Οδός ερήμου.

Γενικά Πνευματικά Θέματα

Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Οδός ερήμου.

Δημοσίευση από dionysisgr »

"Ανθρωποι, τι βγηκατε να δειτε εδω στην ερημο;"

Ακουστηκε η αποκοσμη φωνη, σε ενα αποκοσμο τοπιο,
και κατακοσμησε τον κοσμο, με την υπαρξη της.

Σταθηκε κραυγαζοντας στο μεσο των εποχων και των διαθηκων.
Στο ξεφωτο της ιστοριας. Στο μεσοδρομι, της αναγκης για λυτρωση.

Ποιος μπορει να τον περιγραψει;

Τον Κυρηκα της Χαριτος.
Τον μειζονα των ανθρωπων.
Την δοξα των προφητων.
Την επιτομη του ηρωϊκου ανθρωπινου πνευματος.

Εξωτερικα..
Η καυτος ηλιος συντροφος, και η μοναξια πολυτιμη παραδουλετρα.
Το δερμα, καταξερο. Τα χερια λιποσαρκα.
Το βλεμμα, αγγελικο, υποπτερο, αεικινητο,
κοντρα στον ηλιο και στους καιρους.
Στεγνωμενη σαρκα, ισα που στερεωνοταν πανω σε υπερλογη θεοκατασκευη οστων.
Σωστο αερικο, παραδεισιο πτηνο.
Οδοδεικτης για μια πορεια, που εμοιαζε αχαρτογραφητη ακομα.
Για τροφη ειχε το βλεμμα του,
που δεν χορταινε να ρουφα με αγωνια και πονο την ερημια του κοσμου.

Απο τριων χρονων, ο τοπος του ηταν τουτη, η ερημη γη, περα απο τον Ιορδανη.

Νηπιο βγηκε να περπατησει, αντι στην αυλη με τα γελια της μανας, να παιξει να γελασει,
αυτος περιεπαιζε τον δαιμονα τον νοητο, και τον δαιμονα της υπαρξεως και των θεληματων,
πανω στους ερημους στερεωμενους λογους του Θεου, που τους λεγανε υλη και τους λεγανε πετρα και αμμο.

Εσωτερικα..
Υπαρξη, που μονη, κρινει την ιστορια, την εξουσια, το κακο, οικτιρει την υποσταση μας, που κειται νεκρη.
Αχανεις και αβυσσαλεες, δυναμεις, ωκεανοι πιστεως και αρετης, γκρεμοι και βαραθρα για το προσκαιρο,
μια απεραντη πεδιαδα αγαπης, ελεους και οικτιρμων, υψη νεφοσκεπαστα ταπεινωσεως, και βαθη του οντος ανηλιαγα,
ποταμοι προσευχης, και βροχη στεναγμων, δροσος ελπιδας, και δρομοι ανοιχτοι φωταγωγημενοι να διαβουν οι ψυχες.

Περπατουσε, πετουσε, σερνοταν,
αγριευε, κανακευε, αγαπουσε,
ηλεγχε, καλουσε σε μετανοια, εδινε ελπιδα,
χτυπαγε το αδικο, νικουσε τον σατανα, ηξερε το πεπρωμενο,
ανεμενε τον Ερχομενο,
ολα τα ειχε δει, ολα τα ειχε ζησει.

Ας γινοταν, να εβλεπα μονο για λιγο, μονο για μια φορα το βλεμμα σου Ιωαννη.

Ολων των βιβλιοθηκων και των ιστοριων, των λογισμων και των φιλοσοφιων η γνωση,
δεν θα μπορουσε καν να συγκριθει με το βλεμμα της αναμονης και της αληθινης σου υποστασης.

Περναγαν οι ανθρωποι, αφηναν την καρδια τους, αφηναν την νεκρη τους ελπιδα και ζωη,
να την περασει, να την ξεπλυνει με το νερο της επερχομενης Βασιλειας, ο Ιωαννης.

Και ισως, ενα πρωϊνο, η μαλλον ενα απομεσημερο, αλλωστε τι σημασια εχει ο χρονος οταν καταργειται,
γυρισε το βλεμμα εκεινο, το ανειπωτο, και Τον ειδε.

Τι συλλογιστηκες Ιωαννη;
Ξερω, πρεπει να σιωπησω, και να με συγχωρεις, τα εχουν πει οι Ευαγγελιστες μας. Ολα τα εχουν πει.

Μονο, μονο πες μου, οταν Τον ειδες, θελω να μου πεις, ετσι μυστικα, αυτην την κατασταση που δεν περιγραφεται, που δεν κοινωνειται,
που ειναι ακαταληπτη απο τον κοινο νου, και την αποξηραμενη καρδια μας, χωρις να μιλας.

