Δοξαστικόν

Γενικά Πνευματικά Θέματα

Συντονιστές: konstantinoupolitis, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
dionysisgr
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 4278
Εγγραφή: Τρί Φεβ 12, 2008 6:00 am
Τοποθεσία: Νικαια

Δοξαστικόν

Δημοσίευση από dionysisgr »

Ακουσε..

Κραυγη. Φωνη.
Τσιριδα σαν του μωρου ανοητη, μα της ζωης αρχινημα.
Και ομως τα χειλη μου σωπαινουν.

Στη μεση του δρομου σταθηκα!
Θεε μου που ειμαι;
Χαθηκα..

Κι αν ειναι οι ριζες μου βαθιες, τι μ'αυτο.
Στεκουν νεκρες, λησμονημενες, και το κορμι το δεν το'νογα,
διολου δεν το ξερει, μονο αυτο σειεται και δερνεται,
λιγοψυχει, αδημονει, μακρια απο τον Κηπο της Γεσθημανη και αναμενει.

Ανεμοι, παλιοι και νεοι, ολοθυμουν, και την ανασα μου παγωνουν,
κι ολο συννεφιαζει, κι'ολο γυρναει ο καιρος και με τρομαζει.

Ανεμοι, αερηδες, φυσηξτε, και με θαλλασινο νερο το κριμα μου ξεπλυνετε.

Ερχεται κακο, μεγαλο, και ανειπωτο.
Μα το λενε, το γραψαν και το περιμενουν.

Σουστα χορευει ο διαβολος, αλυχτα, κι ολο την γη κυκλωνει,
και οι δουλοι του, τα αφεντικα του κοσμου,
με τα χρυσα φλουρια στο χερι, αναμετρουν και κανουν ταμειο,
ποσες ψυχες, να'πηραν σκλαβες στον χαμενο τους καιρο.

Και ζησαν και δεν ζησαν. Και πηρανε καιρο μα δεν λειτουργησαν.

Στο πελαγο, στην ερημια, στην ασπρη πετρα επανω, θα ξομολογηθω, θα αναστεναξω.
Θα μιλησω με το βοτσαλο, και με τον πισω λοφο, με το λιογερμα θα κανω συμφωνια,
μολις φανει το ασπρο καϊκι, απο τ'ανοιχτα, να παρω την πρωτη, την αρχαια ψαρια, της Γαλιλαιας.

Το κεραμιδι το κοκκινο το πολυκαιρισμενο, με τον Σταυρο στο μετωπο, που μπαζει νερο αλμυρο,
και μεσα λειτουργα ο Παπας, και βαζει: "Ευλογητος", για να ζησει ο Κοσμος.

Κοιτω, και βλεπω, τα σπιτια, τα βουνα, και τον ηλιο. Και πως τα λουζει και πως τα σκεπει.
Σαν Θεος. Σα Μανα, σαν αδερφος, αγκαλια ανοιγμενη απο την αρχη του κοσμου.

Με το τιποτα μεγαλωσαμε, και με αυτο θα προχωρησουμε. Ολα μας τα παιρνουν λιγο, λιγο.
Πραγματα, υλη, σκεψη, σωμα, επιθυμιες, και λογισμο, ολα παρτε τα, μον'αφηστε μου μια ανασα.

Ανασα μυστικη, θυμιατισμενη, απο την νυχτα ερχεται, και ειναι γονατισμενη.
Και δοξαζει. Κοντρα παει στον καιρο και στον νου τον κοινο, στην πορνη λογικη του.

Και δυναμωνει ο χορος. Βαρουν νταουλια. Δυση και Ανατολη. Βορρας και Νοτος. Ολοι εν χορω.
Με το κρασι και το ψωμι, θα περασουμε αναμεσα στα καρβουνα και στον αχο της λυπης και θα σταθουμε και θα πουμε:

"Αξιζε η φωτια και το σιδερο, οι δυσκολες ωρες, οπου δεν ανεβαινει η ανασα και ο λαιμος στεγνωνει,
ο ηλιος χανεται, και η απαντοχη μοιαζει να ειναι μερες μακρια απο το βημα μας το μεθυσμενο."

Λογια θα πει ο ανθρωπος, που δυναμη δεν εχει, και οποιος σιωπα, αυτος μονο την πικρα αντεχει.
Και στα στενα, και στις καμαρες στις πλατειες, στα μεγαλα συναπαντηματα, οχι ο Θεος, εκει δεν θα φανει.

Σ'ενα γυρισμα του νου, σε μια στιγμη, αιωνες θα σταθουν.
Και θα αφουγκραστουν τον ερχομο.
Αυρα λεπτη. Βατος αφλεκτη. Παντοκρατορικη ζειδωρος ανασα.

Σαν το εσχατο παφλασμα, στο ανεμελο πεταμα του βοτσαλου,
εκει στο τελος, οταν παει να φυγει η ανησυχη ματια,
τοτε θα ακροφανει σε οποιον προσεχει.

Στο γκρεμισμα της υπομονης, λιγο πριν της καρδιας την προδοσια,
θα μας χαριστει ο αγρος του κεραμεως, διχως τα φλουρια τα ματωμενα.

