Mε αρετή, και τόλμη.

[dionysisgr]

Οι μερες μας ειναι πονηρες. Αυτο ειναι γνωστο τοις πασι. To θεμα ειναι εμεις τι κανουμε.

Ομως και εαν καποιος κοιταξει πισω, και δει την ιστορια της ανθρωποτητος, οσο και την Εκκλησιαστικη ιστορια, που εδω κυριως μας ενδιαφερει, θα δει οτι δεν ηταν και ιδιαιτερα καλυτερα ποτε τα πραγματα.

Αιρεσεις, διωγμοι, διαμαχες, φιλοδοξιες, φθονος, συκοφαντια, η κοσμικη εξουσια που ηθελε παντοτε να ελεγχει την Εκκλησια,
προσωπικα παθη και ελατωμματα, το σαρακι της εκκοσμικευσης, η αλλιως ο τριτος πειρασμος, αλλα και ο ιδιος ο διαβολος,
με τα τσιρακια του ανα τους αιωνες, και ο οποιος δεν ησυχαζει λεπτο,
ολα αυτα λοιπον ποτε δεν αφησαν την Εκκλησια να αναπνευσει τον αερα της ανεμελιας και της ησυχιας.

Βεβαια αυτο δεν ειναι κακο κατ'αναγκην, μιας και τα ησυχα, στασιμα και λιμναζοντα νερα, ειναι που βρωμιζουν και γεμιζουν ακαθαρσιες, παρα τα τρεχουμενα και ταραγμενα, και αυτο ισχυει στο ακεραιο στα πνευματικα.

Ανευ των πειρασμων η Εκκλησια μας, η Ορθοδοξια, η μητερα και το καταφυγιο της ψυχης μας, ισως να ειχε εκπεσει σε ενα ανθρωπινο καθιδρυμα, με σκοπους κοσμικους και φιλοδοξιες επιγειας ψευδο-βασιλειας, κατι στο οποιο εχουν πεσει ανεπιστρεπτι οι δυτικες παλαι ποτε "εκκλησιες¨.

Μεσα απο το καμινι, των θλιψεων, η Ορθοδοξια σφυρηλατηθηκε, και εγινε καθαρη σαν το διαμαντι η το χρυσο, που περασε μεσα απο το χωνευτηριο, και την εμπονη κατεργασια, ωστε να λαμψει ως Φως αειζωον, μεσα στο σκοταδι του κοσμου.

Αυτο με την χαρη του Θεου επετευχθη, και αυτη την στιγμη η Ορθοδοξια ειναι η μονη και αληθινη Πιστη, που μπορει κατω απο τον ηλιο, να δωσει νοημα και σκοπο, στην πρωτοφανη συγχυση στην οποια εχει περιελθει η ανθρωποτητα.

Αυτο το γνωριζουν φιλοι και εχθροι, και αφενος οι πρωτοι περιμενουν πολλα απο την Ορθοδοξια οπου γης,
αφετερου οι δευτεροι τα δινουν ολα, και τα ρεστα τους, για να την εξαφανισουν η δυνατο, η να την απαξιωσουν.

Προς τι ο προλογος αυτος;

Καπου εδω λοιπον τιθεται το αμειλικτο ερωτημα.

Εμεις, ολοι μαζι, και καθενας ξεχωριστα τι ρολο καλουμαστε να παιξουμε μεσα σε αυτην την αδυσωπητη μαχη, οπου δεν δικαιολογειται σε καμμια περιπτωση η απαθεια και η αδιαφορια;

Oπου δεν δικαιολογειται η αφ'υψηλου, ταχα μου "πνευματικη" θεωρηση, της τηρησης αποστασεων και της μη δρασης;

Oταν επι παραδειγματι, την εποχη της εικονομαχιας, η των αιρεσεων, η των διωξεων αγιων πατριαρχων, και αλλων εκκλησιαστικων ανδρων, ο ευσεβης λαος του Θεου, επαιρνε την κατασταση επι προσωπικου, και υπερασπιζοταν την Πιστη, με καθε κοστος και θυσια, και δεν καθοτανε στον καναπε να σχολιαζει, και να χαϊδευει την κοιμισμενη συνειδηση του,
για να μην ξυπνησει και τον ελεγχει,
πως εμεις μπορουμε να αδιαφορουμε και να τα περναμε ολα, στο: ελα μωρε, δεν πειραζει, δεν ειναι κακο, δεν τρεχει τιποτα..;

Μα ακριβως γιαυτην την αδιαφορη και ανευθυνη σταση, ειναι που εχουμε φτασει σε αυτην την καταντια και την συγχυση.