Οταν ειδες τον Αχρονο να μπαινει μεσα στον χρονο, οταν ακουπησες τον Αψηλαφητο, οταν ειδες τον Ασαρκο να εχει σαρκα,
και να περπατει, σκονισμενος και καθιδρος, κουραμενος και διψασμενος, Αυτος που εφερε στο Ειναι και διατηρει τα συμπαντα.

Κοιταζω την εικονα σου, με το βλεμμα σου, να μου λεει: "Eρχεται!"

Με το ενα χερι σου το αγιο, κρατεις την ιερα Κεφαλη σου, και με το αλλο δινεις απλοχερα χαρη.
Ολα τα εδωσες Ιωαννη..
Υπαρξη, ζωη, λογο, μαθητες, φιλοτιμο, αγαπη, κληση σε μετανοια, αιμα, αληθεια και ελπιδα.

Μεσα σε ενα σκοτεινο υπογειο σε φυλακισανε,
εσενα τον φωτεινοτερο ανθρωπο που εζησε πανω σε αυτον τον πολυπαθο πλανητη.

Γιατι δεν αντεξανε την αληθεια. Και τοτε, και τωρα και παντα. Εως το τελος.

Τι παραδοξη αντιφαση, φερει το ανθρωπινο πλασμα, σαν καταρα στην πλατη, και την σερνει μεσα στην ιστορια.
Να θελει την αληθεια, να την ποθει, να την κυρηττει, και οι αλλοι να του την αρνουνται.
Και απο την αλλη, να μιλα περι της αληθειας, αλλα αυτη στο νου του, και στην πραξη να ισχυει για τους αλλους, αλλα οχι για τον εαυτο του.

Λιγοι σταθηκανε ορθιοι, να μιλανε και να πραττουν την αληθεια.
Να την δειχνουν, να την πιστευουν και να την αποδεικνυουν με την υπαρξη τους.

Και η αληθεια εχει παντα στην ολοτητα της το Α κεφαλαιο. O θανατος της ληθης. Η ενυποστατη A-ληθεια, ο Χριστος.

Και συ, Βαπτιστη, και Προδρομε, γιαυτην εζησες, γιαυτην μιλησες, γιαυτην ανεπνεες, και γιαυτην δολοφονηθηκες.

Ομως αυτοι που σε φονευσαν, δεν ηξεραν, οτι αυτη ακριβως η Αληθεια ειναι που δινει την ζωη.

Η Ζωη δεν δινεται βιολογικα, η λογω τροφης και νερου, και συνθηκων βιου, πλουτου η εξουσιας.

Η Ζωη ειναι ο Χριστος, και συ Ιωαννη, εζησες για τον Χριστο, και τωρα Τον γευεσαι αιωνια,
και εισαι παντα διπλα Του, σε εκεινη την υπεροχη την θεια και αγγελικη Μεγαλη Δεηση,
οπου μαζι με την Θεομανα Παναγια, ικετευετε αεναα και απνευστι, τον Παντοκρατορα Κυριο για το μεγα Ελεος.

Ξερεις Ιωαννη, εμεις ζουμε μεσα σε μια ερημο περιπου πεντε εκατομμυριων ανθρωπων.
Αντι για σκονη εχει αιθαλομιχλη, και αντι για πετρα εχει το τσιμεντο των οικοδομων και των παγωμενων καρδιων μας.

Ομως εχουμε ενα κοινο, που το φανερωνει ο καθημερινος, μεσημεριανος λαμπερος ηλιος.
Οσο και εαν κατα καιρους χανεται μεσα στα συννεφα και το σκοταδι το προσκαιρο.

Αυτος συμβατικα, και νοητα, μας παραπεμπει στον Ηλιο της Δικαιοσυνης που αντιφεγγιζε μεσα στην αγια ψυχη σου,
απο τοτε που εμβρυο, οσιακα και προφητικα σκιρτουσες μεσα στην μητρα της μανας σου,
εως που αξιωθηκες να Τον βαπτισεις, για να ξεκινησει την Σωτηρια του ανθρωπου.

Χαιρε Κυρηξ της Χαριτος.

Απλωσε τις φτερουγες σου αρχηγε των ισαγγελων μοναχων, των ανθρωπων που στεργουν στα βηματα σου,
και σκεπασε μας.