Αργοκυλα το αιμα, και αχνιζει.
Και το κακο, σαν τον αχινο, κρυμμενο μεσα στον βυθο της υπαρξης,
του κοσμου, της καθε μερας, της καθε πραξης,
οπου πατας, κι'οπου σταθεις, σε βρισκει και σε κατατρυπα.

Που να φυγω, που να κρυφτω, που να ξανοιχτω, να δω τον ουρανο. Πως;

Πως; Πες ανθρωπε σοφε, και απο τον πονο σπουδαγμενε, πες μας τον τροπο.
Μυστικο μην το κρατας κανε το αγαπη, παγκοινια, και φωτοφανερωσε το.

Με ενα Δοξαστικο.. Ρε παιδια!
Με ενα Δοξαστικο..Σοφιες να σας πω, δε εχω.
Και γω, οταν αλλο δεν μπορω, στο εικονοστασι τρεχω..
Και ποτε εκει, και ποτε εδω, ποτε χαμενος, ποτε βαθια μεσα στην Εκκλησια χωμενος.

Και βλεπω εκει, και ησυχαζει απο την προσφυγια η ψυχη μου, βρισκει τοπο και καταπαυει.
Παιδια, μανες με τα μωρα στα χερια, νεοι, ανδρες, γυναικες, γεροι και γριες, οσοι απεμειναν.

Θα πουν, ουτε μια τοσο δα μιλια, χωρις να βγαλουν:

«Υμνούμεν σε,
ευλογούμεν σε,
προσκυνούμεν σε,
δοξολογούμεν σε,
ευχαριστούμεν σοι
διά την μεγάλην σου δόξαν».

Και θα παρει ο Θεος να βγει. Θα παρει θαρρος η ψυχη. Και θα καμει θερος. Καλοκαιρι.

Η πιο σκοτεινη ωρα, ειναι λιγο πριν το ξημερωμα.
Κι'αν τυχει και δεν ερθει το ξημερωμα, παλι Θεος θα ειναι. Ετσι ηταν η βουληση Του.

Ναι θα βγουμε περα. Οπως μας ερθει ο καιρος. Λιγοι, ματωμενοι, χαμενοι, και λησμονημενοι.

Και θα'΄ναι Φως.
Θα'ναι Χαρα, και θα ειναι ξεφωτο,
ολογιομο με την γλυκα του κουταλιου,
της ακαταληκτης υιοθεσιας.

Μεσα στην χουφτα Σου, στεκομαστε,
γυρισε και κοιταξε μας, εκει οπου κρατας τα συμπαντα,
απ'οπου τα ειδες αχρονα, και αγεννητα σχηματισμενα,
και το πηρες αποφαση να τα φωναξεις απο το μηδεν,
και τα πεπρωμενα να αφησεις αγραφα,
ο καθενας, μονος του να τα χαραξει,
με δικια σου ευθυνη και το βαρος, με δικο σου τον πονο και τον θανατο,
ωστε να βρεις το χαμενο κεντρο, να λυσεις τον δεσμο, και ολα καινα ξανα να τα ποιησεις.

Να σε δω δεν ειμαι ικανος.
Να σου μιλησω ειναι ψεμμα.
Να σε χαροποιησω ακομα δεν ειναι καιρος.
Να σε προσκυνησω προσπαθω.

Οποτε ενα μενει. Να σε Δοξασω.

Και με ξενες ματιες, ολογυρω μου κρυμμενες,
την Κυριακη γνωστες, και μετα απομακρυσμενες,
θα σου κραξω ενα Δοξαστικο, με το κερι και το βιβλιο.

Απο'κει και περα, αλλο δεν εχω, και παραπερα, δεν αντεχω.

Ανθρωπος ειμαι και εισαι Θεος.
Μα εγινες και Ανθρωπος, οποτε ξερεις.

Εσυ μονο, ξερεις..



-Αφιερωμενο σε οσους απεμειναν-
"ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν."
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Δοξαστικόν

Δημοσίευση από toula »

Πολύ καλό Διονύση μου !!!!!!!!!!!!!!!!!! :smile:
Άβαταρ μέλους
stathis73
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 6455
Εγγραφή: Δευ Απρ 19, 2010 8:44 am
Τοποθεσία: Ευστάθιος-Λευκός Πύργος της Μακεδονίας.

Re: Δοξαστικόν

Δημοσίευση από stathis73 »

toula έγραψε:Πολύ καλό Διονύση μου !!!!!!!!!!!!!!!!!! :smile:

Oπως παντα Παναγιώτα :wink:
Τις θεός Μέγας ως ο Θεός ημών.
Άβαταρ μέλους
Μ.Δ.Κ.
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1312
Εγγραφή: Τετ Ιουν 16, 2010 8:55 am

Re: Δοξαστικόν

Δημοσίευση από Μ.Δ.Κ. »

Καμπάνα γλυκόηχη απο μακρυνό ξωκλήσι, σε φθινοπωρινό λιόγερμα,βαρειά συνεφιασμένο, παρηγορητική, αιώνια.....έτσι ακούγεται.....
.........................................................................................................................................................................................................................
Αυτό το ΄΄ζείδωρος ανάσα΄΄ τι σημαίνει; Να μαθαίνουμε κάτι κι εμείς.....
Αληθές είναι το πραγματικό, και Αλήθεια ο ίδιος ο Κύριος, μόνο Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Θέματα”