Το 1440 επιστρεφοντας απο την Φερραρα-Φλωρεντια, οι Εκκλησιαστικοι ηγετες της εποχης, πλην του Αγιου Μαρκου του Ευγενικου, ειχαν στην κυριολεξια εκχωρησει την Πιστη των Πατερων στα αιρετικα χερια του παπα των Ρωμαικοκαθολικων.

Οι υπογραφες ειχαν πεσει, και το παιχνιδι εμοιαζε χαμενο. Ομως οχι. Ο λαος, με τον ηρωϊκο κατωτερο κληρο, δηλαδη με αλλα λογια ο καθε απλος πιστος, με τον Ιερεα της γειτονιας του, εδωσαν αγωνα, και οι προδοτες εψαχναν τρυπα να κρυφτουν, και μεσα σε λιγο καιρο, οχι μονο ακυρωθηκε στην πραξη, η προδοσια, αλλα οσοι υπεγραψαν, δηλωσαν οτι καλυτερα να τους κοβοταν το χερι, παρα να εκαναν αυτο το αισχος.

Λοιπον, με βαση αυτα, πως εμεις δικαιολογουμαστε να μην επαγρυπνουμε, και να μενουμε μονο στην εσωστρεφεια και την ατομικοτητα, οταν η ιδια η φυση της Ορθοδοξου Πιστεως ειναι ομολογιακη και αγωνιστικη;

Γιατι λεγει ο Κυριος: "μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν·οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ.
εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν·"
κατα Iωαννην κεφ15, στ20

Λοιπον, ημουν εχθες σε λειτουργια στον Ναο των Αγιων Αναργυρων στον Πειραια,
οπου ο υπεργηρος σεβασμιος και λαμπρος λειτουργος του Θεου,
παρα το γηρας και την κοπωση, εβγαλε ενα συντομο κυρηγμα και πραγματικα συγκλονισε ολο το εκκλησιασμα,
οταν εβγαλε μια βροντερη φωνη που τρανταξε συνθεμελα τον Ναο λεγοντας: Βαλλεται η Πιστη, διεξαγεται πολεμος κατα της Εκκλησιας και του Χριστου! αναμεσα σε πολλα αλλα.

Εκεινη την στιγμη, πραγματικα αναρωτηθηκα.. Ποιος ειναι υπεργηρος, αυτος η εγω; Μαλλον εγω.
Γιατι μπορει αυτος ο Ιερεας με ολη την σημασια της λεξης, να ηταν υπεργηρος στο σωμα, αλλα εγω ειμαι στην ψυχη..
Και ενω αυτου η ψυχη σφιζει και παλλεται απο ζωη και πνευματικο αγωνιστικο φρονημα, η δικη μου καιει αργο πετρελαιο.

Και βρισκομαστε και παλι με ενα ακομα πιο δυσκολο ερωτημα απο το παραπανω. Ποιος περιμενουμε να σταθει απεναντι στο κακο, και να διασωσει οτι σωζεται, αλλα και να ομολογησει Χριστον Εσταυρωμενον, εαν οχι εμεις;

Τα περιμενουμε απο αλλους; Ασε να πανε να φανε το κεφαλι τους αλλοι, και εμεις θα μπουμε απο τα πλαϊνα κλειστα διοδια, της παλιας εθνικης στον.. παραδεισο; Αμ, δε.

Δεν μπορουμε, ουτε εχουμε δικαιωμα, να κανουμε τα στραβα ματια, να εξωραϊζουμε, να στρουθοκαμηλιζουμε, να λεμε, ασε δεν ειμαστε αρμοδιοι, να κοιταξουμε την μετανοια μας, λες και εαν ομολογησουμε Χριστο, η ελεγξουμε τα κακως κειμενα, και τον καθε αντιθεο που πολεμα την Πιστη μας, η μετανοια παει κατα μερος. Οχι δεν ειναι αυτα εις βαρος της μετανοιας.

Η θα παρουμε αποφαση, οτι θα παιξουμε και το κεφαλι μας, η δεν ειμαστε αξιοι του Χριστου. Ετσι ξεκαθαρα. Οποιος αντεξει.

Και δεν ειναι μονο κατα κυριολεξιαν το κεφαλι μας, να μας το παρουν, γιατι ουτε κατα διανοια δεν ειμαστε αξιοι γιαυτο, και εαν γινει, μονο με την χαρη του Θεου θα γινει.

Αλλα ειναι καποια μικρα εστω πραγματα, που πολλοι δεν θελουν ουτε αυτα να θυσιασουν, για να δειξουν λιγο φιλοτιμο στον Θεο.

Το να εκτεθει καποιος, να εχει λογο, να ακουσει λοιδωριες, να τον πουν γραφικο, φανατικο, να τον αποκυρηξουν, να του βαλουν ταμπελα, να τον χλευασουν, να υποστει ακομα και κυρωσεις, να δειξει οτι εχει αιμα και οχι παγο στις φλεβες του,
να βγει απο την ησυχια, την αδιαφορια, να βγει απο το καβουκι του.

