψυχές.

Δημοσίευση από ΜΙΧΣ »

ΥΠΕΡΟΧΟ!

νομίζω μόνον όσοι έχουν μπει σε νοσοκομείο και έρχονται αντιμέτωποι με τη ζωή τους
και βρεθούν σε δυνή θέση ή επειδή κάποιος δικός τους ειναι μέσα ή
οι ίδιοι, μπορουν να καταλάβουν εις βάθος αυτό που έγραψε ο Διονύσης σήμερα.

Θυμάμαι τον εαυτο μου στα πατώματα κάτω απο το τηλέφωνο του διαδρόμου
στην καρδιολογική εντατική να κλαίω για τον πατέρα μου, μετά απο ταξίδι 21ωρων!
απο Αθήνα, Λος Αντζελες... και οταν πια συμφιλιώθηκα με την σκέψη
οτι αν ο Χριστος μας νόμιζε ότι ήταν καλύτερα να τον πάρει παρά να υποφέρει
οπως υπέφερε ολες τις ημέρες που έζησε ενώ θα έπρεπε να ειχε φυγει με τη μια...
οταν συμφιλιώθηκα και Του ειπα, οτι νομίζεις Εσύ Κύριε... γεννηθήτω το θέλημά Σου...

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!



+Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία, δόξα σοι.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Θέματα”