Μας κυκλωνει η αμμοθυελα, και χανεται απο εμπρος μας η ημερα, και οι Ηρωδιαδες των καιρων, ζητουν να αποκτεινουν,
και να παραλαβουν επι πινακιον, οση αληθεια και πιστη, οση ανθρωπια και φιλοτιμο εχει απομεινει στην λιποσαρκη καρδια μας.

Απλωσε τα αγια χερια σου, ακομα μια φορα. Ανοιξε το ευλογημενο σωστικο στομα σου. Πες τα λογια τα μεγαλα, τα χρυσα.

Θα'ρθει καιρος που θα μας παρουν οι στρατιωτες του πειρασμου, και θα μας χωσουν σε ανηλιαγα μπουντρουμια.
Και εκει μεσα στην ερημο της αυτοσυνειδησιας, μεσα στην εσχατη στιγμη της υπαρξεως, θα φωναξουμε στον ηρωδη της ζωης μας:

"Ουκ εξεστιν σου! Δεν σου επιτρεπεται, να απαιτεις την ψυχη μου, ανηκει αλλου, Αλλος την εξαγορασε με το Τιμιο Αιμα Του!".

Μα, Ιωαννη, ποιος θα μας δωσει την δυναμη, μια ικμαδα απο την δυναμη σου, και την ανδρεια σου;
Ποιος, που εχουμε πουλησει, οτι ειχαμε και δεν ειχαμε, και φαγαμε τα κερδη, στα βαραθρα και στις ερημους των παθων μας;

Μας ξερουν, και δεν μας φοβουνται Ιωαννη.
Μας ζυγισαν, και βρεθηκαμε λιγοι, και λιποβαρεις.
Μας χορεψε η Σαλωμη, και θαμπωθηκαμε, την ζητησαμε σε χορο,
και αφησαμε την προφητεια στην ακρη, χανοντας την ψυχη μας.

Ερημος το στομα, και ερημες οι λεξεις, περιεχομενο δεν εχουν, δερνουν τον αερα, οταν δεν τις ζεις.

Ιωαννη..
Ενωσε τα χερια σου, σηκωσε μια χουφτα νερο απο το ποταμι που ξεκινα απο τις δυο πηγες της ζωης. Την Ιορ και την Δαν.
Ριχτο μας στο μετωπο, ξεπλυνε την ντροπη μας, και ικετευσε τον Κυριο, να γυρισει τα νερα πισω, να μην μας πανε στην Νεκρα Θαλασσα,
αυτην που διαλεξαμε για τοπο, με τις επιλογες μας, αλλα αντιθετα στην ροη του κοσμου, οδηγησε μας να πιουμε το αθανατο νερο απο την Πηγη της Ζωης.

Στασου παλι σε βραχο ψηλο, ριξε ολογυρα μια ματια, και δες Τον, να ερχεται παλι, ανθρωπος Ων, ο Κυριος των Δυναμεων.

Και φωναξε μας το ζωοποιο αγγελμα: "Ηγγικεν γαρ, η Βασιλεια των ουρανων".

Μετανοειτε. Αλλαξτε το νου σας. Αλλαξτε την ζωη σας. Αλλαξτε δρομο και οδο.
Τα ψεμματα τελειωνουν, και η πορτα του κελλιου ανοιγει. Ο καιρος ζυγωνει. Ο Ηρωδης περιμενει.

Λοιπον Ιωαννη, τι ποιησωμεν; Iδου, νυν, καιρος ευπροσδεκτος, καιρος σωτηριας.

"..φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ.."

Eυχου, ικετευε, παρακαλεσε, βοηθησε μας,
Αγγελομορφε, θεοκινητε,
Ουρανε χαρισματων, Ανθρωπε αληθινε,
Οσιε Βαπτιστα του Χριστου, υπερ ημων,
καθε ωρα και στιγμη εως το Τελος.

Αμην.
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Οδός ερήμου.

Δημοσίευση από toula »

Aμην !!!
Πολύ καλό !!!!!!!!
Άβαταρ μέλους
Μ.Δ.Κ.
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1312
Εγγραφή: Τετ Ιουν 16, 2010 8:55 am

Re: Οδός ερήμου.

Δημοσίευση από Μ.Δ.Κ. »

Ε, καλούτσικο είναι.....
Αληθές είναι το πραγματικό, και Αλήθεια ο ίδιος ο Κύριος, μόνο Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει.
aposal
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 24979
Εγγραφή: Παρ Απρ 13, 2007 5:00 am
Τοποθεσία: Απόστολος @ Άγιος Δημήτριος (Μπραχάμι)

Re: Οδός ερήμου.

Δημοσίευση από aposal »

Λάθος επάγγελμα διάλεξες Διονύση...
Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανόμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Θέματα”