Αλλωστε αρετες, δεν εχουμε, ουτε υπαρχει προοπτικη να φτασουμε σε ικανο σημειο σωτηριας δια μεσου των αρετων μας, χωρις αυτο να σημαινει, το τονιζω, οτι δεν πρεπει στιγμη να αφηνουμε χωρις να τις ασκουμε.

Προσευχη, παλι, μπορει να εχουμε, αλλα ποιος θεωρει ειλικρινα και εντιμα, οτι η προσευχη του ειναι διαπυρη και φτανει ως τον Θεο, σαν θυμιαμα, την στιγμη που εχουμε τοσα παθη και ατελειες, και ζουμε μεσα στις ανεσεις, τηρωντας μονο οσα τυπικα διατασσει η Εκκλησια μας; Ομως εστω και ετσι πρεπει να προσπαθουμε και να προσευχομαστε περισσοτερο.

Που θελω να καταληξω λοιπον; Οτι, ναι, καλη και οχι μονο καλη, αλλα και το ζητουμενο ειναι η αρετη, αλλα μαζι με την αρετη,
χρειαζεται και η τολμη, εστω κατα δυναμιν, οσο μπορει ο καθενας, αρκει να δινει οντως αυτο που μπορει.

Αρα τι προκυπτει, ως ιδανικος συνδυασμος; ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ.
Αυτο πρεπει να ειναι το ποιον του Χριστιανου στις ημερες μας, εαν θελουμε να βαδιζουμε, στα θεαρεστα χναρια των αγιων μας.

Αλλωστε μην ξεχναμε, οτι καθημερινα, εορταζουμε, ενα, δυο, δεκα η χιλιαδες αγιους, που μαρτυρησαν με χιλιους μυριους τροπους, απο κανονικα σωματικα μαρτυρια, μεχρι εξοριες, και μαρτυρια συνειδησεως, που ειναι και χειροτερα πολλες φορες απο τα σωματικα, λογω διαρκειας μιας ολοκληρου ζωης.

Δεν κανανε διπλωματια οι αγιοι, ουτε τα αφηναν ολα για τους αλλους, ουτε τα εβρισκαν ολα καλως καμωμενα.

Και οι οποιοι, συνδυαζαν και αρετη, αλλα και τολμη. Και γιαυτο ειναι τωρα στον ουρανο, και δεονται για εμας.

Με Αρετη και τολμη λοιπον,
και Υπερασπιστη και Βοηθο, τον Χριστο, καλουμαστε να μην βρεθουμε λιποβαρεις,
οταν θα ζυγιστουμε, αλλα να εχουμε να επιδειξουμε και απο τα δυο,
η εαν το ενα ειναι λειψο, να μας βοηθησει το αλλο,
και η ομολογια και η τολμη, ειναι ιδιαιτερα σημαντικα και αρεστα στον Θεο.

Ας αναλογιστει ο καθενας τις ευθυνες του, και την σταση του απεναντι τον Θεο του, και την αιωνια ψυχη του.

[ψυχουλα]

H δυσκολια ειναι πολλες φορες στη διακριση μεταξυ τολμης και θρασους ή μεταξύ υπακοής και λοβοτομής ή μεταξύ διαφύλαξης παραδεδομένων και φαισαϊσμού. Επισης ειναι δυσκολο πολλες φορες να διακρινεις αν υπαρχει θεμα ή όχι, τι προθεση υπαρχει και τι σκοπος...

μεγαλο πραγμα η διακριση και ο κινδυνος να πεσει κανεις στο ολισθημα να φωναξει ενω δε πρεπει.
μεγαλη ομως ντροπη και να γυριζεις πλευρο στον υπνο σου ενω πρεπει να φωναζουν και οι τριχες της κεφαλης σου!

εφοσον υπαρχει θεμα οχι απλως δεν πρεπει να σιωπουμε αλλα οφειλουμε να αντιδρουμε γιατι αυτο το παραδειγμα εχουμε και απο τους αγιους μας και απο τον Κυριο πρωτα απ όλα.

ποσοι μαζευομαστε και φωναζουμε για θεματα κοσμικα, ματαια, προσκαιρα, οταν απειλουνται οι επιγειοι θησαυροι μας.
ποσο μαλλον πρεπει να μας ξεσηκωνουν και να μας ταρακουνανε τα εκκλησιαστικα επικαιρα οταν αυτα δειχνουν οτι απειλειται ο θησαυρος της Ορθοδοξιας.
ναι ειμαστε ποιμνιο, ναι ειμαστε προβατα αλλα προβατα που ψαχνουν να μαζευτουν γυρω απο τον δικο τους ποιμενα οχι οποιον κραδαινει απλως μια γκλιτσα!